Baby, baby ...

Jǒ zawdy miǒł rǒd wszyjskie baby, babeczki tela, coby ino łōne blank mode byli. Terǒzki barzij ino mediikuja ło wszyjskich i ło wszyjskim, i tak mi sie zdǒ, iże baby sōm pierōnym łoszkliwe (kiejsik żech tego niy merknōł). Bo kuknijcie ino, wszyjskie baby, te wydane bez pōłowina swojigo małżyństwa poradzōm ino paś tego swojigo chopecka, kormić a juzaś bez drugǒ tajla jejich pożyciǒ ciyngiym mu przeciepować, wyszkańtować (jakōż by inakszij), iże jes spaśny i ruby nikej kormik.
Jes i jesce cosik inkszego. Ujzdrzeliście kiejsik jakoś baba, kiero by poradziyła nalǒć ino poła glaski wody. Dōm Wōm bajszpil. Jǒ mōm rod bōnkafyj ale ci tyż festelnie mocny, tyngi. I zawdy jakech jes kajsik we gościnie gǒdōm, proszã coby mi do szolki abo do glaski nalǒć ino do pōłowiny wrzawyj wody. Baba przichwoli, przikiwnie i napoczynǒ lǒć. Leje opaternie, leje, dolǒła już do pōłowiny i ...
– A co byda byzuchantowi zowiścić, co byda mu szkodować!
... dolywǒ do pǒłna!

Charboł....

Łozprawiajōm dwa kamraty...
– Te! Ymil, ale balanga... ale sztōrmowani...
– Gǒdej! A wartko! – rzōńdzi Acik.
– Bōłech wczorej na impryzie u Jorga...
– Nō i?
– I łōn ci miǒł jakiesik ziyle... nō, miarkujesz ZIOŁO... abo cosik takigo...
– Nō i?
– Wiysz Acik, najaralichmy sie jak stopierōnōw... jak jake świnie...
– Nó, tōż richtik balanga...
– Nō ale niyskorzij to ci sie zrobiōło festelnie gorko... niy miarkuja, możno hajcōngi połodkryncali abo cosik wele tego...
– Nō, możno i ja...
– Nō, tōż jo gǒdōm do Jorga, coby łozewrził łokno abo tyn hajcōng zakryńciōł.
– Nǒ i...
– ... a łōn ci ku mie wrzesy: ssspieeerdaleeej!
– He, he, he...
– Nō, gǒdōm mu, coby cosik zrobiōł, bo sie sam na isto poduszymy, blank udowiymy..
– Nō i... gǒdej...
– Nō, tōż jedyn ze byzuchantōw seblyk szczewik i prasknōł ci niym we łokno...
– Chopie, ale jajca...
– Wiysz Acik, co za ulga, ukojyni... Ganc ajnfach kǒżdy snǒs tam na tyj balandze: Łooo... friszny luft...
– Nō ale szyba pierōn szczelōł, prǒwda?
– Nō ja, ale nǒjważniyjsze, co mielichmy czym dychać... nō takǒ ulga, chobychmy piyrszy rōłz łod sto lǒt dychali frisznym luftym...
– Nō ja, to richtik ulga...
– Ja, ale niy ło to mie sie sam rozłajzi... Cucymy sie ło rozwidnioku a sam ci szyba we szranku szczaskanǒ a tyn diosecki charbǒł driny...

Mamulka....

Jedyn istny wrǒcǒ do dōm ze roboty i już mǒ sie siednōńć przed telewizorym, kej słyszy łosobliwy klang, kiery dolazuje zeza ściany jejigo sōmsiǒda.
– Tyn sōmsiǒd już mie napoczynǒ stopierōńsko nerwować! Ida mu pedzieć prōmp, coby ciszyj dupczǒł te swoje dziołszki!
– Tatulku! A naszǒ mamulka kciała tymu sōmsiǒdowi pedzieć gynał te same już ze dwiew godziny tymu nazǒd. – łodzywǒ sie synecek tego snerwowanygo istnego.
– Nō, i co synek, pedziała?
– A tego tatulku niy miarkuja, bo jeszcze niy wrōciyła sie nazǒd!

Szkot i Polǒk...

Jakiesik pǒra dni we przikopie na łostatnij wojnie, na miymieckim frōncie siedzōm dwa wojǒki, alijanty, Polǒk i Szkot. Tyn Szkot erbnōł pakyt z dōma. Łodwijǒ tak po lekuśku tyn pakyt a driny szinki, szołdry, wuszty roztomajte i take tam bele co. Polǒk tak zaziyrǒ, kukǒ na tyn pakyt, gawcy rajn, łorǒz ze srogigo smacyska niy szczimǒł i gǒdǒ do tego Szkota:
– Te, kamrat, a dǒłbyś mi chocia kōnsek wusztu, boch pierōnym dǒwno niy jǒd.
– Nō, ja – pado Szkot – moga ci dać ździebko, ale przodzij musisz wysłepać tyn sam cǒłki kibel wody.
Polǒk wartko łap za tyn ajmer, i jak przisadziōł, tak ci na eks wyduldǒł tyn cǒłki kibel wody.
– A, dzisz go? Terǒzki żech sie dziepiyro kapnōł – pado tyn Szkot do Polǒka – tyś miǒł stopierōński brand, tobie sie słepać kciało a niy jeść!!!

Fto łón jes...

Wrǒcǒ jedyn istny ze balangi i spichnōł sie ze swojim briftryjgrym Jorgym.
– A witǒm Wǒs panoczku Jorg!
– Witōm, witōm gryfnie! Miarkuja, iże ta łostatniǒ nocka bōła stopierōńsko procnǒ, prōwda?
– Anō, bōła, panoczku Jorg. Mielichmy srogachnǒ balanga ze sōmsiǒdami. Do kupy gralichmy we takǒ gracka pod mianym: „Fto jǒ jest”.
– Ja? Niy miarkuja tyj gracki. A jak sie to grǒ?
– Anō, jednego chopa łoblykǒ we srogachnǒ płǒchta ze dziurōm, bez kierǒ tyn istny wystawiǒ swojigo ciulika. Baby juzaś muszōm tyn ciulik pomacać i wrōłz zgǒdnōńć fto jes pod tōm płǒchtōm.
– Nō, to pierōnym mi żǒl, iże mie tam niy bōło...
– Nō, niy wiym, niy wiym, panoczku Jorg... Pǒrã razy padło wasze miano!

Łóna i... łón...

Gryfnǒ, modǒ dziołcha poszła ze swojij wsi do miasta po blisku na tǒrg po sprawōnki. Przetrǒwiōła jednakowō wele sztandōw wiyncyj czasu niźli go miała, niźli zakłǒdała i musiała wrǒcać sie już po śćmiywku. Bez cufal tōm samōm drōgōm razinku wrǒcǒł ale do wsi wyrośniōny, urodny ale gańbliwy karlus ze sōmsiydnigo łobyńścia. Idóm tak idóm depcōm poleku dugszy czǒs, zatym ta dziołcha rzōńdzi:
– Wiysz chopie, tak sie medikuja, eźli słabyj, niyporadnyj i bezbrōnnyj dziołsze, takǒ jak jǒ, godzi sie wandrować po ćmoku ze sztramskim, srogim chopym, takim ja ty....
Karlus nic niy gǒdǒ, łosmolōł to, nic niy łodrzykǒ. Kroczajōm dalszij i za pǒrã minutek łōna juzaś napoczynǒ:
– Wiysz, mie na isto jes strach tak deptać ze cia we tym ćmoku. Jesce ci możno cosik gupigo przijńdzie do palicy...
– Suchej ino dziołcha – napoczynǒ rzōńdzić tyn karlus – wrǒcōm ze tǒrgu, we jednyj gracy smyca kokota i szipa, we drugij dziyrża kibel i sznōra na kieryj wiydã srogachnǒ ciga. Jak miǒłbych ci cosik na łostuda zrobić?
Dziołcha pomedikowała deczko i po wymiarkowaniu łodrzykǒ:
– Wiysz, prziszło mi tak do gowy, iże kesjbyś tak wbiōł we ziymia ta szipa, prziknōłtlowǒł dō nij ta ciga, a tego kokota prziklapnōł tym kiblym – to na isto wtynczǒs bōłabych we... łopresyjach...

Trzeci... łósmy...

Na rewiyr policyjny (na kómisarijat policajtów) wparzōła łoztrzynsiōnǒ baba i wrzescy:
– Retōng! Retōng! Zgwǒłciōło ci mie dwanostuch chopa!!!
– Ustanōm sie łōni nerwować – spamiyntuje baba policajt. – Na zicher chycymy łōnych wszyjskich!
– Niy! Jǒ niy mōm rada wszyjskich. Jǒ niy kca cobyście chyciyli wszyjskich...
– ???
– Jǒ ino kca, cobyście chyciyli trzeciego, łōsmego i dziesiōntego!

Możno i niy przed wojnōm...

Bōło to za staryj Polski, kiej sam u nǒs na isto mocka elwrōw po sztrekach łamziyło. Nale, tak nikiej i dzisiǒj, fyrtali roztomajte kōmisyje, coby direkt łobejrzeć jak tyż to te niyftore elwry za te zapōmogi dǒwajōm se rada. Prziszli te kōmisjanty do jednego bezrobotnego i pytajōm sie go:
– A idzie to wōm jako wyżyć za tyn gelt ze arbajtsamtu?
– Niy, niy idzie, bo tego je za knap.
– Nale, cheba cichtujecie, chowiecie jakǒ gadzina, prosioka, kokota lebo krōliki czy co, to sie czasym zbije i jes co do garca wciepnōńć ?
– Nō, ja, zawdy sie cosik cichtuje, niyskorzij zatrzaśnie i jes.
Poszli do drugigo i juzaś sie ło te same pytajōm.
– Ja – pado tyn drugi –to jakosik gańś, to krōlika zatrzasna i zawdy tam cosik jes do garca wciepnōńć.
Przilazujom do trzecigo, kiery miǒł pierōnym czelodka dziecek a maluśko zapǒmoga i tyż sie go pytajǒm eźli poradzi wyżyć?
– Niy, niy idzie!
– Nale, zawdy mogecie cosik zabić, pra?
– Nō, dyć. Widzicie, terǒzki tyrōm ze siykiyrōm, coby haźlik zabić, bo zōłwizōł niy ma tam ze czym lǒtać !!!

Ośpica...

Rōłzczasu jedyn śpikol Zeflik wlazuje do klasy i łod proga pado do rechtōrki:
– A moja siostra łapła abo ospa, abo szkarlatyna!
– Jerōnie, Zeflicku majtej wartko nazǒd do dōm cobyś nōm cǒłkǒ naszǒ klasa niy zapaskudziōł, niy ansztekowǒł!
Za dwa tydnie rechtōrka trefiǒła Zeflika na drōdze i pytǒ:
– Nō, Zeflicku, a jak sie tam ta twoja siostra czuje?
– Niy wiym – pado tyn łochyntol – jesce do nǒs niy naszkryflała.
– A to kaj ci łōna jes – pytǒ rechtōrka?
– A we Rajchu, u naszyj Starecki!!!

Nasze chopcy we Krakowie...

Antek i Francek, dwa festelne kamraty prziklechtali sie kiejsik aże do Krakowa, bo łōnym ftoś pedziǒł, co tam tyż idzie mocka ufechtować kole Wawelu. Wysztiglowali sie jak ino poradziyli nǒjlepszij i po jakisik śtyruch godzinach nabetlowali tela, co sie mōgli lajstnōńć jakisik łobiǒd we dobrym szynku. Razinku sie jim trefiōła knajpa „U Hawelki”. Wlejźli rajn i łobsztalowali sie łobiǒd. Podwiyl jesce na te łobsztalowane jǒdło czekali, Antek uwidziǒł takǒ gryfnǒ karafecka na stole a driny cosik farbistego (możno gorzǒłecka po jakich skorzyjszych klijyntach?). Kiej ino żǒdyn sie niy gawcōł a Francek kukǒł za jednōm takōm gryfnōm dziołchōm, Antek łaps za ta flaszka i zrobiōł, pociōng festelny, srogi szluk. A, iże to bōł łocet, łocet winianny – czego sie bōł spodziǒł – to ci mu cǒłki pysk wykrziwiyło a płaczki pociykli mu po fresie. Francek kiej go takim uwidziǒł, pytǒ sie opaternie:
– Antku, co ci sie stało? Czamu ślimtǒsz?
– Anō, dzisz Francek, spōmniǒł mi sie kamrat ze kierym joch bōł na wojnie i tam ci go zatrzasła granata. I beztōż tyż beca.
Za jakosik kwilka, kiej to terǒzki Antek gawcōł sie kaj indzij, Francek fasnōł ta samǒ karafecka, festelnie śniij pociōng i – tak jak przodzij Antek – zadłǒwiōł sie a ślypia zaszli mu płaczkami.
– A ty juzaś po pierōnie ślimtǒsz? – pytǒ sie terǒzki Antek.
– Anō, jǒ to terǒzki pierōnie beca skuli tego, iże to ciebie wtynczǒs razinku ta granata niy praskła!!!

Żyniaczka...

Modô pôra przed ółtôrzym. Kapelónek zaziyrô na modô pani, dosik dugo sie gawcy i na łostatku pytô sie modego póna:
– Eźli bieresz sie chopie ta kobiyta za swoja baba?
– Ja, jô sie jóm biera za baba!
Tyn kapelónek juzaś sie tak wejzdrzôł na ta modô pani, gynał zmustrowôł jóm łod wiyrchu na dół i ze takim jankornym wzychniyńciym pytô sie jesce rółz modego póna:
– Spytóm sie wôs panoczku jeszcze rółz...

Mały gyhalt...

– Te! Teee! Stary! Łobudź sie! Nō, słyszysz? Łobudź sie! – we pojstrzodku nocy wrzescy baba na swojigo chopa.
– A cóż tyż to sie stało, moja ty roztomiyło? – łodrzykǒ na śniku chop.
– Nic sie niy stanōło. Jǒ ino ganc ajnfach niy poradza spomiarkować, niy poradza spokopić, jak ty mogesz tak twardo i ze takóm rułōm spać, kej mǒsz taki mały gyhalt, takǒ mało pynsjǒ?

Zicherōngi...

– Hyjdla! A jak ci poszło ze tym karlusym, kieregoch ci wywrōżyła we łōńske Andrzyjki? – pytǒ sie kamratka kamratki.
– Niyhersko, Elza, niyhersko – gǒdǒ pytanǒ – łōn ci sie pierōnym zawdy przi dziołchach gańbi, jes taki mocka gańbliwy.
– Ja? Niy gǒdej, i cōżeś to zbjastlowała, coby go yntlich chycić do ōłtǒrza?
– Ach, co sam gǒdać. Napytałach go do dōm, łojce poszli ze bezuchym do ujka, bracikowi dałach na kino, wykrynciōłach zicherōngi, skukałach wszyjske nasze świycki i sztrachecle, zaciōngłach gardiny i sztory... łōn prziszǒł, jǒch rada...
– Nō i co, gǒdej wartko dalszij! I co łōn, wziōn sie do „tyj” roboty?
– E, dej pokōj. Łōn ci sie zarǒzki wziōn... ale za naprawianie zicherōngōw !!!

Zuska...

Rōłzczasu jedna sōmsiǒdka pedziała drugij, mianowanyj Zuska, iże łōna łod swojigo chopa pobiyrǒ łopłocka, dōwka za „intymne spółżycie”, znacy za dupczynie w dōma. Przijōndze, kiere ze tego mǒ przeznǒczǒ na nowe klajdy, na nowe prziłobleczyni dlǒ sia.
Tyn zizdym festelnie sie spodobǒł Zusce, tóż tyż i łōna uzdała, co to wyprōbuje jesce we tyn sōm wieczōr.
– To stoji, to gelduje gynał sto złociokōw! – gǒdǒ Zuska do swojigo chopa przed tym jejich dupczyniym! – Naszǒ sōmsiǒdka dǒwno już tak kǒże sie bulić swojimu chopowi.
Chop łod tyj Zuski, Ernst siōngnōł do portmanyja, ale znǒd tam ino dwadzieścia złociokōw.
– Za te pǒrã ceskich – pedziała Zuska – mogesz mie dwa razy pohajać i dać mi rōłz kusika.
Wōl niy wōl Ernst erbnōł ino tela, za wiela zabulōł, zatym łobyrtnōł sie rziciōm ku swojij babie i napocznōł nynać. Ta Zuska juzaś napoczła sie fōmlować, zwyrtać sie we tym prykolu i po jakimsik czasie potyrpała swojigo chopa za ramiy:
– Niy spej, giździe, ty zgniyluchu, wstǒwej wartko, deptej do kuchyni i borgnij sie ze dōmowyj kasy wiela ci ino... brakuje!

Lajchyntryjger...

Zarôzki po wojnie we zakładzie pogrzybowym u Gabryśki na Krojcce (Chorzowioki na zicher pamiyntajōm) robiōł jedyn stolôrz Francek, kiery na isto szykowne truchły bajstlowôł. Nale, pierōnym ci przi tym słepôł. A, iże festelnie bôł sie niyskorzij deptać do dōm, do jejigo staryj, ślegnōł bōł niy rôłz we trômnie i we tyj ci stolarni spôł. Kiejsik mu lajchyntryjgry, co tam robiyli, zbajstlowali na łostuda. Prziszli wczas z rańca, uwidzieli, iże majster we truchle nynô, wziyni dekel i prziklapli ta trōmna. Kiej sie ino Francek łocuciōł klupie na tyn dekel i rycy na côłki karpyntel:
– Halo, jes sam fto? Kaj jô razinku jes?
– Na smyntôrzu – gôdô jedyn ze tych wicmanōw-lajchyntryjgrôw.
– Na smyntorzu gôdôsz? A ty jak sam już dugo lygôsz – pytô sie Francek, chocia chopa niy widzi.
– A bydzie ze pōł roku! – pado na to tyn wigyjc, kiery ta trōmna klapnôł.
– Łooo, to ty tyż na zicher wiysz kaj sam idzie wartko jakosik halba erbnōńć?
I niy bōło by sam w tym nic takigo szpasownego, kieby niy to, co Francek, kiej ino ze tyj truchły wylôz mrōnczôł pod kicholym:
„Chopin, kiejby jesce żōł, toby piōł ....”

Tysiónc wiców

Wczorejszy wic, szpas pod mianym "Buzerant" to bół już mój tysiynczny wic wciepniyty na tyn blog!

Buzerant (pedał)...

Szôł sie rōłzczasu jedyn buzerant (po gorolsku: pedał) bez park, bez grinanlaga i uwidziôł łożyroka, ftory nynôł na bance. Uzdôł, co skorzystô ze tyj przileżitōści. Jednakowōż po tym jak ci go „przeleciôł” zrobiōło mu sie łōnego żôl, iże go tak wykorzystôł i łostawiół mu na pociyszynie dwadzieścia złocioków. Kiej sie już tyn łochlapus spamiyntôł, wziōn te pijōndze i pokwanckôł sie do sklepu. Znôjōmô przedowaczka , kej go ino uwidziała, zarôzki siōngła po flaszka bryny ale tyn łożyrôk zasztopowôł ci jōm i wrzesknōł:
– Łod dzisiej ino czystô gorzôła!
Zadziwiynie przedowaczki bóło łogrōmniaste, a urosło jeszcze barzij, kej tyn łożyrôk wyjmnół pijóndze.
Zatym tyn łochlapus poszôł juzaś do parku, naprôł sie jak belōwa i przenynôł côłkô nocka. A ło rozwidnioku bez tyn park juzaś przelazôwôł tyn buzerant, jesce rōłz „przeleciôł” tego naprańca i łostawiōł mu juzaś dwadzieścia złociôków. Kej sie juzaś tyn napraniec niymożybnie zadziwany łocuciōł, wziōn pijóndze i tyż zarôzki pokwanckôł sie do sklepu. Przedowaczka go poznała już ze daleka, i coby pokôzać jakô ci mô dobrô pamiyńć, spytała:
– I co, panoczku Jōłzel, juzaś ino czystô gorzôła?
Na to tyn łożyrôk ze takim jankorym:
– Niy, niy, paniczko! Dzisiej bryna! Po czystyj gorzôle mie stopieróńsko parzi w dupie!

Karasol...

Festelnie poharatanego, połōmanego chopa pytô sie dochtōr Kapek, jak to sie wszyjsko stało, iże chop wyglóndô choby go pacer przejechôł?
– Anō, nôjprzodzij przejechôł mie autok... zarôzki po niym jesce motorad i taki na isto srogi szif... zatym...
– Jerōnie chopie, tóż to jesce niy wszyjsko? – pytô sie dochtōr.
– A dyć, iże niy! Jesce mie tyrpnôł srogachny kōń, sztuchnōł fliger i cosik tam jesce pō mie sie przekulało...
– Nō, i co? Nō i co??? – niy sie poradziōł doczkać dochtōr.
– Anō, dziepiyro wtynczôs zabrymzowali, zasztopowali tyn côłki karasol !!!

Szach-maty....

– Ecik, a cōżeś to sie we ta graca zrobiōł, iże jōm môsz we gipsie?
– A wiysz, to wszyjsko bez turnowanie szportu.
– Szportu padosz? Tyś taki spaśny, tōż tyż rzyknij mi ino, jaki ty tyż tyn szport uprawiôsz?
– Ano, to wszyjsko skuli szachōw, skuli tych naszych szach-matōw...
– ??? Co padosz, skuli szachōw? A łod kiej ty we szachy grôsz? Przeca do tego trza mieć ździebko łoleju we palicy.
– Niy jô grōm we szach-maty, ino tatulek... i łōnymu laufer śleciôł na dyliny...
– Niy poradza Ecik tego spokopić...
– Nō, łojcowi śleciôł laufer na zol, jôch sie na niym kiołzdnōł, prasknôłech choby dugi i złômôłech graca!!!

Telegrama...

Francek łod Gmyrcynyj przôł festelnie takij jednyj dziołsze, Agnys łōnyj dali na krzcie, i chnet tyż sie śniōm łożyniōł. A, iże miôł takô razinku robota, musiôł ci łōn zarozki po wieseeli pojechać na dinstrajaza, na delegacyjô.
– Wiysz Agnys, przijada możno za jakiesik trzi dni, ty sie ale blank niy nerwuj, niy trop, bo to przeca rółz-dwa śleci.
Nō, i pojechôł. Niy bōło go trzi dni, tydziyń, miesiōnc, aże sie yntlich Agnys snerwowała i takłōnyj to dopolōło, iże podeptała na poczta i posłała dziesiyńć telegramōw (ja, jesce wtynczôs kiej poczta polskô take telegramy łoznosiyła) do kamratōw Francka, do tych wszyjskich, ftorych znała. Zarôzki na drugi dziyń briftryjger przismycōł jij łoroz dziesiyńć telegramōw we kierych kôżdy ze tych Franckowych kamratow (kôżdy!) napisôł:
– Niy trôp sie Agnys nic a nic! Francek jes terôzki u mie i chnetki ku Cia nazôd sie na zicher przikludzi!

Telegrama...

Francek łod Gmyrcynyj przôł festelnie takij jednyj dziołsze, Agnys łōnyj dali na krzcie, i chnet tyż sie śniōm łożyniōł. A, iże miôł takô razinku robota, musiôł ci łōn zarozki po wieseeli pojechać na dinstrajaza, na delegacyjô.
– Wiysz Agnys, przijada możno za jakiesik trzi dni, ty sie ale blank niy nerwuj, niy trop, bo to przeca rółz-dwa śleci.
Nō, i pojechôł. Niy bōło go trzi dni, tydziyń, miesiōnc, aże sie yntlich Agnys snerwowała i takłōnyj to dopolōło, iże podeptała na poczta i posłała dziesiyńć telegramōw (ja, jesce wtynczôs kiej poczta polskô take telegramy łoznosiyła) do kamratōw Francka, do tych wszyjskich, ftorych znała. Zarôzki na drugi dziyń briftryjger przismycōł jij łoroz dziesiyńć telegramōw we kierych kôżdy ze tych Franckowych kamratow (kôżdy!) napisôł:
– Niy trôp sie Agnys nic a nic! Francek jes terôzki u mie i chnetki ku Cia nazôd sie na zicher przikludzi!

Stary lajchyntryjger...

Jesce przed wojnōm jedyn lajchyntryjger łod Gabryśki (chorzowiôki spokopiōm ło kim jô gôdōm) kipnōł i prziszôł do niyba. Klupie do niybiyskich dźwiyrzy, łotwiyrô mu świynty Pyjter i pado ku niymu:
– Wiysz Ecik, Pōnbōczek ze Przenôjświyntszōm Paniynkōm poszli sie ździebko na szpacyr po łobiedzie i bydziesz skuli tego musiôł sam przed wrōtami na nich doczkać.
Kiej tak, to siôd se Ecik na szewieckim zydelku i gawcy sie na dōł, na ziymia. Kukô, kukô aż tu łorôz ujzdrzôł jak jedyn miglanc, taki elwer kciôł ci staryj Majzlinyj pichnōńć pranie, kiere miała na sznurze powieszōne we zegrōdce. Wartko ci łapnōł za tyn zydel i już ci kciôł tego łochyntola prasknōńć z wiyrchu bez łeb. A tu ci go razinku Pōnbôczek – kiery terôzki prziszôł już ku niymu – chytô za ryncysko i pado:
– A dyć dej pokōj Ecik, niy być taki porwany, bo kiej bych jô miôł być taki nôgły, to by sam we niebie już żôdnego mebla, stołka lebo szrancka niy bōło, kiej jô sie tak gawca na tych ludzi na dole.

Szczysne cufale...

Spōmniôł mi sie terôzki mōj jedyn stary kamrat, ftory dôwno, dôwno tymu na „Amelōngu” łapnōł ci bōł karasia, plyca abo co inkszego. I tyn karaś kôzôł mu sie łobrać trzi winsze, kiere mu sie spôłniōm, kej ino ta fisza wciepnie nazôd do wody. Wciep jōm, pomedikowôł ździebko i na łostatku gôdô:
– Kciôłbych ci pojechać, wykludzić sie kajsik do Indiōw.
Cosik myrgło i łorôz siedzi sie łōn na elefancie blank we pojstrzodku Indiów. Gawcy sie, zaziyrô tak naobkoło i juzaś gôdô:
– A terôzki, to bych kciôł znojść sie we takim srogachnym palaście.
Ani sie bōł spodziôł a sam już jes szykownie przłobleczōny i siedzi na takij srogij zofie we richtik gryfnym, dupnym pałacu. Trocha sie dziwuje, nale juzaś ci rzóńdzi:
– A terôzki kciôłbych sie legnōńć na tyj farbistyj zofie i ździebko sie ponynać ze takōm wizgyrnōm Hinduskōm. Zetrwało mało wiela a łōn ci sie przecuciôł kole takij blank sagij, szumnyj, szwarnyj dziołchy. Kuknōł ci tak na nia a łōna miała ci taki ichni czerwiōny flek na czole. Tyn istny wziōn i zdrôpôł łōnyj tyn flek i... wygrôł jesce ku tymu gryfny autok.