Bōło ci to przed wojnōm, za staryj Polski. Tatulkowy kamrat, jesce samotny karlus, fyrniok tuplikowŏł zawdy, coby kciŏł kiejsik nŏjść kobiyta, kierŏ by miała trzi forcugi, trzi dobre zajty: piyrszŏ – coby we dobryj asiście, we dobrym towarzystwie bōła srogōm damōm, drugŏ – coby we kuchyni wdycki bōła na isto dobrōm kucharyjōm, trzeciŏ – kiej już bydōm łoba same we prykolu, coby bōła dlō niygo dobrōm zolytnicōm.
Tatulek trefiyli sie ze kamratym już po wojnie na drōdze, bo łoba mieli już te „warszawy” i pytŏ sie go eźli już ze takōm frelōm sie spichnōł?
– Łooo, ja! – łodrzykŏ tatulkowy kamrat. – Znodech! I to gynał wtynczŏs, kiejech w nia wkarowŏł na czerwiōnym świytle, tela ino, co te wszyjskie moje forcugi mŏ ździebko na łopach.
– Niy gŏdej! – dziwujōm sie mōj Tatulek. – A po jakiymu na łopach?
– Anō, Georg dzisz, to jes tak... we dobryj asiście, towarzystwie to łōna jes richtik szykownŏ zolytnica, we kuchyni juzaś, to ci jes łōna srogŏ, pierōńskŏ dama, a kiej my sōm same we prykolu, to łōna jes na isto dobrŏ... kucharyjŏ.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl