Mlyko matki...

Rōłzczasu jedyn sztudynt mediciny na prifōngu mŏ wyrachować trzi forcugi, trzi werty mlyka matki. Dugszy czŏs medikuje i yntlich wypokopiōł:
– Za piyrsze: te mlyko jes we 100% nŏturalne.
– Za druge: jes ciepłe i niy potrza go podgrzywać...
I tu ci mu zabrachło fantazyji, pomyślōnku. Siedzi, ślynczy, medikuje a czŏs leci, wartko gzuje...
Profesor mŏ już zbiyrać szkartki a tyn szydynt na łostatni drikej prziszŏł na te idy, wypokopiōł:
– Za trzecie: te mlyko mŏ ci rewelacyjne łopakōwani!

Sztyjc Hazok i Ber...

Rōłzczasu we lesie Hazok wystawiōł swōj włōśny sklep. Prziszŏł ku niymu ber, kery festelnie bŏł sie kōnkuryncyji, tōż tyż prōbowŏł tego hazoka zastrŏszyć.
– Te! Hazok! Jŏ tu przijńda ze trzi razy, a kej kejsik niy bydzie tego, co jŏ bych kciŏl, to ci zarŏzki tyj twōj sklpe podpŏla!
Ber przilazuje na drugi dziyń i rzōńdzi:
– Dŏwej mi sam zarŏzki dwadzieścia kilo labyndzigo piyrzŏ!
Na to hazok gzuje do pynwicy i smycy te dwadzieścia kilo piyrzŏ. Wkurwiōny ber biere towŏr i wylazuje ze złōściōm.
Na nastympny dziyń wrŏcŏ i juzaś rzōńdzi:
– Dŏwej mi sam zarŏzki kilo milchpulwru, mlyka we pulwrze!
Hazok spodle pudla, spodle lady wyciōngŏ te mlyko i dowo berowi.
Na trzeci dziyń wlazuje do składu uradowany ber i wrzescy:
– A dej mi sam zarŏzki dwa kilo... chuja...
Zadziwany hazok medikuje bez kwilka a zatym gŏdŏ:
– Ber! A pōdź ty za mnōm!
Wlejźli wrōłz do lyjamtu, na zaplycze, hazok wyszaltrowŏł światło i pytŏ sie opaternie bera:
– Teee! Ber... widzisz cosik?
– Ni chuja!
– Nō, tōż bier te swoji dwa kilo i... spierdalaj!

Możno ci gōwno stwŏrdnie...

Szulsztōnda we szkole podstawowyj, we jakisik minderhajtce. Rechtōrka pytŏ dziecek jake tyż to łōne wiedzōm nōwŏści we medikamyntach ze łostatnich miesiyncy. I jakōż by inakszij, Hanysek piyrszy dźwigŏ graca i wrzescy:
– Jŏ, jŏ wiym!
Nō, tōż rechtōrka sie go pytŏ:
– Hanysku, tōż tyż rzyknij nōm jake miarkujesz nŏjnowszyjsze medikamynty?
– Viagra, prosza pani.
Zdymbiŏłŏ rechtōrka, niy wiedzieła co pedzieć, upewniŏ sie eźli dobrze usłyszała. Hanysek potwiyrdzŏ, tōż tyż łōna pytŏ dalszij:
– A rzyknij ty mi Hanysku, na co tak prŏwdōm je ta Yiagra?
– Pewnikym na drabszajsn, na sraczka – łodrzykŏ Hanysek.
– Jakōż to Hanysku na sraczka, na morzisko? Jeżeś isty? – pytŏ zadziwanŏ rechtōrka.
– Ja, prosza pani. Kŏżdy dziyń na łodwieczerz moja mamulka gŏdŏ ku tatulkowi: zażyj ta diosecko Yiagra, to ci możno te twoje... gōwno stwŏrdnie!

Pampōńskŏ kwŏlba....

Na podzim to tyż i pampōnie – jak rybkŏrze – majōm we mōłdzie kwŏlić sie choby sto dioskōw. Kwŏlba ci je takŏ, iże blank przi tymu idzie łogupnōńć. Zeszły tydziyń gŏdŏłech ło tym gryfnym polskim zwyku, ło dożynkach. Tu mi sie razinku spōmniało, iże kej my jesce ze Mamulkōm i Tatulkiym wyjyżdżali na wywczasy do Jeleśni kole Żywca, bōł ci tam jedyn bamber, kery pierōnym miŏł rŏd sie kwŏlić. Tak ci sie kwŏlōł, iże wszyjskie mieli tyj kwŏlby pŏłno rzić. Siedzieli my tak kejsik wszyjskie na gōnku, nō i jak zawdy prziszło do gŏdki fto tam wiela napochoł bez żniwa. Jedyn gŏdŏ, co u niygo byli byrki, iże kej jedna ze drzewa śleciała chopowi na palica to zarŏzki dostŏł kopfszelōnt, znaczy wstrzōns mōzgu. Jejigo kamrat juzaś prawiōł, co u niygo na polu rośli take blumkōłle, iże je musiŏł ze pola fōrōm po jednym skludzać do dōm, bo mu wiyncyj na fōra niy wlazło. Na to mōj Tatulek, blank ze powagōm gŏdŏ ci tak:
– U naszego starzika we Logiewnikach rośli ci take jabka, rynety, iże na fōra, kerōm swoziyli je do pywnice wlazło ino jedne jabko a ciōngnōńć musieli jōm dwa kōnie, dwa belgijoki.
– Nō, i co? – pytŏ tyn istny, kerego mianowali chwŏlnŏ rzić.
– Anō, rōłz śleciało ci jedne jabko na cesta i blank ci sie rozpukło.
– Nō i, nō i? – juzaś sie pytŏ tyn istny.
– Anō tela, iże kej te jabko sie łozleciało, wylazła ci śniego takŏ srogŏ glizda, iże zarŏzki zeżarła nōm jednego kōnia.
Gŏdōm wōm, śmiychu my mieli tela, iże do dzisiŏj to jesce spōminŏm.

Masknbal....

Rōłzczasu jedne małżyństwo napytali na szykownisty masknbal, jednakowōż we tyn dziyń baba zaniymōgła, napoczła jōm boleć gowa, i skuli tego nŏlygała fest, pilōła, coby chop poszoł sōm. Łōn deczko sie prociwiŏł ale na łostatku usuchnōł i poszŏł. Ta jego babeczka legła sie do prykola, ale tak jakosik po godzinie blank ci sie łocuciōła i merkła, co jōm już gowa niy boli. A skuli tego, co jeji chop do łostatka blank niy miarkowŏł jake prziłobleczynie sie łōna na tyn masknfest narychtowała, uzdała, co pōjńdzie jednakowōż na tyn masknbal i bydzie tego ci swojigo chopecka szpicować, szpiygōwać. Tyż ci wartko go tam wyświdrzōła i gynał przifilowała. Tańcowŏł ci łōn ze wszyjskimi babami, kusikowŏł je po gracach, karkach i licach, szeptłŏł jim tyż bele co do ucha, podszczypowŏł, i niby to bez cufal – macŏł ci je lecy kaj. A skuli tego, co i łōna przinŏleżała do szwarnych i wizgyrnych babōw, gibko ci jōm tyn łozbawiōny chop merknōł, wyświdrzōł, nō i napytŏł ku tańcowaniu. Łōna mōgła spodziywać sie dobryj zabawy, bo przecamć łōn blank sie niy kapnōł, iże fest bałamōńci i zawŏlŏ swoja włŏśno babeczka. Po pŏruch przetańcowanych kōnskach dŏł ji do wymiarkowaniŏ, forszlagowŏł ji, iże zdało by sie pōjńść kajsik, kaj jich żŏdyn niy bydzie widziŏł, i kaj bydōm se mōgli deczko pogzukać, ździebko – jak to chop ze babōm – poswawōlić. Łōna zgodziōła sie we łoka mrziku (przecamć to jeji chop), ale postawiōła jedyn warōnek, iże do łostatka niy syjmnōm ze fresōw tych swojich larwōw.
Nō, mocka nawyrobiali, bōło jim do kupy szumnie i fajniście jak nigdy do siela. Niyskorzij łōna wartko pogzuła do dōm, coby łoczekować tego swojigo chopa i deczko go łopytować.
Kej już tyn borok prziszŏł nazŏd do chałpy, ta mamzela ze fałesznościōm we głōsie napoczła go łoszkliwie pytać:
– Nō, i jakeś sie tyż to, mōj ty roztomiyły, bawiōł? Mocka ‘eś tańcowŏł, ja?
– Nō, wiysz, nicech niy tańcowŏł, bawiōłech sie na isto lichućko, niyhersko – ze jankorym łodpedziŏł chop. – Trefiōłech Antka, Jorga i Bercika, wiysz, tych mojich kamratōw ze werku i bez cŏłkŏ noc my festelnie szkaciyli...
– ?....
– Ale musza ci sam terŏzki rzyknōńć, co tyn istny, kerymuch borgnōł tyn mōj kostim, te moje przebleczynie na tyn masknbal, bezmać bawiōł sie stopierōńsko ze jednōm motylicōm i szlajzerkōm....

Dobry, bo krōtki wic...

Łozprawianie wicōw, to jes kōmszt, ftory niy kŏzdy poradzi spokopić. A jŏ już łod pierōnym starego piyrwyj miarkuja, iże wic musi być krōtki, wartko łopedziany i musi mieć niyspodziōnŏ glajcha, niynazadni rikszlus. Tak jak te:
Dŏwno tymu nazŏd karlus, fyrniok spytŏł swoja libsta:
– Wydŏsz sie za mie?
Łōna wartko i kurc ōnd bindich łodrzykła:
– Niy!
I chop żyje ci terŏzki dugo i szczyśnie, łajzi ze kamratami na ryby i na gōny, gro fusbal i szkaci, słepie piwo i gorzŏła, robi co ino kce i kej ino na to wszyjsko mŏ szkrabka i lust...
Abo inakszij:
– Lojzik, a przajesz ty mi chocia deczko, łożynisz sie symnōm – pytŏ sie frela jeji karlusa, i gawcy sie miyłośnie na wiyrch, na jejigo gymba?
– A toć, iże ci przaja, nale ... coby sie zarŏzki żynić?
– Nō, tōż ślazuj symie, ty giździe diosecki!

Fōrt ber i hazok...

Rōłzczasu trefiyli sie hazok ze berym. Nō, i napoczynŏ sie zwykowŏ godka:
– Teee, hazok, a kcesz łobejzdrzić helikopter?
– A toć, iże kca!
– Nō, tōż zawrzij ślypia.
Hazok zawar ślypia, ber nakryńciōł mu jejigo dakle, zatym puściōł je a hazok frrrrrrrrrr – polecioooł i na łostatku gruchnōł we krzŏki. Tyn ber ino zarzegotŏł ze śmiychu festelnie głōśno i poszŏł se dalszij.
Pŏra dni niyskorzij trefiajōm sie łoba juzaś i wteda hazok gŏdŏ:
– Teee, ber, a kcesz tyż uwidzieć helikopter?
Na co ber, pomacŏł swoje maluśke dakle, i rzykŏ:
–A toć, iż kca!
– Tōż zawrzij ślypia!
Bez zawar łoczy, a hazok jak ci go niy prasknie srogōm lachytōm bez łeb. Ber pŏd, a tyn hazok napocznōł pitać i ku tymu wrzescy:
– Nō, i po jakigo chuja stŏwŏsz tak poblisku łopatōw helikoptera?

Fifty fifty...

Nō, modzioki terŏzki fandzolōm roztomajtymi lynzykōma, nŏjbarzij szpotlawym, fyjlernym ynglickim. Nō, i kiejsik napocznōł jedyn modziok tuplikować swojimu kamratowi, iże do kupy ze swojim bracikiym dostali po łojcach erb, szafli herbowina, kerŏ potajlowali „fitty-fifty.
– A co to jes te twoje fitfy-fifty? – pytŏ sie go tyn kamrat.
– Anō, potajlowali my wszyjsko po pōłowie, pōł na pōł...
– Ja, miarkuja! Halba na dwiōch, znacy śćwiartka na łeb, prŏwda?

My stare szoferoki...

Altyshajm, łozprŏwka przi śnŏdaniu:
– Wiycie, chopy, jŏ to ci już mōm tak liche grace, iże ledwa poradza utrzimać ta szolka ze tyjym...
– A jŏ, to juzaś mōm taki lichy weźrok, iże bali niy poradza ujzdrzij tyj mojijj szolki...
– Nōōō... jŏ tyż. Niy miarkuja blank na kogo żech przi łostatnim welōnku głōsowŏł... jŏ blank niy widziŏł żŏdnych mianōw na tyj welōnkowyj szkartce...
– Co padosz? Gŏdej głōśnij!
– A jŏ, to mōm ci chopy taki reumatyzmus, iże niy poradza sie ku wōm łobrōcić...
– Eee tam, jŏ jes „ciśniyniōwiec”, jŏ mōm taki druk, iże kej ino stana, to mi sie zarŏzki we palicy kryńci tak, iże niy poradza zrobić jednego szrita....
– Ja? Jŏ to poradza zrobić pŏrã krokōw, ale nigdy niy pamiyntōm kajech miŏł pōjńść!
– Eee, chopy, to jes wert naszygo podyszłygo wiyku...
– Nō, ale, chopy, niy ma jesce tak blank źle, przeca mōmy jesce chocia wszyjske... prawo jazdy, prŏwda?

Zegōwek ze luftym...

Rōłzczasu jedzie jedyn istny autokym. Wele niygo siedzi jego baba. Dozwolōnŏ wartkość to 100 km/h. Tyn istny jedzie ōngyfer ze takōm pryndkościōm. Łorŏz ta jejigo babeczka napoczynŏ ryjda:
– Jŏ ci już niy przaja. Po dwanostuch latach łod żyniaczki kca szajdōngu....
Chop niy gŏdŏ nic, ino prziśpiyszŏ do 110 km/h. Baba rzōńdzi dalszij:
– Jŏch sie terŏzki umiyłōwała twojigo nŏjlepszyjszego kamrata Jōłzla.
Chop dalszij nic, ino prziśpiyszŏ do 120 km/h.
Baba napoczynŏ szpekulować, łozwŏżać warōnki szajdōngu:
– Kca nasze dziecka!
Chop dalszij nic niy gŏdŏ, ino prziśpiyszŏ do 130 km/h.
– Kca cŏłki dōm i autok!
Chop uwziyńcie nic niy gŏdŏ ino prziśpiyszŏ do 140 km/h.
– Kca tyż na zicher wszyjske twoje kreditkarty i akcyje na moje miano.
Chop dalszij nic niy gŏdŏ ino prziśpiyszŏ do 150 km/h.
– A ty czego byś kciŏł?
Cho prziśpiyszŏ już do 200 km/h....
– A co mŏsz takigo?
Chop skrōncŏ na prociwnŏ fartbana i cedzi bez zymbiska:
– A jŏ mōm zegōwek ze luftym, luftpolster!!!

Dōmofōn ...

Wrŏcōm ze szpacyru a sam przi mojij siyni styrcy deczko naprany karlus i kajsik glingo. Jŏ ida sie tak poleku i kōnski tyj gŏdki do mie dochodziyli.
– Halooo ...
– Te, chopie, jŏ do cia glingŏł ...
– Co padosz?
– Gŏdōm, iże jŏ do cia już pŏrã razy glingŏł ...
– Co padosz? Blank nic niy słysza ..
– Jezderkusie! Zwōniōłech już do cia, jŏ glingŏł ..
– Pierōnie, nic niy słysza, gŏdej głōśnij!
– Do sto pierōnōw! Gŏdōm, iże jŏ do cia glingŏł, bo mōm przi sia szykownistŏ flaszecka „wiśniōwecki” i kciŏłbych jōm ze cia ... łobalić!
– Doczkej, doczkej ... już ślazuja!

Chop we nocy ...

Bōł ci jedyn stary sztajger. Łostatnie już lata na grubie, festelnie usiotany wrŏcŏ po szychcie do dōm. Wartko wećkŏł wieczerzŏ nō i w te piynty do kupy ze jejigo Maryjkōm legli do prykola. Tyn sztajger – jak to bywŏ we starym małżyństwie – na szlag napoczynŏ charceć, śpi choby zabity. A ta jego Marijka niy poradzi za Boga usnōńć. Fōmluje, zwyrto sie po tym jejich prykolu ... Tak jakosik we pojstrzodku nocy sztajger sie cuci, zaziyrŏ tak na ta swoja Marijka i mrōncy:
– A cōż to tyż ty tak sie fōrt tyrpiesz sie i jachrŏsz Marijko?
– Cōż sie tak iptowato pytŏsz mōj ty roztomiyły? Chopa mi potrza i tela!
– Jezderkusie Marijko ... a skany jŏ terŏzki ło drugij w nocy wezna ... chopa?

Eźlich naprany...

Rōłczasu jedyn istny wrŏcŏ festelnie naprany do chałpy. Jejigo babeczka łod proga te swoji sra-ta-ta-ta, ty naprańcu, ino ci gorzŏła we palicy, i take tam zwykowe jamrowanie i wajanie...
Tyn istny siōngŏ do kabzy, wyciōngŏ szkartka i rzōńdzi:
– Dobra! Prziniōs’ech ci taki mogerny „test” i zarŏzki uwidzymy eźliś jes łobeznanŏ i kultōralnŏ do łostatka.
Baba ze złōściōm:
– Nō, łobejzdrzymy, napoczynej czytać!
– Jaaa, pytani piyrsze: podej mi miana jakichsik dwiōch walutōw!
– He, he... na tyn przikłŏd: dular i ojro.... sztimuje?
– Nō, dobra. A terŏzki podej mi chocia dwie zorty strzodkōw „antykōncepcyjnych”!
– Jezderkusie! Moga ci podać przinŏjmnij dzieisyń zortōw tycg strzodkōw.
– Ja, ja... wiyrza ci. Pytanie trzecie: wymianuj mi chocia ino dwie rzyki we... Islandii... Co? Nic niy gŏdŏsz? Wiedziŏłech! Ty krōm szmalu, pijyndzy i tego zeksu niy mŏsz blank inkszych zachōw we palicy, inkszych zainteresōwaniōw.

Cucisz sie ze kacym...

Jak wyglōndŏ ło szaroku bydzynie sie ze srogim kacynjamrym? Anō, jes pŏra zortōw takigo cucyniŏ. I tak podle raje:
– Na Kopciuszka - cucisz sie we jednym ino szczewiku;
– Na Rejtana - cucisz sie ze festelnie łoztarganōm hymdm;
– Na Krōlewnŏ Śniyżka - cucisz sie i widzisz wele jeszcze siedmōch blank napranych chopōw;
– Na Czerwiōnego Kapturka - cucisz sie we prykolu twojij starki;
– Na Krzysztofa Kolumba - cucisz sie i blank niy markujesz kajżeś jes;
– Na Śpiōncŏ Krōlewnŏ - cucisz sie i czujesz, iże ftosik cie kusikuje (całuje), łotwiyrŏsz ślypia i widzisz, co ci pies morda liże!

Japtyka...

Psychijatiker badŏ pacijynta takim modernym testym. Czytŏ mu ze tego testu:
– We łostatniŏ niydziela bŏł stopierōński niyszczysny cufal drōgowy. Jednygo motorcyklŏrza łozjechŏł autok tak niyszczysnie, iże łōn straciōł gowa; łodkraglowało mu ta gowa ze chelmiskym. We łoka mrziku niyskorzij tyn motorcyklŏrz stanōł, dźwidnōł ta swoja gowa i poszŏł ku nŏjbliższyj japtyce, coby sie ta swoja gowa prziflostrować do karku.
W tym mōmyńcie badany bez psychijatikera chop uśmiychŏ sie ze niydōwiyrzaniym i gŏdŏ:
– Wybŏczŏm mi łōni, pōnie dochtorze, ale ta waszŏ gyszichta niy dziyrżi sie ani kupy ani dupy. Przecamć japtyki sōm we niydziela zawarte!

Nabel...

Rōłzczasu jedyn istny festelnie ściepowŏł ze basiska; kciŏł ściynknōńć. Zatym przilazuje do dochtora i gŏdŏ, co jak chudnie, to mu jejigo skōra wisi jak kilo kitu na zicherce.
Na to tyn dochtōr:
– Panoczku, weznōm łōni i naciōngajōm łōni ta skōra na szpicy gowy, zatym zwiōnzej pōn to wszyjsko czŏrnōm sznōrkōm. Na łostatku ta skōra uschnie i łodleci łod reszty.
Nō, i tyn istny tak razinku zrobiōł. Po jakimsik tydniu prziszŏł nazŏd do dochtora i rzōńdzi:
– Pōnie dochtorze! Jes gryfnie, jes szykownie, skōra mōm głŏdko, ale wiysz pōn... mōm mōj nabel, mōj pympek na czole, co mi ździebko zawŏdzŏ... Nŏ i kuknij pōn... ze czego jŏ mōm terŏzki... binder!

Murzin...

Rōłzczasu jedyn istny kciŏł se na ciuliku cosik wydziyrgać. Poszŏł do takigo „studia tatuażu” i gŏdŏ, co by kciŏł sie wydziyrgać na ciuliku słōwecko: „Willy” bo tak ci go mianuje jego libsta.
– Nō dobra – pado na to tyn, co to miŏł dziyrgać – ale coby sie te słówecko zmieściōło musisz pōn tyn ciulik... postawić.
Tyn istny deczko go tak poklupŏł, pokloprowŏł, fujara stanōła, tyn macher łod dziyrganiŏ wydziyrgŏł te miano. Po pŏruch dniach tyn istny poszŏł na plaża nudystōw. Leży, ale na tym jejigo ciuliku widać ino piyrszŏ i łostatniŏ literka... ”Wy”. Zaziyrŏ tak naobkoło a wele niygo legnōł sie murzin i tyż ci mŏ wydziyrgane „Wy”.
Chop sie na kwilka łobrōciōł, ździebko tyn ciulik pokloprowŏł i terŏzki już leży hyrnie ze napisym: „Willy”.
Tyn murzin tak kuknōł, łobrōciōł sie, poklepoł tyn swōj ciulik i zatym legnōł sie na plecy a na ciuliku mŏ wydziyrgane: "Welcome to Ibiza everybody"!

I juzaś ber i hazok...

Idzie hazok bez las i wrzescy:
– A jŏch przedupczōł lyjwica, Przedupczōłech lyjwica!
Hazok trefiŏ wilka.
– Te! Hazok, zawrzij pychol! Kcesz, coby to lyjw usłyszŏł?
Krōm tego tak by tak żŏdyn ci niy uwiyrzi.
Hazok tak ino zrōszōł ramiami i drzi sie dalszij:
– Przedupczōłech lyjwica! Przedupczōłech yjlwica!
Łorŏz trefiŏ srogigo bera.
– Te, hazok! Zawrzij sie, bo lyjw usłyszy i wszyjske bydymy mieli przedrzistane kej łōn sie wkurwi! A zōłwizōł żŏdyn ci niy uwiyrzi!
Hazok pyndaluje dalszij i fōrt sie drzi:
– Przedupczōłech lyjwica! Przedupczōłech lyjwica! Przedupczōłech... lyjwi...
Łorŏz uwidziŏł srogachnego lyjwa. Tyn wkurwiōny sztartnōł za tym hazokym... gōni go, gōni... Hazok wskoknōł rajn do starego wydubanego pniŏka. Lyjw fuknōł za niym ale uwiōnzgnōł. Uwiōnzgnōł tak, iże mu ino rzić wystŏwała – łeb mŏ driny. Hazok sztopnōł, podlŏz ku niymu ze zadku, badnōł tak naobko, łozepinŏ prziporek i rzōńdzi:
– Nō, w to, to mi już kurwa richtik żŏdyn niy uwiyrzi!

Geje robióm sprawónki...

Przilazuje dwōch buzerantōw (gejōw) do sex-shopu. Łoglōndajōm roztomajte kōndōny ze łobrŏzkōma autokōw. Jedyn śnich łorŏz rzōńdzi:
– Te! Chopie! Sprŏwmy sie te kōndōny ze ferrari... bydzie wartko, zwyrtnie i wizgyrnie!
Na to tyn drugi buzerant:
– Niyy, chopi, niyyy! Weznymy sie te ze mercedesym. Bydzie nōm lugzusowo.
Łozprŏwce przisuchowŏł sie przedowacz i ze rułōm gŏdŏ ku tym buzerantōm:
– Chopy, a weźcie wy sie te ze jeepym, bo tak by tak bydzie jejździć po gōwnie!

Rybkorz...

Rōłzczasu siedzi se ze rułōm jedyn istny na rybach i gawcy sie na szpōnd, na spławik. Łorŏz po tym jejigo szpōndzie przepływŏ motorōwka ze takim modernym terŏzki narciarzym wodnym... I tak możno ze trzi razy. Tyn istny tego niy szczimŏł, wziōn berga, zagiyrzōł sie, ze ausszwōngym ciepnōł ta berga i trefiōł tego narciŏrza. Narciŏrz poszŏł na dno. Rybkorz pomedikowŏł deczko i niy poradzi sie doczkać aże tyn narciŏrz wypłynie. Po pŏruch minutkach niy szczimŏł, ciepnōł wszyjsko i prōbowŏł wyłowić tego trefiōnego bez sia „szportowca”.
Wyciōng ciało na brzyg i na doczkaniu robi mu: usta-uasta. Ku niymu podpływŏ zastaranŏ tym wszyjskim kolōna motorōwki i ze srogim zaciykawiyniym pytajōm rybkorza, cōż tyż łōn takigo robi.
– Nō, jak to co? Ryanimuja go... coś niy tak, cosik niy do porzōndku?
Na to te chopy ze tyj motorōwki:
– Panoczku! Nŏ, niby wszyjsko jes OK, ale nasz narciŏrz miŏł narty a tyn... mŏ szlyndzuchy!

Kapelŏnek...

Rōłzczasu jedyn kapelōnek łostŏł stŏć na noc we hotylu. W pojstrzodku nocy glingnōł po baba ze recepcyji, a kej sie już prziklechtała, napocznōł sie ku nij przistŏwiać.
– Ależ, prasza ksiyndza, tak przeca niy lza, niy gōdzi sie! – bańtuje sie, protestjyruje ta baba.
– A gōdzi sie, gōdzi! – łodrzykŏ tyn kapelōnek. – Tak przecamć jes naisane we biblijce.
Nō, i stało sie.... baba ulygła.
Ale zarŏzki ło szaroku baba pytŏ:
– A pokŏżōm mi łōni ksiynżoszku kaj to bōło napisane?
Na to tyn kapelōnek biere biblijka, ftorŏ bōła we tyj izbie hotylowyj i pokazuje piyrszŏ zajta, piyrszŏ strōna na keryj ftosik napisŏł blajsztiftym: „Ta dupa ze recepcyji dowo... kŏżdymu!”