wtorek, 29 listopada 2011

Cycki...

Mój kamrat Ecik łod Pytlicki to sie łostatnio jakisik łoklapniynty i na fresie posmorszczany zrobiół. Na isto, niymocny. I to niy coby go łorôz cosik targało. To niy. Ino wiycie, mu sie ciyngiym zdo – a prawiół mi to na słodach we naszyj siyni – iże na co ci wejzdrzi, to sztyjc widzi babskie cycki.
Widza, iże sie karlus tropi – bo to idzie ło rozum przińść – tociech go smówiół, coby poszôł do dochtora.
Pokwanckôł sie Ecik do lazarytu i môcie anóng? Trefiół choby na łostuda na gryfnô dochtórka. Ta mu sie kôzała zicnóńć na taki skórzanny hoker, wybadała co i jak, i zacynô:
– Panie Pytel, a pedzóm mi Łóni – a pokazuje mu apluzina – co łóni widzóm ?
– Anó, dochtórko – pado Ecik – to je jedyn cycek babski.
– Hm, ... a terôzki coście panie Pytel dojzdrzili? – pytô sie ta dochtórka i pokazuje mu gryfnó, zowcitô birna.
– Tyż babski cycek – pado côłkiym na richtik Ecik.
Dochtórka sie tak ździebko zgańbióła, lica ji sie zacerwiyniyli, filuje tak naobkoło po tyj izbie i łorôz pokazuje Ecikowi taki epny weker, kiery tyczół we winklu izby.
– Mogóm mi łóni pedzieć co jim sie przipóminô?
Ecik luknół ze zadku, kuknoł z przodku, robi sie cerwióny na pysku i tak côłkiym po cichuśku – a ciyngiym sie gawcy na tyn pyndel łod zygara, kiery kiwô sie rółz w lewo, rółz we prawo – kiwô gowóm nikiej tyn pyndel ze tego srogigo zygôra.
Kuś-kuś, kuś-kuś, kuś-kuś, tak choby kuskowoł dwa babskie cycki.

Andrzyjki...

Latoś we strzoda (chocia roztomajte angyjbery bajstlujóm to skorzij, bo już we sobota) mómy Andrzyjki łod kierych napoczynô sie tyn côłki jankorny jagwynd, po łacińsku: adventus, znacy „przijńscie” lebo Narodzynie Krystusa. Kiejsik, za starego piyrwyj mianowali to „śtyrdziystnica” skuli tego, co srogi post zetrwôł aże śtyrdziyści dni a napoczynôł sie zarôzki po świyntym Môrcinie (jedynôstego listopada). Łod tego tyż Môrcina bół ci gryfny zwyk parszczyniô gańsi we łostatnim dniu przodzij tyj śtyrdziestnicy, bo na isto: „we Môrcina, nôjlepszyjszô je gynsina”. Sómy razinku blank przed świyntym Andrzyjym, przed naszym Acikiym i beztóż trza by sam terôzki pedzieć ło poruch gryfnych zwykach, ło wróżyniu. Tyż zech już niyrôzki ło tym sam berôł, ale zawdy werci sie jesce przijńść na to. Ło lónyj świycce lebo ło gorkim blaju niy byda sam wiela eklerowôł, bo to przeca kôżdy jesce boczy. Ale, te mode dziołchy, frele abo na szpas, abo naskwol stôwiali swoji szczewiki rajóm ku dźwiyrzóm ze zadku, do przodku, ze zadku do przodku. I ta dziołcha, kieryj szczewik piyrszy dójńdzie do tych dźwiyrzy nôjprzodzij ze wszyjskich sie wydô. A u samygo Oskara Kolberga idzie nojńść taki zwyk, iże frele, samotne ciepióm do zadku jejich szczewiki a kieryj tyn majdyczny charboł śleci samóm szpicóm ku dźwiyrzóm, ta na bezrok sie wydô. Juzaś kiej śleci abzacym, krómflekiym ku dźwiyrzóm, łostanie staróm pannóm, a możno i zowitkóm. Tyż ciepanie za sia łostrużynami ze jabek i ze jejich zawijasów możno wypokopić piyrszô literka miana karlusa, kiery bydzie na bezrok śnióm zolyciół. Juzaś u mojij Starki Any, we Logiewnikach, to sie do waszbeku ze wodóm opaternie wrajżowało jegły, sztopnadle łokrzczóne mianami wszyjskich dziołchów i karlusów we izbie, i te sztopnadle, kiere sie spichły do kupy znacyli, co tyn synek, i ta dziołcha bydóm ze sia godać, bydóm zolycić. Jes jesce jedyn zwyk, kiej pod trzi szolki wtykô sie pôrã drobnych, chlyb i berga ziymi. Ta, kierô nôjdzie klepoki – bydzie bogatô, ta, kiero nojńdzie chlyb – nigdy niy bydzie miała głód, a juzaś ta, kiero ziymia – bydzie przi śmiyrci.
Grała tyż jesce zawdy jakosik muzyka, a na stole byli teriny ze roztomajtymi hanyskowymi i kokosflokowymi kyjksami, makrónami, i roztomajtymi, bele jakimi kołoczkami, piernikóma. Dlô dziołchów bół do piciô „szeker” (po naszymu piwo rzniynte) i jakiesik zofty, nó a chopcy – to przeca wiycie – jakosik miodówka lebo inkszy, dobry sznaps. I fto mi rzyknie, iże to niy byli gryfne zwyki? A możno mie sie ino spóminajóm stare czasy, i jak to gôdôł tyn szykowny polski poeta Boy-Żeleński:
„Jednania święcą się gody: Grajcie mej duszy fanfary!
Umiera błazen młody, Rodzi się dureń stary...”
Ale, ale! Razinku mi sie sam spómniôł jedyn szykowny fal skuplowany ze „andrzyjkami”. Po łostanich „andrzyjkach” tak jakosik za dwa miesiónce trefiyli sie dwie kamratki, kiere do kupy ze inkszymi fajrowali. I jedna śnich gôdô do drugij:
– Hyjdla! A jak ci poszło ze tym karlusym, kieregoch ci wywróżyła we łóńskie „andrzyjki”? – pytô sie kamratka kamratki.
– Niyhersko, Elza, niyhersko – gôdô pytanô – łón ci sie pierónym zawdy przi dziołchach gańbi, je taki płochy, gańbliwy.
– Ja? Niy gôdej, i cożeś to zrobióła coby go yntlich chycić do ółtorza?
– Ah, co tu gôdać. Napytałach go do dóm, łojce poszli ze byzuchym do ujka, bracikowi dałach na kino, wyłónacółach, wykrynciyłach zicheróngi, skukałach świycki i sztrachecle, zacióngłach gardiny i sztory ... Łón prziszoł, jô już rada ...
– Nó, i co, gôdej wartko dalszij! I co, i co? Łón, wzión sie do „tyj” roboty?
– E, dej pokój. Łón ci sie zarôzki wzión za robota ... ale jón ci sie fest za naprôwianie tych zicheróngów !!!

poniedziałek, 28 listopada 2011

Niymoc

Kiejsik tak na łodwieczerz zicli sie trzi stare zubry kole lazarytu na gylyndrze trowniola i zacli fandzolić ło jejich choróbskach. Mieli przi sia kista piwa, to jużcić im sie i na isto fajnie beblało.
Jedyn durch wajôł, iże mô ciyngiym hercklekoty i kiej ino musi tómpać na szczworty sztok abo dyrdać piechty na miasto, to sie zafucy nikiej damfmaszina i dychô choby przitargôł na góra połno kabza gywichtów.
Drugi zasik jamruje, iże łón mô rojmatyka. Szłapy go targajóm jak sto diosków a grace mu powykróncało tak, co już niy poradzi achtlikiym do gymby trefić. Do kupy mo jesce heksynszus.
– Tyż mi wielgie mecyje – pado tyn trzeci – kiery bez côłki czôs nic niy chalatôł ino pozornie suchôł. Te wasze stynkanie jes na isto ło dupa łostrzaść. Jo ci móm dziepiyro srogô niymoc przi kieryj te wasze, to je pinkel na kicholu, małe piwo a kiere sie to choróbsko sklerółza mianuje.
– Niy fandzol – pado tyn piyrszy – cóż ci tyż to je za niymoc ?
– Baji, to je tak – napocznół tyn istny łod tyj sklerółzy. – Jakoś tak łóńskigo tydnia spichnółech sie na plantach przi knapszafcie ze takóm jednóm fest szykownóm dziołchóm; nó możno niy bóła tako już modo, ale dosik wizgyrnô, grajfnô i miała ci wszyjsko, co przinoleżi przed sia i za sia. Zagôdôłech ku nij i jużcić po jakisik kwilce napytołech ci jóm dó mie do dóm.
– Niy wiyszej nóm sam nudli – gôdô na to tyn drugi – na isto tak bóło ?
– Nó ja! Przikwanckołech jóm do sia, zacióngech zanawiyski i wszyjskie sztory, rozhajcowołech we żeleźniôku, narychtowôłech świycki, dwa lampusy i flaszka wina. Hornyli my po jednym. Zrobiôło sie ździebko gorko, toch jóm ci beztóż napoczón seblykać.
– Ło sto pierónów, niy kmiń nóm sam – niy umi strzimać tyn piyrszy. I co bóło dalszij tam u cia?
– Anó, tak po lekuśku nalołech jesce po jednyj glasce wina i biera sie dalij do seblykaniô.
– Jezderkusie! Niy poradzisz to gibcij łosprawiać? Musisz to wlyc choby gumin, choby bachory ze łolejym ? – gôdô tyn szusowaty drugi.
– Po leku chopy, wszyjsko podle raje. Nó, tóż seblykóm ci jóm, polywóm, zaś seblykóm, zaś polywóm, i zasik seblykóm, i zasik polywóm, i kiej żech już bół przi cycynhaltrze, biera jóm pieślawo i opaternie pod parzã, i smyczã ci jóm ku tyj mojij srogij zofie.
– Jerónie ! Ty to ci môsz ale ruła. Dyciś przi cia idzie mory chycić. Dugszij ji niy poradzisz seblykać ? – to tyn piyrszy.
– Nó, kiej żech jóm już dostôł na ta zofa, biera sie za bistynhalter i grajfuja do batkow. Jesce bździnka i ... móm ci już jóm ganc sago. Nó, tak jak jóm sóm Pónbóczek stworzół.
– Chopie, jô sam ło rozum przińda przi tobie – pado napôlóny tyn drugi. Gôdej drapko cóżeś to tyż śnióm machlowôł dalszij ?
– Anó, ... tu ci sie pokôzała ta moja sklerółza. .....
– Możecie sie forsztelować taki fal ? ... Dyciech do imyntu przepómnoł co sie robi dalszij !!!

niedziela, 27 listopada 2011

Dwa łożyroki...

Dwa naprańce mieli szkrabka na to, coby cosik szluknóńć tela, co mieli do kupy ino śtyry złocioki za kiere tak a tak by nic niy erbli, niy poradziyli by sie nic lajstnóńć. Na łostatek jedyn śnich gôdô do drugigo:
– Ściepnymy sie chopie i lajstnymy sie takigo modernego „hot doga”.
– „Hot doga” ? – dziwuje sie tyn drugi kamrat. – Ale po pieróna ? Przeca jô kca cosik luchnóńć a niy pojeść !
– A dyć tóż. Zrobiymy tak: lajstnymy sie tego „hot doga”, wyjmnymy śniego ta knóbloszka i jô sie jóm prziknółtluja do bóntka. Zajndymy deczko niyskorzij do naszego szynku, łobsztalujym po sznapsie i wyduldómy. A kiej przijńdzie do bulyniô, ty gryfnie uklynkniesz i napoczniesz muldać, cyckać ta knóbloszka chybyś mi robiół „loda”. Gospodzki nôs w te piynty wyciepnie i niy bydymy musieli bulić.
Jak uzdali, tak tyż i zrobiyli. Łobsztalowali sie dwa sznapsy, luchnyli i łodgrali tyn tyjater. Szynkôrz jich wyciep i zakôzôł jim wrôcać sie nazôd. Zbajstlowali ci tyn tyjater we cheba piytnôstuch szynkach.
– Wiysz co? – rzóndzi na łostatku tyn drugi. – Przełónacymy rólami, bo mie już pierónym chopie łómie we kolańskach ...
– Chopie, a co jô móm rzyknóńć ? Jô już zapodziôł ta knóbloszka we trzecij kaczmie ...

sobota, 26 listopada 2011

Stary rybiorz i polityka

Stary rybiorz kwôli sie, asi sie swojimu kamratowi:
– Wiysz! Wczorej chyciółech ci ryba, choby szlanga, „sum” lebo wels na nia gôdajóm. Côłkie piytnôście, a możno i wiyncyj – kilo.
– Niy gôdej, taki srogi?
– Ja! Dugi jak Giertych, ruby ci nikiej tyn Kalisz, a ku tymu miôł ci fusiska choby Wałęsa.
– Nó, i kaj go môsz?
– Anóch, wciepnół żech ci go nazôd do wody, wyciep żech ci fórt tego sakramynckigo gizda!
– Cóżeś łogup? Cóżeś ty jaki? Po jakiymu?
– Bo gawcół ci na mie takimi ślypióma choby tyn... Macierewicz!!!

My stare szoferoki...

Altyshajm, łozprôwka przi śnôdaniu:
– Wiycie, chopy, jô to ci już móm tak licze grace, iże ledwa poradza utrzimać ta szolka ze tyjym...
– A jô, to juzaś móm taki lichy weźrok, iże bali niy poradza ujzdrzij tyj mojijj szolki...
– Nóóó... jô tyż. Niy miarkuja blank na kogo żech przi łostatnim welónku głósowôł... jô blank niy widziôł żôdnych mianów na tyj welónkowyj szkartce...
– Co padosz? Gôdej głóśnij!
– A jô, to móm ci chopy taki reumatyzmus, iże niy poradza sie ku wóm łobrócić...
– Eee tam, jô jes „ciśniyniówiec”, jô móm taki druk, iże kiej isno stana, to mi sie zarôzki we palicy kryńci tak, iże niy poradza zrobić jednego szrita....
– Ja? Jô to poradza zrobić pôrã kroków, ale nigdy niy pamiyntóm kajech miôł pójńść!
– Eee, chopy, to jes wert naszygo podyszłygo wiyku...
– Nó, ale, chopy, niy ma jesce tak blank źle, przeca mómy jesce chocia wszyjske... prawo jazdy, prôwda?

środa, 23 listopada 2011

Darymny futer...

Pojstrzodek nocy, dziepiyro pizło dwanôście. Na prykolu śpióm starô ze starym a chyrczóm, choby kcieli dwa kubiki drywna zerżnóńć.
Chrrr, chrrr, chrrr,
A sam łotwiyrajóm sie dźwiyrka ze kilszranku i wylazuje śniego srogô mysz. Dupnô choby kormik. Wylazuje tako ździebko bamóntnô, we jednyj gracy dziyrżi kranc wusztu, we drugij paket biksów biyru, we rugzaku na plecyskach mô jesce nafolowane jakiesik paksliki szmiyrkyjzy, rola hauzkyjzy i ajnfachowo kyjza we talarkach.
Usiotano, zafucano depto tak polekuśku, opaternie nôjprzodzij bez kuchyń, siyń i terôzki bez izba, kaj nynajóm te starziki. A sam chrrr, chrrrr, chrrr, choby we zajgwerku ... chrrr, chrrr, chrrr ...
Ta mysz depto dalszij aże dokwanckała sie do swojij dziury, do dukli kaj bez dziyń sie nynała. Jesce ino kukła do zadku i za kwilka zaziyrô a sam blank przi jeji dziurze postawiónô jes szłapka a driny na wôbik kónścineczek szpeku ... taki, Wiycie, choby sie fto pazurska połobrzinôł. Maluśko szpyrecka, pewnikiym szporobliwe te starziki byli.
A sam dalszij, możno bali i barzij ... chrrr, chrrrr, chrrrr,
Ta mysz sie tak zniynôgła łobrócióła do zadku .... chrrr, chrrr, chrrr ...
- Kurwa! jak dziecka! Blank jak dziecka!

niedziela, 20 listopada 2011

Pieróński ZUS

Chop sprawiół łóńskigo lata dlô sia i swojij baby gryfnisty ausflug na Hawaje. Lecóm fligrym wrółz do kupy i łorôz tyn fliger napoczynô ślatywać, cosik praskô w niym i fest rómbie. Ze kabiny pilotów wyskocół kapita i informiyruje, co chnetki sie wszyjske łoztrzasnóm ale jes maluśkô szanza, iże przeżyjóm, kiej udô jim sie wylandować na takij maluśkij bezludnyj wyspie. Nó, riziko, co jich ale nigdy niy lodnejdóm. Fest snerwowany, łozhajcowany chop wrzescy ku swojij babie:
– Płat za nasze pomiyszkanie zapłaciółaś?
– Jaaa, jaaa... zapłaciółach – łodrzykô wystrachano baba.
Chop mróncy nabańturzóny...
– vA za sztróm zabulółaś, ja?
– Jaaa, jaaa... szeptłô baba i chnet ślimtô zastrachanô.
Chop jesce barzij niykóntyntny dalszij myńdzi:
– A za woda, tyż... ?
– Ja, zapłaciółach, wszysjkoch popłacióła!
–A ZUS za nôs łobiuch tyż? – pyto już blank nerwyjs tyn chop.
– Niy, wybocz chopeczku, przepómniałach, na isto przepómniałach – łodrzyko cało już zaślimtanô baba.
Chop spokójny i nejradszy wrzescy na côłki karpyntel:
– Yes, yes, yes... sto pierónów... znejdóm nôs!

sobota, 19 listopada 2011

Bajzel....

Idzie chop bez Czynstochowa a sam ci na jednyj chałupie srogi i farbisty szild na ftorym stoji: „Burdel u Urszulanek”
Kuko, zaziyrô wyproszczóny ... medikuje, medikuje ... nô, dobra ... wlejza!
Jak pomyślół, tak zrobiół ...
Wlôz rajn. Niysroge pomieszczyni, na prómp dźwiyrzy. Kole dźwiyrzy urna, szklanny kastlik ze napisym: „Kcesz zeksu – wciep 50 złotków.”
Idzie dalszij, nastympnô izba, direkt juzaś fajnistô kastla ze napisym: „Kcesz zuper zeksu – wciep rajn 100 złotków.” Pomedikowôł deczko ale wciep i wlôz rajn. A sam kolyjno izba i juzas prómp dźwiyrzy kista i napis: „Kcesz na isto totalnygo zeksu i stopieróńskij ekstazy – wciep 200 złocioków.”
Łodezwali sie w niym łonake wónty i szkruple, juzaś ździebko poślynczôł ale wciep dwiesta złotków i wlôz ... tela, co terôzki sie znod blank sóm na dródze. A dźwiyrze sie za niym wartko zatrzaśli. Łobejzdrzôł sie do zadku ... a tam na ścianie jesce fajniyjszy szild: „Razinku łostołeś WYDUPCZÓNY bez nasze szwestery Urszulanki!!!”

czwartek, 17 listopada 2011

Fotoradary...

Wiycie, te ftore mie gynał znajóm, miarkujóm, co jô nigdy niy miôł rôd autoków. Jô niy miôł, niy móm, i niy byda miôł swojigo autoka. Ale za to rôd suchóm roztomajtych gyszichtów i cufali, kiere przitrefiajóm sie szoferokóm. Tak ci tyż bóło jakiesik dwa tydnie tymu nazôd kiej spichli my sie ze jednym mojim kamratym, ftory kôżdyrok poradzi sie lajstnóńć nowy, moderny autok. Sprawiół sie tyż terôzki taki i wypuściół sie ze swojóm staróm kajsik aże do Kołobrzega. Nó, i jużcić trzimôł sie przepisów jak to na te 10 % polskigo społyczyństwa przistało. Jechôł ci łón we miyjscu zabudowanym jakiesik 40-45 kilomyjtrów na godzina. Nó, i prask ... fotoradar go knipsnół. Tyn mój kamrat festelnie zadziwióny wrôcô, zwolniół deczko, przibrymzowôł deczko przed tym fotoradarym i pozornie zaziyrôł na cyjler, cy aby na zicher niy przekrôczô 50 km/h i... prask, juzaś go tyn fotoradar knipsnół. Tyn mój kamrat do łostatka pogupiôły medikuje ło co sie sam rozłajz... możno tyn cyjler popsowany, kaput abo znak łograniczyniô do 50 km/h ftosik fałesznie postawiół... nó, abo możno i tyn fotoradar jes rozklamorzóny. Zawrôcô jesce rółz, i tóm razóm jedzie kajsik kole 10-20 kilomyjtrów we godzina, i łorôz juzś psztryk, i juzaś knipsniynty jego autok. Niy szczimôł ci tego tyn mój kamrat, zaglingôł do tych macherów łod tego fotoradaru i rzóńdzi, iże we (tu pedziôł gynał kaj to bóło) jes fotoradar popśnióny na zicher, bo sztyjc knipsuje, bali i wtynczôs kiej sie jedzie festelnie poleku, nó i coby go do porzóndku zrychtowali.
Za pôrã minutek przikludziół sie policajt i tego mojigo kamrata... wyśmiôł, i gôdô, co ustawiyli naskwol tyn fotoradar tak, coby kôżdego ci sam knipsnół, bo sprôwdzajóm tym tuplym eźli ludzie majóm pasy zapniynte.
Nó, ludzie... kamrat erbnół szejść mandatów za te niyzapniynte pasy, bo przeca jesce ze swojóm staróm jechôł...

środa, 16 listopada 2011

Babsko filozofijo...

– Wiycie – napoczynô swojim przôciółkóm łozprawiać jedna mamzela – joch wybrała sie na srogo balanga ze mojimi kamratami i kamratkami ze roboty. Pedziałach mojimu chopowi, co przijńda nazôd do dóm kajsik kole północki ...
– Łobiecuja ci mój roztomieły, iże pónkt dwanostô, i ani minutki niyskorzij byda w dóma! – rzykłach chopowi i tela mie widziôł. Ale, impryza ci bóła całbrownô! Nôpitki, „drinki”, roztomaje balyty, juzaś nôpitki, juzaś tańcowanie i ... jesce wiyncyj sznapsów ... nó, godóm wôm, bóło na isto tak ci fajniście, iżech blank przepómniała ło zygôrze, ło godzinie. Kiejech sie wróciyła nazôd do dóm, bóła trzeciô ło rozwidnioku. Wlazuja do pomiyszkaniô, po cichuśku, opaternie łotwiyróm dźwiyrze a tu łorôz słysza ci we antryju ta naszo diosecko, zegzioło kukówka we naszym kukuksurze jak ci razinku terôzki zakukała trzi razy! Kiejech sie spomiarkowała, co mój chop łocuci sie po tym kukaniu, sama dokóńczółach kukać jesce dziewiyńć razy ...
– Ja, joch bóła festelnie ze sia kóntyntnô – rzóndzi dalszij baba – rada, iżech chocia festelnie napranô w śtyry dupy, nôgle prziszłach na te idy i ganc ajnfach schrónióła żech sie łod breweryji i cyrkusu ze mojim starym. Wartko tyż żech sie legła do prykola kole mojigo chopecka i samach sie dziwowała jakoch jô ci jes na isto inteligyntnô! Ha, ha ...
– Jezdekusie! Aleś ty jes szprymnô i pómysłówo – rzykły wrółz kamratki.
– Zarozki z rańca – łozprawiô dalszij ta istno – przi śniôdaniu, mój chop spytôł mie sie ino, kiejech sie wróciyła nazôd ze tyj impryzy do dóm. Rzykłach mu, co tak jekech snochwióła, gynał ło dwanôstyj we nocy. Pónkt ło dwanôstyj mój chopecku!
– Nó i? I co bóło dalszij? – pytajóm kamratki.
– Anó, nôjprzodzij to łón nic niy rzyknół, bali i blank ci łón niy wyglóndôł na podyjzdrzliwygo.
– Łoch, alech jes ci szczysno, jeżech retniyntô ... ! – takech se pomyślała i chnet żech i szwajs ze czoła łotarła ... ! A mój chop, tak po jakimsik okamrziku kuknół ci tak na mie, pofilowôł deczko i blank prawucko rzknół:
– Wiysz babeczko, muszymy zwekslować, wymiynić tyn nasz zygôr we antryju, tyn nasz kukuksur!
– Jôch ci zbladła do imyntu ze strachu – gôwyndzi dalszij ta mamzela – ale zarôzki pytóm sie go takim użytnim głósym:
– Jaaa, a po jakiymu mój ty roztomiyły! A łón ci na to ze rułóm gôdô:
– Dzisz babeczko! Dzisiôj we nocy, ta zezula zakukała trzi razy, zatym – i to już niy miarkuja jak zdziôłała? – wrzyskła „o kurwa” i juzaś zakukała śtyry razy, zerzigała sie we natryju, zakukała jesce rôz trzi razy, padła na dyliny ze śmiychu ... zakukała jesce rółz, nastómpióła na kota, łozburdała nachtiszel we izbie. Zarôzki niyskorzij swalóła sie kole mie we prykolu, zakukała łostani rółz, pierdła festelnie smrodlawo i napoczła ci chrapać!

wtorek, 15 listopada 2011

Łostudne wybóry....

Wiycie, wszyjske mómy terôzki wiyncyj możybności niźli piyrwyj, ale tyż festelnie mynij czasu, coby śnich korzystać. Pewnikiym niy wszyjske czytelniki (suchôcze) tego mojigo artikla pamiyntajóm czasy, kiej kafyj bół ino czôrny abo ze mlykiym, i to we musztardzioku a niy szolecce, nasze babeczki sprawiali sie mantel abo kapudrok rółz na piyńć lôt (nó, niy godóm sam ło tych wszyjskich pynzjónistach naszyj przenôjświyntszyj Rzeczpospolityj, ftorym bali i na to niy styknie terôzki), we telewizyji byli ino dwa prógramy, i coby je zmiynić, trza bóło sztreknóńć swoja rzić ze szeslónga i podyjńść ku fernzyjerowi. Te moji spómniynia dlô modszych suchoczy zabrzmióm jak łopowiyści ze Koreji Północnyj. Bez łostatnie piytnôście lôt forszlagowali nóm roztomajtość, côłko ci dynga wszelijakich wybórów we kôżdyj dziydzinie życiô. Skuli tego tyż łogróm energiji marniymy, tyrmaniymy na zrychtowanie selekcyji.
Môsz szkrabka na zôranny kafyj drógóm do roboty? Nó, dobrze, ale jakô? Cappuccino, Cafe latte, Flat white, Americano, Romano, Chocomalt, Mokka lebo Espresso? Ze mlykym pôłnotustym abo ze łodfetowanym? Bez zany abo ze zanóm pojedińczóm lebo tuplowanóm?
Przed fernzyjerym mogesz wybiyrać spojstrzód kielanostuch kanalów, a eźli môsz kablówka abo na dachu talyrz, môsz możybność łobiyraniô ze jesce srogszyj cifry tych kanalów. Szaltrujesz kanale, podwiyl niy trefisz na taki, ftory ci sie zdô, i zaziyrôsz ino podwiyl niy napocznie cie mierzić. Wekslujesz juzaś na inkszy – możno tam dôwajóm cosik lepszyjszego. Miôłech łóński tydziyń taki cufal, iże na piytnôstuch stacyjach wlazôwôłech na jedna i ta samô ryklama.
Sztalujesz se jôdło bez internec: môsz smacysko na mozzarella ze łorganicznie ucichtowanóm bazilijóm? Niż byś sie „wylogowôł”, pokazuje ci sie na ykranie srogô lista towôrów, ftore sztyjc kupujesz wrółz ze pytaniym, eźliś bez cufal łó nich niy przepómniôł.
Nôrzyczka i labiydzynie na nadmiara możybnóści sóm ze jednyj zajty blank ci niydorzyczne, bo przecamć we tak wieluch ryjónach świata ludzie jich niy majóm. Ze drugij jednakowóż stróny niy dô sie niy merknóńć, jak gwôłtówny wzróst na doczkaniu dostympnych opcjów weksluje ci nasze zachówanie, a bali i szimel myślyniô – i to na zicher niy zawdy na lepszyjsze. Srogô łokwitóść telewizyjnych kanalów, roztomajtyj zorty fernzyjery i kómputry we pôruch izbach we strzydnij chałpie, pomiyszkaniu sprôwiajóm, iże zwykowy łobrôz familiji we zalónie (we dôwniyjszyj paradnyj izbie) spólnie łoglóndajóncyj i kómyntujóncyj prógram łodłajzi już blank we niypamiyńć, idzie fórt. Łoddziylyni łod sia bez te moderne nóśniki łozrywki familijanty, dekujóm sie we roztomajtych pomiyszczyniach rodnyj chałpy.
Jedyn móndrok, dochtór Aric Sigman miyni, iże bez ustanku wymuszane bez telewizyjô zmiany w tym, co mô przikować naszô uwôga, we skuplowaniu modziokowego zwyku używaniô pôruch elektrónicznych mediów łorôz, łosłôbiô kómórki naszego filipa łodpowiydzialne za kóncyntracyjô. U mocki tyż dziecek widać już łobjawy, ancajchy choróbska, na ftore ciyrpi côłke społyczyństwo:
stan permanyntnego rozkojarzynia (sztand utramyntnygo pofyrtaniô). Mómy wiyncyj możybnóści, ale mynij czasu, coby śnich skorzystać. We internecowô wyszukiwarka mogymy przecamć wklepać pytani na zicher ło wszyjsko, ale niy ma szanzy, cobychmy sie nad szafniyntymi informacjóma pouwôżali. Niż by to nastómpióło, już zajimô nôs kolyjnô, blank inkszô zacha.
Na przecamć, głymszô refleksjô zawdy miała przirodzónych wrogów. Jedyn istny, ynglicki poyta ze przełómu XVI i XVII w. John Donne labiydziół kiejsik, iże zaniydbôł Pónbóczka i jego janioły dlô bzuczyniô koprucha, dyrgocóncygo kanapyju i zgrzipióncych dźwiyrzi. Ale, ło wiela procniyjsze bółoby dlô niygo dogôdywanie sie ze istótóm srogszóm pojstrzód larma „dżingli” przilazujóncych fórt i jednym ciyngiym esemesów i ymilków.
Niyskóńczóne możybności wybóru majóm tyż ci corôzki srogsze znaczyni dlô móralnóści lebo refleksyji filozóficznyj. Eźli ftoś wybiyrô egzistyncjô we elektrónicznyj luftblazie skrónyj na miarã łozrywkowych potrzyb klijynta, corôzki słabij ryaguje na łotôczajóncy go prôwdziwy świat. We bance, autobusie lebo cugu idzie sie wrajzić na dakle suchôwki ze muzykóm Bacha abo Dody (co jô gôdóm, co jô gôdóm?) a ślypia wbić we ykran laptopa, palmtopa abo jesce inkszego dinksu, i wtynczôs niy słyszy sie kucaniô abo gôdaniô, gowyndzyniô pasażyrów wele. Na przecamć izoliyrujymy sie wtynczôs tyż łod ludzi, kierzy mógliby potrzybować naszyj hilfy, naszygo spómożyniô. Ustómpiółech kiejsik we autobusie placu zwiykowanyj starce ze krykóm. Kiejech sie bół łozejzdrzôł, badnółech tak naobkoło to merknółech, iże wiynkszóścióm pasażyry tego autobusa byli niyświadóme jeji łobecnóści. Tak festelnie pochłóniali jich te na isto priwatne światy, kiere same sie stwórzyli.
Zwiynkszónyj możybności wybóru mogóm co nôjwyżij niy szkłódzić: ftóżby labiydziół, iże ynglickô kuchnia skłôdô sie już jedzinie ze łozwarzónych do imyntu gymizów i twôrdyj habaniny, iże madziarske jôdło parzi we pycholu a japanerskô kuchnia skłôdô sie ze roztomajtych waserflanców i glizdów? We nôjgorszym cufalu nasz, już zachódni apetit i gyszmak na cióngłe nowóści, na niyskóńczóny fachel nowych opcyji, moge wywołówać uzależniynie u ludzi ze barzij zabranych, pijynżych ryjónów świata.
Przibadalichmy sie do niyskóńczónych możybności wybiyrania abo tego, abo tamtego. Jak dziecka niyspodziónie wpuszczóne do łogrómnucnego sklepu ze maszkytami, w kierym jes krojcset towôrów roztomańtyj jakóści. Nôjsrogszym zadaniym łostôwo terôzki naumiynie sie, jak rózumnie i moc móndrze ze tych wszyjskich możybnóści korzystać.
Snadnóm rzeczóm zawdy idzie wyszaltrować te wszyjske blikajónce ykrany i wykludzić sie do łogrodu, poczytać jakô ksiónżka, napocznóńć sprôwiać sie nowe prziłodziynie abo myjble we barzij rozómny i słószny sztrich, abo tyż przetrôwiać wiyncyj czasu z kamratami. Ale łosobiście, a niy na Facebooku abo Naszyj Klasie. Mogymy se łobrać to wszyjsko abo dalszij niyprzidajnie klikać i przechlastać frajny czas, po ździybku prziwiyść sie, dokludzić sie do fiksowaniô i szalyństwa.

Kapelónek a kóndón...

Jedyn nasz kapelónek musiôł pójńść do dochtora, do „dermatologa”. Tyn dochtór go łobadôł, łobklupôł i stôwiô diagnółza:
– Wiycie kapelónku, jak by to wóm pedzieć, chyciyliście ksiynżoszku łoszkliwo niymoc wenerycno!
Kapelónek zrobiół sie szarłatny na fresie i napocznół sie jynkać:
– Nó ja, tak jakosik trzi tydnie tymu nazôd jedna modo dziołcha kómpała sie sam we tym rybniku kole fary, kaj zawdy pływajóm moje kacyce. Róncz moja farno gospodyni uparszczóła mi jedna kacyca i pewnikiym łod tego sie to wziyno ...
– Nó, możno i ja – przikiwnół dochtór. – Ale musza wóm ksiynżószku pedzieć cobyście nastympnym razym na widołka nacióngli ... kóndóna ...

poniedziałek, 14 listopada 2011

Ojgyn łozprawio: Dziołcha na telefółn...

Ojgyn łozprawio: Dziołcha na telefółn...: Możno to bydzie ździebko zbereźne abo – dlô niyftorych – żadliwe, ale jô już jes na tela stary, iże godzi mi sie take zachy łozprawiać. A po...

Dziołcha na telefółn...

Możno to bydzie ździebko zbereźne abo – dlô niyftorych – żadliwe, ale jô już jes na tela stary, iże godzi mi sie take zachy łozprawiać. A podsuchołech kiejsik jednego modzioka jak tuplikowôł kamratowi jedyn, deczko łoszkliwy, cufal:
– Wiysz Hajnuś, siedzymy sie ze Jorgusiym-Małym u mie dóma i wykôzało sie, iże synek blank nigdy niy słyszôł ło dziołchach na telefółn, co to wiysz ... my se kejsik ze glacatym Ecikiym łobsztalowali ...
– Jakosik mie ci to niy dziwi – łodpedziôł jego kamrat, tyn Hajnuś.
– Nó ale, suchej dalszij ... – trómfnół mu tyn, coch go podsuchowôł – moja babeczka robi we licyjóm, sam za winklym, miarkujesz?
– Nó, miarkuja we kierym ...
– Nó, tóż glingómy po ta „laska”, po ta dziołcha, bo niy kcielichmy za tela przepłôcać ...
– Nó, i ... i co dalszij Erich? – spytôł sie Hajnuś, a jôch sie dowiedziôł jak sie mianuje tyn łozprawiôcz.
– ... i za jakiesik pioyńć minute zwónek do dźwiyrzy.
– Tak gibko, ja? ...
– Nó, sómech bół zadziwióny, iże tak wartko, ale co tam, łotwiyróm dźwiyrze a sam ci takô dupyncjô blónd... nó ... ino brać ...
– Chopy, to wyście pierónym niyrichtik sóm ...
– ... to jô do tyj dziołszki: nó, prosza piyknie, zaproszóm ... a czamu tak wartko? Jes nôs dwiuch, trufóm .. móm nôdzieja, iże ci to niy szteruje i take tam jesce duperszwance rzóndza – łozprawiô ze biglym Erich.
– ... nó i ...
– A łóna zaziyrô na mie takim spłószónym weźrokym i napoczynô: ale ... jô ...
– Nó, tóż jô juzaś – gôdô dalszij Erich – iże eźli ji to blank niy wadzi, to zabulymy tuplowanie i coby sie blank nôs niy bôła ....
– Nó, i ... mogesz to gibcij łozprawiać ...
– ... a łóna jesce barzij spłószónô i juzaś: ale jô ino, jô ino ...
– Jezderkusie Erich, gôdej, co dalszij!
– ... i tak chopie, pôrã razy, aże na łostatku nóm śmiytła. Nó, tóż jôch sie łozgzukôł, łozhajcowôł i uzdôłech, co zaglingóm do tyj agyncji, cóż tyż mi to sam posywajóm. Biera mobilniok a sam ... SMS łod mojij staryj ze tego licyjóm: „Posywóm dziołcha, szkolorka po moje bryle, łóne leżóm na mojim nachtiszu we izbie ...
– He, he ... chopie, to môsz pierónym przesrane ... chobyś sie chopie zesrôł sztacheldratym ...
– Nó .... blank niy ...
– A to po jakiymu Erich?
– Nó, bo moja starô wrócióła ze szuli i ze pyskiym ku mie:
– Jakóż to niy poradziółeś znojśc mojich bryli? Przecamć leżóm samtukej, na nachtiszu!!! Łoślypnółeś, abo co?

sobota, 12 listopada 2011

Bitwa, szlacht pod Grunwaldym...

Historikery i inksze podszukowacze gyszichtów ze wszelijakich roztomajtych krajów, po wiylólytnich szkrupelnych analizach wszelijakich papiórów, na isto dokozali, co ta côłko haja pod Grunwaldym miała ci jużcić deczko inkszô raja, niźli to, czegochmy sie nauczyli wszyjske we szuli. Dziepiyro terôzki łostali łóne łopóblikówane, skuli tego, co żôdyn niy kciôł psować dobrego miana tych, tak ringujóncych sie tam ci wojôków, ... i to ze roztomajtych gróntów...
Nó, ale... Richtik to bóło tak:

Prôwda ło bitwie pod Grunwaldym 15 lipnia 1410 roku.

Idzie rozwidniok, zôranie. We lesie cuci sie polski lager. Śniôdanie, rzykanie. Jagiełło sztreknół sie przed swojim celtym, kiej ino dali mu skozać, co wrółz przikludziyli sie krziżacke posły.
– Panoczku! Królu! Srogi Majster, Ulrich von Jungingen forszteluje, coby miasto kwawo zmógać sie samtukej i potracić ku tymu kwiôt riterstwa, łoznaczyć jednego chopa snôs, ze kôżdyj zajty. Niych ci łóni zmógajóm sie we pojydynku, a kiery śnich wydoli, zwyciynży, tego kómpanijô uzdô sie za singerów we côłkij tyj grunwaldzkij haji.
Jagiełło deczko pomedikowôł i na łostaku przikwolół. Posły łodjechali, a tyn Jagiełło pokwanckôł sie ku celtóm swojich riterów.
– Suchej ino, ty, Zawisza Czôrny, masto haje bydzie ino pojydynek – pójńdziesz ringować sie ło ta wygranô bitwa!
– Nó, wiysz Włôdek, dzisiôj nie, ale pojutru ... ja! Nó, możno jutro... Ale dzisiôj niy wydola. Miarkujesz, impreza, balanga, narómbali my sie stopieróńsko nó i ... ganc ajnfach niy przemoga sie... łoklapnółech do łostatka...
Król pokwanckôł sie ku kolyjnymu riterowi:
– Ej, ty, Powała, pójńdziesz ringować sie ło côłko naszô wygrano bitwa?
– Wybôcz Włôdek, wczorej bóła balanga u Zawiszy. Napralichmy sie jak meserszmity, jak sroge belówy... nó i ... miarkujesz... Pojutru, na zicher, ale dzisiôj ganc ajnfach niy wydola ....
Jagiełło pokwanckôł sie po lekuśku dalszij i przi inkszym juzaś celcie gôdô:
– Zbyszko, Zbyszko, a ty pójńdziesz ringować sie ło ta naszô wygranô bitwa?
– Królu tym mój roztomiyły, niy przemoga sie, niy wydola. Bóła impryza, góścina u ...
– Ja, ja ... jô wiym! – U Zawiszy. Fto tam jesce swami bół?
– Nô, królu ty mój roztomiyły... cheba wszyjske...
– Swołej, skrzikej moje wojsko, niech ci sie wszyjske wojôki ustawióm we raji pode lasym!
Stanóło totyż wojsko wele lasa, naprociw króla.
– Suchejcie ino! Bydzie pojydynek ło côłko wygranô bitwa. Eźli ftosik swôs jes we sztandzie stanóńć do niygo?
Ritery siedzóm we kulbakach, we zatelach, kôżdy zaziyrô na drugigo, palice pospuszczali. Żôdyn niy kce, żôdyn sie do przodku niy ryje...
Łorôz kajsik blank ze zadku słychać:
– Jô! Jô! Jô kca! Jô pójńda!
Wszyjske sie łobziyrajóm i łorôz uwidzieli starego knakra ze brodóm do pôska, łoblecónego we jutowy miech, we szwory i jakesik chwańty.
– Jezderkusie! Chopy! Niy ma żôdnego inkszego?
Nó, i richtik, żôdnego inkszego niy bóło... ino tyn łobrzympoł...
Dali starzikowi dugi, dwurynczny szwert. Deptô starzik bez pole, tego szwerta niy poradziół udźwignóńć, wlece go za sia... Zaziyrajóm tak Polôki, kukajóm na niygo, a ze naprociw rajtuje na kóniu srogim jak szłopiec, zakuty côłki i do łostatka we glancowany rynsztunek, srogi jak dómb riter.
Jagiełło chyciół sie za palica i jamruje, a Polôki wrzescóm choby nôjynte:
– Staaaarzik, w noooogiii! W nogiiii, w noooogiiii... w nooogggiii...
Miymiecki riter jednakowóż sztartnół, dopôd starzika, kiery blank niy miôł chańdzi śmiatać... podniós sie kurz i wiater... blank nic niy bóło widać, ino szło usłyszeć jakiesik stopieróńske jojczynie... Po łoka mrziku wiater łosnożół pole ze kurzu.... Zaziyrajóm fest, kukajóm Polôki, a tam kóń bez szłapów, Krziżôk bez szłapów, starzik styrcy... i gracóm, ftorô mu dyrgotała jak sto diosków, dziyrżi swój szwert, tyn polski miycz na gôrdziyli tego miemieckigo ritera. Dychnół deczko i gôdô:
– Môsz ty chuju (łochyntolu) mocka szczyńściô, iże wrzesceli coby nooogiii..., w nooogiio..., bo bych ci, ty stopieróński giździe łeb upierdolół!

piątek, 11 listopada 2011

Viagra i ... silikón...

Wiycie, jakech już sam gôdôł, sznupia, zuchtóm bele kaj i łostatnio znodech słówecka jednego brazilijskigo móndroka, ftory erbnół już Nobelprymijô, Drauzio Varella, kiery tuplikowôł tak:
We terôźniyjszym świycie wydôwô sie wiyncyj pijyndzy na te ci strzodki zwiynkszajónce gyfil, potyncjô chopów i na silikón dlô babów, niźli na medikamynty prociw niymócy Alzheimera. I wszyjsko skludzô sie terôzki ku tymu, iże za pôrã lôt bydymy mieli krojcset starych bôb ze srogimi cyckami a ku tymu starych chopów ze fórt sztajfnymi i twôrdymi ciulikóma, za to żôdyn śnich niy bydzie poradziół sie spómnieć skuli cego to wszyjsko ... majóm.

czwartek, 10 listopada 2011

Bercik już świtnół...

– Alojz! A cóżeś ty teli teskliwy i jankorny?
– Niy miarkujesz? Bercik świtnół, blank niy żyje!
– Nó, cóżeś ty? Jak to sie stanóło?
– Anó, Bercik wróciół łonegda do dóm, szluknół jednego abo dwa, legnół sie do prykola, zakurzól cygareta, łoblycze sie chycióło ....
– I co? Spolół sie?
– Niy ... zdónżół łozewrzić łokno i wyfuknół bez nie ...
– Jaaa ... miarkuja ... i połómôł sie côłki, blank na śmiyrć?
– Niy! Skorzij zaglingôł po fojerwera. Fojermaniô łozpostrzili take góminianne koło i tam fuknół.
– Pukło? Łozpraskło sie te koło?
– Niyyy ... Jakosik sie tak łod niygo łodbiół i nazôd czympnół do chałpy.
– Nó, i terôzki, to sie już cheba na zicher spôlół!
– Niy, niy! Łodbiół sie łod futrziny i ... śleciôł ...
– Jezderkusie! Gynał na sztreka?
– Niy, blank niy! Stôła ci tam ta łobsztalowanô fojerwera. Ze plałóm. Trefiół na ta plandeka, łodbiół sie i juzaś wskoknół do swojigo łokna.
– Zatrzas sie na amynt, prôwda?
– Niy ... Śleciôł nazôd, łodbiół sie juzaś łod tego góminiannego kółka i wleciôł rajn do pomiyszkaniô!
– Ło sto pierónów! ...Nó, tóż jak tyż to na isto tyn Bercik sie zatrzas?
– A ... zastrzylyli go policajty, ftore już tyż sie tam przikludziyli ... bo jich festelnie napocznół wkurwiać!

wtorek, 8 listopada 2011

Rusko szczyróść...

Kiej ino sie skóńczóło lato, ludzie przi roztomajtych trefach łozprawiajóm ło latowych wandrach, rajzach, ło tym fto, co i kaj widzôł, co zwiydzôł, kaj bywôł i take tam jesce ... Po poruch sznapsach łozwôł sie jedyn deczko już zwiykowany ujek, ftory kajsik jesce we latach łoziymdziesióntych puściół sie na rajza swojim „moskwiczym” do Ruskich.
– Wiycie chopy, Ruske to sóm na isto nôjbarzij do porzóndku ludzie – napocznół ujek Bonuś. – Przocielske, wylywne ... Polôków, a tym tuplym Ślónzôków majóm festelnie radzi. Pamiyntóm jak kiejsik bez zima jakosik tajla (cheba szwinga) mi sie serwała we mojim autoku. Jakisik ichni bamber cugmaszinóm docióng mie do wsi, pijyndzy żôdnych łodymie niy kciôł, zakludziół do ichniego sołtysa, kiery jedziny we tyj dziydzinie miôł telefółn ... Dôł mi zazwónić .... Tajle mógli przijńść dziepiyro za trzi tydnie, tóż tyż zarôzki, na doczkaniu forszlagowôł mi góścina. Autok łodkludziyli my do kowôla. Tyn ci przi dwadziestogradusowym mrozie wymóntowôł stary „wahacz” (ta szwinga) ... Nó, i tak musieli my, musiôłech doczkać. Cuciółech sie ło szaroku a tu ci już na mie czekała srogô glaska bimbru i szisel kapusty. I takech se chopy siedziôł trzi tydnie u tego sołtysa ... Na łostatek tajle przijńszli, kowôl autok zrychtowôł. Pijyndzy juzaś wzióńć niy kcieli, piyńciolitrowô kanka bimbru na dróga mi dali ...
– A rzyknijcie ino ujku, a bóło to chocia dobre? – spytôł jedyn snôs.
Ujek tak kuknół na nôs zamglónym weźrokiym i pedziôł:
– Dobre? Chopy ... Po powrocie do Polski bez pół roku mi wosy i pazurska po tym nôpitku niy rośli ... ale dobre to bóło ... szmektne jak sto diosków!

poniedziałek, 7 listopada 2011

Adresa...

Prziszôł rółz Hanys do farorza na wsi do spówiydzi i po cichuśku napoczynô:
– Farorzyczku, jô sie pôrzół, swadźbiółech sie ...
– Ło jezderkusie! To na isto ciynżki grzych. A z kimeś sie to pôrzół?
– A tego, to wóm farorzyczku niy moga pedzieć!
– Możno ze Kristóm łod Kopycioków? – pytô dociyrny farorz.
– Niy, niy ...
– Nó, tóż możno ze Kowolików Hanóm?
– Niy, niy ... tyż niy!
– Nó, nó to możno ze Ernóm łod Jóndercynyj? – niy dowo pokój farorz.
– Niy, na isto niy śnióm!
– Godej karlusie, bo niy dóm ci łozgrzyszyniô!!!
– Nó ale, kiej jô na isto niy moga tego wyzdradzić, niy moga tego pedzieć!
– Nó, pytóm łostatni rółz! To możno swadźbiółeś sie ze Cilóm łod Kulików?
– Niy, niy farorzyczku ... tyż niy śnióm ...
– Nó, tóż cióng fórt, łozgrzyszyniô niy bydzie, i tela!
Wylazuje tyn karlus ze kościoła a sam czekajóm ci na niygo kamraty ..
– I co?Godej! Dostôłeś te łozgrzyszynie?
– He, he, he ... Niy, niy dostôłech chopy łozgrzyszyniô ale móm pôra fajnistych adrysów!!!

niedziela, 6 listopada 2011

Agyncjo towarzisko....

Ze dzieckami, jakech już gôdôł trza dać pozór. Wiycie, u nôs łozewrzili we dôwniyjszyj wanielickij farze, takô modrnô terôzki agyncjô towarziskô. No i kiejsik przi wieczerzy dwanôstolytni synecek pyto sie prómp:
– Tatulku, a co tak na sito, co tak prôwdóm robi sie we takij ci agyncyji towarziskij?
Łojciec ździebko stropióny, we sztichu łodrzykô:
– Anó, synecku, tak zaobycz to idzie pedzieć, co tam we tyj agyncyji robi sie cowiekowi, znacy chopowi dobrze za pijóndze!
Synecek ale bół zwiedowny i łogrómnie dociyrny. I tyż kiejsik, kiej erbnół łod swojigo łojca zwykowy taszyngeld, srogszy jak zawdy skuli dobrych notów we szuli, miasto do kina, poszôł do tyj naszyj chorzowskij agyncyji towarziskij. Glingô do dźwiyrzy, łozewrziła mu mocka zadziwiónô pufmuter i pyto sie go:
– A cóżeś ty synecku kciôł?
– Anó, paniczko, kciôłech, coby mie sam zrobiyli dobrze... móm pijóndze, móm, i to mocka!
Ta starucnô pufmuter napytała go rajn, a zatym zakludziyła ci go do kuchyni, ikroła trzi srogachne sznity chleba, poszmarowała fest masłym i miodym i dała to tymu syneckowi.
Na łodwieczerz synek wkarowôł do chałpy i już łod proga wrzescy choby nôjynty na côłki karpyntel:
– Mamulko, tatulku, bółech ci dzisiôj we tyj naszyj nowyj agyncyji towarziskij!
Łojciec chnetki śleciôłby ze stołka, mamulka wyblyscóła ślypia...
– I co? I co? – pytajóm zdymbiôłe....
– Dwie smógech, ale ta trzeciô ino... wylizôłech...

sobota, 5 listopada 2011

Pamiyntoł....

Latoś przikulwitało sie samtukej do Chorzowa na Pnioki łogrómnie zwiykowane już małżyństwo, ftore po drugij wojnie wykludzióło sie côłkóm familijóm do Bochum we Miymcach. Przifurgli na tyn nasz flugplac we Pyrzowicach, a iże mieli gryfne pynzyje, łobsztalowali sie taksa, kierô jich miała prziwiyź do familijantów we Chorzowie. Jadóm sie tak, jadóm i łorôz taksiôrz łobracô sie ku nim i letko zachrapociałym głósem sie pytô:
– A rzyknijcie mi roztomiyli, skany‘eście przifurgli?
– Anó ze miymieckigo Bochum – łodpedziôł ze rułóm starzik.
– Co łón kciôł Jorguś, co sie pytôł? – wrzescy do ucha tymu starzikowi festelnie już guchô starecka.
– Anó, Agnys, łón sie pytôł skany my sie sam przikludziyli.
Jadóm tak, kulajóm sie dugszô kwilka i tyn taksiôrz juzaś łobracô sie ku nim i juzaś sie opaternie pytô:
– A sómeście to richticzne Miymce abo możno Ślónzôki?
– Jô jes Ślónzôk, ale moja Agnys to jes po łojcach Miymra. – łodpedziôł juzaś ze rułóm starzik.
– Jorguś, Jorguś, a co juzaś kciôł tyn karlus za lynkiyróm? – pytô sie uwziyńcie guchô starka.
– Łón sie pytô eźli my sóm Ślónzôki abo możno richticzne Miymce.
Jadóm dalszij i łorôz tyn taksiôrz sie juzaś pytô:
– A dobrze wóm sie tam wiydzie we tych Miymcach, ja?
– Ja, panoczku, dobrze, sómy już łoba na pynzyji i beztóż tyż kcieli my terôzki nawiydzić moje miasto i tyż możno przocieli, ftore jesce niy skipli.
– Jorguś, Jorguś a co łón juzaś łod cia kciôł? – pytô sie starecka.
– Łón sie ino spytôł jak nóm sie darzi tam we tych Miymcach...
Za jakisik juzaś łoka mrzik taksiôrz gôdô tak pół do sia, a pół do tego starzika:
– Jô miôłech kiejsik dziôłcha we Bochum... żadnô jak noc przed geltakiym... takô barzij szlóndra i krapyka, ale fest zabranô bóła, pijynżno po łojcach, tela, co nic z tego niy wylazło, bo sie symie kamraty durch i jednym ciyngiym śmiôli, iże sie kca łobabić ze... heksóm...
– Jorguś, Jorguś, a co tyn gryfny synek za lynkiyróm kciôł terôzki łod cia?
– Nic, nic takigo... łón cie... poznôł!!!

Baba ze mobilniokiym...

Wiycie, cowiek mô roztomajte dnioszki w tydniu. Rółz jes gryfniście i szpasownie, a juzaś inkszym razym jes blank łoszkliwie. Jô tyż we łóńskim tydniu miôł taki fal. Blank ło szaroku, nó dló mie to bydzie kole dwanôstyj, wlożech do banki, boch kciôł zakulwitać sie do Katowic. Banka, jak to banka, wszyjskie driny take jakesik przimulóne i łoklapniynte, jak to zawdy we pyndziałek przed połedniym, błógostan cichóści ... I łorôz jak mi jedna żadnô mamzela niy napocznie bez mobilniok fandzolić ... Nó, myślôłech, iże mie pierón szczeli! Jakisik ci iptowaty plastik (takô, Wiycie sztucno chnet do imyntu baba) uzdôł se z ranca powrzesceć do mobilnioka. A tak prôwdóm, toch jesce do terôzka takigo żadnego widoku niy widziôł. Bo dejcie pozór, śtyry wôrstwy na fresie: solarióm, puc, solarióm i juzaś puc – pewnikiym to skuli tego, coby sie niy łozpłynyło na fresie.
Nó, tóż jadymy tak se dalszij, wszyjske we tyj bance ściykłe na tego babsztyla, już do łostatka łocucóne i ... łorôz haltynsztela. Zbiyróm sie do wyjńścia, zaziyróm, a sam tako maluśkô starecka tyż kce wyjńść ze wózykiym. Ftosik ji już ale pómogô, tóż tyż ino czekóm aże wysiednie, cobych i jô móg wylejźć. A tu łoroz tyn erzac nyjgerki nôgle mi sie na plecy ryje i wrzescy na côłki karpyntel:
– Gibcij! Gibcij! Mie sie pierónym ścigo, uwijóm sie jak sto diosków!
Nó, i wtynczôs niy szczimôłech. Łobracóm sie ku nij fresómi, i nôjbarzij ci zgrzyndliwie jak ino poradza, ciepia ku nij:
– A kajżysz sie to mamzelo spiychosz, kaj ci sie szlóndro jedna tak uwijô?
Przecamć ... plastik rozkłôdô sie bez 1000 lôt!
Nó, a rest tego dnioszka miôłech na isto szykowny ...

czwartek, 3 listopada 2011

Gwołt...

Wiycie, trefiółech niydôwno jedna moja, jesce modô sómsiôdka, kierô róncz przikludziyła sie nazôd ze wywczasów. Łopôlónô, wysztafirowanô choby ficywyrt we Boże Ciało, a rada, choby ji fto nowy lipynsztft fóndnół.
– Nó, i jak tam na wywczasach sómsiôdko – pytóm sie jóm opaternie, bo wiym, iże zółwizół, chobych i niy suchôł napocznie łozprawiać, i sie ku tymu asić.
– Panie Ojgyn! Fajniście, fajniście ci nóm bóło na wywczasach.
– Ja, kôżdy tak gôdo – padóm ji na to cichuśko.
– Panie Ojgyn! Nôjprzodzij we Turcyji Ana, Elza i mie... zgwôciyli!
- Nó, i?.....
– Zatym zakludziyli my sie do Grecyji i tam tyż Ana, Elza i mie zgwôłciyli...
– Jezderkusie! Niy gôdejcie sómsiôdko, tam tyż?
– Ze Grecyji wykludziyli my sie do Szwecji...
– Nó, i co?
– Nó, i tam, panie Ojgyn, zgwôłciyli Ana i mie...
– Niymożebne! A Elza?
– A Elza... niy kciała!

wtorek, 1 listopada 2011

A zatym i Zaduszki...

Chocia miarkujymy, iże żôdyn snos niy jes niyśmiertylny (a kôżdymu sie zdo, co to łod niygo sie ta niyśmiertylność napocznie), to kiej sie zemrzi kómuś, kogo mómy festelnie radzi, zawdy to jes wtynczôs tragedyjo. I zawdy wteda medikujymy: Czamu Łón? Czamu Łóna? Pónbóczku! Czamu tyn synecek, lebo czamu ta dziołszka?
„Zgwałciłaś, niepobożna śmierci, oczy moje,
Żem widział umierając dziecię swoje!
Widziałem, kiedyś trzęsła owoc niedordzały,
A rodzicom nieszczęsnym serca się krajały.”
– pisôł na Jón Kochanowski, coby niyskorzij jesce dociepnóńć jankornie:
„Czasie, pożądnej ojcze niepamięci!
W co ani rozum, ani trafią święci,
Zgój smutne serce, a ten żal surowy
Wybij mi z głowy!”
Ja, ja... i łozżygejcie, łoświyćcie jakosik jednã chocia świycka za tych wszyjskich, kierych sam już snami niy ma i niy bydzie, kierzy już pojńszli hań-tam, kaj wszyjskie kiejsik pójńść muszóm, choby byli i bogate, bo jim ta kostucha, ta śmiyrtka tyż blank niy łodpuści, tyż czasu niy borgnie. Jedna świycka, maluśko blank lampecka, choby i w dóma abo kole krziża na ceście. Bo możno i nôm kiejsik bydzie tyj świycki potrza; przeca żôdyn niy poradzi zmiarkować kiej i kaj nôs tyn nasz Pónbóczek do sia napytô. Nó, tóż trefiymy sie na smyntôrzach, na kiyrchowach i możno kajsik przi sztrekach, cestach, kaj tyż jakosik świycka idzie rozżygać. A na łostatek jesce teskliwe sztrofki. Fto je napisôł, niy miarkuja (znodech je we internecu) ale dejcie na nie pozór!
„Tłum
Przyszli
kupili lampki, kwiaty, gałązki
i słodycze w kramach przed cmentarzem
teraz szukają grobów swych bliskich
liczą dróżki i żują cukierki

Przy jednym rozwidleniu
między grobami
staruszka
klęczy w błocie i deszczu
zimno
w czarnym płaszczu
zgięta prawie do ziemi
mokra chustka oblepia jej siwe włosy
w wyciągniętej trzęsącej się ręce trzyma pusty plastikowy kubek

Wszyscy jednak się śpieszą
ze szlachetnym zamiarem odwiedzenia grobów
mijają ją malutką
pochyloną

Wrócą
do ciepłych domów
z poczuciem spełnionego obowiązku

Deszcz pada coraz gęściej
Nadchodzi zimny zmierzch.”