Andrzyjki i katarzyńske...

Świynte: Katarzyna i Andrzyj napoczynajóm tak po prôwdzie tyn jagwiynt a jejich fajery to byli : „jyndrzejówki” i „katarzynki” abo „katarzyńskie”. I podle starodôwnych powiarków:
„We dziyń świyntyj Katarzyny chopcy pod zegówek dziołszyny”,
„Na świyntego Jyndrzeja dziołszannych wróżbów nadziyja”.
Świyntyj Katarzyny jes dzisiej, dwadziestego pióntego, a te côłkie „andrzyjki” to przeca miarkujecie, iże terôzki trefióm ci we pióntek. Côłke te planetowanie, te wróżynie i to, i we Andrzyja i we Katarzyny, to bóło zawdy we wilije tych dni. Fajrowanie świyntyj Katarzyny wywandlowało sie bezmać ze starożytnij Grecji, bo łod takigo greckigo słówecka „katharos” znacy „czysty”, i beztóż ta świyntô Katarzyna patrónuje wszyjskim „niywinnym i czystym dziywicóm”, znacy sie jóngferóm. A jedyn istny, Stanisław Trembecki, taki królewski „szambelan” dôwôł dorady karlusóm, fyrniokóm takóm gryfnóm sztrofkóm :
„Poradzić się Minerwy – sposób to jedyny,
Którą świat pod imieniem wielbi Katarzyny.”
Mocka ze tym fajerym bóło tyż skuplowanych zwyków, ło kierych już terôzki żôdyn cheba niy boczy, ale wtynczôs dôwali zwólô we tyn dziyń na wszyjskie (wszyjskie !) uciychy, bo gôdali za pierónym starego piyrwyj tak:
„Świyntô Katarzyna śmiychym, świynty Andrzyj grzychym”
abo tyż jesce inakszij, iże:
„Świyntô Katarzyna jagwiynd zabinduje,
kónduje i słepie, a nóm zaszperuje”.
Karlusy we wilijô świyntyj Katarzyny wstyrkali pod pierzina szkartki ze mianami roztomajtych freli i ta dziołcha, z kieryj mianym ze rańca wyjmli, miała łostać jejich babeczkóm. Byli tyż zawdy na podzim wiesiela, żyniacki i skuli tego tyż starecki gôdali jesce i takô powiarka:
„Na świyntô Katarzyna bier swoja dziołcha pod pierzina”.
Nó, i to by możno bóło ło tyj côłkij szpasownyj Kaśce na tela. A terôzki możno ździebko ło świyntym Andrzyju. Wszyjskich gryfnych zwyków skuplowanych ze fajrowaniym „andrzyjków” niy byda tukej terôzki tak gynał eklerowôł, bo to jesce mocka ludzi do dzisiej miarkuje i boczy, i we tyn dziyń, a tak ci na isto, to we ta andrzyjkowo noc, dalszij bajstluje. We ta ino nocka szło razinku mocka wszyjskigo we żywobyciu dziołchów, freli, samotnych przepedzieć. Te côłke planetowanie we „andrzyjki” łodbywało sie roztomajcie. Na tyn przikłôd:
Kôżdô dziołcha wziyna sie jakosik kostyrka (gansiô kostyrka, bo to bóło już po świyntym Môrcinie) i skukała jóm bele kaj we izbie. Niyskorzij kludziyło sie jakiegosik psioka i kaj łón nôjprzodzij potyrôł, ftorô kostyrka nôjprzodzij łapnół, to ta dziołcha mógła sie już na bezrok rychtować do żyniacki. Inksze gracki byli ze szczewikami, ale to jużech sam kiejsik tuplikowôł. Nôjgryfniyjszy juzaś zwyk, kiery mi sie zdo, to bół taki, iże samotnô, frela naćkała sie na łodwieczerz słónygo harynka i bez popiciô szła do prykola, tela, co ze chopskimi galotami pod jeji zegówkiym. Bez ta noc miôł ku nij przijńść tyn istny, tyn fyrniok za kierego by sie niyskorzij wydała. Nó, i jesce mocka inkszych takich fali, ze kierych szło na isto przepedzieć, ftorô, kiej i kaj wydô sie na bezrok.
Nale, „andrzyjki”, dziyń świyntego Andrzyja-apostla nôjbarzij bół zawdy fajrowany we Szkocji. Ja, we Szkocji, we kraju, kierego patrónym jes tyn świynty Andrzyj. Świynty Andrzyj-apostel bół ci bezmać bracikiym samygo świyntygo Pyjtra, uczniym Jóna Krzciciela, i bół misjonôrzym nad Czôrnym Morzym. Urodziół sie łón we galilyjskij Betsaidzie a zemrził na krziżu we miyście Patras na Peloponezie we 30 listopada 30 roka. Tyn krziż bół podany na literka „X” łod kieryj biere sie miano „krziża świyntygo Andrzyja”. Tyn krziż bół tyż dyngóm, zimbolym côłkij Burgundii. Jes tyż tyn Andrzyj patrónym Rosji i Szkocji, a uważowali go już we szczwôrtym wiyku, i bez pôraset lôt grudziyń pisali jego mianym. Bół tyż ci u nôs patrónym rybôków, masarzy, hajerów (ja! tyż), zyjmanów i takich dôwniyjszych woziwodów. Zawdy ci tyż do niygo rzykali dziołchy, frele, samotne ło dobrygo, szykownygo, pijynżnygo i moc ci majyntnygo chopa. Kiej tyż napoczli ludzie te palnetowanie we ta noc przed św. Andrzyjym? Jedne gôdajóm, co to jes zwyk łod wyspów na Morzu Egejskim, ze Sporadów, kaj planetowali już łod blank starego piyrwyj ze łozkidanyj świycki. Juzaś Miymce miarkujóm, co te „andrzyjki” to jes blank jejich, miymiecki zwyk skuplowany ze takim bogiym Freym. Mie sie jednakowóż zdo, iże możno jes to sknółtlowane ze naszym słowiańskim bożkiym Godunym. Dôwno tymu nasze strzydniowiyczne Polôki (i Ślónzôki !) wykłôdali, co bożkiym côłkigo przóniô baby i chopa bôł bożek Lubicz, kiery tyrôł po świycie do kupy ze inkszym, ze bożkiym żyniaczkowych godów – ze Godunym. I bôło tak, co jedna herskô bóginka Łada ugryfniała wszyjskich modzioków, fyrnioków i frele, bindowała jich we pôry, i cióngła ci jich do sia. Juzaś tyn bożek Lubicz tych modzioków łozhajcowôł i rozgzukôł, a Godun kuplowôł jich tym „małżyńskim” knółtlym. Szło by sam jesce mocka berać i bojcyć, ale rzykna ino jedne. Byli dziołchy łostrzymne, kiere niy planetowali ze wszyjskimi inkszymi dziołchami we jejich dziydzinie, ino szli same na łodwieczerz na zagón i tam siôli pakopie i rzykali festnie do tego świyntygo. Niyskorzij legnyli sie na ziymi ze jakómsik bergóm pod gowóm i doczkali tak bez pôrã godzin, aże jim we śniku pokôzôł sie tyn jedyn, tyn roztomiyły, kiery wylazuje ze tych pakopi. Bocza jesce takô szykownô sztrofka Władysława Sabowskigo z dziewiytnôstygo wiyka, kiery tyż gôdôł ło planetowaniu ze świycki i blaju:
„Ową przyszłość dziś bez wielkich mozołów
Wskazać może wosk stopiony lub ołów,
Gdy swobodną kroplą w wodę upadnie.
Rzecz ciekawa co tam z niego się złoży...
Pewno młodzian urodziwy i hoży.”
I na łostatek dejcie sie jesce pozór jakô pogoda bydzie we tyn pióntek, we Andrzyja, bo już nasze starki zawdy gôdali, co:
„Na świyntygo Jyndrzyja, trza kożucha dobrodziyja.”

Zupermyn...

We barze, blank na wiyrchu sztokowca, takigo srogigo betóniôka zicnół sie jedyn istny, łobsztalowôł ta modernô terôzki tequila, słepie jóm na eks, podlazuje ku łoknu i wyskakuje. Ku zadziwiyniu inkszych kóntmanów we tym szynku, tyn istny wrôcô sie nazôd i stôwo we dźwiyrzach tego baru.
Łod tisza wstowo inkszy fric, podlazuje ku niymu i sie pytô:
– Panoczku! A jak wyście to zrobiyli? Przecamć my sóm jakiesik sto myjtrów nad ziymióm!
– Wiedzóm łóni, ta tequila jes ci jakosik dziwokô. Słepia jóm, skokóm, gzuja ku ziymi i jakisik myjter nad ziymióm brymzuja i miyntko landuja. Kuknijcie se panoczku...
I richtik – jak tyn istny pedziôł, tak tyż zrobiół. Tyn jego łozmówca do łostatka wyproszczóny uzdoł, iże zrobi te same. Na eks szluknół ta tequila, fuk bez łokno i... blank ci sie łoztrzas ło ziym.
Wtynczôs tyn szynkiyrz, po lekuśku glancuje szklónka, i rzóńdzi do tego istnego:
– Wiysz ty, Zupermyn, jak tak sie deczko napieresz, to ze cia robi sie na isto stopieróński... kutas!

Japtykôrz...

We jednyj chorzowskij japtyce stoji taki gańbliwy deczko karlus. Kiej już wszyjske kóntmany wyleźli ze tyj japtyki, japtykôrz pytô sie tego karlusa:
– Co, piyrsze zolyty, ja?
– Gorzij! – łodrzykô tyn karlus. – Piyrszy byzuch u mojij dziołchy.
– Ja, miarkuja – gôdô japtykôrz – môsz sam chopie kóndóna.
Karlus sie łozgzukôł...
– Panoczku! A dajóm mi łóni dwa kóndóny... jeji mamulka to tyż fajnistô dupa.
Po byzuchy dziołcha gôdô do tego karlusa:
– Kiejbych wiedziała, iżeś taki blank niymoreśny, rozwiyzióny.... iże côłki wieczór nic żeś niy rzyknół, inô gawcół sie we dyliny... to bych cie nigdy dó mie do dóm niy zaprosióła...
– A kiejbych jô wiedziôł, iże twój tatulek jes... japtykôrzym, to tyż bych nigdy ku wóm niy prziszôł!

Zapukôłech psa...

Wiycie! Pech kciôł, iże baba niysama, znacy sie ciynżobnô (mieli sie urodzić drajlingry, trójaczki) poszła do banku razinku we takim dnioszku, kiej rajn ci do banku wkarowali raubiyrze... bół napad na tyn bank; baba erbła trzi postrzały, trzi kulki we basisko. Kiej już znodła sie we lazarycie dochtór pedziôł jij:
– Wiedzóm łóni, łoni majóm festelne szczyńści, bo wszyjske dziecka przeżyjóm. Niy poradzymy ale wyjmnóńć śnich te kulki... dziecka muszóm sie śniymi urodzić...
Baba usuchła dochtora i urodziyła dwie dziołszki i jednego synecka bez wyciónganiô tych kulek.
Rółzczasu (śleciało kole dwanôście lôt) przilazuje ku mamulce jedna ze tych dziołszków i trzimie cosik we gorzci.
– A cóż to ci sie stanóło cerzicko? – pytô sie mamulka tyj dziołszki.
– Anó, poszłach jscać i cosik takigo mi wyleciało.
– Niy trôp sie ceruszko, to ino kiźlik. Wszyjske ludzie tak majóm, nic wiyncyj ci sie niy stanie! – łodpedziała mamulka.
Za jakisik czôs przilazuje ku mamulce drugô cera:
– Mamulko, mamulko, a kuknijcie ino co mi przi jscaniu wyfukło do nachtopa.
– Niy trôd sie dziołcha, kôżdy kiejsik tak mô, ale już wiyncyj ci sie to niy przitrefi. – uholkała swoja cera mamulka.
Łorôz ta mamulka słyszy larmo we izbie. Łotwiyrô dźwiyrze i widzi swojigo synecka ze ciulikym w gracy...
– Jezderkusie! Synek, pewnikiym kciôłeś sie wyjscać i kiźlik ci wyleciôł, ja?
– Niy mamulko, niy! Walółech kónia i psa żech zapukôł, zaszczelółech naszego psioka!

Zorty gorzôły...

Do srogigo finalu miyndzynarodowygo kónkursu łozpoznôwania zortów gorzôłków przeszli: Pepik, Rus i Polôk. Terôzki jejich zadani skludzało sie ku tymu, coby ze zawiónzanymi ślypióma mianować gynał zorta ankoholu i ku tymu dziydzina ze kieryj wandluje sie ankohol, ftory słepali.
Nôjprzodzij Pepik:
– Co to za ankohol?
– Anó, piwo...
– Dobra, a ze jakigo kraju?
– Eee, za tela niy miarkuja... dóm se pokój...
Terôzki we raji bół Ruski.
– Co to za ankohol?
– Anó, to jes piwo.
– Jakô marka?
– Guiness...
– Dobra! A terôzki co to za ankohol?
– Biôłe wino...
– Ze jakij dziydziny?
– Eeee, niy miarkuja... tyż se dóm pokój...
Na łostatku bół Polôk.
– Zgodnijcie panoczku, co to za ankohol?
– Piwo... słowacke... Smädny Mnich...
– Dobra! A terôzki?
– Wino... Tokaj... Madziary...
– Dobra, dobra! A terôzki co to za ankohol?
– Szampan... Coвeтcкoe Игpиcтoe... ruske...
– Nó, bardzo dobrze...
Polôk tak by tak już wygrôł, ale te côłke „jury” uzdało, coby mu dać jesce szluknóńć naszygo rodnygo bimbru, bo tak prôwdóm, co to take trzi ajnfachowe ankohole dlô naszego richticznego Polôka.
– A terôzki panoczku rzyknijcie nóm, coście sie szluknyli?
– Żytniô...
Côłke publikóm, wszyjske cuszałery do kupy ze tym „jury” napoczło sie łoszkliwie chichrać, bo cóż tyż to za Polôk, kiery niy poradzi łozpoznać naszego bimbru...
– Cicho łoszkliwce! Jescech niy skóńczół, jesce to niy ma szlus... Żytnô.. to bydzie Żytniô 45... Maciyjkowice wele Chorzowa...

Zefel...

Wczas ło rozwidnioku, dziydzina, chałpa, wele chałpy chlyw. Ze chałupy wylazuje pampóń Zefel. Śtyrodniówe szkuciny na fresie, kalne ślypia, grace jak pecynki chleba, watówa, bacioki na szłapach, kapelka ze antynkóm. Zefel deptô rułowatym szritym bez rozkisły flaps na placu ku chlywowi. Ze tego chlywa dolazujóm piyrsze, jesce blank niypewne pokwikiwania. Zefel dźwigô kibel ze pamyjami i wlazuje rajn. Wszyjske kormiki, świniôki kwikajóm i tłóczóm sie jak nôjbliżyje koryta. Nôjprzodzij pomyje do barłóga – świniôki we krymfach, pôłnô ojforiô, kwikanie niy do strzimaniô. Zefel styrcy tak bez kwilka i zaziyrô na te babucie, kormiki ze takim letko gańbliwym uśmiychym. Polekuśku łodwrôcô sie i wrôcô ku chałupie. W chałpie seblykô ta kufaja i podlazuje ku sczyrniałymu kónskowi zdrzadła, kiere wsiało nad waszbekym, przigładziół swoje tuste wosy i zaziyro tak na te swoji łodbicie.... na łostatku mróncy sóm do sia:
– Kurwa, a co łóne takigo wy mie widzóm?

Szwigermuter...

Jedyn istny wróciół ze nocnego szynku (ze sztriptisiym) tak nafolowany, tak fest łozognióny, iże już we antryju ściepnół ze sia wszyjske prziłobleczyni, wkarowôł do szlafcimra i na hechtszpróng fuknół do prykola... Kiej skóńczół, zakciało ci mu sie słepać ze wymorzyniô, usiotaniô, tóż tyż poszôł do kuchyni, a tam ze rułóm jego babeczka czytała se jakisik cajtóng. Chop ze łobłyndym we ślypiach łobyrtôł sie curik, wkarowôł do szlafcimra, łoświyciół światło, a tam... Ludzie! Jego świekra we prykolu...
To jô... hmmm, to jô przed kwilkóm tak swami sam mamulko? – wrzescy fest zdeszperówany chop.
– Nó, ja, jużcić – łodpedziała ze rułóm jego świekra, i ino sie frizura poprawióła.
– Nó, tóż po jakiymu, do sto pierónów, łóni, szwigermuter, nic niy gôdaliście?
– Przecamć my ze sie już pôra lôt... niy godómy, prôwda?

Inżiniyr...

Rółzczasu umrziło sie jednymu inżiniyrowi i poszôł ci łón do piykła. Wartko ale napocznół ci mu zawôdzać niski pozióm życiô we piykle i napocznół ci łón projyktówać i bajstlować roztomajte zrychtówki, usprawniynia. Po jakimsik czasie mieli ci już tam we tym piykle klimatyzacyjô, haźliki ze szpilóngami i roltrepy a sóm tyn inżiniyr stôł sie festelnie wywołanym cowiekym we piykle. I rółzczasu Pónbóczek glingô do Lucypera i pytô łoszydliwie:
– Te, Lucyper, a jak tam u wôs na dole?
– He, he... zajebiście, mómy „klima”, haźliki ze szpilóngami, słody... ruchóme słody, i tak do łostatka żôdyn niy miarkuje ze czym jesce tyn nasz inżiniyr samtukej wyskocy! – łodrzyknół tyn dzioboł.
– Co? Môcie ta u wôs inżiniyra? To jakiesik szajsniyńcie, jakisik fyjler. Tyn chop nigdy niy powiniyn trefić tam na dół. Môcie go zarôzki poswać go sam dó mie, na wiyrch! – pedziôł wnerwióny Pónbóczek.
– Pónbóczku! A zapómnij ty ło tym. Tyn inżiniyr wszyjskim sie samtukej nóm podobô. Jô go sam dlô sia zatrzimuja!
– Môsz go w te pyndy poswać sam dó mie do niyba! A kiejbyś tego niy zrobiół to cie zarôzki pozwia do gyrichtu, miarkujesz?
Tyn Lucyper sie ino żadnie lachnół, żadnie łoześmiôł i gôdô:
– Ja, ja. Jôch ino jes ciekôw skany ty Pónbóczku weźniesz juristów i inkszych hadwókatów, kiej – jak miarkujesz – wszyjske tyż ci siedzóm ... u MIE?

Baba u dochtora...

Przilazuje rółzczasu baba do dochtora i rzóńdzi:
– Panie dochtorze, jôch ci jes sztyjc i jednym ciyngiym wkurwiónô, wszyjsko i wszyjske mie wkurwiajóm, a nôjbarzij mie wkurwiô to, iże wszyjsko mie wkurwiô... prosza wôs dochtorze ło hilfa, ło dopómożynie!
– A próbowali łóni paniczko we jakisik szimel sie wyciszyć, spamiyntać sie, uholkać, na tyn przikłôd jakiesik szpacyry we lesie, we parku pojstrzód śpiywu ptôków, szpacyrować po bosoku po trôwie... Wiedzóm łóni, kóntakt ze nôturóm festelnie spómogô...
– Bogać tam, dochtorze! – łodrzykô baba. – Ptôki mie wkurwiajóm, bo drzóm dzióby, we trółwie mocka chroboków, jakiesik pajynczyny, asty chytajóm ci mie za prziłobleczyni... Niy, niy... nôtura tyż mie wkurwiô...
– To możno cosik inkszego, na tyn przikłôd kómpiyl we badywannie pôłnyj szuminów ze tóm modernóm terôzki „aromaterapijóm” przi takij mankulijnyj muzyce?
– Aaaa, bogać tam, ponoczku dochtorze! Tego tyż żech próbowała, ale szuminy mie wkurwiajóm, bo szczypióm mie łoczy. Muzyka tyż mie wkurwiô, kôżdô muzyka mie wkurwiô. a ta mankulijnô nôjbarzij mie wkurwiô, te wóniónce łolyjki, to ci mie dziepiyro wkurwiajóm, klyjóm sie, klyjmujóm, flekujóm... niy, niy łolyjki mie nôjbarzij wkurwiajóm!
– Nó, dobra, tóż możno... zeks? Jak wyglóndô wasze paniczko życie zeksualne?
– Zeks, dochtorze? A cóż tyż to takigo? Blank niy miarkuja!
– Nó, niy wiedzóm łóni, co to jes zeks? – pyrô zadziwióny dochtór. – Nó, dobra, zarôzki wóm paniczko pokôża, wlazujcie paniczko wartko za wandszirm..
Po pôruch kwilkach na tym wandszirmie landujóm tajle prziłodziyniô: galoty, kiecka, kitel, jakla, cycnhalter, batki... po nastympnych pôruch kwilkach słychać ino fucynie i wzdychani, i łorôz łozlygô sie głós tyj baby:
– Panoczku dochtorze! Niech łóni sie yntlich uzdajóm! Wrażujóm łóni abo wycióngajóm, bo już mie to napoczynô wkurwiać!

Spôł ze lôtawicóm...

Rółzczasu jedyn istny, nó, chop jakich wiela, przilazuje do dochtora i gôdô:
– Panoczku dochtorze! Móm stopieróńskô utropa. Staróm sie skuli tego, iże zdô mi sie, co mój synek przespôł sie ze jednóm dziołchóm... i łóna cheba zarazióła tego mojigo synka takóm ci gańbnóm chorobóm... miarkujecie...
Nó, tóż niych tyn wasz synek przijńdzie ku mie, to możno cosik poradzymy – pedziôł tyn dochtór.
– Ja, ja... ale to jesce niy wszyjsko... tyn mój synek zaraziół tym choróbskym naszô sużóncô!
Nó, niygryfnô zituacyjô, aże niygryfnô...
– Ale, wiedzóm łóni panoczku dochtorze, to tyż jesce niy wszyjsko. Jôch zaraziół moja babeczka, moja starô...
– Nó, kuknij pón! – zawrzesknół tyn dochtór. – Jedna, jedzinô lôtawica a zarazióła tela słósznych i porzómnych ludzi!

Sómsiôdy...

Rółzczasu jedyn sómsiôd spichnół sie we zegródce ze swojóm zegródkowóm sómsiôdkóm.
– Panoczku! – napoczynô sómsiôdka. – A rzyknijcie mi ino, jak łóni to robióm, iże te wasze tómaty sóm take sroge, gryfne i cerwióne?
– Anó, bo jô móm mój włóśny patynt na to. Wylazuja ło szaroku do mojij zegródki we badymantlu, we szlafroku i kiej wszyjske jesce śpióm, jô go ściepuja i szpacyruja sie blank sago miyndzy lyskami, miyndzy rajami, nó i te tómaty tak ci sie ku mie czyrwiynióm... I to wszyjsko!
Sómsôdka chycióła tyn knif i tyż tak bez jakisik miesiónc szpacyrowała po swojij zegródce blank sago. Na łostatku trefióła juzaś tego swojigo sómsiada.
– Nó, i jakóż tam paniczko? Fónguje tyn mój patynt, ja?
– Anó, wiedzóm łóni panoczku... te tómaty jake byli take sóm, take łostali, ale łogórki... to sóm ci taaaakeee!

Radiowóz...

Blank świyży szoferok, ledwa przijmniynty do fyrmy glingô do swojigo szefa ze trasy:
– Szefie, móm maluśko utropa... przejechôłech psa. Co móm robić?
– Te, chopie, a autok jes we côłkości? – pyto szef.
– Ja, ja, ani jednyj nuty, ani jednego kracera!
– To wciep tego psioka do rantu i jedź dalszij! – łodrzykô zadowolnióny szef.
... Śleciało jakiesik dziesiyńć minutek a tyn szoferok juzaś glingo do szefa:
– Szefie! A co móm zrobić ze.... radiowozym?

Pyndala...

Przilazuje jedyn istny do szynku i gôdô ku gospodzkimu:
– Côłkô flaszka gorzôły bych se łobsztalowôł. Musza sie na zicher terôzki naprać...
– A co to tyż wóm sie stanóło? – pyto szynkiyrz.
– Razinku żech sie dowiedziôł, iże mój bracik jes pedałym... takóm chopskóm pyndalóm...
– Nó ja, to dobry grónt, coby sie łożrić. Festelnie wóm spółczuja...
Tydziyń niyskorzij tyn sóm chop wkarowôł do tego samiuśkigo szynku i prosi tego samego gospodzkigo ło côłkô flaszka gorzôły, rzóńdzi, co juzaś sie musi do imyntu naprać.
– A co sie terôzki stanóło? – pyto tyn sóm zaciykawióny szynkiyrz.
– Razinku żech sie dowiedziôł, że i mój fater jes pedałym, łoszkliwóm ciotóm...
– Jest mi wôs festelnie żôl skuli tego! – i stôwiô flaszka na szynkwasie.
Śleciôł juzaś jakisik możno tydziyń i juzaś tyn sóm fric wkarowôł ci do tego szynku, i u tego samego gospodzkigo sztaluje flaszka gorzôły, i juzaś tuplikuje, iże musi sie na zicher terôzki festelnie naprać...
– Wyboczóm mi panoczku, iże wstyrkóm sie we niyswoji zachy, ale jes ftosik we waszyj familiji, fto giździ sie, dupczy sie ze babami? – pytô szynkiyrz.
– Kurwa, JA! Moja starô... razinku ‘ech sie ło tym dowiedziôł...

Pónkowe kerny...

Siedziôł rółz czasu jedyn istny na ulicy wele słómiónki nafolowanyj do pôłna kernami ze jabek. Podlazuje ku niymu policajt i pytô:
– A co ty tam we tym korbie môsz?
– Sprzedowóm kerny ze pónków, ze jabek...
– A do czego łóne mogóm sie przidać? – pytô juzaś policajt.
– Anó, po zjedzyniu jednyj cowiek robi sie zarôzki móndrzyjszy.
– A po wiela łóne stojóm?
– Anó, jedyn korn, jedna pestka jes we wercie 15 złocioków.
– Nó, tóż dej mi chopie jedne ziôrko.
Tyn policajt wećkôł tyn kern, pomedikowôł deczko i rzóńdzi:
– Doczkej ino giździe! Za 15 złocioków mógdych sie lajstnóńć piyńć kilo jabek i mieć pôłno kernów w gorzci, miasto tyj jednyj jedzinyj...
– Nó, i widzóm łóni, panoczku policajcie... już poskutkowało, prôwda?
– Nó ja, richtik... tóż dej mi jesce dwa te kerny!

Pojadymy...

Chop wrôcô nadrzistany jak belówa do chałpy, wlazuje do kuchyni, łotwiyrô kilszrank i rzóńdzi:
– Pod..ciepniesz... mmm... mie.., podwieziesz... tego... mie... do miasta, do ... tego... wiysz... cyntróm...
– Kaj?
– Niy! Tóż niych cie pierón strzeli!
Prask! Zawiyrô dźwiyrze... po pôruch minutkach juzaś:
– Pod..ciepniesz... mmm... mie.., podwieziesz... tego... mie... do miasta, do ... tego... wiysz... cyntróm...
– Kaj?
– Niy! To srôł cie pies!
I juzaś prask dźwiyrzami... Pół nocy śleciało i chop na łostatku usnół. Rano cuci sie ze festelnym kacynjamrym. Zaziyrô na dźwiyrze łod kilszranku... łóne wydrzite, wyrwane na amyn... Po cichuśki wycis tyn kilszrank do siyni, coby jejigo starô sie nie spomiarkowała i napocznół ci jóm rychtować, naprôwiać...
We tym łoka mrziku jego baba wlazuje do kuchyni, przeciyrô ślypia ze łosupiyniô i gôdô sama do sia:
– Ło tyn łochyntol, ło tyn żadziol... jakosik gizd pieróński... pojechôł!

Plómpanie...

Rółzczasu jedyn bajtel wlazuje do szlafcimru łojców i widzi, co jego mamulka siedzi na łojcu i podskôkuje. Synecek śmietnół wartko ze tyj izby. Mamulka merkła swojigo synecka kiej łón wlazowôł i ślazła ze tatulka. Łoblykła sie gibko i fest zatwórzónô tym, co tyż to tyn synecek móg uwidzieć, poszła do jego izby, coby sie dowiedzieć, co tak na isto łón widziôł. Kiej mamulka pokôzała sie we dźwiyrzach synecek spytôł:
– Mamulko! A co żeś to robióła naszymu tatulkowi?
Mamulka, deczko szarłatniô łodrzykła:
– Anó, synecku, miarkujesz, co twój tatulek mo sroge basisko, prôwda?
– Nó ja, mamulko, mô...
– Nó, tóż dzisz, jô musza ci go rółz za czôs splaszczyć, prziklapnóńć. – rzykła na to mamulka.
A synecek ze rułóm na to:
– Ino mamulko marnisz czôs, to nigdy niy bydzie fóngować!
Mamulka, deczko zgańbiónô, spytała ino:
– A po jakiymu, synecku, tak miarkujesz?
– Bo za kôżdóm razóm, jak idziesz po sprawónki, ta baba ze drugij siyni przilazuje, klynkô przed naszym tatulkym i plómpie go juzaś snowa...

Caryca...

Nó, cosik starucnego. Caryca Katarzyna szukała ci, sznupała za jakimsik wytrôwnym, mocka łobznôjmiónym kochankym, ale żôdyn ze kandidatów niy strzimôł wiyncyj niźli 50 „orgazmów”. Ta côłkô ruskô Kaśka bóła załómanô. Chnetki jednakowóż dowiedziała ci sie, iże kajsik we dalykij ziberyjskij puszczy miyszkô mody sióngôrz (drwal), kiery poradzi wygódzić kôżdyj babie. Caryca wypuścióła sie do tego sióngôrza i już łod proga rzóńdzi:
– Abo ty mie chopie wygódzisz 100 razy za rajóm, abo mój szarfrichter, mój kat uchlastnie ci gowa.
Tyn sióngôrz sie zdodziół i spólnie ze tóm łoszkliwóm Kaśkóm napoczli rachować kolyjne „orgazmy”:
– 1, 2, 3,... 50,..... 90,....
Ta caryca już niy poradzi szczimać, ale tyn sióngôrz gôdô, iże miało być 100, tóż tyż bydzie 100. Nó i rachujóm dalszij. Kiej już doszli do 99 „orgazmu” ta Katarzyna wrzeskła:
– Już bóło sto!
– Niy, niy paniczko, dziepiyro bóło 99...
– Podug mojigo rachowaniô na zicher bóło 100 – wrzeskła jesce rółz caryca.
– Moja wy paniczko – pedziôł ze rułóm tyn sióngôrz – jôch jes blank ajnfachowy cowiek, ale ućciwy. Potraciylichmy sie we rachowaniu, tóż tyż, paniczko, napocznymy... snowa!

Baba ze Hameryki...

Przikludziyła sie rółzczasu ze Hameryki jedna baba do Francyji i uzdała, co we tym Paryżu zabawi sie terôzki jak sto diosków. Wlazła do taksy i pytô taksiôrza, kaj sam jes nôjbarzij łozrywkowy szynk. Tyn istny rzykô, iże chyntnie jóm do takigo szynku zakludzi. Łóna ino jesce spytała, eźli richtik jes ci to nôjlepszyjszy szynk, kaj mógła by sie łóna festelnie zabawić. Taksiôrz łodrzyknół, iże wszyjske paryske babeczki tam jejżdżóm. Nó, a we tym szynk nic łosobliwygo... szynkwas, maluśkô bina, pôra szpotlawych tiszów, ale łod sto pierónów babów. Wszyjske po lekuśku szlukajóm te swoji „drinki” i na cosik czekajóm. Po pôruch godzinach ta Hamerikónka stopieróńsko zecniónô uzdała, iże wylazuje. We tym łoka mrziku ale na bina wylazuje przepowiadôcz i głóśno łogłôszô nómer, kiery sam zarôzki pokôże niyjaki Pepee. Wszyjske babeczki srywajóm sie na równe szłapy i gzujóm pod ta bina. Ta Hamerikónka tyż tam po lekuśku lejzie. Na bina wylazuje lichy, wyszczurzały szpiterlok ze kalnymi ślypióma ze stołeckym we gorzci. Łozlygajóm sie łoklaski, nó i robi sie na isto festelnie głóśno. Tam ta przibytniô, ta Hamerikónka zaziyrô, kukô spodełba.
Tyn istny na binie stôwiô stołecek, wycióngô ze kabzy łorzech, walnus, kładzie ci go na stołku, wycióngô z galot swojigo ciulika. Przimiyrzô sie tym ciulikym ku niymu i wali w niygo takim szlagym „karate”! Tyn łorzech łozpyrsknół sie na blank drobne kónski – baba jes ci mocka łocałbrowanô. Wrôcô zatym do dóm i łozprawiô to wszyjsko swojim znôjómym.
Śleciało możno ze trzidziyści lôt i ta istno uzdała, coby jesce rółz łobejzdrzić tyn nómer, tyn kónsztik. Jedzie do tego Paryża, wlazuje do tego szynku i czekô. Wylazuje przepowiadacz i juzaś zapowiadô tego Pepee. Baba zadziwanô, bo jakóż to, przecamć to niy ma możebne, coby to bół tyn sóm fric. Musiôłby być festelnie zwiykowany. Nó, ale czekô i widzi tego samego chopa, tyn sóm stołek, tela ino, co chop we gracy dziyrżi kokosnus. Tyn istny bajstluje tyn sóm nómer ze kokosym i idzie za kulisa. Baba niy strzimuje, lajstła se kwiôtki, flaszka szmektnyj gorzôły i gzuje na zadek tyj biny. Tam trefiô sie ze tym Pepee i fest łocałbrowanô pytô:
– Panoczku! A jak wyście to zrobiyli? Jôch sam bóła trzidziyści lôt tymu nazôd i wyście panoczku łoztrzaskiwali walnusy, normalne łorzechy, a terôzki tyn srogi kokosnus? Wiela to tyż lôt ‘eście to trajnowali... i jak łóni panoczku to robióm? Nó, prôwdóm pytanióm niy bóło szlus...
– Moja roztomiyło paniczko! U wôs pewnikiym... już niy te łoczy, prôwda?

Paranoja...

– Tatulku! Tatulku, a co to znaczy... paranoja?
– Idź do kuchyni i spytej sie twojij szwestry, mamulki i starki, eźli dupnyli by sie ze cudzym chopym, kiejby jakisik fric dôwôł jim za to 1000 dularów.
Po pôruch minutkach synek wrôcô ku łojcu i rzykô:
– Moja szwestra pedziała, iże zrobióła by to bez gańby i wahaniô, mamulka juzaś, iże zrobióła by to i za 200 dularów, a starka to i za 50.
– Dzisz synek, mómy dóma trzi kurwy, a brakuje nóm sztyjc i jednym ciygym pijyndzy. I to ci jes synek razinku ta... paranoja!

Marihuana...

Diosecki narkóman trefiół do piykła. Łozewrziły sie dźwiyrza, a sam côłke pola, côłke szlogi marihuany. Tyn łozhajcowany fikser, narkóman gzuje i targô côłke łociypy marihuany. Łorôz słyszy głós dziobla:
– Nó, i po jakiego pieróna chopie to targosz, kiej samtukej môsz pôłno już natargane?
Chop, narkóman zaziyrô, a sam richtik fol frisznego ziyla. Loce i napoczynô przeciepywać te ziylô, coby gibcij schło. A sam ci dzioboł juzaś go szteruje:
– I na jakigo dioska to suszysz, kiej môsz już tam nasuszóne?
Nó, i richtik, fol tego nasuszónygo. Tyn fikser, narkóman podlazuje i napoczynô swijać skrynty. Swijô tak, swijô te skrynty a sam juzaś dzioboł rzóńdzi:
– I po pieróna chopi swijôsz te skrynty? Przecamć sam môsz pôłno naswijanych skryntów!
Tyn narkóman kukô, filuje i richtik, côłke kopice, hółdy naswijanych skryntów. Wybiyrô nôjsrogszego skrynta i pytô tego dziobła:
– Te, dzioboł! A łognia môsz?
A na to tyn dzioboł ze śmiychym:
– Kiejby sam bół łogyń, to bółby to przecamć... RAJ...

Papagaj we kilszranku...

Jedyn istny erbnół na gyburstak papagaja. Wartko kapnół sie, co tyn ptôk mô żadny prziwyk sklinaniô jak fórmón i ciepie żadnymi słóweckóma przi kôżdyj przileżitóści. Ale, cóż tyż to miôł robić – wyciepnóńć żôl, zawdy to przecamć jakisik kamrat we chałpie... nó i gyszynk. Bez wiela, wiela dnioszków próbowôł sie ringować ze słównictwym tego papagaja. Gôdôł ci ku niymu ciepłe i miyłe słówecka, puszczôł ci mu łagódnô muzyka, robiół wszyjsko tyż, coby tymu papagajowi dôwać dobry przikłôd. Nó mocka poświyncyniô a wszyjsko ło kant rzici łoztrzaś.
Nó, i rółzczasu, kiej tyn papagaj łocuciół sie, wstôł – jak to móndroki gôdajóm – lewóm szłapóm i bół ci łón stopieróńsko łoszkliwy, tyn istny niy strzimôł. Napocznół ryczeć, ale tyn papagaj wrzescôł jesce głóśnij. Tyrpôł ci fest niym i wtynczôs tyn papagaj niy dosik, iże chopa spieróniół, to go jesce pôra razy dziabnół. Zjowiejczóny, zdeszperówany wciepnół ci tyn istny tego ptôka do kilszranku, do frostra i zatrzas dźwiyrze, łoprził sie łó nie i łosmyknół sie pó nich na dyliny. Papagaj ciepnół sie pôra razy o dźwiyrze kilruły, frostra, cosik tam pomamrôł, pomrónczôł i łorôz wszyjsko ucichło.
Tyn istny łotychnół, pozbiyrôł sie i napocznół mieć szczypani sumiyniô. Wrółz tyż wartko łozewrził dźwiyrze kilruły. Tyn papagaj wlôz na jejigo ramiy i cicho pedziôł:
– Nôjbarzij wôs panoczku przeprôszóm, iże wôs sztychnół, zaufryjgowôł mojim słównictwym i zachowaniym. Prosza ło wyboczyni, i byda sie festelnie starôł, coby sie poprawić i niy dopuścić do czegosik takigo, jak skorzij.
Chop niy poradziól sie pochytać i już ci łozdziawiół japa, coby sie spytać, cóż tyż takigo sie tymu ptôkowi stanóło, iże tak pieróńsko sie łodmiyniół, kiej łorôz juzaś sie tyn papagaj łozwôł:
– A moga sie wôs panoczku spytać, cóż tyż to zrobiół tyn kokocik, kiery jes tam driny?

Lôtawica...

Łojciec glingô bez mobilniok do swojij cery, kierô sztudiyruje we Irlandii.
– Jak sie môsz moja ceruszko? Jak ci sie wiydzie? Co słychać u cia?
– Aaa, łostałach tatulku lôtawicóm, prostytutkóm...
– Co? Jakóż to? Jakeś mógła sie na to łopowôżyć? Ty hadro stopieróńsko, ty kurwo, ty motyko...
– Ale dyć żysz tatulku! Tatulku, a miarkujesz ty wiela jô ci móm terôzki prziłodziyniô, fajnistych modernych klajdów. Móm zapłacóne aże do łostatka te moje sztudiyrowanie. Jeżdża sie jaguarym a moja siestra zaprôszóm ku mie na latowe feryje. Wóm ze mamulkóm fóndłach miesiynczne wywczasy na Majorce i sprawiyłach ci, tatulku, srogi jacht... już tam na wôs we porcie czekô...
– Doczkej, doczkej dziołcha... jakoś to pedziała? Kimeś to łostała?
– Prostytytkóm, nó, lotawicóm...
– Nó, tóż Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych! A jôch myślôł, iże łostałaś jakómsik ci tam... protestantkóm!

Lajstnij sie misia...

Mamulka dała maluśkimu Hanyskowi łostatnie 50 złocioków na sprawónki (do geltaku bóło jesce jakiesik dwa tydnie) i rzykła:
– Hanysku, môsz kupić chlyb, margarina i kónsek kyjzy. Reszt môsz prziniyś we côłkości nazôd.
Hanysek poszôł do sklepu ale po dródze spodobôł mu sie pliszowy misiek za côłke 50 złocioków. Sprawiół sie tego miśka i gzuje ku chałpie. Kiej ci go ino mamulka ujzdrzała ze tym miśkym, kôzała mu w te pyndy pójńść kajsik i skalić tego łoszkliwego miśka.
Hanysek dugo niy medikowôł, ino poszôł do jejich sómsiôdki, coby skalić tego miśka. Wlazuje do jeji pomiyszkaniô a ta sósiôdka leży we prykolu ze jakimsik absztyfikantym. Łorôz klupanie do dźwiyrzy, sómsiôdka wciskô tego frica do kupy ze Hanyskym do szranku. We tym szranku Hanysek spómniôł sie ło tym miśku, ftorego miôł skalić, i gôdô do tego istnego:
– Panoczku a lajstnijcie sie tego gryfnego miśka!
– Cicho być giździe!
– Bo byda wrzescôł panoczku...
– Môsz 50 złocioków i zawrzij pychol!
– Panoczku, a łoddejcie mi nazôd tego miśka!
– Cicho bydziesz łochyntolu! Niy dóm ci go nazôd i tela..
– Bo byda wrzeescôł...
Nó, zituacyjô powtôrzała sie tak kielanôście razy. Hanysek zarobiół kupa pijyndzy, wrôcô nazôd do dóm ze sprawónkóma (kawior, krewetki, szinki roztpomajtych zortów) i jesce mocka pijyndzy przismycół ze sia i dôł mamulce.
– Cóżeś ty giździe diosecki bank łobrabowôł, abo co? Zarôzki idź mi do kościoła i wyspowiadej sie u farorza!
– Hanysek poszôł do tego kościoła, podlazuje ku suchatelnicy i gôdô:
– Jô, jô... przewielybny... jôch prziszôł samtukej skuli tego... miśka...
A na to ze suchatelnicy głós:
– Spierdalej synek... jô już blank niy móm pijyndzy!

Klosztornô panna...

Styrcy ci rółzczasu jedna klôsztornô panna na dródze i próbuje chycić jakisik autok. Żôdyn ale niy mô chańdzi zahaltować i podwiyź ta szwestera. Padze, srogachnô chlapaka, ziómb i fujawica. Na łostatku zahaltowała wele szwarnô sztajfiyra, rajcownô blóndina we cerwiónym ferrari i wziyna ta klôsztornô panna. Ta festelnie szczysnô próbuje zagôdać:
– Gryfnisty tyn autok, pewnikiym môcie paniczko galantnô fónkcyjô, sztela, iże stôć wôs na taki autok...
– Aaa, niy, niy, to mój trzeci gamrat, miyłóśnik mi je sprawiół.
– Jakóż to, niy majóm łóni paniczko chopa?
– Niy, niy móm chopa. Żyjymy na kryja, i jô lepszij na tym wylazuja, bo – na tyn przikłôd – tyl pelc na zadnim kanapyju erbłach łod inkszego gamrata a te szykowniste klyjnoty, sóm lod jescse inkszego absztyfikanta.
Na łostatku dojużdżajóm ku klôsztorowi, ta klôsztornô panna wysiadła fest jankornô, zachmulónô, iże jeji życie jes take myszate, ale tuplikowała se, iże kej wybrała klôsztorne życie, tóż tyż tak musi łostać.
Fest na łodwieczerz, tak kole dziesióntyn na wieczór ta istno porzykała swoji zdrowaśki i już sie kciała legnóńć do prykola, kiej łorôz słyszy klupanie na dźwiyrze.
– Fto tam?
– Anó, to jô... ksióndz Jółzel...
A ta klôsztornô panna ino tela:
– A jô w dupie móm te twoje bómbóniyry i szekulady!