Usużny papagaj....

Rōłzczasu jedna familijŏ jedzie autokym ku kościołowi do kupy ze papagajym, ftory poradziōł gŏdać. Łorŏz napoczynŏ siōmpić dyszcz. Łojcie familiji kwituje to krōtko:
– Nale siōmpi!
Stŏwajōm na ampelanladze, na światłach, wele przelazuje dziŏd, fechciŏrz i prōsi łojca ło pijōndze. Łojciec na to:
– A spierdalej dziadu, fechciŏrzu... niy mōm pijyndzy!
Kej przejechali pŏra kilomyjtrōw na drōdze łocielōła sie krōłwa i leży. Łojciec rzykŏ ku bambrowi:
– A wraź ty łōnyj dwa palce do rzici, to zarŏzki sie sztreknie, zarŏzki stanie!
Na łostatku ta cŏłkŏ familijŏ dokulwitała sie do kościoła. I nałōnczŏs mszy tameszny kapelōnek łajzi po kościyle i kropi kropoczym naobkoło. Na to łozwŏł sie tyn papagaj:
– Nale sam siōmpi!
Inkszy juzaś kapelōnek we tym kościyle łajzi tak naobkoło i zbiyrŏ pijōndze na plata, a tyn papagaj na doczkaniu rzōńdzi:
– A spierdalej dziadu, fechciorzu... niy mōm pijyndzy!
To wszyjsko usłyszała tamesznŏ klŏsztornŏ panna, ze wrażyniŏ zymglała i praskła na zol. Chibnōł ku nij jedyn ze kapelōnkōw a tyn usużny papagaj zarŏzki łozdziyrŏ diōb:
– A wraź ty łōnyj dwa palce do rzici, to zarŏzki sie sztreknie, zarŏzki stanie!

Sōmsiŏdka...

– Sōmsiŏdko! Sōmsiŏdko! A niy widzieli łōni bez cufal mojigo chopa? Jakosik godzina tymu nazŏd poszŏł utopić kota we rzyce...
– Nō, kej łōni wiedzōm kaj wasz chop poszŏł, to czamu sie sōmsiŏdko mie pytŏcie?
– Anó, bo tyn kot... wrōciōł sie nazŏd do dōm!

Góma mamlōm....

To sie mōgło przitrefić ino we Hamerice. Bōła se rōłzczasu jedna babeczka, ftorŏ sie Betsy mianowała. Betsy bōła fetownŏ... to mało pedzianie, łōna bōła łogrōmnucnŏ. Żŏdnŏ dijyta, żŏdyn mōndrok-cauberkōnstler niy poradziōł łōnyj spōmōc, łōnyj hilfnōńć. Aże kejsik przikludziōł sie do miasta jedyn dochtōr łod dijytōw, a jejigo rynōma, kwŏlba go już skorzij przegōniōła.
Ta Betsy pomedikowała sie tak:
– Terŏzki, abo nigdy! Przecamć zōł wi zōł niy mōm nic do stracyniŏ!
I zapisała sie do tego dochtora na wizyta. Recept, zakōn kery erbła łod tego dochtora festelnie ci jōm zadziwŏł, bo bōł taki:
„Mogōm łōni ćkać, co ino wōm sztimuje, co ino łōni kcōm, wiela łōni kcōm i kej łōni kcōm – niy ma żŏdnych szterōngōw, niy musicie sie nic a nic we jŏdle miarkować.”
Ta Betsy bōła we szoku. Łorŏz i zadziwanŏ i uradōwanŏ skuli tego, iże bōło to jak spŏłniynie jeji marzyniōw: ćkać, żrić i ku tymu ciynknōńć, tracić sie.
Bōł nale ino jedyn warōnek, kery łoziōmbŏł łōnyj ajnzac i gōrliwōść. Trza bōło ganc ajnfach cŏłke jŏdło ćkać „per rectum” znaczy sie... bez dupa...
Nō, niych bydzie – pomedikowała Betsy. A iże bōła na zicher zdeszperōwanŏ wziyna sie za ta kuracyjŏ.
Ślecieli trzi miesince i Betsy pojawiōła sie juzaś u tego dochtora. Ale przemiyniōnŏ jak sto dioskōw. Szlangōwa, wizgyrnŏ, łobleczōnŏ we pasowne prziłobleczynie, uśmiychniynto jakby ftosik nowy fligerek fōndnōł – nō, żywŏ ryklama.
Przicupła sie tak zydelku. Dochtōr zadŏł łōnyj pŏra pytaniōw, pogratuljyrōwŏł łōnyj efektu. Po pŏruch ale minytkach merknōł, przifilowŏł, iże łōna siedzi na tym stołecku ździebko niyspokōjnie, ździebko nerwyjs. Fōmluje, zwyrtŏ sie, kryńci sie, kolybie na boki...
– Cosik łōnym dolygŏ? – pytŏ sie ze starōnkym dochtōr. – Majōm łōni jakesik problyma ze...
– Niy! Bogać tam...na isto niy! – łodpedziała Betsy i lachła sie tak rajcownie. – Jŏ sie ino terŏzki kałgōmin... mamlōm!

Makōwki...

Kajsik na diskotyce mody karlus przigŏdŏł sie modŏ dupa i kajsik we winklu kusikuje ci jōm, całuje sie śniōm choby nŏjynty, nale łōna co jakisik czŏs strzikŏ, chŏrkŏ choby sie piŏsku nażarła abo kurzōła szportki bez filtra. Tyn karlus na łostatku niy szczimŏł i pytŏ łoszydliwie:
– Te, dziołcha! A cōż ty to tyż tak chŏrkŏsz co kwilka?
Dziołszka, letko zgańbiōnŏ, łodrzykŏ:
– Aaa... nō wiysz... jŏch pŏra minutek tymu nazŏd robiōłach loda tymu, wiysz, Hanysowi...
– Nō i...
– ... a łōn skorzij dupczōł w dupa ta Rółza łod Majzlinyj....
– Nō i...
– Anō, ta Rōłza jadła na swaczyna... makōwki!

Wojŏk...

Bōł se kejsik jedyn wojŏk, ftory miŏł ci pierōnym maluski ciulik. Jejigo wachmajster (sierżant) fórt i jednym ciyngym sie śniygo urzinŏł, nabijŏł sie śniygo. Rōłczasu tego wojŏka zawōłali na łobadanie skōry. Po tych wszelijakich badaniach napytŏł go do sia tyn łoszkliwy wachmajster i pyto:
– To łōni feldfyjbel byli dzisiŏj na łobadaniach, ja?
– Tak je Pōnie wachmajster, bōłech!
– I dochtōr kŏzŏł sie wōm do saga seblyc, ja?
– Ja, pōnie wachmajster, pedziŏł mi coch je zdrōwy jak fisza!
– A ło chuju cosik gŏdŏł? – pytŏ szydliwie wachmajster.
– Aaa... ło wŏs pōnie wachmajstej to ani słōweckym niy spōmniŏł!

Wilijny kaper....

Baby, dziubecki (te modsze), nasze stare rychtujōm, śmiatajōm, pucujōm cŏłkŏ chałpa, a nōm, chopōm łostali inksze zachy, na tyn przikłod: kapery.
Jedyn mōj kamrat, Maniek-Ukrajiniec jakiesik pŏranŏście lŏt tymu nazŏd poszŏł na „Amelōng” (lebo na „Zalōne” abo na „Sztauwajery kochlowicke” we Kochlowicach). Po jakiymu? Anō, starŏ mu kŏzała kupić ze trzi kapery, take srogsze karpfy na wilijŏ. A, iże łōn już cŏłkie pijōndze przesłepŏł we szynku u Pyjtra, musiŏł je pōjńść na tyka, na wyndka chycić. Metlŏ, machluje, wciepuje te hocyki ze tymi glizdami i łorŏz, po jakisik godzinie je... chyciōł! Kurbluje tym haszplym przi wyndzisku, kurbluje i yntlich wyciōngŏ... goldfisza, takŏ złotŏ rybka. Tak, jak to majom łōne we zwyku, kŏzała ci mu łōna wypedzieć trzi winszowaniŏ, te zwykowe trzi życzyniŏ.
– Nŏjprzodzij to bych kciŏł, cobych we Szwajcarii, we ichnim banku miŏł ci naforantowanŏ kupa pijyndzy.
Fertik, ta goldowo rybka tak sprawiyła.
– Terŏzki jesce kciŏłbych mieć srogŏ chałpa na Rivierze, abo kajsik we gorkich krajach!
Drzist, prask i złotŏ rybka tyż to zbajstlowała.
– A terŏzki... a terŏzki ty... ty pōłfōntowy, kurduplowaty kaperze... zebier se ze sia... moja starŏ, kerŏ mie sam kŏzała przijńść!

Kaczyca ze Krakowa...

Przilazuje jedyn istny do restaurantu, zicnōł przi tiszu i czekŏ. Podlazuje ōłber i pytŏ sie go libeźnie:
– A cobyście sie panoczku zawinszowali?
– Miŏłbych rŏd parszczōnŏ kaczyca, ale coby łōna bōła pno ze Krakowa!
Kelner przijimŏ łobsztalōnek, idzie do kuchyni i wrzescy ku kuchŏrzŏwi:
– Suchej ino chopie! Prziszŏł jedyn fric i zawinszŏwŏł se, łobsztalowŏł sie kaczyca... ze Krakowa... Dŏwej, co tam mŏsz i niych niy pierdoli!
– Tyn ōłber wrŏcŏ ze łobsztalowanōm warzōm ku klijyntowi.
– A sam majōm łōni, co se zawinszowali!
Tyn istny wrażuje palcysko we dupa tyj kaczycy, łoblizuje je i rzōńdzi:
– Kurwa! Ta kaczyca je ze Poznaniŏ, a jŏch łobsztalowŏł kaczyca ze Krakowa. Bydōm łōni tak dobrzy, panie ōłber, i weznōm nazŏd te jŏdło.
Kelner wrŏco blank łogupiały do kuchyni i łod proga wrzescy:
– Te! Jōłzel, tyn istny miyni, co ta kaczyca je ze Poznaniŏ... dŏwej inkszŏ!
Wziōn tyn ōłber ta drugŏ kaczyca i wrŏcŏ ku kōndmanowi. Tyn robi gynał te same, co przi piyrszyj kaczycy i wrzescy:
– Nō niy! Przecamć ta kaczyca je ze Warszawy! Panie ōłber, eźli jŏ gŏdōm cosik niy tak jak potrza? Jŏ kca kaczyca ze Krakowa!
Kelner juzaś gzuje do kuchyni i rycy łod proga:
– Wsiadejcie do autoka, zakulecie sie do Krakowa kupić ta kaczyca, bo jŏ sam, kurwa, do łostatka dostana do gowy!
Po jakimsik czasie ōłber wrŏcŏ ku klijyntowi i ze uśmiychym dowo talyrz ze kaczycōm.
Tyn istny wrazuje juzaś palcysko w dupa tyj kaczycy, łoblizuje te palcysko i rzōńdzi festelnie rŏd:
– Nō, yntlich! Je to kaczyca direkt ze Krakowa! Dziynki wōm panoczku!
Zarŏzki tyż biere sie do ćkaniŏ. Cŏłkij tyj zituacyji prziglōndŏ sie festelnie nadrzistany, naprany jak belōwa chop. Wstowo łod swojigo tisza i takim chwiyjnym, szurlawym szritym podlazuje ku tymu istnymu, ftory zawinszowŏł sie ta kaczyca ze Krakowa, syjmuje galoty, wypinŏ swoja rzić i gŏdŏ:
– Panoczku roztomiyły! Słepia sam już ze trzi tydnie... mōgbyś pōn łobadać, kaj jŏ... miyszkōm?

Witejcie...

Dŏwno, dŏwno tymu nazŏd we jednyj dziydzinie kajsik we Indyjach jedyn istny łoznŏjmiōł, iże bydzie kupowŏł afy, małupice za ftore bydzie płaciōł po... za jedna afa. Tameszne bambry, pampōnie miarkowali, co tych małupicōw je mocka naobkoło, wartko wypuściyli sie do lasa, coby jak nŏjwiyncyj tych małupicōw nachytać.
Tyn istny kupiōł tysiōnce tych afōw po..., ale kej łónych napoczło być corŏzki mynij, te bambry ustali, sztopli ze sznupaniym za tymi małupicami.
Tōż tyż tyn istny łoznŏjmiōł drugi rōłz, iże zabuli wiyncyj, zabuli po... za jedna afa. To sprawiōło, iże te tameszne bambry juzaś napoczli chytać te małupice.
Nale, chnetki tyż tych małupicōw procnij bōło znŏjść, procnie bōło jakosik afa uwidzieć a co dziepiyro łōna chycić.
Zatym juzaś tyn istny łoznŏjmiōł, iże łod terŏzka kupi te afy po... za jedna.
Skuli tego ale, iże tyn istny musiŏł watko wykludzić sie do srogszego miasta we ważnych interesach, łōnego azistynt łostŏł we tyj dziydzinie, coby dokludzić tyn skup za łōnego do łostatka. Nałōnczŏs niyłōbycnōści tego istnego handlyrza we wsi azistynt dŏł do wymiarkowaniŏ, forszlagowŏł tym bambrōm taki fal:
– Kuknijcie ino chopy na ta łogrōmnucnŏ klŏtka i na te wszyjske małupice, kere tyn mōj szef kupiōł. Jŏ wōm je skala po... a kej tyn mōj szef wrōci sie nazŏd ze miasta, wy mu je skalicie tuplowanie po...
Te pampōnie wyciōngli ze szporkastlōw swoji uszporowane pijōndze i wrōłz wykupiyli wszyjske skorzij nachytane afy.
Nale, tyż już nigdy niy uwidzieli ani tego istnego szefa, ani jejigo azistynta – łostali łōnym ino te małupice.
Nō, tōż moje Wy roztomiyłe:
– Witejcie na hamerikōńskim Wall Street!!!

Jedyn maluśki zasraniec...

Lichy wzrōstym boroczek, tako życiowŏ dupa w kraglu, bez baby i dziecek. Do łostatka niy wieda jakij łón ci je orijyntacyji zeksualnyj: przeskoczwek lebo świtŏrz, kery mŏ festelnie rŏd gadzina. Festelnie dobry ryjdner, mōwca i ku tymu ciacher, machlyrz i szwindlyrz.
Piyrwyj, przi napoczniyńciu, spolygali na niym, spuszczali sie festnie na niygo roztomajte flaszki-knōt, ajnkulery i wszelijakij zorty chachary – mieli przecamć kogosik ze kim poradziyli dziyrżić sztama. Zatym prziwstali, przistōmpiyli te, kere łoboczyli, iże mogōm przi niym zrobić karijyra. Hasłōma i sztichwortōma zocijalnymi erbuje łogōmnucnŏ tajla nŏrŏdu, kerŏ mu wiyrzi jak farorzowi.
Te istne, te wszyjske ludzie blank niy miarkujōm, iże coby kōmuś cosik dać, potrza inkszymu to zebrać. Ale łōn chnetki znŏjduje, kōmu zebrać, coby maścić i wygōdzić łōnego welmanōm. Wiynkszōściōm ludzie chichrajōm sie śniygo i gŏdajōm, co łōn blank niy ma grōźny, a mŏ ci prawie we wieluch zachach.
Fōrt i jednym ciyngym powtŏrzŏ naobkoło sztichwort ło tym, jak niynŏszły, niypowtŏrzalny je łōnego nŏrōd i ło łōnego nŏrodu szpecijalnyj misyji.
Niy bele jak, bezkōnkyncyjnie wygrywŏ welōnki. Jednakowōż sztyjc i jednym ciyngym snosi mynki, ciyrpi na srogachnŏ, łogrōmnucnŏ paranōja i ta maniŏ „prześladowczŏ”, i wszandy naobkoło widzi ino machlowani, smōwa i spisek. Wartko łobsadzŏ wszyjske urzyndy we łōnego kraju jejigo moc wiyrnymi, zadufanymi ludziami. Politycznych prociwnikōw i ludzi łōnymu do łostatka niyradym, niychyntliwym – we mynij abo barzij łoszydliwy, moc interesantny szimel – wyciepuje na zbity pychol. Niy cofinŏ sie tyż przed roztomajtymi prowokacyjōma, stopierōńskim jōntrzyniym i ciepaniym moc fałesznych winōwaniōw. Łōnego gŏdka stowo sie mōłwōm niynōwiści i uwziyntōści.
Tyn istny... łōn niynônŏwidzi Rusa, a zachōd Ojropy blank mŏ za ajnfach, do łostatka te am Westen smoli.
Miarkujecie, moje Wy roztomiyłe, ło kim jŏ sam terŏzki gŏdŏł, prŏwda?
Ja, ja ... Hitler to bōł na isto gōwniŏrz i zasraniec!

Witejcie...

Dŏwno, dŏwno tymu nazŏd we jednyj dziydzinie kajsik we Indyjach jedyn istny łoznŏjmiōł, iże bydzie kupowŏł afy, małupice za ftore bydzie płaciōł po ... za jedna afa. Tameszne bambry, pampōnie miarkowali, co tych małupicōw jes mocka naobkoło, wartko wypuściyli sie do lasa, coby jak nŏjwiyncyj tych małupicōw nachytać.
Tyn istny kupiōł tysiōnce tych afōw po..., ale kej łónych napoczło być corŏzki mynij, te bambry ustali, sztopli sznupaniŏ za tymi małupicami.
Tōż tyż tyn istny łoznŏjmiōł drugi rōłz, iże zabuli wiyncyj, zabuli po... za jedna afa. To sprawiōło, iże te tameszne bambry juzaś napoczli chytać te małupice.
Nale, chnetki tyż tych małupicōw procnij bōło znŏjść, procnie bōło jakosik afa uwidzieć a co dziepiyro łōna chycić.
Zatym juzaś tyn istny łoznŏjmiōł, iże łod terŏzka kupi te afy po... za jedna.
Skuli tego ale, iże tyn istny musiŏł watko wykludzić sie do srogszego miasta we ważnych interesach, łōnego azistynt łostŏł we tyj dziydzinie, coby dokludzić tyn skup za łōnego do łostatka. Nałōnczŏs niyłōbycnōści tego istnego handlyrza we wsi azistynt doł do wymiarkowaniŏ, forszlagowŏł tym bambrōm taki fal:
– Kuknijcie ino chopy na ta łogrōmnucnŏ klŏtka i na te wszyjske małupice, kere tyn mōj szef kupiōł. Jŏ wōm je skala po... a kej tyn mōj szef wrōci sie ze miasta, wy mu je skalicie tuplowanie po...
Te pampōnie wyciōngli ze szporkastlōw swoji uszporowane pijōndze i wrōłz wykupiyli wszyjske skorzij nachytane afy.
Nale, tyż już nigdy niy uwidzieli ani tego istnego szefa, ani jejigo azistynta – łostali łōnym ino te małupice.
Nō, tōż moje Wy roztomiyłe:
– Witejcie na hamerikōńskim Wall Street!!!

Dzieciŏ a ujek...

Pociepniyntŏ bez wsiōwygo dochtora dziołcha, kōchanka rodzi gryfnŏ cerzicka. Uzdała, co pōmści sie na tym swojim szacu. Łopatulōła te dzieciŏ we handtuch i farbistŏ deczka, poszła do dōmu tego dochtora i pokładła direkt tyn żywy pakslik na tiszu.
– Wiysz chopie! Zrōb ze tym dzieciŏkym co ino rzywnie kcesz! – rzykła i blank wartko wylazła.
We tym samym łoka mrziku zaglingŏł mobilniŏk. Dochtora łobsztalowali, zawołali na fara do festelnie niymocnygo kapelōnka. Dochtōr, kery bŏł sie, coby tego dzieciŏka niy znŏdła jejigo starŏ, zebrŏł tego łopatulōnygo dzieciŏka ze sia na ta fara ku tymu kapelōnkowi. Nałōnczŏs łobadowaniŏ kapelōnka prziszŏł na te idy, gryfnie wypokopiōł, co przeprzi tego kapelōnka, iże łōn nagōniōł, iże łón je ciynżobny.
– A dyć dejcie sie pozōr kapelōnku! Tōż to je światōwŏ rewelacyjŏ. Sŏmeście ciynżobny i we tym razinku łoka mrziku napoczynŏ sie u wŏs przewiylebny te łozsuci, napoczynŏ sie porōd!
Tyn kapelōnek, zdymbiŏły do łostatka, prosi tego dochtora, coby żŏdnymu tego nie gŏdŏł. Tyn wartko przikwŏlōł, łozerznōł kapelōnkowi basisko, wyciōng zagiździōły blindar, ślepe strzywŏ, heftnōł bōł ci mu basisko i łostawiōł na prykolu ta maluśkŏ dziołszka.
Śleciało kajsik wele łoziymnŏście lōt.
– Wiysz moje dziecio – napoczynŏ ryjda farorz – musza ci wyzdradzić srogachnŏ tajymnica....
– Nō, cheba miarkuja, co mi kcōm łōni farorzyczku pedzieć – gŏdŏ ze lachaniym ta frela. – Mōj ujek blank niy ma mojim ujkym, ino je łojcym...
– Niy, niy, moja ty roztomiyło. TOch jŏ je twojōm mamulkō a nasz kapelōnek je twojim... łojcym!

Utropa modego karlusa....

Jedyn mody karlus piere sie swoji ufifrane stopierōńsko galoty i mrōncy pod fusiskiym:
– Do sto pierōnŏw, czowiek już sam u nŏs na nikogo sie niy moge spuszczać, na nikim niy moge spolygać... nikomu wiyrzić...
Na łoka mrzik sztopnōł ze tym praniym i beblŏ sōm do sia:
– Bali i sōm na sia niy moga spuścić ani na sia spolygać – jamruje zegzioły. – A przecamć jŏ na isto kciŏłech sie tak zdrowo pierdnóńć!

Niy sōmy za jedno...

Srogŏ lampartyjŏ (fest) u mie na Pniokach. Grŏ muzyka, jakesik szałszpilery pokazujōm, co poradzōm. Kajsik ze zadku, pojstrzōd cuszałerōw (Ślōnzŏkōw i goroli), ftorzi te wystympy łoglōndajōm łodzywŏ sie łorŏz głōs:
– Hej! Kolego! – wrzescy jedyn gorol.
Deczko dalij ftosik łodwrŏcŏ gowa i pytŏ:
– Fto? Jŏ?
– Tak, ty... – łodrzykŏ gorol.
– Te, chopie, niy jeżech twojim kamratym!
– Słuchaj przyjacielu... – niy dowo pokōj gorol.
– Ani, niy ma żech twōj... przociel, miarkujesz?
– No, to posłuchaj... gościu...
– I niy ma żech żŏdyn „gościu”!
– No, to jak mam sie odezwać...
– Prosza wŏs panoczku...
– OK, więc proszę...
– ...zŏcny...
– Dobra, kurwa! Tōż tyż: prosza srodze szanōwnygo pōna....
– Nō, terŏzki lepszij...
– Czy szanowny Pan widzi tego małego szczyla?
– Kerego? Tego, ftory wlazuje na motorcykel?
– Tak, tak, właśnie tego!
– Anō, widza go, widza gynał...
– No, to chciałrm wielce szanowny panie powiedzieć, że kiedy byliśmy jeszcze przy kolego, to ten szczyl opierdalał wielce szanownemu panu kieszeń i teczkę...
– O kurwa!
– Nie ma za co... panoczku!

Cycki...

Modŏ frelka, szkolorka, tak wele szesnŏście lŏt starŏ pytŏ sie swoja mamulka eźli moge pōjńść na diskotyka, na balanga.
– Niy! Abzolutnie niy! – łodrzykŏ ze złōściōm mamulka.
– Ale czamu niy, mamulko?
– Niy pójńdziesz, bo mŏsz jedynki!
– Mamulko! Eźli to jes na isto moja wina, iże mi take maluśke cycki urośli?

To bŏło na pauzie...

Piyrszy rok na Akadymiji Medycznyj. Profesor robi szlus ze swojim wykłŏdym, swojōm ryjdōm i zadowo sztudyntōm pytani:
– Dzisiŏj, wiedzōm łōni, zajimōmy sie łobadowaniym gōwna. Weznōm sie łōni po krałzce i niych kŏżdy swŏs nafiluje, wypŏłni je pasownōm zawartōściōm. Na drugi dziyń sztudynty przilazujōm na wykłŏd ze gōwnym we krałzkach.
Ale jedyn ze tych sztudyntōw blank przepōmniŏł ło tym. Borok bŏł sie, co go profesor łopinkoli, tōż tyż wartko kacnōł sie do haźlika i nasrŏł do tyj jejigo krałzki. Wlazuje festelnie rŏd na tyn wykładowy zol i siŏdŏ na swōj plac. Profesor napoczynŏ sprŏwdzać eźli kŏżdy ze sztudyntōw przismyczōł nafolowanŏ krałzka. Na łostatku podlazuje ku tymu zapōmliwymu sztudyntowi, zaziyrŏ tak na ta jejigo, blank zaparōwanŏ krałzka i pytŏ sie go:
– A rzyknōm mi łōni cōż tyż to je?
– Anō, pōnie profesorze, to je moja prŏcŏ dōmowŏ!
Na to tyn profesor ze złōsiōm:
– Ło niy! Blank niy! To je nasrane terozki nałōnczŏs pauzy!

Niy kce stŏć...

Styrcy moc snerwowany chop we badycimrze, wyrywŏ sie gorzściami wosy wele ciulika i ciepie niymi naobkoło. Łorŏz wlazuje rajn jejigo babeczka:
– Te! Chopie! A cōż ty to robisz?
– Anō, wiysz, moja ty roztomiyło... niy kce tyn pierōn stŏć, tōż tyż niy bydzie leżŏł... na miyntkim!

Dōjarka...

Rōłzczasu jedyn mody chop ujzdrzŏł we szaufynstrze sklepu rōlniczygo fajnŏ dōjarka. I łorŏz przilazuje na te idy, wypokopiōł taki myślōnek, iże sie lajstnie takŏ maszina. Wlazuje rajn, kupuje ta dōjarka i w te pyndy, wartko gzuje ku chałpie. Podkuplowŏł sie dō nij, zicnōł sie bykwyjm na zeslu, na szykownym fatersztulu, zaszaltrowŏł ta dōjarka.... Je richtik tak, jak se to wystawiōł – abzolutnŏ przijymnōść, srogŏ frojńda, pŏłnŏ błōgość i jedyn orgazmus za orgazmusym. Śleciała godzina, pōłtora, chop mŏ już tego za tela. Szukŏ szaltra... niy ma...
Zlynkniōny, przerażōny biere mobilniok i glingŏ do producynta...
– Halo! Słyszōm mie łōni? Sprawiōłech se u wŏs dōjarka ino niy poradza ci jōm terŏzki wyszaltrować!
– Nasz roztomiyły klijyńcie, nŏjsōmprzōd przijimejcie nasze gratulacyje! To bōł richtik doskōnały wybōr, prima zort opcyjŏ. I panoczku, nie trŏpiōm sie blank łōni, bo ta dōjarka wyszaltruje sie samŏ, kej łodciōngnie 25 litrōw płynu!

Świynty Mikołôj...

Bōł telki jedyn siodłok, kery cichtowol krōliki, cigi, gansi, kury i take tam bele co. Łobsztalowŏł dlŏ jejigo dziecek Mikołŏja, i tyn – jak przinoleżi – miŏł gryfnŏ broda prziflostrowano na gymbie. Mikołoj prziszŏł, popytŏł, połozdŏwŏł wszyjskim gyszynki, ino jedyn bajtel ciyngiym siedziŏł we winklu przi dźwiyrzach i ślimtŏł.
– A cōż ty tak beczysz, tak ślimtŏsz choby nŏjynty – pyto sie tyn Mikołŏj. – Stało sie co, dostŏłeś za mało bōmbōnōw abo niy ta gracka, kerŏ kciŏłeś?
– Niy, niy świynty Mikołŏju, to ino skuli tego, iże mi żeście sōm blank podany do mojij kozy, co jōm tatulek musieli łōńskigo tydnia zatrzaś, bo ci już nōm blank mlyka niy dŏwała!!!

Pōł godziny...

Taksiŏrz wrŏcŏł już nazŏd ku dōmowi fest niyskoro na łodwieczerz kej zahaltowała go na drōdze modo frela. Zebrŏł jōm ze sia. Ale ta frela niy miała pijyndzy, coby mu za ta rajza zabulić i pedziała, co moge to zrobić we „nŏturze”. Kej tyn taksiŏrz na łostatku wrōciōł do chałpy, jego baba napoczła wyrceć i wypytować kaj tam dugo molyńdziōł. Na to taksiŏrz deczko snerowany pedziŏł:
– Anō, moja ty roztomiyłŏ, łapnółech pana i pierdolōłech sie... cŏłke pōł godziny!

Przeca ze sia niy godōmy...

Rōłzczasu jedyn istny wrōciōł bōł ze nocnyj knajpy ze striptizym tak napolōny, łozhajcowany, iże już we antryju wartko wyskoknōł ze prziłobleczyniŏ, wkarowŏł do szlafcimra i takōm szczukōm (szczupakiem) fuknōł do prykola...
Kej skōńczōł, zakciało mu sie stopierōńsko słepać ze usiotaniŏ, pokwanckŏł sie do kuchyni, a tam... jejigo babeczka ze rułōm czytŏ cajtōng.
Tyn istny ze łobłyndym, łopańtaniym we ślypiach wartko łobyrtŏł sie, wkarowŏł nazŏd do szlafcimra, zaszaltrowŏł nachtlampa, takŏ mało fōncla, a tam na prykolu sztrekuje sie jejigo świekra...
– To... jŏ... przed łoka mrzikym swami mamulko? – jynkŏ sie tyn fric.
– Anō ja... dyciś symnōm! – łodrzykŏ mamulka ze zadowolniōnōm fresōm i poprawiŏ frizura.
– To po jakymuście mamulko nic niy gŏdali?
– Anō, przecamć my ze sia już łod roka ze sia niy godōmy, prŏwda?

Za kim sznupiōm...

– Jes łojciec dōma?
– A jes! – łodrzykŏ po cichusku maluśki synecek.
– To zawołej go sam.
– Niy moga. – szeptłŏ synecek.
– A to po jakymu?
– Bo jes festelnie zajimany. – szptłŏ synecek.
– A mamulka jes?
– Jes.
– Nō, tōż zawołej mamulka.
– Niy moga! Tyż jes fest zajimanŏ.
– A krōm mamulki i tatulka jes jesce ftosik we chałpie?
– Ja, sōm policajty. – potwiyrdzŏ po cichuśku synecek.
– Nō, to zawołej sam jakigo policajta.
– Niy moga, bo policajty tyż sōm festelnie zajimane.
–Nō, to jes jesce ftosik inkszy we chałpie?
– Ja, przijechała fojerwera, ale fojermany tyż sōm mocka zajimane.
– Nō, tŏż rzyknij mi synecku, co łōne wszyjske robiōm u wŏs?
– Ano sznupiōm, zuchtajōm...
– Kogo?
– Anō, za mnōm sznupiōm, mie szukajōm...

Pasuje....

Do lazarytu trefiōł jedyn istny, kerymu trza bōło łozerznōńć goldrind, ślubny piestrzōnek wrażōny na jejigo ciulik, jak łōnego flama, kōnkubina znŏdła go we kabzi jejigo galot. Tak ci sie ściykła, tak ci sie napolōła, iże wraziyła tyn goldring na ciulik we tym czasie kej łōn spŏł.
I terŏzki niy wieda, co bōło gorszyjsze:
– to, iże ta jego kōchanka spokopiōła, co łōn je żyniaty;
– wytuplikowanie swojij staryj, skany sie tyn goldring znŏd na jejigo ciuliku;
– łodkrycie, iże goldring sztimowŏł gynał tyż na ciulik.