Śpiywōmy...

Trefiōło sie kesik dwóch sznapskamratōw i napoczynajm gŏdka:
– Kaj idziesz chopie?
– Anŏ, ida na prōba chōru.
– A to co wa tam na tyj prōbie robicie?
– Nō, szkacymy, grmy we karty, słepiymy gorzŏła i piwo...
– Nō, tōż kej wy tak na isto śpiywŏcie?
– Aaaa, to dziepiyro jak wrŏcōmy do dōm, to śpiywōmy... la, la, la, la, la....

Gryjfini...

Rōłzczasu przikludziōła sie po wywczasach nazŏd do dōm jedna gryfini, nō tōż tyż jeji chop, grof, uzdŏł, co zrobiōm se take maluśke dupczynie. Narychtowŏł ci łōn wieczerzŏ, zbajstlowŏł wszyjsko, coby bóła gryfnŏ launa i dziynka tymu wylandowali wrōłz we prykolu. Jejich sużōncy, Hanys, stanōł wele prykola ze kandylaberym (to taki lojchter na patyku). Tyn grof robi, co poradzi, myrdŏ tam tym swojim ciulikym, aże myrdŏ, ale ta gryjfini sztyjc i jednym ciyngym kryńci kicholym, iże grof to wszyjsko robi niy tak jak potrza. Łozgorszōł sie, łozeźlōł i prōbuje jesce rōłz, i jesce... inakszij. Ale tyj gryjfini nic a nic to niy klapuje, nic łōnyj to niy sztimuje... niy ma łōna z tego dupczyniŏ rada. Na łostatku tyn usiotany już grof ściyk sie jak sto dioskōw, wstowo ze tego prykola i biere łod tego swojigo sużōncygo tyn kandylaber i kŏże tymu Hanysowi wygōdzić tyj gryjfini. Hanys fuknōł rŏd do prykola i już po łoka mrziku gryjfini stynkŏ jak nŏjyntŏ ze gyfilu i błōgōści. Na to tyn snerwowany grof wrzescy:
– Widzisz łochyntolu! Tak trza dziyrżić tyn kandylaber! Dzisz jak to sie robi?

Biŏły pulwer....

Rōłzczasu jedyn łojciec podejzdrzywŏł swojigo synka ło to, iże łōn ćpŏ. Kejsik tyż tyn synek wrŏcŏ we nocy do dōm i wartko kładzie sie spać. Łojciec wstowo i kabzuje jejigo szaket i galoty i... znŏd tytecka ze biŏłym pulwrym. Biere ta tytecka, tyn maluśki bŏjtlik i depce śniym do badycimra. Łodmiyrzŏ jedna piska, wdychnōł i... cosik mu pojaśniało, śćmiōło sie i nic... Hmmm... wdychnōł drugŏ piska do kichola i... juzaś pojaśniało, pociymniało i dalszij nic. Polekuśku napoczynŏ sie chop sztresōwać, aufryjgować ale wali jesce rōłz do łobiōch dziurek we kicholu. I juzaś mu pojaśniało, śćmiōło sie i dalszij... nic.
Łorŏz słyszy klupanie na dźwiyrze badycimra i głōs jejigo staryj:
– Te! Chopie! A co ty tam tak dugo robisz?
– Anō, golã sie!
– Kurwa! Trzeci dziyń?!

Jǒ sie niy strachōm...

Rōłzczasu zicli sie we szynku dwa sznapskamraty, słepiōm piwo i – jak to zawdy naprańce – łozprawiajōm:
– Jak jǒ sie napiera, to sie blank nikogo niy boja, nikogo sie niy lynkōm! – rzóńdzi jedyn śnich.
– He, he bali i włōśnyj baby?
– Niyy... nō, tak festelnie toch sie jeszcze nigdy niy naprǒł!

Zojla...

Trefiōłech ci mojigo kamrata Bruna, kiery miŏł na czole ojla jak apluzina, tela co barzij kalnŏ.
– Co ci to Bruno – pytōm sie go gryfnie. – Prasknōł cie fto bez łeb aboś bez cufal kopyrtka na palica zrobiōł?
– Eee tam, żŏdyn mie niy piznōł, żŏdyn by sie cheba niy łopowożōł, kiej ujzdrzi takigo srogigo chopa – pado Bruno.
– Nale, przeca widza iżeś kajsik tym łebym musiŏł prasknōńć, bo ze samości ci tak dupnŏ ojla niy wyfukła przecamć, pra?
– No, ze samości to niy, ino ze lichego weźroku i skuli tego co mōmy wiesna.
– Niy poradza spokopić co mŏ ślepota ze wiesnōm do kupy – padōm ci do kamrata.
– Anō, to bōło ganc ajnfach. Ida sztrekōm kole Parku Kultury we Chorzowie a sam ze naprzeciwka idzie dziołcha. Co jŏ gŏdōm dziołcha? Claudia Schiffer, ino... niy takŏ starŏ. Wosy czŏrne, nogi duge aże do samyj ziymi, wszyjsko co przinŏleżi, i przed sia, i za sia, łogiby choby dwa maluśkie pecynki chleba, dychanie, kierego sie niy idzie ani we śniku forsztelować. Łopŏlōnŏ, wōniōncŏ parfinami nikiej cŏłki zŏgōnek kwiŏtkōw. Nō, gŏdōm ci Ojgyn, łobrŏzek na szłapach abo baba knipsniyntŏ we plajboju. Kiejech jōm ujzdrzŏł, tōż tak ci mie chyciyło, iżech niy poradziōł ślypiōw lod łōnyj łoderwać. Gawca ci sie, ażech sie blank do zadku łobzwyrtŏł, i anich sie pozdŏł, kiejech prasknōł pycholym we zojla, we słup na anōnzy.

Chop i baba...

Richticzny chop bez baby, to jes ci jak pies bez błechōw, bez skoczkōw – bezmać dŏ sie żyć, ale stopierōńsko nudno, ciōngnie sie jak cuch po galotach.

Baba juzaś bez chopa, to jak błecha, skoczka bez psa – żyć procno a i użrić niy ma kogo!

Weteryniŏrz...

Rŏłzczasu jedna dochtōrka niy poradziōła usnōńć – przitrefiōło sie łōnyj, iże filip (rozum) ringuje sie ze sumniyniym.
Sumniynie: Niy idzie usnōńć spokōjnie, blank ajnfach, kej sie zdradziōło już na isto swojigo chopecka.
Filip: A po jakiymu niy? Eźli twōj chop jes sztyjc i jednym ciyngym zajimany, niy mŏ blank czasu na zeks, bo fōrt bakŏ – to przecamć i świyntŏ by ulygła. Na isto blank dobrze ‘eś zrobiōła... Nynej se spokōjnie... nynej... nynej...
Sumniynie: Ja, ale zdrada zdradzie niyrōwnŏ! Dupczyć sie ze pacijyntym – to przecamć naruszynie „etyki lekarskij”!
Filip: Jaaa? A spōmnij se swoja profesōrka ze polikliniki. Łōna rygularni śpi ze swojimi pacijyntōma i wszyjske sōm zadowolniōne, wszyjskim jes dobrze...
Sumniynie ucichło. Dochtōrka polekuśku napocznŏ nynać...
Łorŏz te jeji sumniynie łodzywŏ sie cichuśkim głōsym:
Nŏ, ale ta profesōrka... niy ma wteryniŏrzym!

Lepszij...

Zima. Alpy. Spad narciarski. Jedyn istny sztartnōł ze gōry, łodbijŏ sie kijkōma i gzuje jak atōmbōmba. Łorŏz hopsnōł, podskoknōł na srogachnym hopsrze, łobrŏcŏ go tak naobkoło, leci, przekopyrtnōł sie i we kurzawie śniyga piere ło strom. Kijki we jedna zajta, sznyjkufy we drugŏ, tyn istny łozwalōny, scharatany, zymbiska wypraskniōne, kwia ciurlikŏ mu sie ze kichola, szłapy poskrōncane we dziwoczny szimel.
Łotwiyrŏ tyn istny przimulōne ślypia, wciōngŏ friszny zimowy luft i rzōńdzi:
– I chuj z tym... tak by tak lepszij niźli we robocie!

Juzaś niy nastykło...

Rōłzczasu na łodwieczerz ōłberlojtnant Gizdōń trefił sie we restaurancie ze swojim szefym ōłberstym Dupōniym.
– Pōnie ōłberlojtnancie – pedziŏł ōłbest – widza, iże pōn sztyjc i jednym ciyngym łamzi po restaurantach. Chnetki kŏżdydziyń. Mie to zawdy na to niy nastyknie pijyndzy...
– A co łŏni, panie ōłberst robiōm ze swojim gyhaltym?
– Jŏ wszyjsko łoddŏwōm mojij babie, a łōna mi na roztomajte hopsy i zojfgylagi niy kce dŏwać pijyndzy...
– Nō, bo niy poradzicie, pōnie ōłberst, postympōwać ze kobiytōma. Kej łōna niy kce dać pijyndzy, to podyjńdōm łōni ku nij łod zadku, dadzōm kusika we kark i opaternie weznōm jōm we ramiōna. Na zicher wōm niyskorzij dŏ pijōndze!
Pōn ōłberst wrŏcŏ do dōm, robi tak, jak mu przikŏzŏł jejigo ōłberlojtnant... podlazuje ku swojij babeczce, łobjimŏł ci jōm i dŏł kusika we hals. Baba tego ōłbersta przeciōngła sie ze gyfilym i błōgościōm i po cichuśku napoczła szeptłać ku niymu”
– A cōż tyż to? Juzaś skōnczyli sie wōm ōłberlyjtnancie pijōndze, ja?

Mody pōn...

Rōłzczasu we maluśkij miyścinie policajt zahaltowŏł motorfarera, modego motorcyklŏrza, ftory gzuł stopierōńsko gōwnōm drōgōm.
– Ale, ale... pōnie wachmajster, jŏ to moga zarŏzki wytuplikować – gŏdŏ tyn istny.
– Cicho mi sam! – ciepnōł policajt. – Zamiyrzōm łochłōdzić wasz tympyramynt we hereszcie, podwiyl niy wrōci nazŏd kōmandant.
– Ale, pōnie wachmajster, jŏch ino kciŏł pedzieć, iże...
– A jŏch rzyknōł, iże mŏ być cicho! Idziecie panoczku do heresztu!
Pŏrã godzinōw niyskorzij policajt kuknōł celi i pedziŏł ze rułōm:
– Mŏcie panoczku mazel dzisiŏj, nasz kōmandant jes terŏzki na ślubie swojij cery. Na zicher bydzie miŏł dobrŏ launa, kej wrōci.
– Nō, niych łōni, panie wachmajster , na to niy rachujōm. – łodrzyknōł tyn heresztant. – Jŏch jes... panym modym!

Już przilazła...

Rōłzczasu przikulwitała sie do pomiyszkaniŏ Hanyska jejigo rechtōrka i skarguje sie jejigo łojcu:
– Wasz synek panoczku we łodpowiydzi na moja uwŏga pod jejigo adresōm przi cŏłkij klasie pedziŏł, iże łōn mie przedupczy!
– Nōōō, zarŏzki sie śniym łozprawia – pedziŏł łojcie i podlŏz ci wartko ku łozewrzitymu łoknu.
– Hanyskuuu! Powadziōłeś sie dzisiŏj ze swojōm rechtōrkōm?
– Nōōō... tak sie jakoś przitrefiōło tatulku.
– I łobiecŏłeś, co jōm przedupczysz, ja?
– Nō ja...
– Nō, to po jakymu szwyndrŏsz sie, szlajŏsz sie po hulicy? Pōdź do dōm... łōna już przilazła!

Byda mŏrtwy...

Rōłzczasu policajt zahaltowŏł jednego frica za przekrōczyni wartkōści na drōdze. Kej podlazuje ku autokowi, uwidziŏł, iże tyn istny jes ci festelnie snerwowany.
– Dobry wieczōr panoczku! A wiedzōm łōni po jakiymu żech wŏs sam zahaltowŏł?
– Ja, ja pōnie włŏdzo... Za to, iżech przekrōczōł pryntkość ale to dō mie jes sprawa życiŏ i śmiyrci!
– Ja? A po jakiymu?
– Blank sagŏ baba czekŏ na mie dōma!
– Niy poradza spokopić, po jakymu miała to by być sprawa życiŏ i śmiyrci?
– Jak jŏ dochklechtōm sie do chałpy przed mojōm babōm... byda mŏrtwy!

Kurwa śleciała...

Starka kulǒ piyrōgi, łorǒz śleciǒł jij jedyn surowy na ziym:
– Kurwa!
Maluśki Hanysek pytǒ:
– Starecko, a co to znaczy kurwa?
– Eeee, to taki piyrōżek.
Hanysek poszǒł na wiyrch i słyszy, iże jego mamulka i tatulek sie stopierōńsko wadzōm. Łojciec gǒdǒ do mamulki:
– Ty suko diosecko!
– Tatulku! A co to znaczy suka?
– Eee, to takǒ miyłŏ perzōłna.
Hanysek ślazuje na dōł ku starce, a łōnyj juzaś śleciǒł surowy piyrōżek na dyliny. Tōż tyż terǒzki Hanysek rzōńdzi na to:
– Suko! Kurwa ci na dyliny śleciała!

Niy moja miara...

Baba gǒdǒ do swojigo chopa:
– Wiysz? Dzisiǒj mi sie poszczyńściōło! Ida wele hasiokōw, zaziyrōm a tam pǒra gryfnych szczewikōw styrcy. A jake szykowne! Pasuja – moja miara.
Na to chop:
– Jaaa... miałaś mazel, podarziło ci sie...
Po pǒruch dniach baba juzaś gǒdǒ do swojigo chopa:
– Suchej ino! Ida ku dōmowi, a u nǒs na łogrodzyniu przi naszym auffarcie wisi pelcmantel ze nercōw (norek). Pasuja – moja miara!
Chop kryńci gowōm ze pōdziwym:
– Szczysnǒ baba ze cia. A jǒ – kuknij ino – niy miarkuja po jakimu takigo szczyńściǒ ale niy mōm. Wystǒw se, forszteluj sie, wrażuja graca pod zegōwek, wyciōngōm farbiste batki, pasuja i kurwa... niy moja miara!

Nōmerek...

Wlazuje zwiykowany starzik do burdelu. Gryfnŏ izba choby we knapszafcie. Na jego widok sztartła jedna z dziołchōw, kiere tam robiyli. Gryfnie kolybała łogibami i podlazuje ku starzikowi. Ze jeji gymbulki choby dych amylokowygo łodświyżacza luftu, dobywǒ sie pytani:
– Nōmerek? Gibki nōmerek, ja?
– Ło do sto pierōnōw! Do zymboka – nōmerek, do dochtora łod rojmatyki – nōmerek, do dochtora lód hercklekotōw nōmerek, ale coby do kurwy nōmerek, to już za tela!

Bōnclok...

Ida sie bez ta naszǒ siyń a sam lejzie Jōzik z dupnōm ojlōm na gowie.
– Co ci jes Jōłzel? Fto ci tako buła przirychtowǒł ?
– Wiysz, Ojgyn, miǒłech ci tyn mōj gyburstak i trochach ze mojimi kamratōma pochlistǒł. Zatym, deczko niyskorzij, przikwanckǒłech sie do dōm, a we siyni ćma nikiej u nyjgra w dupie i takech sie zamamlasiōł, iżech cǒłke śtyry godziny medikowǒł: przeca jǒ wiym, iże stoja przed mojimi dźwiyrzami... ino sōm niy poradza zmiarkować, czych jes jesce we siyni, eźli już we antryju ?
– I łod tego mǒsz ta buła na czole ?
– Niy, ino łod tego, iże mie moja starǒ chlistła maślōnkōm !
– Maślōnkōm? Naszōm kiszkōm? I łod tyj maślōnki mǒsz tyn kalniok i ta ojla?
– Nō ja... Ino żech ci niy pedziǒł, iże ta maślōnka bōła we bōncloku!

Dupa reskyruje...

Tyż tak jakosik na wiesna powadziyli sie festelnie wszyjskie tajle cowieka. Niy poradziyli przijńść dran, fto tak na sito wszyjskim reskiyruje.
– Przeca to jes klar, iże jǒ – mrōnknōł filip. – Jǒ to wszycka ruguja, łobadōm.
– Belafastry, plytnie! – szprajcli grace. – My sam na isto robiymy nǒjwiyncyj, zarǒbiōmy, przismycymy do dōm geltak...
– A, kaj tam – westchnyli szłapy. – Przeca to my tu reskiyrujymy, uzdowōmy kaj pōjńdymy, we jakim kiyrōnku i tam tyż zawdy kroczōmy.
– A psinco prǒwda! – łodezwali sie ślypia. – My sam sōm szefōma, my ino wszyjsko poradzymy ujzdrzić i tak po prǒwdzie nic nōm niy sorknie, niy śmietnie ze weźroku.
– To wszyjsko gōwno prǒwda – rzykła na to trǒwnica. – To jǒ sam byda na zicher sprawiǒła, regirowała, bo jǒ wyrǒbiōm wōm wszyjskim enyrgiǒ, procnie bakōm i wszyjsko, co wećkocie – trǒwiã. Bezy mie padniecie jak sznity na asfaldzie...
– O niy! Jǒ sam byda na isto szefym – nǒgle łodezwała sie dupa, kierǒ do terozka blank nic niy gǒdała. – Pedziałach, i tela!
Śmiych ci sie zrobiōł taki, iże cǒłke ciało niy poradziyło sie do kupy pozbiyrać, niy poradziōło ze tego chichranio przijńść do sia.
– Nō, tōż dobra – łodpedziała na te chichry rzić. – Kiej tak, kiej sie wōm to niy zdǒ, to bydzie sztrejk i tela!
Nō, i tyż ci ta rzić ustała robić, co dō nij przinoleżało. Śleciało pǒrã godzin. Filipa chyciōł fiber, dostǒł gorōnczki. Grace blank łoklapnyli. Szłapy zegli sie we kolanach. Gały wylejźli cǒłkiym na wiyrch. Trownica napoczła belować i blank łobaniała ze wysiyłku, ze ansztryngowaniǒ sie. Warto tyż wszyjskie sie dogǒdali i rozmōwiyli. Nǒjważniyszym, znacy szefym łostała DUPA!
Bo, moji roztomiyli. Tak to już na tym świycie jes, iże na isto tyn ino moge być szefym, co gōwno robi! Prǒwda? Miarkujecie to? Pewnikiym miarkujecie!

I juzaś baba u dochtora...

Przilazuje baba do dochtora i rzōńdzi:
– Panie dochtōr, mōm srogi problym, jǒ mōm za sroge potrzyby zeksualne...
– To wydadzōm sie łōni paniczko.
– Jǒ już jeżech wydanǒ, mōm już chopa...
– Tōż znǒjdōm se łōni jakigosik kōchanka, kōnkubynta.
– Tyż już mōm, panie dochtorze.
– To weznōm sie łōni drugigo...
– Mōm i drugigo, i trzecigo i... jesce inkszych śtyruch...
– Hmmm, zdǒ mi sie, iżeście paniczko na richtik sōm niymocnǒ... chorǒ...
– Panie dochtorze roztomiyły, dadzōm mi to łōni, panie dochtorze, na piśmie, bo mōj stary sztyjc i jednym ciyngym gǒdǒ mi coch jes stopierōńskǒ... kurwa!

Zarǒzki wyjmna...

Z rańca, ło szaroku, po stopierōńskij impryzie, jedyn istny cuci sie ze śniku i czuje, co wele niygo leży dziołcha. Bez pǒra minutek ształnuje, szpekuluje i zatym napoczynǒ sie dobiyrać do tyj dziołchy. Po jakisik kwilce dupczyniǒ chop łotwiyrǒ ślypia i wystrachany jak sto dioskōw wrzescy:
– Ło kurwa! Aleś ty dziołcha jes żadnǒ!
Dziołcha deczko spłōszōnǒ po cichuśku sie pytǒ:
– Richtik karlusie niy ma wy mie nic gryfnego?
– Jes, jes... ale za kwilka to wyjmna!

Tyj we tytce...

Po łostryj balandze ze słepaniym gorzǒły i babsko-chopskimi „balytōma”, jedyn istny cuci sie ło rozwidnioku we blank cudzym prykolu. Wele niygo śpi żadne, łobmierzłe, rube babsko i festelnie charcy. Tyn istny dźwigǒ sztepdeka i zamiyrǒ ze yjkelhaftym, ze stopierōńskim łobrzidzyniym... wszyjsko ufifrane kwiōm...
Rǒd niy rǒd tyn istny sztrekuje sie, wstowo i kulwitǒ sie do badycimra. Zapǒlǒ światło, stowo przed zdrzadłym i ze srogachnym przerażyniym i twōgōm widzi, iże wystowo mu ze gymby, zablindowany miyndzy zymbolami sznōrek.
– Ło mōj ty Pōnbǒczku! – mamrǒ pod fusiskym tyn istny. – Kciyj chocia tela sprǒwić, coby to bōł tyj... ekspresowy!

Prima Aprilis...

Stary Achim Bregula nynǒł se kiejsik ze swojōm starōm na prykolu. Narǒzki szteruje jōm we nocy, tyrpie, tyrpie i tak rzōńdzi:
– Hyjdla, a zwyrtnij sie kuciapkōm ździebko ku mie (wiycie ło czym jǒ gǒdōm)!
– Achimku, mōj ty roztomiyły, byś ty kciǒł mi dzisiǒj przoć? Bōłbyś taki chocia rōłz do roka dobry dlō mie i mie przedupczōł?
– Niyyyy.... – łodrzykǒ Achim – dzisiǒj jes przeca prima aprilis... a jǒ ino kca, cobyś drzistała na ściana a niy na mie !