Na pogrzybie...

Jedyn istny przilazuje rōłzczasu na finŏł łozgrywek tego ichniego „kryketa” i uwidziŏł zdymbiŏły, zadziwany, iże plac wele niygo je prōzny. Bilety na tyn finŏł zawdy byli sprzedane wiela tydni skorzij. Tōż tyż tyn istny pytŏ sie chopa, kery zicnōł po drugij strōnie prōznego zica:
– Wyboczōm mi łōni, niy miarkujōm bez cufal łōni po jakymu sam na tym prōznym placu żŏdyn niy siedzi?
– Panoczku! To je plac mojij babeczki – łodrzykŏ tyn drugi deczko jankornym głōsym. – Boroczce sie zemrziło.
– Łooo, to niygryfnie! Je mi stopierōnym miersko!
– Ja, moja baba nigdy niy łosmolōła takigo ważnygo szpilu.
– A niy mōgli łōni panoczku łoddać tyn listek, tyn bilet przocielowi, znŏjōmymu abo kōmuś ze familije?
– Niy! Niy mōgech... bo wszyjske sōm na pogrzybie!

Łoklany elwer...

Jedyn chachŏr, łochyntol, kery niy poradziōł znŏjść roboty (bo za niōm nikandy niy sznupŏł!) naprŏł ci sie kejsik na fest, tyrpnōł ło jedyn winkel chałupy, ło drugi, zachaczŏł latarnia, kerŏ mu stanōła na drōdze i prasknōł ci jak dugi na cesta, kole przikopy. Zrobiōł sie srogi auflauf, prziszŏł policajt, chyciōł ci tego miglanca za szkrawitel i pytŏ sie go:
– A cōż to sam tak ślygŏsz na tyj czŏrnyj ziymi? Niy gańba cie, iże ludzie sie gawcōm, dziecka?
A na to tyn elwer polekuśku:
– A wie... wiedzōm łōni, panie postrōnkowy, panie wach... wach... wachmajster jŏ wiedzōm łō... łōni pierōn... na... suchōm eźli tam na dole te mo... mo... je kamraty wōngle fedrujōm!!!

Jak we bŏjce...

Baba skarguje sie swojimu chopowi:
– Wiysz, jŏ ino sprzōntōm, schrōniōm, warza, piera, bigluja ... czuja sie blank jak tyn cŏłki Kopciuszek!
– A dzisz ty moja roztomiyło? Jŏ ci ciyngiym tuplikowŏł, co bydziesz sie miała symnōm nikiej we bŏjce !!!

Wkłŏdanie ptŏka...

Jak we staryj bŏjce. Idzie Jaś i Małgosia bez las, i Jasiu sie pytŏ:
– A rzyknij ty mi co tyż to mŏsz pod tōm twojōm kieckōm?
– Anō, mōm hōłzynsztrymfy...
– A pod tymi hōłzynsztrymfōma?
– A, tam po niymi mōm farbiste batki.
– A pod tymi fwojimi farbistymi batkami co mŏsz?
– A niy rzykna, niy łodpowiym..
Idōm dalszij i terŏzki Małgosia pytŏ sie Jasia:
– Jasiu! A co ty mŏsz pod tymi twojimi galotami?
– Anō, mōm krōtke spodnioki.
– Nō, a pod tymi spodniokami?
– Anō, mōm jesce ślipry.
– A pod tymi śliprami?
– A, to jŏ ci już niy powia!
Kiej ci już wrōciyli sie nazŏd do chałpy Jasiu pytŏ sie swojigo starzika:
– Rzyknijcie mi starziki, co tyż to dziołszki majōm pod tymi swojimi farbistymi batkami?
– Anō, łōne majōm tak take fajniste gnŏzdo...
Juzaś Małgosia pytŏ sie swojij starecki:
– Starecko, a rzyknijcie mi co tyż to synki majōm pod tymi jejich śliprami?
– Chopcy, moja ty roztomiyło, majōm pod śliprami takigo ptŏszka.
Po jakimsik czasie starziki wlazujōm do izby tych dziecek i we srogim snerwowaniu pytajōm sie wrōłz:
– Eee, dziecka, a co wy to samtukej wyrŏbiŏcie?
– Anō, wiedzōm łōni, my sie ino wrażujymy ptŏka do gniŏzda!

Łodyńdź świnio...

Rōłzczasu Kubuś i Prosioczek znodli we lesie łogrōmnucnŏ krauza miodu i uzdali, co jōm wrōłz wećkajōm.
– Kubuś! – gŏdŏ Prosioczek. – Same niy wydolymy. Muszymy zawołać Krzysia i łōn nōm spōmoge wećkać tyn cŏłki miōd.
– Dobra, tak zrobiymy! – łodrzykŏ prosioczek. – Jŏ fukna po Krzysia a ty Prosioczku przismyc sam jakosik łeżka, cobychmy mieli czym wećkać tyn miōd.
Prosioczek kwanckŏ sie do dōm, biere srogŏ łeżka i wrŏcŏ sie nazŏd. Zaziyrŏ tak, kukŏ a sam po tym miodzie ani kapecki. Widzi ino Kubusia, kery blank ufifrany miodym zicnōł pod strōmym ze łodyntym basiskym.
Festelnie zadziwany Prosioczek pytŏ Kubusia:
– Te! Kubuś! A kaj jes tyn nasz miōd?
– Spierdalaj świnio, bo cie łobrzigōm!

Dziołcha bergsztajgerka...

Nałōnczŏs takigo kursu na „skałkach” kletruje sie modŏ amatorka do kupy ze jeji insztruktorym. Łorŏz dziołcha napoczynŏ hledać, zuchtać nerwyjs gracōm... i znŏgła gŏdŏ:
– Jezderkusie! Panoczku insztruktōrze, niy poradza znŏjść przichytki, handgrifu!
Na to insztruktor ze rułōm:
– Zuchtej, badnij ze prawyj zajty... dej pozōr...
Po jakimsik łoka mrziku dziołcha wrzescy uradowanŏ:
– Mōm! Mōm fuga (szpara), cŏłkŏ rynka rajn wlazuje!
– Ty! Dziołcha! Ty mi sie sam kurwa niy ryklamuj, ino sie kletruj dalszij!

Mōj szwager...

Rōłzczasu taki bezdōmny łożyrok łostŏł przijimany do lazarytu, kaj flyjgerami byli zŏkōnne szwestry. Jedna śnich wypołniała karta pacijynta i spytała ci sie go, fto tyż to bydzie bulōł rechnōng za flyjgowanie.
– Jŏ przeca blank niy mōm pijyndzy. – pedziŏł tyn łożyrok.
– A majōm możno łōni jakosik familijŏ? – pytŏ dalszij flyjgera.
– Mōm ino jedna siestra, kerŏ tyż je zŏkōnnōm pannōm i starōm jōngferōm.
– Muszōm łōni wiedzieć, co MY niy sōmy starymi jōnferami. My sōm wydane za Pōnbōczka!
– Łooo, to gryfnie! Tōż poślijcie tyn rechnōng... mojimu szwagrowi!

Handtuch...

Wrŏcŏ ze dinstrajzy jedyn istny i trefiŏ na tako ci zwykowŏ zituacyjŏ: jego baba ze kochankym, ze jakimsik łoszkliwym gachym. Tyn istny porwŏł sie z prykola, wkarowŏł do badycimra, syjmuje ze bigla badytuch i łobwiōnzuje niym biedra. W tym tyż łoka mrziku łozgzukany, ściykły chop wrzescy na cŏłki karpyntel:
– Niyyy! Niyyyy! I jesce rōłz niyyy!
i wkarowŏł ci za niym do tego badycimra.
– Pōnbōczku mōj ty roztomiyły! Przecamć łōn go na zicher zatrzaśnie! – medikuje jego baba i drabym tyż wlatuje za niymi rajn do badycimra.
Kukŏ tak ale, a tam tyn jeji chop targŏ za tyn handtuch, ftorym łowiniynty jes tyn istny absztyfikant, i wrzescy ku tymu na cŏłki karpyntel:
– Ło sto pierōnōw chopie! Tyn handtuch jes przecamć... do gymby!

Dziecka ło łojcach ...

Rōłzczasu we szuli rechtōrka pytŏ sie swojich szkolŏrzy jak tyż ci jim sie dōma darzi, jak łōnym sie wiydzie. Piyrszŏ łodzywŏ sie Haźbiytka:
– My sōm ino we dwie ze mamulkōm. Łōna jes festelnie wywołanōm putanōm, lŏtawicōm a w dōma mōmy tela pijyndzy, iże mogymy sie lajstnōńć, co ino sie nōm spomni...
– Eee, tam... to jes psinco – rzōńdzi mały Jōłzel. – Mōj łojciec jes policajtym i mŏ ci tela pijyndzy, iże bali sie i blank niy kapnie kej mu pichna ze portmaneja choby i 100 ojro...
– A ty Hanysku, jak tam u cia? – pytŏ sie rechtōrka.
– Paniczko rechtōrko, mōj tatulek jes szoferokiym takigo srogigo TIR-a...
– Nō i...
– ... nō, i my tyż bychmy mieli mocka pijyndzy, kejby nie te łoszkliwe putany przi drōdze i te diosecke policajty wele...

Sopot a niy Gdynia...

Łozprawiŏ ze sia dwiōch kamratōw, kerzi arbajtujōm we Gdańsku. Jedyn pytŏ:
– Te, chopie, jak ty to robisz? Mŏsz baba, dziecka a ku tymu jesce chnet kŏżdydziyń przedupczysz jakosik frelka. A jŏ, stary fyrniok niy poradza nic ze babami zdziŏłać, żŏdnyj zarachować?
– To jest ganc ajnfach – łodrzykŏ tyn drugi. – Po szychcie jada na banhōw do Sopotu i wylazuja przed niygo. Tam we tym Sopocie jes pŏłno babōw, kere doczkajōm na powrōt swojich chopōw ze roboty. Skuli tego, co niy wszyjske wrŏcajōm na czŏs, cichtuja na jakosik samōtnŏ, snerwowanŏ baba i napoczynōm jōm zagŏdywać. A dalszij to już gzuje same... Spōbuj, łoboczysz, co to jes blank proste.
Na drugi dziyń tyn stary fyrniok paradnie prziłobleczōny, naparfinowany uzdŏł skorzystać ze dorady kamrata.... a możno sie podarzi. Ze ałfryjgōngu przejechŏł jednakowōż Sopot, a iże niy kciało mu sie już wrŏcać, pomyślŏł se tak:
– Przecamć we Gdyni tyż musi być pŏłno czekajōncych babōw!
I richtik – kej tyn cug łopuściyli juz wszyjske, pod banhowym łostało ino kielanŏście autokōw ze babami driny, ftore na cosik czekali. Łobrŏł sie jedna gryfnŏ,interesantnŏ frela, podlŏz ku nij i zagŏdŏł. Już po pŏruch minutkach napytała ci go łōna na kafyj i po łoka mrziku byli już we prykolu. Tak byli ze sia zajimani, iże niy usłyszeli, jak jeji chop wrōciōł do dōm. Te prykolowe gracki przerwŏł łōnym dziepiyro wrzesk:
– A mōm cie, ty niywiyrnŏ kurwo!
A po jakisik kwilce wrzescy dalszij:
– Gŏdŏłech ci kurwa gynał: SOPOT, SOPOT a niy GDYNIA!

Kerzi sōm wkurwiyni...

Mamulka warzyli łobiŏd nałōnczŏs kej jeji piyńciolytni synek bawiōł sie swojōm modernōm, elektrōnicnōm ciufciōm, kolyjkōm we izbie wele. Kej tyn maluśki cug, ta kolyjka zahaltowała na grackowym banhowie mamulka usłyszeli, jak łōnyj synecek napocznōł sakramyncko sklinać:
– Kŏżdy swŏs skurwysyny, kto ino kce, wypierdalać ze kupyju, bo sōmy terŏzki na haltynszteli. Eźli kcecie dalszij jechać, to siŏdać na rzicie i ruszōmy.
Przelynkniōnŏ mamulka podlazła ku synkowi i pedziała:
– Wiysz synecku! W tym dōmu niy sklinōmy, niy używōmy takigo lynzyka. Terŏzki gibej do izby, do szlafcimra i bez dwie godziny niy lza ci wylazować! Zatym dziepiyro bydziesz sie mōg dalszij bawić grackōma, ale mŏsz gŏdać bez sklinaniŏ.
Dwie godziny niyskorzij synek wylŏz ze szlafcimra i juzaś napocznōł sie bawić tōm kolyjkōm. Chnetki tyż tyn jejigo cug juzaś sztopnōł na banhowie a łōnego mamulka usłyszeli jak rzōńdzi:
– Wszyjske pasażyry, ftore wysiŏdajōm niych pamiyntajōm ło zebraniu swojich lōntōw ze wagŏna. Dziynkuja wszyjskim i trufōm, mōm nŏdziyja, iże rajza bōła mocka udanŏ. Zaprŏszm juzaś. Reszcie pasażyrōw przipōminōm, iże we tym cugu nie lza kurzić. Mōm tyż nŏdziyja, iże bydziecie mieli dalszyjszŏ rajza przijymnŏ i szykownistŏ.
Mamulka lachła sie opaternie pod kicholym, ale wtynczŏs tyn jeji synecek wartko dociepnōł:
– A do tych wszyjskich, kerzi sōm wkurwiyni na trzigodzinne łopōźniyni radza, coby wszyjske reklamacyje skłŏdali u tyj suki ze kuchyni!

Bo starŏ niy mŏ rada biyru...

Jŏ, nō ja, mōm baba, ftorŏ niy mŏ rada, kiej jŏ słepia piwo. Kiejbyście słyszeli te jeji jamrowanie i gōrzke żŏle, kiej ino sie lajstna taki jakisik maluśki, pomiyrny szejściōpak jakigosik biyru. To ci jes u nij jakiś fant, fimel. Kiej ino wlazuja we jakŏ alyjka ze brōwarym w gracy, zarŏzki napoczynŏ sie ciepanie afkōw.
Ale, to przeca jŏ jes Panym tego dōmu i niy dōm zwōli, coby baba, tyn „puch marny”, gŏdała mi co mōm robić, i beztōż tyż uzdołech kupować se piwo ino wtynczŏs, kiej moja starŏ mŏ ... nocnŏ słōżba. Z poczōntku bōło wszyjsko jak przinoleżi ale po jakimsik czasie napoczła cosik podyjzdrzywać, bo już ci niy słepŏłech piwa przi nij, a przeca nigdy bych sie go niy łodrzyknōł. A i ze gymby mi zawdy capiyło jak ze dylinōw we kaczmie na Listopada a terŏzki niy. Ftoregoś dnioszka wszyjsko sie wydało. Nŏjprzodzij kukła do mojigo szrancka na balkōnie a niyskorzij jesce, wrŏcajōnc ze szychty, pogracała (co za uwziyntość i srogŏ stanōwczość we kroczaniu ku prŏwdzie) we naszym hasioku (a miyszkōmy we swojij chałpie) i ... znodła dōwody zbrōdni.
Jezderyny! Co sie wtynczŏs dziŏło! Jużech myślŏł, iże jako sprawca dōmu, gowa familiji byda musiŏł zajmnōńć przinoleżny mi plac na sztrōłdeklu przi dźwiyrzach. Efektym tego rōmraju bōło to, iżech juzaś napocznōł kupować, sprŏwiać sie piwo lygalnie, ale ze narŏżaniym sie na niychciane efekty „audio” i „wideo”. Ale nŏjgorsze w tym wszyjskim jes to, iże jŏ babōw nigdy i blank do łostatka niy spokopia. Mōm mniymani, iże dziyń, w kierym chop spomiarkuje, zrozumi kobiyta, bydzie łostatnim dnioszkym naszyj cywilizacyji (eźli by to miŏł być tyn 2012 rok, ło kierym sztyjc rzōndzōm roztomajte planieciŏrze?).
Po jakiymu take łozwŏżani, takŏ refleksjŏ? Anō, na mōj łostatni gyburstak moja Elza sprawiōła mi szejść szykownistych zajdli do piwa i taki kōnsztmajsterski, stopierōński strzybny flaszynefner!!!

Niy żŏl ci...

Dwiōch napranych szło sie drōgōm i łobiōm zachciało sie festelnie jscać. Stanyli tak za winklym we siyni i napoczli. Łorŏz jedyn gŏdŏ:
– Cóż tyż to tak głośno lejesz?
– Anō, bojscōm na szczewiki.
– A niy ma ci żŏł tych szczewikōw?
– Niy! A toć, iże niy... bo jŏ niy na moje jscōm ino na twoje!

Fechciorz ...

Jedyn richticzny fechciorz, taki wiycie łodpustowy – a bōło to jesce za staryj Polski – jechŏł se na robota banōm do samyj Czynstochowy na Jasnŏ Gōra. Siednōł sie wygodnie, po rynce we trzecij klasie tela, co jechŏł bez bileta. Na jednym banhowie chyciōł go na tym szwindlowaniu szafner, dopŏd go za kragel, świtnōł go – za reszpektym – w rzić i wytrzas na zbity pysk ze tyj bany. Ale, podwiyl jesce tyn cug niy sztartnōł, tyn dziŏd juzaś cichym duchym wlŏz do inkszego wagōna i pojechŏł ... dalszij. Tu łapnōł go drugi szafner, piznōł go pŏrã razy we gynik, świtnōł juzaś we zadek i zaś wyciep go z tego cuga na tyn bansztajg. Wandrus doczkŏł na inkszŏ bana, wlŏz rajn i jedzie dalszij. Ale i we tym drugim cugu scopiōł go juzaś za szkrawitel giździorski i grubelacki szafner, a kiej ino spokopiōł, iże tyn fechciorz niy mŏ bileta, świtnōł go juzaś pŏrã razy kajżech to już gŏdŏł i na piyrszym banhowie, kaj tyn cug zahaltowŏł, wyciep go z tyj i bany i łoddŏł go lajtrowi tego banhowu.
– Jak sie mianujecie, chopie? – pyto sie tyn lajter.
– Jōłzel Gmyrek.
– A kaj to żeście kcieli tym cugiym jechać?
– A dyć panoczku, jak ta moja rzić to jesce szczimŏ, to kciŏłbych sie dokulwitać aże do Czynstochowy !!!

Bankiyrz a... kriza...

Łoztopiyrzŏ sie i fiksuje kriza ekōnōmicznŏ. Glingo jedyn bankiyrz do drugigo:
– Serwus stary! Jak ci sie chopie terŏzki śpi?
– Aaa, jŏ nynōm jak dziecio, jak bubuś!
– Niy gŏdej? Na prŏwda nynŏsz jak dziycio? Wice mi sam łozprawiŏsz terŏzki?
– Blank niy! Wczorej cŏłko noc żech prześlimtŏł i dwa razy żech sie... zesrŏł!

Bo bóła kwiōnkliwŏ...

We gyrichcie na łozprawie sōndca pytŏ sie starego bace:
– Baco! A po jakymu zaciukaliście, zatrzaśliście swoja baba? Źle warzōła, abo co?
– Niy! Warzōła dobrze...
– A prała wōm fuzekle?
– Anō prała. Co miała niy prać...
– A we polu do kupy swami robiōła?
– Robiōła!
– Nō, tōż po jakymu żeście jōm tak prŏwdōm zatrzaśli?
– Anō, prosza wysokigo sōndu... stopierōńsko kwiōnkliwŏ, upiyrdzliwŏ bōła!

Chop i baba w cugu....

Chop i cudzŏ baba, kerzy nigdy skorzij sie niy trefiyli, znŏodli sie łorŏz we jednym szlafwagynie nocnego cugu. Sōm łōne mocka gańbliwe, tōż tyż wartko idōm spać na łoddziylnych miyjscach, ale we pojstrzodku nocy ta cudzŏ babeczka nakłōniŏ sie nad prykolym tego cudzego chopa i po cichuśku gŏdŏ:
– Wybŏczōm mi łōni, ale mie deczko ziōmbi, je mi festnie zimno i eźli byli by łōni take miyłe i prziniyśli mi jakisik nadbytniŏ deka?
– Mōm paniczko lepszyjszy pōmys – rzykŏ ze blikym w ślypiach tyn chop. – Mogymy przecamć bez ta jedna jedzinŏ noc markiyrować, iże sōmy możno mŏłżyństwym.
– Dobra, panoczku! Czamu niy – chichrŏ sie po cichuśku ta cudzŏ baba.
– Fajniście, aże fajniście – gŏdŏ chop. – Tōż weź se sama mokwo jedna ta nadbytniŏ diosecko deka!

Czamu mynij dziecek w Polsce?

Gŏdŏ sie, iże corŏzki mynij rodzi sie dziecek we Polsce tela, co żŏdyn niy rzyknie ofyn po jakiymu. A to wszyjsko skuli tych pilōw „antykoncepcyjnych”. Ja, ja ... chocia ździebko inakszij niźli wōm sie zdowo. Bo jak te pile dziŏłajōm?
Ano, baby bierōm sztyjc te pile tak, coby chopy niy miarkowali, niy wiedzieli ło tym a niyskorzij ani sie spodziejōm, jak wszyjsko, co we tych pilach je nŏjważniyjszego wyjscajōm. To wszyjsko, co baby wyjscali ciurlikŏ pomaluśku do wody, kaj żyjōm rapitōłzy czy jak mōndroki po polskimu gŏdajōm – żaby. Juzaś boczōnie, buski kej ci już przifurgnōm na wiesna do Polski, sznupiōm i zuchtajōm po tych roztomajtych mokrziskach i bażołach, niy poradzōm nojść tych rapitōłzōw i beztōż kipujōm ze głōdu. A kej boczōnie kipujōm ze głodu, je łōnych corŏzki mynij i skuli tego tyż niy mŏ fto sam nōm przismycyć tych dziecek, prŏwda?

Co jes ważne...

Gŏwyndzynie pŏruch pokolyniōw.
Wnuk napoczynŏ łozprŏwka:
– Anō, cobyście widzieli. Bylichmy ze kamratami we diskotece, kaj bōło i widyjo, ruletka, roztomajte inksze bajery... Nō, bōło na isto ZUPER!
Łojciec na to:
– A co ty synek wiysz ło życiu? Bōłech bez pŏra dni na jednyj srogij kōnferyncyji. Gryfniste dziołchy ze cŏłkij Polski! Nō, brać, przebiyrać... palcyska lizać!
Na to starzik:
– Eee tam. Mychmy wczorej byli ze kamratami we szynku. Woda i zekt lŏli sie sztralami, ajsbajny, wuszty... kelnery – wszyjsko furgało! Cŏłki szynk bōł nasz!
Na to wszyjsko łodzywŏ sie zwiykowany staroszek:
– A cōż wy tyż to wszyjske do kupy miarkujecie ło życiu? Kejbyście wy widzieli jak jŏ wczorej sie gryfnie... zesrŏł!

WKU....

Dŏwne WKU (Wojskowŏ Kōmynda Uzupełniyniōw). Przed tamesznym dochtorym styrcy blank sagi karlus i wajŏ, jamruje, iże mŏ pierōnym lichy weźrok, chnet blank nic niy poradzi uwidzieć. Na to tyn dochtōr dźwigŏ gorzść i pytŏ tego istnego:
– I co widzisz karlusie?
– Anō, blank nic niy widza!
Dochtōr wołŏ flyjgera, łozepinŏ łōnyj jakelka i cycynhalter i napoczynŏ masiyrōwać jeji cycki.
– A terŏzki, co widzisz karlusie?
– Anō, jakesik blank niyłostre gysztalty, kszŏłty...
– Synek! Dej pozōr! Możno i twoje ślypia nic niy widzōm, ale twōj ciulik skazuje gynał richtōng... kasarnia, koszary!

Rydzyk...

Rōłzczasu trefiyli sie wrōłz jedyn pop, rabin i nasz Łojciec Radiopiernik Rydzyk. Po jakimsik czasie napoczynajōm łozprawiać, co tyż to kŏżdy śnich robi ze pijōndzami zbiyranymi na taca.
Rabin rzōńdzi:
– Jŏ szkryflōm na zolu kōłko, take sroge jak ta moja taca i podciepuja w gōra wszyjske pijōndze. Co śleci do tego nasztrajchowanego kōłecka, to je dlŏ Pōnbōczka, reszt je mōj.
Pop wykłŏdŏ swoji:
– Jŏ, to sztrajchuja dugŏ piska, podciepuja pijōndze w gōra i co śleci na prawŏ zajta, to dlŏ Pōnbōczka, a co na lewŏ, to moje.
Na to łodzywŏ sie Rydzyk:
– Jŏ, gynał tak jak wy podciepuja w gōra wszyjske pijōndze. Co tyż tyn nasz Pōnbōczek zdōnży chycić, to je na isto łod niygo!