Nó, i napoczło sie. Jedyn istny, ipta, ftory mocka gibcij gôdô jak medikuje, i ftorymu sie cosik ciepło na filip, juzaś chlastnół, juzaś mu sie bulkło choby napranymu po kiszce, a jego utrzidupske muszóm na gwôłt eklerować ludzióm, co tyż to tyn Jarosław Małosrogi kciôł tak do łostatka na isto pedzieć. I coby za tela niy fandzolić, rzykna ino, iże dlô tego łochyntola kôżdy samtyjszy Ślónzôk jes ci takim zamaskiyrówanym... Miymcym, ftory łod dnioszka łoznôjmiyniô tego „Raportu...” musi sie gańbić swojij dómowiny, swojigo pochodzyniô.
Ludzie! Przecamć takich duperszwanców i belerów, to by i sto hamerykóńskich stolôrzy niy wypokopióło. Nó ja, ale tyn sóm łochyntol pedzioł ci bół kiejsik, iże samtukej mô być ino: Polska dlô Polôków. Szłoby sam pedzieć, iże po puklatyj polskij dródze rozum poszôł w sinô dal!
A jô już jes na tela zwiykowany, iże bocza jesce łochyntoli za Bieruta, Gomułki i kogo tam jesce, kiej to niyftorzi niy poradziyli do łostatka spokopić eźli to Ślónzôki, to sóm Polôki, abo i niy. I ino spóminali mi sie słówecka mojij starki Klary, iże Polôki a Miymce sóm samtukej, na naszyj ziymi ino poniykedy a Ślónzôki... zawdy!
A Emil Szramek, kapelónek zatrzaśniynty bez Miymców we Dachau, ftorymu polskości żôdyn przeca niy moge łodmówić, gôdôł ło sia: „Ja przyznaję się do śląskości. Jô jes Ślónzôk!”
Ale tyż nasze Łojce i Starziki – Ślónzôki zawdy metlanie sie we jejich żywot polskich abo miymieckich byamtrów, polskij abo miymieckij „władzy” snoszali, poradziyli ci jóm ściyrpieć, śniyść gynał tak, jak sie szczimie bajśniyńcie koprucha lebo Pónbóczkowy dopust. Ino, iże wszyjskie Łóne (i terôzki jô, i moje ślónske kamraty już tyż) byli za łycko Polôkóma dlô Polôków, i za mało miymieckie dlô Miymców. Zdôwało by sie, co terôzki, już ci po łobalyniu kómunizmusu i wlejziyniu do Uniji Ojropyjskij mómy sie z cego radować. Bo my, Ślonzôki yntlich już ze klynczków wstanyli, stojymy sztram, ino cosik mi sie zdô, iże jesce muszymy sie... do porzóndku wyprościć! Coby niy bóło nikiej za staryj Polski: rzykej i arbajtuj, a ... pukel ci sóm urośnie! Ale, po słóweckach niymocnego na filipie prezesa, to możno jes i gówno prôwda. Przecamć te łoszkliwe i zôwzite „richticzne Polôki” ze haźlikowyj partyji (PiSuar to po naszymu haziel) niy mogóm boczyć, blank niy miarkujóm ajnfachowych, chytliwych prziśpiywek ze czasów plebiscytu, ftore letko wlazowali we ucho:
„I pękły okowy i przyszedł czas nowy,
Hej bracia Ślązacy, wznieśmy nasze głowy!
Rzućmy pruskie śmiecie – chwyćmy polskie kwiecie
Ślązacy – Polacy już od wieków przecie!”
A i niy ino wtynczôs, mocka naszych samtyjszych Ślónzôków swojim życiym, twórczościóm i dziôłalnóścióm fórt piastowało patrijótyczne tradycyje familiji i wciylało narodowe aszpiracyje ludu Ślónskigo. A mie to sie zdô, co prawie miôł jedyn Ligoń (cheba Stanisław, niy bocza), kiery już pierónym dôwno tymu pedziôł bół cosik takigo, festelnie móndrygo:
„Miyndzy roztomajtymi nacjóma sóm Słowianie. Miyndzy Słowianóma sóm Polôki. A miyndzy Polôkóma sóm my – Ślónzôki!”
Kiej sie ino spamiyntali utrzidupske tego istnego prezesa, zarôzki tyż napoczli łozprawiać ło powstaniach, a łón sóm wypolół, iże we Powstaniach Ślónskich jedne gôdali po polsku a druge po miymiecku; żôdyn po ślónsku! A skany tyn cowiek miôł wiedzieć, iże przi powstaniach bóło i tak, co reskiyrowôł miymieckóm kolónóm chop, ftory niy poradziół po miymiecku, a po naszyj polskij, ślónskij zajcie łoddziôł wiód chop, ftory łod dzieciynctwa gôdôł ino po miymiecku. Kiejsik, za blank starego piyrwyj, ta wysztudjyrówanô granica potajlowała niy ino nasz Ślónzek, ale nametlała tyż we palicach i sercach wieluch Ślónzôków, jednakowóż ale wszyjsko mô swoji napoczniyńcie i swój fajrant. A gôdali tyż, iże kiejsik bez ta drugô wojna, cera tego naszygo Ligonia stôła ci na banhowie we Warszawie i ze cuga, kierym jechali wojôki na tyn wschodni frónt, usłyszała gryfnô przedwojynnô śpiywka swojigo łojca, kierô śpiywali wojôki, Polôki ze naszygo Ślónska na gwôłt łobleczóne we wafynroki Wermachtu.
Tuplikowanie dzisiôj, iże naszô ślónskô hyrność jes ci ino zamiaskiyrówanóm miemieckościóm, jes srogóm gańbóm dlô tego, fto to pedziôł, i srogóm łostudóm, za kierô niy styknie pedzieć ino: wyboczóm łóni! Tóż to sie nadôwô do gyrichtu, i do srogij sztrofy. Ale, fto ze tamesznych warszawskich – i niy iste platfórmerskich lebo haźlikowych – „wybrańców nôrodu” zakludziół by tego Kaczyńskigo przed fresa sóndcy? Żôdyn, i tela!
A mie sam terôzki na łostatek gynał sztimuje, coby pedzieć za jednym ze nôjsrogszych Ślónzôków, za Stanisławym Ligoniym słówecka, iże: „Śląsk, moja ziemia rodzinna, cała Polska potrzebuje dziś roztropnej siły i zwartości w realizowaniu swego rozwoju. Pracujmy zgodnie, odgródźmy się od wszelkich mąciwodów (...), bo nie przygotowują oni dla nas nic innego jak klęskę i zagładę.” A pedziôł Łón to kajsik na łostatek lôt śtyrdziystych. Eźli sie co do terôzka zwekslowało? Blank niy!
I jes ci to na isto prôwda dlô nôs wszyjskich samtyjszych Ślónzôków (niy zamaskiyrówanych Mitymców), ftorzi bydóm gynał miarkować kaj postawić tyn krziżik przy podzimowych welónku!
czwartek, 31 stycznia 2013
środa, 30 stycznia 2013
Listecek polskich biszopów!
Roztomiyłe Braciô!
W imiã wszyjskich wiyrzóncych skłôdómy naszym „mónoteistycznym” bracióm we kónfesyji ze krajów islamskich słówecka na isto moc srogigo, gymbokigo, krześcijóńskigo spółczuciô skuli srogij straty, jakij dzisiôj ‘eśćie doznali ze graców kabaciorza i zaprzańca Obamy. Zakatrupiynie Osamy bin Ladena, srogigo prziwódcy światówygo ruchu Waszyj Prôwdy i ciyrpiyntnika za wiarã razinku dzisiôj, jes ci prowokacyjóm nieznôbogów, atyistów, ftorô mô na cylu zaszterować, uprocnić nasze fajer „beatyfikacyjny” niy mynij srogigo lajtera religijnygo, Jóna Paulka II. Indónezyjski atyista, niyznôbóg Obama, kiery aji niy przikludziół sie na pogrzyb Srogigo Ciyrpiyntnika, patrijółty i prziszłygo świyntygo, świyntyj pamiyńci Lecha Kaczyńskigo, łodpowiy przed „mónoteistycznym” Pónbóczkiym za tyn srogachny grzych i ubliżynie pamiyńci dwiuch srogich Polôków.
„Mónoteistyczne” braciô w wiyrze!
Zawdy stôlichmy we łobrónie, we dopómożyniu wertu Waszyj religiji, we ftoryj Jezus i Maryja (Isa i Miriam) zajimajóm ważne i poczysne miyjsce. Islamski szarijat bół już łod czasów umiyłowanyj Inkwizycji naszym niydósiynżnym mustrym do naśladówaniô. Nasz piyrszy sekretôrz Kómitetu Cyntralnygo – kamerad Bynedykt XVI, łod nôjmodszych lôt ze Schmeiserym M40 w gracy, jako człónek Hitlerjugend do łostatka bróniół świyntego kónkordatu miyndzy Stolicóm Piotrowóm a III Rzeszóm.
Po łopóblikowaniu we zgnityj łod barbarzyńskigo atyizmu Danii łobmierzłych i szajsliwych karikaturów, ftore sztichowali wasze religijne łobjawiynia, bylichmy piyrszymi, kierzi wyraziyli bezzglyndny protyst i łodpóra. Do kupy Swami potympiylichmy Salmana Rushdiego – ftory dopuściół sie grzychu herezyji – prziwiód ku gańbie „Świynty Koran” słówym szatóna. Jako piyrsze we Ojropie stanylichmy we łobrónie bohatyrskich bojowników za wiara we Czeczeni, i udziylilichmy jim duchowyj i „teopolitycznyj” kóndowity i sparciô.
Bali bróniymy Wôs przed frechownymi łoszeredzynióma, pomówiynióma pod Waszóm adresóm, a łodnoszóncymi sie do udziôłu łorganizacyji islamskich we zamachu na naszygo Karola Wojtyły.
Rzykómy Swami do kupy w imiã wszyjskigo tego, co nôs ze sia kupluje. Napocznóńć by potrza łod „mónotyizmu”, starych tradycyji spólnygo ringowaniô sie ze feminizmym, judaizmym, hómozeksualizmym, a na łostatku ze zamiyłówaniym do przewiywnych szatów, bogajstwa i dobrygo życiówygo sztandardu.
Niech żyje solidarnóść i spółpraca miyndzy naszymi srogimi i wywołnymi ferajnami „mónoteistycznymi” w imiã śmiyrci naszych dwiuch nôjsrogszych ciyrpiyntników: Lecha i Osamy! Niych jich tref na łostatecznym gyrichcie zbliży nasze letko różniónce sie ferajny.
Religijne yntuzjasty wszyjskich krajów Kuplujcie sie!
Trzimejmy sie do kupy przi ringowaniu sie ło zwyciynstwo „mónoteizmu internacjonalistycznego” na côłkim świycie!
Bydźmy pozorne! Bezbóżny jancykryst niy śpi!
Ein Volk, ein Reich, ein Führer! Tfu, Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych! Jedyn Bóg, jedna wiara, jedyn Papiyż!
W imiã wszyjskich wiyrzóncych skłôdómy naszym „mónoteistycznym” bracióm we kónfesyji ze krajów islamskich słówecka na isto moc srogigo, gymbokigo, krześcijóńskigo spółczuciô skuli srogij straty, jakij dzisiôj ‘eśćie doznali ze graców kabaciorza i zaprzańca Obamy. Zakatrupiynie Osamy bin Ladena, srogigo prziwódcy światówygo ruchu Waszyj Prôwdy i ciyrpiyntnika za wiarã razinku dzisiôj, jes ci prowokacyjóm nieznôbogów, atyistów, ftorô mô na cylu zaszterować, uprocnić nasze fajer „beatyfikacyjny” niy mynij srogigo lajtera religijnygo, Jóna Paulka II. Indónezyjski atyista, niyznôbóg Obama, kiery aji niy przikludziół sie na pogrzyb Srogigo Ciyrpiyntnika, patrijółty i prziszłygo świyntygo, świyntyj pamiyńci Lecha Kaczyńskigo, łodpowiy przed „mónoteistycznym” Pónbóczkiym za tyn srogachny grzych i ubliżynie pamiyńci dwiuch srogich Polôków.
„Mónoteistyczne” braciô w wiyrze!
Zawdy stôlichmy we łobrónie, we dopómożyniu wertu Waszyj religiji, we ftoryj Jezus i Maryja (Isa i Miriam) zajimajóm ważne i poczysne miyjsce. Islamski szarijat bół już łod czasów umiyłowanyj Inkwizycji naszym niydósiynżnym mustrym do naśladówaniô. Nasz piyrszy sekretôrz Kómitetu Cyntralnygo – kamerad Bynedykt XVI, łod nôjmodszych lôt ze Schmeiserym M40 w gracy, jako człónek Hitlerjugend do łostatka bróniół świyntego kónkordatu miyndzy Stolicóm Piotrowóm a III Rzeszóm.
Po łopóblikowaniu we zgnityj łod barbarzyńskigo atyizmu Danii łobmierzłych i szajsliwych karikaturów, ftore sztichowali wasze religijne łobjawiynia, bylichmy piyrszymi, kierzi wyraziyli bezzglyndny protyst i łodpóra. Do kupy Swami potympiylichmy Salmana Rushdiego – ftory dopuściół sie grzychu herezyji – prziwiód ku gańbie „Świynty Koran” słówym szatóna. Jako piyrsze we Ojropie stanylichmy we łobrónie bohatyrskich bojowników za wiara we Czeczeni, i udziylilichmy jim duchowyj i „teopolitycznyj” kóndowity i sparciô.
Bali bróniymy Wôs przed frechownymi łoszeredzynióma, pomówiynióma pod Waszóm adresóm, a łodnoszóncymi sie do udziôłu łorganizacyji islamskich we zamachu na naszygo Karola Wojtyły.
Rzykómy Swami do kupy w imiã wszyjskigo tego, co nôs ze sia kupluje. Napocznóńć by potrza łod „mónotyizmu”, starych tradycyji spólnygo ringowaniô sie ze feminizmym, judaizmym, hómozeksualizmym, a na łostatku ze zamiyłówaniym do przewiywnych szatów, bogajstwa i dobrygo życiówygo sztandardu.
Niech żyje solidarnóść i spółpraca miyndzy naszymi srogimi i wywołnymi ferajnami „mónoteistycznymi” w imiã śmiyrci naszych dwiuch nôjsrogszych ciyrpiyntników: Lecha i Osamy! Niych jich tref na łostatecznym gyrichcie zbliży nasze letko różniónce sie ferajny.
Religijne yntuzjasty wszyjskich krajów Kuplujcie sie!
Trzimejmy sie do kupy przi ringowaniu sie ło zwyciynstwo „mónoteizmu internacjonalistycznego” na côłkim świycie!
Bydźmy pozorne! Bezbóżny jancykryst niy śpi!
Ein Volk, ein Reich, ein Führer! Tfu, Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych! Jedyn Bóg, jedna wiara, jedyn Papiyż!
wtorek, 29 stycznia 2013
Letkie jscanie ...
Wiycie, jô już kiejsik dôwno tymu nazôd napisôł cosik ło ryklamach, ftore fóngujóm (co tam fóngujóm, niy dajóm żyć) we naszyj telewizyji („Nasze babeczki a ... ryklamy”, tak sie to mianowało), kajech to próbowôł wyśmiôć to wszyjsko, co idzie znôjść we ryklamach telewizynych. A terôzki wlôz mi razinku w grace artikel jednego festelnego móndroka (ftorego móm pierónym rôd czytać) Henryka Martenki łod kierego niy poradziółech sie blank łoderwać, i musiôłech tyn artikel wartko na naszô gôdka przetłómaczyć. Na isto werci sie to poczytać, bo chop mô moc prawie kiej gôdô ło zachach, ftore niyjednego snôs poradzóm richtik snerwować i festelnie nóm wszyjskim dopolić, tym tuplym, kiej niy poradzymy sie doczkać na dalszô akcjô we filmie abo ... bele czym. I niy bydzie to take blank gynał przełóżyni, a ino pisanie podane ku tymu, co Łón napisôł. Nó, tóż posuchejcie (poczytejcie):
Noc ci bóła łokropicznô. Isty horror. Pôlynie, „zgaga” – jak gôdajóm móndroki – poradziyli mi łozprasknóńć mój kałdóń, a lelita naplómpane choby żagle ze „Chopina”, targali mie jak diosi przi tepichowych atakach mokrego kucaniô łozdiyrajóncygo hośle, gordziyl i côłki tyn mój capióncy starymi zezwłókami organizmus. Ze kichola ciurlikała mi jakosi modrawô wydziylina, a ku tymu jesce kwawiónce, łopuchniynte dziónsna niy dozwôlały mi bali zawrzić gymby. Chrómpała mi we daklach rubô wiksówa, taki orynszmalc, a spamiyntale dyrgocónce himoridy żyły swojim włóśnym, niyzalyżnym łod mojij rzici, życiym. I te ci jesce świyrzbiónce miyndzy palcyskoma szłapów grziby, podrôżnióne skuli letkigo „niytrzimania” jscochów .... Czułech, co zapôdóm sie we depresjô srogszô niźli nasze Żuławy, kiejech sie spómniôł nôgle, iżech ci sie założół nôjnowszyjszyj gyneracyji podpôska, kierô dowo mi stoprocyntowô łochróna. Łobudziółech sie tóż tyż festnie wyspany i rôd wszyjskimu jak kôżdy ipta i idiółt, ftory wszyjskie wieczory przetrowi na łoglóndaniu telewizyji ... znacy sie ... ryklamów.
Liczba ryklamów – nadôwanych bez wszyjskich, ftorzi mogóm to robić – a zajimajóncych sie wydziylinami i choróbskami cowieka, kôże nóm gymboko pomedikować nad prawóm, psychijatricznóm i kriminalnóm zajtóm handlu, dlô ftorego ryklama jes wajchóm, znacy ... „dźwignią”.
Ryklama glancowanego, blyscóncygo lakfarbóm autoka niy robi już żôdnygo wrażyniô. Ryklama feryjów wyździywô pytani: eźli prziwódca, ważny lajter ryklamowanygo kraju jesce reskiyruje abo już śmietnół do Arabiji Saudyjskij? Fto juzaś kce pofurgnóńć na Bali lebo inksze Szeszele, niy szukô powiydzki, wôbika we telewizyji. Takij ryklamy mu przecamć niy potrza.
Ryklamów potrza marziciylóm, sztyjc wiyrzóncym, iże 30-sekundowy „spot” podpowiy jim, co zrobić, coby juzaś być modym, pijynżnym i zdrowym. Eli sie niy udô ze dwióma piyrszymi, to chocia moge zagarantjyrować te trzecie. I eźli łoglóndô ryklamy ftosik, kómu doskwiyrô „prostata” abo go łosłôbiô kwawô laksyra, tyn ze nôdziyjóm przijimô „spot”, we ftorym wyciepniynty do fuzekli, niygrajóncy już nikaj szałszpiler, skukany pod fałesznóm tyrulkóm profesora, ze uśmiychym wciskô fynsterkit. bo tyn fynsterkit dowo ta chocia nôdziyja, iże jakosik iptowatô medicina przedichtuje zdechlokowi i szlapszwancowi kichol, zagarantjyruje mu yntlich friszny dych i przebródzi wlazowaniu restu jôdła pod gybis. Tak ci jesce trôpia sie ło to wiela złocioków trza bóło zabulić tymu istnymu, coby ze sia idijółta robiół, kiej wali we bymbyn i wrzescy: bez vat, bez vat, bez vat ... Abo – i sam dejcie pozór, bo to jes ryklama ze łostatnich dni – medikamynt, ftory chyci bómbylki gazu i szibnie je ze organizmusu. Łostatni medikamynt pometlôł mi mój filip na dugszij. Tyn zynzacyjny szpecyfik mô we jedziny i niypowtôrzalny sztrich łozwiónzać próblym sztopszajsu, łobsztrukcyji i przirodzónygo procysu „fizjologicznego”, jakim jes ... nasze pierdzynie.
Ze telewizyjnyj ryklamy wynikô jednakowóż, iże społkniynty pryparat wchłónie te bómylki i ... Nó, beztóż ... jak sie jich pozbydzie? Jak je szmajtnie raus? Możno ze jakimsik ci tam szczypaniym sumiyniô? Tak by tak trza nóm sztyjc i jednym ciyngiym ... pierdzieć. Tóż za co sam trza bulić, i to bez szpasu, na isto mocka pijyndzy?
Cyganiynie i fabulynie, ftore leje sie, kidô i ciurlikô ze wszyjskich ryklamów medikamyntów, jes na zicher bamóncónce i upójne jak taki ci pierónym zasrany „pampers”. Szpecyfik tyn, jak wołô ryklama, erbnół srogô nadgroda profesorów farmacyji. Znacy sie kogo gynał? Kaj sóm te profesorske miana? Pitli do kupy ze tymi bómbelkóma abo wlazły w charki?
Wiycie, Polska jes jednym ze nôjsrogszych rynków handlu medikamyntami, a pozióm letkowiyrnóści i łogupiyniô kónzumynta, blank niywiela nôs dziyli łod Pigmejów i możno jesce ... Hamerikónów.
Jezderkusie! „Rutinoscorbin jes szóstym kómpanym we naszyj familiji”. Tak wdziynczy sie we rozdziylczóści HDI idijółctwo i gupota, za ftore fyrma farmaceutycznô buli setki tysiyncy złocioków – zarobi na tym pôrã milijółnów. „Zabiółech zgaga” – raduje sie ipta we inkszym „spocie”, a jô we gowie – jako nałógowy tele-idjółt – móm już kónkuryncyjnô „mantra”: „Już w porzóndku, mój żełóndku”. „Dbô ło drógi moczowe” – wrzasklawie zapywniô jesce inkszy uciyszny „spot” wrajżóny miyndzy ryjda smolyńskij gdowy a kómyntôrz Jacka Pałasińskigo ło beatyfikacji papiyża. „Łozrzydzô wydziylina, ale niy zwiynkszô jij łobjyntóści!” I tu, dejcie pozór! Tymu ausdrukowi poświyńciółech mocka badaniów „empirycznych” ... niyudanych bali, bo wiela razy ta ci wydziylina łozrzydziółech, tela razy zwiynkszółech jeji ... łobjyntóść. Nale, niy byda sie tym razinku podniycôł. Zachowóm sie jak ta „Xenna”, bo „zadziôłóm skutnie, ale niy gwôłtównie”, co deczko przipóminô mi gyszichta zgrabaźniałygo pacijynta festelnie zniynawidzónygo bez lazarytowy perzółnel. Starzik tyn ci poduk ordnóngu srôł ło siódmyj ło szaroku, ale cuciół sie dziepiyro pół godziny niyskorzij. Blank i do łostatka wyspany i rôd wszyjskimu!
Noc ci bóła łokropicznô. Isty horror. Pôlynie, „zgaga” – jak gôdajóm móndroki – poradziyli mi łozprasknóńć mój kałdóń, a lelita naplómpane choby żagle ze „Chopina”, targali mie jak diosi przi tepichowych atakach mokrego kucaniô łozdiyrajóncygo hośle, gordziyl i côłki tyn mój capióncy starymi zezwłókami organizmus. Ze kichola ciurlikała mi jakosi modrawô wydziylina, a ku tymu jesce kwawiónce, łopuchniynte dziónsna niy dozwôlały mi bali zawrzić gymby. Chrómpała mi we daklach rubô wiksówa, taki orynszmalc, a spamiyntale dyrgocónce himoridy żyły swojim włóśnym, niyzalyżnym łod mojij rzici, życiym. I te ci jesce świyrzbiónce miyndzy palcyskoma szłapów grziby, podrôżnióne skuli letkigo „niytrzimania” jscochów .... Czułech, co zapôdóm sie we depresjô srogszô niźli nasze Żuławy, kiejech sie spómniôł nôgle, iżech ci sie założół nôjnowszyjszyj gyneracyji podpôska, kierô dowo mi stoprocyntowô łochróna. Łobudziółech sie tóż tyż festnie wyspany i rôd wszyjskimu jak kôżdy ipta i idiółt, ftory wszyjskie wieczory przetrowi na łoglóndaniu telewizyji ... znacy sie ... ryklamów.
Liczba ryklamów – nadôwanych bez wszyjskich, ftorzi mogóm to robić – a zajimajóncych sie wydziylinami i choróbskami cowieka, kôże nóm gymboko pomedikować nad prawóm, psychijatricznóm i kriminalnóm zajtóm handlu, dlô ftorego ryklama jes wajchóm, znacy ... „dźwignią”.
Ryklama glancowanego, blyscóncygo lakfarbóm autoka niy robi już żôdnygo wrażyniô. Ryklama feryjów wyździywô pytani: eźli prziwódca, ważny lajter ryklamowanygo kraju jesce reskiyruje abo już śmietnół do Arabiji Saudyjskij? Fto juzaś kce pofurgnóńć na Bali lebo inksze Szeszele, niy szukô powiydzki, wôbika we telewizyji. Takij ryklamy mu przecamć niy potrza.
Ryklamów potrza marziciylóm, sztyjc wiyrzóncym, iże 30-sekundowy „spot” podpowiy jim, co zrobić, coby juzaś być modym, pijynżnym i zdrowym. Eli sie niy udô ze dwióma piyrszymi, to chocia moge zagarantjyrować te trzecie. I eźli łoglóndô ryklamy ftosik, kómu doskwiyrô „prostata” abo go łosłôbiô kwawô laksyra, tyn ze nôdziyjóm przijimô „spot”, we ftorym wyciepniynty do fuzekli, niygrajóncy już nikaj szałszpiler, skukany pod fałesznóm tyrulkóm profesora, ze uśmiychym wciskô fynsterkit. bo tyn fynsterkit dowo ta chocia nôdziyja, iże jakosik iptowatô medicina przedichtuje zdechlokowi i szlapszwancowi kichol, zagarantjyruje mu yntlich friszny dych i przebródzi wlazowaniu restu jôdła pod gybis. Tak ci jesce trôpia sie ło to wiela złocioków trza bóło zabulić tymu istnymu, coby ze sia idijółta robiół, kiej wali we bymbyn i wrzescy: bez vat, bez vat, bez vat ... Abo – i sam dejcie pozór, bo to jes ryklama ze łostatnich dni – medikamynt, ftory chyci bómbylki gazu i szibnie je ze organizmusu. Łostatni medikamynt pometlôł mi mój filip na dugszij. Tyn zynzacyjny szpecyfik mô we jedziny i niypowtôrzalny sztrich łozwiónzać próblym sztopszajsu, łobsztrukcyji i przirodzónygo procysu „fizjologicznego”, jakim jes ... nasze pierdzynie.
Ze telewizyjnyj ryklamy wynikô jednakowóż, iże społkniynty pryparat wchłónie te bómylki i ... Nó, beztóż ... jak sie jich pozbydzie? Jak je szmajtnie raus? Możno ze jakimsik ci tam szczypaniym sumiyniô? Tak by tak trza nóm sztyjc i jednym ciyngiym ... pierdzieć. Tóż za co sam trza bulić, i to bez szpasu, na isto mocka pijyndzy?
Cyganiynie i fabulynie, ftore leje sie, kidô i ciurlikô ze wszyjskich ryklamów medikamyntów, jes na zicher bamóncónce i upójne jak taki ci pierónym zasrany „pampers”. Szpecyfik tyn, jak wołô ryklama, erbnół srogô nadgroda profesorów farmacyji. Znacy sie kogo gynał? Kaj sóm te profesorske miana? Pitli do kupy ze tymi bómbelkóma abo wlazły w charki?
Wiycie, Polska jes jednym ze nôjsrogszych rynków handlu medikamyntami, a pozióm letkowiyrnóści i łogupiyniô kónzumynta, blank niywiela nôs dziyli łod Pigmejów i możno jesce ... Hamerikónów.
Jezderkusie! „Rutinoscorbin jes szóstym kómpanym we naszyj familiji”. Tak wdziynczy sie we rozdziylczóści HDI idijółctwo i gupota, za ftore fyrma farmaceutycznô buli setki tysiyncy złocioków – zarobi na tym pôrã milijółnów. „Zabiółech zgaga” – raduje sie ipta we inkszym „spocie”, a jô we gowie – jako nałógowy tele-idjółt – móm już kónkuryncyjnô „mantra”: „Już w porzóndku, mój żełóndku”. „Dbô ło drógi moczowe” – wrzasklawie zapywniô jesce inkszy uciyszny „spot” wrajżóny miyndzy ryjda smolyńskij gdowy a kómyntôrz Jacka Pałasińskigo ło beatyfikacji papiyża. „Łozrzydzô wydziylina, ale niy zwiynkszô jij łobjyntóści!” I tu, dejcie pozór! Tymu ausdrukowi poświyńciółech mocka badaniów „empirycznych” ... niyudanych bali, bo wiela razy ta ci wydziylina łozrzydziółech, tela razy zwiynkszółech jeji ... łobjyntóść. Nale, niy byda sie tym razinku podniycôł. Zachowóm sie jak ta „Xenna”, bo „zadziôłóm skutnie, ale niy gwôłtównie”, co deczko przipóminô mi gyszichta zgrabaźniałygo pacijynta festelnie zniynawidzónygo bez lazarytowy perzółnel. Starzik tyn ci poduk ordnóngu srôł ło siódmyj ło szaroku, ale cuciół sie dziepiyro pół godziny niyskorzij. Blank i do łostatka wyspany i rôd wszyjskimu!
poniedziałek, 28 stycznia 2013
Eźli sóm jesce richticzne chopy ...
Niyrółz tak medikuja, iże wszyjsko ci sie u nôs festelnie weksluje. Możnoch nic nowygo niy wypokopiół ale niyftorych fali niy idzie łóminóńć. Tak ci kiejsik z rańca styrca przi szynkwasie i szlukóm sie polekuśku piwecko – kiej jô już bół na tych niyszykownych, łoszkliwych „świadczyniach przedemerytalnych” – i łorôz przikulwitôł sie ku mie jedyn mój kamrat. Taki – Wiycie – sznapskolega, stary knaker, ftory sie już dôwno tymu łożyniół. Widza, co jes ci jakisik fest znerwowany, podhajcowany i ciepie mi na ta tyjka jedyn taki farbisty cajtóng. Kapnółech sie, co to jes cajtóng dlô bôb ino niy miarkuja, po jakiymu łón sie go lajstnół? Ździebko mie to wyprościyło ale pytóm sie go ze rułóm:
– Franc, po jakiymu kupujesz takie cajtóngi? Te babskie gyszichty cie tak fest rajcujóm, cy co, cy jak?
– Niy – pierónym jankornie gôdô kamrat. – To ino skuli tego, iże my chopy tak na isto muszymy cytać wszyjsko, bo inakszij biyda nóm. Mogymy wszyjsko, co my łod Jadama i Yjwy erbli na zicher do imyntu przedrzistać.
– Po jakiymu? Niy miarkuja. Ło czym ty gôdôsz Franc?
– Anó, tóż kuknij na trzeciô zajta! – pokazuje mi palcyskiym Franc.
Kuknółech, filuja tak opaternie i czytóm, iże we jakisik ankycie pytali sie babów eźli jim majóm jejich chopy we wszyjskich dómowych robotach pómôgać? Czytóm, a sam côrno na biôłym jes naszkryflane cosik takigo:
„Jeżech wydanô dziepiyro pół roku i jużech ci mojigo chopa tak doimyntnie, gynał wytresowała i wszyjskigo nauczóła, iże terôzki we chałupie robiymy wszyjsko do kupy, wszyjsko wrółz a jimu sie zdo, co to robi blank ze swojij niyprzimuszónyj wóli.”
Franc ino forsknół cosik pod fusiskiym i rzyknół łoszkliwie:
– Tyż ci śniego, ze tego ślapitkorza, to ci jes na isto srogi ciućmok i klipa.
Nó ale, czytóm dalszij a ta mamzela gôdô ci jesce tak:
„Mój stary wstowo do roboty ło pióntyj z rańca, łodgrzywô sie na hajcóngu – uwarzóne jesce wczorej – hawerfloki ...”
– Nale śniego mamlas i lelek! Hawerfloki łodgrzywo, kiere na wieczór uwarzół chop dlô gansi lebo kacyców! – nerwuje sie jesce barzij Franc.
Płaczka mu po licu śleciała i kôże mi czytać dalszij:
„Pomywô szolki i talyrze, bo jô dziepiyro wstôwóm ło pół łósmyj.”
Zdziebko sie tyn mój kamrat znerwowôł, dopolół, ale kôzôł mi czytać dalszij.
„Mój chop pucuje moji i swoji szczewiki, flikuje fuzekle, mô rôd côłko chałpa pośmiatać, wiyszô jesce gardiny po praniu i blank niy wyglóndo na takigo, coby niy bół rôd, coby możno bół nabańturzóny skuli tego...”
– Niy wyglóndô, niy wyglóndô! A kiej mô wyglóndać? – nerwuje sie tyn mój kamrat. – Czasu pierónie przeca na to niy mô! Tu deliny powyciyrô, tu juzaś wybigluje sie hymdy i ku tymu klajdy łod swojij staryj, laufki pochytô we jeji sztrymfach, a ta jejigo mamzela bycy sie we prykolu; jesce ji narychtuje możno śniôdanie a łóna go jesce spieróni, co bónkawa za zimno i ... wartko tyrô do golaca... a niyskorzij to możno mô ci łón i kalny ślyp ... Côłkô ci robota potajlowanô – prawi dalszij Franc. – Kiej łón wiyszô pranie na górze, to łóna robi sie tyn diosecki „manikure”. Kiej łón bigluje, to juzaś łóna nie poradzi przijńść do sia, kiere kiecki bydóm latoś moderne: duge lebo bez pympka?
Nó, co prôwda, to prôwda, pomyślôłech se po cichuśku ...
– Jô sie tam Ojgyn tym ciarachym niy tropia. Łón za ta swoja starô, za ta rubô kalymba moge i dziecka na świat wydôwać. Mie tam jes wszyjsko blank jedno. Ino sam sie rozłajzi ło bezpieczyństwo nôs wszyjskich do kupy, nôs richticznych chopów. Bo widza, co sie już i za mie moja starô tyż wziyna. Jakosik tak zeszły tydziyń we sobota moja starô dowo mi moje zoki, nawlecóno jegła ze côrnóm nicióm, zicła mi sie na klinie i napoczynô ci mie tak, nikiej dlô szpasu, ucyć sztopować, ficować te zoki. Kukóm ci tak na nia, możno sie jakosik niymocno na filipie zrobiyła, abo co? Ściepuja jóm ze tego klina, zoki wciepuja zarôzki do waszkorbu i wartko wylazuja na piwo.
– Niy gôdej Franc, tak ci sie teoja babeczko przichlybiała, ja? – pytóm sie go.
– A na łodwieczerz juzaś. Jakiesik chichranie, zegówkiym mie tak dlô szpasu praskła w łeb i kôże mi nasze prykole narychtować do spaniô. Niy, cosik sam niy klapuje, biera pitówa i kca tyrać po dochtora. Nó i dziepiyro terôzki moja starô pokôzała mi tyn cajtóng we kierym jes gynał wyeklerowane jak ta istno naumiała swojigo chopa ficować zoki i sztrymfy.
– Możno to niy jes na isto, możno to jakosik ino jeji chwolba, możno sie ino tak przed kamratkami kwoli? – próbuja to jakosik łobyrtnóńć na inkszô zajta.
– Niy, niy, tyn côłki pic, to jes ino we tym co łóna jes dziepiyro pół roku wydanô, a terôzki bez tyn babski cajtóng inksze baby bańtuje – pedziôł Franc.
– A kiejby tak u nich na zicher tak bóło, to co Franc? – pytóm sie łopaternie.
– Ło wiela tak na isto jes, to tyn istny musi już dzisiôj kamratów prosić, coby ci go fto zakatrupiół, bo niy ma na co czekać; miłosiyrdziô na isto niy doczkô!
Ale Wiycie, tak sie miarkuja, co możno niy wszyjskie jesce chopy dajóm sie zbamóńcić, możno jes pôruch, kierzy sie jesce niy dajóm po gowie skôkać. Nale, czasy sie wekslujóm i już niy ma tego, co we dôwniyjszych familokach lebo zidlóngach bóło, kaj kôżdy we familiji miarkowoł, co jimu sie przinoleżi, co musi a co niy musi zrobić. Miarkuja ino jedne, dlô mojij staryj, to już jes ci za niyskoro, cobych sie zwekslowôł jak tyn istny ze tego cajtónga i .... tela!
– Franc, po jakiymu kupujesz takie cajtóngi? Te babskie gyszichty cie tak fest rajcujóm, cy co, cy jak?
– Niy – pierónym jankornie gôdô kamrat. – To ino skuli tego, iże my chopy tak na isto muszymy cytać wszyjsko, bo inakszij biyda nóm. Mogymy wszyjsko, co my łod Jadama i Yjwy erbli na zicher do imyntu przedrzistać.
– Po jakiymu? Niy miarkuja. Ło czym ty gôdôsz Franc?
– Anó, tóż kuknij na trzeciô zajta! – pokazuje mi palcyskiym Franc.
Kuknółech, filuja tak opaternie i czytóm, iże we jakisik ankycie pytali sie babów eźli jim majóm jejich chopy we wszyjskich dómowych robotach pómôgać? Czytóm, a sam côrno na biôłym jes naszkryflane cosik takigo:
„Jeżech wydanô dziepiyro pół roku i jużech ci mojigo chopa tak doimyntnie, gynał wytresowała i wszyjskigo nauczóła, iże terôzki we chałupie robiymy wszyjsko do kupy, wszyjsko wrółz a jimu sie zdo, co to robi blank ze swojij niyprzimuszónyj wóli.”
Franc ino forsknół cosik pod fusiskiym i rzyknół łoszkliwie:
– Tyż ci śniego, ze tego ślapitkorza, to ci jes na isto srogi ciućmok i klipa.
Nó ale, czytóm dalszij a ta mamzela gôdô ci jesce tak:
„Mój stary wstowo do roboty ło pióntyj z rańca, łodgrzywô sie na hajcóngu – uwarzóne jesce wczorej – hawerfloki ...”
– Nale śniego mamlas i lelek! Hawerfloki łodgrzywo, kiere na wieczór uwarzół chop dlô gansi lebo kacyców! – nerwuje sie jesce barzij Franc.
Płaczka mu po licu śleciała i kôże mi czytać dalszij:
„Pomywô szolki i talyrze, bo jô dziepiyro wstôwóm ło pół łósmyj.”
Zdziebko sie tyn mój kamrat znerwowôł, dopolół, ale kôzôł mi czytać dalszij.
„Mój chop pucuje moji i swoji szczewiki, flikuje fuzekle, mô rôd côłko chałpa pośmiatać, wiyszô jesce gardiny po praniu i blank niy wyglóndo na takigo, coby niy bół rôd, coby możno bół nabańturzóny skuli tego...”
– Niy wyglóndô, niy wyglóndô! A kiej mô wyglóndać? – nerwuje sie tyn mój kamrat. – Czasu pierónie przeca na to niy mô! Tu deliny powyciyrô, tu juzaś wybigluje sie hymdy i ku tymu klajdy łod swojij staryj, laufki pochytô we jeji sztrymfach, a ta jejigo mamzela bycy sie we prykolu; jesce ji narychtuje możno śniôdanie a łóna go jesce spieróni, co bónkawa za zimno i ... wartko tyrô do golaca... a niyskorzij to możno mô ci łón i kalny ślyp ... Côłkô ci robota potajlowanô – prawi dalszij Franc. – Kiej łón wiyszô pranie na górze, to łóna robi sie tyn diosecki „manikure”. Kiej łón bigluje, to juzaś łóna nie poradzi przijńść do sia, kiere kiecki bydóm latoś moderne: duge lebo bez pympka?
Nó, co prôwda, to prôwda, pomyślôłech se po cichuśku ...
– Jô sie tam Ojgyn tym ciarachym niy tropia. Łón za ta swoja starô, za ta rubô kalymba moge i dziecka na świat wydôwać. Mie tam jes wszyjsko blank jedno. Ino sam sie rozłajzi ło bezpieczyństwo nôs wszyjskich do kupy, nôs richticznych chopów. Bo widza, co sie już i za mie moja starô tyż wziyna. Jakosik tak zeszły tydziyń we sobota moja starô dowo mi moje zoki, nawlecóno jegła ze côrnóm nicióm, zicła mi sie na klinie i napoczynô ci mie tak, nikiej dlô szpasu, ucyć sztopować, ficować te zoki. Kukóm ci tak na nia, możno sie jakosik niymocno na filipie zrobiyła, abo co? Ściepuja jóm ze tego klina, zoki wciepuja zarôzki do waszkorbu i wartko wylazuja na piwo.
– Niy gôdej Franc, tak ci sie teoja babeczko przichlybiała, ja? – pytóm sie go.
– A na łodwieczerz juzaś. Jakiesik chichranie, zegówkiym mie tak dlô szpasu praskła w łeb i kôże mi nasze prykole narychtować do spaniô. Niy, cosik sam niy klapuje, biera pitówa i kca tyrać po dochtora. Nó i dziepiyro terôzki moja starô pokôzała mi tyn cajtóng we kierym jes gynał wyeklerowane jak ta istno naumiała swojigo chopa ficować zoki i sztrymfy.
– Możno to niy jes na isto, możno to jakosik ino jeji chwolba, możno sie ino tak przed kamratkami kwoli? – próbuja to jakosik łobyrtnóńć na inkszô zajta.
– Niy, niy, tyn côłki pic, to jes ino we tym co łóna jes dziepiyro pół roku wydanô, a terôzki bez tyn babski cajtóng inksze baby bańtuje – pedziôł Franc.
– A kiejby tak u nich na zicher tak bóło, to co Franc? – pytóm sie łopaternie.
– Ło wiela tak na isto jes, to tyn istny musi już dzisiôj kamratów prosić, coby ci go fto zakatrupiół, bo niy ma na co czekać; miłosiyrdziô na isto niy doczkô!
Ale Wiycie, tak sie miarkuja, co możno niy wszyjskie jesce chopy dajóm sie zbamóńcić, możno jes pôruch, kierzy sie jesce niy dajóm po gowie skôkać. Nale, czasy sie wekslujóm i już niy ma tego, co we dôwniyjszych familokach lebo zidlóngach bóło, kaj kôżdy we familiji miarkowoł, co jimu sie przinoleżi, co musi a co niy musi zrobić. Miarkuja ino jedne, dlô mojij staryj, to już jes ci za niyskoro, cobych sie zwekslowôł jak tyn istny ze tego cajtónga i .... tela!
sobota, 26 stycznia 2013
Łodczyt Ratzingera....
Suchejcie pozórnie, bo to bydzie byricht Piyrszego Sekretôrza Partyji Prôwdy Jedzinyj – Jósepha Ratzingera na plynóm beatyfikacyjnym:
Ludu Wiyrzóncy, spółkamraty wiary i ringowaniô sie ło katolicyzmus, roztomiyłe weterany wojym religijnych na côłkim świycie!
Witóm Wôs rostomiyli gorko przi tyj łodświyntnyj przileżitóści. Skaźniki produkcyjne Kościoła Katolickigo we tyj dekadzie sóm na isto impóniyrujónce. Polska stowo sie potyngóm kónfesyjnóm we Ojropie (burzliwe łoklaski przelazujónce we łowacyjô).
Wzróst mocy przerobowyj przi produkcji świyntych we terôźnyj dekadzie, we porównaniu ze łóńskimi dekadóma, festelnie przekroczół nasze plyjny docylowe. Gratuliyrujymy naszymu łoddanymu kolektiwowi kapłańskimu we Watikanie zwiynkszyniô wydajnóści roboty, co załowocowało tak spanialistymi przedterminowymi łosióngniyńcióma produkcyjnymi.
Côłki aktiw kapelónkowy, a łosobliwie przodowników duszpastyrskij roboty forszlaguja łodnaczyć Złotym Krziżym Zasugi Krystusa Króla Polski piyrszyj klasy i Gwiôzdóm Betlejymskóm ze styngami....
Kraków, umiyłówane miasto Karola Wojtyły, forszlaguja przemianować na Wojtyłograd, a na rynku postawij jego mauzolyjóm.
Pampónie, arbajtery i inteligyncjô pracujóncô pod kyrownictwym Kościoła Katolickigo, stôwiajónc, budujónc tyn katolicyzmus, dadzóm bezzglyndny łodpór „karłóm anty-kościylnyj reakcji” i jejich mocodawcóm ze krajów zgnitego atyizmu. Rzykna kurc udn bindlich:
– Ryncysko podźwiygniynte na KK... bydzie łodchlastniynte!
Ino Polska katolickô moge być państwym niypodlygłym...
Karol Wojtyła jes Łojcym i rechtorym wszyjskich nôrodów. Jego idyje sóm wiecznie żywe!
Episkopat – przewodniô siyło nôrodu!
Program Kościoła Katolickigo – programym Nôrodu!
Niych żyje religijny internacjónalizmus!
Kónfesyjne yntuzjasty wszyjskich krajów – kuplujcie sie dom kupy!
Niych żyje walka ludu wiyrzóncygo ło kónfesyjny postymp i katolicyzmus!
Niych żyje niyłozerwaly sojusz polsko-watykański!
Na łostatku łowacyjô po klynczóncku zbindowanô ze wymachówaniym krziżami.... łodśpiywano: Wiyrzóncy klynknij ludu ziymi...
Ludu Wiyrzóncy, spółkamraty wiary i ringowaniô sie ło katolicyzmus, roztomiyłe weterany wojym religijnych na côłkim świycie!
Witóm Wôs rostomiyli gorko przi tyj łodświyntnyj przileżitóści. Skaźniki produkcyjne Kościoła Katolickigo we tyj dekadzie sóm na isto impóniyrujónce. Polska stowo sie potyngóm kónfesyjnóm we Ojropie (burzliwe łoklaski przelazujónce we łowacyjô).
Wzróst mocy przerobowyj przi produkcji świyntych we terôźnyj dekadzie, we porównaniu ze łóńskimi dekadóma, festelnie przekroczół nasze plyjny docylowe. Gratuliyrujymy naszymu łoddanymu kolektiwowi kapłańskimu we Watikanie zwiynkszyniô wydajnóści roboty, co załowocowało tak spanialistymi przedterminowymi łosióngniyńcióma produkcyjnymi.
Côłki aktiw kapelónkowy, a łosobliwie przodowników duszpastyrskij roboty forszlaguja łodnaczyć Złotym Krziżym Zasugi Krystusa Króla Polski piyrszyj klasy i Gwiôzdóm Betlejymskóm ze styngami....
Kraków, umiyłówane miasto Karola Wojtyły, forszlaguja przemianować na Wojtyłograd, a na rynku postawij jego mauzolyjóm.
Pampónie, arbajtery i inteligyncjô pracujóncô pod kyrownictwym Kościoła Katolickigo, stôwiajónc, budujónc tyn katolicyzmus, dadzóm bezzglyndny łodpór „karłóm anty-kościylnyj reakcji” i jejich mocodawcóm ze krajów zgnitego atyizmu. Rzykna kurc udn bindlich:
– Ryncysko podźwiygniynte na KK... bydzie łodchlastniynte!
Ino Polska katolickô moge być państwym niypodlygłym...
Karol Wojtyła jes Łojcym i rechtorym wszyjskich nôrodów. Jego idyje sóm wiecznie żywe!
Episkopat – przewodniô siyło nôrodu!
Program Kościoła Katolickigo – programym Nôrodu!
Niych żyje religijny internacjónalizmus!
Kónfesyjne yntuzjasty wszyjskich krajów – kuplujcie sie dom kupy!
Niych żyje walka ludu wiyrzóncygo ło kónfesyjny postymp i katolicyzmus!
Niych żyje niyłozerwaly sojusz polsko-watykański!
Na łostatku łowacyjô po klynczóncku zbindowanô ze wymachówaniym krziżami.... łodśpiywano: Wiyrzóncy klynknij ludu ziymi...
piątek, 25 stycznia 2013
Guliktałcher....
Do jednyj fyrmy prziszoł guliktałcher, taki Wiycie, „fachura łod waser, gaz ónd szajsy” co by zrychtować haźlik we tyj fyrmie. Wlôz do kancelaryji i sie pytô:
– Nó, tóż kaj jes tyn srôcz ?
– Dziołcha ze tyj kancelaryji łostrzymnie łodpedziała:
– Mój szef poszoł na łobiôd.
– Ale, ale, pamiczko, wyście mie fałesznie spomiarkowali. Jô miôł na myśli te dwa zera !
– Wiedzóm łóni panoczku, jejigo zastympce majóm terôzki srogô „narada”.
– Ale, ale paniczko złoto, jô sie pytóm kaj sie sam u wôs gówno robi !!!
– Aha, miarkuja, kapłach sie ... rachónkowość to jes na drugim sztoku ...
– Nó, tóż kaj jes tyn srôcz ?
– Dziołcha ze tyj kancelaryji łostrzymnie łodpedziała:
– Mój szef poszoł na łobiôd.
– Ale, ale, pamiczko, wyście mie fałesznie spomiarkowali. Jô miôł na myśli te dwa zera !
– Wiedzóm łóni panoczku, jejigo zastympce majóm terôzki srogô „narada”.
– Ale, ale paniczko złoto, jô sie pytóm kaj sie sam u wôs gówno robi !!!
– Aha, miarkuja, kapłach sie ... rachónkowość to jes na drugim sztoku ...
czwartek, 24 stycznia 2013
Forchang....
– A rzyknijcież cie mi sómsiôdko, co tyż to tyn wasz synek robi ?
– Anó, mój synek to jes srogachnô figura we tyjatrze; rubô fisza.
– Padocie, co łón jes rubô fisza we tym naszym tyjatrze – niy dowo pokój ta wrazitko sómsiôdka. – A cóż tyż to tam łón pokazuje?
– Ho, ho, kiejby niy łón, to by żôdyn tam we tym tyjatrze nic, ale to blank nic niy widziôł !!!
– To pewnikiym łón jes jakisik wywołany szałszpiler, co?
– Eeee, co to, to niy! Łón sztrekuje, dźwigô tyn forchang, ta côłkô „kurtyna” do góry!
– Anó, mój synek to jes srogachnô figura we tyjatrze; rubô fisza.
– Padocie, co łón jes rubô fisza we tym naszym tyjatrze – niy dowo pokój ta wrazitko sómsiôdka. – A cóż tyż to tam łón pokazuje?
– Ho, ho, kiejby niy łón, to by żôdyn tam we tym tyjatrze nic, ale to blank nic niy widziôł !!!
– To pewnikiym łón jes jakisik wywołany szałszpiler, co?
– Eeee, co to, to niy! Łón sztrekuje, dźwigô tyn forchang, ta côłkô „kurtyna” do góry!
środa, 23 stycznia 2013
Farorz i krojcdupek ...
Bół ci kiejsik jedyn farorz (we jakij dziydzinie, niy bocza), kiery miôł rôd grać we szkata i inksze karcianne gry. A miôł ci łón taki zwyk, iże zawdy jakiesik karty dekowôł do rynkowa, do yrmla. Rôz tyż ci miôł kôzanie i klupoł gościóm ło kazatelnica aż tyż łoroz jakiesik szkatkarty wysuły mu sie ze rynkôwa. Tyn farorzycek ino kwilka pomedikowôł i spytôł sie synka, kapistranta, co te karty sie łoglóndôł :
– Rzyknij mi yno snoplu jedyn, co tyż to za szpilkarta jes na wiyrchu?
– Anó, farorzycku, to jes na isto krojcdupek !
Farorz gibko ściepnół ze tyj kazatelnicy taki jedyn świynty łobrôzek i juzaś sie spytôł tego synka:
– A terôzki mi rzyknij, co jes na tyj szpilkarcie ?
– Anó, farorzycku ... jô blank niy miarkuja.
– Dzicie go, parafijany! Take terôzki dziecka mómy. Krojcdupka to zarôzki poradzóm przejzdrzić, ale świyntygo Józefa to już niy !!!
– Rzyknij mi yno snoplu jedyn, co tyż to za szpilkarta jes na wiyrchu?
– Anó, farorzycku, to jes na isto krojcdupek !
Farorz gibko ściepnół ze tyj kazatelnicy taki jedyn świynty łobrôzek i juzaś sie spytôł tego synka:
– A terôzki mi rzyknij, co jes na tyj szpilkarcie ?
– Anó, farorzycku ... jô blank niy miarkuja.
– Dzicie go, parafijany! Take terôzki dziecka mómy. Krojcdupka to zarôzki poradzóm przejzdrzić, ale świyntygo Józefa to już niy !!!
wtorek, 22 stycznia 2013
Dostôł trzi razy w pysk ...
Sam mi sie terôzki spómniôł jedyn wicny fal. Do szule smycyli zawdy mlyko (abo łod Jóndercynyj ze Krojcki, abo łod Kaczmarkowyj ze Logiewnickij). Jak ci to tam smycyli, to już jes inkszô pôrã galot, bo czasym to i my, coby ino wykluglować sie łod lekcjów, szli zarozki po łósmyj do mlycarni po te kany z mlykiym. Jô ino bocza, co rółz kiejsik przijechół fórmón ze maluśkóm rolwagóm, kierô cióngnół gryfny, fajnisty yjzel. A możno, to ci bół stary Mugenschnabel ze dziołszynnyj szkoły, ze tyj ci dôwniyjszyj „łoziymnôstki” – już niy bocza.
Ta fóra sztopła kole mojij „siedymnôstki”, kole takij fojerplómpy. Stary fórmón (możno to i bół stary Ceglarski?) poszoł do szule a my – jak to zawdy syncyska – napoczli mierzić, napasztować, szkubać, tyrpać tego biydnego yjzelka przi ojku. Ino jedyn synek, Michôł łod Hajmanki stôł ci sie z kraja i niy szterowôł ci tego zwierzôka. Łoroz wylazuje ze szuli tyn fórmón, łozeźlóny jak sto diosków, i dôwej tyrać ze biczyskiym, ze takim korbaczym za nami, coby nóm po tych rziciach wyszczylać. My citali, śmigali kaj fto móg i ino tyn ślimok Michôł łod Hajmanki łostôł przi fórze bo myślôł, co jes niywinowaty; przeca łón tego yjzla blank niy szterowôł i ... dostoł łod kuczera fanga bez pychol. Ani niy doczkôł, coby go łón prasknół ze drugij zajty, ino tyż zarôzki pitnół drap do szule. A tam ci sie we dźwiyrzach wrómbôł ci we naszygo ksiyndza Wale, we tego kapelónka łod katyjmusu.
– Co za szus i grundelok ze cia, synek ? – wrzesknół nasz kapelónek i prasknół ci go tyż juzaś bez pysk.
Festelnie ześlimtany wpolół Michôł na słody i gynał szczas ci sie ze naszym rechtorym Balcarkym.
– A cóż to tak wrzeszczysz, choby cie fto ze skóry łobdziyrôł łochyntolu? – pytô ci go tyn rechtór.
– A bo, bo ksióndz kapelónek mazli mie bez pysk, a jô ... a jô ... przeca tymu, tymu ... yjzlowi blank nic niy zgobiół – wystynkôł Michôł.
Nó, i Michôł dostôł trzeci rółz we sznupa, po fresie.
Ta fóra sztopła kole mojij „siedymnôstki”, kole takij fojerplómpy. Stary fórmón (możno to i bół stary Ceglarski?) poszoł do szule a my – jak to zawdy syncyska – napoczli mierzić, napasztować, szkubać, tyrpać tego biydnego yjzelka przi ojku. Ino jedyn synek, Michôł łod Hajmanki stôł ci sie z kraja i niy szterowôł ci tego zwierzôka. Łoroz wylazuje ze szuli tyn fórmón, łozeźlóny jak sto diosków, i dôwej tyrać ze biczyskiym, ze takim korbaczym za nami, coby nóm po tych rziciach wyszczylać. My citali, śmigali kaj fto móg i ino tyn ślimok Michôł łod Hajmanki łostôł przi fórze bo myślôł, co jes niywinowaty; przeca łón tego yjzla blank niy szterowôł i ... dostoł łod kuczera fanga bez pychol. Ani niy doczkôł, coby go łón prasknół ze drugij zajty, ino tyż zarôzki pitnół drap do szule. A tam ci sie we dźwiyrzach wrómbôł ci we naszygo ksiyndza Wale, we tego kapelónka łod katyjmusu.
– Co za szus i grundelok ze cia, synek ? – wrzesknół nasz kapelónek i prasknół ci go tyż juzaś bez pysk.
Festelnie ześlimtany wpolół Michôł na słody i gynał szczas ci sie ze naszym rechtorym Balcarkym.
– A cóż to tak wrzeszczysz, choby cie fto ze skóry łobdziyrôł łochyntolu? – pytô ci go tyn rechtór.
– A bo, bo ksióndz kapelónek mazli mie bez pysk, a jô ... a jô ... przeca tymu, tymu ... yjzlowi blank nic niy zgobiół – wystynkôł Michôł.
Nó, i Michôł dostôł trzeci rółz we sznupa, po fresie.
poniedziałek, 21 stycznia 2013
Dorada ...
We klôsztorze łoroz, nôgle łotwiyrajóm sie dźwiyrze i ze szwóngym rajn wpolóła modô klôsztornô panna. Drabym leci direkt ku muter ôberin, mamulki przełożónyj:
– Mamulko przełożónô, mamulko przełożónô, zgwôłciyli mie! Co jô biydnô móm terôzki robić?
– Wartko wećkać citrółna! – łodpedziała ta starô muter ółberin.
– A to mamulko przełożónô cosik spómoże?
– Spómoże, niy spómoże ... Ale przinôjmnij tyn twój uśmiych ci sie z fresy straci!!!
– Mamulko przełożónô, mamulko przełożónô, zgwôłciyli mie! Co jô biydnô móm terôzki robić?
– Wartko wećkać citrółna! – łodpedziała ta starô muter ółberin.
– A to mamulko przełożónô cosik spómoże?
– Spómoże, niy spómoże ... Ale przinôjmnij tyn twój uśmiych ci sie z fresy straci!!!
sobota, 19 stycznia 2013
Futer dlô...
Jedyn istny, pampóń miôł fajnisty rybniok, subel na zadku łogrodu. Rółzczasu poszoł na łodwieczerz sie tam przyjńść, poszpacyrować. Przi tyj przileżitóści wzión ze sia kibel, coby ze tego łogrodu przismycyć ze sia do chałpy deczko ółbstów. Kiej tak polekuśku zbliżôł sie ku tymu rybniokowi, usłyszôł corozki głóśniyjsze larmo i łokrziki. Na łostatku doklechtôł sie ku rybniokowi i uwidziôł pôra modych freli, ftore kómpali sie blank sago. Kiej te frele tyż ujzdrzeli tego pampónia zawrzeskły wrółz:
– Niy wylejzymy ze tyj wody, podwiyl wy panoczku niy łodyjńdziecie!
Tyn pampóń pomedikowôł deczko i pedziôł:
– Jôch sam niy prziszôł skuli tego, coby wôs łoglóndać, jak sie kómpiecie po sagu, ani tyż po to, coby wôs przimuszać do wyjńścia ze tyj wody – tu tyn pampóń pokôzôł kibel, ftory dziyrżół we gorzci – ino beztóż, iże musza nafutrować krokodila, ftorego chowia we tym sublu!
– Niy wylejzymy ze tyj wody, podwiyl wy panoczku niy łodyjńdziecie!
Tyn pampóń pomedikowôł deczko i pedziôł:
– Jôch sam niy prziszôł skuli tego, coby wôs łoglóndać, jak sie kómpiecie po sagu, ani tyż po to, coby wôs przimuszać do wyjńścia ze tyj wody – tu tyn pampóń pokôzôł kibel, ftory dziyrżół we gorzci – ino beztóż, iże musza nafutrować krokodila, ftorego chowia we tym sublu!
piątek, 18 stycznia 2013
Co sie przitrefióło...
Chop wrôcô po szychcie do dóm i widzi taki ci łobrôzek: piyńciórka ufifranych, umaraszónych dziecek fiksuje, kaspruje, pomiyszkanie wyglóndô choby bez nie przeszłôł powicher, jakesik tórnado. Gracki, bambetle, lónty połozciepowane po côłkij izbie, telewizor wyje na côłki karpyntel, pies harusi choby go ze skóry łobdziyrali, zajtóngi połozwôlane bele kaj... A we kuchyni... lepszij niy gôdać. Jôdło na dylinach, na kachloku i kocherze przichycóne abo i spôlóne gôrki, we ausgusie sztółsy statków i szkorupów, zmaraszóne do imyntu dyliny, łozewrzite dźwiyrze ze kilszranku....
Chop sznupie za swojóm staróm, a kiej jóm znôd, łóna sie go prziliźnie i ze uśmiychym pytô, jak mu dzisiyjszy dziyń śleciôł we robocie. Łón tak zaziyrô na nia i pytô skółczały i blank pogupiôły:
– Jezderkusie! A cóż to tyż sie samtukej przitrefióło?
A jego babeczka na to:
– Wiysz, kôżdydziyń, kiej wrôcôsz ze roboty do dóm, pytôsz sie mie, co jô bez côłki dziyń robióła?
– Ja, ja, ta ci sie pytóm!
Na to ta jego starô:
– Nó, tóż razinku, dzisiôj żech blank nic nie robióła!
Chop sznupie za swojóm staróm, a kiej jóm znôd, łóna sie go prziliźnie i ze uśmiychym pytô, jak mu dzisiyjszy dziyń śleciôł we robocie. Łón tak zaziyrô na nia i pytô skółczały i blank pogupiôły:
– Jezderkusie! A cóż to tyż sie samtukej przitrefióło?
A jego babeczka na to:
– Wiysz, kôżdydziyń, kiej wrôcôsz ze roboty do dóm, pytôsz sie mie, co jô bez côłki dziyń robióła?
– Ja, ja, ta ci sie pytóm!
Na to ta jego starô:
– Nó, tóż razinku, dzisiôj żech blank nic nie robióła!
czwartek, 17 stycznia 2013
Nasze sznity i kraiczki...
Idzie mieć maślanne żymły, bryjtki, kołocze, tortynsztikle, ale tak by tak, nôjważniyjszy jes... chlyb, chlyb, ftory lecy kedy procnie nóm przilazuje. Boczycie: „Chleba naszego powszydnigo dej nóm dzisiôj...” – tak nôs samtyjsze starki i mamulki naumieli rzykać. Wiela w tym bóło zocy, srogigo reszpektu dlô tego – tak prôwdóm – ajnfachowego jôdła. Chlyb, gryfny pecynek chleba przismycóny za starego piyrwyj łod samtyjszego, swójskigo pniokowego piekôrza, ftory mianowôł sie Niysłóny. Nôjprzodzij nacychowany srogim pitwokiym na krziż, a zatym piyrszy krajiczek i rube sznity, ftore kroła srogim pitwokiym mamulka.
I Wiycie! Niy trza bóło ku tymu masła lebo margariny... tyn blank świyży chlyb wóniôł jak nôjszmektniyjsze maszkyty. Już kajsik we 1674 r jedyn istny pisôł we ksiónżce „Dworstwo obyczajów” małowiela tak: „Czamu chlyb, ftory bez cufal na deliny śleci, całujymy? – bo tyn chlyb jes świynty! I świyntô ci go nóm urodziyła ziymia”.
I dejcie pozór! Terôzki idzie bele kaj ujzdrzić roztomajtych soróni, kierzy we myckach, nôjczyńści we tych iptowatych „bejsbolówkach”, poradzóm siednóńć do stoła. A dôwniyjsze Ślónzôki nikaj i nigdy niy siedli do jôdła we côpce, bo na stole jes CHLYB, tyn świynty chlyb. Côpka tyż ze reszpektym syjmujóm ze palicy i kusikujóm kónszczek chleba, kiej bez cufal na ziym śleci. Niy lza tyż Ślónzôkowi chleba do hasioka wciepnóńć, ino ze zocóm wrajzić do łognia, spôlić go, kiej go jes za tela, kiej pôra sznitów ze wieczerzy łostało. Tyż już nasz Cyprian Kamil Norwid we swojij srogij tynsknicy pisôł kiejsik tak:
„Do Kraju twego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów nieba ...
Tęskno mi Panie.”
Bo tyż ci łod zocy dlô sznitki chlyba, naszego jôdła powszednigo, już przeca ino krok do reszpektu dlô nôjbliższych, dlô swojij dómowizny, do łotôczajóncygo nôs szykownistego świata. Zawdy tyż, i to u biydnych, i u fest zabranych, już za starego piyrwyj we kómorze leżôł chlyb pod biôłym tisztuchym abo srogóm, tyż biôłóm sznuptychlóm. Bół taki srogi móndrok Samuel Adalberg (zemrziło mu sie we 1939r), kiery poskłôdôł mocka roztomajtych powiarków, powiadaczek ło chlybie. Pôra śnich we naszyj gôdce rzykna, bo sóm richtik móndre i szykowne:
„Chlebym i solóm ludzie ludzi niewolóm.”
„Kaj chlyb i woda – tam niy ma głoda.”
„Chlyb mô rogi – biyda nogi.”
„Chlyb cudzym pitwokiym króny – niy smakuje.”
„Doł Pónbóczek chlyb – do i zymby ku tymu.”
Nó, i jesce ku tymu, takô gryfnô staropolskô przipowiarka, ło tym iże:
„Chlyb, piwo i świca – prziłozdobióm ślachcica”,
co kiejsik znaczóło kiejsik, iże richticzny fyrszt musi mieć dobry dómowy chlyb, zawdy dobre, swojskie piwo na stole i ku tymu światło.
Wiela we wercie bół chlyb bez łostatniô wojna, to miarkujóm ino te, ftore przeżyli Auschwitz, Stutthof, Gross-Rosen, Bergen-Belsen, Majdanek abo Dachau, ale tyż i wojôki na wszyjskich fróntach. Tela, co terôzki niy lza przi takij gryfnyj przileżitości ło tym za tela łozprawiać.
Sznita chleba z fetym, tóż ci to bóła we mojich dzieckowych latach uciycha. A kiej starka poszmarowali krajiczek chleba miodym abo zanóm posutóm cukrym, to gynał tak, choby cowiek, nó, możno ino taki najduch jak jô, Pónbóczka za szłapy łobłôpiół.
Wele mie, na naszym zidlóngu bóło pôruch piekôrzy, ale nôjlepszy chlyb bół u Niysłónego. Wielach tyż razy jô erbnół szmary łod mamulki, kiejech przismycół do dóm chlyb gynał ze łobiuch zajtów łobgryzióny. Przecamć łón ci tak wóniôł, iże nie szło sie blank postrzimać, coby niy łobgryź tego pecynka. I ino terôzki mi festelnie żôl, i taki ci mie jankor biere, iże terôźniyjsze bajtle sóm chowane bez tego ciepła kachloków ze ślónskich familoków, tyj wóniôczki chleba chnet łod półowy hulicy.
Ja, prôwdóm, majóm ale chipsy, hamburgery, cheeseburgery i inksze diosectwa łod kierych przibiyrajóm na basiskach tela, co na isto żôdnyj już tyż zocy niy bydóm mieli dlô tego ajnfachowego, ale świyntego pecynka chleba, dlô tych sznitków i krajiczków, dlô tych łoszkyrtków i łograbków naszygo chleba powszydnigo. I ino cisnóm mi sie gwôłtym pod palcyska na tyj kómpowyj tastaturze szykowniste i móndre słówecka:
„Fto chleba niy kce, niy godziyn kołocza”
a to beztóż pewnikiym, iże:
„Fto tyż ci chlebym gardzi, to nim Pónbóczek jesce barzi.”
Pecynek chleba, krajiczek ze świyżego chleba, łostrzódka chleba, wóniôczka naszego rodnego chleba, to wszyjsko sie spóminô czowiekowi, kiej sie wykludzi – ze włóśnyj wóli, abo i ze musu – ze swojij dómowiny. I tak mô być, tak mô to łostać! Ino fto to naszym modziokóm terôzki do palicy wtuce? Fto jich naumi reszpektu i zocy dlô CHLEBA?
I Wiycie! Niy trza bóło ku tymu masła lebo margariny... tyn blank świyży chlyb wóniôł jak nôjszmektniyjsze maszkyty. Już kajsik we 1674 r jedyn istny pisôł we ksiónżce „Dworstwo obyczajów” małowiela tak: „Czamu chlyb, ftory bez cufal na deliny śleci, całujymy? – bo tyn chlyb jes świynty! I świyntô ci go nóm urodziyła ziymia”.
I dejcie pozór! Terôzki idzie bele kaj ujzdrzić roztomajtych soróni, kierzy we myckach, nôjczyńści we tych iptowatych „bejsbolówkach”, poradzóm siednóńć do stoła. A dôwniyjsze Ślónzôki nikaj i nigdy niy siedli do jôdła we côpce, bo na stole jes CHLYB, tyn świynty chlyb. Côpka tyż ze reszpektym syjmujóm ze palicy i kusikujóm kónszczek chleba, kiej bez cufal na ziym śleci. Niy lza tyż Ślónzôkowi chleba do hasioka wciepnóńć, ino ze zocóm wrajzić do łognia, spôlić go, kiej go jes za tela, kiej pôra sznitów ze wieczerzy łostało. Tyż już nasz Cyprian Kamil Norwid we swojij srogij tynsknicy pisôł kiejsik tak:
„Do Kraju twego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów nieba ...
Tęskno mi Panie.”
Bo tyż ci łod zocy dlô sznitki chlyba, naszego jôdła powszednigo, już przeca ino krok do reszpektu dlô nôjbliższych, dlô swojij dómowizny, do łotôczajóncygo nôs szykownistego świata. Zawdy tyż, i to u biydnych, i u fest zabranych, już za starego piyrwyj we kómorze leżôł chlyb pod biôłym tisztuchym abo srogóm, tyż biôłóm sznuptychlóm. Bół taki srogi móndrok Samuel Adalberg (zemrziło mu sie we 1939r), kiery poskłôdôł mocka roztomajtych powiarków, powiadaczek ło chlybie. Pôra śnich we naszyj gôdce rzykna, bo sóm richtik móndre i szykowne:
„Chlebym i solóm ludzie ludzi niewolóm.”
„Kaj chlyb i woda – tam niy ma głoda.”
„Chlyb mô rogi – biyda nogi.”
„Chlyb cudzym pitwokiym króny – niy smakuje.”
„Doł Pónbóczek chlyb – do i zymby ku tymu.”
Nó, i jesce ku tymu, takô gryfnô staropolskô przipowiarka, ło tym iże:
„Chlyb, piwo i świca – prziłozdobióm ślachcica”,
co kiejsik znaczóło kiejsik, iże richticzny fyrszt musi mieć dobry dómowy chlyb, zawdy dobre, swojskie piwo na stole i ku tymu światło.
Wiela we wercie bół chlyb bez łostatniô wojna, to miarkujóm ino te, ftore przeżyli Auschwitz, Stutthof, Gross-Rosen, Bergen-Belsen, Majdanek abo Dachau, ale tyż i wojôki na wszyjskich fróntach. Tela, co terôzki niy lza przi takij gryfnyj przileżitości ło tym za tela łozprawiać.
Sznita chleba z fetym, tóż ci to bóła we mojich dzieckowych latach uciycha. A kiej starka poszmarowali krajiczek chleba miodym abo zanóm posutóm cukrym, to gynał tak, choby cowiek, nó, możno ino taki najduch jak jô, Pónbóczka za szłapy łobłôpiół.
Wele mie, na naszym zidlóngu bóło pôruch piekôrzy, ale nôjlepszy chlyb bół u Niysłónego. Wielach tyż razy jô erbnół szmary łod mamulki, kiejech przismycół do dóm chlyb gynał ze łobiuch zajtów łobgryzióny. Przecamć łón ci tak wóniôł, iże nie szło sie blank postrzimać, coby niy łobgryź tego pecynka. I ino terôzki mi festelnie żôl, i taki ci mie jankor biere, iże terôźniyjsze bajtle sóm chowane bez tego ciepła kachloków ze ślónskich familoków, tyj wóniôczki chleba chnet łod półowy hulicy.
Ja, prôwdóm, majóm ale chipsy, hamburgery, cheeseburgery i inksze diosectwa łod kierych przibiyrajóm na basiskach tela, co na isto żôdnyj już tyż zocy niy bydóm mieli dlô tego ajnfachowego, ale świyntego pecynka chleba, dlô tych sznitków i krajiczków, dlô tych łoszkyrtków i łograbków naszygo chleba powszydnigo. I ino cisnóm mi sie gwôłtym pod palcyska na tyj kómpowyj tastaturze szykowniste i móndre słówecka:
„Fto chleba niy kce, niy godziyn kołocza”
a to beztóż pewnikiym, iże:
„Fto tyż ci chlebym gardzi, to nim Pónbóczek jesce barzi.”
Pecynek chleba, krajiczek ze świyżego chleba, łostrzódka chleba, wóniôczka naszego rodnego chleba, to wszyjsko sie spóminô czowiekowi, kiej sie wykludzi – ze włóśnyj wóli, abo i ze musu – ze swojij dómowiny. I tak mô być, tak mô to łostać! Ino fto to naszym modziokóm terôzki do palicy wtuce? Fto jich naumi reszpektu i zocy dlô CHLEBA?
środa, 16 stycznia 2013
Móndrość gorkij szokolady ...
Czelodka abzolwyntów jednego wywołanego uniwerzityjtu, ze niyłyckim już dorobkym do karijyry łozprawiała na trefie ło swojim życiu, ło tym, co już erbli i ło tym ku czymu jesce zmiyrzajóm. Uzdali, co pójńdóm ze byzuchym do swojigo dôwnygo profesora ze uniwerzityjtu, już dosik dôwno na pynzyji, a ftory bół dlô nich – wtynczôs jesce modzioków – przikłôdym i srogóm inszpiracyjóm. Nałóczôs tego byzuchu łozprawianie ślazło jim na tyma sztresu i srogij szpany we robocie, życiu i miyndzyludzkich zalyżności.
Stary profesor kciôł swojich byzuchantów ugościć gorkóm szokoladóm, poszôł do kuchyni i zatym wróciół ze srogóm krużóm wrawyj szokolady i kómplytym nôjroztomajtszych szolek. Niyftore byli ze richticznyjgo porcylanu, inksze byli śklanne, a jesce inksze kristalowe. Niftore śnich wyglóndali blank ajnfachowo, pomiyrnnie, a inksze juzaś byli rafiniyrówane, paradne. Niyskorzij profesor tyn napytôł byzuchantów, swojich dôwnych sztudyntów, coby roczyli sie tóm gorkóm szokoladóm. I kiej ci już wszyjske dziyrżyli w gracach szolki ze tóm szokoladóm, profesor podzielół sie śniymi swojimi myślonkami:
– To na isto miyło i szykownie, iżeście wziyni wszyjske ino gryfne szolki, a łostawiyliście te ajnfachowe i tónie. I chocia zwykowo pożóndôcie dlô sia wszyjskigo, co nôjlepszyjsze, to jednakowóż stôwo sie to zdrzódłym waszych problymów i sztresu. A przecamć ta szolka ze ftoryj pijecie niy dodowô blank nic do wertu tyj wrawyj szokoladzie. Wiynkszóścióm cufali jes ci ta szolka ino drogszô a lecy kedy dekuje to, co słepiymy.
To, co kôżdy swôs kciôł, to bóła ta gorkô szokolada. Przecamć niy szolek ‘eście kcieli ... ale naskwol łobraliście te nôjlepszyjsze. A zarôzki zatym napoczliście sie dziwać i prziglóndać szolkóm sómsiôdów.
Te mode ludzie nic niy łodrzykli ino suchali dalszij swojigo profesora. A tyn sztyjc rzóndziół:
– A terôzki przijôciele, proszã łozwóżcie se, pomedikujcie deczko ... Życie jes ci gynał jak ta gorkô szokolada .... a wasza robota, pijóndze i pozycjô społycznô, to sóm tymi szolkami. Sóm ino statkami, nôczyniami, ftore mogóm podprzić i we sia zawiyrajóm wasze życie.
Dôwniyjsze sztudynty nic niy łodrzykli ino suchali dalszij a profesor gôdôł tak:
– Ta twoja chopie, babo szolka niy blank łokryślô, ani niy weksluje jakóści twojigo życiô. Lecy kedy skupczajónc sie ino na szolce, niy poradzymy sie radować tóm gorkóm szokoladóm, kierô nóm zagarantiyrowôł ... los i przejźdrzynie. Zapamiyntej rółz na zawdy ... los i przejźdrzynie warzi nóm ta szokolada, ale na zicher niy wybiyrô nóm ... szolki.
I juzaś piyrwyjsze sztudynty nic niy rzykli a stary profesor cióng dalszij:
– Nôjszczyńśniyjsze ludzie na świycie blank niy majóm wszyjskigo, co w niym nôjlepszyjszego. Łóni ganc ajnfach rychtujóm wszyjsko, co nôjlepszyjsze ino z tego, co majóm. Tóż tyż chopie, babo dej pozór na to, co we życiu robisz i do łostatka pamiyntej:
Żyj ajnfachowo ...
Przej kôżdymu ślachytnie i zôcnie ...
Łopatrowej inkszych i piastuj szczyrze ...
Łozprawiej ze wszyjskim moreśnie i uprzyjmnie ...
A côłki rest łostôw losowi abo Pónbóczkowi (w co fto wiyrzi). I spamiyntej, zmiarkuj do łostatka: nôjbarzij majyntny i zabrany niy ma tyn, fto mô na isto nôjwiyncyj, ale tyn, kierymu nôjmynij potrza.
Raduj sie, miyj mocka uciychy szmekujónc, i maszkycónc ta swoja gorkô życiowô szokolada.
Stary profesor kciôł swojich byzuchantów ugościć gorkóm szokoladóm, poszôł do kuchyni i zatym wróciół ze srogóm krużóm wrawyj szokolady i kómplytym nôjroztomajtszych szolek. Niyftore byli ze richticznyjgo porcylanu, inksze byli śklanne, a jesce inksze kristalowe. Niftore śnich wyglóndali blank ajnfachowo, pomiyrnnie, a inksze juzaś byli rafiniyrówane, paradne. Niyskorzij profesor tyn napytôł byzuchantów, swojich dôwnych sztudyntów, coby roczyli sie tóm gorkóm szokoladóm. I kiej ci już wszyjske dziyrżyli w gracach szolki ze tóm szokoladóm, profesor podzielół sie śniymi swojimi myślonkami:
– To na isto miyło i szykownie, iżeście wziyni wszyjske ino gryfne szolki, a łostawiyliście te ajnfachowe i tónie. I chocia zwykowo pożóndôcie dlô sia wszyjskigo, co nôjlepszyjsze, to jednakowóż stôwo sie to zdrzódłym waszych problymów i sztresu. A przecamć ta szolka ze ftoryj pijecie niy dodowô blank nic do wertu tyj wrawyj szokoladzie. Wiynkszóścióm cufali jes ci ta szolka ino drogszô a lecy kedy dekuje to, co słepiymy.
To, co kôżdy swôs kciôł, to bóła ta gorkô szokolada. Przecamć niy szolek ‘eście kcieli ... ale naskwol łobraliście te nôjlepszyjsze. A zarôzki zatym napoczliście sie dziwać i prziglóndać szolkóm sómsiôdów.
Te mode ludzie nic niy łodrzykli ino suchali dalszij swojigo profesora. A tyn sztyjc rzóndziół:
– A terôzki przijôciele, proszã łozwóżcie se, pomedikujcie deczko ... Życie jes ci gynał jak ta gorkô szokolada .... a wasza robota, pijóndze i pozycjô społycznô, to sóm tymi szolkami. Sóm ino statkami, nôczyniami, ftore mogóm podprzić i we sia zawiyrajóm wasze życie.
Dôwniyjsze sztudynty nic niy łodrzykli ino suchali dalszij a profesor gôdôł tak:
– Ta twoja chopie, babo szolka niy blank łokryślô, ani niy weksluje jakóści twojigo życiô. Lecy kedy skupczajónc sie ino na szolce, niy poradzymy sie radować tóm gorkóm szokoladóm, kierô nóm zagarantiyrowôł ... los i przejźdrzynie. Zapamiyntej rółz na zawdy ... los i przejźdrzynie warzi nóm ta szokolada, ale na zicher niy wybiyrô nóm ... szolki.
I juzaś piyrwyjsze sztudynty nic niy rzykli a stary profesor cióng dalszij:
– Nôjszczyńśniyjsze ludzie na świycie blank niy majóm wszyjskigo, co w niym nôjlepszyjszego. Łóni ganc ajnfach rychtujóm wszyjsko, co nôjlepszyjsze ino z tego, co majóm. Tóż tyż chopie, babo dej pozór na to, co we życiu robisz i do łostatka pamiyntej:
Żyj ajnfachowo ...
Przej kôżdymu ślachytnie i zôcnie ...
Łopatrowej inkszych i piastuj szczyrze ...
Łozprawiej ze wszyjskim moreśnie i uprzyjmnie ...
A côłki rest łostôw losowi abo Pónbóczkowi (w co fto wiyrzi). I spamiyntej, zmiarkuj do łostatka: nôjbarzij majyntny i zabrany niy ma tyn, fto mô na isto nôjwiyncyj, ale tyn, kierymu nôjmynij potrza.
Raduj sie, miyj mocka uciychy szmekujónc, i maszkycónc ta swoja gorkô życiowô szokolada.
wtorek, 15 stycznia 2013
We fligrze...
We fligrze do Chicago, zarôzki po sztarcie jedna blóndina przesiadô sie ze klasy ekónómicznyj do klasy biznes. Podlazuje ku nij stewardesa i pytô:
– Moga paniczko łobejzdrzeć wasz bilet?
Blóndina dowo bilet, no co ta stewardesa:
– Nó ja, wasz bilet niy ma ważny we tyj klasie. Musicie paniczko wrócić sie nazôd do klasy ekónómicznyj.
A ta blóndina na to rzóńdzi:
– Jô jes szykownistóm i sztramskóm blóndinóm i byda siedzieć tukej, aże dofurgnymy do Chicago!
Stewardesa poszła po drugigo pilota, flugcojgleitera. Tyn prziszoł i gôdô do tyj blóndiny:
– Wybôczóm mi łoni, ale byda musiôł wôs prosić, cobyście sie paniczko przekludziyli nazôd do klasy ekónómicznyj!
– Jakech już pedziała, jeżech szykownóm i sztramskóm blóndinóm i byda na isto sam siedzieć aże przifurgnymy do Chicago!
Pilot wrôcô do kabiny i skarguje sie piyrszymu pilotowi. Tyn gôdô tak:
– Doczkej, doczkej! Moja babeczka tyż jes blóndinóm, tóż miarkuja jak ze takimi babami łozprawiać.
Piyrszy pilot lejzie ku tyj blóndinie, szeptłô ji cosik na ucho, niyskorzij ta blóndina biere swoja taśka i wrôcô sie do tyj klasy ekónómicznyj.
Drugi pilot niy poradzi sie nadziwać...
– Jakeś ty to chopie zrobiół?
– Anó, to jes blank ajnfach! Jô jij pedziôł, iże klasa biznesowô... niy leci do Chicago!
– Moga paniczko łobejzdrzeć wasz bilet?
Blóndina dowo bilet, no co ta stewardesa:
– Nó ja, wasz bilet niy ma ważny we tyj klasie. Musicie paniczko wrócić sie nazôd do klasy ekónómicznyj.
A ta blóndina na to rzóńdzi:
– Jô jes szykownistóm i sztramskóm blóndinóm i byda siedzieć tukej, aże dofurgnymy do Chicago!
Stewardesa poszła po drugigo pilota, flugcojgleitera. Tyn prziszoł i gôdô do tyj blóndiny:
– Wybôczóm mi łoni, ale byda musiôł wôs prosić, cobyście sie paniczko przekludziyli nazôd do klasy ekónómicznyj!
– Jakech już pedziała, jeżech szykownóm i sztramskóm blóndinóm i byda na isto sam siedzieć aże przifurgnymy do Chicago!
Pilot wrôcô do kabiny i skarguje sie piyrszymu pilotowi. Tyn gôdô tak:
– Doczkej, doczkej! Moja babeczka tyż jes blóndinóm, tóż miarkuja jak ze takimi babami łozprawiać.
Piyrszy pilot lejzie ku tyj blóndinie, szeptłô ji cosik na ucho, niyskorzij ta blóndina biere swoja taśka i wrôcô sie do tyj klasy ekónómicznyj.
Drugi pilot niy poradzi sie nadziwać...
– Jakeś ty to chopie zrobiół?
– Anó, to jes blank ajnfach! Jô jij pedziôł, iże klasa biznesowô... niy leci do Chicago!
poniedziałek, 14 stycznia 2013
Przeleć mie ...
„Przeleć mnie - to słowa idiotyczne,
Przeleć mnie - tango niegramatyczne ...”
tak śpiywali nasze dziołchy, nasze „Alibabki” pôrã lôt po takim gyburstaku śtydziystolyciô PLL „LOT” ... nó i fto to jesce pamiyntô? Ale jô dzisiôj niy ło tym, chocia tyż ło fligrach bydzie.
Blank dôwno zedrzili czasy, kiej rajza fligrym miała cosik spólnygo ze takóm elygancjóm, takim – jak to Miymce gôdajóm – „Schick und Scharm”. Jô już tak po prôwdzie cheba ze piytnôscie lôt niy leciôłech fligrym ale – jak prawi mi wieluch wandrusów – uprzyjmnóść, zarówno na flugplacu jak i we fligrze, jes ci czymsik pierónym rzôdko trefianym , podanie, jak darmówe, gorke jôdło we fligrze nałónczôs flugu. Niymoreśne, prómp grubelacke , soróńske zachowani pasażyrów, to ci już zjôwisko corôzki czynstsze, sprôwiane doskwiyrnościóm skuplowanóm ze fest załostrzónymi strzodkami bezpiyczyństwa i już blank do minimóm łograniczónóm łobsugóm. Pasażyry majóm nerwy naszpanowane jak postrónki. Jes ci tyż mynij placu na szłapy, ludzie wadzóm sie i chatruszóm ło schówki nad gowóm. Linije lótnicze, fluggyzelszafty na côłkim świycie kôżóm bulić jak za łobiyli, bali i za maluśke rukzaki abo rajzyntasie. Pasażyrowi jes corôzki procnij i corôzki mynij wygodliwie rajzować, a côłkô ta ichniô łobsuga, tyn flugplacowy i fligrowy bedinóng, blank ci sie niy poprôwiô. Wszyjsko to ale wiydzie ku szpanie i frustracyji we lufcie.
A łod zgórzkniałóści i łozżalyniô ino maluśki szrit do soróństwa i giździorskich maniyrów. Ludzie łobciepujóm sie pretynsjóma i żôlami. Dostôwo sie łojcóm, kierzi niy poradzóm uholkać swojich łozwrzyscanych dziecek; chopowi, ftory wećkôł knóblałch na łobiôd i sztyjc niy ustowô gôdać; spaśnym, fest fetownym pasażyróm , ftorzi poradzóm zahabić cudzô przestrzyń. Jakosi mamzela próbuje wetkać swój kofer we wiyrchnim schówku z przodku kabiny, chocia sama siedzi ze zadku fligra. Ftosik inkszy dźwigô swój zesel ale łobniżô juzaś tyn, na ftorym tyś zicnół.
Pasażyry niy miarkujóm, jak dalyko sióngajóm teraźne regle bezpieczyństwa. Na jednym flugplacu zakóny mogóm dôwać se spodobać jakisik dinks we twojij tasi, a na inkszym juzaś bydziesz musiôł sie śniym łozstać. Robi sie festelnie nerwyjs, a wtynczôs niy zważujymy na inkszych. Kôżdymu, ftory furgô mynij niźli trzi razy bez rok, godzi sie dać do kupy ze biletym jakô broszóra, ksiónżka ze reglami fligrowego „savoir-vivre’u”, fligowyj kindersztuby.
Lecy kedy zachówani ledwa niymoreśne weksluje sie we blank szterujónce flug, wteda fliger jes przimuszóny do zmiany kursu. Niydôwno srogi hamerikóński fliger skiyrówali kaj indzij, kiej jedyn ze pasażyrów napocznół pierónować i ciepać świńskimi słóweckóma na perzónel. Inkszy juzaś flug łodesłano kajś na ibriczny flugplac, kiej jedyn ze pasażyrów napocznół sie zachowywać blank niyłobliczalnie i niy kciôł siednóńć. I niy gôdóm sam ło tym naszym Jaśku-Maryśce Rokicie i jego babie Nelli-Flanelli, kierzy do dzisiôj niy zabulyli sztrofy za krach i rojszpróng we miymieckim fligrze ... tam sie rozłajziyło ino ło mantel ze kamelowyj wôłny i jejich srogachne huty.
Jedyn ze mojich kamratów, ftory rajzuje fligrym pôrã razy do tydnia, jes zmierzły ze pôruch sztichów do haji. Jedyn śnich to belowanie abo morzisko.
– Wiysz Ojgyn – padoł mi łostatnio – kôżdy jes ino cowiekym, ale bez śtyry godziny uwiónzgnółeś we zawartyj kabinie ze ludźmi, ftorzi majóm łopowoga ... pierdzieć, suć jak sto diosków.
Biere go tyż, aufryjguje sie na chopów, ftorzi niy pómôgajóm swojim włóśnym mamulkóm, ftore biydzóm sie ze bambetlami.
– Wystôw sie Ojgyn – rzóńdziół dalszij kamrat – iże rajziyrujesz ze swojóm mamulkóm. Eźli bóła by łóna narychtowanô na to, iże sujesz, iże psowôsz luft kole ciebie? Niy! A, iże pómôgôsz kómuś ze gypakym? A toć!
Inkszy mój kamrat mô na pozoryńdziu côłkô lista narychtowanych na fertik łodzywek.
Spółpasażyra, ftory sie niy łoszpluchtôł za rańca i capi, pytô ganc ofyn:
– A używôsz pón jakichsik dyzodoransów?
Juzaś łochyntolowi, ftory kwiónczy do mobilnioka (ja, terôzki już idzie we fligrze łozprawiać bez mobilniok) gôdô prómp:
– Ja, ja panoczku! To na isto festelnie interesantnô łozprôwka. Eźli mogecie panoczku deczko cichszij fandzolić, bo jô kciôłbych sie letko kimnóńć.
Ale, jô już móm to wszyjsko za sia, móm to zbyte, bo narajzowôłech sie już po świycie za tela i terôzki przijńdzie mi ino to wszyjsko, te wszyjske rajzy i wandrówki spóminać ... to, coch jesce niy przepómniôł ...
Przeleć mnie - tango niegramatyczne ...”
tak śpiywali nasze dziołchy, nasze „Alibabki” pôrã lôt po takim gyburstaku śtydziystolyciô PLL „LOT” ... nó i fto to jesce pamiyntô? Ale jô dzisiôj niy ło tym, chocia tyż ło fligrach bydzie.
Blank dôwno zedrzili czasy, kiej rajza fligrym miała cosik spólnygo ze takóm elygancjóm, takim – jak to Miymce gôdajóm – „Schick und Scharm”. Jô już tak po prôwdzie cheba ze piytnôscie lôt niy leciôłech fligrym ale – jak prawi mi wieluch wandrusów – uprzyjmnóść, zarówno na flugplacu jak i we fligrze, jes ci czymsik pierónym rzôdko trefianym , podanie, jak darmówe, gorke jôdło we fligrze nałónczôs flugu. Niymoreśne, prómp grubelacke , soróńske zachowani pasażyrów, to ci już zjôwisko corôzki czynstsze, sprôwiane doskwiyrnościóm skuplowanóm ze fest załostrzónymi strzodkami bezpiyczyństwa i już blank do minimóm łograniczónóm łobsugóm. Pasażyry majóm nerwy naszpanowane jak postrónki. Jes ci tyż mynij placu na szłapy, ludzie wadzóm sie i chatruszóm ło schówki nad gowóm. Linije lótnicze, fluggyzelszafty na côłkim świycie kôżóm bulić jak za łobiyli, bali i za maluśke rukzaki abo rajzyntasie. Pasażyrowi jes corôzki procnij i corôzki mynij wygodliwie rajzować, a côłkô ta ichniô łobsuga, tyn flugplacowy i fligrowy bedinóng, blank ci sie niy poprôwiô. Wszyjsko to ale wiydzie ku szpanie i frustracyji we lufcie.
A łod zgórzkniałóści i łozżalyniô ino maluśki szrit do soróństwa i giździorskich maniyrów. Ludzie łobciepujóm sie pretynsjóma i żôlami. Dostôwo sie łojcóm, kierzi niy poradzóm uholkać swojich łozwrzyscanych dziecek; chopowi, ftory wećkôł knóblałch na łobiôd i sztyjc niy ustowô gôdać; spaśnym, fest fetownym pasażyróm , ftorzi poradzóm zahabić cudzô przestrzyń. Jakosi mamzela próbuje wetkać swój kofer we wiyrchnim schówku z przodku kabiny, chocia sama siedzi ze zadku fligra. Ftosik inkszy dźwigô swój zesel ale łobniżô juzaś tyn, na ftorym tyś zicnół.
Pasażyry niy miarkujóm, jak dalyko sióngajóm teraźne regle bezpieczyństwa. Na jednym flugplacu zakóny mogóm dôwać se spodobać jakisik dinks we twojij tasi, a na inkszym juzaś bydziesz musiôł sie śniym łozstać. Robi sie festelnie nerwyjs, a wtynczôs niy zważujymy na inkszych. Kôżdymu, ftory furgô mynij niźli trzi razy bez rok, godzi sie dać do kupy ze biletym jakô broszóra, ksiónżka ze reglami fligrowego „savoir-vivre’u”, fligowyj kindersztuby.
Lecy kedy zachówani ledwa niymoreśne weksluje sie we blank szterujónce flug, wteda fliger jes przimuszóny do zmiany kursu. Niydôwno srogi hamerikóński fliger skiyrówali kaj indzij, kiej jedyn ze pasażyrów napocznół pierónować i ciepać świńskimi słóweckóma na perzónel. Inkszy juzaś flug łodesłano kajś na ibriczny flugplac, kiej jedyn ze pasażyrów napocznół sie zachowywać blank niyłobliczalnie i niy kciôł siednóńć. I niy gôdóm sam ło tym naszym Jaśku-Maryśce Rokicie i jego babie Nelli-Flanelli, kierzy do dzisiôj niy zabulyli sztrofy za krach i rojszpróng we miymieckim fligrze ... tam sie rozłajziyło ino ło mantel ze kamelowyj wôłny i jejich srogachne huty.
Jedyn ze mojich kamratów, ftory rajzuje fligrym pôrã razy do tydnia, jes zmierzły ze pôruch sztichów do haji. Jedyn śnich to belowanie abo morzisko.
– Wiysz Ojgyn – padoł mi łostatnio – kôżdy jes ino cowiekym, ale bez śtyry godziny uwiónzgnółeś we zawartyj kabinie ze ludźmi, ftorzi majóm łopowoga ... pierdzieć, suć jak sto diosków.
Biere go tyż, aufryjguje sie na chopów, ftorzi niy pómôgajóm swojim włóśnym mamulkóm, ftore biydzóm sie ze bambetlami.
– Wystôw sie Ojgyn – rzóńdziół dalszij kamrat – iże rajziyrujesz ze swojóm mamulkóm. Eźli bóła by łóna narychtowanô na to, iże sujesz, iże psowôsz luft kole ciebie? Niy! A, iże pómôgôsz kómuś ze gypakym? A toć!
Inkszy mój kamrat mô na pozoryńdziu côłkô lista narychtowanych na fertik łodzywek.
Spółpasażyra, ftory sie niy łoszpluchtôł za rańca i capi, pytô ganc ofyn:
– A używôsz pón jakichsik dyzodoransów?
Juzaś łochyntolowi, ftory kwiónczy do mobilnioka (ja, terôzki już idzie we fligrze łozprawiać bez mobilniok) gôdô prómp:
– Ja, ja panoczku! To na isto festelnie interesantnô łozprôwka. Eźli mogecie panoczku deczko cichszij fandzolić, bo jô kciôłbych sie letko kimnóńć.
Ale, jô już móm to wszyjsko za sia, móm to zbyte, bo narajzowôłech sie już po świycie za tela i terôzki przijńdzie mi ino to wszyjsko, te wszyjske rajzy i wandrówki spóminać ... to, coch jesce niy przepómniôł ...
sobota, 12 stycznia 2013
Briftryjger idzie na pynzyjô...
Briftryjger prziwstowô, przelazuje na pynzyjô. Wszyjske ludzie ze pobliskich familoków uzdali, iże bydzie łón łostatni już rółz pyndalowôł łod chałpy do chałpy, ale tóm razóm bydzie se łón ino łodbiyrôł wszandy gyszynki za swoja procnô, dugolytniô briftryjgerskô robota.
Nó tóż rółzczasu klupie do piyrszych dźwiyrzy.... dostôł szykowniste werkcojgi, ajnrichtóngi wyndjôrske... prómiyniyje, rôd wszyjskimu!
Klupi do drugich dźwiyrzy... tam erbnół bilet na Hawaje... chop uradowany jesce barzij.
Klupie do trzecich dźwiyrzy.... dźwiyrze łozewrziła szwarnô, galantnô blóndina. Blikuje tymi jeji zielónymi ślypkóma, zaprôszô go na swoja zofa i bez côłkô noc spôłniô jego nôjskrytsze zeksualne winszbildy. Ło szaroku jesce smycy mu do prykola szmektne śniôdanie. Nó, briftryjger jes na isto wniybowziynty....
Kiej mu ta całbrownô, szarmskô blóndina nalywała po lekuśku bónkafyju do szolki, briftryjger merknół skukanego pod untertaskóm dulara. Zaciykawióny pytô:
– Wiedzóm łóni paniczko, noc bóła spanialistô, śniôdanie tyż stopieróńsko szmektne, ale rzyknóm mi łóni, paniczko, po jajakiymu tyn dular pod szolkóm?
Na to blóndina napoczła amizyrować sie i prziliźnie łodrzykô:
– Wiedzóm łóni, joch wczorej we wieczór spytałach sie mojigo chopa, co móm wóm dać za waszô wielolytniô sużba. Łón mi na to łodrzyknół:
– Pierdol go! Dej mu dulara!
Nó tóż rółzczasu klupie do piyrszych dźwiyrzy.... dostôł szykowniste werkcojgi, ajnrichtóngi wyndjôrske... prómiyniyje, rôd wszyjskimu!
Klupi do drugich dźwiyrzy... tam erbnół bilet na Hawaje... chop uradowany jesce barzij.
Klupie do trzecich dźwiyrzy.... dźwiyrze łozewrziła szwarnô, galantnô blóndina. Blikuje tymi jeji zielónymi ślypkóma, zaprôszô go na swoja zofa i bez côłkô noc spôłniô jego nôjskrytsze zeksualne winszbildy. Ło szaroku jesce smycy mu do prykola szmektne śniôdanie. Nó, briftryjger jes na isto wniybowziynty....
Kiej mu ta całbrownô, szarmskô blóndina nalywała po lekuśku bónkafyju do szolki, briftryjger merknół skukanego pod untertaskóm dulara. Zaciykawióny pytô:
– Wiedzóm łóni paniczko, noc bóła spanialistô, śniôdanie tyż stopieróńsko szmektne, ale rzyknóm mi łóni, paniczko, po jajakiymu tyn dular pod szolkóm?
Na to blóndina napoczła amizyrować sie i prziliźnie łodrzykô:
– Wiedzóm łóni, joch wczorej we wieczór spytałach sie mojigo chopa, co móm wóm dać za waszô wielolytniô sużba. Łón mi na to łodrzyknół:
– Pierdol go! Dej mu dulara!
piątek, 11 stycznia 2013
Gorolu, cy ci niy żôl ...
Nó, tóż bydzie już bez dziesiyńć lôt jak przikludzajóm sie do Chorzowa mode ludzie, coby tak miyndzy sobóm poberać na kónkursie „Śląska ojczyzna-polszczyzna”. Jes ci tu zawdy cego posuchać. Modzioki łozprawiajóm ło naszych zwykach, przipóminajóm powiarki, a i bez wiców sie tyż niy łobyjńdzie.
Tak sie myśla, iże dobrze jes, kiej nasze chopcy i dziołchy niy ino po ynglicku ale i po naszymu gôdać poradzóm. Chocia musza Wóm pedzieć, iże kiejsik (niy byda gôdôł kiej, coby niy wyzdradzić ), żech ci sie takô jedna frela ze tych finalistek spytôł fałesznie:
– A rzyknij ty mi moja roztomiyło jak jô móm terôzki trefić na banka do Lipin?
Łóna ci tak kukła na mie choby dioska ujzdrzała i mógech spomiarkować, co łóna blank niy spokopióła, ło co mie sie rozłajzi. Wejzdrzała jesce rółz na mie i rzykła:
– Przepraszam Pana, ale nie bardzo rozumię co Pan do mnie mówi.
Nó, możnoch tak ino pechowo trefiół a możno tyż, iże niy wszyjske modzioki, ftore ryjóm sie na tyn kónkurs, tak na beztydziyń gôdajóm po naszymu.
I tu mi sie spómniôł jedyn taki cufal skuplowany ze naszóm gôdkóm a przitrefiół sie łón po tyj drugij strónie Brynicy.
Na rancie tyj rzyki siedzi taki mały łochyntol i słepie woda ze tyj rzyki. Łorôz idzie tak po maluśku ku niymu nasz ślónski starzik i pado do tego najducha:
– Suchej nó synek, niy słep tyj wody, bo sie zagiździsz, mogesz sie łotruć!
Synek nic ino dalij słepie. A starzik ciyngiym gôdô ku niymu:
– Bajtel! Niy słep tyj wody, bo to ci jes pierónowe świństwo. Jesce ci sie na fresie jakiesik frechty abo parchy wyciepnóm i bydziesz szkaradny, żadny jak niy przimiyrzajónc jakisik zagłymbiôk.
Synek nic ino dalij słepie choby blank nic niy słyszôł. A starzik jesce rółz go napóminô, iże ta woda jes gorszô łod bryny. Na to sie tyn synek ino wejzdrzôł na niygo jak na dziambla i pado:
– Słucham, proszę Pana. O co Panu chodzi ?
– Aaaa ... nic, nic synek, słep dalszij. Gorolowi i tak ci nic niy zaszkłódzi!
Ale tak juzaś jakosik po świyntach przeglóndôłech stare kasyty na tym pieróńskim widyjorykordyrze i wiycie, zasuchołech sie w te wszyjskie śpiywki biysiadne, kiere nagrałakiejsik dôwno ta Maryśka łod Rodowicki. Boczycie, żôdnô bibka, żôdnô familijnô balanga, gyburstak cy fajer niy mogły sie dobrze skóńcyć, kiej sie niy zaśpiywało „Góralu czy ci nie żal”. Te prôwdziwe gorole łod Tater, to ci tyż niy mieli letkigo życiô. Ślónzôka to gnało za chlebym abo na Saksy, abo na kopanie wonglô do Francyji. Gorola zasik gnało aże do Ameriki. I tak ci sie rozplynióła ta śpiywka, kieróm niyskorzij mianowali hymnym łożarciuchów.
A blank niy ma to prôwda. To ino jankor jakisik wylazywôł po gorzôle a cowiek wteda chciôł góśno wyśpiywać, to co mu na sercu gnióło. I cy to Ślónzôk, cy to gorol, jednako źle mu sie dziôło, kiej musiôł dómowina, łojców i starzików, kóminy, gruby i góry łostawić dlô tyj sznitki chleba. Ta chańdź zbiyraniô sie do kupy i beraniô, toino ze tego ckniyniô, tyj tynsknoty sie brała. Gorole już dôwno urzóndzajóm take publicne granie, śpiywanie i beranie. Dobrze, iże chocia i we naszym „Słowaku” take kónkursy robióm.
Nó i łod pôruch lôt tyn „Związek Górnośląski” bajstluje te „Gody Śląskie” na kiere bali i arcybiskup Zimoń festelnie rôd sie przikludziół. To wszysko dobre, bo tak po prôwdzie, to już corôzki mynij do sie łozeznować Ślónzôka łod gorola, i to niy ino po łachach (to ci dziepiyro bół cyrkus, kiej gorol szlips i lakiyrki łoblyk, i ci dupnego intyligynta markiyrowôł). Chocia musza pedzieć, iże gorol pryndzyj na swoje wylôz niźli Ślônzôk.
A boczycie jesce, jak to goroli za Giyrka gnali dó nôs na gruba abo do werku? Takigo istnego Jóntka tyż starô wygnała na Ślónsk do roboty. Bół ci we jednym werku, drugim i bali we Hucie Katowice, a wszyndy sie go pytali cy umi cytać i pisać. A tyn istny blank ci niy poradziół. Skuli tego wykludziół ci sie łón bół aże do Ameriki.
Kiej sie już w tyj Americe łobrobiół, przidubnół tych dularów, kciôł kupić swojij staryj jakisik gyszynk. Wlôz do jubilyrza, wybrôł sie tako rubachnô goldowô keta i napoczynô płacić tymi dularami. Jubilyrz, tyż taki polski Amerikón z łodzysku, nó Wiycie, Żyd łod nôs, kiery jesce naszô gôdka spokopiół, blank ci łogup i na fest ci sie wystrachôł i stynkajónc rzóndzi:
– Jezderkusie! Chopie, fto terôzki w Americe tela betków nosi we kabzi? Przeca mogóm łobrabować, łokraść i niy dej Ponbóczku, zaciukać. Terôzki to sie ino taki „czek” wycióngô, szkryflô sie wiela sie przinôleżi, podszriftuje i fertik.
Jóntek tak sie gawcy na niego, cerwióny sie robi na gymbie i côłkiym nerwyjs gôdo do tego Żyda:
– Kiejbych, pierónie poradziół cytać i pisać, to bych terôzki we Hucie Katowice robiół a niy bakôł we tyj łoszkliwyj Americe.
Nó i môcie sam côłkigo gorola!
Tak sie myśla, iże dobrze jes, kiej nasze chopcy i dziołchy niy ino po ynglicku ale i po naszymu gôdać poradzóm. Chocia musza Wóm pedzieć, iże kiejsik (niy byda gôdôł kiej, coby niy wyzdradzić ), żech ci sie takô jedna frela ze tych finalistek spytôł fałesznie:
– A rzyknij ty mi moja roztomiyło jak jô móm terôzki trefić na banka do Lipin?
Łóna ci tak kukła na mie choby dioska ujzdrzała i mógech spomiarkować, co łóna blank niy spokopióła, ło co mie sie rozłajzi. Wejzdrzała jesce rółz na mie i rzykła:
– Przepraszam Pana, ale nie bardzo rozumię co Pan do mnie mówi.
Nó, możnoch tak ino pechowo trefiół a możno tyż, iże niy wszyjske modzioki, ftore ryjóm sie na tyn kónkurs, tak na beztydziyń gôdajóm po naszymu.
I tu mi sie spómniôł jedyn taki cufal skuplowany ze naszóm gôdkóm a przitrefiół sie łón po tyj drugij strónie Brynicy.
Na rancie tyj rzyki siedzi taki mały łochyntol i słepie woda ze tyj rzyki. Łorôz idzie tak po maluśku ku niymu nasz ślónski starzik i pado do tego najducha:
– Suchej nó synek, niy słep tyj wody, bo sie zagiździsz, mogesz sie łotruć!
Synek nic ino dalij słepie. A starzik ciyngiym gôdô ku niymu:
– Bajtel! Niy słep tyj wody, bo to ci jes pierónowe świństwo. Jesce ci sie na fresie jakiesik frechty abo parchy wyciepnóm i bydziesz szkaradny, żadny jak niy przimiyrzajónc jakisik zagłymbiôk.
Synek nic ino dalij słepie choby blank nic niy słyszôł. A starzik jesce rółz go napóminô, iże ta woda jes gorszô łod bryny. Na to sie tyn synek ino wejzdrzôł na niygo jak na dziambla i pado:
– Słucham, proszę Pana. O co Panu chodzi ?
– Aaaa ... nic, nic synek, słep dalszij. Gorolowi i tak ci nic niy zaszkłódzi!
Ale tak juzaś jakosik po świyntach przeglóndôłech stare kasyty na tym pieróńskim widyjorykordyrze i wiycie, zasuchołech sie w te wszyjskie śpiywki biysiadne, kiere nagrałakiejsik dôwno ta Maryśka łod Rodowicki. Boczycie, żôdnô bibka, żôdnô familijnô balanga, gyburstak cy fajer niy mogły sie dobrze skóńcyć, kiej sie niy zaśpiywało „Góralu czy ci nie żal”. Te prôwdziwe gorole łod Tater, to ci tyż niy mieli letkigo życiô. Ślónzôka to gnało za chlebym abo na Saksy, abo na kopanie wonglô do Francyji. Gorola zasik gnało aże do Ameriki. I tak ci sie rozplynióła ta śpiywka, kieróm niyskorzij mianowali hymnym łożarciuchów.
A blank niy ma to prôwda. To ino jankor jakisik wylazywôł po gorzôle a cowiek wteda chciôł góśno wyśpiywać, to co mu na sercu gnióło. I cy to Ślónzôk, cy to gorol, jednako źle mu sie dziôło, kiej musiôł dómowina, łojców i starzików, kóminy, gruby i góry łostawić dlô tyj sznitki chleba. Ta chańdź zbiyraniô sie do kupy i beraniô, toino ze tego ckniyniô, tyj tynsknoty sie brała. Gorole już dôwno urzóndzajóm take publicne granie, śpiywanie i beranie. Dobrze, iże chocia i we naszym „Słowaku” take kónkursy robióm.
Nó i łod pôruch lôt tyn „Związek Górnośląski” bajstluje te „Gody Śląskie” na kiere bali i arcybiskup Zimoń festelnie rôd sie przikludziół. To wszysko dobre, bo tak po prôwdzie, to już corôzki mynij do sie łozeznować Ślónzôka łod gorola, i to niy ino po łachach (to ci dziepiyro bół cyrkus, kiej gorol szlips i lakiyrki łoblyk, i ci dupnego intyligynta markiyrowôł). Chocia musza pedzieć, iże gorol pryndzyj na swoje wylôz niźli Ślônzôk.
A boczycie jesce, jak to goroli za Giyrka gnali dó nôs na gruba abo do werku? Takigo istnego Jóntka tyż starô wygnała na Ślónsk do roboty. Bół ci we jednym werku, drugim i bali we Hucie Katowice, a wszyndy sie go pytali cy umi cytać i pisać. A tyn istny blank ci niy poradziół. Skuli tego wykludziół ci sie łón bół aże do Ameriki.
Kiej sie już w tyj Americe łobrobiół, przidubnół tych dularów, kciôł kupić swojij staryj jakisik gyszynk. Wlôz do jubilyrza, wybrôł sie tako rubachnô goldowô keta i napoczynô płacić tymi dularami. Jubilyrz, tyż taki polski Amerikón z łodzysku, nó Wiycie, Żyd łod nôs, kiery jesce naszô gôdka spokopiół, blank ci łogup i na fest ci sie wystrachôł i stynkajónc rzóndzi:
– Jezderkusie! Chopie, fto terôzki w Americe tela betków nosi we kabzi? Przeca mogóm łobrabować, łokraść i niy dej Ponbóczku, zaciukać. Terôzki to sie ino taki „czek” wycióngô, szkryflô sie wiela sie przinôleżi, podszriftuje i fertik.
Jóntek tak sie gawcy na niego, cerwióny sie robi na gymbie i côłkiym nerwyjs gôdo do tego Żyda:
– Kiejbych, pierónie poradziół cytać i pisać, to bych terôzki we Hucie Katowice robiół a niy bakôł we tyj łoszkliwyj Americe.
Nó i môcie sam côłkigo gorola!
czwartek, 10 stycznia 2013
Starzikowy szpas
Mieli mój starzik Kupny rôd tańcowanie i śpiywanie tela ino, co do kôżdyj śpiywki poradziyli swoji słówecka poskłodać tak, iże juzaś z tego jakisik szpas wylazowôł. Tak jakosik we lutym, we karnawale smówiyli sie te dwie Jego sómsiôdki i napytali go we sobota na tako srogo tańcowaczka we dómu kultury na „Barbarze-Wyzwolyniu”. Jak tam bóło to roztomajcie niyskorzij gôdali, styknie co rzykna, że niy jedyn modziok tela niy nawyrôbił, naskôkôł, natańcowôł sie ze wszyjskimi dziołchami, co nasz starzik. A, iże i pojeść sie miôł rôd, i za szkrawitel tyż niy wylywôł, to ci tyn bal niyskorzij wszyjskie dugo we Chorzowie spóminali. Tak kole szczôrtyj rano, te dwie Jego sómsiôdki wziyni starzika pod parza i ze biydóm, ale zawdy jakosik tam przsmycyli go do chałupy. Starzik – jak to mieli we zwyku – napoczli juzaś sztalować wszyjskie zygary, nacióngać gywichta, turnować te gryfne kukówki, i kiej byli chnet fertik zicnyli sie na zofie i napoczli śpiywać na côłki karpyntel:
„Kiej mi czegoś zabraknie,
Ino luftu, niy światłô.
Bo łoddychać w tyj budzie
To jes sprawa niy łatwô.
Czy wylejza w łomglyniu
Zasuszóny jak kwiat,
Cy z tyj nôgłyj duszności
Z miyjsca trefi mie szlak!”
Tela sómsiady we ta zimowo niydziela usłyszeli jak piyrsze ludzie szli, deptali do „Barbórki” na mszô. Niyskorzij te dziołchy ze kierymi starzik byli na tym biglu, narychtowali pôłny garniec nudelzupy, i poszli do niygo coby sie Kupny po tym rómraju spamiyntali.
Zygary szli, kukówki kukali a starzik na zofie, jesce we ancugu gryfnie nynali ... tak nôjprzodzij wszyjskie medikowali, bo starzik już poszli do Pónboczka, kaj na isto jakisik plac sie do niygo znôlôz, a kaj już przodzij jego kamraty i ze piyrszyj wojny, i ze „Königshütte”, i ze jego côłkigo dugigo życiô już nań niy poradziyli sie doczkać. Do truchły wrajziyli mu móndharmónika na kieryj tyż gryfnie grôł i ku tymu szkatkarty, coby mu sie tam na wiyrchu blank już bez dziołchów niy mierzło, niy ckniyło.
Zrobióło Wóm sie możno markotno, pra? Nale tego by nasz starzik Kupny niy szczimali, coby sam kajsik po niym ftosik ślimtoł. I beztóż jesce po śmiyrci zbajstlowôł taki szpas, ło kierym bez pôrã lôt ludzie sam u nos na Pniokach gôdali. Kiej już ze tego pogrzybu familijo przikwanckała sie nazôd do starzikowygo pomiyszkanio we izbie bóło festelnie gorko (sómsiôdki jak zawdy festelnie nahajcowali we kachloku). Wszyjskie siedli kole stoła, kaj ftorymu przinoleżało, na stole już bół szykowny dzbónek ze bónkafyjym, szykowno halbecka (abo i dwie), bóła zista, futermyjloki i dobre pierniki, znaczy to wszyjsko co starzik mieli radzi jak we powiarce jesce ze siedymnôstego wiyku:
„Fto niy słepie gorzôłki, i łod nij uciekô, tyn niygodziyn skosztować piernika słodkigo”. Nó, i napoczynajóm sie spóminki ło starzikowych wicach, szpasach, błoznach ... i łorôz jak cosik niy prasknie, jak niy drzistnie choby ze kanóny ... wszyjskie sie porwali coby uciekać, ino my ze bracikiym kukli za wertiko kole kachloka. Tam zawdy stoli flaszki ze piwym, kiere starzik warzyli, a kiere już bóło narychtowane na łostatki, na „śledzia”. I te piwo, skuli tego, co bóło tak festelnie nahajcowane we chałpie, wypraskło na côłko izba, bo gerowało już na szlus tego faszingu, tego karnawału. Ludzie, co tam ci sie dziôło. Wszyjsko sie festelnie poklyjmowało, wszyjsko bóło we szuminach, niyftorzi to i ancugi mieli festnie poflekowane, sklabustrowane, łobdrzistane do imyntu. I tak – choby starzik naskwol to wszyjsko zbajstlowali, coby jesce na łostatek jakisik szpas wyłónacyć – zrychtowôł ci tego piwa aże ze śtyruch kilo jynczmiynia, śtyruch kilo cukru, śtyrdziyści deko chmiylu, sto gramów drożdżów i bez dwadziyścia śtyruch litrów wody.
A kiej sie tak ło tym naszym starziku medikuja, to sie go moga forsztelować, moga sie wystawić jak łón przi tyj „stypie” na nôs z wiyrchu gawcół i pewnikiym ze świyntym Pyjtrym chichrali sie choby nôjyci, iże jesce na fajrant swojigo żywota zbajstlowoł szykowny wic côłkij familiji.
„Kiej mi czegoś zabraknie,
Ino luftu, niy światłô.
Bo łoddychać w tyj budzie
To jes sprawa niy łatwô.
Czy wylejza w łomglyniu
Zasuszóny jak kwiat,
Cy z tyj nôgłyj duszności
Z miyjsca trefi mie szlak!”
Tela sómsiady we ta zimowo niydziela usłyszeli jak piyrsze ludzie szli, deptali do „Barbórki” na mszô. Niyskorzij te dziołchy ze kierymi starzik byli na tym biglu, narychtowali pôłny garniec nudelzupy, i poszli do niygo coby sie Kupny po tym rómraju spamiyntali.
Zygary szli, kukówki kukali a starzik na zofie, jesce we ancugu gryfnie nynali ... tak nôjprzodzij wszyjskie medikowali, bo starzik już poszli do Pónboczka, kaj na isto jakisik plac sie do niygo znôlôz, a kaj już przodzij jego kamraty i ze piyrszyj wojny, i ze „Königshütte”, i ze jego côłkigo dugigo życiô już nań niy poradziyli sie doczkać. Do truchły wrajziyli mu móndharmónika na kieryj tyż gryfnie grôł i ku tymu szkatkarty, coby mu sie tam na wiyrchu blank już bez dziołchów niy mierzło, niy ckniyło.
Zrobióło Wóm sie możno markotno, pra? Nale tego by nasz starzik Kupny niy szczimali, coby sam kajsik po niym ftosik ślimtoł. I beztóż jesce po śmiyrci zbajstlowôł taki szpas, ło kierym bez pôrã lôt ludzie sam u nos na Pniokach gôdali. Kiej już ze tego pogrzybu familijo przikwanckała sie nazôd do starzikowygo pomiyszkanio we izbie bóło festelnie gorko (sómsiôdki jak zawdy festelnie nahajcowali we kachloku). Wszyjskie siedli kole stoła, kaj ftorymu przinoleżało, na stole już bół szykowny dzbónek ze bónkafyjym, szykowno halbecka (abo i dwie), bóła zista, futermyjloki i dobre pierniki, znaczy to wszyjsko co starzik mieli radzi jak we powiarce jesce ze siedymnôstego wiyku:
„Fto niy słepie gorzôłki, i łod nij uciekô, tyn niygodziyn skosztować piernika słodkigo”. Nó, i napoczynajóm sie spóminki ło starzikowych wicach, szpasach, błoznach ... i łorôz jak cosik niy prasknie, jak niy drzistnie choby ze kanóny ... wszyjskie sie porwali coby uciekać, ino my ze bracikiym kukli za wertiko kole kachloka. Tam zawdy stoli flaszki ze piwym, kiere starzik warzyli, a kiere już bóło narychtowane na łostatki, na „śledzia”. I te piwo, skuli tego, co bóło tak festelnie nahajcowane we chałpie, wypraskło na côłko izba, bo gerowało już na szlus tego faszingu, tego karnawału. Ludzie, co tam ci sie dziôło. Wszyjsko sie festelnie poklyjmowało, wszyjsko bóło we szuminach, niyftorzi to i ancugi mieli festnie poflekowane, sklabustrowane, łobdrzistane do imyntu. I tak – choby starzik naskwol to wszyjsko zbajstlowali, coby jesce na łostatek jakisik szpas wyłónacyć – zrychtowôł ci tego piwa aże ze śtyruch kilo jynczmiynia, śtyruch kilo cukru, śtyrdziyści deko chmiylu, sto gramów drożdżów i bez dwadziyścia śtyruch litrów wody.
A kiej sie tak ło tym naszym starziku medikuja, to sie go moga forsztelować, moga sie wystawić jak łón przi tyj „stypie” na nôs z wiyrchu gawcół i pewnikiym ze świyntym Pyjtrym chichrali sie choby nôjyci, iże jesce na fajrant swojigo żywota zbajstlowoł szykowny wic côłkij familiji.
wtorek, 8 stycznia 2013
Gwizdanie, piskanie ...
Kopôł ci kiejsik Antek Pikulik grób na naszym smyntôrzu we „Józefce”. A bóło ci to już niyskoro na łodwieczerz. Kopôł, i kopôł, i ciyngiym przi tym gwizdôł.
Usłyszôł te gwizdanie piyrwyjszy Farorz, kiery jesce do porzóndku Antka niy znôł, i łopaternie sie pytô:
– Panie Antku, a łojców to wyście dobrych mieli, móndrych?
– Ja, Farorzycku, festelnie móndrych – pado Antek i dalszij gwizdo.
– A robota môcie dobro, aboście możno sóm na sztymplu i sie tropicie?
– Niy, czamu? Robota móm dobro a i jesce sam na farze cosik przidubna, niy idzie pedzieć, dobrze jes – gôdô Antek i jesce festelnij gwizdô.
– To możno môcie postrzelónego abo nerwowygo majstra – niy dowo pokój Farorz.
– Czamu? Niy, jô móm zgodliwygo majstra, niy rółz miy śniy idymy po szychcie na piwo – tuplikuje Antek i ... dalszij gwizdô.
– Nó, to możno wóm cosik na palica śleciało, mieliście jaki wypadek na gowa – farorz niy łodpuszczô.
– A czamu, po jakiymu pytôcie? Niy, niy praskło mie nic we palica, żôdnygoch falu na gowa niy miôł – gôdô do farorza Antek.
– Anó, panie Antek – festelnie już znerwowany Farorz gôdô – bo gwizdôcie, i piskôcie na kiyrhowie choby nôjynty.
– A, to skuli tego coby sam wilki łodgónić – blank ze rułóm łodpedziôł Antek.
– Pierónie – forsknół Farorz – a dyć przeca sam niy ma żodnych wilków!!!
– Nó, to beztóż! Sami farorzycku widzicie jak to pómogło, pra?
Usłyszôł te gwizdanie piyrwyjszy Farorz, kiery jesce do porzóndku Antka niy znôł, i łopaternie sie pytô:
– Panie Antku, a łojców to wyście dobrych mieli, móndrych?
– Ja, Farorzycku, festelnie móndrych – pado Antek i dalszij gwizdo.
– A robota môcie dobro, aboście możno sóm na sztymplu i sie tropicie?
– Niy, czamu? Robota móm dobro a i jesce sam na farze cosik przidubna, niy idzie pedzieć, dobrze jes – gôdô Antek i jesce festelnij gwizdô.
– To możno môcie postrzelónego abo nerwowygo majstra – niy dowo pokój Farorz.
– Czamu? Niy, jô móm zgodliwygo majstra, niy rółz miy śniy idymy po szychcie na piwo – tuplikuje Antek i ... dalszij gwizdô.
– Nó, to możno wóm cosik na palica śleciało, mieliście jaki wypadek na gowa – farorz niy łodpuszczô.
– A czamu, po jakiymu pytôcie? Niy, niy praskło mie nic we palica, żôdnygoch falu na gowa niy miôł – gôdô do farorza Antek.
– Anó, panie Antek – festelnie już znerwowany Farorz gôdô – bo gwizdôcie, i piskôcie na kiyrhowie choby nôjynty.
– A, to skuli tego coby sam wilki łodgónić – blank ze rułóm łodpedziôł Antek.
– Pierónie – forsknół Farorz – a dyć przeca sam niy ma żodnych wilków!!!
– Nó, to beztóż! Sami farorzycku widzicie jak to pómogło, pra?
poniedziałek, 7 stycznia 2013
Starcynne medikamynty ...
Zachorzała nóm naszô Starka. Jako, iże kobiycina staryńkô, prziguchawô i deczko już ślypawô, tóż tyż roztomajcie to bywô – uzdołech se dó nij zazwónić.
– Serwus moja roztomiyło starecko!
– Iże cooo?
– Witóm Ółma, Ojgyn gôdô.
– A witej synek!
– Słyszôłech, iże sómeście starko niymocnô.
– Ło, jaaa ... gripa jakosik żech chyciyła.
– A te antybijotyki bierecie Ółma?
– Iże coooo ?
– Antybijotyki bierecie jakeś?
– Blank niy słysza, co ty ku mie gôdôsz ...
– AN-TY-BIJO-TY-KI BIERECIE JAKEŚŚŚŚŚŚŚŚ ... Ółma?
– Noo ... blank niy rozumia co ty Ojgyn gôdôsz ...
Ze srogij izby łodzywo sie moja Elza:
– Spytej sie jóm, eźli biere jakiesi medikamynty, bo moge łóna przeca niy miarkować, co to sóm antybijotyki ...
– ÓŁMA, A MEDIKAMYNTY JAKEŚ BIERECIE?
– Aaa, medikamynty, mój ty Ojgynku, ...biera jakiesik ci tam ... antybijotyki ...
– Serwus moja roztomiyło starecko!
– Iże cooo?
– Witóm Ółma, Ojgyn gôdô.
– A witej synek!
– Słyszôłech, iże sómeście starko niymocnô.
– Ło, jaaa ... gripa jakosik żech chyciyła.
– A te antybijotyki bierecie Ółma?
– Iże coooo ?
– Antybijotyki bierecie jakeś?
– Blank niy słysza, co ty ku mie gôdôsz ...
– AN-TY-BIJO-TY-KI BIERECIE JAKEŚŚŚŚŚŚŚŚ ... Ółma?
– Noo ... blank niy rozumia co ty Ojgyn gôdôsz ...
Ze srogij izby łodzywo sie moja Elza:
– Spytej sie jóm, eźli biere jakiesi medikamynty, bo moge łóna przeca niy miarkować, co to sóm antybijotyki ...
– ÓŁMA, A MEDIKAMYNTY JAKEŚ BIERECIE?
– Aaa, medikamynty, mój ty Ojgynku, ...biera jakiesik ci tam ... antybijotyki ...
sobota, 5 stycznia 2013
Gupota świekry...
Rółz czasu jedna łoszkliwô świekra kciała sprawdzić sprôwdzić, łobadać swojich ziyncioszków, swojich szwigerzółnów eźli łóni jóm we côłkości majóm rade. Uzdała, iże wskoknie do studnie i bydzie markiyrowała, co sie razinku na zicher topi. Narychtowała sie wszyjsko we tyj studni, tak, iże kiej wskakowała rajn, dziyrżyła sie rubyj sznóry. Przijechôł piyrszy ziyńć, tóż tyż ta łoszkliwô świerkra prask rajn do tyj studni. Ziyńć chibnół ku studni, zaziyrô, świekra. Wysmycół jóm ze tyj studni i zakludziół do chałpy. Z rańca budzi sie, i widzi przed chałpóm fiacika ze napisym na dźwiyrzach: gyszynk łod świekry!
Za pôra dni przikludzô sie drugi ziyńć, i juzaś ta sama lajera; świekra wskakuje do studni, rycy, ziyńć przigzuł ku studni, retuje świekra. Wstowo ło szaroku a sam na placu opel ze napisym: gyszynk łod świekry!
Przijechôł na lostatku trzeci ziyńcioszek. Świekra bajstluje tyn sóm fal. Ziyńć podlazuje ku studni, urzinô ta sznóra na ftoryj wisiała świekra. Świekra sie na amyn tónkła. Ło rozwidnioku zińcioszek sie cuci, wstowo a na placy srogi mercedes ze napisym na dachu: dlô umiyłówanygo ziyńcia – TEŚĆ!
Za pôra dni przikludzô sie drugi ziyńć, i juzaś ta sama lajera; świekra wskakuje do studni, rycy, ziyńć przigzuł ku studni, retuje świekra. Wstowo ło szaroku a sam na placu opel ze napisym: gyszynk łod świekry!
Przijechôł na lostatku trzeci ziyńcioszek. Świekra bajstluje tyn sóm fal. Ziyńć podlazuje ku studni, urzinô ta sznóra na ftoryj wisiała świekra. Świekra sie na amyn tónkła. Ło rozwidnioku zińcioszek sie cuci, wstowo a na placy srogi mercedes ze napisym na dachu: dlô umiyłówanygo ziyńcia – TEŚĆ!
piątek, 4 stycznia 2013
Przebôczyni ...
Wlozech rółz bez cufal do jednego kościoła. Niy miarkuja jakij kónfesyji ale to sam terôzki niy jes nôjważniyjsze. Na kôzatelnicy ichni kaznódziyja wygłôszô niydziylne kôzani na tyma przeboczyniô. Po gyszpantnyj, płómiynnyj ryjdzie pytô sie zgrómadzónych:
– Wieluch swos, braciô, przebôczy swojim wrogóm?
Poła wiyrnych dźwigo grace do góry. Niykóntyntny kaznódziyja ciepie ryjda dalszij. Śleciało dwadzieścia minut i juzaś sie pytô:
– Wieluch swos, bracia i siestry, przebôczy swojim wrogóm?
Dismal zgłôszô sie kajsik kole 80 % wiyrnych. Ale kaznódziyja jesce niyrôd i wrôcô do kôzania. Mijô kolyjne 30 minutek i kaznódziyja juzaś ci sie uwziyńcie pytô:
– Nó, tóż wieluch swos, bracia i siestry tak na isto przebôczy swojim wrogóm?
Skuli tego, iże wszyjske już myślóm ło łobiedzie, côłkóm hormijóm dźwigajóm te grace do góry króm jednyj starecki ze drugij raji. Kaznódziyja tak kuknół, pomedikowôł kwilka i pytô:
– A po jakiymu wy paniczko niy kcecie wyboczyć swojim wrogóm?
– Anó, bo jô niy móm żôdnych wrogów!
– Kuknijcie ludzie jake to niyzwykłe! ... A jake stare łóni sóm paniczko?
– A pizło mi latoś 93!
– Nó, tóż niech łóni paniczko wylejzóm na pojstrzodek i rzyknóm wszyjskim jak ci to jes możybne, coby we tak syndziwym wiyku niy mieć blank żôdnych wrogów.
Starecka łostrzymnie wylazuje na pojstrzodek kościoła, biere mikrofółn do gorzci i łostro rzóńdzi:
– A, bo jôch przeżyła już wszyjskich ... SKURWYSYNÓW ...
– Wieluch swos, braciô, przebôczy swojim wrogóm?
Poła wiyrnych dźwigo grace do góry. Niykóntyntny kaznódziyja ciepie ryjda dalszij. Śleciało dwadzieścia minut i juzaś sie pytô:
– Wieluch swos, bracia i siestry, przebôczy swojim wrogóm?
Dismal zgłôszô sie kajsik kole 80 % wiyrnych. Ale kaznódziyja jesce niyrôd i wrôcô do kôzania. Mijô kolyjne 30 minutek i kaznódziyja juzaś ci sie uwziyńcie pytô:
– Nó, tóż wieluch swos, bracia i siestry tak na isto przebôczy swojim wrogóm?
Skuli tego, iże wszyjske już myślóm ło łobiedzie, côłkóm hormijóm dźwigajóm te grace do góry króm jednyj starecki ze drugij raji. Kaznódziyja tak kuknół, pomedikowôł kwilka i pytô:
– A po jakiymu wy paniczko niy kcecie wyboczyć swojim wrogóm?
– Anó, bo jô niy móm żôdnych wrogów!
– Kuknijcie ludzie jake to niyzwykłe! ... A jake stare łóni sóm paniczko?
– A pizło mi latoś 93!
– Nó, tóż niech łóni paniczko wylejzóm na pojstrzodek i rzyknóm wszyjskim jak ci to jes możybne, coby we tak syndziwym wiyku niy mieć blank żôdnych wrogów.
Starecka łostrzymnie wylazuje na pojstrzodek kościoła, biere mikrofółn do gorzci i łostro rzóńdzi:
– A, bo jôch przeżyła już wszyjskich ... SKURWYSYNÓW ...
czwartek, 3 stycznia 2013
Pastyrka u pampónia ...
Wilijô. Ciymnô po północce. Jedyn fest zabrany pampóń kulwitô sie do – jak to jes po wsiach, po wszyjskich dziydzinach we zwyku – do côłkij swojij gadziny ze pastyrkóm. Podlazuje do chlywa kaj chowie świnie. Dociepuje do grotka cosik szmektnego a tu łorôz maciora gôdô ku niymu:
– A pedzóm mi gospodôrzu, po jakiemu eście do urzyndu skarbowygo napisali, co bóło ino piyńć prosiô, kiej mie sie uplóncło łoziym?
– Eee tam, niy ma ło czym gôdać, ty sie na tym niy rozumisz i tela – łodrzyknół gospodôrz i poszôł dalszij ku krowóm.
– Gospodôrzu, a rzyknijcie mi sam ino po jakiymu naszymu weteryniôrzowi pedzieliście, co moje ciela zdechło, kiej do terôzka sie gryfnie chowie?
– A dejżysz ty mi kalymbo pokój! Co ty mi sam bydziesz bamóńcić. Blank sie na tym niy miarkujesz i beztóż niy byda łodmowiôł – rozciepôł sie siodłok i poszôł dalszij.
Przikulwitôł sie do zegródki kaj bóła jedna, jedzinô ciga. I ani niy doczkôł, kiej tam rajn wlejzie, i bez cufal by sie ta ciga łozwała, i już łod proga rzóndzi:
– Ja, ja, jó wiym, co kcesz mi pedzieć ... ale niy gôdej, bo to ino bóło jedyn rółz i tela!
– A pedzóm mi gospodôrzu, po jakiemu eście do urzyndu skarbowygo napisali, co bóło ino piyńć prosiô, kiej mie sie uplóncło łoziym?
– Eee tam, niy ma ło czym gôdać, ty sie na tym niy rozumisz i tela – łodrzyknół gospodôrz i poszôł dalszij ku krowóm.
– Gospodôrzu, a rzyknijcie mi sam ino po jakiymu naszymu weteryniôrzowi pedzieliście, co moje ciela zdechło, kiej do terôzka sie gryfnie chowie?
– A dejżysz ty mi kalymbo pokój! Co ty mi sam bydziesz bamóńcić. Blank sie na tym niy miarkujesz i beztóż niy byda łodmowiôł – rozciepôł sie siodłok i poszôł dalszij.
Przikulwitôł sie do zegródki kaj bóła jedna, jedzinô ciga. I ani niy doczkôł, kiej tam rajn wlejzie, i bez cufal by sie ta ciga łozwała, i już łod proga rzóndzi:
– Ja, ja, jó wiym, co kcesz mi pedzieć ... ale niy gôdej, bo to ino bóło jedyn rółz i tela!
środa, 2 stycznia 2013
Dziwoki rok...
Zawdy przi łostatku roku ludzie piszóm roztomajte wicne, szpasowne gyszichty, coby jakosik tyn rok, kiery łodłajzi kajsik fórt abo łośmiyszyć, zbłóźnić, abo pokôzać jaki bół fajnisty. A mie wlôz w grace artikel jednego móndrego chopa, Pawła Wakuły, kiery kciôłbych sam terôzki pedzieć po naszymu, po ślónsku....
Nowy Roczek wylandowôł we pojstrzodku cudzygo miasta i bez łoka mrzik, bez kwilka ze takóm niypewnóm machóm tómpôł na mrozie i kciôł łobjimać gynał wejzdrzyniym śniyg, ftory walół, suł ze wszyjskich zajtów.
– Ło, sto diosków! – łodzipnół ze ulgóm. – Żôdnego potopu, żôdnych lecy jakich erupcyjów wulkanów, żodnych rajterów tyj „apokalipsy”... – To znacy, iże tego kóńca świata niy bóło!
Zmiyrny, uspokojóny badnół tak naobkoło.
– Ale kaj jô tak na isto jeżech? I... kiej? Bo możno te hamerikóńske Maje jednakowóż cosik pometlali ze tym jejich kalyndôrzym?
Choby naskwol, na doczkaniu, ze tyj śniyżnyj fujawicy wychynół chop ze flaszkóm szaumwajnu Sowietskoje Igristoje we kabzi.
– Jezderkusie! Rusyjô! – uradowôł sie Nowy Roczek. – Panoczku! Eźli to na isto jes Moskwa?
– Ty ruski, zapierónowany lizóniu, piyntogryzie! – wyrknół we łodpowiydzi tyn istny. – łoddôwejcie nóm tyn nasz prezidyncki fliger!
– Niy poradza spokopić, ło co wóm idzie... – wyjónkôł Nowy Roczek.
– Tu jes Polska! – cufalowy przechódziyń prasknół sie we klôta i pokôzôł fana.
– Wyboczóm mi łóni, nie kciôłech wóm nastómpić na plynckiyrz!
– Co prôwda, to prôwda, we Belederze zicnół ruski namiystnik – prziznôł zgodliwie niyznôjómy.
– Paskiewicz? – Nowy Roczek zrobiół łoczy jak untertasek, wyblyszczół ślypia jak rapitółza. – Kcecie mi panoczku rzyknóńć, iże mómy rok 1831?
– Gôdóm ło naszym prezidyncie – mrónknół tyn istny piechciôrz. – Chocia sam wszyjske miarkujóm, co go wywelowali na ta sztela razinku niy Polôki, ino do kupy Żydy, bolszewiki i jakiesik ci tam mynszóści narodowe....
– Narutowicz, ja? – chyciół sie za palica Nowy Roczek. – Tóż to terôzki mómy rok 1922!
Tyn cudzy chop zdôł sie blank niy słyszeć tego synka, tego Nowego Roka.
– .... ale richticzne patrijółty pokôzali mu, co łó niym miarkujóm terôzki 13 grudnia, we rócznica wkludzynia samtukej we Polsce „stanu wojynnego”!
– Nó, tóż jes to rok 1989 a prezidyntym łostôł Jaruzelski? – chyciół sie juzaś za gowa Nowy Roczek. – Ale ci tyż to te Maje na tym świycie nametlali!
– Łogupiôłeś synek? Zarôzki bydzie miôł szlus rok 2012! – zesztrofowôł go tyn cudzy i zniknół, wytraciół sie we tyj fujawicy.
Łosupiôły Nowy Roczek łodkludziół go weźrokym, kiej łorôz ftosik klepnół go we ramia. Łobyrtnół sie i ze ulgóm uwidziôł brodziatego starzika we połotanym, zdziadowanym prziłobleczyniu.
– Jeżeś yntlich! – zawrzesknół starzik. – Boroku, ale miôłeś łopresyje! Polôkóm sie wszyjstko gynał pometlało! To musiôł na isto być procny rok!
W ćmoku nocy pizło dwanôście.
– Jakosik żech to szafnół, wydolółech – lachnół sie tyn brodziaty starzik. – Ty to synek dziepiyro bydziesz miôł, synek, przedrzistane!
Nowy Roczek wylandowôł we pojstrzodku cudzygo miasta i bez łoka mrzik, bez kwilka ze takóm niypewnóm machóm tómpôł na mrozie i kciôł łobjimać gynał wejzdrzyniym śniyg, ftory walół, suł ze wszyjskich zajtów.
– Ło, sto diosków! – łodzipnół ze ulgóm. – Żôdnego potopu, żôdnych lecy jakich erupcyjów wulkanów, żodnych rajterów tyj „apokalipsy”... – To znacy, iże tego kóńca świata niy bóło!
Zmiyrny, uspokojóny badnół tak naobkoło.
– Ale kaj jô tak na isto jeżech? I... kiej? Bo możno te hamerikóńske Maje jednakowóż cosik pometlali ze tym jejich kalyndôrzym?
Choby naskwol, na doczkaniu, ze tyj śniyżnyj fujawicy wychynół chop ze flaszkóm szaumwajnu Sowietskoje Igristoje we kabzi.
– Jezderkusie! Rusyjô! – uradowôł sie Nowy Roczek. – Panoczku! Eźli to na isto jes Moskwa?
– Ty ruski, zapierónowany lizóniu, piyntogryzie! – wyrknół we łodpowiydzi tyn istny. – łoddôwejcie nóm tyn nasz prezidyncki fliger!
– Niy poradza spokopić, ło co wóm idzie... – wyjónkôł Nowy Roczek.
– Tu jes Polska! – cufalowy przechódziyń prasknół sie we klôta i pokôzôł fana.
– Wyboczóm mi łóni, nie kciôłech wóm nastómpić na plynckiyrz!
– Co prôwda, to prôwda, we Belederze zicnół ruski namiystnik – prziznôł zgodliwie niyznôjómy.
– Paskiewicz? – Nowy Roczek zrobiół łoczy jak untertasek, wyblyszczół ślypia jak rapitółza. – Kcecie mi panoczku rzyknóńć, iże mómy rok 1831?
– Gôdóm ło naszym prezidyncie – mrónknół tyn istny piechciôrz. – Chocia sam wszyjske miarkujóm, co go wywelowali na ta sztela razinku niy Polôki, ino do kupy Żydy, bolszewiki i jakiesik ci tam mynszóści narodowe....
– Narutowicz, ja? – chyciół sie za palica Nowy Roczek. – Tóż to terôzki mómy rok 1922!
Tyn cudzy chop zdôł sie blank niy słyszeć tego synka, tego Nowego Roka.
– .... ale richticzne patrijółty pokôzali mu, co łó niym miarkujóm terôzki 13 grudnia, we rócznica wkludzynia samtukej we Polsce „stanu wojynnego”!
– Nó, tóż jes to rok 1989 a prezidyntym łostôł Jaruzelski? – chyciół sie juzaś za gowa Nowy Roczek. – Ale ci tyż to te Maje na tym świycie nametlali!
– Łogupiôłeś synek? Zarôzki bydzie miôł szlus rok 2012! – zesztrofowôł go tyn cudzy i zniknół, wytraciół sie we tyj fujawicy.
Łosupiôły Nowy Roczek łodkludziół go weźrokym, kiej łorôz ftosik klepnół go we ramia. Łobyrtnół sie i ze ulgóm uwidziôł brodziatego starzika we połotanym, zdziadowanym prziłobleczyniu.
– Jeżeś yntlich! – zawrzesknół starzik. – Boroku, ale miôłeś łopresyje! Polôkóm sie wszyjstko gynał pometlało! To musiôł na isto być procny rok!
W ćmoku nocy pizło dwanôście.
– Jakosik żech to szafnół, wydolółech – lachnół sie tyn brodziaty starzik. – Ty to synek dziepiyro bydziesz miôł, synek, przedrzistane!
Subskrybuj:
Posty (Atom)