Gorke lato. Dwa rybkôrze łowióm ryby i szlukajóm se po maluśku piwo. Narôzki przepływô wedle nich synek na „windsurfingu” i płószy jim ryby. Piyrszy rybkôrz gôdô do drugigo:
– Kiej łón jesce rółz sam prześmignie, to ciepna w niygo tóm flaszkóm po piwie.
Niy śleciało ani piyńć minutek i tyn karlus przepływô juzaś wele nich. Znerwowany rybkôrz ciepie flaszka we jego stróna, trefiô go we palica i karlus wlatuje do wody. Zestrachane rybkôrze fukli do tyj wody i szukajóm, zuchtajóm za tym synkiym. Znodli go, wycióngli go z tyj wody i napoczynajóm go cucić. Łorôz jedyn gôdô do drugigo:
– Te, Antek, to cheba niy tyn.
– A po jakiymu tak miarkujesz?
– Bo tyn gizdóń mô szlyndzuchy na nogach!
środa, 31 lipca 2013
wtorek, 30 lipca 2013
Niy sómy za jedno...
Srogô lampartyjô (fest) u mie na Pniokach. Grô muzyka, jakiesik szałszpilery pokazujóm, co poradzóm. Kajsik ze zadku, pojstrzód cuszałerów (Ślónzôków i goroli), ftorzi te wystympy łoglóndajóm łodzywô sie łorôz głós:
– Hej! Kolego! – wrzescy jedyn gorol.
Deczko dalij ftosik łodwrôcô gowa i pytô:
– Fto? Jô?
– Tak, ty... – łodrzykô gorol.
– Te, chopie, niy jeżech twojim kamratym!
– Słuchaj przyjacielu... – niy dowo pokój gorol.
– Ani, niy ma żech twój... przociel, miarkujesz?
– No, to posłuchaj... gościu...
– I niy ma żech żôdyn „gościu”!
– No, to jak mam sie odezwać...
– Prosza wôs panoczku...
– OK, więc proszę...
– ...zôcny...
– Dobra, kurwa! A więc: proszę szanownego pana...
– Nó, terôzki lepij...
Czy szanowny Pan widzi tego małego szczyla?
– Kierego? Tego, ftory wlazuje na motorcykel?
– Tak, tak, właśnie tego!
– Anó, widza go, widza gynał...
– No, więc chciałem szanownemu panu powiedzieć, jeszcze kiedy byliśmy przy „kolego”, że on akurat opierdalał wielce szanownemu panu kieszenie i torbę...
– O kurwa!
– Nie ma za co!
– Hej! Kolego! – wrzescy jedyn gorol.
Deczko dalij ftosik łodwrôcô gowa i pytô:
– Fto? Jô?
– Tak, ty... – łodrzykô gorol.
– Te, chopie, niy jeżech twojim kamratym!
– Słuchaj przyjacielu... – niy dowo pokój gorol.
– Ani, niy ma żech twój... przociel, miarkujesz?
– No, to posłuchaj... gościu...
– I niy ma żech żôdyn „gościu”!
– No, to jak mam sie odezwać...
– Prosza wôs panoczku...
– OK, więc proszę...
– ...zôcny...
– Dobra, kurwa! A więc: proszę szanownego pana...
– Nó, terôzki lepij...
Czy szanowny Pan widzi tego małego szczyla?
– Kierego? Tego, ftory wlazuje na motorcykel?
– Tak, tak, właśnie tego!
– Anó, widza go, widza gynał...
– No, więc chciałem szanownemu panu powiedzieć, jeszcze kiedy byliśmy przy „kolego”, że on akurat opierdalał wielce szanownemu panu kieszenie i torbę...
– O kurwa!
– Nie ma za co!
poniedziałek, 29 lipca 2013
Kriza po Abrahamie ...
Łostatnio przilazujóm mi do palice same ino gupoty. Jużech miôł pociepnóńć te côłke szkryflanie ło bele cym, ło bele kim, ale juzaś mie cosik łapło za szkrawitel, juzaś mi sie mocka rzecy pobelóntało we filipie i zicnółech przi tyj mojij staryj tastaturze, i napocznółech pó nij klepać choby ipta. Musza atoli szibnóńć sie jesce do czasu, kiej mi pizło Abrahama.
Wiycie! Wszyjskich nôs, chopów (nó, baby tyż, ale gôdóm ino łó nôs, chopach) po Abrahamie przinôleżałoby zawrzić kajsik we jakim moc snożnym, widnym budónku, udostympniónym bez nasze starowne „państwo”. Wiydlibychmy ci tam pomiyrny żywot, wegetjyrujónc we spokojności. Móglibychmy tam tyż czytać roztomajte rómany, gawcyć sie sztyjc na telewizor, szpacyrować po łogrodzie, po gartneryji, grać fusbal, a we niydziela nawiydzać niymocnych i łoddôwać sie dziôłalnóści charytatywnyj.
Snadnóm rzecóm, te łodosobniyni bółoby po dobryj wóli. Dugość tych feryji znoleżałaby na nôs samych. Jednym stykłoby pôrã miesiyncy ino, inkszym juzaś i dziesiyńć lôt możno by bóło knap. Zakôzanô bółaby jednakowóż dożywótniô ci tam bytność. Eźli idzie ło finansjyrówanie, to przinoleżałoby łobniżyć nóm ci wiyk pynzyjny ze szejśćdziesiónt piyńć na nôjwyżyj piyńćdziesiónt lôt, coby ze skorzyjszyj pynzyji – tyj modernyj a fest zwadliwyj „emerytury pomostowyj”, wele kieryj jes terôzki (i to łod pôruch już lôt) mocka haji we Polsce – łóżić na bawiynie we łodosobniyniu. Po wyjńściu ze takigo łośrodka we łocałbrówaniu, móglibychmy łod wrotów ciepnóńć sie we wirbel roboty, coby sfinansjyrówać podane na nasze, feryje nastympnymu pokolyniu. Na isto rajcowne bółoby ci to łozwiónzanie, niyprôwda?
Kiej naukowce zainteresjyrówali sie łostatnio szczyńściym, wszyjskie do kupy miyniyli, co nôjbarzij szczysnymi łokrysami we życiu cowieka sóm: modość i pynzyjô. Nó ale, te móndroki pewnikiym swojigo podszukowaniô niy robiyli sam u nôs na Ślónsku, kaj możno nôjwiyncyj jes pynzjónistów (modych), ftorzi pierónujóm jak sto diosków na swój gyhalt.
Eźli idzie ło zgolymych karlusów, sprawa jes dosik bezpochybnô. Kiej sie mô dwacet lôt, trefiajóm nôs same przijymne rzecy: zolyty, rómanse i inksze cielite uciychy, słepanie piwa i gorzôły, ranżyrowanie autokami abo motorcyklami i ... ciepanie tortynsztiklami we wyntilatory nałónczôs kolyjnych impryzów, jakich balangów abo cego tam jesce. We przipôdku pynzjónistów sprawa jes barzij skómplikówanô.
Jedyn mój kamrat łozprawiôł mi łostatnio ło tym, jak ze swojóm babeczkóm i synkym wybrôł sie na zapióntek (he, he – weekend, abo szlustydziyń – jak to godajóm móndroki) do zacisznygo, ustrónnygo hotyliku. Wszyjsko ci bóło wspanialiste, podwiyl niy pokôzała sie tam we tym hotylu srogô hormijô szpasownych, wrzeskliwych pynzjónistów (na zicher abo Miymców, abo Ynglynderów). Już nałónczôs wieczerzy doszło do głóśnyj, ale to na côłki karpyntel, popijôwy, kierô chnetki ci sie łobyrtała we srogô haja na tortynsztikle i inksze kyjksy. To ale bóła dziepiyro przigrowka. Kole drugij nad ranym tyn mój przociel musiôł wyfuknóńć we nachthymdzie i szlafmycy na siyń, coby poprosić balangujóncych pynzjónistów ło trzimanie pycholi, ło cichość we nocy. I niy śleciała jesce ani godzinka a łón juzaś musiôł interwyniówać, wkroczać, kiej jedna istno paniczka (kierô mógła ci być jejigo mamulkóm) próbowała pôróma świtniyńcióma wyłómać dźwiyrza, za ftorymi jeji chop hersko pociskôł, gziół sie ze równie zwiykowanóm frizjyrkóm. Nó ale, łostôwmy juz ci na boku modzioków i lyciwych staroszków.
Co fachmany, naukowce gôdajóm ło piyńćdziesiyńciolytnich knakrach? Ło tych, kierym już piznół Abraham? Anó padajóm, iże cowiek, znacy sie chop, po Abrahamie ślatuje we tako ducka „psychicznô”. Ducka? Ło mój ty Bożycku! Tóż to ci jes mróżóncô krew we żółach duca, dziura bez zoli. Chop już ci po Abrahamie niy mô rôd rómansów, rzôdko sie swadźbi (kochô sie ze babóm), słepie już blank mało piwa (tak, jak na tyn przikłôd jô), przenigdy niy ciepie jôdłym przi tiszu. Żyje ci sie łograniczóny ze jednyj zajty bez niy dosik jesce majoryntne dziecka, a ze drugij stróny bez k’tymu starych łojców. Łopiykuje sie dzieckóma, ale mô wyrzuty sumiyniô, iże niy poświyncô jim za tela czasu. Poniykedy spóminô tyn łoka mrzik, w kierym gryfnô hyjbama pokôzała mu nowonaródzónygo synecka. Tak jak i wszyjskie chopy, miôł wtynczôs płacki we ślypiach. Dziepiyro mocka niyskorzij spomiarkowôł, co tak po prôwdzie niy byli to płaczki uciychy. Iże łón ino ślimtôł, bo kciôł citnóńć jak nôjdalszij, niy łobziyrajónc sie za sia. Niy zrobiół tego, a już terôzki jes ci przeca za niyskoro na to. Na isto dyrgotô ino na sóm pomyślónek, coby móg stracić, zapochónić kajś côłko swoja familijô.
Snadnóm rzecóm niynôwidzi słówecka „odpowiedzialność”, ale cuje sie tak po prôwdzie łodpowiydzialny za wszyjsko, bali i za to, za co we żôdnym cufalu łodpowiydzialny być niy moge. A króm tego – zarôzki za winklym styrcy ta ŁÓNA ... śmiyrtka. Ta, do ftoryj przibliżô nôs na isto kôżdy dych, kôżdy tyz ci przeżyty na tyj ziymi dnioszek. Chop po Abrahamie mô ci tego wymiarkowanie. Umiyrô mu łojciec abo mamulka, kipujóm poleku łojce jejigo przocieli, a lecy kedy i jejigo richticzne kamraty. Na jejigo ślypiach łodgrowô ci sie taki niy do wystawiyniô szpektakel. Wieluch sióngô wtynczôs po te wszyjske łoszkliwe „antydepresanty” i roztomajô medicina na uholkanie. Niyftore, gupie jak fónt kudeł, śnióm śniki ło blank inkszym życiu. Co za iptowate, fółglowate marzyni!
Przeca niy idzie pociepnóńć włósnygo życiô, niy ma na to dorady. Bali i take ci łodosobniynie, kajsik we jakisik szykownyj dziedzinie, niy ma przeca żôdnym łosposaniym. To bół ino taki szpas: ha, ha; marzyni upitwanyj palicy.
Nó ja, paniczki i panoczki: the show must go on! Szpektakel musi fyrtać dalszij! – jak gôdajóm szałszpilery i nasze wybrańce nôrodu na Wiejskij we Warszawie. Potrza dalszij łopatrować sie łojcami i piastować dziecka (łosobliwie te druge), i dziyrżić śmiyrtka na zdelka, coby bół czas, iżby szło pitnóńć ji spod łopaty. Trza sie tyż zawdy akuratnie łodżywiać, smycyć we swojim syrcu łopowoga i głóśno sie chichrać przinôjmnij dwa razy kôżdydziyń. Śmiych to cycha ludzi śmiôłych i norymnych, bojónczki nigdy sie niy chichrajóm. Niy ma co ślimtać, a eźli już, to ino kajsik łokróm chałpy, kajsik we chowaniu. Potrza przić tyn swój wózyk, ta procnô kara dalszij, bez zglyndu na wszyjsko. Robić ze sia bozna i blamiyrować sie jak nôjrzôdzij, i łostawić potrza tela słószności łosobistyj, coby sie blank niy uśmiychać sie do gupieloków; dobrze uważować dobrych, a usmolónych i złych – łómijać jak nôjszyrszym łobłónkym. Wiyrzcie mi przociele, to na isto niy ma take procne!
Jô ci to gynał miarkuja ale ... eźli jô tyż tak wszyjsko jakech to pedziôł robia? To już jes ci blank inkszô bôjka!
Wiycie! Wszyjskich nôs, chopów (nó, baby tyż, ale gôdóm ino łó nôs, chopach) po Abrahamie przinôleżałoby zawrzić kajsik we jakim moc snożnym, widnym budónku, udostympniónym bez nasze starowne „państwo”. Wiydlibychmy ci tam pomiyrny żywot, wegetjyrujónc we spokojności. Móglibychmy tam tyż czytać roztomajte rómany, gawcyć sie sztyjc na telewizor, szpacyrować po łogrodzie, po gartneryji, grać fusbal, a we niydziela nawiydzać niymocnych i łoddôwać sie dziôłalnóści charytatywnyj.
Snadnóm rzecóm, te łodosobniyni bółoby po dobryj wóli. Dugość tych feryji znoleżałaby na nôs samych. Jednym stykłoby pôrã miesiyncy ino, inkszym juzaś i dziesiyńć lôt możno by bóło knap. Zakôzanô bółaby jednakowóż dożywótniô ci tam bytność. Eźli idzie ło finansjyrówanie, to przinoleżałoby łobniżyć nóm ci wiyk pynzyjny ze szejśćdziesiónt piyńć na nôjwyżyj piyńćdziesiónt lôt, coby ze skorzyjszyj pynzyji – tyj modernyj a fest zwadliwyj „emerytury pomostowyj”, wele kieryj jes terôzki (i to łod pôruch już lôt) mocka haji we Polsce – łóżić na bawiynie we łodosobniyniu. Po wyjńściu ze takigo łośrodka we łocałbrówaniu, móglibychmy łod wrotów ciepnóńć sie we wirbel roboty, coby sfinansjyrówać podane na nasze, feryje nastympnymu pokolyniu. Na isto rajcowne bółoby ci to łozwiónzanie, niyprôwda?
Kiej naukowce zainteresjyrówali sie łostatnio szczyńściym, wszyjskie do kupy miyniyli, co nôjbarzij szczysnymi łokrysami we życiu cowieka sóm: modość i pynzyjô. Nó ale, te móndroki pewnikiym swojigo podszukowaniô niy robiyli sam u nôs na Ślónsku, kaj możno nôjwiyncyj jes pynzjónistów (modych), ftorzi pierónujóm jak sto diosków na swój gyhalt.
Eźli idzie ło zgolymych karlusów, sprawa jes dosik bezpochybnô. Kiej sie mô dwacet lôt, trefiajóm nôs same przijymne rzecy: zolyty, rómanse i inksze cielite uciychy, słepanie piwa i gorzôły, ranżyrowanie autokami abo motorcyklami i ... ciepanie tortynsztiklami we wyntilatory nałónczôs kolyjnych impryzów, jakich balangów abo cego tam jesce. We przipôdku pynzjónistów sprawa jes barzij skómplikówanô.
Jedyn mój kamrat łozprawiôł mi łostatnio ło tym, jak ze swojóm babeczkóm i synkym wybrôł sie na zapióntek (he, he – weekend, abo szlustydziyń – jak to godajóm móndroki) do zacisznygo, ustrónnygo hotyliku. Wszyjsko ci bóło wspanialiste, podwiyl niy pokôzała sie tam we tym hotylu srogô hormijô szpasownych, wrzeskliwych pynzjónistów (na zicher abo Miymców, abo Ynglynderów). Już nałónczôs wieczerzy doszło do głóśnyj, ale to na côłki karpyntel, popijôwy, kierô chnetki ci sie łobyrtała we srogô haja na tortynsztikle i inksze kyjksy. To ale bóła dziepiyro przigrowka. Kole drugij nad ranym tyn mój przociel musiôł wyfuknóńć we nachthymdzie i szlafmycy na siyń, coby poprosić balangujóncych pynzjónistów ło trzimanie pycholi, ło cichość we nocy. I niy śleciała jesce ani godzinka a łón juzaś musiôł interwyniówać, wkroczać, kiej jedna istno paniczka (kierô mógła ci być jejigo mamulkóm) próbowała pôróma świtniyńcióma wyłómać dźwiyrza, za ftorymi jeji chop hersko pociskôł, gziół sie ze równie zwiykowanóm frizjyrkóm. Nó ale, łostôwmy juz ci na boku modzioków i lyciwych staroszków.
Co fachmany, naukowce gôdajóm ło piyńćdziesiyńciolytnich knakrach? Ło tych, kierym już piznół Abraham? Anó padajóm, iże cowiek, znacy sie chop, po Abrahamie ślatuje we tako ducka „psychicznô”. Ducka? Ło mój ty Bożycku! Tóż to ci jes mróżóncô krew we żółach duca, dziura bez zoli. Chop już ci po Abrahamie niy mô rôd rómansów, rzôdko sie swadźbi (kochô sie ze babóm), słepie już blank mało piwa (tak, jak na tyn przikłôd jô), przenigdy niy ciepie jôdłym przi tiszu. Żyje ci sie łograniczóny ze jednyj zajty bez niy dosik jesce majoryntne dziecka, a ze drugij stróny bez k’tymu starych łojców. Łopiykuje sie dzieckóma, ale mô wyrzuty sumiyniô, iże niy poświyncô jim za tela czasu. Poniykedy spóminô tyn łoka mrzik, w kierym gryfnô hyjbama pokôzała mu nowonaródzónygo synecka. Tak jak i wszyjskie chopy, miôł wtynczôs płacki we ślypiach. Dziepiyro mocka niyskorzij spomiarkowôł, co tak po prôwdzie niy byli to płaczki uciychy. Iże łón ino ślimtôł, bo kciôł citnóńć jak nôjdalszij, niy łobziyrajónc sie za sia. Niy zrobiół tego, a już terôzki jes ci przeca za niyskoro na to. Na isto dyrgotô ino na sóm pomyślónek, coby móg stracić, zapochónić kajś côłko swoja familijô.
Snadnóm rzecóm niynôwidzi słówecka „odpowiedzialność”, ale cuje sie tak po prôwdzie łodpowiydzialny za wszyjsko, bali i za to, za co we żôdnym cufalu łodpowiydzialny być niy moge. A króm tego – zarôzki za winklym styrcy ta ŁÓNA ... śmiyrtka. Ta, do ftoryj przibliżô nôs na isto kôżdy dych, kôżdy tyz ci przeżyty na tyj ziymi dnioszek. Chop po Abrahamie mô ci tego wymiarkowanie. Umiyrô mu łojciec abo mamulka, kipujóm poleku łojce jejigo przocieli, a lecy kedy i jejigo richticzne kamraty. Na jejigo ślypiach łodgrowô ci sie taki niy do wystawiyniô szpektakel. Wieluch sióngô wtynczôs po te wszyjske łoszkliwe „antydepresanty” i roztomajô medicina na uholkanie. Niyftore, gupie jak fónt kudeł, śnióm śniki ło blank inkszym życiu. Co za iptowate, fółglowate marzyni!
Przeca niy idzie pociepnóńć włósnygo życiô, niy ma na to dorady. Bali i take ci łodosobniynie, kajsik we jakisik szykownyj dziedzinie, niy ma przeca żôdnym łosposaniym. To bół ino taki szpas: ha, ha; marzyni upitwanyj palicy.
Nó ja, paniczki i panoczki: the show must go on! Szpektakel musi fyrtać dalszij! – jak gôdajóm szałszpilery i nasze wybrańce nôrodu na Wiejskij we Warszawie. Potrza dalszij łopatrować sie łojcami i piastować dziecka (łosobliwie te druge), i dziyrżić śmiyrtka na zdelka, coby bół czas, iżby szło pitnóńć ji spod łopaty. Trza sie tyż zawdy akuratnie łodżywiać, smycyć we swojim syrcu łopowoga i głóśno sie chichrać przinôjmnij dwa razy kôżdydziyń. Śmiych to cycha ludzi śmiôłych i norymnych, bojónczki nigdy sie niy chichrajóm. Niy ma co ślimtać, a eźli już, to ino kajsik łokróm chałpy, kajsik we chowaniu. Potrza przić tyn swój wózyk, ta procnô kara dalszij, bez zglyndu na wszyjsko. Robić ze sia bozna i blamiyrować sie jak nôjrzôdzij, i łostawić potrza tela słószności łosobistyj, coby sie blank niy uśmiychać sie do gupieloków; dobrze uważować dobrych, a usmolónych i złych – łómijać jak nôjszyrszym łobłónkym. Wiyrzcie mi przociele, to na isto niy ma take procne!
Jô ci to gynał miarkuja ale ... eźli jô tyż tak wszyjsko jakech to pedziôł robia? To już jes ci blank inkszô bôjka!
sobota, 27 lipca 2013
Dziołcha na bance...
Siedzi se szykownistô dziołcha na bance we parku i sklinô jak sto diosków:
– Ło kurwa, ło kurwa mać!
Idzie alyjóm karlus, słyszy te pierónowanie i pytô sie jóm opaternie:
– Suchej ino! Jeżeś dziołchóm, tóż tyż niy lza ci tak klnóńć, ciepać flapsym choby fórmón.
Na to ta dziołcha:
– Anó, tóż siednij se chopie sam wele mie, to ci rzykna czamu jô tak terôzki stopieróńsko sklinóm.
Karlus zicnół kole nij i dziołcha rzykła mu cosik do ucha. I łorôzki tyn synek jak niy napocznie sklinać:
– Ło sto skurwysynów dioseckich! A żesz ty stopieróński kutasie!
Usłyszała to jedna starecka, ftorô przelazowała wedle, i zarôzki tyż rzóńdzi do karlusa, coby tak niy klnół, bo to niy ma gryfnie, tak niy lza, że niy godzi sie tak karlusowi pierónować.
– Starecko! A tóż siednóm sie łóni wele mie, a jô wóm rzykna po jakiymu jô tak sklinóm.
Nó, i ta sama lajera. Starka zicła sie wele tego karlusa, łón jij rzyknół cosik do ucha, a ta jak niy napocznie:
– Ło w dupa tam a nazôd! Spierdolónô dólô...
To juzaś usłyszôł jedyn starzik, kiery tyż po lekuśku przelazowôł wele tyj banki i zarôzki rzóńdzi do tyj starki:
– Niy gańba wóm starko tak łoszkliwie sklinać i dôwać przikłôd tym modym ludzióm?
A ta starka ze rułóm gôdô starzikowi, coby sie siednół wele nij a łóna mu już gynał wytuplikuje po jakiymu tak sklinała. Starzik sie zicnół wele nij a ta starka ze rułóm rzóńdzi:
– Anó, wiedzóm łóni, ta banka na ftoryj wszyjske siedzymy, ta „ławka” jes... świyżo posztrajchowanô!
– Ło kurwa, ło kurwa mać!
Idzie alyjóm karlus, słyszy te pierónowanie i pytô sie jóm opaternie:
– Suchej ino! Jeżeś dziołchóm, tóż tyż niy lza ci tak klnóńć, ciepać flapsym choby fórmón.
Na to ta dziołcha:
– Anó, tóż siednij se chopie sam wele mie, to ci rzykna czamu jô tak terôzki stopieróńsko sklinóm.
Karlus zicnół kole nij i dziołcha rzykła mu cosik do ucha. I łorôzki tyn synek jak niy napocznie sklinać:
– Ło sto skurwysynów dioseckich! A żesz ty stopieróński kutasie!
Usłyszała to jedna starecka, ftorô przelazowała wedle, i zarôzki tyż rzóńdzi do karlusa, coby tak niy klnół, bo to niy ma gryfnie, tak niy lza, że niy godzi sie tak karlusowi pierónować.
– Starecko! A tóż siednóm sie łóni wele mie, a jô wóm rzykna po jakiymu jô tak sklinóm.
Nó, i ta sama lajera. Starka zicła sie wele tego karlusa, łón jij rzyknół cosik do ucha, a ta jak niy napocznie:
– Ło w dupa tam a nazôd! Spierdolónô dólô...
To juzaś usłyszôł jedyn starzik, kiery tyż po lekuśku przelazowôł wele tyj banki i zarôzki rzóńdzi do tyj starki:
– Niy gańba wóm starko tak łoszkliwie sklinać i dôwać przikłôd tym modym ludzióm?
A ta starka ze rułóm gôdô starzikowi, coby sie siednół wele nij a łóna mu już gynał wytuplikuje po jakiymu tak sklinała. Starzik sie zicnół wele nij a ta starka ze rułóm rzóńdzi:
– Anó, wiedzóm łóni, ta banka na ftoryj wszyjske siedzymy, ta „ławka” jes... świyżo posztrajchowanô!
piątek, 26 lipca 2013
A tu sie pôli jak cholera ...
Ludzie! Ludzie! Ludzie! ... Ludzieee! Pôli sie! Nó, prôwdóm ... pôli sie ... nó i cóż sie tak gupio chichrôcie? Tam ci sie pôli! Nó, co sie chichrôsz kasprze jedyn z drugim? Pôli sie! Gôdóm wóm! Niy filuj tak, niy zaziyrej! Bier sie jedyn z drugim do kupy symnóm ...
Nó, pôli sie jak cholera! Erna! A kaj sam sóm kluce do rymizy, do fojerdepa? Kruca fuks! A kaj majóm być kluce jak sie śniymi dziecka bawiyli? Tóż możno utónkali je kajsik we żerapie, we studni ...
Nó, tóż my, fajermany do wrotów i siyłóm je ... Ale jak my tak, to te wrota tak ... a jak wrota tak, to my siak ...
Yntlich my te wrota wywalyli do fasków sie dostali, ruły skuplowali my do szlauchów, szlauchy do plómpów, plómpy do belów. Wziyni my se jesce ku tymu te dwie maluśke fojerszpricki, co to my je jesce łod Miymców erbli na fojermóńskich łodgrywkach ...
Nó, tóż jadymy w te pyndy gasić!
Przikludziyli my sie na miyjsce a chałpa Golasiowyj ... nó, pôli sie jak cholera, gore jak jasny pierón!
Nó, tóż my do ruły łod szlauchów, szlauchy łod plómpów, plómpy łod tyj naszyj beli ... napoczynómy gasić.
Nale, jak ci my mieli gasić, kiej Golasiowô miała wczorej pranie? ... Nó, i wszyjsko woda wylôła ... nó, niy ma sie z cego chichrać ...
Nó, tóż my juzaś ruły do szlauchów, szlauchy do plómpów, plómpy do naszyj beli ... jadymy, melómy ... po woda ...
Pojechalichmy i jak już ci my nalôli fol tyj wody to aże sie nóm po baciokach lôło. Niy rzykna, wrôcało ci sie nóm szykowniście, wesoło i ... śpiywajóncy ... Erich miôł gryfnô halbecka we kabzi ...
Przikludziyli my sie nazôd, na plac do Golasiowyj ... zaziyrómy ... nó, a chałpa Golasiowyj pôli sie jak cholera, jak sto pierónów.
Na to ci przilazuje nasz pón kómandant, brandmajster i sie pytô:
– Kaj sie pôli?
Nó, niych go ślag trefi, nó ... chałpa Golasiowyj sie pôli jak sto diosków a tyn sie pytô kaj sie pôli.
Nó, tóż my mu gôdómy, co sam sie pôli, samtukej gore ... a chop ci miôł łeb, miôł palica niy łod parady. Nó, na zicher miôł łeb i gôdô nóm tak:
– Suchejcie chopcy! Jô wóm niy byda gôdôł tak abo tak, nó, bo jak jô wóm rzykna tak abo tak, to wy zrobicie zółwizół tak abo tak i bydzie ... tak abo tak ...
Nó, tóż zróbcie tak i tak.
– Suchejcie chopcy! Weźnijcie sie tyn kibelek, stóńcie sie wszyjske we raji i sie tak podôwejcie tyn kibelek łón łónymu, łón łónymu, łón łónymu, łón łonymu a tyn łostatni we raji to niych leje ta woda ... ino we łogyń ...
Nó, tóż my zrobiyli jak łón nóm pedziôł. Wziyni my sie tyn kibelek, stanyli my sie we raji i tak my se podôwali: łón łónymu, łón łónymu, łón łónymu, łón łónymu a tyn ci łostatni gichôł ino we łogyń ... ino, co nic to niy pómôgało i chałpa Golasiowyj tak choby sie jesce lepszij gorała. Szlag by to trefiół!
Nó, tóż nasz kómandant, nasz brandmajster sie na nôs gawcy, a miôł chop palica, aże miôł! Niy rzykna, miôł na isto łeb! I gôdô ku nóm tak:
– Suchejcie chopcy! Jô wóm niy byda gôdôł tak abo tak, nó, bo jak jô wóm rzykna tak abo tak, nó, to wy se pomyślicie tak abo tak i na łostatek zrobicie zółwizół tak abo tak. Nó, tóż suchejcie! Zróbcie tak. Suchejcie ino! Weźnijcie sie te ajspikle, te wasze cieślicki i tak łodrómbujcie, łodciupujcie to, co sie pôli łod tego, co sie niy pôli, coby to, co sie niy pôli, niy zapolóło sie łod tego, co sie pôli. Nó, bo jak to, co sie niy pôli, zapôli sie łod tego, co sie pôli, nó, to sie spôli, to, co sie niy pôlóło, łod tego, co sie pôli ...
Miôł chop łeb aże miôł, prôwda?
Nó, tóż ... nó, tóż ... my zrobiyli jak nóm kôzôł pón brandmajster: wziyni my se toporki, cieślicki i my łodrómbywali to, co sie pôli, łod tego, co sie niy pôli, coby to, co sie niy pôli niy zapolóło sie łod tego, co sie pôli. Nó, bo jak to, co sie niy pôli, zapôli sie łod tego, co sie pôli, nó, to sie spôli to, co sie niy polóło, łod tego, co sie pôli ...
Na łostatek, to zgorało sie to, co sie miało spôlić ... i to, co sie niy miało spôlić...
I jô bych sam ino jedne kciôł pedzieć, jedne rzyknóńć, iże ... dziynka bojowyj postawie, richticznymu fasóngowi naszych sztramskich fojermanów ... chałpa Golasiowyj galantno ... sie spolóła! Zgorała do imyntu! *
* Na gróncie „monologu” jednygo ze nôjbarzij wywołanych szałszpilerów i kabaryciôrzy krakowskich Leona Wyrwicza ( Leona Haraschina 1885-1951r).
Nó, pôli sie jak cholera! Erna! A kaj sam sóm kluce do rymizy, do fojerdepa? Kruca fuks! A kaj majóm być kluce jak sie śniymi dziecka bawiyli? Tóż możno utónkali je kajsik we żerapie, we studni ...
Nó, tóż my, fajermany do wrotów i siyłóm je ... Ale jak my tak, to te wrota tak ... a jak wrota tak, to my siak ...
Yntlich my te wrota wywalyli do fasków sie dostali, ruły skuplowali my do szlauchów, szlauchy do plómpów, plómpy do belów. Wziyni my se jesce ku tymu te dwie maluśke fojerszpricki, co to my je jesce łod Miymców erbli na fojermóńskich łodgrywkach ...
Nó, tóż jadymy w te pyndy gasić!
Przikludziyli my sie na miyjsce a chałpa Golasiowyj ... nó, pôli sie jak cholera, gore jak jasny pierón!
Nó, tóż my do ruły łod szlauchów, szlauchy łod plómpów, plómpy łod tyj naszyj beli ... napoczynómy gasić.
Nale, jak ci my mieli gasić, kiej Golasiowô miała wczorej pranie? ... Nó, i wszyjsko woda wylôła ... nó, niy ma sie z cego chichrać ...
Nó, tóż my juzaś ruły do szlauchów, szlauchy do plómpów, plómpy do naszyj beli ... jadymy, melómy ... po woda ...
Pojechalichmy i jak już ci my nalôli fol tyj wody to aże sie nóm po baciokach lôło. Niy rzykna, wrôcało ci sie nóm szykowniście, wesoło i ... śpiywajóncy ... Erich miôł gryfnô halbecka we kabzi ...
Przikludziyli my sie nazôd, na plac do Golasiowyj ... zaziyrómy ... nó, a chałpa Golasiowyj pôli sie jak cholera, jak sto pierónów.
Na to ci przilazuje nasz pón kómandant, brandmajster i sie pytô:
– Kaj sie pôli?
Nó, niych go ślag trefi, nó ... chałpa Golasiowyj sie pôli jak sto diosków a tyn sie pytô kaj sie pôli.
Nó, tóż my mu gôdómy, co sam sie pôli, samtukej gore ... a chop ci miôł łeb, miôł palica niy łod parady. Nó, na zicher miôł łeb i gôdô nóm tak:
– Suchejcie chopcy! Jô wóm niy byda gôdôł tak abo tak, nó, bo jak jô wóm rzykna tak abo tak, to wy zrobicie zółwizół tak abo tak i bydzie ... tak abo tak ...
Nó, tóż zróbcie tak i tak.
– Suchejcie chopcy! Weźnijcie sie tyn kibelek, stóńcie sie wszyjske we raji i sie tak podôwejcie tyn kibelek łón łónymu, łón łónymu, łón łónymu, łón łonymu a tyn łostatni we raji to niych leje ta woda ... ino we łogyń ...
Nó, tóż my zrobiyli jak łón nóm pedziôł. Wziyni my sie tyn kibelek, stanyli my sie we raji i tak my se podôwali: łón łónymu, łón łónymu, łón łónymu, łón łónymu a tyn ci łostatni gichôł ino we łogyń ... ino, co nic to niy pómôgało i chałpa Golasiowyj tak choby sie jesce lepszij gorała. Szlag by to trefiół!
Nó, tóż nasz kómandant, nasz brandmajster sie na nôs gawcy, a miôł chop palica, aże miôł! Niy rzykna, miôł na isto łeb! I gôdô ku nóm tak:
– Suchejcie chopcy! Jô wóm niy byda gôdôł tak abo tak, nó, bo jak jô wóm rzykna tak abo tak, nó, to wy se pomyślicie tak abo tak i na łostatek zrobicie zółwizół tak abo tak. Nó, tóż suchejcie! Zróbcie tak. Suchejcie ino! Weźnijcie sie te ajspikle, te wasze cieślicki i tak łodrómbujcie, łodciupujcie to, co sie pôli łod tego, co sie niy pôli, coby to, co sie niy pôli, niy zapolóło sie łod tego, co sie pôli. Nó, bo jak to, co sie niy pôli, zapôli sie łod tego, co sie pôli, nó, to sie spôli, to, co sie niy pôlóło, łod tego, co sie pôli ...
Miôł chop łeb aże miôł, prôwda?
Nó, tóż ... nó, tóż ... my zrobiyli jak nóm kôzôł pón brandmajster: wziyni my se toporki, cieślicki i my łodrómbywali to, co sie pôli, łod tego, co sie niy pôli, coby to, co sie niy pôli niy zapolóło sie łod tego, co sie pôli. Nó, bo jak to, co sie niy pôli, zapôli sie łod tego, co sie pôli, nó, to sie spôli to, co sie niy polóło, łod tego, co sie pôli ...
Na łostatek, to zgorało sie to, co sie miało spôlić ... i to, co sie niy miało spôlić...
I jô bych sam ino jedne kciôł pedzieć, jedne rzyknóńć, iże ... dziynka bojowyj postawie, richticznymu fasóngowi naszych sztramskich fojermanów ... chałpa Golasiowyj galantno ... sie spolóła! Zgorała do imyntu! *
* Na gróncie „monologu” jednygo ze nôjbarzij wywołanych szałszpilerów i kabaryciôrzy krakowskich Leona Wyrwicza ( Leona Haraschina 1885-1951r).
czwartek, 25 lipca 2013
Trzeci synecek...
Terôzki nasze wojôki wandrujóm po świycie na bele jake misyje. I rółz czasu, po śturuch latach za granicóm, wrôcô nazôd do dóm jedyn wojôk. Wlazuje do chałupy a tam na zofie pod ścianóm siedzi trzech synecków... jedyn myńszy łod drugigo...
– Te, babeczko, moja ty roztomiyło, a czyje sóm te dziecka? – pyto sie wojôk swojij baby.
– Nó, jakóż to czyje? Anó, wszyjske nasze chopecku mój ty roztomiyły... pamiyntôsz jakeś piyrszy rółz wykludzôł sie do tyj Afriki?
– Anó, bocza, bocza...
– Jôch wtynczôs bóła niysama, bółach ciynżobno... tak i Hanysek sie urodziół... a zatym, pamiyntôsz, jôch cie nawiedzióła ze inkszymi babami tam we tym Iraku...
– Nó, pamiyntôm – łodrzykô chop, ale tak jakosik ze niydowiyrzaniym.
– Nó, i urodziół sie nóm Lojzik...
– Nó, a tyn trzeci synecek? To fto?
– A cóżeś ty sie taki dociyrny i upierdliwy zrobiół we tym wojsku? Cóżeś sie tak dó niygo prziflostrowôł? Siedzi se moreśnie, usuchliwie... to niech se siedzi!
– Te, babeczko, moja ty roztomiyło, a czyje sóm te dziecka? – pyto sie wojôk swojij baby.
– Nó, jakóż to czyje? Anó, wszyjske nasze chopecku mój ty roztomiyły... pamiyntôsz jakeś piyrszy rółz wykludzôł sie do tyj Afriki?
– Anó, bocza, bocza...
– Jôch wtynczôs bóła niysama, bółach ciynżobno... tak i Hanysek sie urodziół... a zatym, pamiyntôsz, jôch cie nawiedzióła ze inkszymi babami tam we tym Iraku...
– Nó, pamiyntôm – łodrzykô chop, ale tak jakosik ze niydowiyrzaniym.
– Nó, i urodziół sie nóm Lojzik...
– Nó, a tyn trzeci synecek? To fto?
– A cóżeś ty sie taki dociyrny i upierdliwy zrobiół we tym wojsku? Cóżeś sie tak dó niygo prziflostrowôł? Siedzi se moreśnie, usuchliwie... to niech se siedzi!
środa, 24 lipca 2013
We hotylu...
Gryfnisty śtyrogwiôzdkowy hotyl. Wysztiglowany jak ficywyrt we Boże Ciało ymfangszef, recepcyjónista zagaduje jedna pôrka, ftorô wlazła do hotylu:
– A łóni ta na uraub, ja?
– Ja, ja...
– A dziecka to łóni majóm?
– Ja, mómy, mómy...
– Ale terozinku eście jich ze sia na urlaub niy wziyni, ja?
– Anó, niy wziynichmy dziecek...
– To ino ta we dwójka? Taki rómanticzny ausflug, ja?
– Anó, ja... – łodpedziôł chop.
– A moga sie spytać, fto łostôł dóma ze dzieckóma?
– Moja... starô!
– A łóni ta na uraub, ja?
– Ja, ja...
– A dziecka to łóni majóm?
– Ja, mómy, mómy...
– Ale terozinku eście jich ze sia na urlaub niy wziyni, ja?
– Anó, niy wziynichmy dziecek...
– To ino ta we dwójka? Taki rómanticzny ausflug, ja?
– Anó, ja... – łodpedziôł chop.
– A moga sie spytać, fto łostôł dóma ze dzieckóma?
– Moja... starô!
wtorek, 23 lipca 2013
Bodlawy Chińcyk...
Jedyn istny, sklepikôrz, przedowacz we sklepie, pierónym niy miôł rôd chińcyków, kierych corôzki wiyncyj miyszkało we łokolicy. Rółzczasu wlôz do jego gyszeftu chińcyk i gôdô:
– Dziyń dobry..
– Nó, niy tak dobry! – łodpedziôł snerwowany przedowacz.
– Jô kcieć kupić „pedigri pal” dlô mój pies...
– Ale jô ci chopie tego „pedigri” niy sprzedóm, jak chopie niy przikludzisz sam tego psa.
– Ale jô, panoczku, niy chodzić ze psym do sklepu...
– To jô ci chopie, niy sprzedóm tego!
Snerwowany chincyk poszôł po swojigo psa, nó i yntlich kupiół tyn futer dló niygo.
Na drugi dziyń juzaś przilazuje do tego samego sklepu i gôdô:
– Jô kcieć kupić „whiskas” dlô mój kot...
– Niy sprzedóm ci chopie „whiskasa”, jak niy przikludzisz sam tego twojigo łoszkliwego kota!
Jesce barzij łozgzukany chińcyk poszôł po kota i na łostatku erbnół yntlich tyn „whiskas”.
Na trzeci dziyń juzaś przikulwitôł sie do sklepu tyn chińcyk ze sogachnóm papiyrzannóm tytkóm i gôdô ku przedowaczowi:
– Pan wrajzić sam swoja graca rajn...
– Nó, ale po jakiego pieróna? – pytô sie przedowacz.
– Nó, pan wrajzić rajn graca!
Przedowacz wrajziół swoja rynka rajn do tytki a chińcyk rzóńdzi:
– Pomacać, pomacać...
– Nó! Pomacôłech...
– Ciepłe, ja?
– Ja, ciepłe...
– Miyntke ja?
– Ja, miyntke, flapsowate...
– Bo wiedzóm łóni, jô kcieć kupić.... szajspapiór!
– Dziyń dobry..
– Nó, niy tak dobry! – łodpedziôł snerwowany przedowacz.
– Jô kcieć kupić „pedigri pal” dlô mój pies...
– Ale jô ci chopie tego „pedigri” niy sprzedóm, jak chopie niy przikludzisz sam tego psa.
– Ale jô, panoczku, niy chodzić ze psym do sklepu...
– To jô ci chopie, niy sprzedóm tego!
Snerwowany chincyk poszôł po swojigo psa, nó i yntlich kupiół tyn futer dló niygo.
Na drugi dziyń juzaś przilazuje do tego samego sklepu i gôdô:
– Jô kcieć kupić „whiskas” dlô mój kot...
– Niy sprzedóm ci chopie „whiskasa”, jak niy przikludzisz sam tego twojigo łoszkliwego kota!
Jesce barzij łozgzukany chińcyk poszôł po kota i na łostatku erbnół yntlich tyn „whiskas”.
Na trzeci dziyń juzaś przikulwitôł sie do sklepu tyn chińcyk ze sogachnóm papiyrzannóm tytkóm i gôdô ku przedowaczowi:
– Pan wrajzić sam swoja graca rajn...
– Nó, ale po jakiego pieróna? – pytô sie przedowacz.
– Nó, pan wrajzić rajn graca!
Przedowacz wrajziół swoja rynka rajn do tytki a chińcyk rzóńdzi:
– Pomacać, pomacać...
– Nó! Pomacôłech...
– Ciepłe, ja?
– Ja, ciepłe...
– Miyntke ja?
– Ja, miyntke, flapsowate...
– Bo wiedzóm łóni, jô kcieć kupić.... szajspapiór!
poniedziałek, 22 lipca 2013
Ło piwie deczko inakszij...
Bydzie terôzki sam nikiej u dochtora: nôjprzodzij łobjawy, zatym skuli cego to wszyjsko jes i na łostatku jaki jes na ta niymoc medikamynt. Nó, tóż jadymy sam terôzki podle raje:
– Môsz chopie zimne i poszpluchtane szłapy ... Pewnikiym dziyrżysz ta kufa szago ... Muszisz łobrócić tyn zajdel tak, coby jego gôra zaziyrała ku gipsdece!
– Môsz gorkie i mokre szłapy ... Pewnikiym ci fest po piwie na blaza nacisło ... Stóń se kole jakigosik psa i festelnie jamruj, jaki to tyż łón jes niymoreśny!
– Piwo jes dlô cia pierônym za ciynkie, za słabe ... Moge być, co ty chopie môsz już prózny zajdel ... Napasztnij kogosik, coby ci fóndnół jesce jedna laga!
– Ściana na drugij zajcie szynku jes ugarniyrowano neónlampóma ... Prasknółeś na pukel na dyliny i zaziyrôsz terôzki na gipsdeka ... Prziknółtluj sie pociynglym z koplóm do szynkwasu !
– Môsz chopie we pycholu pôłno sztómli ... Prasknółeś, sfalółeś sie pyskiym na dyliny! ... Musisz juzaś przikrymplować pociynglym ze koplóm do tyjki !
– Piwo niy mô dlô cia żôdnego smaku i môsz jesce ku tymu łoszpluchtanô hymda ze przodku ... Niy łozewrziłeś pychola lebo przityknółeś ta szopa piwa niy do tyj richticznyj tajli gymby ... Pokwanckej sie do haźlika i tam ździebko poturnuj jak sie te piwo słepie!
– Dyliny zdôwajóm ci sie deczko niyłostre, niyrichtik je poradzisz ujzdrzić ... Gawcys sie na sóm spodek kufy ... Spytej jakigosik kamrata, coby ci fóndnół jesce jedna laga piwa!
– Te szynkowne dyliny festelnie ci sie kolybiómóm ... Cheba cie już ze tyj knajpy smycóm na luft ... Dej sie festelnie pozór eźli kludzóm cie do inkszego szynku abo kcóm cie wytrzaść na pychol za dźwiyrze !
– Wszandy naobkoło jes dziwocnie ćma ... Szynk już jes pewnikiym zawarty ... Wyszpekuluj, wycyrkluj ze gospodzkim, kaj tak na isto ty terôzki miyszkôsz!
– Taksa łorôz nafolowano jes jakimsik farbistym flapsym ... Wysłepôłeś możno wiyncyj piwa niźli poradzisz szczimać ... Zadekuj, zaszpóntuj na fest swój pychol, coby tego flapsu niy bóło jesce wiyncyj!
– Wszyjskie sie na cia gawcóm i chichrajóm sie choby nôjynte ... Pewnikiym tanciyrujesz na ladzie we tym szynku ... Musisz terôzki dôwać pozór, coby ślecieć gynał na jakigosik fetownego chopa, cobyś sie kostyrów niy szczaskôł!
– Piwo niy mô swojij zwykowyj farby, jes blank klar ... To niy ma piwo, to jes woda; ftosik cie kce blank do trzyźbości dokludzić ... Prasknij zarôzki chopie tego istnego kufóm bez łeb!
– Łómióm cie i targajóm grace, kichol môsz choby klómka łod zôkrysti i ino filip môsz blank klar ... Bóła festelno haja i szarpacka we szynku ... Przeprôszej terôzki wartko wszyjskich, kierych trefisz, coby ci juzaś chopie niy nadubali i niy ściorali cie do imyntu!
– Żôdnego naobkoło niy boczysz, żôdnego niy wiysz, a i tyn plac tyż ci sie zdô blank cudzy ... Trefiółeś niy na tyn fajer na kiery cie napytali ... Spytej sie gibko cy majóm sam piwo za kiere niy musisz bulić ani złocioka!
– Twoje śpiywanie to ino jes charcynie i wiskanie choby fto kota łobdziyrôł ze skóry ... Piwo pewnikiym jes za ciynkie, za słabe ... Szluknij sie dwa lebo trzi razy tela tego piwa i bydzie wszyjsko do porzóndku!
– Niy mogesz sie chopie spómnieć, zaboczółeś blank sztrofki ze tyj śpiywki ... Piwo jes festelnie sztramskie ... Zagrej sie na ciji lebo na luftowyj gitarze!
Kuknijcie! Mocka tego wszyjskigo sam idzie wytuplikować, wyeklerować coby chopy mieli anóng, coby chopy poradziyli sie wystawić – a baby tyż na isto do łostatka spomiarkowali – iże słepanie piwa niy jes tak blank ajnfach nikiej by sie to kómu zdało, prôwda chopy?
I coby terôzki, coby polekuśku pójńść ku łostatkowi rzykna jesce za cysôrzym Wilhelmym. Miôł ci łón kiejsik wrzesknóńć we złóści: „Dejcie mi sam baba, ftorô mô pierónym rada piwo, a podbija ci côłki świat.”
A u mie jes juzaś blank inkaszij. Jô, nó ja, móm baba, ftorô niy mô rada, kiej jô słepia piwo. Kiejbyście słyszeli te jeji jamrowanie i górzke żôle, kiej ino sie lajstna taki jakisik maluśki, pomiyrny szejściópak jakigosik biyru. To ci jes u nij jakiś fant, fimel. Kiej ino wlazuja we jakô alyjka ze brówarym w gracy, zarôzki napoczynô sie ciepanie afków.
Ale, to przeca jô jes Panym tego dómu i niy dóm zwóli, coby baba, tyn „puch marny”, gôdała mi co móm robić, i beztóż tyż uzdołech kupować se piwo ino wtynczôs, kiej moja starô mô ... nocnô słóżba. Z poczóntku bóło wszyjsko jak przinoleżi ale po jakimsik czasie napoczła cosik podyjzdrzywać, bo już ci niy słepôłech piwa przi nij, a przeca nigdy bych sie go niy łodrzyknół. A i ze gymby mi zawdy capiyło jak ze dylinów we kaczmie na Listopada a terôzki niy. Ftoregoś dnioszka wszyjsko sie wydało. Nôjprzodzij kukła do mojigo szrancka na balkónie a niyskorzij jesce, wrôcajónc ze szychty, pogracała (co za uwziyntość i srogô stanówczość we kroczaniu ku prôwdzie) we naszym hasioku (a miyszkómy we swojij chałpie) i ... znodła dówody zbródni.
Jezderyny! Co sie wtynczôs dziôło! Jużech myślôł, iże jako sprawca dómu, gowa familiji byda musiôł zajmnóńć przinoleżny mi plac na sztrółdeklu przi dźwiyrzach. Efektym tego rómraju bóło to, iżech juzaś napocznół kupować, sprôwiać sie piwo lygalnie, ale ze narôżaniym sie na niychciane efekty „audio” i „wideo”. Ale nôjgorsze w tym wszyjskim jes to, iże jô babów nigdy i blank do łostatka niy spokopia. Móm mniymani, iże dziyń, w kierym chop spomiarkuje, zrozumi kobiyta, bydzie łostatnim dnioszkym naszyj cywilizacyji (eźli by to miôł być tyn 2012 rok, ło kierym sztyjc rzóndzóm roztomajte planieciôrze?).
Po jakiymu take łozwôżani, takô refleksjô? Anó, na mój łostatni gyburstak moja Elza sprawióła mi szejść szykownistych zajdli do piwa i taki kónsztmajsterski, stopieróński strzybny flaszynefner!!!
I jesce – podwiyl niy môcie dosik – rzykna, iże jô na isto spółczuja wszyjskim tym, kierzi niy słepióm. Wstôwajóm ło szaroku i już gynał wiedzóm, iże bez côłki dziyń bydóm sie czuć .... blank tak samo!
– Môsz chopie zimne i poszpluchtane szłapy ... Pewnikiym dziyrżysz ta kufa szago ... Muszisz łobrócić tyn zajdel tak, coby jego gôra zaziyrała ku gipsdece!
– Môsz gorkie i mokre szłapy ... Pewnikiym ci fest po piwie na blaza nacisło ... Stóń se kole jakigosik psa i festelnie jamruj, jaki to tyż łón jes niymoreśny!
– Piwo jes dlô cia pierônym za ciynkie, za słabe ... Moge być, co ty chopie môsz już prózny zajdel ... Napasztnij kogosik, coby ci fóndnół jesce jedna laga!
– Ściana na drugij zajcie szynku jes ugarniyrowano neónlampóma ... Prasknółeś na pukel na dyliny i zaziyrôsz terôzki na gipsdeka ... Prziknółtluj sie pociynglym z koplóm do szynkwasu !
– Môsz chopie we pycholu pôłno sztómli ... Prasknółeś, sfalółeś sie pyskiym na dyliny! ... Musisz juzaś przikrymplować pociynglym ze koplóm do tyjki !
– Piwo niy mô dlô cia żôdnego smaku i môsz jesce ku tymu łoszpluchtanô hymda ze przodku ... Niy łozewrziłeś pychola lebo przityknółeś ta szopa piwa niy do tyj richticznyj tajli gymby ... Pokwanckej sie do haźlika i tam ździebko poturnuj jak sie te piwo słepie!
– Dyliny zdôwajóm ci sie deczko niyłostre, niyrichtik je poradzisz ujzdrzić ... Gawcys sie na sóm spodek kufy ... Spytej jakigosik kamrata, coby ci fóndnół jesce jedna laga piwa!
– Te szynkowne dyliny festelnie ci sie kolybiómóm ... Cheba cie już ze tyj knajpy smycóm na luft ... Dej sie festelnie pozór eźli kludzóm cie do inkszego szynku abo kcóm cie wytrzaść na pychol za dźwiyrze !
– Wszandy naobkoło jes dziwocnie ćma ... Szynk już jes pewnikiym zawarty ... Wyszpekuluj, wycyrkluj ze gospodzkim, kaj tak na isto ty terôzki miyszkôsz!
– Taksa łorôz nafolowano jes jakimsik farbistym flapsym ... Wysłepôłeś możno wiyncyj piwa niźli poradzisz szczimać ... Zadekuj, zaszpóntuj na fest swój pychol, coby tego flapsu niy bóło jesce wiyncyj!
– Wszyjskie sie na cia gawcóm i chichrajóm sie choby nôjynte ... Pewnikiym tanciyrujesz na ladzie we tym szynku ... Musisz terôzki dôwać pozór, coby ślecieć gynał na jakigosik fetownego chopa, cobyś sie kostyrów niy szczaskôł!
– Piwo niy mô swojij zwykowyj farby, jes blank klar ... To niy ma piwo, to jes woda; ftosik cie kce blank do trzyźbości dokludzić ... Prasknij zarôzki chopie tego istnego kufóm bez łeb!
– Łómióm cie i targajóm grace, kichol môsz choby klómka łod zôkrysti i ino filip môsz blank klar ... Bóła festelno haja i szarpacka we szynku ... Przeprôszej terôzki wartko wszyjskich, kierych trefisz, coby ci juzaś chopie niy nadubali i niy ściorali cie do imyntu!
– Żôdnego naobkoło niy boczysz, żôdnego niy wiysz, a i tyn plac tyż ci sie zdô blank cudzy ... Trefiółeś niy na tyn fajer na kiery cie napytali ... Spytej sie gibko cy majóm sam piwo za kiere niy musisz bulić ani złocioka!
– Twoje śpiywanie to ino jes charcynie i wiskanie choby fto kota łobdziyrôł ze skóry ... Piwo pewnikiym jes za ciynkie, za słabe ... Szluknij sie dwa lebo trzi razy tela tego piwa i bydzie wszyjsko do porzóndku!
– Niy mogesz sie chopie spómnieć, zaboczółeś blank sztrofki ze tyj śpiywki ... Piwo jes festelnie sztramskie ... Zagrej sie na ciji lebo na luftowyj gitarze!
Kuknijcie! Mocka tego wszyjskigo sam idzie wytuplikować, wyeklerować coby chopy mieli anóng, coby chopy poradziyli sie wystawić – a baby tyż na isto do łostatka spomiarkowali – iże słepanie piwa niy jes tak blank ajnfach nikiej by sie to kómu zdało, prôwda chopy?
I coby terôzki, coby polekuśku pójńść ku łostatkowi rzykna jesce za cysôrzym Wilhelmym. Miôł ci łón kiejsik wrzesknóńć we złóści: „Dejcie mi sam baba, ftorô mô pierónym rada piwo, a podbija ci côłki świat.”
A u mie jes juzaś blank inkaszij. Jô, nó ja, móm baba, ftorô niy mô rada, kiej jô słepia piwo. Kiejbyście słyszeli te jeji jamrowanie i górzke żôle, kiej ino sie lajstna taki jakisik maluśki, pomiyrny szejściópak jakigosik biyru. To ci jes u nij jakiś fant, fimel. Kiej ino wlazuja we jakô alyjka ze brówarym w gracy, zarôzki napoczynô sie ciepanie afków.
Ale, to przeca jô jes Panym tego dómu i niy dóm zwóli, coby baba, tyn „puch marny”, gôdała mi co móm robić, i beztóż tyż uzdołech kupować se piwo ino wtynczôs, kiej moja starô mô ... nocnô słóżba. Z poczóntku bóło wszyjsko jak przinoleżi ale po jakimsik czasie napoczła cosik podyjzdrzywać, bo już ci niy słepôłech piwa przi nij, a przeca nigdy bych sie go niy łodrzyknół. A i ze gymby mi zawdy capiyło jak ze dylinów we kaczmie na Listopada a terôzki niy. Ftoregoś dnioszka wszyjsko sie wydało. Nôjprzodzij kukła do mojigo szrancka na balkónie a niyskorzij jesce, wrôcajónc ze szychty, pogracała (co za uwziyntość i srogô stanówczość we kroczaniu ku prôwdzie) we naszym hasioku (a miyszkómy we swojij chałpie) i ... znodła dówody zbródni.
Jezderyny! Co sie wtynczôs dziôło! Jużech myślôł, iże jako sprawca dómu, gowa familiji byda musiôł zajmnóńć przinoleżny mi plac na sztrółdeklu przi dźwiyrzach. Efektym tego rómraju bóło to, iżech juzaś napocznół kupować, sprôwiać sie piwo lygalnie, ale ze narôżaniym sie na niychciane efekty „audio” i „wideo”. Ale nôjgorsze w tym wszyjskim jes to, iże jô babów nigdy i blank do łostatka niy spokopia. Móm mniymani, iże dziyń, w kierym chop spomiarkuje, zrozumi kobiyta, bydzie łostatnim dnioszkym naszyj cywilizacyji (eźli by to miôł być tyn 2012 rok, ło kierym sztyjc rzóndzóm roztomajte planieciôrze?).
Po jakiymu take łozwôżani, takô refleksjô? Anó, na mój łostatni gyburstak moja Elza sprawióła mi szejść szykownistych zajdli do piwa i taki kónsztmajsterski, stopieróński strzybny flaszynefner!!!
I jesce – podwiyl niy môcie dosik – rzykna, iże jô na isto spółczuja wszyjskim tym, kierzi niy słepióm. Wstôwajóm ło szaroku i już gynał wiedzóm, iże bez côłki dziyń bydóm sie czuć .... blank tak samo!
piątek, 19 lipca 2013
Rzykómy....
Mały Hanysek przilazuje ku mamulce i sie pytô:
– Mamulko! Mamulko, a jak sie robi synecka? Na boku, abo na basisku?
– Ło ty giździe sakramyncki! Co to za pytani? We twojich latach? Patrz mi sie stracić, a gibko, bo cie praskna bez pysk! – łozgzukała sie mamulka.
Hanysek poszôł z tym pytaniym do łojca.
– Tatulku jak sie robi synka? Na boku abo na basisku?
– Jô ci dóm interesiyrować sie takimi zachami! Łod dzisiej dwa dni szlus ze kómputrym! Nó, i patrz mi sie stracić, a gibko!
Markotny Hanysek poszôł na łostatku do starzika.
– Ópa, a jak sie robi synka? Na boczku abo na basisku?
– Wiysz synek, kiejby jô to jesce pamiyntôł.... Ale, rzyknij mi czamu razinku kcesz to wiedzieć?
– Bo, wiycie Ółpa, dzisiej nasz kapelónek na katyjmusie uczół nôs rzegnaniô sie. I jô pamiyntóm jak sie robi „w imię ojca”, ale blank niy bocza, eźli „syna” robióło sie na brzuchu abo tak barzij na lewym... boku?
– Mamulko! Mamulko, a jak sie robi synecka? Na boku, abo na basisku?
– Ło ty giździe sakramyncki! Co to za pytani? We twojich latach? Patrz mi sie stracić, a gibko, bo cie praskna bez pysk! – łozgzukała sie mamulka.
Hanysek poszôł z tym pytaniym do łojca.
– Tatulku jak sie robi synka? Na boku abo na basisku?
– Jô ci dóm interesiyrować sie takimi zachami! Łod dzisiej dwa dni szlus ze kómputrym! Nó, i patrz mi sie stracić, a gibko!
Markotny Hanysek poszôł na łostatku do starzika.
– Ópa, a jak sie robi synka? Na boczku abo na basisku?
– Wiysz synek, kiejby jô to jesce pamiyntôł.... Ale, rzyknij mi czamu razinku kcesz to wiedzieć?
– Bo, wiycie Ółpa, dzisiej nasz kapelónek na katyjmusie uczół nôs rzegnaniô sie. I jô pamiyntóm jak sie robi „w imię ojca”, ale blank niy bocza, eźli „syna” robióło sie na brzuchu abo tak barzij na lewym... boku?
czwartek, 18 lipca 2013
Rebe, rebe...
Prziszôł rółz karlus do rabina i prosi go ło dorada:
– Rebe, a jô, to sie kca łożynić!
– Nó, to sie żyń chopie!
– Ale moja libsta jes żadnô jak noc przed geltakym i gupiô jak fónt presówy!
– Nó, to sie niy żyń karlusie!
– Ale łóna mô sroge wiano, srogi aussztojer...
– Nó, to sie chopie żyń!
– Tela, co moja świekra jes łogrómnucnie łoszkliwô i chamliwô, richticznô skómpidusza i szlajerojla!
– Ło, jezderkusie! To sie karlusie niy żyń!
– Ale, rebe, mój szwigerfater jes za to roztomiyły i łobiecôł, iże mi umożni wlejziynie do jejigo gyszeftu...
– Nó, to sie chopie żyń, a zarôzki!
– Mój ty roztomiyły rebe! Jô prziszôł ku cia po dorada, miarkujesz rebe?
– Nó, tóż moja dorada jest takô”: ty sie zarôzki łokrzcij i przyjńdź na katolickô wiara!
– A to mi jakosik dopómoże?
– Niy! Ale bydziesz chopie zawrôcôł dupa swojimu farorzowi, a niy MIE!
– Rebe, a jô, to sie kca łożynić!
– Nó, to sie żyń chopie!
– Ale moja libsta jes żadnô jak noc przed geltakym i gupiô jak fónt presówy!
– Nó, to sie niy żyń karlusie!
– Ale łóna mô sroge wiano, srogi aussztojer...
– Nó, to sie chopie żyń!
– Tela, co moja świekra jes łogrómnucnie łoszkliwô i chamliwô, richticznô skómpidusza i szlajerojla!
– Ło, jezderkusie! To sie karlusie niy żyń!
– Ale, rebe, mój szwigerfater jes za to roztomiyły i łobiecôł, iże mi umożni wlejziynie do jejigo gyszeftu...
– Nó, to sie chopie żyń, a zarôzki!
– Mój ty roztomiyły rebe! Jô prziszôł ku cia po dorada, miarkujesz rebe?
– Nó, tóż moja dorada jest takô”: ty sie zarôzki łokrzcij i przyjńdź na katolickô wiara!
– A to mi jakosik dopómoże?
– Niy! Ale bydziesz chopie zawrôcôł dupa swojimu farorzowi, a niy MIE!
środa, 17 lipca 2013
Rapitółza...
Łozprawiajóm dwa kamraty.
– Te! Jorg! A czamu ty môsz takô ojla i ku tymu kalny ślyp? – pytô jedyn.
– Anó, Wystôw sie, iże wlazuja jak zawdy do chałpy, legóm we prykolu, kukóm tak, a na łoknie skoko żaba, pierónym żadnô rapitółza. Myśla se Antek – co jes lółz? A ta rapitółza ku mie:
– Weź mie chopecku do swojigo prykola!
– Wiysz Antek, jô jes w sztichu, a ta żaba ku mie juzaś:
– A weź mie chopecku do prykola! Niy bydziesz żałowôł!
– Nó, i Jorguś?
– Anó, toch jóm wzión rajn do tego mojigo prykola – łodpedziôł kamrat. – A łóna dalszij rzóńdzi:
– Dej mi chopecku kusika....
– Ło sto pierónów! Tak ci pedziała – niy dowiyrzôł Antek.
– Nó, tóż jô jij łodrzykóm, iże mô mi dać pokój, bo cheba blank łogupła. Ale łóna nic ino dalszij uwziyńcie prosi cobych jóm pocałowôł.
– Dej mi kusika, dej mi dziubecka a na isto niy bydziesz żałowôł!
– Nó, i...
– Nó, tóżech jóm pocałowôł, dôłech jij sztramskigo kusika, a łóna we tym łoka mrziku przemiynióła sie we gryfnistô królewnô. Wtynczôs wlazła do chałpy moja starô i wystôw sie to, forszteluj se, iże mi blank ... niy uwierzóła, co to bóła ino żadnô żaba, łoszkliwô rapitółza!
– Te! Jorg! A czamu ty môsz takô ojla i ku tymu kalny ślyp? – pytô jedyn.
– Anó, Wystôw sie, iże wlazuja jak zawdy do chałpy, legóm we prykolu, kukóm tak, a na łoknie skoko żaba, pierónym żadnô rapitółza. Myśla se Antek – co jes lółz? A ta rapitółza ku mie:
– Weź mie chopecku do swojigo prykola!
– Wiysz Antek, jô jes w sztichu, a ta żaba ku mie juzaś:
– A weź mie chopecku do prykola! Niy bydziesz żałowôł!
– Nó, i Jorguś?
– Anó, toch jóm wzión rajn do tego mojigo prykola – łodpedziôł kamrat. – A łóna dalszij rzóńdzi:
– Dej mi chopecku kusika....
– Ło sto pierónów! Tak ci pedziała – niy dowiyrzôł Antek.
– Nó, tóż jô jij łodrzykóm, iże mô mi dać pokój, bo cheba blank łogupła. Ale łóna nic ino dalszij uwziyńcie prosi cobych jóm pocałowôł.
– Dej mi kusika, dej mi dziubecka a na isto niy bydziesz żałowôł!
– Nó, i...
– Nó, tóżech jóm pocałowôł, dôłech jij sztramskigo kusika, a łóna we tym łoka mrziku przemiynióła sie we gryfnistô królewnô. Wtynczôs wlazła do chałpy moja starô i wystôw sie to, forszteluj se, iże mi blank ... niy uwierzóła, co to bóła ino żadnô żaba, łoszkliwô rapitółza!
wtorek, 16 lipca 2013
Starzik – wojôk
Rółczasu rechtórka kôzała na lekcyjô narychtować dzieckóm jakosik gyszichtka ze mórałym, ze myślónkym. Te łozprôwki, gyszichtki mieli dzieckóm łopedzieć jejich łojce. Na drugi dziyń dziecka podle raji napoczynajóm łozprawiać. Piyrszô bóła Gryjtka.
– Moja mamulka i tatulek chowajóm kury, cichtujóm je na miynso. Kiejsik my sie lajstli mocka kurzóntek, łojce już rachowali wiela zarobióm, wiela na tym utarżóm, ale wszyjske zdechli.
– Nó, gryfnie Gryjtko, ale jaki ze tego jes mórał, jakô jes z tego nauka?
– Niy rachuj cowieku pijyndzy podwiyl kurzóntka niy dorosnóm! – tak pedzieli mamulka i tatulek.
Za Gryjtkóm napocznół łozprawiać mały Manek.
– Moje łojce majóm bratraum, znacy sie wylyngarniô kurzóntek. Kiejsik kury sniyśli mocka jajec i mamulka ze tatulkiym już ci tyż wartko rachowali wiela to tyż na tym przidubnóm, wiela zarobióm. Ale ze tych wszysjkich jajec wykluli sie same kokoty.
– Gryfnie Manku, ale jaki z tego mórał?
– Niy ze kôżdego jajca wylyngnie sie kurza! – tak rzykli wrółz po tym cufalu mamulka i tatulek.
– Nó, szykownie, a terôzki ty Hanysku! – rzykła rechtórka.
– Łojciec tak mi pedziôł. Kiejsik starzik Stanik, bez drugô wojna, bół ci tym „cichociymnym”. Nó i ściepli go na falszirmie, na spadochrónie nad Polskóm. Miôł przi sia ino móndur ichni wafynrok, gywera, takô ynglickô pistółla, bez sto patrółnów, pitwok i ku tymu srogô flaszka ichnij whisky. Jakesik piyńćdziesiónt myjtrów nad ziymióm merknół, iże ślatuje gynał na pojstrzodek miymieckij garnizóny. Już tyż ci go i Miymce wyświdrzyli, przifilowali, tóż tyż starzik Stanik wysłepôł côłkô flaszka tyj ichnij gorzôły na eks (coby sie łóna, ta flaszka niy strzaskała), rozpôsôł, łodepnół tyn spadochrón i śleciôł ze dwadziestuch myjtrów na sóm pojstrzodek tyj miymieckij garnizóny.
Nó, i sam ci sie napoczło! Starzik pruje ze tyj jego gywery, Miymcy walóm sie na ziym nikiej hamerikóńske chałpy ze papyndekla! Kwie ci naobkoło bóło wiyncyj niźli na filmach ze Arnoldym Schwarzeneggerym. Ukatrupoiół tak ze łoziymdziesiyńciuch, i kiej mu sie skóńczyli patrółny, wycióng pitwok i napocznół starzik Stanić kosić Miymców jak Boryna łobiyli. Tak na możno trzidziestym Miymcu klinga sie połómała, rest Miymców starzik zatrzas swojim szczewikym i... pitnół.
W klasie sroge stropiyni. Rechtórka pytô sie tak opaternie Hanyska:
– Nó, Hanysku, szykownistô ta gyszichta, ale jakô śnij nauka?
– Nó, tyż żech sie mojigo tatulka ło to spytôł, a łón mi na to rzyknół:
– Synek! Niy wkurwiej starzika Stanika kiej deczko sie napiere! Miarkujesz?
– Moja mamulka i tatulek chowajóm kury, cichtujóm je na miynso. Kiejsik my sie lajstli mocka kurzóntek, łojce już rachowali wiela zarobióm, wiela na tym utarżóm, ale wszyjske zdechli.
– Nó, gryfnie Gryjtko, ale jaki ze tego jes mórał, jakô jes z tego nauka?
– Niy rachuj cowieku pijyndzy podwiyl kurzóntka niy dorosnóm! – tak pedzieli mamulka i tatulek.
Za Gryjtkóm napocznół łozprawiać mały Manek.
– Moje łojce majóm bratraum, znacy sie wylyngarniô kurzóntek. Kiejsik kury sniyśli mocka jajec i mamulka ze tatulkiym już ci tyż wartko rachowali wiela to tyż na tym przidubnóm, wiela zarobióm. Ale ze tych wszysjkich jajec wykluli sie same kokoty.
– Gryfnie Manku, ale jaki z tego mórał?
– Niy ze kôżdego jajca wylyngnie sie kurza! – tak rzykli wrółz po tym cufalu mamulka i tatulek.
– Nó, szykownie, a terôzki ty Hanysku! – rzykła rechtórka.
– Łojciec tak mi pedziôł. Kiejsik starzik Stanik, bez drugô wojna, bół ci tym „cichociymnym”. Nó i ściepli go na falszirmie, na spadochrónie nad Polskóm. Miôł przi sia ino móndur ichni wafynrok, gywera, takô ynglickô pistółla, bez sto patrółnów, pitwok i ku tymu srogô flaszka ichnij whisky. Jakesik piyńćdziesiónt myjtrów nad ziymióm merknół, iże ślatuje gynał na pojstrzodek miymieckij garnizóny. Już tyż ci go i Miymce wyświdrzyli, przifilowali, tóż tyż starzik Stanik wysłepôł côłkô flaszka tyj ichnij gorzôły na eks (coby sie łóna, ta flaszka niy strzaskała), rozpôsôł, łodepnół tyn spadochrón i śleciôł ze dwadziestuch myjtrów na sóm pojstrzodek tyj miymieckij garnizóny.
Nó, i sam ci sie napoczło! Starzik pruje ze tyj jego gywery, Miymcy walóm sie na ziym nikiej hamerikóńske chałpy ze papyndekla! Kwie ci naobkoło bóło wiyncyj niźli na filmach ze Arnoldym Schwarzeneggerym. Ukatrupoiół tak ze łoziymdziesiyńciuch, i kiej mu sie skóńczyli patrółny, wycióng pitwok i napocznół starzik Stanić kosić Miymców jak Boryna łobiyli. Tak na możno trzidziestym Miymcu klinga sie połómała, rest Miymców starzik zatrzas swojim szczewikym i... pitnół.
W klasie sroge stropiyni. Rechtórka pytô sie tak opaternie Hanyska:
– Nó, Hanysku, szykownistô ta gyszichta, ale jakô śnij nauka?
– Nó, tyż żech sie mojigo tatulka ło to spytôł, a łón mi na to rzyknół:
– Synek! Niy wkurwiej starzika Stanika kiej deczko sie napiere! Miarkujesz?
poniedziałek, 15 lipca 2013
Dziołszka...
Niydôwno napoczli sie dlô dziecek feryje. Tak niyskoro na łodwieczerz jedna mamulka kukła do izby swojij ceruszki i ujzdrzała na zofie listecek we ftorym stôło tak:
Moja roztomiyłô Mamulko!
Yntlich mómy już szlus ze szulóm. Dló mie już na... zawdy. Łod pierónym dôwna przaja jednymu karlusowi i uzdalichmy śniym, co terôzki już na zicher drapsnymy łod łojców. Jô miarkuja, iże tobie by sie to niy zdało, ale łón ci jes taki całbrowny, taki szmelcich! Te jejigo wyżgane na ciyle łobrôzki, te wrajżóne bele kaj piestrzónki, ringi... A tyn jejigo motorcykel!
Ali (bo tak mianuje sie tyn mój szac) miyni, iże jazda na tym motorcyklu we chelmisku to stopieróński grzych. Tyn Ali jes na mojim pónkcie do łostatka pofyrtany, blank ferikt. Gôdô, iżech to jô go retła, bo tyn ankohol, to by go na zicher na łostatku zakatrupiół...
Aha..., i nôjważniyjsze! Bydziesz miała mamulko wnuka! Takôch jes rada! Kamrat mojigo Alego mô ci kajsik we lesie maluśkô drzewiannô chałupka. Jóm ino trza deczko wyrychtować, i niy ma we tyj chałpie ani światła, ani wody, ale to bydzie tyn nasz nowy dóm. I niy trôp sie mamulko! Bydymy mieli ze czego żyć. Tyn mój szac Ali mô fajnisty, wybórny pómys, szykownistô idyjô. Bydymy do kupy uprôwiać „marihuana” i sprzedôwać jóm na miyście. Mô ci być ze tego pieróńskô kupa pijyndzy! Takôch jes ci rada! Ino sie mamulko niy trôp, prosza! Chnetki już mi piźnie śtyrnôście lôt i na isto moga już przecamć dôwać na sia pozór. Móm ino nôdziyja, iże chnetki wypokopióm móndroki jakô szczypiónka na AIDS... Alymu by to festelnie mógło spómóc...
Twoja roztomiyło cerzicka!
Aha! Na łostatek! Wszyjsko to sóm duperszwancwe i belakwastry. Wszysko to jes jak wjechać ryczkóm pod łóżko!
Jeżech u Kristy, łoglóndómy telewizyjô, i grómy na kómputrze. A jô ci kciałach wystawić, iże sóm gorszyjsze zachy niźli tyn mój côjgnist, te moje cynzórki, ftore znôjdziesz na mojim nachtiszu! Kusiolki!
Moja roztomiyłô Mamulko!
Yntlich mómy już szlus ze szulóm. Dló mie już na... zawdy. Łod pierónym dôwna przaja jednymu karlusowi i uzdalichmy śniym, co terôzki już na zicher drapsnymy łod łojców. Jô miarkuja, iże tobie by sie to niy zdało, ale łón ci jes taki całbrowny, taki szmelcich! Te jejigo wyżgane na ciyle łobrôzki, te wrajżóne bele kaj piestrzónki, ringi... A tyn jejigo motorcykel!
Ali (bo tak mianuje sie tyn mój szac) miyni, iże jazda na tym motorcyklu we chelmisku to stopieróński grzych. Tyn Ali jes na mojim pónkcie do łostatka pofyrtany, blank ferikt. Gôdô, iżech to jô go retła, bo tyn ankohol, to by go na zicher na łostatku zakatrupiół...
Aha..., i nôjważniyjsze! Bydziesz miała mamulko wnuka! Takôch jes rada! Kamrat mojigo Alego mô ci kajsik we lesie maluśkô drzewiannô chałupka. Jóm ino trza deczko wyrychtować, i niy ma we tyj chałpie ani światła, ani wody, ale to bydzie tyn nasz nowy dóm. I niy trôp sie mamulko! Bydymy mieli ze czego żyć. Tyn mój szac Ali mô fajnisty, wybórny pómys, szykownistô idyjô. Bydymy do kupy uprôwiać „marihuana” i sprzedôwać jóm na miyście. Mô ci być ze tego pieróńskô kupa pijyndzy! Takôch jes ci rada! Ino sie mamulko niy trôp, prosza! Chnetki już mi piźnie śtyrnôście lôt i na isto moga już przecamć dôwać na sia pozór. Móm ino nôdziyja, iże chnetki wypokopióm móndroki jakô szczypiónka na AIDS... Alymu by to festelnie mógło spómóc...
Twoja roztomiyło cerzicka!
Aha! Na łostatek! Wszyjsko to sóm duperszwancwe i belakwastry. Wszysko to jes jak wjechać ryczkóm pod łóżko!
Jeżech u Kristy, łoglóndómy telewizyjô, i grómy na kómputrze. A jô ci kciałach wystawić, iże sóm gorszyjsze zachy niźli tyn mój côjgnist, te moje cynzórki, ftore znôjdziesz na mojim nachtiszu! Kusiolki!
niedziela, 14 lipca 2013
Bydzie urlaub eźli niy ...
Przitrefiyło mi sie to wszyjsko, jakech jesce bakôł we werku. Bółech ci już na isto festelnie usiotany, bółech blank ab, a i leberka juz ci tyj mojij „roboty” niy poradziyli szczimać. Uzdołech, co wezna sie jakisik urlałb ale wymiarkowôłech coch wszyjsko – co mi sie przinôleżało – już wykorzystôł i blank do łostatka wybrôłech. Ha, ha! Cosik mi sie zdo, iże bali móm jesce jedyn dziyń (abo i dwa?) na ibrich u dyrechtora wybrany. Pomyślołech, co nôjgibcij udô mi sie szefa zbałamóńcić, kiej zbajstluja cosik takigo gupigo, iptowatego, iże łón napocznie sie nadymnóm lutować i bydzie miôł dlô mie smiyłowani. Nó, bo przeca jeżech usiotany jak sto diosków, przerobióny i ... napoczynô mi łodbijać, napoczynô mi prać na dekel. Przeca to same życie ...
Nastympnygo dnia prziszołech do roboty ździebko za wczas. Podziwôłech sie tak naobkoło, badnółech tu i tam i ...
Móm! Łodbiółech łod dylinów i we łoka mrziku pofurgnółech jak ptôk ku krónlojchtrowi. Chyciółech ci sie go sztram i wisza tak tam na wiyrchu przi gipsdece. Wlazuje rajn do izby mój jedyn kamrat, kiery siedziôł zawdy kole mie we biurze, wyprościół sie, łozdziawiół gymba kiej kuknół na mie (chopie, môsz drzewnianny weźrok abo co?) ...
– Trzim pychol! – szeptłóm ci ku niymu kószpiracyjnie. – rzna ci piźniónygo gupieloka, bo kciôłbych pôrã frajnych dni erbnóńć. Markiyruja ci terôzki fóncla, miarkujesz to?
Pôranôście minutków niyskorzij wlazuje szef, mój dyrechtór. Już łod szweli, łod samygo proga bucy takim rubym sznapsbaritónym i pyto sie mie, co jô tyż tam robia na wiyrchu pod samiuśkóm gipsdekóm.
– Jô ... jô ... pónie dyrechtorze, jô jes ... fóncla, gryfno byrna! – zapisknółech blank cichuśko z wiyrchu.
– Nó, cóżeś ty Ojgyn? Pofyrtało ci sie cosik we filipie! Weź sie lepszij pôrã dni frajnego, niech ci ta twoja palica ździebko przijńdzie do sia, łoddychnij deczko w dóma przi twojij staryj, nie cie wyflujguje aże przijńdziesz do sia!
Wdziyńcznie sfurgółech z wiyrchu na dyliny i wartko napoczynóm sie pakówać. Tela, co kóntym łoka widzã, iże mój biurowy kamrat tyż, ale jesce moc gibcij, napoczynô sie pakówać, zbiyro papióry.
Dyrechtor ździebko znerwówany pytô sie tego mojigo kamrata:
– A ty kaj giździe diosecki?
– Anó, jô tyż pyndaluja do dóm ... niy byda sam przeca po ćmoku siedziôł, prôwda?
Nastympnygo dnia prziszołech do roboty ździebko za wczas. Podziwôłech sie tak naobkoło, badnółech tu i tam i ...
Móm! Łodbiółech łod dylinów i we łoka mrziku pofurgnółech jak ptôk ku krónlojchtrowi. Chyciółech ci sie go sztram i wisza tak tam na wiyrchu przi gipsdece. Wlazuje rajn do izby mój jedyn kamrat, kiery siedziôł zawdy kole mie we biurze, wyprościół sie, łozdziawiół gymba kiej kuknół na mie (chopie, môsz drzewnianny weźrok abo co?) ...
– Trzim pychol! – szeptłóm ci ku niymu kószpiracyjnie. – rzna ci piźniónygo gupieloka, bo kciôłbych pôrã frajnych dni erbnóńć. Markiyruja ci terôzki fóncla, miarkujesz to?
Pôranôście minutków niyskorzij wlazuje szef, mój dyrechtór. Już łod szweli, łod samygo proga bucy takim rubym sznapsbaritónym i pyto sie mie, co jô tyż tam robia na wiyrchu pod samiuśkóm gipsdekóm.
– Jô ... jô ... pónie dyrechtorze, jô jes ... fóncla, gryfno byrna! – zapisknółech blank cichuśko z wiyrchu.
– Nó, cóżeś ty Ojgyn? Pofyrtało ci sie cosik we filipie! Weź sie lepszij pôrã dni frajnego, niech ci ta twoja palica ździebko przijńdzie do sia, łoddychnij deczko w dóma przi twojij staryj, nie cie wyflujguje aże przijńdziesz do sia!
Wdziyńcznie sfurgółech z wiyrchu na dyliny i wartko napoczynóm sie pakówać. Tela, co kóntym łoka widzã, iże mój biurowy kamrat tyż, ale jesce moc gibcij, napoczynô sie pakówać, zbiyro papióry.
Dyrechtor ździebko znerwówany pytô sie tego mojigo kamrata:
– A ty kaj giździe diosecki?
– Anó, jô tyż pyndaluja do dóm ... niy byda sam przeca po ćmoku siedziôł, prôwda?
piątek, 12 lipca 2013
Piyrógi...
Panie dochtorze, mój chop blank nic niy robi we prykolu, żôdnyj ci aktiwnóści, szwóngu zeksualnigo. Cosik mi sie zdô, iże jô już blank na niygo niy działóm...
Dochtór kuknół tak na nia, pomedikowôł i rzykô:
– Dobra! Przepisza pani tak dobre kropecki, môcie je swojimu chopowi tak po trzi kidać do kôżdego jôdła, i to pewnikiym, na isto poskutkuje, bydzie skutne.
Baba przilazuje do chałpy, wlazuje do badywanny, zatym napoczynô rychtować łobiôd. Bydóm dzisiej piyrógi. Walkuje ciôsto i tak se medikuje:
– Eee tam, trzi kropki... wleja możno côłkô flaszecka, co mô być, to bydzie, a możebne, iże bydzie mocka uciychy...
Przilazuje chop ze roboty, piyrógi landujóm na tiszu, baba juzaś wartko wlazuje do badycimra i przeblykô sie we take zeksowne prziłobleczyni.
Łorôz ślyszy swojigo chopa:
– Teee, starô, a pódź sam ino, a wartko!
Baba łodwrzeskuje:
– Już, już, łoka mrzik!
Poprawiô frizura i juzaś słyszy wrzesk swojigo chopa:
– A idziesz to yntlich! Wartko, wartko...
Baba jużaś łodrzykô, iże jesce kwilka... jes ci już festelnie łozjaniylónô...
A stary dalszij wrzescy:
– Starô, pódź sam wartko, bo już niy poradza szczimać!
Ta babecka wartko wyfukła ze tego badycimra, wkarowała do izby... Chop siedzi przi tiszu i trzimô sie za basisko ze śmiychu:
– Ty, starô, a kuknij ino, co sie sam dziyje... te diosecke pierógi sie sam jak sto diosków... pierdolóm, dupczóm sie jak nôjynte...
Dochtór kuknół tak na nia, pomedikowôł i rzykô:
– Dobra! Przepisza pani tak dobre kropecki, môcie je swojimu chopowi tak po trzi kidać do kôżdego jôdła, i to pewnikiym, na isto poskutkuje, bydzie skutne.
Baba przilazuje do chałpy, wlazuje do badywanny, zatym napoczynô rychtować łobiôd. Bydóm dzisiej piyrógi. Walkuje ciôsto i tak se medikuje:
– Eee tam, trzi kropki... wleja możno côłkô flaszecka, co mô być, to bydzie, a możebne, iże bydzie mocka uciychy...
Przilazuje chop ze roboty, piyrógi landujóm na tiszu, baba juzaś wartko wlazuje do badycimra i przeblykô sie we take zeksowne prziłobleczyni.
Łorôz ślyszy swojigo chopa:
– Teee, starô, a pódź sam ino, a wartko!
Baba łodwrzeskuje:
– Już, już, łoka mrzik!
Poprawiô frizura i juzaś słyszy wrzesk swojigo chopa:
– A idziesz to yntlich! Wartko, wartko...
Baba jużaś łodrzykô, iże jesce kwilka... jes ci już festelnie łozjaniylónô...
A stary dalszij wrzescy:
– Starô, pódź sam wartko, bo już niy poradza szczimać!
Ta babecka wartko wyfukła ze tego badycimra, wkarowała do izby... Chop siedzi przi tiszu i trzimô sie za basisko ze śmiychu:
– Ty, starô, a kuknij ino, co sie sam dziyje... te diosecke pierógi sie sam jak sto diosków... pierdolóm, dupczóm sie jak nôjynte...
czwartek, 11 lipca 2013
Gdowa i gdowiec...
Fest już zwiykowane jedna gdowa i jedyn gdowiec zolycóm ze sia łod jakichsik piyńciuch lôt. Tyn istny na łostatku uzdôł se, coby sie ta baba napytać ło rynka, coby sie – jak to Polôki gôdajóm – łoświadczyć. Ta łogdowiało baba wartko rzykła: JA. Na drugi dziyń ło szaroku tyn istny cuci sie tak po lekuśku, ale niy za tela pamiyntô, co tyż mu to wczorej ta jego starucno lubsta łodpedziała. Tak ci sie medikuje:
– Bóła łozjanielónô, uszczyńśliwiónô? Cheba ja. A możno i niy? Wyśmiôła mie? Abo jednakowóż kce wyjńść za mie?
Medikowôł tak możno ze dwie godziny, procno mu bóło spómnieć se jak tyż to na isto we wczorejszy wieczór bół, nó i na łostatku glingô dó nij. Zgańbióny festelnie prziznôwô, iże blan niy pamiyntô, cóż tyż to łóna mu łodpedziała na to, iże kciôłby sie śnióm łożynić.
– Ło mJezusicku! – zawrzeskła baba. – Takôch rada, iże zwónisz dó mie. Jôch pamiyntała, iżech pedziała JA, ino blank przepómniałach... kómu...
– Bóła łozjanielónô, uszczyńśliwiónô? Cheba ja. A możno i niy? Wyśmiôła mie? Abo jednakowóż kce wyjńść za mie?
Medikowôł tak możno ze dwie godziny, procno mu bóło spómnieć se jak tyż to na isto we wczorejszy wieczór bół, nó i na łostatku glingô dó nij. Zgańbióny festelnie prziznôwô, iże blan niy pamiyntô, cóż tyż to łóna mu łodpedziała na to, iże kciôłby sie śnióm łożynić.
– Ło mJezusicku! – zawrzeskła baba. – Takôch rada, iże zwónisz dó mie. Jôch pamiyntała, iżech pedziała JA, ino blank przepómniałach... kómu...
środa, 10 lipca 2013
Policajt....
Jedyn istny, tak wele śtyrdziyści lôt stary, jechôł autobanóm swojim nowiuśkim BMW. Kiej już tak możno ze dwa razy przekroczół dozwolónô pryndkość łorôz uwidziôł we zdrzadełku, we rikszpiglu cerwióno-modre światôłka policajtowego autoka. A iże bół isty szwóngu swojigo autoka, łostro przispieszół. Jednakowóż tyn policajtowy autok niy dôwôł za wygranô. Po jakimsik łoka mrziku tyn istny zdôł se sprawa, pochytôł sie, iże tym tuplym moge se nasporzić mocka zgłóby i łopresyji, nó i zjechôł na rant drógi.
Policajt podlôz ku niemu, bez słówecka sprôwdziół prawo jazdy i pedziôł:
– To bół dló mie festelnie dugi i procny dziyń, móm już chnetki fajrant mojij szychty, a ku tymu jes ci jesce pióntek i to trzinôstego. Móm już pôłnô rzić papiórkowyj roboty, tóż tyż kiej znôjdóm łóni panoczku jakiesik dobre wyłożyni swojigo śmiataniô przedy mnóm, dóm zwólô wóm panoczku łodjechać, i to bez sztrofy.
Chop kwilka pomedikowôł i rzyknół:
– Łóński tydziyń moja starô łostawióła mie ze dzieckóma dlô jakigosik... policajta. Śmiatôłech aże sie kurziłó, boch myślôł, iże kcecie mi jóm panoczku... łoddać!
– Nó, winszuja wóm miyłego szlustydnia! – łodrzyknół na to policajt.
Policajt podlôz ku niemu, bez słówecka sprôwdziół prawo jazdy i pedziôł:
– To bół dló mie festelnie dugi i procny dziyń, móm już chnetki fajrant mojij szychty, a ku tymu jes ci jesce pióntek i to trzinôstego. Móm już pôłnô rzić papiórkowyj roboty, tóż tyż kiej znôjdóm łóni panoczku jakiesik dobre wyłożyni swojigo śmiataniô przedy mnóm, dóm zwólô wóm panoczku łodjechać, i to bez sztrofy.
Chop kwilka pomedikowôł i rzyknół:
– Łóński tydziyń moja starô łostawióła mie ze dzieckóma dlô jakigosik... policajta. Śmiatôłech aże sie kurziłó, boch myślôł, iże kcecie mi jóm panoczku... łoddać!
– Nó, winszuja wóm miyłego szlustydnia! – łodrzyknół na to policajt.
wtorek, 9 lipca 2013
Starô stówa...
Rółzczasu jednymu zwiykowanymu już starzikowi zakciało sie dupczyniô i gôdô do swojij staryj:
– Pódź sam ino starô! Idymy do prykola, kciôłbych sie juzaś chocia rółz dupnóńć.
Starecka ale blank niy mô na to szkrabki. Starzik napocznół medikować jakby sam ta swoja starô zawlyc do prykola i wypokopiół:
– Pódź starô symnóm do prykola, to jô ci zatym dóm... stówa!
Starka wymiarkowała, iże przecamć stówa piechty niy łamzi, zgodzióła sie, poszła ze swojim starym do prykola, starzik sie dupnół i dôł starce ta stówa. Starka łoświycióła fóncla we izbie, łobejzdrzała gynał ta stówa i wrzescy:
– Te! Ty giździe stopieróński! Przecamć to jes stówa jesce ze Waryńskim...!
A starzik ze rułóm na to:
– Nó ja, starô dupa, tóż tyż i starô... stówa...
– Pódź sam ino starô! Idymy do prykola, kciôłbych sie juzaś chocia rółz dupnóńć.
Starecka ale blank niy mô na to szkrabki. Starzik napocznół medikować jakby sam ta swoja starô zawlyc do prykola i wypokopiół:
– Pódź starô symnóm do prykola, to jô ci zatym dóm... stówa!
Starka wymiarkowała, iże przecamć stówa piechty niy łamzi, zgodzióła sie, poszła ze swojim starym do prykola, starzik sie dupnół i dôł starce ta stówa. Starka łoświycióła fóncla we izbie, łobejzdrzała gynał ta stówa i wrzescy:
– Te! Ty giździe stopieróński! Przecamć to jes stówa jesce ze Waryńskim...!
A starzik ze rułóm na to:
– Nó ja, starô dupa, tóż tyż i starô... stówa...
poniedziałek, 8 lipca 2013
Ryklamy tuplowanie...
Rajcujóm Wôs ryklamy? Niyftorych możno i rajcujóm, ale wiynkszóścióm to ci poradzóm nóm festelnie dopolić i nôs łozgzukać. Poradzóm tyż te łoszkliwe ryklamy, nó, możno ino niyftore, pokôzać wszyjske nasze fyjlery.
Bez łostatnie tydnie sztyjc furgajóm we telewizyji (i to we wszyjskich kanalach) ryklamy jôdła narychtowanego ze kurzóntkowygo miynsa. To, iże skazujóm jak te filyje trza łobkulać we trzityj żymle, jak ci je zatym uskwarzić, to jô jesce miarkuja. Ale, kiej już te jôdło jes blank fertik, jedna mamzela ze swojóm rubóm rzicióm zicuje na tiszu i napoczynô ćkać ze uciychóm, choby ji fto nowy lipynsztift darowôł. We inkszyj juzaś ryklamie dziecka bieróm sie do łobiadu (gôdajóm, co to jes na isto łobiôd) i ćkajóm chapich i przepadzito te jôdło... palcyskóma.
A niyskorzij niyftore łochyntole dziwujóm sie, po jakiymu my niy poradzymy znôjść sie we dobryj asiście, niy poradzymy jejść – jak przinôleżi – widôłkóm i nożym, abo ćkómy we restaurańcie jak... Hamerikóny.
Nôjbarzij to mie ale majóm te wszyjske ryklamy pilów, kropków, i cego tam jesce ba bachory, na durchfal abo na zasztopowanie, na sztopszajsy. Abo inksze juzaś na kucanie, na gôrło i take tam mecyje. A mie sie zdô, co nojlepszy medikamynt na kucanie to pewnikiym bółby... laxigen... Ja, ja... spróbujcie łyknóńć tego laxigynu a niyskorzij ... kucnóńć...
Abo ryklamy cygaretów. Terôzki na kożdym paksliku idzie przeczytać, co kurzynie sztopuje u chopów „potyncjô”. Kaj indzij juzaś napisali, co kurzynie zabijô po lekuśku ... a fto by sie tam uwijôł? Bezmać jak sie siedzi do kupy ze chopami, ftore mocka kurzóm to napoczynô mlyka we cyckach brakować... Ja, jô łónegdaj (kiej jeszcze we mojim szynkłu szło kurzić) prziszołech do dóm i napocznółech sie te moje cycki łoglóndać... ja, to niy ma nic do śmiychu... take jakesik maluśke byli. A terôzki, kiej już niy lza we kaczmie kurzić, to take choby srogsze mi sie łóne zrobiyli, a możnoch sie ... spas za tela, bez kurzyniô?
Widza kesjik kamrata przi budce ze cygaretami...
– Dejcie mi paketlik cygaretów... ło sto pierónów, sztopujóm, haltujóm „erekcjô” ... tfu! Do sto pierónów... dejcie mi te ze rakiym!
Nale, nôjwiyncyj łostudy jes samtukej ze gyszynkóma. Mikołôj z miechym, Dzieciónteczko ze gyszynkami pod jedla, wszyjsko to znómy, aże znómy. Ku tymu gyburstak, gorolske imiyniny, namstag i sztyjc sprôwiómy kómusik, abo i dlô sia gyszynki. A Wiycie, kiej ftosik kupuje nóm gyszynk, to wiynkszóścióm jes ci to cosik blank, ale to blank nadbytnikgo, darymnygo i potrza go jak stare wertiko. Jô jeżech już deczko zwiykowany i terôzki zdô mi sie, iże żôdyn na isto blank niy miarkuje, co tyż to my mómy rade a czego tak do łostatka niy ciyrpiymy. Beztóż tyż co niy bóńdź kupi nóm łofiarodôwca, sztifter, niy łobdarzi nôs tym, co bychmy na isto kcieli erbnóńć. Same miarkujecie, iże bez świynta mómy do czyniyniô ze takim ci efektym „szarłatnigo tornada” świyntego Mikołôja. Te diosecke tornado unósi w luft milijółny gyszynków i bloank cufalowô umiyszczô je pod krisbaumym. Zielóny switer ze lelyniym ze przodku? Prask! Mikrowela, ftorô źre sztrómu jak koksiôk wónglô? Drzist! Rzezanô kryka abo plastikowe berła? A môsz chopie!
I to ci jes na zicher blank prostô dróga ku sprôwianiu niyprzidajnych, psinco wert i łode złygo amynt – zachów. Ale, idzie tyż pedzieć, co łobdarówany, łodbiórca twojigo gyszynku, na tyn przikłôd laci ze cicikiym abo krajzyjgi dlô bajstlyrzów, na isto miyni, iżeś dôł za te zachy mynij pijyndzy, niźli prôwdóm wybulółeś. Tym tuplym już we mómyńcie łodpakowaniô gyszynku z miyjsca traci łón na wercie przinôjmni śćwierć tego, co geldowôł.
Majstrami łod gyszynków sóm łojce, braciki, szwestery, ale i absztyfikanty. Łóni zawdy muszóm cosik swojim familijantóm, przocielóm, miyłóśnikóm sprawić, bo inakszij byliby festelnie niymocne. A to juzaś wiydzie ku twórzyniu hółdów żôdnymu blank niyprzidajnych, iptowatych świóntycznych gyszynków.
Nó, i stopieróńske ryklamy. Zawdy i wszandy ryklamy. Łod drugigo listopada nic ino kôżóm nóm sie rychtować ku Godóm. Ledwa śleci styczyń a już napoczynô sie ryklamówani Wielkanocy. Zatym latowe wywczasy i juzaś ta samo lajera. A ku tymu jesce wszyjsko blank i do łostatka pometlane. Świynty Mikołôj przilazuje do dziecek we Wilijo abo dziepiyro we Nowy Rok. Jesce gorzij, kiej łón tyrô po tych roztomajtych marketach bez côłki listopad, grudziyń i bali aże do półowy lutego. A już na zicher skôranie Boskie, kiej sie jesce cycatô baba przeblece za tego świyntygo. I niech mi fto rzyknie, jak idzie terôzki wyeklerować wrazickimu najduchowi, cóż tyż to za Mikołôj, kasper a niy Mikołôj fyrtôł we telewizyji ze śtyróma miechami gyszynków już we listopadzie i ku tymu z lelynióma – po piôsku? Abo, Ludzie! Ło co weta, iże tyż i we naszyj telewizyji aże do Trzech Króli bydzie fyrtôł tyn dupny cerwióny autok ze wysztrajchowanóm „Coca-Colóm” i ze fónclami łoświycónymi choby jedla na Gody, a poruch Mikołôjów – dejcie pozór – do półowy stycznia śpiywać bydzie: „...coraz bliżej święta, coraz bliżej święta...”.
A jak jô sóm biera sie do niyprzidajnych mi gyszynków? Anó, prómp do łócz gôdóm możebnymu łofiarodôwcy, sztifterowi:
– Prosza mie blank nicego niy sprôwiać!
Ja, jô mierkuja, co łosmolynie gyszynków, wypniyńcie sie na gyszynki jes ci we naszyj kultórze blank niymożebne jak niy łostoji sie woda w miechu. Ale wiyrza tyż, iże kiej sie już upiyrómy sie przi tych gyszynkach, to sóm knify, coby sie duknóńć, coby uwachować sie łod k’tymu srogij utraty wertu. Eźli już zuchtómy naszô planyta we nôdziyji znôleziynia zachów, ftore pómogóm nóm we dobrym fajrowaniu, róbmy to we nôjbarzij skutny i wydajny szimel. Ło czym jô miynia?
Anó, eźli niy nastómpiymy łobdarówanymu na plynckiyrz, dôwejmy pijóndze. Tyn łobdarówany wykorzystô je bez uwry jejich wertu. Na tyn szimel robióm zaobych starszyjsze darówniki ku modszym łobdarówanym. Chocia, ja jô wiym, jô miarkuja, iże mocka snôs mô spóry przed dôwaniym abo przijimaniym geldu.
He, he, mie te kielaletnie fandzolynie ło tym, iże niy móm rôd gyszynków (bo niyskorzij i jô musza je dôwać) dało przinôjmnij tela, iże wszyjskich tych ludzi naobkoło mie łodsmycóło, zniychyńcióło to łod łobdarowywaniô mie. I możno to ci jes nojlepszyjszy dló mie... gysznk?
Ale gyszynki, gyszynkóma ach napocznół przeca łod tych łoszkliwych ryklamów. Tóż tyż możno jesce deczko pojamruja ło tym.
Bez côłki bezmała tydziyń (śtyrdziyści razy na dziyń) mogesz chopie posuchać i połoglóndać ryklamy ło roztomajtych medikamyntach, po ftorych ganc ajnfach poradzisz ściepnóńć mocka kilo ze basiska. Ale, ludzie, rzyknijcie mi ino, po jakiymu sam u mie na Pniokach (i niy ino) idzie ujzdrzić corôzki wiyncyj pierónym spaśnych... babów?
Abo takô ryklama. Wyciep cie chopie (babo) szef ze roboty? ja? Tóż nic lekszyjszego, jak zrobić mu kole dupy jake łoszklistwo. Mogesz go – tak to jes we tyj ryklamie – podesrać, i zgłósić, co łón mô u sia we fyrmie... niylygalne łoprógramówanie... i już ci bydzie lepij!
Wiycie! Zawdy miołech rôd świyży chlyb. A terôzki, do sto pierónów, idzie sie lajstnóńć margarina, ftorô wóniô nikiej... świyży chlyb. To możno styknie ino ta margarina króm świyżego chleba?
Ale, jes ci tyż mocka uciychy ze niyftorymi ryklamóma. Taki łobrozek: Świekra poszła ze swojim ziyńcioszkiym do składu ze roztomajtymi, blank niy tóniymi pelcami. Zaziyro tu, kukô tam i na łostatku gôdô:
– A wiysz synek! Jô bych kciała mieć tyn tam razinku moderny pelc!!!
– Nó, to blank ajnfach!
– Ja, ja...
– Ja! Musisz sie ino lajstnóńć pôrã paketów Whiskasa...
– Co tyż to fandzolisz? Whiskas? A czamu?
– Bo naszymu kotowi... pómogô!
Styknie, bo pewnikiym szłoby sam i bez trzi dni za rajóm łozprawiać ło tych fółglowatych i stopieróński iptowatych ryklamach, a przeca, podanie jak i jô, Wy tyż pewnikiym moci jich już pôłnô rzić, prôwda? I rzykna ino za jednym móndrokiym, za Samuelym Beckettym tak: Niy moga pójńść dalszij, ale musza pójńść dalszij, beztóż tyż byda szôł dalszij! I tela!
Bez łostatnie tydnie sztyjc furgajóm we telewizyji (i to we wszyjskich kanalach) ryklamy jôdła narychtowanego ze kurzóntkowygo miynsa. To, iże skazujóm jak te filyje trza łobkulać we trzityj żymle, jak ci je zatym uskwarzić, to jô jesce miarkuja. Ale, kiej już te jôdło jes blank fertik, jedna mamzela ze swojóm rubóm rzicióm zicuje na tiszu i napoczynô ćkać ze uciychóm, choby ji fto nowy lipynsztift darowôł. We inkszyj juzaś ryklamie dziecka bieróm sie do łobiadu (gôdajóm, co to jes na isto łobiôd) i ćkajóm chapich i przepadzito te jôdło... palcyskóma.
A niyskorzij niyftore łochyntole dziwujóm sie, po jakiymu my niy poradzymy znôjść sie we dobryj asiście, niy poradzymy jejść – jak przinôleżi – widôłkóm i nożym, abo ćkómy we restaurańcie jak... Hamerikóny.
Nôjbarzij to mie ale majóm te wszyjske ryklamy pilów, kropków, i cego tam jesce ba bachory, na durchfal abo na zasztopowanie, na sztopszajsy. Abo inksze juzaś na kucanie, na gôrło i take tam mecyje. A mie sie zdô, co nojlepszy medikamynt na kucanie to pewnikiym bółby... laxigen... Ja, ja... spróbujcie łyknóńć tego laxigynu a niyskorzij ... kucnóńć...
Abo ryklamy cygaretów. Terôzki na kożdym paksliku idzie przeczytać, co kurzynie sztopuje u chopów „potyncjô”. Kaj indzij juzaś napisali, co kurzynie zabijô po lekuśku ... a fto by sie tam uwijôł? Bezmać jak sie siedzi do kupy ze chopami, ftore mocka kurzóm to napoczynô mlyka we cyckach brakować... Ja, jô łónegdaj (kiej jeszcze we mojim szynkłu szło kurzić) prziszołech do dóm i napocznółech sie te moje cycki łoglóndać... ja, to niy ma nic do śmiychu... take jakesik maluśke byli. A terôzki, kiej już niy lza we kaczmie kurzić, to take choby srogsze mi sie łóne zrobiyli, a możnoch sie ... spas za tela, bez kurzyniô?
Widza kesjik kamrata przi budce ze cygaretami...
– Dejcie mi paketlik cygaretów... ło sto pierónów, sztopujóm, haltujóm „erekcjô” ... tfu! Do sto pierónów... dejcie mi te ze rakiym!
Nale, nôjwiyncyj łostudy jes samtukej ze gyszynkóma. Mikołôj z miechym, Dzieciónteczko ze gyszynkami pod jedla, wszyjsko to znómy, aże znómy. Ku tymu gyburstak, gorolske imiyniny, namstag i sztyjc sprôwiómy kómusik, abo i dlô sia gyszynki. A Wiycie, kiej ftosik kupuje nóm gyszynk, to wiynkszóścióm jes ci to cosik blank, ale to blank nadbytnikgo, darymnygo i potrza go jak stare wertiko. Jô jeżech już deczko zwiykowany i terôzki zdô mi sie, iże żôdyn na isto blank niy miarkuje, co tyż to my mómy rade a czego tak do łostatka niy ciyrpiymy. Beztóż tyż co niy bóńdź kupi nóm łofiarodôwca, sztifter, niy łobdarzi nôs tym, co bychmy na isto kcieli erbnóńć. Same miarkujecie, iże bez świynta mómy do czyniyniô ze takim ci efektym „szarłatnigo tornada” świyntego Mikołôja. Te diosecke tornado unósi w luft milijółny gyszynków i bloank cufalowô umiyszczô je pod krisbaumym. Zielóny switer ze lelyniym ze przodku? Prask! Mikrowela, ftorô źre sztrómu jak koksiôk wónglô? Drzist! Rzezanô kryka abo plastikowe berła? A môsz chopie!
I to ci jes na zicher blank prostô dróga ku sprôwianiu niyprzidajnych, psinco wert i łode złygo amynt – zachów. Ale, idzie tyż pedzieć, co łobdarówany, łodbiórca twojigo gyszynku, na tyn przikłôd laci ze cicikiym abo krajzyjgi dlô bajstlyrzów, na isto miyni, iżeś dôł za te zachy mynij pijyndzy, niźli prôwdóm wybulółeś. Tym tuplym już we mómyńcie łodpakowaniô gyszynku z miyjsca traci łón na wercie przinôjmni śćwierć tego, co geldowôł.
Majstrami łod gyszynków sóm łojce, braciki, szwestery, ale i absztyfikanty. Łóni zawdy muszóm cosik swojim familijantóm, przocielóm, miyłóśnikóm sprawić, bo inakszij byliby festelnie niymocne. A to juzaś wiydzie ku twórzyniu hółdów żôdnymu blank niyprzidajnych, iptowatych świóntycznych gyszynków.
Nó, i stopieróńske ryklamy. Zawdy i wszandy ryklamy. Łod drugigo listopada nic ino kôżóm nóm sie rychtować ku Godóm. Ledwa śleci styczyń a już napoczynô sie ryklamówani Wielkanocy. Zatym latowe wywczasy i juzaś ta samo lajera. A ku tymu jesce wszyjsko blank i do łostatka pometlane. Świynty Mikołôj przilazuje do dziecek we Wilijo abo dziepiyro we Nowy Rok. Jesce gorzij, kiej łón tyrô po tych roztomajtych marketach bez côłki listopad, grudziyń i bali aże do półowy lutego. A już na zicher skôranie Boskie, kiej sie jesce cycatô baba przeblece za tego świyntygo. I niech mi fto rzyknie, jak idzie terôzki wyeklerować wrazickimu najduchowi, cóż tyż to za Mikołôj, kasper a niy Mikołôj fyrtôł we telewizyji ze śtyróma miechami gyszynków już we listopadzie i ku tymu z lelynióma – po piôsku? Abo, Ludzie! Ło co weta, iże tyż i we naszyj telewizyji aże do Trzech Króli bydzie fyrtôł tyn dupny cerwióny autok ze wysztrajchowanóm „Coca-Colóm” i ze fónclami łoświycónymi choby jedla na Gody, a poruch Mikołôjów – dejcie pozór – do półowy stycznia śpiywać bydzie: „...coraz bliżej święta, coraz bliżej święta...”.
A jak jô sóm biera sie do niyprzidajnych mi gyszynków? Anó, prómp do łócz gôdóm możebnymu łofiarodôwcy, sztifterowi:
– Prosza mie blank nicego niy sprôwiać!
Ja, jô mierkuja, co łosmolynie gyszynków, wypniyńcie sie na gyszynki jes ci we naszyj kultórze blank niymożebne jak niy łostoji sie woda w miechu. Ale wiyrza tyż, iże kiej sie już upiyrómy sie przi tych gyszynkach, to sóm knify, coby sie duknóńć, coby uwachować sie łod k’tymu srogij utraty wertu. Eźli już zuchtómy naszô planyta we nôdziyji znôleziynia zachów, ftore pómogóm nóm we dobrym fajrowaniu, róbmy to we nôjbarzij skutny i wydajny szimel. Ło czym jô miynia?
Anó, eźli niy nastómpiymy łobdarówanymu na plynckiyrz, dôwejmy pijóndze. Tyn łobdarówany wykorzystô je bez uwry jejich wertu. Na tyn szimel robióm zaobych starszyjsze darówniki ku modszym łobdarówanym. Chocia, ja jô wiym, jô miarkuja, iże mocka snôs mô spóry przed dôwaniym abo przijimaniym geldu.
He, he, mie te kielaletnie fandzolynie ło tym, iże niy móm rôd gyszynków (bo niyskorzij i jô musza je dôwać) dało przinôjmnij tela, iże wszyjskich tych ludzi naobkoło mie łodsmycóło, zniychyńcióło to łod łobdarowywaniô mie. I możno to ci jes nojlepszyjszy dló mie... gysznk?
Ale gyszynki, gyszynkóma ach napocznół przeca łod tych łoszkliwych ryklamów. Tóż tyż możno jesce deczko pojamruja ło tym.
Bez côłki bezmała tydziyń (śtyrdziyści razy na dziyń) mogesz chopie posuchać i połoglóndać ryklamy ło roztomajtych medikamyntach, po ftorych ganc ajnfach poradzisz ściepnóńć mocka kilo ze basiska. Ale, ludzie, rzyknijcie mi ino, po jakiymu sam u mie na Pniokach (i niy ino) idzie ujzdrzić corôzki wiyncyj pierónym spaśnych... babów?
Abo takô ryklama. Wyciep cie chopie (babo) szef ze roboty? ja? Tóż nic lekszyjszego, jak zrobić mu kole dupy jake łoszklistwo. Mogesz go – tak to jes we tyj ryklamie – podesrać, i zgłósić, co łón mô u sia we fyrmie... niylygalne łoprógramówanie... i już ci bydzie lepij!
Wiycie! Zawdy miołech rôd świyży chlyb. A terôzki, do sto pierónów, idzie sie lajstnóńć margarina, ftorô wóniô nikiej... świyży chlyb. To możno styknie ino ta margarina króm świyżego chleba?
Ale, jes ci tyż mocka uciychy ze niyftorymi ryklamóma. Taki łobrozek: Świekra poszła ze swojim ziyńcioszkiym do składu ze roztomajtymi, blank niy tóniymi pelcami. Zaziyro tu, kukô tam i na łostatku gôdô:
– A wiysz synek! Jô bych kciała mieć tyn tam razinku moderny pelc!!!
– Nó, to blank ajnfach!
– Ja, ja...
– Ja! Musisz sie ino lajstnóńć pôrã paketów Whiskasa...
– Co tyż to fandzolisz? Whiskas? A czamu?
– Bo naszymu kotowi... pómogô!
Styknie, bo pewnikiym szłoby sam i bez trzi dni za rajóm łozprawiać ło tych fółglowatych i stopieróński iptowatych ryklamach, a przeca, podanie jak i jô, Wy tyż pewnikiym moci jich już pôłnô rzić, prôwda? I rzykna ino za jednym móndrokiym, za Samuelym Beckettym tak: Niy moga pójńść dalszij, ale musza pójńść dalszij, beztóż tyż byda szôł dalszij! I tela!
niedziela, 7 lipca 2013
Jorguś...
Blank ło rozwidnioku jedyn istny cuci sie po kielatydniowym słepaniu gorzôły, côłki kalny, palica mô choby kalfas, we gymbie nikiej we starym tryjtku, lynzyk sztajfny jak niywyszpluchtanô fuzekla i ku tymu nabruszónô szarf nikiej sztalbyszta. Blank kalne ślypia i cerwióne choby u mycoka, u „angory”. Wszyjsko mu sie naobkoło sie chuśtô, belónce i zwyrtô jak na łodpustowym rómlu. Côłki jejigo świat jes ci choby do góry szłapami. Take cosik to sie bali i naszymu Hermaszewskimu niy przitrefiyło, kiej pofurgnół we tyn kosmos. Nó, i ludzie! Słepać mu sie kce jak sto pierónów. Jużcić mógby côłkô srogô kana na eks wyduldać. A we pysku ku tymu gorko i sucho, choby blank ci na jakisik tam Saharze. Na czole pokôzali mu sie kropki szwajsu, zmôrscki wylejzi mu na czoło... myśli, medikuje...
Łorôz ze kuchyni słyszy głós swojij staryj:
– Jorguś! Jorguś! Idziesz giździe? Śniôdanie...
A tyn istny we tym łoka mrziku prasknół sie we ta swoja napranô palica i gôdô:
– Nó, toć... Jorguś! Jorguś!
Łorôz ze kuchyni słyszy głós swojij staryj:
– Jorguś! Jorguś! Idziesz giździe? Śniôdanie...
A tyn istny we tym łoka mrziku prasknół sie we ta swoja napranô palica i gôdô:
– Nó, toć... Jorguś! Jorguś!
sobota, 6 lipca 2013
Sztatuła....
Jedyn fric jes u swojij flaumy, u kochanki (jeji chop wykludziół sie na pôra dni na delegacyjô), a sam łorôz klucz we zómku graco, szturô... Baba niy medikuje za tela, ino ku tymu istnymu rzykô:
– Chopie! Stóń pojstrzodku izby, tak jaki żeś jes, znacy sagi, a jô mojimu chopowi rzykna, iżech sie sprawióła takô szykownistô... sztatuła.
Jeji chop wlazuje rajn do izby, łozglóndô sie, łobziyrô sie tak naobkoło i rzóńdzi:
– A to, co za diosek?
– Anó, wiysz ty mój roztomiyły, sprawiółach sie wczorej takô sztatuła... nasze znôjóme tyż takô majóm, to ci jes terôzki takô mółda....
Chop to łosmolół i poszôł spać. Jego babeczka tyż polazła do szlafcimra. Chop we pojstrzodku nocy wstôwo, idzie do kuchyni, wycióngô chlyb, szmaruje rubo fetym, kładzie na wiyrch talarki szinki, kyjza, łogórka... podlazuje ku tyj sztatule i dowo jij ta sznita ze słóweckóma:
– Môsz chopie, jô ci tak kiejsik trzi dni styrcôł... coby mie chocia ta mamzela czymsik nakôrmióła...
– Chopie! Stóń pojstrzodku izby, tak jaki żeś jes, znacy sagi, a jô mojimu chopowi rzykna, iżech sie sprawióła takô szykownistô... sztatuła.
Jeji chop wlazuje rajn do izby, łozglóndô sie, łobziyrô sie tak naobkoło i rzóńdzi:
– A to, co za diosek?
– Anó, wiysz ty mój roztomiyły, sprawiółach sie wczorej takô sztatuła... nasze znôjóme tyż takô majóm, to ci jes terôzki takô mółda....
Chop to łosmolół i poszôł spać. Jego babeczka tyż polazła do szlafcimra. Chop we pojstrzodku nocy wstôwo, idzie do kuchyni, wycióngô chlyb, szmaruje rubo fetym, kładzie na wiyrch talarki szinki, kyjza, łogórka... podlazuje ku tyj sztatule i dowo jij ta sznita ze słóweckóma:
– Môsz chopie, jô ci tak kiejsik trzi dni styrcôł... coby mie chocia ta mamzela czymsik nakôrmióła...
piątek, 5 lipca 2013
Jô tela niy słepia...
Dwóch kamratów zicło sie na plantach na bance. Do jednego śnich zaglingała mobilniokym dziołcha i rzóńdzi:
– Móm chałpa fraj! Przilazuj! A gibko!
– Suchej Erna, jô jes terôzki ze mojim kamratym Ernstym...
– To gryfnie! Zarôzki zwónia po moja kmaratka, a ty bier tego swojigo kamrata mit i przikludźcie sie ku mie!
Nó, tóż chopcy depcóm ku tyj dziołsze ale łorôz tyn kamrat Ernst sie pytô:
– Eeee! Ty, chopie! A jak łóna bydzie bydzie jakosik żadno? Tóż to bydzie przesrane do imyntu!
– Dej pokój chopie, niy strachej sie nic! U mojij freli we chałpie jes gorzôła, szluknymy małowiela i pewnikiym ci sie ta drugô spodobô.
Wlazujóm do pomiyszkaniô, witajóm sie i łorôz tyn kamrat Ernst szeptło:
– Te, chopie... tela gorzôły to jô niy strzimia, tela to jô na zicher niy wysłepia!
– Móm chałpa fraj! Przilazuj! A gibko!
– Suchej Erna, jô jes terôzki ze mojim kamratym Ernstym...
– To gryfnie! Zarôzki zwónia po moja kmaratka, a ty bier tego swojigo kamrata mit i przikludźcie sie ku mie!
Nó, tóż chopcy depcóm ku tyj dziołsze ale łorôz tyn kamrat Ernst sie pytô:
– Eeee! Ty, chopie! A jak łóna bydzie bydzie jakosik żadno? Tóż to bydzie przesrane do imyntu!
– Dej pokój chopie, niy strachej sie nic! U mojij freli we chałpie jes gorzôła, szluknymy małowiela i pewnikiym ci sie ta drugô spodobô.
Wlazujóm do pomiyszkaniô, witajóm sie i łorôz tyn kamrat Ernst szeptło:
– Te, chopie... tela gorzôły to jô niy strzimia, tela to jô na zicher niy wysłepia!
czwartek, 4 lipca 2013
Sztudynty mediciny...
Sztudynty madiciny majóm zajyńcia ze anatómiji i piyrszy rółz majóm być świôdkóma łobdukcyji niyboszczyka. Styrcóm naobkoło prykola na ftorym leży te ciało niyboszczyka. Prowajder tych zajyńciów z niynôgła ścióngo bettuch, płochta i jejich łoczóm pokazuje sie utopielec we drugim tydniu łozkładu. Rynce sztudynciôków wandrujóm ku gymbóm, a profesor ze rułóm napoczynô ryjda:
– Nałónczôs tych zajyńciów zmiarkujecie, dowiycie sie, jake sóm dwie nôjważniyjsze zachy, ftore naznôczajóm dobrego dochtora. Za piyrsze, to brak jakigokolwiyk łobrzidzyniô, yjkelhaftu.
Po tych słóweckach profesor wrażuje palcysko w dupa utopleca, zatym go wycióngô i – ku łobrzidzyniu sztudyntów – wrajżuje go do gymby i łoblizuje ze smakym.
– Terôzki – gôdô do sztudyntów – wszyjske, ftorym stoji ło zarachowanie praktiki, muszóm to powtórzić.
Te sztudynty madiciny, to przecamć same twardziyle. Podlazujóm ku niyboszczykowi i robióm, co jim profesor kôzôł: palec w dupa, palcysko do bymby i łoblizanie. Jednakowóż co drugi niy dowo rady i po wszyjskim rzigo jak nôjynty. Kiej już wszyjske skóńczyli, mieli już fajrant wrażowaniô i lizaniô tyn ichni profesor gôdô:
– I ta, moje wy roztomiyłe, dolazujymy do drugij ważnyj cychy dobrego dochtora, do kómsztu prziglóndaniô sie, mustrowaniô. Jôch wrajziół do dupy pojstrzodkowe palcysko, a łoblizôłech palcysko... serdyczne! Na juzaś prosza wôs ło wiyncyj uwôgi!
– Nałónczôs tych zajyńciów zmiarkujecie, dowiycie sie, jake sóm dwie nôjważniyjsze zachy, ftore naznôczajóm dobrego dochtora. Za piyrsze, to brak jakigokolwiyk łobrzidzyniô, yjkelhaftu.
Po tych słóweckach profesor wrażuje palcysko w dupa utopleca, zatym go wycióngô i – ku łobrzidzyniu sztudyntów – wrajżuje go do gymby i łoblizuje ze smakym.
– Terôzki – gôdô do sztudyntów – wszyjske, ftorym stoji ło zarachowanie praktiki, muszóm to powtórzić.
Te sztudynty madiciny, to przecamć same twardziyle. Podlazujóm ku niyboszczykowi i robióm, co jim profesor kôzôł: palec w dupa, palcysko do bymby i łoblizanie. Jednakowóż co drugi niy dowo rady i po wszyjskim rzigo jak nôjynty. Kiej już wszyjske skóńczyli, mieli już fajrant wrażowaniô i lizaniô tyn ichni profesor gôdô:
– I ta, moje wy roztomiyłe, dolazujymy do drugij ważnyj cychy dobrego dochtora, do kómsztu prziglóndaniô sie, mustrowaniô. Jôch wrajziół do dupy pojstrzodkowe palcysko, a łoblizôłech palcysko... serdyczne! Na juzaś prosza wôs ło wiyncyj uwôgi!
środa, 3 lipca 2013
Za dupã...
Dwie klôsztorne panny styrcóm przi dródze i kcóm łapnóńć jakisik autok na „stopa” tela, co blank niy majóm szczyńściô. Po jakimsik dugszym czasie zahaltowôł na szlag autok, kabrijolet, a za lynkiyróm siedzi modô, szumnô gryfnioczka. Ta barzij śmiôło kłôsztornô panna napoczynô gôdka ze włôściciylkóm tego sztramskigo autoka:
– Wyboczóm mi łóni, a skany wy môcie taki szykowny autok?
– Anó, jô to móm za... dupa...
– Za dupa, ja? A take szykowniste klyjnoty, take wercite szmuki?
– Anó, tyż za... dupa...
Ta szwestera, ftorô bóła do terôzka cicho niy strzimała i rzóńdzi:
– Dzisz! Dzisz go! A farorz dowo nóm ino świynte łobrôzki!
– Wyboczóm mi łóni, a skany wy môcie taki szykowny autok?
– Anó, jô to móm za... dupa...
– Za dupa, ja? A take szykowniste klyjnoty, take wercite szmuki?
– Anó, tyż za... dupa...
Ta szwestera, ftorô bóła do terôzka cicho niy strzimała i rzóńdzi:
– Dzisz! Dzisz go! A farorz dowo nóm ino świynte łobrôzki!
wtorek, 2 lipca 2013
Zegówek na luft...
Jedzie jedyn istny autokiym. Wele niego zicła jejigo baba. Dozwolónô gibkóść to jakiesik 100 km/godzina. Tyn chop jedzie tak óngyfer ze tóm gibkóścióm. Łorôz jejigo baba napoczynô łoszkliwie rzóńdzić:
– Jô ci już na isto blank niy przaja. Po dwanostuch latach po żyniaczce kca terôzki już szajdóngu... kca „rozwodu” miarkujesz?
Chop nic niy gôdo, ino urychlô, nabiyrô szwóngu do 110 km/godzina. A ta jejigo starô rzóńdzi dalszij:
– Napoczłach przôć twojimu kamratowi Alojzowi...
Chop dalszij nic niy gôdô ino nabiyrô szwóngu do 120 km/godzina.
A jejigo baba dalszij rzóńdzi i łozprawiô ło warónkach szajdóngu:
– Kca ze sia nasze dziecka! Biera je ze sia!
Chop dalszij nic niy gôdô, ino autok gzuje już 130 km/godzina...
– Kca ku tymu naszô chałpa i tyn nasz autok – niy dowo pokój baba.
Chop dalszij cicho siedzi, ino autok pruje już 140 km/ godzina.
– Kca ku tymu wszyjske twoje „karty kreditowe” i wszyjske bankowe akcyje na moje miano...
Chop dalszij nic ale autok już pruje chnet 150 km/godzina...
– Nó, a rzyknij tym mi mój chopecku, co ty byś kciôł na łostatku po naszym szajdóngu? – deczko barzij przimilnie gôdô baba.
– Aaaa, jô tam już móm wszyjsko, co mi na isto potrza!
Autok już gzuje 200 km/godzina...
– A co tym môsz chopecku, co? – pytô dociyrnie ta mamzela.
– Tyn chop skryncô na drugô zajta drógi i mróncy bez zymbiska:
– Jô.... jô móm gryfny, moderny luftkisyn... luftowaty zegówek pod lynkyróm!!!
– Jô ci już na isto blank niy przaja. Po dwanostuch latach po żyniaczce kca terôzki już szajdóngu... kca „rozwodu” miarkujesz?
Chop nic niy gôdo, ino urychlô, nabiyrô szwóngu do 110 km/godzina. A ta jejigo starô rzóńdzi dalszij:
– Napoczłach przôć twojimu kamratowi Alojzowi...
Chop dalszij nic niy gôdô ino nabiyrô szwóngu do 120 km/godzina.
A jejigo baba dalszij rzóńdzi i łozprawiô ło warónkach szajdóngu:
– Kca ze sia nasze dziecka! Biera je ze sia!
Chop dalszij nic niy gôdô, ino autok gzuje już 130 km/godzina...
– Kca ku tymu naszô chałpa i tyn nasz autok – niy dowo pokój baba.
Chop dalszij cicho siedzi, ino autok pruje już 140 km/ godzina.
– Kca ku tymu wszyjske twoje „karty kreditowe” i wszyjske bankowe akcyje na moje miano...
Chop dalszij nic ale autok już pruje chnet 150 km/godzina...
– Nó, a rzyknij tym mi mój chopecku, co ty byś kciôł na łostatku po naszym szajdóngu? – deczko barzij przimilnie gôdô baba.
– Aaaa, jô tam już móm wszyjsko, co mi na isto potrza!
Autok już gzuje 200 km/godzina...
– A co tym môsz chopecku, co? – pytô dociyrnie ta mamzela.
– Tyn chop skryncô na drugô zajta drógi i mróncy bez zymbiska:
– Jô.... jô móm gryfny, moderny luftkisyn... luftowaty zegówek pod lynkyróm!!!
poniedziałek, 1 lipca 2013
Piastowani dziecek...
Jô już we mojich artiklach, roztomajtych łozprôwkach, mocka pisôł ło piastowaniu ale i wyćwice, jake sie przinôleżóm dzieckóm, i niy ino jim. Pisôłech na tyn przikłôd ło tym we gyszichtach: „Jak niy być soróniym” i „Eźli potrza modziokóm wyćwiki”. A dzisôj połozprawióm sam ździebko ło piastówaniu dziecek, ło jejich chowaniu.
My sóm wszyjsko przecam dzieciô tamtych łojców, łojców ze piyrszyj półowy dwadziestego wiyku. Tóż tyż posuchejcie jak to bóło:
Jô, moje braciki i rest śpikoli ze naszyj hulicy, przetrôwiylichmy te nasze dzieciynctwo na łobrzyżach miasta, kajsik na kraju dziydziny i bele kaj. Bylichmy chowane na taki szimel, ftory psychologóm śni sie zaobycz we fachmôńskich sumeryjach. Na te bogi, nasze łojce blank niy wiedzieli, iże sóm „patalogicznymi” łojcami dlô swojich dziecek. My tyż niy miarkowalichmy, iże sómy „patologicznymi” dzieckami. W tyj słódkij niywiydzy prziszło przetrôwić nóm we côłkości nasze dzieciynstwo. I terôzki spóminómy ze mankulijóm nasze pofyrtane lata 50-te i 60-te.
Wszyjske my przinôleżeli do zidlóngowyj rojberbandy i móglichmy bawić sie, używać na roztolicznych samtyjszych budowach. Kiej we platfus wbiół sie papiok abo szpymôl, mamulka go wycióngali i dezinfekiyrówali bolok wodóm ze kali. Na drugi dziyń juzaś targali my na ta budowali dalszij sie bawić. Mamulka niy dyrgotali ze strachu, iże sie pozabijómy. Wiedziała, co tatulkowy pôsek gynał poradzi nauczyć wszyjskich regli bezpieczyństwa na placu.
Niy wszyjske bajtle, spikole łajziyli do ochrónki, ale żôdne tyż łojce niy tropiyli sie, co bydymy – jak to sie terôzki szykownie gôdô – uniyskorzyni we łozwoju. Żôdyn tyż niy lôtôł za nami ze copkóm i halstuchym, i niy sprôwdzôł eli my sie za tela niy zgrzôli.
Ze wszyjskimi syjzónowymi choróbskami zmôgała sie naszô starka. Do jeji ringowaniô sie ze gripóm bół knóbloch, tyj ze szpritym i rubô pierzina. Dziynka tymu nigdy niy stwiyrdzóno u nôs zapolyniô puc abo anginy. Bali dochtór tyż u nôs niy bywôł, tedyć tyż niy miôł szanzy nic stwiyrdzić – stwiyrdzali to zawdy starka. I żôdyn tyż by sie niy łopowôżół zawrzić starka do heresztu za rôczynie dziecek szpritym, nôlywkóm na szpricie.
Do lasa deptalichmy zawdy, kiej ino mieli my na to szkrabka. Jedlichmy brusiny i bery, na ftore najscali skorzij sorniki abo ryżokudły. Mamulka sie niy tropiyli, iże wećkô nôs jakisik wilk, iże zarażymy sie ściykliznóm abo kajsik skapnymy, zatrzasnymy sie. Kiej my sie tam już zaklechtali, tóż tyż i nazôd pewnikiym wrócymy. Powrót po śćmiywku bół nadgródzóny... starzikowym pôskym ze koplóm ze drugij wojny światowyj.
Kiej juzaś sómsiôd łapnół nôs na habiyniu jabek, sóm wymiyrzôł nóm sztrofa. Sómsiôd niy gorszół sie na pichniynte jabka, a łojciec niy gorszyli sie ło zastómpiynie go we łobowiónzkach wychówawczych. Niyskorzij łojciec ze tym sómsiadym szli – jak zawdy – na laga piwa.
Żódyn tyż ci nóm niy pómôgôł we łodrôbianiu zadaniô dómowygo kiej już napoczli my pyndalować do podstawówki. Łojce stwiyrdzali, iże kiej już łóni skóńczyli szkoła, to tyż niy muszóm ku nij nazôd wrôcać.
Bez lato fyrtali my na rynerówach, abo na inkszych kołach nad rzyka abo jakisik rybniôk. Majoryntne nôs blank niy wachowali. Żôdyn tyż snôs sie niy utopiół, bo kôżdy tyż poradziół pływać, i niy potrza mu bóło szpecijalnych lekcyji, coby sie tego knifu naumieć.
Bez zima juzaś łojce bajstlowôł nóm szlichtada za kóniami (u mie to bóło za staróm warszawóm). I zawdy ci tyż łóne ze uciychóm na skryntach urychlali, brali szwóng. Lecy kedy tyż sónki, nasze rółle zahôczyli ło strom, gródka lebo pot i wtynczôs ślatywali my na ziym. Żôdyn niy ślimtôł, chocia wszyjske my sie deczko strôchali. Majoryntne niy miarkowali ku czymu sóm łochróniacze abo helmiska. Kalnioki, zole, zadrôpniyńcia i boloki byli u nôs blank ajnfachowym zjôwiskym a szkolny pedagóg na isto niy posywôł nôs skuli tego do familijnego psychologa.
Żôdyn nóm niy łoznôjmiół jak wybrać nómer na MO, coby kapnóńć na łojców, coby jich zakapować. Na przecamć, radzi by my skorzystali ze tyj wiydzy. Nó ja, pôsek bół wteda dobróm pómocóm didakticznóm, a policyjô zajimała sie ino zachami majoryntnych, abo rapsikami i chacharami.
Swoje modziokowe zachy załatwialichmy ajnfachowóm hajóm, szarpackóm na szachcie abo na pniokowych pasiónkach. Łojce trzimali sie łod tego pozdaleku. I żôdyn snôs niy trefiół skuli tego do cuchthauzu, do poprawczôka.
We sobota na łodwieczerz łostôwalichmy same dóma, łojce wykludzali sie kajsik do kina abo tyjatru. I blank niy potrza nóm wtynczôs bóło kindermyjdli, bo przecamć po côłkim dnioszku przetrôwiónym na placu, tak by tak szli my moreśnie nynać.
Psiôk łajziół snami, i to blank bez hóndelajny i malkorba. Wysrôł sie kaj kciôł, jscôł kaj kciôł i żôdyn nôs skulitego niy absztychowôł, i niy żduchôł. Rółz tyż przisznalowalichmy go licóm łod żelôzka i pokwanckalichmy sie śniym na szpacyr, coby markiyrować „szanówne państwo” ze pudlym. Niyskorzij juzaś łojciec zabindowôł nôs, skrymplowôł sznóróm i tyż wykludziół nôs na szpacyr. Zwróciyli my wartko tymu psiôkowi słeboda na zawdy; niy bóło wtynczôs jesce u nôs rasów psów-zabójców. Móglichmy ale tykać wszelijakô roztomajtô gadzina, wszyjske naobkoło zwiyrzôki. Żôdyn niy miarkowôł tyż blank, co to sóm chóbska łodzwierzynce.
Same tyż jscalichmy na dworze. Bez zima trza bóło jscać zadkiym do wiatru, coby sie do imyntu niy łobejscać abo sie ciulika niy przeziómbić. Kôżdy bajtel to wiedziôł. Nó przecamć, jakóż by inakszij, żôdyn snôs tyż niyskorzij niy łoszpluchtôł ryncysków.
Starô sómsiôdka, ftorô mianowalichmy szandaróm abo chyrpóm, gónióła nôs krykóm. Ciyngiym tyż łajzióła bele kaj na nôs skargować. Łojce ale kôzali nóm sie ji kłóniać, i gôdać pozdrowióny, i smycyć jeji sprawónki. Wszyjskim starym heksóm musieli my gôdać pozdrowióny, a kôżdy majoryntny poradziół na nôs te pozdrowiyni wymusić.
Starzik dôwali zwólô, coby my sie mógli sztachnóńć sie jego fajfkóm. Zatym głóśno sie chichrali, kiej powykrziwiali ci sie nóm gymby. Łod tego czasu trzimalichmy sie pozdaleku łod tyj fajfki. Skôkalichmy ale radzi ze balkónu na łodlygłóść. Chiby, pucówa niyskorzij spuściół nóm sómsiôd... łojciec postawiół mu ale dobrô laga w szynku.
Do szuli (niyftorzi, jô niy) musieli deptać i półtora kilomyjtra piechty. Łojciec twiyrdziół, co miyszkómy k’tymu poblisku, blank kole, bo łón musiôł pyndalować i bez piyńć kilomyjtrów. Żôdyn ale nôs nie łodprowôdzôł ku szuli. Kôżdy gynał wiedziôł, co przinôleżi deptać lewóm zajtóm hulicy, i niy lza wlazować pod autoki, bo juzaś bydóm dóma chiby jak sto diosków.
Spółczulichmy, użôlalichmy sie nad kamratym ze naprociwka, bo łón musiôł pyndalować do muzycznyj szuli (jô tyż, jô tyż musiôł). Bół ino piyńć lôt stary. Łojce inkszych dziecek byli łoburzóne tryźniyniym i krziwdowaniym bajtla we tym wiyku... My tyż!
Warzylichmy sie „łobiady” ze dyszczówki, piôsku, trółwy i bóncu. Ale tyż łobjôdali my sie starcynnym kołoczym ze posypkóm do bezprzitómnóści i tyż żôdyn nie rachowôł nóm kaloryji. Żuchlalichmy jedyn kaugómin na zmiana bez pôrã dni i żôdyn sie niy brzidziół. Ćkali my tyż do łozpuku niyłoszpluchtane ółbsty direkt ze stromów i słepali my woda ze ulicznyj plómpy kole naszyj „Siedymnôstki”. Żódyn skuli tego niy kipnół, niy umrził.
Ale bez côłke dzieciynctwo żôdyn nóm sztyjc niy gôdôł, iże sómy ciacianymi janiołkóma. Majoryntne gynał miarkowali, iże bydymy sie tóm gôdkóm gańbić. Musielichmy ale kusikować starô tanta we lico na pówitani – bez ślimtaniô, i bez wyciyraniô fresy rynkôwym. Żôdyn tyż nie bawiół sie ze starkóm, kindermyjdlóm abo mamulkóm. Do wszelijakich gracek mielichmy sie wzajym. Żôdyn tyż ze majoryntnych niy chróniół nôs przed złym światym. Kiej szlichmy sie bawić, musieli my se dôwać rada same. I mielichmy, pniokowe bajtle, ino pôrã regli i mustrów do spamiyntaniô, dlô wszyjskich jednake. Łokróm nich, słeboda bóła naszóm włôsnościóm. Wychowywali nôs, dôwali nóm wyćwika tyż sómsiôdy, stare heksy, cufalowe przechódnie i kamraty ze starszyjszyj klasy. Łojce ale tyż chyntliwie przijimali hilfa cufalowych wychówawców. I Wiycie! Wszyjske przeżylichmy do siela, a żôdyn niy trefiół do heresztu.
Niy wszyjske sóm bildowane, niy kôżdy sztudiyrowôł na uniwerzityjcie, ale kôżdy snôs mô swój fach w gracy. Niyftore łobabiyli sie abo wydali, i dziecka wychowujóm podug... modernych terôzki pouczków psychologów. Blank niy łopowôżyli sie być... „patologicznymi” łojcami. Ja, ja sómy już terôzki mocka barzij „ucywilizjyrówane”.
My, dziecka ze naszego familokowego placu, przajymy naszym łojcóm za to, iże wtynczôs jesce blank niy wiedzieli, jak przinôleżi nôs, he,he,he „dobrze” wychowywać. To dziynka niym przetrôwiyli my nasze mode, smarkate lata bez ADHD, bakteryji, psychologów, zecniónych kindermyjdli, żłóbków, zawrzitych szpilplaców i szulsztóndów balytu.
A nóm sie sztyjc wydôwało, co nóm łojce i wszyjske majoryntne wszyjskigo brónióm i do łostatka wszyjsko szperujóm!
My sóm wszyjsko przecam dzieciô tamtych łojców, łojców ze piyrszyj półowy dwadziestego wiyku. Tóż tyż posuchejcie jak to bóło:
Jô, moje braciki i rest śpikoli ze naszyj hulicy, przetrôwiylichmy te nasze dzieciynctwo na łobrzyżach miasta, kajsik na kraju dziydziny i bele kaj. Bylichmy chowane na taki szimel, ftory psychologóm śni sie zaobycz we fachmôńskich sumeryjach. Na te bogi, nasze łojce blank niy wiedzieli, iże sóm „patalogicznymi” łojcami dlô swojich dziecek. My tyż niy miarkowalichmy, iże sómy „patologicznymi” dzieckami. W tyj słódkij niywiydzy prziszło przetrôwić nóm we côłkości nasze dzieciynstwo. I terôzki spóminómy ze mankulijóm nasze pofyrtane lata 50-te i 60-te.
Wszyjske my przinôleżeli do zidlóngowyj rojberbandy i móglichmy bawić sie, używać na roztolicznych samtyjszych budowach. Kiej we platfus wbiół sie papiok abo szpymôl, mamulka go wycióngali i dezinfekiyrówali bolok wodóm ze kali. Na drugi dziyń juzaś targali my na ta budowali dalszij sie bawić. Mamulka niy dyrgotali ze strachu, iże sie pozabijómy. Wiedziała, co tatulkowy pôsek gynał poradzi nauczyć wszyjskich regli bezpieczyństwa na placu.
Niy wszyjske bajtle, spikole łajziyli do ochrónki, ale żôdne tyż łojce niy tropiyli sie, co bydymy – jak to sie terôzki szykownie gôdô – uniyskorzyni we łozwoju. Żôdyn tyż niy lôtôł za nami ze copkóm i halstuchym, i niy sprôwdzôł eli my sie za tela niy zgrzôli.
Ze wszyjskimi syjzónowymi choróbskami zmôgała sie naszô starka. Do jeji ringowaniô sie ze gripóm bół knóbloch, tyj ze szpritym i rubô pierzina. Dziynka tymu nigdy niy stwiyrdzóno u nôs zapolyniô puc abo anginy. Bali dochtór tyż u nôs niy bywôł, tedyć tyż niy miôł szanzy nic stwiyrdzić – stwiyrdzali to zawdy starka. I żôdyn tyż by sie niy łopowôżół zawrzić starka do heresztu za rôczynie dziecek szpritym, nôlywkóm na szpricie.
Do lasa deptalichmy zawdy, kiej ino mieli my na to szkrabka. Jedlichmy brusiny i bery, na ftore najscali skorzij sorniki abo ryżokudły. Mamulka sie niy tropiyli, iże wećkô nôs jakisik wilk, iże zarażymy sie ściykliznóm abo kajsik skapnymy, zatrzasnymy sie. Kiej my sie tam już zaklechtali, tóż tyż i nazôd pewnikiym wrócymy. Powrót po śćmiywku bół nadgródzóny... starzikowym pôskym ze koplóm ze drugij wojny światowyj.
Kiej juzaś sómsiôd łapnół nôs na habiyniu jabek, sóm wymiyrzôł nóm sztrofa. Sómsiôd niy gorszół sie na pichniynte jabka, a łojciec niy gorszyli sie ło zastómpiynie go we łobowiónzkach wychówawczych. Niyskorzij łojciec ze tym sómsiadym szli – jak zawdy – na laga piwa.
Żódyn tyż ci nóm niy pómôgôł we łodrôbianiu zadaniô dómowygo kiej już napoczli my pyndalować do podstawówki. Łojce stwiyrdzali, iże kiej już łóni skóńczyli szkoła, to tyż niy muszóm ku nij nazôd wrôcać.
Bez lato fyrtali my na rynerówach, abo na inkszych kołach nad rzyka abo jakisik rybniôk. Majoryntne nôs blank niy wachowali. Żôdyn tyż snôs sie niy utopiół, bo kôżdy tyż poradziół pływać, i niy potrza mu bóło szpecijalnych lekcyji, coby sie tego knifu naumieć.
Bez zima juzaś łojce bajstlowôł nóm szlichtada za kóniami (u mie to bóło za staróm warszawóm). I zawdy ci tyż łóne ze uciychóm na skryntach urychlali, brali szwóng. Lecy kedy tyż sónki, nasze rółle zahôczyli ło strom, gródka lebo pot i wtynczôs ślatywali my na ziym. Żôdyn niy ślimtôł, chocia wszyjske my sie deczko strôchali. Majoryntne niy miarkowali ku czymu sóm łochróniacze abo helmiska. Kalnioki, zole, zadrôpniyńcia i boloki byli u nôs blank ajnfachowym zjôwiskym a szkolny pedagóg na isto niy posywôł nôs skuli tego do familijnego psychologa.
Żôdyn nóm niy łoznôjmiół jak wybrać nómer na MO, coby kapnóńć na łojców, coby jich zakapować. Na przecamć, radzi by my skorzystali ze tyj wiydzy. Nó ja, pôsek bół wteda dobróm pómocóm didakticznóm, a policyjô zajimała sie ino zachami majoryntnych, abo rapsikami i chacharami.
Swoje modziokowe zachy załatwialichmy ajnfachowóm hajóm, szarpackóm na szachcie abo na pniokowych pasiónkach. Łojce trzimali sie łod tego pozdaleku. I żôdyn snôs niy trefiół skuli tego do cuchthauzu, do poprawczôka.
We sobota na łodwieczerz łostôwalichmy same dóma, łojce wykludzali sie kajsik do kina abo tyjatru. I blank niy potrza nóm wtynczôs bóło kindermyjdli, bo przecamć po côłkim dnioszku przetrôwiónym na placu, tak by tak szli my moreśnie nynać.
Psiôk łajziół snami, i to blank bez hóndelajny i malkorba. Wysrôł sie kaj kciôł, jscôł kaj kciôł i żôdyn nôs skulitego niy absztychowôł, i niy żduchôł. Rółz tyż przisznalowalichmy go licóm łod żelôzka i pokwanckalichmy sie śniym na szpacyr, coby markiyrować „szanówne państwo” ze pudlym. Niyskorzij juzaś łojciec zabindowôł nôs, skrymplowôł sznóróm i tyż wykludziół nôs na szpacyr. Zwróciyli my wartko tymu psiôkowi słeboda na zawdy; niy bóło wtynczôs jesce u nôs rasów psów-zabójców. Móglichmy ale tykać wszelijakô roztomajtô gadzina, wszyjske naobkoło zwiyrzôki. Żôdyn niy miarkowôł tyż blank, co to sóm chóbska łodzwierzynce.
Same tyż jscalichmy na dworze. Bez zima trza bóło jscać zadkiym do wiatru, coby sie do imyntu niy łobejscać abo sie ciulika niy przeziómbić. Kôżdy bajtel to wiedziôł. Nó przecamć, jakóż by inakszij, żôdyn snôs tyż niyskorzij niy łoszpluchtôł ryncysków.
Starô sómsiôdka, ftorô mianowalichmy szandaróm abo chyrpóm, gónióła nôs krykóm. Ciyngiym tyż łajzióła bele kaj na nôs skargować. Łojce ale kôzali nóm sie ji kłóniać, i gôdać pozdrowióny, i smycyć jeji sprawónki. Wszyjskim starym heksóm musieli my gôdać pozdrowióny, a kôżdy majoryntny poradziół na nôs te pozdrowiyni wymusić.
Starzik dôwali zwólô, coby my sie mógli sztachnóńć sie jego fajfkóm. Zatym głóśno sie chichrali, kiej powykrziwiali ci sie nóm gymby. Łod tego czasu trzimalichmy sie pozdaleku łod tyj fajfki. Skôkalichmy ale radzi ze balkónu na łodlygłóść. Chiby, pucówa niyskorzij spuściół nóm sómsiôd... łojciec postawiół mu ale dobrô laga w szynku.
Do szuli (niyftorzi, jô niy) musieli deptać i półtora kilomyjtra piechty. Łojciec twiyrdziół, co miyszkómy k’tymu poblisku, blank kole, bo łón musiôł pyndalować i bez piyńć kilomyjtrów. Żôdyn ale nôs nie łodprowôdzôł ku szuli. Kôżdy gynał wiedziôł, co przinôleżi deptać lewóm zajtóm hulicy, i niy lza wlazować pod autoki, bo juzaś bydóm dóma chiby jak sto diosków.
Spółczulichmy, użôlalichmy sie nad kamratym ze naprociwka, bo łón musiôł pyndalować do muzycznyj szuli (jô tyż, jô tyż musiôł). Bół ino piyńć lôt stary. Łojce inkszych dziecek byli łoburzóne tryźniyniym i krziwdowaniym bajtla we tym wiyku... My tyż!
Warzylichmy sie „łobiady” ze dyszczówki, piôsku, trółwy i bóncu. Ale tyż łobjôdali my sie starcynnym kołoczym ze posypkóm do bezprzitómnóści i tyż żôdyn nie rachowôł nóm kaloryji. Żuchlalichmy jedyn kaugómin na zmiana bez pôrã dni i żôdyn sie niy brzidziół. Ćkali my tyż do łozpuku niyłoszpluchtane ółbsty direkt ze stromów i słepali my woda ze ulicznyj plómpy kole naszyj „Siedymnôstki”. Żódyn skuli tego niy kipnół, niy umrził.
Ale bez côłke dzieciynctwo żôdyn nóm sztyjc niy gôdôł, iże sómy ciacianymi janiołkóma. Majoryntne gynał miarkowali, iże bydymy sie tóm gôdkóm gańbić. Musielichmy ale kusikować starô tanta we lico na pówitani – bez ślimtaniô, i bez wyciyraniô fresy rynkôwym. Żôdyn tyż nie bawiół sie ze starkóm, kindermyjdlóm abo mamulkóm. Do wszelijakich gracek mielichmy sie wzajym. Żôdyn tyż ze majoryntnych niy chróniół nôs przed złym światym. Kiej szlichmy sie bawić, musieli my se dôwać rada same. I mielichmy, pniokowe bajtle, ino pôrã regli i mustrów do spamiyntaniô, dlô wszyjskich jednake. Łokróm nich, słeboda bóła naszóm włôsnościóm. Wychowywali nôs, dôwali nóm wyćwika tyż sómsiôdy, stare heksy, cufalowe przechódnie i kamraty ze starszyjszyj klasy. Łojce ale tyż chyntliwie przijimali hilfa cufalowych wychówawców. I Wiycie! Wszyjske przeżylichmy do siela, a żôdyn niy trefiół do heresztu.
Niy wszyjske sóm bildowane, niy kôżdy sztudiyrowôł na uniwerzityjcie, ale kôżdy snôs mô swój fach w gracy. Niyftore łobabiyli sie abo wydali, i dziecka wychowujóm podug... modernych terôzki pouczków psychologów. Blank niy łopowôżyli sie być... „patologicznymi” łojcami. Ja, ja sómy już terôzki mocka barzij „ucywilizjyrówane”.
My, dziecka ze naszego familokowego placu, przajymy naszym łojcóm za to, iże wtynczôs jesce blank niy wiedzieli, jak przinôleżi nôs, he,he,he „dobrze” wychowywać. To dziynka niym przetrôwiyli my nasze mode, smarkate lata bez ADHD, bakteryji, psychologów, zecniónych kindermyjdli, żłóbków, zawrzitych szpilplaców i szulsztóndów balytu.
A nóm sie sztyjc wydôwało, co nóm łojce i wszyjske majoryntne wszyjskigo brónióm i do łostatka wszyjsko szperujóm!
Subskrybuj:
Posty (Atom)