Chińcyk...

Banka ze Bytónia do Katowic. Driny blank maluśko ludzi. Jedna starecka a dwie raje dalszij, mody synecek, ftory możno jedzie do szuli. Łorôz łodzywô sie ta starecka:
– Ej, ty, synecku, ty jeżeś pewnikiym Chińcykiym, ja?
– E, tam, wôs sie starecko cheba jakesik szpasy trzimióm!
– Niy, niy szpasuja, pewnikiym jeżeś Chińcykiym?
– Paniczko! Niy, blank niy ma żech chińcyk!
– Nó, tóż możno twoja mamulka jes Chinkóm?
– Niy, paniczko, moja mamulka tyż niy ma Chinka! Mój tatulek, wiedzóm łóni, tyż niy ma chińcyk!
– Truc tymu, jednakowóż, ty jeżeś ... wiyrza Chińcyk, prówda?
– Dobra, styknie paniczko – gôdô łoklapnióny już do łostatka synek – jeżech, jeżech tyn Chińcyk i tela!
– Nó dzisz go! Ale blank synecku, niy wyglóndôsz na ... Chińcyka!

Gracka...

Rółczasu jedyn łojciec, ftory miôł piyńciórka dziecek wygrôł ci ma jakisik loteryji fajnisto gracka. Prziszôł do dóm, zawołôł swoje dziecioki i spytôł sie jich, kiere tyż to na isto miało by erbnóńć tyn gyszynk:
– Fto jes nôjbarzij usuchliwy? – spytôł przodzij.
– Fto nigdy niy gymbuje mamulce?
– Fto robi wszyjsko, co mamulka kôże?
Na to piyńć dzieckowych głósików łodpedziało wrółz:
– Dobra, tatulku, dobra, mogesz se tatulku mogesz wzióńć dlô sia ta gracka!

Kaj jô miyszkóm...

Niyskoro na łodwieczerz, samotnô babeczka, znôgła u dźwiyrzy słychać zwónek. Babeczka łozewrziła dźwiyrze a sam fest ci naprany fric, łożarty chop.
– A wpuszczóm mie panicznko, jô sie musza zarôzki legnóńć...
– Niy, blank niy! Wy sam panoczku niy miyszkocie! Pójńdóm se łóni kaj indzij, możno do swojigo pomiyszkaniô!
I baba zawarła dźwiyrze na szlag.
Za jakisik łoka mrzik juzaś glingô zwónek przi dźwiyrzach, baba łozewrziła te dźwiyrze i ujzdrzała blank tego samygo frica, ftory juzać mróncy:
– A wpuszczóm mie paniczko rajn, jô sie musza na isto zarôzki legnóńć!
Łóna juzaś zatrzasła mu dźwiyrze przed kicholym. Za jakisik czôs wszyjsko ta samo lajera, wszyjsko sie powtôrzô:
– A puszczóm mie łóni paniczko, jô sie musza na gwôł legnóńć.
– Niy, i jesce rółz niy! Niy wpuszcza wôs rajn. Wy sam panoczku na isto niy miyszkôcie!
A na to tyn istny, już festelnie zaufryjgowany:
– Jakóż to? Kaj jes sprawiydliwóść? Jô jes festelnie chudobny. Nikaj niy miyszkóm a... a łóni, paniczko, wszandy!

Szpil ze babóm...

Wróciółech ze dugszyj dinstrajzy. Piyrsze szrity, piyrsze kroki wycylowôłech ku szrankowi. Szarpnółech dźwiyrka. Jes miyłóśnik, kónkubynt mojij staryj – 1:0 dló mie. Anich sie spodziôł, kiej ta motyka, ta lôtawica łozewrziła mój kofer i znodła driny pôra fotografijów Erny i Mariki ze tymi moc zowcitymi, pylurnymi dedykacjóma – 1:2 dló nij. A niyskorzij wszyjsko poszło jak sumeryjô. Jô do kuchyni, łóna do mojigo mantla gracać po kabzach, jô do badycimra łóna łap za moja briftasia, jô do...
Nó, do kupy cuzamyn wygrôłech 8:7. Pónbóczku roztomiyły... ale zrobioł tyj mojij latawicy i szlajzerce stopieróńskô haja i breweryjô...

Briwy...

Na bance na plantach siedzi chop i baba. Łoba tak wele śtydziystki. Łóna czytô ksiónżka a łón łozglóndô sie tak ciykawie naobkoło. Łorôz łozlygô sie na isto stopieróński wrzesk tyj baby:
– Retónku! Retónku! Policjô!
Jak spode ziymi wyrôstô szucman.
– Co sie stanóło?
– Tyn istny samtukej kciôł ci mie na isto... zgwôłcić!
– Co majóm łóni do pedzyniô? – pytô sie tego istnego szucman.
– Anó... paa... panie... włô...włôdzô. To, to ja... jakesik niy... niy... poro... porozu.. miynie. Sie... sie... dzymy sam łoba do... do... ku... kupy a samtukej na... tyj... tyj.. alyj... alyj... ce szpa...szpa... cyrujóm... dwie briwy... dwia... go... goły... gołymbie. Tóż jô... jô... gô... godôm, iże mo... mo... możno... by... bychmy ta... tak jak... łó... łóne? Tela... tela.. ino... nim... nim... ech skóń... skóń... czół gô... gôdać, to... to te... skur... skur... wysyny... to ta... ta... zit... zitua... zituazyjô blank sie łod... łod... miynióła... briwy napoczli sie dupczyć!

Czerwióny kapturek...

Idzie se kiejsik Czerwióny Kapturek bez las. Idzie, idzie, a sam żôdnego wilka niy ma. Szukô, zuchtô, wołô, wilka ani widu, ani słychu.
– Gupiô sprawa – medikuje Czerwióny Kapturek – bez tego wilka ta bôjka niy mô cweku, łóna niy ma ważnô.
Na łostatku tyn Czerwióny Kapturek doklechtôł sie do tyj swojij starki. Ółma snerwowanô, bo tyn wilk już dôwno powiniyn sam być i jóm wećkać – bez tego wilka bôjka niy moge fóngować.
Łobie wrółz glingajóm mobilniokym po gojnego (leśniczego). Gojny w te dyrdy sie przikludziół. Madikujóm wszyjske do kupy co dalszij robić. Wilka niy ma, bôjka niy ma ważnô a dziecka suchajóm. Uzdali wrółz, co pójńdóm poszukać tego wilka we lesie. Łamżóm tak bele kaj, wrzescóm na niygo, wołajóm. Na łostatku zaziyrajóm, kukajóm a sam na takim świetloku, na takij polanie leży tyn wilk. Łozwalóny, chnet blank ci sie niy ruszô. Wszyjske wrółz dopadli do tego wilka i wrzescóm:
– Te! Wilk! Łochyntolu stopieróński! Côłkô ta bôjka zabulónô, Czerwiónego Kapturka ześ we lesie przepasowôł, starki żeś niy wećkôł... co jes?
A wilk na to ze rułóm:
– A dejcież wy mi wszyjske pokój. Jôch jes do imynty zajebany. Côłkô noc przetańcowôłech ze... Kevinym Costnerym!

Ceper na wywczasach...

Przikludzioł sie ceper, miastowy, kajsik we Tatry. Piyrszô noc przenynôł, bo mocka siómpióło i z rańca pytô sie bacy u kierego zahaltowôł:
– A wiycie wy baco, iże wóm dach ślóndro, dach... przeciykô?
– A miarkuja, i co?
– To trza by go jakosik zrychtować, prôwda?
– A trza by go sprawić, trza!
– To po jakiymu tego niy robicie, co?
– Anó, to jes tak: dzisiôj siómpi, to tyż niy idzie na tyn dach, na te kalynice wlazować, prôwda gôdóm?
– Anó prôwda! – gôdô lytnik. – Ale kiej już niy ciulkô, to przeca idzie, pra?
– Ja! Wtynczô idzie! Ale wtynczôs... po co to robić ????

Jedyn istny...

Jedyn istny, tak jakosik we strzydnim wiyku, zatrzyns sie, kiej ci mu dochtór łoznójmiół, iże mô przed sia ino szejść miesiyncy życiô, bo nałónczôs łostatnigo badaniô znodli u niygo niyulyczalnô niymoc... pewnikiym bół to rak.
Tyn dochtór dôł mu do wymiarkowaniô, coby łobrychtowôł wszyjske swoje zachy, łostawiół testamynt i dowachowôł wszyjskigo, co skuplowane by bóło ze jejigo pochówkym. Dôł tyż mu dorada, coby jak nôjlepszij, nôjszpasownij i jak nôjpôłnij łobcyrklowôł, nasztimowôł rest swojigo życiô, kiere mu jesce łostało.
– Nó, tóż co bydziecie robić bez te szejść miesiyncy panoczku? – spytôł sie tego istnego jego dochtór.
Tyn istny deczko pomedikowôł i pedziôł:
– Anó, tak se myśla, iże bez te łostatnie miesiónce mojigo życiô byda miyszkôł do kupy ze mojóm świekróm.
Zdymbiôły dochtór pytô:
– Jezderkusie! Panoczku! A po jakiymu kcóm łóni miyszkać ze szwigermutróm?
– Nó... bo to bydzie nôjdugsze szejść miesiyncy we mojim życiu!

Batki a ból gowy...

Bół se rółz jedyn istny, ftorego już dugszy czôs sztyjc i jednym ciyngym bolała festelnie palica. Nôjprzodzij jakosik to strzimôwôł, jechôł na pilach, ale po jakimsik czasie już niy poradziół. Poszół tóż tyż do dochtora. Tyn ci go łobadôł, łobsuchôł, łobejzdrzôł gynał i gôdô:
– Nó dyć, wiym, jak wôs panoczku wylyczyć, ale bydzie trza wóm panoczku wytnóńć jajca. Môcie panoczku mało ftory, niypotkany cufal drikowaniô jajec na gróntlaga krziżów. Te drikowanie sprôwiô tyn ból gowy. Jedzinym knifym coby wôm uholkać jes wyrżniyńcie jajec. Co wy panoczku na to?
Chop zblôd i medikuje. Jak tyż to bydzie u niygo bez tych jajec, nó i we côłkości... Jednakowóż prziszôł na te idy, iże ze takim srogachnym bóly gowy niy dô sie żyć i uzdôł, co „pójńdzie pod pitwok”. Śleciało pôra dni po operacyji i gowa go już blank niy targô. Jednakowóż czuł, iże straciół, zapodziôł na fiks, na amynt cosik festelnie ważnygo...
Uzdôł tóż tyż, co by se to, chocia ino tymczasowo, wyglajchować nowym prziłodziyniym. Wlôz do składu i rzóńdzi:
– Chca sie lajstnóńć nowy ancug!
Przedowacz zmierzół go weźrokym i pedziôł:
– Łozmiar 44?
– Ja! A skany łóni to wiedzóm?
– Nó, tóż tyż to jes moja robota...
Tyn istny przimierzół, pasowôł tyn ancug, lôł ci mu tyn ancug gynał.
– Możno lajstniecie sie panoczku tyż i nowô hymda, ja?
– Niych bydzie!
– Łozmiar 37?
– Ja, a skany żeście to wiedzieli panoczku?
– Anó, to moja robota!
Tyn istny łoblyk ta hymda, sztimowało, loło mu łóna gynał.
– To możno sprawiyli byście se panoczku jesce nowe szczewiki?
– Anó, niych bydóm i nowe szuły!
– Łozmiar 8,5 ja?
– Ja, a skany żeście to panoczku wiedzieli?
– Anó, to przecamć moja robota!
Chop spasowôł szczewiki, gynał napasowane...
– Nó, tóż możno tyż sprawiyli byście se panoczku i nowe batki?
Deczko szpekulowaniô...
– Nó ja, przecamć godzi sie, przidajóm mi sie nowe batki.
– Łozmiar 36?
– Nó, łostatnio nosiółech łozmiar 34...
– Niy mógliście panoczku nosić 34. Kiejbyście takie mieli na sia, to by wóm drikowały jajca na gróntlaga krziżów i mielibyście panoczku łokropiczny ból gowy!

Ipta...

Kajsik we jednym szykownym szynku siedzi blóndina i ślimtô choby nôjyntô. Ku nij przilazuje szynkiyrz i pytô:
– A czamu paniczko tak festelnie ślimtôcie?
– Anó, wszyjske gôdajóm, iże blóndiny sóm pierónym iptowate... sóm gupie jak fónt kudeł, a łosobliwie bezmać... jô!
Szynkiyrz, ółber we tym szynku próbowôł ci jóm jakosik uholkać, pociyszyć, sóm podlôz ku jednyj czôrnyj dziołsze i namówiół jóm, coby poszła do sia do dóm sprôwdzić, eźli jes dóm, abo jij niy ma. Nó i ta czôrnô bez pytaniô poszła.
Tyn szynkiyrz, tyn knajpianny ółber łopedziôł to wszyjsko tyj zaślimtanyj blóndinie. A łóna po jakimsik łoka mrziku rzykô:
– Jakô łóna jes iptowatô, jakô łóna gupiô! Jô, jô to zarôzki bych do sia do dóm zazwónióła, zarôzki bych mobilniokym zaglingała!

Chop ze Brukseli...

Do jednego bacy prziszôł ci kiejsik jedyn fric we ancugu i gôdô:
– Baco! A eźli jô wóm rzykna gynał wiela sam môcie tych waszych łowiycek, to dôcie mi jedna śnich?
– A dóm!
Tyn istny wycióng ze tasi tego modernego laptopa, skuplowôł sie ze internecym bez te szykowniste „łącze zatelitarne”, ścióngnół se wszyjske dane do GPS-a, cosik ci tam powpisywôł, wciepnół to wszyjsko na Exscela, zrobiół jesce ku tymu taki dijagram i rzykô:
– Môcie baco gynał 384 łowiycki.
Baca wyblyszczół ślypia, ale jak pedziôł, tak tyż zrobiół – kôzôł tymu istnymu wybrać sie jakosik gryfnistô łowiycka. Łoka mrzik niyskorzij tyn baca rzykô ku tymu fricowi we ancugu:
– A jak jô wóm panoczku rzykna kim wyście sóm i skany żeście sóm, to łoddôcie mi nazôd ta moja łowiycka?
– Ja, łoddóm! – łodpedziôł tyn istny.
– Nó, tóż jô rzykna iżeście sóm byamtrym we ministyrstwie rolnictwa i przikludziyliście sie ze... Brukseli!
Tyn istny, festelnie zdymbiôły pytô sie tego bacy:
– A rzyknijcie mi baco skany wy to wszyjsko wiycie?
– Ano, to jes tak panoczku: przikludziyliście sie sam, chocia wôs żôdyn niy napytôł, pedzieliście mi cosik, coch tak by tak już wiedziôł, a ku tymu blank niy znôcie sie na robocie, boście panoczku zamiast łowiycki, wziyni mojego wilczoka, mojigo łowczôrka...

Miana...

Maluśkô dziołszka szpacyruje sie ze swojim psiôkym po plantach. Podlazuje ci ku nij kapelónek i przistójnie sie pytô:
– A jak cie dziołszko wołajóm, jak môsz na miano?
– Anó, dali mi na krzcie miano Platek.
Tyn kapelónek wyblyszczół ślypia i juzaś pytô:
– Łooo, a skany sie wziyno te łosobliwe miano?
– Anó, to bóło tak. Widzicie kapelónku tyn strom we winklu? Szejść lôt tymu nazôd moje łojce wyznali sie pod niym srogachnô miyłóść. Zatym tyż pod tym strómym napoczli sie kochać. Wiedzóm łóni, kochali sie tak festelnie, iże ze tego stroma napoczli ślatywać platki kwiôtków i blank ci dekli jejich sage ciała.
Kapelónek jesce barzij wyblyszczół ślypia, pogłôskôł ta dziołszka po gówce i ze rułóm pedziôł:
– Gryfnistô ta gyszichta ze tym twojim mianym, aże gryfnistô. A rzyknij ty mi jesce jak sie mianuje tyn twój psiôk?
– Anó, łón sie mianuje ze ynglicka... pigi!
Kapelónek niy mynij zadziwióny jak skorzij, czekô na jednakô nadzwykównô, niywymównô gyszichta i pytô:
– A rzyknij ty mi po jakiymu tyn psiôk mô take miano?
– Bo łón sztyjc i jednym ciyngiym... dupczy świnie!

Ojla na kółkach...

Rechtórka we szuli pytô sie dziecek jakô to tyż gadzina, jake zwiyrzôki majóm w dóma. Marika gôdô, iże mô psiôka. Hanysek kwôli sie, iże mô kota. Na łostatku rechtórka pytô sie Jorgusia, co łón mô za gadzina w dóma.
– Anó, jo... jô... móm... ojla na kółkach!
– Jakô to? Ojla na kółkach? – dziwuje sie rechtórka. – Nó, musza przijńść do cia i sama to łobejzdrzić.
Na łodwieczerz przikwanckała sie do Jorgusia i rzykô:
– Anó, tóż pokôż mi ta twoja ojla na kółkach!
Jorguś prziwózi swojigo starzika na wózku inwalidzkim i pytô sie go:
– Starziku, starziku... a kiejscie byli łostatni rółz we haźliku?
A na to starzik:
– Huhuhuhu ... huhuhuhu...

U golaca...

U jednego wywołanego golaca sztift goli klijynta. Bez cufal zatnół ci łón tego klijynta, a szef, ółbergolac, kiej to uwidziôł, łodwinół sie, coby go prasknóńć bez pysk. Sztift ale wartko sie ugibnół i tyn szlag erbnół klijynt.
Sztift goli, raziyruje dalszij, grace mu sie telepióm jak nôjynte, tóż tyż juzaś zatnół tego klijynta. I juzaś ta samô lajera, ółbergolac juzaś łodwinół sie na tego sztifta, tyn juzaś gibko sie ugibnół, a szlag łoberwôł... klijynt.
A iże tyn sztift golół dalszij, tela, co już na isto festelnie wystrachany, graca mu sie łómskła i pajtnół klijyntowi dakel.
Klijynt, festelnie przelynknióny wrzesknół ku sztiftowi:
– Świtnij synek tyn mój dakel pod stół, bo jak twój szef to uwidzi, to mie cheba... zakatrupi, zatrzaśnie!

Dular...

Do szynku wlazuje jedyn istny i siadô na stołku. Szynkiyrz tak kukô na niygo i opaternie pytô:
– Co kcecie łobsztalować?
– Anó, kciôłbych łobsztalować siedym szklónecek whisky... tuplowanych...
Szynkiyrz dôł mu te łobsztalowane tuplowane szklónecki whisky. Tyn istny wartko słepie jedna szklónecka, drugô, trzeciô... wszyjske tak gibko jak sie pokôzały, tak tyż sie straciyli we gôrdziyli tego chopa. Tyn szynkiyrz tak kukô, wyblyszczô ślypia ze niydowiyrzaniym i pytô tego istnego po jakiymu tak wartko wysłepôł te wszyjske sznapsy.
– Chopie, tyż byś tak wartko słepôł, kiejbyś miôł to, co jô móm...
– A co tyż to chopie môsz? – pyrô sie tyn szynkiyrz.
– Anó... móm ino jednego, jedzinego... dulara!

Winsz dziobła...

Jak ci to we wicach bywô, rółzczasu Polôk, Rus i Miymiec trefiyli dziobła. Tyn dzioboł rzyknół jim tak:
– Niych kôżdy swôs przismycy we te pyndy samtukej cosik do pucowaniô abo wôs na zicher zakatrupia!
Polôk prziniós canbyrsta. Miymiec przismycół takô byrsta, taki pucer do haźlików a tego Ruska ani widać, ani słychać...
– Dobra, niy doczkómy na niygo i terôzki łoba wypucujecie tym, coście przismycyli swoji zymbiska!
Polôk ruk-cuk wypucowôł, miôł przecamć canbyrsta... Miymiec blank niy poradziół napocznóńć i ślimtô, i śmiyje sie wrółz...
– Czamu ślimtôsz? – pytô sie dzioboł.
– Jak to czamu? Musza wypucować moje zymbiska pucerym do haźlików!
– Nó, dobra, ale czamu sie ku tymu chichrôsz?
– Nó, bo tyn Rusek jedzie samtukej ze maszinóm do pucowaniô huliców...

Wkurwióny...

Wlazuje jedyn istny do szynku i na szlag łobsztalowôł dwie sety. Wartko tyż ci je wysłepôł. Uwidziôł to gospodzki i pytô sie tego istnego:
– Nó, widza, iże niy ma dobrze panoczku, prôwda? Gôdej pón, co sie stanóło, to wóm to pewnikiym uholkô.
– Niyyy... to niy ma ważne...
– Nó, wyciep to pón ze sia i na isto bydzie lepszij!
Po jakisik kwilce medikowaniô tyn istny napoczynô gôdać:
– Wiedzóm łóni, panie ółber, poznôłech gryfnistô frela. Wszyjsko napoczło sie jak przinôleżi, zakludziyli my sie dó nij do dóm, napoczynómy sie dupczyć, a sam ci łorôzki jeji chop wrôcô sie do chałpy, bo blank przepómniôł „laptopa”. Łóna kôże mi sie skukać na balkónie, tóż tyż wartkoch wyfuknół na tyn balkón i napocznółech zwisać na ryncach jak jakô ipta... Nó, jakiesik możno bez pół godziny...
– Ło, toście sie musieli panoczku festelnie wkurwić, prôwda?
– Niy, to mie jesce blank niy wkurwióło! Po jakimsik łoka mrziku słysza, iże łóna sie tyż śniym napoczła... dupczyć!
– Łoooo, to wôs musiało dziepiyro wkurwić, prôwda?
– Nie, jesce mie to niy wkurwióło. Po jakisik kwilce wyfurgnół bez łokno zużyty kóndón i wylandowôł na mojij palicy...
– Uuuu, toś sie pón musiôł ale terôzki wkurwić, prôwda?
– Niy, niy! To mie jesce blank niy wkurwióło. Po jakisik pôruch minutkach jeji chop wylazuje na balkón, pogwizduje se i napoczynô z tego balkónu jscać direkt na moja gowa...
– Ło kurwa! Aleś sie pón musiôł wteda wkurwić, prôwda?
– Niy, niy! Niy to mie wkurwióło...
Gospodzki tak kukô, zaziyrô na tego istnego już blank i do łostatka tojbniynty...
– To cóż tyż wôs panoczku tak prôwdóm wkurwióło?
– Wiedzóm łóni, panie ółber, co mie richtik wkurwióło? To, iże dziepiyro po tym wszyjskim kuknółech na dół i uwidziôłech, iże wisza ino jakisik myjter nad ziymióm a pod mojimi szłapami sómsiady robióm se.... grila!

Wnuczka...

Przilazuje rółzczasu wnuczka ku swojij ółmie i klupie na dźwiyrze.
Klup! Klup!
Na to ółma:
– A fto tam klupie?
– Wnuczka...
– Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”?
– Wnuczka ółma, wnuczka!
– Aaa, nó tóż wlazuj... wnuczka...
Dziołszka wlazuje i tuplikuje swojij ółmie:
– Jutro sam tukej przijńdzie takô kómisyjô ślydczô. Bydóm wôs ółma łopytować. Wiycie, co môcie pedzieć?
– Niy! Blank niy!
– Môcie pedzieć, iże pizło wóm już łoziymdziesiónt lôt, môcie dwa dziecka, chop jes we robocie, a waszô krowa zdychô pod płotym. Bydziecie pamiyntać?
– Ja, ja... gynał byda pamiyntać.
Na drugi dziyń przikwanckała sie ta kómisyjô i klupie na dźwiyrze.
Klup! Klup!
– A fto tam klupie?
– Kómisyjô ślydczô...
– Jakô... „eksmisyjô”?
– Kómisyjô ślydczô, starecko, kómisyjô ślydczô!
– Aha... nó tóż wlazujcie!
– Wiela wóm pizło lôt starecko?
– Dwa...
– Wiela môcie starecko dziecek?
– Łoziymdziesiónt...
– A kaj jes waszô krowa?
– Anó, we robocie jes...
– A wasz chop, to kaj jes? – wrzescy zaufryjgowany już festelnie jedyn istny ze tyj kómisyji.
– Anó, zdychô pod płotym...
Nó, i juzaś na drugi dziyń przilazuje ku tyj stareczce jeji wnuczka i klupie fest na dźwiyrze...
Klup! Klup!
– Fto tam klupie?
– Wnuczka!
– Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”?
– Wnuczka, ółma, wnuczka!
– Aha, wnuczka... nó tóż wlazuj wnuczka!
Dziołcha wlazuje i wartko sie pytô starecki:
– Nó i co? Bóła ta kómisyjô, ja?
– Anó, bóła ci ta kómisyjô...
– Nó, i co żeście jim ółma pedzieli?
– Anó, pedziałach, co móm swa lata, łoziymdziesiónt dziecek, naszô krowa jes we robocie a mój stary zdycho pod płotym...
Dziołcho łogupiała i ze jónkaniym gôdô polekuśku:
– C.. co... co, żeście starecko pedzieli?
A ta starecka tak se medikuje, iże możno tyj jeji wnuczce rozłajzi sie ło cwiter, kiery jij na gyburstag usztrikowała i gôdô:
– Co? Co gôdôsz? Tyn cwiterek ci sie niy zdô, niy podobô ci sie, ja?

Spierdalaj...

Rechtór gôdô do Hanyska:
– Hanysku! Póć sam ino ku tablicy!
– Spierdalaj!
– Coś pedziôł?
– Spierdalaj!
– Do dyrechtora!
– Niy pójńda dó niygo, bo mu capióm szłapy, mô szwaja!
– Nó, żesz ty gówniôrzu!
Rechtór wzión Hanyska za szkrawitel i zasmycół do tego ichniego dyrechtora.
– Pónie dyrechtorze, tyn gówniôrz, tyn srôjtek gôdô dó mie, cobych spierdalôł, a ło wôs, iże wóm capióm szłapy szwajóm.
– Nó, żesz ty smarkôcu, giździe stopieróński! – łozjargôł sie dyrechtor. – Dôwej mi sam zarôzki nómera do twojigo łojca!
– A niy dóm, i tela!
– Dôwej!
Yntlich udało sie dyrechtorowi wytargać ta nómera do łojca i zwóni... Łodzywô sie autómatycznô zekretarka:
– Tu kabinet póna ministra. Proszymy o łostwiynie wiadómóści...
Rechtór zestrachany, ze bobkami we galotach zaziyrô na dyrechtora, łón na niygo i łorôz tyn rechtór sie pytô:
– Nó, i co robiymy pónie dyrechtorze?
– Jô ida łoszpluchtać moje szłapy a ty... spierdalaj!

Himoridy...

Takô pôrka zakochanych siedzi na bance we parku, kusikujóm sie, łozprawiajóm, kusikujóm, łozprawiajóm... i łorôz ta dziołcha rzóńdzi:
– Mój ty roztomiyły, a mie boli rónczka...
Synek wartko dôł jij kusika we ta gorzć.
– A terôzki? – pytô sie tyn synek.
– A terôzki to już niy, ale napocznóło mie boleć liczko.
Synek dowo kusika na liczko.
– A terôzki?
– Hi, hi! Terôzki już niy, ale napoczła mie boleć gymbulka, mój dziubecek.
Synek kusikuje jóm we gymbulka...
– A terôzki?
– Już niy, już niy... – łodrzykô dziołcha.
Na to wszyjsko łodzywô sie jedyn starzik, ftory zicnół poblisku na drugij bance:
– Wyboczóm mi łóni panoczku, a himoridy tyż łóni... lyczóm, ja?

Pónbóczek...

Nasz polski wandrus i rajzynder przikludziół sie bół nad jyzioro Genezaret. Kukô, zaziyrô tak na wszyjsko i łorôz czytô:
Rajza kanóm (łódkóm) po tym jeziórze – 500 dularów.
Tyn istny podlazuje ku kasjyrzowi i napoczynô wajać:
– Panoczku! A dyć piyńćset dularów to stopieróńsko drogo! Mocka sie rachujecie za takô krótkô rajza kanóm po jyziórze!
Na to tyn kasjyrz ze rułóm:
– Nó ja, ale musicie spomiarkować, iże po tym razinku jyziórze nasz Pónbóczek piechty deptôł!
Na to tyn rajzynder ze wymiarkowaniym:
– Ja, ja! Jô mu sie blank niy dziwuja! Przi takich cynach!

Retniynty jyjger...

Stary Morcinek zwiyrzô sie sómsiôdowi:
– Wiedzóm łóni! Ludzie sóm stopieróńsko niywdziynczne! Widzisz pón tego maluśkigo frica, kiery nôs terôzki łóminół? Markiyruje, iże mie niy znô, bali i sie symnóm niy prziwitôł, a przecamć jô mu łóńskigo roka uratowôł życie.
– Ja? Na isto? A jak to bóło?
– Anó, na takim srogim gónie szjasnółech sie, wziónech go za dzikô świnia i prasknółech w niygo ze mojij gywery, ze mojij tuplówki. Trefiółech ci go we mycka. Kiejbych trefiół pôra cyntimyjtrów niżyj, bółoby przecamć już pó niym, prôwda?