Żół se kiejskik we Chinach stary pampóń, festelnie chudobny ale moc móndry, ftory bakôł we polu wrółz ze swojim modym synkiym. Rółzczasu jego synek pedziôł tak:
– Łojciec! Co za sroge niyszczyńści, śmietnół nóm nasz kóń... straciylichmy naszego kónioa!
– Po jakiymu synek mianujesz to niyszczyńściym? – łodpedziôł łojciec. – Wiysz, łobejzdrzymy, co tyż to nóm przismycy ze sia czas.
Pôrã dni niyskorzij kóń wróciół nazôd i ku tymu przikludziół jesce ze sia szykownistô, dzikô zdrzybnô klacza.
– Łojciec! Łojciec! Ale mómy szczyńści! – wrzesknół na côłki karpyntel tyn modziok. – Nasz kóń przikludziół ku nóm nastympnego kónia.
– A po jakiymu synek mianujesz to juzaś szczyńściym? – spytôł sie synka łojciec. – Łobejzdrzymy, co tyż to przismycy nóm czas.
Pôrã dni niyskorzij modziok kciôł zaprzóngnóńć i porajtować na tym nowym kóniu, ale kóń niy przibadany do rajtera spłószół sie, zdziwôczół i ściepnół synka na ziym. Modziôk połómôł sie szłapa i napocznół lamyńdzić:
– Łojciec! Łojciec! Co za sroge niyszczyńści! Złómôłech se szłapa!
Łojciec juzaś powołujónc sie na swoja móndrość i szpryma łodpedziôł:
– A po jakiymu juzaś mianujesz to niyszczyńściym? Łoboczymy, co tyż to przinsmycy ze sia czas!
Karlus niy za tela bół przekónany do filozofiji łojca, ino fórt szkómlôł we swojim prykolu. Pôrã dnioszków niyskorzij przelazowali bez wiyś laufry ichniego króla, coby zebrać jak nôjwiyncyj modych karlusów na wojna. Przikludziyli sie i do chałpy tego chińskigo starzika ale kiej uwidzieli jego synka we laszach na szłapie, złóstawiyli go i pokwanckali sie kaj indzij.
Synek możno dziepiyro wtynczôs spokopiół, iże nigdy niy potrza przipisywać czymuś ani niyszczyńściô, ani tyż szczyńściô, ino dać czasowi... mocka czasu, i doczkać aże na łostatku pokôże sie eźli to bóło dobre abo i mocka złe...
Bo życie, moje we roztomiyłe, przikludzô ze sia tela zwrótów biygu trefów i zdarzyni, i jes ci tyż niyrółz tak sprzycznie, iże to co sie wydôwô nóm lecy kedy złe – jes ci blank dobre, a to co zdô sie dobre – moge być na isto blank złe. Łoczykujmy, spodziyjmy sie tóż tyż nastympnego dnioszka ze uciychóm, a dzisiyjszy dnioszek przeżywejmy ze wiaróm i srogóm nôdziyjóm na cosik moc lepszyjszego!
środa, 31 października 2012
wtorek, 30 października 2012
Powstańce ze ... szislónga...
Wiycie, jô już jes deczko zwiykowany, i małowiela poradzi mie jesce we życiu zacukać i zaskoczyć. Ale pierónym ci mie poradzóm łozgzukać niyftore łoszkliwce – i to nôjbarzij te, ftore majóm dziepiyro dwadzieścia-trzidziyści lôt, a kierym sie zdô, iże wszyjske filipy pozjôdali – to, iże łóni nóm, zwiykowanym, bydóm tuplikować jak przinoleżi żyć, i jak być... Polôkym, tym richticznym Polôkym, a ku tymu – prawym katolikym. Wiela mi w tym spómóg artikel jednego modego, ale fest móndrego karlusa Jacka Dehnela. To, co terôzki byda pisôł, już pierónym dôwno tymu belóntało mi sie po gowie, i tyż ci nierółz cosik’ech ło tym sam rzóńdziół, ale terôzki kciôłbych ździebko wiyncyj ło tym połozprawiać, i sóm dlô sia wyeklerować zachy, pojstrzód ftorych prziszło mi sam terôzki żyć.
Wiycie, moje roztomiyłe! Ftosik pedziôł – i pewnikiym niy bół to samtukej jaki kapelónek, a ino nawiydzóny klugszajser – iże ta naszô, tak srodze wywołanô polskość „moge być zglyndym, sztelóm dlô wszyjskich krześcijanów, ftorzi niy poradzóm sie doczkać na druge przijńście Pana.” Ludzie! Niyzalyżnie łod tego, eźli sie jes Polôkym, Szpaniolym, Italijóńcym lebo Brazilijôkym, kôżdy prawy krześcijón, musiôłby we swojij jednocie, i we życiu, zdôwać srogi egzamin ze... historyji Polski.
To wszyjsko jes fórt elemyntym starucnego łobłyndu we ftorym Polska jes tym „Krystusym i nablym nôrodów”, a co dzisiôj jes na isto wymyślate, i jes ci to na isto darymny futer, a my wszyjske samtukej sómy takimi „wojôkami powstaniô dómowiny, tyj ziymskij, biôło-czerwiónyj, ale tyż nôjsómprzód, tyj ci łojczyzny niybieskij, i sómy fertik umrzić we kôżdym łoka mrziku, fertik na śmiyrć, ftorô snosi wszyjske zimske łograniczyniô, i jes ci ku tymu tyż warónkym abzolutnyj ślebody.”
I jesce te śpiywki: „Jeszcze Polska niy zginóła podwiyl my... ginymy”. I kiej nôs ustanóm hyrtować szisym we zadek gowy, kiej niy bydzie wiôł nóm we plecy wiater ze wschodu, a i żôdyn niy wyzdradzi nôs ło szaroku! – jak to niydôwno rzóńdziół jedyn ze tych dwióch nawiydzónych cwilingrów, ftorzi habli tyn nasz miesiónczek, a jejich kamraty pedzieli, co to bół ino... ruski cufal.
I wiycie! Pierón mie mô szczelić, kiej ci blank mode biórokraty, „aparatczyki” ze partyjnego nadaniô, dwadziestopôra-, trzidziystopôralytni, łozsóndzajóm, fto bół dobrym, a fto juzaś łoszkliwym Polôkym we 1944, we 1956, we 1979, we 1989r.; same tyż polygłe, zesłańce, mordowane we Katyniu, jedyn we drugigo powstaniec, „psiamać” warszawski, ftorego ringowanie sie, jego ci festelnô „walka”, boloki i łamżynie kanalami spolygô na tym, iże zicnół taki ipta na swojim szislóngu ze „laptopym” w gracy i klepie roztomajte plytnie, artikle i felijetóniki, abo tyż jesce ku tymu zajôdô sie słonymi sztangelkami na jakichsik ci tam kómisyjach.
Wiycie! Te istne niy uchyciyli sie na kónszpiracyjô, PRL pôd na pychol, podwiyl łóni niy skóńczli licyjóm, bali i ze sztudyntóma niy posztrejkowali, żôdyn łod nich tyj łofiary kwi niy wymôgôł – same sie beztóż jóm twórzóm, bajstlujóm. Twórzóm – jak to sie terôzki gôdô – „witualnô rzeczywistóść”, i we tym „wirtualu” łoddôwajóm swoji życie, pyndalujóm tymi moc smrodlawymi kanalami, wykwôwiajóm sie we katyńskim lesie, we ubeckich, abo esbeckich katówniach, folterkamerach. W tym „wirtualu” sóm ci tyż na isto krześcijónami ciepanymi lyjwóm na zeżricie, sóm tyż côłkóm familijóm łozstrzeliwane za dekowanie Żydów, i to łod starzika, do blank jesce smarkatego synecka.
I niy w tym problym, iże niy narôżajóm swojigo życiô, niy wstyrkajóm swojich palcysków miyndzy dźwiyrze, nie sóm „bojowcami”; czasy mómy blank inksze, spokojniyjsze (chocia, jak fto kce mieć pole do prôwdziwych poświyncyniów i kce swoji życie na isto narôżać dlô dobra inkszych ludzi, to sposób znôjdzie). Niy idzie tego wymôgać łod inkszych, łosobliwie kiej niy wymôgô sie tego łod sia – a jô, moje wy roztomiyłe, niy jeżech bohatyrzym, ani tyż nigdy żôdnych takich nadbytnich ambicyji niy miôłech. Jô móm rôd mój szislóng, tego mojigo kómpa, moje móndre ksiónżki i moje szalplaty, kierych rôd suchóm. I tym barzij móm we reszpekcie i we srogij zocy łofiary mojich familijantów, ftorzi narôżali sie – a lecy kedy i traciyli – życie we powstaniach, na łobiuch wojnach, we tych kanalach powstańczyj Warszawy, we folterkamerach gestapo, kajś we Katyniu, na zesłaniu, cobychmy mieli „normalny” kraj, ze ksiónżkóma i... szeslóngym. Ale tyż stopieróńsko mierzi mie, kiej ftosik sie sztigluje we jejich piyrze, ale niy ponósi żôdnyj łofiary, kiej przipinô sie łodznaczyniô pichniynte blank wartko i po cichuśku ze cudzych trómnów.
I możno byda łoszkliwcym ale prziszôłech na te idy, coby twórcy tyj nowyj, moc już wywołanyj (he, he podwiyl co, sam u nôs) kómputrowyj gracki pod mianym „Wiedźmin 2”, ftorzi już bezmać majóm fajrant ze tóm robotóm, wypokopili dlô tych wszyjskich szislóngowych bohatyrzów i powstańców gracka, we ftoryj poradziyli by łóni przeżywać wszyjske ciyrpiynia Nôrodu polskigo, kaj poradziyli by kopyrtnóńć pod Cecoróm, wstôwać nó i juzaś kopyrtnóńć pod Stoczkym, pyndalować kanalami, juzaś kopyrtać, i juzaś wstôwać, żeglówać po morzu, i „na tym morzu lyc, ze hónorym lyc”, juzaś wypłynóńć na wiyrch, i juzaś kopyrtnóńć, łobrónić tyż ta powstańczo reduta, kopyrtnóńć, dać sie ściepnóńć nad Polskóm jak te wywołane cichociymne, i tak dalszij, aże ze sia wyciepnóm „trauma”... skuli braku tyj „traumy” i ustanóm ci nóm yntlich fandzolić we côłkowicie richticznych, niy „wirtualnych” artiklach ło tym jak to łóni styrcóm na szweli życiô i śmiyrci, kiej już zicli bykwyjm na szislóngu!
Wiycie, moje roztomiyłe! Ftosik pedziôł – i pewnikiym niy bół to samtukej jaki kapelónek, a ino nawiydzóny klugszajser – iże ta naszô, tak srodze wywołanô polskość „moge być zglyndym, sztelóm dlô wszyjskich krześcijanów, ftorzi niy poradzóm sie doczkać na druge przijńście Pana.” Ludzie! Niyzalyżnie łod tego, eźli sie jes Polôkym, Szpaniolym, Italijóńcym lebo Brazilijôkym, kôżdy prawy krześcijón, musiôłby we swojij jednocie, i we życiu, zdôwać srogi egzamin ze... historyji Polski.
To wszyjsko jes fórt elemyntym starucnego łobłyndu we ftorym Polska jes tym „Krystusym i nablym nôrodów”, a co dzisiôj jes na isto wymyślate, i jes ci to na isto darymny futer, a my wszyjske samtukej sómy takimi „wojôkami powstaniô dómowiny, tyj ziymskij, biôło-czerwiónyj, ale tyż nôjsómprzód, tyj ci łojczyzny niybieskij, i sómy fertik umrzić we kôżdym łoka mrziku, fertik na śmiyrć, ftorô snosi wszyjske zimske łograniczyniô, i jes ci ku tymu tyż warónkym abzolutnyj ślebody.”
I jesce te śpiywki: „Jeszcze Polska niy zginóła podwiyl my... ginymy”. I kiej nôs ustanóm hyrtować szisym we zadek gowy, kiej niy bydzie wiôł nóm we plecy wiater ze wschodu, a i żôdyn niy wyzdradzi nôs ło szaroku! – jak to niydôwno rzóńdziół jedyn ze tych dwióch nawiydzónych cwilingrów, ftorzi habli tyn nasz miesiónczek, a jejich kamraty pedzieli, co to bół ino... ruski cufal.
I wiycie! Pierón mie mô szczelić, kiej ci blank mode biórokraty, „aparatczyki” ze partyjnego nadaniô, dwadziestopôra-, trzidziystopôralytni, łozsóndzajóm, fto bół dobrym, a fto juzaś łoszkliwym Polôkym we 1944, we 1956, we 1979, we 1989r.; same tyż polygłe, zesłańce, mordowane we Katyniu, jedyn we drugigo powstaniec, „psiamać” warszawski, ftorego ringowanie sie, jego ci festelnô „walka”, boloki i łamżynie kanalami spolygô na tym, iże zicnół taki ipta na swojim szislóngu ze „laptopym” w gracy i klepie roztomajte plytnie, artikle i felijetóniki, abo tyż jesce ku tymu zajôdô sie słonymi sztangelkami na jakichsik ci tam kómisyjach.
Wiycie! Te istne niy uchyciyli sie na kónszpiracyjô, PRL pôd na pychol, podwiyl łóni niy skóńczli licyjóm, bali i ze sztudyntóma niy posztrejkowali, żôdyn łod nich tyj łofiary kwi niy wymôgôł – same sie beztóż jóm twórzóm, bajstlujóm. Twórzóm – jak to sie terôzki gôdô – „witualnô rzeczywistóść”, i we tym „wirtualu” łoddôwajóm swoji życie, pyndalujóm tymi moc smrodlawymi kanalami, wykwôwiajóm sie we katyńskim lesie, we ubeckich, abo esbeckich katówniach, folterkamerach. W tym „wirtualu” sóm ci tyż na isto krześcijónami ciepanymi lyjwóm na zeżricie, sóm tyż côłkóm familijóm łozstrzeliwane za dekowanie Żydów, i to łod starzika, do blank jesce smarkatego synecka.
I niy w tym problym, iże niy narôżajóm swojigo życiô, niy wstyrkajóm swojich palcysków miyndzy dźwiyrze, nie sóm „bojowcami”; czasy mómy blank inksze, spokojniyjsze (chocia, jak fto kce mieć pole do prôwdziwych poświyncyniów i kce swoji życie na isto narôżać dlô dobra inkszych ludzi, to sposób znôjdzie). Niy idzie tego wymôgać łod inkszych, łosobliwie kiej niy wymôgô sie tego łod sia – a jô, moje wy roztomiyłe, niy jeżech bohatyrzym, ani tyż nigdy żôdnych takich nadbytnich ambicyji niy miôłech. Jô móm rôd mój szislóng, tego mojigo kómpa, moje móndre ksiónżki i moje szalplaty, kierych rôd suchóm. I tym barzij móm we reszpekcie i we srogij zocy łofiary mojich familijantów, ftorzi narôżali sie – a lecy kedy i traciyli – życie we powstaniach, na łobiuch wojnach, we tych kanalach powstańczyj Warszawy, we folterkamerach gestapo, kajś we Katyniu, na zesłaniu, cobychmy mieli „normalny” kraj, ze ksiónżkóma i... szeslóngym. Ale tyż stopieróńsko mierzi mie, kiej ftosik sie sztigluje we jejich piyrze, ale niy ponósi żôdnyj łofiary, kiej przipinô sie łodznaczyniô pichniynte blank wartko i po cichuśku ze cudzych trómnów.
I możno byda łoszkliwcym ale prziszôłech na te idy, coby twórcy tyj nowyj, moc już wywołanyj (he, he podwiyl co, sam u nôs) kómputrowyj gracki pod mianym „Wiedźmin 2”, ftorzi już bezmać majóm fajrant ze tóm robotóm, wypokopili dlô tych wszyjskich szislóngowych bohatyrzów i powstańców gracka, we ftoryj poradziyli by łóni przeżywać wszyjske ciyrpiynia Nôrodu polskigo, kaj poradziyli by kopyrtnóńć pod Cecoróm, wstôwać nó i juzaś kopyrtnóńć pod Stoczkym, pyndalować kanalami, juzaś kopyrtać, i juzaś wstôwać, żeglówać po morzu, i „na tym morzu lyc, ze hónorym lyc”, juzaś wypłynóńć na wiyrch, i juzaś kopyrtnóńć, łobrónić tyż ta powstańczo reduta, kopyrtnóńć, dać sie ściepnóńć nad Polskóm jak te wywołane cichociymne, i tak dalszij, aże ze sia wyciepnóm „trauma”... skuli braku tyj „traumy” i ustanóm ci nóm yntlich fandzolić we côłkowicie richticznych, niy „wirtualnych” artiklach ło tym jak to łóni styrcóm na szweli życiô i śmiyrci, kiej już zicli bykwyjm na szislóngu!
poniedziałek, 29 października 2012
Łozprôwka ze starym gospodôrzym ...
Wiycie, kiejsik bez cufal podsuchôłech jak jedna dziynikôrka ze naszygo „Gońca Górnośląskiego” łozprawiała ze deczko zwiykowanym samtyjszym, pniokowym gospodôrzym przi jego łokróngłym gyburstaku.
– Rzyknijcie mi panoczku – pytô sie ta żórnalistka – jak tyż to wyglóndô u wôs we familiji taki ajnfachowy dziyń we tydniu.
Starzik podropôł sie po palicy, pomedikowôł deczko i napocznół:
– Hmmm, jak by to wóm paniczko pedzieć. Cucymy sie ze mojóm staróm tak kole siódmyj, zatym swadźbiynie ...
– A co to je te swadźbiynie? – wtykô swoji ta dziynikôrka ...
– Nó, to by szło pedzieć, iże to jes „aktiwnóść zeksualnô” ... Nó, tóż cucymy sie kole siódmyj, zatym aktiwnóść zeksualnô, idymy do kuchyni na śniôdanie, zatym juzaś aktiwnóść zeksualnô, jô niyskorzij czytóm jakisik cajtóng, a moja starô sprzóntô pomiyszkanie ...
– Nó, to gryfnie! A dalszij?
– Nó, jesce przed łobiadym aktiwnóść zeksualnô i wylazujymy do kupy po sprawónki ... Wrôcómy sie nazôd, aktiwnóść zeksualnô, jô zaziyróm na telewizyjô a moja babeczka rychtuje letkostrôwny łobiôd.
– Nó, tóż môcie wszyjsko poukłôdane ...
– Ja, mómy. Niyskorzij siadómy do łobiadu, lampus czerwiónego wina, aktiwnóść zeksualnô, zatym maluśkô połobiydniô drzimota. Po jakijsik godzinie idymy do łogródka na friszny luft, aktiwnóść zeksualnô, cosik tam porobiymy ze krzami i kwiôtkami, wrôcómy do chałpy podwiyl sie niy zrobi chłódno. Skorzij wieczerzy juzaś aktiwnóść zeksualnô i zatym zicujymy przi tiszu ...
– ....?
– Po wieczerzy, kierô poniykedy sie deczko uniyskorzi, aktiwnóść zeksualnô i lygómy do prykola.
– Musza pedzieć panoczku, co jô wôs na isto pódziwióm, wyście mie blank łocałbrowali ...
– Blank niy miarkuja skuli cego? Przeca kôżdy dziyń podany na inksze!
– Pódziwióm wôs za to, iże we waszym wiyku sómeście panoczku taki aktiwny zeksualnie!
– Gôdôcie paniczko łó mie, ja? – zadziwôł sie jubilat.
– Ja, ja! Nó bo jakóż inakszij móm spokopić wasze słówecka – aktiwnóść zeksualno?
– Ganc ajnfach! Moja starô pierdoli bele co i dupa mi zawrocô!
– Rzyknijcie mi panoczku – pytô sie ta żórnalistka – jak tyż to wyglóndô u wôs we familiji taki ajnfachowy dziyń we tydniu.
Starzik podropôł sie po palicy, pomedikowôł deczko i napocznół:
– Hmmm, jak by to wóm paniczko pedzieć. Cucymy sie ze mojóm staróm tak kole siódmyj, zatym swadźbiynie ...
– A co to je te swadźbiynie? – wtykô swoji ta dziynikôrka ...
– Nó, to by szło pedzieć, iże to jes „aktiwnóść zeksualnô” ... Nó, tóż cucymy sie kole siódmyj, zatym aktiwnóść zeksualnô, idymy do kuchyni na śniôdanie, zatym juzaś aktiwnóść zeksualnô, jô niyskorzij czytóm jakisik cajtóng, a moja starô sprzóntô pomiyszkanie ...
– Nó, to gryfnie! A dalszij?
– Nó, jesce przed łobiadym aktiwnóść zeksualnô i wylazujymy do kupy po sprawónki ... Wrôcómy sie nazôd, aktiwnóść zeksualnô, jô zaziyróm na telewizyjô a moja babeczka rychtuje letkostrôwny łobiôd.
– Nó, tóż môcie wszyjsko poukłôdane ...
– Ja, mómy. Niyskorzij siadómy do łobiadu, lampus czerwiónego wina, aktiwnóść zeksualnô, zatym maluśkô połobiydniô drzimota. Po jakijsik godzinie idymy do łogródka na friszny luft, aktiwnóść zeksualnô, cosik tam porobiymy ze krzami i kwiôtkami, wrôcómy do chałpy podwiyl sie niy zrobi chłódno. Skorzij wieczerzy juzaś aktiwnóść zeksualnô i zatym zicujymy przi tiszu ...
– ....?
– Po wieczerzy, kierô poniykedy sie deczko uniyskorzi, aktiwnóść zeksualnô i lygómy do prykola.
– Musza pedzieć panoczku, co jô wôs na isto pódziwióm, wyście mie blank łocałbrowali ...
– Blank niy miarkuja skuli cego? Przeca kôżdy dziyń podany na inksze!
– Pódziwióm wôs za to, iże we waszym wiyku sómeście panoczku taki aktiwny zeksualnie!
– Gôdôcie paniczko łó mie, ja? – zadziwôł sie jubilat.
– Ja, ja! Nó bo jakóż inakszij móm spokopić wasze słówecka – aktiwnóść zeksualno?
– Ganc ajnfach! Moja starô pierdoli bele co i dupa mi zawrocô!
sobota, 27 października 2012
Łoszkliwy kón ...
Dwuch Polôków wykludziyło sie na Saksy do roboty. Najimôł jich jedyn bauer do posztrajchowaniô drzewniannego pota. Z rańca dôł jim dwie biksy zielónyj lakfarby, pyndzle i łostawiół przi robocie. Klara blynduje choby sto diosków, stopieróńskô hica, słepać sie kce ... Chopcy wymiarkowali, iże jedna biksa lakfarby blank jim styknie i zarôzki tyż ta drugô skalyli za pôrã flaszek piwa. Sztrajchujóm tyn pot blank ciyniuśko, szporobliwie ale tak by tak, niźli doszli do łostatka, farby niy stykło. Nó, i mieli festelnô zagwózdka jak ci bauerowi wytuplikować po jakiymu laku brachło. Uwidzieli, co za gródkóm pasie sie kóń łod tego bauera. Wytrzili pyndzlym rest lakfarby ze biksy i ufifrali kóniowi morda na zielono. Na łodwieczerz przilazuje ku nim bauer.
– Nó, chopy, czamu te śćwierć pota niy ma posztrajchowane?
– Anó, panoczku, zajimali my sie tym potym, sztrajchujymy gynał, łorôz łobyrtóm sie po lakfarba a sam tyn kóń côłko ta lakfarba wysłepôł nó ... i tyj lakfarby już niy stykło ...
Bauer dugo niy medikowôł, inó sióngnół po knara, po takô tuplówa i prasknół tego kónia. Kóń – zezwłôki. Polôki łozdarli sie jak stare galoty:
– Panoczku! A skuli czego zakatrupiyliście tego kónia? Skuli biksy lakfarby?
– Niy, niy ino ... tyn kóń mie już za tela prziszôł – łodpedziôł bauer. – Dwa tydnie tymu, kiej sam byli inksze Polôki i stôwiali tyn pot, to tyn gizd jim półowa desek zeżar!!!
– Nó, chopy, czamu te śćwierć pota niy ma posztrajchowane?
– Anó, panoczku, zajimali my sie tym potym, sztrajchujymy gynał, łorôz łobyrtóm sie po lakfarba a sam tyn kóń côłko ta lakfarba wysłepôł nó ... i tyj lakfarby już niy stykło ...
Bauer dugo niy medikowôł, inó sióngnół po knara, po takô tuplówa i prasknół tego kónia. Kóń – zezwłôki. Polôki łozdarli sie jak stare galoty:
– Panoczku! A skuli czego zakatrupiyliście tego kónia? Skuli biksy lakfarby?
– Niy, niy ino ... tyn kóń mie już za tela prziszôł – łodpedziôł bauer. – Dwa tydnie tymu, kiej sam byli inksze Polôki i stôwiali tyn pot, to tyn gizd jim półowa desek zeżar!!!
piątek, 26 października 2012
Jedyn, jedziny rółz...
Môj, to môj i swoji prawa mô. Łozprawiôł mi stary Alojz Bregula, jak to kiejsik we môju nachtigale klónskali za łoknym (łón miyszkôł kole „ligi”, kole tyj „doliny górnika” , ale łod Maciyjkowic) , hica ci bóła festelnô bez côłki dziyń, flider wóniôł za łoknym, choby côłki fynsterbret parfinym ftoś popyrskôł, a łón ci ze swojóm staróm kładóm sie do pryka, bo już bóło dobrze na łodwieczerz. Łón, kiej ino lygôł, już mu sie ślypia zawiyrali, już mu sie ślypia klapli, ale jego starô krynci sie, zwyrtô, fajtô sie we lewo, we prawo, wylazuje na poszwa, wlazuje rajn pod pierzina, ciyngiym tam a nazôd, i blank ci niy poradzi nynać. Łorôz tyż tyrpie tego swojigo chopa i po cichuśku gôdô ku niymu:
– Lojzik, Lojzik, suchôsz ty mie?
– Suchóm, suchóm, ale kciôłbych już spać – pado Bregula, i łobrôcô sie na drugô zajta we prykolu.
– Lojzik, Lojzik, a rzykni ty mi ino, zdradziółeś ty mie kiedy, abo niy.
– Cicho być Hyjdla, aże być cicho. Co cie dzisiôj siokło? Pytlujesz i pytlujesz, a mie blank niy dôwosz spać.
– Nale, Lojzik, takeś sie dupóm ku mie zwyrtnół, ani mie niy pohajosz, kusika niy dôsz, to chocia rzyknij: zdradziółeś ty mie ty, abo niy?
– Jezderkusie! Ale ty tyż poradzisz kwiónczeć, ale ty poradzisz być zmierzło. A kiej ci powia, dôsz ty mi już yntlich pokój.
– Dóm Lojziku, dóm, ino mi rzyknij eźliś mie chocia rółz zdradziół?
– Nó, możno to bóło rółz, wiysz, tam we zanatorjóm, nó... zdrôdziółech cie rółz. Ale... ale na zicher, ino rółz! I to pierónym dôwno tymu nazôd!
A Hyjdla jak ci sie niy łodwinie, jak ci go niy prasknie bez pysk:
– Dzisz go łochyntola pieróńskigo! Rółz!
I prask ci go tuplowanie we fresa.
– Hyjdla! Co cie siokło? Co we cia za diosek wlôz?
– A niy przidało by ci sie terôzki.... tyn jedyn, jedziny RÓŁZ??
– Lojzik, Lojzik, suchôsz ty mie?
– Suchóm, suchóm, ale kciôłbych już spać – pado Bregula, i łobrôcô sie na drugô zajta we prykolu.
– Lojzik, Lojzik, a rzykni ty mi ino, zdradziółeś ty mie kiedy, abo niy.
– Cicho być Hyjdla, aże być cicho. Co cie dzisiôj siokło? Pytlujesz i pytlujesz, a mie blank niy dôwosz spać.
– Nale, Lojzik, takeś sie dupóm ku mie zwyrtnół, ani mie niy pohajosz, kusika niy dôsz, to chocia rzyknij: zdradziółeś ty mie ty, abo niy?
– Jezderkusie! Ale ty tyż poradzisz kwiónczeć, ale ty poradzisz być zmierzło. A kiej ci powia, dôsz ty mi już yntlich pokój.
– Dóm Lojziku, dóm, ino mi rzyknij eźliś mie chocia rółz zdradziół?
– Nó, możno to bóło rółz, wiysz, tam we zanatorjóm, nó... zdrôdziółech cie rółz. Ale... ale na zicher, ino rółz! I to pierónym dôwno tymu nazôd!
A Hyjdla jak ci sie niy łodwinie, jak ci go niy prasknie bez pysk:
– Dzisz go łochyntola pieróńskigo! Rółz!
I prask ci go tuplowanie we fresa.
– Hyjdla! Co cie siokło? Co we cia za diosek wlôz?
– A niy przidało by ci sie terôzki.... tyn jedyn, jedziny RÓŁZ??
czwartek, 25 października 2012
Fto jes zabrany, a fto biydny?
Wiycie, ftosik festelnie módry pedziôł bół, iże nasze życie jes pierónym krótke a przocieli mómy pierónym... mało. I to mie sie zdo na zicher prôwdóm. I beztóż tyż kciołbych terôzki łopedzieć jedyn fal, ftory sie przitrefiół kajsik za starego piyrwyj... a możno tyż i blank... niedôwno.
Rółzczasu łojciec fest pijynżnyj familiji, wzión swojigo synka na szykownisty ausflug, kajsik na wiyś, coby mu gynał pokôzać jak tak na isto żyjóm chudobne, biydne ludzie. Przetrôwiyli dwa dni we takim szykownym wiyjskim łobyńściu, ftore przinôleżało do ludzi, kierych wszyjske uważowali za festelnie biydnych.
We dródze powrótnij, już po tym ausflugu, łojciec spytôł sie swojigo synka:
– Nó, i rzyknij ty mi, jak ci sie spodobôł tyn nasz wander, te nasze smyki?
– Łooo, łojciec, tyn wander bół spanialisty i paradny!
– A widziôłeś, jak tak na zicher żyjóm biydne, festelnie chudobne ludzie? – spytôł synka łojciec.
– Ło, ja... widziołech, gynał widziôłech – łodpedziôł wartko synek.
– Nó, tóż rzyknij ty mi czegoś sie naumiôł na tym naszym ausflugu?
– Nó, łojciec! Merknółech, iże łóni, tam we tyj dziydzinie, majóm śtyry psiôki a my... ino jednego. – łodpedziôł synek. – My mómy srogi basing aże do półowy naszego łogrodu, a łóni mieli takô ci ino bystrzina, ftoryj łostatka blank niy idzie ujzdrzić.
– Nó, i.... ?
– My mómy, tatulku, importiyrówane, kónsztne łoświytlynie we tym naszym łogrodzie, a łoni juzaś majóm... gwiôzdy we nocy na niybie...
– Naszô, łojciec, wysiodka, naszô lauba sióngô ino do półowy naszyj parcyli, a łóni majóm przed sia côłki horizónt...
– Nó, ja, prôwda...
– My mómy, łojciec, maluśki kónsek ziymi do życiô, a łoni majóm zôgón naobkoło taki srogachny, iże weźrok hań-tam niy sióngô...
– Nó, synek, tyż prôwda, ale...
– My, tatulku, mómy sużóncych, kierzi nôs łobsugujóm, a łóni... bedinujóm inkszym... My tyż ci kupujymy jôdło, a łoni swoje jôdło uprôwiajóm...
– Nó, i ....
– Tatulku, my, dlô naszygo uchowaniô, łochróny mómy srogi mur naobkoło naszygo pósiadła, a łóni ci juzaś majóm mocka przocieli, ftorzi jich chrónióm...
Łojciec tego synka sztopnół zdymbiôły i blank nic niy poradziół łodpedzieć, niy poradziół rzyknóć słówecka ...
– Dziynkuja ci tatulku – rzyknół na łostatek tyn synek – coś mi pokôzôł, jake to my, tak na isto, sómy... biydne, i moc chudobne!
Rółzczasu łojciec fest pijynżnyj familiji, wzión swojigo synka na szykownisty ausflug, kajsik na wiyś, coby mu gynał pokôzać jak tak na isto żyjóm chudobne, biydne ludzie. Przetrôwiyli dwa dni we takim szykownym wiyjskim łobyńściu, ftore przinôleżało do ludzi, kierych wszyjske uważowali za festelnie biydnych.
We dródze powrótnij, już po tym ausflugu, łojciec spytôł sie swojigo synka:
– Nó, i rzyknij ty mi, jak ci sie spodobôł tyn nasz wander, te nasze smyki?
– Łooo, łojciec, tyn wander bół spanialisty i paradny!
– A widziôłeś, jak tak na zicher żyjóm biydne, festelnie chudobne ludzie? – spytôł synka łojciec.
– Ło, ja... widziołech, gynał widziôłech – łodpedziôł wartko synek.
– Nó, tóż rzyknij ty mi czegoś sie naumiôł na tym naszym ausflugu?
– Nó, łojciec! Merknółech, iże łóni, tam we tyj dziydzinie, majóm śtyry psiôki a my... ino jednego. – łodpedziôł synek. – My mómy srogi basing aże do półowy naszego łogrodu, a łóni mieli takô ci ino bystrzina, ftoryj łostatka blank niy idzie ujzdrzić.
– Nó, i.... ?
– My mómy, tatulku, importiyrówane, kónsztne łoświytlynie we tym naszym łogrodzie, a łoni juzaś majóm... gwiôzdy we nocy na niybie...
– Naszô, łojciec, wysiodka, naszô lauba sióngô ino do półowy naszyj parcyli, a łóni majóm przed sia côłki horizónt...
– Nó, ja, prôwda...
– My mómy, łojciec, maluśki kónsek ziymi do życiô, a łoni majóm zôgón naobkoło taki srogachny, iże weźrok hań-tam niy sióngô...
– Nó, synek, tyż prôwda, ale...
– My, tatulku, mómy sużóncych, kierzi nôs łobsugujóm, a łóni... bedinujóm inkszym... My tyż ci kupujymy jôdło, a łoni swoje jôdło uprôwiajóm...
– Nó, i ....
– Tatulku, my, dlô naszygo uchowaniô, łochróny mómy srogi mur naobkoło naszygo pósiadła, a łóni ci juzaś majóm mocka przocieli, ftorzi jich chrónióm...
Łojciec tego synka sztopnół zdymbiôły i blank nic niy poradziół łodpedzieć, niy poradziół rzyknóć słówecka ...
– Dziynkuja ci tatulku – rzyknół na łostatek tyn synek – coś mi pokôzôł, jake to my, tak na isto, sómy... biydne, i moc chudobne!
środa, 24 października 2012
Holmes....
Sherlok Holmes ze swojim kamratym dochtorym Watsonem wypuściół sie do lasa. Kiejsik we nocy Sherlok Holmes budzi tego swojigo kamrata Watsona i pytô sie go po cichuśku:
– Mój nôjmilyjszy Watsónie, eli tyj jużeś sie łocuciół, abo jesce nynôsz?
– Niy, jô już niy śpia...
– A co ty chopie widzisz nad sia, na górze, mój roztomiyły Watsonie?
– Jô, jô widza milijółny gwiôzdów, mój ty roztomiyły Sherloku.
– I co ci to wszyjsko gôdô, mój roztomiyły Watsónie?
– Ano, to wszyjsko zależy jak ci na to kuknóńć: ze astrónómicznygo pónktu widzyniô gôdô mi to, iże sóm tam kajsik milijółny galaktyków ze milijardóma gwiôzdów; ze planieciorskigo (astrólógicznygo) pónktu widzyniô miarkuja, co wlazujymy we znak Byka; ze meteorologicznygo pónktu widzyniô, rzyko mi to, iże jes srogô szanza na dobro launa jutro; ze takigo juzaś futurystycznygo pónktu widzyniô miynia, iże kiejsik ludzie bydóm furgać ku gwiôzdóm... A cóż tyż to do cia gôdô, mój ty roztomiyły Sherloku?
– Mie to gôdô, mój roztomiyły Watsónie, iże ftosik ci nóm podpierdolół nasz celt, nasz moderny „namiot”!
– Mój nôjmilyjszy Watsónie, eli tyj jużeś sie łocuciół, abo jesce nynôsz?
– Niy, jô już niy śpia...
– A co ty chopie widzisz nad sia, na górze, mój roztomiyły Watsonie?
– Jô, jô widza milijółny gwiôzdów, mój ty roztomiyły Sherloku.
– I co ci to wszyjsko gôdô, mój roztomiyły Watsónie?
– Ano, to wszyjsko zależy jak ci na to kuknóńć: ze astrónómicznygo pónktu widzyniô gôdô mi to, iże sóm tam kajsik milijółny galaktyków ze milijardóma gwiôzdów; ze planieciorskigo (astrólógicznygo) pónktu widzyniô miarkuja, co wlazujymy we znak Byka; ze meteorologicznygo pónktu widzyniô, rzyko mi to, iże jes srogô szanza na dobro launa jutro; ze takigo juzaś futurystycznygo pónktu widzyniô miynia, iże kiejsik ludzie bydóm furgać ku gwiôzdóm... A cóż tyż to do cia gôdô, mój ty roztomiyły Sherloku?
– Mie to gôdô, mój roztomiyły Watsónie, iże ftosik ci nóm podpierdolół nasz celt, nasz moderny „namiot”!
wtorek, 23 października 2012
Dobry, bo krótki wic...
Łozprawianie wiców, to jes kómszt, ftory niy kôzdy poradzi spokopić. A jô już łod pierónym starego piyrwyj miarkuja, iże wic musi być krótki, wartko łopedziany i musi mieć niyspodziónô glajcha, niynazadni rikszlus. Tak jak te:
Dôwno tymu nazôd karlus, fyrniok spytôł swoja libsta:
– Wydôsz sie za mie?
Łóna wartko i kurc ónd bindich łodrzykła:
– Niy!
I chop żyje ci terôzki dugo i szczyśnie, łajzi ze kamratami na ryby i na góny, gro fusbal i szkaci, słepie piwo i gorzôła, robi co ino kce i kiej ino na to wszyjsko mô szkrabka i lust...
Abo inakszij:
– Lojzik, a przajesz ty mi chocia deczko, łożynisz sie symnóm – pytô sie frela jeji karlusa, i gawcy sie miyłośnie na wiyrch, na jejigo gymba?
– A toć, iże ci przaja, nale ... coby sie zarôzki żynić?
– Nó, tóż ślazuj symie, ty giździe diosecki!
Dôwno tymu nazôd karlus, fyrniok spytôł swoja libsta:
– Wydôsz sie za mie?
Łóna wartko i kurc ónd bindich łodrzykła:
– Niy!
I chop żyje ci terôzki dugo i szczyśnie, łajzi ze kamratami na ryby i na góny, gro fusbal i szkaci, słepie piwo i gorzôła, robi co ino kce i kiej ino na to wszyjsko mô szkrabka i lust...
Abo inakszij:
– Lojzik, a przajesz ty mi chocia deczko, łożynisz sie symnóm – pytô sie frela jeji karlusa, i gawcy sie miyłośnie na wiyrch, na jejigo gymba?
– A toć, iże ci przaja, nale ... coby sie zarôzki żynić?
– Nó, tóż ślazuj symie, ty giździe diosecki!
poniedziałek, 22 października 2012
Dynkmal, i....
Deczko stare już, ale poczytejcie:
Ślecieli ci nóm wartko wszyjske szykowniste świynta môjowe, i Piyrszego Môja, i Świynto Fany, i Trzecigo Môja chocia.... ja, musza deczko to wszyjsko zwekslować. Niy bóło Piyrszego Môja, niy bóło Świynta Pracy abo – jak kcóm kieckowe – Świynta Józefa Robotnika (i te świynto tyż poradziyli sie łóne dlô sia habnóńć), ino bół fajer wysmycyniô na ółtôrze naszego Jana Pawła II. Niy bóło richticznego Świynta Kónstytucji 3 Môja, bo i te świynto nasze kieckowe „purpuraty” przełónacyli na swój szimel we świynto Przenôjświyntszyj Paniynki Królowyj Polski. Niy bóło świynta – jak to łoszkliwce gôdajóm –porynczyństwi kónajóncyj republiki, co tak po polskimu szło by pedzieć: świynta „testamentu konającej republiki”. Nôjważniyjsze ale bóło to, iże łod pióntku do strzody niy bóło blank gôdki ło .... smolyńskij katastrófie. I terôzki sztimuje mi sam artikel Paulka Wakuły, ftory Wóm we naszyj gôdce byda rzóńdziół.
We rócznica pogrzybu swojigo bracika Jarosław Małosrogi Kaczyński łómglôł, łosłabnół, i miasto na Krakowske Przedmiyście we Warszawie zakludziyli ci go do lazarytu. Leżôł ci łón tak łometlany roztomajtymi licami łod EKG, kiej usłyszôł niyśmiôłe klupanie do dźwiyrzy. Sztreknół deczko gowa ... i zdymbiôł.
– Jak ci leci? – spytôł Donald Tusk. I zarôzki wartko dociep:
– Abo lepszij nic niy gôdej, bo jesce cie szlag trefi!
Richtik, Kaczyński wyglóndôł choby zarôzki miôł wyprasknóńć.
– Czegóż to?! – forsknół niyrôd Jarosław Małosrogi.
– Wiysz! Kuknółech sam ino na kwilka, bo móm dobre nówiny! Na dniach mój minister kultóry łoznojmi kónkurs na dynkmal wszyjskich łofiarów katastrófy!
– Nó, i ...?
– A co ty na to? – spytôł Dónald.
Jarosław Małosrogi zacis gymba.
– Mie interesjyruje ino dynkmal Lecha Kaczyńskigo na przodku przed Pałacym Prezidynckim!
– Synk w tym, iże kónzyrwator zabytków sie niy zgôdzô. – muknół łostrzymnie Tusk.
– Jô już tam gynał miarkuja, fto sie niy zgôdzô! – bulknół prezes PiS-u. – To ta łoszkliwô baba Gronkiewicz-Waltz!
– Ino sie chopie niy nerwuj! – prymiyr ze hruzóm świdrzół na warijujóncy zapis EKG.
– Wypokopióła se łóna jakiesik „referyndóm”! – wrzesknół Kaczyński. – Po mojim trupie!
– Jak tak dalszij sie bydziesz aufryjgować, to fto wiy... – Tusk letko zruszół ramiynióma. – Łosobiście niy móm rôd sie w to miyszać, ale zdô mi sie idyjô dynkmalu „światła”. Miarkujesz chopie, take zubtylne, letke sztrale leflektorów przed palastym...
– Nigdy, za Boga niy! – Kaczyński jednym ruchym serwôł ze sia elektródy. – Dynkmal mô być taki, jak to forszlagowôł biszop Pieronek! – sióngnół po jakisik cajtóng i prziwołół: „Zasuć Prezidyncki Palast, a na wiyrszółku postawić dynkmal Lecha Kaczyńskigo, i go ... blank do łostatka łozłócić”!
– Jego eminyncjô mô łosobliwe wymiarkowani humóru... – próbowôł wszyjsko wytuplikować Tusk.
– Za to jô niy móm blank wymiarkowaniô humóru! – łodbulknół Kaczyński. – I beztóż tyż kôżdy miesiónc na Krakowskim Przedmiyściu bydymy robić włóśny dynkmal światła. Nóm niy potrza żodnych leflektorów, nóm styknie tulma ludzi ze fachtlami łozfaklowanymi na côłki karpyntel!
Ślecieli ci nóm wartko wszyjske szykowniste świynta môjowe, i Piyrszego Môja, i Świynto Fany, i Trzecigo Môja chocia.... ja, musza deczko to wszyjsko zwekslować. Niy bóło Piyrszego Môja, niy bóło Świynta Pracy abo – jak kcóm kieckowe – Świynta Józefa Robotnika (i te świynto tyż poradziyli sie łóne dlô sia habnóńć), ino bół fajer wysmycyniô na ółtôrze naszego Jana Pawła II. Niy bóło richticznego Świynta Kónstytucji 3 Môja, bo i te świynto nasze kieckowe „purpuraty” przełónacyli na swój szimel we świynto Przenôjświyntszyj Paniynki Królowyj Polski. Niy bóło świynta – jak to łoszkliwce gôdajóm –porynczyństwi kónajóncyj republiki, co tak po polskimu szło by pedzieć: świynta „testamentu konającej republiki”. Nôjważniyjsze ale bóło to, iże łod pióntku do strzody niy bóło blank gôdki ło .... smolyńskij katastrófie. I terôzki sztimuje mi sam artikel Paulka Wakuły, ftory Wóm we naszyj gôdce byda rzóńdziół.
We rócznica pogrzybu swojigo bracika Jarosław Małosrogi Kaczyński łómglôł, łosłabnół, i miasto na Krakowske Przedmiyście we Warszawie zakludziyli ci go do lazarytu. Leżôł ci łón tak łometlany roztomajtymi licami łod EKG, kiej usłyszôł niyśmiôłe klupanie do dźwiyrzy. Sztreknół deczko gowa ... i zdymbiôł.
– Jak ci leci? – spytôł Donald Tusk. I zarôzki wartko dociep:
– Abo lepszij nic niy gôdej, bo jesce cie szlag trefi!
Richtik, Kaczyński wyglóndôł choby zarôzki miôł wyprasknóńć.
– Czegóż to?! – forsknół niyrôd Jarosław Małosrogi.
– Wiysz! Kuknółech sam ino na kwilka, bo móm dobre nówiny! Na dniach mój minister kultóry łoznojmi kónkurs na dynkmal wszyjskich łofiarów katastrófy!
– Nó, i ...?
– A co ty na to? – spytôł Dónald.
Jarosław Małosrogi zacis gymba.
– Mie interesjyruje ino dynkmal Lecha Kaczyńskigo na przodku przed Pałacym Prezidynckim!
– Synk w tym, iże kónzyrwator zabytków sie niy zgôdzô. – muknół łostrzymnie Tusk.
– Jô już tam gynał miarkuja, fto sie niy zgôdzô! – bulknół prezes PiS-u. – To ta łoszkliwô baba Gronkiewicz-Waltz!
– Ino sie chopie niy nerwuj! – prymiyr ze hruzóm świdrzół na warijujóncy zapis EKG.
– Wypokopióła se łóna jakiesik „referyndóm”! – wrzesknół Kaczyński. – Po mojim trupie!
– Jak tak dalszij sie bydziesz aufryjgować, to fto wiy... – Tusk letko zruszół ramiynióma. – Łosobiście niy móm rôd sie w to miyszać, ale zdô mi sie idyjô dynkmalu „światła”. Miarkujesz chopie, take zubtylne, letke sztrale leflektorów przed palastym...
– Nigdy, za Boga niy! – Kaczyński jednym ruchym serwôł ze sia elektródy. – Dynkmal mô być taki, jak to forszlagowôł biszop Pieronek! – sióngnół po jakisik cajtóng i prziwołół: „Zasuć Prezidyncki Palast, a na wiyrszółku postawić dynkmal Lecha Kaczyńskigo, i go ... blank do łostatka łozłócić”!
– Jego eminyncjô mô łosobliwe wymiarkowani humóru... – próbowôł wszyjsko wytuplikować Tusk.
– Za to jô niy móm blank wymiarkowaniô humóru! – łodbulknół Kaczyński. – I beztóż tyż kôżdy miesiónc na Krakowskim Przedmiyściu bydymy robić włóśny dynkmal światła. Nóm niy potrza żodnych leflektorów, nóm styknie tulma ludzi ze fachtlami łozfaklowanymi na côłki karpyntel!
sobota, 20 października 2012
Nôjgryfniyjszô babeczka...
Blank we nocy jedyn napraniec wrôcô sie nazôd do dóm. Glingo do dźwiyrzy ale jejigo staro niy kce tych dźwiyrzy łozewrzić. Godka mu sie festelnie belónce i mamrô pod kicholym:
– Łotwórz mi ty moja nôjmilyjszô, przismycółech ze sia szykowny sztraub, bukyt kwiôtków, bukyt szarłatnych rółzów dlô nôjgryfniyjszyj babeczki na świycie ...
Baba łozewrziła dźwiyrze, chop wlazuje rajn ... baba sie pyto łoszkliwie:
– A kaj żysz do dioska sóm te gryfne rółzy?
– A kaj to tyż jes ta nôjgryfniyjszô baba na świycie???
– Łotwórz mi ty moja nôjmilyjszô, przismycółech ze sia szykowny sztraub, bukyt kwiôtków, bukyt szarłatnych rółzów dlô nôjgryfniyjszyj babeczki na świycie ...
Baba łozewrziła dźwiyrze, chop wlazuje rajn ... baba sie pyto łoszkliwie:
– A kaj żysz do dioska sóm te gryfne rółzy?
– A kaj to tyż jes ta nôjgryfniyjszô baba na świycie???
piątek, 19 października 2012
Kopidoł...
Wrôcô sie jedyn kopidoł do dóm. Usiotany, zmôchany. Jego starô pytô sie:
– Co ci jes Hanysku? Wielaś dzisiôj miôł pogrzybów?
– E tam, ino jedyn.
– ??? Ino jedyn?
– Chowali my samygo naczylnika, lajtera urzyndu skarbówego.
– Nó, i co z tego?
– Anó, kiejby nic, ale kiej my go ino na zicher zakopali, to byli take brawa, choby na festinie PiS-u ... musieli my bisować, powtôrzać aże łoziym razy!
– Co ci jes Hanysku? Wielaś dzisiôj miôł pogrzybów?
– E tam, ino jedyn.
– ??? Ino jedyn?
– Chowali my samygo naczylnika, lajtera urzyndu skarbówego.
– Nó, i co z tego?
– Anó, kiejby nic, ale kiej my go ino na zicher zakopali, to byli take brawa, choby na festinie PiS-u ... musieli my bisować, powtôrzać aże łoziym razy!
czwartek, 18 października 2012
Ło chopach....
Ło chopach idzie pedzieć tak:
– Chopy do łoziymnôstuch lôt stare sóm jak kelner ... kcieli by łobsużyć, łobskôkać wszyjske baby tela, co niy zawdy poradzóm;
– Chopy tak łod dziewiytnôście aże do trzidziyści lôt stare sóm jak sióngorze ... rznóm wszyjsko co jim wlejzie we grace;
– Chopy juzaś łod trzidziyści do Abrahama sóm jak kómpónisty ... sztimujóm sie bez piyńć godzinów a tak richtik grajóm ino trzi minutecki;
– Juzaś chopy, knakry tak kajsik bez piyńdziesiónt lôt stare sóm jak młynôrze ... łóne już ino miechy ze sia smycóm!
– Chopy do łoziymnôstuch lôt stare sóm jak kelner ... kcieli by łobsużyć, łobskôkać wszyjske baby tela, co niy zawdy poradzóm;
– Chopy tak łod dziewiytnôście aże do trzidziyści lôt stare sóm jak sióngorze ... rznóm wszyjsko co jim wlejzie we grace;
– Chopy juzaś łod trzidziyści do Abrahama sóm jak kómpónisty ... sztimujóm sie bez piyńć godzinów a tak richtik grajóm ino trzi minutecki;
– Juzaś chopy, knakry tak kajsik bez piyńdziesiónt lôt stare sóm jak młynôrze ... łóne już ino miechy ze sia smycóm!
środa, 17 października 2012
Boa abo königsszlanga ….
Nó, mómy gynał – jak to móndroki mianujóm – łogórkowy syzón. A kiej tak, to tyż niy idzie ze powôgóm sam łozprawiać, a ku tymu i filip tyż ździebko łod hicy sztinkruje i beztóż jô rzykna dzisiôj takô gyszichta, kierô żech kajsik we kabarycie usłyszôł. Bezmać to bół kabaret „Pirania” ale jô to rzykna tak, jak sie to terôzki jesce po pôruch latach spóminóm. Niy bydzie to gynał te same, ale posuchejcie.
Kulwito sie berdyjo nikiej jakiesik borajstwo. Szaket na niym flotruje jak fana na magistracie we Chorzowie, harboły tyż choby niy jego, galoty fest za knap, szkucina na fresie. Dociepna jesce, iże żadny choby noc przed geltakiym.
– Szczyńść Boże Gustel, kajś to bół tela casu? Jô cie przeca już cheba ruski rok niy widziôł.
– Aaa, to ty Ojgyn? Wiysz, jô bół we Africe.
– Niy gôdej? We Africe? A gôdali, iże cie zawarli we hereszcie.
– Niy fandzol Ojgyn, jó richtik bół we Africe i tela !
– Kiej żeś to bół we tyj Africe, to na isto widziôłeś roztomajto gadzina, a niy ino we telewizyji lebo na abcybildrach, pra?
– Nó, ja. Mogã ci ło wszyjskich gadzinach chopie godzinóma łozprawiać. Gôdej, co móm ci pedzieć?
– Gustlik, a elefanta widziôłeś na swoji ślypia?
– Widziôłech.
– Widziôłeś, nó, tóż gôdej jaki łón jes?
– Kónia znôsz Ojgyn, ja ?
– Znóm i miarkuja.
– Nó, tóż elefant jes blank podany na kónia, ino mô take srogie dakle, kierymi sie fakluje i kichol choby szlauch łod fojermanów.
– Sztimuje. A żyrafa widziôłeś?
– Widziôłech.
– Nó, tóż berej Gustel jakô łóna je?
– Kónia znôsz?
– Znóm Gustel, znóm.
– Nó, tóż żyrafa jes nikiej kóń, ino mô taki dugi kark, iże jak łyknie apluzina abo banana, podwiyl łóna ji niy śleci do basiska, to ci łóna juzaś mô głód.
– Nó, a tigra widziôłeś?
– Widziôłech.
– Łozprawiej, ale wartko!
– Kónia znôsz?
– Znóm, znóm. Niy bajukej, ino drab gôdej.
– Nó, tóż tiger jes nikiej kóń, ino mô pelc krasiaty choby deka łod staryj Pytlicki i jes łod niygo deczko myńszy.
– Nó, toż terôzki rzyknij mi eźliś widziôł hipopotama?
– Widziôłech, widziôłech Ojgyn.
– Nó, tóż niy poradza sie doczkać. Gôdej, a wartko.
– A kónia Ojgyn znôsz?
– Znóm, znóm, I ustóń ze tym kóniym.
– Nó, tóż hipopotam tyn „nilpferd” jes nikiej kóń, ino mô take maluśkie szłapy a zasik fresa to mô choby kastrol na pranie.
– Nó, a afy, afy widziôłeś?
– Widziółech gynał, i to dosik pora jich bóło.
– Nó, toż gôdej i niy nerwuj mie chopie ze tym kóniym!
– Nó, ale, kónia to ty cheba znôsz?
– Jezderkusie! Przecach ci już gôdôł, iże znóm. Gôdej!
– Nó, tóż musisz wiedzieć, iże afa, znacy małupica jse nikiej kóń ino, iże fresa mô takô jak ty we źdrzadle sie ujzdrzisz, wiysz?
– Nó, a krokodila widziółeś?
– Na isto, widziôłech.
– Gôdej chopie ... a wartko !!!
– Kónia znôsz?
– Pierónie, a toć iże znóm, jużech ci tela razy gôdôł.
– Nó, toż krokodil jes nikiej tyn kóń, ale szłapy mô koślawe choby pies-dakel a sznupa choby zalamander, i wdycki sie tôplô we wodzie.
– Nó, a terôzki na łostatek, ta szlanga kierô sie „boła” mianuje, ta jak to gôdajóm – königsszlanga widziôłeś?
– Widziôłech, a coch chopie miôł niy widzieć?
– Nó, tóż mogesz fandzolić.
– Ojgyn, ale sie niy nerwuj i niy gorsz! Kónia chopie znôsz?
– Pierónie, jesce rółz bydziesz gôdôł ło tym kóniu to cie praskna bez pysk, wiysz?
– Nó, tóż ta szlanga, to ci za pieróna niy jes ... do kónia podanô !!!
Kulwito sie berdyjo nikiej jakiesik borajstwo. Szaket na niym flotruje jak fana na magistracie we Chorzowie, harboły tyż choby niy jego, galoty fest za knap, szkucina na fresie. Dociepna jesce, iże żadny choby noc przed geltakiym.
– Szczyńść Boże Gustel, kajś to bół tela casu? Jô cie przeca już cheba ruski rok niy widziôł.
– Aaa, to ty Ojgyn? Wiysz, jô bół we Africe.
– Niy gôdej? We Africe? A gôdali, iże cie zawarli we hereszcie.
– Niy fandzol Ojgyn, jó richtik bół we Africe i tela !
– Kiej żeś to bół we tyj Africe, to na isto widziôłeś roztomajto gadzina, a niy ino we telewizyji lebo na abcybildrach, pra?
– Nó, ja. Mogã ci ło wszyjskich gadzinach chopie godzinóma łozprawiać. Gôdej, co móm ci pedzieć?
– Gustlik, a elefanta widziôłeś na swoji ślypia?
– Widziôłech.
– Widziôłeś, nó, tóż gôdej jaki łón jes?
– Kónia znôsz Ojgyn, ja ?
– Znóm i miarkuja.
– Nó, tóż elefant jes blank podany na kónia, ino mô take srogie dakle, kierymi sie fakluje i kichol choby szlauch łod fojermanów.
– Sztimuje. A żyrafa widziôłeś?
– Widziôłech.
– Nó, tóż berej Gustel jakô łóna je?
– Kónia znôsz?
– Znóm Gustel, znóm.
– Nó, tóż żyrafa jes nikiej kóń, ino mô taki dugi kark, iże jak łyknie apluzina abo banana, podwiyl łóna ji niy śleci do basiska, to ci łóna juzaś mô głód.
– Nó, a tigra widziôłeś?
– Widziôłech.
– Łozprawiej, ale wartko!
– Kónia znôsz?
– Znóm, znóm. Niy bajukej, ino drab gôdej.
– Nó, tóż tiger jes nikiej kóń, ino mô pelc krasiaty choby deka łod staryj Pytlicki i jes łod niygo deczko myńszy.
– Nó, toż terôzki rzyknij mi eźliś widziôł hipopotama?
– Widziôłech, widziôłech Ojgyn.
– Nó, tóż niy poradza sie doczkać. Gôdej, a wartko.
– A kónia Ojgyn znôsz?
– Znóm, znóm, I ustóń ze tym kóniym.
– Nó, tóż hipopotam tyn „nilpferd” jes nikiej kóń, ino mô take maluśkie szłapy a zasik fresa to mô choby kastrol na pranie.
– Nó, a afy, afy widziôłeś?
– Widziółech gynał, i to dosik pora jich bóło.
– Nó, toż gôdej i niy nerwuj mie chopie ze tym kóniym!
– Nó, ale, kónia to ty cheba znôsz?
– Jezderkusie! Przecach ci już gôdôł, iże znóm. Gôdej!
– Nó, tóż musisz wiedzieć, iże afa, znacy małupica jse nikiej kóń ino, iże fresa mô takô jak ty we źdrzadle sie ujzdrzisz, wiysz?
– Nó, a krokodila widziółeś?
– Na isto, widziôłech.
– Gôdej chopie ... a wartko !!!
– Kónia znôsz?
– Pierónie, a toć iże znóm, jużech ci tela razy gôdôł.
– Nó, toż krokodil jes nikiej tyn kóń, ale szłapy mô koślawe choby pies-dakel a sznupa choby zalamander, i wdycki sie tôplô we wodzie.
– Nó, a terôzki na łostatek, ta szlanga kierô sie „boła” mianuje, ta jak to gôdajóm – königsszlanga widziôłeś?
– Widziôłech, a coch chopie miôł niy widzieć?
– Nó, tóż mogesz fandzolić.
– Ojgyn, ale sie niy nerwuj i niy gorsz! Kónia chopie znôsz?
– Pierónie, jesce rółz bydziesz gôdôł ło tym kóniu to cie praskna bez pysk, wiysz?
– Nó, tóż ta szlanga, to ci za pieróna niy jes ... do kónia podanô !!!
wtorek, 16 października 2012
Baba i jeji pranie ...
Trefiółech ci na naszyj Krojcce jednego kamrata, modego chopa ale już żyniola. Stôli my tak kwilka wele szynku i łorôz tyn karlus pytô mie rajn i łobiycuje postawić laga biyru i sznapsa. Czamu niy, myśla sie, chocia niy za tela miarkuja ło czym by my to tyż mógli ze sia do kupy pogodać. Nó ale ida śniym rajn do pyjtrowyj knajpy, siadómy za tiszym, Walek – tak mu łojce na krzcie dali – razym sztaluje po secie i po zajdlu piwa ... Kiej już szluknół i gorzôłecki, i piwa Walek napoczynô gôdać:
– Wiysz Ojgyn, jo ze tóm mojóm Ernóm przida chnet ło gowa ...
– Eeee tam, Walek, cóż tyż to za pierdoły mi sam łoprawiôsz? Przecamć dziepiyro trzi tydnie żyniaty, to co jô móm dziepiyro pedzieć po śtyrdziystuch latach?
– Wiysz Ojgyn, łóńskigo tydnia niy poradziółech ci jakosik nynać. Ciyngiym żech sie cuciół i cosik mi sie zdało we chałpie niyrichtik ...
– A cóż tyż to bóło u cia niyrichtik – pytóm sie go opaternie, bo możno jakiesik UFO ujzdrzôł abo co.
– Wylazuja Ojgyn do badycimra a sam przicupniyntô na ryczce siedzi moja Erna ...
– Nó, i ...
– Erna, wołóm, co ty sam porabiôsz? Tak niyskoro, a ty niy śpisz?
– Wachuja Walek ... praniô! – łodpedziała mi Ojgyn moja Erna.
– Jako to? Iże co? Wachujesz tego praniô, coby je wyjmnóńć ze waszmasziny kiej sie łóne upiere?
– Niy Walek, łóne już jes wyprane, jô je wywiesióła. Terôzki siedza przi troknerze i wachuja coby gynał wyschło.
– Przewrôcôsz je, coby gibcij wyschło?
– Niy! Przecamć ci gôdóm, iże ino wachuja, a niy iże przewrôcóm!
– Dziołcha niy gôdej, zicłaś sam i wachujesz? A niy mogesz pójńść do prykola spać i niych sie te pranie spróbuje same wyschnóńć?
– A po co, mój ty roztomiyły? Zawdy wachuja praniô, moja mamulka tyż wachowała jak schnie, i łóne wysychô, i wszyjsko jes do porzóndku.
– Nó tóż spróbuj dzisiôj niy wachować.
– Wiysz Walek, ty to ale môsz iptowatô lógika. Wszyjsko jes do porzóndku, móm łobadany szimel, tóż na kiego pieróna móm ekszperymyntówać? A bo to niy wiym, iże jak kca zrobić se tyju, tóż zawdy zaszltruja tyjkana i robia se tyj. I jes do porzóndku. Tóż móm terôzki spróbować niy zaszaltrować tyjkany i łoboczyć, co tyż z tego wyjńdzie?
– ....
– He,he, he tyj zawdy mi gynał wylazuje, kiej móm zaszaltrowanô tyjkana a pranie zawdy schnie ... kiej jô je wachuja, i tela!
Nó, musza pedzieć, coch blank bół we sztichu i niy poradziółech gynał nic tymu mojimu kamratowi łodpedzieć. Ja, ja ... jesce sie taki niy uplóncnół, coby spokopiół wszyjskie do łostatka ... baby, prôwda?
– Wiysz Ojgyn, jo ze tóm mojóm Ernóm przida chnet ło gowa ...
– Eeee tam, Walek, cóż tyż to za pierdoły mi sam łoprawiôsz? Przecamć dziepiyro trzi tydnie żyniaty, to co jô móm dziepiyro pedzieć po śtyrdziystuch latach?
– Wiysz Ojgyn, łóńskigo tydnia niy poradziółech ci jakosik nynać. Ciyngiym żech sie cuciół i cosik mi sie zdało we chałpie niyrichtik ...
– A cóż tyż to bóło u cia niyrichtik – pytóm sie go opaternie, bo możno jakiesik UFO ujzdrzôł abo co.
– Wylazuja Ojgyn do badycimra a sam przicupniyntô na ryczce siedzi moja Erna ...
– Nó, i ...
– Erna, wołóm, co ty sam porabiôsz? Tak niyskoro, a ty niy śpisz?
– Wachuja Walek ... praniô! – łodpedziała mi Ojgyn moja Erna.
– Jako to? Iże co? Wachujesz tego praniô, coby je wyjmnóńć ze waszmasziny kiej sie łóne upiere?
– Niy Walek, łóne już jes wyprane, jô je wywiesióła. Terôzki siedza przi troknerze i wachuja coby gynał wyschło.
– Przewrôcôsz je, coby gibcij wyschło?
– Niy! Przecamć ci gôdóm, iże ino wachuja, a niy iże przewrôcóm!
– Dziołcha niy gôdej, zicłaś sam i wachujesz? A niy mogesz pójńść do prykola spać i niych sie te pranie spróbuje same wyschnóńć?
– A po co, mój ty roztomiyły? Zawdy wachuja praniô, moja mamulka tyż wachowała jak schnie, i łóne wysychô, i wszyjsko jes do porzóndku.
– Nó tóż spróbuj dzisiôj niy wachować.
– Wiysz Walek, ty to ale môsz iptowatô lógika. Wszyjsko jes do porzóndku, móm łobadany szimel, tóż na kiego pieróna móm ekszperymyntówać? A bo to niy wiym, iże jak kca zrobić se tyju, tóż zawdy zaszltruja tyjkana i robia se tyj. I jes do porzóndku. Tóż móm terôzki spróbować niy zaszaltrować tyjkany i łoboczyć, co tyż z tego wyjńdzie?
– ....
– He,he, he tyj zawdy mi gynał wylazuje, kiej móm zaszaltrowanô tyjkana a pranie zawdy schnie ... kiej jô je wachuja, i tela!
Nó, musza pedzieć, coch blank bół we sztichu i niy poradziółech gynał nic tymu mojimu kamratowi łodpedzieć. Ja, ja ... jesce sie taki niy uplóncnół, coby spokopiół wszyjskie do łostatka ... baby, prôwda?
poniedziałek, 15 października 2012
Dociyrny dzieciôk...
Mody łojciec idzie ze swojim synkiym na szpacyr. Łorôz tyn łojciec potknół sie i snerwowany mrónknół pod fusiskiym „dupa”!
– Tatulku, a cóżeście to rzykli? – pyto tyn jego synecek.
– Eee, tam... pedziołech... du... dudus... – łodrzykô łojciec po łoka mrziku.
– Tatulku, a co to jes tyn duduś? – pyto wrazicki synecek.
– Ee... miarkujesz, to jes takô gadzina, taki zwiyrzôk...
– Tatulku! A jak tak na isto wyglóndô ta gadzina?
– Nó, synek, mô łóne szłapecki i krotke klepyty...
– Tatulku! A co jedzóm take dudusie? – niy dowo pokój tyn bajtel.
– Eee, nóóó... nó, jedzóm roztomajte ółbsty i gymizy... – łodrzykô łojciec.
– Tatulku, tatulku! A majóm te dudusie swoji dziecka?
– Nóóó... cheba ja...
– Tatulku, tatulku! To znacy, iże te dudusie sie łozmnôżajóm, prôwda?
– Ja, synek, cheba ja...
– Tatulku! A jak sie mianujóm dziecka łod tych dudusi? – pytô dalszij tyn śpikol.
– Nó... eee... dudusióntka...
– Tatulku! A jak wyglóndajóm te dudusióntka?
– Tyż, synek, majóm grace i szłapecki... gunał jak te sroge, majoryntne...
– Tatulku, tatulku! A co jedzóm te maluske dudusióntka?
– Nó... eee, słepióm mlyko...
– Tatulku! A kaj te maluśke dudusióntka... miyszkajóm?
– DUPA! Dupa! Pedziôłech skorzij DUPA...
– Tatulku, a cóżeście to rzykli? – pyto tyn jego synecek.
– Eee, tam... pedziołech... du... dudus... – łodrzykô łojciec po łoka mrziku.
– Tatulku, a co to jes tyn duduś? – pyto wrazicki synecek.
– Ee... miarkujesz, to jes takô gadzina, taki zwiyrzôk...
– Tatulku! A jak tak na isto wyglóndô ta gadzina?
– Nó, synek, mô łóne szłapecki i krotke klepyty...
– Tatulku! A co jedzóm take dudusie? – niy dowo pokój tyn bajtel.
– Eee, nóóó... nó, jedzóm roztomajte ółbsty i gymizy... – łodrzykô łojciec.
– Tatulku, tatulku! A majóm te dudusie swoji dziecka?
– Nóóó... cheba ja...
– Tatulku, tatulku! To znacy, iże te dudusie sie łozmnôżajóm, prôwda?
– Ja, synek, cheba ja...
– Tatulku! A jak sie mianujóm dziecka łod tych dudusi? – pytô dalszij tyn śpikol.
– Nó... eee... dudusióntka...
– Tatulku! A jak wyglóndajóm te dudusióntka?
– Tyż, synek, majóm grace i szłapecki... gunał jak te sroge, majoryntne...
– Tatulku, tatulku! A co jedzóm te maluske dudusióntka?
– Nó... eee, słepióm mlyko...
– Tatulku! A kaj te maluśke dudusióntka... miyszkajóm?
– DUPA! Dupa! Pedziôłech skorzij DUPA...
niedziela, 14 października 2012
Ło prziwiónzaniu ... inakszij
I juzaś bez cufal spichnółech sie ze mojóm internecowóm kamratkóm, kierô – jak zawdy – miała mocka do połozprawianiô. Napoczła, Wiycie, rzóńdzić cosik ło prziwiónzaniu ale niy kamractwie, ino ło przisznalowaniu, krymplowaniu.
Już łod samygo narodzyniô sómy wszyjskie festelnie do wszyjskigo przibadane. Do ścianów, do gymbów, farbów i nôturów. Do tego tyż, iże ło rozwidnioku pozbywómy sie balastu, znacy sie – srómy, iże lekszij nóm sie lachnóńć we słónyczny wiater, iże kwiôtki trza podlôć i lecy kedy wpuścić chopa do swojigo łogródka. Tak ci sie plóncnie rutina, prziwyk i – „autómatizmus”. Ale naszô Adela blank niy kce być roboterym, chocia sómsiôdy prawióm, iże jes ci łóna festelnie arbajtnô i górliwô. We nôjgorszyjszym cufalu ale moge łóna – jak sama gôdô – przewekslować swoji łoprógramówanie.
Jak we kôżdô niydziela jeji zwiykowany kamrat Władek lôt 94 wylandowôł u nij na łobiydzie. Wlazuje ku nij zawdy po mszy świyntyj, po srogim drógóm ze parafijalnygo kościółka.
– Wiysz Ojgyn – łozprawiô mi Adela 73 – niy miarkuja blank po jakiymy sie tak dziyje, ale zawdy po mszy świyntyj jes ci łón festelnie łozgzukany. Zawdy tyż łozprawiô frechówne wice ło kropoczach, grómnicach i ... ło szpisach, takich lancach janiołów. Przibadałach sie już do Władka lôt 94 i jego fest gańbióncych szpasów, ze reszpektu wysuchuja tuplowanie łozprawianych berów, ale łostatnio uzdałach, co zaszprajcuja prociw ... rutinie.
Nó, i napoczło sie u Adeli 73.
– Władek, jeżeś możno prziwiónzany, przibadany do nudy? – pytô sie Władka lôt 94 naszô Adela.
– Jô? A kajż tyż tam!
– Tóż, zrobiymy cosik dzisiôj blank inakszij Władek ...
– Ja, ja ... seblyc ty Adela dló mie polekuśku swoji szwory, prziłodziynie – blank po lekuśku wyfucôł łozpolóny Władek lôt 94.
– Teee, chopie, ale niy bydziesz mie macôł i grajfowôł bele kaj?
– Forgot! Łobiycuja!
– Nó, tó jô cie przikrympluja do stołka, bo inakszij niy ziścisz, niy dodziyrżisz twojigo słówa.
– Wiysz Ojgyn, tyn mój Władek lôt 94 zarôzki przikwolół te niy kôżdydniówe żóndanie – gôwyńdzióła dalszij moja kamratka Adela. – Zasztopowałach ale mu szłapy pôskym łod mantlówy, juzaś sznórbyndlami spańtałach mu jego grace i przikrymplowałach do podpiyrki fatersztula. Zatym poszłach po mój bigelbret.
– Jezderkusie, babo, co tyż ty na isto robisz? – tropi sie Władek lôt 94.
– Yntlich na cosik musza pokłaść moje badki i cycynhaltry.
– Ło sto pierónów! ...
– Doczkej chopie, musza przecamć wszyjsko do porzóndku narychtować! – łodrzykła Adela Władkowi lôt 94.
– I wiysz Ojgyn, wniysłach wysuszóne pranie ze balkónu, szteknółach żelôzko do sztekra i wziynach sie do biglowaniô mojich badków. Kciałach pokôzać Władkowi jak na isto procne moge być spôłnianie rutinowych, zwykowych uczynków. Łón tak po prôwdzie sie festelnie bańtowôł, ale poświynciółach Ojgyn moje wysuszóne „antigwôłtki” i zaknyblówałach ci go do imyntu ....
– A jô – rzykła po jakimsik łoka mrziku – a jôch bóła rada, co mi łón niy macô badków, bo jô, miarkujesz Ojgyn, festelnie niy móm rada, i moc protystuja prociw ... „fetyszystóm”.
Już łod samygo narodzyniô sómy wszyjskie festelnie do wszyjskigo przibadane. Do ścianów, do gymbów, farbów i nôturów. Do tego tyż, iże ło rozwidnioku pozbywómy sie balastu, znacy sie – srómy, iże lekszij nóm sie lachnóńć we słónyczny wiater, iże kwiôtki trza podlôć i lecy kedy wpuścić chopa do swojigo łogródka. Tak ci sie plóncnie rutina, prziwyk i – „autómatizmus”. Ale naszô Adela blank niy kce być roboterym, chocia sómsiôdy prawióm, iże jes ci łóna festelnie arbajtnô i górliwô. We nôjgorszyjszym cufalu ale moge łóna – jak sama gôdô – przewekslować swoji łoprógramówanie.
Jak we kôżdô niydziela jeji zwiykowany kamrat Władek lôt 94 wylandowôł u nij na łobiydzie. Wlazuje ku nij zawdy po mszy świyntyj, po srogim drógóm ze parafijalnygo kościółka.
– Wiysz Ojgyn – łozprawiô mi Adela 73 – niy miarkuja blank po jakiymy sie tak dziyje, ale zawdy po mszy świyntyj jes ci łón festelnie łozgzukany. Zawdy tyż łozprawiô frechówne wice ło kropoczach, grómnicach i ... ło szpisach, takich lancach janiołów. Przibadałach sie już do Władka lôt 94 i jego fest gańbióncych szpasów, ze reszpektu wysuchuja tuplowanie łozprawianych berów, ale łostatnio uzdałach, co zaszprajcuja prociw ... rutinie.
Nó, i napoczło sie u Adeli 73.
– Władek, jeżeś możno prziwiónzany, przibadany do nudy? – pytô sie Władka lôt 94 naszô Adela.
– Jô? A kajż tyż tam!
– Tóż, zrobiymy cosik dzisiôj blank inakszij Władek ...
– Ja, ja ... seblyc ty Adela dló mie polekuśku swoji szwory, prziłodziynie – blank po lekuśku wyfucôł łozpolóny Władek lôt 94.
– Teee, chopie, ale niy bydziesz mie macôł i grajfowôł bele kaj?
– Forgot! Łobiycuja!
– Nó, tó jô cie przikrympluja do stołka, bo inakszij niy ziścisz, niy dodziyrżisz twojigo słówa.
– Wiysz Ojgyn, tyn mój Władek lôt 94 zarôzki przikwolół te niy kôżdydniówe żóndanie – gôwyńdzióła dalszij moja kamratka Adela. – Zasztopowałach ale mu szłapy pôskym łod mantlówy, juzaś sznórbyndlami spańtałach mu jego grace i przikrymplowałach do podpiyrki fatersztula. Zatym poszłach po mój bigelbret.
– Jezderkusie, babo, co tyż ty na isto robisz? – tropi sie Władek lôt 94.
– Yntlich na cosik musza pokłaść moje badki i cycynhaltry.
– Ło sto pierónów! ...
– Doczkej chopie, musza przecamć wszyjsko do porzóndku narychtować! – łodrzykła Adela Władkowi lôt 94.
– I wiysz Ojgyn, wniysłach wysuszóne pranie ze balkónu, szteknółach żelôzko do sztekra i wziynach sie do biglowaniô mojich badków. Kciałach pokôzać Władkowi jak na isto procne moge być spôłnianie rutinowych, zwykowych uczynków. Łón tak po prôwdzie sie festelnie bańtowôł, ale poświynciółach Ojgyn moje wysuszóne „antigwôłtki” i zaknyblówałach ci go do imyntu ....
– A jô – rzykła po jakimsik łoka mrziku – a jôch bóła rada, co mi łón niy macô badków, bo jô, miarkujesz Ojgyn, festelnie niy móm rada, i moc protystuja prociw ... „fetyszystóm”.
sobota, 13 października 2012
Ło łókciach, abzacach i rostôczaniu prziroków ....
Tak ci mie jakosik terôzki łostatnio na podzim chycióło, coby sztyjc szkryflać ło latach, ftore już dôwno nóm śmiytli, ftore przefurgli ci nóm kajsik tak miyndzy palcyskóma, i to anichmy sie pozdali. I tak mi sie to poskłôdało, coch ciyngiym wajôł, jamrowôł jak tyż to tyn czas gibko fyrlo, jak podany jes na rzyka, ftorô płynie i jak to ... chopy ... mómy ciyngiym z górki. Ale trefiółech we internecu na jedna zwiykowanô już kamratka Adela (tak ło sia miarkuje), ftorô juzaś niy zaziyrô do zadku ino durch i jednym ciyngiym sie raduje tym, co jes naobkoło. Możno tyż terôzki spróbuja pedzieć po naszymu to, co Łóna naszkryflała bóła kiejsik na swojim internecowym „blogu”.
Łozsiywanie prziroków i szarmu babeczkóm nôjlepszij wylazuje we landszafcie górskim abo na ... płôchcie. We kôżdym razie na wycióńgniyńcie gracy muszóm być „roztocza”, take wiycie prykolowe pajynczôki. Abo gryfniste ruske bónkry na lajtóngu Mołotowa, ftore idzie natrefić we Roztoczu Wschodniym lebo tyż we zituacyji, kaj róla grô nôskórek abo chopski naplytek, ftory przecamć tyż mô tyn nôskórek, kiery jes srogachnym maszkytym dlô tych prykolowych pajynczôków. Jednakowóż we jednym i drugim cufalu rachujóm sie na łostatku sroge abzace, ftore babksô łysta ślachytnie szlangujóm i sprôwiajóm, iże płôchta na prykolu stôwô sie rynbanóm na ftoryj niyrółz łodbywô sie WKKW, znacy Wszechstrónny Kónkurs Kónia Wiyrzchowygo.
Ku tymu jesce baby łozsiywajóm swój przirok do kupy ze inkszymi, bo tyż ze tulmy azistyntek i sekrytarek nôjlekszij wybić sie bez sroge abzace, szpana szłapy i prosty sznit na sztrymfach, ftory idzie na pozdel szłapy. Łod piynty do ćmoka półrzitków, jaki dôwô ciyń knap kiecki. Prziroki nôjbarzij rajcownie łozsiywajóncyj abzacowe wdziynki babeczki chytajóm we łoka mrziku prezesy, dyrechtory, kerowniki. We jankornyj cichóści zaplycza, szpajchra, lyjamtu jes tyż ci te rajcowanie medikowane bez ajnfachowych arbajterów, a niyskorzij przedstôwiane we fantazyjach nałónczôs kóntaktu i kuplowaniô sie ze Ernóm abo jakóm inkszóm Marijkóm na plaskatyj zoli.
– Wiym jô na isto cosik ło tym – pisze naszô Adela – bo mój przociel Władek lôt 94 zaskoczół mie swojóm próśbóm.
– Adela! A łobuj ty te twoje gryfne szczewiki na srogim abzacu.
– A cóżeś ty jaki? Na jakiego pieróna?
– Bo tak barzij intynziwnie łosiywôsz swój rajc.
– Ale to doskwiyrne, dej pokój chopie lôt 94!
– Przecamć niy po to roztopiyrzôłech sie łókciami, dyćby cie przigôdać i do łostatka szafnóńć, cobyś terôzki miała muki i afki śmigała!
– Snadnóm rzecóm zmachlowałach Władkowi lôt 94 krach i srogô haja, bo tak przecamć żôdyn dżyntylmyn, żôdyn kawaliyr sie niy zachowuje na płôchcie we prykolu. – rzóńdzióła dalszij Adela. – I chociach już dôwno stracióła złudzynia, markiyróng co do szumnoty Władka lôt 94 we kôżdydniowym łobyciu, to dyć żysz mie to sztyjc szteruje. W kôżdym bóńdź razie Władek lôt 94 dôł mi tyż przijńść na to, iże coby richtik szafnóńć „korporacyjnô” baba na srogich abzacach, chop musi sie fest roztopiyrzać. Łokiyć szmajchlyrza, absztyfikanta mô być twardy, zielazny i niyugnyty, zatôpiać sie musi we szpeku kónkurynta, zniynôgła wylazować bokym i razinku musi być łón zawdy przitómny. Łokiyć ważny jes tyż na prykolowyj płôchcie, bo przecamć róncz baba jes już na tych abzacach, to przinoleżi sie coby we rywanżu chop bół festelnie ... wizgyrny i ku tymu srogi gibczok!
Nó, i naszyj Adeli dzisiôj sie udało, miała mazel. Władek lôt 94 łobuł szczewiki na srogich abzacach!!!
Łozsiywanie prziroków i szarmu babeczkóm nôjlepszij wylazuje we landszafcie górskim abo na ... płôchcie. We kôżdym razie na wycióńgniyńcie gracy muszóm być „roztocza”, take wiycie prykolowe pajynczôki. Abo gryfniste ruske bónkry na lajtóngu Mołotowa, ftore idzie natrefić we Roztoczu Wschodniym lebo tyż we zituacyji, kaj róla grô nôskórek abo chopski naplytek, ftory przecamć tyż mô tyn nôskórek, kiery jes srogachnym maszkytym dlô tych prykolowych pajynczôków. Jednakowóż we jednym i drugim cufalu rachujóm sie na łostatku sroge abzace, ftore babksô łysta ślachytnie szlangujóm i sprôwiajóm, iże płôchta na prykolu stôwô sie rynbanóm na ftoryj niyrółz łodbywô sie WKKW, znacy Wszechstrónny Kónkurs Kónia Wiyrzchowygo.
Ku tymu jesce baby łozsiywajóm swój przirok do kupy ze inkszymi, bo tyż ze tulmy azistyntek i sekrytarek nôjlekszij wybić sie bez sroge abzace, szpana szłapy i prosty sznit na sztrymfach, ftory idzie na pozdel szłapy. Łod piynty do ćmoka półrzitków, jaki dôwô ciyń knap kiecki. Prziroki nôjbarzij rajcownie łozsiywajóncyj abzacowe wdziynki babeczki chytajóm we łoka mrziku prezesy, dyrechtory, kerowniki. We jankornyj cichóści zaplycza, szpajchra, lyjamtu jes tyż ci te rajcowanie medikowane bez ajnfachowych arbajterów, a niyskorzij przedstôwiane we fantazyjach nałónczôs kóntaktu i kuplowaniô sie ze Ernóm abo jakóm inkszóm Marijkóm na plaskatyj zoli.
– Wiym jô na isto cosik ło tym – pisze naszô Adela – bo mój przociel Władek lôt 94 zaskoczół mie swojóm próśbóm.
– Adela! A łobuj ty te twoje gryfne szczewiki na srogim abzacu.
– A cóżeś ty jaki? Na jakiego pieróna?
– Bo tak barzij intynziwnie łosiywôsz swój rajc.
– Ale to doskwiyrne, dej pokój chopie lôt 94!
– Przecamć niy po to roztopiyrzôłech sie łókciami, dyćby cie przigôdać i do łostatka szafnóńć, cobyś terôzki miała muki i afki śmigała!
– Snadnóm rzecóm zmachlowałach Władkowi lôt 94 krach i srogô haja, bo tak przecamć żôdyn dżyntylmyn, żôdyn kawaliyr sie niy zachowuje na płôchcie we prykolu. – rzóńdzióła dalszij Adela. – I chociach już dôwno stracióła złudzynia, markiyróng co do szumnoty Władka lôt 94 we kôżdydniowym łobyciu, to dyć żysz mie to sztyjc szteruje. W kôżdym bóńdź razie Władek lôt 94 dôł mi tyż przijńść na to, iże coby richtik szafnóńć „korporacyjnô” baba na srogich abzacach, chop musi sie fest roztopiyrzać. Łokiyć szmajchlyrza, absztyfikanta mô być twardy, zielazny i niyugnyty, zatôpiać sie musi we szpeku kónkurynta, zniynôgła wylazować bokym i razinku musi być łón zawdy przitómny. Łokiyć ważny jes tyż na prykolowyj płôchcie, bo przecamć róncz baba jes już na tych abzacach, to przinoleżi sie coby we rywanżu chop bół festelnie ... wizgyrny i ku tymu srogi gibczok!
Nó, i naszyj Adeli dzisiôj sie udało, miała mazel. Władek lôt 94 łobuł szczewiki na srogich abzacach!!!
piątek, 12 października 2012
Przi słepaniu gorzôły ...
Przi słepaniu gorzôły trza zawdy na wszyjsko dôwać pozór. Bo kiej sie niy do pozór, to moge być tak nikiej ze Gustlikiym łod staryj Gorzelocki.
Bół ci łón kiejsik na fajerze i pech kciôł, iże zabrakło gorzôły i sztofu, cyli piwa. Nó, tóż wszyjskie posłali Gustlika, skuli tego co łón bół nôjmodszy, na sztela po gorzôła. To jesce bóło na łostatek srogigo Eda (tego wiycie: Gierka). Ślazuje Gustlik po słodach i łoroz gawcy a sam we siyni, blank na spodku, leży jakisik – barzij jak sóm Gustlik – naprany panoczek. Trza go hilfnóńć pomedikowôł Gustlik.
– Panoczku, a dyć co wy sam robicie?
– Jô, jô sam ... miyszkóm.
– Sam? A kaj?
– A, na drugim sztoku.
– A kluce łod dźwiyrzy majóm panoczku?
– Ja, sam we weście, we lewyj kabzi.
Wzión Gustlik tego panoczka pod parza, zatargôł go na drugi sztok, wycióng kluce, łotwar dźwiyrze, wrajziół mu kluce nazôd do kabzy i wcis rajn. Ślôz na dół, a sam we tym samym miejscu, kaj przodzij, leży ufifrany tyn sóm panoczek.
– Jezderkusie! A co łóni sam robióm?
– Jô? Jô sam miyszkóm.
– Sam? A kaj?
– A na, na ... drugim sztoku.
– A kluce łod antryju majóm?
– A móm. We weście, we lewyj kabzie.
Gustlik sie już deczko zmôchôł, ale biere panoczka pod parza i targo go na tyn drugi sztok. Wycióngo kluce, łotwiyro dźwiyrze do antryja, wtykô kluce nazôd do westy, i szibuje panoczka driny.
Kiej zasik śloz nazôd na dół, kuko a sam, jesce barzij zmaraszóny, łobdrzistany, leży panoczek we tym samym miyjscu.
– Sto pierónów, przecach niy je taki naprany, co mie straszy, abo co?
Nale, iże bół dobry cowiek, zgibôł sie nad naprańcym-panoczkiym i zasik pytô:
– Hej, suchajóm łóni jeny. Co łóni sam robióm?
– Jô, jô, jô ... sam miyszkóm.
– Łóni sam na isto miyszkajóm?
– Ja, na isto, na drugim sztoku, a kluce móm we weście, we lewyj kabzie.
Narôzki tyn naprany wejzdrzôł sie na Gustlika i jak niy wrzesknie:
– Cof sie giździe pieróński łodymie! Jô sie już niy dóm przeca trzeci rôz wciepnóńć do windy!!!
A już za starego piyrwyj móndre ludzie gôdali, iże alkohol słepany ze umiarym, opaternie niy szkłódzi nawet we nôjwiynkszych ... ilościach!!!
Bół ci łón kiejsik na fajerze i pech kciôł, iże zabrakło gorzôły i sztofu, cyli piwa. Nó, tóż wszyjskie posłali Gustlika, skuli tego co łón bół nôjmodszy, na sztela po gorzôła. To jesce bóło na łostatek srogigo Eda (tego wiycie: Gierka). Ślazuje Gustlik po słodach i łoroz gawcy a sam we siyni, blank na spodku, leży jakisik – barzij jak sóm Gustlik – naprany panoczek. Trza go hilfnóńć pomedikowôł Gustlik.
– Panoczku, a dyć co wy sam robicie?
– Jô, jô sam ... miyszkóm.
– Sam? A kaj?
– A, na drugim sztoku.
– A kluce łod dźwiyrzy majóm panoczku?
– Ja, sam we weście, we lewyj kabzi.
Wzión Gustlik tego panoczka pod parza, zatargôł go na drugi sztok, wycióng kluce, łotwar dźwiyrze, wrajziół mu kluce nazôd do kabzy i wcis rajn. Ślôz na dół, a sam we tym samym miejscu, kaj przodzij, leży ufifrany tyn sóm panoczek.
– Jezderkusie! A co łóni sam robióm?
– Jô? Jô sam miyszkóm.
– Sam? A kaj?
– A na, na ... drugim sztoku.
– A kluce łod antryju majóm?
– A móm. We weście, we lewyj kabzie.
Gustlik sie już deczko zmôchôł, ale biere panoczka pod parza i targo go na tyn drugi sztok. Wycióngo kluce, łotwiyro dźwiyrze do antryja, wtykô kluce nazôd do westy, i szibuje panoczka driny.
Kiej zasik śloz nazôd na dół, kuko a sam, jesce barzij zmaraszóny, łobdrzistany, leży panoczek we tym samym miyjscu.
– Sto pierónów, przecach niy je taki naprany, co mie straszy, abo co?
Nale, iże bół dobry cowiek, zgibôł sie nad naprańcym-panoczkiym i zasik pytô:
– Hej, suchajóm łóni jeny. Co łóni sam robióm?
– Jô, jô, jô ... sam miyszkóm.
– Łóni sam na isto miyszkajóm?
– Ja, na isto, na drugim sztoku, a kluce móm we weście, we lewyj kabzie.
Narôzki tyn naprany wejzdrzôł sie na Gustlika i jak niy wrzesknie:
– Cof sie giździe pieróński łodymie! Jô sie już niy dóm przeca trzeci rôz wciepnóńć do windy!!!
A już za starego piyrwyj móndre ludzie gôdali, iże alkohol słepany ze umiarym, opaternie niy szkłódzi nawet we nôjwiynkszych ... ilościach!!!
czwartek, 11 października 2012
Ze dzieckowygo tagebucha ...
Dzisiôj wykludziyli my sie ze mamulkóm i tatulkiym na grziby do lasa. Żôl, iże zbiyranie bóło wyjóntkowo usmolóne. podarymne przeczôsanie lasa prawucko wyłostrziło szpas mojigo tatulka, co szło usłyszeć we takij gôdce:
– I co myjńszy – pytô tatulek. – Znodeś coś?
– Aaaa, ino jedna starô purchôwka ...
– Eźli jô ci mody kôzôł szukać mamulki? – łodpedziôł tatulek.
Mamulka ino cosik zamróncała, smorszczyła czoło ... ale nic ... podeptali my dalszij ... Po jakimsik łoka mrziku tatulek uciyszóny, bo yntlich znod jednego grziba:
– Pokôż, pokôż! Eeee, taki maluśki – rzyknółech tatulkowi.
– Maluśki, bo maluśki ale zawdy jes! Lepszy maluśki, niźli żôdyn, synek!
– Ja, ja ... – przituplowała mamulka. – Łod trzidziystu piyńciuch lôt i to ciyngiym wmôwiô ...
– I co myjńszy – pytô tatulek. – Znodeś coś?
– Aaaa, ino jedna starô purchôwka ...
– Eźli jô ci mody kôzôł szukać mamulki? – łodpedziôł tatulek.
Mamulka ino cosik zamróncała, smorszczyła czoło ... ale nic ... podeptali my dalszij ... Po jakimsik łoka mrziku tatulek uciyszóny, bo yntlich znod jednego grziba:
– Pokôż, pokôż! Eeee, taki maluśki – rzyknółech tatulkowi.
– Maluśki, bo maluśki ale zawdy jes! Lepszy maluśki, niźli żôdyn, synek!
– Ja, ja ... – przituplowała mamulka. – Łod trzidziystu piyńciuch lôt i to ciyngiym wmôwiô ...
środa, 10 października 2012
Wilibald abo... dupczynie...
Wiycie, mómy fajnistego kamrata ło wdziyncznym mianie Wilibald ... krótko Wilduś. Żódyn snos już niy pamiyntô, jak łón richik sie mianuje, bo tyn Wilduś przijón sie tak sztram, iże i jego mamulka tyż tak na niygo wołô.
Wilduś jes dochtorym i stanówi cufal na światówô skala, eźli idzie ło jego popyrtanie i niyprzitómnóść. Kiej łón mô słóżba we walesce, we łośmiuch cufalach na dziesiyńć kómando waleski musi na niygo doczkać, bo Wilduś musi sie wrócić po cosik, cego zapómniôł abo – i to nôjczyńści – po cosik, co wyjmnół ze tyj karytki we dlô sia ino wiadómym cylu. Inkszóm razóm łobsztalowôł, wołôł waleska dlô sia, bo jego autok niy kciôł łodpolić. Powód ... blank ajnfachowy – Wilduś łostawiół łoświycóne światło i bez côłkô noc zdech mu akumulator. A iże niy miôł kaj go podladować, tyn nasz Wilduś poprosiół czelodka ze waleski, coby mu spróbowali postawić zdechły akumulator na szłapy ... ze użyciym tego ichniygo „defibrylatora”. A co? Sztróm to sztróm, i tela, co za mecyje, prôwda?
Króm bezpochybnego niyłogarniyńciô, Wilduś ci kwôli sie ze roztomajtych impryzów wydôwanych na kôżdô możybnô przileżitóść. I tak bawiymy sie u niygo na przileżitóść gyburstaku, żyniacki, Andrzyjków, napoczniyńciô syzónu grillowygo, piyrszygo wiesiynnygo koszynia trółwy, rócznicy ajnwajóngu ... słówym – kôżdô przileżitóść jes galantnô.
Jak tyż przistało na takigo lwa zalónowygo, tyn nasz kamrat Wilduś mô rôd łozprawiać wice. We skuplowaniu ze jego niyprzitómnóścióm (a dodejcie jesce wysłepanô na góścinie gorzôła, bo jak rasowy dochtór Wilduś za kragel niy wylywo) plóncnóm sie niyzapómniane rozinki. Na tyn przikłôd:
Ernie zakciało sie festelnego zeksu. Idzie ku Bercikowi i gôdô:
– Bercik, a mie sie kce łostrygo zeksu!
– Nó ... tóż, co jô móm robić – pytô sie Bercik.
– Nó, zedrzij symie côłke prziłobleczynie!
Nó, i Bercik serwôł ze Erny łobleczyni.
– A terôzki Bercik ciepnij mie na zofa!
Bercik sztuchnół Erna na prykol.
– A terôzki Bercik mie gynał wypierdol!
– Nó, tóż Erna cióng stónd! Wyrywej!
A juzaś kej indzij jedna naszô kamratka łozprawiała tak:
Wiycie, łóńskij soboty Wilduś położół mie na prykol, grajfuje pod kiecka i łorôz sie mie pytô:
– Rzyknij mi Ana, co to je: zielóne i mó biôłe kółecka?
A skuli tego, iżech tyn wic już znała łod łochrónki, a miałach rada te jego côłke gracanie kole mojich cycynhaltrów i stringów, toch nie gôdała nic, i udowałach, co blank niy miarkuja, co to jes. Nó, i Wilduś tak po jakisik kwilce łodrzyko, co to jes ... trółwa ...
– Jezderkusie! Padosz Wilduś, co to jes trółwa, ja? Nó, tóż rzyknij mi a skany sóm te kółecka? – rzykłach mu deczko znerwowano.
Nó, i Wilduś kwilka pomedikowôł, poślynczôł ... i na łostatku rzyknół:
– Nó, ja ... gynał ... skany te kółecka?
Nó i wzión, i poszoł ... a jô leża ...
Wilduś jes dochtorym i stanówi cufal na światówô skala, eźli idzie ło jego popyrtanie i niyprzitómnóść. Kiej łón mô słóżba we walesce, we łośmiuch cufalach na dziesiyńć kómando waleski musi na niygo doczkać, bo Wilduś musi sie wrócić po cosik, cego zapómniôł abo – i to nôjczyńści – po cosik, co wyjmnół ze tyj karytki we dlô sia ino wiadómym cylu. Inkszóm razóm łobsztalowôł, wołôł waleska dlô sia, bo jego autok niy kciôł łodpolić. Powód ... blank ajnfachowy – Wilduś łostawiół łoświycóne światło i bez côłkô noc zdech mu akumulator. A iże niy miôł kaj go podladować, tyn nasz Wilduś poprosiół czelodka ze waleski, coby mu spróbowali postawić zdechły akumulator na szłapy ... ze użyciym tego ichniygo „defibrylatora”. A co? Sztróm to sztróm, i tela, co za mecyje, prôwda?
Króm bezpochybnego niyłogarniyńciô, Wilduś ci kwôli sie ze roztomajtych impryzów wydôwanych na kôżdô możybnô przileżitóść. I tak bawiymy sie u niygo na przileżitóść gyburstaku, żyniacki, Andrzyjków, napoczniyńciô syzónu grillowygo, piyrszygo wiesiynnygo koszynia trółwy, rócznicy ajnwajóngu ... słówym – kôżdô przileżitóść jes galantnô.
Jak tyż przistało na takigo lwa zalónowygo, tyn nasz kamrat Wilduś mô rôd łozprawiać wice. We skuplowaniu ze jego niyprzitómnóścióm (a dodejcie jesce wysłepanô na góścinie gorzôła, bo jak rasowy dochtór Wilduś za kragel niy wylywo) plóncnóm sie niyzapómniane rozinki. Na tyn przikłôd:
Ernie zakciało sie festelnego zeksu. Idzie ku Bercikowi i gôdô:
– Bercik, a mie sie kce łostrygo zeksu!
– Nó ... tóż, co jô móm robić – pytô sie Bercik.
– Nó, zedrzij symie côłke prziłobleczynie!
Nó, i Bercik serwôł ze Erny łobleczyni.
– A terôzki Bercik ciepnij mie na zofa!
Bercik sztuchnół Erna na prykol.
– A terôzki Bercik mie gynał wypierdol!
– Nó, tóż Erna cióng stónd! Wyrywej!
A juzaś kej indzij jedna naszô kamratka łozprawiała tak:
Wiycie, łóńskij soboty Wilduś położół mie na prykol, grajfuje pod kiecka i łorôz sie mie pytô:
– Rzyknij mi Ana, co to je: zielóne i mó biôłe kółecka?
A skuli tego, iżech tyn wic już znała łod łochrónki, a miałach rada te jego côłke gracanie kole mojich cycynhaltrów i stringów, toch nie gôdała nic, i udowałach, co blank niy miarkuja, co to jes. Nó, i Wilduś tak po jakisik kwilce łodrzyko, co to jes ... trółwa ...
– Jezderkusie! Padosz Wilduś, co to jes trółwa, ja? Nó, tóż rzyknij mi a skany sóm te kółecka? – rzykłach mu deczko znerwowano.
Nó, i Wilduś kwilka pomedikowôł, poślynczôł ... i na łostatku rzyknół:
– Nó, ja ... gynał ... skany te kółecka?
Nó i wzión, i poszoł ... a jô leża ...
wtorek, 9 października 2012
Tyż podzim...
Jedyn mój stary kamrat spómniôł mi kiejsik przi sznapsie ło roztomajtych ci naszych dzieckowych grackach, ło tym, co my za bajtli bajstlowali. Niyftore ze tych gracków szło zrobić na dworze, niyftore, kiej już dyszcz siómpiół, to ino we chałpie, ale tyż przi tyj przileżitości to i mie sie spómnieli fale, jak to dôwnij, za starego piyrwyj, grało sie na placu we klipa, fyrtało sie ze rajfóm, ringiym na drucie, smyndzióło sie kalfaskami abo, już na łodwieczerz, już we chałpie, bajstlowało sie sroge szpile we cymbergaja. Nó, niyftorzi, te starszyjsze synki, kiej pichli faterkowi pôra szachtli sztrachecli, to bajstlowali take szczylanie z kluca. Szczylało sie tyż kalichlorkiym (kiery szło sie lajstnóńć we japtyce) abo karbidym w biksach (nó, to barzij na Zilwestra, lebo na Wielkanoc, ale kiej indzij tyż) a na podzim, to musowo byli kalfaski i smyndzóne w nich driny kobzole we liściach.
Nó ale, do kalfasek liściô musieli być blank suche, bo inakszij festelnie sie smyndzióło a kartofle sie niy upiykli. Terôzki możno niy idzie tela tych kalfasek bajstlować, bo lakfarby i inksze fizymatynta sóm we „plastikowych” biksach, a na kalfaska musiała być putnia, biksa blaszannô, we kieryj sie borowalo dziury, przipinało jakosik keta lebo drót, folowało kupowato liścio ... sztrachecle i hajda ... rozfaklować do mola i smyndzić aże niyftore ficywyrty tyrali ze krykami za tymi bajtlami, kiere ta łostuda bajstlowali. Te starszyjsze gizdole, kiere już sie za dziołchami łoglóndali, to brali pôra kartofli do neca, namôwiali jako gryfnô frela i deptali na szachta, za zegródki, wszandy tam, kaj ci jich żôdyn niy móg szterować, łodgrowali roztomajte kónsztiki i łobmacowali te dziołchy i grajfowali tam, kaj słóńce niy kukô. Zbiyrali tyż sie liścio, grochowiny i inksze habozi, kiere szło na takô fojerka naściubić i hajda...
Opaternie, deczko podmuchać w ta fojerka, ... miało sie smyndzić, ale niy pôlić srogim łogniym. Niyskorzij wciepowało sie kobzole, zasuło jesce liścióma i ... trza bóło doczkać ... Terôzki szło przerobiać take Wiycie, „prace ręczne”, abo jak to łoszkliwce gôdali „łobiycanki, macanki a gupiymu styrcy ! Nó, wiycie co, pra? A niyskorzij, te ufifrane fresy, te palcyska zgorane z tego łognia ze fojery i ta uciecha, kiej dziołcha sama kciała na drugi dziyń juzaś pójńść na szachta, na hołda, na „balzamgórka” abo kaj ino cowiek, co tam cowiek? modziok, ftory już napoczynôł miarkować, po jakymu nasz dobry Pónbóczek stwórzół dwie zorty ludzi: chopców i dziołchy.
Pierónie! A terôzki tela modzioków siupnie we tych modernych „kafyjach internytowych” i ani niy pogracô, ani kajsik niy pokusikuje, bo ino wciepuje bez mobilnioki te ichnie SMS-y lebo diosek wiy co jesce. Przeca, eźli moge to być jakô uciecha dlô synka i dlô dziołchy, kiej niy idzie pomacać, pogracać kaj we wiycie a jô miarkuja, a ino co moge jim we palcyska trefić, to jake knefle ze „kómórki” lebo kómputra?
Niy, jô możno jes stary knaker, ale jakosik niy poradza sie forsztelować, niy poradza sie wystawić, coby moje palcyska przi szykownyj, gryfnyj i ku tymu jesce modyj dziołsze ino po kneflikach lôtali, i to niy kneflikach łod cycynhaltra, jakli, ... nó, przeca Wiycie, przecaście jesce tyż tego niy przepómnieli jak to sie kiejskik bajstlowało, pra? Cosik mi sie belóntajóm sam mode lata, a kôżde lata majóm swoji uciechy, prôwda? Terôzki jô tyż barzij móm rôd dobre piwo i laga, ku tymu jesce ździebko poszkacić niźli... chocia ... jesce mi na śniku roztomajte gupoty przilazujóm! Nó, i styknie!
Nó, tóż jesce blank na łostatek, cosik takigo gryfnego, richtich na podzim:
„I ty nie jesteś z uroków odarta,
Jesienna poro smutku i niemocy,
Gdy innych ptaków kończy się już warta
I kogut tylko skrzeczy o północy;
Gdy słońce, gasnąć, w mgłach posępnych tonie
I rzuca niwom długie, żółte smugi,
A wyrobnica biada na zagonie,
Że dzień tak krótki, a wieczór tak długi...
I tyś nie brzydka, szara druhno zimy,
Wiodąca z sobą melancholię dziką
Strojna w błękitne chat wieśniaczych dymy
I głośna rogów myśliwskich muzyką,
Gdy w zwaloną drzew trupami knieję
Ze sforą wyżłów prowadzisz szlachcica
I grzmią dwururki, i starka się leje,
I płomień ognisk krwawo barwi lica.”
To napisôł Wiktor Gomulicki i chnet bydzie, bydóm niyftorzi fajrować jednygo szykownygo świyntygo, św. Huberta. bydzie srogi fest – Hubertus. Ale to już możno byda rzondziół inkszym razym.
Nó ale, do kalfasek liściô musieli być blank suche, bo inakszij festelnie sie smyndzióło a kartofle sie niy upiykli. Terôzki możno niy idzie tela tych kalfasek bajstlować, bo lakfarby i inksze fizymatynta sóm we „plastikowych” biksach, a na kalfaska musiała być putnia, biksa blaszannô, we kieryj sie borowalo dziury, przipinało jakosik keta lebo drót, folowało kupowato liścio ... sztrachecle i hajda ... rozfaklować do mola i smyndzić aże niyftore ficywyrty tyrali ze krykami za tymi bajtlami, kiere ta łostuda bajstlowali. Te starszyjsze gizdole, kiere już sie za dziołchami łoglóndali, to brali pôra kartofli do neca, namôwiali jako gryfnô frela i deptali na szachta, za zegródki, wszandy tam, kaj ci jich żôdyn niy móg szterować, łodgrowali roztomajte kónsztiki i łobmacowali te dziołchy i grajfowali tam, kaj słóńce niy kukô. Zbiyrali tyż sie liścio, grochowiny i inksze habozi, kiere szło na takô fojerka naściubić i hajda...
Opaternie, deczko podmuchać w ta fojerka, ... miało sie smyndzić, ale niy pôlić srogim łogniym. Niyskorzij wciepowało sie kobzole, zasuło jesce liścióma i ... trza bóło doczkać ... Terôzki szło przerobiać take Wiycie, „prace ręczne”, abo jak to łoszkliwce gôdali „łobiycanki, macanki a gupiymu styrcy ! Nó, wiycie co, pra? A niyskorzij, te ufifrane fresy, te palcyska zgorane z tego łognia ze fojery i ta uciecha, kiej dziołcha sama kciała na drugi dziyń juzaś pójńść na szachta, na hołda, na „balzamgórka” abo kaj ino cowiek, co tam cowiek? modziok, ftory już napoczynôł miarkować, po jakymu nasz dobry Pónbóczek stwórzół dwie zorty ludzi: chopców i dziołchy.
Pierónie! A terôzki tela modzioków siupnie we tych modernych „kafyjach internytowych” i ani niy pogracô, ani kajsik niy pokusikuje, bo ino wciepuje bez mobilnioki te ichnie SMS-y lebo diosek wiy co jesce. Przeca, eźli moge to być jakô uciecha dlô synka i dlô dziołchy, kiej niy idzie pomacać, pogracać kaj we wiycie a jô miarkuja, a ino co moge jim we palcyska trefić, to jake knefle ze „kómórki” lebo kómputra?
Niy, jô możno jes stary knaker, ale jakosik niy poradza sie forsztelować, niy poradza sie wystawić, coby moje palcyska przi szykownyj, gryfnyj i ku tymu jesce modyj dziołsze ino po kneflikach lôtali, i to niy kneflikach łod cycynhaltra, jakli, ... nó, przeca Wiycie, przecaście jesce tyż tego niy przepómnieli jak to sie kiejskik bajstlowało, pra? Cosik mi sie belóntajóm sam mode lata, a kôżde lata majóm swoji uciechy, prôwda? Terôzki jô tyż barzij móm rôd dobre piwo i laga, ku tymu jesce ździebko poszkacić niźli... chocia ... jesce mi na śniku roztomajte gupoty przilazujóm! Nó, i styknie!
Nó, tóż jesce blank na łostatek, cosik takigo gryfnego, richtich na podzim:
„I ty nie jesteś z uroków odarta,
Jesienna poro smutku i niemocy,
Gdy innych ptaków kończy się już warta
I kogut tylko skrzeczy o północy;
Gdy słońce, gasnąć, w mgłach posępnych tonie
I rzuca niwom długie, żółte smugi,
A wyrobnica biada na zagonie,
Że dzień tak krótki, a wieczór tak długi...
I tyś nie brzydka, szara druhno zimy,
Wiodąca z sobą melancholię dziką
Strojna w błękitne chat wieśniaczych dymy
I głośna rogów myśliwskich muzyką,
Gdy w zwaloną drzew trupami knieję
Ze sforą wyżłów prowadzisz szlachcica
I grzmią dwururki, i starka się leje,
I płomień ognisk krwawo barwi lica.”
To napisôł Wiktor Gomulicki i chnet bydzie, bydóm niyftorzi fajrować jednygo szykownygo świyntygo, św. Huberta. bydzie srogi fest – Hubertus. Ale to już możno byda rzondziół inkszym razym.
poniedziałek, 8 października 2012
Niy dló mie promocyjô ..
Môcie już pôłno rzić roztomajtych ryklamów? Pewnikiym môcie! I to wszandy, we cajtóngach, radijoku, telewizyji i ... bez telefółn. Ludzie! Kukóm z rańca na jedna naszô telewizyjô (niy byda gôdôł ftorô, coby gupiylokóm tyż niy robić ... ryklamy). Bezmać ryklamy niy mogóm przekrôczać dwadziestuch procyntów we godzinie, znacy – dwanôście minutek. A sam tak: klyci jedyn redachtór ze redachtórkóm, same pierdoły. Zetwo to jakiesik dwie minutki i zarôzki ... ryklama ... piyńć minutek. Juzaś tyn istny wlazuje na wizjô, fandzoli dwie-trzi minutki (same ino pierdoły, bo wiela razy idzie powtôrzać ta samo wiadómość?) i zaytm ... piyńć minutek ryklam. Miarkujecie ło kim jô sam terozki gôdôł? Pewnikiym miarkujecie, na isto miarkujecie!
Ło cajtóngach niy byda gôdôł, bo zawdy tam idzie szkartka łobrócić i tela. Ale nôjgorszyjsze sóm ryklamy bez telefółn. Tak po prôwdzie chnet wszyjske już u nôs majóm mobilnioki ale kajniykaj fóngujóm jesce telefółny sztacijónarne. I śniymi jes nôjgorzij. Glingô tako berdyjô, cowiek myśli, iże wygrôł na jakisik loteryji, sómsiôd wkarowôł pod autok (dobrze mu tak, zawdy bół łoszkliwiec i mioł lepszô „bryka”), a możno szwigermuter kipła i bydzie srogi erb.
Niy, niy, i jesce rółz niy! To zwóni do wôs „kónzultant do sprawy” zrobiyniô swôs ipty, „doradca do sprawy” wciśniyńciô wôs za balek. inkszy kónzultant, ftory wôs kce napytać do jakiś szuli na prezyntacjô gôrków, sztepdeków, zegówków ze kamelij wôłny, „zdrowyj żywności” i inkszych podanych pierdół. Nó, tóż praskocie suchôwkóm ale ... co tymu jes winowatô ta suchôwka?
Wiycie łonegdaj zaglingôł ci dó mie łoszkliwie upiyrdliwy, namólny kónzultant, ftory mi łofiarowôł za psinco, darmowo kolyjny telefółn, nastympny mobilniok. Na dioska mi trzeciô abo szczwôrto kómórka? Bóło wczas ło szaroku, jô fest ściykły, boch na srogim kacynjamrze po wczorejszym gyburstaku kamrata ...
– Móm dlô wôs panoczku szykownisty, całbrowny forszlag – nowy mobilniok...
– Niy kca, móm to w dupie – łodpedziôłech mu deczko możno bucowatym sznapsbaritónym ...
– Ale na zicher niy kcecie panoczku nowygo mobilnioka za friko, ganc darmo?
– Niy, i jesce rółz ... niy! – łodrzykóm corôzki barzij łozgzukany.
– A możno dlô jakigo waszygo spółpracównika?
– Kurde na mole! Jô jes pynzjónista ... niy móm żôdnych arbajterów ...
– A możno dlô jakigosik familijanta?
– Łóne wszyjske majóm telefółny ... na moja łostuda ... bo ze Miymiec glingajóm zawdy w nocy, kiej już szykowniście nynóm ....
– A możno dlô wnuków?
I Wiycie, tu żech niy strzimôł i rzykóm:
– Możno bych i wzión, ale ... we mojij pywnicy, kaj jich trzimóm pod klucym ... niy ma razinku ... zasiyngu!!!
Łoka mrzik cicho .... pibiiiiiiiiiiip
Pociep żech suchôwka i czekóm terôzki na policjô ....
Ło cajtóngach niy byda gôdôł, bo zawdy tam idzie szkartka łobrócić i tela. Ale nôjgorszyjsze sóm ryklamy bez telefółn. Tak po prôwdzie chnet wszyjske już u nôs majóm mobilnioki ale kajniykaj fóngujóm jesce telefółny sztacijónarne. I śniymi jes nôjgorzij. Glingô tako berdyjô, cowiek myśli, iże wygrôł na jakisik loteryji, sómsiôd wkarowôł pod autok (dobrze mu tak, zawdy bół łoszkliwiec i mioł lepszô „bryka”), a możno szwigermuter kipła i bydzie srogi erb.
Niy, niy, i jesce rółz niy! To zwóni do wôs „kónzultant do sprawy” zrobiyniô swôs ipty, „doradca do sprawy” wciśniyńciô wôs za balek. inkszy kónzultant, ftory wôs kce napytać do jakiś szuli na prezyntacjô gôrków, sztepdeków, zegówków ze kamelij wôłny, „zdrowyj żywności” i inkszych podanych pierdół. Nó, tóż praskocie suchôwkóm ale ... co tymu jes winowatô ta suchôwka?
Wiycie łonegdaj zaglingôł ci dó mie łoszkliwie upiyrdliwy, namólny kónzultant, ftory mi łofiarowôł za psinco, darmowo kolyjny telefółn, nastympny mobilniok. Na dioska mi trzeciô abo szczwôrto kómórka? Bóło wczas ło szaroku, jô fest ściykły, boch na srogim kacynjamrze po wczorejszym gyburstaku kamrata ...
– Móm dlô wôs panoczku szykownisty, całbrowny forszlag – nowy mobilniok...
– Niy kca, móm to w dupie – łodpedziôłech mu deczko możno bucowatym sznapsbaritónym ...
– Ale na zicher niy kcecie panoczku nowygo mobilnioka za friko, ganc darmo?
– Niy, i jesce rółz ... niy! – łodrzykóm corôzki barzij łozgzukany.
– A możno dlô jakigo waszygo spółpracównika?
– Kurde na mole! Jô jes pynzjónista ... niy móm żôdnych arbajterów ...
– A możno dlô jakigosik familijanta?
– Łóne wszyjske majóm telefółny ... na moja łostuda ... bo ze Miymiec glingajóm zawdy w nocy, kiej już szykowniście nynóm ....
– A możno dlô wnuków?
I Wiycie, tu żech niy strzimôł i rzykóm:
– Możno bych i wzión, ale ... we mojij pywnicy, kaj jich trzimóm pod klucym ... niy ma razinku ... zasiyngu!!!
Łoka mrzik cicho .... pibiiiiiiiiiiip
Pociep żech suchôwka i czekóm terôzki na policjô ....
niedziela, 7 października 2012
Ło „image” trza dbać ...
Boczycie to chopy? Dôwnij nierółz trza bóło zakludzić sie kajsik na sztela, kiej przi jakisik biysiadzie niy nastykło gôrzoły. Ta szpera na tyn machmol ... a to piyrszego i piytnôstego niy sprzedowali gorzôły, a to juzaś szło sie jóm ino lajstnóńć dziepiyro po piyrszyj po połedniu i take tam mecyje ...
Łozprawiôł mi niydôwno jedyn mój kamrat jak to bóło kielanôście lôt tymu nazôd kiej łón sóm bół festelnie „potrzebowski” i musiôł sie zakulwitać na ta sztela ... nó, nie spómna już kaj ...
– Wiysz Ojgyn! Sam kce sie sie słepać a wszyjske flaszki już do kna prózne. Nó, tóż kolyjny wander na sztela. Leberka dopolajóm ... to mie razinku blank niy dziwi. Ludzie słepióm take wynôlôzki ło kierych sie bali i filozofóm niy śnióło ...
– He, he terôzki to możno jesce barzij wymyślate „drinki” poradzóm wypokopić, prôwda?
Kamrat niy suchôł, ino cióngnie dalszij:
– Te wszyjske łonygdejsze sztele nigdy niy ustali mie przerôżać. We siyniach nigdy niy bóło światła, niy blyndowała żôdnô, choby ino maluśko fóncelka. Wlazuja ze jednym istnym do pomiyszkaniô. Pomiyszkaniô, to za tela pedziane. Driny kajsik kole piytnôście chopa. Dyliny sie klyjóm do zolów. Wszandy jakesik usrane talyrze ze niydojydzónymi podnostkami, abfalami. Muchy, szlajfer, cuch ... Dyliny, coby je wyszojrować, trza by je bóło przodzij podpolić. Szczewiki sie dó nijch flostrujóm. Lecy kedy myśla, iże jak zrobia nastympny szrit, to łostana bez szczewika.
– Ja, tak bóło ... sómech to niyrółz miôł przileżitość ujzdrzić – tupluja mu.
– ... Przelazujymy bez take pomiyszczyni, ftore ludzie zaobych mianujóm kuchynióm. Miasto dźwiyrzi we futrzinie wisi starô, sklabustrowano deka ... We izbie połoddziylane sóm take kamerki szranckami. To tak, choby izbetki. Przelazujymy wele jednego takigo boksu, a tam leży jakiś istny, ze brodóm łogrómnucnóm choby Rumcajs ze Jičina. Wele niygo leży półsago baba. Takô wyszczurzało choby śmiyrtka, styranô, strajtanô łod ankoholu. Lygajóm tak pół nage ... Przelazujónc wele, słysza jak ta baba rzóńdzi:
– Kurde mole ... wsto ... sto.. stowej chooo ..pie, bo jesce ink..ink.. sze pomyślóm, iże to ... ci hep ... jakosik „patologia” ...
Łozprawiôł mi niydôwno jedyn mój kamrat jak to bóło kielanôście lôt tymu nazôd kiej łón sóm bół festelnie „potrzebowski” i musiôł sie zakulwitać na ta sztela ... nó, nie spómna już kaj ...
– Wiysz Ojgyn! Sam kce sie sie słepać a wszyjske flaszki już do kna prózne. Nó, tóż kolyjny wander na sztela. Leberka dopolajóm ... to mie razinku blank niy dziwi. Ludzie słepióm take wynôlôzki ło kierych sie bali i filozofóm niy śnióło ...
– He, he terôzki to możno jesce barzij wymyślate „drinki” poradzóm wypokopić, prôwda?
Kamrat niy suchôł, ino cióngnie dalszij:
– Te wszyjske łonygdejsze sztele nigdy niy ustali mie przerôżać. We siyniach nigdy niy bóło światła, niy blyndowała żôdnô, choby ino maluśko fóncelka. Wlazuja ze jednym istnym do pomiyszkaniô. Pomiyszkaniô, to za tela pedziane. Driny kajsik kole piytnôście chopa. Dyliny sie klyjóm do zolów. Wszandy jakesik usrane talyrze ze niydojydzónymi podnostkami, abfalami. Muchy, szlajfer, cuch ... Dyliny, coby je wyszojrować, trza by je bóło przodzij podpolić. Szczewiki sie dó nijch flostrujóm. Lecy kedy myśla, iże jak zrobia nastympny szrit, to łostana bez szczewika.
– Ja, tak bóło ... sómech to niyrółz miôł przileżitość ujzdrzić – tupluja mu.
– ... Przelazujymy bez take pomiyszczyni, ftore ludzie zaobych mianujóm kuchynióm. Miasto dźwiyrzi we futrzinie wisi starô, sklabustrowano deka ... We izbie połoddziylane sóm take kamerki szranckami. To tak, choby izbetki. Przelazujymy wele jednego takigo boksu, a tam leży jakiś istny, ze brodóm łogrómnucnóm choby Rumcajs ze Jičina. Wele niygo leży półsago baba. Takô wyszczurzało choby śmiyrtka, styranô, strajtanô łod ankoholu. Lygajóm tak pół nage ... Przelazujónc wele, słysza jak ta baba rzóńdzi:
– Kurde mole ... wsto ... sto.. stowej chooo ..pie, bo jesce ink..ink.. sze pomyślóm, iże to ... ci hep ... jakosik „patologia” ...
sobota, 6 października 2012
Kómbinowôł dobrze ...
To mi sie przitrefióło jakiesik... nó, niy byda gôdôł gynał... lôt tymu nazôd. Wypuściyli my sie ze staróm na miasto... do masarza. Prostô dróga. Łóna sztopła przed jakimsik szałfynstrym... Mie to jes na isto blank egal, pyndaluja dalszij, bo przeca ida po wuszt i miynso do masarza. Przelazuja na drugô zajta... bydzie bliżyj. Łóna sie mazgrô i cosik szpekuluje skiż, iże sztyjc styrcy przed tym szałfynstrym. Kurwa! To cheba jubilyrz. Łodwrôcóm gowa... dróga przeca znô... jakosi ci mie ścignie. Ida przeca po wuszt i miynso!
Dognała. Jô szczynsny, bula już za ajsbajn, wuszt i wyndzónô szpekzajta.
– Po jakiymuś mi pitnół? – pytô moja starô.
– Róbmy fajrant ze sprawónkóma i pyndalujymy do dóm. – godóm. – Za dziesiyńć minutek skóńczy sie nasz czas na parkplacu.
– Ale jô ci kciała pokôzać szykownisty piestrzónek, kiery ci mi sie festelnie podobôł. Rócznica przeca chnetki.
Jezderkusie! Panika, sztres, powtórka ze historji. Strzydniowiycze, możno starożytniość. K..wa kiej? Blank niy bocza ...
– Łojyjku, to już rócznica? – rzna gupigo (zawdy mi to dobrze wylazowało). – A kiej tyż to, ha, ha, ha... hmmm...
Spokopióła. Kukła ci na mie ciynżkim weźrokym.
– We czyrwcu!
– Łoo, to już za pôra dni! Jedynôstego cheba?
Cicho, miasto kómyntôrza (przeca mogóm to dziecka czytać).
–Nó cooo? Pamiyntóm, iże we czyrwcu tego dnia bóła ci jakosik tragedyjô!
Rócznica jes 29-go?. W życiy niy przepómna. Sprawdziółech to we metryce ... naszygo ślubu!
Dognała. Jô szczynsny, bula już za ajsbajn, wuszt i wyndzónô szpekzajta.
– Po jakiymuś mi pitnół? – pytô moja starô.
– Róbmy fajrant ze sprawónkóma i pyndalujymy do dóm. – godóm. – Za dziesiyńć minutek skóńczy sie nasz czas na parkplacu.
– Ale jô ci kciała pokôzać szykownisty piestrzónek, kiery ci mi sie festelnie podobôł. Rócznica przeca chnetki.
Jezderkusie! Panika, sztres, powtórka ze historji. Strzydniowiycze, możno starożytniość. K..wa kiej? Blank niy bocza ...
– Łojyjku, to już rócznica? – rzna gupigo (zawdy mi to dobrze wylazowało). – A kiej tyż to, ha, ha, ha... hmmm...
Spokopióła. Kukła ci na mie ciynżkim weźrokym.
– We czyrwcu!
– Łoo, to już za pôra dni! Jedynôstego cheba?
Cicho, miasto kómyntôrza (przeca mogóm to dziecka czytać).
–Nó cooo? Pamiyntóm, iże we czyrwcu tego dnia bóła ci jakosik tragedyjô!
Rócznica jes 29-go?. W życiy niy przepómna. Sprawdziółech to we metryce ... naszygo ślubu!
piątek, 5 października 2012
Kasper....
Dló mie zawdy, jesce łod śpikola nôjbarzij gyszpantny bół tyn jedyn ze tych Trzech Króli, kiery sie Kacper mianowôł. Niy poradza spokopić, eźli to richtik bół wicny chop, abo możno łod czegosik blank inkszego sie te nasze ci kaspry i cudoki wziyni. A jô przecamć jesce bocza takigo, ftorego mianowali Kasper Ololo tela, co to jes juzaś blank inkszô bôjka.
Ale bół ci sam u nôs kiejsik dôwno taki fal. We tym naszym chorzowskim Tyjatrze Łozrywki, kiery jesce tyn łochyntol Szczepański za tego igloka Eda zbajstowoł, mieli wystowiać jakiesik jasełka, pastorałki abo możno jesce cosik inkszego. I jedna ci samtyjszô mamulka rzyko do swojigo synka:
– Suchej ino Kasperku, umyj se gryfnie kark, gynik, bo pójńdymy dzisiôj wrółz do tyjatru łobejrzeć takich kasprów, kierzi bydóm tam śpiywać i łozprawiać gryfneiste gyszichty, łogrôać jakiesik kómsztiki.
Kasperek szykownie sie wyszpluchtoł tela, co faterek, kiery miôł prziniyś bilety, wlôz ino na łoka mrzik do szynku i... ze tyjatru psinco.
Za jakiesik możno pôra dni gynał tak samo. Mamulka juzaś kôzała swojimu syneckowi Kasperkowi wyszojrować pychol i kark, coby na niym bakynbortów, rantu ze marasu niy bóło ale do tyjatru juzajś sie niy pokwanckali, bo tatulek bół przed geltakiym i na bilety niy miôł. Zarôzki ale po tatulkowym geltaku juzaś bół kasperkowy kark gryfnie wyszpluchtany, wyszojrowany ale – jak zawdy –cosik faterkowi juzaś wlazło we parada, nó i juzaś psinco ze tyjatru, ze tych wszyjskich kasprów na binie we tyjatrze.
Yntlich już tak po trzech tydniach tatulek erbnół te bilety, spatrzôł ci je; na isto pójńdóm. Mamulka juzaś ci zawołałatego swojigo synecka Kasperka i juzaś tyż ci mu przikozała, coby se tyn gynik gynał wyszojrowôł. A na to łozgzukany już jak sto diosków Kasper rzykô:
– Ja, ja niy ma ta dobrze. Juzaś sie kark wyszojruja, juzaś byda bez côłki tydziyń choby gupi tyrôł po placu ze umytym karkiym, coby sie symie kamraty na placu chichrali a ... do tyjatru zicher niy pójńdymy, pra?
Ale bół ci sam u nôs kiejsik dôwno taki fal. We tym naszym chorzowskim Tyjatrze Łozrywki, kiery jesce tyn łochyntol Szczepański za tego igloka Eda zbajstowoł, mieli wystowiać jakiesik jasełka, pastorałki abo możno jesce cosik inkszego. I jedna ci samtyjszô mamulka rzyko do swojigo synka:
– Suchej ino Kasperku, umyj se gryfnie kark, gynik, bo pójńdymy dzisiôj wrółz do tyjatru łobejrzeć takich kasprów, kierzi bydóm tam śpiywać i łozprawiać gryfneiste gyszichty, łogrôać jakiesik kómsztiki.
Kasperek szykownie sie wyszpluchtoł tela, co faterek, kiery miôł prziniyś bilety, wlôz ino na łoka mrzik do szynku i... ze tyjatru psinco.
Za jakiesik możno pôra dni gynał tak samo. Mamulka juzaś kôzała swojimu syneckowi Kasperkowi wyszojrować pychol i kark, coby na niym bakynbortów, rantu ze marasu niy bóło ale do tyjatru juzajś sie niy pokwanckali, bo tatulek bół przed geltakiym i na bilety niy miôł. Zarôzki ale po tatulkowym geltaku juzaś bół kasperkowy kark gryfnie wyszpluchtany, wyszojrowany ale – jak zawdy –cosik faterkowi juzaś wlazło we parada, nó i juzaś psinco ze tyjatru, ze tych wszyjskich kasprów na binie we tyjatrze.
Yntlich już tak po trzech tydniach tatulek erbnół te bilety, spatrzôł ci je; na isto pójńdóm. Mamulka juzaś ci zawołałatego swojigo synecka Kasperka i juzaś tyż ci mu przikozała, coby se tyn gynik gynał wyszojrowôł. A na to łozgzukany już jak sto diosków Kasper rzykô:
– Ja, ja niy ma ta dobrze. Juzaś sie kark wyszojruja, juzaś byda bez côłki tydziyń choby gupi tyrôł po placu ze umytym karkiym, coby sie symie kamraty na placu chichrali a ... do tyjatru zicher niy pójńdymy, pra?
czwartek, 4 października 2012
Herski starzik ....
Nócnô cichość. Na kościele pizło dwie, a możno i pół trzecij, hormijô modzioków takich, Wiycie ... takô barzij „punkowo-reage’owo” sztopła kajsik przi familoku pod mojim łoknym. Kwilka postôli i łorôz napoczli kóncyrt ... na srogi trómel afrikóński (cheba na czym inkszym grać niy poradziyli). Festelnie głóśno. Szyby we łoknach dyrgocóm, światła we łoknach sie zapôlajóm ... kóncyrt na srogi karpyntel. Wychynółech sie bez łokno ...
– A co? Panoczkowi sómsiôdowi zawôdzô larmo? – zagôduje jedyn ze tych łoszkliwców muzykantów.
Niy, blank k..wa niy szteruje mie te larmo – mrónca sie pod fusiskiym – ale suchóm, co bydzie dalszij.
Ze łokna naprociw wychylô sie jedyn starzik, kajsik bez łoziymdziesiónt lôt ...
– Zawrzijcie sie, k..wa, bo zawołóm policjô ... cichóść nocno jes ... k..wa ... – i take tam podane ausdruki napocznół we stróna grôjków ciepać.
– Cicho stary purcie, skukej sie nazôd do izby, bo ci jesce cosik we krziżu prasknie.
Starzik schróniół sie na minutka po czym wrôcô nazôd ze swojóm atoleryjóm i napoczynô ... jajcami ciepać we tych modzioków-muzikantów. Piyrszy szis:
– Eee, fater, tak by tak niy trefisz – a pozióm larma +10 dB.
Drugi prask:
– Eee, suchej fater! Dej se pokój, skukej sie! – pozióm trómlowygo larma juzaś +10 dB, i wszyjske fóncle we łoknach côłkigo familoka na prociw łoświycóne. A starzikowi sie wojna spómniała. We takim jednym dugokudłym i ku tymu fusiatym muzikancie uwidziôł Miymca, możno i samego Adolfa, i jak mu niy prasknie gynał we sóm pojstrzodek chacharskij fresy ...
Zrobióło sie blank cicho i ino echo łodbijało jesce dźwiynk bymbyna. Starzik ze rułóm zawrził łokno i zagasiół światło.
To już chnet miesiónc, jak ta czelodka łoszkliwców-muzikantów wrôcô na łodwieczerz ze graniô na rynku i pod mojim łoknym sóm blank cichuśko. Naumieli sie moresu „сволочи” ... chachary!
– A co? Panoczkowi sómsiôdowi zawôdzô larmo? – zagôduje jedyn ze tych łoszkliwców muzykantów.
Niy, blank k..wa niy szteruje mie te larmo – mrónca sie pod fusiskiym – ale suchóm, co bydzie dalszij.
Ze łokna naprociw wychylô sie jedyn starzik, kajsik bez łoziymdziesiónt lôt ...
– Zawrzijcie sie, k..wa, bo zawołóm policjô ... cichóść nocno jes ... k..wa ... – i take tam podane ausdruki napocznół we stróna grôjków ciepać.
– Cicho stary purcie, skukej sie nazôd do izby, bo ci jesce cosik we krziżu prasknie.
Starzik schróniół sie na minutka po czym wrôcô nazôd ze swojóm atoleryjóm i napoczynô ... jajcami ciepać we tych modzioków-muzikantów. Piyrszy szis:
– Eee, fater, tak by tak niy trefisz – a pozióm larma +10 dB.
Drugi prask:
– Eee, suchej fater! Dej se pokój, skukej sie! – pozióm trómlowygo larma juzaś +10 dB, i wszyjske fóncle we łoknach côłkigo familoka na prociw łoświycóne. A starzikowi sie wojna spómniała. We takim jednym dugokudłym i ku tymu fusiatym muzikancie uwidziôł Miymca, możno i samego Adolfa, i jak mu niy prasknie gynał we sóm pojstrzodek chacharskij fresy ...
Zrobióło sie blank cicho i ino echo łodbijało jesce dźwiynk bymbyna. Starzik ze rułóm zawrził łokno i zagasiół światło.
To już chnet miesiónc, jak ta czelodka łoszkliwców-muzikantów wrôcô na łodwieczerz ze graniô na rynku i pod mojim łoknym sóm blank cichuśko. Naumieli sie moresu „сволочи” ... chachary!
środa, 3 października 2012
Grziby, grziby...
Wiycie, jô tam niy móm za tela rôd łajzić po lesie i zbiyrać grziby. Ale, kiejsik i mie sie cosik takigo przitrefióło tela, co barzij wicne bóło to we rzeczywistóści niźli we łozprawianiu.
Kiejsik, możno we wrzyśniu łóńskigo roku wrôcôłech ze lasa dziyrżónc w rynce paradnie znejdzióny bezmała na chodniczku dości srogi paryzolik (kania czubajka – jak mianujóm tyn grzib Polôki). I trefiółech ale, jednego mojigo znajómygo szpacyrnika.
– Jezderkusie! Przeca to gadówa, bedłka! – wrzesknół. – Mô przeca piyrze pod spodkiym huta!
Niy kciało mi sie śniym diszkutjyrówać ... ze ignórantym ... na tyma tego szmektnygo wertu paryzolika uparszczónego na masełku, toch ino mrónknół:
– Nóóóó ...
– To po jakiego pieróna pón to zbiyrôsz? – niy dôwôł za wygranô.
– To dlô mojij staryj – łodmrónknółech. I kiej wyblyscół ślypia dodôłech jesce:
– Łona sie na tym niy rozumi; znô sie na grzibach nikiej ciga na łorganach ...
Łodfandzolół sie i zdało mi sie, co byda miôł pokój ...
Za pôra dni cylnółech go juzaś we lesie. Szołech sie tak blank polekuśku, łozwiónzywôłech we filipie festelnie ważny próblym egzystyncjónalni i beztóż wydôwôłech sie festelnie zamyjślóny. Łobleczóny bółech razinku we côrny tres i czôrne galoty.
– A cóż wyście panoczku taki jankorny? – zagôdnół.
Wejzdrzôłech na niygo deczko niyrôd, iże szteruje mie we mojim zastaraniu ale spómniôłech se łostatniô naszô łozprôwka i łodmrónknółech ze szpuszczónym weźrokiym:
– Żałóba móm ...
– A co sie stało? – zapytôł zaciykawióny.
– Moja starô ... zagiździóła sie grzibami ... – muknółech i poszołech dalszij.
Stôł na chodniczku ze łozdziawiónym pycholym jesce dugo, dugo ...
Ciykawe ... eźli zgłósi zawiadómiynie ło móżliwóści popełniyniô przestympstwa ?
Kiejsik, możno we wrzyśniu łóńskigo roku wrôcôłech ze lasa dziyrżónc w rynce paradnie znejdzióny bezmała na chodniczku dości srogi paryzolik (kania czubajka – jak mianujóm tyn grzib Polôki). I trefiółech ale, jednego mojigo znajómygo szpacyrnika.
– Jezderkusie! Przeca to gadówa, bedłka! – wrzesknół. – Mô przeca piyrze pod spodkiym huta!
Niy kciało mi sie śniym diszkutjyrówać ... ze ignórantym ... na tyma tego szmektnygo wertu paryzolika uparszczónego na masełku, toch ino mrónknół:
– Nóóóó ...
– To po jakiego pieróna pón to zbiyrôsz? – niy dôwôł za wygranô.
– To dlô mojij staryj – łodmrónknółech. I kiej wyblyscół ślypia dodôłech jesce:
– Łona sie na tym niy rozumi; znô sie na grzibach nikiej ciga na łorganach ...
Łodfandzolół sie i zdało mi sie, co byda miôł pokój ...
Za pôra dni cylnółech go juzaś we lesie. Szołech sie tak blank polekuśku, łozwiónzywôłech we filipie festelnie ważny próblym egzystyncjónalni i beztóż wydôwôłech sie festelnie zamyjślóny. Łobleczóny bółech razinku we côrny tres i czôrne galoty.
– A cóż wyście panoczku taki jankorny? – zagôdnół.
Wejzdrzôłech na niygo deczko niyrôd, iże szteruje mie we mojim zastaraniu ale spómniôłech se łostatniô naszô łozprôwka i łodmrónknółech ze szpuszczónym weźrokiym:
– Żałóba móm ...
– A co sie stało? – zapytôł zaciykawióny.
– Moja starô ... zagiździóła sie grzibami ... – muknółech i poszołech dalszij.
Stôł na chodniczku ze łozdziawiónym pycholym jesce dugo, dugo ...
Ciykawe ... eźli zgłósi zawiadómiynie ło móżliwóści popełniyniô przestympstwa ?
wtorek, 2 października 2012
Czegoś za tela....
Móm kamratów, kierzy sie dwa-trzi lata tymu nazôd wypuściyli – jak to sie kiejsik gôdało – na saksy do Irlandji. Krajzowali tyż drugda tam a nazôd miydzy Dublinym a Pyrzowicami. I rółz tyż wziyni ze sia do Polski na ausflug przi szlustydniu jednego skamracónego Ynglyndera Johna. A wiycie, co Ynglyndery majóm ci pierónym radzi roztomajte trinkgylagi, słepanie gorzôły we Polsce, bo i tónij, i daleko łod swojij staryj a to, iże Polôki – na tyn przikłôd we Krakowie abo we Katowicach i kaj tam jesce – majóm jich już pôłno rzić, blank jich niy szteruje. Tak tyż bóło ze kamratym mojich przocieli Johnym we łóńsko niydziela.
Côłkóm hormijóm przikludziyli sie do Katowic na jakisik kóncyrt do „Spodka” po kierym bóło na isto stopieróńskie słepanie, take, Wiycie, do umarciô. Na drugi dziyń dokulwitali sie wszyjske do Pyrzowic. Nasze chopcy, miarkujecie – jak to wszyjske Polôki – wytryjnowane a tyn Ynglynder Johny ... ze takim ci sakramynckim kacynjamrym. Styrcy taki wyzwyrtany na nice i łodprôwiô sie na tym flugplacu, dziyrżónc we gracy jak nôjsrogszy skarb półtoryjlitrowô flaszka mineralwaser.
– Do fligra możno wniyś ino śćwiartka wody ... nó, czegoś do słepaniô – pedziôł zecnióny flugplacowy gryncszuc, nasz wopista.
Johnymu na łoka mrzik blicnóło cosik we palicy ... opaternie sztartnół mu myślónek ... szpekuluje ... Niyszpasownie! Łeb jak kalfas, we palicy choby śtyry kónie łod Ceglarskigo rajtowali ... Usmolónie! Móm woda ... dobrze! Móm ci za tela tyj wody wedle przepisów ... Usmolónie ... ale idzie szczimać!
– To jô to terôzki z tyj flaszki wysłepia, wiela potrza – wypokopiół.
Tyn zecnióny wojôk ino kiwnół łebóm.
Johny fechtnół sie, spión sie we sia ze wszyjskich swojich siył, ze côłkigo serca ... nad szprajce żełóndka ... słepôł woda hersko.
Piół ... piół ... piół ... ślypia już blank wyblyscół, kiej prziszoł na to, iże łostała, tak na augynmas, razinku śćwiartka tyj wody.
– Now already well? Terôzki już dobrze? – spytôł sie tego zecniónygo.
Wojôk bliknół na niygo i rzyknół:
– Blank niy dobrze! Usmolónie!
– .....
– Idzie przecamć ło pojymnóść flaszki a niy wiela jes driny wody!!!
Côłkóm hormijóm przikludziyli sie do Katowic na jakisik kóncyrt do „Spodka” po kierym bóło na isto stopieróńskie słepanie, take, Wiycie, do umarciô. Na drugi dziyń dokulwitali sie wszyjske do Pyrzowic. Nasze chopcy, miarkujecie – jak to wszyjske Polôki – wytryjnowane a tyn Ynglynder Johny ... ze takim ci sakramynckim kacynjamrym. Styrcy taki wyzwyrtany na nice i łodprôwiô sie na tym flugplacu, dziyrżónc we gracy jak nôjsrogszy skarb półtoryjlitrowô flaszka mineralwaser.
– Do fligra możno wniyś ino śćwiartka wody ... nó, czegoś do słepaniô – pedziôł zecnióny flugplacowy gryncszuc, nasz wopista.
Johnymu na łoka mrzik blicnóło cosik we palicy ... opaternie sztartnół mu myślónek ... szpekuluje ... Niyszpasownie! Łeb jak kalfas, we palicy choby śtyry kónie łod Ceglarskigo rajtowali ... Usmolónie! Móm woda ... dobrze! Móm ci za tela tyj wody wedle przepisów ... Usmolónie ... ale idzie szczimać!
– To jô to terôzki z tyj flaszki wysłepia, wiela potrza – wypokopiół.
Tyn zecnióny wojôk ino kiwnół łebóm.
Johny fechtnół sie, spión sie we sia ze wszyjskich swojich siył, ze côłkigo serca ... nad szprajce żełóndka ... słepôł woda hersko.
Piół ... piół ... piół ... ślypia już blank wyblyscół, kiej prziszoł na to, iże łostała, tak na augynmas, razinku śćwiartka tyj wody.
– Now already well? Terôzki już dobrze? – spytôł sie tego zecniónygo.
Wojôk bliknół na niygo i rzyknół:
– Blank niy dobrze! Usmolónie!
– .....
– Idzie przecamć ło pojymnóść flaszki a niy wiela jes driny wody!!!
poniedziałek, 1 października 2012
Cycki....
Mój kamrat Ecik łod Pytlicki to sie łostatnio jakisik łoklapniynty i na fresie posmorszczany zrobiół. Na isto, niymocny. I to niy coby go łorôz cosik targało. To niy. Ino wiycie, mu sie ciyngiym zdo – a prawiół mi to na słodach we naszyj siyni – iże na co ci wejzdrzi, to sztyjc widzi babskie cycki.
Widza, iże sie karlus tropi – bo to idzie ło rozum przińść – tociech go smówiół, coby poszôł do dochtora.
Pokwanckôł sie Ecik do lazarytu i môcie anóng? Trefiół choby na łostuda na gryfnô dochtórka. Ta mu sie kôzała zicnóńć na taki skórzanny hoker, wybadała co i jak, i zacynô:
– Panie Pytel, a pedzóm mi Łóni – a pokazuje mu apluzina – co łóni widzóm ?
– Anó, dochtórko – pado Ecik – to je jedyn cycek babski.
– Hm, ... a terôzki coście panie Pytel dojzdrzili? – pytô sie ta dochtórka i pokazuje mu gryfnó, zowcitô birna.
– Tyż babski cycek – pado côłkiym na richtik Ecik.
Dochtórka sie tak ździebko zgańbióła, lica ji sie zacerwiyniyli, filuje tak naobkoło po tyj izbie i łorôz pokazuje Ecikowi taki epny weker, kiery tyczół we winklu izby.
– Mogóm mi łóni pedzieć co jim sie przipóminô?
Ecik luknół ze zadku, kuknoł z przodku, robi sie cerwióny na pysku i tak côłkiym po cichuśku – a ciyngiym sie gawcy na tyn pyndel łod zygara, kiery kiwô sie rółz w lewo, rółz we prawo – kiwô gowóm nikiej tyn pyndel ze tego srogigo zygôra.
Kuś-kuś, kuś-kuś, kuś-kuś, tak choby kuskowoł dwa babskie cycki.
Widza, iże sie karlus tropi – bo to idzie ło rozum przińść – tociech go smówiół, coby poszôł do dochtora.
Pokwanckôł sie Ecik do lazarytu i môcie anóng? Trefiół choby na łostuda na gryfnô dochtórka. Ta mu sie kôzała zicnóńć na taki skórzanny hoker, wybadała co i jak, i zacynô:
– Panie Pytel, a pedzóm mi Łóni – a pokazuje mu apluzina – co łóni widzóm ?
– Anó, dochtórko – pado Ecik – to je jedyn cycek babski.
– Hm, ... a terôzki coście panie Pytel dojzdrzili? – pytô sie ta dochtórka i pokazuje mu gryfnó, zowcitô birna.
– Tyż babski cycek – pado côłkiym na richtik Ecik.
Dochtórka sie tak ździebko zgańbióła, lica ji sie zacerwiyniyli, filuje tak naobkoło po tyj izbie i łorôz pokazuje Ecikowi taki epny weker, kiery tyczół we winklu izby.
– Mogóm mi łóni pedzieć co jim sie przipóminô?
Ecik luknół ze zadku, kuknoł z przodku, robi sie cerwióny na pysku i tak côłkiym po cichuśku – a ciyngiym sie gawcy na tyn pyndel łod zygara, kiery kiwô sie rółz w lewo, rółz we prawo – kiwô gowóm nikiej tyn pyndel ze tego srogigo zygôra.
Kuś-kuś, kuś-kuś, kuś-kuś, tak choby kuskowoł dwa babskie cycki.
Subskrybuj:
Posty (Atom)