poniedziałek, 31 marca 2014

Strziżyni...

Rółzczasu jedyn istny wlôz do kupy ze synkym do golaca. Niyskorzij, kiej już tyn chop bół łostrziżóny, łogolóny i po zrobiyniu „manicure”, posadziół ci na zeslu tego synka i rzyknół ku niymu:
– Doczkej samtukej, a jô ino wartko pójńda lajstnóńć sie jakisik szlips.
Kiej golac łostrzig tego maluśkigo synka, a tyn chop do siela niy wrôcôł, golac rzykô do tego synka:
– Nó, i co?... Wyglóndô cosik na to, iże tatulek ło cia blank przepómniôł, pra?
– Ale, wiedzóm łóni, to niy bół mój tatulek – łodrzykô tyn synecek. – Łón mie ino napasztnół i spytôł sie eźli móm chańdź na darmowe strziżyni.

piątek, 28 marca 2014

Lôtawica...

Łojce wykludziyli sie do przocieli na pôra dnioszków. Synek miôł łod siela chałpa fraj bez kôżdô côłkô noc, tóż tyż chyntliwie ze tego korzystôł, i przikludziół sie do chałpy dziołcha, ze ftoróm niyskorzij festelnie we prykolu wyrôbiali. Ale kiejsik na łodwieczerz łojce wróciyli niyspodziónie, z nôgła, i łapli modzioków przi dupczyniu.
Tyn synek chycóny na gorkim uczynku pomyślôł se:
– Ło sto pierónów, chnetki móm matura, miôłech erbnóńć łod łojców autok... mieli mie za porzómnego, a sam terôzki co?
Dziołcha juzaś pomyślała:
– Ło kule na mole! Miało być fajniście, miôł ci łón mie przedstawić swojim łojcóm, miało być miyło, wieczerzô... a sam mie łojce przichyciyli jak jakô lôtawica...
Łojciec juzaś tak se pomedikowôł:
– Nó, moja krew! Dobra synek, dobra, blank szykownistô śnij dupecka!
A na to wszyjsko mamulka mróncy pod fusiskym:
– Jak tyż to ta lôtawica trzimô giyry? Przeca tymu synkowi jes blank niywygódnie, doskwiyrnie...!

czwartek, 27 marca 2014

Piznij w ryj...

Rółzczasu chop wykludziół sie na dugszô dinstrajza a jego baba we tym czasie uzdała, iże zrobi mu niyspodziônka i sprawióła sie nowiyśki szrank do jejich szlafcimra. Przijechała fyrma i poskłôdała tyn nowy szrank. Po jakisik pôruch minutach wele jejich chałpy przejyżdżała banka i tyn szrank sie sklapnół. Zdeszperówanô baba zwóni do fyrmy i ekleruje, co tyż to sie stało. Fachmóny przijyżdżajóm, skłôdajóm juzaś tyn szrank i wyjyżdżajóm. Powtôrzô sie to tak pôra razy za rajóm. Na łostatku majster ze tyj fyrmy gôdô do tyj baby:
– Wiedzóm łóni, musza wlyjź rajn do tego szranku i łobadać co i jak.
Wlôz do tego szranku ale we tym łoka mrziku wlazuje do pomiyszkaniô chop, wlazuje do tego jejich szlafcimra i ze srogachnóm uciychóm wrzescy:
– Jezderkusie! Jakóż ci to szykowny szrank żeś nóm sprawióła!
Łozewrził dźwiyrze tego szranku a tyn majster driny rzóńdzi ze rułóm:
– Prasknij mie pón we pychol, bo zółwizół mi pón niy uwiyrzi, iże jô sam na.... banka czekóm!

środa, 26 marca 2014

Dobry... Parkinson...

Starymu Hanysowi pizło już 95 lôt i miyszkôł we altyshajmie. Kôżdydziyń na łodwieczerz, po wieczerzy Hanys wylazowôł do łogrodu, siadôł se na swojim umiyłowanym fatersztulu i spóminôł ze łozrzywniyniym swoji życie. Rółzczasu we tym łogrodzie trefiyła go starô Gryjta, ftoryj już pizło 85 lôt, przisiadła sie ku niymu i napoczli łozprawiać. Po krótkij łozprowce Hanys zwrôcô sie ku Gryjcie ze pytaniym:
– A wiysz, ło czym jô ci blank zapómniôł?
– Anó, ło czym Hanysku? – pytô sie ta Gryjta.
– Anó, blankech przepómniôł ło... zeksie!
– Ty stary pierdoło, ty łoszkliwy stary knakrze! Tobie by niy stanół bali kiejbyś miôł przistawióny rebulik do gowy!
– Wiym, miarkuja, ale bółoby to na isto fajniście kiejby mi tyn mój ciulik ftosik potrzimôł we gorzci. Nó, i ta Gryjta zgodzióła sie. Rozepła Hanysowi prziporek i wziyna tego jejigo posmôrszczanego ciulika do rynki.
Łod tego czasu kôżdy wieczór trefiali sie łóne we tym łogrodzie. Jednakowóż jednego dnioszka Gryjta niy zastała Hanysa na umówiónym placu. Festelnie zaniypokojónô, nerwyjs (przecamć we tym wiyku letko ło jakisik niyszczysny cufal) napoczła go szukać. Znodła go we nôjdalszyjszyj ece łogrodu i uwidziała, co jego ciulik dziyrżi 90-ciolytniô Zofija. Tak ci jóm to rómbło, iże balnk ci niy szczimała i ze płaczkami we łoczach wrzeskła:
– Ty gamracie łoszkliwy, ty żadniku! A cóż tyż ci to mô takigo ta dioseckô krapyka, lôtawica i szlóndra, czego jô niy móm?
– Parkinsóna.... parkinsóna...

wtorek, 25 marca 2014

Gospodzki...

Przilazuje rółzczasu jedyn istny do szynku i sztaluje:
– Gospodzki! Dló mie setka, dlô muzykantów setka, i dlô wôs, panie gospodzki tyż setka.
Kiej na łostatku prziszło tymu istnymu bulić za to, co łobsztalowôł wykôzało sie, iże łón blank niy mô pijyndzy. Tóż tyż tyn szynkôrz naświtôł mu do rzici i wyciep go ze tego szynku.
Na drugi dziyń tyn istny juzaś przilazuje do tego szynku i choby nigdy nic, juzaś napoczynô sztalować:
– Dló mie setka i dlô muzykantów setka...
– A dló mie już niy? – pytô sie szydliwie gospodzki.
– Dlô wôs panie gospodzki niy, bo jak już cosik szlukniecie, to napoczynôcie wyrôbiać!

poniedziałek, 24 marca 2014

Pónbóczek i Mojżysz...

Pónjezusek do kupy ze Mojżyszym poszli se poszpilować we tego modernego terôzki golfa. Stanyli na polu, Pónjezusek ustawiół balik, prasknół tóm krykóm i balik poleciôł aże kajsik do tajchu, do jezióra. Tyn balik se tak pływie na wodzie, tóż tyż Pónjezusek małowiela pomedikowôł i poszôł – jak to łón poradziół – po wodzie ku balikowi, prasknół juzaś tóm krykóm i łóna wleciała rajn do tyj ducki.
We tym łoka mrziku do tych, ftorzi grali we tego golfa, podlôz opaternie jedyn zwiykowany starzik i spytôł sie eźli moge tyż śniymi poszpilować.
– Ja, czamu by niy – łodpedzieli łoba wrółz. – Ty bydziesz we raji po Mojżyszu.
– Nó, tóż grómy! – rzyknół starzik.
Mojżysz ustawiół tyn balik, prasknół go tóm kryjóm, balik pofurgnół blank na pojstrzodek jezióra i tam sie tónknół. Mojżysz „rozstómpiół” wody, jak kiejsik te Morze Czerwióne, podlôz ku balikowi, prasknół jesce rółz i balik wleciôł do ducki.
Terôzki we raji bół tyn zwiykowany starzik ze siwóm brodóm. Ustawiół balik, prasknół go krykóm. Balik poleciôł na pojstrzodek jezióra i tyż tyn balik tónknół sie rajn. Wele ale przypływała jedna fisza. Łapła tyn balik do pyska i popłynóła dalszij. Uwidziôł to z góry adler, srogi łorzeł, nurknół do wody, łapnół ta fisza i łodfurgnół. Leciôł ci tak ze tóm fiszóm we pazurskach. Kiej przelatowali na duckóm ryba wypuścióła ze pyska tyn balik i łón trefiół gynał do tyj ducki.
Mojżysz tak kuknół ino na Pónjezuska i pedziôł ze jankorym:
– Wiysz! Ze tym twojim starym, to na zicher niy do sie grać!

piątek, 21 marca 2014

Na tankszteli...

Na tanksztela podjyżdżô szumny czôrny mercedes. Wylazuje śniego sztramski chop we ćmawym ancugu i ćmawych brylach. Leje do pôłna a zatym wlazuje rajn, podlazuje ku fachóm ze gorzôłeckóma, biere pôra szykownistych flaszek nôjdrogszyj whisky. Te same robi przi fachu ze kóndónami. Snerwowany przedowacz, wywóniôł, iże to możno jakisik „mafiozo” i mô pôłnô rzić strachu, co bydzie przi płacyniu.
Łorôz ze tego czôrnego mercedesa wylazuje szykownistô frela we nôjkrótszym „mini” jake ino bóło możebne, wlazuje rajn do pojstrzodka i wrzescy łod samych dźwiyrzy:
– Prosza ksiyndza! I chipsy, weź pón ksiynżoszku jeszcze paketlik chipsów!

czwartek, 20 marca 2014

Nasze...

Festelnie snerwowanô gospodyni wkarowała do farorzowyj kancylaryji na farze i wrzescy:
– Wiedzóm łóni, miarkujóm przewielebny, iże sie wóm kilszrank popsowôł!
– Suchejcie gospodyni! Niy mój kilszrank a nasz!
Za jakiesik pôra minutek ta gospodyni juzaś wkarowała do kancylaryji i rycy:
– Wiedzóm łóni... bo sie wóm farorzycku waszmaszina do imyntu popsowała!
– Jużech wóm gospodyni gôdôł, niy moja waszmaszina, a naszô waszmaszina!
Po jakisik piyńciuch godzinach do tego farorza przikludziyli sie roztomajte kapelónki do kupy ze jednym biszopym. I tyż łorôz ta gospodyni juzaś wkarowała do izby i wrzescy choby nôjyntô:
– A wiedzóm łóni, mój farorzycku, bo pod naszym prykolym mysza blank zdechła!

środa, 19 marca 2014

Juzaś baba u dochtora...

Jak zawdy, przilazuje baba do dochtora i rzóńdzi:
– Panie dochtorze roztomiyły, mojigo chopa niy ma dóma a jôch zaciónżóła. Jak ci to jes możebne?
– Siednóm sie łóni i zarôzki to łobadómy.
Baba se siedła i zaziyrô. Dochtór wyjmnół wata i gôdô do baby:
– Nó, bydóm tak dobrô i zeżeróm ta côłkô wata!
– Panie dochtorze! A po jakiymu jô móm ćkać ta wata?
– Niych łóni nic niy gôdajóm ino ćkajóm ta wata!
Baba jy ta wata, ćkô jóm i łorôz gôdô:
– Panie dochtorze, ale jô już wiyncyj niy poradza!
– Tóż wstanóm łóni terôzki!
Baba wstanóła, dochtór dowo jij srogachnô szklónka wody i gôdô:
– Bydóm łóni takô dobrô i wysłepióm to wszyjsko!
Baba wysłepała jedna szklónka, drugô, trzeciô i na łostatku pytô sie dochtora:
– Panie dochtorze, jô już tyż wiyncyj niy poradza wysłepać, ale bydóm łóni, panie dochtorze, tacy dobrzi i pedzóm mi łóni na co to wszyjsko?
– Wiycie! Jak skurwysyna niy uduszymy, to go utopiymy!

wtorek, 18 marca 2014

Starecka i kóndóny...

Do japtyki przilazuje fest zwiykowanô i sklupiałô starecka.
– A bydóm łóni tacy dobrzi i dadzóm mi 30 kóndónów!
– A na cóż tyż to wóm potrza tych 30 kóndónów starecko? – pytô sie opaternie japtykôrka.
– Anó, to na stopieróńske targanie gowy.
– To kóndóny pómôgajóm na ból gowy, ja? – pytô sie juzaś japtykôrka.
– A ja! Kiej jô te 30 kóndónów zapakuja mojij wnuczce wrółz ze śniôdaniym do pukeltaszy, tó łóna wtynczôs pierónym rada fyrtô do szuli i bez côłki miesiónc blank ci jóm... gowa niy boli!

poniedziałek, 17 marca 2014

Kapelónek i klôsztornô panna...

Rółzczasu jedyn kapelónek do kupy ze klôsztornóm pannóm deptali łod wsi do wsi i zbiyrali pijóndze na postawiynie nowego koscioła. A iże bez tyn czôs prziszła noc, poprosiyli ło spani, ło noclyg jednego gospodôrza.
– Wiedzóm łóni, ale jô móm ino jedyn frajny prykol. – tuplikowôł festelnie zastarany chop.
– To nic niy szkłódzi – pedziôł tyn kapelónek. – Bydymy spać do kupy ze tóm klôsztornóm pannóm we jednym prykolu.
Chop ale niy poradziół spokopić, jak tyż to ksióndz moge spać do kupy ze klôsztornóm pannóm we jednym prykolu. Łodkludziół tego kapelónka na bok i spytôł ci sie go ofyn ło to.
– To jes blank ajnfach – napocznół eklerować tyn kapelónek. – Miyndzy nôs wrażymy biglbret.
– A kiej sie wóm, przewielebny, cosik... zakce?
– To jô sie przyjńda na szpacyr. – łodrzyknół kapelónek.
– Nó, ale kiejby sie tak tyj waszyj klôsztornyj pannie cosik zakciało?
– Nó, to łóna sie pójńdzie na szpacyr.
– Nó, dobra... ale... kiejby sie tak bez cufal wóm łobióm zakciało, to co?
– Anó, to wtynczôs tyn biglbret... pójńdzie na szpacyr.

piątek, 14 marca 2014

Blóndina ze knaróm...

Rółzczasu do dochtora przilazła blóndina ze łozcharatanym palcyskiym przi lewyj gracy.
– Jak tóż tyż to sie stanóło? – pytô dochtór.
– Anó, pónie dochtorze, próbowałach sie zabić, próbowałach sie zapukać.
– Jak? Kcieliście sie zastrzelić i prasknyliście sie paniczko we palcysko?
– Niy! Niy! Nôjprzodzij wycylowałach we serce, ale kiejech sie spómniała, wiela we wercie bóła łoperacjô wrażynia silikónów do cycków, napoczłach cylować we gymba. I zarôzki mi sie spómniało wielach zabulóła kiejsik tymu „ortodoncie”. Tóż tyż zarôzki wycylowałach we dakel. Ale kiejech sie wystawióła, kiejech sie forsztelowała tyn srogachny gruch, uzdałach, co go deczko wycisza i zatkałach lufa tyj knary.

czwartek, 13 marca 2014

Chopy a... piwo...

Siedzielichmy ze kamratóma we szynku i ftosik wyfuknół ze takim tymatym, iże bezmać piwo mô we sia babske hormóny. Niy poradziylichmy ci tego tak gynał wymiarkować i do łostatka spokopić, i beztóż uzdalichmy, iże sprôwiymy wrółz ekszperimynt naukowy. Kôżdy snôs, ino dlô dobra ksztôłcyniô, wysłepôł sóm dziesiyń zajdli piwa. Nó, i wtynczôs ukôzalichmy łokropicznô, blank niy do wystawiyniô prôwda:
Festelnie przibralichmy na wôdze, spaśli my sie.
Mielichmy srogô ytropa ze kludzyniym autoka.
Niy poradziylichmy gynał ze cwekym myśleć.
Niy udało nóm sie prziznać sie do fyjlerów, chocia bóło ganc klar, że je robiymy.
Kôżdy snôs wierzół, iże jes pymkym wszechświata.
Festelnie ci nôs targało we gowie i blank niy mielichmy szkrabki na zeks.
Niy poradziylichmy panówać na emocyjóma.
Trzimalichmy sie wrółz wszyjske za rynce.
Po kôżdych dziesiyńciuch minutkach musielichmy pójńść do haźlika, i to zawdy wszyjske wrółz, cuzamyn do kupy.
...blank jak baby...

środa, 12 marca 2014

Łozprôwka ze dziobłym...

Rółzczasu Polôk, Miymiec i Rusek spichli sie ze dziobłym. Nó i tyn dziôbôł rzóńdzi ku nim:
– Fto wykurzi bez godzina dwanôście cygarów, wysłepie dwanôście cyjntli i wydubczy dwanôście dziołchów – bydzie fraj, bydzie wolny.
Nôjprzodzij idzie Miymiec i niy poradziół wykurzić dwanôście cygarów. Zatym poszôł Rusek, ale niy poradziół wysłepać dwanôście cyjntli. Blank na łostatku sztartnół Polôk, tela, co skorzij gôdô do dziobła:
– Te! Dzioboł! A jô wykurza trzinôście cygarów!
– Jakóż to – pytô dzioboł – môsz przecamć ino dwanôście?
– Ale jô móm zawdy jedna cygara za daklym! – łodrzykô Polôk. – I jô wysłepia trzinôście cyjntli łorôz!
– Nó, ale jakóż to? Przecamć jôch ci dôł ino dwanôście cyjntli? – pytô sie juzaś dzioboł.
– Nó, bo jô zawdy móm jedna cyjntla we kabzi szaketa! – łodrzykô Polôk. – Nó, i ku tymu jô wydubcza aże trzinôscie frelek! – łodrzykô Polôk.
– Niy! Niy moge być! Przecamć jôch ci sam postawiół do kupy ino dwanôście dziołchów! – gôdô zadziwany dzioboł.
– Nó ja, widza... ale ty mie sie tyż festelnie podobôsz!

wtorek, 11 marca 2014

Berkmón....

– Wiedzóm łóni panoczku – gôdô do berlmóna dochtór – łóni majóm tego łoszkliwego raka.
Tyn istny deczko sie zachmulół, podrôpôł sie po palicy, pomedikowôł deczko i pytô sie dochtora:
– Panoczku dochtorze, a niy poradziylibyście napisać we papiórach, iże jô móm AIDS?
– Napisać, iże mocie AIDS? Nó ale po jakiymu? – pytô sie zadziwany dochtór.
– Anó, za piyrsze, to jô byda piyrszy we naszym zidlóngu, ftory mô tyn AIDS. Za druge, to jô byda miôł uważowanie, iże po mojij śmiyrci żôdyn łochyntol niy ruszy mojij baby. A za trzecie, to tak na isto kciôłbych uwidzieć fresy tych, co już kiejsik moja babeczka dupczyli.

poniedziałek, 10 marca 2014

Yjzel i... hasie...

Rółzczasu pampóński yjzel wpôd, skipnół sie do gymbokij studni. Zwiyrzôk ryczôł żałóśnie, jankornie côłkimi godzinóma, nałónczôs kiej tyn pampóń fest medikowôł, cóż by tyż łón móg z tym zrobić. Na łostatku uzdôł, iże gadzina jes ci tak by tak moc starucnô, a i ta studnia werci sie już tyż zasuć, tóż tyż niy werci sie już śnij tego yjzla wycióngać. Skrziknół, sfołôł wszyjskich swojich sómsiadów, coby mu przi tymu hilfli. Wziyni wszyjske hercówy i napoczli ta studnia zasuwać haboziami, fiframi, hasiym i ziymióm.
Nôjprzodzij yjzel napocznół juzaś wrzesceć choby go ze skóry łobdziyrali. Łorôz, ku zadziwiyniu wszyjskich, ustôł, spamiyntôł sie. Pôra szaufli niyskorzij tyn pampóń kuknół do tyj studni i zadziwôł sie tym, co tak rajn ujzdrzôł: za kôżdóm szuflóm marasu, kierô ślatywała na yjzlowy pukel, tyn rozbiół cosik niymożebnego, łosiywnół sie, łotyrpôł sie i kletrowôł sie ku wiyrchowi. We miara, jak sómsiady tego istnego pampónia suli habozie i ziymia na tego zwiyrzôka, łón sie ino łosiywôł i kletrowôł sie szrit za szritym ku wiyrchowi. Chnetki tyż wszyjske ze zadziwiyniym uwidzieli jak tyn yjzel przekrôczô wiyrch tyj studni i festelnie szczysny pyndaluje przed sia.
I sam przilazuje na myślónek jedne: Życie bydzie Wôs zasuwać haboziami i marasym, kôżdóm zortóm marasu i habozi. I jes ino jedyn szimel, coby sie wykludzić ze tyj życiówyj ducki. Ganc ajnfach trza sie łotyrpać, łosiywnóńć z tego naciepanego marasu i zrobić jedyn szrit w góra. Kôżdô takô ściepniyntô ze sia zgłóba i łoprezyjô, to jedyn krok ku słebodzie. Mogymy wygramulić sie, wyplańtać ze nôjsrogszych turbacyjów, eźli niy zabrymzujymy, niy zahaltujymy na szlag, eźli sie niy dómy, eźli tego wszyjskigo niy łosmolymy!

piątek, 7 marca 2014

Dziyń Kobiyt...

Mómy już marzec i skuli tego marca idzie sam terôzki ździebko połozprawiać ło takim gryfnym marcowym zwyku, ło tym, iże fajrujymy, jak kôżdego roka, tyn gryfny „Dziyń Kobiyt”, dziyń freli, samotnych, wydanych, zowitek eli tyż klôsztornych pannów. Znôcie już to? Znocie! I, co z tego? Byda juzaś dzisiôj ło tym berôł a to skuli tego, co jô tak po prôwdzie pierónym ci niy móm rôd tych dioseckich Walyntynków, do kierych niyftore iptowate modziôki kcóm ci mie przeprzić, co to jes ci terôzki już na isto nasz starodôwny polski żwyk. A psinco prôwda! Nó ja, ale jakech niydôwno tuplikowôł jednymu śpikolowi, co byli czasy kej we sklepach na fachach bół ino łocet i mosztrich, to tyn ci mi rzeknół:
– A niy mógliście sie tego kajsik we zupermarkecie lajstnóńć???
He, he a jô ci kajsik naszôł, co bezmać tyn dziyń, tyn ”Dziyń Kobiyt” napocznół sie łod tyj egipcjańskij królowyj Kleopatry, kierô we marcu kôzała sie zrolować do takigo srogigo i szykownego tepicha i podciepnóńć cysorzowi Cezarowi.
A przidarzóło sie to jesce przed Pónbóczkiym. Tak ci łóna, Kleopatra poradzióła tego cysorza zamamlasić, zbamóńcić, iże łod tego czasu zawdy jakiesik gryfne „marcowe idy” tam we tym Rzymie bajstlowali i łodprowiali. Wteda tyż przi marcowych idach tego Cezara zażgali pitwokiym, a iże ci to bóło trzinôstego marca, to łod tego casu trzinôsty (a ku tymu pióntek) jes diosecko niyszczysny.
Nó, i miarkujecie, co ze tymi babami napoczło sie to wszyjsko metlać jesce za starego piyrwyj i niy idzie tego ściepnółńć na ta łoszkliwo „kómuna”, chocia tak po prôwdzie napoczli my tyn dnioszek fajrować dziepiyro po wojnie.
A mie sie sam terôzki spómniało jak to łóńskigo roka trefiółech jake dwa dni po tym babskim fajerze na słodach mojigo sómsiada Edka. Côłko fresa ci miôł fest podropano, poharatano choby go fto tarłym po nij przejechôł.
– Edek, boroku, jak ty wyglóndôsz? Fto ci to tak ta fresa poharatôł?
– E... tam Ojgyn, to skuli kwiôtków – pado mi na to Edek.
– Jak to skuli kwiôtków? Co majóm blumy do twojij fresy?
– Nó, wiysz przeca, iże we sobota bół „dziyń kobiyt”?
– Nó wiym, ale dzisiôj jes już wtorek – padóm do Edka, bo widza iże mu sie cosik we kalyndôrzu pometlało.
– Nó ja, ale sie dej pozór. Jakech we sobota fest niyskoro na łodwieczerz prziszoł do dóm po tym côłkim sobotniym „dniu kobiyt”, to jedzine kwiôtki kiere byli we kwiôciarni na Krojcce, to byli kaktusy. I terôzki już miarkujesz cym mi ta fresa moja starô tak wybiglowała?
Jake to dôwnij bóło sroge i gryfne świynto, to wszyjskie baby, kiere majóm wiyncyj niźli trzidziyści lôt gynał pamiyntajóm. Szumne to bóło świynto, i wszyjskie – a nôjbarzij chopy – je fest fajrowali. To niy to, co terôzki, iże styknie, co jedyn z drugim modziok glingnie tym jego mobilniokiym, szkyrtnie jakiegosik „esemesa” ze kwiôtkiym, afkóm i fertik. Dziołcha mô świynto a tyn karlus łodpinkolół je za piytnôście fyników (we promocji!).
Piyrwyj to bóło tak. Kôżdy dyrechtór, kiyrownik, majster abo fto tam jesce, już tydziyn skorzij sztalowôł we kwiôciarni tela tulpów, wiela kobiyt kole niygo robióło. Tulpów, bo inkszych kwiôtków to wteda za tela niy bóło (możno jesce nelki, ale to już byli i szykowniyjsze, i drogsze blumy).
Nôjlepszij bydzie kiej połozprawióm jak to u mie we werku bóło. Mój szef, a bół ci to srogi chop, Polok, ale łod Stanisławowa, kresowiok znacy sie, już za wczasu kôzôł mi łobsztalować kajsik ze trzidziyści mieteł, bo tela kobiyt u nôs robióło. Wszyjskie chopy (a byli to same byamtry) na tyn dziyń wysztiglowali sie choby ficywyrty we Boże Ciało, pod bindrami (choby i do futerbachowyj hymdy). Co bóło do zrobiynio, do strzaśniyńcio, to sie wartko majtło, a zatym, deczko niyskorzij to już ino fajer aże szoł kurz i wiater naobkoło !
My ze szefym we śtyruch takich gryfnych plastikowych kibelkach miyszali, chechlali taki miszóng, kiery mój dyrechtor wypokopiół. Brało sie dwie flaszki czystyj gorzôły, jedna flaszka jakiegosik wermutu, flaszka jałowcówki i ze dwa litry apluzinowego zaftu. Nó, i to wszyjsko razy tela, wiela my mieli kibelków. Dziołchy zasik rychtowali roztomajto zagrycha, kołoczki, zisty, tyj i kafyj. We nôjsrogszyj izbie zestawiali my do kupy pôra tiszów, snosiyli wszyjskie stołki. Ślazowali sie niyskorzij wszyjskie byamtry do tyj izby, dźwiyrze sie zawiyrało i jedyn sztram wachowôł (taki, co to już mu leberki wysiedli), coby żôdyn cudzy, niy napytany niy wlazowôł. Nó, i napoczynôł sie fajer.
Roztomajcie to bywało, ale kiej mój szef brôł sie do śpiywaniô takij fajnyj śpiywki:
„Drótym go, drótym kolczastym po jajach...”
i zarôzki po tym drugo sztrofka (dlô śmiychu):
„Kochejmy sie, kochejmy sie...”
to wszyjskie gynał miarkowali, co to już jes szlus piyrszyj tajli tego fajeru. Napoczynali sie we myńszych klikach łozłajzić kaj fto sie przodzij namówiół, fto z kim i kaj. A wybiyrać szło, bo chocia to bóło za „kómuny”, to pôra jesce dobrych szynków we Chorzowie bóło. Szło sie abo do „Bałtyku”, „Pod Dzwon”, do „Ratuszowyj” abo „Pod Flota” na łobiôd. Niyskorzij zasik te, co mieli rade tańcować i byli jesce na tela mónter deptali do „Magnolii”, „Goplany” abo do „Merkurego”. Niyftorych cióngło do „Łani” lebo do „Parkowyj”, nó ale tam bóło gyferlich, bo nikiej we marcu bóło deczko mroza, tak iże niyjedyn łostoł we fuzeklach we przikopie. Tela ino rzykna, iże u nôs bół ci jesce jedyn taki frałcimer we kierym robióło ze dwiesta babeczków a i to we wiynkszóścióm samotnych. Nó, gôdóm wóm chopy: bóło w cym przebiyrać!!!
Wicne i szpasobliwe to bóło świynto, chocia nikedy bóło ździebko łostudy przi tym. Na tyn bajszpil.
– Suchej ino, Jorg, fest cie tam wczorej, po tym dniu kobiyt, jakeś ło drugij w nocy przikwanckôł sie do chałpy, twoja staro przijyna? – pytóm sie kamrata, bo wiym, iże jego baba zawdy pierónowe larmo robi.
– Niyyyy, nic mi niy gôdała. – łodpedziôł kamrat.
– Nic ci niy gôdała? Przecamć to jes niymożebne. Niy nazdała ci jak kormikowi do grotka ?
– A dyć niy, bo ... łóna przilazła dziepiyro ło szczwôrtyj nad ranym!!!!
Nó, bo kuknijcie ino. Po prôwdzie jest we Polsce wiyncyj babów jak chopów, ale do fajrowaniô to sie wszyjskie niy nadowajóm a chopów kierym ci sie wydowo, iże sóm samymi Leonardo di Caprio, abo chocia Johnym Weinym to ci jes dosik pôrã. I beztóż nasze baby, chocia by my gôdali cosik inkszego, tyż ze inkszymi chopami musieli fajrować. Prówda?

czwartek, 6 marca 2014

Papagaj we składzie...

Jedyn istny miôł ci taki zidlóngowy gyszefcik, sklepik, i uzdôł, iże gryfnie by bóło, kiej ftosik witôł klijyntów. Postawiół wele dźwiyrzy papagaja. Tyn papagaj witôł klijyntów ajnfachowym „dziyń dobry”, lecy kedy dociepnół „dziyń dobry przôcielu”. Jednakowóż bóła jedna mamzela, ftoryj papagaj blank niy miôł rôd i jóm witôł słóweckóma: „dziyń dobry, ty starô kurwo”!
Ta istnô rółzczasu uskargowała sie włóściciylowi, i łón wymiarkowôł, co klijyntka jes ważniyjszô łod tego papagaja i uzdôł, iże posztrajchuje papagaja na biôło-czôrno farba na pokuta.
Juzaś go postawiôł wele dźwiyrzy, i tyn papagaj witôł wszyjskich, króm tyj klijyntki, ftoro dôwnij zawdy sprzezywôł kurwóm.
Po jakimsik czasie, ta klijyntka ze takim tryjómfym na fersie próbowała tego papagaja napasztnóńć:
– I co gupi ptôku? Terôzki jeżeś cicho, ja?
A na to tyn papagaj:
– Terôzki jeżech we fraku i żôdnych kurew niy witóm!

środa, 5 marca 2014

Po faszingu....

Boczycie jesce tyn latośny faszing, latośny „karnawał”? Ja? Jô tyż! Nó ale ...
Nó, tóż mómy ci już tyn côłki faszing forbaj. Tela ino, iże bół ci tyn – jak to gorole gôdajóm – „karnawał” latoś pierónym knap ... abo mie ino sie tak zdô? Ani sie cowiek niy pozdoł ani niy kapnół, róncz sie po Zilwestrze deczko ino spamiyntôł i leberka ździebko, ale to ino ździebko wyflyjgowoł, a tu ci już zapusty, ślydź i popiylcowo strzoda. Kiejch bół jesce jakiesik dwacet kilo (dôwôcie pozór? dwadzieścia kilo!) modszy, toch musiôł bez faszing być na kôżdyj balandze, na kôżdym biglu lebo fajerze. Ino moja Elza durch mi tuplikowała, iże jô niy ma ferniok inoch żyniaty i niy moga ciyngiym tyrać bele kaj sóm.
Nó, ja. Żyniatych toch na isto jes, ale – jak to gôdajóm – niy ... fanatyk, pra?
Terôzki to jô tam barzij móm rôd szeslóng, dobro halbecka, kranc wusztu a we telewizyji „karnawał we Rijo” ze tymi gryfnymi, côrnymi frelami, kiere ci tam ciyngiym tyrpióm i dyrbióm sagimi cyckami. Nale, tak jakosik kole a wele Matki Boskij Grómnicnyj moja Haźbiytka pado ku mie:
– Suchej Ojgyn, pôra lôt my nikaj niy byli i nôjwyższejszy czas, coby my kaj wylejźli, pofajrowali. Ciorómy na jako balanga, bo chnetki je szlus ze faszingiym. Przecamć zawdy bółeś wigyjc i kocynder, miôłeś rôd tańcować a terôzki to sie ino pasiesz choby kormik.
Wól niy wól wycióng żech ze szranku łostatni ancug do kierego jesce poradza wlyjźć, powyciskołech mitesry na fresie, wypucowołech lakszuły i doczkóm na moja staro. Łóna zasik polazła ze sómsiôdkóm do golaca, majtła sie dałerwele i szykowny bubikopf, posztrajchowała pazury. Niyskorzij łodbiglowała klajd, powtykała na grace roztomajte piestrzónki, armbanty a we dakle oringle. I kiej ci już bóła fertik – a zetrwało to małowiela – pokackali my sie na telki dupny „bal charytatywny” (bo przeca to ci ino je terôzki we mółdzie).
Niy moga pedzieć, balanga fajnisto, ino do tyj gorzôły, co to jóm kôżdy miôł we tasi lebo plaskówce, to bóło ździebko mało jôdła. Joch ci sie szluknół – nikiej dôwnij Starka przikazowali – gansinego fetu, ale i tak styknie, kiej rzykna, iżech sie łocuciół na sztrółdeklu dziepiyro kiej moja Świekra wylazowała do „Józefki” coby jeji gowa posuł nasz farorz hasiym. Padóm Wóm, łostudy skuli tego bóło i larma na côłki familok.
Nó ale, i takech niy wyloz nôjgorzij, bo kiej sie spómna tako moja sómsiôdka Erna, to to ci dziepiyro bół fal. Łóna pukała sie, znacy jónkała nikiej stary trachtór, nikiej wyrobióno już cugmaszina. I kiejsik na takij faszingowyj balandze przipytôł sie dó nij (zawalôł do nij) jedyn szumny ferniok. Zakludziół ci jóm niyskorzij do lałby i pokiel łóna mu piyrszy rółz pedziała: niy, ... bóła ci już we szczwôrtym miesióncu, tak ci wartko nagónióła.
A tak na isto, to sie medykuja, iże to tyż ci je dobry knif, coby mieć bez pôra lôt pokój łod tańcowanio. Pra?

poniedziałek, 3 marca 2014

Bildowane chopy...

Trzech friców, kierzi kiejsik pokóńczyli roztomajte uniwerzityjty, politechniki i co tam jesce, medikujóm jak sie pozbyć swojich szwigermutrów.
Chop po politechnice rzóńdzi:
– Jô sprawia mojij świekrze gryfny autok, deczko w niym driny pogracóm, cosik przesztaluja i ta starô mamzela rozpierdoli sie na stromie...
Chop po Akadymiji Medicznyj gôdô tak:
– Spatrza sie maluśkô tytka „arszyniku” dosuja jij tego do jôdła... i ta kalymba zdechnie bez piyńć minut...
Na łostatku chop po Akadymiji Rolniczyj miyni:
– Lajstna sie côłki pakyt ibupromu, wrajża wszyjske pile wrółz do gymby, przemamlóm je, ulepia z tego srogô kugla, srogachnô pila, wysucza we mikroweli i położa ta pila tyj mojij murchli na stole...
– Nó, i co dalszij? – pytajóm sie te dwa jejigo kamraty.
– Anó, jak to co? Łóna wlejzie do izby, rzknie: „Ło jakô srogô pila ibupromu”, a jô wtynczôs wyfukna ze szranku i pierdolna jóm siykiyróm bez plecyska!