poniedziałek, 30 kwietnia 2012

Nasze babeczki a ... ryklamy

Wiycie, jô – jak cheba kôżdy samtyjszy chop, nó możno króm tych buzerantów i przeskoczków – miôłech, i ciyngiym móm rôd wszyjske baby, babecki, frele, dziołchy samotne, te wydane bele mieli łóne mynij niźli trzidziyści lôt i ... blank modo wyglóndali. Ale corôzki czyńścij mi sie jich łodekciywô, blank mi sie już zmierzli, kiej zaziyróm na telewizyjô i musza gawcyć na te wszyjske łoszkliwe i moc dociyrne ryklamy. Bo dejcie ino pozór!
Baba, ze gymbulki bali i gryfnô, ale mô driny pieróńske belowanie i skuli tego sroge basisko i pokazuje to ofyn swojij kamratce. Ta ji dowo jakijsik klajster we plastkowyj flaszecce i zarôzki ... mô ci łóna swoji basisko take rube jak miała ale miyni, co sie na isto blank lepij czuje i już moge tyrać ze tóm kamratkóm na sprawónki.
Abo juzaś inkszô, ftoryj pierónym doskwiyrô brynowani, poli jóm we chyrtóniu, i mô to wszyjsko gynał na fresie wysztrajchowane a ku tymu jesce pokazuje sie gerowanie we lelitach, we bachorach, tóż na doczkaniu biere ci łóna jedna pila, pôrã kropków mediciny i fertik. Ale już inkszyj fresy niźli ta skorzyjszô niy pokazujóm we ryklamie.
We inkszyj juzaś ryklamie piyńć, szejść bôb asi sie łoszkliwie (a sóm to na isto masary) wiela to tyż ściepli ze basiska bez żôdnego staraniô ... stykło, co wciepli do zeltru, brałzy, kafyju abo tyju jakisik pulwer lebo pila a już trzi kilo, śtyry, łoziym, dwanôście ze łogibów sie straciyli, abo tyż piyńć, siedym, dziesiyńć cyntimyjtrów na jejich rubych kitach mynij. A jô niyskorzij wylazuja na szpacyr po mojich Pniokach a sam, chnet co drugo baba, mô pierónym spaśno rzić i fetowne basisko ... tela roztomajtych dijytów, medikamyntów a baby corôzki rubsze. Bali i dziecka, dziołszki ze mojij „Siedymnôstki” tak możno trzi na kôżde śtyry sóm stopieróńsko spaśne a jejich jesce rubsze mamulki sóm diosecko rade, iże jejich modsze wcielynie ... dobrze wyglóndô.
Jym śniôdanie i – coby być na biyżónco z tym, co ci sie sam u nôs we Polsce wyrôbiô – zaziyróm na telewizyjô. Fyrlô prógram pod mianym: „Wstowosz i wiysz” ... niy, niy,... kukôsz ze rułóm na ryklamy. Bez cufal fuk i jakisik ci tam redachtór na łoka mrzik wlazuje i juzaś ... ryklamy, pokój i ... ryklamy ...
A pojstrzód nich jedna, gynał pasownô do śniôdania. Baba zicła na aptrycie bo mô ci łóna pierónowe morzisko i laksyra, ale ... styknie ino jedna pila abo pôrã kropków i już poradzi wartko ci gzuć kajsik ze kamratkóma na ćmawe piwo. I niy zetwô możno bali i minutka a inkszô juzaś mamzela gynał zasztopowało, mô ta mółdnô u babów (40% bób tak bezmać u nôs mô) – „łobstrukcjô”. I tyż ci wartko zeza ykranu idzie usłyszeć, co ino tyn ichni zachwôlany medikamynt blank i do imyntu tyj kameli ta rzić łodszpóntuje.
Inszkóm zortóm sóm we telewizyjnych ryklamach, bali możno i gryfne, blank szykowniste babeczki, ftore sie muszóm durch i jednym ciyngiym ... golić. A to szłapy trza łogolić, a to pod parzóm, i dôwać jesce pozór, coby pinkli abo jakisik strupów niy bóło. I jedna sie raziyruje przi toplaniu sie we basingu, coby na jakô bóginka wyglóndać, inkszô flostry roztomajte klyjbuje na unterszynkle. A jô niyskorzij, już na hulicy zaziyróm, filuja na te baby i medikuja, ftorô śnich sie już łogolyła, ftoro mô kajsik flostry prziklyjbowane a ftorô mô fusisko pod kicholym a gymba dropie jeji chopa przi kusikowaniu jak sztalbyszta.
Nôjgryfniyjszô jes juzaś dziołcha, kierô we pojstrzodku lata siedzi zasmarkanô, zaślimtanô i tropi sie, co niy bydzie mógła pośpiywać przi gitarze we łostaniô noc przi lagrowyj fojerze. Styknie ale jedna jedzinô ino pila łod kamratki, i już po ptôkach, już idzie balandrować. Zarôzki tyż wylazuja ze chałpy i móm przi sia na pozoryńdziu srogo sznuptychla na przileżitość trefiynia takij możno i moc gryfnyj ale zasmarkanyj babeczki.
A niyskorzij drógóm ze szpacjyrgangu wartko gzuja do ... Goździkowyj, coby i mie dała jakosik pila, bo łod tego filowaniô na te wszyjske ryklamy, i niyskorzij na te wszyjske baby na hulicy, napoczynô mie na isto fest targać palica i móm ci tyż stopieróńske dolygłóści.
I to ci jesce niy wszyjsko, to jesce niy fajrant łostudy. Tak przi wieczerzy kukóm a sam śtyry, piyńć, możno niy tak blank gryfnych ale fajniście łopolónych ojli i rzituli asi sie, łozprawiô co tyż to łóne poradzóm ze chopym zmaścić we jejich prykolu. Jedna musowo trzi razy za rajóm, inkszô durch i jednym ciyngiym bez trzi godziny, nastympnô na zicher kôżdydziyń, jesce inkszô kôżdóm razóm we inkszym sztelóngu ale ... nôjprzodzij muszóm tego swojigo cielepy chopa nafutrować choby kormika ... pilami, coby mu tyn jego „interes” sztyjc wyrcôł.
I kiej juzaś widza niyftore gryfne frele drógóm, to ciyngiym medikuja, wiela pilów łóne chamstrujóm we taśce i eźli wercióło by sie śniymi napocznóńć deczko zolycić abo zarôzki łyknóńć jakô pila na gyfila – jak to kiejsik nasze starziki gôdali.
Nó, ale już blank inkszóm zortóm sóm mazele, ftore sóm rade choby jim fto nowy propelerek fóndnół, kiej sie jejich psiôk na twôrdo ... wysrô (a telewizyjô to sztyjc i gynał pokazuje) abo koczka miasto chopecka mróncy na szeslóngu.
A niyskorzij, blank już na łodwieczerz, po takim na isto procnym, ździebko łoszkliwym dnioszku i łobejzdrzyniu wszyjskich ryklamów, moja Elza rychtuje mi glaska na gybis, tyj na kucanie, kamelki na spanie, kropki na leberki i dwie pile ... na prostata ... dlô kómfortu życia łosobistego.

niedziela, 29 kwietnia 2012

Hajna w ... niybie...

Hajna łod zawdy robiół to, co miôł nôjbarzij rôd: kusikowôł swoja babeczka, wgramulôł sie do prykola i na doczkaniu zasypiôł. Rółzczasu łobudziół sie wele zwiykowanego chopa łobleczónego we biôły szlafrok.
– Eeee, chopie! A co ty sam robisz we mojim prykolu? I ... i kimeś ty do sto pierónów jes? – spytôł sie tego istnego.
– Za piyrsze – łodpedziôł niyznajómy – to niy ma twój szlafcimer. A za druge, jô jes świynty Pyjter i jeżeś terôzki w niybie.
– Iże co? Jako? Twiyrdzisz, coch jô jes môrtwy? Jô przecamć niy kca umiyrać, jeżech jesce na to za mody! Jô kca na szlag, drabym wrócić sie na ta Ziym!
– Nó, chopie, to niy ma tak blank ajnfach, Hajna – łodpedziôł świynty Pyjter. – Mogesz wrócić nazôd na Ziym, ale bydziesz łod terôzka miyszkôł na wsi.
– Nó, moge łostać – pedziôł Hajna zgódliwie.
– Aleee ... – cióngnół dalszij świynty Pyjter – musisz łobrać se pod jakóm póstacióm mogesz wrócić na ta Ziym. Mogesz być psiokiym, kurzóm, łowcóm abo kóniym. Wybór przinôleżi tobie ...
Hajna deczko pomedikowôł i uzdôł, co bycie kóniym na wsi jes ci festelnie usmolóne i niy do wydzierżyniô. Pies na wsi tyż niy mô blank letkigo życiô, nôjczyńści jes uwiónzany na kecie. Łowca – niy, to tyż niy dló mie – pomyślôł Hajna. – A bycie kurzóm zdô sie być miyłe i i blank niy procne. Fyrtanie ino po placu za kokotym moge być bali i interesantne.
– Jô kca, świynty Pyjtrze, wrócić sie nazôd na Ziym jako kurza – łodpedziôł.
We łoka mrziku tyż niyskorzij znôd sie we skórze blank gryfniście upiyrzónyj kurzy. I wtyczôs prziszôł ku niymu kokot.
– Hej, ty! Pewnikiym to tyś jes ta nowô kurza, ło kieryj gôdôł mi świynty Pyjter – pedziôł kokot. – I jak ci sie widzi bycie kurzóm?
– Podwiyl co jes strôwnie, a ty tyż bółeś cowiekiym we poprzydnim wcielyniu?
– Jô bółach trzidziystolytnióm frelóm, a terôzki musza smycyć na sia kokociô hila, kokoci piyrze.
W tym mómyńcie Hajna spomiarkowôł, iże jego dupa zarozki prasknie.
– Jezderkusie! Móm ci razinku uczucie, iże cosik mi zarôzki łozerwie rzić!
– Nó, nó ja, ja ... To znacy, iże musisz śniyś jajco – pedziôł tyn kokot.
– Nale do pieróna, jak jô to móm zrobić?
– Zagdakej ze dwa razy i zaprzij sie nôjfestnij jak ino poradzisz!
Hajna zagdakôł i zaprził sie jak ino poradziół. Łorôz chlast i jajco bóło już na ziymi.
– Nóóó, to ci bóło zajebiste – pedziôł Hajna.
Zagdakôł jesce rółz, zaprził sie i wyfukło śniygo jesce jedne jajco. Za trziecióm razóm, kiej zagdakôł na côłki karpyntel, usłyszôł wrzesk swojij staryj:
– Kurwa, Hajna, zasrôłeś côłki nasz prykol!!!

sobota, 28 kwietnia 2012

Złote myśli Ślónzôka ...

Czyrwióne wino jes dobre dlô zdrowiô,
a juzaś zdrowiô potrza, coby słepać ... gorzôła!

Wiela razy znojda klucz do sukcysu, to zawdy znôjdzie sie jakisik leber, ftory przemiyni zómek.

Chop moge sie zajimać zeksym wiela ino poradzi, Baba tela, wiela wlyjzie!

Kiej chopowi źle – szukô jakisik baby.
Kiej ale chopowi jes dobrze – to baba szukô tego chopa.

Galoty sóm na isto ważniyjsze łod baby. Jes przeca mocka miyjsc kaj idzie pójńść bez baby, ale moc maluśko takich, kaj idzie pójńść bez galot ...

Niy ma co ślimtać nad łozlónym mlykiym; przecamć chopie to niy ma ... piwo!

Trza mieć na isto pierónowego pecha, coby bali i jak ci berga chopie śleci ze serca, to gynał na plynckiyrz.

Starô ślónskô prôwda ... poślij gorola po halba, to tyn zawdy przismycy ... ino jedna!

Baba w dóma we rómach równouprawniyniô moge robić co ji sie ino rzywnie podobô ... bele by to ino bóło szmektne!

Nôjlepszyjszô gadzina dómowô to rybki we akwarijómie. Niy haruszóm, niy drôpióm, marasu niy nasmycóm, niy chyrczóm we nocy, a kiejby co, to jes i zagrycha ...

Reszpektujónc gynał, sztryng regle towarziskij etikety, kindersztuby – wyjńdziesz chopie zawdy ze góściny trzyźby, głódny i pierónym wkurwióny!

Jô blank niy móm żôdnego problyma ze ankoholym ... jô moga gorzôła słepać ... zawdy.

Gorzôła słepanô ze umiarym, niy szkłódzi bali i we nôjsrogszych ilóściach!

Jô blank ci niy ma zgniyły. Mie sie ino nigdy nic niy kce robić!

Lepszyjszy tyn babski „celulitis” we gości niźli diosecki „silikon” we telewizyji.

Mózg to ci jes niywymółwnym, zadziywiajóncym łorganym. Napoczynô już fóngować pôrã sekóndów po tym jak sie chopie łocucisz z rańca i dziôło durch i jednym ciyngiym aże do mómyntu kiej znojdziesz sie we robocie.

Pedziołech gorzôle bezzglyndne, stanówcze NIY ... ale łóna blank ci mie niy kce suchać!

piątek, 27 kwietnia 2012

Ściepowanie ze basiska....

Wiycie!! Moja Elza zakludzióła sie kiejsik na tref klubu babów, ftore ciyngiym sie tropióm łodchudzaniym, sztyjc robióm wszyjsko, coby ślecieć ze basiska. Na tym trefie (jak mi to niyskorzij łozprawiała moja babeczka) wszyjske ciyngiym łozprawiajóm jak tyż dobrze jim to idzie, jak jim sie darzi, i jak stopieróńskô spiyro je jejich familijô. Ino jedna śnich, festelnie rubô, wstôwo i łoszkliwie łoznôjmiô, dôwo do wymiarkowaniô, iże druk, coby niy zawiyść swojich nôjbliższyjszych sprôwiô, iże miasto ściepnóńć z wôgi – jesce barzij sie rubnie.
– Jak to? Po jakiymu? – dziwujóm sie kamratki.
– Anó to jes tak: piekã kołoc, mój chop wećko kóńszczecek, ceruszka kónsek i synek tyż maluśki kónsek. Łostała wiycie półowa tego kołocza.
– I co? Pewnikiym cie kusi, wôbi cie?
– Anó, festelnie wôbi, ale zjôdóm po kryjóncku jesce ino maluśki kónszczecek. Nó, możno dwa.
– Przecamć dwa kónski to jesce niy drama ...
– Ja, ja, ino na drugi dziyń wstôwóm i już łod rozwidnioka zaziyróm, gawca sie na tyn kołoc ... Zjôdóm jesce jedyn maluśki kónsek. I dziepiyro mi wtynczôs styknie.
– Hmm ... nó, ale bali i łod trzech maluskich kónszczyczków niy przibiere sie za tela.
– Ja, ja ... ale wtynczôs razinku czuja tyn srogi druk, ta presyjô, jak mój chop łoboczy, iże z tego, co łostało łod wczorej jô tela wećkała, to bydzie festelnie zawiydzióny.
– Nó, cóż tyż ...
– ... i skuli tego wećkóm to wszyjsko do łostatka, wartko piekã jesce jedyn kołoc i zjôdóm śniego półowa...

czwartek, 26 kwietnia 2012

Poszooooł....

Wiycie, kiejsik, jesce za mojich modych lôt, wybralichmy sie ze kamratami bez lato do Miyndzybrodziô. Lato, klara grzeje choby halbecka starzikowego bimbru, naobkoło mocka modych ludzi, szwarne dziołchy, słepanie, roztomajte impryzy ... Nó ale, jadymy wartko. Trzeciô już noc za rajóm, słepiymy już możno trzeciô halbecka we trzech aże sam łoroz przikludzióło sie ku nóm dwiuch karlusów ze Poznaniô. Nó, i rzyknijcie mi jak sam niy napytać ku sia sómsiôdów ze celtów wele, i ku tymu Poznaniôków. Łobalyli my kolyjnô szykownistô trziśćwierciówka (takô wiycie 0,7) i na tym nóm sie gorzołecka prziwiyzióno ze Chorzowa skónczóła, miyli my już gorzôła zbyte.
Napoczli my sie deczko tropić, co tyż dalszij dziôłać ze takóm na isto gryfniście napoczniyntóm łodwieczerzóm, kiej cowiekowi sie zdo, iże mógby jesce niy jedna halbecka zdziyrżić a niyskorzij zabrać sie za ... babeczki. Na to jedyn ze tych prziflostrowanych ku nóm Poznanioków pedziôł:
– Nó, chopy, to jô pójńda po gorzôła!
Wartko zrobiyli my ściepa i karlus podeptôł. Czekalichmy, czekali. Zatym poszli my na inkszo impryza ze naszymi chorzowskimi kamratami, pobawiylichmy sie i ... poszli yntlich nynać do celtów. A przipytanego kamrata Poznaniôka ani widu, ani słychu.
Blank ło szaroku, tak kole ... dwanôstyj wylazuja ze tego mojigo celtu, procnie medikuja co tam driny za baba nynô. Wylazuja, sztrekuja sie a sam ci kole mojigo celtu siedzi tyn sómsiôd Poznaniôk, ftory wczorej na łodwieczerz p;oszôł po gorzôła. Siedzi taki festelnie utropióny we samiuśkich batkach i tunkach, i podpiyrô palica łobiyma gracami ...
– E! Ty! Co tam łochyntolu? – spytôłech łopaternie i niy za gośno, bo i mie we palicy żgrzmiało ...
– Chopie ... wylandowôłech na wytrzyźbiółce we ...Żywcu.
– Po jakiymu? Co sie stało?
– Tak po prôwdzie to niy za tela pamiyntóm ale z tego, co mi policajty łozprawiali, to króm tego iżech słepôł gorzôła i popijôł jabolym do kupy ze chacharami, dresiôrzami, kciôłech ze Żaru wyfyrgnóńć zyjgelflugcojgiym (szybowcym), pływôłech we jeziórze, kaj mie yntlich policyjô ze waleskóm łapła i przikludzióła mie na ta wytrzyźbiołka pozbôwiajónc mie pijyndzy na gorzôła, ftoroch miôł kupić ... to tak na isto ... nic sie niy stanóło ...
Trefiali my sie jesce śniym do kupy pôrã razy ale ... nigdy go już po gorzôła my go niy posywali!

środa, 25 kwietnia 2012

Policajty, to tyż... ludzie...

Wiycie, terôzki kiej tak kuknóńć na ta „misyjnô” telewizyjô (i niy ino tam, bo to idzie nojść chnet we wszyjskich telewizyjach, radijokach i cajtóngach) to idzie spomiarkować, iże wszyjske majoryntne, te terôzki majoryntne – łod zawdy byli we politycznyj łopozycyji. A my ze kamratami trefiyli sie kiejsik we „Breku” na piwie i napoczli spóminać jak ci to kiejsik bylichmy modzi i piykni (nó, terôzki to już ino te „i” nóm łostało). I jak to tyż za starego piyrwyj ringowali my sie ze tóm kómunóm. Bóło to bez dwadzieścia lôt tymu nazôd, kiej na isto festelnie łostro my szturmowali we chorzowskich, bytóńskich abo katowskich szynkach i restaurantach, a kamraty znôjdowali uciycha na tyn przikłôd we szczylania ze szlojdrów do łozewrzitych łoknów we magistracie, we wciepowaniu wszelich sztichbómbów bez łokna do policajtowego rewiyru (wtynczôs „milicyjnygo”) abo szczylaniym biksami ze kalichlorkiym na rynku.
Rółz tyż bóło tak: Trzecigo Môja, my fest ścioprane, nawalóne jak messerszmity uzdalichmy wyjńść ze knajpy kaj zwykowo siedzielichmy, coby zrobić sie rónda po inkszych szynkach i biyrsztubach. Sroge świynto, gliny krajzujóm, przetwiyrajóm sie bele kaj. Na naszyj, jesce niy „koplowskij” Wolce ftosik fantazjyrnie ustawiół raja maluśkich flaszecek po piwie (piwo wtynczôs bóło we takich maluśkich baniatych flaszeckach). Jedyn ze naszych kamratów, jedyn snôs niy merknół, iże nadjyżdżô milicyjnô nyska, świtnół sie jedna flaszecka i poszôł z gupia fric dalszij. Drugi kamrat juzaś przifilowôł tyn radiowóz ale tyż pomyślôł, co tyn piyrszy naskwol świtnół ta flaszka cylujónc we ta nyska. Niywiela myślónc, poswôł zôcnym panoczkóm milicjónyrzóm łostatek flaszek ze raji, nó bo przecamć jak do kupy, to do kupy, kamrata dyć żysz niy łostawi sie we potrzybie! Piyrszy kamrat deczko łozdziawiół gymba, ale niy miôł za tela czasu coby sie pouwôżać, bo dyć żysz panoczki we móndurach stôli już przi nôs. Prostô mółwa, dmuchanie we ta rułka i take tam duperszwance.
– Nó ja, naprane chopcy. Na wytrzyźbiôłka śniymi! – gôdô piyrszy milicjóner.
– Eee tam, Jasiek, kiej my jich weznymy, to jak bydymy hulice patrolówać, jak nóm przikôzali? Przecamć to świynto ... – pedziôł drugi. – Panoczki weźcie i łozyjńćcie sie ...
Tuplowanie niy musieli gôdać – łozpyrskli my sie wrółz. Jedyn przenynôł we bramie magistratu, drugi poszôł pod tyjater miyjski, joch zicnół na bance we Parku Hutników. Po jakichsik dwiuch godzinach trefiyli my sie juzaś do kupy na Rynku i postanówiylichmy dalszij zwiydzać chorzowske szynki. Piwa bóło mocka, tóż tyż nóm sie humor poprawiół i wyłostrzół. Uzdalichmy zatym deczko sie przeluftować. Pokwanckali my sie belóntajóncym sie szritym we kierónku Pałacu Ślubów. Tam tyż, we takim bamóntnym widzie uzdalichmy, co poturnujymy udziylanie piyrszyj pómocy. Jedyn snôs położół sie na chodnikowych graniciokach a drugi, dziyrżónc sie dynkmalu modyj pôry, skokôł tymu piyrszymu po piyrsiowyj klocie, robiónc mu „masarz serca”. Na isto zrobióło sie festelnie szpasownie, kiej juzaś przijechała milicyjnô nyska. Bóło jesce barzij wicnie, kiej ukôzało sie, iże to te same gliniôrze. Piyrszy milicjóner wyfuknół ze autoka i ściykłym głósym wrzesknół:
– Panoczki roztomiyłe! A idźcie, kurwa, do dóm! Błôgóm wôs!

wtorek, 24 kwietnia 2012

Napranô cugmaszina ...

To sie przitrefiyło we Poniszowicach (abo we Pławniowicach). Bez wiyś jechôł TIR nafolowany cielôkami. Szofer do łostatka niy merknół na tyj dródze stada gańsi, a skuli tego, iże niy kciôł dó nich wkarować, zrobiół nôgły skrynt i znôd sie we przikopie. Wszyjske próby wykludzyniô sie z tego rantu spółźli na niczym. Szczysnym cufalym, po kielanostuch minutkach, przejyżdżôł tam teryndy na paświsko po swoja kalymba znany we côłkij dziydzinie Ymil Keta. Bół ci to taki tameszny łochlapus, ftory niyzalyżnie łod tego wiela wysłepôł, zawdy poruszôł sie swojim „Komarym” ze lôt siedymdziesióntych. Niy inkaszij bóło i wtynczôs.
Ymil Keta po zahaltowaniu, podlôz chwiyjnym krokiym ku szoferokowi i gôdô:
– Panoczku! Łodpolisz pón na flaszecka machmolu, nôlywki, to cie zarôzki ze tyj przikopy wycióngna! Móm ze sia powrózek!
– Chopie! Spómogesz, to ci bali i na srogo flaszka richticznyj gorzôły dóm! ... Ale jak?
Ymil Keta zaknółtlowôł jedyn kóniec powrósła do przodnigo hôka TIR-a, a drugi do zica swojigo „Komara”.
– Wskakuj do szofyrki i ruszómy!
Sóm siednół na swojim zicu, postawiół szłapa na pyndali i napocznół łodpolać swojigo moplika.
Szoferôk uwidziôł ino przed sia kłymby côrnego dymu, ze ftorych blank ci sie stracióła postać Ymila Kety.
Po jakimsik łoka mrziku, dodôwajónc gazu, poczuł jednakowóż, iże jego autok polekuśku kulô sie do przodku. Jake bóło tyż ci jego zadziwiyni, kiej po pôruch minutkach stôł juzaś wszyjskimi śtyróma kołami na dródze, na asfaldzie.
– To jes kurwa chopie niymożebne! Kamraty we bazie nigdy w życiu mi niy uwiyrzóm jak jô jim to napoczna łozprawiać!
W tym mómyńcie podlazuje Ymil Keta szarłatny na pycholu jak tómata abo radiska i gôdô:
– Ździebko to zetwało! A to beztóż, iże mi niy nastykło miyszanki i musiôłech na łostaku pyndalami se pomôgać!

poniedziałek, 23 kwietnia 2012

Na ślónskô nóta ...

Wiycie! Bez łostatnie pôrã lôt jeżech we festelnym sztichu, móm – jak to prziflostrowane Ślónzôki, a tak po prôwdzie gorole gôdajóm – miyszane uczucia. I blank niy poradza spokopić skany sie to biere.
Bo lato, łóńske lato i załóńske lata majóm to do sia, iże choby grziby po dyscu wylazujóm ze bele jakich winkli „artysty estradowe”, coby sie juzaś pokôzać szyrokimu, ale blank łogupiałymu póblikóm na roztomajtych binach pod sagim niybym. Zawdy idzie przecamć ustawić, narychtować skłôdanô bina abo skorzystać ze tych już istniyjóncych, nôjczyńskij we roztomajtych miyjskich parkach, tych tak terôzki modernych grinanlagach. Rychtuje sie wszandy roztomajte festy i lampartyje pod mianym ślónskich.
Ło wykónawców niy ma procnie, niy potrza szpecijalnie ło to zabiygać i fest posyrować, bo przeca mómy jich sam u nôs sporze, côłke hormije, i to łóne zaobycz zabiygajóm ło kwolba i popularnóść. Móm sam na myślónku muzyki, ftore zajimajóm sie própagówaniym, szyrzyniym ślónskich szlagrów.
Do terôzka żôdyn niy łocyniôł tych jejich wystympów i paradów podwiyl we sobota 13 lutego niy napocznół sie I Festiwal Śląskiej Piosenki. Fachmóńske „jury” we kierym byli Michôł Smolorz, Marian Makula i mój kamrat jesce ze szkoły muzycznyj Grzegorz Spyra łocyniajónce „artystów” daleke ci bóło łod pódziwu i łocałbrowaniô. Pedzieli łóne wrółz, co te „ślónske piyśniczki” niy tak do łostatka bieróm cosik ze ślónskich korzyni i wiynkszóścióm ło nich, ło tych śpiywkach żôdyn sam na Ślónsku nic niy słyszôł. Za to chyntliwie roztomajte łochyntole śpiywali wszelijakij zorty „hajmaty”, znacy melodyje blank żywcym zerzniynte ze miymieckich szlagrów do kierych lecy jake, pożôl sie Pónbóczku, poyty szkryflajóm (bo niy piszóm!) czynstochowske rymy, pôłne ci libeźnych i fest rzywliwych słówecek ło jakjisik ci tam niyłokryślonyj tynsknicy i pójńściu ku łostatkowi, ło przemijaniu.
Wiycie, móm sam już deczko zwiykowanych sznapskamratów, sómsiôdki i sómsiôdów, ftorzi po wysuchaniu niykierych śpiywek snadnie wymianowali tytulki i artystów pôruch śpiywek nadôwanych kiejsik we miymieckojynzycznyj audycyji Radia Luksemburg we wczysnych latach szejśćdziesióntych zeszłego wiyku z kierych jedyn „artysta” (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych!) poskłodôł, skuplowôł (he, he ...) „śłónskô piyśniczka”.
Jô miarkuja, co kôżdy kce jakosik na ta swoja sznita z tustym przidubnóńć ale niy styknie wzióńć melodijô, naszkryflać jake czynstochowske sztrofki ze wciepniyntymi rajn pôróma ślónskimi słóweckóma, coby to zarôzki bóła naszô, rodnô ślónskô śpiywka. Ślónzôki znane sóm z tego, iże majóm radzi sie bawić i kôżdô przileżitość jes blank dobrô ku tymu, coby łozpowszychniać ślónskô gôdka i kultóra ale niy idzie tego robić tak ci już blank frechownie.
Nó, a nôjlepszyjsze to sóm te „artysty” (Pónbóczku jesce rółz łodpuść mi tyn grzych), ftorzi z jesce srogszym cugym ku robiyniu za afa, wystôwiajóm na tych binach zwykowe, ślónske ... jółdlowanie.
Ludzie! Widzieliście kajsik samtukej na placach wele naszych familoków jakich chopców (dziołchy) ftorzi łod dzieciynctwa, łod trowniola już ci jółdlujóm? Uważowanie, majnóng, iże kôżdy Ślónzôk łod malyńkości, łod łochrónki jółdluje, jes tela we wercie, co miyniynie, iże te jółdlowanie wypokopiół jedyn Rus, ftorymu jego chopske klyjnoty chyciół canrad i beztóż napocznół śpiywać tak zbytkównie moduliyrówanym klangym. Zali spóminka ło tych kółkach zymbatych jes ino blank starym wicym, to te nasze „artysty” (Pónbóczku łodpuść ...) jółdlujónc na côłki karpyntel miynióm, iże razinku w tym łoka mrziku łozpowszychniajóm łod dowiyn dôwna ślónske a niy – jak by to móndrok zmiarkowôł – bajerske prziśpiywki. Ku tymu tyż musowo tańcujóm prziplańtane ku nim mode, szykowniste dziołchy we bajerskich klajdach ze westami i chopcy w takich zielyniatych krótkich galotkach na hółzyntryjgrach, we tych bajerskich lyjderhółzach i tyrółlerhutami na palicach.
Wszyjske tyż ale śpiywajóm ze takigo modernego „playbacku” a natynczôs jejich „wystympów” łozprawiô sie niywymyślate, grubelacke „ślónske wice”, ftore ze richticznym ślónskim szpasym blank niy majóm nic spólnygo. We tych wicach kôżdy Ślónzôk jes zaobycz cepiatym yntóm i ćmiylym, i nic żôdnego niy łobłajzi, iże niyskorzij takim tyż cabalatym iptóm razinku jes pojzdrzany we inkszych rygiónach kraju i jes przi tyj przileżitości gróntym dlô roztomajtych ci gorolskich kocyndrów i zatiryków.
Ja, jô miarkuja, co terôzki jes we mółdzie flyjgowanie, piastowanie tyj naszyj „ślónskij kultóry”, pokazôwanie ślonskij klimy ale, ludzie, to musi być robióne ze gowóm. Te „ślónske klimaty” wkludziyli niydôwno na nasze rodne biny dwie samtyjsze stacje telewizyjne i jedna radijokowô do kupy ze fyrmami, ftore na gwôłt (to jes terôzki we mółdzie) wydowajóm platy ze tóm fałesznóm ślonskóm muzykóm. I podobô mi sie, móm rôd Gang Marcela, ftory śpiywô: „Ja jestem stąd ...”, bo przinôjmnij niy markiyruje ślónskij gôdki ale śpiywô łod serca. Tela, iże blank niy poradza spokopić, co mô spólnego ze naszóm dómowiznóm „chór niywolników” ze ópyry Nabucco Giuseppe Verdiego. Idzie sie naumieć naszyj gôdki we śpiywkach Ewy Prochaczek ze jeji „Kreplowym bluesem” ale juzaś suchanie łozprôwek, takigo na isto fandzolyniô ( bezmać po ślónsku) na Ślónskij Gali Biysiadnyj (w „Spodku” we môju, a we telewizyji – we siyrpniu) to już bóło blank ło rzić łoztrzaś. Wieluch ci tam ino markiyrowało, iże gôdô po naszymu; udało sie ino Wojciechowi Gąsowkimu zaśpiywać jedna sztrofka śpiywki po ślónsku.
A kaj indzij juzaś gorol z Kielc poprawiô, prości na binie i we telewizyji gôdka nôs, Ślónzôków i uczy ku tymu nôs gôdać po naszymu. Chop zie Kielc! I tak po prôwdzie, to ci niyftorych na isto niy idzie zdziyrżić.
A bez côłke lato niy szło we zapióntek wylyjźć na szpacyr, coby niy natrefić na jakisik ślónski fest, na kóncyrt pod mianym „ślónskich klimatów” a wszyjsko to blank ajnfach ino „kicz i sztampa” przi zajdlu piwa za rube pijóndze.

niedziela, 22 kwietnia 2012

Myślónki starego móndroka...

Życie chopów bółoby na zicher spanialiste i szykowne, kiejby mógli łóne wpôdać ino we ramiynia babeczków niy wlatujónc w jejich grace ...

Ej ... kiejby moje życie miało dupa, to bych je zarôzki w nia świtnół ...

Życie richticznego chopa ... zacinô sie po śtyrdziystce.

Polôk to niy ma kaktus – słepać na isto ... musi!

Sóm zachy moc ważniyjsze łod pijyndzy, ino trza mieć moc pijyndzy, coby sie je lajstnóńć.

Śpiywać to na isto kôżdy moge, ale niy kôżdy moge tego suchać.

Pónbóczek umar na krziżu dwa tysiónce lôt tymu nazod, ale łod tamtego czasu pôraset tysiyncy chopów w kieckach wachuje ... interesu!

Mómy prziródzóne prawo do szczyńściô, ale blank niy mómy szczyńściô do ... naszygo prawa.

Jô sie blank niy boja umrzić, ino ganc ajnfach wolôłbych, coby mie przi tym niy ... bóło!

sobota, 21 kwietnia 2012

Miastowe (i niy ino) łochlapusy ...

Wiycie! We wszyjskich miastach, ale i po wszyjskich dziydzinach krajzujóm przetwiyrajóm sie roztomajte łochlapusy, słepoki i idzie na nich trefić, idzie jich cylnóńć, i to nôjczyńścij bez cufal i znôgła. Miarkujecie: sznapsbarytón, fresa szarłatnô, podropany pychol, ścioprane i sklabustrowane lónty, z pychola capi choby fto wylôł faska zgerowane biyru na dyliny i wycióńgniyntô ku nóm graca. Kalne ślypia gawcóm sie na nôs a weźrok takigo łochyntola cióngnie sie jak stare hółzyntryjgry i gynał idzie spomiarkować, iże ze côłkigo organizmusu takigo kwitplómpy fónguje ino zygarek ... na kościele. I kiej taki łozewrzi gymba, to jes ci to gynał tak, jak ściepnóńć z trzecigo sztoku stare, ścioprane batki do faski ze łogórkami. A naobkoło capi jak pierdniyńcie kameli, tego szifa pustyni, ftory przemiyniô driny we swojim puklu wszyjske zeżrite winogróna na bimber a ze szczyrbatego pychola wylazuje łochrapociały głós:
– Panoczku, a dejcie żysz to chocia dwa złote na piwo ...
– A po jakiymu miôłbych ci łochyntolu dać na piwo?
– Anó, bo mie sie pierónym kce jscać ... a niy móm ... czym!
Nó, i kiejsik wele mojigo familoka, blank kole autobusowyj haltynszteli leży ci przed połedniym taki jedyn bryniol (swojóm drógóm znany na Pniokach Erwin Keta). Haltynsztela na naszyj Krojcce jak kôżdô haltynsztela, mocka ludzie sie sam przetwiyrô a tyn istny zdô sie: legnół, wzión i ... umar. Widać, iże ftosik sie strôpiół, zaglingoł mobilniokiym i na zignale przijechała waleska.
Wylazuje ze autoka do tego łochlapusa reter, tyrpie go, cuci go i namogô sie nawiónzać kóntakt:
– Panoczku! Panoczku! A niych łóni wstanóm!
Żôdnyj ryakcji. Reter juzaś go tyrpnół deczko i juzaś gôdô, ino głóśnij:
– Panoczku! A wstanóm łóni, bo mie sam pierón szczeli!
Na to Erwin łozewrził jedyn ślyp i deczko biydliwie rzóńdzi:
– A .. a.. a dejżysz mi chopie ze dwa złocioki, to sie zarôzki sztrekna ...

piątek, 20 kwietnia 2012

Krzesny....

To sie przitrefiyło jakiesik kielanôście lôt tymu nazôd we Zilwestra. Północka pizła, wypraskli frópy szałmwajnu, napoczli szczylać lojchtkugle i fojerwerki, zatym powinszowani, cmoki, dziubecki i łobłôpłanie. Po tysióncu tóastów filip już deczko przimulóny, ale wymiarkowanie braterskij wiyńzi sztyjc festelne. Przewrzaskujónc możno setka wrzescóncych podanie spółbiysiadników, glingóm mobilniokiym do mojigo modszego bracika:
– Hej, Bogdan! Wszyjskigo nôjlepszyjszego we Nowym Roku!
– Sergus Ojgyn, jô tyż ci winszuja wszyjskigo nôjlepszyjszego ... dostôłech „krzesłym”.
– Jezderkusie! Cóż tyż to fandzolisz! I cô?
– Nic! Stopieróńsko fajnie, jeżech festelnie rôd ...
Jô, chnet przed hercszlakym, pewnikiym praskli go bez palica i mô możno jaki wstrzóns mózgu, richticzny kopfszelónt, bamóńci i fandzoli...
– Te, chopie! A jak sie to stało? – niy dôwóm pokój.
– Anó, ganc ajnfach mi zapropónowali, szurnyli na myślónek.
Jô już blank we panice, wypolółech przed kaczma, coby lepszij słyszeć, z nerwów mi zymbole szczyrkajóm...
– Jak to ganc ajnfach? Łóni ci forszlagowali a tyś sie zgodziół we palica dostać?
– Co dostać? – wrzescy bez tyn mobilniok bracik. – Ło czym ty gôdôsz?
– Nó „krzesłym” dostać!
– Jakim, kurwa juzaś „krzesłym” chopie?
– Nó, przecamć takeś mi pedziôł, iżeś łoberwôł „krzesłym”!
– Ojgyn! Gupolu ... krzesnym, łostołech krzesnym!

czwartek, 19 kwietnia 2012

Gynijalnie ajfachowe...

Bóło ciepluśke ale, nó ja, dyszczówe latowe popołednie. Z gracków ze kamratami na szpilplacu nic niy wylazło, tym tuplym, iże ulicha bóła corôzki srogszô, wszandy napoczli sie już robić pluskawice, ftore kuplowali sie we maluśke bystrziny, zuchtajónce se spływajónc pasownych miyjsc. Maluśki Karliczek przimyknół tóż ja ku siedniyntymu we zeslu przi telewizorze łojcu, dôwajónc mu ku wymiarkowaniu, jak ci sie mu to festelnie mierznie i jak tyż kciôłby sie śniym pobawić.
Ale tyn zafascinjyrówany łoglóndanóm razinku telewizyjnóm transmisyjóm, niy miôł dlô swojigo synecka czasu, a tyż – szczyrze rzykajónc – żôdnyj chańdzi, coby sie śniym bawić.
Spamiyntale medikowôł, czym tyż mógby swojigo synecka na dugszy czôs zajimać, a samymu bez tyn czôs dalszij móc łoglóndać bez jakigo szteróngu interesujóncô go audycjô telewizyjnô. We jednym ze leżóncych na tiszliku farbistych cajtóngów zboczół nôgle srogô na dwie zajty, gynał akuratnô i fest skómplikowanô fotografijô kugli ziymskij.
Tyn to tyż łobrôz wytargôł z tego cajtónga i postrzig go na mocka maluśkich kónsków. To wszyjsko dôł swojimu syneckowi, coby łón to wrółz poskłôdôł, medikujónc, iże łón bydzie tym skómplikowanym papiórzannym „puzzlym” dosik dugo zajimany.
Karliczek zicnół przi stole i jón sie za ta przirychtowanô po gibku skłôdanka. Ale już po pôruch minutkach prziwołôł łojca ku tiszowi i pokôzôł mu na isto bezfyjlernie poskłôdany, fiks ónd fertik łobrôz tyj ziymskij kugli.
Zdymbiôły łojciec, niy poradzónc prómp uwiyrzić włóśnym łoczóm, zapytôł synka, jakim knifym udało mu sie we tak krótkim czasie zrychtować i poskłôdać tak skómplikowany łobrôz Ziymi.
Jesce barzij zaskoczóła go niypodobnie ajnfachowô – ale jakoż tyż ci gynijalny sztrich – łodpowiydź jego synka, kiery łoświadczół direkt:
– Aaaa, wiysz, na zadku bóło zdjyńci cowieka. Tego poskłôdôłech moc wartko i blank letko.
A kiej już cowiek jes do porzóndku, jest tyż ci do porzóndku i Ziymiô!

Na bazie opowiadania „Die Welt in Ordnung bringen” Albert Henge tłumaczonego na polski przez Henryka Gembalskiego

środa, 18 kwietnia 2012

Chopske rzykanie....

– Mój ty Bożycku roztomiyły! Kôżdy dziyń pyndaluja do roboty i zdziyrża tam côłke łoziym godzin, nałónczôs kiej moja starô siedzi se ze rzicióm dóma. Kciôłbych, coby łóna miarkowała wiela jô musza ściyrpieć, tóż tyż proszã Cie Pońbóczku, dej zwólô, coby jeji ciało stało sie na chocia jedyn dnioszek mojim. Amyn!
Pónbóczek we swojij niyskóńczónyj móndrości spôłniół prośba tego istnego. Dziyń niyskorzij ło rozwidnioku łocuciół ci sie łón jako baba. Wstôł, sztreknół sie, wartko narychtowôł śniôdanie dlô sia, dlô swojij drugi półowy i dlô dziecek, łodkludziół je niyskorzij autokiym do szule. Poszôł nazôd do dóm, zrobiół pranie, zatym poszôł do banku. Zabulół, popłaciół za wszyjske rachónki, wartko tyż ze banku poszôł na torg i na łostatku wróciół sie nazôd do dóm. Wypucowôł jesce koflik kotowi i wyszpluchtôł psa.
Bóła już jedna, tóż tyż spiychôł sie wartko, coby pościylić prykole, powiesić na górze pranie, pośmiatać kurze, pozamiatać i wytrzić dyliny. Łodebrôł dziecka ze szuli, narychtowôł jim mlyko i kyjksy, i dôł pozór, coby łodrobiyli dómowe zadani. Zatym pobiglowôł, co bóło do biglowaniô i ku tymu małowiela kukôł, zaziyrôł na telewizyjô.
Ło pół pióntyj narychtowôł jôdło dlô côłkij familije. Po wieczerzy skludziół wszyjsko we kuchyni, nasztalowôł szpilmaszina, znacy zmywarkã, wyszpluchtôł dziecka i pokłôd je do prykoli.
Ło dziewióntyj na łodwieczerz bół już ci na isto festelnie usiotany, ale te jego dómowe łobowiónzki jesce niy mieli fajrantu; kiej poszôł do swojigo prykola ... musiôł sie jesce dupnóńć ze swojim (swojóm ?) starym ... niżby zdónżół jako zaprotystówać ...
Na drugi dziyń z rańca, kiej sie ino łocuciół, uklynknół kole swojigo prykola i ze srogóm jankornościóm napocznół rzykać:
– Pónbóczku, niy miarkuja, coch se forsztelowôł kiejech wczorej rzykôł do cia. Jak jô sie ale łochybiół zôwiszczónc mojij staryj, iże łóna moge być côłki dziyń dóma. Festelnie cie proszã, eźli mógbyś to wszyjsko jakosik łodmotlać i gynał prziwrócić tak, jak to bóło skorzij!
Pónbóczek we swojij niyskóńczónyj móndrości łodrzyknół:
– Mój synu! Widzã, iże czegosik sie naumiôłeś i festelnie na isto rôd bych ci to wszyjsko zwekslowôł nazôd, tak jak bóło przodzij, ale ... ale musisz terôzki jesce doczkać côłke dziewiyńć miesiyncy. Wczorej żeś zaciónżół, nagóniółeś chopie ... pozdrôwióm cie i winszuja ci zdrowiô!

wtorek, 17 kwietnia 2012

Maluśki riter....

Jô pierónym rôd móm czytać wicne łozprôwki móndroka Paulka Wakuły. Łón ci sztyjc i jednym ciyngiym pisze swoji szpasowne kónski we cajtóngu, ftory ci sie „Angora” mianuje. Wyczytołech nowy, i zarôzki żech go ci na ta naszô gôdka przetuplikowôł, przetłómaczół. Nó, tóż poczytejcie (posuchejcie):
Kóń, szimel pod Jarosławym Kaczyńskim parsknół i zatańcowôł ci na zadnich szłapach. Prezes PiS-u łoderwôł łod ślypiów łoptikruła, bez kierô cichtowôł ci, zglóndôł gównych siył wróga. Zogón, forfeld dekowała gynstô kónsztnô mgła, ale łón gynał miarkowôł, co za tóm szperóm jes Smolyńsk – łodwiyczny, taki starodôwny ajńfart, wrótnia do Moskwy.
– Fertik? – spytôł swojich ółberstów.
– Fertik! – wyprynżół sie sztram jak stróna Joachim Brudziński. – Prziszôł tyn dziyń, we ftorym naszô, ale ino naszô, Rzeczpospolitô bydzie fest nastôwać ło naszych rodôków! Zdrôdziyli jich (jak gôdôł poyta Herbert) ło rozwidnioku, zdrôdzóno jejich gódność i pamiyńć, ale wszyjske te winowate poniysóm łodpowiydzialnóść!
– Już zgabnyli, już wystôli – łoznojmiół ze hyrnóścióm Kaczyński. – Donald Tusk, Komorowski i ta ministerka Kopaczka zgniyli we heresztach tyj naszyj IV Rzeczpospolityj... terôzki nastôł czôs na Putina!
Naobkoło łozbrzmiôł szczyry śmiych wojôków.
Kaczyński podziwôł sie po wszyjskich gymbach naobkoło, we tyj szarży, we tym angrifie mieli mu azistówać nôjwierniyjsze ze wiyrnych: Błaszczak, Kuchciński. Macierewicz, Hofman.... Wszyjske we półpancyrzach, kere blysceli jak sto diosków, przi szeblach, ze knarami fertik do strzylaniô i sajdokóma. Ku tymu azistówała jim łochótniczô choróngiyw madiarskô pod dowództwym Victora Orbána. Za niymi juzaś ze ryncami skrymplowanymi na plecach stôli judôsze, zdrajce – Ziobro, Kurski i Dorn. Łóni mieli być terôzki sam świadkóma łostatycznego, fajrantnygo trijómfu IV RP.
– Waszô wysokóść szafnie ta Moskwa jak Napolión! – pedziôł utrzidupsko Czarnecki ... Richad.
– Co tam ci jakisik Napolión! – łozjargôł sie prezes PiS-u.
– Tyn kurdupel, tyn cwerg łod żabojadów, zarôżki przecamć pitnół... my sie posiedzymy na Krymlu bez rok abo i dwa, jak... nasz Gosiewski!
– Przemysław Edgar? Nasz Przemko z Gosiewa? – zadziwôł sie utrzidupski Hofman.
– Coś ty jaki? Kajś ty do szuli łajziół? Czego cie tam uczyli? – zesztrofowôł, zjechôł go Kaczyński. – Aleksander Korwin, kiejby fto niy miarkowôł! Śtyrysta lôt tymu nazôd!
– He, he... cheba, co skorzij Ruske dupnóm w nôs tymi swojimi raketóma S-400, a przecamć deczko jich tam we tym Kaliningradzie majóm – mrónknół pod fusiskiym Kurski.
– Łostanie ino srogi cuch – dociepnół jankornie Ziobro.
– Trzimać pychole! – łozjargôł sie prezes. – Łozniesymy kacapów na naszych szeblach, jak tyn wywołany hetman Żółkiywski pod Kłuszynym! Zignalym do ataku bydóm dwa wybuchy, gynał jak we prezidynckim fligrze!
Łodpedziôł mu srogi wrzask:
– Jarosław, Polska zbôw!
Praskło rółz, zatym drugi rółz...
Prezes Kaczyński łocuciół sie. Bez łoka mrzik leżôł we prykolu blank po cichuśku i wsuchowôł sie we łodgłósy, kiere dolazowali zeza łokna. Autodymfer jakigosik zrómplowanygo, łozlajerowanygo autoka strzylôł rółz za razym.
– Nó, tóż to bół ino... śnik... – zamrónczôł łozrzywnióny Kaczyński. – Ale jaki ci łón bół gryfnisty!

poniedziałek, 16 kwietnia 2012

Zymbowô gyszichta ...

Jakech już sam spóminôł, móm pierónym rôd łajzić po lecy jakich kaczmach, szynkach, biyrsztubach, bo tam łodgrôwô sie, kulô sie richticzne życie, ze jego wszyjskimi móżebnymi cufalami. Tak tyż bóło i przi tym falu, ftory kca Wóm sam terôzki łopedzieć.
Tóż ja, spichnółech sie kiejsik na mojich Pniokach ze kamratym jesce ze mojij „siedymnôstki”. Spóminali my roztamajte nasze cufale a mie nôjbarzij łostała ze tego trefu we pamiyńci jego wicno gyszichta, ftorô mu sie przitrefiyła jakiesik dwadzieścia lôt tymu nazôd a kierô szła óngyfer tak:
Mielichmy ze mojóm roztomiyłóm babeczkóm wtynczôs procnô faza, znacy sie dopadło ci nôs jakiesi choróbsko i blank niy kciało popuścić – łozprawiôł mój kamrat Pyjter. – Jôch sie bali zrobiół dwa dni urlaubu ale moja babeczka sztyjc pyndalowała do roboty. We hoślach grô nóm choby we filharmóniji. Razinku tyż moja roztomiyło miała łodebrać drógóm ze roboty robota łod kamratki (ja, gynał ... drógóm ze roboty – robota). Ale, uzdołech, coby łóna ponynała se deczko dugszij, coby sie wygrzôła jak przinoleżi, tóżech ji prziłobiycôł, co sóm ta kamratcyno robota łodbiera. Ta robota – to znacy sie, bół jakisik „wycisk szczęki”, zymby, gybis (moja babeczka robi u zanarcta).
Wstôłech blank ło szaroku. Pojechôłech na ugodane miyjsce i wziónech łod kamratki pakslik. Wrôcóm do dóm zmarzniynty, przewióny do kna. SPAAAĆ!
Baba nynô. Wartko seblykech sie i fuknółech do prykola. Łóna na pół we śniku pytô sie mie:
– Zdónżóleś?
– Mmm?
– Eźliś zdónżół?
– Kaj? Moja ty roztomiyło ...
– Zdónżółeś łodebrać ta moja robota?
Nó, niy bółbych sobóm, kiejbych atmósfyry deczko niy podhajcowôł ...
– Nó, kurde mole ... Niyhersko wylazło ...
– Cooo?
– Nó, autobus sie deczko uwinół – przijechała za wczas ... Dolazuja do haltyszteli, widza tyn autobus jedzie ... pokroczołech gibcij, chybnółech ... Autobus sie zatrzimuje. Łóna, ta twoja kamratka, wychynóła z przôdnich dźwiyrzy ze nylónbojtlym. Jô już dolatuja i jak ci sie zniynôgła sóm sia bajnsztela podstawia ... jak niy wy...dola ... A tyn jeji nylónbojtel z nôgła z gracy jij wyleciôł, prasknół na sztreka, bojtel sie łozpuknół ... Te zymbiska łozsuli sie sztrece, kulajóm sie ... Jô leża, dźwiyrze autobusa sie zawiyrajóm, autobus łodjyżdżô ... Ludzie, ftore wysiedli śniego deptajóm po tych zymbiskach. Słysza: drzist, zgrzit, krrruch ... Sztrekuja sie, ale jes już za niyskoro. Jakisik pynzjónista ło kryce klynkô wele mie, łodciepuje ta kryka i wrzescy na côłki karpyntel wznoszónc rynce do niyba:
– Pónbóczku ty mój! Pónbóczku ty mój! To bół mój gybis! Mój nowy gybis!
--- iii ...
– Pyjterku!
– Nó, ćóż tam juzaś?
– Pyjterku!
– Eee tam?
– Nó, wiysz, ze tym pynzjónistóm toś już deczko przecióngnół!!!

niedziela, 15 kwietnia 2012

Batki i .... szajdóng...

Trzech kamratów po szychcie zicło sie we szynku i napoczynajóm przi ladze piwa łozprawiać ło swojich życiowych cufalach. Napocznół Erich:
– Łostatnio wiycie moja starô wyfilowała u nôs na Wolce we takim modernym „zalónie” batki. Take, wiycie chopy, stopieróńsko gyszpantne „stringi”. Musiôłech chopy wybulić na to côłke trzista złocioków...
– Eee tam – łodzywô sie Antek – moja starô we takij modernyj terôzki galeryji handlowyj przifilowała tyż stopieróńske „stringi” tela, co jesce ugarniyrowane brilancikóma ... 1500 złocioków mie to prziszło.
Na to festelnie jankornie łodzywô sie trzeci kamrat, Bercik łod Majzlinyj:
– To wszyjsko jes psinco. Kiej moja starô łostatnio przifilowała batki, take na isto ajnfachowe, i ani to niy żôdne „stringi”, to mie to prziszłó kajsik kole 50 tysiyncy i ... szajdóng ...
– Jezderkusie! W jakim sklepie? – wrzeskli te piyrsze łorôz.
– Niy we sklepie, ino we naszym prykolu pod zegówkiym ...

sobota, 14 kwietnia 2012

Usużnô dłóń ...

To bóło latoś bez zima. Kiołzdnółech sie stopieróńsko sam u mie na Krojcce i ze sakramynckim pierónowaniym wkarowôłech we chopa, łobleczónego we taki szykownisty pelcmantel, sztramski hut i ze brónotnóm aktyntaszóm w gracy.
– Wybôczóm mi Łóni .... ło sto pierónów! To ty Erich? Tela lôt ...
– A witej Ojgyn!
– Kajś ty sie sam straciół chopie, u mie na Pniokach? Łożyniółeś to sie yntlich? Dziecka jakiesik już môsz?
– Ja Ojgyn, łobabiółech sie ale ... dziecek za pieróna niy kca mieć!
– A po jakiymu Erich, czamu?
– Anó, pódź wlejzymy kajsik do szynku to ci powia.
Wlejźli my do moji zwykowyj kaczmy, Erich łobsztalowôł laga (a co, stôć go na to, dupny dyrechtor), zicli my kole hajcónga i napocznół łozprawiać.
– Wiysz moja starô poswała mie ci kesjik do zupermarkytu po sprawónki. Nakupiółech wszyjskigo jak przinôleżi i – jak ci to tam majóm we zwyku – nafolowali mi to do roztomajtych nylónbojtlów, ryklamówek, epów. Bóło jich do kupy siedym abo łoziym, po pôra kilo kóżdô. Coby je wszyjske wyjmnóńć ze auta, zebrać aktyntasza, coch jóm miôł we robocie, zawrzić auto i dokulać sie do dźwiyrzy mojij siyni, wykôzało sie wyzwaniym bezmała nad moje siyły. Alech sie dokwanckôł, stanółech przi dźwiyrzach i rzić kóminiôrzowô blachóm łobitô. Ani sióngnóńć do dómofónu, ani klucy ze kabzi wyjmnóńć ... mógbych ci sie wetnóńć, iżech wyglóndôł jak łostatni ciućmok i gramlała.
– Nó, chopie, i tak sie drugda moge przitrefić, iste coś sprawónki zrobiół.
– Aaa, dej pokój Ojgyn! Jakosik dźwignółech rynka, naszpanowôłech muskle ... sióngnółech zwónka. Sto pierónów pikulików ... żôdnego niy ma we chałpie.
Przekłôdôłech nece z rynki do rynki i przekroczółech chopie wszelijake barijyry bólu łobrzinanych palców. Gorónczkowo lewóm gracóm wycióngech kluce i napocznółech łotwiyrać dźwiyrze, kiejech poczuł, iżech niy jes sam sóm. Blank za plecami pôruch snopli z gracami w kabzach łod jakigosik czasu filowało na tyn mój „survival”, na ta moja szkoła przetwaniô.
Miôłech mazel, udało mi sie yntlich łozewrzić te dźwiyrze i balancjyrujónc – jednóm szłapóm szperowôłech dźwiyrze, coby sie niy zawrzili, a drugóm podpiyrôłech te epy – ze mokróm łod szwajsu fresóm ze gorónczkowóm uwijaczkóm przekłôdôłech tasie glajchujónc łobciónżyni. Nó, istny cyrkus!
Nó, i yntlich bółech fertig wlyjźć do siyni, chocia tak do łostatka niy bółech pewny eźli mi sie to udô bez uszczyrbku dlô sprawónków. Graców mojich blank jużech niy czuł. Kuknółech na tych łochyntoli.
– Możno wôs w czymsik spómóc, co gizdy? – wycedziółech nôjbarzij jadówicie jakech ino poradziół.
– Nó, toś sie móg napochać! – rzyknółech kamratowi.
– E tam, mie już bóło wszyjsko jedno. Ale na tych iptowatych fresach łodmalowało sie zestarani. Jakesik abfale pomyślónku zagóściyli we jejich palicach. Sztartli możno te ichnie szare kómórki. Fresulki sie świetlyli. I na łostatku jedyn śnich łobejzdrzôł sie bez ramiy i rzyknół:
– O kurde! Richtik panoczku ... tam jesce jedyn nasz kamrat lyjzie, i kiejbyście tak mógli deczko jesce potrzimać ....
Nó, ku..a mać! Jô takich gizdów niy kca mieć i tela!

piątek, 13 kwietnia 2012

Strzydni wiyk...

Możno dzisiej deczko ło „strzydnim wiyku” (chopskich latach) we tym naszym żywobyciu. Jak ci jesce cowiek jes śpikolym, blank ci go niy łobłajzi czôs, kiej bydzie musiôł sie deczko pouwôżać ło latach, ftore napoczynajóm tyn ci jejigo strzydni wiyk. A to ci sie na isto wartko ku nóm kludzi. Jesce cowiek sie niy wygramulół ze powijôków, jesce sie cowiekowi zdo, iże mô côłkô młódość przed sia o góściami moge nabiyrać dnioszki ze tego srogigo kibla życiô a sam już przikulwitali sie wartko .... te lata, ło kierych terôzki kciołbych rzóńdzić.
Nó, tóż dejcie pozór, bo tuplowanie tego niy byda eklerowôł.
Eźli te twoji lata na tym nôjgryfniyjszym ze światów pokazywajóm sie we basisku, twoja tajla sie blank traci, to na isto znacy, iże jeżeś już chopie we ... strzydnim wiyku, dokulwitôłeś sie do chopskich lôt.
Jeżeś na zicher we strzydnim wiyku, kiej jesce môsz festelnô szkrabka i pypeć na cosik, ale tak po prôwdzie blank już niy pamiynôsz ... na co.
Kiej ci dochtór zalycô ćwiczynia na frisznym lufcie, a ty ganc ajnfach wlazujesz do autoka i łotwiyrôsz ino łokno.
Kiej napoczynôsz gasić fóncla, nachtlampecka, kôżdo mziczka we izbie skuli ajnfachowyj szporobliwóści a niy beztóż, coby przeżyć, zedrzić ci rómanticzne kwile ze umiyłówanóm łosobóm.
Kiej wieczerze przi świycach ustowajóm być dlô cia rómanticzne, bo niy poradzisz już blank przeczytać ... szpajzykarty we szynku.
Kiej miasto sie uczôsać, napoczynôsz chopie ukłôdać opaternie wosy, ftore ci jesce na palicy łostali.
Wiycie! Mode lata, to łokrys życiô we kierym śmigómy afki i ciepiymy machy do zdrzadła ale za to strzydni wiyk, to czôs kiej te zdrzadło napoczynô nôm poszklaby robić i festelnie za te mode lata poradzi sie łodpolić.
Jeżeś na zicher we strzydnim wiyku, kiej Łojciec Czas napoczynô ci zebiyrać wszyjsko to, co ci dała Matka Nôtura.
Kiej ty już ustôwôsz szacówać i prziganiać staryj gyneracyji a napoczynôsz już przisrôwać modyj.
Kiej niy poradzisz już nikómu dôwać złygo przikładu ... ale mogesz posugować doradóm, dôwać ino dobre rady a wszyjske przi tymu szczyrzóm sie i pukajóm ze śmiychu.
Kiej już na wszyjske pytania znôsz richticzne łodpowiydzi (abo ci sie zdô, iże znôsz) ale żôdyn cie ło to już łó nie ... prosi!
Wiycie! Sóm ci trzi take łokrysy we żywobyciu: dzieciynctwo, mode lata i ...”wyglóndôsz wyśmiynicie!”
Nó, tóż miarkujesz, iżeś jes we tym strzydnim wiyku? Nic to, gowa do góry! Nôjgorszyjsze jesce przed CIA !

czwartek, 12 kwietnia 2012

Starownô babeczka ...

Moja starô na isto stoji łó mie, mô ło mie stôrani. Jô to ci tam już terôzki blank do mojigo wyglóndu szpecijalnyj wôgi niy przikłôdóm (he, he ... kiejsik bóło gynał inkaszij!). Łoblykóm terôzki na sia, co móm, bele by ino bóło snożne. Prziłobleczyni moje niy jes wybiyrne, beztóż tyż na beztydziyń łoblykóm sie blank jednako. Nó, jakeś galoty, tres abo hymda, możno kejnedy cwiter ... nagónić, zakludzić mie do sklepu to na isto srogô utropa. Pierónym niy móm rôd sprawónków łobleczyniowych i tela. Niydôwno moja starô umiyniyła sie łó mie yntlich zadbać.
– Trza by ci bóło Ojgyn kupić jaki nowy ancug! – pedziała uwziyńcie. – Idymy na miasto do składu ze gangolami!
Słówecka te wywółali wy mie jankuryjnô, krymfnô akcyjô łobrónno. We srogim przipływie mojigo łobrzidzyniô do sprawónków, umiyniółech se chycić sie wrółz za łodkłôdane na niyskorzij łod pôruch lôt schrónianie wszyjskigo we pywnicy (te porzóndki, to druge na listecku zniynôwidzóne bezy mie dziôłanie, po sprawónkach łoblyczek). Miôłech nôdziyja, iże wszyjsko sie jakosik łozlejzie po kostyrach. Ale nic z tego. Niy take nómera ze mojóm staróm.
Moja Elza doczkała aże wszyjsko gynał poschrónióm we tyj pywnicy, po czym zagrózióła, co mie łodstawi łod prykola do mómyntu aże lajstna sie nowy ancug. Rôd niy rôd musiôłech ze mojóm staróm pójńść na ta moja maluśkô „nemezis”, ta moja niyubłóganô sprawiydliwóść na Wolka do takigo ci srogigo zalónu ze prziłobleczyniym do chopów. Sumeryjô zetwała bez trzi godziny. Procno bóło – alech wydolół. Kiej’chmy już wylazowali ze tego zalónu, jô lekszyjszy ło jake tysiónc piyńćset złotków, za to ze nowym gangolym, hymdami, ku tymu nowym szlipsym i szczewikami tak mie nic, tobie nic spytołech sie moja Elza:
– A tak po prôwdzie, rzyknij ty mi ino na jakiego pieróna potrza mi bóło tego nowego ancuga?
Na co ci moja roztomiyło, tropióncô sie ło mie babeczka łodrzykła:
– Nóóóó ... przeca musza mieć cie w czymsik ... pochować!

środa, 11 kwietnia 2012

Religjô, roztomajtô kónfesyjô a ... ajnfachowe gówno ...

Wiycie! Już pôraset lôt na côłkim świycie wadzóm sie ludzie ło to, eźli ważniyjszy jes krześcijóński Pónbóczek lebo Allach? Eźli sie trza dziyrżić fest ino Biblijki abo możno Koranu? Ringujóm sie ło piyrszyństwo, ło piyrsze prawo krześcijaństwo i islam. Jes jesce pôra inkszych kónfesyji ale to już ci tam tela niy gelduje. A jô kciôłbych sam terôzki puścić na sztich, co ludzie roztomajtyj religiji rzyknóm kiej jim sie przitrefi wdepnóńć w ... gówno ...

TAOIZM – Przidarzi sie wlyjźć we gówno ...
KONFUCJANIZM – A Konfucjusz powiadô: „Przitrefiô sie wlyjźć we gówno”
ISLAM – Eźli sie wdepnie we gówno, to jes ci to wóla Allacha ...
BUDDYZM – Eźli sie wlejźie we gówno, to niy ma to pewnikiym ... gówno ...
KATOLICYZM – Wlazujesz we gówno, bo jeżeś festelnie grzyszny ...
KALWINIZM – Wlazujesz we gówno, bo pewnikiym jeżeś zgniyluch ...
JUDAIZM – A po jakiymu we te gówno wlazujymy razinku ino ... my ...
LUTERANIZM – Eźli wlazujesz we gówno, uwiyrz! a niy wdepniesz wiyncyj!
PREZBITERIANIZM – Eźli już ftoś mô wlyjźć we gówno, to niych to byda jô.
ZEN – A czym tak na isto jes te gówno ...
JEZUITYZM – Eźli już ci wdepniesz we gówno i żôdyn tego niy poczuje, to cy łóne na zicher capi ...
CHRISTIAN SCIENCE – Eźli wlejziesz we gówno, niy trôp sie – tyn cuch sóm ci przyjńdzie ...
HEDONIZM – Kiej już wlejziesz we gówno – raduj sie stopieróńsko ...
HARE KRISZNA – Równo we gówno. Rama, rama, om, om ...
RASTAFARIANIZM – A sztachnij sie chopie tym gównym ...
HINDUIZM – A wlazowało sie już niyrółz we gówno ...
MORMONIZM – Wlazowało sie już we te gówno i ... wlazować bydzie ...
ATEIZM – Niy ma na isto w co wlyjźć ...
AGNOSTYCYZM – Możno idzie w co wdepnóńć, a możno i niy ...
STOICYZM – Nó, i wlazuje sie we te gówno. I co z tego? Blank mie to niy rajcuje ...
ŚWIADKOWIE JEHOWY – Wpuść nôs rajn a rzyknymy ci, po jakiymu wlazujesz we gówno ...
ADWENTYŚCI DNIA SIÓDMEGO – Jedzinie we soboty niy wlazuje sie we gówno ...

wtorek, 10 kwietnia 2012

Poradnik richticznego szoferoka....

Pamiyntej chopie, iże cylym kôżdego szoferoka jes być zawdy piyrszym ... wszelico by to znaczóło.
Im gibcij przejedziesz na czerwiónym świytle, tym myńszô szanza, iże ftosik wrómbie ci do boka.
Zaszaltrowanie blinkera pokazuje wszyjskim twój zamiar wykónaniô manybru. Richticzny autofarer nigdy tego niy wyzdrôdzô ...
Nigdy niy wymuszej piyrszyństwa, ani niy zajyżdżej drógi starszyjszymu autokowi. Tamtyn istny pewnikiym niy mô nic do stracyniô ...
Eźli jedziesz lewym pasym bez żôdnyj możybności ścigniyńciô auta przed cia abo zjechaniô na prawo a jakisik istny ze zadku titô i blyskô światłóma, łoznaczo to, iże łón mô inksze, dodatkowe możybnóści.
Wartkość we kilomyjtrach, ftoro jes na znakach drógowych, jes jedzinie wielkóścióm sugiyrówanóm i we żôdnym cufalu niy przinoleżi ji sztram reszpektówać.
Nigdy niy trzim takigo łodstympu łod autoka przed cia, coby tam mógło sie wryć inksze auto. Bali kiej tyż miynisz, iże tyn absztand jes za knap, coby bele kiery ipta móg sie tam wciś ... zmyńsz go ło połówa.
Brymzować przinoleżi we łostatnim łoka mrziku i to tak sztram, coby bezzglyndnie zadziôłôł twój ABS, i sprôwiół ci masiyrówanie raci. We przileżitości autoków bez tego ABS-a – turnujymy łozciónganie tyj szłapy.
Nigdy tyż chopie niy próbuj podkuplować sie pod walezka, ftorô jedzie na zignale. Zaobycz przikulwitosz sie tam kajeś miôł dojechać łostatni.
Eźli wpuścisz przed sia auto wyjyżdżajónce ze drógi podporzóndkowanyj wygódzisz jednymu, a łozhajcujesz i zegzisz tych, kierzi jadóm za cia.
Pamiyntej, iże pojstrzód piechciorzy, kierych przepuszczôsz na pasach abo sztrasynbankowyj wyspie moge być ... terrorista.
Merknij tyż chopie, iże eźli zaparkujesz swój autok na pojstrzodku trôwniola, na zicher żôdyn psiôk niy nasro we tym miyjscu.
Eźli niy poradzisz jechać autokiym a ku tymu nadôwać SMS-a, ćkać jakigosik chopie hamburgera i szlukać coca-cola, kurzić jesce cigareta i wekslować CD – nigdy niy łostaniesz „sales representative” znacy przedstawiciylym handlowym wywołanyj fyrmy. Baby ku tymu muszóm sie jesce naumieć kôrmić cyckiym dziecka nałónczôs jazdy autokiym.
Blóndina natrefiónô za lynkiyróm inkszego pojazdu gelduje tela samo, co sto côrnych kotów, ftore przebiygajóm ci chopie bez dróga.
Znaki drógowe łoznojmiajónce ło niybezpiyczyństwie na jakimsik absznicie drógi pokazywajóm sie zawdy zarôzki po tym, kiej już tyn kónsek sztreki przejedziesz.
Wyciepowanie habozi bez łokno autoka ugryfniô landszaft naobkoło i nadôwô zins fóngowaniu wszyjskich słóżbów porzóndkowych.
Blóndino – eźli bez połednie, kiej jes nôjwiynkszy gmyr i holaryjô na krojcóngu, ze gulika wylejzie ci napraniec – niy rób rojszpróngu ino ze rułóm wyjńdź ze swojigo autoka.
Inteligyntnó świytlno zignalizacyjô drógowô blank niy ma na to, coby ci ulekcyć życie, ino beztóż, coby ci pokôzać, iże pasowne słóżby sóm ci na biyżónco ze postympym technicnym.
Miyj tyż chopie wymiarkowanie, świadómość, iże nôjlepszyjszy autofarer, to jes tyn, ftory mô we swojim autoku nôjgłóśniyjszô titówka.
Pamiyntej chopie, co zmiynne warónki pogodowe nie ma we żôdnym cudfalu gróntym dlô zwekslowaniô tych powyższyjszyj regli. Sóm ci łóne przirodzónym „czynnikiem wzrostu gospodarczego” we gyszeftach automechanikerów, lakerników, „autodealerów” i côłkij medikamyntowyj industryji.
Te wszyjske regle sóm razinku dlô chopów, bo przeca kôżdy miarkuje, co baba za lynkiyróm autoka to siedym lôt niyszczyńściô.

poniedziałek, 9 kwietnia 2012

Wielkanoc i... po Wielkanocy...

Nó, tóż mómy na karku Wielkanoc. I zawdy bóła łostuda, kiere świynta sóm ważniyjsze: Gody lebo Wielkanoc? Mie tam jes blank jedno, bo móm rôd i jedne, i druge fajrować. A jesce spómniôł mi sie taki ausdruk skuplowany ze naszymi móndrokami na Wiejskij we Warszawie: „Chopy! Szluknijcie cosik bez te côłkie świynta, ale ... niyskorzij wytrzyźwiyjcie!!!”
Nó ale, miało być ło świyntach. Spómnijcie sie jak to dôwnij bóło? Cowiek lotoł choby gupi łod masarza do piekorza, łod kónsómu do zieloka. I tak durch. Kiej znod już ci kajsik apluziny łod Fidela, to bół rôd choby mu fto nowy fligerek lajstnół. Po szinka to sie już łod nocy stôło, a u piekôrza to na tydziyń przodzij chlyb sztalowało. A terôzki co? Na samyj Krojcce to cheba ze śtyry masarze sóm a sklepów kaj idzie sie lajstnóńć apluziny, citrółny i inksze maszkyty jesce wiyncyj. I tu mi sie spómnioł taki jedyn wic skuplowany ze świyntami:
We koszycku na Świyncóne trefiyli sie dwa jajca.
„Coś ty jes take markotne? – zagaduje jedne jajco do drugigo.
„Anó, wiysz, bo mi tak jes troszycka gupio, kiej sie spómna jak my chichrali sie we grudniu ze tych kaperow, kiere rychtowali na Wilijo”.
Nó ale, to bół wic a jô sie już trôpia, iże po tych świyntach byda pôrã kilo spaśniyjszy. Wielkanoc, to tyż skorzij spówiydź i coby mi żôdyn niy gôdôł kapelónkowi we suchatelnicy:
– Wiyncyj grzychów niy pamiyntóm i ... niy za wszyjske żałuja!!!
A kiejsik do takij wielkonocnyj spowiydzi prziszoł u nôs do „Józefki” farorza Nity stropióny, usiotany wandrus. Klupie tak na te dźwiyrka opaternie, coby go tam fto usłyszôł.
– A cego to ty kcesz synu? – pyto sie farorz.
– A boczycie mie to, pamiyntocie farorzycku? – gôdô ździebko zachrapociały wandrus. – To jô jes tyn maluśki Jółzel ło Majzlinyj, kieregoście łapli jake dwadziyścia pôrã lôt tymu nazôd we zegródku, kiejech pichnół wóm pónki, cześnie, sztachloki... Daliście mi wtynczôs pôrã złotków i pedzieli: „Idź synu i niy grzysz wiyncyj!”
– A, ja, dyć co pamiyntóm – lachnół sie Nita. – Ale to już jes pôranôście lôt! A co cie dzisioj sam dó mie przikludziyło, mój synu?
– Nó, kciołech wóm farorzycku gryfnie podziynkować – wandrus dôł Nicie kusika na graca. – I kciołech sie jesce spytać eźlibyście mi jesce rôz niy borgli tyż pôrã złocioków????
Nó ale, kiej już Wielkanoc, to tyż muszóm być spóminki naszych starecek, naszych staroszków, kierzy jesce te wszyjskie zwyki fyjgujóm. Trefiółech na siyni jedna takô dziewiyńćdziesiynciolytniô sómsiodka, kierô mi napoczła berać cosik ło wielkanocnych świyntach.
– Wiysz Ojgyn, dziwoczne to świynta, bo we wiesiynnô wesółość i uciycha łozkwitajóncygo łod nowa życiô kuplujóm sie jankorne nutki, medikowanie ło naszyj ludzkij „kondycji”, takie ci tam driny we sia medikowanie i – nikiej to ftosik gryfnie pedzioł – juzaś sztaplowanie, ścibiynie tego wszyjskigo, co sie bez côłki rok kajsik potraciyło, kajsik nóm ze tego życio pitło, i kajsik we tym życiowym gzuciu za szczysnym falym, za złociokami zapodziôło. A wszyjsko to skuli tego łostatnigo tydnia. Wielkanoc, to tyż – jak już we szóstym wiyku gôdôł papiyż Gregorz Wielki – na isto zocnie: „Solemnitas Solemnitatum, co na nasze znacy: „uroczystość uroczystości”.
Srogi post, kiery zahaltowôł gupoty karnewalu i zapustów, mómy forbaj, zbyte. Wieli Pióntek i fajer srogij soboty ze świyncyniym jôdła tyż mómy za sia. Ale tyn tydziyń skorzij wielkanocnyj niydzieli – gôdô moja Starecka – bół zawdy festelnie nerwyjs i festelnie sie wtynczôs rychtowało wszyjsko, co nôjlepszyjsze do jôdła. Kołoczów, babów, wusztów, jajec i ... cego tam jesce. Napoczynało sie to wszyjsko łod niydzieli palmowyj, łod świyncynia palymek ze wiyrbnych, byrkowych, gruszpónkowych, kalinowych astów do kupy ze sosnowymi i ze wacholdra. Trza ino bóło dôwać pozór, coby tam we tych palymkach niy bóło łosiki lebo topola, bo te stromy byli jesce łod starego piyrwyj nacechowane, potympióne. Podle starodôwnygo beraniô – jak to mi eklerowała Starka – wszyjskie stromy take jak: sosna, cis, jałowiec, lyska, wiyrba ślimtajóncô, kieryj łod tego czasu asty wisieli i ślimtali „łzami jutrzenki” i wino, stropiyli sie tym umrzitniyńciym Pónbóczka na krziżu i wekslowali abo farba, abo dozwolali na wyciskanie ćmawego, cerwonego zoftu, kiery niyskorzij mianowali „lacrima Cristi”, znacy krew Krystusa. Ino topol, to bół taki strom, kiery pedziôł, co: Krystys umar na krziżu za dioseckich grzyszników i skuli tego, topola ci psinco łobłajzi, bo jes na isto bez grzychu. Aji niyskorzij żôdne ze stromów – podug powiarek, berów – niy dało zwólo na to, coby tyn côłki Judasz Iskariota móg sie na nich łoiesić, a ino topol zezwolół coby sie łón na niym hangnół.
– I beztóż topol i łosika ciyngiym dyrgocóm przed Pónbóczkiym – gôdô naszô Starecka.
Fórt tyż dowo sie do palymki ptasi mlyko, jymioła. Nó ale – gôdô dalszij ze rankorym, ze lutościom naszô Starecka Jaśka – niy tako popyrskano jakómsik pozłótkóm nikiej to terôzki wszandy idzie sie lajstnóńć.
Nó, tóż ludzie! Fajrujcie gryfnie te mortwychstani naszygo Pónbóczka, dejcie pozór cobyście sie niy łobeżrali za tela i ... chopy, nôjważniyjsze! We śmiyrgust to chopy lejóm, szpluchtajóm baby a niy na łodwyrtka!!!

sobota, 7 kwietnia 2012

Pobożnô starka ...

Wiycie! Kejsik dostołech listecek łod jednyj mojij znajómyj starecki i terôzki kciôłbych sam deczko śniego wóm przecytać. A szło to małowiela tak:

Ojgynku roztomiyły!
Ftoregoś dnioszka poszłach do samtyjszygo buchhandlóngu i uwidziałach ci tam taki szykownisty abcybilder do prziklyjbowania na sztółssztanga (zderzôk) tego mojigo autoka ze takim ci gryfnym napisym:
„Zatitej, eźli przajesz Pónbóczkowi”.
Razinku bółach we szczygólnyj launie, boch dziepiyro co wróciyła sie nazôd ze szykownistego wystympu chóru kościylnygo, po kierym było ci głóśne, spólne rzykani – lajstłach sie beztóż tyn abcybilder i prziklyjbowałach go zarôzki na ta sztółssztanga mojigo autoka.
Jezderkusie! Jak to dobrze, coch tak zrobiyła, bo niyskorzij przitrefiyło ci mi sie na isto podniósłe i całbrowne doświadczyni.
Zahaltowałach na czerwiónym świytle na napranym krajcoku i zaćmiółach sie we myślach ło Bogu, i ło tym, jaki ci Łón jes ci dlô mie dobry ... Blank ci niy zmiarkowałach, iże światła sie zwekslowali już na zielóne ... Jak to ale dobrze, co i inksze przajóm naszymu Pónjezuskowi, bo kiejby ci tyn istny niy zatitôł, blank bych sie niy kapła ... a tak wymiarkowałach, iże w pigóły ludzi przaje ci naszymu Pónbóczkowi! Totyż kiejech tak siedziała, jedyn istny za mnóm napocznół titać na côłki karpyntel, zatym łozewrził łokno i wrzesknół:
„Na miłóść boskô! Sypej! Sypej! Jezu Kriste, cióng stónd, cióng!”
Poradzisz zmiarkować Ojgyn, jakim łóddanym miyłóśnikym Pónjezuska bół tyn istny! Niyskorzij wszyjske napoczli titać! Wychylółach sie zarôzki bez łokno mojigo autoka i napoczłach môchać i uśmiychać sie do tych sam ci wszyjskich, pôłnych miyłóści ludzi. Samach tyż pôra razy drukła titek, coby dziylić śniymi ta miyłóść, te przónie. Kajsik ze zadku musiôł ci być jakisik Hamerikón, cowiek ze Floridy boch usłyszała jak wrzeszczôł cosik ło „sunny beach”. Ujzdrzałach ci tyż inkszego chopa, ftory we szpasowny szimel fest môchôł gorścióm ze pojstrzodkowym palcyskiym sztrekniyntym ku wiyrchowi. Kiejech spytała ci sie jednego śpikola, kiery pucowôł ludzióm szyby we autokach, co tyż to mógło znaczyć, łodpedziôł mi, iże to pewnikiym jes jakisik hawajski znak na szczyńści i darzyni, abo cosik kole tego. Nó cóż, nigdych jesce we mojim żywobyciu niy trefióła ci nikogo ze Hawajów, tóż tyż wychynółach sie ze łokna i tyż żech mu pokôzała ta hawajskô dynga na szczyńści i darzyni. Tyn śpikol ale na tym ci krojcóngu wyparsknół, wypolół śmiychym ... bali i jimu spodobało sie te moje religijne dóświadczyni!
Pôruch ludzi tak bóło przejyntych frojńdóm tyj kwilki, iże wylejźli ze swojich autoków i napoczli deptać ku mie. Pewnikiym kcieli wrółz symnóm porzykać, abo możno spytać sie, do jakigo kościoła jô przinoleża, alech razinku ci merkła, iże już móm zielóne światło.
Pomôchałach tóż tyż ku wszyjskim mojim szwesteróm i bracióm we wiyrze ze miyłym uśmiychym i przejechałach tyn krojcóng. Przifilowałach, kapłach sie, iże ino tyn mój autok zdónżół przejechać, bo juzaś zwekslowali sie światła – poczułach srogi jankor, iże musza już ci łopuścić tych ludzi, po takim ci na isto szykownym łokôzaniu sia wzajym tak gryfnistyj miyłóści; łozewrziłach tedyć juzaś łokno i łostani już rółz pokôzałach jim wszyjskim hawajskô cycha na szczyńći i darzyni, i zarozki niyskorzij łodjechałach.
Niech Pónbóczkowi bydzie chwała za tych całbrownych i wiyrzóncych ludzi!

piątek, 6 kwietnia 2012

Stary knaker i... dziecio...

Trefiółech niydôwno jednego mojigo kamrata jesce ze Politechniki. Kielanôście lôt my sie nikaj niy spichli a i nasze drógi po tych sztudijach setnie ci sie we inkszych kiyrónkach rozyjńszli. Terôzki, kiejech ci go trefiół sam u mie na Pniokach, zdôł mi sie łón ale jakisik taki teskliwy i markotny. Skrziwiół ino gymba, zrobiół macha jak mie ujzdrzoł ...
– Pyrsk Erich! Co tam u cia? – uradowôłech sie festelnie ze naszygo trefu.
– Eeee tam, same turbacyje i zgłoby ślatujóm ci na mie.
– Niy gôdej! Widza przeca echt, co ci sie darzi choby ci skrzotek srôł ... sztramski ancug łod Giorgio Armaniego abo Karla Lagerfelda, biôłô hymda Brooksfield abo ino „Wólczanka”, binder „Willsoor”, szczewiki ... to cheba „Bata”, co już niy spómna ło buksioku ... Rolex to abo ... niy, to pewnikiym Philippe Patek ...
– Niy, to ino Jaques Lemans ... – łodpedziôł jankornie Erich.
– No, tóż niy miarkuja ...
– Urodziyło mi dziecko ... synecek ...
– Jezderkusie chopie! Tóż to kôżdy inkszy chop bółby rôd choby mu fto fliger fóndnół, miôłby mocka uciychy, iże mu sie na stare lata udało prasknóńć tora ... przeca to możno już łostatni szus ...
– Ja, inksze chopy mieliby możno i srogô uciycha ...
– Pierónie! Niy poradza zmiarkować, po jakiymu ty sie niy radujesz, skuli czego jeżeś taki markotny?
– Nó, bo wiysz Ojgyn ... jô jesce musza ło tym pedzieć mojij ... babie!

czwartek, 5 kwietnia 2012

Pónbóczek i my sam we Polsce ...

Tak jakosik bez łostatnie dwadzieścia lôt Pónbóczek ciyngiym słyszôł naszych (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych) politykerów ze Wiejskij we Warszawie i niy dało mu to pokój aże sie lajstnół telewizyjor ze tóm naszóm „misyjnóm telewizyjóm”, za ftoro muszóm bulić pynzjónisty.
Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... poród. Baba wrzescy, pierónuje jak sto diosków na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwórca pytô sie:
– A cóż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy?
– Dyć żysz Pónbóczku! – gôdô ercyngel, jarchaniół Gabrijel – aboś to Pónbóczku niy rzyknół bół kiejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bólu”?
– Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknół Pónbóczek i juzaś przeszaltrowôł kanał.
A tam nasze ci berkmóny bakajóm jak sto diosków. Usiotane, spocóne łupióm, klupióm krympoczami, hakami ...
Pónbóczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô:
– A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujóm i gnypióm?
– Nó, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknółeś kiejsik Pónbóczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiół cowieku ...”
– Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mróncy pod fusikiym nasz Stwórca.
Wartko zwekslowôł juzas prógram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościół, szumno fara a przed niymi lugzusówe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczónych biskópów i inkszych kieckowych chopów. Pónbóczek uśmiychnół sie i pedzioł:
– Nó, to mi sie zdô. Festelnie to móm rôd, take łobrôzki... A fto to jes?
– Anó, nasz Pónbóczku, to sóm te, ftore gynał miarkujóm iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!

środa, 4 kwietnia 2012

Nadrzistany szoferôk ...

Nó, jadã sam dzisiôj do Piekôr ... styrcy ... filuja, bo to ci z górki bóło ... stoji „nyska”... Na nij napisane ... nó, to, co zawdy na „nyskach” napisane ... stoji ci policjô. Jada i kiejech jich ino uwidziôł, to jada tak ci ... wynżykym, wynżykym ... niy.
Wyskoknół ci łorôz taki jedyn mody, wyfuknół ... pomachôł, pofómlowôł tym lizôkym ... Nó, tóż jô po brymzie ... iiiii ... łodkryncóm szyba a łón ku mie:
– Dziyń dobry! Kóntrola drógowô ... papióry prosza!
Nó, tóż jô mu na to:
– Wszyjske .. ep ... wszyjske?
Kuknół ci tak na mie i rzóndzi:
– Ha! Szofer słepôł ... fest ale słepôł!
Zaziyróm ci i jô na niygo ... i po kwilce:
– Ptôka môsz chopie, abo co? ... Cobych sie naprôł jak belówa, ja?
A łón tak dalszij kukô na mie, zaziyrô i gôdô:
– Pójńdóm łóni symnóm do radijowoza ...
– Zarôzki, mómynt ... ino pôski łozmetlóm ... he, he ...
Idymy do tyj „nyski” a tam ci już drugi styrcy ... taki mody ... piyrszô słóżba ... nocnô szychta mieli możno ... Idymy tak, deptómy ku tyj „nysce” a łón tak ci wartko przedymnóm wkarowôł i wrzescy:
– Jorguś! Mómy góścia ... juhuuu ...
Rôd jak sto diosków ... i coby sprawiydliwóści stało sie zadóś dali mi tyn ... wyjmnyli te nuple, dali mi jedyn taki ...
– Łobywatelu! To jes próbiyrz trzyźbóści ... dmuchejcie!
– Wyboczcie panoczku, wyboczóm mi łóni ... a co to jes?
– Nó, to ci jes tyn próbiyrz trzyźbóści ... inakszij sie to mianuje ... balónik ...
Nacióngóm ci go i ... ęęęę ...
– Ale, wyboczóm mi łóni, z tego co pamiyntóm jesce, panie władzo, to balóng ździebko inakszij wyglóndô ... niźli tyn ... kóndón ...
– Wy mi sam niy dyszkutjyrujcie ino dmuchejcie ... a fest!
– Wyboczóm mi panoczku, przeprôszóm piyknie ale jô sie ... brzidza, mie to jes żadne ...
– Ale, sam we ta rułecka ...
– A, te śklanne cosik ... a to prosza piyknie ... niy spokopiółech ...
Dmuchóm, dmuchóm (fest wydmuchać)
– Wybôczóm mi łóni ale barzij już niy poradza ... możno ździebko dodmucho wasz kamrat ...
– Niy róbcie sam cowieku jajec! Môcie dmuchać i tela!
– Nó, i prosza piyknie ....
Nadmuchôłech wiela wlazło, niy, i ... nic niy pokôzało ... Tyn jedyn policajt zaziyrô tak, łoglóndô tyn próbiyrz trzyźbóści. Patrzi i gôdô:
– Te Jorguś! Dej ino tyn drugi, bo tyn cheba jes popśnióny ... nó ... niy ...
Dali mi inkszy, niy, biera ...
– Panie szofyr! Dmuchejcie ...
– A co wy sie k... jajca robicie, cy co? Co jes w morda ... replay ... jô do roboty jada, jô sie uwijóm ... niy ...
– Mocie dmuchać, a niy dyszkutjyrówać!
– Prosza piyjnie ...
Nadmuchôłech tyn drugi, juzaś nic niy wykôzało. Tyn policajt tak kukô, kuko ... i rzóndzi:
– To wy panoczku richtik nic’eście niy słepali?
– Kurde! Tuplikuja ci to chopie bez piytnôcie minut, coch ani kapki niy szluknół nó, niy ...
– To po jakiymu, panie autofarer, tak dziwucnie godôcie?
– Nó, tóż trza sie bóło zarôzki ło to zapytać, niy ... bo jô, bo jô panie władzo, to już łod dzieciynctwa tak ... godóm !!!

wtorek, 3 kwietnia 2012

Ministerskô graca ...

Deczko mi sie cknióło bez polityki, chocia niy tak do łostatka, bo przeca u nôs bez polityki, i bez tych (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych!) politykerów jak z cigowyj rzici rajzykofrów łobyjńść sie niy moge. A co jedyn, to móndrzyjszy, srogszy klugszajser, ftory sie na wszyjskim znô, mô recypta na wszyjske krizy we świycie jak choby ino tyn utrzidupski łobiuch cwilingrów ło kierym gôdajóm, ize mô ślypia choby zuzanki we szpricie ... mianowôł go niy byda, bo go igloka Szczygły wszyjske znôcie. I sam ci terôzki spómniôł mi sie jedyn fal, ftory sie przitrefiół jednymu istnymu jesce za staryj Polski.
We wagónie trzecij klasy sznelcuga ze Katowic do Warszawy jechało sie dwiuch modych panoczków. We ece kupyju zicnół sie juzaś jakisik zwiykowany chop, porzómnie łobleczóny, ze fresy widać, iże to jes nasz poćciwy Ślónzôk. Ze łozprôwki jakô sie napoczła pokôzało sie, co tyn jegómość, tyn nasz Ślónzôk jedzie do Warszawy na tref do ministra, skuli tego, iże mu ftosik sam u nôs, jakisik byamter zeza Brynicy, jakisik niywydarzóny szkrobok, cosik ci mu tam krziwdowôł i fest nawyrzóndzowôł.
Te dwa panoczki juzać, pewnikiym gorole, kierzi ci kcieli sie ze tego naszygo dupiatego ślimoka (ło ftorym sie gôdo, co to niyboscyk sztrucla po stojóncku srôł) ździebko pourzinać, zrobić kiepa i za balek wciś. Napoczli ci zagôdkowo cosik szeptłać, mamrać po cichuśku a ze tych jejich łozprowek wyglóndało, iże na isto dobrze wiedzóm ministra, bo sóm ci tam we tyj warszawskij ministeryji byamtami, kraglikorzami.
Tyn nasz dupiaty gryncbuła (tak sie jim wydôwało) zaciykawióny jejich łozprowkóm, eknół sie ku nim, pónknół sie blank kole nich i pytô sie jednygo śnich:
– Wyboczóm mi panoczku, cy łóni mógli by mi pedzieć, cym łoni to sóm u tego panoczka ministra?
– Jô? – rzyko jedyn miglanc – joch jes prawô rynka łod ministra ...
– Aha, miarkuja ... nó a wy panoczku? – pytô sie drugigo wigyjca.
– Ooo, joch to ci jes lewô graca łod ministra – łodpedziôł pytany.
– Tóż to tak ... ja, miarkuja, miarkuja – rzóndzi nasz poćciwina, ftory już sie kapnół, iże go te dwa miglance robióm za bozna i za balek cisnóm.
Pomedikowôł ździebko, pokiwôł palicóm i tak po jakisik kwilce pytô sie jich juzaś:
– Wyboczóm mi łóni łopowoga ale eźli moga wôs panoczkowie jesce ło cosik spytać?
– Ja, pytejcie – łodrzykli łobadwa wrółz.
– Anó, to rzyknóm mi łóni ... kieróm sie to tyż rynkóm nasz pón minister rzić łobciyrajóm?

poniedziałek, 2 kwietnia 2012

Eźlich już zwiykowany...

Wiycie, tak jakosik łostatnie tydnie corôzki barzij mi sie zdô, iże sie starzeja i do łostatka grzibieja. Ja, ja na isto, pewnikiym jeżech już zwiykowany. Bo wiycie, móndroki gôdajóm, co u cowieka pokazowajóm sie trzi łoznaki starości, i trza na nie pierónym dôwać pozór. I jô ci je u sia merknół.
Nôjprzodzij to jes tak, iże wlazuja do srogij izby, stôwóm na jeji pojstrzodku i ze pôra minutek ślyncza, medikuja po coch ci tam wlôz?
Drugô dynga, to taki fal, iże wszyjske cajtóngi drukujóm ze corôzki myńszymi buchsztabami. Abo tyż cowiek do czytaniô musi mieć ci corôzki dugszo graca.
Trzeci fal, to uszy, to suchanie. Moja Elza cosik ci tam mróncy pod nosym a jô blank niy poradza usłyszeć, co tyż łóna łodymie kce. Ale tu już ci niy ma aże tak usmolónie, niy tak, jak potrza, bo amerikóńske dochtory poradzóm tak ludzióm narychtować dakle, robióm ci jim jakiesik „przeszczypy”, iże i blank stary chop (taki nikiej jô) wszyjsko już poradzi usłyszeć. Łozprawiôł mi kamrat taki fal, jak to dochtory narychtowali jednymu istnymu łoperacjô po ftoryj razinku wszyjsko już ci tyn istny gynał słyszôł. Prziszoł po jakisik trzech tydniach na kóntrola do tego dochtora. Tyn tak kuko, zaziyro na niygo, cosik ci mu tam szeptło po cichuśku ... chop ślyszy ...
– Nó – pado dochtór – miarkuja, co u wôs już wszyjsko do porzóndu ze tymi ucholami ...
– Ja, ja fajniście ci to terôzki jes, wszyjsko gynał, jak przinoleżi słysza. Móm uciechy ze dwa miechy ... werci sie żyć.
– Nó, tóż gryfnie – raduje sie dochtór. – Pewnikiym i familijô tyż jes rada, co mogecie wszyjsko, i wszyjskich słyszeć.
– Nó, tu jes deczko inakszij ...
– Po jakiymu, po jakiymu – pytô sie tyn dochtór.
– Anó, wiedzóm łóni, panie dochtorze, jô jesce mojim familijantóm nic niy pedziôł ło tym, iże słysza ... i do sto pierónów, jużech śtyry razy zmiyniôł moje porynczyństwi, mój testamynt.
Ale, to tyż jesce niy wszyjsko. Wiycie, jakosik tak cowiek na stare lata boczy roztomajte fresy, gymbulki jesce ze modych szkolnych lôt tela, co niy poradzi przipasować papli do miana. Dóm Wóm taki jedyn bajszpil ze łostatnigo tydnia. Znôłech ci kiejsik jedna gryfnistô frela, ftorô miała take ci dziwôczne miano ... niy byda tuplikowoł jake, bo móge sie i tak trefić, co jóm tyż znôcie. Bółech we zanatorijóm i poszołech ci tam do ichniego knapszaftu. A tam na dźwiyrzach napisane: profesor takô a takô, gynał jak ta moja znajómô frela ze podstawówki. Prziszło na mie dran, wlozech rajn a tam we biôłym dochtórskim fôrtuchu za szrajbtiszym siedzi myszato, starucno kobiyta, posmorszczanô jak rozinka, ze brylami na klupatym kicholu ... ale ... jô ci jóm aby znóm ... jak to, ta samô dziołcha, kierô mi sie tak podobała kiesjik ci tam we modych leciech.
– Wyboczóm mi paniczko ale cy łóni miyszkali możno we Chorzowie?
– Ja, miyszkałach.
– A cy łóni – wyboczóm mi ta łopowôga – deptali możno do tyj mojij „siedymnôstki” na Pniokach?
– Ja. A ło co sie rozłajzi? – pytô sie dochtórka.
– Matura we szejśćdziesióntym trzecim roku, ja?
– Ja, gynał ...
– To my do kupy tyrali do tyj samyj szuli ... jezderkusie, co za cufal ...
– Wyboczóm panoczku ale jô wôs blank niy bocza, niy pómna ... a czegoście tam we tyj szuli uczyli???

niedziela, 1 kwietnia 2012

Babsko filozofijo...

– Wiycie – napoczynô swojim przôciółkóm łozprawiać jedna mamzela – jôch wybrała sie na srogo balanga ze mojimi kamratami i kamratkami ze roboty. Pedziałach mojimu chopowi, co przijńda nazôd do dóm kajsik kole północki ...
– Łobiecuja ci mój roztomiyły, iże pónkt dwanostô, i ani minutki niyskorzij byda w dóma! – rzykłach chopowi i tela mie widziôł. Ale, impryza ci bóła całbrownô! Nôpitki, „drinki”, roztomaje balyty, juzaś nôpitki, juzaś tańcowanie i ... jesce wiyncyj sznapsów ... nó, godóm wôm, bóło na isto tak ci fajniście, iżech blank przepómniała ło zygôrze, ło godzinie. Kiejech sie wróciyła nazôd do dóm, bóła trzeciô ło rozwidnioku. Wlazuja do pomiyszkaniô, po cichuśku, opaternie łotwiyróm dźwiyrze a tu łorôz słysza ci we antryju ta naszo diosecko, zegzioło kukówka we naszym kukuksurze jak ci razinku terôzki zakukała trzi razy! Kiejech sie spomiarkowała, co mój chop łocuci sie po tym kukaniu, sama dokóńczółach kukać jesce dziewiyńć razy ...
– Ja, joch bóła festelnie ze sia kóntyntnô – rzóndzi dalszij baba – rada, iżech chocia festelnie napranô w śtyry dupy, nôgle prziszłach na te idy i ganc ajnfach schrónióła żech sie łod breweryji i cyrkusu ze mojim starym. Wartko tyż żech sie legła do prykola kole mojigo chopecka i samach sie dziwowała jakoch jô ci jes na isto inteligyntnô! Ha, ha ...
– Jezdekusie! Aleś ty jes szprymnô i pómysłówo – rzykły wrółz kamratki.
– Zarozki z rańca – łozprawiô dalszij ta istno – przi śniôdaniu, mój chop spytôł mie sie ino, kiejech sie wróciyła nazôd ze tyj impryzy do dóm. Rzykłach mu, co tak jekech snochwióła, gynał ło dwanôstyj we nocy. Pónkt ło dwanôstyj mój chopecku!
– Nó i? I co bóło dalszij? – pytajóm kamratki.
– Anó, nôjprzodzij to łón nic niy rzyknół, bali i blank ci łón niy wyglóndôł na podyjzdrzliwygo.
– Łoch, alech jes ci szczysno, jeżech retniyntô ... ! – takech se pomyślała i chnet żech i szwajs ze czoła łotarła ... ! A mój chop, tak po jakimsik okamrziku kuknół ci tak na mie, pofilowôł deczko i blank prawucko rzknół:
– Wiysz babeczko, muszymy zwekslować, wymiynić tyn nasz zygôr we antryju, tyn nasz kukuksur!
– Jôch ci zbladła do imyntu ze strachu – gôwyndzi dalszij ta mamzela – ale zarôzki pytóm sie go takim użytnim głósym:
– Jaaa, a po jakiymu mój ty roztomiyły! A łón ci na to ze rułóm gôdô:
– Dzisz babeczko! Dzisiôj we nocy, ta zezula zakukała trzi razy, zatym – i to już niy miarkuja jak zdziôłała? – wrzyskła „o k...a” i juzaś zakukała śtyry razy, zerzigała sie we natryju, zakukała jesce rôz trzi razy, padła na dyliny ze śmiychu ... zakukała jesce rółz, nastómpióła na kota, łozburdała nachtiszel we izbie. Zarôzki niyskorzij swalóła sie kole mie we prykolu, zakukała łostani roz, pierdła festelnie zmrodlawo i napoczła ci chrapać!