Chop sie skapnół....

Jedyn żyniol skapnół sie, prziszôł na to, iże jego babeczka ciyngiym go ze inkszymi chopami zdrôdzô. Rôz tyż tak jakosik na łodwieczerz doczkôł, aże łóna sie szykownie łodziôła i wylazła ze chałpy. Zarôzki łón tyż wyfuknół z dóma, wlôz do taksy i kôzôł tymu taksiôrzowi jechać wartko za ałtokiym we kierym bóła jego starô. Niy zetwało kieladziesiónt minutek i pokôzało sie, co ta jego babeczka robi we takij „agyncji towarziskij”, znacy we takim modernym burdelu. Mało ci go szlak niy trefiół, dych ci mu sztopło, tak ci sie festelnie znerwowôł. I dziepiyro po kwilce gôdô do tego taksiôrza:
– Kcesz chopie przidubnóńć jakosik stówa?
– A czamu by niy? – łodmawiô na to szoferôk. – Ino mi rzyknijcie, co jô móm zrobić, coby ta stówa erbnóńć ?
– Wlejziesz chopie do tyj agyncji, zebieresz ze sia ta moja szantrapa, ta moja baba, wstyrczysz jóm tu, do tego twojigo ałta i zakludzisz nôs łobiuch do kupy do chałpy.
No, i taksiôrz wlôz rajn do tyj agyncji, tak jak sie ugôdali. Za jakiesik pôrã minutków dźwiyrze sie ze srogim gruchym roztwiyrajóm i wypôlół śnich tyn taksiôrz, kiery dziyrżôł za kudły baba, ftorô sie stopieróńsko szprajcowała, bańtowała. Łodewrził do krzóna dźwiyrka ze tego jejigo ałtoka, wciep ta baba rajn i wrzesknół :
– Trzimejcie jóm panoczku, fest jóm trzimejcie !
Tyn chop tak kukô, gawcy na ta baba i łorozki zawrzesknół ku tymu taksiôrzowi:
– Aleć przeca to niy jes moja starô, to niy jes moja baba!!!
– Wiym, wiym kura, to jes moja! Terôzki dziepiyro ida rajn po waszô!!!

Błôzny

To bóło jakiesik pôrã lôt tymu nazôd. Wtynczôs ze kamratami mieli my rade wandrować, hałzować bele kaj i to nôjczyńsij cugami. Tak tyż bóło i przi tym cufalu, kiery kciołech łopedzieć.
Wybrali my sie ze kamratami we piyńciórka do Berlina. Szło już wteda tyrać po dôwniyjszyj Deutsche Dramatische Republik ino ze dowodym osobistym. Wiycie, jak to bóło: rukzaki, gitary, pôrã marek w kabzi, kielanoście flaszek piwa na dróga i hajda...
Przejechali my już Wrocław, dojyżdzómy do Zgorzelca a sam łoroz wlazuje do naszygo kupyju szafnerka .. gryfno bóła i ... modo. Łobejzdrzała ci gynał nasze bilety, dała nóm je nazod, zasalutiyrowała nóm, wylazuje ze kupyju a jedyn nasz kamrat Jorguś Bajcyk po cichuśku, pod fusiskiym gôdô:
– Darzi nóm sie... udało sie nóm....
Ta szykowno szafnerka ino sie na piyńcie łobyrtała, wlazła rajn do naszygo kupyju i dôwej juzaś kce łod nôs te bilety. Połoglóndała je jesce barzij gynał, datum sprôwdziyła, pokiwała gowóm i dała nóm je nazôd. Zasalutiyrowała i wylazuje na wagónowy flur. Jesce bóła we dźwiyrzach kupyju jak Jorguś juzaś szeptłym godo:
– Podarziło nóm sie. Udało sie...
Ale szafnerka juzaś to usłyszała, łobejzdrzała sie, wróciyła sie nazôd i ze takim fałesznym uśmiychym kôzała nóm juzaś pokôzać swoji bilety.
A my ja, chyntnie, czamu by niy, już wycióngómy bilety ze briftasiów i ze chichraniym sie dowómy tyj szumnyj dziołsze, tyj szafnerce.
Łóna ci te bilety jesce rółz, jesce barzij prawie, akuratnie łobadała. Kukła i na tego naszego òrła ze sztympla i ze letkim niydowiyrzaniym dała ci nóm je nazôd. Już, już miała juzaś wylyjźć ze naszego kupyju, już bóła we dźwiyrzach, jesce roz sie tak na nos jakosik łostrzymnie kukła ale we tych dźwiyrkach sztopła, łobejzdrzała ci sie na nôs, zwyrtła sie na piyńcie i wróciyła sie rajn do tego naszygo kupyju. Gymba ji sie tako szykowno, czyrstwo zrobiyła, we łocach szło uwidzieć jakosik uciycha i łóna ze herskim uśmiychym na swojij urodnyj fresulce tak jakosik opaternie napoczyno:
– Suchejcie karlusy, jô wóm na isto nic na łujmie niy zrobia, nic niy rzykna złygo i niy dóm żôdnyj sztrofy, ale rzyknijcie mi ino, ło czymeście medikowali jak wasz jedyn kamrat fórt gôdôł, co wóm sie udało ???
Co mielichmy robić? Trza bóło dziołsze razinku pedzieć, co my zrobiyli. Wiedzóm łoni paniczko my... my sie ciupnyli, pozamiyniali biletóma !!!

Bezludnô wyspa i piwo...

A, iże prôwda gôdóm, co gorzôła, to niy jes żôdyn wic, a jô tyż niy jes żôdyn ci tam kocynder lebo szpasownik, to móm dlô Wôs taki wicny fal:
Bezludnô wyspa a na nij jedyn, jedziny chop. Broda i kudły na łebie chnet aże do pôsa, schacharzóny, borajstwo ledwo na szłapach styrczy, klara nad niym świyci choby sto diosków i grzeje nikiej starzikowy bimber; nó nic, ino idzie ło gowa przijńść. Łorôzki do tyj bezludnyj wyspy przipłynyła jedna gryfnô, modô i wizgyrnô frela. Knap prziłoblecóno, cycki na wiyrchu (połnô szóstka i to fest fedrujóncô), giyry choby Klaudia Schifer, półrzitkóma gibie, choby dwie do kupy te dziołchy, kiere sie na miss rychtowali we telewizyji dwa tydnie tymu nazôd, nó cudo niy kobiyta. Ujzdrzała tego boroka i stropióno pytô sie go:
– A dugo to wy sam chopecku jezdeście na tyj wyspie?
– Bydzie już możno kole piytnôście lôt.
– Jezderkusie, i niy mierznie wóm sie sam samymu?
– A dyć, co sie mierznie.
– Nó, tóż terôzki bydziecie mieli to, co wóm cheba nôjbarzij brakowało, już moja w tym gowa i... niy ino gowa!!!
– A dyć niy gôdejcie, richtik? We tyj kiście na kieryj wôs sam paniczko prziwiôło na isto jes ... PIWO?

Baby, baby....

Jô zawdy miôł rôd wszyjskie baby, babeczki tela, coby ino łóne blank mode byli. Terôzki barzij ino medikuja ło wszyjskich i ło wszyjskim i tak mi sie zdô, iże baby sóm pierónym łoszkliwe (kiejsik żech tego niy niy merknół).
Bo kuknijcie sie ino, wszyjskie baby, te wydane baby, bez połowina swojigo małżyństwa poradzóm bele paś tego swojigo chopecka, kormić a juzaś bez drugo tajla jejich pożyciô, ciyngiym przeciepować mu, wyszkańtować (jakóż by inakszij), iże jes spaśny i ruby nikej kormik.
Jes i jesce cosik inkszego. Ujzdrzeliście kiejsik jakoś baba, kierô by poradziyła nalôć ino poła glaski wody. Dóm Wóm bajszpil. Jô móm rôd bónkafyj ale ci tyż festelnie mocny, tyngi. I zawdy jakech jes kajsik we gościnie, godóm, prosza, coby mi do szolki abo do glaski nalôć ino do półowy wrzawyj wody. I zawdy baba przichwoli, przikiwnie i napoczynô lôć. Leje opaternie, leje, dolôła już do półowy i ...
– A co, byda byzuchantowi zowiścić, co byda mu szkodować – dolywô do pôłna!

A jô móm pytani ...

W tych dzisiyjszych zalôtanych, nôgłych i postrzelónych czasach, procnie jes znojść choby jedna, jedzinô kwilka, coby postawić sie pôrã istych pytani:
– Po jakiymu do niyftorych ludzi gibcij prziniesóm „pizza” niźli dokulwito sie dó nich retóng, waleska?
– Poczamu parkplac dlô niypôłnosprawnych jest tyż ci przi ... ajsbanie?
– Po pierónie ludzie, modziôki do tuplowanego „cheesburgera” i srogij porcyji frytków, prażoków łobsztalujóm sie zawdy Coca-Cola Light?
A terôzki możno jesce ze blank inkszyj faski:
– Po jakiymu baby niy nakłôdajóm tusz do brwjów ze zawartóm gymbóm?
– Skiż cego chop przi golyniu śmigô afki do zdrzadła?
– Przecz take polske słówecko „skrótowiec” jes ci take duge?
– Po jakiymu, coby zawrzić we kómputrze „Windows”, trza druknóńć knefel „start”?
– Zgwoli cego citrółnowy zôft zawiyrô we sia roztomajte kónsztne arómy a juzaś niyftore towôry do praniô, majóm we sia richticzny citrółnowy zôft?
– Skiż cego niy ma ci blank nikaj futru dlô kotów ło gyszmaku myszy?
– A skuli cego juzaś, futer dlô psów, mô jakisik ulypszóny gyszmak – fto to już wypróbowôł?
– Czamu tyż jegły do „eutanazji”, takij bezbólysnyj śmiyrci, sóm wywarzóne i „wysterylizowane”?
– Kej żyś furganie, lôtanie fligrym jes take bezpiyczne, to po jakiego dioska hala przilotów fligrów mianuje sie „terminal”, co we medicinie znacy gynał takô faza blank skorzij śmiyrci, umrzitniyńciô?
– A po jakiymu cowiek corôzki barzij drikuje knefel „pilota” łod telewizyjora zamiast wymiynić w niym bateriô?
– Zgwoli cego zawdy wszyjskie baby pieróm handtuchy – przeca bezmać po wyszpluchtaniu sie sómy ci blank snożne?
– A fto mi rzyknie, cy analfabyty na isto radujóm sie kiej jim fto naleje zupy ze nudlami literkowymi?
– Kiej już pierónym dôwno tymu nazôd cowiek łodkrół, wymiarkowôł mlyko, to co tyż jesce tela sznupie i zuchto za czymsik inkszym?
– A po jakiymu tyn pradôwny Noe niy prasknół klapackóm tyj pôry łoszkliwych kopruchów we tyj jejigo arce?
– Czamu tyż łowiyczki niy wylazujóm same na dyszcz, na srogo ulicha?
– A kiejbych sie tak lajstnół blank nowy bumerang, to jak tyż móm wyciepnóńć tyn ... stary?
– A po czamu te wszyjske insztytucyje, kiere sóm łozewrzite bez dwadzieścia śtyry godziny, majóm mocka kluczy?
– I po jakiymuś chopie wróciół sie nazôd do dóm ze urlałbu???
– Nó, i po jakiego pieróna zawdy we siyrpniu łogłoszajóm „miesiónc trzyźbości” kiej tak by tak wszyjskie miarkujóm, iże wtynczôs słepie sie we Polsce nôjwiyncyj gorzôły?

Nó, i terôzki na łostatek. Eźli chopie chocia roz lachnółeś sie przi cytaniu, to możno miarkujesz richticznô łodmowa, łodpowiydź na te życiowe paradoksy i bezsyns naszygo życiô, tego naszygo życiô bez cweku !!!

Baba i dziesiyńć chopa...

Kejsik we Tatrach nad takóm srogóm tifóm, nad przepôścióm wisieli na sznórze jedynôście ludzi; dziesiyńć chopa i jedna baba. Ta sznóra niy bóła ci jednakowóż za tela sztramsko, coby wszyjskich, kierzy na nij wisieli, zdziyrzeć, coby wszyjskie mógli łobstoć na nij. Ftoś musiôł sie tyj sznóry puścić, musiôł by sie łod tyj sznóry łodkuplować, coby rest do kupy niy śleciôł na złómanie gnypa. Po jakisik kwilce baba gôdô, co łóna sie łod tyj sznóry łodkupluje, bo przecamć wszyjskie baby sie zawdy za wszyjskich, za dziecka i za chopów we jejich żywobyciu poświyncajóm. Bez łoka mrzik bóło blank cichuśko i łorôz wszyjskie chopy napoczli klaskać.
Nó i stało sie. Miarkujecie, prôwda? Wszyjskie chopy ślecieli a baba łostała i ino łóna samiuśkô sie retła.
I tu trza zawdy chopy dôwać pozór ! Na isto chopy niy idzie zawdy i wszandy prziklaskować wszyjskimu, co tyż to baby wypokopióm, co tyż baby we jejich palicach wyśtudiyrujóm! Miarkujecie to chopy?

Chopskô logika

Rółz jedyn istny miôł ci trzi bliske przôciółki, trzi libsty z kierymi festelnie zolyciół, ale blank niy poradziół sie urzóńdzić, ze ftoróm sie łożynić. Uzdôł se, co zbajstluje taki richticzny test, tako anpróba, coby zmiarkować i uwidzieć, kierô śnich jes nôjpasowniyjszô do żyniacki. Wycióng ze kónta piytnôście tysiyncy złotków, dôł kôżdyj śnich po piyńć tysiyncy i pedziôł, iże mogóm je udać na co ino żywnie jim sie podobô, wedle włôsnygo uznaniô.
Piyrszô dziołcha pogzuła w te pyndy na sprawónki: klajdy, szmuk, klyjnoty, zalón łodnowy biologicznyj i take tam jesce inksze ficikółkle. Wróciyła nazôd do tego istnego, do tego swojigo szaca i rzóndzi:
– Udałach wszyjske twoji pijóndze, wyszypłałach sie dokumyntnie ... dlô Cia mój ty roztomiyły, coby ci sie przipobobać. Bo jô ci festelnie przaja!
Drugo frela wypuścióła sie tyż na sprawónki: nowy telewizyjor plazmówy, radijok sztrereło, dwie pôry nartów, jakiesik ci tam moderne kije do „golfa” i jesce inksze fizymatynta.
Wróciyła nazôd do tego istnego i łozprómiyniónô, łozhajcowanô gôdô:
– Wiysz, mój ty roztomiyły, udałach wszyjske twoji pijóndze, coby cie festelnie uszczyńśliwić, coby ci wygódzić i przipochlybić. A wszyjsko to skuli tego, iże jô ci festelnie przaja!
Trzeciô tyż wziyna pijóndze i zainwestiyrowała je na giyłdzie ... bez pôrã dni miała już tuplikowanie tych pijyndzy (a możno i wiyncyj), wróciyła karlusowi te jejigo piyńć tysiyncy i rzykła:
– Zainwestiyrowałach twoji pijóndze i zarobiółach włôśne. Terôzki moga sie je po leku i sztabilnie udać, na co ty ino żywnie byś se uzdôł. Zrobiółach na isto to wszyjsko, bo naprôwdã jô ci festelnie przaja!!!
Nó, i wtynczôs tyn istny, tyn chop napocznół myśleć ..., myśleć ..., myśleć (chopy mocka myślóm i medikujóm), ... myśleć ..., myśleć ..., myśleć (chopy na isto festelnie mocka myślóm), myśleć ..., myśleć ..., myśleć ... (jezderkusie, cosik dugo to zetwo), myśleć ... myśleć ..., myśleć ...
I chop na łostatku łożyniół sie z tóm frelóm, ftoro miała nôjsrogsze ... cycki!!

Czamu mynij dziecek w Polsce?

Gôdô sie, iże corôzki mynij rodzi sie dziecek we Polsce tela, co żôdyn niy rzyknie ofyn po jakiymu. A to wszyjsko skuli tych pilów „antykoncepcyjnych”. Ja, ja ... chocia ździebko inakszij niźli wóm sie zdowo. Bo jak te pile dziôłajóm?
Ano, baby bieróm sztyjc te pile tak, coby chopy niy miarkowali, a niyskorzij ani sie spodziejóm, jak wszyjsko, co w tych pilach jes nôjważniyjszego, wyjscajóm. To wszyjsko, co baby wyjscali ciurliko pomaluśku do wody kaj żyjóm rapitółzy cy jak móndroki po polskimu gôdajóm – żaby. Juzaś boczónie, te nasze buski kiej ci już przifurgnóm na wiesna do Polski, sznupióm i zuchtajóm po tych roztomajtych mokrziskach i bażołach, niy poradzóm nojść tych rapitółzów, Beztóż tyż kipujóm ze głódu. A kiej boczónie kipujóm ze głodu i jes jich corôzki mynij, i skuli tego tyż niy mô fto sam nóm przismycyć, przikludzić tych dziecek, prôwda?

Blank krótkô historyjô Polski..

Kiej Pónbóczek spokopiół, iże Ruske majóm tela atómbómbów, iże stykło by jich do łozwalyniô, potrajtaniô côłkij kuli ziymskij, aku tymu krajzujóm wele tego roztomajte podyjzdrzane frice, roztomajte łoszkliwce i gizdónie, napocznół medikować, co tyż z tym fantym zrobić. Łorôz spómniôł sie ausdruk: „Polôk poradzi!”
Chnetki tyż wykludziół, wyprawiół na Stolica Pyjtrowô srogigo Polôka, coby łogłósiół nôrodowi :” Niy lynkejcie sie!” A coby tyn istny miôł deczko lekszij ku hilfie poswôł mu ajnfachowego elektrykôrza, łobdarówanygo niypodobnóm łopowôgóm , coby tyn sztichwort sporzóńdzić do łostatka. Elektrykôrz stanół na szpicy 10 milijółnów arbajterów, zbajstlowôł na isto srogi kurcszlus we pôruch miyjscach i ta łoszkliwô kómuna padła na pychol.
Kiej ci juzaś dzioboł to wszyjsko spokopiół wartko wykludziół na ziym takich dwiuch, kierzi pichli miesiónczek i jednego pómagiera we reweryndzie, coby festelnie szlóndrali, czachmarzyli i wiydli ku zwadzie Polôków. A iże te dwa cwergi byli bojónczkami i zabździgorstkami, siedzieli łóne po cichuśku skukane we biblijótykach i kajsik na uniwerzityjtach aże do czasu wyzwolyniô Polski łod ruskich. Kiej ci już bóło po wszyjskim, te dwa gizdy powylazowali ze dukli i tyż ci zarôzki łogłosiyli śmiôłygo bohatyrza-elektrykôrza łodstympcóm i judôszym, a siebie juzaś łopowożyli sie mianować srogimi bohatyrzami i napoczli metlać ludzióm we palicach. Tak dugo metlali, aże sie zakółtlowało, zamelało, iże przejyni włôdzô, dalszij szlóndrali i chachmyńciyli, naplyniyli Polsce wrogów, i tak ci byli we sia zadufane i spyśniałe, iże jedyn śnich bół isty, co ani smónd i mgła niy bydzie mu zawôdzać, niy przebródzi mu landowania fligra – tak ci sie uwijôł, coby wywrzesceć na ruskij ziymi swoja côłkô uwziyntóść i niynôwiść. Reszta miarkujymy. Nasz srogi Polôk bez dwadzieścia szejść lôt nauczôł, iże:
„Solidarnie, znacy do kupy, a niy jedyn prociw drugimu!”
Wszyjske go suchali, wiyrzyli i zaziyrali. Ale kajsik kole 30% suchało, i blank ci nic niy poradzióło spokopić. A dzioboł sie raduje. Bo Polôki sóm potajlowane a niyftorzi używajóm krziża za politycznô laga i palica!

Żyniol

Przilazuje rółz jedyn chop do dóm i zarôzki łod prôga jego baba praskła ci go nedelkulóm bez łeb.
– A za co to, moja ty roztomiyło? – pytô sie tyn istny.
– Robiółach pranie i ze twojich galot wyjmnółach szkartka, na kieryj naszkryflane bóły jakiesik ciferki i miano Erna.
– Môsz ty rozum moja nôjmilyjszô? Jô bół na wetlałfie kóni i ta Erna, to jes miano kónia a te ciferki to nómery kóńskich gónitwów – tuplikuje wszyjsko tyn chop.
Śleciôł jakisik możno tydziyń i chop juzaś przilazuje do chałupy na łodwieczerz i tyż zarôzki przi dźwiyrzach chyciół tyglikiym po palicy.
– Ale za co to, moja ty roztomiyło babeczko ?
– Tyn twój kóń dzisioj do cia g l i n g ô ł!

Szukanie baby....

Dwa cudze chopy wparzyli na sia we takim festelnie srogim zuper-markycie.
– Ło, wyboczcie mi panoczku!
– Niy, niy, to wy mi przeboczcie. Zamamlasiółech sie, bo miarkujóm łóni, sznupia za mojóm staróm, kajsik sam musi we tym markycie być ...
– Ach tak ? Jô tyż sam zuchtóm za mojóm staróm. – gôdô tyn drugi. – A jak ta waszô babeczka wyglóndô ?
– Dugo jak lachyta, wosy duge brónotne, szykowny bubikopf. Take richtik szykowne, duge szłapy, jyndrne półrzitki, epne cycki. Miała łobleczóne szykowne „mini” i kwiôtkowanô gryfnô kocymajka, jakielka ze takim sporszym, galantnym dykoltym ...
– A waszô babeczka ?
– To jes niy iste, to mô czas! Sznupiymy za waszóm babom !!!

Srogszy niźli „mercedes”...

Łozprawiajóm ci sie dwie sómsiôdki na wsi:
– Rzyknijcie mi kumo a co tyż to na Mikołôja erbła waszo wnucka łod tego Italijóńca, co to go bez lato na wywczasach chyciyła?
– Nó, wiycie, łóna mi pedziała, iże erbła jakisik ci tam „syfilis”!
– Jezderkusie, kumo, niy gôdejcie? A co to tak na isto jes ci tyn „syfilis”?
– Anó, jô tak gynał to niy miarkuja ale jes ci to mocka cheba srogsze niźli ... „mercedes” !!!
– Ja? Gôdôcie, iże srogsze niźli „mercedes”?
– Cheba ja, bo mi tuplikowała we srogij tajymnicy, co na tym to sie côłko naszô wieś ... przejedzie!!!

Wizgyrnô ółma

Policajt pytô sie jedna starka:
– Jakô żeście sóm starô?
– Pizło mi 86 lôt.
– A mogecie mi to wszyjsko, co sie sam przitrefiyło łopedzieć po swojimu ?
– Cupłach sie tak na bance przed chałupóm. Dziwałach sie na szykownô, ciepluśko łodwieczerz, kiej prziszôł sam ku mie jedyn karlus i zicnół sie blank kole mie.
– A wiedzieliście go możno, ja ?
– Niy, ale bół moreśny, reszpektny i kamratny.
– A co sie stanyło niyskorzij, kiej już zicnół kole wôs?
– Napocznół łociyrać sie ło moja kita, ło moje hudo.
– A niy poradziyliście go zahaltować, zadziyrżyć?
– Niy, niy szło.
– A to po jakiymu?
– Bożycku ty mój, a po jakiymu? – pytô sie zadziwiónô starka. – Boch miała frojńda, uciycha ??? Bóło mi tak przijymnie. Żôdyn mi tego niy robiół łod czasu, kiej mój chopecek kipnół trzidziyści lôt tymu nazôd.
– A co sie niyskorzij stanyło?
– Napocznół głoskać moje cycki...
– A niy próbowali łóni sie prociwić?
– Nie, razinku niy !
– A po czamu ?
– Bożycku ty mój, po czamu? Bóło mi tak dobrze, czułach iże prawucko żyja!!!
– A co sie jesce zatym stanyło?
– Nó cóż, łozfaklowôł ci mie do cerwióności, tożech tyż łozcióngła klepyty i zadrziłach sie:
– Bier mie synek, bier mie ... a gibko!
– Nó, i co ? Zrobiół to, ja ?
– Niy, niy do dioska! Wrzesknół ino „Prima Aprilis” I wtynczós żech tego łochyntola pieróńskigo do imyntu ... zapukała, zastrzelóła!!!

Rzić i... srogi grzych...

Gawca ci jô sie kiejsik z łokna i widza jak synek łod naszyj Gryjtki leci z bekiym do chałupy. Wylôz żech na słody i pytóm sie go opaternie:
– Cóż ci sie to stało Zeflik? Czamu tak ślimtôsz?
– Bo pón rechtór piźli sie motkiym we palec – ślimtô dalszij tyn najduch.
– Przeca skuli tego ty niy musisz sie tak mazać – padóm mu na to.
– Nó ja, panie Ojgyn. Jô tyż nôjprzodzij żech sie festelnie chichrôł. Ale po tym chichraniu to mi rechtór zeprali rzić.
I kiejech już dokuloł sie do tyj rzici, to mi sie sam terôzki jesce spómniało jak ci to kiejsik nasz maluśki kapelónek ze mojij „Józefki” prawiół egzorta dwióm bajtlóm z naszyj ulicy, kierych scôpiół jak jedyn drugimu łozprawiôł ło... rzici.
– Wiycie gizdy, gôdanie tych wszyskich szpetnych ałsdruków to wielgi, aże srogi grzych. Cobych już wiyncyj tych łoszkliwych słówek niy słyszôł. Miarkujecie to?
Na to jedyn z tych śpików pytô sie kapelónka a pod nosym sie lacho:
– Prosza ksiyndza, cy dupniyjszy grzych to gôdać rzić, cy nakopać do rzici?

Juzaś ło gorzôle

Ludzie roztomiyłe! Przeca takigo fajrowanio to ani Amerikony, ani Miymce by niy szczimali. A bydymy juzaś fajrować łoroz (już fajrujymy) łod piytnôstego siyrpnia. Dyć kiela idzie tyj gorzôły, machmolu i zajdli piwa wysłepać? A Polôk poradzi, Polôk ... musi poradzić! Bo Polôk (tym tuplym i Ślónzôk) – jak ci to gôdôł jedyn Rus, Alosza Awdiejew, kiery sie sam do nôs przikludziół – jes ci tak „gynetycnie” nasztalowany, iże bez gorzôły, to ani dziecek niy poradzi napochać. Polôk ci do bajstlowanio bajtli musi mieć zawdy trzi „p”: po ćmoku, pod dekóm i po halbie!!! A razinku to my sie terôzki wartko wryli, wczepurzyli do tyj cołkij „Uniji Ojropyjskij”. Ino, eźli tam, we tyj Ojropie tak na isto poradzóm spokopić wiela to my richtik do jednygo chyrtónia ślejymy, poradzymy chlistnóńć?
Dóm Wóm bajszpil. Dejmy na to taki Japóńcyk abo inkszy, co to mô szage ślypia. Wyduldô taki istny liter i zarôzki ci świtnie w kalyndôrz. Niy ma Japóńca – niy ma problyma, pra? A Polôk? Polôk luchnie tyż liter-dwa na łeb i możno wykopyrtnie, ale jesce do imyntu, jesce blank ci przeca niy świtnół. Łón ci dziepiyro medikuje kaj by sam jesce jedna gryfnô halbecka, abo i dwie, spatrzeć?
Niykierzy, to sie latośniyskoro na wiesna ani niy spomiarkowali, iże na sztandach szło sie juń lajstnóńć latośne łogórki, tómaty, cześnie, sztachloki lebo zimioki, bo przefajrowali aże côłki môj aże do „Dnia Dziecek”. Tak ci tyż bóło i ze naszym Bercikiym łod Majzlinyj, kiery sie spamiyntôł dziepiyro we czerwiyniu.
– Ty giździe diosecki, ty ślywoku, łożyroku – larmowała łod rańca jejigo starô na côłkô siyń i tyrała za Bercikiym ze nudelkulóm.
– Tyś bół wczorej taki naprany, iżeś nupel łod naszygo maluśkigo Hanyska tónkôł we piwie i kazywôłeś mu go ciyngiym cyckać. Tego je już za tela. Musisz sie sam terozki łobiyrać: abo jô... abo piwo!!!
– Aaa, ep, aaa... wiela to tyż mô być tego piwa ???
Tropióm sie niyftorzy, iże jô durch szktyflóm ło gorzôle. Nó ale, tak ci to już u nôs jes. Jes możebny u Poloków tref bez gorzôły? Niy! Bo, co to tak richtik jes taki tref bez machmolu?
Anó przilazujóm ludzie wrółz, gawcóm sie, kukajóm. Niy ma gorzôły, to i niy poradzóm ci sie... trefić. Napoczynajóm sznupać bele kaj za gorzôłóm. Eźli nojńdóm, to sie spichnóm, to sie trefióm i bydzie trefóng. A eźli niy nojńdóm? To bydzie... „konferencyjô”. Nó, i môcie już terôzki wszyjsko gynał wytuplikowane!

Gorol i... pijóndze...

To wszysko dobre, bo tak po prôwdzie, to już corôzki mynij do sie łozrznać, do łostatka wymiarkować fto jes Gorol a fto Ślónzôk, i to niy ino po łachach (to ci dziepiyro bół cyrkus kiej gorol szlips i lakiyrki łoblyk i srogigo „intyligynta” markiyrowoł). Chocia musza pedzieć, iże gorol rychlij na swoje wylejzie niźli Ślónzôk.
Boczycie, jak to goroli za Giyrka gnali do nôs na gruby abo do werków? Takigo, istnego Jóntka tyż starô wyrzynyła na Ślónsk do roboty. Bół ci we jednym werku, drugim i bali we Hucie Katowice, a wszandy ci sie go pytali eźli poradzi czytać i pisać. A tyn istny blank niy poradziół. Skuli tego pojechôł ci łon na łostatku aże do tyj Hameryki.
Kiej sie już we tyj Hamerice łobrobiół, przidubnół tych dularow, chciôł sprawić swojij staryj jakisik szykowny i wercity gyszynk. Wlôz do jubilyrza, wybrôł sie tako rubachno keta ze goldu i napoczynô za nia bulić tymi dularami. Jubilyrz, tyż taki srogi Hamerikón ze łodzysku, nó Wiycie, Żyd łod nôs, kiery jesce naszô gôdka spokopiół, blank łogup, wystrachôł sie na fest i pado ci do tego naszygo Jóntka:
– Jezderkusie! Chopie, fto terôzki w Hamerice tela betków smycy we kabzi? Przeca mogom cowieka łobrabować, łokraść i niy dej Ponbóczku, zaciukać na śmiyrć. Terôzki to sie ino taki „czek” wycióngo, szkryflô sie wiela sie przinoleżi, podszriftuje i fertik. Abo wrażuje sie takô szkarta „bankómatowô” do tego wihajstra wele banku, klikô sie pôra ciferków i pijóndze same wylatujóm.
Jóntek tak sie gawcy na niego, szarłatni sie robi na gymbie i blank nerwyjs gôdô do Żyda:
– Kiejbych pierónie, poradziół czytać i pisać, to bych terôzki we Hucie Katowice robiół a niy tyrôł we tyj łoszkliwyj Hamerice!
Nó i môcie côłkigo gorola!

Forcugi...

Spómiôł mi sie tukej fal, ło kierym zawdy mój Tatulek łozprawiali. Bóło ci to przed wojnóm, za staryj Polski. Tatulkowy kamrat, jesce samotny karlus, fyrniok tuplikowoł zawdy, coby kciôł kiejsik nojść kobiyta, kierô by miała trzi forcugi, trzi dobre zajty: piyrszô, coby we dobryj asiście, we dobrym towarzystwie bóła srogóm damulkóm, „damą”, we kuchni coby wdycki bóła dobróm kucharyjom, a kiej bydóm łoba same, we prykolu, coby bóła dlô niygo dobróm zolytnicóm.
Tatulek trefiyli sie ze kamratym już po wojnie na dródze, kiej łoba mieli już te „warszawy” i pytô sie go cy już ze takóm frelóm sie spichnół?
– O, ja! – pado tatulkowy kamrat – Znodech, kiejech ci w nia wkarowôł na cerwiónym świytle, tela ino, co te wszyjskie forcugi mô ździebko na łopach.
– Niy godej – dziwujóm sie mój Tatulek – a po jakiymu na łopach?
– Anó, Georg, dzisz to je tak... we dobryj asiście, towarzystwie to łóna je richtik szykowno zolytnica, we kuchnie juzaś to ci je łóna srogo, pieróńsko paniczka, polsko „dama”, a kiej my sóm same we prykolu, to łóna jes na isto festelnie dobro ... kucharyjô.

Cudze lynzyki...

Tu mi sie spómnioł taki fal, kiery sie przidarzół Bercikowi łod staryj Majzlinyj. Tyn Bercik ze takim jednym istnym poprali sie po pyskach aże wylandowali we gyrichcie, we sóndzie.
– Suchejcie gizdy – pado sóndca – môcie mi tu zarôzki, jak na spowiydzi, pedzieć skuli cego żeście sie tak pochatrasiyli?
– Abo, panie syndzio – gôdô Bercik – tyn gorol mie sponiywiyrôł. Łón mie ganc łobraziół; jak sto pierónów sponiywiyrôł i sprzezywôł.
– A jak wôm panie Bercik ubliżowôł?
– Anó, pedzioł mi przi ludziach „hałdujudu”.
– Nó przeca to niy jes łobraza. Łón wôs panie Bercik ino pozdrowiół po ynglicku (how du you du?). Myśla, iże niy ma łobrazy i mogecie sie zgodliwie grace podać i dalij sie już niy gorszyć na sia.
Tak tyż łóni zrobiyli, ale już przi dźwiyrzach Bercik sie tak medikuje:
– Możno łón mie i pozdrowiół tyn gorol, ale czamu pedziôł mi na łostatek ty... „złómany”?
Nale, tak to już jes, co niy jedyn słyszy, iże gloki glingajóm, ino niy poradzi spokopić we ftorym kościyle, prôwda?

Burdel....

Spómniało mi sie ło tych modernych prezyrwatywach, na kiere my zawdy gôdali kondóny, bo łostatnio trefiół żech Hajnusia łod Dudcynyj. Jes ci łón taki chudy, mizerowaty i côłkiym niywizgyrny karlus. Nale, jak kôżdy zdrowy chop, tyż mu sie babska zachciało, uwidziało. Siedli my sie przi piwie w tym ichnim „Pubie” (choby niy mogła to być dôwnô kaczma lebo szynk) i Hajnuś zacynô ryjda:
– Wiysz Ojgyn, poszołech zeszło sobota do burdelu. Jak to przi sobocie, festelnie łoszpluchtany, wykompany, wypachniony i pod bindrym i gôdóm do tyj pufmuter, coby mi narajóła jakosik modô, gryfnô i blank cicho dziołcha; niy ciyrpia rajculów ani sekutniców. Łóna, ta pufmuter, ci tak ino na mie kukła i poswała ci mie do izby w kieryj już gotowo leżała (côłkiym sago) takô jedna niymówa. Trocha ci mi sie łona dziwocno wydôwała, ale co tam, biera sie wartko do roboty.
– Hajnuś, ty to tak gôdôsz jakby to bóła sznita ze fetym – gôdóm ci jô do niygo – niy bóło cie gańba? Co ty terôzki naszymu Farorzowi bydziesz rzóndziół we tyj suchatelnicy na spowiydzi wielkanocnyj?
– Niy Ojgyn, takô ci łóna boła cicho i takô jakosik niyruchawô. Cosik mi sie w niyj niy spodobało. I wiysz co? – gôdô dalij Hajnuś i aże go febrzisko tyrpie – pogłôskôł, pohajôł żech ci jóm troszycka i lekuśko żech jóm bajsnoł we gynik. I tu mie ło mało pierón niy szczelół. Łóna ci ino gwizdła, pierdła i wartko bez łokno wypyrtła, wyfukła.
Hajnuś cyś ty łogup, co ty mi za pierdoły wciskôsz? Bez łokno ci łona wyskocóła?
– Ja Ojgyn. Dziepiyro wtynczos żech ci sie kapnół, iże bóła to takô gumipupa, taki luftbalóng dlô chopów, co ci je terôzki z Miymiec prziwożóm.

Cygón....

Dôwnij to tak po prôwdzie nôjlepsze tygliki, żelaźnianne, ale take, kiere na isto niy rościały, byli łod Cyganów, abo – jak sie terôzki gôdô – łod Rómów. I tu mi sie spómniôł taki fal:
Szoł ci rółz bez wieś Cygón i trefiół chopa, kiery styrcôł przed chałupóm i ciyngiym gawcół w niybo.
– A cóż wy tak kukocie we te niybo? – pyto Cygón.
– A dyć móm ci siano na polu i tak sie gawca eźli sie te chmury do jutra stracóm, eli niy? Wisi to wszyjsko w lufcie dosik dugo już.
– Wiycie, moga wôs hilfnóńć bo poradza wróżyć, planetować. I kiejbych tak móg wlyjźć do wôs na góra, to możno bych móg cosik wiyncyj pedzieć – gôdô tyn Cygón.
Chop uradowany zgodziył sie, Cygón wlôz na góra, gawcy a sam same szpyrki, szołdry, wuszty i co tam jesce. Łobejzdrzôł sie to wszyjsko gynał, ślôz i gôdô:
– Wisieć to wisi, ale tak sie medikuja, co do jutra to sie na isto straci. Bali wiym, iże na zicher sie straci.
Pampóń rôd festelnie, napytôł Cygóna na wieczerzô a niyskorzij dozwolół mu przespać sie we stodole. Wczas rano rychtuje sie chop do świeziyniô, skludzyniô tego siana, co to je miôł na polu a sam ci jego baba napoczynô jamrować, wajać, iże wszyjskie szynki, szpyrki, szołdry i wuszty straciyli sie z góry, dziobli je cheba wziyni. Na isto prawie miôł tyn Cygón, kiery jejim wróżół, iże to co wisi, to sie na isto straci, pra?

Po wiesieli....

A ze tymi latami, ftore pitajóm jak sto diosków, ze tym jak sie to cowiek, chop, poradzi zwekslować, to mi sam sztimuje jedyn gryfny wic jesce łod Karlika ze Kocyndra (powia go tak jakech go za bajtla boczół):
Co gôdô chop do swojij staryj, kiej przelazujóm bez dróga, a sam ciyngiym fyrtajóm (downij fóry) a terozki ałtoki:
Zarôzki po żyniaczce:
– Doczkej, doczkej dzióbecku, aże te fóry przejadóm. Przeca nigdy cowiek niy moge dować dosik pozór.
We drugim roku:
– Erna, doczkej ździebko bo fóra jedzie ...
Po piyńciuch latach:
– Fóra! Doczkej, dej pozór!
We dziesióntym roku:
– A dyć dôwej pozór kaj lejziesz, jesce pod koła furgniesz!
Po piytnôstuch latach łod żyniacki:
– Pierónie, cóżeś ty ślepo, abo co, fóry niy widzisz? Jesce cie prasknie i fto bydzie na dochtora bulół?
A tak już, kiej piznie dwadzieścia lôt łod wieseli: .... chop nic niy gôdô, bo se medikuje, iże babsko yntlich wkarycy sie pod kółka i blank tónio ci jóm diosi weznóm, pra?

Jółzel mô buła, srogô ojla....

Wiesna, lato to jes fajny czôs we przirodzie, tela, co niy dlô kôżdego. Nôjgorzij to przi łóńskij wieśnie wylôz Jółzel ze drugigo sztoku. Skuli tego, iże mu łojce dali na krzcie Józef (bo sie urodziół we tego świyntygo), to terôzki choby gorol fajruje do kupy geburstak i ku tymu Józefa. Tak tyż bóło łóńskigo roka. Ida sie tak na drugi dziyń po tym jejigo gyburstaku bez siyń a sam lejzie Jółzel z dupnóm ojlóm na gowie.
– Co jes Jółzel ? Fto ci tako buła przirychtowôł ?
– Wiysz, miôłech gyburstak i trocha żech ze kamratóma potintôł. Niyskorzij przikwanckołech sie do dóm, a we siyni ćma nikiej u nyjgra w dupie, i takech sie zamamlasiół, iżech śtyry godziny medikowôł: przeca stoja sam przed mojimi dźwiyrzami... ino blank ci niy miarkuja cych jes jesce we siyni, cy jużech jes we mojim antryju ?
– I łod tego môsz ta buła na palicy ?
– Niy, niy łod tego, ino beztóż, iże mie moja starô chlistła maślónkóm !
– Maślónkóm ? I łod tyj maślónki môsz ta ojla i srogachny kalniok?
– Nó ja. Ino żech ci niy pedziôł, co ta maślónka bóła we bóncloku !
Terozki już wiycie, iże na wiesna możno sie bele co przidarzić, bo sie te nasze baby take jakiesik diosecko dopolóne i nerwyjs porobiyli !

Ściykłô briwa ...

Wiycie, iże sam u nôs na Ślónsku mocka ludzi cichtuje, trzimie briwy przi chałpie lebo we zegródkach. I ze tymi briwami (szymlami, sztraserami abo jak jesce by je fto mianowôł) skuplowanô jes ta gyszichta.
Mój kamrat ze Warszawy przikludziół ci kiejsik dó nôs do Chorzowa i jak przejyżdżôł bez Katowickô uwidziôł na sztrece łoszkapiónô, fest poharatanô briwa. Zahaltowôł autok, bo mu sie żôl zrobiyło tego ptôka i uzdôł, co mu spómoże. Zadzwónioł beztóż tyż do sztadwachy, do miyjskich szucmanów i rzóńdzi:
– Witóm gryfnie! Jes taki próblym, móm poharatanego gołymbia, i potrza, coby go fto zebrôł, bo inakszij pewnikiym zdechnie.
Na to tameszny dispozitor:
– Dobra, szafnółech, zmiarkowôłech, postarómy sie kogoś tam poswać ... dużo môcie panoczku czasu?
– Nó, razinku niy za tela, jada piyrszy rółz sam do roboty, uwijô mi sie ...
– Tóż ja, zarozinki do wôs panoczku kogosik wyprôwióm ...
Zatym ablyjzowôł jesce bez mobilniok wszyjsko łod mojigo kamrata do kupy ze tóm poharatanóm briwóm i pociep suchôwka. Kamrat pomedikowôł deczko i uzdôł, iże moge pôra minutek doczkać. Wele bół tyn moderny „kebab”, tóż tyż wlôz rajn, zebrôł pôra papyndeklowych tabletów na jôdło, zbajstlowôł śnich taki treglik dlô gołymbia, coby ci mu lekszij bóło tego ptôka trzimać w gości.
Richtik, śleciało możno ze piyńć minutek i łorôz na zignale, ze piskaniym rajfów zajyżdżô autok sztadwachy z kierego wyskakuje dwiuch szucmanów, ftorzi wyglóndali tak, choby szli na gón na jakigosik ściykłygo elefanta. Łobleczóne ci łóni byli we łochrónne kómbinezóny i łopatrzóne we szpecijalne nece i norychty do chytaniô ściykłyj gadziny. Chybnyli ku mojimu kamratowi i ze srogim przejyńciym we głósie wrzeskli:
– Kaj jes ta berdyjo?
Kamrat, deczko we szoku, gôdô, iże blank przi niymu. Te pakery zlynknióne do łostatka juzaś wrzescóm:
– Wszyjskie łodyjńść! Raus! ... a wyrcy ?
Kamrat blank niy miarkuje ło co sie rozłajzi i gôdô:
– Radszi ... burgô ...
Te istne sóm już na zicher przerażóne i jedyn śnich woło:
– A w morda i nożym! Bydle musi być na isto ściykłe! Gôdocie panoczku, iże kaj ta berdyjô jes?
Na to tyn mój kamrat wycióngo zeza pleców zawiniyntego we papyndeklowe tablety na kebab gołymbia, ftory ino po cichuśku poburguje i filuje na boki jakby sóm bół zadziwióny tym côłkim rómrajym.
Szucmany śmigajóm jakesik iptowate afki, blank niy poradzóm pokapować, co sie dziyje i jedyn śnich juzaś pytô:
– To pó niygo my sam przijechali?
Kamrat ze rułóm tuplikuje, iże ja. Na co tyn szucman łostro:
– Doczkejcie sam łoka mrzik ...
Idzie ku radijokowi we autoku i ino słychać ze pojstrzodka łozprowka:
– Jorguś, k..wa, ło co idzie, co jes lółz? Miôł być srogi, ściykły rottweiler a sam jakisik kasper styrcy ze côrnóm briwóm w gości.
Na to juzaś dispozitor:
– Ja, jô wiym, wyboczcie chopy, ale tymu istnymu sie festelnie sie uwijało, i inakszij byście tak gibko niy przijechali ...

Jesce rółz ło sklerółzie ...

Bo côłkie nasze życie to jes takô srogô côrnô dziura, do kieryj ślatujóm wszyjske minutki, godziny, dnie, tydnie i miesiónce, kiere tracymy na wszyjsko, co jes blank mało ważne, na roztopiyrzanie sie, na uwijaczka za betkami. Jes to na isto czas, kiery my utónkali we haźliku, i jesce niy spuściyli wody. A nóm niyskorzij łostôwajóm ino srogie dziury we filipie – jak to angyjbery gôdajóm – „zaniki pamięci” abo sie juzaś przikludzi ta diosecko sklerółza. I nôjlepszij to wyeklerowôł bół kiejsik edyn Redachtór we łozprôwce ze tym wicmanym Drozdóm, a jô Wóm to terôzki rzykna, tela iże po naszymu:
– Wiysz – pado jedyn istny do kamrata – mój dochtór mi pedzioł, co jô móm dupne luki we pamiyńci.
– Ja? Gôdôsz? A ftory dochtór ci to pedziôł? – pytô sie tego istnego kamrat.
– Nó, jak by ci to pedzieć? To bydzie ździebko dugszô gôdka, ale posuchej. Wiysz kajsik tam we tyj naszyj Ojropie jes taki gryfny kraj, kaj jes zawdy fest gorko, sóm gryfne dziołchy i...
– Ja, wiym, Chorwacjô, pra?
– Niy, niy, dalszij na zachód ...
– Wiym, wiym Grecja!
– Ja, môsz prawie, Grecja – pado tyn istny – i tam ci żół taki srogi poyta... jezderkusie jak go mianowali?
– Homer – podpowiadô kamrat.
– Ja, ja, môsz prawie, to bół Homer, i łón naszkryflôł cosik ło takij srogij wojnie, i pierónym dugim wandrowaniu do dóm...
– Nó, naszkryflôł bół „Iliada” i „Odyseja” ...
– Ja, ja, już sie spóminóm, bo to bóło ło tyj wojnie trojańskij, pra? – pytô sie tyn istny. – A ta wojna trojańsko to bóła skuli jakisik baby, pra?
– Nó, ja. Skuli piyknyj Helyny.
– Nó, widzisz... Helyna, Hela ... Hela – wrzesknół tyn istny do antryja – a rzyknij mi ino jak sie mianuje tyn dochtór, kiery mi pedziôł, co to jô móm te luki we pamiyńci!!!
Bo na isto możno to i prôwda, co los, życie zawiyrô nóm przed sznupóm jedne dźwiyrze, coby zarôzki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nôjgorszy jes wtynczôs tyn diosecki przecióng, pra?

Pech....

Ze przirodzónym pechym jes tak, jak we tym jednym starym wicu:
Bezludnô wyspa na kieryj łozprawiajóm dwa utropiyńce:
– Wiysz, tyn szif na kierym żech sie miôł do Hameryki dostać, rypnół ło góra lodowô jak tyn „Titanic” i tyż ci wartko napocznół sie topić.
– Nó, i co?
– Trza mieć stopieróńskigo pecha coby trefić na takô przileżitość...
– Po jakiymu tak gôdôsz?
– Uwidziôłech ci we wodzie gryfno kiecka, taki szachowany, kraciaty faltynrok. Fuknółech nazôd do tyj wody i wycióng żech, wysmycółech ci na piosek... Szkota!
Bo kiej tak cowiek gawcy naobkoło, to na isto zdô sie co tyn côłki Bertold Brecht miôł prawie:
„Niy wieda, co jest srogszóm zbródnióm – gróntować, postawić jakisik bank, abo go łobrabować.”
I klapuje to wszyjsko sam u nôs, pra ? Czy dziyrżyć to, co ludzie przi welónku dali, lebo nachapać sie podwiyl sie jesce zdo?
Nale tyż sie idzie drzistnóńć festelnie jak jedyn mój kamrat;
– Słyszôłeś, słyszôłeś? Bezmać Zefel za kusika, kiery dôł Rółzie łod Majzlinyj erbnół, co tam erbnół? Skôzali go we naszym gyrichcie aże na côłke śtyry tydnie heresztu!!!
– Co to jes śtyry tydnie? Mie do pieróna za te same skôzali we mojim kościyle, we „Józefce” na ciynżkie dożywocie, na... „małżyństwo”!!!!

Banka ze "kasównikym"....

Starô Myrcicka musiała pokwanckać sie do jeji szwestry ze Bytónia sam dó nôs, do Chorzowa. Przikwanckała ci blank polekuśku sie na haltynsztela, na taki bankowy przistanek „szóstki” na „Pogodzie”, wlazła rajn, ale łostani rôz jechała ci bankóm, kiej jesce szafnerki byli we bance ze tymi dinksami, wichajstrami na cyckach, ze kierych szkyrtali drobniôki. Wlazła, gawcy, a sam żôdnyj szafnerki ...
– Możno fto mô jakisik bilet, cobych mógła dalszij jechać? – pytô sie we tyj bance starô Myrcikowo.
– Jô sam móm jedyn, moga wóm skalić! – pado jedna istno.
– A co jô móm ze tym biletym sam zrobić, kiej niy ujzdrzałach żôdnyj jesce szafnerki?
– Sam go dejcie! – pedziała ta istnô i skôzała na „kasownik”.
Myrcicka tak kukła, pogawcóła, podlazła ku kasownikowi... i jak ji ta drugô baba kôzała, napoczła gôdać:
– Jô jada do mojij siostry Rółzy, do Chorzowa na Pnioki... – pedziała na côłki karpyntel do tego ci kasównika.

Żyniol skómpidusza...

Jedyn istny, Poznaniôk (skómpidusza, jak miarkujecie) pływo se gryfnym szifym po morzu karaibskim. Napasztnół go jedyn kamrat we gryfnistym szynku na tym ausflugowym szifie.
– A łóni, to możno we interesach, za gyszeftym na tym szifie, pra?
– A dyć, kaj tam. To jes moja rajza poślubnô, naobkoło świata. Jô côłkie życie medikowôłech ło takij rajzie.
– A to do kupy ze babóm, pra? A kaj łóna jes? Możno legła sie coby deczko łoddychnóńć?
– Kaj tam, kaj, moja starô łostała w dóma.
– Niy gôdejcie! Baba łostała dóma, a łóni we poślubnyj rajzie? Niy moge być!
– Moge być, moge. Łóna już rółz bóła we poślubnyj rajzie!... Jô sie łożyniół ze gdowóm!

Viagra i silikón

Wiycie, jakech już sam gôdôł, sznupia, zuchtóm bele kaj i łostatnio znodech słówecka jednego brazilijskigo móndroka, ftory erbnół już Nobelprymijô, Drauzio Varella, kiery tuplikowôł tak:
We terôźniyjszym świycie wydôwô sie wiyncyj pijyndzy na strzodki zwiynkszajónce gyfil, potyncjô i na silikón dlô babów, niźli na medikamynty prociw niymócy Alzheimera. I wszyjsko skludzô sie terôzki ku tymu, iże za pôrã lôt bydymy mieli krojcset starych bôb ze srogimi cyckami a ku tymu starych chopów ze fórt twôrdymi ciulikóma, za to żôdyn śnich niy bydzie poradziół sie spómnieć skuli cego to wszyjsko... majóm.

Kapelónek i kóndón...

Jedy nasz kapelónek musiôł pójńść do dochtora, do „dermatologa”. Tyn dochtór go łobadôł, łobklupôł i stôwiô diagnółza:
– Wiycie kapelónku, jak by to wóm pedzieć, chyciyliście ksiynżoszku łoszkliwo niymoc wenerycno!
Kapelónek zrobiół sie szarłatny na fresie i napocznół sie jynkać:
– Nó ja, tak jakosik trzi tydnie tymu nazôd jedna modo dziołcha kómpała sie sam we tym rybniku kole fary, kaj zawdy pływajóm moje kacyce. Róncz moja farno gospodyni uparszczóła mi jedna kacyca i pewnikiym łod tego sie to wziyno ...
– Nó, możno i ja – przikiwnół dochtór. – Ale musza wóm ksiynżószku pedzieć cobyście nastympnym razym na widołka nacióngli ... kóndóna ...

Latowy śnik....

Powstania, powstanióma ale siyrpiyń to tyż jes gryfny, szykowny miesiónc na roztomajte wywczasy ...
... Kukóm ci tak zgnióło choby jakisik luftinszpektor, a sam, ku mie idzie ci frela, zgorano, łopolóno choby łojca Nyjgra miała, duge wosy, blóndina ... a jak gryfnie tymi łogibami fyrtała, jak sie gryfnie zwyrtała ... te szłapy, dugaśne „wydepilowane” (jak to terôzki je we mółdzie). Lejzie ci ku mie, kroczo, a na tablecie gryfny „drink” ze lodym i apluzinóm. A łona ci tyż wónio jakimiś francuskimi parfinami i cymsik tam jesce. Szluknółech rółz, drugi, i jesce tuplowanie, a łóna ci mie biere pod parza i smycy do morza. Wele na tym morzu choby u nôs we Parku Kultury na dôwniyjszyj „Fali”, lekuśki wiaterek, modrô wodzicka... Wlazujymy ci łoba polekuśku do wody, opaternie, jô ździebko przodzij, łóna pieślawo deczko za mnóm. Łóna ale niy kce na ibera i beztóż jô jóm lewóm rynkóm grajfuja pod brzuch, jezderkusie aże sztróm bezymie przeleciôł. Łóna tak mi sie jakosik łoszibła, spôłzła, iżech – coby sie niy tónkła, niy bulkła – chyciół ci jóm za te jeji dychanie. Jezderkusie, pewnikiym te Arabery, kiere pyndalujóm po śmiyrci do tego ichnigo niyba – kiej prasknóm jakigoś Żyda lebo Amerikóna – muszóm tak sie cuć, abo cosik wele tego... Nó, tóż przekuldypła sie na plecy, jô tyż, cycki sztram nad woda wystowajóm, a skuli tyj klary, ftorô grzôła jak halbecka starzikowego bimbru, pokôzało sie deczko soli na tym jeji sztramskim brzuchu, richtik moc szykownym brzuchu...
– Jerónie! Ojgyn! Ustóń diosecki łochyntolu tymi klapytami przebiyrać, gracami w lufcie wywijać chobyś kajsik na basingu szwimowôł, abo miôł sie tónknóńć. Jesce pieróńsko krapyko Mamulce łobalisz tyn kafyj i ściepniesz ta terinka ze zistóm na tepich. Śnik jakisik miôłeś, abo co?
Nó, ja. Możno to i jakisik śnik bół, a to na isto skuli tego, iże latoś na żôdne wywczasy niy jadymu i tela. Śnik, niy śnik, ale gryfny. I Wy tyż dejcie pozór, bo przi takij hicy, jako bóła we lipcu i tydziyn tymu nazôd, to przeca kôżdymu mógło prasknóńć na palica, kiej zawczasu jakigosik piwa, abo inkszego „drinka” cowiek niy szluknie dlô łorzyźwiyniô. Nó, co jôWóm byda sam tela tuplikowôł, eklerowoł. Same wiycie, co dlô obyczajnygo chopa, i niy ino, jes dobre.

Śnik...

Wiycie! Miôłech ci kiejsik śnik, gryfny śnik. Zdało mi sie, co juzaś jeżech we takim dôwniyjszym społyczyństwie, we takij nocyji we jakij żyli moje łojce i starziki. We społyczyństwie, kiere już dôwno poszło fórt, i to na isto na zawdy.
Gôdô sie, co piyrwyj bóło na isto lepszij. I ja, i niy. Zawdy cowiekowi sie zdo, iże jejigo mode lata byli lepszyjsze, inakszij sie żyło ... a możno to ino bóło to, co cowiek bół modszy, bół ło jakiesik dwadzieścia kilo wizgyrniyjszy, i co by tam jesce. Przeca zawdy sie spómino mode lata a niy te dwa, trzi abo i piyńć łostatnich, kiej już i na trzeci sztok procno jes wlazować, a i te dioseckie nece ze sprawónkami sóm corôzki ciynżyjsze chocia, ze drugij zajty, cowiek corôzki mynij moge sie we składzie lajstnóńć. Ja toć, bóło skorzij lepij abo i niy? To wszyjsko monej, jak na to wejzdrzić. Pewnikiym niy poradzymy już ze sia gôdać do porzóndku, dogadywać sie, rozmówić sie. Chocia ... terôzki mómy te côłkie moderne mobilnioki bez kiere rółz-dwa, w te pyndy mogymy wszyjskie klachy łopedzieć wszyjskim naobkoło, cy fto jes interesantny, abo i niy. Jô tyż móm tyn diosecki mobilniok ale biera go do gracy ino wtynczôs, kiej musza na isto dać znać, iże sie zniyskorza, abo kiej trza łobsztalować retóng ze waleskóm. A te mobilnioki we côłkości łobjimali nôs, i nasze kôżdydniowe życie, a dlô niyftorych – jakóż by inakszij – sóm ci na isto nôjważniyjsze. Kajby sie cowiek niy ruszół, kajby niy zwyrtnół – na banhowie, flugplacu, we zupermarkycie, we bance i cugu wszandy idzie trefić ludzi, – co jô gôdóm ludzi? – łochyntoli, kierzy bez tyn mobilniok łozprawiajóm ło swojich nôjintymniyjszych, takich łosobliwych zachach, falach, cufalach i ... durchfalach, i wrółz jesce poradzóm sprawiać se, kupować markwie abo i ziymiôki.
Wiela ze tych ludzi niy przijńdzie na to, niy wymiarkuje, iże wszyjskie naobkoło suchajóm tego, co tyn istny fandzoli. A możno tyż jesce jim to sprawiô jakosik frojńda, abo co? Drugda mi sie zdô, móm taki gyfil, wrażyni, co niyftore ludzie świadómie gôdajóm na tela gośno, coby jich kôżdy, fto styrcy wedle, móg jich gynał posuchać. Łod tego czasu, kiej pokôzali sie sam u nôs (i niy ino u nôs) na hulicach te mobilnioki idzie ucichtować corôzki wiyncyj ludzi gôdajóncych – tak by sie zdôwało – samych do sia. Dôwnij, jesce za blank starego piyrwyj, take gôdanie do sia bóło dziwokie, bóło to jakisik cudajstwo, wydowało sie niyrichtik, a taki ipta wyglóndôł nikiej rapitółza we giskanie. Po wsiach, a i po we miastach, take ludzie, kiere gôdali same do sia jak ipty, take ci dupkowate ćmiyle, dekowali sie kajsik po ekach, tyrali po zapłociach, coby jich ludzie niy szterowali i niy napasztowali. Ale tyż przeca same poradzicie ujzdrzić, iże sam u nôs na Ślónsku, tyż i we côłkij Polsce, te mobilnioki sóm wobec. Ludzie tyrajóm ze suchôwkami we daklach i łozprawiajóm bez te telefółny. Tela, co zewnóntrz, ze wiyrchu niy idzie tego ujdrzić na piyrszy łoka mrzik. Widno ino cowieka, kiery gôdô sóm do sia.
Jes ci tyż jesce terôzki taki moderny, i to niy ino u modzioków, ale i u starych knakrów i lampucerów, internec. Ja, jô miarkuja, co tego terôzki jes pierónym potrza i, iże wysztudiyrowanie internecu, to bóła srogo ci technicznô rewolucjô. Rewolucjô podano na wypokopiynie ałtoka. Móndre ludzie jyjźdżóm ałtokami ino wteda, kiej już na isto muszóm, bo przeca trefiô sie, iże nasze sztreki, cesty, autobany sóm blank zafrópowane. Tyż i we tym szykownym internecu jes gynał podanie. Informacyjów jes ci zadoś, w pigóły, iże cowiek ci sie blank podziyje i blank do imyntu potraci.
A jô sie tak gymża po mojich Pniokach i zdo mi sie, iżech nazôd jes we tych mojich modych latach, zdo mi sie co jesce we krótkich galotkach lotóm i nic, ale to blank nic mie niy szteruje. Wiesna, môj, kwiôtki napoczli gryfnie kwiść i ...
tu żech ci sie łocuciół, spamiyntôł i gôdóm ło tym nie skuli tego, cobych miôł cosik prociw tymu internecowi, to blank niy. Ale niy poradza spokopić, kiere grufy sóm richticzne a kiere sóm nadbytnie. Tyn internec mô mocka forcugów, zalyt. Jes ci takóm epnóm biblijotykóm babilóńskóm. Trza sie ino pierónym narobić, coby łodciepnóńć wszyjskie fleki, wszyjskie darymne gyszichty. Na przimier wciepna na przeglóndarka Google słówecko „Goethe” a zarôzki, za pora sekundów wypyrsknie mi, pokoże sie piytnôście milijónów zajtów (ja, 15 mln). Nó ale, kiere sóm te nôjbarzij przidajne, schopne? Kiere mi sie richtik na co przidajóm? To jes interesantne pytani, prôwda? Nó, i jesce.
Jô sóm niy môm tego modernego iPoda, bo zdo mi sie to pierónym iptowate. Sóm ci to na isto belery a mój świyntyj pamiyńci łojciec pedziôł by pewnikiym za starkóm, iże
– Ojgyn! Ty môsz ała i dwa boloki a twoje dzieci sóm glacoki! I tela.
Ale juzaś, kiej sie mô srogo pamiyńć we kómputrze, idzie sie rajn wrajzić côłko biblijotyka i kajsik we rajzie, we cugu, fligrze abo we hotylu idzie sie poczytać wszyjsko to, na co cowiek mô szkrabka i niy trza sie na inkszych łobziyrać.