środa, 30 kwietnia 2014

We piykle...

Rółzczasu jedyn istny trefiół po śmiyrci do piykła. Tam zarôzki łod szweli witô go dzioboł:
– Te! Sergust! A po jakiymu jeżeś taki markotny i zachmulóny?
– Nó, a jakiż to jô móm być? Przecamć trefiółech do piykła, prôwda?
– Niy trôp sie chopie, sam niy ma tak źle. Zarôzki ci pokôża wiela sam mómy fajnistych rzecy do roboty. – rzóńdzi tyn dzioboł. – Môsz rôd gorzôłecka, ja?
– Anó, ja! Móm festelnie rôd wszyjske zorty gorzôłecki. – łodrzykô tyn istny.
– Nó, tóż poprzajesz pyndziałki, bo wtynczós łod rozwidnioka sztyjc i jednym ciyngym słepiymy sam gorzôła. – gôdô dzioboł. – A kurzisz to możno, ja?
– Anó kurza... kurza już łod bajtla...
– To z pewnikym bydóm ci sie widzieć wtorki. Wtynczôs to kurzymy samtukej jak nôjynte. A możno môsz tyż rôd deczko „poćpać”, ja?
– Nó, czamu by niy, rôd se deczko „pocpóm”.
– Nó, tóż gryfnie. Z pewnikym bydóm ci sie widzieć strzody, bo wtynczôs fórt wszyjske „ćpómy” roztomajte narkotiki. – pedziôł zadowolnióny dzioboł. – A jak tam u cia chopie ze zeksym?
– Anó, tyż móm tyn zeks festelnie rôd. – łodrzyknół tyn istny.
– Nó, tóż sztimuje. Bydziesz miôł rôd szczwôrtki. My sam mómy taki srogi szrank, kaj bez take dziury wystowajóm roztomajte rzicie i bydziesz móg dupczyć wiela ino wlejzie!
– Ale, ale... – rzóńdzi dalszij dzioboł – Jeżeś możno gejym?
– Ale, kaj tam... żôdnym gejym jô niy ma!
– Łoj, to ci niy bydóm sztimować pióntki, bo wtynczôs bydzie na ciebie dran, coby siedzieć we tym szranku!

wtorek, 29 kwietnia 2014

Tatulkowy burdel...

Rółzczasu, jesce za tyj łoszkliwyj kómuny, jednego istnego zawołali przed łoblicze partyjnyj egzekutywy. Sekretôrz napocznół ryjda:
– Wyście nôs łocyganiyli, towarzyszu. Kiej wlazowaliście do naszyj partyji, to we ankycie perzónalnyj napisaliście, iże wasz łojciec bół przed wojnóm berkmónym. Jednakowóż my sie terôzki dowiedzieli, iże miôł ci łón srogi burdel.
– Ja, to prôwda! Ale tatulek zawdy mi gôdali, iże burdel to ci jes na isto szykownô i wercitô... kopalnia złota!

poniedziałek, 28 kwietnia 2014

Przepiół...

Rółzczasu na jakimsik banhowie zahaltowôł lastcug we ftorym bół jedyn wagón ze szpyróniym. Bez noc tyn wagón do imyntu łokradli, pichli ci śniego côłki tyn szpyróń. Policajty po jakimsik czasie zôdli we rancie beszóngu jednego istnego, chopa napranego jak belówa, zakludziyli go na wytrzyźbiółka i tak jakosik po dwóch dnioszkach napoczli go łopytować:
– Kaj jes tyn szpirytus?
– Anó sprzedôłech go, skalółech go meliniôrzóm.
– A coście panoczku zrobiyli ze pijóndzami?
– Anó... przepiółech, do omyntu żech je przesłepôł!

piątek, 25 kwietnia 2014

Naprany baca....

Wrôcô sie naprany baca do chałpy, i coby niy nerwować swojij baby, poszôł spać do stodoły. Ło rozwidnioku jego starô sie cuci i szukô swojigo chopa. Nikaj ale go niy poradzi znôjść. Wlazuje do stodoły i cosik ci tam driny capi jak sto diosków. Tóż tyż pytô sie tego bacy, kiej go ino ujzdrzała:
– Co? Juzaś żeś nie naprôł jak belówa? Po jakiymu sam tak łoszkliwie capi?
– Nó, wystôw se ty moja roztomiyło, iże wrôcôsz we nocy do chałpy, przelazujesz wele smyntôrza a ze gróbu wylazuje jedna graca i rzóńdzi: póć, póć... to co byś zrobióła?
– Nó, pewnikym bych umrziła!
– Nó dzisz! A jôch sie ino... zesrôł!

czwartek, 24 kwietnia 2014

Moderne chopy...

Łozprôwka dwuch wybildowanych „informatyków”:
– Wiysz, wczorej we jednym nocnym szynku poznôłech szykownistô dziołcha, laska...
– Ło, do sto pierónów! Na isto?
– Poszli my dó mie i widza, zmiarkowôłech zarôzki, iże łóna jes ci moc chyntliwô, tóż tyż napocznółech sie dó nij wartko dobiyrać.
– Nó, i co... i co? – pytô sie tyn drugi fric.
– Łóna ku mie: Tóż możno mie gibko sam terôzki sebleczesz!
– Niy gôdej! Richtik, tako wartko bóła?
– Wiysz, blank ajnfach ścióngnółech śnij kiecka i inksze szwory. Pokłôdech je na tiszu wele mojigo, blank nowego „laptopa”...
– Niy pierdol chopie! Sprawiółeś se nowego „laptopa”? Ja?... A jaki łón mô driny „procesor”?

środa, 23 kwietnia 2014

Marika...

Bóła se rółzczasu Marika, kierô już 30 lôt niy bóła we kościyle. Przi jednyj niydzieli uwidziała jak mocka ludzi pyndaluje do kościoła, tóż tyż i łóna sama uzdała, co tam pójńdzie. Podwiyl sie jednakowóż gynał łoblykła i zakwanckała sie do kościoła, bóła już deczko zniyskorzónô. A we tym kościyle jedyn kapelónek łodprôwiôł ta msza, a dugi siedziôł we suchatelnicy i spowiadôł.
Marika wlazuje do kościoła a sam ci ludzie śpiywajóm:
„Ło Maryjô witómy cie...”
Marika pomyślała se, iże to jóm tak szykowniście wszyjske witajóm, tóż tyż zarôzki wrzeskła: cicho, cicho!
We kościyle wszyjsko wrółz ucichło a tyn kapelónek, ftory spowiadôł wychynół ze suchatelnicy, coby łobejzdrzić, cóż tyż to sie stanóło.
A ta Marika gôdô:
– Za to, iże mie tak gryfnie witôcie zaprôszóm wszyjskich na libacyjô.
Merkła tyż ale tego kapelónka, ftory wychynół ze suchatelnicy i dociepła:
– Ciebie tyż! Jak sie ino wysrôsz, tóż tyż przijńdź!

wtorek, 22 kwietnia 2014

Hazok i samica ryżokudły...

Przilazuje hazok do samicy fuksa, do samicy ryżokudły.
– Wasz chop to jes we chałpie?
– Niy! Niy ma go.
– Tóż tyż, moja roztomiyło, móm dlô cia forszlag, propozycjô. Dóm ci stówa jak mi dôsz kusika.
– Ale, cóż łoni, pónie hazok. Jôch jes wydanô i nigdy tego niy zrobia!
– Na zicher niy? – rzóńdzi hazok i wymachuje banknótóm.
– Nó, dobra...
Samica fuksa nômiyntnie, łogniście kusikuje tego hazoka i na łostatku erbła te sto złocioków.
– Nó, moja ty roztomiyło, festelnie gorkô żeś jes. Wiysz dóm ci jeszcze sto złocioków jak sie sam zarôzki przedymnóm sebleczesz...
– Niy, na isto niy, do tego pewnikiym sie niy uciykna. Niy sebleka sie przed cia za żôdne szace, za żôdne pijóndze!
– Jeżeś tego pewnô? – rzóńdzi juzaś hazok i fakluje pijóndzami.
– Nó, dobra...
Ta fuksowô samica seblykô sie przed tym hazokym i dostôwo zapłata.
– Moja ty roztomiyłô... dóm ci jesce jedne sto złotych jak sie symnóm dupniesz!
– A za kogo ty hazoku mie môsz? Co ty se myślisz? Iże jôch jes jakô kurwa? – wrzescy festelnie zgorszónô samica fuksa.
Ale, niy zetwało pôra minutek i ta samica ciepła ci sie na tego hazoka i napoczli sie dupczyć jak nôjyńci.
Zatym hazok dowo fuksowyj samicy pijóndze i wylazuje rôd jak sto diosków.
Po jakimsik czasie wrôcô do chałpy fuks, chop łod tyj samicy. Kukô tak, zaziyrô na ta swoja babeczka, a jes ci łóna jakosik blank inkszô, cichuśkô, blank sie niy łodzywô ino szuści, zwyrtô sie po kuchyni.
– Te, moja ty roztomiyło, co sie stanóło?
– Anic, blank nic, wszyjsko jes do porzóndku!
– A hazok sam bół? – pytô fuks.
– Ja, bół...
– A łoddôł pijóndze, ftore mi bół winowaty?

poniedziałek, 21 kwietnia 2014

Wielkanocny Pyndziałek

Nó, tóż mómyjuż drugi dziyń świónt Wielkanocy. I zawdy bóła łostuda, kiere świynta sóm ważniyjsze: Gody abo Wielkanoc? Mie tam jes blank jedno, bo móm rôd wszyjskie świynta fajrować. A usłyszôłech blank przed świyntami taki gryfny ałsdruk skuli naszych posłów, ftorzi i przi Wielkanocy niy poradzóm ustać sie chatrusić:
Chopy! Szluknijcie cosik bez te gryfne świynta, ale niyskorzij ...wytrzyźbiyjcie!
Nó ale, sómy przi Wielkanocnym Pyndziałku. I sam mi sie spómniało, co żół ci kiejsik we Polsce taki jedyn móndrok, kiery sie mianowôł Benedykt Hertz. Pizło mu gynał łoziymdziesiónt piyńć lôt kiej zemrził we 1957 roku. A napisôł ci bół szykowniste sztrofki, choby ino ta:
„Wieprz pewien, esteta znany
I pra - prawnuk po kądzieli
Ulubieńca boskiej Diany,
Zrzekł się świńskiej paranteli.
„Bo to – powiada – niechluje;
Każdy się brzydzi, każdy prześladuje ...
Czyż mam ten los dzielić? Sam nie wiem: dlaczego?
Nie łączy nas nic wspólnego.
Wśród psów jestem wychowany,
Szczekam prawie jak brytany,
Jedna mowa, jedna misa,
Uważam się za kundysa”.
I zapewne by skonał kundlem świńskiej rasy,
Mniemając, że wieprzostwa już w nim ani cienia,
Gdyby nie wielkanocna moda na kiełbasy –
A rzeźnik nie uznaje wynarodowienia.”
I tu sómy przi wielkanocnych wusztach. I możno bych sam ło tym niy gôdôł, kiejby niy jedna gryjfini ze telewizyji TVN, ftorô we łóński pyndziałek pedziała blank na zicher, iże sam u nôs nôjbarzij zwykowym „tradycyjnym” wusztym jes „biała kiełbasa”. Jezderkusie! Takich gupot toch jesce niy słyszôł. Miarkuja, co warzi sie żur na biôłym wuszcie i ze krzónym, ale ino skuli zwyku, co tyn żur sie niyskorzij, po świyntach wylywô do ducki a bónclok po tym żurze prasknie sie ło ziymia i wyciepuje na sztreka.
Nale, miało być ale ło świyntach. Spómnicie sie jak to dôwnij bóło? Cowiek tyrôł choby gupi łod masarza do piekôrza, łod kónsómu do warzywniôka. I tak durch i jednym ciyngiym. Kiej znôd już kajsik apluziny łod Fidela, to bół rôd, choby mu fto nowy fliger lajstnół. Po szinka to sie już łod nocy stôło, a u piekôrza to na tydziyń przodzij chlyb sztalowało. A terôzki co? Ino samtukej na mojij Krojcce to cheba ze śtyry masarze sóm, a sklepów ze zielyniznóm, to jesce wiyncyj. Tela, co raje sóm te same, bo te terôzki przedowacki poradzóm sie tak zamamlasić, iże trza i ze pół godziny styrceć we raji, bo łóne majóm sie rade połozprawiać a kóndman niech styrcy, bo przedowacka, to przeca jes gryjfini. Nale, niy podobajóm sie zgnite apluziny we jednym, to sie idzie do drugigo. A maszkytów to ci jes tela, iże cowiek moge do imyntu zgupieć. Moja starô i tak naściubióła na forant, posróniała to kaj sie ino dało, i terôzki cheba i do môja bydymy to wszysko ćkali. I tu mi sie spómniôł taki jedyn wic przi świyntach:
We koszycku na świyncóne trefiyli sie dwa jajca.
– Coś ty jes take markotne? – zagaduje jedne jajco do drugigo.
– Anó, miarkujesz, bo mi tak jes troszycka gupio, kiej sie spómna jak my sie we grudniu chichrali ze tych kaperów, ftore ludzie rychtowali na Wilijô.
Kajniykaj niyftorych łoszydzióła pogoda ale łod jutra Wielkanoc mómy forbaj, mómy zbyte. I ino basiska mómy pôrã kilo spaśniyjsze a nieftorymu to po tych szinkach, wusztach i inkszych maszkytach (bo niy byda sam spómijôł gorzôle) leberka na zicher drzistli a brynowani pôli jak sto diosków. Po prôwdzie, to nieftore tak ci sie łozfechtowali, iże dzisiyjszy lóny pyndziałek bydóm jesce trzi dni fajrować. Nó ale, na przepadzitych to i tak sie nic niy poradzi, bo łóni sóm jak te nasze dupne politykiery. Przeca to znôcie. Pra?
A terozki jedyn inkszy wielaknocny szpas sam ze Pnioków. We mojij „Józefce” do suchatelnicy, do dôwniyjszego farorza Nity przilazuje strôpióny, usiotany wandrus. Klupie tak na te dźwiyrka opaternie, coby go tam fto usłyszôł.
– A cegóż tóż to ty kcesz mój synu? – pytô sie farorz.
– A boczycie mie to, pamiyntôcie farorzycku? – gôdô ździebko zachrapociały wandrus. – To jes jô, tyn maluśki Jółzel ło Majzlinyj, kieregoście same łapli dwadziyścia pôrã lôt tymu nazód we zegródce, kiejech krôd wóm cześnie, pónki, sztachloki ... Daliście mi wtynczôs pôrã klepoków i pedzieli:
– „Idź synu i niy grzysz wiyncyj!”
– A, ja, dyć co pamiyntóm – lachnół sie Nita pod fusiskiym. – Nale, to już jes poranôście lôt! A co cie dzisiôj sam ku mie przikludziyło, mój synu?
– Nó, kciołech wóm farożycku gryfnie podziynkować – wandrus dôł Nicie kusika na graca. – I kciołech sie jesce spytać eźlibyście mi jesce rółz niy borgli tyż pôrã złocioków?
Nó ale, kiej świynta, kiej Wielgonoc, to tyż muszóm być spóminki naszych starecek, naszych staroszków, ftorzi jesce te wszyjskie zwyki flyjgujóm. Łapnółech takô jedna Starecka (kieryj chnet piźnie dziewiyńćdziesiónt lôt) i napisôłech sie to wszyjsko na szkartce, coby Wóom to terôzki pedzieć:
– Śmiyrgust, gojik, srogopióntkowe groby, rezurekcje i ... „rękawka”, to już staropolskie zwyki skuplowane ze tymi świyntami. Dziwoczne to świynta, bo we wieśniano wesołość i uciycha łozkwitajoncygo łod nowa żywobyciô kuplujóm sie jankorne nutki, medikowanie ło naszyj ludzkij „kondycji”, take driny we sia medikowanie i –jak to ftosik gryfnie pedziôł – juzaś sztaplowanie, ściubiynie tego wszyjskigo, co sie bez côłki rok kajsik potraciyło, kajsik nóm ze tego życio pitło, kajsik we tym życiowym gzuciu za szczysnym falym, za tymi łoszkliwymi złociokami.
A wszyjsko to skuli tego łostatnigo tydnia. Wielkanoc, to tyż – jak już we szóstym wiyku tuplikôł papiyż Gregorz Wielki – na isto zôcnie: „Solemnitas Solemnitatum, co na nasze znacy: „uroczystość uroczystości”.
– Srogi post, kiery zahaltowôł gupoty karnewalu i zapustów, mómy forbaj, zbyte. Wieli Pióntek i fajer Wielij Soboty ze świyncyniym jôdła tyż mómy za sia. Nale tyn tydziyń skorzij Wielkanocnyj Niydzieli – gôdała naszô Starecka – bół zawdy festelnie nerwowy i festelnie sie wtynczos rychtowało wszyjsko, co nôjlepszyjsze do jôdła. Kołoczów, babów, wusztów, jajec i ... cego tam jesce. Napoczynało sie to wszyjsko łod niydzieli palmowyj, łod świyncynia palymek ze wiyrbnych, byrkowych, gruszpónkowych, kalinowych astów do kupy ze sośnicowymi i ze jałowca. Trza ino bóło dôwać pozór, coby tam we tych palymkach niy bóło łosiki abo topola, bo te stromy byli jesce łod starego piyrwyj nacechowane, potympióne. Podle starodôwnygo beraniô – jak to mi eklerowała ta Starka – wszyjskie stromy, wszyjskie drzywa take nikiej: sosna, cis, jałowiec, lyska, wiyrba ślimtajónco, kieryj łod tego czasu asty wisieli i ślimtali „łzami jutrzenki” i wino, stropiyli sie umrziciym Pónbóczka na krziżu i wekslowali abo farba, abo dozwôlali na wyciskanie ćmawego, cerwonego zoftu, kiery niyskorzij mianowali „lacrima Cristi”, znacy krew Krystusa. Ino topol, to bół taki strom, kiery pedziôł, co: Krystus umrził na krziżu za tych dioseckich grzyszników i skuli tego topola psinco łobłajzi, bo jes na isto bez grzychu. Aji niyskorzij żôdne ze stromów – podug powiarek, berów – niy dało zwóli na to, coby tyn côłki Judasz Iskariota móg sie na nich łobiesić, a ino topol zezwolół, coby sie łón na niym hangnół.
– I beztóż topol i łosika ciyngiym dyrgocóm przed Pónbóczkiym – gôdała dalszij naszô Starecka. – Fórt tyż dowo sie do palymki ptasi mlyko, jymioła. Nó ale – gôdô ze rankorym naszô Starecka Jaśka – niy takô popyrskanô jakómsik pozłótkóm jak to terôzki wszandy idzie sie lajstnóńć.
I tak by Łóna poradziyła dugo jesce spóminać, ale Wy to ze swojich familiji tyż przeca znôcie i niy ma sam co za tela po próżnicy lynzorym melać. Ale na zicher werci sie pedzieć jedna sztrofecka, kiero bół napisôł Władysław Syrokomla:
„Kapłan jadła i napoje
Poświęcone kropi wodą
Wielki Boże dary Twoje
Niech do grzechu nas nie wiodą
Niechaj człowiek przypomina
Śród biesiady, że są głodni
Niech pienisty kielich wina
Nie dopuszcza go do zbrodni...”
Wielkanoc, to Wielkanoc, ale tyż wiesna na fest. A na wiesna wylazowali dôwnij, jesce za starego piyrwyj skórkorze, ło ftorych możno za tydziyń byda sam łozprawiôł. I takee miglance, fachury, kiere ciyngiym po placach przi familokach ryceli: gôrki drótuja, gôrki lyjtyja, pitwoki i nożycki brusza, szlajfuja!

piątek, 18 kwietnia 2014

Dzieckowe bôjki...

Kubuś i Prosiôczek ze dzieckowyj bôjki znôdli we lesie srogachnô krauza miodu, i uzdali, co go wrółz do kupy wećkajóm.
– Kubusiu – rzóńdzi Prosiôczek – same ale niy wydolymy tego wećkać, zawołómy Krzysia, to łón nóm spómoże wećkać tyn miód.
– Dobra, Kubusiu, zrobiymy tak. Jô fukna zarôzki po Krzysia a ty Prosiôczku, przismyc samtukej łeżka, cobychmy mieli czym tyn miód wećkać.
Prosiôczek idzie ku dómowi, biere łeżka i wrôcô sie nazôd. Zaziyrô, kukô i widzi ino Kubusia, kiere zicnół pod stromym ze fest łodyntym basiskym i blank ci bół ufifrany tym miodym. Moc zadziwany pytô:
– Kubusiu! A cóż tyż to ci sie stanóło?
– Patrz sie stracić... świniô, bo cie łobrzigóm!

czwartek, 17 kwietnia 2014

Bajtle...

Dwuch bajtli, takich wele piyńć lôt starych jscy we haźliku. Łorôz jedyn gôdô:
– Te, tyn twój ciulik niy mô skórecki na szpicy!
– Anó, niy mô, bo bółech łobrzyzany.
– A co to znaczy?
– Anó, to znaczy, iże mi urznyli ta skórka na szpicy ciulika.
– A wiela miôłech wtynczôs lôt, jak ci to zrobiyli?
– Moja mamulka gôdô, iże dziepiyro dwa dni.
– A bolało fest?
– Eźli bolało? Niy poradziółech łajzić bez côłki rok!

środa, 16 kwietnia 2014

We môju...

We môju tyż stare ludzie dôwali pozór jakô pogoda bydzie, bo wtynczôs ci szło pedzieć eli bydzie łostro zima abo bydzie ciyngiym toplaka. A bół ci kiejsik jedyn zabrany stary siodłok, stary Merta, kiery poradziół przepedzieć pogoda, kuriyrowôł ziylym i jesce ku tymu poradziół ci gryfnie pôrki skuplować do żyniacki. Prziszli ci rółz do niygo chopy i pytajóm sie go eźli bydzie latoś łostrô zima, abo niy ? Stary Merta poszkrobôł sie po palicy i rzóndzi:
– Zbiyrejcie wszeckie charpyńci, chabinki wiela sie ino do, mocka!
Przilazujóm do niygo juzaś za jakisik tydziyń, dali mu gorzôły i juzaś sie go pytajóm:
– A na isto, panie Myrta, bydzie srogô, łostrô zima ?
– Zamlujcie i sztaplujcie wszyjskie charpyńci, a czym wiyncyj tym lepszij !
Kiej przikarycyli sie ku niymu trzeci rółz, to mu pedzieli: eźli niy rzyknie gynał jakô ta zima bydzie, to mu nadrzistajóm, nachuśtajóm podug lôt. Co miôł borok robić? Wzuł szczewiki, łoblyk sie niydzielny ancug i poszôł za góry do jejigo chmotra, kiery richtik poradziół planetować i przi tym przepedzieć pogoda. Prziszôł i łod proga pytô sie tego swojigo chmotra eźli bydzie latoś łostrô zima? A tyn istny, tyn kum mu na to:
– Na iste, jużcić bydzie festelno zima, bo chopy po wsiach ciyngiym zbiyrajóm, zamlujóm charpyńci. A kiej chopy te charpyńci zamlujóm i sztaplujóm przi chałpach, to na isto cechuje, iże bydzie mocka łostrô zima !!!

wtorek, 15 kwietnia 2014

Wizgyrny bajtel...

Jedyn bajtel festelnie ślimtô na hulicy.
– Co sie stanóło synecku? – pytô starszô paniczka.
– Moja mamulka dała mi pijóndze na chlyb i mlyko, a jôch je kajsik straciół, zapodziôły mi sie łóne. – łodrzykô tyn śpikol. – Terôzki pewnikym dostana łod mamulki hiby, czekajóm mie szmary!
– Môsz sam synecku te pijóndze na chlyb i mlyko, i niy ślimtej już dugszij. Starszô paniczka pohajała synka po gowiczce i poszła.
A tyn bajtel gzuje wartko za eka hulicy ku swojim dwóm kamratóm i wrzescy:
– Synki! Jesce trzi take baby i mogymy sie lajstnóńć jabola!

poniedziałek, 14 kwietnia 2014

Wachmajster....

Na egzecyrplacu, na poligónie dupne jezióro, srogi tajch. Na pómoście dlô rybkôrzy wyndkujóm: jedyn ółberst a pôra myjtrów dalij jedyn wachmajster. Tyn ółberst tónkô ta swoja tyka, ta swoja wyndka sztyjc i jednym ciyngym bez ryzultatu, a juzaś tyn wachmajster cióngnie jedna fisza za drugóm. Tyn ółberst (pułkownik) podlazuje ku tymu wachmajstrowi (sierżantowi) i kómandyruje:
– Suchejcie ino pónie wachmajster, przesiednijcie sie na mój plac, a jô sie siedna na wasz!
Wachmajster robi, co mu jego ółberst przikôzôł i po zwekslowaniu placów juzaś łówi fisze jedna za drugóm a tyn ółberst dalszij nic a nic.
– Suchejcie ino pónie wachmajster, rzyknijcie mi ino na czym spolygô wasz kónsztik, jakô jes tajymnica, iże u wos nec jes pôłny a u mie blank, ale to blank ryby niy bieróm.
– Anó, to ci jes taki nasz familijny knif – gôdô wachmajster. – Jô zawdy na hôczyk wele glizdy zakłôdóm jedyn szkót, jedyn wos ze babskij cipki.
Na drugi dziyń tyn ółberst leży ze swojóm babeczkóm we prykolu. We tyn dziyń kciôł juzaś wykludzić sie na ryby i spómniôł se dorada tego swojigo wachmajstra. Opaternie zagibôł swojij babie spodek szlafhymdy, letko chyciół jedyn kudeł i ruk-cuk pocióngnół, wyrwôł ta szkócina.
Na to zaspanô jesce baba:
– Co pónie wachmajster? Juzaś idziecie na ryby?

piątek, 11 kwietnia 2014

Cycek...

Jedzie blank modo mamulka bankóm i dziyrżi na kolanach swojigo synecka, śpikola. Wele nij siedzi jedyn istny. Tyn śpikol sztyjc ślimtô, tóż tyż ta jejigo mamulka uzdała, coby go nakôrmić. Tyn bajtel ale łodwrôcô sie łod tego jeji cycka. Ta mamulka namôwiô go:
– Nó, weź do gymby tego cycka, bo mamulka dô go tymu panoczkowi wele.
Tyn śpikol ale juzaś sie łodwrôcô, tóż tyż ta mamulka sztyjc i jednym ciyngym go namôwiô na tyn cycek. I tak ciyngiym ta samô lajera... weź cycka, bo dóm go tymu chopi wele, weź cycka, bo dóm go chopowi wele...
Na łostatku tyn istny niy strzimôł i wrzesknół:
– A dyć spamiyntel sie gówniôrzu, bo jôch przejechôł skuli ciebie i tych cycków już śtyry haltynsztele!

czwartek, 10 kwietnia 2014

Kiecka w dupie...

Mamulka namôwiô swojigo synka:
– A poszôłbyś ty yntlich do kościoła! Dyć idź żysz przecamć do tego kościoła!
– Ale, mamulko, przecamć jôch tam nigdy niy bół!
– – Tóż idź, idź, bydzie dobrze, łoboczysz!
Nó, i synek poszôł. Wróciół ale nazôd ze kalnym ślypiym i srogóm ojlóm.
– Synecku! A cóż ci to sie stanóło? – pytô mamulka.
– Anó, to bóło tak mamulko. – rzóńdzi tyn synek. – Uklynknółech jak wszyjske, zaziyróm, gawca tak, a przedy mnóm klynczy fajnô babeczka. Merknółech ale, iże jij do rzici wlazła kiecka. Tóż tyż wziónech i wycióngnółech ci jóm ze tyj dupy. A łóna jak rółz praskła ci mie bez pysk... Jô już nigdy niy pójńda do tego kościoła! Łodekciało mi sie!
Śleciało deczko czasu i mamulka juzaś namôwiô tego synecka:
– Synek! A idź ty możno juzaś do tego kościoła... poszôłbyś chocia rółz we niydziela!
– Niy, niy pójńda i szlus!
– Synecku, ale tóm razóm bydzie dobrze, łobejzdrzisz... bydzie dobrze!
Nó, i synek poszôł. Wróciół za jakiś czôs ale ze drugim kalnym ślypiym i ojlóm na fresie.
– Co, zrobiółeś giździe te same, co łóńsko niydziela, ja? – pytô sie mamulka.
– Niy, niy... wele mie klynknół jedyn istny i kiej uwidziôł, że tyj samyj babie juzaś ta kiecka wlazła do rzici, tóż tyż jij jóm wycióngnół...
– Nó i..
– A, iże jôch już wiedziôł, jôch już miarkowôł, co ta baba niy mô rada, jak ji ftosik wycióngô ta kiecka ze rzici... zarôzki żech ji jóm wraziół nazôd rajn!

środa, 9 kwietnia 2014

Sraczka a damfmaszina...

Na takim ci maluśkim banhowie sam u nôs na Ślónsku łostôł stôć na łoka mrzik sznelcug. Do tego nôjważniyjszego, do prowajdera tego cuga podłajzi Antek Pośpiych, kiery blady jak kyjza wypolół ze wagóna i prosi tego ajzynbanioka (a możno szafnera?) ło piyńć minut stóniô, bo mô ci festelne morzisko i durchfal, a we kupyju haźlik jes ci już festelnie nafolowany.
Na to tyn prowajder gôdô, co niy mogóm dugszij stôć; cug musi łodjechać.
– Nó, tóż bydymy widzieć, eźli doczko na mie, eźli niy – łodpedziôł nasz Antek.
– Łobejrzymy – łofuknół go tyn lajter i dowo zignal do łodjazdu.
Nale tyn cug niy ruszô. Prowajder wkarowôł z pyskiym do maszynioka po jakiymu łón niy sztartnół?
A na to tyn maszyniok:
– Bo przeca niy śmia, pónie cuglajterze; tam przed mojóm damfmaszinóm cupnół jakisik pierón i srô!

wtorek, 8 kwietnia 2014

Eźli dajóm...

Dwuch takich starych purtów, Erwin i Lyjo, zicło sie na bance kole takigo srogigo sztokowca, betóniôka. Tak sie bele co wrółz łozprawiajóm, spóminajóm aże łorôz jedyn śnich gôdô:
– Wiysz Erwin – rzóńdzi Lyjo – jô bych tak jesce kajsik poszôł na baby, tela, cobych niy musiôł za dugo zolycić ino ruk-cuk i coby bóła już baba we prykolu.
– Wiysz Lyjo, jô tam tyż już ło tym medikowôł... a znóm take dwie dziołchy, możno niy nôjmodsze, ale zawdy rade chopóm dôwajóm to, co ty wiysz a jô miarkuja.
– Niy godej, richtik znôsz take frele?
– A toć, iże znóm! Łóne bywajóm, pomiyszkujóm sam we tyj srogij chałupie na dziesióntym sztoku. Jô ino zarôzki bez tyn mój mobilniok glingna eźli sóm dóma i zarôzki sie tam zaklechtómy.
Erwin glingnół, dziołchy byli drużne i rade napytali sie Erwina i jejigo kamrata Lyjoka do sia. Nó, tóż te nasze zubry pokwanckali sie do tyj siyni kaj te rzitule miyszkali. Wlazujóm do siyni, idóm do tyj modernyj szoli, do tyj „windy” a sam przikrymplowanô szkartka:
„Awaria, winda bydzie fóngować dziepiyro za trzi dni”.
Ło sto pierónów – rzóńdzi Yjo. – To co robiymy?
– Anó nic, deptómy piechty na wiyrch! – rzyknół Erwin.
– A jeżeś isty, iże łóne nóm dajóm i niy bydóm kcieli złocioków łod nôs ?
– Dajóm, dajóm! Czamy by niy mieli dać? Ino pódź wartko, uwinymy sie, coby niy musieli tak dugo doczkać na nôs.
Idóm tak idóm, aże na szczwôrtym sztoku Lyjo juzaś sie pytô:
– Te, Erwin a łóne richtik nóm dajóm, ja?
– Ja, ja, dajóm, wiym to na zicher ino deptej gibcij, deptej!
Kiej już byli na siódmym sztoku Lyjo juzaś niy dowo Erwinowi pokój:
– Wiysz, a niy szajsnymy my sie i łóne nóm niy dajóm?
– Jezderkusie, dej pokój! Kiej ci gôdóm, iże dajóm, to jużcić dajóm.
Kwanckajóm sie dalszij, cióngnóm sie tak jak smród po galotach, i tak już na tym samym dziesióntym sztoku Lyjo zmôchany, usiotany ledwa gôdô:
– A co... a co bydzie... a co bydzie.. kiej nóm tichtik dajom ????

poniedziałek, 7 kwietnia 2014

We spówiydzi...

Rółzczasu przilazuje baba do spówiydzi i gôdô te swoji grzychy, i gôdô, i gôdô a tyn kapelónek we tyj suchatelnicy kukô, zaziyrô tak za nia, a tam srogachnô raja inkszych ludzi. Tóż tyż wartko rzyknół jij, coby prziszła na drugi dziyń i przismyczyła ze sia tela kartofli, wiela mô grzychów.
Na drugi dziyń baba sie przikwanckała i postawióła wele suchatelnicy côłki, pôłny miech kartofli. Kapelónek deczko zadziwany pytô:
– To aże tela grzychów môcie paniczko, ja?
– Niy, niy... mój synek styrcy przed kościołym ze cugmaszinóm ze dwiyma prziczepóma!

piątek, 4 kwietnia 2014

Posmôrszczany klajd...

Jedna takô istno, Truda jóm mianowali, wetła sie ze kamratkami, co wylejzie na plac przed familok blank sago. Uwidzieli jóm jeji dwie starszyjsze sómsiôdki.
– Eli by to bóła naszô Truda ze trzecigo sztoka?
– A toć, iże to łóna! Tela... coby ci łóna mógła sie tyn jeji klajd wybiglować!


czwartek, 3 kwietnia 2014

Kurzynie...

Kajsik we sztudynckim akadymiku łozprawiô ze sia trzech kamratów-sztudyntów:
– Wiycie jô łóńskigo Zilwestra przetrôwiółech na Wyspach Kanaryjskich. Gôdóm wóm, szykowniste frelki, szwimowanie we gorkim morzu, szmektne nôpitki... nó całbrowniście – napocznół piyrszy.
– A jô – asi sie drugi – bółech we Alpach. Dziołchy łopolóne i zaczerwiynióne łod mrozu, grzóne wino do prykola... nó cosik na isto całbrownego.
– A ty cóżeś robiół we Zilwestra? – pytajóm sie te dwa trzecigo.
– A jôch bół do kupy smwami we tyj samyj izbie tela ino, coch niy kurzół tego łoszklistwa co wy!

środa, 2 kwietnia 2014

Nudle...

– Słyszałach sómsiôdko, iże wasz chop złómôł noga... prôwda to?
– Ja, złómôł!
– A jak sie to stało?
– Anó, pierónym iptowato. Razinku robiółach karminadle, tóż tyż mój chop poszôł do pywnice po kartofle. I, jak to mô we zwyku, niy wzión ze sia swoji taszynlampy. Kiołzdnół sie na słodach, śleciôł na pychol na dół...
– Jezderkusie! To niymożebne! I coście, sómsiôdko, wtynczôs zrobiyli?
– Anó, uwarzółach nudle!

wtorek, 1 kwietnia 2014

Soróń we tyjatrze...

Deczko iptowaty stary Jorg przilazuje do tyjatru ze piwym i bratheringym we nylónbojtlu. Zicnół sie, zaziyrô, a sam naobkoło tela ludzi... słepać jakosik niyporynczni, a i tego piwa tyż niy ma jak łotworzić. Łorôz sómsiôd ze jejigo prawyj zajty gôdô:
– Łóni piyrszy rółz we tyjatrze, ja?
– Ja! – łodrzykô Jorg.
Na to jejigo sómsiôd:
– Piwo idzie łotworzić ło podłókytnik przi waszym zeslu.
Jorg zrobiół jak mu sómsiôd doradziół, słepie te piwo ale napoczynô medikować, co by sam ze tym bratheringym zrobić. I sam terôzki sómziôd ze jejigo lewyj zajty pytô sie go:
– Łóni piyrszy rółz we tyjatrze, ja?
– Nó, ja, piyrszy rółz. – łodrzykô Jorg.
Na to tyn sómsiôd ze lewyj zajty:
– Môcie przecamć panoczku prógram tego szpektakelu, tego forsztelóngu. Tego bratheringa połóżcie na niym i fertik.
Jorg siedzi, słepie piwo i ćkô tego bratheringa, ale po jakimsik łoka mrziku cosik mu na blaza ciśnie a wylazować jakosik niy lza, niywygódni jakosik... we piyrszyj raji siedziôł... Ale i terôzki sómsiôd ze zadku pytô sie go:
– Łóni piyrszy rółz we tyjatrze, ja?
– Anó ja, piyrszy rółz! – łodrzykô Jorg.
Na to tyn sómsiôd dalszij rzóńdzi:
– Przecamć sóm’eście we piyrszyj raji na balkónie, tóż tyż wstóń pón i lyj pón z wiyrchu na parter.
Jorg wstôł i jscy jak nôjynty. Nó ale, tam na dole sztreknół sie jedyn glacaty fric na ftorego gowa jscôł Jorg i wrzescy ku niymu:
– Łóni piyrszy rółz we tyjatrze, ja?
– Anó ja, piyrszy rółz! – łodrzyko Jorg.
Na to tyn glacok ze złóścióm:
– Nó, tóż niy jscej pón we jedne miyjsce, we jedyn plac, dobra!!!