Dzisiej niy bydzie żodnyj nowyj gyszichty! Dzisiej kca ino pedzieć: Łodpieprzcie sie wszyjske ze tym iptowatym Halloweenym! Tóż to jedyn ze nojgupszych hamerikańskich zwyków prziklódzónych na naszo ziymia bez gupieloków, ftorrzi robióm za hamerikóńske AFY!
czwartek, 31 października 2013
środa, 30 października 2013
Halloween ...
I niy kciôłech ło tym gôdać, ale tak ci mie to dopolóło, iże musza sam chocia ino spómnieć ło tym. Bo, tóż mómy jużcić richtik choby w Americe. Mockach już ło tym rzóńdziół, ło tych wszyjskich Walyntynkach, św. Patrikach, roztomajtych cudzych fajerach. A łóńskigo roku, tak jakosik na dziyń przed Wszyjskimi Świyntymi przikwanckołech ci sie na ździebko sztajfnych szłapach i ślegnołech na szeslóng, coby sie moja staro niy kapła, iżech niy jes monter. Przecamć ci mi słepać blank niy „wolno” (a jak gôdôł ficywyrt we lazarycie: kiej niy wolno – no, to wartko!). Aż tu narôz, jak niy gruchnie muzika (sóm szlagcojg to cheba mog i szyby we elzinym wertiko szczaskać ), a jakiesik ci tam szarpidróty niy nasze pieśnicki ku tymu wiskajóm, chocia tyż ze srogim larmym. To ci jesce bóło małe piwo. Tak na łodwieczerz gawca ci sie, a sam wele naszyj klopsztangi na placu skokajóm jakiesik cudoki. Na łeby powrajżowali bele jake roztomajte larwy zbajstlowane ze ... bani.
Ludzie, małoch hercszlaku niy dostôł. Lejza ci na dół na plac i gryfnie pytóm :
– Suchejcie nó łochyntole pieróńskie, cóż ci to sie samdo dioska dziyje ?
– Panie Ojgyn – rykli łorôz te łoszkliwe gizdy – co wy to przedwojynny, i niy miarkujecie, iże dzisiôj mómy halołin (Halloween)?
Anó, możno niy blank przedwojynny, ale kiż pierón tyn jakisik diosecki halołin – myśla sie – i ida ku Myrcikowi, ftory mô cera we Irlandii. I łón ci mi dziepiyro pedziôł , iże to ci jes take hamerikańske świynto (choby ci te nasze starodôwne polske Dziady) przi kierym bajstluje sie roztomajte gupoty, na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel.
Nó, ja ... terôzki wszyjsko muszymy choby afy podrzyźniać, co ino capi letkim auslynderskim, hamerikóńskim cuchym. Ale, do tego, to jô ci sie już na isto, prôwdóm blank niy przibadóm i tela !!!
A tak blank na łostatek, coby mi żôdyn niy pedziôł, iże jô ino sam jankor i srogo żałość po naszych starodôwnych prziwykach flyjguja, rzykna tak jak kiejsik tyż to tyn nasz Jan ze Czarnolasu pisôł:
„Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć sie kolwiek dzieje:
Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień nadchodzi.”
Tak sie tyż terôzki medikuja, że to boło by na tela, trza ino jesce we pyndziałek i wtorek (ja, przi Zaduszkach tyż!) deptać na nôjbliższy smyntôrz, i jesce kómuś ta świycka łoświycić, jesce jedyn pociorek zerzykać.
Tóż chowcie sie, trefiómy sie na kiyrchowie
Ludzie, małoch hercszlaku niy dostôł. Lejza ci na dół na plac i gryfnie pytóm :
– Suchejcie nó łochyntole pieróńskie, cóż ci to sie samdo dioska dziyje ?
– Panie Ojgyn – rykli łorôz te łoszkliwe gizdy – co wy to przedwojynny, i niy miarkujecie, iże dzisiôj mómy halołin (Halloween)?
Anó, możno niy blank przedwojynny, ale kiż pierón tyn jakisik diosecki halołin – myśla sie – i ida ku Myrcikowi, ftory mô cera we Irlandii. I łón ci mi dziepiyro pedziôł , iże to ci jes take hamerikańske świynto (choby ci te nasze starodôwne polske Dziady) przi kierym bajstluje sie roztomajte gupoty, na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel.
Nó, ja ... terôzki wszyjsko muszymy choby afy podrzyźniać, co ino capi letkim auslynderskim, hamerikóńskim cuchym. Ale, do tego, to jô ci sie już na isto, prôwdóm blank niy przibadóm i tela !!!
A tak blank na łostatek, coby mi żôdyn niy pedziôł, iże jô ino sam jankor i srogo żałość po naszych starodôwnych prziwykach flyjguja, rzykna tak jak kiejsik tyż to tyn nasz Jan ze Czarnolasu pisôł:
„Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć sie kolwiek dzieje:
Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień nadchodzi.”
Tak sie tyż terôzki medikuja, że to boło by na tela, trza ino jesce we pyndziałek i wtorek (ja, przi Zaduszkach tyż!) deptać na nôjbliższy smyntôrz, i jesce kómuś ta świycka łoświycić, jesce jedyn pociorek zerzykać.
Tóż chowcie sie, trefiómy sie na kiyrchowie
wtorek, 29 października 2013
Kapelónek i... cud...
Rółzczasu jedyn policajt zahaltowôł autok, kiery jechôł takim cikcakym. Driny we autoku siedziôł kapelónek a pod jejigo szłapami leżała flaszka po winie. Tyn policajt zaziyrô ci tak rajn ze niydowiyrzaniym.
– Ta flaszka jes próznô! Rzyknijcie mi co bóło w nij driny?
– Woda synu! Woda!
– Ja? Na isto woda? Bo mie sie zdô, iże tam bóło wino, a wyście kapelónku sóm łożarty.
Kapelónek tak wejzdrzôł ino na tego policajta, zatym kuknół na ta flaszka i na łostatku ze prziganóm dźwigô łoczy ku niybu i rzóńdzi:
– Juzaś, żeś to zrobiół? Ja, Pónbóczku?
– Ta flaszka jes próznô! Rzyknijcie mi co bóło w nij driny?
– Woda synu! Woda!
– Ja? Na isto woda? Bo mie sie zdô, iże tam bóło wino, a wyście kapelónku sóm łożarty.
Kapelónek tak wejzdrzôł ino na tego policajta, zatym kuknół na ta flaszka i na łostatku ze prziganóm dźwigô łoczy ku niybu i rzóńdzi:
– Juzaś, żeś to zrobiół? Ja, Pónbóczku?
poniedziałek, 28 października 2013
I jesce ło sklerółzie...
Rółzczasu jedyn zwiykowany chop, stary tak wele dziewiyńćdziesiónt lôt, łobudziół sie ło rozwidnioku ze łogrómnucnóm chańdzióm, szkrabkóm na zeks. Pomedikowôł deczko, wstôł z tego swojigo porykola i poszôł ku byfyjowi, kaj trzimôł uszporowane pijóndze. Wyjmnół ci je i położół na tiszu. Tak wele połednia dugo starôł sie przipómnieć po jakiego pieróna te pijóndze leżóm na wiyrchu, na tiszu. Tak po jakisik godzinie lachnół sie pod fusikym, łapnół cajtóng i wykryńciół nómer, ftory bół przi anónzie „Francuzka i jeji kamratki – byzuchy dómowe”.
Na łodwieczerz do pomiyszkaniô tego starego knakra prziszła cycatô dziołcha i stanyła ci przed festelnie zadziwiónym tym byzuchym gospodôrzym. Po łoka mrziku starzik lachnół sie letko ze wymiarkowaniym, napytôł dziołcha do izby i łozsiôd sie wygodliwie we fatersztulu.
– Wiedzóm łóni, myślałach – napoczła ta dziołcha – iże we waszych latach to już ze tym zeksym môcie szlus!
– Co ty, dziołcha, gôdôsz? – spytôł starzik i prziłożół dłóń do dakla.
– Gôdóm panoczku – rzykła już głóśnij ta dziołcha – iżech myślała, co we waszych latach, to ze tym zeksym jes już u wôs szlus!
– Co gôdocie?
– Kurwa! – mrónkła pod kicholym ta dziołcha – MYŚLAŁACH, IŻE WE WASZYCH LATACH TO JUŻ ZE TYM ZEKSYM MÔCIE... SZLUS!
– Co padocie? Szlus! Ja? – spytôł sie starzik. – Nó, to wiela jeżech winowaty? Wiela musza zapłacić?
Na łodwieczerz do pomiyszkaniô tego starego knakra prziszła cycatô dziołcha i stanyła ci przed festelnie zadziwiónym tym byzuchym gospodôrzym. Po łoka mrziku starzik lachnół sie letko ze wymiarkowaniym, napytôł dziołcha do izby i łozsiôd sie wygodliwie we fatersztulu.
– Wiedzóm łóni, myślałach – napoczła ta dziołcha – iże we waszych latach to już ze tym zeksym môcie szlus!
– Co ty, dziołcha, gôdôsz? – spytôł starzik i prziłożół dłóń do dakla.
– Gôdóm panoczku – rzykła już głóśnij ta dziołcha – iżech myślała, co we waszych latach, to ze tym zeksym jes już u wôs szlus!
– Co gôdocie?
– Kurwa! – mrónkła pod kicholym ta dziołcha – MYŚLAŁACH, IŻE WE WASZYCH LATACH TO JUŻ ZE TYM ZEKSYM MÔCIE... SZLUS!
– Co padocie? Szlus! Ja? – spytôł sie starzik. – Nó, to wiela jeżech winowaty? Wiela musza zapłacić?
sobota, 26 października 2013
Jedyn dakel...
We jednym mółdnym cajtóngu pokôzało sie łogłoszyni, iże policyjô zuchtô, chledô za ludziami do roboty. Głósiyli sie trzi blóndiny. Ale, sztela bóła ino jedna. Tameszne byamtry uzdali, co łobieróm ta jedna na dródze maluśkigo... testu.
– Paniczko, kuknijcie, sam mómy jedne zdjyńci chopa ze jejigo „profilu” na FB. Rzyknijcie nóm łó niym jak nôjwiyncyj, co łó niym miarkujecie, co wóm sie zdo, abo i niy...
– Ło, blank niy! Łón ci mô ino jedyn dakel...
Dziołsze podziynkowali, a drugô dostała te same pytani.
– Łón, wiedzóm łóni, mô ino jedyn ... dakel!
Ta tyż łodciepli. I terôzki prziszła raja na trzeciô frela.
– Rzyknijcie nóm paniczko jak nôjwiyncyj ło tym chopie ino na gróncie jejigo zdjyńciô.
– Tyn chop nosi „szkła kontaktowe”.
Ta kómisyjô kukła tak na nia festelnie zadziwiónô. Kuknyli do papiórów, richtik.
– Nó, tóż fajniście. Sómeście paniczko przijimanô do roboty! Ale rzyknijcie nóm jesce na łostatek, jakeście to paniczko wypokopiyli?
– Anó, to bóło ganc ajnfach. Tyn chop mô te moderne „szkła kontaktowe”, bo niy moge nosić bryli...
– A to skuli czego?
– Nó, jakóż to skuli czego? Nó, bo łón mô ino... jedyn dakel!
– Paniczko, kuknijcie, sam mómy jedne zdjyńci chopa ze jejigo „profilu” na FB. Rzyknijcie nóm łó niym jak nôjwiyncyj, co łó niym miarkujecie, co wóm sie zdo, abo i niy...
– Ło, blank niy! Łón ci mô ino jedyn dakel...
Dziołsze podziynkowali, a drugô dostała te same pytani.
– Łón, wiedzóm łóni, mô ino jedyn ... dakel!
Ta tyż łodciepli. I terôzki prziszła raja na trzeciô frela.
– Rzyknijcie nóm paniczko jak nôjwiyncyj ło tym chopie ino na gróncie jejigo zdjyńciô.
– Tyn chop nosi „szkła kontaktowe”.
Ta kómisyjô kukła tak na nia festelnie zadziwiónô. Kuknyli do papiórów, richtik.
– Nó, tóż fajniście. Sómeście paniczko przijimanô do roboty! Ale rzyknijcie nóm jesce na łostatek, jakeście to paniczko wypokopiyli?
– Anó, to bóło ganc ajnfach. Tyn chop mô te moderne „szkła kontaktowe”, bo niy moge nosić bryli...
– A to skuli czego?
– Nó, jakóż to skuli czego? Nó, bo łón mô ino... jedyn dakel!
piątek, 25 października 2013
Juzaś goldfisza....
Trzech kamratów chycióło ci gryfnô goldfisza, złoto rybka. Ta fisza, jak to ci łóne majóm we zwyku, rzóńdzi:
– Puście mie chopy, a spôłnia kôżdymu swôs po trzi winsze, tzri życzyni.
Chopy deczko pomedikowali, i po jakimsik łoka mrziku pedzieli – dobra!
Piyrszy se zawinszowôł:
– Jô, to bych kciôł mieć fajnistô chałpa we Biyszczadach, ku tymu kónto we banku na jakesik 10 mln dularów i szwarnô, szykownô baba.
Ta fisza na to:
– Fertik, môsz!
Drugi juzaś sie zawinszowôł:
– A jô kciôłbych mieć udziôły we jakimsik srogim, miyndzynarodowym kóncyrnie, szumny, ekskluziwny restourant we mitelpónkcie, cyntróm stólicy i przinôjmnij dwie mulatiny...
Na to juzaś ta fisza:
– Fertik, môsz!
Tyn trzeci fric dosik dugo medikuje i po pôruch minutkach napoczynô wymiyniać:
– A jô, to bych kciôł, coby moja lewô graca łobrôcała sie sztyjc nad mojóm palicóm, prawô graca coby sie gibała, fómlowała na zdel, wzduż ciała, a gowa coby mi sztyjc i jednym ciyngym kolybała sie do przodku i do zadku.
– Moga ci to zbajstlować – pado na to ta goldfisza – ale jeżeś tego isty, co ty kcesz? Wiysz, môsz przeca trzi winszbildy i mogesz prosić ło wszyjsko.
– Ja, jeżech blank isty, blank pewny coby mi moja lewô graca łobrôcała sie sztyjc nad mojóm palicóm, prawô graca coby sie gibała, fómlowała na zdel, wzduż ciała, a gowa coby mi sztyjc i jednym ciyngym kolybała sie do przodku i do zadku.
Ta fisza ino plaskła łogónym ło woda i już, fertik.
Tak jakosik po roku kamraty juzaś sie trefiajóm i napoczynajóm łozprawiać:
– Chopy, jes stopieróńsko zajebiście! – gôdô piyrszy. – Cicho, ruła, dobrô, szwarnô babeczka, a jô żyja ino ze procyntów...
– A jô, chopy, móm fol pijyndzy, jeżech prezesym zarzóndu i kôżdydziyń dupcza sie ze dwióma mulatinami, szykownistymi babskimi krojcóngami.
Trzeci śnich styrcy wele, fómluje swojimi gracami i beble:
– Kurwa..., jôch cheba blank źle se łobrôł!
– Puście mie chopy, a spôłnia kôżdymu swôs po trzi winsze, tzri życzyni.
Chopy deczko pomedikowali, i po jakimsik łoka mrziku pedzieli – dobra!
Piyrszy se zawinszowôł:
– Jô, to bych kciôł mieć fajnistô chałpa we Biyszczadach, ku tymu kónto we banku na jakesik 10 mln dularów i szwarnô, szykownô baba.
Ta fisza na to:
– Fertik, môsz!
Drugi juzaś sie zawinszowôł:
– A jô kciôłbych mieć udziôły we jakimsik srogim, miyndzynarodowym kóncyrnie, szumny, ekskluziwny restourant we mitelpónkcie, cyntróm stólicy i przinôjmnij dwie mulatiny...
Na to juzaś ta fisza:
– Fertik, môsz!
Tyn trzeci fric dosik dugo medikuje i po pôruch minutkach napoczynô wymiyniać:
– A jô, to bych kciôł, coby moja lewô graca łobrôcała sie sztyjc nad mojóm palicóm, prawô graca coby sie gibała, fómlowała na zdel, wzduż ciała, a gowa coby mi sztyjc i jednym ciyngym kolybała sie do przodku i do zadku.
– Moga ci to zbajstlować – pado na to ta goldfisza – ale jeżeś tego isty, co ty kcesz? Wiysz, môsz przeca trzi winszbildy i mogesz prosić ło wszyjsko.
– Ja, jeżech blank isty, blank pewny coby mi moja lewô graca łobrôcała sie sztyjc nad mojóm palicóm, prawô graca coby sie gibała, fómlowała na zdel, wzduż ciała, a gowa coby mi sztyjc i jednym ciyngym kolybała sie do przodku i do zadku.
Ta fisza ino plaskła łogónym ło woda i już, fertik.
Tak jakosik po roku kamraty juzaś sie trefiajóm i napoczynajóm łozprawiać:
– Chopy, jes stopieróńsko zajebiście! – gôdô piyrszy. – Cicho, ruła, dobrô, szwarnô babeczka, a jô żyja ino ze procyntów...
– A jô, chopy, móm fol pijyndzy, jeżech prezesym zarzóndu i kôżdydziyń dupcza sie ze dwióma mulatinami, szykownistymi babskimi krojcóngami.
Trzeci śnich styrcy wele, fómluje swojimi gracami i beble:
– Kurwa..., jôch cheba blank źle se łobrôł!
czwartek, 24 października 2013
Grunwald...
Rółzczasu siedziała sie jedna babeczka ze rułóm dóma, kiej łorôz usłyszała glinganie przi dźwiyrzach. Łozewrziła dźwiyrze a sam kóchanek ze blumami. We łoka mrziku bieróm sie do tyj babsko-chopskij roboty, już karycóm sie do prykola, kiej tu nôgle juzaś glinganie do dźwiyrzy.
– Wartko, wlazuj czowieku, skukej sie do kuchyni, bo to pewnikym mój chop sie przikotasiół.
Tyn absztyfikant gibko pozbiyrôł swoji bambetle i śmietnół do tyj kuchyni.
Ta babeczka łozewrziła dźwiyrze, ale pokôzało sie, iże to jesce inkszy kóchanek, inkszy fric. Tak samo gibko i terôzki wziyni sie do roboty, i juzaś ci glinganie do dźwiyrzy..
– Jezderkusie! Skukej sie gibym we naszym badyzimrze, bo to terôzki już pewnikym jes mój chop! – wrzescy wystrachano baba.
Baba juzaś łozewrziła dźwiyrza, jednakowóż pokôzało sie i terôzki, co to trzeci gach, kónkubynt. I jak skorzij, tyn kóchanek napocznół sie w te giby dobiyrać do tyj niy jejigo baby, kiej sam nôgle usłyszeli szkyrtanie klucza we zómku...
– Jezderkusie, terôzki to na zicher jes ci mój chopecek! – wrzeskła ta baba na fest wystrachanô.
A, iże nie miała już kaj skukać tego swojigo trzecigo frica wrzeskła ino, coby wartko wlazowôł do starucnego rynsztónku, zbróji we antryju. Jeji richticzny chop po lekuśku łozewrził dźwiyrze i napocznół podyjzdrzliwie kukać bele kaj, zaziyrać naobkoło po côłkim pomiyszkaniu. Łorôz ci ze kuchyni wylôz jakisik fric i rzóńdzi:
– Wiedzóm łóni, wasz kocher jes już ci sprawióny, a rechnóng poślymy bez poczta.
Zatym pitnół tak wartko, aże sie za niym kurzóło.
Bez dugszô kwilka bóło cicho. Wtynczôs ze badycimra wylôz juzaś jedyn chop i rzykô:
– Wszyjske kokotki jużech do porzóndku narychtowôł, a rechnóng poślymy bez poczta.
I tyż jeszcze gibcij niźli tyn piyrszy – pitnół ze chałpy.
Ale tyż łostatni absztyfikant siedziôł skukany we tyj zbróji i blank niy poradziół wypokopić, co tyż to miôłby ze sia zrobić. Po jakisik pôruch minutkach napoczło we chałpie festelnie dudnić i zgrzipieć. Rółz, drugi, trzeci i łorôz pokôzała sie póstać we zbróji, we rynsztónku i pedziała:
– A ku Grunwaldowi to kaj sam sie idzie?
– Wartko, wlazuj czowieku, skukej sie do kuchyni, bo to pewnikym mój chop sie przikotasiół.
Tyn absztyfikant gibko pozbiyrôł swoji bambetle i śmietnół do tyj kuchyni.
Ta babeczka łozewrziła dźwiyrze, ale pokôzało sie, iże to jesce inkszy kóchanek, inkszy fric. Tak samo gibko i terôzki wziyni sie do roboty, i juzaś ci glinganie do dźwiyrzy..
– Jezderkusie! Skukej sie gibym we naszym badyzimrze, bo to terôzki już pewnikym jes mój chop! – wrzescy wystrachano baba.
Baba juzaś łozewrziła dźwiyrza, jednakowóż pokôzało sie i terôzki, co to trzeci gach, kónkubynt. I jak skorzij, tyn kóchanek napocznół sie w te giby dobiyrać do tyj niy jejigo baby, kiej sam nôgle usłyszeli szkyrtanie klucza we zómku...
– Jezderkusie, terôzki to na zicher jes ci mój chopecek! – wrzeskła ta baba na fest wystrachanô.
A, iże nie miała już kaj skukać tego swojigo trzecigo frica wrzeskła ino, coby wartko wlazowôł do starucnego rynsztónku, zbróji we antryju. Jeji richticzny chop po lekuśku łozewrził dźwiyrze i napocznół podyjzdrzliwie kukać bele kaj, zaziyrać naobkoło po côłkim pomiyszkaniu. Łorôz ci ze kuchyni wylôz jakisik fric i rzóńdzi:
– Wiedzóm łóni, wasz kocher jes już ci sprawióny, a rechnóng poślymy bez poczta.
Zatym pitnół tak wartko, aże sie za niym kurzóło.
Bez dugszô kwilka bóło cicho. Wtynczôs ze badycimra wylôz juzaś jedyn chop i rzykô:
– Wszyjske kokotki jużech do porzóndku narychtowôł, a rechnóng poślymy bez poczta.
I tyż jeszcze gibcij niźli tyn piyrszy – pitnół ze chałpy.
Ale tyż łostatni absztyfikant siedziôł skukany we tyj zbróji i blank niy poradziół wypokopić, co tyż to miôłby ze sia zrobić. Po jakisik pôruch minutkach napoczło we chałpie festelnie dudnić i zgrzipieć. Rółz, drugi, trzeci i łorôz pokôzała sie póstać we zbróji, we rynsztónku i pedziała:
– A ku Grunwaldowi to kaj sam sie idzie?
środa, 23 października 2013
Ciyrpiyntnik...
Rółzczasu jedna baba przikludziyła sie do niyba, stanóła przed łobliczym świyntego Pyjtra i pytô sie ło swojigo chopecka, kiery zemrził jakiesik śtyry lata tymu nazôd.
– A jak sie tyn twój chop mianowôł? – pytô św. Pyjter.
– Anó Jorg, Jorguś Kozidupa.
Świynty Pyjter zuchtô tak we tych swojich papiórach, ale niy poradzi tego istnego znôjść.
– A bół ci łón na isto pobóżny? Chodziół do kościoła?
– Ja, nó dyć, bół. Kôżdô niydziela deptalichmy do kupy do kościoła.
– Nó, dobra, szukóm pod „pobóżny”! – pedziôł świynty Pyjter.
Sznupie tak, zuchtô, ale tyż niy poradzi tego chopa znôjść.
– Tyn wasz chopecek na zicher zemrził, bo jô go na isto niy poradza samtukej we mojich papiórach znôjść.
– Nó, świynty Pyjtrze! Byli my ze sia bez piyńćdziesiónt lôt ze sia do kupy, tóż tyż gynał miarkuja, iże łón na zicher umrził. – łodrzykô baba.
– Nó, tóż gôdejcie tak zarôzki! Piyńćdziesiónt lôt do kupy, tóż tyż musza go szukać pod... CIYRPIYNTNIKÓMA!
– A jak sie tyn twój chop mianowôł? – pytô św. Pyjter.
– Anó Jorg, Jorguś Kozidupa.
Świynty Pyjter zuchtô tak we tych swojich papiórach, ale niy poradzi tego istnego znôjść.
– A bół ci łón na isto pobóżny? Chodziół do kościoła?
– Ja, nó dyć, bół. Kôżdô niydziela deptalichmy do kupy do kościoła.
– Nó, dobra, szukóm pod „pobóżny”! – pedziôł świynty Pyjter.
Sznupie tak, zuchtô, ale tyż niy poradzi tego chopa znôjść.
– Tyn wasz chopecek na zicher zemrził, bo jô go na isto niy poradza samtukej we mojich papiórach znôjść.
– Nó, świynty Pyjtrze! Byli my ze sia bez piyńćdziesiónt lôt ze sia do kupy, tóż tyż gynał miarkuja, iże łón na zicher umrził. – łodrzykô baba.
– Nó, tóż gôdejcie tak zarôzki! Piyńćdziesiónt lôt do kupy, tóż tyż musza go szukać pod... CIYRPIYNTNIKÓMA!
wtorek, 22 października 2013
Akordjón abo cija
Kciôłbych sam dzisiôj ździebko poberać ło akordjónie lebo – jak ci to inksze mianujóm – ło ciji. We Polsce na tyn akordjón to roztomajcie kukali. Kole tych, kierzy festelnie majóm radzi tyn insztrumynt sóm i take, kierzy miyniom, co na niym ino sztuchocze abo lajermany grajóm. Ale tyn ci insztrumynt (roztomajte jego zorty) jes terôzki corôzki barzij widziany i wywołany. Razinku akordjón łozbrzmiywô już łod gryfnych lôt i to łod Paryża do Moskwy, łod Miymiec aże do Urugwaju. I, chocia sprawiyli go we XIX wiyku, to wandluje sie łón jesce łod takigo ci starożytnigo chińskigo „sheng” (u Japońcykow mianowany „shô”) uznôwany za nôjstarszyjszy insztrumynt we côłkim świycie; nó, rachuje sie łón, jes stary już 3000 lôt. Fto miyni, iże jes inakszij, sfornie musi dać prawie, co jes festnie podany akordjón do jorganów.
Akordjón przinôleżi do familije „aerofonów”, znacy insztrumyntów we kierych klang powstôwo ze luftu dmuchanygo do piscôłek. Ze tym ci chińskim „shengiem” kupluje go dobraczyna: to sóm – jak to móndroki godajóm – „stroiki przelotowe” we kierych klang idzie erbnóńć i jak sie dmuchô, i jak sie wdychô luft nazôd. We akordjónie efyj jes tyn sóm przi łozciónganiu i na ścionganiu miecha. Zarôzki na napoczniyńciu XIX wiyka zbajstlowali ludzie mocka podanych insztrumyntow. Nôjprzodzij bół taki prastarzik dzisiyjszygo akordjónu – „eolina” i „aura” tak dzisiyjsze organki, dzisiyjszô móndharmónika. Miano akordjón (łod „accordion”) łopatyntowali we 1829 roku we Wiydniu Cyrill Damian i jejigo dwiuch synków; szło grać „akordami”. Bóło jesce moc inkszych zortów tego insztrumyntu, choby tako szejśćkanciatô „concertina” Carla Fridriha Uhliga (ze 1834 roka) i niyskorzij jesce Anglika Charles’a Wheatstone’a. Jesce skorzij boła „physhamonika” Austrijôka Antona Haeckla (we 1818 roku) abo tyż jesce tako „flutina” Pichenot’a Jeune’a ze 1831 roka.
Akordjon (po naszymu cija) chnetki tyż bół moc wywołany we Francji kaj zbajstlowali piyrsze koncyrty na tych insztrumyntach. We drugij połówie XIX wiyka powstôł ci tyż piyrszy werk akordjónowy we italijóńskim Castelfidardo, kaj do dzisiôj bajstlujóm roztomajte konkursy akordjónistów (tak, jak i we miymieckim Klingenthal, kaj tyż sprawiali te insztrumynty). Nôjbarzij mieli te cije radzi Ruskie. U nich produkcjô napoczła sie we Tule, we tym ci miyście „samowarów”. Jedna ze zortów ciji mianowali „bajanym”. Jes tyż jesce inkszô zorta, myńszy łod akordjóna – „bandeon”, kiery jes skuplowany ze jednym takim muzykantym Astorym Piazzollom, i kiery pokôzôł sie nôjprzodzij we Americe Połedniowyj. Boła ci tyż jesce tako harmónijô pyndalowô (miała miechy deptane szłapami nikej we „fisharmóniji” a kierô idzie jesce do dzisiôj trefić kajsik na Mazowszu). Trza sam jesce dopedzieć, co byli dwie gróntne zorty tego insztrumyntu: „harmonia” ze klawiaturóm kneflowóm (naszô ślónskô kneflówka) i akordjón ze tastaturóm podanóm na klawiyr. I te wszyjskie akordjóny, harmónije, kneflówki abo i ruskie jesce „harmoszki” byli do naszych podłych (prostych) ludzi, dlô tego miyjskigo folkloru. Boczycie take śpiywki: warszawsko – „Harmonia z cicha na trzy czwarte rżnie...” abo naszô ślónskô –„Mody bółtsman akordjónym grô ...”. A mie jesce sie belónce i tako śpiywka:
„Humor, zdrówie môsz? Inkszym rzyknij to!
Toć ta kwilka krótko jest.
Kabzy prózne sóm – ale cyja grô,
Zawdy snami śpiywej fest.”
A harmoszki ranżyrowali po wsiach, po dziydzinach jesce przed wojnóm a i po wojnie tyż do kupy ze ruskimi wojôkami, tymi zeza Buga, dlô kierych to na isto bół insztrument, kiery mieli nôjbarzij rade. Fest tyż ci poradziyła ta szykownô harmóniô, sztramski akordjón lebo cija uciechy dać samtyjszym ludzióm na tym naszym Ślónsku, kaj już łod dôwna fóngujóm roztomajte kapele akordjónowe.
He, he ... byli tyż i wice ło harmóniji cy akordjónie. Na przimier:
Jak idzie rozeznować akordjón łod kota?
– Anó, ino po wercie, po cynie. Bo kiej sie i akordjón i kota naciś, to wydowajóm tyn sóm klang !
Abo jesce inkszy:
Po cym idzie poznać „dżentelmena”, takigo ci moreśnego chopa?
– Dżyntylmyn, to chop, kiery poradzi grać na ciji ale tego przi ludziach niy robi!
I to by możno niy bół terôzki nôjlepszyjszy wic, bo wiela, wiela ludzi mô tyn akordjón, ta cija rade.
Akordjón przinôleżi do familije „aerofonów”, znacy insztrumyntów we kierych klang powstôwo ze luftu dmuchanygo do piscôłek. Ze tym ci chińskim „shengiem” kupluje go dobraczyna: to sóm – jak to móndroki godajóm – „stroiki przelotowe” we kierych klang idzie erbnóńć i jak sie dmuchô, i jak sie wdychô luft nazôd. We akordjónie efyj jes tyn sóm przi łozciónganiu i na ścionganiu miecha. Zarôzki na napoczniyńciu XIX wiyka zbajstlowali ludzie mocka podanych insztrumyntow. Nôjprzodzij bół taki prastarzik dzisiyjszygo akordjónu – „eolina” i „aura” tak dzisiyjsze organki, dzisiyjszô móndharmónika. Miano akordjón (łod „accordion”) łopatyntowali we 1829 roku we Wiydniu Cyrill Damian i jejigo dwiuch synków; szło grać „akordami”. Bóło jesce moc inkszych zortów tego insztrumyntu, choby tako szejśćkanciatô „concertina” Carla Fridriha Uhliga (ze 1834 roka) i niyskorzij jesce Anglika Charles’a Wheatstone’a. Jesce skorzij boła „physhamonika” Austrijôka Antona Haeckla (we 1818 roku) abo tyż jesce tako „flutina” Pichenot’a Jeune’a ze 1831 roka.
Akordjon (po naszymu cija) chnetki tyż bół moc wywołany we Francji kaj zbajstlowali piyrsze koncyrty na tych insztrumyntach. We drugij połówie XIX wiyka powstôł ci tyż piyrszy werk akordjónowy we italijóńskim Castelfidardo, kaj do dzisiôj bajstlujóm roztomajte konkursy akordjónistów (tak, jak i we miymieckim Klingenthal, kaj tyż sprawiali te insztrumynty). Nôjbarzij mieli te cije radzi Ruskie. U nich produkcjô napoczła sie we Tule, we tym ci miyście „samowarów”. Jedna ze zortów ciji mianowali „bajanym”. Jes tyż jesce inkszô zorta, myńszy łod akordjóna – „bandeon”, kiery jes skuplowany ze jednym takim muzykantym Astorym Piazzollom, i kiery pokôzôł sie nôjprzodzij we Americe Połedniowyj. Boła ci tyż jesce tako harmónijô pyndalowô (miała miechy deptane szłapami nikej we „fisharmóniji” a kierô idzie jesce do dzisiôj trefić kajsik na Mazowszu). Trza sam jesce dopedzieć, co byli dwie gróntne zorty tego insztrumyntu: „harmonia” ze klawiaturóm kneflowóm (naszô ślónskô kneflówka) i akordjón ze tastaturóm podanóm na klawiyr. I te wszyjskie akordjóny, harmónije, kneflówki abo i ruskie jesce „harmoszki” byli do naszych podłych (prostych) ludzi, dlô tego miyjskigo folkloru. Boczycie take śpiywki: warszawsko – „Harmonia z cicha na trzy czwarte rżnie...” abo naszô ślónskô –„Mody bółtsman akordjónym grô ...”. A mie jesce sie belónce i tako śpiywka:
„Humor, zdrówie môsz? Inkszym rzyknij to!
Toć ta kwilka krótko jest.
Kabzy prózne sóm – ale cyja grô,
Zawdy snami śpiywej fest.”
A harmoszki ranżyrowali po wsiach, po dziydzinach jesce przed wojnóm a i po wojnie tyż do kupy ze ruskimi wojôkami, tymi zeza Buga, dlô kierych to na isto bół insztrument, kiery mieli nôjbarzij rade. Fest tyż ci poradziyła ta szykownô harmóniô, sztramski akordjón lebo cija uciechy dać samtyjszym ludzióm na tym naszym Ślónsku, kaj już łod dôwna fóngujóm roztomajte kapele akordjónowe.
He, he ... byli tyż i wice ło harmóniji cy akordjónie. Na przimier:
Jak idzie rozeznować akordjón łod kota?
– Anó, ino po wercie, po cynie. Bo kiej sie i akordjón i kota naciś, to wydowajóm tyn sóm klang !
Abo jesce inkszy:
Po cym idzie poznać „dżentelmena”, takigo ci moreśnego chopa?
– Dżyntylmyn, to chop, kiery poradzi grać na ciji ale tego przi ludziach niy robi!
I to by możno niy bół terôzki nôjlepszyjszy wic, bo wiela, wiela ludzi mô tyn akordjón, ta cija rade.
poniedziałek, 21 października 2013
Zamlóng wiców...
Mamulka pytô swojigo synka:
– Synecku, a môsz ty można jakosik utropa, problyma ze narkotykóma, ja?
– Niy, niy mamulko! Biera mobilniok, glingóm i... móm!
***
- Jestem dobrą kobietą. Na przykład wczoraj rano dałam żulowi 10 złotych.
- A co na to mąż?
- Krzywił się, że mało, ale podziękował.
Jeżech dobróm, festelnie poćciwóm kobiytóm. Na tyn przikłôd wczorej ło szaroku dałach jednymu łożyrokowi 10 złocioków.
***
Łóna:
– Wiysz, zeks to dziepiyro po żyniaczce!
Łón:
– Nó, tóż dej znać jak sie .... wydôsz! Glingnij dó mie!
***
Eźli baba po piyńćdziesióntke moge sie chopowi podobać?
– Ja, ja... Ale po secie jesce barzij!
***
Śzwigerfater mô być łoperówany bez swojigo ziyńcioszka. Jeszcze skorzij narkółzy gôdô dó niygo:
– Dej pozór! Postarej sie festelnie, bo jak jo bych bez cufal świtnół, to moja staro przekludzi sie do wôs!
***
Wrôcô naprany chop nieskoro we nocy do dóm. Łozewrził dźwiyrze i spomiarkowôł, iże jego baba styrcy we antryju ze nudelkulóm w gracy a świekra ze srogim zielaznym tiglikiym. Deczko go sztopło, ale rzóńdzi:
– Mogecie pójńść już spać... blank jô niy móm dzisiôj głódu!
***
Wiysz... móm ci jô caułbrownygo chopeczka. Niy słepie, niy kurzi, niy piere mie i dziecek, niy zdrôdzô mie. Ku tymu blank ci go niy interesjyrujóm fusbalszpile... nó, i niy żałuje mi pijyndzy – gôdo jedna Yma do drugij.
– Te, a dôwno to tego twojigo chopa sparaliżowało?
***
Wlazuje naprany chop do chałpy, zicnół sie przi tiszu, piere gracóm we blat i wrzescy:
– Nó, rzyknijcie mi, fto sam we tyj chałpie... rzóńdzi, fta sam reskiyruje tym bajzlym?
– My, łobie! – wrzeskły tyż wrółz jego baba i świekra.
– Nó, to mi klapuje! Mogecie sie dalszij reskiyrować, boch dzisiôj przsłepôł côłki geltak!
***
– Ło sto diosków, blankech sie dzisiôj niy wyspôł...
– A prziczyna?
– Prziczyna tyż sie pewnikiym niy wyspała.
– Synecku, a môsz ty można jakosik utropa, problyma ze narkotykóma, ja?
– Niy, niy mamulko! Biera mobilniok, glingóm i... móm!
***
- Jestem dobrą kobietą. Na przykład wczoraj rano dałam żulowi 10 złotych.
- A co na to mąż?
- Krzywił się, że mało, ale podziękował.
Jeżech dobróm, festelnie poćciwóm kobiytóm. Na tyn przikłôd wczorej ło szaroku dałach jednymu łożyrokowi 10 złocioków.
***
Łóna:
– Wiysz, zeks to dziepiyro po żyniaczce!
Łón:
– Nó, tóż dej znać jak sie .... wydôsz! Glingnij dó mie!
***
Eźli baba po piyńćdziesióntke moge sie chopowi podobać?
– Ja, ja... Ale po secie jesce barzij!
***
Śzwigerfater mô być łoperówany bez swojigo ziyńcioszka. Jeszcze skorzij narkółzy gôdô dó niygo:
– Dej pozór! Postarej sie festelnie, bo jak jo bych bez cufal świtnół, to moja staro przekludzi sie do wôs!
***
Wrôcô naprany chop nieskoro we nocy do dóm. Łozewrził dźwiyrze i spomiarkowôł, iże jego baba styrcy we antryju ze nudelkulóm w gracy a świekra ze srogim zielaznym tiglikiym. Deczko go sztopło, ale rzóńdzi:
– Mogecie pójńść już spać... blank jô niy móm dzisiôj głódu!
***
Wiysz... móm ci jô caułbrownygo chopeczka. Niy słepie, niy kurzi, niy piere mie i dziecek, niy zdrôdzô mie. Ku tymu blank ci go niy interesjyrujóm fusbalszpile... nó, i niy żałuje mi pijyndzy – gôdo jedna Yma do drugij.
– Te, a dôwno to tego twojigo chopa sparaliżowało?
***
Wlazuje naprany chop do chałpy, zicnół sie przi tiszu, piere gracóm we blat i wrzescy:
– Nó, rzyknijcie mi, fto sam we tyj chałpie... rzóńdzi, fta sam reskiyruje tym bajzlym?
– My, łobie! – wrzeskły tyż wrółz jego baba i świekra.
– Nó, to mi klapuje! Mogecie sie dalszij reskiyrować, boch dzisiôj przsłepôł côłki geltak!
***
– Ło sto diosków, blankech sie dzisiôj niy wyspôł...
– A prziczyna?
– Prziczyna tyż sie pewnikiym niy wyspała.
sobota, 19 października 2013
Wsiowy CBŚ...
Łoddziôł terynowy CBŚ kajsik we Biyszczadach, glingô telefółn:
– Suchóm, suchóm...
– A witóm wôs panoczku gryfnie... kciôłech ino pedzieć tela, iże Jóntek Kozidupa dekuje we kopińcu drzewa... marihuana...
– A, dziynkujymy wóm za doniysiynie, za podesranie Jóntka Kozidupy, chnetki sie tyż tym zijimómy.
Na drugi dziyń pokôzali sie na placu u Jóntka pragliwe zynsacyji agynty CBŚ, łozwalyli côłki kopiniec i napoczli rómbać ciupać kôżdy kónsek drywna na 3-4 tajle. Nale, narkotikóm jednakowóż niy znodli. Wymamrali pod fusikskami do Jóntka, kiery jim sie prziglóndôł ze zadziwiyniym, jakiesik „przepraszam” i pojechali nazôd. Jóntek blank niy poradziół spokopić, co tyż to sie stanóło kiej łorôz glingo telefółn.
– Suchóm!
– Anó, pyrsk Jóntek ... to jô Hajna. Byli u cia chopce ze tego CBŚ?
– Anó, byli... jakesik pora minutek tymu nazôd pojechali...
– A drzewa ci narómbali?
– Anó, narómbali...
– Nó, tóż winszuja ci wszyjskigo nôjlepszyjszego skuli twojigo... gyburstaku!
– Suchóm, suchóm...
– A witóm wôs panoczku gryfnie... kciôłech ino pedzieć tela, iże Jóntek Kozidupa dekuje we kopińcu drzewa... marihuana...
– A, dziynkujymy wóm za doniysiynie, za podesranie Jóntka Kozidupy, chnetki sie tyż tym zijimómy.
Na drugi dziyń pokôzali sie na placu u Jóntka pragliwe zynsacyji agynty CBŚ, łozwalyli côłki kopiniec i napoczli rómbać ciupać kôżdy kónsek drywna na 3-4 tajle. Nale, narkotikóm jednakowóż niy znodli. Wymamrali pod fusikskami do Jóntka, kiery jim sie prziglóndôł ze zadziwiyniym, jakiesik „przepraszam” i pojechali nazôd. Jóntek blank niy poradziół spokopić, co tyż to sie stanóło kiej łorôz glingo telefółn.
– Suchóm!
– Anó, pyrsk Jóntek ... to jô Hajna. Byli u cia chopce ze tego CBŚ?
– Anó, byli... jakesik pora minutek tymu nazôd pojechali...
– A drzewa ci narómbali?
– Anó, narómbali...
– Nó, tóż winszuja ci wszyjskigo nôjlepszyjszego skuli twojigo... gyburstaku!
piątek, 18 października 2013
Przepómniałach jajec...
Rółzczasu jedna starecka wrôcô sie ze sprawónków, wlazuje do siyni, stowo przed windóm i drikuje knefel... Po jakimsik łoka mrziku przifilowała szkartka ze informacyjóm, wycióngô ze taśki bryle, czytô: „Winda niy fónguje!”
Zdeszperówanô wlazuje polekuśku po słodach ze ciynżkimi tasiami na 9 sztok.
Kiej już stanóła przed dźwiyrzami swojigo pomiyszkaniô, merkła modego chopa we kapudroku.
– Witóm gryfnie – zagôdôł karlus. – Kcielibyście starecko cosik łoboczyć?
– A co bych to miała łoglóndać panoczku? – spytała zmôchanô starecka.
– Aaa, to bydzie niyspodziônka.
– Nó, dobra, pokôżcie, co tam môcie!
Karlus po lekuśku łozknółtlowôł gurt ze tego swojigo kapudroka i takim rozparzistym ruchym szibnół, łotwar tyn swój mantel. Starecka tak zaziyrô dobrô kwilka, filuje na niygo ze wiyrchu na dół i łorôz wrzescy:
– Ło kurwa! Blankech przepómniała jajec kupić!
Zdeszperówanô wlazuje polekuśku po słodach ze ciynżkimi tasiami na 9 sztok.
Kiej już stanóła przed dźwiyrzami swojigo pomiyszkaniô, merkła modego chopa we kapudroku.
– Witóm gryfnie – zagôdôł karlus. – Kcielibyście starecko cosik łoboczyć?
– A co bych to miała łoglóndać panoczku? – spytała zmôchanô starecka.
– Aaa, to bydzie niyspodziônka.
– Nó, dobra, pokôżcie, co tam môcie!
Karlus po lekuśku łozknółtlowôł gurt ze tego swojigo kapudroka i takim rozparzistym ruchym szibnół, łotwar tyn swój mantel. Starecka tak zaziyrô dobrô kwilka, filuje na niygo ze wiyrchu na dół i łorôz wrzescy:
– Ło kurwa! Blankech przepómniała jajec kupić!
czwartek, 17 października 2013
Wiyjskô parafijô...
Dochtór gôdô do pacijynta:
– Nó, nó, sómeście panoczku zdrowy jak byk! Wszyjske wyniki łobadaniô sóm do porzóndku! Ze zeksym tyż miarkuja panoczku niy môcie utropy, prôwda?
– Nó, tak możno trzi razy do tydnia, to se dogodza. – łodrzykô pacijynt.
– Trzi razy do tydnia ino? Ze waszóm panoczku kóndycyjóm to i trzi razy kôżdydziyń byście pewnikiym poradziyli, prôwda?
– Nó, ja, pewnikiym ja, ale pón dochtór wiedzóm, jakô jes dólô farorza na wiyjskij parafiji...
– Nó, nó, sómeście panoczku zdrowy jak byk! Wszyjske wyniki łobadaniô sóm do porzóndku! Ze zeksym tyż miarkuja panoczku niy môcie utropy, prôwda?
– Nó, tak możno trzi razy do tydnia, to se dogodza. – łodrzykô pacijynt.
– Trzi razy do tydnia ino? Ze waszóm panoczku kóndycyjóm to i trzi razy kôżdydziyń byście pewnikiym poradziyli, prôwda?
– Nó, ja, pewnikiym ja, ale pón dochtór wiedzóm, jakô jes dólô farorza na wiyjskij parafiji...
środa, 16 października 2013
Wiela jes we wercie...
Szumnie, galancie łobleczónô baba wlazła do takigo ci niyceskowego, „ekskluziwnygo” zalónu Opla. Na doczkaniu spodobôła jij sie szykownistô, czôrno, glancowanô Omega. Pojstrzód szuszczyniô klimy i cichuśkij muzyki we tym zalónie podlazła ku tymu autokowi. Łozewrziła jego dźwiyrze i nachylóła sie deczko, przigibała sie nad zeslym dekniyntym czôrnóm, miyntkóm skóróm. Kiej tak opaternie dotkła tyj skóry, nôgle... niyspodziónie pierdła ci sakramyncko! Wyrazito zgańbiónô, wartko sie wyprościóła i łobrócióła sie, coby sprôwdzić eźli tego ftosik niy usłyszôł. Pokôzało sie, iże bez côłki czô blank za jeji plecóma stôł przedowacz ze tego zalónu.
– A we czym, paniczko, moga wóm spómóc? – spytôł tyn istny ze grobowóm fresóm.
Baba wartko ciepła pytani, coby zamaskiyrówać te pierdniyńcie:
– A wiela jes we wercie tyn sam autok?
– Paniczko, eźli łóni pierdli ino skuli tego, coście tyknyli tyn autok, to kiej usłyszycie, paniczko, wiela łón jes we wercie – to pewnikiym paniczko sie zesrôcie!
– A we czym, paniczko, moga wóm spómóc? – spytôł tyn istny ze grobowóm fresóm.
Baba wartko ciepła pytani, coby zamaskiyrówać te pierdniyńcie:
– A wiela jes we wercie tyn sam autok?
– Paniczko, eźli łóni pierdli ino skuli tego, coście tyknyli tyn autok, to kiej usłyszycie, paniczko, wiela łón jes we wercie – to pewnikiym paniczko sie zesrôcie!
wtorek, 15 października 2013
We Africe...
Trzech starych kamratów bez côłke życie szporowało, zbiyrało pijóndze, coby chocia rółz we życiu wykludzić sie na ausflug do Afriki, do Kenii. Ćkali suchy chlyb, popijali wodóm, i na łostatku uzbiyrali, nasztaplowali wiela potrza i wrółz wykludziyli sie do tyj Afriki. Rółzczasu na łodwieczerz jedyn śnich gôdô:
– A możno bychmy tak szluknyli gorzôłecki?
Na to drugi ze tych kamratów:
– Nó, radszij...
Trzeci śnich tak sie wkurwiół i rzóńdzi:
– Tóż jô, pół życia chnet nic niy jym, niy słepia, szporuja, cobych móg sie kajsik wykludzić. Zbiyróm na to, sztapluja, cobych mie bóło stôć na wandrowanie, zwiydzanie, na te wszyjske ausflugi... A wy to kcecie wydać na gorzôła? Pierdola to! – i łobrażóny poszôł spać.
Tych dwóch jego kamratów poszło, i lajstli sie możno ze śtyry flaszecki, naprali sie jak przinôleżi i wróciyli sie nazôd do dóm. Ranô wstôwajóm, zaziyrajóm tak naobkoło, a jejich kamrata niy ma. Wylazujóm przed ta swoja kwatyra... a tam leży krokodil – srogi, spaśny, fetowny ze łozewrzitym pyskym! A ze tego pysku wystôwô gowa tego trzecigo jejich kamrata... Styrcóm tak jesce letko bamóntne po wczorejszym i na łostatku jedyn śnich gôdô:
– Na gorzôła, kurwa, tyn łoszkliwiec skómpiół, szporowôł, ale śpimiech łod Lacoste, to mu niy bóło żôl pijyndzy!
– A możno bychmy tak szluknyli gorzôłecki?
Na to drugi ze tych kamratów:
– Nó, radszij...
Trzeci śnich tak sie wkurwiół i rzóńdzi:
– Tóż jô, pół życia chnet nic niy jym, niy słepia, szporuja, cobych móg sie kajsik wykludzić. Zbiyróm na to, sztapluja, cobych mie bóło stôć na wandrowanie, zwiydzanie, na te wszyjske ausflugi... A wy to kcecie wydać na gorzôła? Pierdola to! – i łobrażóny poszôł spać.
Tych dwóch jego kamratów poszło, i lajstli sie możno ze śtyry flaszecki, naprali sie jak przinôleżi i wróciyli sie nazôd do dóm. Ranô wstôwajóm, zaziyrajóm tak naobkoło, a jejich kamrata niy ma. Wylazujóm przed ta swoja kwatyra... a tam leży krokodil – srogi, spaśny, fetowny ze łozewrzitym pyskym! A ze tego pysku wystôwô gowa tego trzecigo jejich kamrata... Styrcóm tak jesce letko bamóntne po wczorejszym i na łostatku jedyn śnich gôdô:
– Na gorzôła, kurwa, tyn łoszkliwiec skómpiół, szporowôł, ale śpimiech łod Lacoste, to mu niy bóło żôl pijyndzy!
poniedziałek, 14 października 2013
Tak wczas...
Wlazuje maluśki Hanysek na lekcyjô we szuli, ciepie pukeltasza na zol, kładzie szłapy na banka i wrzescy:
– Sieee maaaa!
Widzi to wyproszczónô i snerwowanô rechtórka i gôdô do Hanyska:
–Hanysku! Zarozinku, na szlag dźwignij ta swoja pukeltasza, wylyjź ze klasy i wlyjź rółz jesce, ale tak moreśnie, jak twój tatulek, kiej wrôcô ze roboty do dóm!
Hanysek ze spuszczónóm palicóm dźwigô swoja pukeltasza i wylazuje ze klasy. Po jakimsik łoka mrziku dźwiyrze świtniynte stopieróńsko łozewrzili sie ze hukym, a do klasy wlazuje Hanysek i wrzescy:
– Haaaa...! Kurwa! Niy spodziôłaś sie mie dzisiôj tak wczas!
– Sieee maaaa!
Widzi to wyproszczónô i snerwowanô rechtórka i gôdô do Hanyska:
–Hanysku! Zarozinku, na szlag dźwignij ta swoja pukeltasza, wylyjź ze klasy i wlyjź rółz jesce, ale tak moreśnie, jak twój tatulek, kiej wrôcô ze roboty do dóm!
Hanysek ze spuszczónóm palicóm dźwigô swoja pukeltasza i wylazuje ze klasy. Po jakimsik łoka mrziku dźwiyrze świtniynte stopieróńsko łozewrzili sie ze hukym, a do klasy wlazuje Hanysek i wrzescy:
– Haaaa...! Kurwa! Niy spodziôłaś sie mie dzisiôj tak wczas!
sobota, 12 października 2013
Śtyry sztafle łopowogi richticznego chopa...
Piyrszy sztafel łopowogi:
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi. Jego starô styrcy ze mietłóm we dźwiyrzach a chop ze rułóm sie pyto:
– Zamiatôsz samtukej abo łodfurgôsz?
Drugi sztafel łopowogi:
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi. Jego baba leży we prykolu, ale jesce niy śpi. Chop biere stołek i siadô sie wele nij a na jeji pytani:
– Co, to wszyjsko giździe mô znaczyć?
łodrzykô ze rułóm:
– Móm stopieróńsko rôd siedzieć w piyrszyj raji, kiej napocznie sie tyn côłki cyrkus!
Trzeci sztafel łopowogi:
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi. Capi łod chopa babskimi parfinami, mô ci ku tymu na kraglu ślady lipynsztiftu. A chop klepie swoja baba w rzić i rzóńdzi:
– Nó, terôzki na cia dran... twoja raja...
Szczwôrty sztafel łopowogi:
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi do kupy ze dwióma modymi, szwarnymi gryfnioczkóma . Baba styrcy łozgzukanô we dźwiyrzach a chop gôgô ze rułóm:
– Nó, starô, niy być takô, niy być świnia i rzyknij, iżeś jes mojóm szwestróm!
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi. Jego starô styrcy ze mietłóm we dźwiyrzach a chop ze rułóm sie pyto:
– Zamiatôsz samtukej abo łodfurgôsz?
Drugi sztafel łopowogi:
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi. Jego baba leży we prykolu, ale jesce niy śpi. Chop biere stołek i siadô sie wele nij a na jeji pytani:
– Co, to wszyjsko giździe mô znaczyć?
łodrzykô ze rułóm:
– Móm stopieróńsko rôd siedzieć w piyrszyj raji, kiej napocznie sie tyn côłki cyrkus!
Trzeci sztafel łopowogi:
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi. Capi łod chopa babskimi parfinami, mô ci ku tymu na kraglu ślady lipynsztiftu. A chop klepie swoja baba w rzić i rzóńdzi:
– Nó, terôzki na cia dran... twoja raja...
Szczwôrty sztafel łopowogi:
Jutrznióm, tak kajsik kole trzecij ło szaroku wrôcô naprany chop ku dómowi do kupy ze dwióma modymi, szwarnymi gryfnioczkóma . Baba styrcy łozgzukanô we dźwiyrzach a chop gôgô ze rułóm:
– Nó, starô, niy być takô, niy być świnia i rzyknij, iżeś jes mojóm szwestróm!
piątek, 11 października 2013
Mercedes...
Styrcy se policajt ze „suszarkóm”, radarym przi rańcie drógi i mierznie mu sie jak sto pierónów. Łorôz widzi, iże nadjyżdżô nowiuśki mercedes, nó tóż tyż wartko biere ta „suszarka”, mierzi i haltuje tyn autok. Ku jejigo srogimu zadziwiyniu driny, za lynkiyróm siedzi łobtargany, moc schacharzóny lómp, ftory ku tymu capiół jak belówa. Tyn policajt festelnie zdymbióły pytô:
– Kurwa! Tela lôt już robia we policyji i niy poradza sie lajstnóńć takigo mercedesa, a ty, taki łobtargany, taki schacharzóny fyrtôsz sie takim ciaćkym. Jakóż to jes myjglich?
– Anó, ganc ajnfach. Jô móm taki darek łod Pónbóczka, iże kiej najscóm glacokowi na gowa, to mu zarôzki wosy łodrôstajóm. Wiedzóm łóni, panie włôdzo, jednymu nowobogackimuch najscôł na gowa i łón mi szynknół, łón mi tego mercedesa sprawiół.
Policajt symnół czôpka i nadstawiół swoja glacatô palica:
– Jscej na moja gowa, a jô ci niy wystawia mandatu i puszcza cie fraj!
Tyn lómp łodpinô bóntek, wycióngô takigo mymłokowatego ciulika i napoczynô jscać na ta podstawiónô palica policajta. A ze zadnigo kanapyju mercedesa słychać ino histericzny śmiych:
– O, żesz w morda... za taki nómer, to jô ci i gryfne pomiyszkanie sprawia!
– Kurwa! Tela lôt już robia we policyji i niy poradza sie lajstnóńć takigo mercedesa, a ty, taki łobtargany, taki schacharzóny fyrtôsz sie takim ciaćkym. Jakóż to jes myjglich?
– Anó, ganc ajnfach. Jô móm taki darek łod Pónbóczka, iże kiej najscóm glacokowi na gowa, to mu zarôzki wosy łodrôstajóm. Wiedzóm łóni, panie włôdzo, jednymu nowobogackimuch najscôł na gowa i łón mi szynknół, łón mi tego mercedesa sprawiół.
Policajt symnół czôpka i nadstawiół swoja glacatô palica:
– Jscej na moja gowa, a jô ci niy wystawia mandatu i puszcza cie fraj!
Tyn lómp łodpinô bóntek, wycióngô takigo mymłokowatego ciulika i napoczynô jscać na ta podstawiónô palica policajta. A ze zadnigo kanapyju mercedesa słychać ino histericzny śmiych:
– O, żesz w morda... za taki nómer, to jô ci i gryfne pomiyszkanie sprawia!
czwartek, 10 października 2013
Łoszkliwe pytani...
Wrôcô chop ze delegacyji, ze dinstrajzy pryndzyj, niźli zapedziôł. Wlazuje do pomiyszkaniô i merknół, iże we szlafcimrze, spode sztepdeki wystôwajóm dwie pôry szłapów: małe i srogsze. Wzión ze antryju taki srogô falyta, taki kij baseballowy i napocznół niym prać łod szłapów aże blank do wiyrchu bez ta sztepdeka. I ku tymu ze srogachnóm uciychóm suchôł jak te istne stynkajóm. A iże sie przi tymu deczko zmôchôł i zafucôł, poszôł do kuchyni coby sie czegosik szluknóńć. Kiej ino wlôz zarozki sie kapnół, iże driny stryrcy jejigo starô przi ausgusie i pomywô.
– Aaa, to ty, mój roztomiyły chopecku! rzykła baba. – A prziwitôłeś sie już ze... świekrami?
– Aaa, to ty, mój roztomiyły chopecku! rzykła baba. – A prziwitôłeś sie już ze... świekrami?
środa, 9 października 2013
Lekcyjô polskigo...
Kiejsik we drugij klasie podstawówki rechtórka przikôzała dzieckóm napisać zadani, we kierym bydóm gryfne polske słówecka „zapewne” i „gdyż”. Jedna dziołszka naszkryflała tak:
„Zapewne jutro bydóm byzuchanty, gdyż mamulka uwarzóła srogi kastrol nudelzupy!”
Mały Hanysek juzaś napisôł tak:
„Zapewne jutro bydzie gryfno launa, gryfno pogoda, gdyż we nocy bóło na niybie mocka gwiôzdów.”
Terôzki we raji bół Ecik, kiery napisôł tak:
„Idzie drógóm starô Majzlinô i niesie pod parzóm New Yotk Times’a...
– Nó, a kaj słówecka: zapewne” i „gdyć”? – pytô rechtórka.
– Na to Ecik ze rułóm:
„ Zapewne idzie srać, gdyż niy poradzi po ynglicku...” – dokóńczół zdani Ecik.
„Zapewne jutro bydóm byzuchanty, gdyż mamulka uwarzóła srogi kastrol nudelzupy!”
Mały Hanysek juzaś napisôł tak:
„Zapewne jutro bydzie gryfno launa, gryfno pogoda, gdyż we nocy bóło na niybie mocka gwiôzdów.”
Terôzki we raji bół Ecik, kiery napisôł tak:
„Idzie drógóm starô Majzlinô i niesie pod parzóm New Yotk Times’a...
– Nó, a kaj słówecka: zapewne” i „gdyć”? – pytô rechtórka.
– Na to Ecik ze rułóm:
„ Zapewne idzie srać, gdyż niy poradzi po ynglicku...” – dokóńczół zdani Ecik.
wtorek, 8 października 2013
Kóndón...
Rółzczasu jedyn istny, Jorguś mu bóło na miano, gzukôł, swadźbiół sie bół ze fajnistóm kochankóm, kiej usłyszôł, iże autok jeji chopa wjyżdżô na auffart, na dróga dojazdowô jejich chałpy. Wartko łapnół swoje prziłobleczynie i wyfuknół na dwór bez łokno, chocia na dworze stopieróńsko siómpiół dyszcz. Tref kciôł, iże hulicóm razinku leciôł maratón. Jorguś nic, ino dlô niypoznaki przikuplowôł sie ku tym biegôczóm .
– Te, chopie! Ty zawdy locesz po sagu? – spytôł ci go sie jedyn śnich.
– Anó, zawdy! – łodpedziôł Jorg. – Czuja sie wtynczôs na isto wolny, a wiater przijymnie chłódzi moja skóra.
– Te, chopie, to po jakiymu tyrôsz ze łachami pod parzóm? – niy dôł pokój tyn dociyrny kamrat.
– Anó, bo po skóńczónym dałerlaufie moga sie na doczkaniu łobluc we czyste i suche łachy. – wytuplikowôł cufalowymu kamratowi Jorg.
– Te, chopie! – pytô dalszij tyn istny. – A ty zawdy locesz po hulicy ze kóndónym na ciuliku?
– Niy... ino kiej siómpi dyszcz!
– Te, chopie! Ty zawdy locesz po sagu? – spytôł ci go sie jedyn śnich.
– Anó, zawdy! – łodpedziôł Jorg. – Czuja sie wtynczôs na isto wolny, a wiater przijymnie chłódzi moja skóra.
– Te, chopie, to po jakiymu tyrôsz ze łachami pod parzóm? – niy dôł pokój tyn dociyrny kamrat.
– Anó, bo po skóńczónym dałerlaufie moga sie na doczkaniu łobluc we czyste i suche łachy. – wytuplikowôł cufalowymu kamratowi Jorg.
– Te, chopie! – pytô dalszij tyn istny. – A ty zawdy locesz po hulicy ze kóndónym na ciuliku?
– Niy... ino kiej siómpi dyszcz!
poniedziałek, 7 października 2013
I juzaś blóndina...
Rółzczasu jedna blóndina zatrzasła dźwiyrze łod swojigo autoka, ale łostawióła driny klucyki dó niygo we cindszlosie, we stacyjce. Na côłke szczyńści łostawióła letko uwrzite łokno. Poszła tóż tyż na nôjbliższyjszô tanksztela, poprosióła przedowacza ło dugi drócik, ftorym kciała spróbować wyjmnóńć klucyki ze autoka.
Po jakimsik łoka mrziku na ta tansztela wparzół jedyn istny, a śmiôł ci sie do łozpuku. Tyn przedowacz pytô sie tego chopa ze czego łón tyż tak sie chichrô, co go tak festelnie łozbawióło.
Tyn istny napocznół łozprawiać, jak ci tyż to ta blóndina próbuje tym drótym wyjmnóńć te klucyki ze autoka. Tyn przedowacz ale niy uwidziôł w tym nic szpasownego. Rzyknół, iże to bardzo dobry knif, i iże łón piyrszy rółz we życiu trefiół na takô sposobnô i inteligyntnô blóndina.
Na to tyn drugi łodpedziôł:
– Ja, dobry knif, móndry, tela, co we autoku siedzi drugô blóndina i wrzescy do tyj piyrszyj:
– Ździebko we lewo, deczko we prawo...
Po jakimsik łoka mrziku na ta tansztela wparzół jedyn istny, a śmiôł ci sie do łozpuku. Tyn przedowacz pytô sie tego chopa ze czego łón tyż tak sie chichrô, co go tak festelnie łozbawióło.
Tyn istny napocznół łozprawiać, jak ci tyż to ta blóndina próbuje tym drótym wyjmnóńć te klucyki ze autoka. Tyn przedowacz ale niy uwidziôł w tym nic szpasownego. Rzyknół, iże to bardzo dobry knif, i iże łón piyrszy rółz we życiu trefiół na takô sposobnô i inteligyntnô blóndina.
Na to tyn drugi łodpedziôł:
– Ja, dobry knif, móndry, tela, co we autoku siedzi drugô blóndina i wrzescy do tyj piyrszyj:
– Ździebko we lewo, deczko we prawo...
sobota, 5 października 2013
Hazok i ber...
Hazok gôdô do brónotnego bera:
– Te, misiek, idymy dzisiôj na impryza, ja? Ino jo cie festelnie prosza, cobyś mie niy zeprôł, cobyś mi niy nadrzistôł jak łostatnióm razóm.
– Nó, dobra, ale mie łochyntolu niy szteruj. – łodpedziôł ber.
Tak jakosik ło rozwidnioku hazok sie cuci ze naderwanymi daklami, zymbiska ci go targajóm jak sto diosków, palcyska połómane... szwandrusi tak jakosik:
– Te, misiek, a miôłeś mie niy prac, łobiecôłeś mi niy nadrzistać...
Na to tyn ber:
– Chopie! Hazok! Ty mie niy wkurwiej, naprôłeś sie w śtyry dupy i napocznółeś mi fluchcić i na mie wywrzaskować... jôch nic niy gôdôł. Zatym prziflostrowôłeś sie do mojij samicy, iże to lotawica i szlóndra, i puszczô sie ze kôżdym. Tu mie kamraty szczimali jesce... łobiecôłech, iżeś mój kamrat i take tam jesce. Niyskorzij napocznółżeś najyżdżać na moja mamulka, i dobrze coś prasknół na zol, bo bych ci tyn twój gupi łeb utargôł. Nó, i nic, jakosik udało mi sie coby ci niy prasknóńć bez pysk. Ale, jakeś już wlôz do chałpy, nasrôłeś do prykola, wrajziółeś we te gówno trzi sztrachecle i pedziołeś, iże już bydzie snami spôł... toch niy szczimôł!
– Te, misiek, idymy dzisiôj na impryza, ja? Ino jo cie festelnie prosza, cobyś mie niy zeprôł, cobyś mi niy nadrzistôł jak łostatnióm razóm.
– Nó, dobra, ale mie łochyntolu niy szteruj. – łodpedziôł ber.
Tak jakosik ło rozwidnioku hazok sie cuci ze naderwanymi daklami, zymbiska ci go targajóm jak sto diosków, palcyska połómane... szwandrusi tak jakosik:
– Te, misiek, a miôłeś mie niy prac, łobiecôłeś mi niy nadrzistać...
Na to tyn ber:
– Chopie! Hazok! Ty mie niy wkurwiej, naprôłeś sie w śtyry dupy i napocznółeś mi fluchcić i na mie wywrzaskować... jôch nic niy gôdôł. Zatym prziflostrowôłeś sie do mojij samicy, iże to lotawica i szlóndra, i puszczô sie ze kôżdym. Tu mie kamraty szczimali jesce... łobiecôłech, iżeś mój kamrat i take tam jesce. Niyskorzij napocznółżeś najyżdżać na moja mamulka, i dobrze coś prasknół na zol, bo bych ci tyn twój gupi łeb utargôł. Nó, i nic, jakosik udało mi sie coby ci niy prasknóńć bez pysk. Ale, jakeś już wlôz do chałpy, nasrôłeś do prykola, wrajziółeś we te gówno trzi sztrachecle i pedziołeś, iże już bydzie snami spôł... toch niy szczimôł!
piątek, 4 października 2013
Dziołcha ze wsi...
Gryfnô, modô frela poszła ci kiejsik ze swojij wsi na tôrg do pobliskigo miasta po sprawónki. Przetrôwióła, spyndzióła jednakowóż wiyncyj czasu przi sztandach niźli zakłôdała i musiała wrôcać sie ło śćmiywku. Cufalym we tym samym czasie wrôzôł tóm samóm drógóm do wsi wyrośnióny, cichuśki karlus ze sómsiydnigo łobyjńściô. Idóm ci tak ,deptajóm do kupy bez dugszy czôs, i łorôz dziolcha napoczynô:
– Te, tak se medikuja, eźli słabô, lichô i niyporadnô, bezbrónnô dziołcha, takô jak jô, moge chałzować, eźli godzi sie jij wandrować po ciymku ze sztramskim, srogim chopym, takim jak ty.
Karlus łosrowô to, smoli to i nic jij niy łodrzykô. Idóm dalszij i za pôra minutek łóna juzaś napoczynô rzóńdzić:
– Wiysz, jes mi stopieróńsko hrozucznie, gróźnie tak deptać sam ze cia we tych ciymnóściach. Jesce by ci możno cosik przilazło do filipa, cosik byś se ubzdôł...
– Suchej ino – rzykô karlus – wrôcóm ze targu, we jednyj gracy niesa kokota i łopata, we drugij dziyrża kibel i sznóra, na kieryj wleka ciga. Jak miôłbych ci cosik zrobić na łostuda?
Dziołcha po dugszym szpekulowaniu łodrzykô:
– Wiysz, prziszło mi tak na pomyślónek, wlazło mi do łeba, iże kiejbyś tak ta hercówa wbiół do ziymi, prziknółtlowôłbyś dó nij ta twoja ciga, a tego kokota deknół kiblym, to ci dziepiyro bółabych we... łopresyji!
– Te, tak se medikuja, eźli słabô, lichô i niyporadnô, bezbrónnô dziołcha, takô jak jô, moge chałzować, eźli godzi sie jij wandrować po ciymku ze sztramskim, srogim chopym, takim jak ty.
Karlus łosrowô to, smoli to i nic jij niy łodrzykô. Idóm dalszij i za pôra minutek łóna juzaś napoczynô rzóńdzić:
– Wiysz, jes mi stopieróńsko hrozucznie, gróźnie tak deptać sam ze cia we tych ciymnóściach. Jesce by ci możno cosik przilazło do filipa, cosik byś se ubzdôł...
– Suchej ino – rzykô karlus – wrôcóm ze targu, we jednyj gracy niesa kokota i łopata, we drugij dziyrża kibel i sznóra, na kieryj wleka ciga. Jak miôłbych ci cosik zrobić na łostuda?
Dziołcha po dugszym szpekulowaniu łodrzykô:
– Wiysz, prziszło mi tak na pomyślónek, wlazło mi do łeba, iże kiejbyś tak ta hercówa wbiół do ziymi, prziknółtlowôłbyś dó nij ta twoja ciga, a tego kokota deknół kiblym, to ci dziepiyro bółabych we... łopresyji!
czwartek, 3 października 2013
A czym my tak na isto sóm?
Wiycie, my, ludzie depetómy tak po tym świycie dnioszek po dnioszku i we kôżdym łoka mrziku sómy utropióne dosłównie wszyjskim. Zastarane my sóm luftym, wodóm i ziymióm. Stropióne tymi ci strzodkami łowadobójczymi, roztomajtymi „pestycydami”, „emulgatorami” we jodle, cy jakimi tam inkszymi zubstancyjami – jak to móndroki gôdajóm – „rakotwórczymi”. Ku tymu jesce festelnie utropióne my sóm tym prómiyniówaniym „radioaktywnym” i możno ci jesce azbestym. Trôpi ci nôs tyż, sómy tak po prôwdzie w sztichu skuli łochróny wszyjskich zagróżónych gatónków gadziny. Hmmm ... rzykna sam cosik ło tych zagróżónych gatunkach. Wiycie, ta côłko festelnie wywołanô, szyrzónô u nôs wszandy naobkoło „łochróna zagróżónych gatónków”, to tyż ci jes jesce jedna frechownô i przemierzłô próba cowieka, coby rugować, badać côłko nôtura. Bez dziewiyńćdziesiónt procyntów, moc bez 90 % wszyjskich gatónków, ftore choć kedy żyli na tyj naszyj biydnyj ziymi, już przeca dôwno niy egzistjyruje. Blank ci sie już kajsik we „czasie i przestrzeni” – wytraciyli!
My, ludzie jich na isto niy zatrzaśli wszyjskich. Łónych ganc ajńfach dziadzi wziyni, bo take jes – jak to kiejsik pisôł jednyn móndrok (Michał Marszał, na kierym sie w tym kónsku łopiyróm) – prawo nôtury!
Kôżdydziyń, cy to kcymy abo i niy, traci sie dwadzieścia piyńć gatónków. I to blank niymożybnie łod tego, co sam na tyj ziymi my robiymy, te ci dwadzieścia piyńć zortów, kiere istniyjóm dzisiôj – jutro sie stracóm, już jich jutro na zicher niy bydzie. Tak tyż, ludzie, łostôwmy ta nôtura we pokoju! Eźli my dotychmiast już niy napochali, niy nagóniyli aże za tela? Sómy zapatrzóne we sia, i blank ci ku tymu zaślypióne. Kôżdy snôs kce cosik retówać. Już tu i tukej! Wrzescymy: „łochróńmy stromy, piscoły, wieloryby, ślimôki!” Co? I nôjsrogszy egzymplôrz zadufanygo we sia buca, cowiek, kiery wrzescy: „Retójmy Ziymiô!”
Eźli te wszyjskie ipty we telewizyji, we cajtóngach i kaj tam jesce sie symie na fest urzinajóm? Eźli majóm ci mie za flaszka knót? Retójmy Ziymiô! Przeca tak po prôwdzie, to my bali ani ło sia niy poradziyli stôć, niy naumieli my sie tyż ci jesce pómôgać i inkszym ludzióm, a kcymy na gwôłt retnóńć côłkô planyta?
Jô jes już na isto usiotany tymi côłkimi „Dniami Ziymi”, tymi łoszkliwymi ale radymi ze sia „ekologami”, biôłymi, ziylónymi, „liberalnymi” burżujóma, kierzy medikujóm, co jedzine złe na tyj ziymi, to za knap chodniczków dlô tych, ftorzi majóm radzi pyndalować na kołach. I sturbowany jeżech ci tóm côłkóm tyorjóm łociyplynia klimy, kierô stała sie już terôzki takóm ci modernóm religijóm, ja, ja religióm (!), a cowieka stôwiô sie na sztelóngu szkłódnika i pasożyta, i takigob zgola atakujóncygo i haratajóncygo ta zielónô Mamulka Gaja. To jes tyn cufal, we kierym „fanatyki religijne” wypłużajóm polityka.
Te wszyjskie łochyntole kcóm ino bezpiycznyj przestrzyni dlô swojich „volvo”, „mercedesów” cy inkszych BMW-iców. Przeca łóni majóm we rzici ta naszô planyta, bo jich ino łobłajzi snożny, wygłôskany plac do życiô, jejich wôśne strzodowisko. Tropióm sie, iże pewnygo dnioszka dóświadczóm niywygódy. Tak po prôwdzie ze tóm naszóm planytóm niy dziyje sie przeca nic złygo!
Bo kuknijcie ino. Łod pôrudziesiyńciuch lôt mómy wszandy plastikowe epy, kiej już naszym handlyróm niy nastykło dôwniyjszych tytek i papióru. I bez łostatnie lata bóło ganc ajnfach. Cowiek wlazowôł do składu, lajstnół sie bele co u jakiś handlyry, masarza, piekôrza i wszyjskie łóne szykownie pakowali, co sie fto zawinszowôł do epów. Ale to niy stykło. Znod sie jakisik łoszkliwy gizd, kiery wypokopiół blank ci nowiuśkie epy „bio-oxydegradowalne”. Ludzie, kciołech sie we tyj fyrmie wymiarkować, co to tak na isto jes ta côłko epa „bio-oxydegradowalno”. Poradziyli mi ino tela wyeklerować, co te dôwniyjsze epy bez jakiesik dwiesta lôt musieli sie we nôturze łozkłôdać a te (tfu! do dioska) „bio-oxydegradowalne” po ino dziesiyńciuch latach już sóm rozpyrskniynte na maluśke klómpki i kłopcie (niy sóm to côłke płachty plasiku), a niyskorzij blank do gróntu sie łozłożóm bez ino ... jakiesik sto dziewiyńćdziesiónt lôt!!!
I za te piyrsze kóntman, znacy jô, ty i wy, niy musieli’chmy bulić, ale za te druge ... już ja! I tu ci – jak to Miymce gôdajóm – „...ist der Hund begraben”! Styknie ino wlyjźć do pôruch sklepów sam u mie we Chorzowie na Krojce. We kôżdym bez gôdki zapakujóm ci towôr do normalnyj fóliji, do nylónbojtla abo do epy. Ale we dwiuch-trzech (niy byda gôdôł jakich, coby ryklamy jim niy robić) pakujóm – tyż bez gôdki – do „bio-oxydegradowalnych” nylónbojtli i małych epów, i kôżóm bulić ceski abo siedym-łoziym grosicków. A coby bóło jesce wicnij u jednego piekôrza sóm blank ajnfachowe epy, ale siedym grosików tyż trza bulić, bo takô terôzki mółda.
Ziymia jes do porzóndku. To ludziska na nij sóm pofyrtane i majtnióne. Ziymia ku ludzióm mô sie blank, ale to do kna dobrze. Bóła samtukej już śtyry a pół milijarda lôt tymu nazôd. Myśleliście kiejsik ło arimetrice? Planyta Ziymia – jakech pedziôł – bóła sam już śtyry a pół milijarda lôt tymu! A do pieróna! Wiela my lôt sam na tyj ziymi sóm? Sto tysiyncy lôt, dwiesta tysiyncy? We tyj ciynżkij industriji uwiónzgli my ledwa dwiesta lôt tymu nazôd. Puście sie to wszyjsko na sztich, porównejcie to do śtyruch a pół milijarda. To jes 0,005% czasu istniyniô naszyj planyty. I my mómy łopowoga myśleć, co sómy jakimsik zagrożyniym dlô tego gryfnistygo modro-zielónygo kuglika krajzujóncygo na rónd Słóńca, tyj naszyj gorkij klary? Co do ludzi, to idzie pedzieć tak: cowiek na isto niy przemoże zdziadować życiô na ziymi, choby i zamarasiół, skalół i fest zagiździôł wszyjsko naobkoło, a na łostatek pokropiół jesce to atómbómbóm. Niy take zagiżdżynia i katastrofy znô historyjô naszyj planyty. Ta naszô Ziymiô łobstowała już bez gorszyjsze prablyma niźli te, kiere stanowiół dlô nij cowiek. Przeżywała trzynsiynia ziymi, erupcjô wulkanów, roztomajte take ci ruchy „tektoniczne”, kóntinyntalne drifty, słónyczne blice, fleki na słóńcu, sumeryje magnyticzne, zwekslowanie sie biegónów magnyticznych, setki tysiyncy lôt bómbardjyrowaniô kómetóma i „asteroidami”, potopy, „tsunami”, sroge łognie, erózje, te ci prómiyniówanie kosmiczne, kolyjne „epoki lodowcowe” ... a nóm sie zdô, iże nylónbojtle i aluminianne biksy zadadzóm ci ji srogi szlag, festelnô fanga. Ta naszô planyta nikaj sie niy wybiyrô. A my JA! Chocia, my sie same sobie zabójczyj szkłódy niy zrobiymy, bo abo niy bydymy w sztandzie, abo, kiej ino móżliwóści bydóm wiynksze, niy do zwóli na to ta naszô „insztynktównô móndrość”!!!
Ludzie same, abo ino roztomajte angyjbery, stôwiajóm nôs pozycji szkłódnika i szmarocyrza atakujóncygo i haratajóncygo ta ci gryfnie zielóno Mamulka Gaja.
Zmywómy sie. Pakujymy lónty i wykludzómy sie samstónd. Niy łostawiymy po sia ani bali i śladu. Nó, możno ździebko sztyropianu abo azbystu. Możno? I to ino deczko.
A ziymia fórt bydzie tukej, kiej my sie blank stracymy. Ganc ajnfach kolyjnô sknócónô mutacjô, ślepô huliczka we rozwoju świata, biologiczne szajśniyńcie. Planyta strzóńśnie nôs choby błecha, choby jakô mynda, nikiej powiyrzniówô łoszkliwość i niyprzijymnóść. Kcecie na isto wiedzieć jak to sie gynał robi? A dyć to spytejcie tych wszyjskich cowiecych kamratów ze antycnych Pompejów i Herkulanum, kierych przisuł wulkaniczny miôł i ształb, i zahaltowôł jich we roztomajtych dziwokich sztelóngach:
– Hej, hej, jak ci sie mô ta naszô planyta?
Spytejcie tych ze Michoacan i Mexico City, ze Armynii, ze Kobe we Japónii, ze Syczuanu i Tangshan we Chinach, abo tych ze Agadiru we Maroku, kierych ci przisuli tysiónce tón rójinów. Nó, łopytejcie jich eźli łóni w tym tydniu czujóm sie jakimsik zagróżyniym dlô naszyj Ziymi? Abo możno tych ze Kilawea na Hawajach, co sie stôwiali swoji chałupy we sómsiydztwie wulkanu i rozczasu medikowali po jakiymu, czamu majóm lawa we zalónie na zofie.
Ta naszô planyta bydzie samtukej jesce dugo, dugo pó nôs i ulyczy sie, retnie sie blank sama. Mô ci łona przeca taki zizdym „samonaprawiajóncy” sie. I luft, i ta woda łosnożóm sie, a ziymia, ta urodnô glyba bydzie juzaś jak nowô. Eźli to na isto prôwda, co plastik, nylón sie niy degradiyruje, Ziymia skupluje tyn plastik ze swojóm nôturóm i bydzie ci ... Ziymióm ze plastikym. Tyż mi mecyje!
A mie sie zdô, co Ziymia pewnikiym niy medikuje tak jak my, niy podziylô naszych uprzydzyń ku plastikowi, nylónowi. Przeca plastik stwórzyli’chmy i ugróntowali ze jeji materyji, ze jeji sztofu. Pewnikiym miarkuje, iże plastik to ci jes jedne ze jejich dziecek. Możno dała nóm zwóla, coby my sie łozmnóżyli, bo pragła, coby dló nij stwórzyć tyn plastik. Niy miarkowała jak to zbajstlować i beztóż tyż potrza ji bóło nôs. To tyż moge być łodpowiydź na te łodwiyczne pytani: „Po jakiymu my tusam sóm? Anó bez tyn plastik bezkurcyjo!
Nó, tóż plastik już tu na tyj Mamulce Ziymi jes, naszô robota szafniyntô, mogymy łostać wyhuśtane. Myśla, co tyn procys już ci sie napocznół. Niy miarkujecie tyż tego? Eźli móm być szczyry, to cosik mi sie zdô, iże ta planyta mô nôs za take letkie zagróżynie. Coś takigo, ze czym sie rôz-dwa, letko wydoli.
I jeżech pewny, co poradzi sie z tym ci, jak jedyn jedziny srogi łórganizm. Pewnikiym cosik ci tam wypokopi. A co wy byście zrobiyli, kiejbyście mieli sie łobrónić łod mrowiô doskwiyrnych stworzyni?
Hm... możno wirusy! Wirusy na isto mogóm byc przidajne. Ludzie zdôwajóm sie być ulygłe ku wirusóm. Łune zawdy sie łodmiyniajóm, „mutujóm” – jak by pedziół móndrok, kiej sztudyroki wynôlejzóm medikamynt, szczypiónka na jedyn śnich. Nôjlepszyjszy bółby taki, kiery by łosłabiół tyn nasz côłki układ łodpornościowy i zrobiół go niyłodpornym, niystrzimałym na inksze choróbska, niymoce i infekcyje. A już nôjlepszij by bóło kiejby sie łozprzestrzyniôł drógóm pciówóm tak, coby ludzie byli barzij wstrzymiynźliwe przi pochaniu dziecek.
Nó ale, mómy przeca sroge łosióngniyniô cywilizacyjne a juzaś te wszyjskie nawiydzóne, pofyrtane łod łocieplyniô naszyj planyty (kiere rajcowali bez dwanôście dnioszków we grudniu sam u nôs we Poznaniu), tak po prôwdzie antragujóm powrót do ypoki kamiynia łupanygo. Po dobryj wóli cofinanie sie we rozwoju niy ma ci mójglich, a króm tego wóntpiã, cy kielikolwiyk taki ci zwólynnik powrotu do nôtury, sóm łod sia kciôłby łodrzyknóńć sie ze tych wszyjskich szykownych łosióngniyńć cywilizacyji, ze kierych na beztydziyń korzystô. I wiycie! Tak sie medikuja, co chwolnym łobowiónzkiym jes, i mô być ciyngiym ulypszanie, sztajfowanie cywilizacyji, ale ringowanie sie śnióm jes na isto blank bez cweku!
I prawie miôł ci na isto prezidynt Czechów Václav Klaus, kiery tuplikowôł, co we tym wszyjskim rozłajzi sie ło werbung i kabacynie, i możno wykorzystanie ekónómiczne słôbszych skuli fyjlernyj hipotyzy. A ta côłko ONZ naciepuje kónkrytnô polityka nôjczyńścij biydnym krajóm takim jak Polska abo ... Kynia. Tela ino, co tak ci we łostatycznóści idzie niyftore twiyrdzynia miyłośników łocieplyniô uważować. Kiejby byli łóne dane do naukowygo wymiarkowaniô musieli by łóne doczkać tak samo dugo, jak ta wywołano „teoria względności” Alberta Einsteina. Przeca jak dotychmiast niy ma ci ta teoryjô prawym, nikiej prawo „powszechnego ciążenia” Izaaka Newtona.
My, ludzie jich na isto niy zatrzaśli wszyjskich. Łónych ganc ajńfach dziadzi wziyni, bo take jes – jak to kiejsik pisôł jednyn móndrok (Michał Marszał, na kierym sie w tym kónsku łopiyróm) – prawo nôtury!
Kôżdydziyń, cy to kcymy abo i niy, traci sie dwadzieścia piyńć gatónków. I to blank niymożybnie łod tego, co sam na tyj ziymi my robiymy, te ci dwadzieścia piyńć zortów, kiere istniyjóm dzisiôj – jutro sie stracóm, już jich jutro na zicher niy bydzie. Tak tyż, ludzie, łostôwmy ta nôtura we pokoju! Eźli my dotychmiast już niy napochali, niy nagóniyli aże za tela? Sómy zapatrzóne we sia, i blank ci ku tymu zaślypióne. Kôżdy snôs kce cosik retówać. Już tu i tukej! Wrzescymy: „łochróńmy stromy, piscoły, wieloryby, ślimôki!” Co? I nôjsrogszy egzymplôrz zadufanygo we sia buca, cowiek, kiery wrzescy: „Retójmy Ziymiô!”
Eźli te wszyjskie ipty we telewizyji, we cajtóngach i kaj tam jesce sie symie na fest urzinajóm? Eźli majóm ci mie za flaszka knót? Retójmy Ziymiô! Przeca tak po prôwdzie, to my bali ani ło sia niy poradziyli stôć, niy naumieli my sie tyż ci jesce pómôgać i inkszym ludzióm, a kcymy na gwôłt retnóńć côłkô planyta?
Jô jes już na isto usiotany tymi côłkimi „Dniami Ziymi”, tymi łoszkliwymi ale radymi ze sia „ekologami”, biôłymi, ziylónymi, „liberalnymi” burżujóma, kierzy medikujóm, co jedzine złe na tyj ziymi, to za knap chodniczków dlô tych, ftorzi majóm radzi pyndalować na kołach. I sturbowany jeżech ci tóm côłkóm tyorjóm łociyplynia klimy, kierô stała sie już terôzki takóm ci modernóm religijóm, ja, ja religióm (!), a cowieka stôwiô sie na sztelóngu szkłódnika i pasożyta, i takigob zgola atakujóncygo i haratajóncygo ta zielónô Mamulka Gaja. To jes tyn cufal, we kierym „fanatyki religijne” wypłużajóm polityka.
Te wszyjskie łochyntole kcóm ino bezpiycznyj przestrzyni dlô swojich „volvo”, „mercedesów” cy inkszych BMW-iców. Przeca łóni majóm we rzici ta naszô planyta, bo jich ino łobłajzi snożny, wygłôskany plac do życiô, jejich wôśne strzodowisko. Tropióm sie, iże pewnygo dnioszka dóświadczóm niywygódy. Tak po prôwdzie ze tóm naszóm planytóm niy dziyje sie przeca nic złygo!
Bo kuknijcie ino. Łod pôrudziesiyńciuch lôt mómy wszandy plastikowe epy, kiej już naszym handlyróm niy nastykło dôwniyjszych tytek i papióru. I bez łostatnie lata bóło ganc ajnfach. Cowiek wlazowôł do składu, lajstnół sie bele co u jakiś handlyry, masarza, piekôrza i wszyjskie łóne szykownie pakowali, co sie fto zawinszowôł do epów. Ale to niy stykło. Znod sie jakisik łoszkliwy gizd, kiery wypokopiół blank ci nowiuśkie epy „bio-oxydegradowalne”. Ludzie, kciołech sie we tyj fyrmie wymiarkować, co to tak na isto jes ta côłko epa „bio-oxydegradowalno”. Poradziyli mi ino tela wyeklerować, co te dôwniyjsze epy bez jakiesik dwiesta lôt musieli sie we nôturze łozkłôdać a te (tfu! do dioska) „bio-oxydegradowalne” po ino dziesiyńciuch latach już sóm rozpyrskniynte na maluśke klómpki i kłopcie (niy sóm to côłke płachty plasiku), a niyskorzij blank do gróntu sie łozłożóm bez ino ... jakiesik sto dziewiyńćdziesiónt lôt!!!
I za te piyrsze kóntman, znacy jô, ty i wy, niy musieli’chmy bulić, ale za te druge ... już ja! I tu ci – jak to Miymce gôdajóm – „...ist der Hund begraben”! Styknie ino wlyjźć do pôruch sklepów sam u mie we Chorzowie na Krojce. We kôżdym bez gôdki zapakujóm ci towôr do normalnyj fóliji, do nylónbojtla abo do epy. Ale we dwiuch-trzech (niy byda gôdôł jakich, coby ryklamy jim niy robić) pakujóm – tyż bez gôdki – do „bio-oxydegradowalnych” nylónbojtli i małych epów, i kôżóm bulić ceski abo siedym-łoziym grosicków. A coby bóło jesce wicnij u jednego piekôrza sóm blank ajnfachowe epy, ale siedym grosików tyż trza bulić, bo takô terôzki mółda.
Ziymia jes do porzóndku. To ludziska na nij sóm pofyrtane i majtnióne. Ziymia ku ludzióm mô sie blank, ale to do kna dobrze. Bóła samtukej już śtyry a pół milijarda lôt tymu nazôd. Myśleliście kiejsik ło arimetrice? Planyta Ziymia – jakech pedziôł – bóła sam już śtyry a pół milijarda lôt tymu! A do pieróna! Wiela my lôt sam na tyj ziymi sóm? Sto tysiyncy lôt, dwiesta tysiyncy? We tyj ciynżkij industriji uwiónzgli my ledwa dwiesta lôt tymu nazôd. Puście sie to wszyjsko na sztich, porównejcie to do śtyruch a pół milijarda. To jes 0,005% czasu istniyniô naszyj planyty. I my mómy łopowoga myśleć, co sómy jakimsik zagrożyniym dlô tego gryfnistygo modro-zielónygo kuglika krajzujóncygo na rónd Słóńca, tyj naszyj gorkij klary? Co do ludzi, to idzie pedzieć tak: cowiek na isto niy przemoże zdziadować życiô na ziymi, choby i zamarasiół, skalół i fest zagiździôł wszyjsko naobkoło, a na łostatek pokropiół jesce to atómbómbóm. Niy take zagiżdżynia i katastrofy znô historyjô naszyj planyty. Ta naszô Ziymiô łobstowała już bez gorszyjsze prablyma niźli te, kiere stanowiół dlô nij cowiek. Przeżywała trzynsiynia ziymi, erupcjô wulkanów, roztomajte take ci ruchy „tektoniczne”, kóntinyntalne drifty, słónyczne blice, fleki na słóńcu, sumeryje magnyticzne, zwekslowanie sie biegónów magnyticznych, setki tysiyncy lôt bómbardjyrowaniô kómetóma i „asteroidami”, potopy, „tsunami”, sroge łognie, erózje, te ci prómiyniówanie kosmiczne, kolyjne „epoki lodowcowe” ... a nóm sie zdô, iże nylónbojtle i aluminianne biksy zadadzóm ci ji srogi szlag, festelnô fanga. Ta naszô planyta nikaj sie niy wybiyrô. A my JA! Chocia, my sie same sobie zabójczyj szkłódy niy zrobiymy, bo abo niy bydymy w sztandzie, abo, kiej ino móżliwóści bydóm wiynksze, niy do zwóli na to ta naszô „insztynktównô móndrość”!!!
Ludzie same, abo ino roztomajte angyjbery, stôwiajóm nôs pozycji szkłódnika i szmarocyrza atakujóncygo i haratajóncygo ta ci gryfnie zielóno Mamulka Gaja.
Zmywómy sie. Pakujymy lónty i wykludzómy sie samstónd. Niy łostawiymy po sia ani bali i śladu. Nó, możno ździebko sztyropianu abo azbystu. Możno? I to ino deczko.
A ziymia fórt bydzie tukej, kiej my sie blank stracymy. Ganc ajnfach kolyjnô sknócónô mutacjô, ślepô huliczka we rozwoju świata, biologiczne szajśniyńcie. Planyta strzóńśnie nôs choby błecha, choby jakô mynda, nikiej powiyrzniówô łoszkliwość i niyprzijymnóść. Kcecie na isto wiedzieć jak to sie gynał robi? A dyć to spytejcie tych wszyjskich cowiecych kamratów ze antycnych Pompejów i Herkulanum, kierych przisuł wulkaniczny miôł i ształb, i zahaltowôł jich we roztomajtych dziwokich sztelóngach:
– Hej, hej, jak ci sie mô ta naszô planyta?
Spytejcie tych ze Michoacan i Mexico City, ze Armynii, ze Kobe we Japónii, ze Syczuanu i Tangshan we Chinach, abo tych ze Agadiru we Maroku, kierych ci przisuli tysiónce tón rójinów. Nó, łopytejcie jich eźli łóni w tym tydniu czujóm sie jakimsik zagróżyniym dlô naszyj Ziymi? Abo możno tych ze Kilawea na Hawajach, co sie stôwiali swoji chałupy we sómsiydztwie wulkanu i rozczasu medikowali po jakiymu, czamu majóm lawa we zalónie na zofie.
Ta naszô planyta bydzie samtukej jesce dugo, dugo pó nôs i ulyczy sie, retnie sie blank sama. Mô ci łona przeca taki zizdym „samonaprawiajóncy” sie. I luft, i ta woda łosnożóm sie, a ziymia, ta urodnô glyba bydzie juzaś jak nowô. Eźli to na isto prôwda, co plastik, nylón sie niy degradiyruje, Ziymia skupluje tyn plastik ze swojóm nôturóm i bydzie ci ... Ziymióm ze plastikym. Tyż mi mecyje!
A mie sie zdô, co Ziymia pewnikiym niy medikuje tak jak my, niy podziylô naszych uprzydzyń ku plastikowi, nylónowi. Przeca plastik stwórzyli’chmy i ugróntowali ze jeji materyji, ze jeji sztofu. Pewnikiym miarkuje, iże plastik to ci jes jedne ze jejich dziecek. Możno dała nóm zwóla, coby my sie łozmnóżyli, bo pragła, coby dló nij stwórzyć tyn plastik. Niy miarkowała jak to zbajstlować i beztóż tyż potrza ji bóło nôs. To tyż moge być łodpowiydź na te łodwiyczne pytani: „Po jakiymu my tusam sóm? Anó bez tyn plastik bezkurcyjo!
Nó, tóż plastik już tu na tyj Mamulce Ziymi jes, naszô robota szafniyntô, mogymy łostać wyhuśtane. Myśla, co tyn procys już ci sie napocznół. Niy miarkujecie tyż tego? Eźli móm być szczyry, to cosik mi sie zdô, iże ta planyta mô nôs za take letkie zagróżynie. Coś takigo, ze czym sie rôz-dwa, letko wydoli.
I jeżech pewny, co poradzi sie z tym ci, jak jedyn jedziny srogi łórganizm. Pewnikiym cosik ci tam wypokopi. A co wy byście zrobiyli, kiejbyście mieli sie łobrónić łod mrowiô doskwiyrnych stworzyni?
Hm... możno wirusy! Wirusy na isto mogóm byc przidajne. Ludzie zdôwajóm sie być ulygłe ku wirusóm. Łune zawdy sie łodmiyniajóm, „mutujóm” – jak by pedziół móndrok, kiej sztudyroki wynôlejzóm medikamynt, szczypiónka na jedyn śnich. Nôjlepszyjszy bółby taki, kiery by łosłabiół tyn nasz côłki układ łodpornościowy i zrobiół go niyłodpornym, niystrzimałym na inksze choróbska, niymoce i infekcyje. A już nôjlepszij by bóło kiejby sie łozprzestrzyniôł drógóm pciówóm tak, coby ludzie byli barzij wstrzymiynźliwe przi pochaniu dziecek.
Nó ale, mómy przeca sroge łosióngniyniô cywilizacyjne a juzaś te wszyjskie nawiydzóne, pofyrtane łod łocieplyniô naszyj planyty (kiere rajcowali bez dwanôście dnioszków we grudniu sam u nôs we Poznaniu), tak po prôwdzie antragujóm powrót do ypoki kamiynia łupanygo. Po dobryj wóli cofinanie sie we rozwoju niy ma ci mójglich, a króm tego wóntpiã, cy kielikolwiyk taki ci zwólynnik powrotu do nôtury, sóm łod sia kciôłby łodrzyknóńć sie ze tych wszyjskich szykownych łosióngniyńć cywilizacyji, ze kierych na beztydziyń korzystô. I wiycie! Tak sie medikuja, co chwolnym łobowiónzkiym jes, i mô być ciyngiym ulypszanie, sztajfowanie cywilizacyji, ale ringowanie sie śnióm jes na isto blank bez cweku!
I prawie miôł ci na isto prezidynt Czechów Václav Klaus, kiery tuplikowôł, co we tym wszyjskim rozłajzi sie ło werbung i kabacynie, i możno wykorzystanie ekónómiczne słôbszych skuli fyjlernyj hipotyzy. A ta côłko ONZ naciepuje kónkrytnô polityka nôjczyńścij biydnym krajóm takim jak Polska abo ... Kynia. Tela ino, co tak ci we łostatycznóści idzie niyftore twiyrdzynia miyłośników łocieplyniô uważować. Kiejby byli łóne dane do naukowygo wymiarkowaniô musieli by łóne doczkać tak samo dugo, jak ta wywołano „teoria względności” Alberta Einsteina. Przeca jak dotychmiast niy ma ci ta teoryjô prawym, nikiej prawo „powszechnego ciążenia” Izaaka Newtona.
środa, 2 października 2013
Bół se jedyn istny...
Bół ci taki jedyn fric, kiery stopieróńsko dbôł, stôł ło swoji ciało. Rółzczasu stanół ci przed zdrzadłym, seblyk sie do saga i napocznół cmankôł i fest podziwiôł swoj lajb. Ze zadziwiyniym spomiarkowôł jednakowóż, iże wszyjsko jes gryfnie łopolóne, króm jejigo ciulika. Niy zdało mu sie to, tóż tyż uzdôł cosik z tym zrobić. Poszôł ci łón na plaża, seblyk sie do saga, zasuł côłke swoji ciało, króm ciulika, kierego wystawiół na słóńce. Bez ta plaża przelazowali szpacyrym dwie starecki. Jedna podpiyrała sie krykóm. Kiej tak przelazowali wele tego zasutego piôskym istnego, ujzdrzała ci łóna, iże cosik styrcy ze tego piôsku. Szpicóm tyj kryki napoczła tyrpać te cosik, co styrcało, tam a nazôd.
– Wiysz Erna – pediała ta ze tóm krykóm do drugij starecki. – Życie blank niy ma sprawiydliwe.
– A po jakiymu tak miarkujesz Ana? – spytała sie ta drugô, tyj ze krykóm.
– Anó beztóż, iże jakech bóła 20 lôt starô, bółach tego pierónym ciekawo. Jakech bóła 30 lôt starô, toch to ci stopieróńsko miałach rada. Przi śtyrdziestuch latach już samach ło to prosiółach. Kiejech bóła 50 lôt starô, to żech za to płacióła. We wiyku 60 lôt napoczłoch lo to do Pónbóczka festelnie rzykać, coby przi siedymdziesióntce ło tym blank... przepómnieć. Terôzki, kiej mi już pizło 80 lôt, take fizymatynta rosnóm ci dziko na piôsku, a jô bali ani przicupnóńć niy poradza!
– Wiysz Erna – pediała ta ze tóm krykóm do drugij starecki. – Życie blank niy ma sprawiydliwe.
– A po jakiymu tak miarkujesz Ana? – spytała sie ta drugô, tyj ze krykóm.
– Anó beztóż, iże jakech bóła 20 lôt starô, bółach tego pierónym ciekawo. Jakech bóła 30 lôt starô, toch to ci stopieróńsko miałach rada. Przi śtyrdziestuch latach już samach ło to prosiółach. Kiejech bóła 50 lôt starô, to żech za to płacióła. We wiyku 60 lôt napoczłoch lo to do Pónbóczka festelnie rzykać, coby przi siedymdziesióntce ło tym blank... przepómnieć. Terôzki, kiej mi już pizło 80 lôt, take fizymatynta rosnóm ci dziko na piôsku, a jô bali ani przicupnóńć niy poradza!
wtorek, 1 października 2013
Flôstry...
Jedyn istny, nadrzistany jak belówa, uzdôł, iże lajstnie sie jesce kwarytka do chałpy. Bóło już festelnie niyskoro, tóż tyż kciôł wlyjź cichym duchym, po kryjóncku do chałpy, tak, coby niy łobudzić swojij staryj. Przed tym swojim familokym wrajziół ta kwarytka do zadnij kabzy galotów, a iże bół naprany w śtyry dupy, przed samóm swojóm chałpóm potknół sie i wypierdołół sie jak dugi. Przi tymu roztrzaskôł ta flaszecka, ta kwarytka, i pokalyczół festelnie swoja rzić. Wlôz po cichuśku rajn do pomiyszkaniô i direkt na palcyskach poszôł do badycimra, coby se zbajstlować facz, coby se ta rzić zabindować a niy pokwawić łobleczyniô prykola. Seblyk galoty, wypnół te swoji zakwawióne półrzitki we stróna zdrzadła, nó i robi te powijadło, łopatrónek. Klyjmuje jedyn floster, drugi... i jesce pôra.... Zatym pokłôd sie po cichuśku do prykola. Wczas ło rozwidnioku jejigo babeczka wrzeskliwóm mordóm cuci go:
– Ty stopieróński paciuloku! Ty łożarciuchu zapierónowany! Niy dosik, iżeś przikwanckôł sie jutrznióm, ło szaroku, to jesce côłkô sztepdeka jes we kwi!
A jô już na isto, ty giździe stopieróński, blank niy miarkuja, co do kurwy nyndzy, po jakiego dioska prziklyjmowôłeś te wszyjske flôstry na tym... zdrzadle?
– Ty stopieróński paciuloku! Ty łożarciuchu zapierónowany! Niy dosik, iżeś przikwanckôł sie jutrznióm, ło szaroku, to jesce côłkô sztepdeka jes we kwi!
A jô już na isto, ty giździe stopieróński, blank niy miarkuja, co do kurwy nyndzy, po jakiego dioska prziklyjmowôłeś te wszyjske flôstry na tym... zdrzadle?
Subskrybuj:
Posty (Atom)