We autoku...

Policajty ustawiyli sie we krzôkach wele ruchliwyj sztreki i chytajóm za rajóm szoferoków, kierzi przekrôczajóm pryndkość. Śleciało pôra godzin, aże jim sie na łostatku skończyli blankety na wypisôwnie sztrofy. Medikujóm, coby sam zrobić, i łorôz jedyn rzóńdzi:
– Chopy, wiym! Możno, jak ftosik bydzie jechôł drógóm porzómnie, poduk zakónów, to dómy mu 1000 złocioków nadgródy.
– Dobra, chopy, tak zrobiymy!
Nó, i stanyli juzaś przi dródze, a sam zeza winkla wyjyżdżô po lekutku naszô „syrynka”, Jedyn ze policajtów zasztopowôł tyn autok i gôdô do szoferoka:
– Panoczku, gratuliyrujymy wóm. We nadgróda za jazda podle zakónów, poduk wszyjskich przepisów, dostôwôcie łod nôs 1000 złocioków. A na co panoczku wydôcie te pijóndze?
– Nó, możno yntlich zrobia „prawo jazdy”?
Na to łozwała sie baba tego szoferoka:
– Panoczku oficyjerze, niy suchejcie go, mój chop, jak sie napiere, to fandzoli choby gupi!
W tym łoka mrziku ze zadnij kanapy łodzywô sie starecka:
– A gôdałach, Jorguś, coby niy chabić, niy kraś tego autoka?
Łorôz łotwiyrô sie klapa ze koferraumu, wyskakuje śniego starzik i pytô:
– A co? To już sóm Miymcy? Sómy już we Miymcach?

Jóngfera... terôzki...

Mamulka przikłudziyła swoja łoziymnôstolytniô cera do dochtora. Nó, i tuplikuje dochtorowi, co ta jeji cerzicka sztyjc i jednym ciyngym mô bechrajc, mô mdłóści. Dochtór łobadôł ta dziołcha i dôł do wymiarkowaniô, iże frela zaciónżóła i jes już we szczwôrtym miesióncu.
– A cóż tyż to gôdôcie panoczku dochtorze, moja cera nigdy niy miała nic do czyniyniô ze jakimsik chopym.
– Prôwda, moja ty roztomiyłô cerzicko?
– Anó prôwda, mamulko! – łodrzykô cera. – Jôch sie ani niy kusikowała ze żôdnym chopym, ani... nic.
Dochtór bez jakigosik słówecka podlôz ku łoknu, i napocznół ci tak zaziyrać kajsik we... dalekóść...
– Panoczku dochtorze! Eźli jes cosik niy richtik? Ja? – pytô sie ta zatwórzónô mamulka, kierô przikludziyła swoja cera do tego dochtora.
– Niy! Niy! Jô ganc ajnfach czekóm terôzki... słyszôłech już kiejsik ło takim cufalu...
– Zarôzki, zarôzki, ale ło jakim cufalu gôdôcie panoczku dochtorze? – pytô sie ta mamulka.
– Nó, nic takigo paniczko! Chnetki na niybie godzi sie, iże pokôże sie srogô jasnô gwiôzda a chnetki niyskorzij przikludzi sie Trzech Króli...

Kóń...

Rółzczasu jedna starecka sprzóntała, łomiôtała góra w jeji chałpie i znodła pôłnô, chocia festelnie ukurzónô flaszecka. Łobtarła jóm tak letko chadróm i próbowała przeczytać, co tyż to na nij stoji. Łodczytała ino tela: „Kon jak...”
– Nó, pewnikiym to jakisik stary kóniak ftosik sam dôwno tymu nazôd skukôł.
Ślazuje na dół do pomiyszkaniô i gôdô ku swojimu starymu:
– Te, stary, badnij ino, coch znodła na górze. Pôłnô flaszka kóniaku. Pewnikóm festelnie starucnô.
Starzik bliknół ino na ta flaszka i rzyknół:
– Dobra! Dôwej jóm sam i mogymy to zarôzki wysłepać.
Wysłepali côłkô flaszka, poszli na łodwieczerz do prykola i bez côłkô noc wyrobiali jak to chop ze babóm za modych lôt.
Ło rozwidnioku starzik pytô sie tyj starecki:
– Te, Erna, a cóż tyż to bóła tak na isto za flaszka?
Starecka wziyna bryle, łobtarła jóm gynał mokróm lapóm i na łostatku czytô:
– Kón, jak niy poradzi, to nalôć mu pôra kropków na kibel wody...

Kóndóny...

We takim wsiowym knapszafcie (łostrzodku zdrowiô) baba gôdô do dochtora:
– Panoczku dochtorze! A poradzóm mi łóni cosik! Móm już siedym dziecek, a mój chop to sie blank niy pouwôżô ino sztyjc i jednym ciyngym by dupczół...
– Tóż lajstnijcie mu paniczko jakiesik kóndóny... nó... prezerwatywy..
Po pôruch miesióncach ta samô baba przilazuje juzaś do dochtora.
– Nó, panoczku dochtorze! Aleście mi pierónym złô dorada dali... juzaś żech zaciónżóła!
– Nó, a sprawiyliście tymu swojimu chopowi te kóndóny?
– Mie tam panoczku niy stać na take wydatki... Samach mu je zrobióła.. na drótach... usztrikowałach...

Rajza ze Ynglynderóma...

Rółczasu jedzie polskô pôra małżyńsko ynglickim cugym. Na prociw siedzi zapostrzity cajtóngym zaczytany Ynglynder. Chop z nôgła sióngô po klapsznita, bo festelnie zgłodniôł, ale jego babeczka go tyrpie i gôdô:
– To blank niymoreśnie tak chopie. Spytej sie go, możno tyż bycie miôł smacysko na ta klapsznita.
Chop klupnół tego Ynglyndera we kolańsko... tyn wychynół zeza cajtónga...
– A możno klapsznita? – pytô tyn istny.
– No, thans... znacy sie dziynki... – łodrzykô Ynglynder.
Chop wećkoł ta klapsznita, chce terôzki szluknóńć tyju, ale jego łoszkliwô baba juzaś go tyrpie i gôdô:
– Suchej ino, jes piónto po połedniu... te boroki majóm wtedy czôs na tyj, możno go porôczymy tym naszym tyjym?
Tyn istny juzaś napasztuje tego Ynglyndera...
– A cup of tea... szlukniesz chopie naszego tyju?
– No, thanks – łodrzykô juzaś tyn Ynglynder.
Baba, ale niy dowo pokój i rzóńdzi dalszij:
– Jo miarkuja, jô wiym... my sie mu niy przedstawiyli, to festelnie niymoreśne.
Chop ino wezdychnół letko, ale juzaś napasztuje tego Ynglyndera.
Tyn ino wychynół zeza tego swojigo cajtónga.. a chop napoczyno:
– My wife, znacy sie... moja starô...
– No thansk... niy, dziynki ... – łodrzykô jak do terôzka tyn Ynglynder.

Milijónyry...

Rółzczasu jedyn mody bogôcz kciôł przistómpić do „klubu milijónyjrów”. Przikludziół sie tam i poprosiół ło wpisanie go na klubowicza. A iże inksze bogôcze go blank niy znali, napoczli go łopytować:
– Môcie panoczku trzisztokowô kamiynica?
– Niy, niy móm! – łodrzykô tyn istny.
– A jejździcie możno jakimsik mercedesym?
– Niy, niy jejżdża żôdnym mercedesym.
– A môcie panoczku możno chocia jakisik goldowy halcband ze dijamyntóma?
– Niy! Tyż niy móm. – łodrzykô juzaś tyn istny.
– Nó, tóż panoczku muszymy wóm łoznójmić, iże niy mogymy wôs przijimać do naszego klubu milijónyjrów.
Załómany bogôcz wrôcô do swojij srogachnyj willi i wołô sużóncygo:
– Hanysku!
– Ja! Łobsztaluj mi sam zarôzki srogô fyrma budowlanno i kôż zbulić we naszyj kamiynicy wszyjske sztoki powyżij drugigo. Sprzedej tyż na szlag te wszyjske moje jaguary i cadilaki, i kup mi te miymiecke ciaradajstwa, mercedesy, ftorymi wszyjske jejżdżóm.
– I jesce cosik Panoczku? – pytô sie sużóncy.
– Ja, ja... syjmnij jesce Azorowi tyn goldowy halcband ze dijamyntóma i prziniyś mi go samtukej!

Jak sie robi...

Zymbok (canarst) spomiarkowôł, iże jejigo nastympnô pacijyntka, starecka, stopieróńsko sie nerwuje i uzdôł, coby jóm czymsik łozbawić, kiej zakłodôł lekarske glazyjki.
– A wiedzóm łóni możno jak sie take lekarske glazyjki robi? – spytôł moreśnie.
– Niy! Blank niy móm anóngu! – łodrzykła starecka.
– Nó, tóż to jes tak – pedzioł tyn dyntysta. – We Meksiku jes budónek ze srogim szaflikym „lateksu”, a arbajtery ze roztomajtóm wielkóścióm swojich graców podlazujóm ku niymu, tónkajóm rajn te swoje gorzcie, suszóm je i syjmujóm gotowe glazyjki, gotowe lekarske rynkawiczki.
Starecka nic a nic sie niy lachła...
– Nó, próbowôłech – pomyślôł se dochtór.
Piyńć minutek niyskorzij, przi napoczniyńciu borowaniô, starecka wypraskła śmiychym.
– A cóż to wôs tak śmiyszy? – pytô sie tyn zymbok.
– Razinku żech se pomyślała, jak tyż to sóm robióne... kóndóny!

Matka...

Rechtórka we szuli kôzała dzieckóm napisać klasynaufzac, takô prôcô dómowô we kieryj na łostatku mieli być słówecka: Matka jes ino jedna.
Na drugi dziyń ta rechtórka kazuje dzieckóm przeczytać, co napisali w dóma. Piyrszô czytô Gryjtka:
– Mama jes umiyłowanô, łutulô nôs do śniku, wykludzô nôs zawdy na szpacyr i kupuje nóm jesce roztomajte gyszynki. Matka jes ino jedna!
Tak poczytało pôra dziecek a na łostatku czytô mały giździorski Hanysek.
– W naszyj chałpie balanga, gorzôła lerje sie sztralami, byzuchanty rzigajóm na nasz gryfny tepich. Kiej sie już gorzôła skóńczóła matka kôzała mi pójńść do kuchyni i przismycyj jesce dwie flaszki gorzôły. Poszôł żech, łozewrził żech kilszrank i wrzesca ku mojij mamulce:
– Matka!... Jest ino jedna!

Góratrzi...

Jedyn wandrus i rajzynder wlazuje we Zakopanym do szynku, zicnół sie wele szynkwasu i pytô:
– Gospodzki, a co łóni polycajóm dzisiôj na taki dyszczowy, zaślóndrany dziyń, na takô chlapaka?
– Anó, panoczku, jô bych wóm radziół łobsztalować se taki moderny nôpitek pod mianym: „GÓRATRZI”!
– Jakóż to panie ółber? „Góratrzi”... a co to tak na isto jes?
– Widzóm łóni, panoczku, to jes tak: bierymy szklónecka wina... nó, możno dwie... góra trzi i wlywómy do srogigo gorka. Zatym bierymy szklónecka piwa... nó, możno dwie... góra trzi i tyż wlywómy do tego samygo gorka. Terôzki bierymy szklónecka gorzôłecki... nó, możno dwie... góra trzi i tyż wlywómy rajn go gorka. Na łostatku bierymy jesce szklónecka kóniaku... nó, możno dwie... góra trzi i tyż dolywómy do gorka. Terôzki tyn garniec stôwiómy na łogniu, miyszómy i warzymy jakisik czôs. Niyskorzij nalywómy do szklónecki i słepiymy po lekuśku szklónecka... nó, możno dwie... góra trzi...
Kiej już to wysłepiymy, wstôwómy... robiymy jedyn szrit, jedyn krok... nó, możno dwa... nó... góra trzi!

Gybis...

Przilazuje baba do zymboka, do dyntysty, siadô we zeslu i łode szlaga, z pónktu seblyko batki.
– Ale, jakóż to paniczko! – łodzywô sie dochtór. – Joch jes zymbokym... wasz ginekolorz przijmuje ło jedyn sztok wyżij!
– Niy, niy, joch sie niy łochybióła – łodrzyko na to baba. – Zakłôdôł pón wczorej mojimu starymu nowy gybis?
– Anó, zakłôdołech...
– Nó, tóż terôzki panoczku wyjmnijcie mi tyn gybis!

Briwy...

Przilazuje mały Hanysek do japtyki.
– A dadzóm mi łóni jakiesik pile na „zeks” dlô tatulka.
Japtykôrz dôł mu jakiesik i pile i rzyknół, iże jedna takô pila jes na szejść dni.
Hanysek wrôcô sie nazôd ku dómowi ale sie chachnół i powtôrzô sztyjc:
– Szejść pilów na dziyń, szejść pilów na dziyń...
Po pôruch dniach przilazuje juzaś do japtyki a japtykôrz pyto
– I co, synecku? Pile pómógli tatulkowi?
– Ja, ja... mamulka zaciónżóła, siestra tyż zaciónżóła, mnie stopieróńsko dupa boli, a mój łojcieć siedzi na dachu i rznie briwy...

Stary zuber...

Rółzczasu jedyn zwiykowany chop, tak wele 75 lôt stary, prziszôł do dochtora, coby tyn mu zbadôł jego nôsiynie.
Dochtór dôł mu krałzka i rzyknół:
– Weznóm se łóni ta krałzka do chałpy i prosza mi na jutro prziniyś waszô „sperma”.
Na drugi dziyń starzik przilazuje do dochtora i stôwiô snożnô i prózno krałzka dochtorowi na szrajbtisz.
– Panoczku dochtorze, to bóło tak:
Nôjprzodzij próbowôłech prawóm rynkóm, i nic. Nó, toch próbowôł lewóm rynkóm, i tyż nic. Tóż tyż poprosiółech moja starô i łóna tyż próbowała nôjprzodzij prawóm gracóm, zatym lewóm gracóm i ciyngym... nic. Próbowała łóna tyż jesce gybisym, zatym bez gybisu, ale sztyjc i jednym ciyngym nic. Nó, tóż my zawołali ku nóm modo Erna ze piyrszego sztoka, naszô sómsiôdka. I łóna tyż próbowała lewóm rynkóm, prawóm, łobióma rynkami. Zatym próbowała pod parzóm... bali i ściskała miyndzy kolanóma... Nó, i blank nic!
Zawołaliście ku sia sómsiôdka? – pytô zadziwióny dochtór.
– Ja, ja zawołalichmy i sómsiôdka. Ale chocia my sie stopieróńsko starali, niy udało nóm sie łotworzić tyj... krałzki!

A jô pierdola...

We kupyju jedzie kapelónek do kupy ze łojcami i jejich szejściolytnim synkym, maluśkim Hanyskym. Łorôz tyn synek wrzscy:
– Tatulku, tatulku ale tyn nasz cug zapierdala!
Łojciec kuknół na tego kapelónka, poczerwiyniôł na fresie i sztrofuje swojigo synecka:
– A fto tyż to cie nauczół cie tak chujowo gôdać?
Na to mamulka tego maluśkigo Hanyska:
– Wybôczóm mi łóni ksiynżoszku, ale przecam te skurwysyny niy majóm za chuj... kultury!
Cug sztpnół, kapelónek wylazuje ze kupyju i na łostatku rzóńdzi:
– A jô pierdola take towarzistwo!

Czerwióny kapturek...

Idzie se rółz Czerwióny Kapturek bez las, aże tu łorôz zeza krzôków wypolół wilk. Czerwióny Kapturek sztopnół i napoczynô dyrgotać ze strachu...
– Strachosz sie Czerwióny Kapturku, ja? Bojisz sie?
– Ło ja! Festelnie sie strachóm!
– Nó, tóż nie trôp sie, ino chyć mie za mój łogón, to cie wykludza ze tego lasa.
Czerwióny Kapturek chyciół tego wilka za łogón, i tak jak tyn wilk łobiecôł, wykludziôł ci go ze tego lasa. Po jakimsik czasie dolazujóm do sieczy, na krôj lasa, kaj bez liściô przebijô sie klara. We sztralach tyj klary wilk przemiyniô sie we szwarnego karlusa...
– I co, Czerwióny Kapturku, dalszij sie jesce starchosz, bojisz sie?
– Niy, niy... już sie blank niy boja – łodrzykô Czerwióny Kapturek ale jesce deczko dyrgoce...
– Nó, tó po jakiego pieróna sztyjc mie jesce dziyrżisz za ... łogón?

Nasrałaś...

Karlus łodkludzô, łodprowôdzô dziołcha niyskoro na łodwieczerz ku chałpie. Przed bramóm, po łostatnik kusiku, łorôz gôdô do dziołchy:
– Suchej ino! Zolycymy już ze sia śtyry miesiónce. Pódź, wlezymy na jake pół godzinki dó mie. Móm frajnô chata...
– Niy moga, niy moga.... – łodrzykô ta frela.
– Pódź, pódź... festelnie cie prosza! – namôwiô tyn karlus.
– Nó, dobra, ale musza na trzi minutki wpaś do dóm i pedzieć łojcóm, iże wróca niyskorzij.
– Dobra, ale uwiń sie! – zgôdzô sie ze uciychóm karlus.
Dziołcha wkarowała do siyni, po trzech minutkach wrôcô, dowo synkowi kusika i rzykô:
– Nó, tóż idymy wartko...
We tym jednakowóż łoka mrziku łotwiyrô sie łokno ze jeji pomiyszkaniô, wychylô sie łojciec i wrzescy:
– Mariko, do sto pierónów! Nasrać, toś nasrała, a fto woda spuści?

Siyrotka Marysia...

Rółzczasu siyrotka Marysia idzie do badycimru sie wykómpać. Te jeji cwergi kcóm jóm przifilować, jednakowóż sóm za maluśke i niy poradzóm sióngnóńć do dziórki łod klucza. Uradziyli łóne, iże stanóm jedyn na drugim a tyn na wiyrchu bydzie zaziyrôł, filowôł i bydzie gôdôł inkszym, co tyż uwidziôł. Kiej już tyn łostatni kuknół bez ta dziurka łod klucza napoczyno:
– Syjmła cycnhalter!
– Syjmła cycnhalter, syjmła cycnhalter, syjmła cycnhalter... – powtôrzajóm jedyn za drugim, aże to doszło do łostatnigo.
– Ico! I co? Ico? – pytanie wrôcô do tego na wiyrchu...
– Seblykła batki!
– Seblykła batki, seblykła batki, seblykła batki...
– I co? I co? I co?
– Anó nic! Stoji...
– Mie tyż! Mie tyż! mie tyż...

Dziôd i baba...

Byli se rółz zwiykowane dziôd i baba. Rółzczasu babie zakciało sie zeksu, tóż tyż w te pyndy, wartko uwijô sie wele chopa, coby go zasmycyć do prykola. Ale tyn chop nic, blank go to niy rajcuje. Nó, tóż baba pyndaluje do dochtora i gôdô:
– Panie dochtorze, jô kca tego zeksu a tyn mój chop blank niy. Co jô yntlich móm robić?
– Nó, poleku, bez nerwów, móm na to knif. – łodrzykô dochtór. – Tak minutka skorzij niźli wasz chop przijńdzie do dóm, seblekóm łóni barchany i stanóm sie zadkym ku dźwiyrzóm i wypnóm rzić. Zarôzki łodezwie sie we waszym chopie zeksualny zwiyrzôk, bo przecamć inakszij być niy moge.
Nó, tóż baba zrobióła jak jij doradziół dochtór. Ze wypniyntóm rzicióm czekô...
Yntlich wrôcô chop ze roboty, łotwiyrô dźwiyrze, zaziyrô i łorôz wypierdala ze chałpy choby dziobła ujzdrzôł. Zahaltowôł dziepiyro we nôjbliższym szynku.
Wlazuje rajn, siadô wele szynkwasu, łobsztalowôł seta, drugô, trzeciô... Wysłepôł już cheba ze dwie flaszki a łón dalszij sztaluje... Niy dało to pokój gospodzkimu, kiery pytô:
– Panoczku! A czamu wy tak słepiecie? Napoczliście już trzeciô flaszka! Ło co wóm idzie? Czamu tak słepiecie?
– Panie ółber! Wrôcóm po côłkim dniu roboty do chałpy, wlazuja na mój sztok, łotwiyróm dźwiyrze... a tam trółl... meter na półtora, szrama na pół pychola, broda do kolanów i ku tymu mu jesce ślina mu ze mordy ciece....

Zdrowaś Mario...

We wojsku kómandyr ekleruje:
– Kej skokómy ze fligra, rachujymy do 5 i targómy ta dugszô lica, ta dugszyjszô sznórka. Kiej jednakowóż nic sie niy łozewrzi, tyrpiymy ta krótszô. A kiejby tak bez cufal i to niy spómógło, przinoleżi czytać dalszij ta... isztrukcjô...
Hanys skoko... rachuje: jedyn, dwa, trzi, śtyry, piyńć... cióngnie za ta dugszô lica i nic. Chytô za ta drugô, ta krótszô, tyrpie i tyż nic. Wcicióngô ze kabzy insztrukcô i czytô:
– Zdrowaś Maryjo, łaskiś pôłnô...

Wpierdol...

We jednyj wsi miyszkôł ci festelnie jyrny młynôrz, kiery dupczół wszyjske jóngfery i samotne dziołchy we wsi. Rółzczasu przitrefióło ci mu sie to ze ceróm sołtysa. Sołtysa to ci ale niy uradowało i stopieróńsko sie chop wkurwiół. Swołôł zicóng, zebranie, coby tymu łoszklistwu młynôrza zaradzić. We zolu cichuśko. Łorôz zgłôszô sie kowôl, prosty czowiek, i rzykô:
– A, tóż możno tymu młynôrzowi ganc ajnfach wpierdolymy?
Na to łodrzykô sołtys:
– Niy, niy mogymy! Przecamć jes ci to jedziny młynôrz we wsi. Co zrobiymy kiejby łón sie wkurwiół i wykludziół ci sie ze naszyj wsi? Fto nóm bydzie mółka melôł?
Juzaś cicho sie zrobiyło, ale po jakimsik łoka mrziku łodzywô sie juzaś kowôl:
–Nó, tóż chopy, wpierdolymy możno stolôrzowi... tych przecamć mómy dwóch!

Wlazuj mi do....

Jadóm ludzie autobusym i łorôz jedyn istny łotwiyrô łokno. Na to inkszy fric wrzescy:
– Panoczku! A zawrzóm łóni te łokno, boch jô jes wcześniôkym ze siódmego miesiónca i to mi moge na zdrówie zaszkłódzić.
– Wyboczóm mi łóni, już zawiyróm.
Autobus jedzie dalszij, tyn istny sztuchnół bez cufal tego frica, ftory skorzij wrzescôł, i łón juzaś z pyskym ku niymu:
– Prosza mie niy sztuchać, niy tyrpać, boch jô jes wcześniôkym ze siódmego miesiónca i moge mi to tyż zaszkłódzić.
– Dobra, dobra... wyboczóm mi łóni!
Autobus jedzie dalszij. Inkszy chop łozewrził łokno we tym autobusie, a tyn upierdliwiec juzaś napoczynô:
– Zawrzóm łóni te łokno, boch jô jes wcześniôkym ze siódmego miesiónca i moge mi tyn przecióng zaszkłódzić...
– Nó, dobra, wyboczóm mi łóni, już zawiyróm.
Na to po jakimsik łoka mrziku jedyn napraniec wypnół rzić i beblô:
– Chopie, a wlyź ty mi sam do rzici, to jô cie jesce te dwa miesiónce dosmyca!