środa, 29 lutego 2012

Goldfisza - złoto rybka....

Kiejsik dwa rybkorze (jedyn blank stary, a jedyn jesce mody karlus) wypuściyli ci sie bółtym, kanóm na ploso na ryby. Kiej już byli na pojstrzodku rybnika zaciepli wandki i napoczli anglować. Tak możno po trzićwierci godziny festnie napoczło jim targać angylóm, szpónt a to rôz tónkoł sie we wodzie, a to juzaś wyfuknół na wiyrch; pewnikiym cosik sie na ta jejich wyndka chyciyło. Cióngli, łokryncali ta angelsznóra, ta nylónowo żółka aże wycióngli, wysmycyli ze wody golfisza, złoto rybka. Ta goldfisza – jak to zawdy we bojkach – pedziała co społni jejich trzi winszbildy, trzi życzynia. Ale beztóż, co jich jes dwiuch, jedyn bydzie miôł dwa, a drugi jedne życzynie.
– No, to jô po starszyńswtie – gôdô tyn starzik – winszuja sie, coby sam terôzki bóła srogo kana, srogo i moderno motorówka a kole tego plosa mô stoć moja gryfno chałupa, rybaczówka.
Drzist, prask, złoto rybka szkyrtła flosóm we lufcie i ... jes ... wszyjsko ...
– A jô to ci sie terôzki winszuja – godo tyn modziok – coby te côłkie ploso bóło napołnióne fol ... piwym.
– Chopie, czyś ty je jaki? Blank’eś łogupnół? – znerwowôł sie starzik. – A kaj my bydymy cedzić? Bydymy jscać do tyj łódki ???

wtorek, 28 lutego 2012

Fechciorz....

Jedyn richticzny fechciorz, taki wiycie łodpustowy – a bóło to jesce za staryj Polski – jechôł se na robota banóm do samyj Czynstochowy na Jasnô Góra. Siednół sie wygodnie, po rynce we trzecij klasie tela, co jechôł bez bileta. Na jednym banhowie chyciół go na tym szwindlowaniu szafner, scapiół ci goza szkrawitel, świtnół go – za reszpektym – w rzić i wytrzas na zbity pysk ze tyj bany. Ale, podwiyl jesce tyn cug niy sztartnół, tyn dziod juzaś cichym duchym wlôz do inkszego kupyju i pojechôł ... dalszij. Tu łapnół ci go drugi szafner, piznół go pôrã razy we gynik, świtnół juzaś we zadek i zaś wyciep go z tego cuga na bansztajg. Wandrus doczkoł na inkszô bana, wlôz rajn i jedzie dalszij. Ale i we tym drugim cugu drapsnół go juzaś za szkrawitel jedyn giździorski i grubelacki szafner, a kiej ino spokopiół, iże tyn fechciorz niy mô bileta, świtnół go juzaś pora razy kajżech to już gôdôł i na piyrszym banhowie, kaj tyn cug zahaltowôł, wyciep go z tyj i bany i łoddôł go lajtrowi tego banhowu.
– Jak sie mianujecie, chopie? – pytô sie tyn lajter.
– Jółzel Gmyrek.
– A kj to żeście kcieli tym cugiym jechać?
– A dyć panoczku, jak ta moja rzić szczimie, to kciôłbych sie dokulwitać aże do Czynstochowy !!!

poniedziałek, 27 lutego 2012

Farorz w niebie...

Kajsik cheba we Maciyjkowicach zemrziło sie jednymu farorzowi. A bóło to już dosik dôwno, jak jesce ludzi wojziyli autokóma do roboty, do „Azot” abo do Huty „Kościuszko” ; tak jakosik chnetki po wojnie. Nó, i kiej sie tymu naszymu maciyjkowickimu farorzowi zemrziło, to tyż mu sie zdało, iże zarôzki ci tyż go do niyba świynty Pyjter wejźnie, bo przeca cołkie żywobycie bół festelnie pobożny. A tu akuratnie we antryju tego niyba ślecioł już możno trzeci dziyń a jakosik żôdyn go jesce niy prziwitôł, żôdyn sam mu niy śpiywô, tor jes zawarty na śtyry szibry ...
Łoroz do tego antryju wkarowô, wpoló jedyn mody karlus, ździebko chycóny, nó taki, co to direkt do czyśca abo bali i do piykła miôł trefić. A tu zarôzki sie dźwiyrze łozewrzili, świynty Pyjter wylazuje, witô go szykownie, janiyli wiskajom „alleluja” i wtykajóm mu do gracy gryfno leluja.
Farorza ci to rómbło, òzhajcowało.
– Suchajóm sam ino świynty Pyjtrze! Jô jes, jô bół farorzym a sam przilazuje bele jaki niydojzdrzały łeboń, jesce ku tymu deczko łapniynty i wy go tak ze paradom witôcie ? Taki to jes we tym niybie ordnóng ?
Świynty Pyjter ze srogóm rułóm i ze słosznościóm go wysuchôł i na łostatku pedziôł:
– Nôjprzewiylybniyjszy! Kiej wy głosicie kôzanie we niydziela i na wszyjskich waszych łodpustach, to ludzie ledwa wôs suchajóm, a mocka jesce śnich to bali i nyno przi tych waszych kôzaniach. A tyn sam karlus to jes szofer ze autobusa, co to ludzi do „Azot” i do „Kościuszki” wojziół. Eźli wy miarkujecie, jak łóne wszyjskie żegnali sie krziżym i rzykali kiej tyn karlus miôł zicnóńć za tóm lynkiyróm ? Możno terôzki miarkujecie po jakiymu my go tak gryfnie witómy !

niedziela, 26 lutego 2012

Stare knakry...

Gymża tak sie po tych mojich Pniokach, deptóm bele kaj i rozech trefiół na dwiuch starych knakrów takich bez siedymdziesiónt lot starych, naszych werkowych pynzjónistów. Zicli sie tak sam u nôs na plantach na bance i tak sie tam bele co łozprawiajóm a tak po prowdzie jamrujóm jak to ino stare chopy poradzóm. Razinku usłyszôłech jak jedyn śnich gôdô:
– Wiysz Ernst, kiejsik roztomajte ipty tuplikowali we telewizyji, iże jak bydymy stare, fest stare, to niy bydymy już MÓGLI !!! ... Wiysz, co jo miynia?
– Ja, ja tak godajóm do terôzka i cheba ... majóm prawie, prôwda?
– A dyć tam, cóżeś blank łogup, prziszołeś już ło gowa? Mie sie ino tak ganc ajnfach ... NIY KCE !

sobota, 25 lutego 2012

Dwa łożyroki....

Dwa łożyroki, sroge naprańce mieli szkrabka na to, coby cosik szluknóńć tela, co mieli do kupy ino śtyry złocioki za kiere tak by tak nic by niy erbli. Na łostatek jedyn śnich gôdô do drugigo:
– Ściepnymy sie i lajstnymy sie takigo modernego „hot doga”.
– „Hot doga” ? – dziwuje sie tyn drugi kamrat. – Ale po pieróna ? Przeca jô kca cosik luchnóńć !
– A dyć tóż. Zrobiymy tak: lajstnymy sie tego „hot doga”, wyjmnymy śniego ta knóbloszka i jô sie jóm przikupluja do bóntka. Zajńdymy niyskorzij do szynku, łobsztalujym po sznapsie i wysłepiymy. A kiej przijńdzie do bulyniô, ty gryfnie uklynkniesz i napoczniesz muldać, cyckać ta knóbloszka, chobyś mi robiół „loda”. Gospodzki nôs w te piynty wyciepnie i niy bydymy musieli bulić.
Jak uzdali, tak tyż i zrobiyli. Łobsztalowali sie dwa sznapsy, luchnyli i łodgrali tyn tyjater. Szynkorz jich wyciep i zakôzôł jim wrôcać sie nazôd. Zbajstlowali ci tyn tyjater we cheba piytnôstuch szynkach.
– Wiysz co? – rzóndzi na łostatku tyn drugi. – Przełónacymy sie rolami, zamiyniymy sie bo mie już pierónym łómie we kolańskach ... Ty terôzki wrajzisz se do galot ta knóbloszka a jô byda łodgrowôł tego „loda”.
– Chopie, a co jô móm rzyknóńć ? Jô już zapodzioł ta knóbloszka we trzecij kaczmie ...

piątek, 24 lutego 2012

Dostoł trzi razy bez pysk....

I tu mi sie dzisiej spómniôł jedyn wicny fal. Do szule smycyli zawdy mlyko (abo łod Jóndercynyj ze Krojcki, abo łod Kaczmarkowyj ze Logiewnickij). Jak ci to tam smycyli, to już jes inkszô pôrã galot, bo czasym to i my, coby ino wykluglować sie łod lekcjów, szli zarozki po łósmyj do mlycarni po te kany z mlykiym. Jô ino bocza, co rółz kiejsik przijechół fórmón ze maluśkóm rolwagóm, kierô cióngnół gryfny, fajnisty yjzel. A możno, to ci bół stary Mugenschnabel ze dziołszynnyj szkoły, ze tyj ci dôwniyjszyj „łoziymnôstki” – już niy bocza.
Ta fóra sztopła kole mojij „siedymnôstki, kole takij fojerplómpy. Stary fórmón (możno to i bół stary Ceglarski?) poszoł do szule a my – jak to zawdy syncyska – napoczli mierzić, napasztować, szkubać, tyrpać tego biydnego yjzelka przi ojku. Ino jedyn synek, Michôł łod Hajmanki stôł ci sie z kraja i niy szterowôł ci tego zwierzôka. Łoroz wylazuje ze szuli tyn fórmón, łozeźlóny jak sto diosków, i dôwej tyrać ze biczyskiym, ze takim korbaczym za nami, coby nóm po tych rziciach wyszczylać. My citali, śmigali kaj fto móg i ino tyn ślimok Michôł łod Hajmanki łostôł przi fórze bo myślôł, co jes niywinowaty; przeca łón tego yjzla blank niy szterowôł i ... dostoł łod kuczera fanga bez pychol. Ani niy doczkôł, coby go łón prasknół ze drugij zajty, ino tyż zarôzki pitnół drap do szule. A tam ci sie we dźwiyrzach wrómbôł ci we naszygo ksiyndza Wale, we tego kapelónka łod katyjmusu.
– Co za szus i grundelok ze cia, synek ? – wrzesknół nasz kapelónek i prasknół ci go tyż juzaś bez pysk.
Festelnie ześlimtany wpolół Michôł na słody i gynał szczas ci sie ze naszym rechtorym Balcarkym.
– A cóż to tak wrzeszczysz, choby cie fto ze skóry łobdziyrôł łochyntolu? – pytô ci go tyn rechtór.
– A bo, bo ksióndz kapelónek mazli mie bez pysk, a jô ... a jô ... przeca tymu, tymu ... yjzlowi blank nic niy zgobiół – wystynkôł Michôł.
Nó, i Michôł dostôł trzeci rółz we sznupa, po fresie.

czwartek, 23 lutego 2012

Wiycie dlô chopów móm piyńć gryfnistych doradów:
Festelnie ważne jes, coby być ze babóm, kierô czasym cosik uwarzi a tyż i drugda posprzóntô dóma.
Festelnie ważne, coby być ze babóm, na kieryj mogesz spolygać, i kiero nigdy cie niy łocygani.
Festelnie ważne, coby być ze babóm z ze ftoróm mogesz sie mocka pochichrać.
Festelnie ważne, coby byż ze babóm festelnie wizgyrnóm we prykolu, i kiero jesce ku tymu jes rada być ze cia.
Festelnie ważne, nôjważniyjsze, coby te śtyry baby blank sie niy znali !!!

środa, 22 lutego 2012

I po faszingu....

Nó, tóż mómy już po strzodzie popiylcowyj, a i po „karnawale”, kiery latoś bół ci jakosik krótki, i niyftore niy poradziyli sie na fest nabawić. Chocia – kiej żech sie kiejsik pytôł: kaj ta zima? – to łod tego czasy śleciało już trzi tydnie gryfnyj, ale to na isto gryfnyj zimy do dzisiôj. U mojigo kamrata we Bieszczadach to ci łóński tydziyń bóło i trzidziyści dwa gradusy mroza. Nale to Wiycie, i niy byda sam dugszij eklerowoł. A mie ci tak chyto, kiej suchóm, co tyn karnewal kôżdy tuplikuje na swoja corôzki inkszo, zajta. „Karnawał” to idzie wywiyść łod takich słowecek: „carn-aval” znacy po naszymu (ja, ja, na isto) „mięsożerstwo”. Juzaś niyskorzij wypokopyli ci te jakiesik zapusty, znacy łostatnie trzi dni skorzij strzody popiylcowyj. I tak tyż jesce za pierónym starego piyrwyj gôdali tyż „carnis-privium” znacy miynsopust, coby côłkie miynso ściepnóńć na sztapel, i już jejigo niy ćkać bez śtyrdziyści dni. Nó, niy byda sam dalszij wynokwioł, bo jesce mi fto rzyknie coch jes móndrok i angyjber, tela, co mogymy sie sam połosprawiać ło tych nôjlepszyjszych dniach faszingu. Choby i ło tych balach, kiere bajstlujom ci na côłkim świycie na łostatek karnewalu.
Nôjbarzij to nôs wszyjskich – sam u nôs – rajcuje karnewal we Rio. Fto jesce ło tyj balandze niy słyszôł? Jedne gôdajóm, co tam sie tańciyruje samba (i to jes tyż prôwda), inksze juzaś, co to jes jakosik salsa. Jedne co jes tam na zicher, to te szykowne, szekuladowe dziołchy bez cycynhaltrów i ... nó ... chnet wszyjsko na wiyrchu. A stare knakry ze Hameryki, ze Miymiec to aże sie poradzóm blank zamamlasić i tak łobślimtać, iże niyftorym to by trza na ancug jakisik laclik prziknółtlować. A wszyjsko to – niy ino to – na tyj plaży Copacabana. Ludzie (co jô gôdóm ludzie?), baby, te nôojgryfniyjsze turnujóm bez côłki rok, coby ino rôz łod soboty do wtorku (niyftore to jescse we strzoda na rozwidnioku niy poradzóm przijńść do sia) tańcyrować i wyrobiać; żôdnygo wtynczôs niy ma grzychu, bo wszyjsko to jejich kapelónki tym hasiym zasujóm. Jes jesce ci we tyj Brazylii tako balanga, takie łostatki we Salvador de Bahia, ale to już niy jes tak wywołane, take szykowne – chocia festelnie gryfne – niźli we Rio.
Inksze, to łostatek karnawału we „Tropicanie”, we Hawanie na Kubie. Ło tym sie wiela niy szkryflô, niy gôdô, bo przeca Fidel (i jejigo bracik Raul) terôzki niy jes we mółdzie, a kiej my jesce sie prziflostrowali do Hameriki, do tego Busha i jejigo utrzidupskich, to już blank niy idzie ło tym gôdać, a tym tuplym sie jesce kwolić, co to sie widziało. A jô – i moja Elza– my to widzieli. Ta côłko „Tropicana” we grudniu, kiej u nôs bóła zima a tam te poseblykane dziołchy i ... tyż te stare purty, kiere ci tam furgajóm, kludzóm sie ino, na isto ino skuli tych gryfnych, sagich dziołchów, kiere możno niy sóm zawdy take mode, nó ale, kiej łogibajóm sie gryfnie, to żôdyn ramol niy gawcy we metryka, pra?
Ale, sóm tyż i inksze balangi. We amerikóńskim stanie Luizjana, we Nowym Orleanie sóm ci take kluby, kiere sie mianujóm tak jakosik: „krewes” i bajstlujóm roztomajte gupoty, ciepióm jakimsiki tajlami ze alumu, jakimsiki gupotami, a to wszyjsko we łostani dziyń przed popielcowóm strzodóm.
Jes ci i Wenecjô. Możno terôzki mało fto miarkuje, ale tam ci byli zawdy nôjsrogsze maskynbale takich kasprów, przebiyrańców, i to już cheba ze pôraset lôt. Wszyjskie (no możno niy wszyjskie, ale baby) brali sie roztomajte larwy na fresy, biôłe larwy i srogie huty, take trójgraniaste, choby nasze lajchyntryjgry łod downiyjszyj Gabryśki. Sóm to rzecy fresy, larwy Colombiny, Arlekina, Pierrota i inkszych łochyntoli tam ze tyj jejich Wenecji. To wszyjsko bajstlujóm tyż kole pałacu dożów, a na łostatek fajrujóm na placu świyntego Marka (kiej niy ma wody na niym).
Sóm i take, kierych terôzki corôzki wiyncyj u naszych polskich angyjberów, fajery jak tyn we Nicei, we Francji. Tam ci sie cheba nôjdugszij (rachować latóma) bawióm we naszyj Ojropie. Gynał u nich to nôjwiyncyj jes świyżych kwiôtków, roztomajtych blumów ino na te łostatnie dni przed postym. Tela, co łóni tak ci to jakosik pometlali ze kalyndôrzym i fajrujóm łod jedynôstego aże do dwadziestego siódmego lutego, choby i świynta trefiyli we niy wiym jaki dziyń. Nó ale, jes tyż gryfny karnewal we Kanadzie, we miyście, kiere sie mianuje Quebec. Możno mi fto przeciepnie, co jô tam niy bół (a niy bółech) ale festelnie mi sie zdało kiej jedyn mój kamrat mi to łozprawioł. Suchejcie! Ludzie badujóm, czochrajóm sie tam we śniygu, bajstlujóm roztomajte, i to srogie, kaźlówki, chytajóm ryby we tych przerymblach, bajstlujóm roztomajte sznyjmany, i bele jake rzyźby, dynkmale ze śniyga. A na łostatek fyrtajóm na sónkach, kiere smycóm, cióngnóm psiôki. Nó i kiołzdajóm na szlyndzuchach choby nôjynte.
Suchejcie, tam we tym Quebecu, to ci na isto jes nojsrogszy taki zimowy karnawał na świycie. A nôjważniyjszy jes ci tam taki srogi sznyjman we srogij pitówie, copie ze srogim szarłatnym bómblym na łebie. Mianuje sie tyn cudok „le Bonhomme Carnaval” i ludzie poradzóm wiela ściyrpieć, coby go chocia letko tam sztuchnóńć, poszkrobać, grajfnóńć, dziugnóńć. A kiej za takigo sznyjmana przeblecóno jes jakosik gryfno dziołcha to ... co Wóm byda barzij tuplikowôł?
Ja, ja karnewal mómy zbyte i terôzki ino we spokojności trza bydzie dotwać do Wielkanocy.


wtorek, 21 lutego 2012

Buksy kapistranty....

Spómnieli mi sie czasy, kiejech bół ministrantym. A wiycie przeca, iże kôżdy kapistrant to jes buks, jakich wiela niy ma. Co te śpikole, łebónie wyrôbiajóm tô świat niy widziôł, to sie blank we filipie niy miyści. Kiejsik tyż te starszyjsze już kapistranty bawiyli sie takimi skórzannymi abfalami, kierymi mieli do glancu wypucować wszyjskie świyntości we zôkrystji. A bóło to razinku chnet przed łodpustym. Nó, i jak sie te karlusy tymi skórzannymi szajbkami szczylali, łorôz wlôz do zôkrystyji farorz. Nó, i mógliście łobejzdrzić tych buksów! Wartko wciepli te swoji gracki pod banka, pod szrank a jedyn śnich, taki ździebko zawalaty, wciep ta szajbka do mszalnygo pokalu.
Nó, i prziszoł tyn łodpust, ze srogóm paradóm, dmuchocze trómbióm, ludzie spiywajóm, kadzidło smyndzi, nó jak to zawdy jes we łodpust. I wszyjskie tyż deptajóm do kómuniji. I jedyn taki istny, Zeflik mu bóło, tyż poszoł tela, iże ze tego kościoła wyloz taki jakisik teskliwy i merski. Nic niy gôdôł ino flapicóm, gymbóm mamlôł bez côłkô dróga. Róncz ino wloz do chałpy, rzóndzi tak jakosik bez zymbole:
– Wiysz ty co Marijko? Tyn nasz Pónbóczek musi byś ci już pieróńsko stary. Nó, gôdóm ci, ta hostyjô, te côłkie „ciało boże” bóła tak festno, tak twôrdô, iżech jóm dziepiyro kole samyj naszyj chałupy społyknół !!!

poniedziałek, 20 lutego 2012

Baba, baby...

Jô zawdy miôł rôd wszyjskie baby, babeczki tela, coby ino łóne blank mode byli. Terôzki barzij ino mediikuja ło wszyjskich i ło wszyjskim i tak mi sie zdo, iże baby sóm pierónym łoszkliwe (kiejsik żech tego niy niy merknół). Bo kuknijcie ino wszyjskie baby, te wydane bez połowina swojigo małżyństwa poradzóm ino paś tego swojigo chopecka, kormić a juzaś bez drugo tajla jejich pożyciô ciyngiym przeciepować, wyszkańtować (jakóż by inakszij), iże jes spaśny i ruby nikej kormik.
Jes i jesce cosik inkszego. Ujzdrzeliście kiejsik jakoś baba, kiero by poradziyła naloć ino poła glaski wody. Dóm Wóm bajszpil. Jô móm rod bónkafyj ale ci tyż festelnie mocny, tyngi. I zawdy jakech jes kajsik we gościnie godóm, proszã coby mi do szolki abo do glaski nalôć ino do połowiny wrzawyj wody. Baba przichwoli, przikiwnie i napoczynô lôć. Leje opaternie, leje, doloła już do połowiny i ... – a co byda byzuchantowi zowiścić, co byda mu szkodować – dolywo do połna!

niedziela, 19 lutego 2012

Berkmón....

Rómbôł berkmón klocek, rómbôł go pod ścianóm i przy tym rómbaniu ciulnół sie w kolano, a iże go zaskoczóło to nôgłe zdarzyni na skorzyjszy wyjazd dostôł pozwolyni.
Poszôł se szpóngym jak mamlas po glajzach a sam na zakryncie dupła w niego ajza. Kiejby sie łobejzdrzôł za siebie do zadku, to by ból uniknół przikrygo wypadku.
Stanół i nadepnół na kulok urzniynty i gwóźdź zarościały wlôz mu aż do piynty. Musiôł borok siednóńć na łokorków kupie, zarôz poczuł drzizga w swojij chudyj dupie.
Berkmón aże skoczół, helm mu śleciôł z gowy i ciulnół tóm gowom w ring łod łobudowy. Buła mu wylazla na pojstrzodku glacy, straciół równowôga i ciulnół na cacy.
Jak leciôł na plecy chyciół za kolyjka, palec mu przitrzasła jakoś kurwa belka. Chyciół za betónik, kiery wisiôł z kraja, betónik wyleciôł i dostôł nim w jaja.
Dróty, co styrczeli wlejźli mu do miecha, trza mieć kurwa noga pierónskigo pecha.
Jeszcze zdónżół chycić jakoś deska z zadku,półka go przitrzasła i śćwierć tony flapsu.
Gôdajóm – cufale niy depcóm pôrami, jako to jes prôwda słyszeliście sami. Tako ci jes niebezpiycznô robota górnika. Niy rob nic na dole –to dukniesz rizika!
Pozdrowióm piyknie .... ha, ha, ha ....

sobota, 18 lutego 2012

Niyłoszacówano hilfa...

Bóło to jakiesik pôra tydni tymu nazôd nałónczôs ausrajzy we góry. Bóło nôs pôruch we autoku. Wszyjske jak przonôleżi do porzóndku. Nó, chnet wszyjske – króm „modego”, ftory wrôcôł do zdrowiô po côłkonocnym gyburstaku.
Pauza we naszyj rajzie. Jakosi niysrogô dziydzina. Doś podrzyndnô kaczma, takô tanc-buda nafolowanô chnet do łostatka „lokalnym folklorym”. Dwie izby. Siedzymy we jednyj śnich, szlukómy pomaluśku kafyj, a mody we festelnym stanie niyważkóści przelywô sie ze stołka na tisz i mamlo plastikowy tisztuch.
Łorôz do szynku wparzół jakisik bykol, paker we ludowym prziłobleczyniu ... taki, wiycie – cwaj mal 150 kilo. Ślypia przekwióne, blank choby u angory. Lôtô miyndzy tiszami choby gupi i wrzescy:
– Chudy! Chudy! Kajżeś ty k..wa mać jes?
Zetwało to kwilka. Chop corôzki barzik wnerwióny, łobôlô szynkowe stołki, sznupie pod tiszami eźli tam możno tyn chudy sie niy zadekowôł. Ludzie letko wylynkniynte, łozprôwki ucichli. My tyż stojymy ło to, coby niy wlazować jimu we ślypia – przeca blank niy miarkujymy samtyjszych zwyków.
Łorôz mody sie budzi. Ze zadziwiyniym łozglóndô sie naobkoło (łostatnio bół przecamć we autoku), wystawiô graca w kiyrónku drugij izby i wołô cosik we tym napranym widzie. Zatym juzaś prasknół pycholym – jak to śpiywôł Wiesław Gołas – we „kotlet schabowy, paniyrówany”.
Tyn łozeźlóny paker kwilka medikuje, zatym drab gzuje we skôzanym kiyrónku i wrzescy choby go ze skóry łobdziyrali:
– Chudy! Chydyyyy ...!
My we letkij dziwocie. Decyzjô ... wartko sie wykludzómy samstónd. Kóntman moge niy być rôd ze naszyj hilfy. Krótke smówianie sie, fto smycy modego do autoka, fto łostôwo coby zabulić. Sztartujymy we łoka mrziku ...
Łoroz tyn bykol wkarowôł nazôd do tyj naszyj izby. Smycy ci jakigoś istnego za szkrawitel. Łozglóndô sie fest nerwyjs naobkoło. Ujzdrzôł modego. Napoczynómy we panice śmiatać. A tyn bifel ciepie ku nóm:
– Dziynki! Chopie!

piątek, 17 lutego 2012

Wilibald...

Wiycie, mómy fajnistego kamrata ło wdziyncznym mianie Wilibald ... krótko Wilduś. Żódyn snos już niy pamiyntô, jak łón richik sie mianuje, bo tyn Wilduś przijón sie tak sztram, iże i jego mamulka tyż tak na niygo wołô.
Wilduś jes dochtorym i stanówi cufal na światówô skala, eźli idzie ło jego popyrtanie i niyprzitómnóść. Kiej łón mô słóżba we walesce, we łośmiuch cufalach na dziesiyńć kómando waleski musi na niygo doczkać, bo Wilduś musi sie wrócić po cosik, cego zapómniôł abo – i to nôjczyńści – po cosik, co wyjmnół ze tyj karytki we dlô sia ino wiadómym cylu. Inkszóm razóm łobsztalowôł, wołôł waleska dlô sia, bo jego autok niy kciôł łodpolić. Powód ... blank ajnfachowy – Wilduś łostawiół łoświycóne światło i bez côłkô noc zdech mu akumulator. A iże niy miôł kaj go podladować, tyn nasz Wilduś poprosiół czelodka ze waleski, coby mu spróbowali postawić zdechły akumulator na szłapy ... ze użyciym tego ichniygo „defibrylatora”. A co? Sztróm to sztróm, i tela, co za mecyje, prôwda?
Króm bezpochybnego niyłogarniyńciô, Wilduś ci kwôli sie ze roztomajtych impryzów wydôwanych na kôżdô możybnô przileżitóść. I tak bawiymy sie u niygo na przileżitóść gyburstaku, żyniacki, Andrzyjków, napoczniyńciô syzónu grillowygo, piyrszygo wiesiynnygo koszynia trółwy, rócznicy ajnwajóngu ... słówym – kôżdô przileżitóść jes galantnô.
Jak tyż przistało na takigo lwa zalónowygo, tyn nasz kamrat Wilduś mô rôd łozprawiać wice. We skuplowaniu ze jego niyprzitómnóścióm (a dodejcie jesce wysłepanô na góścinie gorzôła, bo jak rasowy dochtór Wilduś za kragel niy wylywo) plóncnóm sie niyzapómniane rozinki. Na tyn przikłôd:
Ernie zakciało sie festelnego zeksu. Idzie ku Bercikowi i gôdô:
– Bercik, a mie sie kce łostrygo zeksu!
– Nó ... tóż, co jô móm robić – pytô sie Bercik.
– Nó, zedrzij symie côłke prziłobleczynie!
Nó, i Bercik serwôł ze Erny łobleczyni.
– A terôzki Bercik ciepnij mie na zofa!
Bercik sztuchnół Erna na prykol.
– A terôzki Bercik mie gynał wypierdol!
– Nó, tóż Erna cióng stónd! Wyrywej!
A juzaś kej indzij jedna naszô kamratka łozprawiała tak:
Wiycie, łóńskij soboty Wilduś położół mie na prykol, grajfuje pod kiecka i łorôz sie mie pytô:
– Rzyknij mi Ana, co to je: zielóne i mó biôłe kółecka?
A skuli tego, iżech tyn wic już znała łod łochrónki, a miałach rada te jego côłke gracanie kole mojich cycynhaltrów i stringów, toch nie gôdała nic, i udowałach, co blank niy miarkuja, co to jes. Nó, i Wilduś tak po jakisik kwilce łodrzyko, co to jes ... trółwa ...
– Jezderkusie! Padosz Wilduś, co to jes trółwa, ja? Nó, tóż rzyknij mi a skany sóm te kółecka? – rzykłach mu deczko znerwowano.
Nó, i Wilduś kwilka pomedikowôł, poślynczôł ... i na łostatku rzyknół:
– Nó, ja ... gynał ... skany te kółecka?
Nó i wzión, i poszôł ... a jô leża ...

czwartek, 16 lutego 2012

Trza bóło zarozki prómp wytuplikować ...

Móm znajómygo we słósznym wiyku, wtory nabrôł szkrabki na nauka łobsugi kómputra. Tak po prôwdzie interesjyrujóm go ino gróntlagi zorty „poczta” i „wiadomości sportowe”.
Już blank pochytôł zaszaltrowanie laptopa kneflikiym „power” i uwidziôł, iże tyn kómp zaszaltruje sie sóm bez jego hilfy. Uważowôł, iżby łotwar se możno Google (bo słówecko przeglóndarka bóło mu blank cudze), kaj by móg wlazować na te świńske zajty, na te pornusy. Niy miôł ci ale żôdnego łobrôzka (takij kómputrowuj ikóny) na ykranie i spytôł sie mie, eźli dô sie jakosik łobsugować tyn côłki „Start” ze tastatury, bo jak mô ta strzałecka (tyn „kursor”) we prawym wiyrchnim winklu do zawiyraniô łokiynek, to przeca niy bydzie śnióm sjyżdżôł bez côłki ykran.
Tóż zech mu rzyknół, iże styknie druknóńć znacek „windows” na tastaturze.
– Cego?
– Znacek „windows”.
– Jaki znacek?
– Windows!
– A kaj jes tyn diosecki znacek?
– Chopie! Pomiyndzy „alt” a „ctrl” ...
– .... Kaj? ...
– Na lewyj zajcie na spodku!
– Aaaa ... wyntilator, propeler! Toś niy mog, do sto pierónów, zarôzki tak gôdać?

środa, 15 lutego 2012

Przipómniyni....

Łozprawiôłech kejsik bez mój mobilniôk ze kamratym canarctym, zymbokiym. Dolazuja do chałpy, wlazuja do siyni, widza, iże we mojij brifkastli cosik jes. Sztyjc gôdóm i łotwiyróm tyn mój kastlik, wybiyróm śniego wszyjsko i drugim daklym słysza, iże ftosik ślazuje po słodach ze wiyrchnigo sztoku: kuśtyk ... kuśtyk ... kuśtyk ...pffff ... kuśtyk, kuśtyk – sómsiôdka pod biyrlami biydzi sie ze słodami, jes już chnetki na dole – kuśtyk, kuśtyk ... pffff ... kuśtyk ...
Jô staróm sie zawrzić ta brifkastla, udziyrżić to wszyjsko w gracach i ciyngiym snadnóm rzecóm gôdóm .....
– I coś pedzioł Ernst?
– ....
– Jesce jedna łoszkliwô mamzela zrobióła ci haja, bo kciała mieć wystôwajónce zymbska ....
– ....
– Ja ... Ło jezderkusie! Sto pierónów!
Kuwerty ślecieli mi na zol, a jô ze mobilniokiym przi daklu filuja na ta łopartô na krykach sómsiôdka, kierô tyż dziwo sie na mie przelynkniónym wezrokym.
– Eeee, witóm paniczko ... Eeee, możno, eeee wóm spómóc?
– Ło mój ty Pónboczku! – rzykła zafucanym głósym. – Musza sie wrócić nazôd!
Kuśtyk ... kuśtyk .... kuśtyk ... pffff ... kuśtyk ...
A jô styrca ze mobilniokiym przi uchu i blank niy poradza sie pochytać, niy niy poradza nic spokopić. Sómsiôdka wlazuje polekuśku nazôd po tych słodach i nôgle łobracô sie ku mie i gôdô:
– Jezderkusie! Jak to dobrze, co jô panie Ojgyn na wôs natrefióła ... spómniało mi sie, coch przepómniała dóma ... mój gybis ...

wtorek, 14 lutego 2012

Zorty kamractwa...

Kamractwo to jes na isto srogo rzec, to jes gryfno i szykowno zacha, to ... to zawdy sie kajś, lebo kiejś przidô, bydzie go możno festelnie potrza. Tela, co inakszij te kamractwo wyglóndô u chopów i blank, ale to doimyntnie inakszij u babów. Bo dejcie sie pozór! Chocia to tak na isto pewnikiym same miarkujecie, poradzicie to spokopić, nieprôwda?
U babów to jes tak : Przilazuje jedna tako mamzela do dóm ło pół szczwortyj ło szaroku, na rozwidnioku, ździebko chycóno (co tam ździebko? fest!), kudły ci rozkociymbane, zjachrane, szaty popuczóne, poskurcane... chichrô sie, choby sie lajstła nowy lipynsztift lebo ojla parfinu ...
– Kaj tyś do dioska kandego do terôzki bóła? Godej mi sam zarôzki bo blank niy szczimia – rzóndzi wnerwióny chop i małowiela a go moge szlag trefić.
– Jô ... jô ... kaj jô bóła ? Ep ... hm ... kcesz na isto wiedzieć, ja? – szwandrusi ta istno libeźnie.
– Ja, ty, ty! Kajś sie tak dugo słańdała, kajś sie do terôzki smykała? – pytô sie jóm corôzki już barzij rozgzukany chop.
– Jô? ... A co tyż sie to yntlich stało? Bo dzisz chopecku roztomiyły ... jô ... bóła u Elzy, u tyj mojij kamratki, miarkujesz? Jô tam śnióm heftowałach ... znacy ... łobie my sie tak deczko heklowali. Kciałach ci usztrikować taki gryfny zegówek dlô cia na gyburstak. I tak ci nóm to śleciało.
– Co ?...
– A co ? Niy wierzisz mi ? – gôdô fałesznie ta yma. – Nó, tóż glingnij sie dó nij.
Drrrrr, drrrrr ....
– Halo, to ty Elza? Sam jô, ja chop mojij baby. Bóła u cia moja baba, bo gôdała mi, co bez côłko noc cosik łobieście heklowali lebo sztrikowali.
– Ja, ja łóna bóła u mie, bóła – pado na to zgodliwie kamratka.
– To po jakiymu jes ci łóna takô napranô, co? – pytô sie jesce barzij wkurzóny.
– ??? Nó, wiysz, co cie byda sam cyganić ... łóna cie na isto ze kimsik zdrôdzô – ta istno już wszyjsko wyfaflała. – Nó ale, kiej kcesz, to mogesz sam dó mie przijńść. Zebier ze sia jakosik flaszecka dobrygo wina i ... a ... a mogesz być już dzisiôj na łodwieczerz ?.....
A u chopów to jes juzaś tak :
Przilazuje chop rano kole pióntyj do dóm, festelnie łożarty, nabzdryngolóny choby kopaczka, kudły potargane, na pycholu i na kraglu łod hymdy masne fleki ci po lipynsztifcie, ancug blank popuczóny i sklabustrowany, a ze gymby capi, choby ze starego tryjtka abo kiejby sie kista starego piwa łoztrzasła.
– Mie tam nic niy łobłajzi kajś ty bół! – jargô sie deczko baba. – Blank mie to niy łobłajzi... jô... jô już móm kofry zaladowane i wykludzóm sie wrółz ze dzieckóma do mojij mamulki. Nó ale, tak jesce na łostatek, chocia mie to ganc niy szteruje, jes mi to blank jedno, rzyknij mi ino kajś to ty bez côłko noc bół ?
– Co gôdôsz? Ło co sie rozłajzi? Kaj co... kaj jô... kaj jô bez côłko noc gymziół, kaj jô wandrowôł ? – ździebko przimulóny, chop niy poradzi jesce zmiarkować, co tyż ta jejigo baba łod niygo kce.
– Môsz mi zarôzki pedzieć kajś bół! Chocia to mie zółwizół już blank niy łobłajzi. Psinco mi już do tego, mogesz robić co kcesz, łamzić kaj, ze kim i do kogo kcesz. Nic niy kca wiedzieć... ino tela kciałabych spomiarkować: kajś to tyż ty giździe dziosecki do terôzki bół?
– Jô, padosz jô, kaj jô bół ? A wiela to jes terôzki ? Jô ... jô, miarkujesz, jô bół u Ojgyna ... i bez côłko noc my szkaciyli.
– Co ty fandzolisz? U Ojgyna żeś bół? A dyć łoszkliwcu pieróński niy cygóń mie i niy kmiń tela.
– Niy wierzisz mi, niy?.... Nó, tóż sie glingnij do niygo... sam môsz telefółn... tyn mój łostatni gryfnisty mobilniôk.
– Halo, Ojgyn, sam jô, baba tego naprańca. Bół u cia mój chop? Szkaciyliście bez côłko noc, ja?
– Co, cy bół? Co, cy bół?.... A dyć łón jesce do terôzka snami grô !!!
Nó, ftosik festelnie móndry i bildowany pedziôł kiejsik, co dobre kamractwo, to jes ci gynał tak jak... ajsbajn ze kapustóm!

poniedziałek, 13 lutego 2012

Wszyjsko darmowo... kostynlółs...

Trefiyli sie we szynku u Pyjtra dwa kamraty. Łoba byli róncz po latowych wywczasach i tak przi ladze, znacy sie zajdlu piwa i sznapsie, napoczli łozprawiać, co tyż to uwidzieli za tóm granicóm, bo – jak pewnikiym wszyjske miarkujecie – terôzki Poloki, te polske angyjbery, wykludzajóm sie bez lato kajsik do gorkich krajów. Łozprawiajóm, łozprawiajóm, a jô deczko – bo łóni, możno po trzecij ladze łozprawiali już dosik wrzeskliwie – napocznół szpicować dakle, nó... podsuchowôłech jich.
– Wiysz Enst, nôjbarzij sie werci wykludzić, i to i bez lato, i bez zima, do takij ci Szwajcaryji...
– Eeee, tam co ty gôdôsz Walek? Przecamć tam sie za wszyjsko buli jak za łobiyli, i to we tych łoszkliwych frankach, tam jes drogo jak u Żyda...
– Blank niy ma to prôwda! We Szwajcaryji jes ci wszyjsko darmówo, blank za nic, za darmo...
– Przeca to niy ma myjglich Walek, jakóż tyż to? Wszyjsko darmowo?
– Suchej ino, bo tuplowanie niy byda gôdôł.
– Nó...
– Fligrym do Genewy, łodprawa cylnô, taksa do hotylu... za darmo...
– Taksa darmowô?
– Ja, taksa za friko, hotyl śtyrogwiôzdkowy, apartmynt „all inclusive”... Swissotel Metropole abo możno Mandarin Oriental... za darmo... kostynlółs...
– Niy gôdej? Blank darmówo?
– Łobiôd we sztramskim restourancie ze lampusym szmektnego wina... blank za darmo...
– Niy? Ja? Blank darmówo?
– Zatym juzaś taksa i nôjlepszyjszy plac we tyjatrze, we Grand Théâtre de Genève... i wszyjsko za darmo...
– Niy gôdej? Jaaa?
– Zatym wieczerzô we Hostellerie de la Loire, Le Creux de Genthod... nó możno na łostatku we Charly O'Neills Irish Bar... i to wszyjsko darmówo...
– Jezderkusie Walek! To wszyjsko we tyj Genewie blank i do łostatka za darmo? Tóż to przeca jes ónmyjglich! Chopie, richtik tak tam jes?
– Terôzki wartko do hotylu, ściykły, nomiyntny i libeźny zeks... darmówo...
– Forgot Enst! Na isto wszyjsko gynał tak jes we tyj Genewie! Naprôwdy!
– Ja, wszyjsko, coch ci pedziôł na zicher darmówo!
– Walek! I tyś tam we tyj Genewie bół?
– Nó, niy jô, ino moja modszô... szwestra!

niedziela, 12 lutego 2012

Staro chińsko dorada...

Żół se kiejskik we Chinach stary pampóń, festelnie chudobny ale moc móndry, ftory bakôł we polu wrółz ze swojim modym synkiym. Rółzczasu jego synek pedziôł tak:
– Łojciec! Co za sroge niyszczyńści, śmietnół nóm nasz kóń ... straciylichmy naszego kónia!
– Po jakiymu synek mianujesz to niyszczyńściym? – łodpedziôł łojciec. – Wiysz, łobejzdrzymy, co tyż to nóm przismycy ze sia ... czas.
Pôrã dni niyskorzij kóń wróciół nazôd i ku tymu przikludziół jesce ze sia szykownistô, dzikô zdrzybnô klacza.
– Łojciec! Łojciec! Ale mómy szczyńści! – wrzesknół na côłki karpyntel tyn modziok. – Nasz kóń przikludziół ku nóm nastympnego kónia.
– A po jakiymu synek mianujesz to juzaś szczyńściym? – spytôł sie synka łojciec. – Łobejzdrzymy, co tyż to przismycy nóm ... czas.
Pôrã dni niyskorzij modziok kciôł zaprzóngnóńć i porajtować na tym nowym kóniu, ale kóń niy przibadany do rajtera spłószół sie, zdziwôczół i ściepnół synka na ziym. Modziôk połómôł sie szłapa i napocznół lamyńdzić:
– Łojciec! Łojciec! Co za sroge niyszczyńści! Złómôłech se szłapa!
Łojciec juzaś powołujónc sie na swoja móndrość i szpryma łodpedziôł:
– A po jakiymu juzaś mianujesz to niyszczyńściym? Łoboczymy, co tyż to przismycy ze sia ... czas!
Karlus niy za tela bół przekónany do filozofiji łojca, ino fórt szkómlôł we swojim prykolu. Pôrã dnioszków niyskorzij przelazowali bez wiyś laufry ichniego króla, coby zebrać jak nôjwiyncyj modych karlusów na wojna. Przikludziyli sie i do chałpy tego chińskigo starzika, ale kiej uwidzieli jego synka we laszach na szłapie, złóstawiyli go i pokwanckali sie kaj indzij.
Synek możno dziepiyro wtynczôs spokopiół, iże nigdy niy potrza przipisôwać czymuś ani niyszczyńściô, ani tyż szczyńściô, ino dać czasowi ... mocka czasu, i doczkać aże na łostatku pokôże sie eźli to bóło dobre, abo i mocka złe...
Bo życie, moje Wy roztomiyłe, przikludzô ze sia tela zwrótów biygu trefów i zdarzyni, i jes ci tyż niyrółz tak sprzycznie, iże to co sie wydôwô nóm lecy kedy złe – jes ci blank dobre, a to co zdô sie dobre – moge być na isto blank złe. Łoczykujmy, spodziyjmy sie tóż tyż nastympnego dnioszka ze uciychóm, a dzisiyjszy dnioszek przeżywejmy ze wiaróm i srogóm nôdziyjóm na cosik moc lepszyjszego!

sobota, 11 lutego 2012

Richticzno Unijo Ojropyjsko...

Zawdych samtukej łozprawiôł roztomajte wice, a to ło policajtach, a to ło Żydach, ło babach u dochtora i take tam jesce. Ale, prziszołech na te idy, eźli szłoby wypokopić jakisik jedyn, jedziny wic, taki możno urzyndowy wic, ftory by fóngowôł ce côłkij Uniji Ojropyjskij? Możno i ja? I dejcie se terôzki pozór!
Jaki moge wyglóndać Ojropyjski raj...?
Łoztôłeś chopie napytany na taki urzyndowy lunch (terôzki niy ma drugigo śniôdaniô abo łobiadu, jes ino – lunch). Prziwitôł cie chopie Ynglynder, jôdło narychtowôł Żabojad, znacy sie Franzuz, Italijôk zajimôł sie tobóm przi tiszu a wszyjsko to zorganizjyrowôł Miymiec.
A jake moge być Ojropyjske piykło...?
Łoztôłeś chopie napytany na tyn sóm lunch. Prziwitôł cie chopie Żabojad, znacy sie Francuz, jôdło narychtowôł Ynglynder, Miymiec sie tobóm zajimô przi tiszu, ale... niy trop sie, wszyjsko to zorganizjyrowôł Italijok.
Coby możno bóło deczko szpasownij tyn wic wypokopiół i forszlagowôł jedyn Belgijok, coby razinku tyn szpas bół mianowany: Łoficijalnym Szpasym Uniji Ojropyjskij, i coby go wszandy poradziół łopedzieć kôżdy szkolorz we naszyj Uniji. Nó, i terôzki zebrała sie do kupy Rada Ojropyjskô,Ojropyjski Parlamynt, coby uzdać, eźli łostanie łón tym Łoficijalnym Szpasym Uniji Ojropyjskij, abo i blank niy?
I tak terôzki. Ynglynder dôł słósznie do wymiarkowaniô, ze takóm fresóm choby Baster Keaton, bez wekslowaniô swojij machy i bez ruszaniô gybisym, iże tyn wic jes stopieróńsko szpasowny. Żabojad juzaś słożół prociw skirz tego, co Francyjô pokôzali festelnie łoszkliwie we tym wicu. Luksymburg juzaś spytôł, fto dziyrżi prawa autorske tego wica, a przedstawiciyl Szwecyji, ze fałesznym uśmiychym, niy pedziôł ani słówecka. Dania spytała, kaj we tym wicu jes cosik ło zeksie, bo kiej tyn szpas mô być pośmiywny, musi cosik ło zeksie w niym być. Holandijô blank niy spokopióła tego wica, a Portugalijô juzaś niy spokopióła, co to jes słówecko: „wic”. Eźli to ci jes jake nowe miano? Szpaniol wytuplikowôł, co wic jes festelnie szpasowny ino wtynczôs, kiej rzyknymy, iże tyn ichni lunch bydzie ło piyrszyj po połedniu, a przecamć wteda u nich jes... śniôdanie. Greki uskargowali sie, iże żôdyn jim nic niy pedziôł ło lunchu, przepasowali beztóż tyż gryfnô przileżitość, coby naćkać sie darmowo i... zawdy we tyj Uniji sie łó nich przepóminô. Rumunia wartko spytała sie, co tyż to jes za diosek tyn lunch. Litwa i Łotwa uskargowali sie, iże zwekslowali jejich tumaczyni, co blank niy łobleci, tym barzij eźli sie to przitrefiô sztyjc i jednym ciyngiym. Słowacjô juzaś łoznôjmióła, iże eźli wic niy bół ło kaczycy i guliktraulerze to znacy, iże jejich tumaczynie bóło fyjlerne. Na co Ynglynder pedziôł, iże takô wersyjô jest tyż ci pierónym pośmiywnô. Uheroki jesce niy nastykli czytać côłkich stodwadzieścia zajtów swojigo tumaczyniô. Wtynczôs sztreknół sie jedyn Belgijok i spytôł, eźli tyn Belgijok, ftory wypokopiół tyn wic i go forszlagowôł, bół francuskojynzyczny abo holynderskojynzyczny, bo eźli bół francuskojynzyczny, to pewnikiym tyn wic bydzie bez niygo poprzity, a eźli holynderskojynzyczny, to Belgijô bydzie musiała tyn wic blank ci łodciepnóńć, niyzalyżnie łod wertu. Na fajrant trefu Miymiec pedziôł, iże fajniście jes se tak deliberować we tyj Brukseli, ale terôzki tak by ta potrza bydzie chycić jesce cug i zakludzić sie do Strasburga, coby powzióńć decyzjô. Poprosiół tyż, iżby ftosik łocuciół tego Italijoka, coby łón niy zniyskorzół sie na tyn cug, i coby wszyjske nastykli wrócić nazôd do Brukseli przed fajrantym tego dnioszka, i jesce coby poradziyli łoznôjmić decyzjô na kónferyncyji prasowyj.
– Jakô juzaś decyzjô” – spytoł chop ze Irlandji. Nó, i wszyjske uzdali, iże jes już na isto nôjwyższyjszy czôs, coby szlukóńć sie kafyju. A jedziny tam Pepik rzyknół ino: To je ono!
Miarkujecie pewnikiym, iże to jes ta côłko Unijô Ojropyjskô.

piątek, 10 lutego 2012

Pónbóczek i ... Yjwa...

Rółzczasu we rajskim łogrodzie Yjwa napasztła Pónbóczka:
– Mój ty Pónbóczku! Móm srogô utropa.
– A ło co ci sie rozłajzi Yjwo?
– Jô wiym, jô gynał miarkuja, iże dziynka tobie jô sam egzistjyruja, i móm ku tymu tyn przepiykny łogród, wszyjsko gadzina naobkoło, i ta cyrkuśno i szpaśno szlanga, ftorô jes moc lepszyjszô łod tego „wibratora”, ale jô tak ganc ajnfach niy ma szczynsnô i bezutropnô...
– A po jakiymy, ty moja roztomiyło Jywko?
– Jeżech, Pónbóczku, blank samotnô i tak prôwdóm to mi sie rzigać kce tymi pónkami, jabkami, bo samtukej blank nic inkszego niy ma do jôdła.
– Hmm, Yjwa, tóż byda ci musiôł stwórzić jakigosik... chopa...
– A co to za diosek tyn... chop?
– Tyn chop, dziołcha, bydzie na isto fyjlernym stwórzyniym, i bydzie miôł ku tymu mocka łoszkliwych włôściwóści: niy bydzie poradziół suchać ani tyż niy bydzie móg sie wczuć we cia. Bydzie ale napasztliwym rozparzołkiym, bydzie cyganiół, machlowôł i kminiół, zdrôdzôł. Zółwizół bydziesz miała śniym procne życie. Ale... bydzie łod cia srogszy, gibszy i barzij sztramski, festelnie dobry do gywechtu, szarpaczki i na gón. Bydzie tyż ale wyglóndôł iptowato, kiej sie już ło szaroku łocuci, ale łod siela niy bydziesz już na nic wajać i lamyńdzić. Jô ci go ugróntuja na taki szimel, coby ci zawdy dowôł mocka fizycznygo spôłniyniô i prykolowygo wygodzyniô. Bydzie ci tyż łón deczko jak dziecio: sztyjc bydzie sie zabawiôł fusbalym, słepaniym piwa, pierdzyniym i łoglóndaniym telewizyji. Bydzie tyż ku tymu niystarowny, płóchy i niy za tela udatny i szprymny, beztóż tyż bydzie ciyngiym potrzebowôł twojij dorady, coby blank na ipty i ćmiyla niy wylazować.
– Nó, fajniście sie tego suchô – rzykła Yjwa ze pośmiywnym lachym. – Ale, rzyknij mi ino mój ty Pónbóczku, we czym tak na isto tyrczy paść, szłapka?
– Nóóó... hmmm... mogesz takigo chopa sie lajstnóńć ale pod jednym, jedzinym warónkym ...
– A jakim to, mój ty roztomiyły Pónbóczku?
– Wiysz, łón bydzie iptowaty, grubelacki, soróński, chamliwy i dosiybny chamkrojc, beztóż tyż musisz mu weprzić, iże to łón bół stwórzóny blank piyrszy! Pamiyntej dziołcha, to jes naszô tajymnica... Wiysz, miarkujesz? Tak miyndzy nami... babami...

czwartek, 9 lutego 2012

Pónbóczek i my sam we Polsce...

Tak jakosik bez łostatnie dwadzieścia lôt Pónbóczek ciyngiym słyszôł naszych (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych) politykerów ze Wiejskij we Warszawie i niy dało mu to pokój aże sie lajstnół telewizyjor ze tóm naszóm „misyjnóm telewizyjóm”, za ftoro muszóm bulić pynzjónisty.
Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... poród. Baba wrzescy, pierónuje jak sto diosków na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwórca pytô sie:
– A cóż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy?
– Dyć żysz Pónbóczku! – gôdô ercyngel, jarchaniół Gabrijel – aboś to Pónbóczku niy rzyknół bół kiejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bólu”?
– Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknół Pónbóczek i juzaś przeszaltrowôł kanał.
A tam nasze ci berkmóny bakajóm jak sto diosków. Usiotane, spocóne łupióm, klupióm krympoczami, hakami ...
Pónbóczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô:
– A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujóm i gnypióm?
– Nó, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknółeś kiejsik Pónbóczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiół cowieku ...”
– Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mróncy pod fusikiym nasz Stwórca.
Wartko zwekslowôł juzas prógram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościół, szumno fara a przed niymi lugzusówe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczónych biskópów i inkszych kieckowych chopów. Pónbóczek uśmiychnół sie i pedzioł:
– Nó, to mi sie zdô. Festelnie to móm rôd, take łobrôzki... A fto to jes?
– Anó, nasz Pónbóczku, to sóm te, ftore gynał miarkujóm iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!

środa, 8 lutego 2012

Poznoł i pamiyntoł...

Latoś przikulwitało sie samtukej do Chorzowa na Pnioki łogrómnie zwiykowane już małżyństwo, ftore po drugij wojnie wykludzióło sie côłkóm familijóm do Bochum we Miymcach. Przifurgli na tyn nasz flugplac we Pyrzowicach, a iże mieli gryfne pynzyje, łobsztalowali sie taksa, kierô jich miała prziwiyź do familijantów we Chorzowie. Jadóm sie tak, jadóm i łorôz taksiôrz łobracô sie ku nim i letko zachrapociałym głósem sie pytô:
– A rzyknijcie mi roztomiyli, skany‘eście przifurgli?
– Anó ze miymieckigo Bochum – łodpedziôł ze rułóm starzik.
– Co łón kciôł Jorguś, co sie pytôł? – wrzescy do ucha tymu starzikowi festelnie już guchô starecka.
– Anó, Agnys, łón sie pytôł skany my sie sam przikludziyli.
Jadóm tak, kulajóm sie dugszô kwilka i tyn taksiôrz juzaś łobracô sie ku nim i juzaś sie opaternie pytô:
– A sómeście to richticzne Miymce abo możno Ślónzôki?
– Jô jes Ślónzôk, ale moja Agnys to jes po łojcach Miymra. – łodpedziôł juzaś ze rułóm starzik.
– Jorguś, Jorguś, a co juzaś kciôł tyn karlus za lynkiyróm? – pytô sie uwziyńcie guchô starka.
– Łón sie pytô eźli my sóm Ślónzôki abo możno richticzne Miymce.
Jadóm dalszij i łorôz tyn taksiôrz sie juzaś pytô:
– A dobrze wóm sie tam wiydzie we tych Miymcach, ja?
– Ja, panoczku, dobrze, sómy już łoba na pynzyji i beztóż tyż kcieli my terôzki nawiydzić moje miasto i tyż możno przocieli, ftore jesce niy skipli.
– Jorguś, Jorguś a co łón juzaś łod cia kciôł? – pytô sie starecka.
– Łón sie ino spytôł jak nóm sie darzi tam we tych Miymcach...
Za jakisik juzaś łoka mrzik taksiôrz gôdô tak pół do sia, a pół do tego starzika:
– Jô miôłech kiejsik dziôłcha we Bochum... żadnô jak noc przed geltakiym... takô barzij szlóndra i krapyka, ale fest zabranô bóła, pijynżno po łojcach, tela, co nic z tego niy wylazło, bo sie symie kamraty durch i jednym ciyngiym śmiôli, iże sie kca łobabić ze... heksóm...
– Jorguś, Jorguś, a co tyn gryfny synek za lynkiyróm kciôł terôzki łod cia?
– Nic, nic takigo... łón cie... poznôł!!!

wtorek, 7 lutego 2012

Łozprowka ze starym gospodorzym...

Wiycie, kiejsik bez cufal podsuchôłech jak jedna dziynnikôrka ze naszygo „Gońca Górnośląskiego” łozprawiała ze deczko zwiykowanym samtyjszym, pniokowym gospodôrzym przi jego łokróngłym gyburstaku.
– Rzyknijcie mi panoczku – pytô sie ta żórnalistka – jak tyż to wyglóndô u wôs we familiji taki ajnfachowy dziyń we tydniu.
Starzik podropôł sie po palicy, pomedikowôł deczko i napocznół:
– Hmmm, jak by to wóm paniczko pedzieć. Cucymy sie ze mojóm staróm tak kole siódmyj, zatym swadźbiynie ...
– A co to je te swadźbiynie? – wtykô swoji ta dziynikôrka ...
– Nó, to by szło pedzieć, iże to jes „aktiwnóść zeksualnô” ... Nó, tóż cucymy sie kole siódmyj, zatym aktiwnóść zeksualnô, idymy do kuchyni na śniôdanie, zatym juzaś aktiwnóść zeksualnô, jô niyskorzij czytóm jakisik cajtóng, a moja starô sprzóntô pomiyszkanie ...
– Nó, to gryfnie! A dalszij?
– Nó, jesce przed łobiadym aktiwnóść zeksualnô i wylazujymy do kupy po sprawónki ... Wrôcómy sie nazôd, aktiwnóść zeksualnô, jô zaziyróm na telewizyjô a moja babeczka rychtuje letkostrôwny łobiôd.
– Nó, tóż môcie wszyjsko poukłôdane ...
– Ja, mómy. Niyskorzij siadómy do łobiadu, lampus czerwiónego wina, aktiwnóść zeksualnô, zatym maluśkô połobiydniô drzimota. Po jakijsik godzinie idymy do łogródka na friszny luft, aktiwnóść zeksualnô, cosik tam porobiymy ze krzami i kwiôtkami, wrôcómy do chałpy podwiyl sie niy zrobi chłódno. Skorzij wieczerzy juzaś aktiwnóść zeksualnô i zatym zicujymy przi tiszu ...
– ....?
– Po wieczerzy, kierô poniykedy sie deczko uniyskorzi, aktiwnóść zeksualnô i lygómy do prykola.
– Musza pedzieć panoczku, co jô wôs na isto pódziwióm, wyście mie blank łocałbrowali ...
– Blank niy miarkuja skuli cego? Przeca kôżdy dziyń podany na inksze!
– Pódziwióm wôs za to, iże we waszym wiyku sómeście panoczku taki aktiwny zeksualnie!
– Gôdôcie paniczko łó mie, ja? – zadziwôł sie jubilat.
– Ja, ja! Nó bo jakóż inakszij móm spokopić wasze słówecka – aktiwnóść zeksualno?
– Ganc ajnfach! Moja starô pierdoli bele co i dupa mi zawrocô!

poniedziałek, 6 lutego 2012

Łoszkliwy kóń...

Dwiuch Polôków wykludziyli sie na Saksy do roboty. Najimôł jich jedyn bauer do posztrajchowaniô drzewniannego pota. Z rańca dôł jim dwie biksy zielónyj lakfarby, pyndzle i łostawiół przi robocie. Klara blynduje choby sto diosków, dtopieróńskô hica, słepać sie kce ... Chopcy wymiarkowali, iże jedna biksa lakfarby blank jim styknie i zarôzki tyż ta drugô skalyli za pôrã flaszek piwa. Sztrajchujóm tyn pot blank ciyniuśko, szporobliwie ale tak by tak, niźli doszli do łostatka, farby niy stykło. Nó, i mieli festelnô zagwózdka jak ci bauerowi wytuplikować po jakiymu laku brachło. Uwidzieli, co za gródkóm pasie sie kóń łod tego bauera. Wytrzili pyndzlym rest lakfarby ze biksy i ufifrali kóniowi morda na zielono. Na łodwieczerz przilazuje ku nim bauer.
– Nó, chopy, czamu te śćwierć pota niy ma posztrajchowane?
– Anó, panoczku, zajimali my sie tym potym, sztrajchujymy gynał, łorôz łobyrtóm sie po lakfarba a sam tyn kóń côłko ta lakfarba wysłepôł nó ... i tyj lakfarby już niy stykło ...
Bauer dugo niy medikowôł, inó sióngnół po knara, po takô tuplówa i prasknół tego kónia. Kóń – zezwłôki. Polôki łozdarli sie jak stare galoty:
– Panoczku! A skuli czego zakatrupiyliście tego kónia? Skuli biksy lakfarby?
– Niy, niy ino ... tyn kóń mie już za tela prziszôł – łodpedziôł bauer. – Dwa tydnie tymu, kiej sam byli inksze Polôki i stôwiali tyn pot, to tyn gizd jim półowa desek zeżar!!!.

niedziela, 5 lutego 2012

Wizgyrno Ółma...

Policajt pytô sie jedna starka:
– Jakô żeście sóm starô?
– Pizło mi 86 lôt.
– A mogecie mi to wszyjsko, co sie sam przitrefiyło łopedzieć po swojimu ?
– Cupłach sie tak na bance przed chałupóm. Dziwałach sie na szykownô, ciepluśko łodwieczerz, kiej prziszôł sam ku mie jedyn karlus i zicnół sie blank kole mie.
– A wiedzieliście go możno, ja ?
– Niy, ale bół moreśny, reszpektny i kamratny.
– A co sie stanyło niyskorzij, kiej już zicnół kole wôs?
– Napocznół łociyrać sie ło moja kita, ło moje hudo.
– A niy poradziyliście go zahaltować, zadziyrżyć?
– Niy, niy szło.
– A to po jakiymu?
– Bożycku ty mój, a po jakiymu? – pytô sie zadziwiónô starka. – Boch miała frojńda, uciycha ??? Bóło mi tak przijymnie. Żôdyn mi tego niy robiół łod czasu, kiej mój chopecek kipnół trzidziyści lôt tymu nazôd.
– A co sie niyskorzij stanyło?
– Napocznół głoskać moje cycki...
– A niy próbowali łóni sie prociwić?
– Nie, razinku niy !
– A po czamu ?
– Bożycku ty mój, po czamu? Bóło mi tak dobrze, czułach iże prawucko żyja!!!
– A co sie jesce zatym stanyło?
– Nó cóż, łozfaklowôł ci mie do cerwióności, tożech tyż łozcióngła klepyty i zadrziłach sie:
– Bier mie synek, bier mie ... a gibko!
– Nó, i co ? Zrobiół to, ja ?
– Niy, niy do dioska! Wrzesknół ino „Prima Aprilis” I wtynczós żech tego łochyntola pieróńskigo do imyntu ... zapukała, zastrzelóła!!!

sobota, 4 lutego 2012

Karciorz a ... podzimki...

Móm ci we Warszawie kamrata (robiyli my do kupy na Miyndzynarodowych Targach Poznańskich), kiery jes ci pierónym uwziyntym, zowzitym karciôrzym. Rółz deczko wygrô, inkszóm razóm mocka przedrzistô, i tak ci mu sie tyn jego światek kulôł aże do załóńskigo roku. Chyciół ci łón sie we pokera ze śtyróma festelnie zabranymi pampóniami spode Warszawy, ze takimi badylôrzami, ftorzi do Warszawy muszóm śtyry dni wółami jechać. We tyn dziyń pierónym ci sie tymu mojimu kamratowi darziło, i na łostaku pokôzało sie, co łón wygrôł łod jednego ze tych bambrów plantacjô... podzimków.
Nó, tóż śleciała zima, prziszła wiesna i tyn mój kamrat cosik musiôł ze tóm plancjóm zdziôłać. Ftosik mu doradziół, iże podzimki trza na wiesna powłóczyć i zatym jesce naciepać miyrzwy abo polôć belówóm. Mój kamrat przipnół do trekera nôjprzodzij hoki a zatym maszina do łozciepowania gnoja. Nó, i siôd juzaś na tyn szleper i napocznół krajzować tam a nazôd po tym polu. Łod drógi, do lasa, łod lasa ku dródze, i tak ciyngiym ta samô lajera. A tam pod tym lasym styrcôł ci taki jedyn wsiowy ipta. Spomiarkowaliście, iże we kôżdyj wsi musi być taki jedyn wsiowy gupielok, wsiowy guptaś (nó, we mieście tyż, ale jich tam tak niy zawdy idzie ujzdrzić), ftory ci na zicher żôdnymu niy ukrziwduje, ale na isto poradzi gôdkóm ździwoczyć i do łostatka cowieka łozgzukać.
Tyn mój kamrat dojyżdżôł ku lasowi, treker wyrcy, maszina łozciepuje naobkoło tyn gnój. Larmo i capiynie choby côłki gnojok mu na pukel śleciôł, a tak już ze daleka tyn wsiowy iptak kiwôł ku niymu gracóm i wrzescôł:
– Hej! Ty tam, na tym traktórze! Jak ci leci?
– Dobrze, dobrze, miyrzwa łozciepuja...
Nawróciół i za pôrã minutek juzaś dojyżdżô ku lasowi. A tyn wsiowy gupielok juzaś fómluje ryncami i wrzescy:
– Hej! Ty tam, na tym gryfnistym traktórze! Co robisz?
– Łozciepuja chopie gnój na ta plantacjô...
Za pôrã minutek juzaś jes przi lesie, i juzaś tyn wsiowy ipta i ciubaryk fachluje gracami i wrzescy ku niymu:
– Hej! Ty tam szykowny karlusie na tym nôjgryfniyjszym traktórze! Co robisz?
Mój kamrat już do łostatka łozgzukany wrzescy na côłki karpyntel:
– Posypuja, chopie, podzimki gównym!
– Jezderkusie panoczku! Alech ci jô jes gupi, aże gupi – rzykô ci ku mojimu kamratowi tyn wsiowy gupielok. – Wiedzóm łóni, iże jô zawdy posuwôł podzimki... cukrym!

piątek, 3 lutego 2012

Jamrowanie a łodwdziynka....

Wiycie! My Polôki, a tym tuplym i Ślónzôki mómy jedyn srogi fyjler. My durch i jednym ciyngym wajómy, jamrujymy i labiydzymy, i blank niy poradzymy być rade i do łostatka kóntyntne. A na isto jes mocka zachów, kiere skazujóm, iże nóm sie richtik darzi, i za kiere godzi sie być wdziyncznym. Za co tak na isto przinoleżi sie łod nôs łodwdziynka, chocia lecy kedy tego niy wôżymy? Spróbuja to terôzki wytuplikować, i tóż dejcie pozór, bo tuplowanie gôdôł niy byda. Nó, tóż za co przinoleżi sie naszô łodwdziynka:
Za partnyra, kiery we kôżdô noc zesmykô, ścióngô snôs sztepdeka, bo to na isto znacy, iże jes łón ino ze cia, i niy ze żôdnym inkszym.
Za dziecka, kiere miasto posprzóntać swoja izba, barzij majóm rade zaziyrać na telewizyjô, bo to tak prôwdóm znacy, iże sóm łone dóma a niy na hulicy, kaj by sie jim mógło cosik łoszkliwego przitrefić, abo mógli by sie tak ci do łopstatka schacharzić.
Za sztojery, za dôwki, ftore musisz sztyjc bulić, bo to na isto znacy, iże môsz chopie... robota.
Za niymożybny, siôrczysty króm, kiery musisz poskludzać, posprzóntać po gryfnym fajerze i góścinie, bo to tak prôwdóm znacy, iże bółeś wtynczôs pojstrzód przocieli i kamratów.
Za twoji prziłobleczynie, ftore juzaś jes na cia za knap, bo to na isto znacy, iże môsz dości jôdła i sie pasiesz...
Za ciyń, ftory nónkô cie we robocie, bo to znacy, iże przebywôsz we sztralach latowego słóńca.
Za srogi tepich, ftory musisz wyklupać, i za łokna, ftore musisz umyć, bo to na isto znacy, iże môsz chopie dach nad gowóm.
Za wszyjske jamrówania i narzyczki na naszô włôdza, na nasz rzónd, kiere słyszysz naobkoło, bo to znacy na zicher, iże mómy samtukej u nôs śleboda a wolność słówa.
Za wszyjske te sztrasynlaterny, kiere zawdy sóm tak daleko łod placu kaj zaparkowôłeś swój chopie autok, bo to na isto znacy, iże poradzisz jesce i chodzić, i môsz strzodek lokómocyji.
Za pierónym sroge rechnóngi za elekstryka a łogrzywanie, bo to znacy ino tela, iże môsz dóma ciepło.
Za ta baba, ftorô za tobóm we kościele tak stopieróńsko falszuje, bo to znacy ta na zicher, iże jesce cowieku... słyszysz.
Za tyn sztółs praniô do wybiglowaniô, bo to wszyjsko znacy, iże ty i twoja familijô môcie sie w co łoblyc.
Za bolónczka côłkigo organizmusu po procnym dnioszku roboty, bo to znacy na isto, iże poradzisz jesce, jeżeś w sztandzie jesce ciynżko bakać.
Za weker, za tyn stary buksiôk, kiery cie kôżdydziyń ło rozwidnioku bestyjsko wyrywô ze śniku, bo to na zicher znacy, iże jesce chopie żyjesz.
Nó, i możno jesce na łostatku za te wszyjske aufryjgujónce ymilki we kómputrze, ftore dostôwôsz, bo to cowieku znaczy, iże môsz przocieli i kamratów, i iże tela ludzi ło cia sztyjc myśli ...

czwartek, 2 lutego 2012

Gwołt...

Możno to już deczko stary wic ale zawdy werci sie poczytać:

Wiycie, trefiółech niydôwno jedna moja, jesce modô sómsiôdka, kierô róncz przikludziyła sie nazôd ze wywczasów. Łopôlónô, wysztafirowanô choby ficywyrt we Boże Ciało, a rada, choby ji fto nowy lipynsztft fóndnół.
– Nó, i jak tam na wywczasach sómsiôdko – pytóm sie jóm opaternie, bo wiym, iże zółwizół, chobych i niy suchôł napocznie łozprawiać, i sie ku tymu asić.
– Panie Ojgyn! Fajniście, fajniście ci nóm bóło na wywczasach.
– Ja, kôżdy tak gôdo – padóm ji na to cichuśku.
– Panie Ojgyn! Nôjprzodzij we Turcyji Ana, Elza i mie... zgwôłciyli!
– Nó, i?.....
– Zatym zakludziyli my sie do Grecyji i tam tyż Ana, Elza i mie zgwôłciyli...
– Jezderkusie! Niy gôdejcie sómsiôdko, tam tyż?
– Ze Grecyji wykludziyli my sie do Szwecji...
– Nó, i co?
– Nó, i tam, panie Ojgyn, zgwôłciyli Ana i mie...
– Niymożebne! A Elza?
– A Elza... niy kciała!

środa, 1 lutego 2012

Cosik łoszkliwego sie dziyje...

Moje wy roztomiyłe kamratki i kamraty. Niy gôdôłbych możno tego ale jeżech już do łostatka isty, iże dziyje sie prôwdóm cosik łoszkliwego. Grózi nóm srogi spisek (i niy gôdóm sam ło jakimsik ci tam Macierewiczu ze jego Fotygóm) i ku tymu festelnô smówa. I stanie ci sie to samtukej u nôs, we tyj naszyj dómowinie, we naszyj kraju. Bo dejcie ino pozór!
Spomiarkowaliście, skapliście sie, iże kôżdydziyń słody we waszyj siyni sóm corôzki barzij przikre i spadzite, kôżdydniówe sprawónki corôzki barzij ciynżke a łodlygłóści do pokónaniô – corôzki dugsze? Prôwda?
Wiycie! Wczorej blank ło szaroku wyloz żech jak zawdy ze chałpy po żymły i festelniech sie zadziwôł jak ci to tyż ta moja hulica sie łozcióngła. Musiôłech ci ze trzi razy sztopnóńć na sztrece boch na isto luftu niy poradziół chycić. A ku tymu ta stopieróńskoziymskô grawitacyjô. Łóna tyż ci bez łostatnie trzidziyści pôrã lôt festelnie sie zmiynióła. Czuja to łosobliwie nałónczôs ... wstôwaniô ze prykola. Ja, ja ...
A i jesce ku tymu ludzie łostatnio tyż jakosik majóm mynij zocy i reszpektu, łosobliwie modzioki, ftore bez côłki czôs cosik szeptłajóm, szmyrajóm a kiej jich prosisz, coby gôdali głóśnij, to ino szyroko łozwiyrajóm gymby. Co tyż łóne sie razinku medikujóm, iże jô poradza czytać ze wargów, abo co? Tyż mi sie zdô, tak sie medikuja, co łóni sóm mocka łodymie modsze, ale ze drugij zajty, wszyjske ludzie we mojim wiyku na isto wyglóndajóm uzdanie barzij zwykowane, i to nie, co mie sie tak zdô, ale na isto tak jes!
Niy tak dôwno tymu nazôd trefiółech ci znajómô, ftorô na zicher ło moc barzij niźli jô zdziadziała, bo ci mie blank, ale to blank niy poznała. A jô przecamć sóm dalszij moga sie we zdrzadle łozpoznać ... nó, zdrzadła, tak prôwdóm, tyż już niy sóm gynał take same jak dôwnij...
Abo jak ci sie to ludzie uwijajóm na tych autobanach. Cowiek ganc ajnfach festelnie rizikuje, kiej już sie wpiere na ta autobana, bo łorôz wszyjske za cia chopie nôgle brymzujóm, titajóm i cosik ci tam gestikuliyrujóm ... przecam jô to gynał widza wszyjsko we autokowym zdrzadełku. Muszóm cheba mieć ganc ajnfach pierónyn stargane brymzy we swojich autokach abo co.
Abo take na tyn przikłód producynty prziłodziyniô. Łóni terôzki tyż już sóm blank niypoważne i fest błozyńske. Po jakiymu łóni zwykowe łozmiary 36 abo 38 łoznôczajóm terôzki jako 48 lebo 50? Łóne, do sto pierónów, myślóm, iże żôdyn snôs sie blank niy kapnie! Podanie niypoważne sóm teraźne producynty autoków. Łóni tyż pewnikiym myślóm, iże jô uwiyrza w to, co ujzdrza na cyjlerze, na tym modernym ... liczniku ... He, he, dobra, jô ci tam nigdy niy robiół problymu ze ciferków ale kogo łóni kcóm tak prôwdóm łokminić?
Wiycie! Niy tak dôwno kciôłech ło tym wszyjskim kogosik powiadómić i tuch wymiarkowôł, co Telekomunikacjô Polskô tyż jyna sie tego spisku; biere w niym udziôł ... wydali ci łóne ksiónżka telefónicznô ze takimi ci maluśkimi literkóma, iże żôdyn niy znôjńdzie driny numeru telefónu za ftorym zuchtô.
I same terôzki mogecie spomiarkować, iże jedne co moga terôzki zrobić wele tego, to poswać wszyjskim te łostrzeżynie:
LUDZIE! Sómy ludzie festelnie zagróżóne! Eźli we nôjbliższyjszym czasie nie stanie sie cosik na isto ważnego, to kôżdy snôs na zicher ulygnie tyj gańbie i srogimu upokorzyniu!
Ludzie! Prosza Wôs, posywejcie te moji łostrzeżyni możebnie do wieluch znôjómych, kamratów i przocieli cobychmy mógli zahaltować tyn moc srogi, światówy SPISEK!
Aha! Pisza to wszyjsko srogszymi literkóma skiż tego, iże ze pisaniym we tym mojim kómputrze tyż ci mi sie cosik popśnióło – literki sóm tyż na isto myńsze niźli kiejsik ...