sobota, 31 grudnia 2011

I juzaś ślecioł roczek....

I juzaś kolyjny bożi roczek mómy za sia, zbyte, jes ci łón forbaj. Badnijcie jak wartko gzujóm te wszyjskie lata. Ze roku na rok corôzki gibcij ... Ledwa napocznie sie styczyń, chnet Wielkanoc, zatym z niynazdaniô prziplańtô sie te półrocze, jakiesik ci tam hapich wytargane feryje, i juzaś podzim, a zatym – jak zawdy – zima. I juzaś ci ta zima bezśnhiyżnô, bez biôłyj dalekóści, bez mrozów siôrczystych, jakóż ci blank inkszô łod tyj zimy, kierô piastujymy we pamiyńci. Gody, Zilwester, Nowe Lato ze tym dniym Nowygo Roka corôzki czyńścij witany niy na głóśnych, szumnych festach i maskynbalach, ale dóma, przi blank nafolowanym tiszu i telewizyji, pojstrzód starzyjóncych sie łojców, niy wieda kiej łozdrzelałych dziecek, ze dorôstajóncymi choby na dróżdżach wnukóma. Już sie blank niy kce cowiekowi łopowożyć na wlazowanie kajsik na wiyrszołki, doskwiyrajóm daleke rajzy i corôzki tyż czyńści skłôdómy sie nôjprościyjsze winszbildy, coby tyn nadchodzóncy rok niy bół gorszyjszy łod tego, kiery ci już razinku łodłajzi w przeszłóść, łodlazuje na isto fórt. A côłki tyn niygryfny świat lecy kedy ino kukoł na Polska, zważowôł na nôs. I to ci jes jedyn jedziny dobry łobjaw, dobrô cycha. Żôdyn przeca niy gawcy sie na tyn plac na glóbusie kaj wszyjsko kulô sie blank ajnfach. A iże lachajóm sie ojropyjske politykery ze polskich (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych) polskich polityków. Lepszij coby sie chichrali śnich, niźli mieli by sie jich strachać, bôć. Polska przecamć we łopinii sómsiadów bliższyjszych i dalszyjszych nierôz bywô ałfryjgujóncô, ale razinku te wrażyni tworzóm ludzie i jejich charaktyry, jejich nôtura a niy zizdym polityczny abo niyspomiarkowanô strategiô. Tak po prôwdzie my sóm barzi ojropyjske niźli sie tym Ojropyjczykóm zdôwô. I niech ci tyż żôdnego niy łoszydzóm widówiskowe sztelóngi i muki jakigosik francuskigo prezidynta Sarkozy’ego, kierych łón Polsce niy szpyndlikuje. Choby ino we listpadzie we Berlinie. Tyn istny ganc ajnfach niy ciyrpi starojóngferskich prziwyków tego ci polskigo prezidynta .... ale eźli kôżdy musi reagówać nikej Carla Bruni?
Wiycie! Tyn – już łóński – rok bez pochyby bół dobrym rokiym ... łomijali nôs roztomajte trzynsiynia ziymi, powodzie i ciklóny, cego niy mogóm pedzieć ło sia choby ino Chincyki abo miyszkańcy Karaibów i Połedniowyj Hameryki. Wlejźli my już do tyj „strefy Schengen” (bydzie już pôra lôt) i poradziymy bez paszportu rajzować chnet po côłkij Ojropie. Dała nóm tyż pokój cholyra, ptasiô gripa i te łoszkliwe BSE (nó, ino świńskóm gripóm strachali nôs te łoszkliwce łod Brudzińskigo i corôzki mynij widzianygo Kaczyńskigo) a te ci ferst łoszkliwe prowajdery naszych zwiónzków zawodowych, pokôzali nóm ganc ofyn, iże ta rubô forsa za cosik jednakowóż bieróm. Niy mieli my żôdnych ataków teroristicznych a nasz polski prezidynt szafnół niywymównô grajfka szpasownego ugibaniô sie przed seryjami ruskich maszingywerów i fajniście fajrowôł wszyjske nasze powstanio. Szczyśnie tyż maluśko (inksze godajóm, co za tela) naszych wojôków padło we Afganistanie i Iraku skany my już sie na isto wykludziyli.
Nó, bóło blank ajnfach, obyczajnie i wszyjsko kroczało do przodku... Rółz gibcij, rółz polekutku, jak to zawdy we życiu. I niech ci tak i na te Nowe Lato łostanie!!! Czego Wóm i sobie winszuja.

piątek, 30 grudnia 2011

Miymce ze łodzysku....

Byli ci sam u nôs we Chorzowie moje kamraty, kiere ci kiejsik, jesce we latach łoziymdziesióntych pitli do dôwniyjszego EF-u. Przijechali, podeptali tu, i tam, bele kaj, aże jedyn śnich, Georg ze swojóm staróm (Dolores ci jóm mianowali, ale już we Miymcach), przikarycyli sie do nôs na tôrg, na Barskô.
– Môcie tómaty ? – pytô sie ta baba łod Georga, ta côłko Dolores ze łodzysku.
– Mómy – pado handlyra.
– Take maluśkie ino? U nôs, to ci sóm dziepiyro tómaty, takeeeeee ...
– A te maluśkie, to co to jes? – pytô sie juzaś ta Miymra ze łodzysku.
– A byrki, gruszki, kiejbyście paniczko niy spokopiyli – padô gryfnie handlyra.
– Byrki, gryszki, take maluśkie? My to u nôs we Miymcach mómy takeee... take ci sroge ... iże ho, ho...
Handlyra polazła na zadek tego jeji sztandu i po jakimsik łoka mrziku smycy gryfnistô, srogo bania...
– A take sroge fandzole nikiej ta, to tyż u wôs we tych zasmolónych Miymcach tyż już môcie ?

czwartek, 29 grudnia 2011

Starowno babeczka....

Moja starô na isto stoji łó mie, mô ło mie stôrani. Jô to ci tam już terôzki blank do mojigo wyglóndu szpecijalnyj wôgi niy przikłôdóm (he, he ... kiejsik bóło gynał inkaszij!). Łoblykóm terôzki na sia, co móm, bele by ino bóło snożne. Prziłobleczyni moje niy jes wybiyrne, beztóż tyż na beztydziyń łoblykóm sie blank jednako. Nó, jakeś galoty, tres abo hymda, możno kejnedy cwiter ... nagónić, zakludzić mie do sklepu to na isto srogô utropa. Pierónym niy móm rôd sprawónków łobleczyniowych i tela. Niydôwno moja starô umiyniyła sie łó mie yntlich zadbać.
– Trza by ci bóło Ojgyn kupić jaki nowy ancug! – pedziała uwziyńcie. – Idymy na miasto do składu ze gangolami!
Słówecka te wywółali wy mie jankuryjnô, krymfnô akcyjô łobrónno. We srogim przipływie mojigo łobrzidzyniô do sprawónków, umiyniółech se chycić sie wrółz za łodkłôdane na niyskorzij łod pôruch lôt schrónianie wszyjskigo we pywnicy (te porzóndki, to druge na listecku zniynôwidzóne bezy mie dziôłanie, po sprawónkach łoblyczek). Miôłech nôdziyja, iże wszyjsko sie jakosik łozlejzie po kostyrach. Ale nic z tego. Niy take nómera ze mojóm staróm.
Moja Elza doczkała aże wszyjsko gynał poschrónióm we tyj pywnicy, po czym zagrózióła, co mie łodstawi łod prykola do mómyntu aże lajstna sie nowy ancug. Rôd niy rôd musiôłech ze mojóm staróm pójńść na ta moja maluśkô „nemezis”, ta moja niyubłóganô sprawiydliwóść na Wolka do takigo ci srogigo zalónu ze prziłobleczyniym do chopów. Sumeryjô zetwała bez trzi godziny. Procno bóło – alech wydolół. Kiej’chmy już wylazowali ze tego zalónu, jô lekszyjszy ło jake tysiónc piyńćset złotków, za to ze nowym gangolym, hymdami, ku tymu nowym szlipsym i szczewikami tak mie nic, tobie nic spytołech sie moja Elza:
– A tak po prôwdzie, rzyknij ty mi ino na jakiego pieróna potrza mi bóło tego nowego ancuga?
Na co ci moja roztomiyło, tropióncô sie ło mie babeczka łodrzykła:
– Nóóóó ... przeca musza mieć cie w czymsik ... pochować!

środa, 28 grudnia 2011

Spomiarkowano przedowacka....

Jedyn ze mojich przocieli mô szykownô chałpecka kajsik driny naszyj Puszczy Białowiyskij, znacy take letnisko we dzikóści. Te łodludzie jes festelnie farbiste, kómsztowne, i na isto szykowne, prima zort na wywczasy ale ... deczko możno zadupiaste, zaprane dechóma! Do nôjbliższygo sklepu trza festelnie pyndalować naobkoło jyzióra bez trzi kilomyjtry. Wy tyj chajtce mojigo przociela zbajstlowali my fajnisty kamracki tref we cylu łodpoczynkowym. Skuli tego, co uczystniki, przibytnie byli ze ci roztomajtych strón Polski, na miyjsce posjyżdżali sie dziepiyro niyskoro na łodwieczerz. Na tela niyskoro, iże tameszny sklep bół już na fest zawrzity. A żôdyn snôs niy pomyślôł, coby ze sia chlyb zebrać. Nó, uzdali my, co to sie zrobi ło szaroku a pokiel co, rest klapsznitów dali my naszym babeczkóm, coby niy byli głódne i beztóż fest – zmiyrzłe. Same pożywiyli my sie... biyrym, bo tego przeca żôdyn snôs na isto niy zapómniôł.
Dôwnochmy sie już niy widzieli, tóż tyż łozprowki przecióngli sie kajsik niyskoro w noc i ani my sie spodzioli, a sam już szarok i nowy dziyń nastôł.
Jako, iże my sóm „dżyntylmyny” umiyniyli my sie, iże naszym babóm dokludzymy na śnôdanie friszny chlyb, nó i wypuściyli my sie do wsi. Piwa nóm jesce ździebko łostało, tóż tyż szło nóm sie blank dobrze. Na miyjscu pokôzało sie, iże tyn sklep łotwiyrajóm dziepiyro za jakosik możno godzina.
Uburdalichmy sie, co wrôcać sie nóm niy werci... doczkómy. Zicli my sie na bance przed tym składym i czekalichmy... ale niyprzespanô noc, te pôranôście piw i gorkô klara, kierô już napoczła blyndować, wszyjsko to do kupy smógło ci nôs i przisnyli my sie ździebko na tyj bance.
Ło pół łósmyj łobudziół ci nôs klang klucy – sklep łotwiyrajóm! Ze niyjakóm biydóm zwlykli my sie ze tyj banki i stanyli my gymba w gymba ze Paniczkóm Przedowaczkóm, ftorô razinku syjmowała ze dźwiyrzy srogo ocelowo sztanga.
Paniczka Przedowaczka zmiyrzóła nôs fachowym weźrokiym, łoświdrzóła nôs, pokiwała gowóm i łodezwała sie ku nóm:
– Niy, niy Panoczki... Jabola jesce niy ma, niy dowiyźli!!!

wtorek, 27 grudnia 2011

Dorady dlo chopów...

Wiycie dlô chopów móm piyńć gryfnistych doradów:
Festelnie ważne jes, coby być ze babóm, kierô czasym cosik uwarzi a tyż i drugda posprzóntô dóma.
Festelnie ważne, coby być ze babóm, na kieryj mogesz spolygać, i kierô nigdy cie niy łocygani.
Festelnie ważne, coby być ze babóm ze ftoróm mogesz sie mocka pochichrać.
Festelnie ważne, coby być ze babóm moc wizgyrnóm we prykolu, i kiero jesce ku tymu jes rada być ze cia.
Festelnie ważne, nôjważniyjsze, coby te śtyry baby blank sie niy znali !!!

Wilibald...

Wiycie, mómy fajnistego kamrata ło wdziyncznym mianie Wilibald ... krótko Wilduś. Żódyn snos już niy pamiyntô, jak łón richik sie mianuje, bo tyn Wilduś przijón sie tak sztram, iże i jego mamulka tyż tak na niygo wołô.
Wilduś jes dochtorym i stanówi cufal na światówô skala, eźli idzie ło jego popyrtanie i niyprzitómnóść. Kiej łón mô słóżba we walesce, we łośmiuch cufalach na dziesiyńć kómando waleski musi na niygo doczkać, bo Wilduś musi sie wrócić po cosik, cego zapómniôł abo – i to nôjczyńści – po cosik, co wyjmnół ze tyj karytki we dlô sia ino wiadómym cylu. Inkszóm razóm łobsztalowôł, wołôł waleska dlô sia, bo jego autok niy kciôł łodpolić. Powód ... blank ajnfachowy – Wilduś łostawiół łoświycóne światło i bez côłkô noc zdech mu akumulator. A iże niy miôł kaj go podladować, tyn nasz Wilduś poprosiół czelodka ze waleski, coby mu spróbowali postawić zdechły akumulator na szłapy ... ze użyciym tego ichniygo „defibrylatora”. A co? Sztróm to sztróm, i tela, co za mecyje, prôwda?
Króm bezpochybnego niyłogarniyńciô, Wilduś ci kwôli sie ze roztomajtych impryzów wydôwanych na kôżdô możybnô przileżitóść. I tak bawiymy sie u niygo na przileżitóść gyburstaku, żyniacki, Andrzyjków, napoczniyńciô syzónu grillowygo, piyrszygo wiesiynnygo koszynia trółwy, rócznicy ajnwajóngu ... słówym – kôżdô przileżitóść jes galantnô.
Jak tyż przistało na takigo lwa zalónowygo, tyn nasz kamrat Wilduś mô rôd łozprawiać wice. We skuplowaniu ze jego niyprzitómnóścióm (a dodejcie jesce wysłepanô na góścinie gorzôła, bo jak rasowy dochtór Wilduś za kragel niy wylywo) plóncnóm sie niyzapómniane rozinki. Na tyn przikłôd:
Ernie zakciało sie festelnego zeksu. Idzie ku Bercikowi i gôdô:
– Bercik, a mie sie kce łostrygo zeksu!
– Nó ... tóż, co jô móm robić – pytô sie Bercik.
– Nó, zedrzij symie côłke prziłobleczynie!
Nó, i Bercik serwôł ze Erny łobleczyni.
– A terôzki Bercik ciepnij mie na zofa!
Bercik sztuchnół Erna na prykol.
– A terôzki Bercik mie gynał wypierdol!
– Nó, tóż Erna cióng stónd! Wyrywej!
A juzaś kej indzij jedna naszô kamratka łozprawiała tak:
Wiycie, łóńskij soboty Wilduś położół mie na prykol, grajfuje pod kiecka i łorôz sie mie pytô:
– Rzyknij mi Ana, co to je: zielóne i mó biôłe kółecka?
A skuli tego, iżech tyn wic już znała łod łochrónki, a miałach rada te jego côłke gracanie kole mojich cycynhaltrów i stringów, toch nie gôdała nic, i udowałach, co blank niy miarkuja, co to jes. Nó, i Wilduś tak po jakisik kwilce łodrzyko, co to jes ... trółwa ...
– Jezderkusie! Padosz Wilduś, co to jes trółwa, ja? Nó, tóż rzyknij mi a skany sóm te kółecka? – rzykłach mu deczko znerwowano.
Nó, i Wilduś kwilka pomedikowôł, poślynczôł ... i na łostatku rzyknół:
– Nó, ja ... gynał ... skany te kółecka?
Nó i wzión, i poszoł ... a jô leża ...

poniedziałek, 26 grudnia 2011

Słepanie skorzij Pastyrki...

Lojzik ze drugigo sztoku poszôł do Pyjtra na piwo. Prziszoł ku szynkiyrzowi i pytô:
– Suchej no Pyjter, jak jó terôzki razinku wyglóndóm?
Lojzik, coś ty łogup, dobrze wyglódôsz, boś jesce blank trzyźby ...
– No, tóż nalyj mi zarôzki sam śtyry setki – pado Lojzik.
Barman nalôł, Lojzik gichnół i zasik sie pytô:
– Pyjter, jak jô terôzki wyglóndóm?
Ano, dalij dobrze, bo to jesce niy jes twoja miara.
– Nó, tóż lyj, ale terôzki ino trzi cyjntle.
Gospodzki nalôł, Lojzik wypiół i zaś niy dôł pokój ino chce wiedzieć jak już terôzki wyglóndô.
– Lojzik, dej mi pierónie pokój, bo napoczynôsz mieć już letko pod myckóm – barman ździebko znerwowany na to.
– Nó, tóż lyj łostatnio seta – beble już trocha chycóny Lojzik.
Lojzik szluknół a barman zarôzki na doczkaniu gôdô mu, iże łón jes już terôzki blank nadrzistany.
– .... Nóóóóó ... widzisz Pyjterrrr jak ... to symnóm ... jes. Im jô mynij słepia, tym barzij żech jes naprany.

niedziela, 25 grudnia 2011

Pónbóczek i... klachoce...

Po côłkim tydniu roboty usiotany Pónbóczek siednół se na swojim stolcu i schróniół zmochanô fresa we gorściach. We tym łoka mrziku jakisik janiołecek prziszôł ku niymu i pytô sie starego Pónbóczka:
– Mój ty Bożycku, czamu ty sie niy łoddychniesz? Powiniyneś wykludzić sie kajsik na jakisik dugszy urlałb. Na tyn przikłôd po jakiymu Pónbóczku niy pojedziesz fórt, choby i na Ziymiô? ... Tam ci jes tak gryfnie, tak szykownie ...
– Gôdôsz na ziym ?– rzyknół Pónbóczek. – Na Ziymia to jô ani za boga niy pojada!
– Jezderkusie! A czamu Pónbóczku niy? – pytô sie tyn janiołecek.
– Bo na Ziymi sóm same paploki i klapidziury! Rozczasu, pierónym dôwno tymu nazôd rółz żech sie tam pokludziół i ... do dzisiej ło tym ludzie mocka łozprawiajóm ...

sobota, 24 grudnia 2011

Wilijno łozprowka...

Moje wy roztomiyli Ludkowie!

A przipóminôcie se jesce ta wilijnô łodwieczerz ze waszego dzieciynctwa? Wrółz ze côłkóm familijóm łoczekiwalichmy ze niyciyrpliwóścióm i szpanóm na tyn wieczór pod chojnóm i kôżdy snôs malowôł se już we myślónku, jaki to tyż dlô niygo gyszynk pod tym łodświyntnie wysztiglowanym stromikym bydzie lezôł. Prawucko niy rółz i niy dwa ze łozrzywniyniym spóminaliście tamte, jakóż terôzki – ze tyj perspektiwy wiykowyj – zarówno szykowne jak i niypowtôrzalne czasy.
Tak se myśla, co godzi sie nóm jużcić czyńścij pomedikować nad cwekiym tych świónt we naszym kôżdydniowym życiu, i to niy ino we tym krótkim czasie Świónt Bożygo Narodzyniô – Godów. We raji łozprowek pokazuje sie nóm iste życiowe problymy, posugujónc sie przipowiyściami, berami i fabulyniym. Tóż tyż terôzki posuchejcie tyj krótkij mojij łozprôwki i dejcie pozór, co tyż to nóm w nij mô do pedzyniô roztomajtô gadzina.
Rółz czasu, krótko skorzij Godów, napoczli roztomajte zwiyrzôki dyskusyjô ło tych świyntach. Zowzitô wadziyli sie pomiyndzy sobóm, co tyż to jes we tym czasie nôjważniyjsze i nôjbarzij kóniyczne.
– Nó dyciś, parszczónô gańś! – pedziôł Fuks-Ryżokudła. – Cóż tyż to by byli za Świynta Bożygo Narodzyniô bez parszczónyj, czyrstwyj i upójnie wónióncyj tustyj gańsi?
– Śniyg! – łodpedziôł na to Polarny Niydźwiydź mianowany kajniykaj Aisber. – Ganc ajnfach mocka śniygu!
A zatym dociep jesce łozmarzónym głósym:
– Łojyjku! Biôłe świynta, tóż to take całbrowne!
Sornik tyż ci miôł swoji miyniyni:
– Mie potrza na zicher ino gryfnistyj i nadóbnyj chojny, bo bez nij niy poradza fajrować richticznego Bożygo Narodzyniô!
– Ale, ale, niy moge być na nij za tela świycek! – zahukała Ojla. – Godzi sie, coby ździebko mrócznie i szykowniście gymitlich wele nij bóło! Gryfnô launa, to przecamć nôjważniyjszô rzec!
– Nó ale, moje szumne i galantne prziłobleczynie musi być przecamć tyż fest widoczne! – zaszprajcowôł na to Pôw. – Moje prziłobleczynie jes ci przecamć dló mie nôjważniyjsze, inakszij sie żôdne świynta niy rachujóm dló mie!
– Ale tyż szmuki, klyjnoty i garniyry! – zaskyrczała Stroka. – Na kôżde Świynta Bożygo Narodzyniô dostôwómn cosik nowygo: piestrzónek, ciaćko, arbant abo goldketka. To jes ci przecamć dló mie nôjważniyjsze we te świynta!
– Nó, piyknie ale prosza, coby niy przepómnieć tyż ło jakichsik miodowych feferkuchach! – zamrónczôł Brónotny Ber. – To ci tak na isto jes przecamć nôjważniyjsze! Kiej jich niy bydzie, ani tyż jakichsik inkszych słódkich zachów i szpecyjów, to moga se blank dać pokój ze świyntami!
– Róbcie tak jak jô! – zawołôł Jaźwiec. – Nynać, nynać, wylegować sie, lyniuchować, gnić we prykolu! To ci jes dló mie nôjważniyjsze! Gody dló mie, to zocnie i tyngo sie wyspać!
– I łożrić sie festelnie! – dopedziôł Woła. – Tak sie richtik do łostatka i porzómnie łożrić ... a niyskorzij nynać! I juzaś słepać, i zatym juzaś spać!
Łorôz zawrzesknół na côłki karpyntel:
– AŁA!!! ...
bo Yjzel świtnół go ze côłkij siyły i dociepnół na łostatek swoji:
– Posuchej ino ty durch gupi i cepiaty Wole, a niy miarkujesz ty blank ło tym Dziecióntku?
Na to duknół swój łeb festelnie zgańbióny Woła i pedziôł:
– Baj tyż to, te Dziecio, te Dzieciónteczko, to jes przecamć z tego wszyjskigo we te Gody na isto nôjważniyjsze!
Tymu tyż – wól niy wól – przikiwli i inksze zwiyrzôki.
– A tak w côłkości, przi przileżitości – dociepnół jesce pytajónco Yjzel – jeżech fest ciykôw, eźli ło tym wiedzóm tyż na zicher i LUDZIE?

piątek, 23 grudnia 2011

Depcóm GODY...

Baby, dziubecki (te modsze), nasze stare rychtujóm, śmiatajóm, pucujóm côłko chałpa a nóm, chopóm łostali inksze rzecy, na tyn przikłôd: kapery. Jedyn mój kamrat, jesce jakiesik kielanôście lôt tymu nazôd poszoł ci na nasz chorzowski „Amelóng” (lebo na „Zalóne” abo na „Trzi stôwy” we Kochlowicach, terozki już niy miarkuja gynał). Po jakiymu? Anó, starô mu kôzała kupić ze trzi kapery, take srogsze karpfy na wilijô. A, iże łón już côłkie pijóndze przesłepôł we szynku u Kosmalinyj, musiôł je pójńść na tyka, na wyndka chycić. Machluje, wciepuje te hôki ze tymi glizdami i łoroz, po jakisik godzinie jes... chyciół! Kurbluje tym haszplym przi wyndzisku, kurbluje i yntlich wycióngo ... „złoto rybka”. I tak, jak to majóm łóne we zwyku, kôże mu wypedzieć trzi winszowaniô, trzi jakeś „życzyniô”.
– Nôjprzodzij to bych kciôł, coby we Szwajcarii, we ichnim banku miôł kupa pijyndzy ... jakiesik pôrã milijónów.
Fertik, ta goldowo fisza tak sprawiyła.
– Terôzki jesce kciôłbych mieć – gôdô opaternie tyn mój kamrat – srogo chałpa na Rivierze, abo kajsik we inkszych gorkich krajach!
Drzist, i złoto rybka to zbajstlowała.
– A terôzki ... a terôzki ty ... półfontowy, kurduplowaty kaperze ... zebier se ze sia ... mojã staro, kierô mie sam kôzała przijńść!
Nó ale, Gody, świynta, to jôdło, fetowne jôdło a niyskorzij ???
– Wiysz Erna, jô terozki robia kuracyjô – gôdô jedna kamratka do drugij. – I mie to festelnie biere. Kôżdy dziyń stowóm ło pióntyj, turnowani, szpluchtóm sie we zimnyj wodzie, dugi szpacyr, dałerlałf, do roboty. Niyskorzi, po robocie juzaś seblykóm sie, juzaś turnowani, szpluchtóm sie we zimnyj wodzie i dziepiyro terôzki, na łodwieczerz rychtuja sie, ale po maluśku, jedyn talyrz wodziónki.
– I poradzisz to Rółza tak szczimać? To przeca cie musi festelnie tropić?
– Ja, môsz prawie, co mie to tropi, przeca już zarôzki po świyntach ta kuracyjô napoczynóm!!!

czwartek, 22 grudnia 2011

Dwa gorole a ... żaba...

To wszyjsko je gynał, nikiej w tym wicu ło szporobliwych gorolach:
Idóm se dwa gorole na torg do Nowego Targu. Jedyn idzie skalić krowa, a tyn drugi jakosik sie kalymba lajstnóńć. Tómpióm tak, deptajom aże łoroz tyn, kiery kciôł sie krowa lajstnóńć sie pyto:
– Jyndrek, a niy skalół byś mie ta krowa terôzki, to by my niy musieli tak daleko pyndalować, klechtać dalszij?
– Wiysz Giynek, niy moga ci sam na ceście jij skalić, bo co torg, to torg. Rôz do roka trza tam sie przikludzić, i tam ino mogymy cosik utarżić.
Ale, kiej tak po maluśki se depcóm, klara corôki wyżij blynduje i terôzki tyn, co to ta krowa kciôł skalić szpasownie sie pyto tego drugigo:
– A dzisz ty tam we przikopie ta żaba, co ci tam skoce?
– A widza, i co?
– Anó, kiej jóm łapniesz i wećkosz, to jô ci ta krowa dóm, ale bez tyj mojij kety.
Tyn drugi fuk do przikopy, zdyboł ta żaba i – chocia go ździebko łociepało, łosiywło i na rziganie sie mu zebrało – łyknół ci jóm, społknół ta rapitółza.
Idóm dalszij. Jedyn trzimô krowa za łogón a drugi mô ino swoja keta. Nó i tymu co ta żaba łyknół żôl sie zrobióło tego łod kierego ta krowa bóła i gôdô:
– Kiej terôzki ty łykniesz ta srogszo żaba, kiero tam juzaś skoce, to jô ci dóm ta krowa we cołkości nazôd.
Co miôł borok robić? Fasnół ci tego chrostoka, ta chrostawo żaba, łyknół, nó i zebrôł ta swoja krowa nazôd. Tak ci dokulwitali sie do tego Nowego Targu. Tyn co kciôł kupić – lajstnół sie krowa na łostatku tak by tak łod tego, co szoł na torg jóm skalić; tyn juzaś, co kciôł skalić – skalół jóm tymu, co po krowa na torg szoł, i to do kupy ze ketóm. Idóm sie terozki łobadwa nazôd do dóm, mierznie jim sie i tyn piyrszy gôdô:
– Kuknij se ino. Tyś kciôł kupić krowa, jô kciôł skalić, prôwda?
– Anó, prôwda!
– Nó, tóż rzyknij ty mi ino ... a po jakigo pieróna my tak yntlich łoba te rapitółzy, teżaby wećkali ???
A wszyjsko sie rozłajzi ło pijóndze. Jedyn kce to skalić za pora betków, inkszy juzaś medikuje, co na tym skalyniu bydzie za Rothschilda robiół. I niy poradza ino sam ujzdrzić cweku, coby sie sam znod taki, kierymu by sie kciało kcieć!!

środa, 21 grudnia 2011

Miymce ze łodzysku....

Byli ci sam u nôs we Chorzowie moje kamraty, kiere ci kiejsik, jesce we latach łoziymdziesióntych pitli do dôwniyjszego EF-u. Przijechali, podeptali tu, i tam, bele kaj, aże jedyn śnich, Georg ze swojóm staróm (Dolores ci jóm mianowali, ale już we Miymcach), przikarycyli sie do nôs na tôrg, na Barskô.
– Môcie tómaty ? – pytô sie ta baba łod Georga, ta côłko Dolores ze łodzysku.
– Mómy – pado handlyra.
– Take maluśkie ino? U nôs, to ci sóm dziepiyro tómaty, takeeeeee ...
– A te maluśkie, to co to jes? – pytô sie juzaś ta Miymra ze łodzysku.
– A byrki, gruszki, kiejbyście paniczko niy spokopiyli – padô gryfnie handlyra.
– Byrki, gryszki, take maluśkie? My to u nôs we Miymcach mómy takeee... take ci sroge ... iże ho, ho...
Handlyra polazła na zadek tego jeji sztandu i po jakimsik łoka mrziku smycy gryfnistô, srogo bania...
– A take sroge fandzole nikiej ta, to tyż u wôs we tych zasmolónych Miymcach tyż już môcie ?

wtorek, 20 grudnia 2011

Buksy kapistranty...

Spómnieli mi sie czasy, kiejech bół kapistrantym. A wiycie przeca, iże kôżdy kapistrant to jes buks jakich wiela niy ma. Co te śpikole, łebónie wyrôbiajóm tam we zôkrystji świat niy widziôł, to sie blank we filipie nie miyści. Kiejsik tyż te starszyjsze już kapistranty bawiyli sie takimi skórzannymi abfalami, kierymi mieli do glancu wypucować wszyjskie świyntóści we zôkrystji. A bóło to razinku chnet przed łodpustym. Nó, i jak sie te karlusy tymi skórzannymi szajbkami szczylali, łorôz wlôz do zôkrystji farorz. Nó, i mógliście łobejzdrzić tych buksli! Wartko wciepli te swoji gracki pod banka, pod szrank a jedyn śnich, taki ździebko zawalaty, wciep ta szajbka do mszalnygo pokalu.
Nó, i prziszôł tyn łodpust, ze srogóm paradóm, dmuchocze trómbióm, ludzie śpiywajóm, kadzidło smyndzi, nó ... tak, jak to zawdy jes we łodpust.
I wszyjskie tyż deptajóm do kómuniji. I jedyn taki istny, Zeflik mu bóło tyż poszôł tela, iże ze tego kościoła wylôz taki jakisik teskliwy i merski. Nic niy gôdôł ino flapicóm, gymbóm mamlôł bez côłkô dróga. Róncz ino wlôz do chałpy, rzóndzi tak jakosik bez zymbole:
– Wiysz ty co Marijko? Tyn nasz Pónbóczek musi byś ci już pieróńsko stary. Nó, gôdóm ci, ta hostyjô, te côłkie „ciało boże” bóło tak festne, tak twôrde, iżech je dziepiyro kole samyj naszyj chałupy społyknół !!!

poniedziałek, 19 grudnia 2011

Srogszy grzych....

Kiejsik kole naszygo kościoła, kole mojij „Józefki” rómplowało poruch gizdów, łochyntoli tak możno dziesiyńć lôt starych. Łoroz we tym côłki larmie i rómraju jedyn najduch jak niy wrzesknie:
– Dej pozór Acik, bo jak cie świtna w rzić, to ci paniynka w ślypiu zarościeje!!!
Usłyszôł to nasz kapelónek, łapnół tego lómpa za dakel i ekleruje mu, co tak sie niy gôdô, bo tak ino żadziole klycóm, a te słówecko rzić, to ci jes w gymbie takigo bajtla srogi grzych !!!
Na to tyn rojber i rozwiynźluch fałesznie ci sie tego kapelónka pytô:
– Pónfraterku roztomiyły, pedzóm mi łóni, co jes wiynkszyjszy grzych: jak sie rzyknie rzić, abo jak sie kómu naświto do rzici ???
Zdrzicie go, jaki śniygo klugszajser?

niedziela, 18 grudnia 2011

Tyż Gody...

Tak jakosik we łostatnio niydziela przed Wilijóm trefiyli sie kole mojij siyni dwa stare knakry (niy byda jich mianowôł, bo sie jesce na mie pogorszóm).
– Chnet Boże Narodzynie, Gody, gryfne świynto – pado jedyn śnich.
– Nale „amory”, take „bara-bara”, nó... dupczynie ze staróm, i niy ino ze swojóm... staróm, to tyż szykownô zacha – gôdô tyn drugi łochyntol.
– Nó dyć, ja! Tela co Gody przitrefiajóm sie czyńścij, prôwda?

sobota, 17 grudnia 2011

Kóndowity słósznygo wiyku....

Moja starô przikôzała mi zrobić dzisiôj sprawónki. Nó, tóżech sie pokwanckôł do skłasdu wele mie. Ale niy bóło to take blank ajnfach. Bo Wiycie, u nôs na Krojcce tak jakosik kole śtyry razy do roka kopióm tretuary i bajstlujóm cosik ciyngiym przi waserlajtóngach. Tak bóło i terôzki. Dziura na dwa myjtry, driny jedyn arbajter, mody synek, te starszyjsze zicli sie na beszóngu i po lekuśku szlukajóm sie ... nó ... zelter ...
Tyn mody, ftorymu przitrefióło sie kopać ta dziura cosik tam mróncy pod nosym, pierónuje deczko i jedyn z tych na wiyrchu, możno forarbajter łodrzykô:
– Mody! A kopej, kopej a fest! Jak bydziesz we mojim wiyku, to spokopisz, iże czyńścij trza dychnóńć ... ło druk trza mieć stôranie ... he he he ...
Co prawie, to prawie – tak se miarkuja – i pyndaluja do mojigo warzywniôka. Po pôruch minutach wrôcóm sie nazôd i widza, co wele tyj dziury stojóm dwie mode, szykowne dziołchy ... zagôdane ze sia. A gorko wtynczôs ci bóło, to tyż i jejich kieculki knap, znacy take mini ... Jedna blank bezwiydnie szczelóła sie gómibandym swojich sztringów (dziołchy! trza dôwać pozór i niy gracać we batkach nałónczôs łozprôwki we jawnych placach). Modymu ze tyj przikopy wystôwô zadrzito palica ze ślypióma choby piyńć złocioków. Rzecy cosik tam kopie, ale to srogi cud, iże sie hercówóm szwaji niy uchlastnół, bo zaziyrô przecamć blank we inkszô stróna. A i te sztarszyjsze arbajtry tyż ci sie jakosik łożywiyli i łorôz wszyjskie sie do tyj dziury ryjóm.
A na to tyn mody:
– Eeee, tam ... panie majster, siedzóm se łóni ze rułóm ... przeca we waszym wiyku, to i dychać trza czyńścij, i ło blutdruk trza mieć stôrani ... Kcecie sam jakisik hercszlag dostać, abo co?

piątek, 16 grudnia 2011

Żółte szkartki....

Sam kiesjik u mie na Pniokach trefiyli sie dwa kamraty, pieróńske łożyroki i tak po poruch minutkach uzdali, coby wercióło sie cosik szluknóńć. A, iże pierónym suło śniygiym, i bóło bez jedynôście w nocy, Bercik gôdô do swojigo kamrata:
– Hanys! Wiysz ty co, pójńdymy możno dó mie i tam łobalymy ta halbecka, ftoro móm we kabzi ...
– Eee, Bercik, coś ty jaki? Przecamć u cia we chałpie jes i twoja starô, i twoja świekra, a chnet piźnie dwanôście w nocy.
– Cicho być Bercik, wiela niy fandzol, ino pyndalujymy i tela!
Zaklupali, Hanysowô staro wrółz ze jego świekróm łotwiyrajóm dźwiyrze i gibniynte w pół pytajóm kamratów rajn. Świekra stôwiô na tiszu halbecka, a babeczka łod Hanysa sebuwô mu szczewiki.
– Jezderkusie! – dziwô sie Bercik. – Jak ty to chopie robisz, iże te twoje babeczki sóm take moreśne?
– Wiysz Bercik, to jes tak – napoczynô Hanys. – Miôłech ci psa. Przilazuja do dóm, a sam nasrane na tepichu. Nó, tóż pokôzôłech mu ... żółtô szkartka.
– Nó, i ...
– Na drugi dziyń przilazuja juzaś do dóm a sam ci juzaś nasrane jak stodoła. Nó, tóż drugo żółto szkartka pokôzôłech tymu psiokowi. Przilazuja na trzeci dziyń a sam ta samo lajera, juzaś nasrane i to na rzôdko i ku tymu côłki sztrółdekel pojscany.
– Nó, i ... Hanys! I co?
– Nó, pokôzôłech gizdowi czerwiónô szkartka a zatym łapnółech siykiyra i zatrzas’ech gizda.....
– Nó, ja miarkuja, ale rzyknij ty mi ino chopie co mô ze sia spólnego tyn psiôk ze twojóm staróm i świekróm?
– Nó, dzisz Bercik ... łóne majóm już po dwie żółte szkartki....

czwartek, 15 grudnia 2011

Trzi baby nad rzykóm...

A coby bóła glajcha we mojim łozprawiôwianiu, to terôzki ze inkszyj faski, jak gôdôł Jezus we Kanie Galilyjskij. Móm jesce jedyn wic, tela coch go ździebko po mojimu przełónacół. I tóż dejcie pozór, bo tuplowanie niy byda tego sam berôł !
Szli sie rółz trzi mamzele, wiycie, baby blóndiny nó take, co to majóm kónopiaste kudły bez szumny, łogrómnucny las aże tak po półtrzecia godziny doklechtali sie yntlich do srogij rzyki we kieryj byli snozy, i kieryj nijak niy szło przefuknóńć. Nó ale, łóne musieli bez ta rzyka przyjńść na drugo zajta, na tyn drugi kraj tyj rzyki. Piyrszô śnich praskła ci na klynczki i napoczła rzykać:
– Pónbóczku! Dej mi tela siyły, tela druku, cobych ci bez te głymboczyny, bez te snozy mógła przeszwimować!
I łoroz drzist-prask i Pónbóczek dôł ji sztramskie grace i norymne kotyry. Kielanôście minutek to zetrwało ale baba usiotano znôjdła sie na drugim kraju.
Drugô krapyka tyż kiksła na kolańska i dôwej ci festnie rzykać:
– Pónbóczku roztomiyły! Jô by tak kciała, cobyś Ty dló mie łobsztalowôł jakisik srogi bółt abo chocia niy za teli flos, iżbych jô tyż mógła sie na ta drugo zajta rzyki przekludzić !!!
I juzaś: drzist-prask, i Pónbóczek postawiół na kraju rzyki gryfnô kana, i łóna wartko poszłaaaa ....
Terôzki ta trzeciô baba, nôjstarszyjszo, nôjbarzij zgniyło tyż, chocia już niy po klynczóncku napoczła rzykać:
– Pónbóczku! Dej mi możno niy tela siyły, ale moc srogi filip, cobych tyż możno sie na ta drugô zajta, na tyn drugi kraj zicher przekludziyła nikiej moje kamratki !
I łorôz juzaś, jak niy prasknie, jak niy drzistnie, jak pierón ze światłygo niyba niy gruchnie i ... Pónbóczek zwekslowoł ci jóm, blank przemiyniół we móndrygo ... CHOPA.
A tyn ci wzión i poszoł ździebko we góra tyj rzyki, naszôł szykowny most i szykownie, blank zicher przeszôł na drugi rant, na drugô zajta tyj rzyki.
Nó ale, to bół przeca już CHOP (a niy galoty), prôwda?

środa, 14 grudnia 2011

Wizgyrno ółma...

Policajt pytô sie jedna starka:
– Jakô żeście sóm starô?
– Pizło mi 86 lôt.
– A mogecie mi to wszyjsko, co sie sam przitrefiyło łopedzieć po swojimu ?
– Cupłach sie tak na bance przed chałupóm. Dziwałach sie na szykownô, ciepluśko łodwieczerz, kiej prziszôł sam ku mie jedyn karlus i zicnół sie blank kole mie.
– A wiedzieliście go możno, ja ?
– Niy, ale bół moreśny, reszpektny i kamratny.
– A co sie stanyło niyskorzij, kiej już zicnół kole wôs?
– Napocznół łociyrać sie ło moja kita, ło moje hudo.
– A niy poradziyliście go zahaltować, zadziyrżyć?
– Niy, niy szło.
– A to po jakiymu?
– Bożycku ty mój, a po jakiymu? – pytô sie zadziwiónô starka. – Boch miała frojńda, uciycha ??? Bóło mi tak przijymnie. Żôdyn mi tego niy robiół łod czasu, kiej mój chopecek kipnół trzidziyści lôt tymu nazôd.
– A co sie niyskorzij stanyło?
– Napocznół głoskać moje cycki...
– A niy próbowali łóni sie prociwić?
– Nie, razinku niy !
– A po czamu ?
– Bożycku ty mój, po czamu? Bóło mi tak dobrze, czułach iże prawucko żyja!!!
– A co sie jesce zatym stanyło?
– Nó cóż, łozfaklowôł ci mie do cerwióności, tożech tyż łozcióngła klepyty i zadrziłach sie:
– Bier mie synek, bier mie ... a gibko!
– Nó, i co ? Zrobiół to, ja ?
– Niy, niy do dioska! Wrzesknół ino „Prima Aprilis” I wtynczós żech tego łochyntola pieróńskigo do imyntu ... zapukała, zastrzelóła!!!

wtorek, 13 grudnia 2011

Sakramyncki kac...

Nó tóż mómy i trzecie tysiónclycie, i dwadziesty piyrszy wiyk, i... kaca – takech kiejsik napocznół moji bojcynie. I to nôjgorzij jes ze tym łostatniym. Chocia... tak niy cółkiym, niy tak blank. Bo jak naszkryflôł mi bez internyt taki jedyn kamrat ze Świyntochlowic:
„Fto niy miôł kaca, niy wiy co to jankor,
Kiej kufa drzewniannô a na ślypiach charboł.
Kiej koty tómpiom raciami ło blachy,
A dziamble w szlagcojg walóm i dziurawióm dachy.
Suchość we cowieku łod gymby do duszy,
I bolóm cie pazury, i kudły, i uszy.
Niy pogymzisz, niy legniesz ... a nójgorzij siedzieć,
Co kwilka ci sie chepnie przedwczorejszym śledziym.
ółoni w życiu culi, cóż łóni widzieli ?”
Nasz dôwniyjszy wikary ze „Jozefki” to by ci pewnikiym pedziôł, że na kaca to nôjlepszij... blank niy słepać gorzôły. Nó ale, widzioł fto chopa ze Pnioków, kiery by niy miôł rôd gorzôłecki? Jô niy znóm żôdnego takigo. Cheba, iże Bercik łod Majzlinyj, kiery już niy mô leberek a nyrki smycy we bojtlu plastikowym kole rzici. Ino, co to za chop? To stare galoty a niy chop, prôwda?
We wszyskich cajtongach ciyngiym bez côłki rok szkryflajôm, co możno robić coby niy mieć – jak śpiywoł Gołas – „tupotu białych mew”?
Dać potrza tymu swojimu „organizmowi” – jak kiejsik szkryflôł „Dziennik Zachodni” – to, co tyż zebrôł tyn ankohol. Mie to tam nic niy zebrôł a dôł dobro lałna, bółech wizgyrny i miôłech łod aże sto pierónów uciechy. I tu żech jes śnimi zgodliwy – niy pić mlyka (przeca nôs, chopôw już dôwno łod cycka łodstawiyli). Cheba, iże ftoś wypokopi, iże mô to być richtik kiszka. Możno to i jesce harynek abo dobre piwo z jajcym. Na łostatek omszlak z modych cycków, ale ino łod dziołchów kiere ci majóm ino dwadziyścia lôt i ... do tego blank modo wyglóndajóm. To wszysko inksze, to sóm berdyje i jakiesik medikamynty łod goroli; Ślónzôk, nasz chop to wiy. Na kaca jes ino klin. Przeca nic tak niy lycy, ani Apap, ani Aszpiryna, ani Alka Prim i ani te inksze moderne pile, ino dobry, zimny sznaps i szopa piwa. Tu możno bydzie i łostuda. Niyftore to niyskorzij majóm kaca „szpiralnygo”. Niy wiycie co to jes? To jes tak: eźli Wy môcie kaca chopy, a tyn wasz kac mô tyż jesce kaca, i niyskorzij tyn kac, tego waszygo kaca, tyż ci mô kaca, to to ci jes na isto kac „szpiralny”.
A jô Wóm musza pedzieć, iże po gyburstaku mojij Elzy, i po Wielkanocy, to jô już móm zawdy aże trzi „szpirale”. Dalszij to już bez szpasu aże wytrzyźbiyja.

Viagra i silikón...

Wiycie, jakech już sam gôdôł, sznupia, zuchtóm bele kaj i łostatnio znodech słówecka jednego brazilijskigo móndroka, ftory erbnół już Nobelprymijô, Drauzio Varella, kiery tuplikowôł tak:
We terôźniyjszym świycie wydôwô sie wiyncyj pijyndzy na strzodki zwiynkszajónce gyfil, potyncjô i na silikón dlô babów, niźli na medikamynty prociw niymócy Alzheimera. I wszyjsko skludzô sie terôzki ku tymu, iże za pôrã lôt bydymy mieli krojcset starych bôb ze srogimi cyckami a ku tymu starych chopów ze fórt twôrdymi ciulikóma, za to żôdyn śnich niy bydzie poradziół sie spómnieć skuli cego to wszyjsko... majóm.

poniedziałek, 12 grudnia 2011

Srogi pech...

Bezludnô wyspa na kieryj łozprawiajóm dwa utropiyńce:
– Wiysz, tyn szif na kierym żech sie miôł do Hameryki dostać rypnół ło góra lodowô jak tyn „Titanic” i tyż ci wartko napocznół sie topić.
– Nó, i co?
– Trza mieć takigo pieróńsko tragedyjo, srogigo i łoszkliwego pecha ...
– Po jakiymu tak gôdôsz?
– Uwidziôłech ci we wodzie gryfno kiecka, taki szachowany, kraciaty faltynrok. Fuknółech nazôd do tyj wody i wycióng żech, wysmycół ci na piosek .... Szkota!
Bo kiej tak cowiek gawcy naobkoło, to na isto zdo sie co tyn côłki Bertold Brecht miôł prawie:
„Niy wiadómo co jest srogszóm zbródnióm – gróntować, postawić jakisik bank, abo go łobrabować.”
I klapuje to wszyjsko sam u nôs, pra ? Cy dziyrżyć to, co ludzie przi welónku dali, lebo nachapać sie podwiyl sie jesce zdo?
Nale tyż sie idzie drzistnóńć festelnie jak jedyn mój kamrat;
– Słyszôłeś, słyszôłeś? Bazmać Zefel za kusika, kiery dôł Rółzie łod Majzlinyj erbnół, skôzali go we naszym gyrichcie aże na śtyry tydnie heresztu!!!
– Co to jes śtyry tydnie? Mie do pieróna za te same skôzali we mojim kościyle, we „Józefce” na ciynżkie dożywocie, na ... „małżyństwo”!!!!

niedziela, 11 grudnia 2011

Papagaj i... polityka...

Jedna baba miała ci w dóma papagaja, kierego mianowała Acik, i kiery ciyngiym powtôrzôł:
– Fórt ze Kaczyńskim! Weg ze Kaczyńskim!
Jakisik jedyn łoszkliwy sómsiôd naskargowôł u policajtów i hnedki klupióm na dźwiyrze policajty.
– Witómy gryfnie, sam policyjô. Dostali my łobsztalowanie, iże wasz papagaj ubliżuje naszymu prezidyntowi i prymierowi. Pokażcie nóm sam w te piynty tego ptôka !
Baba przismycyła klôtka ze tym papagajym, a tyn ci już łod proga łozdziyrô sie:
– Fórt ze Kaczyńskim! Weg ze Kaczyńskim!
Policajt dowo babie egzorta i gôdô:
– Eźli bydzie tak tyn ptôk łoździyrôł sie dalszij, to bydymy musieli go zaciukać abo uśpić a wôs wrajżymy do heresztu, za festne ubliżowanie niyboszczykowi prezidyntowi.
Baba, kiej ino policajty wylejźli, prosi tego łoszkliwego papagaja:
– Suchej ino Acik, Acicku, niy gôdej tak już wiyncyj, bo mie zawrzóm a ciebie zagorgolóm, i na co nóm ta łostuda.
Pôra dni bóło we chałpie cichuśko nale, papagaj sie spómniôł i juzaś napocznół swoji:
– Fórt ze Kaczyńskim! Weg ze Kaczyńskim!
Na drugi dziyń baba dostała listecek, co mô sie stawić we gyrichcie i wrółz przismycyć ze sia tego papagaja na „dowód rzeczowy”. Baba zarôzki zatyrała do kościoła i we suchatelnicy wszyjsko łopedziała farorzowi. A farożycek ji na to ganc ajfach :
– Suchej ino babo, jô móm tyż jednego papagaja, kiery gôdô i jes blank podany do twojigo. Do tego gyrichtu zwekslujymy jich i żôdyn sie niy kapnie co jes na zicher lółz.
Nó i jak wypokopiyli, tak tyż zrobiyli. Baba przikwanckała sie do tego gyrichtu ze tym farskim papagajym i na tyj rozprawie sóndca gôdô:
– Dowejcie sam na stół tego ptôka i posuchómy!
Klôtka ze tym papagajym jes już na tym gyrichtowym fajlbanku a papagaj nic. Niy łodzywô sie ani słóweckiym. Łoskarżyciel podpuszczô papagaja:
– Abo tyn papagaj gôdôł „weg ze Kaczyńskim!” ?
A papagaj ciyngiym nic. Sóndca podpowiadô:
– Fórt ze Kaczyńskim!
Łoskarżyciel i łoskarżyciel „posiłkowy” tyż powiydzajóm, animujóm:
– Weg ze Kaczyńskim!
Na łostatek côłki zol napoczynô gôdać wrółz:
– Fórt ze Kaczyńskim! Weg ze Kaczyńskim!
Nó, i yntlich papagaj napoczynô kościelnóm sztimóm :
– Suuuucheeeej Jeeezuuu jak cię błaagaa luuud ....

sobota, 10 grudnia 2011

Motorad....

Pôra tydni tymu nazôd przikludziyli sie do Piekor dwa chorzowskie elwry: Achim Bregula i Bercik łod Majzlinyj na tyn fajer – kiej pizło dwadzieścia lôt naszymu radijokowi Radio Piekary. Łamżóm tak po tych Piekarach, deptajóm i łoroz ci uwidzieli kole tego „Domu Kultury” motorcykel ze przikuplowanóm prziczepóm, takim motorcyklowym anhyngerym. Achim ze Bercikiym tak ci gawcóm sie na tyn motorcykel, kukajóm ze kôżdyj zajty, i kiej już spokopiyli, co chop łod tego motoradu słepie kajsik we szynku i za gibko niy wylejzie, Achim gôdô do Bercika:
– Te, Bercik wiysz ty co? Pódź, sjadymy sie na tym pieróństwie.
– Cóżeś ty blank łogup? Jak to sie sjadymy, kiej my blank i do łostatka niy wiymy jak tyn dinks fónguje?
– Dej pokój Bercik, jô tam zawdy sie dóm w dupie rady, przecach jes ślósôrz i niy take fizymatynta żech bajstlowôł!
Nó, tóż jak pedzieli tak zrobiyli. Achim siednół na zic tego motorcykla a Bercik fuknół do prziczepy. Achim pomachlowôł, połónacół tymi kneflóma, wajchami, maszina zawyrcała, drzistła smyndym i poszli... Przekulali tak dobre pôranôście kilomyjtrów, aże sam do nôs na Pnioki i łoroz motor zdech, maszina blank sztopła, zabrymzowała. Bercik zafucany, usiotany, zgrzóny jak sto diosków, blank ci dychu niy poradziół łapnóńć.
– Bercik, co to? Zmochanyś jak sto pierónów, jeżeś blank ab, chobyś siedym tón wónglô ściep do pywnice?
– Ło ty giździe, ło ty pieróński łoszkliwcu, łochyntolu, a coby cie sam zarôzki pierón ze światłygo niyba szczelół! Taki ze cia kamrat. I jesce sie choby ipta pytôsz co mi sie stało? Przeca we tyj dioseckij prziczepie niy bóło spodka, niy bóło zoli i... beztóż bez côłkô dróga ze Piekor aże sam na Pnioki musiołech piechty

piątek, 9 grudnia 2011

Łozprowianie wiców...

Moja sómsiôdka Majzlinô niy poradziyła sie kiejsik nadziwać, iże trefiyła na takigo „wodziryja” na balu we łochrónce, kiery kôżdy wic popśniół, „spolół”.
– Wiycie, panie Ojgyn – pado ci łóna kiejsik ku mie – tyn istny na tyj balandze, kaj jô bóła ze mojim Bercikiym, to ciyngiym brôł sie do łozprawiania wiców, ale już po piyrszym ludzie tak tómpali, taki prask robiyli, coby zarôzki ślazowoł ze tyj biny i dôł sie pokój ze łozprawianiym. Niy to co wy, panie Ojgyn.
– A dyć niy gôdejcie Majzlino, niy godejcie, bo jesce fto usłyszy i byda jô musiôł deptać tam kaj mie niy napytajóm. A wôs to sie ino błozny trzimióm. A przeca do błoznów, do wiców to trza mieć grajfka. Znać wszyjskie knify przi łozprawianiu.
– Tyż mi mecyje, knify, grajfka. A jake ci to knify sóm przi bajdurzyniu wiców, szpasu? – pytô sie mie Majzlinô.
– Kiej byście niy mieli pod górka do szuli, to byście wiedzieli, iże już za starego piyrwyj, za staryj Polski jedyn istny, Stanisław Ligoń gynał wytuplikowoł jakie sóm zorty tych, kiere wice łozprawiajom.
– To aże pôra zortów jes tych beroków, panie Ojgyn, ja?
– Ja, sóm ci śtyry zorty tych co wice łozprawiajóm. Piyrszô zorta to te wigyjce, kiere przi łozprawianiu majóm fresa sztram, ze powôgóm, a juzaś te co suchajóm, poradzóm puknóńć łod śmiychu lebo trzimóm sie za basika, coby sie niy pojscać. Drugo zorta, to sóm take, kiere sie chichrajóm do kupy ze tymi, kiere suchajóm takigo kocyndra. Trzeciô zorta to wicmany, kiere same sie chichrajóm choby yjzle a te co suchajóm, majóm jankorne i smutne fresy, choby byli na smyntorzu przi pochówku. Łostatnio zorta, to szpasowniki (lebo jim sie ino tak zdô, iże sóm szpasownikóma) przi kierych ludziska chytajóm za zesle, szolki, szklónki i co jim tam w grace wlejzie, i ciepióm tym we łozprawiôcza.

czwartek, 8 grudnia 2011

Halba na dwiuch....

A terôzki cosik wicnego. Zarôzki po drugij wojnie przikludziyło sie sam do nôs (niy ino do Chorzowa) pôłno roztomajtych Goroli. Śniymi to zawdy niyskorzij bóła uciecha. Przeca same to poradzicie spokopić. Jedne sie moc starali – inksze niy – coby sie przibadać do tyj naszyj gôdki. Bóło ci tyż skuli tego mocka szpasu. U nôs we werku robiół ci jedyn Gorol łode Lublina. Blank ci łón niy poradziół zmiarkować co tyż mu jejigo majster ciyngiym gôdô i pedziół mu bół kiejsik tak:
– Majster, wy tak gryfnie po waszymu (znacy po naszymu, pra?) gôdôcie a jô bych sie tyż kciôł przibadać, naumieć tyż tak gôdać. Mogã przijńść do Wôs, to byście mi ździebko wyeklerowali, wytuplikowali?
– Dobra, synek – pado majster. – Wejźniesz jakô dobrô halba, przijńdziesz ku mie, nó i bydymy po ślónsku gôdać.
– Raduja sie festelnie, panie majster, ino... rzyknijcie mi co to jes ta halba?
– Jezderkusie! Môsz prawie synek. Co to jes halba na dwiuch? Przismyc zarôzki côłki côłki liter i bydzie klar!

środa, 7 grudnia 2011

Auryóla....

Prziszôł kiejsik jedyn mój kamrat Ecik do knapszaftu, do tego swojigo dochtora piyrszygo kónszachtu, syjmnół kapelka, piknie pozdrowiół i gôdô:
– Panie dochtorze, mie ci ciyngiym pieronym boli gowa – pado Ecik.
– To pewnikiym słepiecie za tela gorzôły – łodrzyknół mu dochtór.
– A kaj tam, jô blank gorzôły niy tintóm, jô niy ciyrpia gorzôły.
– Nó, tóż pewnikiym festelnie kurzicie cygarety – pytô dalszij dociyrny dochtór.
– A dyć kaj tam! Jô w życiy niy zakurzół żôdnyj cygarety, niy móm rôd tabaki.
– Nó, tóż możno idziecie za niyskoro we wieczór spać i jesce wyrobiocie ze staróm po pierzinóm.
– A dyć jô jes samotny i już ło dziesióntyj na łodwieczerz nynóm nikiej bajtel, choby śpikol po kómpaniu.
– Nó, to cosik mi sie widzi – rzóndzi ze rułóm dochtór – iże tym tuplym waszô „aureola” jes pewnikiym za knap i i we palica wôs festelnie ciśnie!!!

wtorek, 6 grudnia 2011

Aptryt...

Miarkujecie, iże wszyjskie Polôki (Ślónzôki już terôzki tyż sie tego naumieli) sztyjc i jednym ciyngiym jamrujóm i wajajóm. I prôwdóm jes, co inksze łó nôs godajóm, iże:
„Polôki majóm ci tako nôtura, taki zwyk, iże kiejby sam dó nôs, tu na ziymia śleciôł janioł direkt ze niyba, to zarôzki by my mieli jejimu cosik dlô przigany”.
Przeca styknie kuknóńć terôzki we telewizyjô, a tam ci ino labiydzynie, molyndzynie i wszyjsko wszyjskim niy jes rade, pra? Móm prawie? Nó! Móm! Choby ino na tyn przikłôd taki fal:
Pyndaluje wartko chop na banchowie (kaj? to Wóm niy rzykna). Tyrô ci tam a nazôd i łorôzki wkarowôł do haźlika. Lechuśko dychnół i czyto na dźwiyrzach:
– Kuknij na lewo!
Kuknół, a tam naszkryflane:
– Kuknij we prawo!
Gawcy sie we prawo a tam jak byk naszrajbowane:
– Co sie tak gupolu wiertosz, coś taki bizygón, kierymu sie wszyjsko niy zdô? Dlo ftorego wszyjsko niy ma dobre? Kcesz sie zadek łotrzić ło tyn aptryt ????

poniedziałek, 5 grudnia 2011

Adresa....

Prziszôł rółz Hanys do farorza na wsi do spówiydzi i po cichuśku napoczynô:
– Farorzyczku, jô sie pôrzół, swadźbiółech sie ...
– Ło jezderkusie! To na isto ciynżki grzych. A z kimeś sie to pôrzół?
– A tego, to wóm farorzyczku niy moga pedzieć!
– Możno ze Kristóm łod Kopycioków? – pytô dociyrny farorz.
– Niy, niy ...
– Nó, tóż możno ze Kowolików Hanóm?
– Niy, niy ... tyż niy!
– Nó, nó to możno ze Ernóm łod Jóndercynyj? – niy dowo pokój farorz.
– Niy, na isto niy śnióm!
– Godej karlusie, bo niy dóm ci łozgrzyszyniô!!!
– Nó ale, kiej jô na isto niy moga tego wyzdradzić, niy moga tego pedzieć!
– Nó, pytóm łostatni rółz! To możno swadźbiółeś sie ze Cilóm łod Kulików?
– Niy, niy farorzyczku ... tyż niy śnióm ...
– Nó, tóż cióng fórt, łozgrzyszyniô niy bydzie, i tela!
Wylazuje tyn karlus ze kościoła a sam czekajóm ci na niygo kamraty ..
– I co?Godej! Dostôłeś te łozgrzyszynie?
– He, he, he ... Niy, niy dostôłech chopy łozgrzyszyniô ale móm pôra fajnistych adrysów!!!

niedziela, 4 grudnia 2011

Dorada...

We klôsztorze łoroz, nôgle łotwiyrajóm sie dźwiyrze i ze szwóngym rajn wpolóła modô klôsztornô panna. Drabym leci direkt ku muter óberin, mamulki przełożónyj:
– Mamulko przełożónô, mamulko przełożónô, zgwôłciyli mie! Co jô biydnô móm terôzki robić?
– Wartko zjejść citrółna! – łodpedziała ta starô muter ółberin.
– A to mamulko przełożónô cosik spómoże?
– Spómoże, niy spómoże ... Ale przinôjmnij tyn twój uśmiych ci sie z fresy straci!!!

sobota, 3 grudnia 2011

Berkmón na wsi....

Jednymu berkmónowi zmierzła sie robota na dole, na grubie. Pociep ta gruba i wykludziół sie na wiyś. No i tam potrza ci bóło we polu pra, nó tóż łón sie kiejsik wybiyrô na pole. I jak zawdy pytô sie swojij babeczki:
– Cygarety móm?
– Môsz!
– Sztrachecle móm?
– Môsz!
– Bicysko móm?
– Môsz!
– Kwarytka móm narychtowanô?
– Jes! Môsz narychtowanô!!
– Nó tóż ... wiooo!
Ale kiej już sie dokulwitôł na te pole spomiarkowôł, iże ci blank ... haka, płóga zapómniôł ...

piątek, 2 grudnia 2011

Berkmón....

Rómbôł berkmón klocek, rómbôł go pod ścianóm i przy tym rómbaniu ciulnół sie w kolano, a iże go zaskoczóło to nôgłe zdarzyni na skorzyjszy wyjazd dostôł pozwolyni.
Poszôł se szpóngym jak mamlas po glajzach a sam na zakryncie dupła w niego ajza. Kiejby sie łobejzdrzôł za siebie do zadku, to by ból uniknół przikrygo wypadku.
Stanół i nadepnół na kulok urzniynty i gwóźdź zarościały wlôz mu aż do piynty. Musiôł borok siednóńć na łokorków kupie, zarôz poczuł drzizga w swojij chudyj dupie.
Berkmón aże skoczół, helm mu śleciôł z gowy i ciulnół tóm gowom w ring łod łobudowy. Buła mu wylazla na pojstrzodku glacy, straciół równowôga i ciulnół na cacy.
Jak leciôł na plecy chyciół za kolyjka, palec mu przitrzasła jakoś kurwa belka. Chyciół za betónik, kiery wisiôł z kraja, betónik wyleciôł i dostôł nim w jaja.
Dróty, co styrczeli wlejźli mu do miecha, trza mieć kurwa noga pierónskigo pecha.
Jeszcze zdónżół chycić jakoś deska z zadku, półka go przitrzasła i śćwierć tony flapsu.
Gôdajóm – cufale niy depcóm pôrami, jako to jes prôwda słyszeliście sami. Tako ci jes niebezpiycznô robota górnika. Niy rob nic na dole – to dukniesz rizika!
Pozdrowióm piyknie .... ha, ha, ha ....

czwartek, 1 grudnia 2011

Berkmón na wsi...

Jednymu berkmónowi zmierzła sie robota na dole, na grubie. Pociep ta gruba i wykludziół sie na wiyś. No i tam potrza ci bóło we polu pra, nó tóż łón sie kiejsik wybiyrô na pole. I jak zawdy pytô sie swojij babeczki:
– Cygarety móm?
– Môsz!
– Sztrachecle móm?
– Môsz!
– Bicysko móm?
– Môsz!
– Kwarytka móm narychtowanô?
– Jes! Môsz narychtowanô!!
– Nó tóż ... wiooo!
Ale kiej już sie dokulwitôł na te pole spomiarkowôł, iże ci blank ... haka, płóga zapómniôł ...