Niy boli...

– Łobrōć sie Erna i seblykej batki!
– Niy, Jorguś, jŏ niy kca w dupa!
– Niy strachej sie dziołcha, niy bōj sie, to blank nic niy boli.
– A Rōłza gŏdała, iże to boli.
– Bo ta Rōłza sie festelnie fōmlowała i tyrpała sie, to możno i bolało.
– Jorguś... ale jŏ sie gańbia...
– Erna, nale przecamć znōmy sie już mocka lŏt... przecamć mie sie niy musisz gańbić Erna!
– Nō, tōż... nō... zawrzij łoczy Jorguś.
– Kurwa, kej zawrza ślypia, to niy trefia tam kaj mōm trefić...
– Jorguś, to weź to jakosik... inakszij!
– Inakszij, inakszij... Łozewrzij gymba. Weź to do gymby i społyknij! Dobra...
– Łykła...
– A terŏzki idź do wartyncimra, do poczykalni i rzyknij, coby wlazła nastympnŏ baba... Pierdolne babska! Jak łōne strachajōm sie tyj szczypiōnki na gripa! Ino pile, pile i pile...

Dorady dlô chopów...

Wiycie dlŏ chopōw mōm piyńć gryfnistych doradōw:
Festelnie ważne jes, coby być ze babōm, kerŏ czasym cosik uwarzi a tyż i drugda posprzōntŏ dōma.
Festelnie ważne, coby być ze babōm, na keryj mogesz spolygać, i kerŏ nigdy cie niy łocygani.
Festelnie ważne, coby być ze babōm ze ftorōm mogesz sie mocka pochichrać.
Festelnie ważne, coby być ze babōm moc wizgyrnōm we prykolu, i kerŏ jesce ku tymu jes rada być ze cia.
Festelnie ważne, nŏjważniyjsze, coby te śtyry baby blank sie niy znali !!!

Piestrzōnek...

Mosiek i Salcia trefiajōm sie we wywołanym kafyju.
– Nō ja! Miarkujm łōni, pōnie Mosiek, jŏ musza wōm na isto dać nazŏd tyn wasz piestrzónek zrynkowinowy, kerych łod wŏs panoczku dostała.
– A to po jakymu? – pytŏ Mosiek.
– Anō jŏ przaja inkszymu i niy moga łostać waszōm babōm. – łodrzykŏ Salcia.
– A ftōż tyż to je tym szczysnym wybrankym paniczko Salcia? – pytŏ Mosiek.
– A rzyknōm mi łōni, jake to tak prŏwdōm mŏ znaczyni dlŏ wŏs panoczku Mosiek? Niy kcecie cheba pōjść śniym na duaela, na „pojedynek”, prŏwda?
– Pōnbōczku brōń, kajtyż tam! Jŏ bych ino łōnymu kciŏł skalić tyn mōj... piestrzōnek!

Świynty Mikołôj...

Bōł telki jedyn siodłok, kery cichtowol krōliki, cigi, gansi, kury i take tam bele co. Łobsztalowŏł dlŏ jejigo dziecek Mikołŏja, i tyn – jak przinoleżi – miŏł gryfnŏ broda prziflostrowano na gymbie. Mikołoj prziszŏł, popytŏł, połozdŏwŏł wszyjskim gyszynki, ino jedyn bajtel ciyngiym siedziŏł we winklu przi dźwiyrzach i ślimtŏł.
– A cōż ty tak beczysz, tak ślimtŏsz choby nŏjynty – pyto sie tyn Mikołŏj. – Stało sie co, dostŏłeś za mało bōmbōnōw abo niy ta gracka, kerŏ kciŏłeś?
– Niy, niy świynty Mikołŏju, to ino skuli tego, iże mi żeście sōm blank podany do mojij kozy, co jōm tatulek musieli łōńskigo tydnia zatrzaś, bo ci już nōm blank mlyka niy dŏwała!!!

Riter...

Rōłzczasu jedzie se jedyn riter na kōniu, zaziyrŏ, a sam we łoddali – turm, takŏ srogachnŏ wiyża.
Nō, kej jes turm – medikuje tyn riter – to pewnikym bydzie jakosik gryfnŏ ksiynżnicka. Jak jŏ byda przejyżdżŏł to tyż łōna pewnikym wyjzdrzi bez łokno, a kej wyjdrzi tōż tyż pewnikym spytŏ:
– Sztramski riterze! A kaj to tyż jedziesz?
a jŏ łōnyj łodrzykna:
– Kaj jada, tam jada, nale podupczyć, to bych rŏd podupczōł.
Riter, festelnie rŏd ze swojigo plyjnu, chutnie, chyntliwie sztartnōł ku tyj wiyży. Jednakowōż, kej już przejyżdżŏł, ta ksiynżnicka niy wyjzdrzała bez łokno. Tyn riter napocznōł medikować:
– Pewnikym tyn mōj kōń niy za tela dobrze sie prezyntowŏł, a i pewnikym tyn mōj rynsztōnek tyż niy za tela blyskŏ, mechci sie.
Niy kciŏł ale przetyrmanić, popśnić tak gryfnego plyjnu, tōż tyż tyn riter wrōciōł sie nazŏd, coby jesce rōłz przejechać wele tyj wiyży. Wypucowŏł i uczosŏł kōnia, swoja zbrōja tyż wyglancowŏł i medikuje juzaś: Nō, terŏzki jak byda przejyżdżŏł kole tego turmu ta ksiynżnika na zicher kuknie bez łokno i spytŏ sie mie:
– Sztramski riterze! A kaj tyż to ty jedziesz?
a jŏ łōnyj wartko łodrzykna:
– Kaj jada, tam jada, ale podupczyć, to bych rŏd podupczōł!
Przejyżdżŏ wele wiyży i juzaś nic. Pewnikym fōrt i jednym ciyngym niy za tela dobrze sie prezyntuja – medikuje tyn riter. Zaciepnōł tōż tyn na tego swojigo kōnia zdōbnŏ płachta, sōm zamōntowŏł fyjderpusz do swojigo chelmiska, wziōn dugo lanca i medikuje: Nō, terŏzki już na zicher, kej byda przejyżdżŏł wele turmu, to ta ksiynżnicka wyjzdrzi ze tego łokna i spytŏ:
– Hej! Sztramski riterze! A kaj tyż to jedziesz?
a jŏ łōnyj łodrzykna wartko:
– Kaj jada, tam jada, ale podupczyć to bych rŏd podupczōł!
Przejyżdżŏ tyn riter kole tyj wiyży, ta ksiynżniczka wyglōndŏ ze tego łokna i libeźnie ku niymu gŏdŏ:
– Sztramski riterze! A podupczōł byś mie, ja?
A tyn riter na ro:
– Podupczōł, niy podupczōł, ale... kaj jŏ jada???

Sklinani...

Jedyn bajtel napocznł sklinać jak sto dioskōw. Wlazuje do izby mamulka i sie go pytŏ:
– A fto tyż cie, synecku, tak łoszkliwie naumiŏł sklinać, mogesz mi pedzieć?
– A ja, moga. To bōł świynty Mikołŏj.
– Świynty Mikołŏj?
– Ja, świynty Mikołŏj. Kej mi wrażowŏł we nocy gyszynki do fuzeklōw i prasknōł sie giyrōm ło szrank!

Hazok...

Procys we gyrichcie. Sōndca rzōńdzi ku łoskarżōnymu:
– Nō, tōż łōni prziznŏwajōm sie, iże nałōnczŏs gōnu (polowaniŏ) praskliście ze swojij flinty gojnego?
– Ja, ja... prziznŏwōm sie do tego!
– A możno majōm łōni cosik na usprawiydliwiyni, jakesik łokolicznōści łagodzōnce?
– Nōōō... możno to, iże tyn gojny mianowŏł sie: HAZOK!

Wercity szimel...

Rōłzczasu jedyn klasowy kamrat pedziŏł Hanyskowi, iże wypokopiōł fajnisty, wercity szimel na tryźniynie, na wymuszanie majoryntnych , dorósłych ludzi:
– Hanysku! Gŏdŏsz ino tela: „Znōm cŏłkŏ prŏwda” i kŏżdy dorōsły fimluje, gupieje, bo na zicher mŏ jakosik tajymnica, keryj niy kciŏłby ujawnić, ukŏzać... Łozgzukany stopierōńsko Hanysek uzdŏł, co wyprōbuje ta świyżo szafniyntŏ wiydza w dōma. Prziszŏł ku mamulce i pedziŏł:
– Znōm na isto cŏłkŏ porŏwda!
Erbnōł cŏłke 50 złociokōw.
Łocałbrowany pogzuł wartko ku łojcowi i tyż rzyknōł:
– Znōm cŏłko prŏwda!
Łod łojca erbnōł 100 złociokōw, ale pod warōnkym, iże niy rzyknie nic mamulce.
Łozkokocōny jesce barzij uzdŏł, co wyprōbuje tyn szimel na jakimsik cudzym. Trefiōła sie przileżitōść, kej briftryjger prziniōs poczta.
– Znōm cŏłkŏ prŏwda! – pedziŏł ze fałesznym uśmiychym Hanysek.
Briftryjgez zblŏd, zatym poczerwiyniŏł, ciepnōł brify na ziym, rozpostrził rynce i łozrzywniōnym głōsym wyszeptłŏł:
– Tōż synek, uściskej... tatulka!

Normalny...

– Nō, tōż sōm łōni już blank nōrmalny, zdrowy! – żygnŏ dochtōr psychijatiker swojigo pacijynta, ftory wylazuje już ze lazarytu po dugszyj kuracyji.
– Pewnikym radujōm sie łōni festelnie, prŏwda? – pytŏ jesce dochtōr.
– Eee, tam, pōnie dochtorze! Ze czego sie sam radować? Trzi lata tymu bōłech przecamć Napolyōnym a terŏzki jeżech już blank... nikim!

Briftryjger...

Maluśki Hanysek szeptłŏ swojimu tatulkowi do dakla:
– Tatulku! Jak mi dŏsz dziesiyńć złociokōw, to ci rzykna gynał, co nasz briftryjger gŏdŏ ku naszyj mamulce, kej ty jeżeś we robocie!
Łojciec wartko wyciōngŏ ze portmaneja 10 złociokōw i dowo je synkowi.
– Nō, tōż gŏdej co tyż to tyn briftryjger gŏdŏ naszyj mamulce!
– Anō... gŏdŏ: Dziyń dobry! Mōm dlŏ wŏs paniczko ... poczta!

Przi żynaczce...

Hochcajtfajer, wiesieli. Fortancer, wōdziryj prosi łorŏz bez cedzitko modego żynicha, pōna modego, coby wyrachowŏł trzi miana fyrm, we ftorych robi sie cygarety.
– Nō, Philip Morris, British Tobacco i jesce Scandinavian Tobacco. – wartko łodrzyknōł tyn mody.
– Nō, dobra. A terŏzki rzyknij mi chopie chocia trzi brōwary, ftore warzōm dobre piwo.
– A to je blank ajfach. – łodrzykŏ żynich. – Kōmpania Piwowarskŏ, Grupa Żywiec, Browar Perła...
– Gynał. Tōż tyż terŏzki chopie rzyknij mi miana trzech fyrmōw, ftore robiōm dobre szipy, dobre łopaty?
– Nōōō... niy mōm anōngu, na isto niy miarkuja!
– Widzōm łōni, moje wy wiesielne byzuchanty. Słepie, kurzi ale ło robocie to niy mŏ nŏjmyńszego anōngu!

Co gŏdŏł...

– Eee tam, trza bōło mojigo łojca suchać, jakech jesce bōł blank mody. Trza bōło. A jŏ ipta i gupielŏk blank niy suchŏłech...
– A cōż tyż to ci gŏdŏł tyn twōj łojciec?
– A pierōn go tam wiy! Przecamć gŏdōm, iżech go ci blank niy suchŏł!

Meter...

Wylazuje rōłzczasu jedyn policajt do roboty. Przed jejigo betōniŏkym widzi kamrata ze roboty, tyż policajta, kery łozciōngnōł bōł myjtermas (po gorolsku: metr krawiecki) na sztrece, na tretuarze i prōbuje na niym siednōńć. Prōbuje wzduż, prōbuje na przeczka, nic jednakowōż mu niy sztimuje. Podlazuje ku niymu kamrat i pytŏ:
– E, chopie, co ty robisz?
– Anō, wiysz, wczorej dostŏłech brif łod kamrata ze Warszawy. Pisŏł ci mi łōn, iże do roboty dojyżdżŏ... metrym. Blank ci niy poradza zmiarkować jakōż tyż to łōn robi?

Dwiōch kamratōw...

Trefiōło ci sie rółzczasu dwiōch kamratōw tela, co łoba byli guchami, takimi ci niymōłwami. Łorŏz jedyn śnich „wymigŏł” tymu drugimu, iże na drugi dziyń idzie na dwatydniowŏ terapijŏ, ftorŏ mŏ mu dozwolić na gŏdanie. Tyn drugi ale mu za tela niy uwiyrzōł. Po jakimsik tydniu spichli sie łoba juzaś i tyn piyrszy gŏdŏ tak, choby łod dzieciynstwa niy miŏł ze gŏdaniym żŏdnych problymōw.
– Te! Stary! A jakeś ty to zrobiōł? – migŏ palcyskōma tyn drugi.
– Anō, blank ajnfach. Poszŏłech do takigo łostrzodka.... ło, tam za winklym. Zabulōłech cosik wele siedym stōwek, to do kupy za kŏżdy dnioszek i... jak widzisz, już piyknie gŏdōm.
Połozprawiali jesce pŏra minutek i kŏżdy poszŏł we swoja zajta. Na drugi dziyń, tyn, kery jesce niy gŏdŏł, poszŏł do tego kanpszaftu ło ftorym mu kamrat łozprawiŏł. Wlazuje rajn, moderny szrajbtisz, szykownistŏ zekretarka, kerŏ po pobraniu łopłaty pokŏzała mu dźwiyrze wele. Tyn istny wlazuje rajn, trefiŏ na dugŏ siyń, na kōńcu ftoryj sōm juzaś dźwiyrze. Wlazuje przez nie a tu łorŏz łapie ci go dwiōm srogachnych nyjgrōw. Jedyn przikrymplowŏł ci go do stołka a drugi napoczyno go łod zadku dyupczyć swojim myjtrowym chnet ciulikym.
– AAAAAAAA! – drzi sie na cŏłki karpyntel tyn istny.
– Ja, ja... brawo! Dzisiŏj A, jutro B, a za tydziyń bydziesz gŏdŏł cŏłkimi zdaniōma – łodrzykŏ ty nujger.

Bandwurm...

Rōłzczasu jedna baba wypuściyła sie na szykownisty ausflug do Indiōw. Tam miała przileżitość łobejzdrzeć takigo ichniego „zaklinacza” szlangōw, kery grŏł jakosik melodyjŏ na piscŏłce a przed niym szpanowała sie i przeginała sie srogŏ krŏlewskŏ kobra. Baba dowiedziała sie, iże ta piscŏłka poradzi podniycić kŏżde podane na ta szlanga stworzyni. Wartko tōż tyż uzdała, co sie takŏ piscŏłka na szlag lajstnie, coby jōm wyprōbować we chałpie, bo jeji starymu jakosik tyn jego chopski interes ustŏł już sie sie szpanować, ustŏł fōngować jak przinoleżi. Tyn płanetnik, tyn zaklinŏcz festelnie ale sie tŏrżōł, jarmaczōł, ale kej szafnōł blank dobrŏ cyna, to zarŏzki niy ino skalōł babie ta piscŏłka, ale nauczōł tyż ta baba grać włŏściwŏ melodyjŏ.
Baba wrōciyła sie do dōm we pojstrzodku nocy. Blank cichuśko wlazła do izby i łoboczōła, iże tyn jeji chop śpi. Niy cuciōła ci go ino wyjmła ta swoja piscŏłka i napoczła cichuśko na łōnyj grać. Po jakisik kwilce sztepdeka dyrgła, a zatym napoczła sie po maluśku, opaternie unōsić, sztrekować corŏzki wyżij i kolybać sie na wszyjske zajty. Po jakimsik czasie baba niy strzimała, niy zdziyrżōła, ustała grać, ściepła prziłodziynie, serwała ze tego chopa ta sztepdeka i uwidziała naszpanowanygo, chne myjtrowygo... bandwurma (tasiymca).

U dyrechtora...

Rōłzczasu jednymu dyrechtorowi potrza bóło nowygo arbaitera, pracōwnika. Kŏzŏł dać anónza do cajtōngōw a jejigo ludzie skorzij przeygzaminiyrōwali kŏżdego, ftory sie głōsiōł. Łostało łōnych, tych ci nŏjlepszyjszych – śtyruch. Nale tak prŏwdōm tego na zicher nŏjlepszyjszego uzdŏł dyrechtor przeygzaminiyrōwać sōm perzōłnlich. Zawołŏł tōż tyż łōnych do swojigo kabinytu, Uściylczł łōnych wele siebie i napocznōł sie jich ło bele co pytać. Piyrszego spytŏł tak:
– Co, poduk wŏs panoczku, jes nŏjgibciyjsze we świycie?
Tyn istny pomedikowŏł ździebko i gŏdŏ:
– To pewnikym jes.... pomyślónek, myśl. Przeca nic łōnyj niy poprzydzŏ, tyn pomyślōnek ganc ajfach już je!
– Nō, gynał – łodrzykŏ zadowolniōny dyrechtor i zarŏzki swrocŏ sie ku drugimu ze tym samym pytaniym:
– A mie sie zdo, co myrgniyńcie łokym – łodrzykŏ kandidat na byamtra. – Myrgŏ sie przecamć łokym bez cŏłki czŏs a bali tego czowiek ani niy zmiarkuje.
– Bardza dobrze – gŏdŏ dyrechtor i pytŏ zarŏzki trzecigo chopa ło te same.
Tyn miŏł wiyncyj czasu niźli te przed niym, tōż tyż narychtowŏł sie dugszŏ łodpowiydź:
– Nō, tōż tak. W chałpie mojigo łojca, kej sie wylejzie na dwōr przed chałupa, je srogi mur. Jes ci na niym knefel i kej sie go druknie, to we tym łoka mrziku zaszaltruje sie światło we cŏłkij dziydzinie, we cŏłkim posiedle. Tōż tyż mienia, iże niy ma nic gibciyjszego łod zaszaltrowania światła.
– Czyście, piyknie ‘eście to panoczku wyeklerowali łodrzyknōł dyrechtor i pytŏ łostatnigo, szczwŏrtego frica.
– Poduk mie panoczku, nŏjgibciyjszy je... drabszajs, znaczy sraczka.
– Co? Jakōż to? – pytŏ zadziwany dyrechtor.
– Ruła, pokōj panoczku, już tuplikuja. Widzōm łōni dyrechtorze, łōnegdaj źlech sie poczuł i wartko kacnōłech sie, pogzułech ku haźlikowi. Ale nimech sie spobōg, nimech sie pomyślŏł, niemech myrgnōł łokym, nimech zaszaltrowŏł światło... zesrŏłech sie we galoty!

Ło czym łozprawiajōm...

Mody karlus sie łożyniōł. Jednakowōż zarŏzki po żyniaczce do niczego niy doszło... niy dupnół sie, niy podubczōł włōśnyj baby. Na łostatku poszŏł do swojigo szwigerfatra i napoczynŏ wajać:
– Wiedzōm łóni, mój świekrze, joch już jes trzeci dziyń po żyniaczce a waszŏ cera mie ani do prykola niy wpuszczŏ.
– Wiysz synek, mie niy lza ło tym gŏdać ale rzykna to mojij babie, coby łóna pogŏdała ze swojōm cerōm... przecamć to baby...
Szwigermuter, mamulka, kej jōm chop poprosiōł łozprawiŏ na łosōbnōści ze swojōm cerzickōm:
– Suchejk ino! Czamu niy dowosz dupy swojimu chopowi?
– Mamulko! Bo łōn myśli, iżech jŏ je jōngferōm... dziywicōm. A jŏch miała jednego karlusa, drugigo, trzecigo...
– Nō wiysz gupiŏ cipo. Niy miarkujesz, co mŏsz robić? Przecamć twōj tatulek tyż tak myślŏł, iżech jŏ bōła jōngferōm, a joch tyż miała jednego dupczoka, drugigo, trzecigo...
Bez tyn czŏs szwigerfater podsuchowŏł, a jejigo ziynciōszka mory bierōm i pytŏ:
– Nō, i co, nō i co?
Ło czym łōne łozprawiajm?
– Synek! ło czym, ło czym... a ło czym mogōm łozprawiać dwie kurwy!

Jurista....

Rōłzczasnu na przijyńciu, na takij szykownyj biysiadzie trefiōł sie jedyn dochtōr ze juristōm, wywołanym anwalterym. Dochtōr skōnany, blank kaput na porzōnd stŏwianymi pytaniōma byzuchantōw ło roztomajte zdrōwotne zachy, podlazuje ku tymu anwalterowi, ku tymu juriście, ftory bawi sie we nŏjlepszyjsze bez namolnych i dociyrnych gōści biysiady.
– Jak ty to chopie robisz, iże żŏdyn niy kce wykorzystać przileżitōści, coby dostać łod cia darmōwŏ dorada prŏwnŏ?
– Anō, wiysz! Wszyjscy ustali mie napasztować, nastować, kej po takich łozprŏwkach kajsik na impryzie, napocznōłech łōnym posywać rechnōngi za porady prawne. Sprōbuj tyż tak zrobić.
Na drugi dziyń tyn dochtōr wybiyrŏł sie na poczta, coby poswać rechnōngi tym istnym, kerzy go wczorej nagabowali.
– Yntlich na isto ustanōm ci łŏni mie mynczyć, tropić! – pomyślŏł tyn dochtōr.
Nŏjprzodzij ale kukōł do swojij brifkastli, a tam... znod rechnōng łod tego swojigo kamrata kuristy!

Przipierdolōł sie...

– Wybŏczōm mi łōni, ale po jakymu tyn psiok niy je na hōndelajnie?
– Bo to niy ma mōj psiok!
– Jakōż to niy wasz pies, panoczku?
– Bo niy mōj, i tela!
– Przecam gynał widza, co to jes wasz psiok!
– Niy, niy mōj!
– Nie? To przyjńdōm łōni na drugo zajta hulicy!
Tyn istny przelazuje... psiok za niym...
– I co? Poszŏł za wami panoczku! To wasz psiok!
– To niy ma mōj pies, i tela!
– To przyjńdōm łōni jesce rōłz na drugŏ zajta hulicy!
Tyn istny przelazuje.... psiok za niym...
– Tyn psiok wszandy za wami panoczku deptŏ, niy skminicie mie panoczku – to wasz pies!
– Suchejcie ino! Łōn sie przipierdolōł dŏ mie gynał jak wy panoczku!