Zilwestrowe łozwôżani....

Jô, i moja starecka, zawdy my mieli radzi Zilwestra, kiej sie deptało kajsik na srogi zol lebo jechało do Pragi, Budapesztu, dôwniyjszego Leningradu, i kaj tam jesce, na pôra dni, na Zilwestrowe bale, na zilwestrowe rómraje i balangi.
Byli tyż i gryfne Zilwestry kajsik u kamratów we chałpie, kajsik u tych, kierzy mieli sroge chałupy, coby tam szło sie gryfnire potańcować i... deczko tyż ku tymu szluknóńć i niy zważować na to, coby inksze niyskorzij niy łoszeredziyli, niy łobgôdali. Jô to skorzij kôżdego Zilwestra musiôłech sie nasłepać gansinego fetu, coby bez côłkô noc szczimać wiyncyj niźli moje kamraty, kiere mi zawdy niyskorzij zôwiściyli taki „mocnyj gowy”. Nale, to już bóło blank dôwno i tyż możno już niy prôwda.
Zilwester tak kole szóstyj po połedniu. Na biglu już świyżo wybiglowanô biôłô hymda, ancug wyklupany już ze kulków na mole i ze równymi, blank łostrymi bigelfaltami, nowe zoki, gryfnô fliga do ancuga, szuły richtik wywiksowane i fest wyglancowane (to zawdy moja Elza robi). Terôzki ino do badywanny, łoszpluchtać sie gynał, gryfnie sie łoraziyrować, łogolić, łoblyc friszne batki i dowej rychtować sie na zilwestrowy bal.
Zatym gryfny zol, szlukli my już ze kamratami pôra lagów, bo przeca niy idzie tańcować bez nałoliwiyniô (inakszij to cowiekowi przi tańcowaniu kolańska zgrzipióm jak sto diosków). Fóncle sie ściymniyli, ino we winklu gryfnô chojna blyskała. Jôch już bół po piyrszym kónsku, kiery żech ze mojóm Haźbiytkóm zatańcowôł (zawdy tańcuja ino piyrszy kónsek dlô zwyku i łostatni, kiej mie moja babeczka musi pomaluśku do chałpy zakludzić) i terôzki kukóm tak naobkoło ze kieróm gryfnóm dziołchóm by sam zatańcować. Ja, ja, przed dwanostóm, to cowiek jesce gawcy ino na te gryfniyjsze, szykowniyjsze, bo po tym ci takim szaumwajnie (kiejsik to jesce szło sie lajstnóńć dobry ruski, gruziński lebo bali i francuski „szampan”), to już napoczynô być cowiekowi, znacy chopowi – jedno.
Jes, widza jóm, tak jakiesik dwadzieścia kilo modszô łod mojij Elzy, we takim szykownym klajdzie (côłkie cycki na wiyrchu a i szłapy ze tego szlica aże do półrzitków wylazujóm take, iże normalny chop moge ło gowa przijńść). Ida, ida corôzki gibcij, coby mie fto niy ścignół. Muzykanty grajóm cosik ze Ray’a Charlesa: „Georgia on My Mind” lebo „I can’t Stop Loving You”. Już żech jes kole nij, już jóm móm napytać do tańcowaniô (niy zważuja na chopa, kiery bół na Gołoty podany i tak jakosik krziwo na mie świdrzół), juz widza kiej śnióm napoczynóm tańcować, trzimóm za blank sage plecy tyj dziołchy i...
– Łobudź sie stary purcie. Co tak szłapami przebiyrôsz i chichrosz sie choby ipta pod fusiskiym – rzóndzi ci moja starô. – Szluknij sie „Amolu” lebo „Melisany Klosterfrau” bo zarôzki wkarujóm sam sómsiôdy, coby nóm powinszować Nowego Roku a na łostatek (ino niy łodszpóntuj tyj gorzôłecki, coś jóm skukôł na balkónie, cobych jô niy ujzdrzała) przeblyc sie we szlafancug, deptej do prykola.
„Nowy Rok, nie patrz w bok, tylko prosto w oczy nasze, pogodzim sie wzajem Wasze” – tak kiejsik za blank starego piyrwyj gôdali do sia bali i te co sie bez côłki rok wadziyli, kiere sie niy poradziyli skuplować, bo przeca Nowy Rok witali ino w dóma, we familiji a dziepiyro po Trzech Królach napoczynali tyn côłki „karnawał”, napoczynali fajrować, bawić sie, tańcować i wyrôbiać na côłki karpyntel. Przeca jesce niy tak dôwno miarkowali nasze starziki i staroszki, co jóngfera, kierô dotrwô przi dwióch świyckach i gawcyniu sie we zdrzadło aże do północki, ujzdrzi w niym za sia tego, kiery moge być na bezrok jeji chopym. Nale, tyż we Zilwestra ludzie spóminali côłki rok, medikowali jak to tyż bydzie na bezrok i... take tam inksze winszbildy.
Tyjka, szynkwas we „Breku”. Zicnół sie tam jedyn mój kamrat Walduś. Cheba bół już – jak to mô we zwyku – po śtyruch „żubrówkach”, bo miôł ci take kalne, fest zaszlómióne i maślanne ślypia. Cosik tam mróncôł pod fusiskiym a jô ino tela usłyszôł:
– Rod bych tak jesce rółz pojechôł do Paryża – gôdô ździebko ci już natintany Walduś. – Wiycie, tak bych sie poszpacyrowôł bez tyn plac Pigalle, bez te Pola Elizejskie, na Montmartre. Kuknół bych tyż gern do Moulin Rouge, Lido lebo do Crazy Horse....
Jô tak suchóm, i niy poradza zmiarkować eźli łón nôs za bozna niy robi, bo przeca ze tych jego Pnioków, to łón sie dalszij niy wykludziół niźli do tego Koszęcina.
– A bółeś Walduś już kiejsik we tym Paryżu? – pytóm sie tak opaternie.
– Niy, jôch tam jesce niy bół, nale rółz żech już KCIÔŁ BYĆ! – łodpedziôł Walduś i palica mu śleciala na blat i tak łostôł spać.
Juzaś inkszy kamrat, kiejech go tak na trzi dni przodzij Zilwestra trefół na naszyj Krojcce, poasiół mi sie, co latoś ino dwadziyścia śtyry razy bół u dochtora. Ino dwadzieścia śtyry razy!
– Wiysz Ojgyn – gôdô i trzimô mie za knefel z jakli – jô sóm ci niy poradza zmiarkować jak to jes, co jô bez tyn rok tak mało bół niymocny. Wiysz, tak ze dwa dni przed Wilijóm wylazuja na balkón, kukóm tak na tyn nasz krankynhałs i... wiysz Ojgyn! Nic mie niy boli.
– Nó, to przeca dobrze przed świyntóma, pra?
– Niy, niy – łozciepôł sie tyn kamrat (niy byda mianowôł, bo tak by tak wszyjskie u nôs na Pniokach miarkujóm ło kim gôdóm). – Przeca, kiej ci już cowiekowi piźnie siedymdziesiónt lôt i łocuci sie rano a łónego nic niy boli, to bezmać już blank wykopyrtnół, już na isto umrził, prôwda?
– Możno i ja – gôdóm tak opaternie, ale chichrać mi sie kce jak sto diosków.
– Nó, tóż dej pozór Ojgyn, kôża staryj narychtować świyże batki, podblyczka i nowe, niy posztopowane fuzekle i deptóm do tyj mojij dochtórki. Dugo mie badała, badała aże cosik znodła... móm dwa nowe gryfne plynckiyrze !!!

Dlô Elizy...

Szulsztónda we szkole muzycznyj. Rechtórka napoczynô:
– Dzisiej bydymy łomówiać dziyła Beethovena. Ale, coby bóło gyszpantnie, to jedyn swôs namaluje na tabuli łobrôzek, a reszt bydzie zgadować jaki tyż ci to jes kónsek tego Beethovena.
Ku tabuli podlazuje Marika i szkryflô srogi miesiónczek. Dziecka wrzescóm:
– Wiymy! Wiymiy! To przecamć „Sonata księżycowa”!
– Nó, gryfnie! Brawo! – rzykô rechtórka .
Zatym ku tabuli podlazuje Zuska i szkryflô srogachny „pastorał”, takô ci biskupskô kryka. Dziecka juzaś wrółz wrzescóm:
– Wiymy! Wiymy! To „Symfonia pastoralna”!
– Wybórnie! Galantnie! – rzóńdzi juzaś rechtórka.
Terôzki ku tabuli podlazuje po lekuśku mały Hanysek i szkryflô łogrómnucny ciulik. W klasie cichuśko sie zrobióło jak we kościele. fest szarłatnô na fresie rechtórka pytô:
Hanysku! A to co mô znacyć? Przecamć to niy ma nic do kupy ze kónskami Beethovena!
Na to Hanysek ze uskargowaniym we głósie:
– To, to przecamć... „Dla Elizy”!

Baby... po naszymu...

Miastowy karlus łożyniół sie ze dziołchóm ze wsi. Nó ale, festelnie sie gańbiół jeji wsiowyj godki. Uzdoł, co wykludzi jóm do Hameryki, coby tam erbła wyćwiki, nabrała maniyrów, a łosobliwie, coby sie naumiała po „miyjsku” gôdać.
Po pôruch tydniach dziołcha wróciyła sie nazôd. Wylazuje ze fligra i wrzescy ku swojimu chopowi:
– Heloł bejbi! Heloł bejbi!
– Ło, dzisz jóm jak gryfnie! – medikuje jeji chop.
A łóna wrzescy dalszij:
– Heloł bejbi! Juści jezdem nazad!

Jak gróntowała sie mółda?

Jô już sam kiejsik eklerowôł, co mie fest nerwuje, mierzi we tym naśladówaniu i mustrowaniu mółdy bez wszyjskich. Bez łoglóndaniô sie eźli to jes gryfne, eźli to kómuś klapuje abo i niy. I to gynał cy to bez modzioków, cy bez stare kamele abo zwiykowanych knakrów. Jesce za bajtla, za modzioka, i ździebko po tym jakech sie łożyniół, moja Starka i Mamulka zawdy mi wykłôdali, cobych sie niy robiół afóm, małupicóm i niy kukôł ino na tych, co sie pokazowali we fylmach abo (to już ździebko niyskorzij) we telewizyji. Przecamć same miarkujecie jak ci to kiejsik bóło i łostało do dzisiôj. Tyż żech nosiół duge kudły nikiej te côłke Bitlesy (the Beatles), ćmawe bryle jak Cybulski abo Ray Charles, za knap galoty ze pasiatymi fuzeklami jak te wszyjskie papagale – abo inakszij mianowane – „bikiniarze”, kierych niy ciyrpiôł tyn côłki Gomułka. Deptołech we szczewikach na świńskich żółtych zolach, „słóninach” abo – to już ci niyskorzij – na diosecko rubych zolach i jesce srogszych abzacach. Tyż’ech ci za procnie uszporowane betki poradziół sie lajstnóńć olimantel (ortalijón) i „non-ironowô” hymda tela, coch niy łoblyk za Boga na sia bindra ze Bardotkóm, abo szlipsa knółtlowanygo na gómin pod karkiym. I tyż ci niy zapuściółech sie fusiska podanego na te, kiere wlazło we mółda we latach łoziymdziesióntych po tym falu, jak jednyn elektrykôrz fuknół bez tyn pot we Gdańsku. Tuplikowôłech kiejsik przi inkszyj przileżitości, coch miôł fusisko i łod tego napoczła sie we Polsce, jô sam u nôs rozfaklowôł ta trzeciô wojna światowo, ale to bóło ino take maluśke cygaństwo. Ale mółda bóła zawdy, jes terôzki i fórt jesce bydzie. Mółda, a tak po prôwdzie małupicowanie inkszych, bali jak ci nóm ta mółda niy sztimuje, i wyglóndómy na isto jak masno dupa zeza krzôka. I sam mi sie terôzki spómniało, co ci już pierónym dôwno tymu, jesce za fest starego piyrwyj tuplikowôł mój libling, mój szimel we beraniu, Stanisław Ligoń mianowany bez côłkie lata Karlikiym ze Kocyndra. A klarowôł ci Łón to óngyfer, małowiela tak:
Mółda, to jes na isto srogi tropiduch ludzkóści, a możno nôjbarzij dlô utropy biydnych żynioli, chopecków, co to majóm w dóma pieróńskie machmarajdy, mamzele i szlajerojle, kiere strugajóm gryfnioczki abo sztajfiyry i markiyrujóm gryjfinie. Żôdyn tak po prôwdzie niy boczy (i niy idzie tego nikaj wyczytać) kaj, kiej i łod cego napoczło sie te włôdanie i „diktatura” mółdy. Bezmać mógło sie to dziôć we telij krajinie kyns drógi łod nôs, kaj klara wisi na szpagacie, i to blank przi ziymie, a grzeje choby piyńć litrów starzikowego bimbru, i kaj jesce żyje roztomajto gadzina, kiero mogymy ujzdrzić ino we naszym chorzowskim łogrodzie zoologicnym. Tóż tyż kiejsik zakrôd sie fuks, ryżokudła do jednyj nyjgerskij chałupy, coby wydusić tameszne kurze. Ale ichni kokot, sztramski, prôwdziwy mantekler narobiół teligo larma i łostudy, iże tyn gizd łocuciół ci bół wszyjskie psiska we łobyjńściu, a kiere kiej ino wparzyli do chlywika, wziyny zarôzki ryżokudły we łobroty. Tyn fuks bezkurcyjô swijôł sie choby mu fto terpentiny nakidoł pod łogón, skôkôł, charcôł, forskôł aże sie berdyji udało spopod psowych zymbisków wykuglować. Ino jedyn bakan, jakosik barzij łod inkszych uwziynty, chyciół ci tego lisa za podłogónie i blank przi samyj rzici użar mu tyn jejigo łogón, tego jejigo lónta.
Tyn ryżokudła radowôł sie łokropicznie, iże wytargôł sie bez pochyby łod śmiyrci, ale tyż festelnie mierzióło go to, iże niy mo ci łogóna, kierym sie zawdy festelnie asiół i skuli cego bóło mu terôzki pierónym gańba. Cichym duchym, po kryjóncku śmiatôł do lasa i medikowôł ci bół, jak by tyż ta swoja srogo ujma i sróm zadekować abo bodej szykownie łocyganić, co tak musi być, aże tu łorôz zaszuszcało mu cosik nad łebym i srogi, na côłki karpyntel śmiych łozlygnół sie miyndzy sztamami i astami.
Gawcy sie a sam na stromie siedzi côłko hormijô małupic i aże niy poradzi sie spamiyntać, niy poradzi przijńść do sia łod śmiychu.
– Nó, i cóż sie tak afy pieróńskie dziwocie, cożysz tak te gały wyszczyrzocie? – pytô sie sie lis zegzioły jak sto diosków.
– Anó, ze cia lebrze i ślimôku! Kajeś to tyn swój chwost podziôł?
– Łogón, lónta? Kajech mój chwost zapodziôł? A cóż tyż to za iptowate, cepiate pytani? Wyście to szlómpy, szmodry stopieróńskie wiyrza łobżarły sie blekotu, iże sie gupio pytôcie, co tyż ci sie stało ze mojim łogónym. Iże take swos ynty i piternogi, gupie jak fónt kudeł paniuchny, to bych sam nigdy niy wypokopiół!
Zgańbiyły sie te afy i byli blank we sztichu po takij łostryj łodpowiydzi podwiyl niy napoczli pilić i nôlygać na ryżokudły, coby jim to wszyjsko gynał wyłożół i wyeklerowôł.
– A dyć żysz to jes gańba i srómota – zawrzesknół fuks ze pogardóm . – To wy, sztramske w gymbie, rajcule diosecke blank niy miarkujecie, co to jest terôzki nôjnowszô mółda. Żôdnô terôzki małupica i żôdnô inkszo gadzina, kierô kce być wysztafirowanô niy nosi łogóna. Dyć żysz i gupie hazoki już tyż ci sie blank dôwno pozbyli łogónów. A wy usmolóne wypierdki, mie sie môcie łopowôga pytać, kajech to tyn swój chwost zapochóniół? Do dioska ze takóm gupotóm i dupówatóścióm.
Pyrsknół bez zymbole ze pogardóm, zwyrtnół sie ku nim rzicióm i poszooooł...
A kiej na dygi dziyń ło szaroku wyloz ze lasa, ujzdrzôł, co żôdnô małupica niy miała łogóna. Wszyjskie sie go same połodgryzali. I tym tuplym mómy terôzki mółda łod kieryj niy poradzóm sie łodchlastnóń ani mode, ani – tym barzij – stare baby i możno tyż chopy.

Gody ... II Godne Świynto

Nó, tóż szczimalichmy już do tego drugigo Godnego Świynta. Kiej tak na łodwieczerz kuknóńć bez łokno wszandy widać blyskajónce fajniście chojny. I możno jô dzisiôj deczko ło tym, bo ło jôdle pewnikiym byście suchać terôzki niy meli rade.
Chojna, krisbaum mô nóm garantjyrować szczyńści i darzyni. Tym sporzij, im gryfnij jes ugarniyrowanô. Sztiblowanie, galancyni chojnów na Dziecióntko, na Gody wlazło już do świóntycznych regli blank niydôwno. We XIX w prezidynty Hameriki, królewskô familijô u Ynglynderów i ruske cary napoczli szacić sroge zole we swojich palastach zielónymi chijnami – zimbolami nowo narodzónygo Synka Pónbóczkowygo. Skorzij tradycjô garnirowania jedli i świyrcoków na świynta utwôlóła sie we Skandynawii i Miymcach, kaj srogim miyłóśnikym prziłozdobiyniô, urychtowaniô chojny bół Marcin Luter. A jesce skorzij, za blank starego piyrwyj, we czasach przedkrześcijôńskich, wiycznie zielóne stromy uważowali pogóny, niyznobogi.
Kajsik kole 150 lôt tymu nazôd, kiej ludzie niy byli tak nabónckane wszelijakim jôdłym i roztomajtymi dobrami jak terôzki, krisbaum garniyrowali maszkytami i roztomajtymi ółbstami. Na zielónych astach wiyszali roztomajte ci feferkuchy i futermyjloki, pónki (zimbole rajskigo jabka Jadama i Yjwy, i łodkupiyniô piyrworódnygo grzychu beż Pónjezuska), łorzychy (zaobych posztrajchowane na goldowo i strzybno – jako zimbol bogajstwa i dobrobytu), kyjkse na szimel gwiôzdków (gwiôzdki mieli pokazôweać dróga wandrusóm). A wszyjske do kupy łozdoby i garniyry geldowali gyszynkóma dlô tego ci nowo narodzónygo Krystusa. Szpica chojny prziłozdóbiano zilwetóm janioła (miôł sie łopatrować dziydzinóm) abo srogóm gwiôzdóm na pamióntka gwiôzdy betlejymskij, kierô wiydła króli i pastyrzy do betlyjki. Ku tymu przidôwali dwanôście świycek – tela, wiela jes miesiyncy we roku. Postymp techniczny blank łodmiyniół niy ino styl życiô ludzi, ale i ku tymu godne prziwyki. Świycki łostali wyprzite bez lampecki krisbaumowe a plac pónków, jabek zajyni glaskugle.
Chnet we kôżdym kraju istniyjóm inaksze tradycyje garniyrowania godnych stromów. We Hamerice widziane sóm łozdoby, ftore niyskorzij idzie wećkać; do regli przinoleżóm cerwióno-biôłe fefermynckowe bómbóny na gysztalt ajcapów abo tyż i kryków. Hamerikóny łobwiyszajóm chojna tyż jesce apluzinóma, łorzechami a bali i tym ichnim ... popcornym. Sroge chojny trefić idzie niy ino we dómach ale tyż i na wszyjskich hulicach hamerykóńskich miast. Szprymne Jankesy gôdajóm, iże wiyszajóm na tych ulicnych stromikach garniyry, ftore nadôwajóm sie do jedzyniô, co płużyli za jôdło dlô przefyrgajóncych ptôków.
We Japónii miasto czynstych we Ojropie i Hamerice jedli i świyrcoków garniyruje sie na Gody cwergowate sośniczki. Na kruchkich astkach wiyszô sie roztomajte gracki ze papióru zbajstlowane poduch ichnigo kómsztu „origami”. Nôjczyńści używanymi zimbolami sóm żurawie i żółwie, ftore majóm ludzióm garantjyrować darzyni i zdrówie.
Ojropyjskô juzaś ci mółda na łozdoby chojnowe diktyruje łokryślóne regle – nôjważniyjsze, coby krisbaum łobrychtowany bół we jednakim sznicie. Zwykowy sznit zakłôdô użycie roztomajtych fliterków, ciaćkow, janiołków abo klinglików jadnakij farby. Moderny terozki sznit elekstrycny – blank inkaszij, na prociw – dowo pole do popisowaniô sie, do fantazjyrowaniô. Na krisbaumach prziłozdobiónych na tyn szimel wiyszô sie nie ino roztomajte siekate, farbiste glaskugle ale ku tymu tyż jesce zbajstlowane bez sia papiyrzanne kety, łozdoby ze słómy, pirórecek abo wydmuszków. We mółdzie sóm tyż roztomajte betlyjki, żłóbecki ze słómy.
Łogrómnucne chojny ustôwiane sóm zwykowo przed Bazylikóm św. Piotr na Watykanie, kôzdyrok przijyżdżajóm ze inkszych zajtów świata (łóńskigo roka chojna jes łod Belgijoków ze Ardynów, ftoro jes srogô na trzidziyści myjtrów i wôży śtyrnôście tón). Brazylijskô sztucno chojna, ftoro postawiyli łóńskigo roka we Rio de Janeiro bóła 82 myjtry srogô, wôżóła 530 tón i trefióła ci do Ksiyngi Guinnessa. Pozstawiyli ci jóm na pojstrzodku jyziora Rodrigo de Freitas i kôżdy wieczór rozblyskuje na nij chnet 3 mln krisbaumowych lampecków.
W dziydzinach, kaj chojny niy rosnóm, ludzie wypokopiyli inksze knify. Chińcyki garniyrujóm cwergowate drzywka mandarinowe abo apluzinowe kandiyrowanymi ółbstami, ółbstami we cukrze. We Meksiku – podanie jak i we inkszych gorkich krajach – chojna zastympuje palma. We Kolumbii blank niy sztigluje sie stromów, natómiast girlandóma lampecek, ftore pôlóm sie bez côłki dziyń, łobwiyszô sie chałpy, łogrodzynia, kościoły i zwónice. Lyńcuchy strokatych fóncelków przibiyrajóm gysztalt janiołków, klinglików abo gwiôzdecków.
We Nowyj Zelandii takim ichnim krisbaumym jes „pohutukawa”, tako zorta merty, kiero napoczyno kwiść we grudniu. Wyjzdrzitocerwióne kwiôtki pohutukawy sóm gryfniste same we sia. Na Filipinach łozpowszychniónóm godnóm garniyróm sóm girlandy ze palmiannych liściów i kwiotkow, ftorymi garniyruje sie dźwiyrza i lokna chałupów.
We Japónii tyż jesce ze przileżitości Godnich Świónt i Nowego Lata robi sie take „kadomatsu” – zbytkównie szpricowane kómpozicje ustôwiane kole wchodu do chałupów. Te kadomatsu majóm garantjyrować szczyńści i darzyni wszyjskim dómownikóm. Tóńsze i pomiyrniyjsze warijanty godnych stromików robi sie ze astków wiyrby i bambusa. Kómpozycyje garniyruje sie kuglikóma ze rajsowyj mółki. We Africe bożonaródzyniówe gracki wiyszô sie na tamesznych baobabach, a we Wietnamie – na bambusach. We Izraelu we szpecijalnych chowaniach flancuje sie jatelinki, klôsztorne chojki, kiere niyskorzij sóm łozdôwane wszyjskim chyntliwym na świynta.
Trza sam jesce na łostatek dopedzieć, iże chojny prziłochyndożóne gwiôzdkóma i śiyckóma idzie ujzdrzić na takim „miedziorycie” miymieckigo malyrza i grafika ypoki łodrodzyniô Lukasa Cranacha Starszego (1472-1553r) a tak na isto piyrszy rółz we 1597 r we Bremie tameszne rzymiyśniki ugarniyrowali miyjsko chojna, coby przi nij fajrować Gody. Do Francyji tyn zwyk przikludzióła miymieckô ksiynżnô Helena Meklemburska kiej sie wydała za ksiónża Orleanu. Do Polski tradycyjô godnyj chojny przikludziyli miymiecke ... protystanty na przełómie XIX i XX wiyka.

Pies i ... basztard

U mie dóma nigdy niy bóło żôdnyj gowiydzi, króm kurzóntek, kierech sie lajstnół jesce za bajtla, a ze kierych moja Mamulka uwarzóła szmektno ... nudelzupa. Przeca miyszkołech, i miyszkóm w miyście. Niyskorzij zrobiółech szykowny gyszynk mojij babeczce na gyburstak i kupiółech ji ... basztarda. Nó ale dzisiôj byda rzóndziół ło gadzinie i gowiydzi z kieróm spichnółech sie, i to blank niydôwno.
Bóło ci to we łóńskô Wilijô. Suło, fujało fest śniygym, bóła srogachno kurniawa i strzympióło mrozym. Ździebko zetrwało, kiej my ze bracikiym wykulwitali sie ze naszyj „Józefki” ... niy, niy coby my byli już na sztajfnych szłapach, chocia deczko my tam przi wieczerzy szlukli, ino niy kcieli my sie ryć choby sorónie nikiej te, co jejim bóło drap, kierzy sie wartko uwijali do szinki lebo szołdry i do sznapsa, a kierym jich zółwizół bóło już cuć. Tómpali my sie blank pomaluśku kole płota łod smyntorza przi „Józefce”, eknyli my sie na zegródki, a iże mieli my ze sia gryfnô halbecka, kcieli my sie zicnóńć kole lałby kaj Józik Gmyrek do kupy ze starym Neumanym, cichtowôł briwy, pulty, cukrówy i inkszo gadzina. Sznuptychlóm ściepnółech ta kupa śniega ze gnotków, bo śniyg przi dźwiyrzach bół ci już łodszałflowany, blyndnółech fónclóm eźli bez cufal ftosik sie sam niy skukoł i już my mieli wlajzować rajn, kiej łoroz słysza zachrapociały głós:
– I cóż wôs sam gizdy pieróńskie prziwlykło???
Wejzdrzołech sie na bracika, ale łón ci przeca takigo sznapsbarytóna niy mô. Kuknółech w lewo, kuknółech we prawo, nikogo żech niy uwidziôł, nó tóż ryja sie do lałby...
– Pytołech cie ciarachu, co wôs łobuch sam wlece? Zasik bydzicie słepać ta łoszkliwô gorzôła jak zawdy przi szkacie, a niyskorzij to ino bydziecie sie wadzić i spiyrać choby wôs fto ze skory łodziyrôł?
Troszka ci mie to nerwło, dopolóło. Gawca juzaś wele siebie naobkoło, ale nic niy poradza ujzdrzić, żôdnego sam przi nôs niy ma. Niy ma, i szlus!
– Ustóń gupieć Bogdan – gôdóm do bracika – przeca someś kciôł, coby my sam po pastyrce prziszli (bo sie przeca staryj strachosz!) i ta halbecka łobalyli.
– Przeca jô do pieróna nic niy gôdôł – pado mi na to bracik.
Nó nic, niy byda zważowoł, ino deptóm rajn.
– Niy gupiyjcie karlusy, niy tropcie sie. To jô, Kónda, pies łod Józka, coście zaboczyli, iże jô sam côłki czôs wachuja?
Richtik, gawca a przi budzie zicniynty na łogónie Kónda, łoblizuje pychol, ślypiami przewrôcô i dalić prawi:
– Bół sam tyn mój gospodôrz, wciepnół mi do grotka jakigosik flapsu i myśli, iże mi to przi Wiliji styknie. Kiej ino łón sóm sam przidepto, to mu dziepiyro rzykna, co jô łó niym tak na isto medikuja.
A z wiyrchu szło usłyszeć nôjprzodzij gurglowanie, a niyskorzij napoczli już fest skyrczeć józkowe briwy we gołymbniku:
– Ja, ja łó nôs tyn Jółzel tyż ci blank przepómniôł przi tyj Wiliji! Siedzi ze staróm pod jedlóm, ćko sam maszkyty a nóm wciep ino pôrã ziorek i medikuje, co nóm to na Gody styknie!!!
Ździebko mi sie gupio zrobióło, iżech zaboczół, co we Wilijô gadzina – króm możno mojij staryj – gôdô ludzkóm sztimóm, i napocznółech do niygo ze inkszyj faski:
– A dyć sie Kónda niy trop, niy starej, przijńdzie Jółzel, to ci co ze wilije do garca wciepnie ... wóm zwadliwe ptôki pewnikiym tyż ... a podwiyl co, môsz sam tyn kranc wusztu, kiery my sie ze bracikiym na zagrycha pod mantlym przismycyli.
Briwóm podrobiyli, pokruszyli my tyż tyn kónsek kranckucha, kierych majtnół staryj ze kómory.
– A kiej już my przi tym sóm, to co tyż tak Józkowi kcesz pedzieć Kónda?
– Nó, nó ... tóż moga mu pedzieć, co sam we tyj lałbie, na tym szeslóngu, kiery jejigo starô kôzała mu tukej przitargać – łóna sama wyrobiała ze tym glacatym pampóniym, kiej Gmyrek miôł szychta na noc a jij kôzôł briwy wachować, co to mieli ze flugu wrôcać. Abo ...
– Dej pokój Kónda, co go tam bydziesz ałfryjgować, jesce go hercszlag chyci abo ji prasknie jakómsik kopyścióm i łostuda gotowô.
Pies napocznół ćkać tyn wuszt, kierych mu wciepnół do budy, my zasik wartko, coby niy doczkać sie Józka, wysłepali ta halbecka, ale jakosik nóm za tela niy podłajzióła. Możno to skuli tego psigo gôdaniô, pierón wiy.
Tyż my drap potyrali nazôd do dóm a sam już łod proga łobie, staro i moja świekra ze pycholym na nôs:
– Wy gizdy dioseckie, wy łochyntole. Jô zawdy tak sie medikowała po jakiymu ciebie durch sie ślypia blyndujóm i ciyngiym fulosz choby naprany. A tyś na isto, richtik zawdyś bół chycóny. Wdyckiś ino deptôł do szrancku na balkón. Terôzki dziepiyro żech wypokopióła, co tam môsz skukano i gorzôła, i zaobycz jakiejsik piwo.
Co prôwda, to prôwda. Jô richtik na zadku we szrancku, za srogimi krałzami naforantowôłech sie pôrã flaszecek (to mi jesce, tyn zwyk, łostoł łod tyj trzecij wojny, łod tego „stanu wojennego”, kiej cowiek musiôł naściubić, co sie ino dało, coby ło suchym pysku nie łajziś nynać). Nó ale, fto ji to pedziôł? Przecamć wiyrza, iże łod samości by ci tego niy wysztudiyrowała.
– A dyć niy górsz sie dziubecku, jô to tam ino dziyrżół skuli gripy, kucanio lebo inkszego choróbska, abo kiej by sam do cia, moja roztomiyło, jakiesik kamratki przilejźli, przikwanckali abo co – gôdóm i gryfnie sie pod fusiskiym lachóm.
– A fto ci tyż to pokôzôł? Przeca świekra niy je tako monter, coby sama to wypokopióła.
– A dyć to mi pedziôł tyn twój basztard, kiery niy poradzi sie doczkać kiej ci sóm nazdô, jak mu bydziesz dalszij tyn stary futer łod Majzlinyj dôwôł do jôdła.
Tegoch już niy kciôł suchać i wartko wlejźli my ze bracikiym do małyj izby. Achtliki my już mieli we kabzi (te, co po pastyrce) i ino żech staryj pedziôł, coby nóm narychtowała cosik do jôdła, bo chyciół ci nôs głód a i ta szykownie wyziómbióno halbecka tyż we zocy miała pôrã talarków szinki, prawoków we łoccie, abo co tam jesce...
– A dyć Elza, niy dôwejcie jim jesce jôdła, bo jak zawdy napocznom niyskorzij we nocy, kiej już prasknóm do prykola, pierdzieć nikiej przeżgany luftbalóng – zaskrzecało cosik ze antryja.
Nic, ino gizdowi byda musiôł łeb ukryńcić. Przeca tyn pieróński basztard, niy dosik iże z rańca nynać niy do, to jesce terôzki mi sam moja Haźbiytka bydzie bańtować. I to przi takich srogich świyntach. Przi Wiliji.
I beztoż tyż latoś byda dowoł pozór, coby mi gadzina Godów, nikiej łóńskigo roku, niy popśniyła.

Kocik...

Do dźwiyrzy klupie akwizytôrz, taki wandrówny handlyrz. Dźwiyrze łotwiyrô mu baba. Tyn handlyrz napoczynô łozprawiać ło tym swojim produkcie, a już na piyrszy łoka mrzik widać, iże ta baba jes snerwowanô jejigo byzuchym.
– Spierdalaj chopie! – wrzeskła baba i praskła dźwiyrzami mu przed kicholym.
Jednakowóż te dźwiyrze sie niy zawarli, letko sie uwrziły, tóż tyż tn wandrowny handlyrz dalszij fandzoli jak nôjynty.
Kobiyta już blank nerwyjs, niy rzykła już nic, ino juzaś praskła tymi dźwiyrzami. Nó, ale jak za piyrszóm razóm dźwiyrze juzaś łostali deczko uwrzite. Tóż tyż tyn akwizytôrz jesce gibcij rzóńdzi ło tym jejigo produkcie. Baba już niy strzimała, wziyna szwóng i juzaś ze côłkij siyły praskła tymi dźwiyrzami. Jednakowóż i terôzki te dźwiyrze sie niy zawarli ino łostali letko uwrzite. A na to tyn handlyrz pokazuje palcyskiym na próg i gôdô ze rułóm:
– A możno byście paniczko nôjprzodzij wziyni tego kocika spode dźwiyrzy!

Janiółek na szpicy jedli ...

Możno bych tego niy łozprawiôł ale kiej sam dó nôs przikwanckali sie te hamerikóńskie prziwyki i miast ci Dziecióntyczka wszandy nałobkoło już łod łostatka listopada aże to Trzech Króli fyrto ino Mikołôj, a tak po prôwdzie jakisik cwerg przeblecóny za Mikołôja – moga już ci to rzóńdzić.
Bóło to razinku kiejskik skorzij Bożygo Narodzyniô ale jesce za pierónym starego piyrwyj. Ichni Świynty Mikołôj rychtowôł sie do swojij kôżdorocznyj rajzy. Jednakowóż wszandy przed niym mnóżyli sie roztomajte problymy ...
Nôjprzodzij ze jejigo „elfów” śtyruch sie rozniymógło, a jejich zastympce niy poradziyli robić gracek tak wartko jak te „elfy”, tóż tyż tyn Mikołôj napocznół podejzdrzywać, co moge niy zdónżyć ... Nastympnie jesce jejigo babeczka, paniczka Mikołojôwo, dała mu do wymiarkowaniô, iże jeji Mamulka kce jich chnetki nawiydzić, co juzaś jesce barzij dopolóło Mikołôja. Króm tego złygo, kiej poszoł zaprzóngnóńć rynifery do sônek wykôzało sie, co trzi śnich sóm nabite, napochali a juzaś dwa inksze przefukli bez pot i pitli Pónbóczek jedyn wiy kandyż. Mikołôj łozgzukôł sie jesce barzij ... Kiej ci zaś napocznół pakówać te sónki, jedna szuła, spłóza (płóza) złómała sie. Miech ze gyszynkóma prasknół ło ziym a gracki rozsuli sie naobkoło. Łozhajcowany do łostatka, Mikołôj uzdôł, co wróci sie nazôd do dóm szluknóńć sie kafyju i glaska whisky.
Kiej jednakowóż łozewrził szybónek, pokôzało sie, co elfy wysłepali côłki ankohol i już blank nic niy łostało do wysłepaniô ... Mory ci go wziyny i blank ci już łoztrzynsióny, łozdyrgotany upuściół ci zbónek ze kafyjzerwisu, kierzy łoztrzaskôł sie na blank maluśke kónszczyczki na dylinach we kuchyni. Poszôł ci dyć tyż po mietła, szipa i śmiatek ale i sam tyż ci miôł pycha, bo myszy wećkali włósie ze kierego bół zrobióny śmiatek. I wtynczôs ci zaglingôł zwónek, taki klinglicek do dźwiyrzy ... Mikołôj poszoł łotworzić. Przi dźwiyrzach styrcôł maluśki janiołek ze szykownistóm, srogóm chojnóm. Janiołek ci radóśnie zawrzesknół:
– Wesołych Świónt Mikołôju! Katać niy jes to dzisiôj piykniy dziyń? Przismycółech dlô cia Mikołôju szykownisto, sztramsko jedla. Prôwda, iże łona jes szumnô i galantô? Kaj kciôłbyś, cobych ci jóm wrajziół?
.....
I stela wziyna sie tradycjô janiołka na samyj szpicy chojny ...

Kamela...

To sie przitrefióło kajsik we Egipcie. Jedyn istny, Beduin, miôł srogi problym ze kamelóm, kierô sie dziepiyro co lajstnół. Ta kamela za pieróna nikaj niy kciała lyjź. Z biydóm zacióng ci jóm do autowerksztatu we jakisik oazie i napoczynô szkumleć, błôgać automechanikera:
– Panoczku! Zrobióm łóni cosik, coby tyn bydlôk napocznół mie suchać i deptać tam, kaj jô mu kôża!
– Wkludź go chopie na kanal – rzóńdzi tyn automechaniker.
Kiej już łoba wcióngli ta kamela na tyn kanal, mechaniker wzión srogi fajzel, taki motek i ze côłkij siyły prasknół ta kamela w jajca. Ta kamela wrzeskła ze bólu i sztartła, pogzuła fórt, we sinô dal. Tyn Beduin napoczyno beceć, ślimtać i wrzescy:
– A jak jô terôzki ta kamela zgónia, jak jô ci jóm dognóm?
– Nó, tóż wlazuj pón.. na tyn mój kanal!

Habozie...

Jedyn istny przetrôwiół côłke popołednie u swojij kóchanki. Niyspodziónie, znôgła do dóm wrôcô jeji richticzny chop. Baba wartko biere srogi miech ze haboziami, fiframi, dowo tyn miech chopowie, ftory już styrcy we dźwiyrzach i rzykô:
– Mój ty roztomiyły chopecku, prosza cie, wyciep te habozie do hasioka.
Tyn istny bez tyn czôs drapsnół po kryjóncku, cichym duchym i kiej tak ci już szôł drógóm do dóm myślôł ło tyj swojij flamie we samych ino przichlybstwach:
Ale ci tam moja libsta, ta moja kóchanka jes inteligyntno, sposobno i szprymno. Jak ci łóna to wszyjsko fajniście wypokopióła...
Wlazuje tyn istny do swojigo pomiyszkaniô, a sam ci jejigo baba dowo mu miech ze haboziami i rzóńdzi:
– Mój ty roztomiyły chopecku, festelnie cie prosza, cobyś poszôł i wyciep te habozie na hasiok.
Tyn istny nic nie pedziôł, biere tyn miech, idzie ku hasiokowi i mróncy sóm do sia ze złóścióm pod fusiskiym:
– Kurwa mać, côłki dziyń ta moja starô siedzi dóma i bali habozi na hasiok niy poradzi wyniyś!

Dwie stare mamzele...

Łozprawiają rółzczasu dwie stare mamzele.
– Wiedzóm łóni, moja wy roztomiyłô, te modzioki sóm ci terôzki pierónym niywychowane, łozwiezióne i niymoreśne! Cóż łóni terôzki machlujóm, jakô łostuda siejóm. Łamżóm, wiedzóm łóni, moja roztomiyłô, po hulicach, po cestach, za rynce sie trzimióm, łobścikujóm sie jawnie! Sodóma i Gómora, moja wy roztomiyłô! Łostatniô to już bali, wiedzóm łóni, moja wy roztomiyłô, kusikujóm sie na haltynsztelach i ku tymu blank niy majóm na boczyniu ludzi starych i dziecka.
A drugô mamzela na to:
– Moja wy roztomiyłô! To jesce ale psinco, blank nic. Jô wczorej ślazuja po słodach u sia w familoku i słysza, iże na dole, we pywnicy, wiedzóm łóni, moja we roztomiyłô, cosik sie dziyje, cosik sie wyrôbiô. Ślazuja niżyj i strziga daklami, nasuchuja, moja wy roztomiyłô, a tam we tym ćmoku jakisik karlus ze dziołchóm łozprawiajóm. I łona, ta dziołcha gôdô ku niymu, wiedzóm łóni, moja we roztomiyłô, coby łón wykryńciół byrna a łóna weźnie jóm do gymby...
Wiedzóm łoni, moja we roztomiyło, łóni terôzki już żróm... szkło!

Cudze cycki...

Jedyn istny, Hanys mu bóło na miano, merknół, iże do jejigo sómsiydztwa wkludzióła sie nowô pôra. Wartko tyż zmiarkowôł, iże nowô sómsiôdka mô rada sie łopôlać, łobleczóno ino we kurc „bikini”, ftore gynał pokazuje jeji szykowniste i sroge cycki. Tóż tyż łón usiyłówôł przelazować poblisku jak nôjczyńścij, coby sie ino pogawcyć na te galantne cycki swojij sómsiôdki. Na łostatku niy szczimôł i zaklupôł do dźwiyrzy sómsiada. Łozewrził mu dźwiyrze srogachny, musklaty chop:
– Wyboczóm mi łóni, iże wôs szteruja – rzóńdzi zastarany i mocka stropióny Hanys – alech niy poradziół sie łoprzić, coby niy pedzieć wóm panoczku, iże môcie na isto szykownô, gryfnistô baba.
– Ja? Nó i co z tego? – łodmrónknół gospodôrz.
– Nó, tak prôwdóm, to łogrómnucne wrażyni na mie robióm piykniste, rajcowne cycki waszyj, panoczku, babeczki. Dóm wóm panoczku sto tysiyncy złocioków, eźli byda móg pokusikować te... cycki.
Gospodôrz już kciôł ci tymu naszymu Hanysowi prasknóńć bez pysk, ale sztopła go jejigo babeczka. Łodcióngła ci łona swojigo chopa na bok i bez pôra minutek ło czymsik śniym dyszkutjyrowała. Na łostatku wróciyli sie łoba ku Hanysowi, zaprosiyli go rajn do chałpy...
– Dobra! – rzóńdzi wkurwióny deczko chop. – Za sto tysiyncy złocioków dóm ci zwólô cobyś pokusikowôł cycki mojij staryj.
Baba seblykła jakelka i cycnhalter, i łoswóbodzióła te gryfne, sroge łobiykty pragliwóści i chuciska naszego Hanysa.
Tyn wzión ci te szykowniste i łogrómniaste cycki we gorzci i napocznół sie dó nich tulić, migdolić je i głôskać we srogachnym chopskim byrauszu i upojyniu. Zetwało to tak pôra minutek aże na łostatku ściykły chop tyj cycatyj babeczki rzóńdzi ze złóścióm:
– Nó, dôwej chopie, gibko kusikuj a niy macej, i niy głoskej tych cycków!
– Niy moga, panoczku! Niy moga! – łodrzyko Hanys ciyngiym jednakowóż tulół te cycki, migdolół je i głôskôł.
– A po jakiymy? Do sto pierónów, po jakiymu? – wrzesknół sómsiôd.
– Anó, bo wiedzóm łóni panoczku, jô niy móm sto tysiyncy złocioków!

Referat 1-go sekretôrza Episko... czegóś tam ....

Rodôki! Ludkowie wiyrzóncy! Spółkamraty wiary i duelowaniô sie ło nasz katolicyzmus! Roztomiyłe weterany wojnów religijnych na côłkim świycie, i Wy uczystniki katolickigo trefu modzioków we Madrycie! Roztomiyłe delegaty watikańskich delegaturów ze wszyjskich kóntinyntów!
Przi napoczniyńciu kciôłbych Wóm sam terôzki pedzieć zwykowe „Bóg zapłać” za rygularne płacynie sztojerów, dowków kónkórdatówych i łogrómnistych, blank niyłopodatkówanych dochodów ze przedeju „jednorazówych ajntritkartów do raju” na kónto watikańskij cyntrali. Jak rzóńdzi starożytniô powiarka:
„Wszyjske drógi wiedóm ku Rzymowi, a kónta bankowe ku Watikanowi”.
Episkopat juzaś stanół na wysokóści zadaniôw biyżóncyj dykady. Skaźniki produkcyjne Kościoła Katolickigo we tyj dykadzie sóm łogrómnucne. Polska stowo sie potyngóm religijnóm we Ojropie.... (sam festelnô owacyjô)....
Ze zadowolyniym kca Wóm słożić meldóng, iże we teraźnij dykadzie – ku łóńskim dykadóm – ilóść łoddanych do użytkowaniô miyjsc błógosłôwiónych i świyntych festelnie przekróczóła nasze docylowe plyjny.
Watikan procnie i ze srogim poświyncyniym zaspokôjô rosnónce potrzyby rynku religijnygo na świyntych i błógosłôwiónych bez móbilizacyjô nowych szwóngów przerobowych, bez wkludzanie wieloszychtowego zizdymu rzykaniô, bez spółzawódnictwo kómandów póńciowych i różańcowych. Niyłodzównóm tyż zachóm przi produkcyji świyntych jes „cudotwórstwo” łosobliwie we Polsce (choby ino we Sokółce). Watikan do kupy wrółz ze wszyjskimi sztandóma terynówymi przelazuje ze chałupnicych do nówatórskich, srogoprzemysłówych zizdymów produkcyji zjôwisk nadprziródzónych wertych cywilizacyji XXI wiyku. Skuli snotwianiô, modernizówaniô metodów rzykaniô i zwiynkszónyj przepustowóści cudotwórczyj, kôżdy miesiónc ze tych brantranszporterów Watikanu ślazujóm nowe świynte i błógosłôwióne. Tyn intynzywny, zakróny na szyrokô skala procys produkcyjny łodbywô sie tyż gynał ze zachówaniym nôjwyższyjszych sztandardów kóntroli jakóści nowych byatyfikówanych i kanónizówanych niyboszczyków, ftorym zapewniómy pośmiyrtnô garantyjô.
Fórt i jednym ciyngiym zezwłóki tych wszyjskich świyntych i błógosłôwiónych rychtujymy ku roztomajtym impryzóm widówiskowo-rajzyndrowym. Łostało to napoczniynte bez błógosłôwiónygo Karola Wojtyły, pod ftorego niyłómylnym prziwództwym i dozórym technicnym, wyrobióno ci wiyncyj świyntych i błógosłôwiónych, niźli to zrobiyli bez łostatnie śtyrysta lôt wszyjske papiyże skorzij niygo. I trza sam jesce ze słósznościóm dociepnóńć, iże we côłkij historyji KK niy przitrefióło sie nóm ani rółz, coby bóła jakosik skuli tego ryklamacyjô. Świynte „Made in Vatican” wykazujóm sie niyzawódnóścióm i czyście, gynał sprôwdzajóm sie we fedrónku we kôżdych ci warónkach klimatycnych, terynówych i pod kôżdóm szyrokościóm gyjograficznóm: we Africe, Hamerice Łacińskij a łosobliwie we połedniowo-wschódnij Polsce, kaj już napoczynajóm rzykać do św. Lecha. Spomiarkowalichmy tyż srogi wzróst produkcyji dynkmalów Jezusa Krystusa i Jana Pawła II, aji tyż świyntych/ błógosłôwiónych na côłkim świycie, jednakowóż nôjsrogszy spółczynnik „udynkmalowiyniô” przinoleżi Polsce. Strzydniô przipôdô samtukej u nôs 1.14 Krystusa i 1.67 Jana Pawła II na hektar. Chnetki tyż już na kwadratmyjter naszyj dziydziny bydzie przipôdać ci 1.3 krziża. Gratuliyrujymy naszymu łoddanymu kolektiwówi kapelónkowymu zwinkszyniô wydajnóści roboty, ftore łobrodziyło tak szumnymi przedterminówymi łosióngniyńcióma produkcyjnymi. Côłki aktiw kapelónkowy, a łosobliwie szpiclajterów roboty duszpastyrskij forszlaguja łodznaczyć Złotym Krziżym Zasugi Krystusa Króla Polski Piyrszyj Klasy i Betlejymskóm Gwiôzdóm ze szlajfkami. Kraków – umiyłówane miasto Karola Wojtyły – antraguja przemianować na Wojtyłogród, a na krakowskim Rynku postawić jego mauzolyjóm. Chocia mómy łoczywiste, bezpochybne wziyńci a zukcysy, niy mogymy ustôwać we ringowaniu sie ło serca i filipy Polôków, Filipińcyków, Afrikanerów i Latinosów – tym tuplym modych pokolyniów. Muszymy zewrzić, skuplować nasze raje we walce ze świyckim „liberalizmym”, ftory direkt wiydzie nôs ku zatracyniu, a bali i ku anarchiji. Muszymy tyż ci bezzglyndnie łopiyrać sie, prociwiać sie bezidyjówymu ateistycznymu „nihilizmowi” i zatracyniu cweku życiô, tyj „łże-dymokracyji”, kierô hebuje i łobôlô jedzinie słósznô i prawo wólo Bóżô (ftoryj bali i my, filzajtich bildowane teologi niy poradzymy zgłymbić), ze kosmolitycznóm dekadyncjóm, ze tym ci łoszkliwym globalizmym i usmolónymi pokusóma, wôbikóma tyj modernyj terôzki rywolucyji infórmatycznyj, tego jadliwygo, trujóncygo zdrzódła cygaństwa i niyprôwdy, niyusuchliwóści Pónbóczkowi i moc grzysznych pomyślónków, ftore łodbiyrajóm nóm kónfesyjnô tóżsamóść, wymiarkowani jednoty i letkóści kolektiwnygo krześcijóńskigo myślyniô. Łosobliwie muszymy dôwać pozór przed śmiyrtylnym grzychym „humanistyczno-racjonalistyczno-naukowyj” herezyji – króm „apostazji” – nôjsrogszego aktu zdrady prôwdy łobjawiónyj. Bezzglyndnie, uwziyńcie muszymy sie prociwstôwiać wrogóm słósznych „dogmatów” krześcijóńskij kónfesyji: wszelijakij zorty kaceróm i heretikóm, a ku tymu małżyństwóm miyszanym wyznaniówo, kiere podkopujóm autorityjt Kościoła, niyłodwrôcalnie kalyczóm, haratajóm umysły dziecek śnich spłódzónych. Rada Kardinôłów Ludowych na łostatnim plynóm episkopatu we côłkości i łostro łodrzykła sie łod ledy jakigo gôwyndzyniô ze liberalnymi „intelektualistami”, łże-Polôkóma, ftorzi ciepióm swoji ryjdy głósym lucypera. Siejóm łóni ino ziôrka niyzgódy miyndzy nami i bulóm ta naszô usiotanô a fest ścioranô Dómowina. Próbujóm ku tymu zahaltować misyjô dziyjowô Kościoła Katolickigo, Mamulki naszyj przenôjświyntszyj.
Nôjbarzij wziynte i wywołane nasze spółczysne Polôki: Piotr Natanek, Stanisław Dziwisz i Tadeusz Rydzyk, duchówe dziydzice i erbnery Jana XII, Benedykta IX, Aleksandra VI, Juliusza II, Piusów XII i XIII, Jana XXIII, Jana Pawła II, niy dopuszczóm do pokónskowaniô i niyzgody we naszym Kościyle Powszychnym. Polskojynzycznym szlóndrôkóm i szterownikóm Konfederacjô Prôwdziwych Polôków gôdô: „Schizma niy przyjńdzie!” Dosik już tych gupich berów i klepetów ło świyckim humaniźmie. Eźli Polôkóm na isto potrza „praw cowieka”, kiej majóm „Prawa Pónbóczkowe”? Naszym prawym bydóm fórt Dziesiyńć Przikôzaniów, a Pónbóczkowô wólô – sprawiydliwóścióm!
Chopy, arbajtery, inteligyncjô pracujóncô, a łosobliwie po-łokróngłotiszowe milijónery pod reskiyróngiym KK dadzóm bezzglyndnô łodpóra zacharkanym pyrtkóm anty-kościylnyj ryakcyji reprezintowanych bez Tuska, Polsat, TVN24, Michnika, Owsiaka, Harry Potera, Palikota, Nieznalskô, Nergala i wszyjskich jejich sprawców. Niy dómy wóm zwóli łobrócić, hebnóńć łod wiary wszyjskich tych Polôków, kierzi procnie bakajóm na kôżdy ceski, i niy dómy wóm zwóli, cobyście weprali klin, żelozko miyndzy Kościół a KASA robotniczô... wyboczóm mi łóni, klasa robotniczô. Rzykna kurc ónd bindich. Kôżdô graca podniysiónô na Kościół Katolicki bydzie łodchlastniyntô. Zadbajóm ło to nasze fajniście przirychtowane idyjologicznie dewocyjne kómanda sztórmowe moherówych kapelków, kiere tak hersko i norymnie stawiôły czoła dziobelskim siyłóm na Krakowskim Przedmiyściu we Warszawie. Ino Polska katolickô moge być na isto państwym niypodlygłym....
– Karol Wojtyła jes Łojcym i rechtórym wszyjskich narodów. Jego idyje sóm wiecznie żywe!
– Watikan – przewódnióm siyłóm wszyjskich narodów!
– Prógram Kościoła Katolickigo – prógramym ludzkóści!
– Niych żyje „internacjónalizmus” ... kónfesyjny!
– Raus, fórt stela ze lewacko-prawicowymi łodchylynióma łod jedzinie słósznyj liniji niyłochybnego Jezusa Krystusa! Niych żyje walka ludu wiyrzóncygo ło religijny postymp i ... katolicyzmus!
– Niych żyje niyłozerwalny sojusz polsko-watikański!
– Niych żyje Posuszyństwo i Świyntobliwóść!
– Eźli sómeście fertik umrzić za wiara, hónor i dómowina jak nasz śp. brat Lech Prezidynt Tysiónclyciô?
– Kcecie wojny na côłki karpyntel ze bezbóżnikóma i kabociorzami?
– Pómogecie? ... (spóntanicznô owacyjô po klynczóncku)...
– Niych żyje dyktatura Episkopatu!
– Niych żyje walka ludu wiyrzóncygo pod prziwództwym Kómitetu Cyntralnygo Polskigo Zjednoczónygo Parijarchatu Rzymsko-katolickigo!
– Religijne yntuzjasty wszyjskich frakcyji krześcijóństwa kuplujcie sie!
– Muszymy być łodcajne i pozórne! Bezbóżne jancykrysty niy śpióm!
– Jedyn Pónbóczek, jedyn Kościół, jedyn Papiyż! ... (spóntaniczny łokrzik póblikóm): – Benedikt XVI Krystusym dnia dzisiyjszygo!
– Przeôjświyntszyj trójcy – drajmal JA!
Kiej richticzne Polôki dójńdóm na łostatku ku włôdzy, satanisty Nergala i tego drugigo łochyntola Palikota, trefi nôjsrogszô sztrofa przewidzianô artiklym 196 Kościoła Katolickigo... wyboczóm mi łóni... Kodeksu Karnego.
A na łostatku łodśpiywali wszyjske: „Wiyrzóncy klynknij ludu ziymi....” i „Bóg to jes nasz łostatni...”.

Czyjô baba...

Wiycie, jedyn istny spokopiół bół, co bezmać jego baba go na richtik zdrôdzô, lôce kajsik do inkszych chopów, bo ji jeji chop już nie poradzi możno wygódzić. Rółzczasu, na łodwieczerz doczkôł, aże łóna wyjńdzie, wykludzi sie ze jejich pomiyszkaniô i zarôzki niyskorzij czympnół do taksy i przikôzôł taksiôrzowi ta swoja baba bez pôra godzin cichtować. Kwilka niyskorzij wszyjsko już bóło klar – jejigo babeczka robióła we takij „agyncji towarzyskij”.
Chop wyglóndôł choby rapitółza we giskanie i gôdo do taksiôrza:
– Chcesz pón przidubnóńć jakosik stówa ?
– A dyciś kciôłbych! Fto by niy kciôł? Ino co jô móm terôzki robić?
– Wlejziesz do tyj sam agyncji i zebieresz moja starô, wrajzisz jóm do taksy i zakludzisz nôs łobiuch do chałupy.
Taksiôrz chyciół sie za robota i po jakisik kielanostuch minuteckach dźwiyrze tyj agyncji sie łozewrziły za srogim gruchniyńciym i pokôzôł sie tyn taksiôrz, kiery dziyrżół jakosik baba za kudły, kierô sie wygibała na wszyjskie zajty. Łozewrził dźwiyrze łod ałtoka, wciep ta baba rajn i rzyknół po gibku do tego istnego, kiery go narajół:
– Trzymejcie jóm panocku!
A tyn istny kuknół i łozdar sie jak stare galoty:
– Przeca to do stu dzioskow niy ma moja BABA !
– To jô miarkuja, to jô wiym kurde mol – rycy taksiôrz. – To jes moja baba! I dziepiyro terôzki ida po ta waszô!!!

Gorke...

Rółzczasu jedna blóndina wlazła do supermarkytu i ujzdrzała glancowanô, mechcóncô zacha na gysztelu, na rygale. Festelnie ci jóm to zaciekawióło i pyto sie przedowacza:
– A co to jes panoczku?
– Anó, to jes termosflasza... termos...
– A ku czymu to jes? – pytô blóndina dalszij.
– Anó, to pómôgô utrzimać gorke rzecy gorkimi, a zimne zimnymi.
Blóndina sie lajstła taki termo i na drugi dziyń przilazuje do roboty ze tym termosym we gorzci. Uwidziôł to jeji szef, tyż blóndin i pytô:
– A cóż tyż to ty môsz takigo blyszczóncygo, mechcóncygo we ryncach?
– Anó, to jes... termos.
– A ku czymu łón jes? – pytô dalszij blóndin.
– Anó, to jes ku tymu, coby gorke zachy łostali gorke, a zimne, coby byli fórt zimne.
– A co môsz dziołcha driny?
– Anó, móm dwie szolki kafyju i jedna glaska apluzinowego zoftu...

Fto sam rzóńdzi...

Po wiesieli jedyn istny wkludziół sie do pomiyszkaniô swojij szwigermutry i zarôzki łod proga łoznôjmiô:
– Kôżdydziyń z rańca mô być śniôdanie do prykola!
– Zgupiôłeś chopie? – łodrzykô na to świekra.
– Ale, mamulko, łón sam terôzki miyszkô, i łón sam terôzki reskiyruje! – gôdô na to jego babeczka.
– Kôżdydziyń tyż majóm być wypucowane moje szczewiki do glancu! – rzóńdzi dalszij mody żyniol.
– Coś ty jaki chopie, blankeś łogup, abo co? – nerwuje sie świekra.
– Mamulko, dejcie pokój, łón sam terôzki miyszkô i łón sam terôzki reskiyruje!
– Nó, i ku tymu – rzóńdzi dalszij tyn istny, tyn mody żyniol – rółz śpia ze mojóm babeczkóm, a rółz ze mojóm, niy takóm staróm, szwigermutróm!
Na to jego babeczka ze złóścióm:
– Abo ty mój chopecku łogup do imyntu? Na dekel ci pizło, abo co?
Nó, a na to ze ryłóm szwigermuter:
– Łón sam miyszkô, moja cerzicko, łón sam... reskiyruje wszyjskim!

Całbrownik...

Wlazuje do szynku chop ze takim maluśkim cwergym na ramiu (takim wele 40 cyntimyjtrów srogim) i sztaluje u gospodzkigo:
– A jô sie winszuja seta czystyj gorzoły, a ku tymu piyńćdziesióntka dlô mojigo kamrata.
Gospodzki leje, ale ku tymu wrazicko sie pytô:
– A skanyście panoczku wziyni takigo szkóta, takigo cudôka?
– Dej pón jesce jedna laga, to wóm to byda łozprawiôł.
Szynkiyrz wartko nalôł drugô laga...
– To bóło, wiedzóm łóni, na taki zafari... Idymy ze kamratym bez dżóngel, wylazujymy na świetlok, na takô łónka na kieryj naobkoło srogij fojery styrcy pôłno murzinów, a na pojstrzodku taki jedyn ze srogachnym fyjderpuszym na gowie tańcuje jakiesik łómańce... taki ichni całbrownik...
W tym tyż łoka mrziku tyn istny przerwôł swoja gôdka i pytô sie tego cwerga na swojim ramiu:
– I jakeś ty to Hajna mu wtynczôs pedziół... że łón jes srogi chuj a niy żôdyn całbrownik?

Raja...

Do dochtora we knapszafcie przilazuje baba. We poczykalni trefiyła na chopa.
– Sóm łóni łostatni, ja? – zagôdała baba.
– Niy paniczko! Taki blank łostatni to jô niy ma! Widziôłech gorszyjszych!
– Ale czekôcie we raji?
– Niy, niy paniczko, jô czekóm we poczykalni...
– Pytóm sie wos panoczku eźli styrcycie na ... kóńcu?
– Skany to wóm paniczko przilazło do gowy? Stoja przecamć na mojich szłapach!
– Gnyp i soróń! – wrzescy zaufryjgowanô baba. – Nie łóni mie panoczku we rzić pocałujóm!
– Prosza wôs paniczko – wzdychô tyn istny – jôch sam prziszôł po recept dlô mojij staryj, a nie coby sie swami samtukej hajać abo i dupczyć!

Niy taki świynty Mikołôj...

Rółzczasu we Gody tyn hamerikóński świynty Mikołôj wylazuje ze kómina i niyspodziónie widzi szykownistô, cycatô, modô blóndina we izbie.
– Świynty Mikołôju! A łostaniesz ty sam terôzki symnóm, ja? – pytô łona.
– Ho, ho, ho! – wrzesknół, jak to mô we zwyku, tyn świynty. – Musza jesce wartko dostarczyć te wszyjske gryfniste gracki moreśnym, grzycznym synkóm i dziołchóm.
Ta frela seblykła klajd i łostała ino we cycnhaltrze i we „stringach”, i juzaś ie go gryfnie pytô:
– Świynty Mikołôju! A łostaniesz tym samtukej symnóm, ja?
– Ho, ho, ho! Musza jesce wartko dostarczyć te wszyjske gryfniste gracki moreśnym, grzycznym synkóm i dziołchóm. – łodrzyknół juzaś tyn świynty.
Tak gryfnô i modô frela ściepła ze sia blank wszyjsko i juzaś pytô:
– Świynty Mikołôju! A terôzki to już łostaniesz samtukej symnóm?
– Ho, ho, ho! – wrzesknół, jak to mô we zwyku, tyn świynty. – Terôzki to już na zicher musza ze cia dziołcha łostać, bo ze takóm lagóm we galotach niy przelyjza bez tyn... kómin!

W dupie...

Rółzczasu jedyn mody i jedyn stary rechtór idóm wrółz na swoji szulsztóndy. Tyn mody smycy po parzóm roztomajte papióry, ksiónżki, dziynnik we zymbiskach. Stary juzaś idzie blank frajny, na luzie i mô ze sia ino klucz ze klasy. Tyn mody rechtór rzóńdzi ze podziwym i łocałbrowaniym:
– Nó, nó, po teluch latach roboty, to pewnikiym môcie to panoczku wszyjsko we gowie, prôwda?
– Niy, synek, niy! Móm to w dupie!

Barbórka....

Nó, tóż mómy juzaś Barbórka. Ino jak mi sie zdo, niy ma we ludziach aby tyj uciechy, kiero bóła piyrwyj. Bo i niy ma ze cego ta uciecha sam u nôs mieć. A dôwnij? A dôwnij to ci dziepiyro bół fajer. Łod samiuśkigo rozwidnioka po drógach, po ulicach trajtali dmuchoce, gryfne berkmóńskie damfkapele. Muzykanty we paradnych mundurach we berkmónkach ze tym ci federpuszym na palicach, kierych wiód szumny kapelmajster wołali muzykóm wszyjskich hajerów, gwarków, grubiorzy, murcków – cy jak jejich tam fto mianowôł – na gruba. Tam te nôjlepszejsze, nôjbarzij robotne dostôwali łod dyrechtorów roztomajte krziże, medalijki, gyszynki (gelt, co starô niy wiedziała) i take tam bele co. Łoszkliwce godali, iże za Gierka to sam dó nôs na Ślónsk przijyżdżała kipa a do kôżdyj gruby walyli côłkie kary tych medalików. Terôzki możno tego jes mynij, ale i grubów mómy już nie za tela. A we tych wszyjskich miastach, kaj gruby byli napoczynôł sie fajer na côłki karpyntel.
Musowo bóły wszandy roztomajte biesiady, i to niy jakiesik wysztudiyrowane, ale te nasze ślóńskie, dlo samych chopów. Piwo ci sie lôło choby ze kokotka. Na talyrzach gryfne ajsbajny, i to take srogie, iże kostyry za łoknym wystowali.
Nó i dalszij: krupnioki i żymloki, ślónski wuszt ze mosztrichym, berkmóński gorczek i wiela, wiela piwa; scyganiółbych, kiejbych pedziôł, iże gorzôły blank niy bóło. Niyskorzij to furgały wice, szpasy i roztomajte gôdki łod starych sztajgrów, kierzy modzioków, sztiftów uczyli grubelokowego fachu. Kiej już niyftorzi mieli sztajfne szłapy dyrdali nazôd do dóm a tam jejich stare i dziecka szykownie wysztiglowane niy poradziyli sie doczkać na łojca lebo starzika, dowali jim ciepłe lacie, rychtowali fajfka i kôzali sie zicnóńć na zofie abo i na szeslóngu. Dobro kobiyta to jesce narychtowała chopowi już przodzij warzónka. Wiycie, taki gorki sznaps na szpricie, miodzie ze citrołnóm i korzynióma. A to wszyjsko skorzij wlywało sie go rubych szolek, coby za wcas niy łoziómbło.
Lata tak zetrwało podwiyl terôzki to wszyjsko diosi niy wziyni, i niy praskło to wszyjsko na łostuda. I komu to zawôdzało? Fto tego ci niy miôł rôd?
Barbórka, to jes ci tyż przeca gryfne miano dlo dziołszek samtyjszych, kierym dowali to na krzcie. W kôżdyj dôwniyjszyj hajerskij familiji musiała chocia tako jedna Barbórka być. Bo to jes patrónka wszyjskich berkmónów, ale tyż i kamiyniôrzy, wojôków i – możno mało fto ło tym wiy – zyjmanów i rybôków. Tela, co nôjbarzij we zocy majóm jóm berkmóny i ... możno to bydzie blank fółglowate ... drukôrze.
Nó ale, Barbórka, to przeca jes dziołszynne miano. W kôżdyj famili hajerskij – jakech już spóminôł – bóła zawdy jakosik Barbórka. I te wszyjskie gryfne dziołchy, kiere sie wydôwali za berkmónów, to tyż na isto byli takimi świyntymi „Barbórkami”. Kiej sie tak spómnieć i posuchać naszych Starecek, Ółmów to niy jedna poradzi łopedzieć mocka fali, co to tyż kiejsik ze jejimi chopami lebo synkami sie sam u nos dziôło. Niy jedna płaczka po licu skapnie, kiej sie tak spómnieć tych, kierzy już nigdy ze gruby nazôd do chałpy sie nie wróciyli, kiere abo tam na dole łostali (nikiej we piyńćdziesióntym szczwortym we Chorzowie sam u nôs na „Barbarze”) abo jejich przikludziyli we truchle. abo tych, kierych załóńskigo roka na „Halymbie” zatrzasło. Stôli nasze Starecki, jejich cery i tak ci kukali bez łokno za gardinóm ... idzie chop ze gruby nazôd, eźli niy. Terôzki jes srogi „ajwaj” kiej tam cosik wyprasknie na grubie, a byli czasy, kiej żôdyn ło tym niy gôdôł i ino łozprawiali pierónym niy gryfne wice (jesce za Giyrka):
– Widzisz giździe, dzisz ty pierónie – pado jedna baba do swojigo chopa hajera. – Kiejbyś sie wczorej niy naprôł i niy wzión byś sie wolnego u sztajgra, to jô bych dostała łodszkodowanie po tym falu na grubie dzisiôj rano!!!
Nó, i możno jeste terôzki inkszy wic, barzij szpasowny: nikiej to downij bywało. Jedzie berkmón do kupy ze swojóm staróm na podzim na wywczasy. Wtynczôs takie tyż dowali. Jadóm cugiym i łoroz tyn grubiôrz sie pytô jejigo staryj:
– Jes ci tam dobrze na tym zeslu?
– Dobrze – łodpedziała jejigo starô.
– A niy jes ci tam za zimno przi tym łoknie?
– Niy, niy jes mi za zimno, tak richticznie.
– A możno ci tam łod tego łokna jakisik przecióńg leci? – pytô sie jesce rôz tyn berkmón.
– A dyć tam, dobrze mi sam jes! – pado baba łod tego berkmóna.
– Nó, tóż pójńdź sam ino, zwekslujymy sie ze tymi naszymi placami!!! Siednij sie na mój plac.

Słepanie...

Pióntek na łodwieczerz. Wlazuje jedyn istny do szynku.
– Co byście sie panoczku zawinszowali? – pytô gospodzki.
– Anó, trzi piwa... i wszyjske łorôz!
– Gôdôcie łorôz? A ło co sie rozłajzi? Kcecie sie wartko naprać, abo kogoś łocałbrować?
– Niy, to takô tradycyjô. Kiejsik do kupy ze mojimi bracikóma deptalichmy wrółz do szynku na piwo we kôżdy pióntkowy wieczór, a terôzki, kiejech sie przekludziół samtukej, piastuja ta tradycyjô i słepia te piwa za nich.
Śleciôł tydziyń, do szynku wlazuje tyn sóm chop..
– Co byście se panoczku zawinszowali?
– Trzi piwa, i wszyjske łorôz!
– Ja, ja pamiyntóm, wy panoczku słepiecie te piwo za waszych bracików...
– Ja, gynał, trza piastować tradycyjô!
Śleciôł juzaś tydziyń, do tego samygo szynku wlazuje tyn sóm fric, gospodzki go poznôł i pytô:
– Jak zawdy trzi piwa! Dlô tradycyji!
– Niy, niy! Dzisiej ino dwa piwa...
– A co sie stało? Kieryś ze waszych bracików umrził, abo co?
– Co? ... aaa, niy, niy... Joch ino ciepnół słepanie piwska!

Logistyka...

Jedyn, taki moderny terôzki we Polsce... „project manager” – jak to móndroki gôdajóm – siednół se wele jednyj maluśkij dziołszki we fligrze. Tyn manager (po naszymu lajter projyktu) zagôdôł do tyj dziołszki eźli by łóna miała chańdź sie śniym pogôdać. Dziołszka zawrziła ze rułóm ksiónżka, kierô czytała i tyż ze rułóm pedziała:
– Anó, rada sie swami pogôdóm. Ale ło czym tak na isto bydymy terôzki łozprawiać?
Tyn istny, dupny manager, na to:
– Możno ło... ło... „logistyce”?
– Nó, dobra, panoczku, pogôdejmy ło tyj waszyj „logistyce”. – łodpedziała dziołszka. – Ale móm do wôs pytani: jak to tyż sie dziyje, iże kóń, krowa i lelyń jedzóm te same, znacy sie, trółwa ale lelyń srô maluśkimi suchymi kuleckóma, krółwa wysrowô rzôdke, rozkisłe placki a kóń srô srogachnymi kulkóma. Poradzicie mi to panoczku gynał wyeklerować?
– Nó, nó... blank niy móm anóngu, blank niy poradza tego ci terôzki dziołszko wytuplikować! – łodpedziôł tyn dupny manager.
Na to ta dziołszka juzaś ze rułóm łodrzykła:
– Eźli sóm łóni na isto richtik „kómpetyntni”, coby połozprawiać ło „logistyce” kedy tymat ajnfachowego gówna przekrôczô wasze możybności?

Andrzyjki i katarzyńske...

Świynte: Katarzyna i Andrzyj napoczynajóm tak po prôwdzie tyn jagwiynt a jejich fajery to byli : „jyndrzejówki” i „katarzynki” abo „katarzyńskie”. I podle starodôwnych powiarków:
„We dziyń świyntyj Katarzyny chopcy pod zegówek dziołszyny”,
„Na świyntego Jyndrzeja dziołszannych wróżbów nadziyja”.
Świyntyj Katarzyny jes dzisiej, dwadziestego pióntego, a te côłkie „andrzyjki” to przeca miarkujecie, iże terôzki trefióm ci we pióntek. Côłke te planetowanie, te wróżynie i to, i we Andrzyja i we Katarzyny, to bóło zawdy we wilije tych dni. Fajrowanie świyntyj Katarzyny wywandlowało sie bezmać ze starożytnij Grecji, bo łod takigo greckigo słówecka „katharos” znacy „czysty”, i beztóż ta świyntô Katarzyna patrónuje wszyjskim „niywinnym i czystym dziywicóm”, znacy sie jóngferóm. A jedyn istny, Stanisław Trembecki, taki królewski „szambelan” dôwôł dorady karlusóm, fyrniokóm takóm gryfnóm sztrofkóm :
„Poradzić się Minerwy – sposób to jedyny,
Którą świat pod imieniem wielbi Katarzyny.”
Mocka ze tym fajerym bóło tyż skuplowanych zwyków, ło kierych już terôzki żôdyn cheba niy boczy, ale wtynczôs dôwali zwólô we tyn dziyń na wszyjskie (wszyjskie !) uciychy, bo gôdali za pierónym starego piyrwyj tak:
„Świyntô Katarzyna śmiychym, świynty Andrzyj grzychym”
abo tyż jesce inakszij, iże:
„Świyntô Katarzyna jagwiynd zabinduje,
kónduje i słepie, a nóm zaszperuje”.
Karlusy we wilijô świyntyj Katarzyny wstyrkali pod pierzina szkartki ze mianami roztomajtych freli i ta dziołcha, z kieryj mianym ze rańca wyjmli, miała łostać jejich babeczkóm. Byli tyż zawdy na podzim wiesiela, żyniacki i skuli tego tyż starecki gôdali jesce i takô powiarka:
„Na świyntô Katarzyna bier swoja dziołcha pod pierzina”.
Nó, i to by możno bóło ło tyj côłkij szpasownyj Kaśce na tela. A terôzki możno ździebko ło świyntym Andrzyju. Wszyjskich gryfnych zwyków skuplowanych ze fajrowaniym „andrzyjków” niy byda tukej terôzki tak gynał eklerowôł, bo to jesce mocka ludzi do dzisiej miarkuje i boczy, i we tyn dziyń, a tak ci na isto, to we ta andrzyjkowo noc, dalszij bajstluje. We ta ino nocka szło razinku mocka wszyjskigo we żywobyciu dziołchów, freli, samotnych przepedzieć. Te côłke planetowanie we „andrzyjki” łodbywało sie roztomajcie. Na tyn przikłôd:
Kôżdô dziołcha wziyna sie jakosik kostyrka (gansiô kostyrka, bo to bóło już po świyntym Môrcinie) i skukała jóm bele kaj we izbie. Niyskorzij kludziyło sie jakiegosik psioka i kaj łón nôjprzodzij potyrôł, ftorô kostyrka nôjprzodzij łapnół, to ta dziołcha mógła sie już na bezrok rychtować do żyniacki. Inksze gracki byli ze szczewikami, ale to jużech sam kiejsik tuplikowôł. Nôjgryfniyjszy juzaś zwyk, kiery mi sie zdo, to bół taki, iże samotnô, frela naćkała sie na łodwieczerz słónygo harynka i bez popiciô szła do prykola, tela, co ze chopskimi galotami pod jeji zegówkiym. Bez ta noc miôł ku nij przijńść tyn istny, tyn fyrniok za kierego by sie niyskorzij wydała. Nó, i jesce mocka inkszych takich fali, ze kierych szło na isto przepedzieć, ftorô, kiej i kaj wydô sie na bezrok.
Nale, „andrzyjki”, dziyń świyntego Andrzyja-apostla nôjbarzij bół zawdy fajrowany we Szkocji. Ja, we Szkocji, we kraju, kierego patrónym jes tyn świynty Andrzyj. Świynty Andrzyj-apostel bół ci bezmać bracikiym samygo świyntygo Pyjtra, uczniym Jóna Krzciciela, i bół misjonôrzym nad Czôrnym Morzym. Urodziół sie łón we galilyjskij Betsaidzie a zemrził na krziżu we miyście Patras na Peloponezie we 30 listopada 30 roka. Tyn krziż bół podany na literka „X” łod kieryj biere sie miano „krziża świyntygo Andrzyja”. Tyn krziż bół tyż dyngóm, zimbolym côłkij Burgundii. Jes tyż tyn Andrzyj patrónym Rosji i Szkocji, a uważowali go już we szczwôrtym wiyku, i bez pôraset lôt grudziyń pisali jego mianym. Bół tyż ci u nôs patrónym rybôków, masarzy, hajerów (ja! tyż), zyjmanów i takich dôwniyjszych woziwodów. Zawdy ci tyż do niygo rzykali dziołchy, frele, samotne ło dobrygo, szykownygo, pijynżnygo i moc ci majyntnygo chopa. Kiej tyż napoczli ludzie te palnetowanie we ta noc przed św. Andrzyjym? Jedne gôdajóm, co to jes zwyk łod wyspów na Morzu Egejskim, ze Sporadów, kaj planetowali już łod blank starego piyrwyj ze łozkidanyj świycki. Juzaś Miymce miarkujóm, co te „andrzyjki” to jes blank jejich, miymiecki zwyk skuplowany ze takim bogiym Freym. Mie sie jednakowóż zdo, iże możno jes to sknółtlowane ze naszym słowiańskim bożkiym Godunym. Dôwno tymu nasze strzydniowiyczne Polôki (i Ślónzôki !) wykłôdali, co bożkiym côłkigo przóniô baby i chopa bôł bożek Lubicz, kiery tyrôł po świycie do kupy ze inkszym, ze bożkiym żyniaczkowych godów – ze Godunym. I bôło tak, co jedna herskô bóginka Łada ugryfniała wszyjskich modzioków, fyrnioków i frele, bindowała jich we pôry, i cióngła ci jich do sia. Juzaś tyn bożek Lubicz tych modzioków łozhajcowôł i rozgzukôł, a Godun kuplowôł jich tym „małżyńskim” knółtlym. Szło by sam jesce mocka berać i bojcyć, ale rzykna ino jedne. Byli dziołchy łostrzymne, kiere niy planetowali ze wszyjskimi inkszymi dziołchami we jejich dziydzinie, ino szli same na łodwieczerz na zagón i tam siôli pakopie i rzykali festnie do tego świyntygo. Niyskorzij legnyli sie na ziymi ze jakómsik bergóm pod gowóm i doczkali tak bez pôrã godzin, aże jim we śniku pokôzôł sie tyn jedyn, tyn roztomiyły, kiery wylazuje ze tych pakopi. Bocza jesce takô szykownô sztrofka Władysława Sabowskigo z dziewiytnôstygo wiyka, kiery tyż gôdôł ło planetowaniu ze świycki i blaju:
„Ową przyszłość dziś bez wielkich mozołów
Wskazać może wosk stopiony lub ołów,
Gdy swobodną kroplą w wodę upadnie.
Rzecz ciekawa co tam z niego się złoży...
Pewno młodzian urodziwy i hoży.”
I na łostatek dejcie sie jesce pozór jakô pogoda bydzie we tyn pióntek, we Andrzyja, bo już nasze starki zawdy gôdali, co:
„Na świyntygo Jyndrzyja, trza kożucha dobrodziyja.”

Zupermyn...

We barze, blank na wiyrchu sztokowca, takigo srogigo betóniôka zicnół sie jedyn istny, łobsztalowôł ta modernô terôzki tequila, słepie jóm na eks, podlazuje ku łoknu i wyskakuje. Ku zadziwiyniu inkszych kóntmanów we tym szynku, tyn istny wrôcô sie nazôd i stôwo we dźwiyrzach tego baru.
Łod tisza wstowo inkszy fric, podlazuje ku niymu i sie pytô:
– Panoczku! A jak wyście to zrobiyli? Przecamć my sóm jakiesik sto myjtrów nad ziymióm!
– Wiedzóm łóni, ta tequila jes ci jakosik dziwokô. Słepia jóm, skokóm, gzuja ku ziymi i jakisik myjter nad ziymióm brymzuja i miyntko landuja. Kuknijcie se panoczku...
I richtik – jak tyn istny pedziôł, tak tyż zrobiół. Tyn jego łozmówca do łostatka wyproszczóny uzdoł, iże zrobi te same. Na eks szluknół ta tequila, fuk bez łokno i... blank ci sie łoztrzas ło ziym.
Wtynczôs tyn szynkiyrz, po lekuśku glancuje szklónka, i rzóńdzi do tego istnego:
– Wiysz ty, Zupermyn, jak tak sie deczko napieresz, to ze cia robi sie na isto stopieróński... kutas!

Japtykôrz...

We jednyj chorzowskij japtyce stoji taki gańbliwy deczko karlus. Kiej już wszyjske kóntmany wyleźli ze tyj japtyki, japtykôrz pytô sie tego karlusa:
– Co, piyrsze zolyty, ja?
– Gorzij! – łodrzykô tyn karlus. – Piyrszy byzuch u mojij dziołchy.
– Ja, miarkuja – gôdô japtykôrz – môsz sam chopie kóndóna.
Karlus sie łozgzukôł...
– Panoczku! A dajóm mi łóni dwa kóndóny... jeji mamulka to tyż fajnistô dupa.
Po byzuchy dziołcha gôdô do tego karlusa:
– Kiejbych wiedziała, iżeś taki blank niymoreśny, rozwiyzióny.... iże côłki wieczór nic żeś niy rzyknół, inô gawcół sie we dyliny... to bych cie nigdy dó mie do dóm niy zaprosióła...
– A kiejbych jô wiedziôł, iże twój tatulek jes... japtykôrzym, to tyż bych nigdy ku wóm niy prziszôł!

Zapukôłech psa...

Wiycie! Pech kciôł, iże baba niysama, znacy sie ciynżobnô (mieli sie urodzić drajlingry, trójaczki) poszła do banku razinku we takim dnioszku, kiej rajn ci do banku wkarowali raubiyrze... bół napad na tyn bank; baba erbła trzi postrzały, trzi kulki we basisko. Kiej już znodła sie we lazarycie dochtór pedziôł jij:
– Wiedzóm łóni, łoni majóm festelne szczyńści, bo wszyjske dziecka przeżyjóm. Niy poradzymy ale wyjmnóńć śnich te kulki... dziecka muszóm sie śniymi urodzić...
Baba usuchła dochtora i urodziyła dwie dziołszki i jednego synecka bez wyciónganiô tych kulek.
Rółzczasu (śleciało kole dwanôście lôt) przilazuje ku mamulce jedna ze tych dziołszków i trzimie cosik we gorzci.
– A cóż to ci sie stanóło cerzicko? – pytô sie mamulka tyj dziołszki.
– Anó, poszłach jscać i cosik takigo mi wyleciało.
– Niy trôp sie ceruszko, to ino kiźlik. Wszyjske ludzie tak majóm, nic wiyncyj ci sie niy stanie! – łodpedziała mamulka.
Za jakisik czôs przilazuje ku mamulce drugô cera:
– Mamulko, mamulko, a kuknijcie ino co mi przi jscaniu wyfukło do nachtopa.
– Niy trôd sie dziołcha, kôżdy kiejsik tak mô, ale już wiyncyj ci sie to niy przitrefi. – uholkała swoja cera mamulka.
Łorôz ta mamulka słyszy larmo we izbie. Łotwiyrô dźwiyrze i widzi swojigo synecka ze ciulikym w gracy...
– Jezderkusie! Synek, pewnikiym kciôłeś sie wyjscać i kiźlik ci wyleciôł, ja?
– Niy mamulko, niy! Walółech kónia i psa żech zapukôł, zaszczelółech naszego psioka!

Zorty gorzôły...

Do srogigo finalu miyndzynarodowygo kónkursu łozpoznôwania zortów gorzôłków przeszli: Pepik, Rus i Polôk. Terôzki jejich zadani skludzało sie ku tymu, coby ze zawiónzanymi ślypióma mianować gynał zorta ankoholu i ku tymu dziydzina ze kieryj wandluje sie ankohol, ftory słepali.
Nôjprzodzij Pepik:
– Co to za ankohol?
– Anó, piwo...
– Dobra, a ze jakigo kraju?
– Eee, za tela niy miarkuja... dóm se pokój...
Terôzki we raji bół Ruski.
– Co to za ankohol?
– Anó, to jes piwo.
– Jakô marka?
– Guiness...
– Dobra! A terôzki co to za ankohol?
– Biôłe wino...
– Ze jakij dziydziny?
– Eeee, niy miarkuja... tyż se dóm pokój...
Na łostatku bół Polôk.
– Zgodnijcie panoczku, co to za ankohol?
– Piwo... słowacke... Smädny Mnich...
– Dobra! A terôzki?
– Wino... Tokaj... Madziary...
– Dobra, dobra! A terôzki co to za ankohol?
– Szampan... Coвeтcкoe Игpиcтoe... ruske...
– Nó, bardzo dobrze...
Polôk tak by tak już wygrôł, ale te côłke „jury” uzdało, coby mu dać jesce szluknóńć naszygo rodnygo bimbru, bo tak prôwdóm, co to take trzi ajnfachowe ankohole dlô naszego richticznego Polôka.
– A terôzki panoczku rzyknijcie nóm, coście sie szluknyli?
– Żytniô...
Côłke publikóm, wszyjske cuszałery do kupy ze tym „jury” napoczło sie łoszkliwie chichrać, bo cóż tyż to za Polôk, kiery niy poradzi łozpoznać naszego bimbru...
– Cicho łoszkliwce! Jescech niy skóńczół, jesce to niy ma szlus... Żytnô.. to bydzie Żytniô 45... Maciyjkowice wele Chorzowa...

Zefel...

Wczas ło rozwidnioku, dziydzina, chałpa, wele chałpy chlyw. Ze chałupy wylazuje pampóń Zefel. Śtyrodniówe szkuciny na fresie, kalne ślypia, grace jak pecynki chleba, watówa, bacioki na szłapach, kapelka ze antynkóm. Zefel deptô rułowatym szritym bez rozkisły flaps na placu ku chlywowi. Ze tego chlywa dolazujóm piyrsze, jesce blank niypewne pokwikiwania. Zefel dźwigô kibel ze pamyjami i wlazuje rajn. Wszyjske kormiki, świniôki kwikajóm i tłóczóm sie jak nôjbliżyje koryta. Nôjprzodzij pomyje do barłóga – świniôki we krymfach, pôłnô ojforiô, kwikanie niy do strzimaniô. Zefel styrcy tak bez kwilka i zaziyrô na te babucie, kormiki ze takim letko gańbliwym uśmiychym. Polekuśku łodwrôcô sie i wrôcô ku chałupie. W chałpie seblykô ta kufaja i podlazuje ku sczyrniałymu kónskowi zdrzadła, kiere wsiało nad waszbekym, przigładziół swoje tuste wosy i zaziyro tak na te swoji łodbicie.... na łostatku mróncy sóm do sia:
– Kurwa, a co łóne takigo wy mie widzóm?

Szwigermuter...

Jedyn istny wróciół ze nocnego szynku (ze sztriptisiym) tak nafolowany, tak fest łozognióny, iże już we antryju ściepnół ze sia wszyjske prziłobleczyni, wkarowôł do szlafcimra i na hechtszpróng fuknół do prykola... Kiej skóńczół, zakciało ci mu sie słepać ze wymorzyniô, usiotaniô, tóż tyż poszôł do kuchyni, a tam ze rułóm jego babeczka czytała se jakisik cajtóng. Chop ze łobłyndym we ślypiach łobyrtôł sie curik, wkarowôł do szlafcimra, łoświyciół światło, a tam... Ludzie! Jego świekra we prykolu...
To jô... hmmm, to jô przed kwilkóm tak swami sam mamulko? – wrzescy fest zdeszperówany chop.
– Nó, ja, jużcić – łodpedziała ze rułóm jego świekra, i ino sie frizura poprawióła.
– Nó, tóż po jakiymu, do sto pierónów, łóni, szwigermuter, nic niy gôdaliście?
– Przecamć my ze sie już pôra lôt... niy godómy, prôwda?

Inżiniyr...

Rółzczasu umrziło sie jednymu inżiniyrowi i poszôł ci łón do piykła. Wartko ale napocznół ci mu zawôdzać niski pozióm życiô we piykle i napocznół ci łón projyktówać i bajstlować roztomajte zrychtówki, usprawniynia. Po jakimsik czasie mieli ci już tam we tym piykle klimatyzacyjô, haźliki ze szpilóngami i roltrepy a sóm tyn inżiniyr stôł sie festelnie wywołanym cowiekym we piykle. I rółzczasu Pónbóczek glingô do Lucypera i pytô łoszydliwie:
– Te, Lucyper, a jak tam u wôs na dole?
– He, he... zajebiście, mómy „klima”, haźliki ze szpilóngami, słody... ruchóme słody, i tak do łostatka żôdyn niy miarkuje ze czym jesce tyn nasz inżiniyr samtukej wyskocy! – łodrzyknół tyn dzioboł.
– Co? Môcie ta u wôs inżiniyra? To jakiesik szajsniyńcie, jakisik fyjler. Tyn chop nigdy niy powiniyn trefić tam na dół. Môcie go zarôzki poswać go sam dó mie, na wiyrch! – pedziôł wnerwióny Pónbóczek.
– Pónbóczku! A zapómnij ty ło tym. Tyn inżiniyr wszyjskim sie samtukej nóm podobô. Jô go sam dlô sia zatrzimuja!
– Môsz go w te pyndy poswać sam dó mie do niyba! A kiejbyś tego niy zrobiół to cie zarôzki pozwia do gyrichtu, miarkujesz?
Tyn Lucyper sie ino żadnie lachnół, żadnie łoześmiôł i gôdô:
– Ja, ja. Jôch ino jes ciekôw skany ty Pónbóczku weźniesz juristów i inkszych hadwókatów, kiej – jak miarkujesz – wszyjske tyż ci siedzóm ... u MIE?

Baba u dochtora...

Przilazuje rółzczasu baba do dochtora i rzóńdzi:
– Panie dochtorze, jôch ci jes sztyjc i jednym ciyngiym wkurwiónô, wszyjsko i wszyjske mie wkurwiajóm, a nôjbarzij mie wkurwiô to, iże wszyjsko mie wkurwiô... prosza wôs dochtorze ło hilfa, ło dopómożynie!
– A próbowali łóni paniczko we jakisik szimel sie wyciszyć, spamiyntać sie, uholkać, na tyn przikłôd jakiesik szpacyry we lesie, we parku pojstrzód śpiywu ptôków, szpacyrować po bosoku po trôwie... Wiedzóm łóni, kóntakt ze nôturóm festelnie spómogô...
– Bogać tam, dochtorze! – łodrzykô baba. – Ptôki mie wkurwiajóm, bo drzóm dzióby, we trółwie mocka chroboków, jakiesik pajynczyny, asty chytajóm ci mie za prziłobleczyni... Niy, niy... nôtura tyż mie wkurwiô...
– To możno cosik inkszego, na tyn przikłôd kómpiyl we badywannie pôłnyj szuminów ze tóm modernóm terôzki „aromaterapijóm” przi takij mankulijnyj muzyce?
– Aaaa, bogać tam, ponoczku dochtorze! Tego tyż żech próbowała, ale szuminy mie wkurwiajóm, bo szczypióm mie łoczy. Muzyka tyż mie wkurwiô, kôżdô muzyka mie wkurwiô. a ta mankulijnô nôjbarzij mie wkurwiô, te wóniónce łolyjki, to ci mie dziepiyro wkurwiajóm, klyjóm sie, klyjmujóm, flekujóm... niy, niy łolyjki mie nôjbarzij wkurwiajóm!
– Nó, dobra, tóż możno... zeks? Jak wyglóndô wasze paniczko życie zeksualne?
– Zeks, dochtorze? A cóż tyż to takigo? Blank niy miarkuja!
– Nó, niy wiedzóm łóni, co to jes zeks? – pyrô zadziwióny dochtór. – Nó, dobra, zarôzki wóm paniczko pokôża, wlazujcie paniczko wartko za wandszirm..
Po pôruch kwilkach na tym wandszirmie landujóm tajle prziłodziyniô: galoty, kiecka, kitel, jakla, cycnhalter, batki... po nastympnych pôruch kwilkach słychać ino fucynie i wzdychani, i łorôz łozlygô sie głós tyj baby:
– Panoczku dochtorze! Niech łóni sie yntlich uzdajóm! Wrażujóm łóni abo wycióngajóm, bo już mie to napoczynô wkurwiać!

Spôł ze lôtawicóm...

Rółzczasu jedyn istny, nó, chop jakich wiela, przilazuje do dochtora i gôdô:
– Panoczku dochtorze! Móm stopieróńskô utropa. Staróm sie skuli tego, iże zdô mi sie, co mój synek przespôł sie ze jednóm dziołchóm... i łóna cheba zarazióła tego mojigo synka takóm ci gańbnóm chorobóm... miarkujecie...
Nó, tóż niych tyn wasz synek przijńdzie ku mie, to możno cosik poradzymy – pedziôł tyn dochtór.
– Ja, ja... ale to jesce niy wszyjsko... tyn mój synek zaraziół tym choróbskym naszô sużóncô!
Nó, niygryfnô zituacyjô, aże niygryfnô...
– Ale, wiedzóm łóni panoczku dochtorze, to tyż jesce niy wszyjsko. Jôch zaraziół moja babeczka, moja starô...
– Nó, kuknij pón! – zawrzesknół tyn dochtór. – Jedna, jedzinô lôtawica a zarazióła tela słósznych i porzómnych ludzi!

Sómsiôdy...

Rółzczasu jedyn sómsiôd spichnół sie we zegródce ze swojóm zegródkowóm sómsiôdkóm.
– Panoczku! – napoczynô sómsiôdka. – A rzyknijcie mi ino, jak łóni to robióm, iże te wasze tómaty sóm take sroge, gryfne i cerwióne?
– Anó, bo jô móm mój włóśny patynt na to. Wylazuja ło szaroku do mojij zegródki we badymantlu, we szlafroku i kiej wszyjske jesce śpióm, jô go ściepuja i szpacyruja sie blank sago miyndzy lyskami, miyndzy rajami, nó i te tómaty tak ci sie ku mie czyrwiynióm... I to wszyjsko!
Sómsôdka chycióła tyn knif i tyż tak bez jakisik miesiónc szpacyrowała po swojij zegródce blank sago. Na łostatku trefióła juzaś tego swojigo sómsiada.
– Nó, i jakóż tam paniczko? Fónguje tyn mój patynt, ja?
– Anó, wiedzóm łóni panoczku... te tómaty jake byli take sóm, take łostali, ale łogórki... to sóm ci taaaakeee!

Radiowóz...

Blank świyży szoferok, ledwa przijmniynty do fyrmy glingô do swojigo szefa ze trasy:
– Szefie, móm maluśko utropa... przejechôłech psa. Co móm robić?
– Te, chopie, a autok jes we côłkości? – pyto szef.
– Ja, ja, ani jednyj nuty, ani jednego kracera!
– To wciep tego psioka do rantu i jedź dalszij! – łodrzykô zadowolnióny szef.
... Śleciało jakiesik dziesiyńć minutek a tyn szoferok juzaś glingo do szefa:
– Szefie! A co móm zrobić ze.... radiowozym?

Pyndala...

Przilazuje jedyn istny do szynku i gôdô ku gospodzkimu:
– Côłkô flaszka gorzôły bych se łobsztalowôł. Musza sie na zicher terôzki naprać...
– A co to tyż wóm sie stanóło? – pyto szynkiyrz.
– Razinku żech sie dowiedziôł, iże mój bracik jes pedałym... takóm chopskóm pyndalóm...
– Nó ja, to dobry grónt, coby sie łożrić. Festelnie wóm spółczuja...
Tydziyń niyskorzij tyn sóm chop wkarowôł do tego samiuśkigo szynku i prosi tego samego gospodzkigo ło côłkô flaszka gorzôły, rzóńdzi, co juzaś sie musi do imyntu naprać.
– A co sie terôzki stanóło? – pyto tyn sóm zaciykawióny szynkiyrz.
– Razinku żech sie dowiedziôł, że i mój fater jes pedałym, łoszkliwóm ciotóm...
– Jest mi wôs festelnie żôl skuli tego! – i stôwiô flaszka na szynkwasie.
Śleciôł juzaś jakisik możno tydziyń i juzaś tyn sóm fric wkarowôł ci do tego szynku, i u tego samego gospodzkigo sztaluje flaszka gorzôły, i juzaś tuplikuje, iże musi sie na zicher terôzki festelnie naprać...
– Wyboczóm mi panoczku, iże wstyrkóm sie we niyswoji zachy, ale jes ftosik we waszyj familiji, fto giździ sie, dupczy sie ze babami? – pytô szynkiyrz.
– Kurwa, JA! Moja starô... razinku ‘ech sie ło tym dowiedziôł...

Pónkowe kerny...

Siedziôł rółz czasu jedyn istny na ulicy wele słómiónki nafolowanyj do pôłna kernami ze jabek. Podlazuje ku niymu policajt i pytô:
– A co ty tam we tym korbie môsz?
– Sprzedowóm kerny ze pónków, ze jabek...
– A do czego łóne mogóm sie przidać? – pytô juzaś policajt.
– Anó, po zjedzyniu jednyj cowiek robi sie zarôzki móndrzyjszy.
– A po wiela łóne stojóm?
– Anó, jedyn korn, jedna pestka jes we wercie 15 złocioków.
– Nó, tóż dej mi chopie jedne ziôrko.
Tyn policajt wećkôł tyn kern, pomedikowôł deczko i rzóńdzi:
– Doczkej ino giździe! Za 15 złocioków mógdych sie lajstnóńć piyńć kilo jabek i mieć pôłno kernów w gorzci, miasto tyj jednyj jedzinyj...
– Nó, i widzóm łóni, panoczku policajcie... już poskutkowało, prôwda?
– Nó ja, richtik... tóż dej mi jesce dwa te kerny!

Pojadymy...

Chop wrôcô nadrzistany jak belówa do chałpy, wlazuje do kuchyni, łotwiyrô kilszrank i rzóńdzi:
– Pod..ciepniesz... mmm... mie.., podwieziesz... tego... mie... do miasta, do ... tego... wiysz... cyntróm...
– Kaj?
– Niy! Tóż niych cie pierón strzeli!
Prask! Zawiyrô dźwiyrze... po pôruch minutkach juzaś:
– Pod..ciepniesz... mmm... mie.., podwieziesz... tego... mie... do miasta, do ... tego... wiysz... cyntróm...
– Kaj?
– Niy! To srôł cie pies!
I juzaś prask dźwiyrzami... Pół nocy śleciało i chop na łostatku usnół. Rano cuci sie ze festelnym kacynjamrym. Zaziyrô na dźwiyrze łod kilszranku... łóne wydrzite, wyrwane na amyn... Po cichuśki wycis tyn kilszrank do siyni, coby jejigo starô sie nie spomiarkowała i napocznół ci jóm rychtować, naprôwiać...
We tym łoka mrziku jego baba wlazuje do kuchyni, przeciyrô ślypia ze łosupiyniô i gôdô sama do sia:
– Ło tyn łochyntol, ło tyn żadziol... jakosik gizd pieróński... pojechôł!

Plómpanie...

Rółzczasu jedyn bajtel wlazuje do szlafcimru łojców i widzi, co jego mamulka siedzi na łojcu i podskôkuje. Synecek śmietnół wartko ze tyj izby. Mamulka merkła swojigo synecka kiej łón wlazowôł i ślazła ze tatulka. Łoblykła sie gibko i fest zatwórzónô tym, co tyż to tyn synecek móg uwidzieć, poszła do jego izby, coby sie dowiedzieć, co tak na isto łón widziôł. Kiej mamulka pokôzała sie we dźwiyrzach synecek spytôł:
– Mamulko! A co żeś to robióła naszymu tatulkowi?
Mamulka, deczko szarłatniô łodrzykła:
– Anó, synecku, miarkujesz, co twój tatulek mo sroge basisko, prôwda?
– Nó ja, mamulko, mô...
– Nó, tóż dzisz, jô musza ci go rółz za czôs splaszczyć, prziklapnóńć. – rzykła na to mamulka.
A synecek ze rułóm na to:
– Ino mamulko marnisz czôs, to nigdy niy bydzie fóngować!
Mamulka, deczko zgańbiónô, spytała ino:
– A po jakiymu, synecku, tak miarkujesz?
– Bo za kôżdóm razóm, jak idziesz po sprawónki, ta baba ze drugij siyni przilazuje, klynkô przed naszym tatulkym i plómpie go juzaś snowa...

Caryca...

Nó, cosik starucnego. Caryca Katarzyna szukała ci, sznupała za jakimsik wytrôwnym, mocka łobznôjmiónym kochankym, ale żôdyn ze kandidatów niy strzimôł wiyncyj niźli 50 „orgazmów”. Ta côłkô ruskô Kaśka bóła załómanô. Chnetki jednakowóż dowiedziała ci sie, iże kajsik we dalykij ziberyjskij puszczy miyszkô mody sióngôrz (drwal), kiery poradzi wygódzić kôżdyj babie. Caryca wypuścióła sie do tego sióngôrza i już łod proga rzóńdzi:
– Abo ty mie chopie wygódzisz 100 razy za rajóm, abo mój szarfrichter, mój kat uchlastnie ci gowa.
Tyn sióngôrz sie zdodziół i spólnie ze tóm łoszkliwóm Kaśkóm napoczli rachować kolyjne „orgazmy”:
– 1, 2, 3,... 50,..... 90,....
Ta caryca już niy poradzi szczimać, ale tyn sióngôrz gôdô, iże miało być 100, tóż tyż bydzie 100. Nó i rachujóm dalszij. Kiej już doszli do 99 „orgazmu” ta Katarzyna wrzeskła:
– Już bóło sto!
– Niy, niy paniczko, dziepiyro bóło 99...
– Podug mojigo rachowaniô na zicher bóło 100 – wrzeskła jesce rółz caryca.
– Moja wy paniczko – pedziôł ze rułóm tyn sióngôrz – jôch jes blank ajnfachowy cowiek, ale ućciwy. Potraciylichmy sie we rachowaniu, tóż tyż, paniczko, napocznymy... snowa!

Baba ze Hameryki...

Przikludziyła sie rółzczasu ze Hameryki jedna baba do Francyji i uzdała, co we tym Paryżu zabawi sie terôzki jak sto diosków. Wlazła do taksy i pytô taksiôrza, kaj sam jes nôjbarzij łozrywkowy szynk. Tyn istny rzykô, iże chyntnie jóm do takigo szynku zakludzi. Łóna ino jesce spytała, eźli richtik jes ci to nôjlepszyjszy szynk, kaj mógła by sie łóna festelnie zabawić. Taksiôrz łodrzyknół, iże wszyjske paryske babeczki tam jejżdżóm. Nó, a we tym szynk nic łosobliwygo... szynkwas, maluśkô bina, pôra szpotlawych tiszów, ale łod sto pierónów babów. Wszyjske po lekuśku szlukajóm te swoji „drinki” i na cosik czekajóm. Po pôruch godzinach ta Hamerikónka stopieróńsko zecniónô uzdała, iże wylazuje. We tym łoka mrziku ale na bina wylazuje przepowiadôcz i głóśno łogłôszô nómer, kiery sam zarôzki pokôże niyjaki Pepee. Wszyjske babeczki srywajóm sie na równe szłapy i gzujóm pod ta bina. Ta Hamerikónka tyż tam po lekuśku lejzie. Na bina wylazuje lichy, wyszczurzały szpiterlok ze kalnymi ślypióma ze stołeckym we gorzci. Łozlygajóm sie łoklaski, nó i robi sie na isto festelnie głóśno. Tam ta przibytniô, ta Hamerikónka zaziyrô, kukô spodełba.
Tyn istny na binie stôwiô stołecek, wycióngô ze kabzy łorzech, walnus, kładzie ci go na stołku, wycióngô z galot swojigo ciulika. Przimiyrzô sie tym ciulikym ku niymu i wali w niygo takim szlagym „karate”! Tyn łorzech łozpyrsknół sie na blank drobne kónski – baba jes ci mocka łocałbrowanô. Wrôcô zatym do dóm i łozprawiô to wszyjsko swojim znôjómym.
Śleciało możno ze trzidziyści lôt i ta istno uzdała, coby jesce rółz łobejzdrzić tyn nómer, tyn kónsztik. Jedzie do tego Paryża, wlazuje do tego szynku i czekô. Wylazuje przepowiadacz i juzaś zapowiadô tego Pepee. Baba zadziwanô, bo jakóż to, przecamć to niy ma możebne, coby to bół tyn sóm fric. Musiôłby być festelnie zwiykowany. Nó, ale czekô i widzi tego samego chopa, tyn sóm stołek, tela ino, co chop we gracy dziyrżi kokosnus. Tyn istny bajstluje tyn sóm nómer ze kokosym i idzie za kulisa. Baba niy strzimuje, lajstła se kwiôtki, flaszka szmektnyj gorzôły i gzuje na zadek tyj biny. Tam trefiô sie ze tym Pepee i fest łocałbrowanô pytô:
– Panoczku! A jak wyście to zrobiyli? Jôch sam bóła trzidziyści lôt tymu nazôd i wyście panoczku łoztrzaskiwali walnusy, normalne łorzechy, a terôzki tyn srogi kokosnus? Wiela to tyż lôt ‘eście to trajnowali... i jak łóni panoczku to robióm? Nó, prôwdóm pytanióm niy bóło szlus...
– Moja roztomiyło paniczko! U wôs pewnikiym... już niy te łoczy, prôwda?

Paranoja...

– Tatulku! Tatulku, a co to znaczy... paranoja?
– Idź do kuchyni i spytej sie twojij szwestry, mamulki i starki, eźli dupnyli by sie ze cudzym chopym, kiejby jakisik fric dôwôł jim za to 1000 dularów.
Po pôruch minutkach synek wrôcô ku łojcu i rzykô:
– Moja szwestra pedziała, iże zrobióła by to bez gańby i wahaniô, mamulka juzaś, iże zrobióła by to i za 200 dularów, a starka to i za 50.
– Dzisz synek, mómy dóma trzi kurwy, a brakuje nóm sztyjc i jednym ciygym pijyndzy. I to ci jes synek razinku ta... paranoja!

Marihuana...

Diosecki narkóman trefiół do piykła. Łozewrziły sie dźwiyrza, a sam côłke pola, côłke szlogi marihuany. Tyn łozhajcowany fikser, narkóman gzuje i targô côłke łociypy marihuany. Łorôz słyszy głós dziobla:
– Nó, i po jakiego pieróna chopie to targosz, kiej samtukej môsz pôłno już natargane?
Chop, narkóman zaziyrô, a sam richtik fol frisznego ziyla. Loce i napoczynô przeciepywać te ziylô, coby gibcij schło. A sam ci dzioboł juzaś go szteruje:
– I na jakigo dioska to suszysz, kiej môsz już tam nasuszóne?
Nó, i richtik, fol tego nasuszónygo. Tyn fikser, narkóman podlazuje i napoczynô swijać skrynty. Swijô tak, swijô te skrynty a sam juzaś dzioboł rzóńdzi:
– I po pieróna chopi swijôsz te skrynty? Przecamć sam môsz pôłno naswijanych skryntów!
Tyn narkóman kukô, filuje i richtik, côłke kopice, hółdy naswijanych skryntów. Wybiyrô nôjsrogszego skrynta i pytô tego dziobła:
– Te, dzioboł! A łognia môsz?
A na to tyn dzioboł ze śmiychym:
– Kiejby sam bół łogyń, to bółby to przecamć... RAJ...

Papagaj we kilszranku...

Jedyn istny erbnół na gyburstak papagaja. Wartko kapnół sie, co tyn ptôk mô żadny prziwyk sklinaniô jak fórmón i ciepie żadnymi słóweckóma przi kôżdyj przileżitóści. Ale, cóż tyż to miôł robić – wyciepnóńć żôl, zawdy to przecamć jakisik kamrat we chałpie... nó i gyszynk. Bez wiela, wiela dnioszków próbowôł sie ringować ze słównictwym tego papagaja. Gôdôł ci ku niymu ciepłe i miyłe słówecka, puszczôł ci mu łagódnô muzyka, robiół wszyjsko tyż, coby tymu papagajowi dôwać dobry przikłôd. Nó mocka poświyncyniô a wszyjsko ło kant rzici łoztrzaś.
Nó, i rółzczasu, kiej tyn papagaj łocuciół sie, wstôł – jak to móndroki gôdajóm – lewóm szłapóm i bół ci łón stopieróńsko łoszkliwy, tyn istny niy strzimôł. Napocznół ryczeć, ale tyn papagaj wrzescôł jesce głóśnij. Tyrpôł ci fest niym i wtynczôs tyn papagaj niy dosik, iże chopa spieróniół, to go jesce pôra razy dziabnół. Zjowiejczóny, zdeszperówany wciepnół ci tyn istny tego ptôka do kilszranku, do frostra i zatrzas dźwiyrze, łoprził sie łó nie i łosmyknół sie pó nich na dyliny. Papagaj ciepnół sie pôra razy o dźwiyrze kilruły, frostra, cosik tam pomamrôł, pomrónczôł i łorôz wszyjsko ucichło.
Tyn istny łotychnół, pozbiyrôł sie i napocznół mieć szczypani sumiyniô. Wrółz tyż wartko łozewrził dźwiyrze kilruły. Tyn papagaj wlôz na jejigo ramiy i cicho pedziôł:
– Nôjbarzij wôs panoczku przeprôszóm, iże wôs sztychnół, zaufryjgowôł mojim słównictwym i zachowaniym. Prosza ło wyboczyni, i byda sie festelnie starôł, coby sie poprawić i niy dopuścić do czegosik takigo, jak skorzij.
Chop niy poradziól sie pochytać i już ci łozdziawiół japa, coby sie spytać, cóż tyż takigo sie tymu ptôkowi stanóło, iże tak pieróńsko sie łodmiyniół, kiej łorôz juzaś sie tyn papagaj łozwôł:
– A moga sie wôs panoczku spytać, cóż tyż to zrobiół tyn kokocik, kiery jes tam driny?

Lôtawica...

Łojciec glingô bez mobilniok do swojij cery, kierô sztudiyruje we Irlandii.
– Jak sie môsz moja ceruszko? Jak ci sie wiydzie? Co słychać u cia?
– Aaa, łostałach tatulku lôtawicóm, prostytutkóm...
– Co? Jakóż to? Jakeś mógła sie na to łopowôżyć? Ty hadro stopieróńsko, ty kurwo, ty motyko...
– Ale dyć żysz tatulku! Tatulku, a miarkujesz ty wiela jô ci móm terôzki prziłodziyniô, fajnistych modernych klajdów. Móm zapłacóne aże do łostatka te moje sztudiyrowanie. Jeżdża sie jaguarym a moja siestra zaprôszóm ku mie na latowe feryje. Wóm ze mamulkóm fóndłach miesiynczne wywczasy na Majorce i sprawiyłach ci, tatulku, srogi jacht... już tam na wôs we porcie czekô...
– Doczkej, doczkej dziołcha... jakoś to pedziała? Kimeś to łostała?
– Prostytytkóm, nó, lotawicóm...
– Nó, tóż Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych! A jôch myślôł, iże łostałaś jakómsik ci tam... protestantkóm!

Lajstnij sie misia...

Mamulka dała maluśkimu Hanyskowi łostatnie 50 złocioków na sprawónki (do geltaku bóło jesce jakiesik dwa tydnie) i rzykła:
– Hanysku, môsz kupić chlyb, margarina i kónsek kyjzy. Reszt môsz prziniyś we côłkości nazôd.
Hanysek poszôł do sklepu ale po dródze spodobôł mu sie pliszowy misiek za côłke 50 złocioków. Sprawiół sie tego miśka i gzuje ku chałpie. Kiej ci go ino mamulka ujzdrzała ze tym miśkym, kôzała mu w te pyndy pójńść kajsik i skalić tego łoszkliwego miśka.
Hanysek dugo niy medikowôł, ino poszôł do jejich sómsiôdki, coby skalić tego miśka. Wlazuje do jeji pomiyszkaniô a ta sósiôdka leży we prykolu ze jakimsik absztyfikantym. Łorôz klupanie do dźwiyrzy, sómsiôdka wciskô tego frica do kupy ze Hanyskym do szranku. We tym szranku Hanysek spómniôł sie ło tym miśku, ftorego miôł skalić, i gôdô do tego istnego:
– Panoczku a lajstnijcie sie tego gryfnego miśka!
– Cicho być giździe!
– Bo byda wrzescôł panoczku...
– Môsz 50 złocioków i zawrzij pychol!
– Panoczku, a łoddejcie mi nazôd tego miśka!
– Cicho bydziesz łochyntolu! Niy dóm ci go nazôd i tela..
– Bo byda wrzeescôł...
Nó, zituacyjô powtôrzała sie tak kielanôście razy. Hanysek zarobiół kupa pijyndzy, wrôcô nazôd do dóm ze sprawónkóma (kawior, krewetki, szinki roztpomajtych zortów) i jesce mocka pijyndzy przismycół ze sia i dôł mamulce.
– Cóżeś ty giździe diosecki bank łobrabowôł, abo co? Zarôzki idź mi do kościoła i wyspowiadej sie u farorza!
– Hanysek poszôł do tego kościoła, podlazuje ku suchatelnicy i gôdô:
– Jô, jô... przewielybny... jôch prziszôł samtukej skuli tego... miśka...
A na to ze suchatelnicy głós:
– Spierdalej synek... jô już blank niy móm pijyndzy!

Klosztornô panna...

Styrcy ci rółzczasu jedna klôsztornô panna na dródze i próbuje chycić jakisik autok. Żôdyn ale niy mô chańdzi zahaltować i podwiyź ta szwestera. Padze, srogachnô chlapaka, ziómb i fujawica. Na łostatku zahaltowała wele szwarnô sztajfiyra, rajcownô blóndina we cerwiónym ferrari i wziyna ta klôsztornô panna. Ta festelnie szczysnô próbuje zagôdać:
– Gryfnisty tyn autok, pewnikiym môcie paniczko galantnô fónkcyjô, sztela, iże stôć wôs na taki autok...
– Aaa, niy, niy, to mój trzeci gamrat, miyłóśnik mi je sprawiół.
– Jakóż to, niy majóm łóni paniczko chopa?
– Niy, niy móm chopa. Żyjymy na kryja, i jô lepszij na tym wylazuja, bo – na tyn przikłôd – tyl pelc na zadnim kanapyju erbłach łod inkszego gamrata a te szykowniste klyjnoty, sóm lod jescse inkszego absztyfikanta.
Na łostatku dojużdżajóm ku klôsztorowi, ta klôsztornô panna wysiadła fest jankornô, zachmulónô, iże jeji życie jes take myszate, ale tuplikowała se, iże kej wybrała klôsztorne życie, tóż tyż tak musi łostać.
Fest na łodwieczerz, tak kole dziesióntyn na wieczór ta istno porzykała swoji zdrowaśki i już sie kciała legnóńć do prykola, kiej łorôz słyszy klupanie na dźwiyrze.
– Fto tam?
– Anó, to jô... ksióndz Jółzel...
A ta klôsztornô panna ino tela:
– A jô w dupie móm te twoje bómbóniyry i szekulady!

Halloween...

Dzisiej niy bydzie żodnyj nowyj gyszichty! Dzisiej kca ino pedzieć: Łodpieprzcie sie wszyjske ze tym iptowatym Halloweenym! Tóż to jedyn ze nojgupszych hamerikańskich zwyków prziklódzónych na naszo ziymia bez gupieloków, ftorrzi robióm za hamerikóńske AFY!

Halloween ...

I niy kciôłech ło tym gôdać, ale tak ci mie to dopolóło, iże musza sam chocia ino spómnieć ło tym. Bo, tóż mómy jużcić richtik choby w Americe. Mockach już ło tym rzóńdziół, ło tych wszyjskich Walyntynkach, św. Patrikach, roztomajtych cudzych fajerach. A łóńskigo roku, tak jakosik na dziyń przed Wszyjskimi Świyntymi przikwanckołech ci sie na ździebko sztajfnych szłapach i ślegnołech na szeslóng, coby sie moja staro niy kapła, iżech niy jes monter. Przecamć ci mi słepać blank niy „wolno” (a jak gôdôł ficywyrt we lazarycie: kiej niy wolno – no, to wartko!). Aż tu narôz, jak niy gruchnie muzika (sóm szlagcojg to cheba mog i szyby we elzinym wertiko szczaskać ), a jakiesik ci tam szarpidróty niy nasze pieśnicki ku tymu wiskajóm, chocia tyż ze srogim larmym. To ci jesce bóło małe piwo. Tak na łodwieczerz gawca ci sie, a sam wele naszyj klopsztangi na placu skokajóm jakiesik cudoki. Na łeby powrajżowali bele jake roztomajte larwy zbajstlowane ze ... bani.
Ludzie, małoch hercszlaku niy dostôł. Lejza ci na dół na plac i gryfnie pytóm :
– Suchejcie nó łochyntole pieróńskie, cóż ci to sie samdo dioska dziyje ?
– Panie Ojgyn – rykli łorôz te łoszkliwe gizdy – co wy to przedwojynny, i niy miarkujecie, iże dzisiôj mómy halołin (Halloween)?
Anó, możno niy blank przedwojynny, ale kiż pierón tyn jakisik diosecki halołin – myśla sie – i ida ku Myrcikowi, ftory mô cera we Irlandii. I łón ci mi dziepiyro pedziôł , iże to ci jes take hamerikańske świynto (choby ci te nasze starodôwne polske Dziady) przi kierym bajstluje sie roztomajte gupoty, na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel.
Nó, ja ... terôzki wszyjsko muszymy choby afy podrzyźniać, co ino capi letkim auslynderskim, hamerikóńskim cuchym. Ale, do tego, to jô ci sie już na isto, prôwdóm blank niy przibadóm i tela !!!
A tak blank na łostatek, coby mi żôdyn niy pedziôł, iże jô ino sam jankor i srogo żałość po naszych starodôwnych prziwykach flyjguja, rzykna tak jak kiejsik tyż to tyn nasz Jan ze Czarnolasu pisôł:
„Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć sie kolwiek dzieje:
Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień nadchodzi.”
Tak sie tyż terôzki medikuja, że to boło by na tela, trza ino jesce we pyndziałek i wtorek (ja, przi Zaduszkach tyż!) deptać na nôjbliższy smyntôrz, i jesce kómuś ta świycka łoświycić, jesce jedyn pociorek zerzykać.

Tóż chowcie sie, trefiómy sie na kiyrchowie

Kapelónek i... cud...

Rółzczasu jedyn policajt zahaltowôł autok, kiery jechôł takim cikcakym. Driny we autoku siedziôł kapelónek a pod jejigo szłapami leżała flaszka po winie. Tyn policajt zaziyrô ci tak rajn ze niydowiyrzaniym.
– Ta flaszka jes próznô! Rzyknijcie mi co bóło w nij driny?
– Woda synu! Woda!
– Ja? Na isto woda? Bo mie sie zdô, iże tam bóło wino, a wyście kapelónku sóm łożarty.
Kapelónek tak wejzdrzôł ino na tego policajta, zatym kuknół na ta flaszka i na łostatku ze prziganóm dźwigô łoczy ku niybu i rzóńdzi:
– Juzaś, żeś to zrobiół? Ja, Pónbóczku?

I jesce ło sklerółzie...

Rółzczasu jedyn zwiykowany chop, stary tak wele dziewiyńćdziesiónt lôt, łobudziół sie ło rozwidnioku ze łogrómnucnóm chańdzióm, szkrabkóm na zeks. Pomedikowôł deczko, wstôł z tego swojigo porykola i poszôł ku byfyjowi, kaj trzimôł uszporowane pijóndze. Wyjmnół ci je i położół na tiszu. Tak wele połednia dugo starôł sie przipómnieć po jakiego pieróna te pijóndze leżóm na wiyrchu, na tiszu. Tak po jakisik godzinie lachnół sie pod fusikym, łapnół cajtóng i wykryńciół nómer, ftory bół przi anónzie „Francuzka i jeji kamratki – byzuchy dómowe”.
Na łodwieczerz do pomiyszkaniô tego starego knakra prziszła cycatô dziołcha i stanyła ci przed festelnie zadziwiónym tym byzuchym gospodôrzym. Po łoka mrziku starzik lachnół sie letko ze wymiarkowaniym, napytôł dziołcha do izby i łozsiôd sie wygodliwie we fatersztulu.
– Wiedzóm łóni, myślałach – napoczła ta dziołcha – iże we waszych latach to już ze tym zeksym môcie szlus!
– Co ty, dziołcha, gôdôsz? – spytôł starzik i prziłożół dłóń do dakla.
– Gôdóm panoczku – rzykła już głóśnij ta dziołcha – iżech myślała, co we waszych latach, to ze tym zeksym jes już u wôs szlus!
– Co gôdocie?
– Kurwa! – mrónkła pod kicholym ta dziołcha – MYŚLAŁACH, IŻE WE WASZYCH LATACH TO JUŻ ZE TYM ZEKSYM MÔCIE... SZLUS!
– Co padocie? Szlus! Ja? – spytôł sie starzik. – Nó, to wiela jeżech winowaty? Wiela musza zapłacić?

Jedyn dakel...

We jednym mółdnym cajtóngu pokôzało sie łogłoszyni, iże policyjô zuchtô, chledô za ludziami do roboty. Głósiyli sie trzi blóndiny. Ale, sztela bóła ino jedna. Tameszne byamtry uzdali, co łobieróm ta jedna na dródze maluśkigo... testu.
– Paniczko, kuknijcie, sam mómy jedne zdjyńci chopa ze jejigo „profilu” na FB. Rzyknijcie nóm łó niym jak nôjwiyncyj, co łó niym miarkujecie, co wóm sie zdo, abo i niy...
– Ło, blank niy! Łón ci mô ino jedyn dakel...
Dziołsze podziynkowali, a drugô dostała te same pytani.
– Łón, wiedzóm łóni, mô ino jedyn ... dakel!
Ta tyż łodciepli. I terôzki prziszła raja na trzeciô frela.
– Rzyknijcie nóm paniczko jak nôjwiyncyj ło tym chopie ino na gróncie jejigo zdjyńciô.
– Tyn chop nosi „szkła kontaktowe”.
Ta kómisyjô kukła tak na nia festelnie zadziwiónô. Kuknyli do papiórów, richtik.
– Nó, tóż fajniście. Sómeście paniczko przijimanô do roboty! Ale rzyknijcie nóm jesce na łostatek, jakeście to paniczko wypokopiyli?
– Anó, to bóło ganc ajnfach. Tyn chop mô te moderne „szkła kontaktowe”, bo niy moge nosić bryli...
– A to skuli czego?
– Nó, jakóż to skuli czego? Nó, bo łón mô ino... jedyn dakel!

Juzaś goldfisza....

Trzech kamratów chycióło ci gryfnô goldfisza, złoto rybka. Ta fisza, jak to ci łóne majóm we zwyku, rzóńdzi:
– Puście mie chopy, a spôłnia kôżdymu swôs po trzi winsze, tzri życzyni.
Chopy deczko pomedikowali, i po jakimsik łoka mrziku pedzieli – dobra!
Piyrszy se zawinszowôł:
– Jô, to bych kciôł mieć fajnistô chałpa we Biyszczadach, ku tymu kónto we banku na jakesik 10 mln dularów i szwarnô, szykownô baba.
Ta fisza na to:
– Fertik, môsz!
Drugi juzaś sie zawinszowôł:
– A jô kciôłbych mieć udziôły we jakimsik srogim, miyndzynarodowym kóncyrnie, szumny, ekskluziwny restourant we mitelpónkcie, cyntróm stólicy i przinôjmnij dwie mulatiny...
Na to juzaś ta fisza:
– Fertik, môsz!
Tyn trzeci fric dosik dugo medikuje i po pôruch minutkach napoczynô wymiyniać:
– A jô, to bych kciôł, coby moja lewô graca łobrôcała sie sztyjc nad mojóm palicóm, prawô graca coby sie gibała, fómlowała na zdel, wzduż ciała, a gowa coby mi sztyjc i jednym ciyngym kolybała sie do przodku i do zadku.
– Moga ci to zbajstlować – pado na to ta goldfisza – ale jeżeś tego isty, co ty kcesz? Wiysz, môsz przeca trzi winszbildy i mogesz prosić ło wszyjsko.
– Ja, jeżech blank isty, blank pewny coby mi moja lewô graca łobrôcała sie sztyjc nad mojóm palicóm, prawô graca coby sie gibała, fómlowała na zdel, wzduż ciała, a gowa coby mi sztyjc i jednym ciyngym kolybała sie do przodku i do zadku.
Ta fisza ino plaskła łogónym ło woda i już, fertik.
Tak jakosik po roku kamraty juzaś sie trefiajóm i napoczynajóm łozprawiać:
– Chopy, jes stopieróńsko zajebiście! – gôdô piyrszy. – Cicho, ruła, dobrô, szwarnô babeczka, a jô żyja ino ze procyntów...
– A jô, chopy, móm fol pijyndzy, jeżech prezesym zarzóndu i kôżdydziyń dupcza sie ze dwióma mulatinami, szykownistymi babskimi krojcóngami.
Trzeci śnich styrcy wele, fómluje swojimi gracami i beble:
– Kurwa..., jôch cheba blank źle se łobrôł!

Grunwald...

Rółzczasu siedziała sie jedna babeczka ze rułóm dóma, kiej łorôz usłyszała glinganie przi dźwiyrzach. Łozewrziła dźwiyrze a sam kóchanek ze blumami. We łoka mrziku bieróm sie do tyj babsko-chopskij roboty, już karycóm sie do prykola, kiej tu nôgle juzaś glinganie do dźwiyrzy.
– Wartko, wlazuj czowieku, skukej sie do kuchyni, bo to pewnikym mój chop sie przikotasiół.
Tyn absztyfikant gibko pozbiyrôł swoji bambetle i śmietnół do tyj kuchyni.
Ta babeczka łozewrziła dźwiyrze, ale pokôzało sie, iże to jesce inkszy kóchanek, inkszy fric. Tak samo gibko i terôzki wziyni sie do roboty, i juzaś ci glinganie do dźwiyrzy..
– Jezderkusie! Skukej sie gibym we naszym badyzimrze, bo to terôzki już pewnikym jes mój chop! – wrzescy wystrachano baba.
Baba juzaś łozewrziła dźwiyrza, jednakowóż pokôzało sie i terôzki, co to trzeci gach, kónkubynt. I jak skorzij, tyn kóchanek napocznół sie w te giby dobiyrać do tyj niy jejigo baby, kiej sam nôgle usłyszeli szkyrtanie klucza we zómku...
– Jezderkusie, terôzki to na zicher jes ci mój chopecek! – wrzeskła ta baba na fest wystrachanô.
A, iże nie miała już kaj skukać tego swojigo trzecigo frica wrzeskła ino, coby wartko wlazowôł do starucnego rynsztónku, zbróji we antryju. Jeji richticzny chop po lekuśku łozewrził dźwiyrze i napocznół podyjzdrzliwie kukać bele kaj, zaziyrać naobkoło po côłkim pomiyszkaniu. Łorôz ci ze kuchyni wylôz jakisik fric i rzóńdzi:
– Wiedzóm łóni, wasz kocher jes już ci sprawióny, a rechnóng poślymy bez poczta.
Zatym pitnół tak wartko, aże sie za niym kurzóło.
Bez dugszô kwilka bóło cicho. Wtynczôs ze badycimra wylôz juzaś jedyn chop i rzykô:
– Wszyjske kokotki jużech do porzóndku narychtowôł, a rechnóng poślymy bez poczta.
I tyż jeszcze gibcij niźli tyn piyrszy – pitnół ze chałpy.
Ale tyż łostatni absztyfikant siedziôł skukany we tyj zbróji i blank niy poradziół wypokopić, co tyż to miôłby ze sia zrobić. Po jakisik pôruch minutkach napoczło we chałpie festelnie dudnić i zgrzipieć. Rółz, drugi, trzeci i łorôz pokôzała sie póstać we zbróji, we rynsztónku i pedziała:
– A ku Grunwaldowi to kaj sam sie idzie?

Ciyrpiyntnik...

Rółzczasu jedna baba przikludziyła sie do niyba, stanóła przed łobliczym świyntego Pyjtra i pytô sie ło swojigo chopecka, kiery zemrził jakiesik śtyry lata tymu nazôd.
– A jak sie tyn twój chop mianowôł? – pytô św. Pyjter.
– Anó Jorg, Jorguś Kozidupa.
Świynty Pyjter zuchtô tak we tych swojich papiórach, ale niy poradzi tego istnego znôjść.
– A bół ci łón na isto pobóżny? Chodziół do kościoła?
– Ja, nó dyć, bół. Kôżdô niydziela deptalichmy do kupy do kościoła.
– Nó, dobra, szukóm pod „pobóżny”! – pedziôł świynty Pyjter.
Sznupie tak, zuchtô, ale tyż niy poradzi tego chopa znôjść.
– Tyn wasz chopecek na zicher zemrził, bo jô go na isto niy poradza samtukej we mojich papiórach znôjść.
– Nó, świynty Pyjtrze! Byli my ze sia bez piyńćdziesiónt lôt ze sia do kupy, tóż tyż gynał miarkuja, iże łón na zicher umrził. – łodrzykô baba.
– Nó, tóż gôdejcie tak zarôzki! Piyńćdziesiónt lôt do kupy, tóż tyż musza go szukać pod... CIYRPIYNTNIKÓMA!