Żyniaczka....

Żyniaczka miała być na drugi dziyń. Dziyń skorzij przecióngech deczko, przegnółech poła... łożarstwo, zojfyngylaga, „śtriptiś”, dziołszki, take tam jesce inksze... nó nic takigo, ajnfachowy polterabynd, ale... tak by tak, po wszyjskim bółech festelnie ściorany. Jak fest? Nó, stopieróńsko. Tak lebo inakszij we dniu, kiej miôłech stanóńć przed ółtôrzym, musiôłech być jesce pieróńsko naprany, bo – jak mi niyskorzij gôdali – uśmiychôłech sie blank iptowato, mamrôłech cosik pod fusiskiym, możno ze trzi razy prasknółech ło zol, a na łostatku narzigôłech modyj pani we dekolet.
I wiycie! Tak sie miarkuja, iże po tym wszyjskim, po tyj stopieróńskij gańbie... biskup przeniesie, przekludzi mie kaj indzij, na blank inkszô fara...

Forant na zima....

Nó, tóż mómy już chnet za sia te nôjlepszyjsze miesiónce ku tymu, coby sie narychtować do porzóndku forant na zima. Tak po prôwdzie to terôzki te wszyjskie mode wydane i żyniole pyndalujóm do tych roztomajtych „marketów” kaj idzie nojść wszyjsko, i to bez utropy i staraniô. Ino, iże żôdnô takô yma już niy boczy jake to maszkety poradziyli nasze Ółmy i Starziki sprawić. A wiela razy i mie take smacysko chyci, kiej sie spómna starcynne zaprawianie, iże bych musiôł sie chnet laclik zaknółtlować pod karkiym, cobych sie niy uślimtôł. Terôzki razinku we lipcu możno sprawić nôjlepsze łogórki we krałzach na zima. Te, kiere idóm do bóncloka na „małosolne” to jużech rychtowôł łod czerwiynia, chocia na tôrgu byli łóne jesce fest we wercie. Starka brali ino łogórki mode, niy za srogie, fest zielóne, blank świyże i coby niy byli łobklupane, podropane i driny próżne. Take łogórki trza bóło sztram powrażować do krałzów litroków a śniymi do kupy koper, krzón pokróny we lajstki, ziôrka chadrychu, knóblauch, listka wiśni, johanków lebo dómbiu. Do wszyjskigo wlôć woda przewarzóno ze solóm i ździebkiym cukru, ale zimno. Klapnóńć, zawrzić deklym na góminie i sztram fedróm. Tak dziyń-dwa potrzimać we ciepłym aże sie weki łod samości zawrzóm a niyskorzij zakludzić do pywnicy, coby byli we ćmoku ale niy zamarzli. Trza ino dać pozór, coby soli niy bóło za tela i niy za knap. Starka zawdy sami suli do garca ta sól coby żôdyn sie niy kapnół wiela. Joch ale kiejsik wybadôł, iże na jedyn liter wody to bóła jedna kupowato łeżka i ... jesce ździebko.
Nale, kiejbych tak sam kciôł naszrajbować wszyjskie ółmine szpecyje, to by we côłkim tym cajtóngu niy stykło na isto placu. A ku tymu, te co niy poradzóm po naszymu, po ślónsku gôdać, zółwizół niy spokopióm ło cym jô gôdóm. Zasik te, co naszô gôdka majóm radzi, to i ółmine maszkyty poradzóm narychtować gynał same. Pra?
Latoś to już i cześnie i wiśnie szło zaprawić, i podzimki, johanki abo świyntojónki. Chnet zasik, ani sie cowiek niy spodzieje, kiej bydóm i kobylónki, i nôjlepszejsze do kołocza uherki. A jô już naszoł i lisówki, kiere sóm nôjlepsze zaprawióne we winie. Chocia musza pedzieć, iże latoś jich jesce niy bóło tela, wiela łóńskigo i załóńskigo roku. Coby łostać ino przi grzibach musza rzyknóńć, ize blank dobre – niy ino do gorzôły – sóm zaprawióne we łoccie zielóniôtki i rydze. Łozprawiołech ci kiejsik we „Radiu Piekary” ze jednym dochtorym, kiery sie pierónym rozumiôł na grzibach i miôł je rôd, ale dôł skôzać coby dôwać pozór na nie, bo możno króm laksyry sie i do imyntu łotruć. Nale, kiej już nojńdziecie te rydze, to nôjlepszejsze na zima sóm tak sprawióne: świyże, mode grzibołki ze powyrzinanymi sztynglami wciepnóńć do wrzawyj wody i warzić podwiyl sie niy pokôżóm biôłe szuminy. Wartko je na papiór lebo futerbachowo lapa przeciepnóńć i doczkać aże bydóm blank suche. Niyskorzij trza je usztaplować posute solóm do bóncloka, prziklapnóńć deklym i jakómsik bergóm. Do jôdła idzie je niyskorzij zaprawić łoctym i cwiblym.

Kapelónek..

– Suchej ino – rzóńdzi do kamrata jedyn istny. – Sóm na świycie côrne koty, prôwda?
– Anó sóm, czamu miało by jich niy być?
– A sóm take koty, côrne nó przecamć, wele myjtra duge?
– A toć, iże sóm, jakiesik wyżarte abo cosik podanego...
– A take półtora myjtra, côrne?
– Nó, bo jô wiym? Możno kajsik sie nojńdóm pojydińcze egzymplôrze. Ale to cheba niy ma możebne.
– A côrne, dwamyjtrowe?
– Niy, chopie, ło takich ‘ech niy słyszôł!
– Nó, tóż kurwa, przejechołech kapelónka!

Mamulka, baba abo cera...

Policajt ze trokynaparatym (suszarkóm) zahaltowôł modego karlusa i prómp sie go pytô:
– Słepôłeś cosik dzisiôj?
– Niy!!!
– Wiysz chopie, niy móm dzisiôj „alkomatu”, tóż tyż zadóm ci ino jedne pytani jako test. Jak łodrzykniesz k’rzeczy, do porzóndku, to cie puszcza.
– Dobra, pytej – łodrzykô tyn karlus.
– Nó, tóż jedziesz chopie drógóm i widzisz dwa światła ze naprociwka. Co to moge być?
– Nó cheba auto, prôwda?
– Nó ja, ale jaki autok? Honda, Suzuki abo Seat? Niyhersko, licho... ale zadóm ci druge pytani. Jedziesz hulicóm i widzisz ino jedne światło. Co to moge być?
– Nóóó, cheba motorcykel, prôwda?
– Nó, ale jaki? Suzuki, Honda abo Kawasaki? Nó, nic,, chopie, byda cie musiôł i zahaltować, prziwrzić.
Karlus sie deczko wkurwiół i pytô tego policajta:
– Panoczku władzo! A czy jô moga wóm zadać tyż jedne pytani?
– A pytej, chopie, pytej!
– Na rancie drógi styrcy blóndina we stopieróńsko krótkij kiecce, ze dekoletym takim iże jij cycki widać i haltuje TIR-a. Fto to jes?
– Nó, przecam to moge być ino jakosik kurwa, prôwda?
– Nó ja! Ale fto? Waszô mamulka, baba lebo cera?

Ber i króliczok...

Przilazuje maluśki mycok do bera i rzóńdzi:
– Misiu! A jô móm do cia sprawa.
– Nó, gôdej!
– Nó, bo miarkujesz... móm klawiyr i musza go wesmycyć na dziesiónty sztok. Sóm tego niy szafna, niy poradza.
– Nó, tóż hilfna ci wesmycyć tyn klawiyr na tyn dziesiónty sztok, eźli na kôżdym sztoku rzykniesz mi jakisik maszkytny wic. Taki, cobych sie pojscôł ze śmiychu.
Króliczok pomedikowôł ździebko i na lostatek sie zgodziół. Tyn ber wtargôł tyn klawiyr na piyrszy sztok i gôdô:
– Nó, a terôzki rzyknij mi tyn wic.
Tyn mycok łopedziôł berowi wic, tyn sie pojscôł ze śmiychu, i tak ci bóło aże do dziewióntego sztoku. Na tym dziesióntym sztoku ber bół ci już na isto festelnie usiotany i zafucany ale rzyknół:
– Nó, a terôzki rzyknij mi na łostatek nôjlepszyjszy wic ze wszyjskich!
– Stary, jak jô ci powiym, to niy ino pojscôsz sie ze śmiychu... ale...
– Dobra, napoczynej łozprawiać!
– Chopie, to niy bóła ta... siyń!

Filozofijô dlô starych ....

Wiycie trefiółech we internecu na jednego istnego Georga Dennisa Carlina (urodziół sie we Nowym Jorku we 1937 a zemrziło mu sie we czyrwniu 2008r). Bół ci to hamerikóński kómiker i szałszpiler, ftory bół łosobliwie znany ze swojigo bezreszpektnego podyjńściô do życiô i ze wyśmiywaniô sie ze plytni i belafastrów reskiyrujóncych dzisiyjszym światym. Ale niy ino. Miôł ci tyż blank móndre i szykowniste łozprôwki, ftore terôzki byda sam po naszymu rzóńdziół.
Nó, tóż dejcie pozór, bo niy byda tuplowanie tego eklerowôł!
Eźli cowieku niy przeczytôsz tego do samiuśkigo łostatka, to znacy, iżeś straciół chopie dziyń we swojim życiu. A kiejbyś tak bez cufal skóńczół to czytać, zrób gynał tak jak jô i dej do poczytaniô inkszym.
Eźli sprawujesz se, iże jedzinym łokrysym we naszym życiu, kiej same kcymy sie zestarzeć, kiej kcymu zgrzibieć, jes dzieciyńctwo? Kiej môsz mynij niźli dziesiyńć lôt, jeżeś łozgzukany starzyniym sie, iże myślisz we kategoryjach ułamków.
– Jakiś stary? Móm śtyry a pół roku!
Nigdy ale niy môsz trzidzieści szejść a pół. Môsz śtyry a pół, a już zarôzki piźnie ci piyńć lôt. Tak tyż razinku wtynczôs chopie miarkujesz.
Zatym môsz lôt – nôście. Terôzki już nic cie chopie strzimie. Przeskôkujesz do kolyjnyj ciferki, a czasym bali i ło pôrã do przodku łorôz.
– Jakiś stary? Chnet piźnie mi szesnôście! Mogesz mieć trzinôście, ale ino kwilka i piźnie ci szesnôście! A niyskorzij nôjgalantniyjszy dziyń we twojim życiu ... jeżeś majoryntny, jeżeś pôłnolytni. Już same te słówecka brzmióm nikiej cyrymónijô. Stôwôsz sie łoziymnôstolatkym ... HURAAAA ...
A zatm pizło ci chopie trzidziyści lôt. Uuuu .... Co sie stanóło? Pizło ci już trzidziyści! Modość sie skóńczóła, modość jes chopie forbaj, jużeś chopie spisany na niwery, spisany na straty. Niy ma już takij uciychy – terôzki jeżeś chopie trzidziystolatkym i tela!
Ło co sie rozłajzi? Co sie tak jużcić naprôwda zwekslowało?
Stôwôsz sie majoryntny, kóńczysz chopie trzidziystka. Dej pozór, życie sie tak wartko niy kóńczy! A zatym môsz śtyrdziystka na gyniku .... pizło ci chopie śtyrdziyści lôt.
Hola, hola! Te razinku lata tela niy wôżóm! Niż byś sie chopie łobejzdrzôł dobijôsz do piyńćdziesióntki ... I wszyjskie twoji marzynia znikajóm, idóm na isto fórt ...
Ale, ale ... kwilka! Udało ci chopie dożyć do szejśćdziesióntki. Blank niy myślôłeś, iże to jes możebne!
Tedyć stôwôsz sie pôłnolytni, kónczysz trzidziystka, môsz na gyniku śtyrdziystka, dobijôsz do piyńdziesióntki i dożywôsz do szejśćdziesióntki ...
Tekeś sie chopie rozfechtowôł, iże do siedymdziesióntki udało ci sie wrółz docióngnóńć!
Niyskorzij to już ale chopie życie ze dnia na dziyń, aleś docióngnół do tyj siedymdziesióntki i tela!
Niyskorzij udôwô ci sie przetrowić do łoziymdziesióntki i côłki twój chopie dziyń stôwô sie pôłnym cyklym – docióngniesz do łobiadu, do wieczerzy, do ... prykola. Ale to jesce niy ma szlus – przekroczółeś chopie kolyjnô granica ... dziewiyńćdziesióntka na cyjlerze. I napoczynôsz inkaszij rachować czas. Bo ziścióło sie cosik dziwokigo. Łosobliwie kiej przeskoniesz setka ... stôwôsz sie juzaś maluśkim bajtlym ...
– Móm sto a pół!
Nó, cobychmy wszyjske dożyli, docióngli we zdrówiu do tyj całbrownyj cifry 100 a pół!
Nó, i sam jes terôzki na isto móndre pytani. Jak być wiecznie modym?

Łodciepnij łod sia te wszyjske belakwestrowe ciferki. Wrachujymy w to wiyk, wôga i wzrost. Niych sie tropióm ło to nasze dochtory. Za to jim terôzki przeca mocka bulymy!

Miyj chopie ino radych wszyjskim przocieli, kwiónczki wżynóm cie chopie we srogô depresyjô.

Niy ustôwej do łostatka sie uczyć. Dowiydz sie wiyncyj ło kómputrach, zajimej sie zegródkóm, dziudźganiym ... wszelicym, czymbóńdź. Nigdy niy dej zwóli twojimu filipowi na nuda i zgniylstwo. Zgiyły filip, to werk łod dziobła. A tymu dziobłowi na miano .... Alzheimer.

Raduj sie festnie ze nôjdrobniyjszych zachów, ze kôżdyj bździnki we życiu.
Śmiyj sie dugo, durch i jednym ciyngiym, i na côłki karpyntel. Chichrej sie aże do utraty dychu.

Płaczki sie chopie kôżdymu przitrefiajóm. Poślimtej deczko i ... idź dalszij.

Jedzinóm łosobóm, ftorô jes snami bez côłke życie, sómy my same. Żyj podwiyl jesce żyjesz!

Przestôwej ino ze tymi, ftorym przajesz; cy to familijô, zwiyrzóntka, roztomajte zachy, ptôki, muzyka, flance – niy mô znaczyniô, co to jes. Twoja chałpa, twoji pomiyszkanie jes twojim sróniyniym.

Być rôd ze swojigo zdrowiô. Eźli jeżeś zdrowy, dbej festelnie ło sia. Kiej ci cosik doskwiyrô, zajimej sie zarôzki tym. Eźli niy poradzisz sóm sia spómóc, szukej hilfy u fachmanów.

Niy żyj ze wymiarkowaniym sprôwki. Niy piastuj tego poczucia we sia.
Gôdej ludzióm, ftorym przajesz, że jim przajesz. I to przi kôżdyj przileżitości.

I zawdy tyż pamiyntej: Życia niy mierzi sie ilościóm łoddychów, ino ilościóm łoka mrzików, kiere nóm zapiyrajóm dych w piyrsiach.

Hółzynsztrymfy...

Dobry wic musi być krótki i mieć niyspodzióny rikszlus, glajcha. Tóż tak:
Jedyn istny ruchôł, dupczół jedna gryfnô dziołcha i już po wszyjskim gôdô:
– Kiejbyś mi rzykła prómp i na doczkaniu, iże jeżeś jesce jónferóm, to bółbych barzij przi tym dupczyniu opaterny, dylikatny....
Na to ta dziołcha:
– Kiejbyś ty bół barzij ciyrpliwy, to doczkoł byś aże syjmna moje... hółzynsztrymfy...

Wszyjsko Polôki

Jô ci tam niy ma taki łochyntol i łoszkliwiec, cobych łonacół cosik na inkszych niźli Ślónzôki, ale musza sie Wôs spytać po cym idzie poznać Warszawiôka, Poznaniôka i Ślónzôka ?
To jes na isto podle raje tak:
Na dworze wele familoka, tak na śćmiywku (na łodwieczerz) zicli sie Warszawiôk, Ślónzôk i Poznaniôk. Siedzóm se tak dobrô kwilka i łorôz Warszawiôk pado, iże drapko karnie sie do Pyjtrowego szynku po halbecka gorzôły, bo mu sie ckni.
Na to Ślónzôk zarôzki sie biere tyrać po jakosik zagrycha, bo przeca tyż niy wyleciôł staryj Gerliszce z galot.
A Poznaniôk? A Poznaniôk to wartko przikludzi ze sia do kupy ... swojigo szwagra!!!
I łod tego sie cheba wziynła powiadaczka skondziś wandlujóm ci sie Szkoty ? Ano, Szkoty bieróm sie ze tego, co ze Poznania wyciepli Poznaniôków za utyrmaniynie (jak fto niy spokopi: to za rozrzutność).
I to je na zicher prôwda. Nó niy ?

Bo mi dziecka łocucisz...

Jedyn istny miôł ci srogô utropa ze – jak to móndroki gôdajóm – potyncjóm, znacy sie, niy zawdy mu ciulik stôwôł, kiej bóło potrza. Brôł roztomajte medikamynty, ale nic mu niy poradzióło hilfnóńć, nic mu niy pómôgało. Załómany, zdeszperowany poszôł do maściorza i poprosiół ci go ło hilfa, ło jakiesik spómożyni. Tyn maściorz, tyn kwakzalber przepisôł mu takô tajymnô afrikanerskô szpecyjô.
– Trza łyknóńć jedna pila – tuplikowôł – a kiej przijńdzie już do dupczyniô, trza wrzesknóńć „hop” i bydzie ci chopie ciulik stôł jak we śniku tak dugo, jak ino bydziesz kciôł.
– Nó, a kiej jô już byda kciôł zrobisz szlus ze dupczyniym? – pytô tyn istny.
– To jes blank ajnfach. Styknie pedzieć „cicho” i wszyjsko sie wróci do normy.
Uradowany, łocałbrowany chop lajstnół sie trzi take pile, bo byli łóne festelnie geldowne i pogzuł wartko do chałpy. Już na hulicy uzdôł, co wypróbuje tyn nowy medikamynt. Łyknół jedna pila i wrzesknół „hop” a tyn jejigo maluśki ciulicek rozcharatôł mu galoty i zrobiół sie srogi jak palica. Chop muknół „cicho”, zatym, za jakisik łoka mrzik łyknół drugô pila, bo już bół chnetki kole chałpy i pogzuł dalszij. Na jejigo niyszczyńści na bauplacu arbajtery ladowali cegły na lastauto i wrółz pómôgali se krzikym: „hej hop!”.
Juzaś mu sie tyn ciulik sztreknół i chop tyż zarôzki musiôł muknóńć „cicho”. Łostała mu ino jedna pila, tóż tyż już niy powożół sie jij społyknóńć podwiyl niy znod sie we chałpie. Kiej uwidziôł swoja babeczka jak fyrtô, uwijô sie po kuchyni poczuł taki srogi gyfil, poczuł takô chańdź na dupczynie, iże łyknół wartko ta łostatniô pila, zakrôd sie ku babie łod zadku i wrzesknół:
– Hop, hop!
A jego babeczka na to:
– CICHO, cicho bydź łoszkliwcu, bo mi dziecka pobudzisz!

Krakowskô...

Na balangowyj impryzie jedyn istny wetnół sie ze inkszymi, iże poznô kôżdô zorta wusztu po dufcie, po wóniôczce. Zawiónzali, zabindowali mu tóż tyż ślypia i napoczli podstôwiać mu pod kichol roztomajte wusztliki na talyrzach.
Tyn istny wóniô piyrszy talyrz:
– To bydzie pewnikiym knóbloszka!
Trefiół, zgôd. Podstawiyli mu drugi talyrz.
– Aaa, to jes nasz ślónski wuszt...
I juzaś zgod. Jednakowóż jedna z dziołchów na tyj impryzie niy strzimała, syjmła batki i postawióła mu pod kichol swoja cipecka. Tyn istny wóniô, kwilka medikuje i rzóńdzi:
– To pewnikiym bydzie... krakowskô...
A wszyjske naobkoło wrółz zawrzeskli:
– Ja, ja... Krakowskô 5, pomiyszkanie łoziym!

Nó, wiedzóm łóni...

Jedyn istny, taki ynglicki „dżyntelmyn” nawiedziół dochtora, takigo zeksuologa i poprosiół go ło rada:
– Wiedzóm łóni, panie dochtorze, moja starô blank stracióła szkrabka, chańdź na zeks symnóm. Tak już jes łoziym miesiyncy. Co jô móm terôzki robić?
– Mój panoczku, nôjlepszyjszym łozwiónzaniym bydzie, kiejby tak waszô babeczka mie nawiedzióła... Musicie jóm przeprzić, coby ku mie prziszła!
Po pôruch dniach bebeczka tego istnego przikwanckała sie do tego zeksuologa i po pôruch minutkach wyznôwo prôwda:
– Panie dochtorze! Jô łod łoźmiuch miesiyncy môm festelnie dobrô i geldownô robota, i coby sie niy zniyskorzić, musza kôżdydziyń we łostatnim łoka mrziku łobsztalować sie taksa. Kiej już dojyżdżóm ku fyrmie, miarkuja, iże niy móm pijyndzy i wtynczôs tyn taksiôrz rzóńdzi:
– Roztomiyło paniczko abo zarôzki zwónia na policyjô, abo... nó, wiedzóm łóni, nó tak po gibku zeks... jedyn nómerek po gibku...
– Nó, i panie dochtorze, musza śniym sie dupnóńć, a to juzaś sprôwiô, iże zatym zniyskorzóm sie do roboty, a wtynczôs juzaś mój szef gôdô:
– Moja roztomiyło paniczko! Abo wpisza wóm do papiórów napómniyni, auspuc, abo... wiedzóm łóni paniczko... nó tak po gibku zeks...
– Nó, i panie dochtorze, juzaś rółz abo dwa sie musza śniym dupnóńć, a to juzaś sprôwiô, iże przilazuja za niyskoro do dóm, i coby zdónżyć narychtować na czas łobiôd, musza łobsztalować juzaś taksi i juzaś ta samô lajera ze taksiôrzym. Tóż tyż panie dochtorze, sóm pón miarkuje, iże blank już niy móm chańdzi na zeks ze mojim chopeczkym, prôwda?
– Ja, już-cić, miarkuja paniczko – łodrzykô dochtór. – I jô móm forszlag:
ABO WYTUPLIKUJA TO WSZYJSKO WASZYMU CHOPOWI, ABO, NÓ WIEDZÓM ŁÓNI...

Welónkowo kampanijô....

Naszygo cwergowatego prymiyra (dôwnego) Jarosława Srogigo Kaczyńskigo zatrzasło we katastrofie drógowyj. jego duszycka przifurgła do niyba, do świyntygo Pyjtra, kiery mu zarôzki szykownie pedziôł:
– Witóm gryfnie! Ale przodzij muszymy cosik wyrychtować ... Tak drugda widzymy sam u nôs prymiyrów, iże niy sómy istne, co tyż mómy ze cia zrobić. Szef kce, cobyś spyndziół jedyn dziyń we piekle i jedyn dziyń we niybie. Zatym bydziesz musiôł łobrać sie plac, kaj bydziesz kciôł spyndzić côłko wiyczność.
– Dyć żysz jô już uzdoł kaj kca być. Jô kca być na isto sam w niybie! Przecamć ci u mie jes nôjwiyncyj posłów, ftore sóm barzij papiyske niźli nasz łojciec świynty!
– Żôl mi, ale my mómy sam swoje zakóny.
Świynty Pyjter kludzi Jarosława Srogigo do berkmóńskij szoli, kiero go bydzie wiyźć do piykła. Kiej ino sie łozewrziły dźwiyrza, znod sie łón na srogim, szykownym „polu golfowym” (gynał na takim, jak tyn Miro Drzewiecki na Floridzie). Klara blyndowała na niybie bez jednyj mrokiywki i bóło pieśliwe kajś kole dwacet piyńć gradusów. Hań tam stôł szumny budónek tego „klubu golfowygo”. A wele tego stawiyniô jes jego faterek, kapelónek Rydzyk (mianowany Radiopiernikym) i prymiyr (tyż już wyciepniynty ze wszyjskich szteli) – Jan Olszewski. Jes i kielanôście ludzi ze naszyj polskij prawicy. Wszyjskie sóm szczysne, galantnie łoblecóne i wysztiglowane chocia, ździebko frajnie. Kroczajóm ci ku niymu, łobłopiajóm libeźnie i napoczynajóm sakóm-pakóm spóminać, co tyż to kiejsik bóło, co sie dziôło, chichrajóm sie i rajcujóm. Zbajstlowali sie jakisik szpil we tego „golfa” a niskorzij szumnie łobiadowali i to ze „kawiorym” i inkszymi „homarami”. A dzioboł jim dôł jesce forszlag. Eźli by możno kcieli cosik jesce pomaszkycić i naćkać sie ajzami ...
– A szluknij ino jesce tyj „margherity” i łoddychnij sie jesce po tym łobiedzie !
– Łoch, nó ... , jô niy moga nic szluknóńć. Jô przisióngnół forgot, iże niy byda tak jak mój bracij słepôł te roztomajte „małpki”..
– E tam, kamracie, przeca to jes piykło. Môgesz ćkać i słepać wszyjsko, i niy miyj bobków, bo sam świynty Pyjter nicego niy ujzdrzi. Łod terôzka bydzie ino corôzki lepszij! – skwolajóm kamraty.
Kaczyński wysłepôł ta „margharita” i miarkuje, co tyn côłki Lucyper jes richtik galantny. Jes użyty i moreśny, łozprawiô roztamajte świńskie wice i jes festnie szpasowny, i srogi śniego wicman i kocynder.
Wszyjskie bawiyli sie tak dobrze, co niy dali pozór, kiej jim tyn czas tak wartko ślecioł ... Na łostatek prziszła ta godzina, kiej trza bóło łodyjńść. I juzaś go wszyjskie przociele łobjimali, łobłopiyli i Jarosław Srogi wsiôd juzaś do tyj szoli wjechôł na wiyrch do niyba.
Świynty Pyjter już sie go niy poradziół doczkać i styrczoł we antryju do niyba.
– Nó, tóż terôzki czas na byzuch w niybie – rzyknół mu Starzik i łodewrził dźwiyrze tego niyba do mola.
Bez dwacet śtyry godziny Kaczyński musiôł sie kamracić ze Turowiczem, Giedroyciem, Maciejym Szczepańskim, Kisielewskim i inkszymi takimi. I z całym tym kamractwym, z kierymi szpacyrowali po Polach Elizyjskich i łozprawiali ło czymsik barzij gyszpantnym niźli pijóndze, a ku tymu wszyjskie do sia byli ze srogóm zocóm i reszpektym. Żôdnego przisrowania, żôdnego świńskigo szpasu; żôdnego szykownego budónku jakigosik „klubu” ino ajfachowo jôdłodajnia. A beztóż, co te ludzie niy przinoleżeli do bogôczy, do festelnie zabranych, niy znod sam żôdnego dobrze wywołanego, nifto tyż śniym niy połozprawiôł i niy poznôł, co łón ci jes jakosik isto i wercito perzółna.
Gorzij! Pónbóczek bół podany na jakigosik „hippisa”, kiery fórt ino rzóndzi ło „wieczystym pokoju” powtôrzô sztyjc i jednym ciyngiym stare powiarki:
„Wyrzynóńć handlyrzy ze Świątyni”.
„Procnij bydzie bogoczowi wlyjźć do mojigo królestwa, niźli kameli przeciś sie bez ucho ze sztiknadli”.
Kiej już tyn dziyń miôł zbyte, świynty Pyjter wróciół sie nazôd i rzyknół:
– Nó, Jarosławie, terôzki musisz wybiyrać.
Kaczyński pomedikowôł kwilka i łodpedziôł świyntymu Pyjtrowi:
– Jô nigdy niy miyniół, iże tak wybiera. Ech... dobra. Tak sie miarkuja, co niybo jes gyszpantne, ale rzykna, iże byda barzij szczysny i frajny we piykle, pojstrzód mojich kamratów. Świynty Pyjter łodkludziół bół go aże do tyj grubiannyj szoli i Jarosław Srogi nazôd sjechôł do piykła ...
Kiej ino dźwiyrze tyj szoli sie roztwarłi, znod sie łón na pojstrzodku srogij platy, wygoranyj i próznyj, a naobkolo bóło ino hasie, bele jake habozie i industrijowe abfale. Festelnie przelynknióny ujzdrzôł wszyjskich swojich kamratów sknółtlowanych ketami ze żelazła, jak po klynczóncku zbiyrali te habozie i wciepowali je do takich srogich côrnych miechów. Jak bakali choby nojynte przi nôjgorszyjszyj robocie. Kwiynczeli i wajali na te swoje procne żywobycie a grace i pychole mieli côrne łod marasu i roztomajtego smyndu, kiery wylazowôł ze telich kastrolów we kierych parszczyli sie duszycki inkszych pierónowych chacharów, bezkurcyjów i łoszkliwców. A dzioboł, tyn côłki Lucyper wartko przimyknół sie ku niymu i łobjimôł go za plyco jejigo ciciatóm, szkuciniatóm i smrodlawów gracóm.
– Niy poradza poszkopić – mamrôł zestrachany Kaczyński a wyglóndôł jak rapitółza we giskanie. – Kiejżech sam bół wczorej, bół plac do tego modernego „golfa” i gryfno gospoda ze maszkytnym jôdłym. Ćkali my „kawior”, „homary” i inksze szpecyje, i słepali my roztomajte szykowne gorzôłecki. Podskakowali my choby hazoki na zogónie i szumnie my sie bawiyli ... A terôzki uwidziôłech ino pustynia nafolowano roztomajtóm belówóm i wszyjskie wyglóndajóm jak trzi śćwierci do śmiyrci.
Dzioboł badnół sie ino tak na niygo i szeptnół mu do dakla po cichuśku:
– Wczorej my sam mieli srogo k a m p a n i a w y b o r c z o; a dzisiôj tyś wotowoł (głosowôł) na nôs! Wybrôłeś!
A my tyż bydymy chnet mieli: po kielónku i do welónku, prôwda?

Bober....

Rółzczasu nad rzykóm zicła sie krółwa i bakô trółwa, znacy sie marihuana. Blank zadowolniónô, fajnistô klima i take tam szykowniste zachy. Łorôz ci ku nij podpłynół bober, wylazuje na brzyg i pytô sie:
– Te! Krółwa, a co ty to tyż robisz samtukej?
– A dzisz, bober, „jaróm”, kurza trółwa i jes wszyjsko do porzóndku.
– Te, tóż dej mi tyż ździebko, jôch jesce nigdy marihuany niy kurzół.
– Dobra! Môsz! Sztachnij sie, a łostro i poczuj sie jek w niybie!
Bober sztachnół sie, ale zarôzki tyn smónd wypuściół w luft.
Krółwa na to:
– Chopie, niy tak! Kuknij: sztachôsz sie fest i trzimôsz tego sztacha we pucach dugszô kwilka... Abo – wiysz co? W tym czasie jak wcióngniesz do puców smónd, przepłyń kónsek pod wodóm w dół rzyki, wróć sie sam nazôd i wtynczôs dziepiyro wypuść luft. I gôdóm ci... bydzie ci „cool”!
Jak sie ugôdali tak tyż zrobiyli. Bober sie festelnie sztachnół, płynie pod wodóm, ale już po łoka mrziku zrobióło mu sie stopieróńsko dobrze. Wylôz na brzyg, legnół sie na trółwa i – jak to modzioki gôdajóm – orbituje. Podlazuje ku niymu flyspferd, hipopótam i pytô:
– Teee, bober, a co ty to robisz?
– Anó, dzisz hipek, ździebko ‘ech sie zajarôł...
– Tóż boberku, dej mi sie tyż sztachnóńć, jô tyż bych kciôł deczko łodfurgnóńć.
– Tóż musisz chopie podpłynóńć ku krółwie... łóna dô ci sie sztachnóńć tyj trółwy i kapniesz sie jak to jes.
Tyn hipopótam wylazuje po lekuśku na brzyg, a ta krółwa wyblyszczóła ślypia i wrzescy, choby jóm ze skóry łobdziyrali:
– Teeee! Bober! Kurwa! Wypuść już tyn luft!

Świekra...

Trefióło sie dwóch kamratów i jedyn śnich napoczynô rzóńdzić:
– Wiysz, chopie, móm utropa ze mojóm świekróm, zawdy mie sie wrażuje do gôdki, do kôżdyj dyskusyji, sztyjc sie wadzymy; niy poradza przijńść śnióm ku sztamie. Rzyknij mi, chopie, cóż tyż tóż móm robić?
– Wiysz, sprôw jij autok. Terôzki jes mocka autoków, trefiajóm sie roztomajte niyszczysne cufale, możno sie kajsik zatrzaśnie...
– Wiysz, chopie, możno tak zrobia.
Trefiajóm sie juzaś po jakichsik trzech tydniach i tyn piyrszy napoczynô:
– Ło sto pierónów, aleś mi chopie dôł dorada.
– A co sie stało?
– Suchej ino. Niy dosik, iże straciół pijóndze na tyn auto dlô świekry, to jesce ci rzykna, iże łóna żyje, jejździ jak stopieróński Kubica i mô już trzech inkszych szoferoków na sumiyniu.
– A jakiś to autok jij sprawiół?
– Anó, starô syrynka.
– Aleś ty chopie gupielok. Trza bóło sprawić jij jaguara, to pewnikiym by już niy żyła!
– Dobra, lajstna jij tego jaguara.
Spichli sie juzaś po trzech tydniach i tyn piyrszy rzóńdzi:
– Chopie, niy môsz anóngu jakich jo jes szczysny!
– Co, świekra niy żyje? A niy gôdôłech?
– Eee tam, yntlich już niy żyje... ale nôjbarzij mi sie zdało, kiej tyn jaguar jij gowa łogdyzôł!

Mój piyrszy rółz...

To bół mój na isto piyrszy rółz... Wiedziôłech, iże tego richtik kca!
Bóła ci szykownistô noc. Bylichmy ino we dwióch.
Jeji ślypia byli modre a jeji skóra takô ciepluśkô.
Niy miarkowôłech jesce jak ci hajać, głôskać jeji cycki, alech sie starôł jakech ino poradziół.
Słyszôłech jeji wartki dych, letko przi tymu dyrgotała, a mie serce walóło corôzki gibcij.
Jesce kwilka i biôły „nektar”... popłynół, napocznół ciyc... i ciyc... i ciyc...
Wiedziôłech, iże mi sie udało! Udało mi sie!
Piyrszy rółz wydojółech... krowa!

Wszyjsko Polôki.

Jô ci tam niy je taki łochyntol i łoszkliwiec, cobych łonacół cosik na inkszych niźli Ślónzôki, ale musza sie Wôs spytać po cym idzie poznać Warszawiôka, Poznaniôka i Ślónzôka ?
To jes na isto podle raje tak:
Na dworze wele familoka, tak na śćmiywku (na łodwieczerz) zicli sie Warszawiôk, Ślónzôk i Poznaniôk. Siedzóm se tak dobrô kwilka i łorôz Warszawiôk pado, iże drapko karnie sie do Pyjtrowego szynku po halbecka gorzôły, bo mu sie ckni.
Na to Ślónzôk zarôzki sie biere tyrać po jakosik zagrycha, bo przeca tyż niy wyleciôł staryj Gerliszce z galot.
A Poznaniôk? A Poznaniôk to wartko przikludzi ze sia do kupy ... swojigo szwagra!!!
I łod tego sie cheba wziynła powiadaczka skondziś wandlujóm ci sie Szkoty ? Ano, Szkoty bieróm sie ze tego, co ze Poznania wyciepli Poznaniôków za utyrmaniynie (jak fto niy spokopi: to za rozrzutność).
I to je na zicher prôwda. Nó niy ?

Spomiarkownô przedowacka ...

Jedyn ze mojich przocieli mô szykownô chałpecka kajsik driny naszyj Puszczy Białowiyskij, znacy take letnisko we dzikóści. Te łodludzie jes festelnie farbiste, kómsztowne, i na isto szykowne, prima zort na wywczasy ale ... deczko możno zadupiaste, zaprane dechóma! Do nôjbliższygo sklepu trza festelnie pyndalować naobkoło jyzióra bez trzi kilomyjtry. Wy tyj chajtce mojigo przociela zbajstlowali my fajnisty kamracki tref we cylu łodpoczynkowym. Skuli tego, co uczystniki, przibytnie byli ze ci roztomajtych strón Polski, na miyjsce posjyżdżali sie dziepiyro niyskoro na łodwieczerz. Na tela niyskoro, iże tameszny sklep bół już na fest zawrzity. A żôdyn snôs niy pomyślôł, coby ze sia chlyb zebrać. Nó, uzdali my, co to sie zrobi ło szaroku a pokiel co, rest klapsznitów dali my naszym babeczkóm, coby niy byli głódne i beztóż fest – zmiyrzłe. Same pożywiyli my sie ... biyrym, bo tego przeca żôdyn snôs na isto niy zapómniôł.
Dôwnochmy sie już niy widzieli, tóż tyż łozprowki przecióngli sie kajsik niyskoro w noc i ani my sie spodzioli, a sam już szarok i nowy dziyń nastôł.
Jako, iże my sóm „dżyntylmyny” umiyniyli my sie, iże naszym babóm dokludzymy na śnôdanie friszny chlyb, nó i wypuściyli my sie do wsi. Piwa nóm jesce ździebko łostało, tóż tyż szło nóm sie blank dobrze. Na miyjscu pokôzało sie, iże tyn sklep łotwiyrajóm dziepiyro za jakosik możno godzina.
Uburdalichmy sie, co wrôcać sie nóm niy werci ... doczkómy. Zicli my sie na bance przed tym składym i czekalichmy ... ale niyprzespanô noc, te pôranôście piw i gorkô klara, kierô już napoczła blyndować, wszyjsko to do kupy smógło ci nôs i przisnyli my sie ździebko na tyj bance.
Ło pół łósmyj łobudziół ci nôs klang klucy – sklep łotwiyrajóm! Ze niyjakóm biydóm zwlykli my sie ze tyj banki i stanyli my gymba w gymba ze Paniczkóm Przedowaczkóm, ftoro razinku syjmowała ze dźwiyrzy srogo ocelowo sztanga.
Paniczka Przedowaczka zmiyrzóła nôs fachowym weźrokiym, łoświdrzóła nôs, pokiwała gowóm i łodezwała sie ku nóm:
– Niy, niy Panoczki ... Jabola jesce niy ma, niy dowiyźli!!!

Świński ryj...

Zwóni jedyn istny, kóntman do masarza i sie pytô:
– A majóm łóni kurzicowe szłapki?
– Móm, a czamu miôłbych niy mieć?
– A majóm łóni możno kurzicowe krzidwłka?
– Ja! Tyż móm!
– A majóm łóni tyż możno... świński ryjok?
– Ja, ja... tyż móm!
– Nó, to cosik mi sie widzi, iże łóni muszóm na isto cyrkuśnie i iptowato wyglóndać!

Gyburstak ...

Pizło mi już rubo bez szejśćdziesiónt lôt ale takigo gyburstaku jak latoś, toch jesce niy miôł. Bez te lata roztomajcie mi tyn dziyń ślatywôł, rôz bóło szpasownie, inkszóm razóm barzij jankornie (łosobliwie, kiejech napocznół medikować wiela lôt już tyróm na tym świycie, a wiela mi jesce łostało) abo tyż ze srogóm paradóm, jak przi Abrahamie. Nó, ale latoś to bóło blank inakszij.
Jak zawdy poszołech wczas z rańca do Pyjtra na piwo. Trefiółech tam poruch sznapskamratów a jedyn z przocieli, szynkiyrz ze tyj kaczmy, dôł mi gyszynk, zaklajstrowano kuwerta i kôzôł mi jóm dziepiyro dóma łotworzić.
Jakech ino wytrzyźbioł, spamiyntôł sie, spómiôł mi sie tyn gyszynk, ta kuwerta łod gospodzkigo nó, tóżech jóm wyjmnół ze kabzy (bóła deczko popuczóno, poskurcano) łobejzdrzołech ci jóm ze wszyjskich zajtów ... możno jake pijóndze bydóm driny, boch przeca niyjedyn geltak (a terôzki i pynzyjô) we tyj kaczmie przetyrmaniół i do łostatka rozfiónkôł. Ale niy, pijyndzy driny niy bóło ino bilet do SPA na trzi godziny. Dlô tych, ftorzi niy do łostatka miarkujóm, co tak na isto jes rzykna ino, iże skrót SPA tuplikuje sie jako „zdrowo woda” łod takigo łacińskigo ausdruka „Sanus per aquam”. Ludzie, przeca kaj by mie tam diosi zakludziyli do jakigosik SPA, przeca to jes ino dlô tych wszyjskich paniczków, ftore majóm zabranych chopów (szaców, absztyfikantów, galantów, nabijacy abo jak to jesce inakszij mianować) abo tych przeskoczków, ftorzi niy blank do łostatka miarkujóm eźli sóm chopami abo babami a niy do takigo porzómnego Ślónzôka nikej jô. Ale, niy dało ci mi to pokój. Wylozech po lekuśku ze chałpy, zakulwitołech sie do biyrsztuby na prociw tego SPA, luchnółech trzi piwa za rajóm, ku tymu jesce możno jakô seta i ... srôł to pies ... deptóm do tego SPA.
Wlazuja rajn a sam marmóry, sztramski parkyt miast dylinów, mesingowe krónlojchtry, zdrzadła na ścianach naobkoło a za takóm toflóm styrcy gryfno dziołcha (ludzie! dykolet, aussznit aże do pympka, pôłno pióntka, i to jesce fedrujóncô, kieculka ledwa do półrzitków) i prziliźnie sie mie pytô, co tyż sam mie prziwiydło.
Pokôzôłech bilet, łóna dała mi dwa take szykowniste paksliki i kôzała mi pójńść do gardyróby sie przeblyc i wlyjźć do drugij izby. We jednym tym paketliku bół badymantel (szarłatny ze biôłóm krauzkóm) i ... stringi ... Próbowôłech praja, taby tak ... wróciółech sie nazôd i pytóm sie eli niy majóm srogszych nómerów. – Tyn badymantel to już bół nôjsrogszy – łodpedziała mi ta gryfnô dziołcha.
Przeca jô niy gôdôł ło badymantlu .... Poszołech do tyj drugij izby. Szôłech tak jakosik sztajfno, wiycie, tyn sznórek mi sie wrzinôł ... nó, tam we tyn szajtlik ... palcyskiym‘ech go tam próbowôł zwekslować ... Wlozech sztram rajn a sam juzaś na ścianach jakesik landszafty, ćmawe fóncle, muzyka choby we lazarycie na porodówce, szislóng ze świytliczkowóm łoblyczóm i driny ci dwie frele we różowych laweryndach, knefle łozepniynte aże do pympka, cycki chnet blank na wiyrchu, a szłapy ci łóne mieli, jezderkusie ... duge aże ... do samyj ziymi ... na fresulkach fajnisty lipynsztift, licka czyrstwe, parfiny tyż ci pewnikiym ze nôjlepszyjszych zortów ... wóniali, iże ... nó, jak we dôwniyjszyj parfineryji łod Krysztafkiewicza na naszyj Krojcce.
Kôzali mi sie legnóńć na ta zofa basiskiym do spodku. I te dwie szwarniste dziołchy napoczli ci mie masjyrować ... gynik, plyca, krziże ... Ludzie! Przeca richticzny chop moge przijńść ło gowa a ku tymu jesce te parfiny ....
Te stringi napoczli mie jesce barzij rznóńć driny we tych półrzitkach ... ze przodku mi sie fest nacióngli ... a łóne kôżóm mi sie łobyrtnóńć na plecy ....
– Niy, niy ... terôzki niy moga – gôdóm po cichuśku ...
– A czamu niy? Musicie! – nôlygajóm i pilóm te frele ...
– Niy ... bo móm taki ... wiedzóm łóni ... krymf (skurcz) ...
– A kaj panoczku? To my to tyż wymasjyrujymy ...
– Jezderkusie! Za minutka! Za minutka łobyrtna sie na plecy. – godóm łostrzymnie.
– Doczkómy! – łodpedziały ze letkim chichraniym łobie wrółz.
Zawarech sztram ślypia i napocznółech sie forsztelować jedna spaśno handlyra ze mojigo warzywniôka, gymizyhandlu na Krojcce. Ujzdrzołech ci jóm (forsztelowołech ci sie jóm) blank sago we blumkółlach i ółberibach. Nó, udało sie, miołech mazel ... łobyrtnółech sie na drugo zajta alech ślypiów niy łozewrził i sztyjc sie wystawióm forszteluja ta spaśno, fetowno i blank sago handlyra we tych blumkółlach i ółberibach ....
Niyskorzij poszołech do jesce inkszyj izby, tyż szykownyj i tam wrajziyli ci mie do takigo srogigo szaflika, zapli mi taki srogachny kragel, ftory mi zadekowôł wszyjsko a rajn wpuściyli maras, flaps ... bali i fajnie mi bóło, tyn flaps bulkoł, klechtoł i gurglowôł, ciepły bół tyn maras, corôzki barzij gorki ... zakciało mi sie słepać, miôłech we gymbie choby we starym tryjtku łod Cieślika.
Napocznółech wrzesceć, coby mi cosik do piciô prziniyśli, bo niy szczimia ... Ale żôdyn sie niy łodzywôł. Zawrzesknółech jesce barzij i... po jakisik kwilce prziszło ci takich dwiuch. Wrajziyli mi trichter do gymby i wlôli ze dwa litry ciepłyj wody ...
I wteda łodezwali sie te trzi piwa, coch skorzij we szynku wysłepôł. Ludzie! Ale ci mi na blaza cisło. Myślôłech, co mi łóna puknie. Przecamć to ino flaps ... tak sie medikuja ... Ulżółech se deczko ... Ale wtynczôs ta skazówka manómyjtra napoczła dźwigać sie aże do czerwiónyj piski i alarm we sómsiydnij izbie ... Strzimołech sie ... wajzerek śleciôł na dół ... Łoroz drzist, prask ... wycyckało tyn côłki maras ze tego szaflika i napoczło sie szpluchtanie, a zatym i suszynie. Nó, i nôjgorzij bóło po tym suszyniu. Te stringi ci mi sie pierónym stómpiyli. To bóła bolónczka! Jużech napocznół wrzesceć choby nôjyntu ale łozewrzili sie dźwiyrze do trzecij izby ... wlozech rajn a tam ci już bóła jesce jedna tako ci fest wizgyrnô frela. Zrobióło mi sie gańba i ustołech ryceć, chocia te stringi corôzki barzij mie rzli ... i ze zadku i ... ze przodku ... tyż. Ta istno we tyj trzecij izbie nôjprzodzij łopytowała mie jakich jô kryjmów używóm na moja gymba. Przeleciôłech we pamiyńci wszyjskie i ... gôdóm, iże żôdnego ...
– To razinku miarkuja – pedziała to frela fałesznie. – Mitesry i pinkle fetowne, pory ścióngnióne ... wypyrsk szmerflusów ...
Łóna miała jedyn taki srogi łogórek, pokroła go i łobciepała mi tymi talarkóma côłko fresa i bez cufal jedna kostka, jónczko ze tego łogórka wlazło ci mi do kichola. Kciołech to jakosik wysmarkać ale sie cheba to tam we tym kicholu łoparło (palcyskami niy mógech wydubać, bo mie ci juzaś dwie inksze dziołchy dziyrżyli za grace i robiyli mi mi tyn côłki „manikir”). Dmuchołech, forskołech ażech wyfukôł tyn kónszczek ale ku tymu łozwôł sie alarm ... jedna dziołcha wtłókła mi nożycki we palcysko ...
Łod tego czasu blank niy móm rôd „mizeryji” ... wyjôdóm ino ze teriny zana.
Za pôra dni deptóm sie tak po tych mojich Pniokach i trefiółech tego mojigo kamrata, ftory dôł mi tyn bilyt do tego stopieróńskigo SPA.
– Witej Ojgyn! I jak sie czujesz po tym byzuchu we tym zalónie SPA ?
– Chopie! Jak nowonarodzóny, i to kwilka po seblecyniu tych ... STRINGÓW !

Skórkôrze...

Jesce za starego piyrwyj, ale i tyż zarôzki, bez pôra łôt po wojnie, sam u nôs na Śłónsku mocka bóło skórkorzy. Fyrtali ci łóne na kołach abo cióngli roztomajte wózyki i drzili sie na côłke gôrło :
– Skórki, skórki skupuja! Łod hazoków, łod mycoków, łod łowiycek ... i łod babów tyż !
Stary Ynst Myrcik i Acik Kopyciok tyż byli takimi skórkorzami. Nó ale, kiejsik jim sie moc zbrzidły te wszyjskie skórki łod hazoków lebo truśków. Chcieli wykludzić sie kajsik na gón i ugónić jakosik rubszô gadzina. Nó i jedyn istny dôł jim dorada, coby sie wykludziyli kajsik do Afriki, bo tam idzie zarôzki i tigra, i kamela, i elefanta ugónić. Posuchali ci go, pojechali i mieli miyszkać na tyj côłkij pustyni. Tela, co przodzij trza jesce bóło jakosik chałpa wystawić. Nó, tóż Ynst gôdô ku Acikowi:
– Tu môsz zerzniynty strom, postôw jakosik dwórnica a jô zatyl pójńda już możno cosik ugónić !
Wylôz i pyndaluje przed sia. Łorôz gawcy ..., Maryjko świyntô, tiger, richticzny tiger! Wrzesknół, zaboczół blank ło gónie, ło skórce, ło wszyjskim i wartko pruje do tyj nowyj dwórnicy. Przekopyrtnół sie bez szwela a tyn tiger na niygo i prask – gynał do pojstrzodka. Ynst drap sie sztreknół, jesce gibcij sie pozbiyrôł, zaklapnół dźwiyrza i bez nuta drzi sie do Acika, ftory łostôł rajn:
– Ej, Acik, tu môsz jednego tigra, łodrzij go ze skóry a jô bez tyn czôs gzuja po drugigo!

Rzyka ...

Jô tam ci niy môm rôd sie chatrusić i niy byda sie wtykôł do tyj haje, ale rómbnół ci mie kiejsik taki jedyn istny, kierymu sztyjc niy zdała sie ta naszô gôdka, nasze szkryflanie (lepszij lebo gorzij) po ślónsku. Dlô tego angyjbera-ciaracha móm taki fal, kierych już pôra razy łozprawiôł.
Przi takim dunaju (Brynica cheba sie mianowôł i myśla, iże Wiycie czamu razinku ło tyj rzyce godóm) siedziôł se bajtel, dosik gryfnie łoblecóny, i duldoł woda z tyj rzyki. Wele niygo kackôł sie starzik, kiery wejzdrzoł na niygo i gôdô:
– Suchej ino synek, niy słep tyj wody, bo łóna je côrno, pôłno charpynci i bele jakigo marasu tam pływie. Jesce skuli tego laksyra cie chyci.
Bajtel nic, ino dalszij szluko po malusku ta woda.
– Cy ty giździe niy suchôsz? Gôdóm ci, iże we tyj wodzie same flyje pływióm i ze tego mogesz morzisko abo co łapnónć.
A tyn synek nic, tak kiejby starzik po kitajsku gôdôł, abo łón dakle miôł kyjzom zastyrczóne. I słepie!
Starzik sie już richtik rozkokociół, fusiska pokrynciół i padô do tego najducha:
– Coś ty do imyntu łoguch mamlasie? Przecamć ci już tela razy tuplikuja, iże ta woda niy je do słepaniô, łóna mô pôłno farfocli, ze werku lejóm jakiesik szuminy abo inksze pierónstwo; dzisz, tam delszij roztomajte lómpy jscajóm. Na zicher chycisz jakiesik choróbsko, bydziesz niyskorzij srać i rzigać, i ku tymu jesce cie mamulka bydóm musieli do lazarytu zakludzić. Ustóń, kiej ci gôdóm i już!
Tyn huncwot sie ino tak kuknół na starzika i pado ku niymu:
– Slucham, proszę pana. Nic nie rozumiem, proszę pana.
– Hmmm, ... nic, nic, duldej se synek ta woda dalij. Duldej. Dyć gorolowi przeca nic niy zaszkłódzi.
Nó, i smolić go. Pra?

Ryklama ... do sia ...

Trefiółech kejsik we szynku kamrata. Zawdy, jesce za dziecka, ale i niyskorzij, już za majoryntnego, bół zawalaty i miôł mocka utropy ze dziołchami (babami). Nó, i piyrsze jakechmy sie spichli, toch sie spytôł jak tyż to mu terôzki te zachy babsko-chopske wylazujóm.
– A wiysz Ojgyn! Niy nôjgorzij! Chocia ....
– Nó, niy musisz sie Jorguś gańbić, mie mogesz wszyjsko łopedzieć, chopie.
– Wiysz Ojgyn. Łostatnio przigôdôłech se fajnisto dziołcha ...
– Niy gôdej Jorguś. Tyś se przigruchôł dziołcha? Pewnikiym jako strziga?
– Niy, Ojgyn, dej pozór, co ci rzykna.
– Dobra, suchóm!
– Nó wiysz, ta frela bóła ci tako festelnie napolónô, łozgzukano jak koczka we marcu. Wziónech ci jóm do sia do dóm, mocka my wysłepali ...
– Jezderkusie! Niy poradzisz to gibcij łopedzieć? Przeca niy nastyknie jednego piwa, cobyś to wszyjsko wyeklerowôł...
– Nó, gôdóm ci ... mocka wysłepalichmy i biera sie do tyj roboty ... ale we côłkij chałpie niy poradziółech znojść ani jednygo kóndóna ...
– Nó, ja ... côłki ty ...
– Dobra, dobra ... fuknółech wartko na tanksztela i lajstnółech sie zarozki trzi paksliki „durexów” ... znacy sie trzi gómki ...
– Nó, i ....
– Wkarowołech do dóm ... łóna sie kómpie ... nó, tóż jô czekóm. Śleciało cosik kole dwadzieścia minutek, łóna wylazuje ze badywanny takô ci wónióncô ... sagusiyńkô ...
– Nó, dobra ... i co dalszij chopie, bo mie już mory bieróm ze tyj twojij łozprowki ...
– Nó, tóż Ojgyn napoczynómy ta côło „gra wstympnô” bez jakeś możno juzaś dwadzieścia minutek. Nó, i dokulwitołech sie do ... finôłu ... Łozglóndóm sie tak, kukóm bele kaj za tymi kóndónami. Kurde! Kajech je pokłôd ... sznupia i nic ... niy ma! Wartko do antryja, sznupia po szaketowych kabzach ... niy ma, i tela! By to pierón szczelół! Dziołcha letko sie już niyciyrpliwi, przebiyrô ci już szłapami ... jô druk 180 na 120 ... NIE MA do kurwy nyndzy! Musiôłech pewnikiym stracić tyn pakslik jakech sie wrôcôł do dóm ... z kabzy mi wylecieli abo co? Nic, ino wartko sie łoblykóm i juzaś gzuja na ta tanksztela. Móm poblisku ... ło szrit. Biera ze fachu juzaś pakslik „durexów”. Razinku na tyj tankszteli dwie gryfne dziołszki byli te same, co trzi śćwierci godziny tymu nazôd. Dziyrża fest tyn pakslik w gracy, coby go juzaś niy stracić, kajsik niy zapodziôć. Wypolółech ze tyj tankszteli, pruja do dóm choby gupi .... we siyni potknółech sie ło paket, ftory żech sie kupiół skorzij ... Nó, richtik wylecieli mi te kóndóny ze tych côłkich nerwów ze kabzy. Już do imyntu napolóny śmigóm do dóm!
– Nó, i ... – pytóm kej Jorg szluknół se piwa ...
– Wiysz Ojgyn! A we uszach mi zwóni jak dziołcha na tyj tankszteli gôdô do tyj drugij (myśleli, co niy słysza):
– Niyzły hyńszt (jebaka) musi śniego być!
– Chopie ... gôdej, co dalszij bóło a nie, co jakeś dziołchy rzóńdziyli ...
– Nó, tóż Ojgyn ... wkarowôłech do mojij chałpy a ta gizdula ... gryfnie nynô. I telach se podupczół!

Tatulku! Sprôw mi koło...

– Tatulku! Tatulku! Sprôw mi koło!
– Koło, padosz? Synek, dej pokój, smól te koło. Doczkej a chnetki bydziesz móg jejździć na piździku! Niy môsz barzij rôd takigo moplika?
– A dyciś tatulku!
Śleciało deczko czasu i synek napoczynô:
– Tatulku! Tatulku! A lajstniesz mi takigo gryfnego moplika?
– Synek, niy jamruj! Mopliki sóm dlô pampóni, dlô wsioków. Doczkej rok, dwa a sprawia ci motoroler, taki moderny „szkuter”. Niy miôłbyś barzij rôd takigo motorolera?
– A dyciś tatulku, móm motoroler barzij rôd.
Juzaś śleciało ździebko czasu i synek juzaś rzóńdzi:
– Tatulku! Tatulku! A kup tym i tyn motoroler, tyn – jakeś to pedziôł – szkuter!
– Wiysz synek! Taki motoroler, taki szkuter jes dobry dlô buzerantów, dlô tych co to niy majóm rade przoć dziołchóm... nó... gejóm. Doczkej jakiesik dwa-trzi lata a na isto sprawia ci srogi, hamerikóński motorcykel. Motorcykel! Niy kciôłbyś takigo szykownego motorcykla?
– Ja, tatulku, ja! Kciôłbych taki srogi motorcykel!
Śleciało te pôra lôt i synek przipóminô swojimu tatulkowi:
– Łojciec! Nó, i co ze tym mojim motorcyklym?
– Synek! Rzykna ci prómp i szczyrze, niy ma cweku kupować terôzki motorcykla, kiej możno za jakisik rok bydziesz już móg jejździć autokym. Takim richticznym sztramskim autokym! Prôwda?
– Nó, dyciś, iże prôwda...
Śleciało juzaś deczko czasu i karlus niy dowo pokój łojcu:
– Łojciec! Nó tóż sprôw mi tyn gryfny autok!
– Chopie, autok? A na chuj ci autok, kiej ty bali i na kole niy poradzisz fyrtać?

Letarga ...

Kiejsik stôli my we śtyrza na naszyj Krojcce kiej łapnół ci nôs stary Richat Kalyta i napytoł wszyjskich do naszygo zwykowego szynku. Łobsztalowôł jedna laga, znacy piwo i po sznapsie, i napocznół mi łozprawiać jedyn cufal, kiery mu sie jakiesik pora tydni tymu nazôd przitrefiół. A tak na isto, to my richtik ci go kajsik łod harynka, łod lostatków sam u nôs niy widzieli.
Wiysz Ojgyn, wiycie chopy – napocznół kiej my sie już zicli tam u Breka i ździebko szlukli, a zawdy tak choby ino dó mie godôł – miôłech ci kiejsik ujka (taki festelnie dalyki ujec) fest starego fyrnioka ale tyż i wicmana, kocyndra i szpasownika. Zawdy na maluśkim palcu nosiół piestrzónek taki goldowy sztamski zignet.
– Znacy, zabrany taki tyn twój ónkel bół, prôwda?
– Niy, niy za tela – rzóndziół dalszij Richat i blank na mie niy zważowôł. Tyn mój ujek kiejsik sztopnół ci tak pojstrzodku srogij izby we jejigo pomiyszkaniu (bóło to przi jejigo gyburstaku) wzdychnół ... ahhhh i ... padnół ci, gichnół ło zol jak dugi na pychol; zimny trup, blank tółt !
– Jezderkusie! Tak przi fajerze, przi gyburstaku – pytóm sie Richata. – A wiela ci mu to wtynczôs pizło?
– Ja, przi jejigo gyburstaku a pizło ci mu razinku łoziymdziesiónt lôt. Côłkô familijô uzdała, coby go – chocia bół pierónowô skómpidusza, krupno baba i srogi żadnik – pochować jak przinoleżi we jejich familijnym grobowcu, we zarkofagu.
– Tela, co nôjprzodzij we truchle, prôwda? – dopytowôł sie stary Ziga.
– Ja, we truchle ale ... łón bół we letardze ...
– We le...co? W ancugu możno ? – Niy dôwôł pokój Ziga Kacmarcyk.
– Łón, tyn mój ònkel bół we letardze, we takim festelnym, sztramskim śniku ...
– Ja, ja – weprôł sie juzaś wrazicki Ziga (rest chopów suchôł ino). – Jo przeca już taki śnik widziôł ... we naszym Syjmie, prôwda ?
– Dej pokój, rzóndza dalszij, bo nigdy niy dójńda do łostatka – znerwowôł sie ździebko Richat. – Pochowali my go jak przinoleżi, jak to we naszyj familiji jes we prziwyku.
– We tyj letardze, i we ancugu, ja? – Ziga wrazipyrtek juzaś sie musiôł iptowato łodezwać.
– Ja, we ancugu, we letardze – niy suchôł już Richat Zigi ino cióng dalszij. – I wylejźli już wszyjskie ze tego zarkofagu, podeptali do dóm a sam ci na ujek sie łocuciół, jakosik mu sie sztram we tyj truchle zrobiyło, ćma, luftu neści cosik knap ... i łoroz słyszy jak sie pomaluśku, blank opaternie dekel ze tyj trómny łotwiyrô ... jakosik graca rajn, za palcyska ujka ... a łón pokiel co, nic ... i ... ta pazura biere sie do jejigo goldowygo zignetu
– Nó, i co, i co co terôzki ? – niy szczimoł juzaś Ziga.
– A co miało być? Ujek cap za ta gorść, łup, dup i ... trup!
– Fto? Twój ònkel ?
– Niy!!! Tyn ZŁODZIYJ tółd !

Kopruch....

Rółzczasu poszła jedna baba na tôrg, a ta słyszy jak jedyn istny wrzescy na côłki karpyntel:
– Kopruchy, kopruchy, jedzine we swojij zorcie kopruchy, ino piyńć złocioków za jednego koprucha!
Zadziwiónô baba podlazuje ku tymu wrzeskliwymu handlyrzowi i pytô sie:
– Panoczku! A co wy sam za nudle ludzióm wiyszocie na dakle? Kopruchy po piyńć złocioków! Łogup’eś chopie, prziszołeś ło gowa, abo co?
A tyn istny ze rułóm:
– Suchejcie ino paniczko! To sóm szpecijalne kopruchy, tresowane kopruchy. Jak se paniczko takigo jednego lajstniecie, weźniecie go do dóm, legniecie sie na zofie i wypuścicie w luft tego koprucha, to łón wóm paniczko zrobi tak dobrze, jakeście paniczko jesce nigdy niy mieli, jak niy poradzi tego żôdyn chop...
– Panoczku! Za bozna mie robicie! Za balek cisniecie? Tresowany kopruch, tyż mi mecyje!
– Gôdóm wóm paniczko – rzóńdzi dalszij miglanc-handlyrz – iże to jes szczyrô prôwda, a niy robiynie za bozna. Jak wóm sie paniczko niy spodobô, to wróca za tego koprucha pijóndze.
Baba pomedikowała deczko... e tam, piyńć złocioków niy pijóndze, łoboczymy. Tyn fric zapakowôł jij tego koprucha do krauzki. Baba pokwanckała sie do dóm, seblykła sie do saga, legła sie na zofa, wypuściyła ze krauzy tego koprucha a tyn pitnół i siednół se na krómlojchtrze. Baba napolónô jak sto diosków czekô, a sam blank nic sie niy dziyje. Łozgzukanô, stopieróńsko ściykłô glingô do handlyrza:
– Panoczku, co to za cygaństwo i machlójstwo? Miało być dobrze, a sam tyn kopruch siednół na krómlojchtrze i nic! Co to za tresowanie bóło?
– Niymożebne! Cosik musieliście paniczko zrobić niy do porzóndku. Za piyńć minut ku wóm przijada.
Tyn istny przijechôł i zaziyrô... richtik – baba leży na prykolu sebleczónô a kopruch jak siedziôł, tak siedzi na tym krómlojchtrze...
Handlyrz zrezignówany, napoczynô łozepinać galoty i gôdô ze złóścióm do koprucha:
– Suchej ino giździe! Łostatni rółz ci pokazuja, jak sie to robi!

Lato, lato ... i inksze lata ...

Cowieka zawdy na podzim chytô take spóminanie tego wszyjskigo, co sie mu przitrefióło kiejsik, co tyż ci to przeżył bez łostatnie lata i kaj tak po prôwdzie terozki sie kulwito, kaj zmiyrzo i kaj sie na te łostatnie lata swojigo żywobycio lynkiyruje. Ale mie ci to chyciyło latoś razinku we tych nôjbarzij latowych miesióncach, kiejech miôł pauza we pisaniu (i beraniu) do radijoka. Możno to beztóż, iżech miôł za tela czasu, a możno to skuli tego, co tak sie roztomajte jarestagi latoś gryfnie poskłôdali. A możno tyż i skuli tego, coch już na isto miôł pôłno rzić tyj naszyj polskij usmolónyj polityki, tego wadzyniô sie ciyngiym ło wszyjsko i ło wszyjskich. Styknie, co spómna wiela ci to bóło haji i rómraju skuli naszego Chorzowioka (ja, prziszrajbowanego, ale zawdy Chorzowiôka) Jerzego Buzka. Nôjprzodzij wszyjskie łoszkliwce sie Niym pychole wycierali, choby mokróm lapóm a niyskorzij, kiej już go wywelowali na tyn sztramski sztelóng tego ci przewodniczóncygo Parlamyntu Ojropyjskigo, to szło ujzdrzić te fałeszne i zowistne fresy roztomajtych Kurskich, Kamińskich cy Bielanów, ftorzi chnet by zaśpiywali: „Kochejmy sie ...” a już za pôranôście dni, ciepali Mu kloce pod szłapy i szeredziyli.
Beztóż tyż prziszołech na blank inksze idy. Spómniało mi sie jakech to gynał piyńdziesiónt lôt tymu nazôd we czyrwniu wyloz ze podstawówki, śtyrdziyści lôt tymu nazôd prziszołech ło gowa i łobabiółech sie, łożyniółech sie ze mojóm Elzóm i jesce jedne ... jakech sie, do kupy ze wszyjskimi chnet ludźmi na côłkim świycie, ekscytjyrowôł piyrszym flugym cowieka na nasz Miesiónczek.
Ale podle raje. Łożyniółech sie we sobota 28 czyrwnia, zatym mieli my wiesieli we takim szykownistym restaurancie, ftory sie „Przystań” mianowôł we naszym panaziyntkowym Wojywódzkim Parku Kultury i Wypoczynku. Musza sam ino dociepnóńć, co wtynczôs jesce tyn nasz srogi Ślónzôk, stary Jorg (jak ci Go sam gryfnie Ślónzôki mianowali), bół jesce przewodniczóncym Wojywódzkij Rady Narodowyj (we 1973 dziepiyro łostôł wojywodóm katowickim). Ale nasz park już fóngowôł jak sto diosków.
Mieli my ze mojóm Elzóm ździebko inksze wiesieli niźli to sam u nôs bóło we zwyku, bo niy bóło poprawinów, a my wartko wykludziyli sie na wywczasy do Krynice. Tela, co już wszyjskie ludzie gôdali, szpekulowali ło tym, iże chnet te Hamerikóny wylandujóm na tym naszym Miesiónczku. Kiej my ino ze tych wywczasów przikwanckali sie nazôd do Chorzowa, ło niczym inkszym niy bóło już gôdki, ino ło rajzie srogachnyj rakety Saturn V a rajza to bóła Apollo 11 (tak sie łóna mianowała) do naszygo Twardowskigo. Telewizyjo i nasze radijoki za tela ło tym niy gôdali (za tela, blank niy gôdali). Wszyjskigo ale dowiedzieć szło sie ze Wolnyj Ojropy, Głosu Ameryki abo ze wywołanego Radia Luksemburg. Ale telewizyjô, ino telewizyjô (kôzôł to Gomułka) pokazôwała.
Spómniôłech sam ło Majstrze Twardowskim. Cheba piyrszy rółz spómniôł Go taki jedyn móndrok Łukasz Górnicki we swojim „Dwórzaninie polskim” we 1566 roku. Bół ci to – jak wtynczôs prawiyli – czôrnoksiónża i nadwórny planeciôrz króla Zygmunta Augusta. I wiycie, iże skuli podszrajbowanego bez Majstra Twardowskigo „cyrografu” ze dziobłym, przi kierym przekajplowôł, skalół ci Łón bół, ta swoja duszycka, żôdyn do dzisiôj niy miarkuj, jake ci Łón miôł richtik miano. Ale wszyjske gymnał miarkujóm, iże to razinku tyn Majster Twardowski postawiół szpicóm ku ziymi ta srogo berga, Pieskowo Skała we wsi Sułoszowa, zebrôł ci strzybło ze côłkij Polski i wsuł je pod ziym kajsik wele Olkusza. A kiej Go już diosi dopadli i mieli ci naszygo ślachcica wykludzić do sia ze tyj kaczmy Rzym, pitnół ci jim na kokocie na tyn gryfnisty Miesiónczek.
Nó ale, jô dzisiôj niy ło tym kciôł gôwyńdzić. Przeca terôz we lipcu pizło gynał śtyrdziyści lôt, kiej te Hamerikóny pofurgli na tyn Miesiónczek. Jakech sam już pedziôł, wykludziyli my sie ze mojóm Elzóm do Krynice, przebómlowali my ci tam bez dwa tydnie i wróciyli sie nazôd we strzoda szesnôstego lipca niyskoro na wieczór do dóm. Już ło szaroku, rano dowiedzieli my sie, iże Hamerikóny we rómach takigo programu Apollo 11 na rakecie Saturn V sztartli ze Floridy, ze tego jejich przilóndka Canaveral we ta strzoda trzi śćwierci na trzeciô po połedniu naszygo czasu. Bóło to trzech śmiôłych i norymnych chopa: Neil Armstrong (latoś pizło mu 78 lôt), Buzz Aldrin (79), Mike Collins (79). Szpicato kabina (command module) miała jesce cilindricznô tajla (service module) i landownik LM (lunar module). Tyn landownik ze tymi dwióma kosmonautóma siednół opaternie na takim Morzu Spokoju (Mare Tranquillitatis) we niydziela śćwierć na dziewióntô na łodwieczerz. Juzaś blank ło szaroku (u nôs bóło wtynczôs za śtyry minutki szczwortô) wylôz ci na tyn Miesiónczek piyrszy chop Neil Armstrong, a tak po jakichsik dwadziestuch minutach drugi – Buzz Aldrin. Tyn trzeci śnich furgoł ci tak naobkoło tego Miesiónczka i czekôł, kiej sie te dwa chopy wrócóm nazôd. Po dwadziestuch jedyn i pół godzinie na tym Miesiónczku, tak jakosik piyńć minutek przed siódmóm, tyn landownik sztartnół nazôd ku tymu Apollo, kaj doczkôł na nich Mike Collins. To, jak ci wylazowali za rajóm te kosmonauty na tyn Miesiónczek, widzieli my już wszyjskie, ale i u nôs, bo to ci nasza telewizyjô gynał wszyjsko pokôzała. Wszyjske my tyn rano we robocie byli niywyspane, bo przeca żôdyn snôs niy kciôł takij przileżitości przepasować. We szczwortek 24 lipca juzaś kajsik kole szóstyj po połedniu naszego czasu (we Hameryce bóło dwanôście) ta kapsla landuje na falszirmach we Pacyfiku. Tak tyż tych trzech chopa ze tego Apollo 11 wróciyli na ziym po łośmiuch dnioszkach i trzech godzinach łod sztartu na tyj Floridzie. I wiycie, wyczytołech, co ta raketa Saturn V kiej sztartowała, to wôżóła bez trzi tysiónce tón, a niyskorzij na Pacyfiku na tych ci falszirmach landowało ino szejść tón, i to jesce ci do kupy ze 23 kilo tych miesiónczowych bergów.
A na zawdy łostali szykowniste słówecka, ftore pedziôł Neil Armstrong kiej ślôz po drabinie i postawiół szłapa na ukurzónyj niżynie Strzybnygo Globu: „To jest mały krok człowieka, ale wielki krok ludzkości.” Ale tyż zarôzki znodli sie łoszkliwce, kiere tuplikowali, co przejynty Armstrong przepómniôł ło jednym słówecku, bez co côłke zdani stracióło cwek: miast pedzieć „It's one small step for a man, but one giant leap for mankind" rzyknół ci „It's one small step for man (bez tyj buchsztaby „a"), bez co te zdani tak po prowdzie łoznaczało tela: „to mały krok dla ludzkości, ale wielki skok dla ludzkości".
Ale tu sie już niy byda wadziół, i niy stoja ło to. Tela, coch nikaj niy wyczytôł eźli te dwa Hamerikóny trefiyli na tym Strzybnym Globie tego naszego Majstra Twardowskigo lebo niy. A możni ino nic niy pedzieli tym naszym dôwniyjszym ruskim „przocielóm”. I takech ci gryfnie skuplowôł ze sia moja żyniacka, rajza Hemerikónów na nasz Miesiónczek i naszego wywołanego we côłkim świecie Majstra Twardowskigo.