Łata....

Mody chop wrŏcŏ do chałpy ze roboty a jejigo ślubnŏ babeczka, blōndina , fest jowejczeje, i gośno ślimtŏ.
– Czuja sie łokropicznie, diosecko źle – mrōncy ku niymu. – Biglowałach twōj ancug i wypolōłach srogachnŏ dziura na zadku twojich galotōw.
– Niy trŏp sie tym – pociyszŏ chop. – Pamiyntŏsz, iże mōm przeca druge galoty do tego ancuga.
– Ia, ja, na szczyńści! – rzōńdzi juzaś ta babeczka i łobciyrŏ gymba ze płaczkōw. – Dziynka tym drugim galotōm mōgłach przisznajdować, naszyć łata na te spŏlōne galoty!

Brifmarki...

Przilazuje klŏsztornŏ panna do dochtora i rzōńdzi:
– Pōnie dochtorze, jŏci mōm jakosik dziwocznŏ niymoc, dziwoko choroba. Jŏ fōrt we swojich batkach znŏjduja.... brifmarki.
– Nale, siestro, tōż to je niymożebne. Jŏ blank niy znōm takij dolygłōści.
– Nō, tōż łoboczōm łōni, pōnie dochtorze – wlazuje we słōwo ta klŏsztornŏ panna i seblykŏ spōdzik, biylizna.
Dochtōr zaziyrŏ tak, kukŏ... richtik cosik tam je. Drŏpie sie po palicy, zaziyrŏ bliżyj... nō, brifmarki we babskich batkach, jak woła. Kukŏ jesce bliżyj i yntlich napoczynŏ sie lachać...
– Moja roztomiyłe! To niy ma brifmarki ino aufklyjbery, nŏlypki ze bananōw!

Ale ty mosz srogachne....

Jedyn istny łoglōndŏ na widyjo „pornusa”. A tam Murzin, kerymu gryfnŏ szauszpilerka robi dobrze, znaczy sie robi mu „loda”. ,Tyn istny zaziyro na to dugszy czŏs, ze srogōm pozornościōm i łorŏ łōnymu sie tyż festelnie tego samygo zakciało. Wartko przizwŏł swoja starŏ:
– Elza! Pōć sam ino gibko i zrōb mi te same!
Ta jejigo Elza zabrała sie za robota, ftorŏ łōnyj stary łoglōndŏł na fylmie. Tyn istny tak zaziyrŏ rōłz to na mōnitor, rōłz to na swoja babeczka i na łostatku rzōńdzi ze złōściōm:
– Elza! Nale ty to mŏsz srogachne grace, aże srogachne!

We wieluch szynkach...

Rōłzczasu jedyn naprany fric wkulōł sie do szynku, podlazuje ku szynkwasowi, siŏdŏ i sztaluje se sznapsa. Gospodzki, kej uwidziŏł jak tyn istny wyglōndŏ, moreśnie rzyko mu, iże za tela już wysłepŏł i beztōż niy dostanie tego łobsztalowanego sznapsa. Moge nale łobsztalować dlō niygo taksa. Tyn naprany fric, jakōż by inakszij, łodmŏwiŏ i chwiyjnym szritym wylazuje ze tego szynku. Po jakijsik śćwierci godziny tyn istny wrŏcŏ sie nazŏd. Juzaś zicnōł przi szynkwasie i sztaluje u szynkiyrza sznapsa dlŏ sia. Tyn juzaś łodmŏwiŏ podaniŏ tego sznapsa i forszlaguje łobsztalowanie łōnymu aksy. Tyn istny przistojnie łodmŏwiŏ i takim kolybiōncym krokym wylazuje ze szynku. Nale blank niy na dugo, bo pŏra minutek niyskorzij tyn napraniec juzaś sie wrŏcŏ, siŏdŏ przi szynkwasie i juzaś prōbuje łobsztalować dlŏ sia sznapsa. Tymu szynkiyrzowi bōło tego za tela i fest łozgzukany rzōńdzi:
– Suchej pōn ino, jeżeś chopie w dupa naprany i kej ci niy sztimuje taksa, to glingna po policyjŏ!
Tyn napraniec, łożarciuch, cŏłki łozdyrgotany, szeptło do dakla gospodzkimu:
– Teeee, chopieeee, a rzyknij ty mi we wieluch ty szynkach łorŏz łobsugujesz?

Dyrechtōr i... luftbalōngi...

Luftbalōngi, luftbalōngi... Tyn zwyk to już u nŏs dosik dŏwnŏ chyciōł i wszandy idzie ujzdrzić roztolicznych machlyrzy, handlyrzy, kerzy majōm ci je, smycōm je na dugim, rubym kiju ze dupnym kartoflym, we kerym majōm powstyrkane na drōcie te roztomajte luftbalōngi. A to roztomajtŏ gadzina, a to bōnte fresy ze srogimi kicholami i take tam jesce. Cheba załōńskigo roka przidrziło mi sie, iże szołech ze mojōm Elzōm bez Wolka a sam styrcy na winklu mōj dyrechtōr ze takōm lagōm i luftbalōngami na nij. Ludzie! Nŏjprzodzij żech myślŏł, co mi sie cosik na ślypia ciepło (bo tyn dyrechtōr to bōł na isto srogi angyjber, srogachny ku tymu klugszajser). Nale niy, to bōł łōn i tela. Nō, tōż żech symnōł mōj hut, gryfniech sie pokłōniōł i prziliźnie sie go pytōm:
– Pochwŏlōny pōnie dyrechtorze. A cōż to, pōn dyrechtōr tyż kcōm do swojigo geltaku przidubnōńć? Toć, jŏ wiym, jŏ gynał miarkuja, iże we werku knap je ze złociokōma, ale coby aże tak źle już ze panoczkiym bōło?
– Niy, niy panie Ojgyn, to niy tak – pado mi na to dyrechtōr i fresa skukŏł za cajtōngiym, coby go fto niy poznŏł.
– Wiycie, panie Ojgyn kciołech mojij staryj sprawić taki luftbalōng, ale tyn handlyrz niy miŏł drobnych. Dŏłech mu dwiesta złotych i łōn poszŏł je zmiynić do szynku a mie wtyknōł tyn dyszel ze tymi balōngami. Tela, co go już niy ma cheba ze dwie godziny. Jezderkusie! Takŏ gańba! Co tyż ludzie, kerzy mie sam ujzdrzili pedzōm jutro we werku?
Jŏch tak wartko porachowŏł tyn rest luftbalōngōw i wylazło mi, iże tyn handlyrz mojigo dyrechtora niy łocyganiōł, blank ci go niy drzistnōł, bo tych balōngōw bōło gynał za dwiesta złotych. Łōn ino uwidziŏł dufnygo gupieloka i frica, tōż tyż mu wtyknōł hurtym wszyjsko, co jesce miŏł do skalyniŏ, a iże miŏł taki fart, co sie pozbōł wszyjskich łorŏz, to mu jesce na lepsze łostawiōł ta kryja ze tym kartoflym.

Trzi cery...

Jedyn mōndry krōl miŏł ci trzi cery i uzdŏł, coby je wrōłz wydać. Dŏł kŏżdyj śnich po jedny cymbulcu (po jednyj strzale). Wystrzelōła ta nŏjstarszŏ. Cymbulec wleciŏl do banku, a jeji chopym łostŏł bankiyrz.
Wystrzelōła strzydniŏ cera. Strzała wleciała bez łokno do biōra, a łōnyj chopym łostŏł gyszeftsman.
Na łostaku wystrzelōła ta nŏjmodszŏ. Jeji cymbulec wleciŏł do flapsu, do kaczoka. Modŏ podlazła ku kaczokowi, zaziyrŏ tak, kukŏ a sam zicła sie rapitōłza, maluśkŏ żaba. Jak zawdy. Łod malynkości uczōm kŏżdŏ ksiynżnŏ, co przinŏleżi zrobić we takij zituacyji. Nabrała ta modŏ luftu we hośle i dała kusika tyj żabie, tyj rapitōłzie.
Nic sie niy stanōło. Nabrała luftu drugi rōłz i juzaś pokusikowała ta żaba. I juzaś psu na buda sie to zdało...
Na to ta żaba rzōńdzi:
– Pewnikym jeżech festelnie zacaubrowany... trza bydzie festelnie... pocyckać!

Zeks podug prawa...

Zeks podug regli, podug „Prawa Murphy'ego idzie napisać tak:
Jōngferstwo, dziywictwa je ulyczalne!
Niy ma ważne eźli już i wiela razy, eźli ino mogesz, to bier juzaś, bo nigdy niy bydzie, tak jak bōło!
Nigdy niy gŏdej nigdy!
Zawdy mogesz pedzięć „Abo jŏ wiym?” i niych absztyfikant kōmbinyje!
Zeks to sōm na isto ujymne kaloryje!
Nic ci tak niy potynguje zeksu jak wiyncyj zeksu!
Tyn moderny „sexappeal” je ino we pōłowie tym co sōm mŏsz, a we drugiuj pōłowinie tym, co inksze myślōm, iże to mŏsz.
Nigdy niy spŏwej, niy nynej ze kimsik barzij napŏlōnym łod sia!
Po jakymu to zawdy niy tyn dziyń miesinca?
Jak nŏjprościj zahaltować, udziyrżić chopa! – Ino we ramiach!
Wszyjske baby sōm szykowniste i gryfne – kej ino wyszaltrujesz sztrōm.
Niy ma żadnych, brzidnych babōw, moge być ino knap ze gorzŏłōm!
Modsze baby sōm zawdy lepszyjsze!
Podwiyl niy znŏjdziesz ksiynżniczki musisz łobkusikować mocka rapitōłzōw!
Je pŏra zachōw lepszyjszych łod zeksu, pŏra zachōw gorszyjszych łod zeksu nale nic inkszego tego zeksu niy przipōminŏ!
Miyłōść to chymijŏ, zeks to fizyka!
Eźli już to robisz, to rōb to jak nŏjlepszij poradzisz!
Nigdy niy cygōń baby, kerŏ mŏ wiyncyj problymōw łod cia!
Fōrt! Weg! ze winym kobiytōma i ze śpiywaniym! – łosobliwie ze śpiywaniym!
Baby niy zapōminajōm chopōw, kerych mieli – chopy niy zapōminajōm babōw, kerych – niy mieli!
Chop je mocka szczysny ze babōm podwiyl niy napocznie łōnyj przŏć!
Zeks je jednōm ze dziewiytnostuch zachōw, ftorych potrza do „reinkarnacyji”, łostałe łoziymnŏście niy mŏ znŏczynia!
Niy napoczynej nigdy eźli myślisz, iże mogesz niy skōńczyć. Iże niy bydziesz poradziōł zrobić szlus!

Rosnōm dziko na piŏsku...

Bōł ci taki jedyn fric, kery stopierōńsko dbŏł, stŏł ło swoji ciało. Rōłzczasu stanōł ci przed zdrzadłym, seblyk sie do saga, napocznōł cmankać i na isto fest podziwiŏł swoj lajb. Ze zadziwiyniym spomiarkowŏł jednakowōż, iże wszyjsko jes gryfnie łopolōne, krōm tego jejigo chopskigo wichajstra, tego chopskigo dinksa. Niy zdało mu sie to, tōż tyż uzdŏł cosik z tym zrobić. Poszŏł ci łōn na plaża, seblyk sie do saga, zasuł cŏłke swoji ciało, krōm tego, co Wy wiycie, a jŏ gynał miarkuja, ftorego wystawiōł direkt na słōńce. Bez ta plaża przelazowali szpacyrym dwie starecki. Jedna podpiyrała sie krykōm. Kej tak przelazowali wele tego zasutego piŏskym istnego, ujzdrzała ci łōna, iże cosik styrcy ze tego piŏsku. Szpicōm tyj kryki napoczła tyrpać te cosik, co styrcało, tam a nazŏd.
– Wiysz Erna – pedziała ta ze tōm krykōm do drugij starecki. – Życie blank niy ma sprawiydliwe.
– A po jakiymu tak miarkujesz Ana? – spytała sie ta drugŏ, tyj ze krykōm.
– Anō beztōż, iże jakech bōła 20 lŏt starŏ, bōłach tego pierōnym ciekawŏ. Jakech bōła 30 lŏt starŏ, toch to ci stopierōńsko miałach rada. Przi śtyrdziestuch latach już sama sie ło to prosiōłach. Kejech bōła 50 lŏt starŏ, to żech za to moc płaciōła. We wiyku 60 lŏt napoczłoch ło to do Pōnbōczka festelnie rzykać, coby przi siedymdziesiōntce ło tym blank... przepōmnieć. Terŏzki, kej mi już pizło 80 lŏt, take fizymatynta rosnōm ci dziko na piŏsku, a jŏ sie bali ani przicupnōńć ku tymu niy poradza!

Chop we burdelu...

Rōłzczasu kajsik we pōłowie XXI wiyka. Srogi burdel. Czytnik kartōw kreditowych, idyntyfikacyjŏ, PIN, ykran na tykanie:
– Podej chopie „paramyjtry” dziołchy! – pokazuje sie na ykranie.
– Srogachne cycki nale małŏ cipka. – wpisuje klijynt.
Zatym tyn istny przeciōngŏ kreditkarta i na ykranie pokazuje sie nadpis:
– Prosza doczkać ze trzi minutki!
Tyn istny łozepinŏ szaket, zicuje choby jakisik „maharadża” we fatersztulu, zaziyrŏ tak kukŏ po inkszych byzuchantach i czekŏ... Za jakesik trzi minutki ze lautszprechera, ze głōśnika głōs:
– Tyn chop ze srogim gracami i maluśkim ciulikym... izba nōmer śtyry!

Stasiek...

Marika pisze do swojij przaciōłki, do nŏjlepszyjszyj kamratki:

„... Mōj Stasiek, to pewnikiym jakisik zboczyniec. Łōn ci fōrt i jednym ciyngym kce ci mie dupczyć! Styknie, iże sie ino deczko ugibōm i łōn już mie biere łod zadku. Napoczynōm pranie prać a łōn mie biere juzas łod zadku. Śmiatōm dyliny we kuchyni abo we izbie – dupczy mie łod zadku. Pomywōm nŏczynia – biere mie, dupczy łod zadku. Gŏdōm ci Erna to ci je jakosik hruza i sumeryjŏ... jakisik niymożebny kōszmar...
P. S.
Wybŏcz mi, iże mōm taki niywyraźny handszrift, bo Stasiek....”

Czerwiōnŏ kapucka...

Rōłzczasu Czerwiōnŏ Kapucka ( polski Czerwony Kapturek) wybrała sie ze słōmiōnkōm, krōbkōm do starki, tela co miasto czerwōnyj kapucki łoblykła modrŏ. Narŏzki srogi wolf zaszperowŏł łōnyj drōda ze wrzeskym:
– A jŏ cie terŏzki zeźra Czerwiōnŏ Kapelko!
Niy mogesz ty mie terŏzki wećkać, boch jŏ niy ma czerwiōny kapturek ino modry.
Nō, tōż tyn wolf puściół jōm fraj. I tak cŏłkŏ ta giszichta powtŏrzała sie bez tydziyń i za kŏżdōm razōm tyn Czerwiōny Kapturek miŏł inkszŏ farba kapucki niźli czerwiōny. Rōłzczasu idzie tyn Czerwiōny Kapturek we takij rōżowyj kapelce, trefiŏ tego wolfa a tyn rzykŏ:
– Terŏzki cie wećkōm Czerwiōny Kapturku!
– Niy mogesz mie ty wilku wećkać, boch jŏ niy ma czerwiōnŏ kapelka ino rōżowŏ.
– Mōm to do dioska kajś, nicech niy jŏd już łod tydnia.
Nō, i tyn wolf weżar ze smacyskiym tego Kapturka.
Jakiż tyż to ze tyj gyszichty mōrał?
Anō, żŏdyn KAPTUREK (kapucka lebo kōndōn) niy dowo 100% zabezpiyczynia!

Chowani...

Wrŏcŏ sie tyn mōj kamrat, kopidoł do dōm. Usiotany, zmŏchany. Jejigo starŏ pytŏ sie go:
– Co ci je Hanysku? Wielaś dzisiŏj miŏł pogrzybōw?
– E tam, bōł ino jedyn.
– ??? Ino jedyn?
– Chowali my samygo naczylnika, lajtera urzyndu skarbōwego.
– Nō, i co z tego?
– Anō, kejby nic, ale kej my go ino na zicher zakopali, to byli take brawa, takŏ owacyjŏ choby na festinie PiS-u... musieli my bisować, powtŏrzać aże łoziym razy!

Papagaj na gyszynk....

Jedyn istny erbnōł na gyburstak papagaja. Wartko sie tyż kapnōł, iże tyn papagaj mŏ żadny prziwyk sklinaniŏ jak fōrmōn i ciepie flapsym co druge słōwecko. Nale, co miŏł robić – wyciepnōńć żŏl, zawdy to jakisik przociel, nō i gyszynk. Wiela dnioszkōw przetrŏwiōł, coby ringować sie ze żadnym słōwnictwym papagaja. Gŏdŏł ku niymu miyłe i libeźne słōwecka, puszczŏł łōnymu poważnŏ muzyka, robiōł wszyjsko, coby dać tymu papagajowi dobry przikłŏd. Słōwym, pŏłnŏ poświyncynia terapijŏ a wszyjsko tak prŏwdōm na psinco.
Rōłzczasu, kej tyn papagaj stanōł z rańca lewōm szłapōm i bōł ci łoszkliwy stopierōńsko, tyn istny niy szczimŏł. Napocznōł wrzesceć, nale papagaj drził sie jesce gōśnij. Potyrpŏł tym ptŏkym i wtynczŏs niy dosik, co go tyn papagaj spierōniōł, to jesce dziabnōł go pŏra razy dziōbym.
Zjowejczōny, zeszperōwany chop wciep tego ptŏka do kilszrankowego frostra, do zamrŏżarki, zatrzas dźwiyrze, łopar sie łō nie i sklapnōł na dyliny. Wteda tyn papagaj prasknōł pŏra razy ło ściany frostra, kilruły, cosik zamrōnczŏł i łorŏz wszyjsko ucichło.
Tyn istny ździebko łotuchnōł, spamiyntŏł sie, napocznōł mieć tyż ci wyrzuty sumiyniŏ. Łozewrził wartko dźwiyrze kilszranku. Papagaj po milczōncku wlŏz na jejigo ramiy i pedziŏł:
– Festelnie przeprŏszōm, coch uraziōł wŏs panoczku mojim słōwnictwym i zachōwaniym. Prosza ło wyboczyni, byda sie festelnie starać, coby sie poprawić i niy dopuścić do czegosik podanego we prziszłōści.
Tyn istny bōł we festelnym sztichu, już miŏł łozewrzić pychol, coby spytać papagaja, cōż tyż to sprŏwiōło takŏ zmiana, kej juzas łozwŏł sie tyn papagaj:
– A moga sie wŏs panoczku ło cosik spytać, ja?
– Pytej!
– A co takigo łoszkliwego zbajstlowało te kurzōntko, iżeście je jesce do imyntu łoszkubali?

Rykin...

Rōłzczasu tatulek rykin uczy swojigo synka chytania ludzi.
– Tōż tyż synecku kej ino uwidzisz czowieka, kery pływŏ na wodzie, po lekuśku podpływŏsz ku niymu tak, coby ci ino nad woda wystowŏł plos, płytwa. Zatŏczŏsz jedne kōłko naobkoło fofiary, nale take dosik sroge. Tōnkosz sie gymboko i po jakisik kwilce wypływŏsz juzaś na wiyrch ta, coby ta twoja płytwa wystŏwała nad woda, zatoczŏsz kŏłko naobkoło, nale już myńsze. Juzaś sie tōnkŏsz pod woda i łod nowa wychyniesz na wiyrch, coby zrobić kōłecko naobkoło tego czowieka, nale już blank maluśke. Nō i terŏzki mogesz już łyknōńć, zezrić tego istnego.
– Tatulku, tatulku! A niy idzie tak zarŏzki łod piyszego wychyniyńcio ze gymboczyny zeżrić czowieka?
– Ja, idzie tak tyż kej mŏsz rŏd ćkać czowieka do kupy ze jejigo gōwnym!

Ruski mafioso...

Rŏłzczasu jedyn ruski mafiozo wybrŏł sie na ryby, i jak to ruski mafiozo miŏł na sia dwie rube, goldowe kety, na kŏżdym palcysku goldowy zignet a we kabzi rola dularōw... same setki. Wziōn ze sia trzi halby gorzŏly. A zimno bōło, piździyło jak sto dioskōw tōż tyż zarŏzki za rajōm je wysłepŏł. Naprŏł sie jak bela i usnōł. Za jakisik czŏs łocuciōł sie a sam ci niy mŏ goldowych ketōw na karku, niy mŏ zignetōw ani roli dularōw. Glingnōł ze mobilnioka po swojich ludzi i niy śleciało pōł godzinki a podjechali śtyry czŏrne mercedesy, we kŏżdym po piyńciuch chopa... wszyjske ze kałachōma. Po krōtkij łozprŏwce uzdali, iże to na zicher ftosik ze miyjscowych łobrobiōł jejich szefa. Wkarowali do wsi i pytajōm ło soltysa. Jakisik pampōń pokŏzŏł chałpa tego sołtysa blank na pojstrzodku tyj wsi. Wkarowali tōż tyż rajn a tam na lauba wylazuje ruby wsiok we kufaji, we takij staryj watōwie, na karku mŏ dwie goldowe kety, na kŏżdym palcysku goldowy zignet a ze kabzy kufaji wystowo mu srogŏ rola stodularōwek. Chopy andryjgowali gywery i pytajōm sie tego pampōnia skany to wszyjsko mŏ.
Na to sołtys gŏdŏ:
– Nō, niy uwiyrzicie chopy. Ida sie tak bez las ze psiokym na szpacyr a sam nad brzygiym jeziōra leży jakisik fric naprany jak belōwa i mŏ ci to wszyjksko na sia. Nō, tōżech ci go łobrobiōł, a na łostatku przedupczōłech ci go łod zadku i zatym poszŏłech blank po lekuśku do dōm.
Te chopy zaziyrajōm na swojigo szefa takim pytajōncym weźrokym. Szef podlazuje ku sołtysowi, prziglōndŏ sie tym wszyjskim goldowym zachōm i rzōńdzi ze rułōm:
– Wiycie, to na isto niy moje kety, niy moje zignety ani niy moje dulary!

Toś wypokopiōł...

Żōł sie rōłzczasu jedyn istny na bezludnyj wyspie. Miŏł ci tam łōn wszyjsko co mu bōło potrza: jŏdło, picie, dach nad gowōm, gryfnŏ launa. Niy nastykło mu ino baby. Blank poblisku bōła drugŏ wysep kaj miyszkali same żadziolske i moc łozwiynzłe ale gryfniste, szykowniste babeczki. Kŏżdydziyń zaziyrŏł łōn, mustrowŏł, świdrzōł łōnych gracki, błŏzny i rojbrowanie jak kajsik na Lesbos. A łōne juzaś prziwoływali go, tela, co łōn niy poradziōł ku łōnym przepłynōńć bo razinku we tym miyjscu zawdy bōło pŏłno rykinōw. A życie jednakowōż miŏł barzij rŏd niźli dupczynie.
Rōłzczasu, tak kole połednia, kej siedziŏł na brzygu i kukŏł na te dziołchy pokŏzała sie kole niygo goldowŏ rapitōłza, caubrownŏ żaba.
– Sergust chopie! Jeżech goldowŏ rapitōlza i moga spŏłnić kŏżdy twōj winsz. Ale ino jedyn jedziny winsz. Pomedikuj gynał, bo mŏsz ino jedna, łostatniŏ, niypowtŏrzalnŏ szanza.
Tyn istny tak ino kuknōł na ta rapitōłza i gŏdŏ:
– A tym mi sam zrōb taki „mostek” !!!
Na to ta goldowŏ żaba stowo na zadnich szłapeckach i napoczynŏ wygibać sie do zadku... Procno łōnyj to idzie i beztōż tyż rzōńdzi:
– Aleś to kurwa ypokopiōł! Mostek, Mostek!

Pały...

Po przigōnie, po takij wsiowyj drōdze jedyn tameszny, naprany jak belōwa pampōń jedzie swojim drabiniŏkym. Łorŏz ze lasa wyfuknōł zafucany policajt ze drōgōwki, fakluje lizŏkym i prōbuje zahaltować ta fōra. Kuczer w te pyndy napoczynŏ prosić tego policajta, coby mu niy zabiyrŏł „karty fōrmōna”, bo pewnikym łōnego baba wyciepła by go ze chałpy.
Tymu policajtowi zrobiōło sie żŏl tego pampōnia, tōż tyż rzōńdzi:
– Rzykniesz mi jakisik szykownisty wic, szpas ło policajtach, to cie tyż puszcza bez sztrofy.
– Jakōż to, panie władzo! – wystrachŏł sie tyn wsiok. – Ze policyji mōm sie nabijać. Przeca mie niy lza chichrać sie ze włōdzy...
– Nō dobra, to możno ino jakisik szpas ło drōgōwce...
– Jakōż to miŏłbych sie urzinać sie, lachać sie ze mojij umiyłōwanyj drōgōwki? To na isto niy lza! – tropi sie tyn pampōń.
– Nō dobra, mogesz mi łopedzieć lecy jaki wic i puszcza sie fraj.
– Nō, tŏż posuchejcie. Wiycie możno jaki to nowy strzodek „antykōncepcyjny” wypokopiyli Chińczyki? – pytŏ tyn kuczer.
– Niy, niy miarkuja. Gŏdej pōn!
– Te diosecke Chińczyki zagnali kejsik wszyjskich chopōw do miyjscōwygo Dōmu Kultury, kŏzali łōnym wszyjskim po sagu legnōńć sie na plecach na dyliny, zatym wyszaltrowali światło a na gipsdece puściyli fylm porno. Tak możno po piyńciuch minutkach do zolu wlejźli po cichuśku tameszne policajty i siekami, kosokami sznajdowali, siekali wszyjsko co ino... wystŏwało.
– Nō i co dalszij bōło?
– Anō, panie władzo, ze tych srogszych zrobiyli pały, gōmiknyple dlŏ policajtōw, a ze tych myńszych gwizdki dlŏ drōgōwki...

Piyrszy rōłz...

Dwiōch kamratōw we szynku. Jedyn śnich napoczynŏ:
– Wiysz Ernst! Jŏch wczorej festelnie pochlistŏł... naprŏłech sie jak belōwa...
– Nō, Jorguś, dlō mie to niy ma żŏdnŏ nōwina...
– Nale, jechŏłech piyrszy rōłz autobusym!
– To tyż niy ma nic nowygo...
– Ja, jŏ wiym, nale musza ci Ernst pedzieć, coch piyrszy rōłz bōł szoferokym tego autobusa!