Mónotónijô...

Szulsztónda katyjmusu we szkole. Kapelónek rzóńdzi dzieckóm ło małżyństwie.
– Wiycie, iże Arabery mogóm mieć pôra babów? I to sie mianuje „poligamia”. My, krześcijóny jednakowóż mómy, mogymy mieć ino jedna babeczka. A to sie mianyje... Możno kieryś swôs to wiy?
W klasie cichuśko, żôdyn niy dźwigô rynki.
– To sie mianuje – podpowiadô kapelónek – mono... mono...
Hanysek dźwigô graca:
– Mónotónijô!

Tiry...

Jedzie rółzczasu jedyn szoferok TIR-ym drógóm numera siedym i łorôz uwidziôł przi dródze kuso łodziónô, szpanersko prziłobleczónô fidryna. Zahaltowôł tyn swój autok, a iże bół ci łón taki świyntojebliwy podlôz ku nij i rzykô:
– Cerzicko! Widza iżeś ślazła na festelnie złô dróga!
Ta frela festelnie zdymbiôłô i zadziwanô łobziyrô sie, kukô tak naobkoło i gôdô opaternie:
– A co? To już TIR-y samtukej niy jejżdżóm, ja?

Dwa kamraty wele siyni...

Spichli sie dwa kamraty pod jejich familokym. Jedyn śnich gôdô do drugigo:
– Te, kurwa, a ty ta Marika to, kurwa, znôsz?
– Nó ja, znóm!
– A wiysz, kurwa, iże napytała mie wczorej do sia do chałpy?
– Eee tam, fandzolisz...
– Nó, kurwa, niy fandzola inô gôdóm, kurwa, jak bóło.
– Ja? Nó i, co zatym?
– Anó wysłepalichmy, kurwa, cosik, cheba, kurwa, halba...
– Eee, juzaś fandzolisz i pociskôsz fleki...
– Niy, kurwa, niy fandzola, gôdóm ino przeca jak richtik bóło, kurwa.
– Tóż gôdej dalszij...
– Łóna mi zatym, kurwa, legła sie na zofie blank sebleczónô...
– Chopie! Dalszij fandzolisz...
– Niy, kurwa, niy fandzola, ino gôdóm, kurwa, jak bóło.
– Nó i...
– Nó, tóż łóna mi pedziała, kurwa, cobych zrobiół to, co, kurwa, poradza zrobić nôjlepszij.
– Eee, juzaś fandzolisz... I co zrobiółeś?
– Niy, kurwa, niy fandzola, gôdóm jak richtik bóło. Tóż tyż podlozech ku nij i prasknółech jóm gorzcióm we pychol!

Nowy kapelónek...

Do kościoła przikludziół sie blank nowy kapelónek, kiery miôł razinku dzisiej wygłószać swoji piyrsze kôzanie. Festelnie wystrachany poszôł do farorza i pedziôł mu tak:
– Farorzycku, jô sie festelnie boja mojigo piyrszego kôzaniô, tóż tyż kiejbych pedziôł cosik niy richtik, to dejcie mi farorzycku jakisik zignal, cobych ustôł gôdać, cobych dalszij niy fandzolół.
Farorz kuknół tak ino na tego swojigo nowygo kapelónka i rzóńdzi:
– Mój synu! Idź ze Pónbóczkym, bo jô wiyrza we ciebie!
Kej prziszôł czas na kôzanie kapelónek wlôz na kôzatelnica, podziwôł sie, badnół tak po kościele i napocznół:
– Niych bydzie pochwôlóny Jezus Krystus...
Na to wszyjske parafijany:
– Na wiyki, wiyków amynt!
Nó i kapelónek rzóńdzi dalszij:
– Moje we roztomiyłe parafijóny, widza, iże wôs sam mocka zebrało sie na tym mojim piyrszym kôzaniu.Wiela łojców, wiela mamulków... Ale, moje wy roztomiyłe parafijóny, kaj sóm wasze dziecka? Kaj wasze dziecka? We kinach, tyjatrach, na balangach, we burdelach...
Farorz, kej to usłyszôł chyciół sie za gowa a tyn kapelónek ustôł prawić kôzanie i wartko pogzuł ku farorzowi.
– Farorzycku! Farorzucku... chebach pedziôł cosik niy jak przinôleżi, prôwda?
– Niy, niy mój synu! Wszyjsko bóło do porzóndku. Ino kiejś pedziôł słówecka ło burdelu, to mi sie spómniało kajech łostawiół łóński tydziyń mój paryzol!

Zapodziónô dziołszka...

Maluśkô dziołszka styrcy na hulicy i festelnie ślimtô. Nó, tóż tyż ludzie sie jóm pytajóm czamu tak ślimtô.
– Anó, boch sie na zicher straciółach, zapodziôłach sie.
– A jak sie dziołszko mianujesz?
– Niy wiym, niy miarkuja...
– A jak sie mianuje twoja mamulka?
– Tyż niy wiym!
– A znôsz swoja adresa?
– Ja: wu-wu-wu-kropka-basia-kropka-pe-el!

Fto kogo dupczy...

Niyskoro we nocy. Pomiyszkanie we betóniôku. Jedyn istny, Richat mu na krzcie dali, uprawiô zeks ze swojóm staróm. Porzónd, po wielókróć. Z rańca trefiô go na siyni sómsiôd, pynzjónista stary Jorg.
– Suchej ino Richat... Kiej już sie dupczysz ze swojóm staróm, to jeji krziki słychać we côłkim naszym wółnbloku, we naszym betóniôku. Zrób cosik ze tym, tak przeca niy lza!
– Nó, ale co móm zrobić Jorg?
– Anó, zaflostruj jij gymba klyjbynbandym abo jakimsik flostrym...
Nastympnô noc. Richat zaflostrowôł swojij babie gymba i napoczynô sie dupczynie. Po piyrszym „orgaźmie” i swojim głóśnym stynkaniu Richar wołô:
– Jorg! Jorg! Jes już wszyjsko do porzóndku, ja?
– Ja, ja – wrzesce zeza ściany sómsiôd.
Po drugim „orgaźmie” Richat juzaś wrezescy:
– I co? Moge być?
– Ja, ja! – łodrzyko sómsiôd.
I tak pôra razy za rajóm. Na łostatku tyn sómsiôd pynzjónista Jorg niy strzimôł:
– Richat! Do sto pierónów! Łodklyjbuj tyn floster!
– Ale czamy Jorg? Czamu?
– Bo, kurwa, côłki nasz betóniôk myśli, iże to mie dupczysz Richat!

Napraniec we raju...

Rółzczasu jedyn istny festelnie sie sie naprôł, naprôł sie jak bela. Kiej wróciół sie do dóm, jego starô już spała. Niy doczkôł ani łoka mrziku i tyż legnół sie do prykola. Nó, i miôł ci łón, jak to zawdy naprańce, jakisik śnik. Śnióło mu sie, iże bół we raju. Łobziyrô sie tak naobkoło, merknół, co mô głód i poszôł do piyrszego lepszego szynku. Kiej podlôz ku niymu ółber kapnół sie, iże blank niy mô pijyndzy. Jednakowóż ółber rzyknół mu, iże sam jes raj i niy potrza mu pijyndzy, bo wszyjsko jes kostynlółz, jes darmowo. Tóż tyż tyn istny naćkôł sie za śtyruch. Kiej już skóńczół żrić zakciało mu sie srać. Ale jedzinym fyjlerym we tym raju bóło to, iże tam niy bóło haźlików. Łorôz uwidziôł taki plac miyndzy krzôkami, kaj mógby sie wysrać. Wysrôł sie, wytar sie rzić listkóma ze tych krzôków...
Łorôz tyn jego śnik przerwôł wrzesk jejigo staryj:
– Ty stopieróński łoszkliwcu i naprańcu! Niy stykło ci, coś łobsrôł côłki madrac, to mi jesce na łostatku wosy wyrywôsz!

Juzaś klôsztornô panna...

Klôsztornô pana we szynku:
– Seta gorzôły, a wartko!
Barman tak ino ci na nia kuknół, nic niy pedziôł, ale nalôł. Po jakisik kwilce ta klôsztornô panna juzaś sztaluje:
– Seta gorzôły, ale wartko!
Na to tyn szynkiyrz niy strzimôł i rzóńdzi:
– Ale, jakóż to szwesterô, eźli to sie gódzi?
Na to ta klôsztornô panna łodrzykô:
– Jô to, wiedzóm łóni, wszysjko ze miłosiyrdziô ludzkigo, bo naszô muter ółberin mô łod dwióch tydni sztopszajsn, a kiej ino mie, tak napranô, łoboczy, to na isto dostanie zarôzki... laksyra!

Synek szefa...

Jón Paulek II umrził, poszôł do niyba i tam gości go św. Pyjter:
– Ty, Jónie Paulku II, za swoji zasugi dlô ludzkóści i kościoła erbniesz samtukej ferrari i nôjlepszyjszô chałpa we niybiesiech!
JP II rôd jak sto diosków jedzie se niyskorzij po tyj niybieskij autobanie, prześcigô wszyjskich nôjredszy ze sia, aże sam łorôz prześcigło go take ci sroge czerwióne lamborghini, kiere jechało mocka gibcij, a we ftorym siedziôł mody, festelnie zaszlóndrany karlus ze dugimi wosami.
Tyn nasz JP II zawrôcô ze piskaniym mantli na kółkach. Wrôcô do św. Pyjtra i łod proga wrzescy:
– Jô tu, świynty Pyjtrze, poczyniółech sroge zasugi dlô ludzkóści i naszyj mamulki kościoła, a sam ci mie jakisik łochyntol we dioseckim lamborghini na tyj niybieskij autobanie prześcigô. Zrób cosik ze tym świynty Pyjterku!
Św. Pyjter pomedikowôł deczko i ze zastôraniym we głósie rzykô:
– Nó, procno zacha... to synek naszego Szefa!

Guchy chop...

Stary Biadacz festelnie miôł rôd gorzôła. Poszôł do dochtora, bo mu sie cosik na dakle ciepło i corôzki barzij guchy sie robiół.
– Musiecie panoczku ciepnóńć do imyntu gorzôła i piwo, bo blank łoguchniecie – pedziôł mu dochtór.
Pôra tydni Biadacz niy słepôł. Po jakimsik czasie ale, juzaś napocznół słepać ta gorzôła. Trefiół go bół na Krziżowyj dochtór, kiery mu zakôzôł słapaniô gorzôły. Wołô za niym a tyn nic. Doleciôł ci ku niymu, chytô go za szaket i pado:
– Widza co za nic môcie moja gôdka, jużeście blank łoguchli, bo słepiecie!
– A słepia, słepia – pado Biadacz – bo kiejżech ustôł słepać, to to, côch jô usłyszôł ło sia, niy bóło take dobre jak... sznaps i zimne piwo!

Nyjer we Moskwie...

Rółzczasu wlazuje jedyn czôrny Hamerikón do szynku we Moskwie. A iże bół tam piyrszy rółz niy poradziół za tela spomiarkować, co tyż to by sie móg tam łobsztalować. Łorôz wkarowôł do tego szynku samtyjszy, znaczy sie rasowy, musklaty i zwality Rus, kiery łod proga sztaluje szklónka szpirytusu. Gospodzki łotwierô kilszrank, wycióngô zamrożónô flaszka i nalywô pôłnô glaska. Tyn istny, tyn Rus szluknół tak szklónka na eks, letko sie ino łosiywnół i ze rułóm siednół sie przi szynkwasie.
Tego murzina łolśnióło i wrzescy na côłki karpyntel:
– Dló mie, panie ółber, gynał te same!
Gospodzki juzaś wycióngô flaszka szpyróniu ze kilruły, ze zamrôżarki, nalywô pôłnô szklónka. Muszin tyż wysłepôł ta glaska na eks i łorôz napoczynô sie skryncać, forskać, kucać i rzigać, płaczki mu ze ślypiów ciecóm, i na łostatku prasknół palicóm ło tyn blat szynkwasu.
Tyn Ruski go tak opaternie poklepôł po plecyskach i gôdô ze spółczuciym:
– Te! Murzin! Pewnikym to bóło za... zimne, ja?

Klôsztorne panny...

Muter Ółberin (matka przełożónô) szła na jutrzinowe rzykani i łominóła drógóm dwie mode klôsztorne panny, ftore razinku wrôcali ze rzykaniô. Kiej wele nich przelazowała pozdrowióła ci je gryfnie:
– Dziyń dobry dziołszki, niych Pónbóczek bydzie swami.
– A dziyń dobry muter ółberin, Bóg ze cia!
Kiej już te dziywki wartko łodlazywali, ta muter ółberin usłyszała jak jedna śnich rzykła do drugij:
– Pewnikym naszo mutra ółberin sztrekła sie ze złyj zajty swojigo prykola.
Deczko to ta muter ółberin wyprościóło ale uzdała, co niy bydzie ło tym za tela medikować i poszła dalszij. Kiej tak szła klôsztornóm siynióm trefióła inksze dwie szwestery, kiere już bedinowli we klôsztorze pôra lôt. Po wymianie powitaniów ta muter ółberin juzaś usłyszała jak jedna pedziała do drugij:
– Naszô muter ółberin sztrekła sie dzisiej ze prykola niy ze tyj richticznyj zajty.
Zmiyszanô, deczko zgańbiónô muter ółberin napoczła medikować eźli niy pedziała czegosik bucowato, abo jeji weźrok bół niy taki jak by przinôleżało... Szła po lekuśku do kapelki i sumowała sie. Wtynczôs tyż uwidziała szwestera Marika, kierô bóła nôjstarszyjszóm we tym klôsztorze i ku tymu bóła deczko guchawô. Ta szwestera Marika po lekuśku, po maluśku, słodek po słódku wlazowała na góra. Ta muter ółberin miała mocka czasu, coby sie uśmiychnóńć i wyglóndać na festelnie szczysnô nałónczôs pozdrôwianiô szwestery Mariki.
– Siestro Mariko, jeżech festelnie rada, iże widza cie we tyn moc szykownisty rozwidniok. Byda rzykała do Pónbóczka, cobyś miała dzisiej piykny dnioszek.
– Witóm wôs muter ółberin i festelnie dziynkuja. Widza, iżeście muter wstali dzisiej ze prykola ze złyj zajty...
Ta uwôga powalóła muter ółberin na kolana.
– Siestro Mariko, coch jô takigo zrobióła? Staróm sie być miyłô i libeźnô, a już trzeci rółz dziesiej słysza, iżech wstała niy ze tyj dobryj zajty prykola.
Starô szwestera Marika sztopła, kukła tak tyj muter ółberin we ślypia i rzykła:
– Ale... niy bier sie tego do sia! Ganc ajnfach łoblykłaś dziesiej pyntofle, lacie łojca Michôła!

Pile na bolónczka...

Przilazuje jedyn istny do dochtora i prosi go ło przepisanie nôjsrogszyjszyj dozwolónyj dôwki viagry.
– Panoczku! A na co wóm takô srogachnô dôwka? – pytô sie dochtór.
– Wiedzóm łóni, panie dochtorze, jô móm schôdzka, randka ze dwióma modymi „nimfomankóma” i potrza mi tyj viagry, coby jim wydôlić, coby jim łobióm moc nastyknóńć.
Dochtór mu ta viagra przepisôł, tyn istny poszôł. Po pôruch dnioszkach ty istny prziszôł juzaś do tego samego dochtora i prosi go festelnie ło nôjmocniyjsze pile na bolónczka, na srogachny ból.
– A czamu wóm panoczku dzisiej potrza takij srogachnyj dôwki? Eźli by bez cufal wasz ciulik bół tak łobolały?
– Niy, niy – łodrzykô tyn istny. – Mie to potrza te pile na moje gorzcie, bo te dwie dziołchy sie u mie... niy pokôzali!

Claudia...

Taki babski cajtóng pod mianym „Claudia” łoznôjmiół dlô swojich czytelników kónkurs pod mianym: „Eźli znómy swoje kobiyty?”
Wygrôł tyn kónkurs Hanysek Drzistała ze Zôbrzô... lôt 10.
Jedyn, fest już zwiykowany, zgórzkniôły i łozżôlóny czytelnik napisôł do tyj redakcji:
„To jes na istno szpasowne. Jeżech 65 lôt stary, piyrsze wiadómości ło babach erbowôłech już kiej mi pizło 12 lôt a sam taki jscoch i śpikol dostôł piyrszô nadgróda.”
Łodpowiydź redakcyji:
Nasz roztomiyły czytelniku!
Piyrsze pytanie kónkursu bóło take:
„Kaj baby majóm nôjbarzij poskryncane wosy?” – Hanysek łodpedziôł richtik, iże we pojstrzodku Arfiki.
Druge pytani bóło take:
„Kej baba mô szuminy miyndzy szłapami?” – Hanysek łodrzyknół trefnie, iże wtynczôs, kej łóna doji krowa.
A wasze panoczku wytuplikowanie? Niy miyszej chopie do tego twojij babeczki! I tyn wasz grubelocki i zbereźny malónek... fuj!
A łostatnie pytani bóło take:
„Na co baby niy poradzóm sie doczkać kôżdy miesiónc?” – Hanysek łodpedziôł na szlag, iże na nowe wydanie „Claudii”.
A wyście panoczku, co łodpedzieli? Dziynka Bogu, iżeście niy dociepli ku tymu jesce waszego żadnego malónku!

Pôra Hamerikónów...

Rółzczasu pôra Hamerikónów we strzydnim wiyku ze północnyj tajli USA zacnióła we pojstrzodku srogachnyj zimy do gorkich dnioszków i uzdali łóni, co wykludzóm sie na dół Hameryki, na Florida, kaj przetrôwiyli 20 lôt tymu nazôd swoja pożyniaczkowô rajza. Chop miôł deczko dugszy urlaub i pojechôł ło jedyn dziyń skorzij.
Po meldónku we hotylu spomiarkowôł, iże we izbie jes kómputer i uzdôł, iże pośle swojij babie ymilka. Nó ja, szajsnół sie ale ło jedna literka we adresie. Ymilek znôd sie tóż tyż tym knifym we Houston u gdowy po jednym pastorze, kierô dziepiyro co wróciyła razinku do dóm ze pogrzybu swojigo chopa i kciała wartko sprôwdzić eźli we krzince pocztowyj sóm jakiesik kóndólyncyje łod familiji i przocieli.
Jeji synek, deczko niyskorzij znôd ci jóm zymglóno przed kómputrym a na ykranie przeczytôł:
Do: Moja umiyłowanô babeczka!
Tyma: Jeżech już na miyjscu...
Wiym, miarkuja na isto, iże jeżeś zadziwanô wiadómościóm łodymie. Terôzki majóm tu kómputry i idzie posywać ymilki dlô nôjbliższyjszych. Razinku żech sie zameldowôł. Wszyjsko jes narychtowane na twoji przikludzynie sie jutro. Już ci sie festelnie raduja na tref ze cia. Móm nôdziyja, iże twoja rajza bydzie tak samo bezproblymówô, jak moja.
PS: Samtukej na dole jest richtik festelnie gorko!

Gryfnô baba...

Jedyn istny miôł podejzdrzynia, dómniymani,iże jego starô niy ma mu wiyrnô. Łobsztalowôł se priwatnygo dedektiwa i króm ajnfachowych meldóngów, berichtów zawinszowôł se dokumyntacyjô „video”. Tyn dedektiw wartko wzión sie za robota i już po jakimsik tydniu prziszôł ku tymu istnymu ze pakslikym nagranych kasetów. Siedli sie łoba we izbie, tyn istny nalôł po sznapsie i łoba wrółz łoglóndajóm za rajóm nagrane kónski:
– babeczka yśmiychniyntô szapceruje ze jakimsik fricym po parku;
– łobłyndnô jazda na góndli;
– całbrownô wieczerzô przi świyckach we szynku na molo;
– tanc i festelne balandrowanie do rozwidnioka...
Tyn istny szluknół jesce jednego sznapsa i yntlich już niy szczimôł, zacis gorzcie na lyjnie fatersztula i wyszeptłôł:
– Niy wiyrza!... Direkt niy poradza uwiyrzić!...
– Eee, tam, panoczku, przecamć môcie sam to wszyjsko na bandzie – jóntrzi go tyn dedektiw.
– Niy idzie mi ło to, iże niy poradza uwiyrzić we to coch łobejzdrzôł, ino ło to, coch blank niy miarkowôł jakô jô móm gryfnô i szykownistô... babeczka!

Hanysek i Margot....

Idóm sie Hanysek i Margotka (Jaś i Małgosia) bez las na mszô. A iże mieli sporze czasu, tóż tyż na kwilka sztopli. Yntlich jednakowóż dokwanckali sie do kościoła w wartko pogzuli do suchatelnicy.
Nôjprzodzij napocznół sie spówiadać Hanysek:
– Jôch rółz zgrzyszół ze naszóm Margotkóm, kiej szlichmy bez las.
Zatym napoczła sie spówiadać Margotka:
– Jôch zgrzyszóła dawa razy ze naszym Hanyskym.
Na to kapelónek zadziwany:
– Dwa razy? A łón przecamć gôdôł, co ino rółz!
– Ja, ale łón pewnikiy zapómniôł, iże wrôcómy nazôd bez tyn las!

Wilk a czerwióny kapturek...

Rółzczasu trefiół wilk we lesie Czerwiónygo Kapturka.
– Zjym cie! – wrzesknół tyn wilk.
– Wilku roztomiyły, zanim mie zjysz, pokochej mie deczko, podupcz sie symnóm małowiela – prosi Czerwióny Kapturek.
Tak tyż sie i stało. Zatym wilk biere sie do wećkaniô tego Czerwiónego Kapturka...
– Wilku! Wilku roztomiyły! Bóło tak dobrze! Tak fajniście! Dupnij sie jesce rółz symnóm! – prosi juzaś Czerwióny Kapturek.
Nó, tóż tyż tyn wilk juzaś sie ze tym Kapturkym dupnół... zatym jesce rółz, i jesce rółz... nó pôra razy za rajóm...
Na drugi dziyń nad mogiyłóm wilka ryjda ciepnół srogi, stary ber:
– Łodszôł łod nôs nasz drogi brat... A niych mi sam, ftosik jesce rółz wpuści do lasa ta stopieróńskô... kurwa we czerwiónym kapturku!

Pijóndze...

Nasze polske pijóndze pokwanckali sie do niyba. Nôjprzodzij poszoł notgeld 10 złocioków. Wele bramy słyszy głós:
– Ty, dziesiyńciozłocioku niy wlejziesz do niyba. Ty pójńdziesz do piykła!
Zatym idzie notgeld 50 złocioków i słyszy blank te same. Za niymi depce 100 złocioków i tyż tyn notgeld wyciepli do piykła. Na łostatku wkulało sie prze tyn niybieski tor 50 grosików.
– Ja, ty pójdziesz do niyba. – słychać głós. – Ty zasugujesz na niybo!
Te inksze pijóndze napoczynajóm sie bańtować:
– Jakóż to? My mómy srogszy wert, a take 50 ceskich idzie do niyba?
Łorôz słychać głós:
– A rzyknijcie mi kiej jô wôs uwidziôł łostatni rółz we kościele?

Piwo...

Jedna baba usłyszała zwónek u dźwiyrzi. Łozewrziła dźwiyrze i ujzdrzała kamrata swojigo chopa, ftory robiół śniym we brówôrze.
– Móm dlô wôs paniczko zlô wiadómość. We naszym brówôrze przitrefiół sie niyszczysny cufal i wasz chopecek padnół, zatrzas sie.
– Ło mój ty Pónbóczku! A jakóż to tyż sie stało?
– Śleciôł ci łón do fasy ze piwym i sie utopiół na amynt.
Baba ze płaczkami we łoczach pytô jesce opaternie:
– A miôł ci chocia gibko śmiyrć?
– Eee, cheba niy. Zaczym sie utopiół, wylazowôł ze tyj fasy, ze tyj srogij kany aże piyńć razy, coby sie... wyjscać!

Mamulka, a tatulek...

We richticznyj ślónskij familiji włôdô... „matriarchat”. Ja, ino samtukej jes jesce tyn matrijarchat. Łojciec mô bakać, przinosić pijóndze do dóm, i nie wrażować sie do wychowaniô dziecek. Ale, lecy kedy moge sie przitrefić juzaś cufal, jak mojimu kamratowi Jorgowi łod Pelcynyj. Rółzczasu, tak jakosik we pióntek po połedniu zachorzała, rozniymógła sie jego babeczka i Jorg łostôł dóma ze tym swojim synkiym. Nó, ale... synecek kciôł pojeść, Jorg łozewrził kilszrank i tyn maluśki synecek ćkôł wszyjsko, na co miôł szkrabka. Trza go bóło łoblyc, tóż łojciec łozewrził szrank a tam wszyjsko gryfnie wyprane, usztaplowane, poskłodane... synek łoblyk sie jak mu sie zdało. Prziszôł pyndziałek i Jorg wypokopiół, co trza tego synecka zakludzić do łochrónki. Łoblykli sie łoba, ślejźli do autoka i terôzki Jorg sie kapnół, iże blank niy miarkuje do jakij to tyż łochrónki tyn synecek depto. Niy dôł ale poznać po sia, ino pojechali do piyrszyj z raji łochrónki. Dyrechtorka tak kukła na tego synecka, podziwała sie i razym pedziała, co taki sam niy przinoleżi. Pojechali do drugij łochrónki, a tam ta samô lajera... niy znajóm synka. We trzecij tyż, i na łostatku tyn synecek gôdô:
– Tatulku! My tak mogymy nawiydzać jedna łochrónka za drugóm, ale jô sie zniyskorza dzisiôj do... szkoły!

Handel...

Baba wrôcô ze sprawónków do chałpy a na dźwiyrzach wisi szkartka:
„Sprzedóm swoja baba za 360 złocioków!”
– Aboś ty jaki, ługup’eś, kcesz mie skalić i to za ino 360 złocioków? Skanyś wzión ta cifra?
– Ano, to ganc ajnfach: 80 kilo żywca po dwa złote i ku tymu twój goldowy ring za dwiesta złocioków.
Na drugi dziyń wrôcô ze roboty chop i tyż ujzdrzôł na dźwiyrzach szkartka:
„Sprzedóm swojigo chopa za złoty i dziesiyńć ceskich!”
Chop przeczytôł, znerwowôł sie i pytô sie swojij staryj:
– Jô poradza wszyjsko spokopić, ale rzyknij mi ino skany wziynaś tyn złoty i dziesiyńć ceskich?
– Przecamć to mój ty chopecku jes blank ajnfach: dwa jajca po trzidziyćsci groszy i ku tymu rułka bez filóngu za 50 ceskich...

Grzycznóść, moreśnóść...

Jak mómy być tak do łostatka grzyczne i moreśne, jakóż to kiej bylichmy jesce śpikolami, to sztyjc i jednym ciyngiym łoglóndalichmy Tarzana, ftory łamziół fórt na poła sagi. Kopciuszek wrôcôł do dóm ło dwanostyj w nocy. Pinokio ciyngiym cyganiół. Alladyn bół raubiyrzym i langfingerym. Batman jejździół bez 320 kilomyjtrów na godzina. Królewnô Śniyżka miyszkała do kupy ze siedmióma synkami. Papaj kurzół cygarety i miôł pôłno wydziyrganych, wydziubanych łobrôzków na sia. Pacman tyrôł po ćmawym zolu i ćkôł jakiesik ci farbiste pile łod ftorych dostôwôł energiji i sztramskóści. Bolek i Lolek ze swojóm Tolóm żyli w takim babsko-chopskim trzikóńcie. Wywołane chopcy Żwirek i Muchomorek byli pôróm gejów, panoczek Kleks czytôł ino poradniki Modego Ziylôrza, Kaczor Donald fórt łamziół bez batków, a ta côłkô Smerfetka bóła ino jednóm dziołchóm dlô wszyjskich chopów we côłkij dziydzinie....