Kōmbinuj, kōmbinuj...

To mi sie przitrefiōło jakiesik... nō, niy byda gŏdŏł gynał... lŏt tymu nazŏd. Wypuściyli my sie ze starōm na miasto... do masarza. Prostŏ drōga. Łōna sztopła przed jakimsik szałfynstrym... Mie to je na isto blank egal, pyndaluja dalszij, bo przeca ida po wuszt i miynso do masarza. Przelazuja na drugŏ zajta... bydzie bliżyj. Łōna sie mazgrŏ i cosik szpekuluje skiż tego, iże sztyjc styrcy przed tym szałfynstrym. Kurwa! To cheba jubilyrz. Łodwrŏcōm gowa... drōga przeca znŏ... jakosi ci mie ścignie. Ida przeca po wuszt i miynso!
Dognała. Jŏ szczynsny, bula już za ajsbajn, wuszt i wyndzōnŏ szpekzajta.
– Po jakiymuś mi pitnōł? – pytŏ moja starŏ.
– Rōbmy fajrant ze sprawōnkōma i pyndalujymy do dōm. – godōm. – Za dziesiyńć minutek skōńczy sie nasz czas na parkplacu.
– Ale jŏ ci kciała pokŏzać szykownisty piestrzōnek, kery ci mi sie festelnie podobŏł. Rōcznica przeca chnetki.
Jezderkusie! Panika, sztres, powtōrka ze historji. Strzydniowiycze, możno starożytniość. Kurwa kej? Blank niy bocza...
– Łojyjku, to już rōcznica? – rzna gupigo (zawdy mi to dobrze wylazowało). – A kej tyż to, ha, ha, ha... hmmm...
Spokopiōła. Kukła ci na mie ciynżkim weźrokym.
– We czyrwcu!
– Łoo, to już za pŏra dni! Jedynŏstego cheba?
Cicho, miasto kōmyntŏrza (przeca mogōm to dziecka czytać).
–Nō cooo? Pamiyntōm, iże we czyrwcu tego dnia bōła ci jakosik tragedyjŏ!
Rōcznica jes 29-go? W życiy niy przepōmna. Sprawdziōłech to we metryce ... naszygo ślubu!

Hajna i „striptease”

Kej Hajna bōł jesce blank mody, bōł tak ōngyfer dwadzieścia kilo modszy, łamzioł sztyjc (tak jak i dzisiŏj) na piwo. Kej już jego starŏ widziała, iże sie zaś Hajnuś na te piwsko wybiyrŏ, napoczynała ci łōna wtynczŏs zawdy izba wyciyrać. A tak ci przi tym rziciōm wywijała, łogibała, iże ino kece furgali. Hajnuś ci wteda do imyntu gupiŏł. Filowŏł rōłz to na dźwiyrze, rōłz to na zadek jego Hyjdli. To na dźwiyrze, to zaś na tyn fajnistŏ dupecka jego staryj. Twało ci to jakosik kwilka a zatym machnōł ino ryncyskiym i gŏdŏł:
– Wiysz Hyjdla. W dōma tyż je fajnie. Nō niy?
Nō ale, to bōło dŏwno i Hyjdla tyż boła jake trzidziyści kilo modszŏ.
Terŏzki żech ale juzaś uwidziŏł jak sie Hajna do łostatka łozeźlōł. Chyciōł ci mie kejsik na słodach za knefel łod westy i pado:
– Wiysz Ojgyn, niydŏwno prziszŏłech do dōm ze roboty trocha na fleku. Wlazuja do kuchyni, przicupnōłech sie na zydelku i gŏdōm do Hyjdli, coby gibko wlazowała na stōł i wartko sie seblykała mi sam do saga. A łōna mi na to, iżech jest naprany aboch prziszŏł ło rozum. Forsztelujesz sie to Ojgyn? Łōna mi gŏdŏ, coch prziszŏł ło rozum? Ale jŏ nic, ino sztyjc kazuja ji sie seblykać, bo jak niy to prasknōł bych ci jōm w pychol, coby łōnyj tyn cŏłki puc ze gymby śleciŏł. A wiysz, co symnōm na isto niy ma błoznōw. Nō, tōż wlazła na tyn stōł, seblykła sie i napoczynała ci sie tak blank pomaluśku łobrŏcać naobkoło.
– I wiysz Ojgyn, mało mie pierōn niy szczelōł. Nō rzyknij ty mi ino, co tyż to te wszyjske chopy, ftore łamżōm do tych „agyncjōw towarziskich” widzōm we tym ci wywołanym a dioseckim „sztriptisie”. Powiydz mi, bo jŏ nic niy widziŏł.

Fachmańskŏ dorada...

Łozprawiŏł mi to kamrat, ftory sie zajimŏ kōmputrōma. Łobsztalowała go znajōmŏ do swojigo starygo kōmpa, ftory – szło tak na isto pedzieć – bōł we stanie śmiyrci „klinicznyj”. I jak to zawdy bywŏ los je fałeszny. Pisała ci razinku swoja praca magisterskŏ kej we tym starawym już kōmputrze „dysk” łodmōwiōł posuszyństwa. Maszina niy poradziōła sztartnōńć. Słychać ino bōło gōśne klupotanie gōwicy. Siednōł se tyn mōj kamrat ze jankornōm fresōm kole nij... cosik tam prōbowŏł pobajstlować. Nō, blank nerwowŏ atmōsfyra w dōma. Wiycie, dziołcha ło czymsik takim jak „backup” (zapasowy plik) blank niy słyszała. A na tym dysku bōła jedzinŏ kopia jeji pracy magisterskij.
Łojciec (hajer na pynzyji, i co ważne, mechaniker fyrdermaszinōw) co pŏra minutek wlazowŏł do izby, przisuchowŏł sie klupotaniu (a możno ino sprŏwdzŏł, eźli aby mode zajimajōm sie ino kōmputrym...) i wylazowŏł. Mamulka tyj freli kajsik cichuśko we winklu ślimtała. Deczko to wszyjsko zetwało. Wynikōw ani za Boga. Launa na isto kiyrhōwnŏ. Na łostatku łojciec tyj istnyj niy szczimŏł tyj szpany. Wlŏz juzaś do izby... Postyrcŏł deczko dugszij niźli zwykowo, posuchŏł jesce rōłz tego klupania dysku, pokryńciōł gowōm... zamyślōł sie... Blank łoklapniōnty poszŏł ku dźwiyrzōm ale na łostatku przełōmŏł sie i ciepnōł do cery:
– Dziołcha! Jŏ wiym, iże wy modzioki wiycie wszyjsko nŏjlepszij, ale jŏ ci gŏdōm – jŏ bych we tyj putni wymiyniōł... łolyj!

Przołeś rechtōrce...

– Tatulku, tatulku, a przołeś ty kejsik rechtórce, ja?
– A dyć, iże mi sie i tak przitrefiōło, synek.
– A mogesz mi pedzieć jake to uczucie, jaki to gyfil?
– Synek, to bōło szykowniste...
– I co dalszij tatulku?
– Nō ja, twoja mamulka sie ło tym dowiedziała i beztōż musielichmy cie przekludzić... do inkszyj szkoły!

Chop ale... blōndin...

Przilŏz ci rōłz jedyn blōndin (ja, chop to bōł!) do dochtora we krankynhałzie u nŏs na Pawła.
– Panie dochtōr, panie dochtōr jŏ ci mōm ciyngiym srogo utropa: ani niy mōm kamratōw, żŏdyn gizd niy kce symnōm gŏdać. Kej ino napoczynōm cosik ci łozprawiać, zarŏzki wszyjske pitajōm i łostowōm sōm.
Dochtōr go łobadŏł, gynał łorugowŏł, kŏzŏł mu jesce pōjńść na inksze łobadanie i na łostatek ukazowało sie, co tyn blōndin mŏ tyn „iloraz inteligyncji” aże 195! Na to tyn nasz dochtōr gŏdŏ:
– Wiycie panoczku, jŏ miarkuja po jakiymy żŏdyn niy kce swami gŏdać, wyście sōm dlŏ wszyjskich kamratōw we szynku za mōndre, za fest „inteligyntne”! Eźli miarkujecie, ło czym jŏ gŏdōm?
– Nō, i co terŏzki panie dochtorze, co terŏzki?
– Możno jŏ wŏm panoczku wyrzna jakesik śćwierć filipa, śćwierć mōzgu.
Chop sfornie przistŏł na to i poszŏł na ta łoperacyjŏ.
Jakiesik dwa tydnie po tym wyrzinaniu, po tym lazarycie, tyn istny juzaś depce do tego swojigo dochtora:
– Panie dochtorze, jezderkusie! Jŏ już mōm mojich kamratōw, ciyngiym mie pytajōm na roztomajte balangi, ale jesce niy wszyjsko je tak na zicher richtik. Mŏżno byście mie jesce śćwierć filipa, tego mōzgu wyrznyli, ja?
Niy śleciało juzaś ze trzi tydnie i tyn istny, tyn blōndin uradowany witŏ sie na ceście ze tym dochtorym, klupie go tak po puklu i gŏdŏ:
– Szykownie, fajniście mi żeście to panie dochtorze zrychtowali. Kŏżdydziyń mōm nowe frelki, jesce szumniyjsze balangi; bali i nowy ancug musiŏłech sie lajstnōńć. Nō ale... kejbyście mi jesce wytargali, chlastli jesce śćwiartka, to bōło by gynał.
Co miŏł dochtōr pedzieć? Wziōn go do sia do lazarytu i pajtnōł jesce ta śćwiercina jejigo mōzgu. Po jakimsik miesiōncu dochtōr trefiōł na drōdze tego chopa, tego jejigo pacijynta, ale jakosik takigo markotnego, jankornego. Pytŏ sie tego istnego tyn dochtōr:
– Panoczku, a co to wōm sie stało? Coście taki markotny? Niy kce żŏdyn swami gŏdać, niy kce sznapsa szluknōńć, dziołchy tyż jakosik wōm niy przajōm... bo możno sōmeście terŏzki za gupi, sōmeście jakosik ipta, co?
– Niy, to niy... wszyjsko je do porzōndku tela, co jŏ wczorej dostŏł ci tyn miesiōnczny czŏs, ciotka !!!

Możybności ...

Wiycie, robiōł ci kejsik symnōm jedyn sztudynt (kciŏł se przidubnōńć do sztypyndiōm). Fajny synek, sztramski, deczko kocynder i szpasowny, jak to zawdy sztudynty (sōmech tyż taki bōł, tōż tyż miarkuja). Pyndziałek rano, synek widza, ździebko łoklapniōnty, ale do roboty sie przikulwitŏł.
– Eee, karlusie, bōło wczorej balandrowanie, co?
– Anō bōło ..
– Tōż łozprawiej synek... posuchōm, pospōminōm dŏwne dobre czasy...
– Co tam gŏdać panie Ojgyn. Wiycie przecamć jak to zawdy we zwyku majōm sztudynty kej sie bawiōm. Gorzŏły cŏłke morze. I jak sie wszyjske we naszym akadymiku spokopiyli, iże we jednyj izbie je impryza, to napoczli sie ślazować i garli sie jak motylice do lampy. We jednyj izbie siedziało śtyruch fricōw. Szlukali sie gorzŏłecka i – jak to stare kamraty – łozprawiali pewnikiym... ło starych Polŏkach. Corŏzki wiyncyj ludzi przibywało i łorŏz ze niynazdaniŏ do izby wkarowała jakosi blōndina nawalōnŏ jak belōwa. Kajsik kole dwadzieścia lŏt starŏ, we knap galotkach, krałzkowanyj jakelce i latowych zandalach. Wrōmbała do izby kaj zicło tych śtyruch kamratōw. Bez kwilka posuchała ło czym tyż to łōni łozprawiajōm, zatym łozwalōła sie wele nich na szeslōngu i tak zŏlytnie, wŏbiōnco zamrōnczała:
– Mogecie chopcy robić symnōm... co ino kcecie!
– Zapadła cichość. Karlusy kukli po sia łostrzymnie. Na łostatku jedyn śnich wymamrŏł:
– Nō, chopy... to można na poczōntek... wysmycymy jōm do... siyni, coby nōm sam niy zawŏdzała?

Ziyńcioszek i świgerfater ...

Bez lato mocka modziokōw sie łożyniōło a frelōw – wydało. Jak to zawdy bez lato. I sam ci mi sie spōmniŏł stary Bregula. Siednōł ci sie łōn we laubie ze swojim modym ziyńcioszkiym, blank świyżym żyniolym i łozprawiajōm:
– Antek, a rzyknij ty mi (niy musisz sie gańbić) wiela razy ci sie udało zeszłyj nocy dupnóńć ze tōm mojōm cerōm a twojōm terŏzki babeczkōm?
– Świger, bōło możno... ze... łoziym razy. A wōm łojciec?
– A mie rōłz – pado Bregula.
Tak jakosik za pŏrã tydni siedzōm sie juzaś łoba do kupy przi halbecce i stary Bregula juzaś sie tego swojigo ziyńcioszka pytŏ ło te same:
– Anō, świger, musza pedzieć, co dzisiej ino trzi razy. A wy łojciec?
– A jŏ rōłz – padŏ słōsznie Bregula.
Dugo sie niy trefiali, niy widzieli sie ze sia i tak jakosik po pŏruch latach juzaś sie spichli do kupy, zicli wrōłz przi halbecce i stary Bregula juzaś ta samo lajera, juzaś sie pytŏ ziyńcioszka wiela razy mu we łostatnij nocy udało sie dupnńc ze jego babeczkōm a cerōm Bregule.
Ziyńć sie tak jakosik krziwi i mamlasi, a na łostatek gŏdŏ blank po cichu:
– Świger, wiycie, dzisiŏj ani razu. Robota, zgorszynie, moja starŏ, a wasza cera, tyż stopierōńsko zmierzło. Wiycie jak je? A wōm łojcieć, wiela razy sie udało?
– A jŏ jak zawdy – RŌŁZ !
I tak sie myśla, iże we wszyskim niy nŏleży wyłōlbrzimiać, prŏwda?

Bercik i... kot

Tak jakosik na łostatek siyrpnia Ana – cera łod staryj Sznapcynyj – trefiōła mie na słodach i napoczła (jak to mŏ we łoszkliwym zwyku) łozprawiać:
– Wiysz Ojgyn, bōła żech skuli mojigo starego, Bercika u dochtora i spytałach sie go, co tyż jŏ mōm ze tym gizdym zrobić, coby przestŏł słepać ta gorzŏła?
– Wiycie – pado mi po jakisik kwilce tyn dochtōr – musicie narychtować we kuchyni srogi waszbek, nalŏć do pŏłna gorzŏły i wciepnōńć rajn zdechłego kota. Niyskorzij musicie zawrzić waszego starego ze tym waszbekiym we kuchyni i doczkać jake możno dwie godziny. Bez tyn czŏs pewnikiym tak mu sie łobrzidnie ta gorzŏła w tym waszbeku, iże już nigdy na ta łopara niy wejzdrzi...
– Nō i co, Ana, zrobiōłaś jak ci dochtōr przikŏzŏł? – pytōm sie jōm.
– Anō ja! Tak żech tyż zrobiōła łōńskij soboty. I wiysz co Ojgyn? Czekōm godzinka, dwie, trzi i jużech blank niy szczimała. Właża do kuchnie i patrza a mōj Bercik cupnōł sie nad tym waszbekiym i wykryncŏ tego kota.
– Nō! Kicia! Nō, chocia jesce ino jedna cyjntla musza ze cia... wykryńcić!

Nasze we Miymcach....

Łoj, niy majōm letko nasze, Ślōnzŏki kej ino wykludzōm sie za granica... nō, możno ino do Miymcōw. Tak tyż ci bōło ze mojim kamratym Achimym. Wlŏz ci łōn kejsik do takigo ichniego zupermarkytu, pichnōł trzi śtyropaki piwa, łapli go i musiŏł stanōńć przed ichnim gyrichtym, miymieckim sōndym...
– Eźli łoskarżōny prziznowo sie do tego, iże ukrŏd trzi śtyropaki piwa we tym zupermarkycie? – pytŏ sōndca.
– E tam, zarŏzki habnōł, ukrŏd! Bōło napisane: „Bier”, nō toch se wziōn, i tela, prŏwda!

Szczysny cufal...

We szynku u mie na Krojcce zicło sie dwiōch łożyrokōw. Słepiōm łostro. Tak możno wele dziesiōntyj na wieczōr jedyn śnich gŏdŏ:
– Wiysz... stary.. jŏ już na zicher musza pōjńść... jŏ już pōjńda...
– A daleko to chopie mŏsz do chałpy?
– Niy, niy... samtukej zarŏzki na Grunwaldzkij, to zarŏzki wele...
– Ja? Jŏ tyż miyszkōm na Grunwaldzkij... dwanŏście...
– Cōżeś ty? Tōż sōmy sōmsiŏdami. Jŏ miyszkōm na piyrszym sztoku pod szczwiōrkōm...
– Ej ty... zarŏzki... to jŏ przecam miyszkōm pod szczwiōrkōm...
– Mōmynt, kwilka.... Jorguś?
– Łojciec???

Kej ino sie weźnie...

Do jednego kapelōnka przilazła baba, kerŏ kciała sie wydać, nale miała już skorzij trzech chopōw...
– Nōōō, wiedzōm łōni paniczko, we tyj zytuacyji, poduk „prawa kanonicznygo”, same łōni miarkujōm, niy moga wōm paniczko dać ślubu...
– Nale, widzōm łōni przewielybny, jŏ bez tyn cŏłki czŏs jeżech czysto... niywinnŏ... jeżech jesce jōngfera...
– A jakōż to?
– Anō, to je dugachno gyszichta. Wyłōża wōm kapelōnku wszyjsko gynał. Mōj piyrszy chop... nō cōż, wydałach sie za niygo skuli mojigo łojca. Antek bōł caułbrownym czowiekym, moc dobrym i poćciwym. Tela ino, iże miŏł 82 lata i już blank niy poradziōł mi wygodzić inakszij, jak ino swojm dobrotōm. Dałach borokowi ino piyńć miesiyncy szczyńściŏ.
– Nō ja, miarkuja. Blank niy wybadane sōm wyroki boske...
– Drugi mōj chop juzaś bōł modym, stopierōńskŏ sztramskim oficyjerym policajtōw. Bildowany, wyszportowany, poradziōł gŏdać we roztomajtych lynzykach, szumnie sie zapowiadŏł, sztajgnōłby wysoko. Ale miŏł szlechtownŏ raja. Na gyszynk ślubny erbnōł łod kamratōw motorcykel. Nō, i kciŏł cie sie sjechać. Wilgłe liściŏ na drōdze, strōm, złōmanŏ podstawa palicy i łozparziste wnōtrzne łobrażyniŏ. Mōj roztomiyły Lojzik przinŏjmni niy ciyrpiŏł.
– Ja, ja... miarkuja – łodrzykŏ kapelōnek. – Herclich, gorko wōm spōłczuja. A tyn trzeci chop? Jak dugo to zetwało?
– Nō, dziesiyńć lŏt.
– Dziesiyńć lŏt? I padocie , iże bez tyn cŏłki czŏs... nic... ?
– Ani rōłz przewielebny. Wiedzōm łōni, mōj chop bōł ze PiS-u... Kŏżdŏ strzoda przilazowŏł ku mojimu prykolowi, zicnōł se tak na rancie i bez duge godziny łozprawiŏł mi jak ci to tyż bydzie spanialiście, fantasticznie i na isto dobrze...
... KEJ INO WEŹNIE SIE DO ROBOTY... kej ino weźnie sie...

Zuchtanie za babōm...

Dwa cudze chopy wparzyli na sia we takim festelnie srogim zuper-markycie.
– Ło, wyboczcie mi panoczku!
– Niy, niy, to wy mi przeboczcie. Zamamlasiōłech sie, bo miarkujōm łōni, sznupia za mojōm starōm, kajsik sam musi we tym markycie być...
– Ach tak ? Jŏ tyż sam zuchtōm za mojōm starōm. – gŏdŏ tyn drugi. – A jak ta waszŏ babeczka wyglōndŏ ?
– Dugo jak lachyta, wosy duge brōnotne, szykowny bubikopf. Take richtik szykowne, duge szłapy, jyndrne pōłrzitki, epne cycki. Miała łobleczōne szykowne „mini” i kwiŏtkowanŏ gryfnŏ kocymajka, jakielka ze takim sporszym, galantnym dykoltym...
– A waszŏ babeczka ?
– To jes niy iste, to mŏ czas! Sznupiymy za waszōm babom !!!

Uwziynty kibic...

Ważny fusbalszpil na wywołanym światowym sztadijōnie. Na sztadijōnie fol, we piyrszyj raji siedzi chop a wele niygo prōzny plac. Podłajzi ku niymu jakisik kibic i opaternie sie tego istnego pytŏ:
– Panoczku, a jes możno tyn plac kole wŏs frajny?
– Ja.
– Niysamōwite! Tōż to niymożybne, iże ftosik mŏ take szykowne miyjsce i niy prziszŏł na tyn szpil.
– Nō, cōż .... tyn zic przinŏleżi dō mie. Miała sam symnōm przijńść moja starŏ ale ... jij sie zemrziło. To, wiedzōm łōni panoczku, jes to piyrszy taki szpil na kierym niy sōmy do kupy.
– Wyboczōm mi łōni panoczku, festelnie mi miersko, ale ... przecamć mōgliście panoczku kogosik znojść na tyn jeji plac: przociela, pociotka, sōmsiŏda... kumuś skalić tyn bilet, abo co...
– Ja, myślŏłech ło tym, kciŏłech tak zrobić, forszlagowŏłech, ale blank rady se niy wiedziŏłech... wszyjske sōm terŏzki... na pogrzybie.

Kapelōnki i burdel ...

Przed takōm ci wywołanōm we Chorzowie „agyncjōm towarziskōm” styrcōm dwa, niy take stare jesce – kapelōnki, nō jedyn farorz i kapelōnek.
– Wiedzōm łōni, farorzycku –pado tyn kapelōnek – jŏ, to je sztyjc za tym, coby te wszyjske agyncje „zalygalizować”, coby łōne za prawyn fōngowali jak to niyftore łoszkliwce kcōm.
– Ale, chopie, po jakiymu? Skuli czego? – pytŏ sie tyn farorz.
– Anō, beztōż farorzycku, iże kej ci już te agyncje, te burdele bydōm fōngować porzōmnie, lygalnie, tōż tyż przeca bydōm musie mieć ci swojigo... kapelana!
Bo ordnōng musi być. Terŏzki jak kaj ci je srogi bajzel to gŏdajōm, iże to je festelny burdel. Nale, kej przed wojnōm starŏ Majzlinŏ miała taki cichy burdel, to ci dziepiyro bōł porzōndek.

Rapitōłza...

Żōł ci se kejsik jedy istny na takij bezludnyj wyspie. Miŏł ci łōn tam wszyjsko. Jŏdło, słepanie, dach nad gowōm, szykownistŏ pogoda. Niy nastykło ci mu ale jedzinie baby. Blank poblisku łod tyj jejigo wyspy bōła drugŏ, kaj miyszkało mocka szykownistych i festelnie łozwiynzłych babōw. Kŏżdydziyń świdrzōł, szpicowŏł na jejich rojbrowanie, wyrŏbianie choby na tyj wyspie Lesbos. A łōne wŏbiyły go, prziwōłōwały go tela, co łōn niy mōg ku niym płynōńć, bo razinku we tym miyjscu pŏłno bōło rekinōw, a jednakowōż życie bōło mu wiyncyj we wercie niźli tyn... zeks. Rōłzczasu tyż, kej se tak siedziŏł na piŏsku przi wodzie i kukŏł na te dziołchy ze drugij wyspy, pokŏzała sie wele niygo goldowŏ żaba, srogŏ, goldowŏ rapitōłza.
– Serwus chopie! Jeżech goldowŏ rapitōłza i moga spŏłnić jedyn twōj winsz, jedne życzyni. Jedne i ino jedne. Pouwŏżej festelnie, zastanōw sie, bo mŏsz ino jedna, jedzinŏ szanza; łostatniŏ i niypowtŏrzalnŏ. Tyn fric tak kuknōł ino na nia i rzyknōł:
– Zbajstluj, zrōb mi sam ino „mostek”!!!
A na to ta goldowŏ rapitōłza, ta żaba stanōła na zadnich szłapach i napoczynŏ sie wyginać do zadku.
– Tōż żeś to kurwa, chopie, wypokopiōł...

Ciyrpiyntnik...

Rōłzczasu jedna baba przikludziyła sie do niyba, stanōła przed łobliczym świyntego Pyjtra i pytŏ sie ło swojigo chopecka, kiery zemrził jakiesik śtyry lata tymu nazŏd.
– A jak sie tyn twōj chop mianowŏł? – pytŏ św. Pyjter.
– Anō Jorg, Jorguś Kozidupa.
Świynty Pyjter zuchtŏ tak we tych swojich papiōrach, ale niy poradzi tego istnego znŏjść.
– A bōł ci łōn na isto pobōżny? Chodziōł do kościoła?
– Ja, nō dyć, bōł. Kŏżdŏ niydziela deptalichmy do kupy do kościoła.
– Nō, dobra, szukōm pod „pobōżny”! – pedziŏł świynty Pyjter.
Sznupie tak, zuchtŏ, ale tyż niy poradzi tego chopa znŏjść.
– Tyn wasz chopecek na zicher zemrził, bo jŏ go na isto niy poradza samtukej we mojich papiōrach znŏjść.
– Nō, świynty Pyjtrze! Byli my ze sia bez piyńćdziesiōnt lŏt ze sia do kupy, tōż tyż gynał miarkuja, iże łōn na zicher umrził. – łodrzykŏ baba.
– Nō, tōż gŏdejcie tak zarŏzki! Piyńćdziesiōnt lŏt do kupy, tōż tyż musza go szukać pod... CIYRPIYNTNIKŌMA!

Ruskŏ szczyrōść...

Kej ino sie skōńczōło lato, ludzie przi roztomajtych trefach łozprawiajōm ło latowych wandrach, rajzach, ło tym fto, co i kaj widzŏł, co zwiydzŏł, kaj bywŏł i take tam jesce... Po poruch sznapsach łozwŏł sie jedyn deczko zwiykowany ujek, ftory kajsik jesce we latach łoziymdziesiōntych puściōł sie na rajza swojim „moskwiczym” do Ruskich.
– Wiycie chopy, Ruske to sōm na isto nŏjbarzij do porzōndku ludzie – napocznōł ujek Bonuś. – Przocielske, wylywne... Polŏkōw, a tym tuplym Ślōnzŏkōw, majōm festelnie radzi. Pamiyntōm jak kejsik bez zima jakosik tajla (cheba szwinga) mi sie serwała we mojim autoku. Jakisik ichni bamber srogōm cugmaszinōm dociōng mie do wsi, pijyndzy żŏdnych łodymie niy kciŏł, zatym zakludziōł do ichniego sołtysa, kedy jedziny we tyj dziydzinie miŏł telefōłn... Dŏł mi zazwōnić... Tajle mōgli przijńść dziepiyro za trzi tydnie, tōż tyż zarŏzki, na doczkaniu forszlagowŏł mi gōścina. Autok łodkludziyli my do kowŏla. Tyn ci przi dwadziestogradusowym mrozie wymōntowŏł stary „wahacz” (ta szwinga)... Nō, i tak musieli my, musiŏłech doczkać. Cuciōłech sie ło szaroku a tu ci już na mie czekała srogŏ glaska bimbru i szisel kapusty. I takech se chopy siedziŏł trzi tydnie u tego sołtysa... Na łostatek tajle przijńszli, kowŏl autok zrychtowŏł. Pijyndzy juzaś wziōńć niy kcieli, piyńciolitrowŏ kanka bimbru na drōga mi dali...
– A rzyknijcie ino ujku, a bōło to chocia dobre? – spytŏł jedyn snŏs.
Ujek tak kuknōł na nŏs zamglōnym weźrokiym i pedziŏł:
– Dobre? Chopy... Po powrocie do Polski bez pōł roku mi wosy i pazurska po tym nŏpitku niy rośli... ale dobre to bōło... szmektne jak sto dioskōw!

Szczewiki...

Jedyn istny pytŏ sie swojigo kamrata:
– Suchej ino Ernst. Po jakymu ty zawdy mŏsz na sia szczewiki ło dwa nōmery za knap?
– Anō, wiysz Ymil, to je tak: robia za elwra, znaczy jeżech na bezrobociu, mōm pierōnym żadnŏ baba, synek mŏ we szuli same jedynki, moja świekra łod rozwidnioka wrzescy na wszyjskich, łosobliwie na mie...
– Nō dobra, ale co to mŏ spōlnygo ze twojimi szczewikōma?
– Bo dzisz, jedzinōm uciychōm we mojim życiu jest tyn augynblik, kej na łodwieczerz ściepuja ze szłapōw te szczewiki!

Filip, Yjwa, filip...

Kej nasz dobry Pōnbōczek stworzōł bōł Jadama i Yjwa pedziŏł łōnym:
– Mōm dlŏ wŏs dwa gyszynki. Jednym śnich je kōnsztik jscana po stojōnku... Wtynczŏs Jadam fuknōł do przodku i wrzesknōł:
– Jŏ, jŏ jŏ! Jŏ to kca Pōnbōczku! To mi pierōnym poprawi moje życie.
Yjwa przichwŏlōła, i pedziała, co take zachy niy majōm dlō nij żŏdnego znŏczyniŏ. Wtynczŏs Pōnbōczek dŏł Jadamowi jejigo gyszynk, a tyn ze uciychy napocznōł wrzesceć ze uciychy. Tyrŏł po rajskim łogrodzie i łobejscŏł wszyjske strōmy i krzŏki. Lotŏł po plaży i wyjscŏwŏł roztomajte łobrŏzki na piŏsku. Nō, i niy ustŏwŏł sie ze tym ciulikym łobnosić, paradzić sie.
Yjwa na łostatku spytała:
– Mōj ty Pōnbōczku, a jaki je tyn gyszynk dlō mie?
Pōnbōczek łodpedziŏł ze rułōm i zaziyrŏł ze politōwaniym na kasprujōncygo jak dziecio Jadama:
– Dlŏ cia mōm filip Yjwa, mōzg...

Możno gorzŏły...

– Mōj ty roztomiyły. A jaki byś ty sie zawinszowŏł dzisiŏj kafyj?
– Nō, kciŏłbych mocny, ale przi tymu tyż łagōdny, ftory by uczyniōł moje wnōtrze gryfniyjszym. Coby tyn kafyj łobalōł mie do gōry szłapami i łozewrził dlō mie cŏłki świat pokusy, wŏbikōw, pieśliwōści i cŏłkŏ norywnŏ siyła...
– Tyyy! To możno jŏ ci zarŏzki ganc ajnfach gorzŏły naleja, co?

Targej trōłwa...

Taksiŏrz wiyzie jedna modŏ baba. Na łostatku wykŏzało sie, co ta istnŏ niy mŏ pijyndzy. Tóż tyż taksiŏrz zawrŏcŏ, jedzie bez miasto na szykownisty zielōny pasiōnek. Zahaltowŏł autok, łotwiyrŏ koferraum, wyciōngŏ śniygo deka i kładzie na trōłwie.
– Dyż żysz! Panoczlu! Jŏ na zicher łoddōm wōm panoczku pijōndze za ta rajza ale prosza, cobyście mi panoczku niczego złygo niy robiyli... jŏ mōm dziecka, chopa... – gŏdŏ, jōnkŏ sie ze płaczkami we ślypiach ta istnŏ.
– A jŏ... a jŏ... – łodrzykŏ tyn taksiŏrz – mōm śtyrdziyści mycokōw, krōlikōw... Bier sie! Targej ta trōłwa, ale wartko!