Rybôrski ferajn...

Umiyrô papiyż. Przi wrótniach raju świynty Pyjter pytô sie go:
– A ty, ftoś ty jes?
– Nó, jôch jes biszop Rzymu.
– Biszop? Biskup Rzymu? Niy miarkuja, niy poradza spomiarkować.
– Nó, taki namiystnik Pónbóczka na Ziymi.
– To nasz Pónbóczek mô jakigosik namiystnika? Blank nic ło tym niy wiym!
– Nó, jôżech jes gowóm kościoła katolickigo!
– Chopie! Niy miarkuja! A cóż tyż to takigo? – pytô sie św. Pyjter. – Dobra, doczkej sam, pójńda sie spytać mojigo Szefa...
Poszôł....
– Pónbóczku! Môsz deczko czasu? Jes ci sam taki jedyn istny, ftory rzóńdzi, iże jes jakimsik papiyżym, twojim namiystnikym na Ziymi, gowóm czegosik tam...
– Niy, blank niy miarkuja... Ale doczkej... Jezusku! A możno ty cosik ło tym wiysz? – wrzescy do Jezuska Pónbóczek.
– Niy, tatulku, niy miarkuja... ale wiysz, pójńda śniym pogôdać...
Po dugszyj kwilce wrôcô Jezusek i niy poradzi szczimać ze śmiychu...
– Tatulku, i ty św. Pyjtrze, pamiyntôcie te kółko rybôrske, tyn rybôrski ferajn, ftorych zakłôdôł na Zimi jakiesik dwa tysiónce lôt tymu nazôd?
– Nó, i...
– Łóni ci do terôzka fóngujóm!

We szlafcimrze...

Rółzczasu jedyn istny pitnół ze roboty na godzina przed transmisyjóm walki ło tytuł zawodowygo weltmajtra wszechwag. Zahôczół po dródze ło zupermarkyt, lajtnół sie śtyropak biyru, żymły, wyndzónô szpekzajta, mosztrich, łogórki... Do tyj walki jesce śtyrdziyści minutek! Gzuje do chałpy, łotwiyrô dźwiyrze, ciepie wartke „dziyń dobry” swojij babie, wrażuje piwo do kilszranku, kukô na zygôr... łostało jesce piytnôście minutek. Wartko sznajduje żymły na sznitki i rychtuje swoje umiyłowane bajgle do piwa... Do walki jesce dziesiyńć minutek!
Kładzie te bajgle, te klapsznity na talyrzu, wycióngô ze kilszranku biyr i ze tym wszyjskim lejzie do izby, kładzie piwo i talyrz na tiszu, seblykô sie wartko, łoblyko letke lónty, zaziyrô na zygarek. Do napoczniyńciô jesce dwie minutki.
Ufff... siôdô wygódnie przed telewizorym we tym łoka mrziku, kej łozlygô sie piyrszy góng. W lewyj rynce dziyrżi łozewrzite piwo, prawóm gracóm dźwigô ku gymbie umiyłowanô bajgla. Boksery już na ringu, piyrszô rónda ... piyrszy szlag... nokaut!
Chop zamiyrô ze klapsznitkóm przi gymbie i ze biyrym w gracy. Niy poradzi wyjónkać słówecka, mrugô ze niydowiyrzaniym ślypióma, zaziyrô jankornie na swoja baba, kierô mu sie gynał prziglóndô. Łóna juzaś zaziyrô na niygo ze takim politówaniym, a po dugszyj kwilce rzóńdzi:
– Nó, i co? Terôzki już miarkujesz jak jô sie czuja we naszym szlafcimrze...

Żirafa i hazok ...

Mocka już bóło wiców, i szpasownych cufali skuplowanych ze hazokiym. Możno i jô terôzki rzykna jedyn tela, co deczko inkszy.
Trefiyli sie kiejsik we Africe hazok i żirafa. Hazok sie tak szkubie trółwa i zaziyrô na tyn dugi kark łod tyj żirafy. Po pôruch minutkach ta żirafa sie łodzywô:
– Teee, hazok, a niy kciôłbyś mieć taki dugi kark, tak dugachny gałgóń jak jô?
– Niy, blank niy... mie styknie, tyn, kiery móm...
– A kuknij ino hazok, dzisz tam te liściô na wiyrchu tego stroma... jô poradza tam sióngnóńć...
– Nó, i...
– I jak szkubna se te liściô, to łóne niyskorzij tak polekutku wandrujóm mi do żełóndka, do tyj mojij trownicy ... a tyn gyszmak mi tam driny two, i two...
– Eee, mie tam jes jedno, mie tyn mój kark styknie...
– Te, hazok, a jak jô sie tak ugibóm, i szlukna sie wody, a zatym sztrekna gowa na wiyrch i ta woda tak polekuśku ciurlikô aże do mojich bachorów... to taki szykowny gyfil bez pôrã minutek driny....
– Te, żirafa... a rzigałaś ty już kiejsik?

Juzaś ber i hazok...

Maluśki ber, niydźwiadek lajstnół sie moplik. Festelnie rôd jedzie se bez las aże natrefiół na maluśkigo hazoczka. Zahaltowôł i pytô sie go:
– Te! Hazok! A kcesz sie sjechać?
– Nó ja, kca!
– Nó, tóż wsiadej!
Jadóm tak bez tyn las 40 na godzina, 50, 60... Łorôz tyn niydźwiadek poczuł sztramske łobjimanie i cosik mokro na plecyskach.
– Te! Hazok! A tyś sie zejscôł ze strachu, co?
Na to tyn hazoczek ze spuszczónóm gowickóm szeptło:
– Ja, ja, zejscôłech sie. Jechôłeś tak wartko i jôch sie festelnie bôł.
Nó, ale tyn hazoczek uzdôł, iże sie łodegrô. Borgnół wiyncyj pijyndzy i sprawiół se gibciyjszy moplik. Kiej już miôł tyn moplik, napocznuł szukać tego maluśkigo bera, a kej go juz trefiół pytô sie go:
– Te, niydźwiadku, kcesz sie sjechać. Kciołbyś sie karnóńć symnóm na tym mopliku?
– Nó toć! Gynał!
Jadóm tak bez tyn las 40 na godzina, 50, 60, 70, 80... Łorôz hazoczek poczuł na sia sztramske łobjimanie i cosik mokro na plecyskach. Stopieróńsko szczysny pytô sie tego bera:
– Te, niydźwiedź! Zejscôłeś sie ze strachu, ja?
Na to tyn maluśki ber rzóńdzi ze spuszczónóm gowóm:
– Ja, ja zejscôłech sie. Gzułeś tak wartko i żech sie festelnie zestrachôł...
Na to tyn hazoczek, festelnie szczysny, łodrzykô:
– No, to terôzki sie chopie zesrôsz, bo jô niy poradza siyngnóńć do brymzy, do hamulca!!!

We fligrze...

We fligrze, wele jednyj paniczki siednół se tyngi, rubachny chop. Kej już tyn fliger wysztartowôł, tyn jegómóść stopieróńsko kichnół, zatym łozepnół se prziporek, wycióngnół swojigo ciulika i łobtar go sznuptychlóm. Śleciało pôranôście minutek, tyn istny juzaś kichnół, juzaś łozepnół prziporek, wycióng sznuptychla i juzaś łobtar tego swojigo ciulika. Baba, kierô siedziała wele niygo, napoczła sie festelnie gańbić i gorszyć. Kiej historyjô sie powtórzyła, baba niy szczimała i zagrózióła, iże nastympnóm razóm zawołô łobsuga tego fligra, coby zrobióła ze tym istnym ordnóng.
– Wyboczcie paniczko! – napocznół sie wymôwiać sie tyn istny. – Jô móm takô festelnie mało ftorô, jedzinô we swojij zorcie przipadłóść ku ftoryj jô jes blank bezradny... Nó dyć, szanownô paniczko, kiej kichóm, to zawdy móm przi tymu „orgazm” i śleja sie we galoty... Jest mi festelnie miersko skuli tego!
– Wybôczóm mi łóni panoczku, niy wiedziałach... – damulka poczuła sie gupio, iże tak na tego niywinowatygo chopa napadła. Zatym sie go spytała:
– Ale bierecie jakisik medikamynt na ta przidadłóść, na te kichanie, prôwda?
– Ja, ja paniczko! – łodrzyknół tyn istny. – Zaobycz wcióngóm sznuptabaka abo chocia deczko zemlytych korzyni...

Ciulik...

Rółzczasu jednymu pampóniowi ze dnia na dziyń przestôł stôwać ciulik. Chop ze jankoru napocznół słepać gorzoła, prać swoja baba, i blank ci łón popôd we depresyjô. Nic ci mu niy pómôgało. Jak mu tyn ciylik wisiôł, tak sztyjc i jednym ciyngym wisiôł. Jednakowóż kiejsik miôł mazel i ftoregoś dnioszka, kiej wrôcôł łod dochtora, we autobusie PKS podsuchôł gôdka ło jednym maściôrzu, ło takim kwakzalberze, kiery prómp robiół cuda. A i miyszkôł poblisku. Tóż tyż tyn istny już na drugi dziyń bół pod dźwiyrzami tego wóndertyjtra, całbrownika. Tyn ci wysuchôł ze pozorym łozprôwki ło problymach naszygo pampónia i pedziôł:
– Móm na to knif. Dóm ci chopie takigo maluśkigo trółla, kieregoch chyciół kejsik we Norwegii. Zebier go ze sia do dóm i dej mu jakosik procnô robota. Kej tyn trółl bydzie festelnie zajimany, to ciebie bydzie tyn ciulik stôł jak jakô palica, jak jakô maczuga. Ale, kiej ino łón sie uwinie ze robotóm, to juzaś ci łón łoklapnie i bydzie wisiôł jak stary oplerek.
Chop tak jakosik deczko niyrôd wrôcôł nazôd do chałpy, bo tak prôwdóm, to blank niy wierzół tymu łowczôrzowi. Ale, kej ino wróciół uzdôł, iże wypróbuje tego trółla. Przikôzôł mu przeradlić côłki łogródek. I ło dziwo, kej ino tyn trółl wbiół we ziymia piyrszy sztecher, piyrszy ryl – ciulik mu stanół jak palica. Uradowany chop ciepnół swoja baba na prykol, napocznół drzić śnij łoblycze i.... łorôz wlazuje rajn tyn trółl i rzykô:
– Fajrant! Skóńczółech!
Nó, a ciulik juzaś łoklapnół na amynt.
– Ło sto pierónów! – wrzesknół tyn istny. – To terôzki trółlu stôwiej mi sam zarôzki garaża!
Ciulik tego chopa juzaś napocznół sztajfnieć. Już sie zabrôł za ta swoja baba... a sam wlazuje juzaś tyn łoszkliwy trółl...
– Fertik! Skóńczółech!– gôdô ze uśmiychy i gawcy sie tak fałesznie na ciulik swojigo włôściciyla, ftory juzaś blank łoklapnół.
Wtynczôs tyż sztrekła sie ze prykola baba tego istnego i cosik ci tam napoczła szeptłać tymu trółlowi do dakla. Tyn ino pokiwôł gowóm i wylôz ze izby.
Ciulik tego niyszczysnego chopa juzaś zesztajfniôł, ciepli sie łoba ze tóm babóm na prykol i tak sie dupczyli bez jôdła i piciô côłke trzi dni. Na łostatku chop niy szczimôł i pytô sie dociyrnie:
– A rzyknij ty mi babo jakô żeś to robota dała tymu trółlowi, iże już côłke trzi dni niy wrôcô sie do dóm?
Baba wziyna chopa pod parza i zakludzióła nad pobliske jezióro. Podlazujóm... zaziyrajóm... a tam tyn trółl siedzi usiotany na kraju subla côłki we mydlinach. Zatym wycióngô ze wody spodnioki tego chopa, łoglóndô je pod słóńce i ze takóm stopieróńskóm złóścióm mrónczy do sia:
– By to pierón szczelół! Côłki czôs brónotne na rzici!

Nowy rechtór...

Dyrechtór szkoły przelazuje wele jednyj klasy ze ftoryj słychać stopieróńske larmo. Wkarowôł rajn, chytô wartko za rynkôw tego, kiery nôjgłóśnij wrzescôł, wycióngô go na siyń i stôwiô we winklu. Po pôruch minutkach ze szulklasy wylazuje trzech szkolorzy, kierzi tyż wrółz pytajóm dyrechtora:
– Mogymy już pójńść do dóm?
– A to po jakiymu?
– Nó... przecamć kiej nasz nowy rechtór łod matymatyki styrcy we winklu, to pewnikym już lekcyjów już niy bydzie, prôwda?

Richticznô świekra...

Za pierónym starego piyrwyj dwie baby przikulwitali sie do króła Salómóna i przikludziyli ze sia modego karlusa.
– Tyn mody chop, zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – pedziała jedna śnich.
– Niy! Niy! Łón zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – zawrzeskła drugô.
Nó, i napoczli sie łóne wadzić jak sto diosków, aże yntlich tyn król Salómón poprosiół, coby sie zawarli, coby byli cicho.
– Przismyczcie mi sam zarôzki mój nôjsrogszy szwert, nôjłogrómnucniyjszy miycz! – pedziôł. – Trza go bydzie przetnóńć na pół. Kôżdô swôs dostanie jedna półowa!
– Nó, wyglóndô blank niyźle... niych bydzie! – pedziała jedna.
A ta drugô baba na to:
– O, królu, niy przelywej niywinowatyj kwie. Niych sie ta piyrszô dziołcha wydô za niygo!
Móndry król niy szpekulowôł ani łoka mrziku i pedziôł:
– Ja, tyn karlus musi sie łożynić ze tóm piyrszóm dziołchóm!
– Ale mamulka tyj piyrszyj dziołchy kciała przecamć ci go przetnóńć na dwie półowy! – zawrzesknół côłki dwór tego króla.
– Nó ja! Ze tego razinku gynał widać – łodpedziôł móndry król Salómón – iże to jes richticznô, prôwdziwô... szwigermuter!

Na trzyźbo...

Sóndca pytô chopa na łozprawie ło szajdóng:
– Rzyknóm mi łóni czamu kcecie brać szajdóng, czamu kcecie sie rozwiyść ze swojóm babeczkóm po telich latach?
– Anó, wysoki sóndzie, poznôłech ci jóm, smówiyli my sie, zatym bóła żyniaczka, synek nóm sie urodziół, łokrzciyli my go. Niyskorzij bół mój gyburstag, zatym zemrziło sie mojij szwigermutrze, erbnółech niyskorzij lepszyjszô robota i deczko niyskorzij przekludziyli my sie do srogszego pomiyszkaniô. Dalszij synek poszôł do łochrónki, a jôch we robocie sztajgnół i erbnółech srogszy gyhalt, lajstli my sie moderny autok, synek poszôł do piyrszyj kómuniji...
– Nó, tóż wyglóndô, iże mieliście mało kej, wyjątkowo wydarne i szczysne małżyństwo, skany tóż tyż wasz wniósek ło szajdóng?
– Anó, wysoki sóndzie, bo tak jakosik we łostatnich dnioszkach niy bóło żôdnyj przileżitóści do słepaniô gorzôły i piyrwszy dziepiyro rółz uwidziôłwech moja baba blank, ale to blank na... TRZYŹBO!

Blank nul...

Siedzi sie rółzczasu jedyn chop przi szynkwasie we hamerikóńskim szynku i łorôz uwidziôł swojigo kamrata, kiery słepôł we samótności. Podlazuje ci ku niymu i gôdô:
– Eee, ty, wyglóndôsz łokropicznie! Stało sie co?
– Wiysz – łodrzykô tyn istny – moja mamulka umrziła we siyrpniu i łostawióła mi, erbnółech 25 tysiyncy dularów.
– Nó, to richtik niy gryfnie – gôdô jejigo kamrat. – Ale môsz chocia pijóndze.
– Zatym juzaś, we wrzyśniu – gôdô dalszij tyn istny – kojfnół mój tatulek, ftory łostawiół mi côłke 90 tysiyncy dularów.
– Nó, to ci sie trefióło, stracić łobiuch bez dwa miesiónce. Niy dziwuja sie, iżeś taki markotny. Ale môsz wiyncyj pijyndzy.
– To jesce niy wszyjsko – rzóńdzi dalszij tyn istny. – Łóński miesiónc poszła pod sosiynki, kipła na amynt moja ujna, moja tanty... erbnółech pó nij cosik wele 15 tysiyncy dularów.
– Ja, ja miarkuja! To take jankorne, iże bez trzi miesiónce łodumarli cie trzi familijanty. Musisz być załómany, zdeszperówany!
– Wiysz chopie! – cióngnie dalszij tyn istny – Nôjgorszyjsze jest terôzki to, iże tyn miesiónc żôdyn mi niy umar... blank nul! – gôdô na łostatku tyn istny.

Po czôrnu...

Trefiyli sie rółzczasu dwie sómsiôdki na siyni. Nó, i jedna pytô drugij:
– A po czamu sómsiôdko sómeście dzisiej po czôrnu?
– Anó, bo mój stary niy żyje.
– Ło Pónbóczku! A jakóż to tyż sie stanóło? Przecamć jôch go jeszcze wczorej widziała jak gracôł i radlół we waszyj zegródce.
– Anó, kopôł, radlół. A zatym poszli my do składu sprawić mu nowe szczewiki. Pasowôł jedna pôra, drugô, trzeciô.... dziesióntô... I gôdóm mu: Niy uwijej sie Alojz, pasuj gynał, dokumyntnie, coby na zicher byli dobre. Na łostatku, po pôruch godzinach wróciylichmy sie do chałpy, łón łoblykô te blank nowe szczewiki i gôdô, iże sóm knap, za sztram....
– Nó, i niy zatrzasli byście gizda?

Kca koło...

Maluśki Hanysek cuci sie we pojstrzodku nocy festelnie wystrachany. Wartko gzuje do szlafcimra mamulki i uwidziôł jak ta jejigo mamulka styrcy blank sago przed zdrzadłym. Styrcy, chechlo sie po swojich cyckach i mróncy:
– Kca chopa, kca chopa...
Zastarany, zagańbióny Hanysek wrôcô do swojij izby. We nastympnô nocka dziyje sie te same. Na trzeciô noc Hanysek tyż sie cuci, idzie do szlafcimra swojij mamulki, zaziyrô, a tam ze jejigo mamulkóm leży we prykolu jakisik chop. Wartko pyndaluje do swojij izby, seblykô swój szlafancużek, chechlo sie po tych swojim cyculkach i mróncy:
– Kca lowelek, kca kółecko, kca lowelek, kca kółecko...

Tyn sóm...

Trefióło sie dwóch kamratów po jakiksik dugim czasie.
– Hej, jak żyjesz? – pytô jedyn śnich. – Co tam dobrego u cia? Jak ci leci? Łozprawiej!
– Co sam za tela gôdać... ? Ciśnie sie jakosik ta swoja biyda...
– Co ty gôdôsz? Jakô biyda? Przecamć zawdy ci sie wszyjsko darzóło, ukłôdało!
– Ja, ja! – łodrzykô tyn drugi. – Ale wiysz, we mojim małżyństwie niy wszyjsko mi sztimuje...
– Niy gôdej? Niy wiyrza! Przecamć na uniwerzityjcie toście łoba świata poza sobóm niy widzieli.
– Nó, ja! Tak bóło na uniwerzityjcie. Terôzki ale sztyjc i jednym ciyngym mi sie zdô, iże ta moja babeczka mie zdrôdzô.
– A po jakiymu tak miarkujesz?
– Zarôzki ci to wytuplikuja. Wiysz, móm takô robota iże fórt musza zmiyniać miasta we kierych miyszkóm. Trzi lata we Lublinie, dwa lata we Kielcach, trzi lata we Poznaniu, juzaś dwa lata we Warszawie...
– Nó, i co z tego? Przecamć przekludzôcie sie wszandy do kupy ze sia.
– Ja, ja, ino wiysz, we wszyjskich tych miastach ze brifami przilazuje ku nóm zawdy jedyn i tyn sóm... briftryjger!

Niymoc...

Wlazuje jedyn napraniec na banhów, zuchtô za jakimsik frajnym placym, ale skuli tego, iże niy mô srogigo wyboru, zicnół sie wele jednego kapelónka. Tyn kapelónek niyrôd, bo tyn łochlapus capi gorzôłóm a ku tymu wyjmnół se ze kabzy flaszka, cygarety... Łożyrok biere se jesce cajtóng i napoczynô ci go czytać...
Po jakimsik łoka mrziku pytô sie tego kapelónka:
– Mogóm mi łóni pedzieć łod czego biere sie tyn côłki „parkinsón”?
Kapelónek pomedikowôł deczko: nó tóż mu terôzki ciepna ryjda, zrobia mu kôzanie. Nó i napoczynô:
– Eźli czowieku słepiesz za tela, kurzisz choby damfmaszina, wiydziesz niymóralne życie, dupczysz wszyjsko naobkoło, niy môsz we zocy „wartóści”, habisz, kradniesz , to tóż tyż Pónbóczek posywô na cia ta łoszkliwô niymoc, tego „parkinsóna”!
Łożyrok pokiwôł ino gowóm, zakrół se bymba tym cajtóngym i czytô dalszij. Po kwilce tymu kapelónkowi zrobióło sie tak jakosik gupio, iże tak łoszkliwie łozwôł sie do swojigo „bliżniygo”, napoczynô godać tak barzij libeźnie:
– Wyboczóm mi łóni, jô miarkuja, iżech niy miôł tak gôdać, ale móm pytani: jak dugo môcie panoczku już tego „parkinsóna”?
– Fto? Jô? – dziwuje sie tyn łożyrok. – Jô blank niy móm żôdnego „parkinsóna”. Jôch ino przeczytôł sam we tym cajtóngu, iże papiyż miôł tego... „parkinsóna”!

Śtyry katoliczki...

Śtyry moc uwziynte katoliczki szlukajóm se wrółz po maluśku kafyj i cichuśko łozprawiajóm. Piyrszô rzóńdzi:
– Mój synek jes kapelónkym. Kiej łón wlazuje kajsik do izby ludzie gôdajóm ku niymu: Łojcze!
Na to drugô gôdô:
– Ja, a mój synek jes biskupym i kiej łón wlazuje kajsik do izby ludzie wrółz rzóndzóm: Waszô Miyłóść!
Na to wszyjsko łodrzykô trzeciô:
– Mó synek jes już kardinalym. I kiej łón wlazuje kajsik do izby pôłnyj ludzi wszyjske mianujóm go: Waszô Ekscelyncjô!
Skuli tego, iże szczwôrtô blank nic niy gôdô, jeji kamratki lekuśko ci jóm zachyncajóm, powiydzajóm:
– Nó..., nó i...?
– Wiycie! Mój synek jes ci galantnie i fajniście pakernym tancyrzym. Kiej łón wylazuje na bina wszyjske baby we tym tyjatrze wrzescóm: Ło mój ty Boże!

Pôra godzinów ze życiô... feministki...

8.00 Cuca sie côłkô zlónô potym i ku tymu jakiesik mrowce tyrajóm mi po plecyskach. Juzaś we śniku prziszôł ku mie mody karlus. Szwarny i urodliwy karlus. Blank sagi karlus. Ło sto pierónów. Diosecko mi sie ale spodobała ta bezkurcyjô. Jeszcze dzisiej ida na kolyjnô kuracyjô do dochtora Liebe, coby mi zahaltowôł wszelijake skojarzyniô ze chopskóm tajlóm naszygo gatónku.

9.00 Prziszôł ku mie briftryjger. Eźli na isto muszóm moja zóna łobsugować te stwórzynia, ftore majóm ino taki myślónek, kiery łociykô zeksym? Moja launa zgasła jak świycka bez srogi wiater. Szwarny i urodliwy ale bół. Moje uskargowanie na poczta mô już trzi zajty.

11.00 Polazłach do sklepu. Ida sie po lekusku we takim stanie błógij niyświadómości chopskich istniyniów aże tu łorôz... Jakisik łostatni soróń i gnyp łotwiyrô mi dźwiyrze! Co za szlechta i lómp! Zdô mu sie, iże tym łoklepanym gestym naprawi wszyjske krziwdy mojich szwestrów? I ku tymu jesce chichrô sie dó mie tóm swojóm urodnóm fresóm. Praskłach go w nia aże zabrónczało.

13.00 Warza sie dzisiej cosik szmektnego. Móm pypcia na biôły wuszt ze gurkynzalatym. Ło sto pierónów! Ta terapijô blókady skójarzyni to jakiesik
łoszukaństwo! Tela pijyndzy... Móm przed sia łogórek i wuszt, i co widza? .... Kaj gorzôła? Musza sie wartko szluknóńć, coby niy pokôzôł mi sie reszt śniku... Co gorzij, miarkuja już, co bydzie na isto tyn reszt szwarny i urodliwy.

16.00 Ćmok, widza ćmok, ćmok widza. Frópy. Chytóm sie za wekslowanie. Na łostatku żymła ze masłym i bôrszcz ze ucholkami. Ale mie pierdolnóło. Przidôłby sie jakisik chop! Co jô bamónca? Wiela jes? Jeszcze ino ździebko terapiji.

17.00 Nó, i na łostatku... leża na zofie i rachuja na to, że już terôzki to cheba blank nic mi sie niy skupluje ze... chopym...

18.00 Eeee, tam, życie... życie... Terapijô już zbyto, móm szlus ze terapijóm. Tyn dochtór Liebe bół stopieróńsko szwarny i urodliwy. A ku tymu jesce... pokôzało sie, iże łón ci bół rómóm do łogórka, kieryj mi brakowało... Dobry bół! Poradziół babie wygódzić!

Pónbóczkowy szpas...

Tak jakosik bez łostatnie dwadzieścia lôt Pónbóczek ciyngiym słyszôł naszych (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych) politykerów ze Wiejskij we Warszawie i niy dało mu to pokój aże sie lajstnół telewizyjor ze tóm naszóm „misyjnóm telewizyjóm”, za ftoro muszóm bulić pynzjónisty.
Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... poród. Baba wrzescy, pierónuje jak sto diosków na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwórca pytô sie:
– A cóż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy?
– Dyć żysz Pónbóczku! – gôdô ercyngel, jarchaniół Gabrijel – aboś to Pónbóczku niy rzyknół bół kiejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bólu”?
– Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknół Pónbóczek i juzaś przeszaltrowôł kanał.
A tam nasze ci berkmóny bakajóm jak sto diosków. Usiotane, spocóne łupióm, klupióm krympoczami, hakami ...
Pónbóczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô:
– A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujóm i gnypióm?
– Nó, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknółeś kiejsik Pónbóczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiół cowieku ...”
– Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mróncy pod fusikiym nasz Stwórca.
Wartko zwekslowôł juzas prógram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościół, szumnô fara a przed niymi lugzusówe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczónych biskópów i inkszych kieckowych chopów. Pónbóczek uśmiychnół sie i pedzioł:
– Nó, to mi sie zdô. Festelnie to móm rôd, take łobrôzki... A fto to jes?
– Anó, nasz Pónbóczku, to sóm te, ftore gynał miarkujóm, iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!

Dolazuja....

Rółzczasu we jednyj szuli rechtórka pytô sie dziecek we klasie:
– A rzyknijcie mi jakô tajla czowieka nôjprzodzij wlazuje do niyba?
Zuska ze drugij banki dźwigô graca i rzóńdzi:
– Jô miarkuja, co możno duszycka czowieka nôjprzodzij idzie do niyba, bo trza mieć snożnô duszycka, coby sie do tego niyba dostać.
– Bardzo dobrze! – godô rechtórka. – A rzyknij mi terôzki ty Hanysku, co ty ło tym miarkujesz.
– Mie sie zdô, co nôjprzodzij do niyba idzie serce. Bo trza mieć na isto dobre serce, coby sie dostać do niyba. – łodrzyknół Hanysek.
– Nó, ja, richtik, dobrze! – kwôli Hanyska rechtórka. – A ty Karliku, co myślisz ło tym?
– Mie sie zdô, co szłapy idóm nôjprzodzij do niyba!
– A po jakiymu szłapy? – pytô rechtórka zadziwanô.
– Anó, bo kiejech rółzczasu zdybôł moja mamulka i briftryjgra we prykolu, łóna bóła na wiyrchu i stopieróńsko wreszcała: Ło Pónbóczku! Dolazuja, dolazuja!

Yjwa we raju...

Naszô Yjwa niy usuchła rozkazu Pónbóczka i za namówóm tyj łoszkliwyj szlangi serwała jabko ze stromu. Za to tyż łostała ci łóna do kupy ze Jadamym wyciepniyntô za tor tego raju. Na łostatku jesce usłyszała tak srogi głós z wiyrchu:
– Za to coś napochała, zabulisz swojóm kwióm, babo!
Po pôruch dnioszkach Yjwa trefiyła juzaś ta samô szlanga, kierô jóm namówióła do utarganiô tego jabka. Zarôzki tyż łónyj trómfła:
– Bez cia, szlango łoszkliwô, byda terôzki musiała bulić mojóm kwióm!
– Eee, tam, niy jamruj babo! – rzykła ta szlanga. – Przecamć udało mi sie to potajlować na miesiynczne... raty!

Niy łobudzióła sie...

Maluśkô dziołszka gôdô do swojij ółmy:
– Starecko! Starecko, a bydóm łóni tak dobrô i łopedzóm mi jakosik bôjka, ja?
– W jednyj dziydzinie – napoczynô łozprôwka starka – bóła łogrómnucnô góra. We pojstrzodku tyj góry bóła srogachnô dukla. A we tyj dukli bóła takô wielgô kristalowô izba ze kristalowym prykolym na pojstrzodku. I spała ci we tym prykolu zacałbrowanym śnikym szwarnô i przepiyknô ksiynżnicka. A coby jóm łodcałbrować, musiôłby ku nij przikludzić sie gryfnisty ksiónża, i musiôłby dać łónyj kusika we gymba.... Starka ucichła...
– Nó, i co, stareckô? Łodcałbrowôł jóm tyn ksiónża, ja?
– A dej pokój dziołszka. Łóna zwiykowała aże do siedymdziesióntki, urodzióła siedym dziecek a tak by tak sie niy łobudzióła!

Po gorzôle...

Wiycie! Nôjgorzij jes jak sie cowiek łocuci po stopieróńskim słepaniu gorzôły. Idzie sie łocucić na pôra szimli. I tak:

na Kopciuszka – budzisz sie chopie we jednym szczewiku;
na Rejtana – cucisz sie pode dźwiyrzami we potarganyj hymdzie;
na Królewna Śniyżka – cucisz sie i łorôz widzisz wele siebie siedmiuch bezprzitómnych friców;
na Czerwiónego Kapturka – cucisz sie chopie we prykolu swojij starki;
na Krzysztofa Kolumba – cucisz sie i blank, ale to blank niy miarkujesz kajś jes;
na Śpióncô Królewnô – cucisz sie i czujesz, iże ftosik cie kusikuje, łotwiyrôsz ślypia i widzisz, co pies ci morda liże.

Mlyko plómpuja...

Zicła sie rółzczasu na plantach baba i futruje swojigo bajtla cyckiym. Łorôz jedyn istny, piechciôrz, kiery po tych plantach szpacyrowôł, uwidziôł jak jedna zeksównô baba siedzi i mô gryfny cycek na wiyrchu. Tóż tyż podlazuje ku nij, zicnół sie wele łónyj, wrażuje po lekuśku swoja graca do galotków tyj babeczki. A ta baba nic. Przelazuje wele policajt, zaziyrô tak na łobiuch ze zadziwaniym i pytô sie tyj baby:
– A co wy to paniczko samtukej robicie?
– Jak to co? Niy widzóm łóni, iże dziecio kôrmia?
– A wy cóż tyż to panoczku robicie? – pytô sie policajt tego istnego.
Łorôz ta graca we batkach tyj baby napoczła sie ruszać...
– Jak to co, panoczku policajcie? Niy widzóm łóni, iże... mlyko plómpuja?

Baran...

Zabrany, moc pijynżny włóściciel fyrmy masarskij, chnet skorzij pynzyji, bilduje swojigo nastympce, takigo bulatego i moc cepiatego synka:
– Synek, suchej! To jes maszina do rolowaniô oplerków. Ze jednyj zajty tyj masziny wrażujesz côłkigo barana a ze drugij wylazujóm oplerki lebo winerki. Rozumisz? Spokopiółeś to, ja?
– Niy! Nic’ech niy spokopiół. – łodrzykô synek.
Tóż posuchej jesce rółz. Ze jednyj zajtry wrażujesz barana a ze drugij wylazuje oplerek. Spokopiółeś?
– Niy! – łodrzykô juzaś synek tego masarza.
Łojciec trzeci rółz tuplikuje jak sie robi te oplerki ale tyn jejigo synek blank ci tego spokopić niy poradzi. Po jakimsik łoka mrziku synek we takim łolśniyniu pytô:
– Tatulku! A rzyknijcie mi eźli jest takô maszina, do ftoryj mogymy wrajzić oplerek a wylazuje... côłki baran?
– Ja, synek! Jes takô maszina... yakô maszina, to twoja mamulka!