Blank nowy kapelōnek...

We jednyj parafiji pokŏzŏł sie nowy kapelōnek. Farorz mu sie dyszkretnie przipatrŏwŏł, jak tyż to łōn sie sprawuje we suchatelnicy nałōnczŏs spōwiydzi. I cosik mu sie niy spodobało i uzdŏł, co przijzdrzi mu sie bliżyj. Wrył sie do kupy śniym do suchatelnicy nałōnczŏs spowiydzi, coby lepszij wszyjsko łobadać. Na fajrant poprosiōł go na bok, siednōł sie i napocznōł eklerować:
– Zicnij se chopie wygōdnie i skrziżuj swoje grace na piyrsi.
Mody kapelōnek tak zrobiōł.
– Terŏzki prziłōż gorzść do brody i napocznij jōm letko pociyrać.
Mody tyż tak zrobiōł.
– Nō, a terŏzki dej pozōr, bo bydzie ważny mōmynt. Rzyknij za mnōm: „Ja, ja miarkuja, gŏdej dalszij mōj synu, miarkuja, miarkuja, i co wtynczŏs czułeś?”
Co farorz przikŏzŏł, mody kapelōnek uczyniōł.
– Nō, i jak ci sie to chopie podŏbŏ?
– Nó, blank dobrze, blank do porzōndku... OK...
– Nō i dzisz chopie, niy lepszij bōłoby nŏjprzodzij tak sprōbować miasto siedzieć łokrŏkym, praskać sie we huda przi chnet kŏżdym zdaniu i wrzesceć na cŏłki karpyntel: Niy pierdol! Ale jajca! Gŏdej, co bōło dalszij!!!

Ecik we prykolu...

Ecik wyrŏbiŏ we prykolu ze starōm łod Masztalskigo. Łorŏz słychać klucz we zōmku we dźwiyrzach.
– Ło sto pierōnōw, to na zicher mōj chop! – wrzescy Masztalskŏ.
Ecik wypolōł blank sagi ze tego prykola i chytŏ wartko swoje łachy. Niy zdōnżōł sie łoblyc, bo nŏgle do izby wlŏz Masztalski. Kej uwidziŏł sagigo Ecika rzōńdzi:
– Ecik! Joch cie zawdy miŏł za kamrata. A ty terŏzki ze mojōm starōm... Terŏzki to cie kurwa zatrzasna.
Masztalski siōngŏ po siykyra. Ecik śmiatŏ na balkōn i zaziyrŏ na dōł a sam ci aże dziesiyńć sztokōw do ziymi. Medikuje, cōż tyż to mu potrza zrobić. Łorŏz jakisik głōs łodzywŏ sie ze niyba:
– Ecik! A pierdnij ty nŏjmocnij jak ino poradzisz. Tyn betōniŏk sie zbuli a ty ślecisz na ziym bez zgłōby.
Ecik zaprził sie stopierōńsko i pierdnōł jak sto dioskōw. I richtik tyn betōniŏk napocznōł sie bulić a Ecik zacznōł ślatywać na dōł.
Łorŏz Ecik czuje, iże ftosik go targŏ za ramiy.
– Panie Ecik! Niy dosik wōm, iże śpicie na zebraniu, to jesce pierdzicie jak nŏjynty!

Nocnŏ szychta...

Chop wrŏcŏ ło szaroku, tak kole szōstyj do dōm. Łotwiyrŏ dźwiyrze, wlazuje rajn i łorŏz erbnōł fanga nudlkulōm bez łeb. Prasknōł na ziym i leży choby mŏrtwy. Jego baba tak zaziyrŏ na niygo... kukŏ...... I łorŏz ci łōna doznŏwŏ łobjawiyniŏ... praskła na kolańska i napoczynŏ tego swojigo chopeczka tulić i ślimtŏ ku tymu:
– Jezderkusie! Jorguś... Jorguś żyjesz? Wybŏcz mi chopeczku! Joch blank zapōmniała, iżeś tym miŏł dzisiŏj... nocnŏ szychta!

To ino katoliki...

Rōłzczasu jedyn niyznŏbōg, znaczy atyjista po umrziciu trefiōł do piykła. Kej ino tam wlŏz, zarŏzki napocznōł sie łopytować dziobła:
– A ryknijcie mi ino dzioble, jak sam tak na isto jes?
– Anō, wiedzōm łōni, niy ma sie czego strachać, niy ma sie czego bŏć, bo samtukej jes na isto fajniście. Pōdź symnōm, to ci wszyjsko pokŏża.
Przelazujōm bez siyń, bez taki srogi koridŏrz i mijajōm roztomajte kina, restauranty, kafyje, puby, pufy, tyjatry i... co tam jesce. Nō, ajfachowe „życie jak w Madrycie”. Dlŏ kŏżdego cosik gryfnego. Tyn niyznŏbōg jes już chnet do łostatka przekabacōny, iże sam mu bydzie lepszij jak na ziymi, kej łorŏz widzi łozewrzite dźwiyrze a za niymi ściana łognia i przitulmiōne, zdŏwiōne wrzeski ludzi...
– A to co juzaś, dzioble? – pytŏ sie dziobła. – Miało przecamć być tak szykownie...
– Eeee tam, niy nerwuj sie! To ino katoliki... Jak se to wypokopiyli, tak tyż majōm!

Hobby, znaczy ptŏk...

Rōłzczasu przilazuje jedyn istny do dochtora i rzykŏ:
– Pŏnie dochtorze! Niych mi łōni spōmogōm, bo jŏ mōm ciulik ło apluzinowyj farbie.
– Seblyccie panoczku galoty! – pedziŏł dochtōr.
Zatym łobadŏł chopa, łobejzdrzŏł gynał tyn ciulik i spomiarkowŏł, iże chop blank niy scyganiōł i napocznōł zuchtać, sznupać za tym kaj tyż leżi prziczyna tego cusztandu.
– Wiedzōm łōni panoczku, to festelnie dziwoki cufal. Ale przitrefiŏ sie łōn ludziōm, ftorzi żyjōm we stŏłym sztresie. Jak wōm sie panoczku wiydzie we robocie?
– Wyciepli mie na zbity pychol jakesik szejść miesiyncy tymu nazŏd.
– Aaa, to pewnikym skuli tego! Stōnd srogi sztres i apluzinowŏ farba ciulika.
– Niy, niy! Mōj szef kŏzŏł mi bakać 20-30 godzinōw i na łostatku wyciep mie bez słōwecka... Alech znod nowŏ robota, kaj sōm sie uzdowōm godziny. Bulōm mi za to dwa razy tela, co skorzij we staryj robocie, a mōj nowy szef jes... zuper!
– Hmm... a jak tam u wŏs panoczku w dōma? – pytŏ dalszij dochtōr.
– Nōōō... łoziym miesiyncy tymu nazod wziōnech ze mojōm starōm szajdōng.
– To możno skuli tego tyn sztres?
– Niyyy, bez lata suchŏłech mojij kwiōnkliwyj i zmierzłyj baby, i terŏzki jeżech stopierōńsko rŏd, co sie wykludziōła fōrt łodymie.
– Hmm... to mŏno mŏcie jakesik łosobliwe „hobby”, szpecyficznygo ptŏka?
– Niy, blank niy! Zaobycz siedza we chałpie, łoglōndōm „pornosy” i ćkōm choby nŏjynty... chipsy!

Policajtowy pies...

Rŏłzczasu przilazuje maluśki Hanysek po szkole do dōm i skarguje sie, jamruje swojij mamulce:
– Mamulko! Pōn policajt, kiery styrcy na winklu, pedziŏł, iże mi klepyty z dupy powyrywŏ!
– To jes synek ŏnmyjlich, to jes niymożebne! – gŏdŏ mamulka. – Policajty sōm po to, coby cie synek dekować, chrōnić. Pokŏż mi go sam zarŏzki to jŏ cŏłkŏ zacha śniym wyekleruja.
Idōm wrōłz na eka hulice, policajt jak styrcŏł, tak styrcy. Mamulka skazuje na swojigo Hanyska i rzōńdzi:
– Eźli to jes prŏwda, co grōziōł pōn mojimu syneckowi, iże mu pōn mu szłapy ze dupy powyrywŏ?
– Paniczko! A weznōm łōni tego swojigo gizda, bo mu richtik ze dupy klepyty powyrywōm! Łōn już szczwŏrty dziyń za rajōm przikludzŏ mi sam swoja suka dakelka i kce cobych jōm przedupczōł, cobych mu jōm „pokrył” bo fōrt i jednym ciyngym blyndzi, marzi mu sie, coby mieć policajtowego... psa!

Żyniaczka...

Rōłzczasu prziszŏł karlus ze swojm libstōm do ksiyndza, coby spytać wiela by to uczyniōło kejby sie kciŏł łożynić. Nō, i tyn kapelōnek sie go pytŏ:
– A na wiela łōni by łobszacowali ta swoja libsta?
Synek deczko pomedikowŏł, wyciōngo ze portmaneja 100 złociokōw i kładzie je kapelōnkowi na tiszu. Tyn kapelōnek tak kuknōł, łobadŏł libsta tego karlusa i... wydŏł mu nazŏd piyńćdziesiōnt złociokōw.

Cufale żyniola...

Bōło ci to przed wojnōm, za staryj Polski. Tatulkowy kamrat, jesce samotny karlus, fyrniok tuplikowŏł zawdy, coby kciŏł kiejsik nŏjść kobiyta, kierŏ by miała trzi forcugi, trzi dobre zajty: piyrszŏ – coby we dobryj asiście, we dobrym towarzystwie bōła srogōm damōm, drugŏ – coby we kuchyni wdycki bōła na isto dobrōm kucharyjōm, trzeciŏ – kiej już bydōm łoba same we prykolu, coby bōła dlō niygo dobrōm zolytnicōm.
Tatulek trefiyli sie ze kamratym już po wojnie na drōdze, bo łoba mieli już te „warszawy” i pytŏ sie go eźli już ze takōm frelōm sie spichnōł?
– Łooo, ja! – łodrzykŏ tatulkowy kamrat. – Znodech! I to gynał wtynczŏs, kiejech w nia wkarowŏł na czerwiōnym świytle, tela ino, co te wszyjskie moje forcugi mŏ ździebko na łopach.
– Niy gŏdej! – dziwujōm sie mōj Tatulek. – A po jakiymu na łopach?
– Anō, Georg dzisz, to jes tak... we dobryj asiście, towarzystwie to łōna jes richtik szykownŏ zolytnica, we kuchyni juzaś, to ci jes łōna srogŏ, pierōńskŏ dama, a kiej my sōm same we prykolu, to łōna jes na isto dobrŏ... kucharyjŏ.

Kca szajdōngu...

Rōłczasu jedyn istny, festelnie zabrany chop, Hanys mu bōło na miano, pytŏ sie swojij babeczki, cōż tyż to łōna kciała by na jejich rubinowe gody, na jejich śtyrdziystolytniŏ rōcznica ślubu.
– Kcesz możno pelcmantel ze nercōw?
– Nō, niy za tela...
– To możno jakigosik nowygo mercedesa?
– Niy, niy... niy kca...
– To możno jakosik nowŏ chałpa kajsik we gōrach abo we gorkich krajach?
– Niy, dziynki! – juzaś ta zmierzło baba łodmŏwiŏ.
–Nō, tōż rzyknij ty mi cobyś tak na isto richtik kciała?
– Wiysz Hanysku! Jŏ bych kciała... szajdōngu! – wypolōła z rubyj ruły.
– Oooo, wybŏcz mi, moja ty roztomiyło, jŏ na isto niy planiyrowŏłech wydŏwać tak dużo pijyndzy!

U psychijatikera...

Do szprechcimra u jednego psychijatikera wlazuje po klynczōncku jedyn istny ze czymsik we gymbie, we zymbolach.
– A ftōż tyż to sam ku nōm prziszŏł? Jakisik kocik? – pytŏ libeźnie dochtōr.
– Tyn istny kulwitŏ sie na tych kolanach dalszij do eki tyj izby. Dochtōr zaziyrŏ za niym i juzaś pytŏ:
– Piesek? Mały psiŏk, ja?
Tyn istny piere gracōm we fuslajsta i przelazuje do drugij eki. Tyn psychijatiker podōnżŏ za niym weźrokym i juzaś pytŏ:
– Iglŏk, jyż sam ku mie prziszŏł, ja?
Tyn istny wyciōngŏ ze gymby kabel i wrzescy:
– A dyć żysz, kurwa, weź sie chopie łodpierdol i dej mi sam podkuplować tyn diosecki... internet!

Doczkōm...

Rōłzczasu kroczŏ, kwanckŏ sie bez park jedyn łożyrok. Łorŏz wkarowŏł we strom i mamrŏ, mrōncy pod fusikym:
– Łooo, wzbŏczōm mi łōni!
Pyndaluje dalszij i juzaś wrōmbŏł we inkszy strom i juzaś fafle:
– Festelnie wŏs przeprŏszōm, wyboczōm mi łōni...
I tak ci sie mu to przeitrefiōło ze pŏra razy. Na łostatku zahaltowŏł i rzōńdzi sōm do sia:
– Aaaa tam, mōm czasu jak marasu! Doczkōm aże ta lōmpynpaka, ta łoszkliwŏ hormijŏ przyjńdzie!

Fresa....

Łozprawiajōm dwie kamratki:
– Teee, Erna, a widziałaś ty kejsik fresa twojigo chopa nałōnczŏs dupczyniŏ?
– Ja, rōłz żech widziała...
– Nō i... jakŏ miŏł macha?
– Pierōnym iptowatŏ...
– A kej to bōło?
– Anō, przijechŏł dwa dni skorzij ze dinstrajzy, ze delegacyli... stanōł we dźwiyrzach i miŏł na isto pierōnym gupiŏ, iptowatŏ fresa...

Prawok...

Rōłzczasu przilazuje do burdelu, do pufu prawok, znaczy karlus, ftory jeszcze żŏdnyj baby niy wydupczōł i rzōńdzi do pufmuter:
– Wiedzōm łōni, kciŏłbych dzisiyjszŏ nocka przetrŏwić ze jednōm ze waszych dziołchōw, ale takōm, wiedzōm łōni, doświadczōnōm, bo joch niy ma za tela łobyty we tych babsko-chopskich zachach.
Na to ta pufmuter rzykŏ:
– Suchej ino synek, to jes stopierōńskŏ ekskluziwny, blank niy ceskowy puf, beztōż tyż przijimōmy sam, gōszczymy ino moc doświadczōnym klijyntōw... tōż tyż synek pyndaluj do lasa i trajniyruj na baumhōjlach, na dziuplach... Mogesz chopie przijńść samtukej za jake dwa lata.
Śleciało dwa lata i tyn synek, już terŏzki zgolymy karlus, wyrōśniynty choby Tarzan i gŏdŏ:
– Jŏ kca dzisiŏj baby, ino niy lecy jakij, ale richticznyj baby.
– Joch jes dzisiŏj frajnŏ panoczku! – łodpedziała pufmuter.
– Nō, tōż... idymy na wiyrch.
Wlejźli do izby i tyn istny rzōńdzi:
– Seblykej cŏłke prziłodziynie!
Baba drab sie seblykła.
– A terŏzki sie zgibej.
Nō, i ta pufmuter sie ugibała.
– Stōń terŏzki ku mie zadkym. – rzōńdzi dalszij tyn karlus.
Baba stanōła jak łōnyj to tyn istny przikŏzŏł.
Karlus wziōn srogachny ausszwōng i ze cŏłkij siyły świtnōł jōm w rzić.
– Co jes panoczku, ło co sie rozłajzi? – pytŏ baba we srogim sztichu.
– Anō, jŏ ino sprŏwdzōm eźli niy ma... szarszyni!

Wiyncyj szlauchu...

Rōłzczasu jedyn fojerman wrōciōł ze roboty do dōm i gŏdŏ do swojij baby:
– Suchej ino. My u nŏs we szpricynhauzie, we rymizie mōmy szykownisty zizdym. Kej glingŏ piyrszy zwōnek, łoblykmy nasze jakle. Kej glingŏ drugi zwōnek – sjyżdżōmy po rurze na dōł. A kej już glingŏ trzeci zwōnek – wszyjska już siedzymy we fojerwerze. Łod dzisiŏj kca, coby we naszyj chałpie łobowiōnzŏwŏł tyn sōm muster. Kej rzykna do cia: „piyrszy zwōnek” mŏsz sie zarŏzki i w te pyndy seblyc. Kej rzykna „zwōnek drugi” mŏsz zarŏzki fuknōńć do prykola. A kej jŏ już wrzeskna „zwōnek trzeci” napoczynōmy drabko wrōłz dupczynie bez cŏłkŏ noc!
Nō, i jak chop pedziŏł tak tyż sie stanōło.Tela ino, co po jakisik piyńciuch minutkach baba wrzescy:
– Zwōnek szczwŏrty! Zwōnek szczwŏrty!
– A co to za diosectwo, tyn zwōnek szczwŏrty? – pytŏ zadziwany chop.
– WIYNCYJ szlauchu, wiyncyj szlauchu!

Wazylina...

Akwizytorz, taki wiycie, wandrowny gyszefciŏrz ze kosmetycznyj fyrmy klupie do dźwiyrzy jednyj ze chałupōw. Łotwiyrŏ mu dźwiyrze gryfnistŏ, modŏ babeczka ze srogimi cyckōma. Wele nij tyrŏ trzech bajtli.
– Eźli dŏcie zwōlŏ, cobych wōm pokŏzŏł moje towŏry? – Pytŏ sie tyn rajzynder.
– A toć, iże ja! Na przecam!
Tyn istny wyciōngŏ te swoji towŏry i pytŏ sie ta mamulka, eźli łōna miarkuje, eźli znŏ chocia jedyn śnich.
– Ja, ja... wazylina. Czynsto jij używōmy ze mojim chopym.
– Łooo... a do czegōż to?
– Do... zeksu!
– Wiedzōm łōni, jŏ już fōnguja we tyj branży cŏłke dziesiyńć lŏt i wszyjska mi do terŏzka gŏdali, iże używajōm tyj wazyliny do szmarowaniŏ zŏwiasōw. A łōni mi tak prōmp... Jak łōni tego używajōm?
– Anō, blank ajnfach. Szmarujymy klōmka dźwiyrzy łod szlafcimra, coby dziecka niy poradziyli łōnych łozewrzić!

To niy haźlik...

Przi niybieskim torze trefiyli sie trzi baby. Klupiōm. Dźwiyrze łozewrził św. Pyjter i pytŏ piyrszŏ śnich:
– Ja ty używŏsz swojij cipki na ziymi?
– Anō, świynty Pyjtrze u mie to we 80% do zeksu a chnet 20% do jscaniŏ.
– Wlazuj rajn! – rzōńdzi św. Pyjter.
Zatym św. Pyjter pytŏ drugŏ baba:
– A ty jak używŏsz tyj swojij cipecki?
– Jŏ, to tak wele 50% do zeksu a druge 50% do jscaniŏ.
– Nō... wlazuj tyż!
Prziszło dran na łostatniŏ baba, tōż tyż św. Pyjter pytŏ ło te same:
– Jakōż to ty używŏsz tyj swojij cipki?
– Jŏ, jŏ to wiedzōm łōni św. Pyjtrze bez 90% używōm dlŏ zeksu a ino reszt do jscaniŏ.
– Nō, tōż ciōng stōnd! A wartko! Niy moga cie wpuścić rajn, aże niy moga!
– ... nō ale...świynty Pyjtrze... po jakymu to tak?
– Bo sam, moja ty roztomiyło, jes RAJ a niy... HAŹLIK!

Grof...

Jedyn grof, wywołany gŏwyńdziŏrz łozprawiŏ pojstrzōn jejigo przocielōma jedna ze swojich roztolicznych gyszichtōw.
– Lelyń, kierŏch ugōniōł, ustrzelōł bōł ci srogachny i ciynżki jak sto dioskōw. Naobkoło niy bōło ci żŏdnego, tōż tyż musiŏłech sōm śniym, ze tym, sornikym dać rada. Zaciepnōłech jedna szłapa lelynia na lewe ramiy, drugŏ szłapa na prawe...
W tym łoka mrziku grofa wywołŏł sużōncy do nŏgłygo telefōłnu. Po pŏruch minutkach wrŏcŏ sie nazŏd ku kamratōm i pytŏ:
– Na czym’ech to skōńczōł?
– Jedna szłapa na lewe ramiy, drugŏ na prawe...
– Ja, ja już miarkuja. – rzōńdzi dalszij tyn grof – Ach, żysz to... te ruske dziołchy, cōż to byli ło łogniste kobiyty!!!

Bezpłatny zeks...

Na jednyj tankszteli powiesiyli anōnza: Fto sie lajstnie pŏłny byhylter, pŏłny bak bynziny, mŏ prawŏ brać udziŏł we loteryji! Nadgrōda – bezpłatny ZEKS!
Podjyżdżŏ dwiōch chopa, wlywajōm pŏłny bak, podlazujōm coby zabulić za ta bynzina, i łoba tyż kcōm brać udziŏł we tyj loteryji. Gospodŏrz ekleruje, co przepisy sóm blank ajnfachowe: łōn pomyśli ciferka łod jedyn do dziesiyńć, a fto łodgŏdnie, tyn wygrywŏ zeks.
Piyrszy chop:
– Siedym!
Gospodŏrz:
– Niy, jŏch pomyślŏł ciferka piyńć; sprōbujcie inkszōm razōm!
Bez dwa tydnie ta samŏ lajera. Chop:
– Trzi!
Gospodŏrz:
– Nō ja, wypokopiōłech piyńć; możno nastympnōm razōm sie poszczyńści.
Chopy łodjyżdżajōm ze tyj tankszteli i jedyn śnich gŏdŏ:
– Cosik niyherskŏ mi sie zdŏ ta loteryjŏ. Nŏ, tyn gospodŏrz to jakisik machlyrz abo złodziyj?
Na to tyn drugi zażarcie:
– Niyyy, cōżeś ty! Łōński tydziyń moja starŏ wygrała aże trzi razy!

Łozprŏwka modyj babeczki...

Wczorej namōwiōłach yntlich mojigo starego, coby sie sprawić jakisik gryfny kristalowy krōmlojchter... moc wercity (pōł roku szporowalichmy). Pojechali my do składu, lajstli my sie tyn szykownisty krōmlojchter i na krzidłach szczyńściŏ pogzuli my do dōm. Drōgōm lajstli my sie jesce flaszka kōniaku (trza przecamć nowy sprawōnek łoblŏć). Siedlichmy przi tiszu, luchnyli my po jednym, szluknyli my drugi rōłz... i jesce rōłz... Nō i gŏdōm ku mojimu chopowi:
– Suchej ino mōj ty roztomiyły. A możno by my tak zarŏzki powiesiyli tyn krōmlojchter na gipsdece?
Nō, i tyn mōj stary, możno po tych pŏruch sznapsach, zgodziōł sie wziōńć za to. Postawiylichmy stołek na stōł, na tym stołku ryczka. Mōj chop wlŏz na ta piramida a mie przikŏzŏł, cobych go asekurjyrowała. Styrca takŏ festelnie szczysnŏ, zaziyrōm jak mōj adler pod tōm gipsdekōm bajstluje (a bōł ci łōn łobleczōny ino we take halaburdziate batki, we take „bokserki”). Kukōm tak deczko niżyj i cōż tyż to jŏ widza... ze tych halaburdziatych batkōw wylazło mu jedne jajco. Nō, i jŏ – takŏ łozczulōnŏ tym widokym, tym anzichtym – wziynach i szkyrtłach palcyskōma we te jaco. Mōj tiger we jednym łoka mrziku śleciŏł ze tyj piramidy na ziym wrōłz ze tym krŏmlojchtrym, kiery sie do imyntu łozpyrsknōł. Wstŏł ale wartko i ze resztym tego krōmlojchtra w gracach doskoknōł ku mie... Jużech myślała, co mie zatuce na śmiyrć, ale łōn ino rzōńdzi:
– Kurwa! Ale mie sztrōm pierdolnōł aże do jajec!

Dałabyś dupy...

Dŏwniysze M4 we betniŏku. We szlafcimrze na prykolu śpiōm wrōłz baba ze swojim chopy. Wele nich nynŏ w swojim kinderbecie maluśki Hanysek. Starymu we nocy zakciało sie słepać... pewnikym miŏł srogachny kacynjamer. Ale coby wyjńść do kuchyni, musiŏł przelazować bez swoja babeczka. Ta pomyślała, iże tyn jeji chop biere sie do dupczyniŏ i wymrōncała po cichuśku:
– Dej pokōj chopie, Hanysek moge sie łocucić!
Chop legnōł, ale za jakesik pōł godziny juzaś napoczynŏ przelazować bez ta swoja baba. I juzaś ta samŏ lajera:
– Dej pokōj, bo Hanysek moge sie łocucić.
Po jakisik godzinie chop już blank niy szczimŏł, przelŏz bez ta swoja baba, wlŏz do kuchyni, łozewrził kilszrank... a sam nic, nic do piciŏ ino jedna flaszka szaumwajnu. Wziōn jōm, frōp prasknōł jak ze kanōny... i po minutce łodzywŏ sie Hanysek:
– Dzisz mamulko, kejbyś dała łojcu dupy to by sie terŏzki niy zapukŏł, niy zastrzelōł!

Niy wlazuj...

Letko chycōny chop łoglōndŏ fylm na DVD. Łorŏz gŏdŏ sōm do sia:
– Te! Gupieloku! Niy wlazuj tam! Niy wlazuj do tego kościoła! Gŏdōm ci... Niy wlazuj do tego kościoła!
Na to przilazuje do izby jego baba i pytŏ:
– Te, chopie! A cōż tyż to ty łoglōndŏsz?
– Anō, nagranie ze naszyj... żyniaczki, ze naszygo ślubu!

Zyjman....

Rōłzczasu jedyn zyjman wrōciōł skorzij ze zyjrajzy. Razinku we tym samym czasie jejigo baba przijimała dōma gamrata, kōchanka. Zyjman już klupie do dźwiyrzy, baba kŏże wylazować tymu blank sagimu absztyfikantowi na balkōn. A iże jes zima, a pomiyszkanie na szczwŏrtym sztoku, tyn istny niy mŏ żŏdnych szanzōw. Klupie tōż tyż do dźwiyrzy tego balkōnu. Dźwiyrze łozewrził mu fest zadziwany zyjman...
– Festelnie wŏs panoczku przeprŏszōm, ale bōłech razinku u waszyj sōmsiŏdki na gōrze, kej wrōciōł jeji chop. Fuknōłech na wasz balkōn panoczku... eli mōglibyście mi łōni spōmōc, hifnōńć mi?
– Nŏ, panoczku! My chopy muszymy sie spōmŏgać, prŏwda?
Tyn zyjman borgnōł tymu istnymu jakesik prziłobleczyni, ugościōł go jesce sznapsym na łozgrzywka...
Na łodwieczerz, kej wlazowŏł ze starōm do prykola łorŏz sie zastarŏł, pomedikowŏł i rzōńdzi ku swojij staryj:
– Teee, Erna! Aboś ty sie napoczła gzić, dupczyć ze inkszymi chopami, abo nōm jedyn sztok dobudowali!