To jô...

Po taki stopieróńsko dugim dupczyniu, dugim zeksie, karlus legnół sie na brzuchu, wyjmnół ze galot cygareta i napoczynô szukać fojercojga. Niy poradzi go znojść, tóż tyż pytô swoja dziolcha eźli łóna mô jakisik fojercojg lebo możno sztrachecle.
– Możno jakisik fojercojg nojńdziesz we wiyrchnij szuflôdzie? – łodrzykła.
Łozewrził ta szufloda we nachtiszu i znod pakslik, kiery leżôł gynał direkt łoprawiónyj we rómki fotografiji jakigosik chopa. Tóż toć karlus festelnie sie strôpiół i napocznół wypytować:
– Te! A to jes możno twój chop?
– Niy, gupieloku! – łopedziała dziołcha i fest karlusa łobłopiyła.
– A możno to twój szac, ja? – pytô dalszij tyn karlus.
– Niy, kaj tam mój szac! – łodrzykła i jakosik tak moc libeźnie bajsła synka we jejigo dakel.
– Nó, tóż rzyknij ty mi, fto to yntlich jes? – pytô skółczały karlus.
Na to dziołcha łodrzukô ze rułóm:
– Toch jes jô... przed łoperacyjóm!

Pónbóczkowe cuda...

Spichli ci sie rółz do kupy araberski mułła, nasz katolicki kapelónek i żydowski rabin. Łozprawiajóm, łozprawiajóm i na łostatku napoczli festelnie rzóńdzić ło roztomajtych cudach, jake łónym sie przitrefiyli. Napocznół araberski mułła:
– Wiycie! Idymy se kejsik bez pustyniô i łorôz łozfechtowała sie srogô burza piôskowô. Już ci nôs miało blank zasuć, kiejech zawołôł mojigo Allacha i stôł sie cud – wszandy srogachnô piôskowô sumeryjô, a naobkoło nôs spokój i blank cichuśko... ze rułóm dokludziyli my sie do dóm.
Na to łodrzykô katolicki kapelónek:
– To jesce chopy wszyjsko nic. Kiejsik wykludziółech sie na misyje do Afriki. Płynymy szifym i łorôz łozfaklowôł sie niy do wystawiyniô, srogi, łokropiczny sztórm. Jużechmy myśleli, iże jes pó nôs, kiejech zawrzesknół na côłki karpyntel: „Pónbóczku! Eźli ty dôsz zwólô, cobych tu zginół i niy nawróciół tych zatracónych duszycków na twoja dróga?” Nó, i stôł sie richtik cud, wszandy sztórm a naobkoło nôs gryfnistô klara świycióła i bóła gryfnô launa. I tak tyż dokulwitalichmy sie do tyj Afriki.
Na to łozwôł sie po cichuśku rabin:
– To jesce blank nic. Ida jô sie rółzczasu bez Lubartów we szabas. Łorôz uwidziôłech szykownisty, srogi kofer na dródze. Bółech ciykôw, co jes driny, ale niy moga sie ku tymu kofrowi ugibać, bo jes przecamć szabas. Ale kofer, gôdóm wóm chopy, richtik gryfnisty, skórzanny, ze mesingowymi zómkóma....
Świtnółech tyn kofer, łón sie łobalół i wysuli sie śniego goldowe dulary. Jô jich niy moga pozbiyrać, bo przecamć jes szabas. Wtynczôs zawołôłech: „Boże! Eźli ty dozwólisz, coby tak na pojstrzodku miasta we szabas marniyli sie goldowe dulary?” Nó, i stôł sie richtik srogi cud. Wszandy naobkoło bół szabas a we kółecku kole 30 myjtrów strzydnicy ze kofrym pojstrzodku – bóła... strzoda!

Dwadziyścia kilomyjtrów...

Rółzczasu wnuczek przykludziół sie do swojigo starzika na wiyś ze swojóm babeczkóm ze kieróm ci sie dziepiyro co łożyniół. Tak możno po jakichsik dwóch dniach starzik bez cufal łapnół jich na dupczyniu. Na łodwieczerz pytô sie tego swojigo wnuczka:
– Synek! A co wy to tak jakosik dziwocznie, tak... miarkujesz... tak niy po bożymu, żeście to robiyli?
– Anó, wiedzóm łóni starziku, wtynczôs tyn mój ciulik wlazuje jakiesik dwa cyntimyjtry gymbij!
– Łoo, toch niy wiedziôł – strôpiół sie starzik.
Bez dwa dni starzika żôdyn niy widziôł. A łón zicnół sie we izbie, łobciepôł sie jakimisik starymi kalyndôrzami, papiórami, blajsztiftami...
Na łostatku trzecigo dnioszka ło rozwidnioku wlazuje do kuchyni i rzóńdzi:
– Starô! – gôdo doswojij babeczki. – Cosik mi sie zdô, iżeś ty jes na jakiesik dwadzieścia kilomyjtrów... niydojebanô!

Dwa starziki i chlyb...

Dwa zwiykowane starziki (jednymu pizło 80 a drugimu 87 lôt) zicle sie na bance wele knapszaftu. Tyn starszyjszy dziepiyro co zrobiół se fajrant na takij modernyj terôzki „ściyżce zdrowio” i bali sie ani niy zmôchôł. Tyn modszy pytô ci sie go beztóż:
– Ty! Stary! A jak ty to robisz, iże sie blank niy usiotôsz przi tych ćwiczyniach, przi tych twojich procnych krafttrajningach?
– Anó, to beztóż, iże kôżdydziyń jym czôrny chlyb, chlyb razowy. A cobyś jesce miarkowôł, to tyż po tym chlebie lepszij mi ta moja laga... stowo i dugszij poradza ze babóm wyrobiać...
Mody na fleku, w te piynty pogzuł do piekarni i łod proga wrzescy:
– Majóm łóni paniczko czôrny chlyb?
– Ja, mómy!
– To jô bych sie zawinszôwôł... piyńć pecynków!
– Panoczku, aże piyńć? Przecamć nim dójńdziecie do tego pióntego, to już łón bydzie blank twôrdy!
– Ło sto pierónów... to wszyjske wiedzóm ło tym chlebie, inoch jô taki... niydouczóny!

Tragedyjô...

Rółzczasu retónkowô ekszpedycyjô powandrowała kajsik gymboko do dżóngli, coby znojść fliger, kery sie tam łoztrzas. Côłko kolóna do łostatka miała ci nôdziyja, iże retnie tych, ftorzi łocaleli. Kiej już yntlich dokulwitali sie do miyjsca katastrófy, jejich łoczóm ukôzôł sie katastróficzny łobrôz. Uwidzieli wypolóny las, połozciepowane tajle tego fligra, handgypaki... nikaj ale niy bóło ani śladu ludzi ze tyj katastrófy. Łorôz, kajsik na wiyrszołku żórka, wygorzeliska poboczyli brodziatego, półsagigo chopa, kiery stôł łoprzity ło strom i bół fest zajimany łobgryzaniym srogij kostyry. Kiej już do łostatka wycyckôł marks ze tyj kostyry, ciepnół jóm na sztapel takich samych kostyrów, ftore usztaplowane byli kole jego szłapów. Kiej już i łón uwidziôł ta srogachnô ekszpedycyjô niy poradziół zamaskiyrówać swojij uciychy:
– Mój ty Pónbóczku roztomiyły! Jeżech na isto już retniynty! – wrzescôł tyn chop i tańcowôł ze uciychy.
Jednakowóż ludzie ze tyj retónkowyj ekszpedycyji byli nôjbarzij zajimane łobadowaniym terynu tyj katastrófy i polekuśku, i ze czasym corozki barzij dociyrała dó nich straszliwô prôwda ło tym, co tyż to tam sie musiało dziôć. Wszandy poniywiyrały sie połobgryzane kostyry. Wyglóndało na to, iże cufalowo retniynty czowiek wećkôł wszyjskich swojich kamratów. Tych chop, kiej uwidziôł we łoczach ludzi ze tyj ekszpedycyji take niyme łoskarżyni, ściykle wrzesknół:
– Niy mogecie mie ludzie łosóndzać, szacówać...! Eźli to jes cosik złygo, iżech kciôł przeżyć, kciôłech być mónter?
Na to łozwôł sie szef tyj ekszpedycyji:
– Chopie! My blank niy kcymy cie szacówać i łosóndzać za to, coś zrobiół, coby przeżyć. Ale jô pierdola chopie... tyn fliger sie łoztrzaskôł dziepiyro przedwczorej!

Taszynlampa....

Niyskoro na łodwieczerz. Łojce zdybali swojigo kielalytniygo synka jak kciôł drapsnóńć ze chałpy ze srogóm taszynlampóm w gracy.
– A kaj tyż to sie wybiyrôsz? – pyto sie łojciec.
– A, na zolyty – pedziôł tyn karlus.
– He, he! Kiej jô pyndalowôł na zolyty w twojim wiyku, toch niy potrzebowôł żôdnyj blyndki, taszynlampy – lachnół sie fater.
– Nó, i dzisz terôzki ... na co żeś wtynczôs trefiół!!!

Mody łojciec....

Łóńskigo roka bez lato hanysowô baba wykludziyła sie do zanatorijóm a Hanys bez tyn czôs sprawiôł pomiyszkanie, bo planiyrówali zbajstlować se ... bajtla.
Tak jakosik latoś po Wielkanocy Hanys styrcy przed lazarytym, przed ichnim krajszolym (porodówkóm) i drzi sie choby go ze skóry łobdziyrali do swojij babeczki, kierô wychylóła sie ze łokna na szczwôrtym sztoku:
– Urodziyło sie już, ja?
– Anó, urodziyło sie ...
– A co? Synecek abo dziołszka?
– Synecek ...
– A rzyknij mi ino wartko na kogo jes podany ...
Hanysowô starô machła rynkóm ....
– Niy znôsz chopie ...

Ło chopach...

Ło chopach idzie pedzieć tak:
– Chopy do łoziymnôstuch lôt stare sóm jak kelner... kcieli by łobsużyć, łobskôkać wszyjske baby tela, co niy zawdy poradzóm;
– Chopy tak łod dziewiytnôście aże do trzidziyści lôt stare sóm jak sióngorze ... rznóm wszyjsko co jim wlejzie we grace;
– Chopy juzaś łod trzidziyści do Abrahama sóm jak kómpónisty ... sztimujóm sie bez piyńć godzinów a tak richtik grajóm ino trzi minutecki;
– Juzaś chopy, knakry tak kajsik bez piyńdziesiónt lôt stare sóm jak młynôrze ... łóne już ino miechy ze sia smycóm!

Nôjgryfniyjszô

Blank we nocy jedyn napraniec wrôcô sie nazôd do dóm. Glingô do dźwiyrzy ale jego starô niy kce tych dźwiyrzy łozewrzić. Gôdka mu sie festelnie belónce i mamrô pod kicholym:
– Łotwórz mi ty moja nôjmilyjszô, przismycółech ze sia szykowny bukiyt kwiôtków, szarłatnych rółzów dlô ... nôjgryfniyjszyj babeczki na świycie ...
Baba łozewrziła dźwiyrze, chop wlazuje rajn ... baba sie pytô łoszkliwie:
– A kaj żysz do dioska sóm te gryfne rółzy?
– A kaj to tyż jes ta nôjgryfniyjszô baba na świycie???

Doskwiyrność...

Przilazuje jedyn istny do dochtora i prosi ło zaregistrowanie. Szwestera we tyj recepcyji głóśno pytô sie go:
– A cóż tyż to wóm panoczku doskwiyrô?
Chop sie deczko snerwowôł, iże przi ludziach ze raji musi łodrzykać na take pytani wrazickij szwestery, tóż tyż łodrzyko tak rubym głósym :
– Móm stopieróńskô utropa ze... dupóm!
– Ale, prosza wôs panoczku, tukej sóm wszandy ludzie... jak wy sie słówicie... Niy bółoby lepszij pedzieć, iże môcie problym ze czymsik blank inkszym, na tyn przikłôd ze daklym, a zatym dziepiyro we kabinycie dochtora gynał wyeklerować wszysjko do porzóndku? Niy zmuszalibyście panoczku tych samtukej ludzi do suchaniô takich deszpektów.
Chop moreśny, skrószóny wylazuje za dźwiyrze i po jakimsik łoka mrziku wlazuje nazôd rajn.
– Witóm gryfnie!
– Anó, witómy tyż! I cóż wóm to doskwiyrô?
– Móm, wiedzóm łóni paniczko, cosik ze mojim lewym daklym.
– Ja? Gôdôcie? – kiwła gowóm flyjgera, rada ze tego, iże tyn pacijynt posuchôł jeji dorady. – A cóż tyż to takigo dziyje sie ze tym waszym daklym?
– Ano, paniczko, jak bez nie SRÓM, to mie stopieróńsko targo!

Ojgyn łozprawio: Uwziyntô baba....

Ojgyn łozprawio: Uwziyntô baba....: Tak mi sie dzisiôj wziyno na gôdka ło ... babach. To możno terôzki jesce jednã gyszichtã, kierô ci gynał tyż pokazuje richticznô babsko nôtu...

Uwziyntô baba....

Tak mi sie dzisiôj wziyno na gôdka ło ... babach. To możno terôzki jesce jednã gyszichtã, kierô ci gynał tyż pokazuje richticznô babsko nôtura. Bóło ci to tak (a gôdóm to poduk jednego wywołanego szałszpilera, ino niy miarkuja ftorego):
Wylazła baba tak na łodwieczerz przed chałupa. Blank po leku pokwanckała sie ku dźwiyrzóm łod zegrody. Podcióngła se te swoji „silikóny” i styrcy, i fest ci ku tymu medikuje:
– Możno fto przyjńdzie cestóm kole mojij chałupy ... abo i niy. Doczkóm kwilkã i spomiarkujã sie, cy fto bydzie cosik kciôł łodymie abo niy?
Styrcy i filuje. Filuje i styrcy, ale nikaj żôdyn sam niy tómpie. Łozglóndô sie, zaziyrô, wytykô gowã za łogrodzyni. Nic. A cni ji sie gynał choby przi jôdle hawerfloków bez łomasty.
– Jeee, ftosik depto. Fto tyż to moge być? Możno ftoś, kierego znóm? Abo i niy? Możno bydzie cosik chciôł łodymie ... abo i niy?
Gawcy, gawcy, ale skuli tego, iże niy mô przi sia breli i tak wiela niy dojzdrzi przed śćmiywkiym.
– Możno tyn ftoś przijńdzie ku mie ... abo i niy? Kiej przijńdzie, to ci sie go spytóm, co chce ... Abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć, to sóm rzyknie. Niy bydzie kciôł, to jô niy byda przecamć takô wrazitko.
Idzie Bercik, tyn łod lasa, Tako cielepa i ślimôk.
– Ciekawość. Spytóm sie kaj depce... abo i niy? Możno bydzie kciôł pedzieć? Abo i niy. Doczkôm aże dojńdzie.
Bercik dokulôł sie, łostôł stôć przi sztachytach i gawcy sie babie gynał w ślypia.
– Ciekawe co tyż łón kce? Spytóm sie go ... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć, co kce, to powiy. A kiej niy, to niy.
Bercik łozewrził dźwiyrka, wlôz rajn na plac, wyrzynół wespa, kiero kole niygo furgała i stanół sie kole baby.
– Ciekawe. Wlôz na mój dwór. A jô niy wiym co chce? Spytóm go ... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć co kce, to rzyknie. A kiej niy bydzie kciôł, to niy. Jô tam tak po prôwdzie niy musza tego miarkować!
– Pójńdź babo symnóm do kómory – gôdô Bercik.
I biere ci jóm pod parza.
– Ciekawe. Po kiego diôska łón kce cobych śniym pomajtała, polazła do tyj kómory? Spytôm sie go ... abo i niy. Bydzie kciôł gôdać to powiy, a kiej niy bydzie kciôł, to niy.
Bercik wkarycół sie za babóm do kómory, chyciół jóm za łogiby i kôzôł ji sie gibko seblykać.
– Ciekawość. Bercik trzimie mie za półrzitki i kôże sie seblyc. Spytóm sie po jakiymu jô móm ściepnóńć i zapaska, i kiecka, i ku tymu cycynhalter? ... Abo i niy. Bydzie kciôł skôzać, to powiy, a kiej niy, to niy ... niy byda sie pytać.
Bercik ciepnół baba na prykol, wlôz na nia i ...
– Ciekawość, zgwóli cego łón ci mie sfalół na tyn prykol i wlôz ci na mie? Spytóm sie go... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć, to sôm mi rzyknie. A niy bydzie kciôł, to niy bydzie gôdać i szlus.
Bercik jak na chopa przistało zwyrtnół baba ze trzi razy jak chopowi przinoleżi, łoblyk se hymda, galoty i westa, majtnół sie na piyńcie i wylôz ze chałupy. Baba tyż sie blank wartko nazôd prziłodziôła, wylazła przed chałupa, podcióngła sie juzaś te jeji „silikóny”, stanyła, jesce rôz podciepła sie te „silikóny” do góry i tak ci medikuje:
– Wejrzicie sie ino ludzie! Jô ci na isto dalszij niy wiym, dalszij niy miarkuja, co tyż tyn Bercik tak na richtik łodymie chciôł? A wy wiycie?

We PRL-u....

Jedyn istny, bamber ze zadupiatyj wsi na Podlasiu puściół sie do miasta na trachtórze, na takij staryj cugmaszinie. Kiej tak jechôł drógóm uwidziôł wele cesty „tirówka”, a skuli tego, iże jesce nigdy we życiu niy trefiół sie ze takóm lôtawicóm, pomyślôł, co możno ta dziołcha prosi ło to, coby jóm podciepnóńć do miasta. Tóż tyż zahaltowôł tyn swój trachtórz. Dziołcha wlazła farkabiny, bez pôra minutek jadóm tak blank po cichusku aże na łostatku ta „tirówka” niy szczimała i pytô:
– Panoczku! A uprôwiali już łóni kiesjik... zeks?
– Niy, niy! – łodrzykô tyn bamber i côłki czôs gdyzie ździebło trółwy. – Latoś to ino kartofle a żyto!

Starucnô baba....

Rółzczasu jedyn istny wrôcô sie na łodwieczerz ze dinstrajzy, ze delegacyji. Wkarowôł wartko do pomiyszkaniô i w te pyndy zaziyrô pod prykol, kukô do srogigo szranku, wylazuje na balkón... i nic, żôdnego tam niy ma.
Podlazuje terôzki ku swojij babeczce, libeźnie hajô, głôsko jóm po wosach i gôdô ze jankorym:
– Wiysz, moja ty roztomiyło, cosik mi sie zdô, iże blank sie już starzyjesz!

Riter...

Mie zawdy rajcowali wice ło riterach, tóż tyż terôzki jedyn śnich:
Jedyn srogachny król prziwołôł ku sia moc wywołanego ritera i rzóńdzi:
– Suchej ino Ty! Bydziesz poradziół zakatrupić tego dracha (smoka), kiery sam u nôs mocka wyrobiô, haratô i buli nasze królestwo?
Tyn riter wartko fuknół na swojigo kónia łoblyk swoji chelmisko, prasknół bodzicami kónia, sztartnół i puściół sieeee...
– Ej, ty! Niy doczkôsz aże ci powia jakô bydzie nadgroda? – wrzescy za niym krół.
Na to tyn riter:
– Sam niy ma na co doczkać, sam potrza gibko spierdalać!

Pobożny chop...

Rółzczasu jedyn istny, festelnie pobożny chop we kôżdô niydziela po mszy świyntyj wciepowôł fechciôrzowi 10 złocioków do huta. Kieryjś niydzieli wciep ino 5 złocioków.
Tyn żebrôk, tyż wiyczny fechciôrz pytô ze zadziwiyniym:
– Panoczku! Przecamć zawdy wciepowaliście mi do huta 10 złocioków. Czamu dziesiej ino 5?
– Anó, wiedzóm łóni – łodrzykô tyn pobożny chop – Poswołech mojigo synka na studia.
– Nó, i bardzo dobrze! Ale czamu panoczku mojim kosztym?

Jóntrzynie, prowokacyjô...

Jakech już niyrółz gôdôł (pisôł) móm stopieróńsko rôd humoryski Pawła Wakuły, kiery mocka pisze we takim gryfnistym cajtóngu, ftory sie mianuje „Angora”. I jô tyż drugda poradza te Jejigo kónski przetłómaczyć na naszô gôdka, a zatym wciepować je na roztomajte ślónske zajty. Tak tyż jes i tóm razóm! Posuchejcie!
Zaobycz Jarosław Kaczyński chróniół sie, kuglowôł sie łod trefu ze Donaldym Tuskiem jak łod jakigosik morowego luftu. Ale co miôł chop zrobić, kiej cowiek ze kwióm na ryncach zastawiół mu durchgang, przyjńście we festelnie knap syjmowyj siyni.?
– Jarek! Cóżeś ty juzaś wypokopiół? – rozgzukôł sie prymiyr. – Naprôwda miarkujesz, iże do kupy ze ONZ wysztudiyrowôłech datum Szczytu Klimatycznego na 11 listopada, naskwol po to, coby ci zrobić na deszpekt, na paskuda?
– Mie niy, ale wszyjskim polskim patrijotóm – łodrzyknół ze gódnościóm prezes PiS-u. – Prziznej sie! Kcesz prziwiyść ku srogij haji we dniu Świynta Niypodlygłóści! Blyndzi ci sie stopieróński rozlyw kwi!
– Coś ty łogup? Pizło ci na dekel? – łodmrónknół Tusk. – Tóż to jakisik chorobliwy fant!
– Już jô cie chopie znóm – pogroziół mu palcyskiym Kaczyński. – Przecamć dobrze wiysz, iże we tym dniu przikludzóm sie do Warszawy roztomajtyj zorty „antyglobaliści”, anarchisty, ekologi, pedały i „cyklisty” ze côłkigo świata! Bydóm wyrywać flizy chódnikówe, trzaskać szaufynstry i ciepać bergami we richticznych Polôków! Na łostatek jesce podpolóm transmisyjny autok TVN-u i ciepnóm sie na „rekónstrukcyjnô” kolóna przebleczónô za wojów Chrobrygo!
– Przisiyngóm forgot! – Prymiyr prasknół sie we klôta, aże zadudnióło. – Zrobia wszyjsko, coby fajrowanie Świynta 11 Listopada łozgrywôło sie we spokojności!
Kaczyński forsknół ze pogardóm.
– Nó, klar! A jak sie napocznie zadyma, to jóm bohatyrsko stulmisz, do imyntu przidłówisz! Niydoczekani twoje!
– Nó, tóż co jô móm robić? – spytôł łoklapniónóm sztimóm Tusk. – Kcesz, to szibna data tego „szczytu” ło jedyn dziyń, tak jak to forszlaguje Witold Waszczykowski...
– Co? Na dziesióntego listopada? Coby pokrojcować, zaszterować miesiyncznica smolyńskô! – lachnół sie prześmiywnie prezes PiS-u.
– Nó, to przeciepnymy to na dwanostego... – zapropónowôł Tusk.
– Dwanostego listopada 1962 roku bóła prymiyra filmu: „Ło dwóch takich, co ukradli księżyc”! – zawrzesknół hyrnie Kaczyński. – Juzaś kcesz mi dopolić, a przi tyj przileżitóści mojimu świyntyj pamiyńci bracikowi! Taki jeżeś chopie niyczystny, niygódziwy!
– Nó, tóż co jô yntlich móm zrobić? – prymiyr bezradnie łozpostrził grace.
– Anó, nic! – łodrzyknół hyrnie Kaczyński. – Cobyś chopie niy zrobiół, bydzie ŹLE!
Łominół, fiksnół załómanygo prymiyra i straciół sie za winklym gangu.
Donald Tusk łodprowadziół go weźrokym, a niyskorzij wzniós łoczy ku górze, tam, kaj łod pôruch już dni przebywôł, gościół srogi polski dramatiker i poyta. Wzdychnół procnie i mrónknół pod kicholym:
– Tego to by ani Sławomir Mrożek niy wypokopiół!

Fałeszny dżinn....

Nó, tóż mómy łod poruch dni szlus ze latym, fajrant i depto łod dwadziestego drugigo wrzyśnia (inksi gôdajóm, co łod dwadziestego piyrszego) na podzim, idzie jesiyń. Nó, i niy ma sam co fandzolić, szpasować, ino trza sie już richtik pomaluśku na ta zima rychtować. Tela, co jesce idzie jakiesik wice ło latowych tydniach i latowych cufalach połozprawiać.
Plaża, kajsik we Tunezyji, gorki piôsek, klara ci blynduje jak sto diosków, ludzie poseblykane, baby bali i bez cycynhaltrów, a kajsik kole jednyj palmy auflauf choby jakisik wywołany polityker na festin do mojigo Chorzowa sie przikarycół, i idzie po gôdce spomiarkować, poznać, co to możno sóm nasze Poznaniôki (a możno kamraty łod tego Gowina, znacy Krakusy). I jedna baba gôdô:
– Co? Stało sie co, utopielec, tónknół sie tam fto?
– E, tam. To ino mój synek znod jednego dinara (to taki ichni pijóndz) a rest Poznanioków sznupie w piôsku, bo możno jesce cosik nojńdóm.
Nale, kiejech gôwyńdziół ło araberskij dziydzinie, to cosik możno jesce cosik ze tymi araberskimi powiarkóma skuplowane.
Chop wzión swoja babeczka na piyrszy we jeji życiu szpil we golfa. Babeczka piyrszy rółz pizła i balik wytrzas szyba we łoknie chałpy, kierô stôła blank wele golfowego pola. Chop sie deczko znerwowôł i łozgzukany rzóńdzi:
– Gôdôłech ci, cobyś dôwała pozór, a terôzki bydymy musieli tam pójńść, przeprôszać, nó i możno i za ta szyba zabulić.
Idóm ku tyj chałupce, klupióm na dźwiyrze. Miyły, całbrowny chopski głós zaprôszô jich rajn. Wlazujóm. Potrzaskane łokno, zeszrótowanô, szczaskanô starucnô waza a na szeslóngu siedzi chop.
– To wyście szczaskali mi ta szyba we łoknie?
– Przeprôszómy panoczku festelnie!
– Tak prôwdóm to niy ma za co. Jôch jes takim ci araberskim dżinnym, kiery bół uwiynzióny, zawarty we tyj wazie już jakiesik kielaset lôt. Terôzki ale jô musiôłbych spôłnić trzi wasze winsze, trzi życzyniô... Niy pogorszycie sie na mie eźli spôłnia wóm po jednym, a na łostatek łostawia sie jedne dló mie?
– Niy! Jes gryfnie! – łodrzykô wartko chop. – Jô kciôłbych dostôwać kôżdyrok milijółn dularów.
– Żôdyn problym! – łodrzykô dżinn. – Ku tymu garantjyruja ci, iże bydziesz festelnie dugo żół.
– A ty, gryfnô paniczko, co byś kciała? – gôdô dalszij tyn dżinn.
– Jô bych kciała mieć we kôżdyj dziydzinie fajnistô chałpa ze nôjlepszyjszóm sużbóm, ze nôjlepszyjszymi sużóncymi na świycie.
– Jakeś se dziołcha zawinszowała, tak môsz! – łodpedziôł tyn dżinn. – Króm tego moga ci łobiycać, iże do żôdnyj ze tych twojich chałpów nigdy sie żôdych rabsik niy włómie...
– A jaki jes twój winsz, roztomiyły dżinnie? – pytajóm wrółz baba ze chopym.
– Skuli tego, iże bół tak dugo uwiynzióny, zawrzity we tyj wazie, niy marza ło niczym inkszym, jak ino ło łostrym zeksie ze cia, moja ty gryfnô paniczko.
– I co ty na to, moja roztomiyłô? – pytô sie chop ta swoja babeczka.
– Wiysz! Mómy tela pijyndzy, mómy chałpa we kôżdym kraju.... Wiysz, jô sie zgodzóm!
Babeczka idzie ze tym dżinnym na wiyrchni sztok... Côłke popołednie łostro sie kochajóm. Tyn dżinn na isto niy miôł dosik. Tak po śtyruch godzinach zeksu sztyjc i jednym ciyngiym, tyn dżinn ślazuje ze tyj baby, zaziyrô jij tak do łócz i pytô:
– A rzyknij mi ino, jakeście to wy sóm stare, moje wy roztomiyłe?
– Anó, łobióm nóm pizło już 35 lôt! – gôdô ta babeczka.
– E, fulôsz dziołcha! 35 lôt sómeście stare a jesce we dżinny wierzicie?

Dociyrne starziki....

Łóński rok, abo możno i załóński rok. Po wieczerzy wilijnyj starzik ze starkóm siupnyli sie kole kachloka. Łón zakurzół sie fajfka a łóna mamlała sie tam pomaluśku jakiesik roziny, datle, kokosfloki i co tam jesce do maszkycynia miała. Łorôz starzik napoczynô:
– Wiysz, a jô by sie kciôł ciebie cosik spytać. Niy gorsz sie, bo mocka lôt my ze sia szczimali a jô ciyngiym medikuja eliś ty mie kiejsik zdradzióła ze jakimsik inkszym chopym.
– A ustóń gupieloku – łodmrónkła starecka. – Co cie dzisiôj chyciyło?
– Nó, niy gorsz sie, przeca my już sóm siaróńsko stare, to przeca mogesz mi pedzieć, eźli żeś mie zdradziyła... i wiela razy to bóło.
– Kiejżeś taki dociyrny to ci rzykna, coch cie zdradziyła ze inkszym chopym trzi razy. Kciôłeś, to môsz – łodmrónkła juzaś starka i dalszij ćkała te rozinki.
– Nó, nó, przeca jô ci niy byda terôzki sam nic przeciepywôł, niy byda ci nic wytyczać. Niy, blank mi to już jes jedno. Nale... rzyknij mi jesce ino (przeca ino tak dlô dociyrnóści, ino skuli tego, co jô zawdy bół wrazidlaty) – pedzioł po jakisik śćwierci godziny starzik i dalszij sie ta fajfka bakôł. – A ze jakim chopym to bóło tyn piyrszy rółz?
– Eeeee, tyż cie juzaś cosik chyciyło.
– Już niy byda wiyncyj pytôł, ale po tyluch latach, przi Wiliji to mi cheba mogesz pedzieć fto to bół? Przeca to jes już mi terôzki blank egal. Rzyknij mi to! Przeca mogesz mi to pedzieć.
– Boczysz, kiej dôwno tymu niy zdało ci sie nasze pomiyszkanie. Deptôłeś sóm po roztomajtych urzyndach, spółdziylniach i nic ?
– Nó, i ? Co to mô ze sia do kupy?
– Anó, bół we magistracie jedyn taki byamter, kiery na isto wszyjsko poradziół zeżynóńć, załatwić. To bóło śniym.
– Nó, ja. To ci moga wybôczyć, bo to bóło wszyjsko dlô naszyj familiji, pra?
– A, a... tyn drugi rółz ? – niy dowo pokój starzik.
– Tyn drugi rółz to bóło wtynczôs, kiej ci bóło potrza betków na borg ze banku. Bół taki jedyn prezes... i niyskorzij aniś sie niy spodzioł, kiejeś erbnół srogô, szykownô „pożyczka” ze tego banku.
– Nó, ja. Niy byda sie gorszół, niy byda ci tego przeciepowôł, bo to tyż bóło na to, cobychmy mógli sie lajstnóńć takô gryfnô rajza do Egiptu. – łopedziôł zgodliwie starzik.
– Nale, tóż rzyknij mi jesce na łostatek, kiejś tela mi już pedziała, fto to bół tyn trzeci ? – rzóndzi dalszij uwziynty przi tyj wiliji starzik.
– Tyn trzeci rółz? Tyn trzeci rółz to bóło kiej cie ludzie wywelowali na rajce miyjskigo. Kciôłeś we tyj radzie, coby ci uchwôlyli jedna takô twoja „uchwała”, tela... co ci brakowało do tego uchwolyniô... śtyrnôście głosów !!!
Gôdôłech sam przodzij ło zôwistnym starziku. Tyn sóm starzik ze starkóm legli sie we Zilwestra, kiej już wszyjskie medikamynta łykli, do prykola. Starecka sie tak kulô ze jednyj zajty na drugô, wiertô sie i łorôz pytô sie swojigo chopa, starzika:
– A rzyknij ty mi chopie eźliś ty mie kiejsik zdradziół ze jakómsik inkszóm mamzelóm, jakómsik lampuceróm lebo inkszóm kamelóm?
– Dej pokój. Co cie dzisiôj chyciyło? – mróncy starzik, kiery już napocznół nynać.
– Jô ci wszyjsko we Wilijô pedziała a ty mie niy kcesz pedzieć, po jakiymu?
– Nó, dobra, jedyn rółz żech cie zdradziół kiejech bół we zanatorium.
Baba chlast go bez pysk, chlast go drugi rółz ...
– Jezderkusie, co sie stało? Przeca jô ci we Wilijô nic niy przeciepowôł a ty mie sam pieresz po fresie choby modego synka?
– A niy miarkujesz tego, coby sie możno terôzki tyn jedyn rółz ... przidôł ????

Cudze jynzyki

Tu mi sie spómniôł taki fal, kiery sie przidarzół Bercikowi łod staryj Majzlinyj. Tyn Bercik ze takim jednym istnym poprali sie po pyskach aże wylandowali we gyrichcie, we sóndzie.
– Suchejcie gizdy – pado sóndca – môcie mi tu zarôzki, jak na spowiydzi, pedzieć skuli cego żeście sie tak pochatrasiyli?
– Abo, panie syndzio – gôdô Bercik – tyn gorol mie sponiywiyrôł. Łón mie ganc łobraziół; jak sto pierónów sponiywiyrôł i sprzezywôł.
– A jak wôm panie Bercik ubliżowôł?
– Anó, pedzioł mi przi ludziach „hałdujudu”.
– Nó przeca to niy jes łobraza. Łón wôs panie Bercik ino pozdrowiół po ynglicku (how du you du?). Myśla, iże niy ma łobrazy i mogecie sie zgodliwie grace podać i dalij sie już niy gorszyć na sia.
Tak tyż łóni zrobiyli, ale już przi dźwiyrzach Bercik sie tak medikuje:
– Możno łón mie i pozdrowiół tyn gorol, ale czamu pedziôł mi na łostatek ty... „złómany”?
Nale, tak to już jes, co niy jedyn słyszy, iże gloki glingajóm, ino niy poradzi spokopić we ftorym kościyle, prôwda?

Bajtle i powiarki....

A mie sie spómnioł taki fal łodymie ze mojij szkoły, ze mojij „Siedymnôstki”. Jedyn blank stary rechtór Richat Depta spytôł sie nôs bajtli kiejsik cy fto boczy jakosik gryfnô powiadaczkã ?
Nójprzodzij wstowo Jorguś i gôdô:
– Fto rano wstowo, tymu Pónbóczek dowo !
Dalszij sztreknół sie Ecik i pado:
– Dyszcz leje jak z grotka!
Na to wstowo na łostatku Handzlik i tak rzóndzi:
– Jak sie pościelesz, tak sie wyśpisz !
Ino Holdek dubie, gracô we kicholu i blank ci niy dowo pozór co inksi pedzieli. Rechtór to uwidziôł i kôzôł Holdkowi pedzieć, co tyż po tych swojich kamratach spamiyntôł. Holdek stanół i wybulkôł:
– Jak sie fto pościele i z rańca stanie, to cedzi jak z grotka!
Môcie anóng kaj łón we tym swojim śniku bół?

Baba i dziesiyń chopa...

Kejsik we Tatrach nad takóm srogóm tifóm, nad przepôścióm wisieli na sznórze jedynôście ludzi; dziesiyńć chopa i jedna baba. Ta sznóra niy bóła ci jednakowóż za tela sztramsko, coby wszyjskich, kierzy na nij wisieli, zdziyrzeć, coby wszyjskie mógli łobstoć na nij. Ftoś musiôł sie tyj sznóry puścić, musiôł by sie łod tyj sznóry łodkuplować, coby rest do kupy niy śleciôł na złómanie gnypa. Po jakisik kwilce baba gôdô, co łóna sie łod tyj sznóry łodkupluje, bo przecamć wszyjskie baby sie zawdy za wszyjskich, za dziecka i za chopów we jejich żywobyciu poświyncajóm. Bez łoka mrzik bóło blank cichuśko i łorôz wszyjskie chopy napoczli klaskać.
Nó i stało sie. Miarkujecie, prôwda? Wszyjskie chopy ślecieli a baba łostała i ino łóna samiuśkô sie retła.
I tu trza zawdy chopy dôwać pozór ! Na isto chopy niy idzie zawdy i wszandy prziklaskować wszyjskimu, co tyż to baby wypokopióm, co tyż baby we jejich palicach wyśtudiyrujóm! Miarkujecie to chopy?