wtorek, 31 lipca 2012

Nasze babeczki a ... ryklamy

Wiycie, jô – jak cheba kôżdy samtyjszy chop, nó możno króm tych buzerantów i przeskoczków – miôłech, i ciyngiym móm rôd wszyjske baby, babecki, frele, dziołchy samotne, te wydane bele mieli łóne mynij niźli trzidziyści lôt i ... blank modo wyglóndali. Ale corôzki czyńścij mi sie jich łodekciywô, blank mi sie już zmierzli, kiej zaziyróm na telewizyjô i musza gawcyć na te wszyjske łoszkliwe i moc dociyrne ryklamy. Bo dejcie ino pozór!
Baba, ze gymbulki bali i gryfnô, ale mô driny pieróńske belowanie i skuli tego sroge basisko i pokazuje to ofyn swojij kamratce. Ta ji dowo jakijsik klajster we plastkowyj flaszecce i zarôzki ... mô ci łóna swoji basisko take rube jak miała ale miyni, co sie na isto blank lepij czuje i już moge tyrać ze tóm kamratkóm na sprawónki.
Abo juzaś inkszô, ftoryj pierónym doskwiyrô brynowani, poli jóm we chyrtóniu, i mô to wszyjsko gynał na fresie wysztrajchowane a ku tymu jesce pokazuje sie gerowanie we lelitach, we bachorach, tóż na doczkaniu biere ci łóna jedna pila, pôrã kropków mediciny i fertik. Ale już inkszyj fresy niźli ta skorzyjszô niy pokazujóm we ryklamie.
We inkszyj juzaś ryklamie piyńć, szejść bôb asi sie łoszkliwie (a sóm to na isto masary) wiela to tyż ściepli ze basiska bez żôdnego staraniô ... stykło, co wciepli do zeltru, brałzy, kafyju abo tyju jakisik pulwer lebo pila a już trzi kilo, śtyry, łoziym, dwanôście ze łogibów sie straciyli, abo tyż piyńć, siedym, dziesiyńć cyntimyjtrów na jejich rubych kitach mynij. A jô niyskorzij wylazuja na szpacyr po mojich Pniokach a sam, chnet co drugo baba, mô pierónym spaśno rzić i fetowne basisko ... tela roztomajtych dijytów, medikamyntów a baby corôzki rubsze. Bali i dziecka, dziołszki ze mojij „Siedymnôstki” tak możno trzi na kôżde śtyry sóm stopieróńsko spaśne a jejich jesce rubsze mamulki sóm diosecko rade, iże jejich modsze wcielynie ... dobrze wyglóndô.
Jym śniôdanie i – coby być na biyżónco z tym, co ci sie sam u nôs we Polsce wyrôbiô – zaziyróm na telewizyjô. Fyrlô prógram pod mianym: „Wstowosz i wiysz” ... niy, niy,... kukôsz ze rułóm na ryklamy. Bez cufal fuk i jakisik ci tam redachtór na łoka mrzik wlazuje i juzaś ... ryklamy, pokój i ... ryklamy ...
A pojstrzód nich jedna, gynał pasownô do śniôdania. Baba zicła na aptrycie bo mô ci łóna pierónowe morzisko i laksyra, ale ... styknie ino jedna pila abo pôrã kropków i już poradzi wartko ci gzuć kajsik ze kamratkóma na ćmawe piwo. I niy zetwô możno bali i minutka a inkszô juzaś mamzela gynał zasztopowało, mô ta mółdnô u babów (40% bób tak bezmać u nôs mô) – „łobstrukcjô”. I tyż ci wartko zeza ykranu idzie usłyszeć, co ino tyn ichni zachwôlany medikamynt blank i do imyntu tyj kameli ta rzić łodszpóntuje.
Inszkóm zortóm sóm we telewizyjnych ryklamach, bali możno i gryfne, blank szykowniste babeczki, ftore sie muszóm durch i jednym ciyngiym ... golić. A to szłapy trza łogolić, a to pod parzóm, i dôwać jesce pozór, coby pinkli abo jakisik strupów niy bóło. I jedna sie raziyruje przi toplaniu sie we basingu, coby na jakô bóginka wyglóndać, inkszô flostry roztomajte klyjbuje na unterszynkle. A jô niyskorzij, już na hulicy zaziyróm, filuja na te baby i medikuja, ftorô śnich sie już łogolyła, ftoro mô kajsik flostry prziklyjbowane a ftorô mô fusisko pod kicholym a gymba dropie jeji chopa przi kusikowaniu jak sztalbyszta.
Nôjgryfniyjszô jes juzaś dziołcha, kierô we pojstrzodku lata siedzi zasmarkanô, zaślimtanô i tropi sie, co niy bydzie mógła pośpiywać przi gitarze we łostaniô noc przi lagrowyj fojerze. Styknie ale jedna jedzinô ino pila łod kamratki, i już po ptôkach, już idzie balandrować. Zarôzki tyż wylazuja ze chałpy i móm przi sia na pozoryńdziu srogo sznuptychla na przileżitość trefiynia takij możno i moc gryfnyj ale zasmarkanyj babeczki.
A niyskorzij drógóm ze szpacjyrgangu wartko gzuja do ... Goździkowyj, coby i mie dała jakosik pila, bo łod tego filowaniô na te wszyjske ryklamy, i niyskorzij na te wszyjske baby na hulicy, napoczynô mie na isto fest targać palica i móm ci tyż stopieróńske dolygłóści.
I to ci jesce niy wszyjsko, to jesce niy fajrant łostudy. Tak przi wieczerzy kukóm a sam śtyry, piyńć, możno niy tak blank gryfnych ale fajniście łopolónych ojli i rzituli asi sie, łozprawiô co tyż to łóne poradzóm ze chopym zmaścić we jejich prykolu. Jedna musowo trzi razy za rajóm, inkszô durch i jednym ciyngiym bez trzi godziny, nastympnô na zicher kôżdydziyń, jesce inkszô kôżdóm razóm we inkszym sztelóngu ale ... nôjprzodzij muszóm tego swojigo cielepy chopa nafutrować choby kormika ... pilami, coby mu tyn jego „interes” sztyjc wyrcôł.
I kiej juzaś widza niyftore gryfne frele drógóm, to ciyngiym medikuja, wiela pilów łóne chamstrujóm we taśce i eźli wercióło by sie śniymi napocznóńć deczko zolycić abo zarôzki łyknóńć jakô pila na gyfila – jak to kiejsik nasze starziki gôdali.
Nó, ale już blank inkszóm zortóm sóm mazele, ftore sóm rade choby jim fto nowy propelerek fóndnół, kiej sie jejich psiôk na twôrdo ... wysrô (a telewizyjô to sztyjc i gynał pokazuje) abo koczka miasto chopecka mróncy na szeslóngu.
A niyskorzij, blank już na łodwieczerz, po takim na isto procnym, ździebko łoszkliwym dnioszku i łobejzdrzyniu wszyjskich ryklamów, moja Elza rychtuje mi glaska na gybis, tyj na kucanie, kamelki na spanie, kropki na leberki i dwie pile ... na prostata ... dlô kómfortu życia łosobistego.

poniedziałek, 30 lipca 2012

Na co kómu cudze jynzyki?

Jedyn lajter we Byskidzie Ślónskim wiód kiejsik hormijô turystów i łorôz ci usłyszôł kajsik ze dołu ściany chopa,kiery sie drził choby stare galoty. Potyrôł we tym richtóngu, wyjzdrzôł zeza tyj tify i uwidziôł pôra myjtrów niżyj jednygo hangniyntygo na gracach blank przelynkniónego turysty. Grajfnół do rukzaka, wyjmnół tamstela rubô sznóra, kierô skuli takich cufali zawdy smyczół. Jedyn kraniec tyj sznóry zametlôł we szlinga, drugim krajickym przikrymplowôł sie we pasie, sznóra przeciepnół bez skalny blok, a tyn koniec ze szlingóm ciepnół tymu istnymu, co tam niżyj wisiôł.
– Dziyrżij ta sznóra chopie! – wrzescy po swojimu tyn lajter.
Króm bobkówe w ślypiach przelynkniyntygo turysty szło ino ujzdrzić, iże blank ci łón niy miarkuje, co tyż to łod niygo kcóm.
– Musi, jakisik cudzy chop to jes,znacy sie, auslynder! – medikuje sie tyn gorol.
– Szprechen zi dojcz ?
– ?????
– Gawarisz pa ruski ?
– ?????
– Parlo italijano ?
– ?????
– Parle wu franse ?
– ?????
– Du ju spik ynglisz ?
– Oł, yessss !!!
– Nó, yntlich! Patrz tam jako i dziyrżij ta sznóra!

sobota, 28 lipca 2012

Motorad....

Pôra tydni tymu nazôd przikludziyli sie do Piekôr dwa chorzowskie elwry: Achim Bregula i Bercik łod Majzlinyj na tyn fajer – kiej pizło piynôście lôt tymu naszymu radijokowi Radio Piekary. Łamżóm tak po tych Piekarach, deptajóm i łoroz ci uwidzieli kole tego „Domu Kultury” motorcykel ze przikuplowanóm prziczepóm. Achim ze Bercikiym tak ci gawcóm sie na tyn motorcykel, kukajóm ze kôżdyj zajty, i kiej już spokopiyli, co chop łod tego motoradu słepie kajsik we szynku i za gibko niy wylejzie, Achim gôdô do Bercika:
– Te, Bercik wiysz ty co? Pódź, sjadymy sie na tym pieróństwie.
– Cóżeś ty blank łogup? Jak to sie sjadymy, kiej my blank niy wiymy jak tyn dinks fónguje?
– Dej pokój Bercik, jô tam zawdy sie dóm w dupie rady, przecach jes ślósorz i niy take fizymatynta żech bajstlowôł!
Nó, tóż jak pedzieli, tak zrobiyli. Achim siednół na zic tego motorcykla a Bercik fuknół do prziczepy. Achim pomachlowôł, połónacół tymi kneflóma, wajchami, maszina zawyrcała, drzistła smyndym i poszli ....Przekulali tak dobre pôranôście kilomyjtrów, aże sam do nôs na Pnioki i łoroz motor zdech, maszina blank sztopła, zabrymzowała. Bercik zafucany, usiotany, zgrzóny jak sto diosków, blank ci dychu niy poradziół łapnóńć.
– Bercik, co to, zmochanyś, jeżeś blank ab, chobyś siedym tón wónglô ściep do pywnice?
– Ło ty giździe, ło ty pieróński łoszkliwcu, łochyntolu, a coby cie sam zarôzki pierón szczelół ! Taki ze cia kamrat. I jesce sie choby ipta pytôsz co mi sie stało? Przeca we tyj dioseckij prziczepie niy bóło spodka, niy bóło zoli i ... beztóż bez côłkô dróga ze Piekôr aże sam na Pnioki, musiołech piechty pyndalować, a ty lómpie, strupie diosecki chobyś blank łoguch bez ta dróga!

piątek, 27 lipca 2012

Na parkplacu....

Tyn fal łozprawiôł mi jedyn mój kamrat, inwalida na wózku. A napoczło sie to jakosik ci tak:
Rómbnyli, zahabiyli tymu mojimu kamratowi tablice rejestracyjne z przodku jego autoka – pech – gôdô sie ... procno i tela. Trza spatrzeć sie nowô tabulka we urzyńdzie kómunikacyji. A to już już jes festelnie doskwiyrne ... pogróm i rzyź. Urzónd jes kajsik we cyntróm miasta, we jednym budónku, we magistracie do kupy ze wszyjskimi inkszymi możebnymi urzyndami jakich miastu potrza i jakich bydzie łóne potrzybować i za dziesiyńć lôt. Ludzie tam (co przeca idzie letko zmiarkować) podjyżdżajóm autokami.
– Ło placu dlô niypôłnosprawnygo moga blank przepómnieć – gôdô mi mój kamrat ze lutościóm. – Tam razinku stojóm niypôłnosprawne inakszij, co to ło sia myślóm, iże sóm niypôłnosprawne. I wiysz Ojgyn, tak po pióntym, szóstym kółecku wyranżyrowanym na parkplacu ... JES! Jes plac dó mie. I to jaki ci gryfnisty, blank przi napoczniyńciu tego parkplacu, przi tretuarze, spokójnie sie dźwiyrze łozewrza i wózyckiym wyjada ....
– Nó, tóż gryfnie, môsz chopie mazel!
– ... zaparkowôłech, szafnółech we magistracie co bóło potrza – niy suchajónc mie rzóndzi dalszij tyn mój kamrat. – Nó, i czas wrôcać do dóm. Wlazuja do tego mojigo autoka, co tam wlazuja? Piera sie procnie rajn ... i wstyczny ... cosik mie szperuje. Te cosik, pokôzało sie blank sporym Żukiym farby zmaraszóny orange. Łotwiyróm łokno i filuja ... za lynkiyróm siedzi szoferok ...
– Nó, i co z tym szoferokiym? – pytóm sie opaternie kamrata.
– Wiysz Ojgyn, iże jô niy móm rôd gorszyć ludzi, nastympówać jim na plynckiyrz, ale tyn istny wyglóndôł choby ci bół handgranatóm łod dźwiyrzy szłopca łoderwany. Nó, i tak zaziyrómy na sia dugszô kwilka, jô ze tym wciepniyntym wstycznym i zaszaltrowanym prawym blinkerym, łón dalij szperujóncy mi dróga wyjazdu (we drugô mańka niy szło wywinóńć, bo ta huliczka jednokiyrónkowô, a parkplac sie napoczynôł i trza bóło tak pojechać).
– Nó, i co dalszij? – pytóm sie już wrazidlato.
– Zaziyróm tymu istnymu we łoczy, zaziyróm ...kukóm we te jego ślypia ze kierych piere ci take niyme błôganie ło ździebko chocia rozumu ...
– Nó, nó ...
– Kukóm mu w te jego ślypia możno ze jake trzi minuty. I łorôz dziyje sie cosik blank niyzwykłygo, dziwokigo. We tym istnym napoczynô sie jakosi łodmiana. Znacy sie, cheba te pôra „szarych kómórek” we jego mózgownicy sie trefióło do kupy i napoczło fóngować. Gymba tego szoferoka jakoś ci sie łozweselóła, a we ślypiach tyż zmiana. Tymu istnymu stało sie cosik, ło co sie sóm siebie ani niy podyjzdrzywôł. Chopowi pizła do gowy ... MYŚL!
– Jezderkusie, chopie gôdej gibcij, bo niy zdziyrża – nastowóm na kamrata.
– Tyn istny, ze swojóm gymbóm na kieryj wysztrajchowane byli wszyjske siedym grzychów gównych, wyciep sztómel bez łokno i wrzesknół:
– Panoczku! To jô możno ździebko cofna, a pón wyjedziesz, a jô zatym wjada samtukej nazôd, dobra?
– Jasne, jasne panie majster!
– Jezderkusie! I co dalszij?
– Wyjechôłech i łón wjechôł. A niyskorzij Ojgyn, widziôłech go, jak we szykownistym humorze szoł do urzyndu, do tego magistratu. Côłki świat stôł przed niym łotworym, bo przeca piyrsze procne zadani bóło już dló niygo zbyte. Chocia pewnikiym tam we tym magistracie, te wszyjske iptowate byamtry na isto sprowadzóm ci go do ... normalnóści ....

czwartek, 26 lipca 2012

Chop bez „stulyjki”

Wiycie, niy bardzo wiedziôłech jak te beranie dzisiôj napocznóńć. Tak po prôwdzie to mie na isto kiejsik małowiela potrza bóło do szczyńściô. Stykło, co uwidziôłech jake szykowniste cycki i jużech bół – co tak łopaternie rzykna – we pôłnyj gotowości bojowyj. Moja ślubnô pamióntka jes flyjgeróm i lecy kedy zabôwiali my sie we Paniczka Dochtórka i niymoreśnego pacijynta. Stykło, co łóna łoblykła góminiannô glazyjka a jô już styrcôł „na baczność”. Myśla, iże to jes blank klar, ło co mi idzie ... wy wiycie, a jô miarkuja!
Nó, a terôzki ta richticznô gyszichta. To bóło jakiesik pôra lôt tymu nazôd. I tak rozczasu przifilowôłech na mojich „klyjnotach” podejzdrzane gulki. Festelniech sie zaniypokojół, tóż tyż zarôzki wybrôłech sie do dochtora. Tak blank ajnfach, to jeżech festelnie gańbliwy, tóż tak jakosik umiyniółech se, co mynij sie byda gańbiół, kiej pójńda do dochtora-chopa. Pón dochtór łobejzdrzôł ci mie, łobadôł i poswôł do „urologa”. Zakulwitołech sie do festelnie srogigo lazarytu, takij Wiycie, uniwerzityckij kliniki, kaj po akuratnym przesztudjyrówaniu listy dochtorów zapisôłech sie do poradni prziszpitalnyj na szprechsztunda, na wizyta do dochtora ło takim ci araberskim mianie. We tym dnioszku ustawiółech sie we raji i czekôłech jak i inksi. Jakech zmiarkowôł, wszyjske pacijynty we tyj raji byli pewnikiym wiyncyj niźli szejśćdziesiónt lôt stare (mie bóło wtynczôs kole śtyrdziyści). Co kwilka napoczynali sie jakiesik haje i breweryje ło to, fto i za kim stôł. Starziki naprôwda poradzóm być upiyrdliwe i zwadliwe. Ale to psinco, maluśki pinkel. Łodstôłech swoji we raji, prziszołech dran nó, i wlazuja rajn do szprechcimra. Pón dochtór połozprawiôł symnóm a zatym kôzôł mi sie seblyc i legnóńć sie na sztrółzaku. Łobadôł ci mie, a niyskorzij tak z niynazdaniô spytôł sie mie eźli niy byda miôł nic prociw, coby mie jesce sam łobadali, łobklupali sztudynty, medicinery. Nimech zdóńżół pomyśleć ... jużech sie ... zgodziół.
I wtynczôs pón dochtór wkludziół ku mie trzi całbrowne, szykowniste i szumne sztudyntki. Jedna śnich bóła nôjszykowniyjszóm Murzinkóm jakoch we mojim życiu widziôł (a widziołech we Tunezji, Egipcie abo na Kubie niyjedna takô galantnô, côrnô dziołcha). Krótke, blank niy do łostatka zapniynte laweryndy, moderne „biodrówki”, stringi ftore spod nich wylazowali, nable na wiyrchu, sztram abo za knap kocymajki. Jedna z tych dziołchów miała ci takô kieculka, iże kiej stanóła przi łoknie (a jô leżôł na tym ligysztulu), to blank wszyjsko bóło widać ... szło kuknóńć tam, kaj klara niy zaglóndô.
A jô już skorzij sam klarowôł, iżech jes pierónym wartki we tych chopskich zachach ... Zacis’ech sztram powiyki. Ludzie! Alech sie przeca poradziół to wszyjsko wystawić, forsztelować, miarkujecie ... prôwda?
A łóne, kôżdo śnich za rajóm łoblykali te góminianne handszuły i chytali mie za ... jezderkusie! za tyn mój miech, za te moji klyjnoty ... Krynciyli, macali, kukali i cosik ci tam ze tym araberskim dochtorym faflali, kómyntowali ... ale blank niy miarkuja co, bo wtynczôs spamiyntale, uwziyńcie napocznółech ci sie forsztelować jedna spaśno handlyra ze mojigo warzywniôka, gymizyhandlu na Krojcce. Ujzdrzołech jóm (takech sie forsztelowoł jóm) blank sago we tych zwiyngłych blumkółlach i ółberibach.
Kiej już mie gynał łobadali, jô ze srogóm nôdziyjóm, iże to już fajrant wizyty, napocznółech wstôwać alech usłyszôł słówa araberskigo dochtora:
– Mómy jedzinô we swojij zorcie, rzôdko przileżitóść wymacać, poskómać dosik jesce modego pacijynta. Pokôża wóm jak sie sprôwdzô eźli pacijynt niy mô „stulyjki”.
I pokôzół! Co to jes „stulyjka” niy byda sam gynał tuplikowôł styknie, co rzykna, iże jes to przipadłóść niyftorych chopów skuplowanô ze ciulikym.
Bółech już blank mokry. Ludzie! Co tam ludzie? Chopy, miarkujecie, co sie symnóm dziôło?
A dochtór rzyknół jesce:
– A terôzki dziołchy na wôs dran!.
Napocznółech cichuśko poślimtôwać. I juzaś kôżdô śnich napoczła sprowdzać.
I ... stało sie ... jezderkusie! Co tam byda gôdôł? Przeca same mogecie sie już kapnóńć ...
A araberski pón dochtór ze rułóm rzóndzi:
– A terôzki mogymy ucichtować u pacijynta „erekcjô”.
Jezderkusie, tak choby richtik te gryfniste, mode dziołchy jesce nigdy tego niy widzieli ...
Podcióngnółech galoty i wyparzółech ze kabinytu ....
A przi tym szprechcimrze pôruch łobmamlanych starzików niy poradzióło sie doczkać na swoja raja, na to, kiej i łóni przijńdóm ... dran.

środa, 25 lipca 2012

Ale hica...

Nôjprzodzij bóła samtukej we Polsce srogachnô powódź (hochwasser – jak gôdajóm Miymce) a terôzki łod jakichsik dwiuch tydni prziszła ku nóm chnet afrikańskô hica. Ludzie! Klara grzeje łod dopołednia choby śtyry halbecki starzikowego bimbru i zdo sie, co ta klara wisi blank przi ziymi na szpagacie i ino doczkać aże wszyjsko naobkoło łozpuści sie, staje choby lody łod starego Frónckowiaka ze Krziżowyj. Te, co wykludziyli sie kajsik na urlaub we lipcu, sóm rade i spokójne, ale co majóm pedzieć take na tyn przikłôd stare knakry jak jô, ftore muszóm przetwiyrać sie po tych gorkich hulicach, kiej ani szykownistô glaska zimnego biyru niy spómoże. Jednego ci ale niy poradza spokopić. Bez pôrã już lôt tuplikujóm ci nóm roztomajte móndroki ło tym bezmać łoszkliwym „łocieplyniu klimy” skuli tych wszyjskich „gazów cieplarniannych”, ftore my ludzie kajsik we luft wypuszczómy (coby sam już ło kalymbach i inkszyj gadzinie ze jejij pierdzyniym niy gôdać). Ale, kiej mieli my we łóńsko zima na isto pieróńske mrozy, znodli sie inksze, kiere juzaś eklerowali, iże idzie nowo yra lodowcowô. I być sam chopie mónter i pochytej sie we tym wszyjskim.
Nôjbrazij ale, to mie sztopło jakech – przi tyj nôjsrogszyj hicy bez połednie – kuknół na telewizyjô. Tam ci jedyn mody karlus nôjbarzijWiycie trôpiół sie ło chopców, ftorzi na kołach fyrtajóm i robióm za kurijerów na kołach. Jake to ci musi być procne zajyńcie i zmorzóno profesyjo. A to przeca robota jak kôżdô inkszô tela, co bez lato na isto gorszyjszô. Inkszô juzaś mamzela we tyj samyj telewizyji użolała sie nad miyjskimi szucmanóma (i szucmankóma), iże muszóm pyndalować we móndurach przi tyj spiyce i już blank by sie cheba poślimtała, kiej pokazôwała wojôków, ftorzi pôłnióm wacha przi Gróbie Niyznanygo Wojôka we Warszawie. Ale ludzie! Przecamć tak zawdy bóło, jes i bydzie, i niy jes ci to ani piyrsze, ani łostanie gorke lato.
A jô jesce spóminóm sie czasy, kiej bóła ino jedna telewizyjô (i niy gôdało sie, co to jes jakosik „misyjnô” telewizyjô) i wtynczôs reportery wandrowali po grubach i werkach, i pokazowali ludzi, ftorzi przi takij srogachnyj hicy bakali. Sam u nôs na Ślónsku niy trza bóło ludzióm tego tuplikować. Przeca we kôżdyj familiji bół chop, ftory bakôł abo na dole, na grubie abo juzaś kamôł we werku, kajsik na sztalwerku lebo walcwerku. Byli ci u nôs dwie huty (bo przeca już niy idzie pedzieć, iże sóm, iże t,o co we Chorzowie łostało, to jesce sóm huty): Huta „Batory” i Huta „Kościuszko” (na ftoryj jô przerobiół chnet śtyrdziyści lôt).
I tam ci dziepiyro byli nôjbarzij zożyrne walcwerki, na ftorych robota bóła niy do wydzierżyniô. Bóła to ciyńko blacha we Hucie „Batory” (tyj dôwniyjszyj Bismarckhütte) i „morgan”, znacy walcownia drótu we Hucie „Kościuszko” (piyrwyjszyj Königshütte). Fto chocia mô ździebko anóngu, tyn dziepiyro poradzi spokopić, co to tam ci bóła za robota przi kieryj bez łoziym godzin szychty chop poradziół stracić (wypocić) do dziesiyńć kilo swojij wôgi. I żôdnô telewizyjô sie niy użôlała, ino pokazôwała tych naszych richticznych ślónskich chopów (a i zôwzitych werbusów) przi robocie, jak bakali, bo tak byli nauczóne.
A coby już niy jamrować, to dociepna ino, iże móm kamrata Antka Pikulika, ftory bez łostatnie dwa tydnie robiół ci nóm chnet sztriptiś (striptease), kiej wlazowôł do naszego szynku łoblecóny ... ino ... we dwa rube switry i sztalowôł se ... grzóne piwo!
Ale, ale zawdy po srogij hicy przijńdzie możno jakosik sumeryjô i pierónobici, śleci trocha dyszczu i juzaś tuplowanie bildowane móndroki straszyć nôs bydóm łocieplyniym klimy abo ... nowóm yróm lodowcowóm, fto sie co łobiere. A jô tak by tak zarôzki tyróm na piwo, bo ino to mi spómogô przeżyć tyn gor i skwara aże do piyrszygo dyszczu.

wtorek, 24 lipca 2012

Coby fest bolało....

Rewelacjô, jakô łoznojmiyli hamerikóńske naukowce, iże lôtanie, tyranie poprawiô pamiyńć, bydzie bez pochyby zaskóczyniym dlô tych wszyjskich, ftorzi lecy kedy brali udziôł we maratónie. Te, ftorym sie udało dotrzić do cylu, bydóm radszyj miynić, iże cusztand psychiczny we jakim znôjduje sie cowiek po takim zożyrnym dałerlaufie, barzij przipóminô sztand côłkowityj „amnyzji”. We niypamiyńć idóm wtynczôs procne tryjningi, doskwiyrne aże do bólu reszpektówani szkrypelnyj dijyty. Pojawiô sie natómiast ojforiô, we kieryj poddôwómy sie głósóm we filipie, ftore gôdajóm nóm: na bezrok juzaś poleca ... i to jesce gibcij, niźli latoś.
Niy kciôłbych, coby mie sam ftosik źle spokopiół. Idzie mi ino ło to, iże te ludzie próbujóm znôjść jakisik lógiczny grónt wszyjskich tych wysiyłków, kiere tak po prôwdzie przipóminajóm cepiate pyndalowanie kamczyka we tym jego kryncóncym sie maluśkim karasoliku, napyndzanym jego włósnymi małymi szłapeckami. Musi być przecamć jakosi nadgróda za niykóńczóncô sie beznôdziyja, jakóm jes tyn moderny terôzki „jogging”
Lôtanie, to fórt ringowanie ciała ze rozumym. Wygrywô filip, ftory kórmi cygaństwym usiotane i niychyntliwe wysiyłkóm muskle. Bez łostatnie mróźne, zimowe tydnie cygański filip kôzôł nóm zabyzpiyczać nasze ciało pôróma wôstwóma barchanów i łoblecynia na palica wółniannyj cypelmycy, coby niychyntliwie, bez uważowaniô wywlyc sie na dwór i przedyrdać łoziym kilomyjtrów bez łośniyżóny las, ftory przipóminôł ziberyjskô tundra.
Ludzie! A wszyjsko to ino beztóż, coby mieć jesce srogszô uciycha i frojńda ze niyskorzyjszygo łozwalyniô sie na zofie przed kóminkym w kierym szpasownie pôli sie łogiyń, ze glaskóm grzónego wina w gości i paketlikym kónfektów. A jesce ku tymu szeslóng wyglóndo rajcownie spod ciepluśkij sztepdeki. Tym barzij rajcownie, iże przegib kolanowy ło szaroku bół jesce łobłożóny lodym, ftory miôł łagódzić ból po niydôwnym praskniyńciu.
Usiyłujymy przeprzić samych siebie, iże nôjlepszyjszym knifym na łosnożynie filipa jes łoblecynie szczewików do lôtaniô i wypuszczynie sie na przebiyżka. Chocia, tak po prôwdzie, gynał miarkujymy, iże stykła by dobrô szolka kafyju. Tak na isto we tym lôtaniu po hulicach idzie ino ło to, coby móc niyskorzij łozprawiać gyszichty pôłne hruzy. Tym, co sprôwiô nóm richticznô uciycha, niy jes frojńda wysiyłku fizycznego ale ból, kiery tyn wysiyłek ze sia niysie.
To razinku tyn ból motiwuje biygôczy. A możno radszij możebność farbistego łozprawiania łó niym innym iptóm. Tak samo, jak zadeklarówane ludzie ze sekty religijnyj ło szczygółnie załóstrzónyj regli abo te, ftore sóm hyrne z tego, iże miyszkajóm we niybezpiycznyj dziylnicy – biygôcze, laufry wymółwnie i klar tuplikujóm niywiyrzóncym w tyn „jogging”, jak łoszkliwe i procne jes te zajyńcie. Wszyjske wyczynówce majóm pierónym rade dziylić sie swojim „masochizmym”. Na biysiadach zanudzómy byzuchantów łozprôwkóma ło sfajfczónych, zrymplowanych gibadłach, łobolałych piyntach, srogim bólu przeszywajóncym muskle łystów na dziesióntym kilomyjtrze.
Chocia tak prôwdóm my, biegôcze, łod dôwna wyłólbrzimiómy ciyrpiyni, jake kupluje sie ze tym powołaniym. Kiej kielanôście lôt tymu nazôd dokulołech sie do cylu tego dałerlaufu, ustawiółech sie we raji do masażisty. Przedymnóm stôło dwiuch chopa i jedna baba. Chopy labiydziyli na łoszkliwy ból w musklach. Jedyn śnich pedziôł, co nigdy w życiu go jesce tak niy targało.
– Eźli dô sie te targanie muskli porównać ze bólym nałónczôs rodzyniô? – spytôł sie tyn istny baba w raji.
– Mój ty roztomiyły, to boli, targo mynij niźli przi kôrmiyniu ... cyckiym!.
Nó ale ... tak sie miarkuja, coście cheba niy uwiyrzyli, iże jô tyż lotóm choby gupi? Jô móm pierónym rôd ... jak inksi tyrajóm a jô sie szykownie zicna na zofie, ze glaskóm jakisik szmektnyj gorzôłecki i wrółz rynce i szłapy majóm pokój a ... gowa myśleć niy musi.

poniedziałek, 23 lipca 2012

Ptôki...

Kôżdy chop, kiery by kciôł coby go chopym mianować, musi mieć jakiegosik ptôka, abo jak inksi gôdajóm – „hobby”.
Sóm take, ftore sztaplujóm brifmarki. Inksze cichtujóm briwy, mewki, basztardy lebo kanary. Jesce inksze trzimióm we zegródku kormiki, króle lebo roztomajto gowiydź. Zasik nieftore poradzóm bez trzi dni za rajóm szkacić. A sóm ci i take u nôs, kiere cióngnóm roztomajte gupiki, skalary, paletki i inkszejsze fisze, a skuli tego muszóm ciyngiym chytać waserflyje i bele jake glizdy.
A możno być i tak jakech usłyszôł kiejsik wele naszygo familoka. Łozprawiali trzi sómsiôdki.
– Mój to ci mô takigo ptôka – padô jedna śnich – iże poradzi dwa dni zicować we gołymbniku aże jego briwy ze flugu przifurgnóm.
– A mój – pado na to drugô – to ci durch szkyrtô tymi szkartkóma, łoglóndô te brifmarki, rółz je wtyknie tam, rołz zasik kaj indzij. Nó, mô jak gôdô take „hobby”.
– A bogać tam – gôdô trzeciô – mój to ci mô dziepiyro „hobby”, ptôka ... łón durch słepie choby gupi!!!
Nôjgorzij to bóło ze staróm Góminiorkóm. Tak sie tropióła, tak sie starała ło swojigo chopa aże polazła kiejsik do dochtora, wiycie, tego łod gupieloków.
– Panie dochtorze, dadzóm mi jake pile abo co, cobych mojigo chopa sztopnóńć, zahaltować we chałpie mógła, coby łón mi ciyngiym niy wylazowôł z dóma i sztyjc bele kaj niy gymziół.
– Wiycie paniczko – padô dochtór – musicie nojńść tyż take „hobby” jak wasz chop. Mô łón jakesik gryfne „hobby”?
– A mô, mô .... mode blóndiny ze dugimi szłapami i gryfnymi cyckami!!!
U nôs na Pniokach bół ci jedyn briftryjger. Niy dosik, iże musiôł tómpać ze sztoku na sztok – jesce niy bóło kastli we siyniach – to kiej ino wećkoł łobiôd, zawiyrôł sie we izbie i sztyjc sztaplowôł, przebiyrôł, hebowôł te brifmarki. Jego starô niy szczimała podwiyl tego niy miała zatela. Narychtowała sie dlô sia dwa kofry i ruk-cuk pofurgła fligrym do Afriki. Niy zetwało wiela, ani sie chop niy pozdoł i baba sie przikwanckała nazôd do chałpy. Chop sie uradowôł i łod dźwiyrzy padô:
– A jakiesik brifmarki môsz dló mie? Ja?
– Brifmarki, brifmarki. Doczkej to uwidzisz – padô jego starô.
Za dziewiyńć miesiyncy baba śległa i uplóncnół sie maluśki nyjgerek.
Chop tak gawcy i czekô aże mu baba to wszyjsko gynał, direkt wyekleruje.
– Nó i cóż sie tak gupio filujesz? Ty ino te twoje brifmarki, a jô ci ciyngiym gôdała cobyś te fóncle we izbie na noc ... gasiół.
Nó, i jesce na łostatek ło tych ptôkach. Przikarycyła sie kiejsik baba do alwokata, bo niy poradzióła ze jeji chopym dugszij szczimać.
– Panoczku, jô bych kciała szajdóng ze tym mojim starym, bo łón nic ino we tych brifmarkach graco, kajpluje, machluje a na mie ani niy kuknie. Nó i pedzóm mi łóni wiela musza zabulić?
– A môcie jakisik przocieli we Miymcach?
– Ja. Łojców i bracika.
– Nó, to by uczynióło ze dwa tysiónce ojro.
– Co wyście łogupli? Za poła tego, to jedyn jejigo przociel te jejigo brifmarki poszmaruje trutkóm na szczury i łón sóm kipnie.

niedziela, 22 lipca 2012

Miymce ze łodzysku...

Byli ci sam u nôs we Chorzowie moje kamraty, kiere ci kiejsik, jesce we latach łoziymdziesióntych pitli do dôwniyjszego EF-u. Przijechali, podeptali tu, i tam, bele kaj, aże jedyn śnich, Georg ze swojóm staróm (Dolores ci jóm mianowali, ale już we Miymcach), przikarycyli sie do nôs na tôrg, na Barskô.
– Môcie tómaty ? – pytô sie ta baba łod Georga, ta côłko Dolores ze łodzysku.
– Mómy – pado handlyra.
– Take maluśkie ino? U nôs, to ci sóm dziepiyro tómaty, takeeeeee ...
– A te maluśkie, to co to jes? – pytô sie juzaś ta Miymra ze łodzysku.
– A byrki, gruszki, kiejbyście paniczko niy spokopiyli – padô gryfnie handlyra.
– Byrki, gryszki, take maluśkie? My to u nôs we Miymcach mómy takeee... take ci sroge ... iże ho, ho...
Handlyra polazła na zadek tego jeji sztandu i po jakimsik łoka mrziku smycy gryfnistô, srogo bania...
– A take sroge fandzole nikiej ta, to tyż u wôs we tych zasmolónych Miymcach tyż już môcie ?

sobota, 21 lipca 2012

Kula ziymskô....

– Te, bajtel, a czamu tak festelnie ślimtôsz ?
– Anó, to skuli rechtora.
– Jak to skuli rechtora?
– Anó, to beztóż, co mie rechtor zeprali po rzici ...
– A po jakiymu cie zeprôł?
– Boch łodpedzioł na jego pytani: co to jes kula ziymskô ?
– I łodpedziôłeś, ja ? I za to ci przirznół ? A coś mu pedziôł ?
– Ja, beztóż iżech mu pedziôł, co kula ziemskô to jes takô zacha, kierô jesce nigdy mojigo tatulka niy łoglóndała.
– I za to ci nadrzistoł, co? A po jakiymu tyżeś mu tak dziwocnie łodpedziôł?
– Bo mamulka zawdy gôdô do tatulka, kiej przijńdzie ze szynku kaj grô we szkata, co „takigo karciôrza jak ty, kula ziymsko jesce niy łoglóndała !”

piątek, 20 lipca 2012

Kamraty idóm do niyba....

Kiejsik, tak jakosik na podzim, Bercik łod Majzlinyj wzión sie i umar. Tyn Bercik miôł ci jednego dobrygo kamrata Antka Pikulika, kierymu to tak legło na sercu, iże dugo niy zetwało i łón tyż już klupie na niybiyskie dźwiyrza. Klupie i klupie ale te dźwiyrze blank ci niy kcóm sie łozewrzić. Bóło ino czuć, jak janieli festelnie, na côłki karpyntel śpiywali. Nôjbarzij to ci sie wżdy drził Bercik, nójbarzij go bóło czuć. Nic, ino wrzescôł choby go ze skóry łobdziyrali: „Hosanna Alleluja, hosanna Alleluja !”
Antek niy poradziół sie doczkać; bóło mu to moc dugo. Czekôł i czekôł, klupôł i klupôł, aże sie blank rozjargôł, mało go ora niy wziyna, i napocznół przi tym niybiańskim ajnfarcie sakramyncko pierónić i sklinać. Te łogniste pieróny i te gizdy dioseckie, to napoczli jedyn za drugim furgać, choby kopruchy na łodwieczerz. Terôzki to już mu na isto bóło blank jedno eźli pójńdzie do niyba eźli niy, eli go wyciepnóm na dół do belzebubowygo kastrola. Łoroz te dźwiyrze na krzón sie łodewrziły i śnich wyfuknół Bercik we biôłyj, dugij śmiyrtelnicy, we takij nachthymdzie ze lelujóm we gracy i rycy na côłkie garło:
– Suchejcie ino janiyli! To ci jes sam mój nôjlepszyjszy kamrat. Te jego pierónowanie, to ci jes dló mie niybiańskô muzyka, to jes nôjlepszejszy balzam na moje dakle. Czujecie janiyli, i wy wszyjskie świynte, terôzki te gloki mojij łojcowizny? Te głosy mojigo Ślónzecka. A dyć dejcie mu zwóla, coby sam móg wlyjźć, coby sie sam móg wgramulić do tego niyba!
Nó, i tak ci sie tyn Antek tyż dostôł do niyba.

czwartek, 19 lipca 2012

Wszyjsko Polôki.

Jô ci tam niy je taki łochyntol i łoszkliwiec, cobych łonacół cosik na inkszych niźli Ślónzôki, ale musza sie Wôs spytać po cym idzie poznać Warszawiôka, Poznaniôka i Ślónzôka ?
To jes na isto podle raje tak:
Na dworze wele familoka, tak na śćmiywku (na łodwieczerz) zicli sie Warszawiôk, Ślónzôk i Poznaniôk. Siedzóm se tak dobrô kwilka i łorôz Warszawiôk pado, iże drapko karnie sie do Pyjtrowego szynku po halbecka gorzôły, bo mu sie ckni.
Na to Ślónzôk zarôzki sie biere tyrać po jakosik zagrycha, bo przeca tyż niy wyleciôł staryj Gerliszce z galot.
A Poznaniôk? A Poznaniôk to wartko przikludzi ze sia do kupy ... swojigo szwagra!!!
I łod tego sie cheba wziynła powiadaczka skóndziś wandlujóm ci sie Szkoty ? Ano, Szkoty bieróm sie ze tego, co ze Poznania wyciepli Poznaniôków za utyrmaniynie (jak fto niy spokopi: to za rozrzutność).
I to je na zicher prôwda. Nó niy ?

środa, 18 lipca 2012

Szejść knifów jak przijńść do zdrowiô ...

Niy, niy byda sam dzisiôj politykowôł, tela ino rzykna, iże te c,o ciyngiym tam cosik wekslujóm wele służby zdrowiô dali by sie pokój i posuchali Karlika z „Kocyndra”, kiery już festelnie dôwno wypokopiół bół jak to richtik ze tóm medicinóm i dochtórskóm hilfóm jes. Anó, mómy szejść knifów jak przijńść do zdrowiô, kiej już cowiek jes niymocny:
Cowiek niymocny niy idzie, i niy dowo skôzać, coby dochtór ku niymu prziszoł – pôra dni niyskorzij wyzdrowiyje.
Cowiek niymocny dowo skôzać, coby dochtór prziszoł, ale tyn niy przilazuje – za pôra dni cowiek jes lepszy, lebo blank wyzdrowiôł.
Cowie niymocny wołô dochtora, dochtór przilazuje, tela co ino połosprawiô i żôdnyj recypty niy naszkryflô – tyn istny juzaś wyzdrowiyje.
Cowiek niymocny napytô dochtora, dochtór sie przikwanckô, recypt naszkryflô tela, co tyn niymocny niy depto do japtyki – za pôra dni jes lepszejszy, wyzdrowiôł.
Cowiek niymocny pyto dochtora do sia, dochtór sie przikludzi, recypt naszkryflô, chory posywo do japtyki po pile, ale jich niy łykô – tyż chnet wyzdrowiyje.
Cowiek chory, niymocny wołô wartko dochtora, dochtór gibko przilazuje, szkryflô recypt, tyn istny posywo do japtyki, społyknie pile lebo inkszô medicina – nic mu niy zaszkłódzi i tyż łobstoji, tyż wyzdrowiyje.

wtorek, 17 lipca 2012

Szczwôrte powstanie ślónskie ...

Kiejsik razinku trefiółech mojich kamratów ze tego werku i pokwanckali my sie do kupy do do kaczmy na „Flocie” na maluśkigo sznapsa. Nó, i jak my to mómy we zwyku: tyn jedna laga, tyn drugô, trzeciô i ... zasik łod nowa: tyn jedna raja, tyn drugo raja aże ... wiyncyj grzychów niy spómna ( i toć niy za wszyskie żałuja!).
Troszycka zetrwało aż tu łorozki jak cosik niy gruchnie, jak cosik niy tómpnie, jak ci niy dupnie choby ze karbidówy abo kanóny. Gawca sie, a tu ze tego naszygo dynkmala, tego, kiery styrcy kole werku, rzicióm do chorzowskij dôwniyjszyj masarni) ślazuje tyn powstaniec ślónski, kiery mô fresa łod Ligonia. Jezderkusie ! Miarkuja, iże na isto bydzie szczwôrte powstanie ślonskie (a wiycie, iże w nocy ze 2 na 3 moja trefiyło na dicht dziewiyńćdziesiónt jedyn lôt ). Bo dejcie ino pozór. Postawiyli tego Powstańca gynał naprociw mojigo dôwniyjszygo werku, co to sie „Kościuszko” mianuje, coby durch wachowôł eli by tyj huty fto niy ebnół. Ale, tyn powstaniec ślónski tak ci sie zamamlasiół, iże mu spode kichola côłko huta zachachmynciyli a do kupy śnióm to jesce naszô chorzowsko masarnia. Nó toć. Wierza, iże szczwôrte powstanie musi możno skuli tego musi być i tela. Nic, ino trza gywery, rebuliki i pistółle ze chlywikow lebo spode wónglo skludzić do dóm, bo możebnie, co na isto moge być richtik gorko we Chorzowie.
I ... tu mie moja Elza łocucióła:
– Wstôwej mi tu zarôzki ty gizdzie pieróński, môsz tu bónclok maślónki, giskana zeltra i ustóń śpiywać na côłki karpyntel: „Do bytońskich strzelców wojsko zacióngajóm...”

poniedziałek, 16 lipca 2012

Seta...

Mómy lato. Jak rółz ci bóło blank gryfnie, to zarôzki na drugi abo trzeci dziyn, siómpiół dysc i robióła sie chlapaka. Rzgmiało, pieróny furgali, nic, ino sie łożrić, ścioprać we szynku (bo w dóma starô filuje i przezywo na kôżdô achtla, cyjntla lebo halbecka). Jô tak ciyngiym szkryflóm ło gorzôle na paskuda naszymu kapelonkowi ze „Jozefki”, kiery niy ciyrpi tyj łopary i machmola, i sztyjc ze kazatelnicy tuplikuke, iże to je łostuda, grzych i skôranie boskie. A przeca już ci we biblijce je naszkryflane, co sóm Pónbóczek we Kanie Galilyjskij zwekslowôł woda na jabola. Przeca to znôcie, pra?
Jô tyż móm rôd i dobre piwo i lepszejszô gorzôłka, a nôjbarzij to mi sie zdo, kiej lejza do naszego Pyjtra i poradza tam pôra dobrych halbecek ze kamratóma łobalić.
No, a niyskorzij? Niyskorzij to je kacynjamer, szmerckopf, i jak ci to kiejsi śpiywôł Wiesiek Golas: „tómpanie biôlych mew”. Znacy sie srogi kac.
A na kaca? A na kacynjamer to nôjlepszy jes klin. I jak to gôdajóm: seta z rana, lepszejszô niźli zana.
Wysłepiesz chopie seta i inkszy cowiek we ciebie wlazuje. Wlazuje i ... tyż mu sie chce słepać. No, tóż chlist w tyn gupi pysk. I tyn inkszy cowiek, kiery we cia chopie juzaś wloz ... przismycół ze sia kamratow, kierym tyż sie kce słepać. A ło szaroku, z rańca? A ło szaroku zasik usmolóny dziyn i juzaś seta i nowy cowiek wlazuje we cia .... chrrr, chrrrr, chrrrrrrr .......

niedziela, 15 lipca 2012

Sakramyncki kac...

Nó tóż mómy i trzecie tysionclycie, i dwadziesty piyrszy wiyk, i... kaca – takech kiejsik napocznôł moji bôjcynie. I to nôjgorzij jes ze tym łostatniym. Chocia... niy côłkiym, niy tak blank. Bo jak naszkryflôł mi bez internec taki jedyn kamrat ze Świyntochlowic:
„Fto niy mioł kaca, niy wiy co to jankor,
Kiej kufa drzewnianno, a na ślypiach charboł.
Kiej koty tompióm raciami ło blachy,
A dziamble w szlagcojg walóm i dziurawióm dachy.
Suchość we cowieku łod gymby do duszy,
I bolóm cie pazury, i kudły, i uszy.
Niy pogymzisz, niy legniesz ... a nôjgorzij siedzieć,
Co kwilka ci sie chepnie przedwczorejszym śledziym.
Możno sóm i takie co kaca niy mieli ...
Nale, cóż łóni w życiu culi, coż łóni widzieli ?”
Nasz downiyjszy wikary ze „Jozefki” to by ci pewnikiym pedziôł, iże na kaca to nôjlepszij... blank niy słepać gorzôły. Nale, widziôł fto chopa ze Pnioków, kiery by niy miôł rôd gorzołecki? Jô niy znóm żôdnego takigo. Cheba, iże Bercik łod Majzlinyj, kiery już niy mô leberek a nyrki smycy we bojtlu plastikowym kole rzici. Ino co to śniego za chop? To stare galoty a niy chop, prôwda?
We wszyskich cajtongach ciyngiym bez cołki rok szkryflajôm, co możno robić coby niy mieć – jak śpiywôł Gołas – „tupotu białych mew”?
Dać potrza tymu swojimu „łorganizmowi” – jak kiejsik szkryflôł „Dziennik Zachodni” – to, co tyż zebrôł tyn ankohol. Mie to tam nic niy zebrôł a dôł dobro lałna, bółech wizgyrny i miôłech łod aże sto pierónów uciechy. I tu żech jes śnimi zgodliwy – niy pić mlyka (przeca nôs, chopów już dôwno łod cycka łodstawiyli). Cheba, iże ftoś wypokopi, iże mô to być richtik maślónka abo jesce lepszij kiszka. Możnô to i jesce harynek abo dobre piwo z jajcym. Na łostatek ómszlak z modych cycków, nale ino łod dziołchów kiere ci majóm nôjwyżyj ino dwadziyścia lôt i ... do tego jesce blank modo wyglóndajom. To wszysko inksze, to sóm berdyje i jakiesik medikamynty łod goroli; Ślónzôk, nasz chop to wiy. Na kaca jes ino klin. Przeca nic tak niy lycy, ani Apap, ani Aszpiryna, ani Alka Prim i ani te inksze moderne pile, ino dobry, zimny sznaps i szopa piwa. Tu możno bydzie i łostuda. Niyftore to niyskorzij majóm kaca „szpiralnygo”. Niy wiycie co to jes? To jes tak: eźli Wy môcie kaca chopy, a tyn wasz kac mô tyż jesce kaca i niyskorzij tyn kac, tego waszygo kaca, tyż ci mô kaca, to to ci jes na isto kac „szpiralny”.
A jô Wóm musza pedzieć, iże po gyburstaku mojij Elzy (i możno tyż byda miôł jutro po mojim), to jô już móm zawdy aże trzi „szpirale”. Dalszij to już bez szpasu aże wytrzyźbiyja.

sobota, 14 lipca 2012

Klôsztornô panna....

Kiejsik jedna klôsztornô panna, Gryjta sie mianowała, trefiyła bez cufal do piykła. Festelnie przelynkniónô glingo do świyntygo Pyjtra i gôdô:
– Tu jô, szwestra Gryjta! Ftosik sie fest majtnół !
Ekleruje wszyjsko co i jak, i świynty Pyjter łobiycôł ji, co te chachniyńcie wartko bydzie sproszczóne. Nó ja, świynty Pyjter miôł moc na gowie blank ci łó nij zaboczół. Na drugi dziyń ta paniynka Gryjta juzaś szkyrto do tego świyntygo Pyjtra:
– Jô festelnie proszã coby mie samstónd w te pyndy zebrać ! Dzisiôj na łodwieczerz nasztymowali tako srogo, modernô „orgia”! I wszyjskie na nij muszóm na isto musowo być!
Świynty Pyjter przejón sie tóm klôsztornóm pannóm i juzaś snochwiół, iże jak nôjgibcij wszyjsko zeżynie, sporzóndzi. Nó ja, i dismal przepómniôł ło tym. Spomniôł sie ło tym, kiej juzaś usłyszôł zwónek telefółna. Opaternie dźwigô ta suchôwka i łoroz słyszy:
– Serwus Pyjter, tu Gryjtla. Niy trop sie, niy zawrocej sie tym gowy ... Wszyjsko jes na isto do porzóndku !!!

piątek, 13 lipca 2012

Goldfisz – złotô rybka...

Kiejsik dwa rybkorze (jedyn blank stary, a jedyn jesce mody karlus) wypuściyli ci sie bółtym, kanóm na ploso na ryby. Kiej już byli na pojstrzodku rybnika zaciepli wandki i napoczli anglować. Tak możno po trzićwierci godziny festnie napoczło jim targać angylóm, szpónt a to rôz tónkoł sie we wodzie, a to juzaś wyfuknół na wiyrch; pewnikiym cosik sie na ta jejich wyndka chyciyło. Cióngli, łokryncali ta angelsznóra, ta nylónowo żółka aże wycióngli, wysmycyli ze wody golfisza, złoto rybka. Ta goldfisza – jak to zawdy we bojkach – pedziała co społni jejich trzi winszbildy, trzi życzynia. Ale beztóż, co jich jes dwiuch, jedyn bydzie miôł dwa, a drugi jedne życzynie.
– No, to jô po starszyńswtie – gôdô tyn starzik – winszuja sie, coby sam terôzki bóła srogo kana, srogo i moderno motorówka a kole tego plosa mô stoć moja gryfno chałupa, rybaczówka.
Drzist, prask, złoto rybka szkyrtła flosóm we lufcie i ... jes ... wszyjsko ...
– A jô to ci sie terôzki winszuja – godo tyn modziok – coby te côłkie ploso bóło napołnióne fol ... piwym.
– Chopie, czyś ty je jaki? Blank’eś łogupnół? – znerwowôł sie starzik. – A kaj my bydymy cedzić? Bydymy jscać do tyj łódki ???

czwartek, 12 lipca 2012

Rzyka....

Jô tam ci niy môm rôd sie chatrusić i niy byda sie wtykôł do tyj haje, ale rómbnół ci mie kiejsik taki jedyn istny, kierymu sztyjc niy zdała sie ta naszô gôdka, nasze szkryflanie (lepszij lebo gorzij) po ślónsku. Dlô tego angyjbera-ciaracha móm taki fal, kierych już pôra razy łozprawiôł.
Przi takim dunaju (Brynica cheba sie mianowôł i myśla, iże Wiycie czamu razinku ło tyj rzyce godóm) siedziôł se bajtel, dosik gryfnie łoblecóny, i duldoł woda z tyj rzyki. Wele niygo kackôł sie starzik, kiery wejzdrzoł na niygo i gôdô:
– Suchej ino synek, niy słep tyj wody, bo łóna je côrno, pôłno charpynci i bele jakigo marasu tam pływie. Jesce skuli tego laksyra cie chyci.
Bajtel nic, ino dalszij szluko po malusku ta woda.
– Cy ty giździe niy suchôsz? Gôdóm ci, iże we tyj wodzie same flyje pływióm i ze tego mogesz morzisko abo co łapnónć.
A tyn synek nic, tak kiejby starzik po kitajsku gôdôł, abo łón dakle miôł kyjzom zastyrczóne. I słepie!
Starzik sie już richtik rozkokociół, fusiska pokrynciół i padô do tego najducha:
– Coś ty do imyntu łoguch mamlasie? Przecamć ci już tela razy tuplikuja, iże ta woda niy je do słepaniô, łóna mô pôłno farfocli, ze werku lejóm jakiesik szuminy abo inksze pierónstwo; dzisz, tam delszij roztomajte lómpy jscajóm. Na zicher chycisz jakiesik choróbsko, bydziesz niyskorzij srać i rzigać, i ku tymu jesce cie mamulka bydóm musieli do lazarytu zakludzić. Ustóń, kiej ci gôdóm i już!
Tyn huncwot sie ino tak kuknół na starzika i pado ku niymu:
– Slucham, proszę pana. Nic nie rozumiem, proszę pana.
– Hmmm, ... nic, nic, duldej se synek ta woda dalij. Duldej. Dyć gorolowi przeca nic niy zaszkłódzi.
Nó, i smolić go. Pra?

środa, 11 lipca 2012

Pogrzyb Erny....

Jakiesik trzidziyści lôt niy widziôłech Bercika łod Kurpancynyj. Straciół mi sie chop, kiej sie ino łożyniół. Łoroz – a siedziołech u Pyjtra przi sznapsie i szopie piwa – wlazuje Bercik łobrośniynty choby Rumcajs i ze takóm fest markotnóm fresóm. Wejzdrzôł sie tymi świdratymi slypióma po szynku i przikwanckoł sie ku mie.
– Suchej nó Ojgyn, postawisz mi sznapsa a byda łozprawiôł, kieli pogrzyb miała moja Erna – pado a grace mu durgocóm nikiej galet.
Łobsztalowôłecgh dló niygo cyjntla i piwo na popitka, bo mi sie go żôl zrobióło i czekóm co mi bydzie eklerowôł.
– Wiysz jaki moja Erna miała pogrzyb? Niy? Tóż suchej. Łod tółtynhale szli my tak: na przodku Myrcik ze krziżym. Za niym pôra ludzi z wiyńcóma – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna, to ci bóła dupno figura na grubie w Bytóniu – a za niymi zasik blaskapela. Chopie, jak te muzikanty duli we te trómpyjty, to niy môsz anóngu. Za tymi muzykantóma szli ministranty a za niymi kapelónek, kiery rzykôł z tego brewijôrza choby nôjynty. Potym ci jechôł tyn szykowny lajchynwagyn łod Gabryski a cióngli ci go dwa côrne, paradne kónie. Nó, a w tyj fórze we telkij galantnyj truchle, leżała ci we kwiôtkach moja Erna. Blank za truchłóm szołech jô, we nowym, côrnym ancugu i becołech choby jaki smarkaty synek. Nó, a dziepiyro po mie na łostatku, szli te wszyskie kóndmany łod mojij staryj, jeji sómsiôdki i kamratki, nó i te wszyskie wrazidlôki ze Pnioków, te ftore poradzóm kukać wszandy choby szwoby do zygôra.
Łyknół Bercik sznapsa, popiół piwym, łozejzdrzoł sie tak naobkoło, niyskorzij na mie i pado:
– Nó, tóż postôw jesce laga i powiym ci kieli pogrzyb miała moja Erna....
Coch miôł robić.
– Barman dej jesce jedyn kobuch Bercikowi!
Dôł, wytar blat i Bercik napocznół.
– Wiysz jaki pogrzyb miała moja Erna ? Niy wiysz, to posuchej ino. Nôjprzôdzij szôł Myrcik ze tym krziżym pod parzóm. Za niym lejźli te ludzie, co to mieli te wiónki na karku – bo musza ci pedzieć, iże Erna to bóła fest figura na grubie. Potym to szli te trómpyjty ze tymi muzykantóma. Za tóm blaskapelóm szli te ministranty i niyśli tego kapelónka, kiery cosik tam pod fusiskiym jamrowôł choby Żyd we bóżnicy. Jak przinoleży, te côrne kónie łod Gabryski ciśli tyn lajchynwagyn w kierym na truchle siedziała moja gryfnô Erna i ciepała mojiki bez côłko cesta. Potym to szoł jô i chichrołech sie jak nôjynty, bo ci mi sie spómniało, kiej my świekra chowali to kopidoły niy poradziyli jóm do doła wciepnóńć, bo ci bóła tako fetownô. Dziepiyro za mnóm szli te wszyskie wrazitkie sómsiôdki, kamratki ze Pnioków i ślimtali choby jim fto portmanyj zachachmynciół.
Chlistnół ci bół Bercik ta seta, zapiół piwym, zacharloł i pado:
– Łobsztaluj jesce jedyn achtlik gorzôły a byda ci łozprawiôł ło pogrzybie mojij roztomiyłyj Erny.
Dyć nim żech sie spamiyntôł, Pyjter postawiół na sznkwas nowo raja i Bercik napocznół juzaś nawijać:
– Wiysz kieli moja Erna miała pogrzyb? Niy wiysz? To dej pozór i posuchej ino co ci powia. Nôjprzodzij jechôł na krziżu Myrcik choby he, he, he na hopafedlu. Za niym te ludzie kulali wiónki – bo musza ci pedzieć ...ep, ep, iże moja Erna, to ci bóła dupno figura na Barbórce. Kapelónek...ep,ep,ep,... ze ministrantóma dmuchali w te trómpyjty, a te muzykanty cióngli ta fóra i ...ep, ep,.. jamrowali choby Żydy, kiej idóm na torg. Moja Erna jechała miyndzy tymi kónióma na takim zesliku i śpiywała aże śpiywała na côłki karpyntel. Wele nij to ci tómpali te sómsiôdki i wrazitkie kamratki, i gawcyli sie na jeji klajd, kiery miała na puklu ...chrrr, chrrrrr...
Bercik niy nynej, bo cie łokradnóm! – pedziôł Pyjter i już ci bez gôdki postawiół juzaś po cyjntli i piwie. Bercik sie decko łocuciół, wejzdrzôł sie na mie tymi bamóntnymi slypióma, szluknół ta gorzôła i bajukôł łod nowa:
– Wiysz eeeee... Ojgyn, jaki moja Erna ep, ep, ep... miała pogrzyb? Niy wiysz? To jô ci powiym. Nôjprzôdzij szli te ludzie ze tymi wiyńcóma, pogrzybowymi krancami – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna to ci bóła ganc dupno figura wele drógi przi grubie. – I łóne ci niyśli Myrcika na krziżu. Tyn lajchynwagyn cióngli te ministranty do kupy ze kapelónkiym a muzykanty siedzieli na tyj fórze i rzykali choby nôjynte. Jôch sie lezôł szykownie we truchle, a te wszyskie wrazitkie sómsiôdki i kamratki dmuchali we te trómpyjty aże szyby we łoknach dyrgotali.
Chrrrr... chrrrr.... a Erna? A Erna, to jô ci blank niy miarkuja kaj bóła, bo w tym łoka mrziku chytô mie zawdy śpik i już zółwizół nic niy bocza....
Terozinki tyż Bercik ślegnół na dyliny i napocznół chyrczeć choby go fto ze skóry łobdziyrôł.
Wiycie! Kiej sie spómna wiela takich cufali sie tu u nôs na Pniokach przidarzóło to mi żôl, iże to ludziska mogóm przepómnieć. I tak sie myśla, coby na isto sie werciyło to wszysko naszkryflać i kiej jakie bery ze Pnioków łod samiuśkiego mojigo urodzynio poskłôdać.

wtorek, 10 lipca 2012

Nôjlepszejszy przôciel....

Bóła côrnô noc. Razinku pizło mi szejśćdziesiónt ... i pôrã jesce lôt, zicnółech sie we kuchyni, pomaluśku szlukołech se łónaki biyr i łozprawiôłech mojimu kilkszrankowi, kiery sie „Минск-10” mianuje ( a możno to już i „Bosch” już bół?) – mojimu starymu, dziwucnymu przôcielowi tak łod serca – iżech kajsik przeczytôł, że kôżdy richticzny chop kajsik kole 50-60 lôt stary mô rozczasu sroge strôpiyni. Tela, co ino żôdyn śnich sie niy kce tego sie uznać.
– A jô, ja, jô sie prziznowóm – gôdóm do tego „Boscha, abo fto go tam wiy? – Môm krizis. I to jesce ci jaki srogi!
– Ty môsz zawdy, łod kedyż cie ino znóm – łodpedziôł mi łoszkliwie tyn mój kilszrank, tyn côłki Bosch.
– To jużcić nic takigo òsobliwygo. Leckandy bółoby, kiejbyś razinku niy miôł żôdnyj mankuliji, żôdnygo strôpiyniô ze sia, ze tym chopym, kiery przicupnół sie do cia.
– Gynał po jednych pijóndzach mógła by mi to rzyknóńć moja Elza – pedziôłech miersko a miarkowôłech ło mojij babie.
– Jedzine co sie rozeznowo to jes to, iże ciebie to znóm mocka dugszij niźli twojã starô – łodgôdnół mój kilszrank, mój Bosch.
I wiycie, blank niy dôwôłech po sia poznać, iże miarkuja jego markiyrowanie bóńdźwóli. Wisiało mi to jak kilo kitu na zicherce i rzóndziółech dalij. Godôłech mu jesce coch przeczytôł, iże żadne jes dlo kna, dlo wszyjskich mamulków take dojôdanie jôdła, podnostków po dzieckach.
– A jô przecamć gynał te same robiã – wykłôdôłech to tymu mojimu Boschowi – ćkóm wszyjsko co inksze łostawiyli, cego dziecka niy smógli.
Kiej dziołcha łostawi na talyrzu z rańca kónsek klapsznity – ćkóm jô. Kiej synek niy poradzi już wećkać swojigo kotleta – jô piera we sia. A jô przeca niy jes żôdnóm mamulkóm cobych to działôł, prôwda? A to, iże miarkuja, co jes symnóm corôzki gorszij, to mie jesce barzij we ta mankulijô pyrto.
– Eźli ty dojôdôsz po dzieckach, bo môsz ta krisa, abo możno môsz te strôpiynie, bo po dzieckach i staryj dojôdôsz? – niy dôł pokój tyn Bosch abo inkszy Минск.
– Możno i to, i te druge – łodpedziôłech po kwilce szpekulowaniô. – Nó, poradza sie przeca do tego gośno uznać, poradza dać prawie.
A łostatnio przeczytôłech jesce, co ludzie na starość, take stare pryki choby jô prawucko mynij jedzóm. I niy jes to skrymplowane ze takim wicym, kiery niyftore łochyntole kajsik we internecu łozprawiajóm:
Fyrniok przilazuje do swojij chałpy niyskoro na łodwieczerz, filuje do prykola, niy mô sie czymsik zajimać nó, tóż tómpie polekuśku do kuchyni, do kilszranku.
Żyniaty juzaś, jakisik stary purt, knaker przikwanckoł sie yntlich ze szkata do dóm ździebko chycóny, gugluje, zaziyrô do prykola kaj ino nynô jego starô i – niy mô sie czymsik zajimać – depce tyż polekuśku do kuchyni, do kilszranku.
Spóomniało mie sie sam tyż terôzki, iże moja Starka, i moja Mamulka po cichuśku i po kryjóncku wyjôdali wszyjsko ze talyrzy i terinów, kiej my już śpikole wylazowali ze kuchyni i łóne (kożdô przed sia) łostôwali same.
A dyciech sie ani niy spómniôł, eli jô już gôdôł, co móm ta moja krizã? Kiej sie mô tela lôt co jô, narôzki idzie poboczyć, iże wôsnô prziszłość z niynazdaniô sie stómpiyła. Na łostatni driker napoczynô sie łóna skłôdać barzij ze tego co już kiejsik bóło i teroźniyjszości, niźli ze prziszłości. niyftore chopy napoczynajóm przôć roztomajtym mamzelóm, napoczynajóm choby piźnióne miechym lôtać bele kaj, i za bele jakóm lampuceróm lebo szlóndróm, fimlujóm choby niy mieli wszyjskich dóma, bereźdżóm, gzukajóm i metlajóm sie choby nôjynte we tych jejich cygaństwach. Abo, jesce inksze, na łostaku napoczynajóm grzôć sie piwo ze korzyniami abo i żybiczkami. Nó, ale te niy majóm takigo Boscha abo tego „Минскa”, kiere zarôzki poradzóm zawrzesknóńć:
– A, tu cie móm ty łochyntolu! Niy môsz rôd już zimnygo biyru ze szuminami. Jużcić kcesz mie chnetki kajsik na hasiok wyciepnóńć, niyprôwda?
A tak przi tyj przileżitości, „en passant” – jak gôdajóm żabojady, cosik mi sie zdôwo, iże życie po tym jak nôs już wyprości, kiej już pójńdymy pod sosiynki kajsik tam jakiesik jes, choby ino we takich patrónach jak choby te, do kierych sie już cowiek przibadôł – jak dojôdanie ło kierym jô sam skorzij spóminôł. Jes to tyż ci we roztomajtych gestach abo knifach przi gôdaniu. Jô już sóm u sia poradza ujzdrzić jak podanie do mojigo Tatulka podowôm inkszym graca (ale babóm niy, bo tak tyż to mieli we zwyku Tatulek). Robia tyż to, co robiyli moja Mamulka abo Starka po kryjóncku a cego żech tak po prôwdzie niy poradziół ściyrpieć. I wtedy łowda sóm sia posuchóm, nôgle poradza usłyszeć rzecy, kiere mi gôdali kiejsik Łojce:
– Doczkej ty giździe aże zwiekujesz do naszych lôt, a sóm łobejzdrzisz, jak procnie jes zarôbiać na swój geltak !!!
Na isto jes to hruza i sumeryjô. Jak joch ci tego wszyjskigo niy ciyrpiôł!
– Jes ino jedyn dinks gorszyjszy łod tego, iże ci chopie pizło szejśdziesiónt lôt – niy dotrzimać, niy dodziyrżić do szejścdziesióntki !!! – napocznół po cichuśku mrónczeć, mamrać moj kilszrank, moj Bosch.
– Ty diosku niy bieresz mie taka na isto blank prawucko – richtich łopuczóny łodpedziôłech Boschowi.
– A jak jô tyż bych cie móg uważować po tyluch latach we jednyj kuchyni? – rzyknół mi Bosch (abo tyn moj „Минск” – niy boczã już), kiery na isto niy przinôleżôł do miłosiyrnych.
No, i rzyknijcie mi jak cowiek mo niy mieć krisy, mankuliji, kiej włôsny kilszrank niy biere tego na isto? Kiej włôsny Bosch abo „Минск” cie łosmoli i blank sie cie niy wôży ?
A Wiycie, cosik mi sie zdô, i pewnikiym sie sam za tela niy łomyla, za fest niy chibna kiej rzykna, co nojlepszejszym przocielym chopa, kôżdego chopa już po Abrahamie – jes jego kilszrank !!!

poniedziałek, 9 lipca 2012

Antek na gónie...

Kiejsik ci Antek Pikulik smówiół sie ze kamratym na gón we nocy. Rano przikwanckôł sie Antek nazôd do chałpy i rzóndzi do swojij staryj:
– Nó, tóż gôdóm ci, styrcy sie taki gryfny hazoczek na chodniczku i kukô, zaziyro ci tak na mie. To jô nic, ino gywera do łoka, wycylowôłech i ryp ze łobiuch rułów łorôz. A tyn hazok nic ino dalszij na mie wrazitko filuje. To jô tyż nic, ino gywera do ślypia i juzaś gruch ze łobiuch rułów. A łón tak jak stôł, tak styrcy i nic ci sie symie niy robi. Jezderkusie! To jô juzaś biera ci ta moja srogô gywera i piera w niygo ze łobiuch rułów, drugi rółz, trzeci ... ażech ci wszyjskie moje patróny wyszczylôł. A łón, dej sie pozór, dalszij nic !
– Jezderkusie, niy metlej tela, môsz go yntlich ?
– Niy, niy! Bo dzisz Erna, łón ci bół blank guchy i niy usłyszôł ci tego mojigo szczylaniô!!!

niedziela, 8 lipca 2012

Starziki w niybie....

Łón łoziymdziesiónt piyńć lôt, łona łoziymdziesiónt śtyry lata, i chocia niy byli zabrane (szporobliwie gospodarzyli pijyndzóma), to jakosik jim już śleciało do dijamyntowych godów. Niy byli już przeca mode ale jesce wizgryne i mónter, a to wszyjsko skuli baby, ftorô futrowała chopa ino „ekologicnym” jôdłym i stôła ło to, coby łoba zawdy z rańca sie turnowali dlô lepszyjszyj kóndycyji, deptali ci piechty na siódmy sztok i fyrtali na kołach naobkoło zidlóngu.
Rozczasu jednakowóż, to szykowne zdrówie niy na wiela jim sie zdało, bo tak jakosik nałónczôs rajzy do Tunezyji na wywczasy, jejich fliger prasknół ci bół do morza i łóni łobadwa trefiyli do niyba przed fresa świyntygo Pyjtra. Stanyli przed tymi niybiańskimi dźwiyrzami i świynty Pyjter pokludziół jich rajn. Wzión jich do szykownistygo dworu, umyjblówanygo we gold i jedbowie, ze kuchynióm ajnrichtówanóm do łostatka, i ze „spa” i „jacuzzi” we badycimrze. Uwidzieli tyż jesce słózka, ftorô wiyszała we szranku jejich fest umiyłowane łobleczynie. Wezdychnyli ci blank tojbnióne, kiej świynty Pyjter pedziôł jim:
– Witómy w niybie! To terôzki bydzie wasze pomiyszkanie!
Stary, jak zawdy wrazidlaty, spytôł jesce po cichuśku tego świyntego:
– A wiela to wszyjsko do kupy bydzie stôło?
– Dyć żysz – łodpedziôł świynty Pyjter – pamiyntejcie, iże to ci jes na isto waszô nadgroda w niybie za przikłôdne i musterowe żywobyci na ziymi.
Starzik kuknół bez łokno i ujdrzôł srogachne pole golfowe, galantniyjsze i szykowniyjsze niźli u naszych warszawskich angyjberów.
– A wiela za to trza bydzie bulić? – mrónknół pod fusiskiym.
– To jes niybo – pedziôł dóń świynty Pyjter, ftory poradziół czytać w ludzkim filipie. – Mogesz chopie kôżdydziyń grać wiela ino twojij duszyczce sie bydzie widzieć, i to blank darmowo.
Zatym pokwanckali sie do klubhauzu i łoboczyli łokwito zastawióny tisz, z kôżdóm kuchnióm, jako sie ino idzie forsztelować, łod łowoców morza, bez szteki, ajsbajny i kotlyty aże do egzótycznych szpajzów i wetów. A ku tymu jesce roztomajte nôpitki, biyry, wina i gorzôłecki.
– Dyć żysz ani niy pytej – zwróciół sie do naszygo starzika świynty Pyjter. – To jes niybo, to wszyjsko jes gratis dlô wôs ... i ino sie radujcie!
Starzik badnół sie tak naobkoło i blank już nerwyjs kuknół na swoja starô.
– Nó cóż, a kaj sóm małofetowne i niskochoresterolowe gyrichty, warze, i tyn łoszkliwy bezkofyjinowy kafyj? – spytôł sie już blank w sztichu starzik.
– To ci jes nôjlepszyjszô zajta niyba – pedziôł juzaś świynty. – Mogesz chopie ćkać i słepać wiela ino poradzisz, wiela ino bydziecie łoba kcieli, i niy bydziecie nigdy ani rube, spaśne, ani tyż niymocne ... to jes niybo! Miarkujesz? Niybo!
– Żódnyj tyż gimnastyki, turnowaniô, coby ślecieć ze basiska? – pilół starzik.
– Niy, żôdnyj z tych zachów cheba, co same bydziecie kcieli – łodpedzioł Pyjter. – Niy bydzie badaniô cukru ani ciśniyniô kwi. Już nigdy! Za Boga niy! Wszyjsko co sam bydziecie robić, mô wóm sprôwiać uciecha i srogô frojńda.
Nasz starzik tak kuknół na swoja babeczka i rzyknół:
– Ty, i tyn twój diosecki szrót (otręby), te twoji kiyłki, ekologicne jôdło, ta twoja gimnastika i dziwoki „jogging”, pyndalowanie na kole i deptanie piechty na siódmy sztok ... dlô zdrowiô ... Móglibychmy sam już być ... piytnôście lôt tymu nazôd!

sobota, 7 lipca 2012

Kosmodróm.....

Wiycie, kiej u nôs byli take casy, iże we gyszeftach ino łocet bół, gorzôła na szkartki i łod piyrszyj po połedniu, a apluziny i citrółny ino przi Godach. Wszyske angyjbery sztyjc pitali do Miymiec, do Austrijoków abo do Hameriki. Ino Antek ze Franckiym wypokopiyli, iże machnóm sie rajza do Ruskich a niyskorzij wyranżyrujóm wszyjskich, i pitnóm do Japonii ... I tak ci sie znodli na ruskim „kosmodrómie”.
Łamżóm tam a nazôd, przetwiyrajóm sie bele kaj, trocha jejim sie cni. A we gymbie sucho, choby na pojstrzodku Sahary, robić niy ma co, bo Ruskie jesce barzij łod Poloków majóm rade, coby grace i szłapy mieli pokój a gowa myśleć niy musiała. Szczelół tydziyń, dwa i Antek niy szczimôł.
– Suchej nó Francek, jô tego już móm za tela, jô sie musza cegosik szluknóńć, bo uświyrkna choby kaper abo harynek bez wody i ci tu na zicher wykopyrtna.
– Antek ustóń gupieć mamlasie, tu jes „kosmodróm” i do nôjbliższyjszygo „mónopolu” bydzie jakiesik dwiesta kilomyjtrów. Kaj ty nôjńdziesz sam jakosik gorzôła abo chocia jabol?
– Łobejzdrzij sie ino Francek, gafnij sie. Naobkoło sztyrcóm roztomajte rakety, to wszyjsko furgo, hajcuje sie, tam ci musi być cosik dló nôs, miarkujesz ?
– Nó, możno môsz i recht Antek. Na isto muszymy cosik wypokopić!
Jak pedzieli, tak zrobiyli. Tak jakosik na łodwieczerz nacylowali dwa ajmery i jedna kastla na wóngle, łapli szwóng i kiej sie ino kole gastahauzu dlô wojôków zrobioło sie deczko alflalfu, zetrwali kwilka i polejźli posznupać ci wele tych raketow. Antek sie zwyrtnół, pomachlowôł tymi kokotkóma, cosik napoczło ciurlikać, kidnół łycko do krałzy i dôł Franckowi, coby łón zrobiół kostpróba.
– Wiysz Antek, dobre to niy jes ale ... fest łostre. Nó, to sómy w dóma, bo to musi być cosik kole gorzôły.
Nafilowali côłkie dwa łocyngowane kible i pomaluśku, cichuśko zaklechtali sie nazôd na jejich kwatyra. A, iże mieli już fajrant (bo przeca i tak gówno mieli do roboty), siedli sie kole żeleznioka, jedyn na zofie, drugi na zesliku i napoczli ci słepać. Wyżarli wszyjsko do imyntu i ślegli naprane kiery kaj fto stôł.
Łoziym rano. Fakla na sztyndrze roncz sie smyndzi. Łorôzki ... drrr, drrr, drrr – telefón glingo. Antek niy côłkiym przecucony i mónter, w gymbie mô choby we starym tryjtku abo choby wećkôł ci staro fuzekla, sztreknół sie ze tych dylinów, wartko chyciół za suchôwka i wybeblôł, tela co poradziół:
– Suchom, tu jô Antek. Fto gôdô ?
– A tu jô, Francek. Gôdej mi zarôzki jak sie cujesz? Jes ci co, abo niy?
– Niy. Mie nic niy ma, ino mie trocha gowa boli a ... a ta masara, kierô deptô mi sam po gipsdece, to ci tak pierónym tómpie, choby śtyruch hajerów fedrowało na côłki karpyntel, nikiej za Giyrka.
– Nó, toś jes sztramski fest Antek. To mi sie zdo. Ty môsz ale łeb! A ... srôłeś już dzisiôj ? Ja?
– Nó, jesce niy, jesce niy .... A po jakiymu sie mie pytôsz ło to Francek ?
– Anó, tóż dej sie festelnie przi tyn sraniu pozór, bo jô .... bo jô, to terôzki ... ze Tokio dzwónia. Wiysz ?

piątek, 6 lipca 2012

Kafyj we fligrze...

Fliger sztartnół ze flugplacu na warszawskim Okyńciu. Kiej już szafnół wymôganô wyżka kapitan tego fligra łodzywô sie bez tyn ichni „intercom”:
– Paniczki i Panoczki, witóm gryfnie pokładzie naszygo fligra. Pogoda mómy dobrô, niybo snożne, zapowiadô sie szykowny flug. Prosza terôzki wygódnie sie zicnóńć, łotychnóńć sie i ... o kurwa!
Po jakimsik łoka mrziku tyn „intercom” łodzywô sie juzaś:
– Paniczki i Panoczki, festelnie przeprôszóm eźli wôs żech przed kwilkóm wystrachôł ale jakech napocznół skorzij gôdać, drugi pilot wylôł jna mjie cołko szolka wrzawygo kafyju. Musielibyście terôzki łobejzdrzic przodek mojich galot.
Na to łodzywô sie jedyn ze pasażyrów tego fligra:
– Ton pewnikiym niy ma nic we ku zadkowi mojich ... galotów!

czwartek, 5 lipca 2012

Kino i... cug...

Fto to tyż terôzki jesce do kina łajzi? Kiejsik mieli my we Chorzowie śtyry abo i piyńć kinów i jô toch poradziół chnet kôżdydziyń do nich deptać. A terôzki ? A terôzki to mi sie blank niy kce ze chałpy wylazować. Byli tyż i wicne fale ze kinym skuplowane.
Trefiół rółz kiejsik Zeflik swojigo kamrata Bercika na naszyj Krojcce.
– Jezderkusie! Bercik, po jakiymu ty terôzki ustołeś przilazować do roboty ? Bómlujesz i bómlujesz a łostatka wiy widać.
– Nó, dzisz Zeflik, jô kôżdydziyń deptóm do kina.
– Co ty fandzolisz? Ciyngiym, kôżdydziyń lejziesz do kina ?
– A dyć we kôżdy razinku dziyń. Jô już tyn film widziôł siedym razy we „Panoramie” a jô fórt chodza, i chodza. I byda jesce deptôł do inkszych kinów, kaj łón bydzie puszczany niyskorzij !
– Czyś ty blank łogup. Wdycki na tyn sóm fylm pyndalujesz?
– Ano, toć, sztyjc na tyn sóm film? – łodpedziôł Bercik.
– A co tym tam takigo widzisz?
– Tóż suchej ino! Tam ci na tym filmie jes tako gryfnô dziołcha, kierô sie seblyko blank do saga, niy mô już na sia cycynhaltra i już, już, chnet mô ściepnóńć jesce te batki a tu łorôzki wjyżdżô dugi cug i blank już nic niy idzie ujzdrzić!!!
– No, tóż co byś ty jesce kciôł uwidzieć? – pytô sie Zeflik.
– Nó, dzisz Zefel, to jes tak. Przeca tyn pieróński cug, wiyrza, iże chocia rółz sie zniyskorzi, chocia rółz niy przijedzie tak jak mô! ...

środa, 4 lipca 2012

Klugszajsry po ... gorzôle....

He, he! A możno miarkujecie, co jô przepómniôł już blank ło tyj gorzole? A dyć niy! Bo jô to tak, nikiej tyn Kochanowski szkryflôł:
„Ja inaczej nie piszę, jeno jako żyję;
Pijane moje rymy, bo i sam rad piję!”
Bo to już kiejsik jedyn móndrok gôdôł, iże: fto pije, tyn żyje, fto niy pije – tyż nic niy mô! A dyć i tyż tak: Fto niy słepie i niy łykô, to jes łobrôz niyboszczyka.
Dobra, dobra, jô niy kciôł tak, jô kciôł sam ździebko porzóńdzić ło tych naszych chopach, ło naszych sam u nôs na Pniokach (a i we kôżdym inkszym mieście, we kôżdyj samtyjszyj dziedzinie tyż).
Szynk, bele jaki i bele kaj, tela coby gospodzki na pómp, na krycha, na heft dôwôł. Jes taki jedyn istny (nôjdzie sie), kiery zawdy jes jankorny. Wysłepie dwie-trzi sety i idzie do dóm bez gôdki. Jes inkszy, gryfny, wysztiglowany, faflok i beblała. I takich jes we roztomajtych knajpach nôjwiyncyj. Podwiyl niy szluknie dwie-trzi achtle, nic niy gôdô ... niyskorzij to mu sie fresa nie zawiyrô. Abo taki gryfcok Walduś. Gryfny, szykowny chocia kurdupel i ... wyduldô łorôz trzi sety „Żubrówki”. Terôzki to ci łón jes perzółna, wszyjskie prezidynty, wszyjskie ministry, wszyjskie... a co tam, to ci sóm jejigo kamraty. Rzykniesz cosik ło kómputrze – łón miôł piyrszy; rzykniesz ło jakimsik knipsaparacie (tym terôzki modernym, „cyfrówce”) – przeca łón już je miôł skorzij wszyjskich, lebo bydzie miôł, bo przeca côłki bank to łón mô we swojij kabzi. Abo taki moderny „biznesmen”. Co tam „biznesmen”? Golac, tela co niy taki jak dôwnij, ino golac we „salonie” (bo terôzki sam u mie na Pniokach jes ci takich kole dziesiyńciuch „salonów” a ani jednego ... golaca). Wysłepie taki angyjber dwa piwa (kamrat łobsztaluje) i jedzie! Côłko polityka mô we jednym palcysku, wszyjskie polskie „reformy” – we jednym palcysku, polityka tego łoszkliwca Busha, a terôzki Baraka Obamy – we lewyj gracy. I rzyknij ino inakszij? „My byznesmyny” to sómy na isto lepszyjsze łod tych sam (sam we tym samym szynku tela, co na pómp) lepszyjsze. I jesce inkszy. Synecek, kurdupel, do śtyruch niy poradzi porachować, ale kiej szluknie tyż dwie-trzi sety ... to hura, jô jes „gieroj”, hojrok, buc. Na mie niy ma mocnych. A i stołkiym ci poradzi prasknóńć we szynkwas, a i forsknóńć kierymuś na szaket (bele, kiej jes srogszy, tego niy widziôł). Znôcie takich? Miarkujecie? Pewnikiym znôcie. Tela, co jich jes ci terôzki corôzki wiyncyj, bo na heft idzie szluknóńć, a na jôdło dlô staryj i dziecek niy zawdy styknie, pra? I, ino idzie sam pedzieć za takim Wacławem Potockim, kiery już kajsik tam we siedymnôstym wiyku napisôł bół:
„Nie budzić pijanego, dosyć już naszalał,
Niech wyszuma, co wina w głowę z brzucha nalał.
Jeśli milczy swarliwy, szkoda dzwonka trącać,
Szkoda klarownej wody bez potrzeby zmącać.”
I coby mi sam żôdyn blank niy przeciepowôł, co jô ino ło gorzôle szkryflóm, chocia to je naszô, na isto narodowo wyćwika, to byda jesce rzóndziół sztrofki naszygo biskupa Ignacego Krasickiego, kiery we „Myszeidzie” pedziôł tak:
„Z miodu się pierwszy Piast, książę, wylęga,
Za nim syn idzie, odważny i chciwy,
Toż dalsi, jedni śmieli i potężni,
Drudzy rozpustni, gnuśni, niedołężni.
Trunkiem się wielkie dusze upodlały;
Leszków i Mieszków on na złe przemienił,
Bolesław, z męstwa okrzykniony Śmiały,
Miodem kijowskim cnoty wykorzenił; (...)
Każdy w pijaństwie dziwne rzeczy broił,
August zaś Polskę do reszty rozpoił.”
A Ruskie (takech łóński tydziyń wyczytôł) bezmać wypokopiyli ci take pile, po kierych cowiek jes bez côłkie dwa dni jesce naprany. Tela, co żôdyn niy pedziôł eźli katzynjamer tyż zetrwô bez te côłkie dwa dni. Nó ale, Polôk i Rus zawdy poradziyli zmiarkować, wysztudiyrować cosik takigo, co słepanie robióło tóńszym. I, nikiej to mój Starzik gôdali: kiej cowiek już niy moge słepać – gawcy chocia nikiej inksi tintajóm. Gynał choby Jô! Ważne, coby niy bóło nikiej we latośnyj polityce: Niyftory gôdô blank ze uważowaniym ło przocielu: „świnia, kiery jesce wczorej bół kamratym”.

wtorek, 3 lipca 2012

Jóngfera i świyntojóńsko nocka ....

A miyszkała ci we Maciyjkowicach jedna zowitka, kierô niy poradziyła sie do siela żôdnego chopa nojńść, bo szpetno ci bóła choby noc przed wypłatóm. Tak se wypokopiyła, iże możno chyci jakigo karlusa, abo chocia gdowca, po ćmoku, przi tym piwie i krupniokach. Polazła do tego parku i tak jakosik cheba po dwiuch godzinach napasztnół ci jóm jedyn fyrniok. Zagôdôł, deczko zatańcowali, a iże boło ćma, to możno ani niy widziôł jeji fresy. Jesce potańcowali, jesce łón jedyn zajdel piwa wysłepoł a łóna jakosik downiyjszo „polo-cockta” i karlus napocznół sie tam do nij dowolać, zolycić. Łóna sie kapła, iże synek jes już fertik, tóż trza by go jakosik do chałpy zakludzić. Idóm sie tak polekuśku, łón sie tak ździebko kolybie, ale bół jesce na tela mónter, iże sie pytô:
– A bydóm to frelko tako dobro i napytajóm mie do sia, do pomiyszkanio, nó tak chocia na szolka bónkafyju? Abo ino teju?
– Nó, pado ta istno – a udowo, co jesce medikuje, co to łóna niy je tako drap do chopców – moga napytać, moga do dóm wôs przikludzić, nale musicie mi cosik snochwić, cosik łobiecać ....
– Co niy bydziecie rano we prykolu cygarety kurzić !!!

poniedziałek, 2 lipca 2012

Guliktrałcher.

Do jednyj fyrmy prziszoł guliktrałcher, taki Wiycie, „fachura łod waser, gaz ónd szajsy” co by zrychtować haźlik we tyj fyrmie. Wlôz do kancelaryji i sie pytô:
– Nó, tóż kaj jes tyn srôcz ?
– Dziołcha ze tyj kancelaryji łostrzymnie łodpedziała:
– Mój szef poszoł na łobiôd.
– Ale, ale, pamiczko, wyście mie fałesznie spomiarkowali. Jô miôł na myśli te dwa zera !
– Wiedzóm łóni panoczku, jejigo zastympce majóm terôzki srogô „narada”.
– Ale, ale paniczko złoto, jô sie pytóm kaj sie sam u wôs gówno robi !!!
– Aha, miarkuja, kapłach sie ... rachónkowość to jes na drugim sztoku ...

niedziela, 1 lipca 2012

Baba....

Tak mi sie dzisiôj wziyno na gôdka ło ... babach. To możno terôzki jesce jednã gyszichtã, kierô ci gynał tyż pokazuje richticznô babsko nôtura. Bóło tak (a godóm to poduk jednego wywołanego szałszpilera, ino niy miarkuja ftorego):
Wylazła baba tak na łodwieczerz przed chałupa. Blank po leku pokwanckała sie ku dźwiyrzóm łod zegrody. Podcióngła se te swoji „silikóny” i styrcy, i fest ci ku tymu medikuje:
– Możno fto przyjńdzie cestóm kole mojij chałupy ... abo i niy. Doczkóm kwilkã i spomiarkujã sie, cy fto bydzie cosik kciôł łodymie abo niy?
Styrcy i filuje. Filuje i styrcy, ale nikaj żôdyn sam niy tómpie. Łozglóndô sie, wytykô gowã za łogrodzyni. Nic. A cni sie ji choby przi jôdle hawerfloków bez łomasty.
– Jeee, ftosik depto. Fto tyż to moge być? Możno ftoś, kierego znóm? Abo i niy? Możno bydzie cosik chciôł łodymie ... abo i niy?
Gawcy, gawcy, ale skuli tego, iże niy mô przi sia breli i tak wiela niy dojzdrzi przed śćmiywkiym.
– Możno tyn ftoś przijńdzie ku mie ... abo i niy? Kiej przijńdzie, to c i sie go spytóm co chce ... Abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć, to sóm rzyknie. Niy bydzie kciôł, to jô niy byda przecamć takô wrazitko.
Idzie Bercik, tyn łod lasa, Tako cielepa i ślimôk.
– Ciekawość. Spytóm sie kaj depce... abo i niy? Możno bydzie kciôł pedzieć? Abo i niy. Doczkôm aże dojńdzie.
Bercik dokulôł sie, łostôł stôć przi sztachytach i gawcy sie babie gynał w ślypia.
– Ciekawe co tyż łón kce? Spytóm sie go ... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć co kce, to powiy. A kiej niy, to niy.
Bercik łozewrził dźwiyrka, wlôz rajn na plac, wyrzynół wespa, kiero kole niygo furgała i stanół sie kole baby.
– Ciekawe. Wlôz na mój dwór. A jô niy wiym co chce? Spytóm go ... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć co kce, to rzyknie. A kiej niy bydzie kciôł, to niy. Jô tam tak po prôwdzie niy musza tego miarkować!
– Pójńdź babo symnóm do kómory – gôdô Bercik – i biere ci jóm pod parza.
– Ciekawe. Po kiego diôska łón kce cobych śniym pomajtała, polazła do tyj kómory? Spytôm sie go ... abo i niy. Bydzie kciôł gôdać to powiy, a kiej niy bydzie kciôł, to niy.
Bercik wkarycół sie za babóm do kómory, chyciół jóm za łogiby i kôzôł ji sie gibko seblykać.
– Ciekawość. Bercik trzimie mie za półrzitki i kôże sie seblyc. Spytóm sie po jakiymu jô móm ściepnóńć i zapaska, i kiecka, i ku tymu cycynhalter? ... Abo i niy. Bydzie kciôł skôzać, to powiy, a kiej niy, to niy ... niy byda sie pytać.
Bercik ciepnół baba na prykol, wloz na nia i ...
– Ciekawe zgwóli cego łón ci mie sfalół na tyn prykol i wlôz ci na mie? Spytóm sie go... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć, to sôm mi rzyknie. A niy bydzie kciôł, to niy bydzie gôdać i szlus.
Bercik jak na chopa przistało zwyrtnół baba ze trzi razy jak chopowi przinoleżi, łoblyk se hymda, galoty i westa, majtnół sie na piyńcie i wylôz ze chałupy. Baba tyż sie blank wartko nazôd prziłodziôła, wylazła przed chałupa, podcióngła sie juzaś te jeji „silikóny”, stanyła, jesce rôz podciepła sie te „silikóny” do góry i tak ci medikuje:
– Wejrzicie sie ino ludzie! Jô ci na isto dalszij niy wiym, dalszij niy miarkuja co tyż tyn Bercik tak na richtik łodymie chciôł? A wy wiycie?