Janiōłek na szpicy jedli ...

Możno bych tego niy łozprawiŏł ale kiej sam dō nŏs przikwanckali sie te hamerikōńskie prziwyki i miast ci Dzieciōntyczka wszandy nałobkoło już łod łostatka listopada aże to Trzech Krōli fyrto ino Mikołŏj, a tak po prŏwdzie jakisik cwerg przeblecōny za Mikołŏja – moga już ci to rzōńdzić.
Bōło to razinku kejskik skorzij Bożygo Narodzyniŏ ale jesce za pierōnym starego piyrwyj. Ichni Świynty Mikołŏj rychtowŏł sie do swojij kŏżdorocznyj rajzy. Jednakowōż wszandy przed niym mnōżyli sie roztomajte problymy...
Nŏjprzodzij ze jejigo „elfōw” śtyruch sie rozniymōgło, a jejich zastympce niy poradziyli robić gracek tak wartko jak te „elfy”, tōż tyż tyn Mikołŏj napocznōł podejzdrzywać, co moge niy zdōnżyć... Nastympnie jesce jego babeczka, ta ci paniczka Mikołojŏwo, dała mu do wymiarkowaniŏ, iże jeji Mamulka kce jich chnetki nawiydzić, co juzaś jesce barzij dopolōło Mikołŏja. Krōm tego złygo, kej poszŏł zaprzōngnōńć rynifery do sŏnek wykŏzało sie, co trzi śnich sōm nabite, napochali a juzaś dwa inksze przefukli bez pot i pitli Pōnbōczek jedyn wiy kandyż. Mikołŏj łozgzukŏł sie jesce barzij... Kej ci zaś napocznōł pakōwać te sōnki, jedna szuła, spłōza (płōza) złōmała sie. Miech ze gyszynkōma prasknōł ło ziym a gracki rozsuli sie naobkoło. Łozhajcowany do łostatka, Mikołŏj uzdŏł, co wrōci nazŏd do dōm szluknōńć sie kafyju i glaska whisky.
Kej jednakowōż łozewrził szybōnek, pokŏzało sie, co elfy wysłepali cŏłki ankohol i już blank nic niy łostało do wysłepaniŏ... Mory ci go wziyny i blank ci już łoztrzynsiōny, łozdyrgotany upuściōł ci zbōnek ze kafyjzerwisu, kery łoztrzaskŏł sie na blank maluśke kōnszczyczki na dylinach we kuchyni. Poszŏł ci dyć tyż po mietła, szipa i śmiatek ale i sam tyż ci miŏł pycha, bo myszy wećkali włōsie ze kerego bōł zrobiōny śmiatek. I wtynczŏs ci zaglingŏł zwōnek, taki klinglicek do dźwiyrzy... Mikołŏj poszŏł łotworzić. Przi dźwiyrzach styrcŏł maluśki janiōłek ze szykownistōm, srogōm chojnōm. Janiōłek ci radōśnie zawrzesknōł:
– Wesołych Świōnt Mikołŏju! Katać niy jes to dzisiŏj piykniy dziyń? Przismyczōłech dlŏ cia Mikołŏju szykownistŏ, sztramskŏ jedla. Prŏwda, iże łona jes szumnŏ i galantŏ? Kaj kciŏłbyś, cobych ci jōm wrajziōł?
.....
I stela wziyna sie tradycjŏ janiołka na samyj szpicy chojny ...

Znŏdech jōm...

Przijechŏł jedyn istny ze modōm dupōm do motylu wele pōłnocki, nŏjlepszyjszy czŏs na letke dupczynie. Kej szŏł śniōm rajn merknōł, iże poblisku stoji autok jejigo kamrata... żyniatego kamrata. Uzdŏł, co zbajstluje mu cosik na łostuda i zebrŏł ze jejigo autoka kapa ze koła. Na drugi dziyń przikotasiōł sie ku swojimu kamratowi, glingŏ do dźwiyrzy, kamrat mu łozewrził i pytŏ:
– Te, serwus, a co tam?
– Anō, łobejzdrził coch znod – łodrzykŏ i zaziyrŏ na niygo ze takim fałresznym uśmiychym.
– Eee, moja kapa ze zadnigo kōlka. Skany jōm mŏsz?
– Chopie, niy markiyruj ipty, znodech ta kapa ze kōłka wczorej kole pōłnocki przi motylu.
Kwilka cichość, tyn kamrat biere ta kapa ze kōłka do gracy, łobrŏcŏ sie i idzie do kuchyni:
– Kuknij, moja ty roztomiyło, znodech ta kapa ze zadniego kōłka naszego autoka, kerŏ zapodziŏłaś dzisiŏj przi... zupermarkycie!

Kejby sie we gównie zakopŏł...

Rōłzczasu jedyn istny wkarowŏł do takigo zalōnu dziyrganiŏ (tatuażu) i gŏdŏ blank ciyniuśkōm sztimōm:
– Jŏ sie winszuja, coby mi wydziyrgać na ciuliku take szykowniste czerwiōne ferrari dlŏ mojij dziołchy!
– Dlŏ waszyj dziołchy panoczku?
– Ja, dlŏ mojij dziołchy!
– Na zicher dlŏ waszyj dziołchy?
– Nō dobra... dlŏ mojigo kawaliyra!
– Tōż wiedzōm łōni co? Wydziyrgōmy te ferrari, nale kca wōm forszlagować, coby tymu autokowi dorobić take srogachne koła jak łod cugmasziny, trachtōra.
– A to po jakiymu?
– Nō, to tak na cufal kejby sie tyn autok we gōwnie zakopŏł!

Co zrobisz kej świtna...

Baba gŏdŏ ku swojimu chopowi:
– Mōj ty roztomiyły, a rzyknij ty mi, co zrobisz kej jŏ już świtna? Łożynisz sie drugi rōłz?
– A kaj tam, za boga niy!
– Nō, niy bajruj, przecamć kŏżdymu moge dopolić samōtność. Niy byda miała żŏdnych pretynsjōw.
– Nale kaj jŏ znŏjda takŏ babeczka jak ty?
– Nō, nale kejbyś znod, zakochŏł sie...
– Nō, to wteda... nō, dobra, możno bych sie i łożyniōł.
– I co? Miyszkŏłbyś śniōm we naszyj chałpie?
– Nō a co miŏłbych robić? Przekludzić sie dō nij? Skalić naszŏ chałpa, kerŏ przinŏleżi do naszyj familiji łod pokolyniōw? Łostawić naszŏ zegrōdka, pożygnać cŏłke łotoczyni?
– Nō, tak prŏwdōm... Nale co, łōna tak by sie szpacyrowała, szlandrowała po naszym łogrodzie?
– Nō, przecamć, kejby już sam miyszkała...
– I spała by we naszym szlafcimrze i we naszym prykolu?
– Nō, kejbych sie śniōm łożyniōł, to ja, chyba niy forsztelujesz se tego, cobychmy nynali we łoddziylnych prykolach.
– I możno tyż jeździōła by mojim autokym?
– Nale, we czym ty widzisz jakosik problyma? Zali bōłby na chodzie, to po jakymu niy?
– I jesce możno korzystała by łōna ze mojich kōsmytikōw, ja?
– A tego to już niy wiym eźli by łōna miała twōj gust. Nale kejby sie jakesik łōnyj zdały...
– I co jesce? Możno łoblykała by moje klajdy, moje prziłodziynie?
– Nō cōżeś ty jakŏ? Twoje klajdy, kecki, mantle sōm na nia za knap... za małe!

To papiōr, i to papiōr...

Do lecy jakigo restaurantu przilazuje pŏra majoryntnych już ludzi i nŏjprzodzij łobsztalowali sie tōmatynzupa. Za jekesik piyńć minutek przilazuje ōłber i dowo łōnym kapuśniŏk. Baba ze złōsciōm na to:
– Miała być tōmatynzupa a je kapuśniŏk!
– Nō, to zupa i to zupa prŏwda?
Nō, tōż ta pŏra łobsztalowała se prażoki, fritki i ku tymu kotlyt. Tyn ōłber prziniōs łōnym kartofle i karminadle. Snerwowany chop spytŏł ci tego ōłbra po jakymu prziniōs łōnym niy to, co łobsztalowali. Na to tyn ōłber ze rułōm:
– I to je kotlet i i to kartofle, prŏwda?
Na fajrant obiadu ōber dŏł łōnym rechnōng. Festelnie łozgzukanŏ baba spytała tego kelnera po jakymu tak drogo? Na to jeji chop ze rułōm, niy doczkŏł na łodrzykniyńcie ōłbra ino wyszeptłŏł cosik swoji babie do dakla i napocznōł wyciōngać ze kabzy szajspapiōr. Łodwinōł dosik kyns i dŏł to ōłbrowi.
Zadziwany kelner spytŏł:
– A czamuście mi panoczku dali tyn szjaspapiōr?
– Anō, panoczku starszy, przecamć to papiōr i to papiōr... ganc egal, prŏwda?

Pōjńś sama...

Dwie baby siedzōm we wartyncimrze, poczykalni u ginekologa i łozprawiajōm ło swojich dōlygliwōściach.
– Jŏ, wiedzōm łōni, kciałabych mieć dziecio nad wszyjsko inksze – gŏdŏ piyrszŏ – nale radszy niy bydzie mi to dane.
– Jŏch tyż tak myślała – rzykŏ drugŏ – nale niyskorzij wszyjsko sie na isto blank zwekslowało. Tōż tyż beztōż jeżech tukej... za trzi miesiōnce ślegna, byda miała dziecko.
– Muszōm mi łōni pedzieć, jakeście to zrobiyli.
– Poszłach do uzdrōwiciyla.
– Nale, jŏ tyż tego prōbowałach. Chodziylichmy do kupy ze mojim chopym do takigo jednygo łowczorza chnet bez cŏłki rok nale nic niy spōmōgło.
Na to ta drugŏ ino sie libeźnie lachła:
– Na drugi rōłz paniczko, to musicie tam pōjńść blank samŏ, bez chopa!

Jebniyntŏ baba...

Trefiōło sie dwiuch dŏwnych kamratōw i jedyn śnich gŏdŏ:
– Wiysz Ernst, słyszŏłech, co żeś sie łożyniōł.
– Anō ja, dwa miesiōnce tymu nazŏd.
– Nō, tōż rzyknij mi jak to u cia je?
– Anō, wiysz... caubrownie – łodrzykŏ mody żyniol. – Bali niy poradzisz sie wystawić jak caubrownie. Przilazujesz ze roboty usiotany, mŏsz głōd, jeżeś na wszyjsko wkurwiōny a sam twoji pomiyszkanie wysnożōne, gorki łobiŏd na tiszu, na niym tyż kwiŏtki we blumwazie. Napoczynŏsz ćkać ze smacyskiym a wele cia szykownistŏ babeczka szpasownie szczybiōtŏ, pytluje, pytluje, pytluje... jebniynte babsko!

Niy moga przepasować...

Mamulka przikludziōła swoja łoziymnŏstolytniŏ cerzicka do dochtora i zarŏzki łod proga pedziała, iże cera fest ciyrpi na brechrajc, na mdłōści. Dochtōr łobadŏł dziołcha i stwiyrdziōł, iże łōna zaciōnżōła, iże je już łōna kajsik we szczwŏrtym miesiōncu.
– Cōz tyż łōni gŏdajōm, pōnie dochtorze, moja cera nigdy niy miała do czyniyniŏ ze zŏdnym chopym! Prŏwda cerzicko?
– Ja, ja, prŏwda mamulko. Jŏch sie bali niy kusikowała ze żŏdnym chopym! – zapewniŏła, garantiyrowała cera.
Dochtōr bez słōwecka podlŏz ku łoknu i napocznōł intynziwnie, zŏwzicie zaziyrać we łoddalyni.
– Panie dochtorze, eźli bōłoby cosik niy tak? – pytŏ po jakichsik piyńciuch minutkach zaniypokojōnŏ mamulka.
– Niy, niy! Ganc ajnfach we takich cufalach na wschōdzie zaobycz pokazuje sie jasnŏ gwiŏzda i przilazujōm trzi krōle. I jŏ, za nic we świycie, niy kciŏlbych tego falu kurwa przepasować!

Glaskugle na łozdoba...

Familijŏ siedzi przi łobiedzie. Synek pytŏ łojca:
– Tatulku, a wiela, tak rpŏwdōm, je zortōw cyckōw?
Łojciec źbiebko zaskoczōny, łodrzykŏ:
– Cōż, tak prŏwdōm to trzi, zalyżnie łod wiyku baby: kej je 20 lŏt starŏ sōm jak melōny, łobłōnczaste i twarde. Kej je 30-40 lŏt starŏ sōm jak byrny, jak gruszki, fōrt jesce gryfne nale deczko wydużōne, a po 50-ce msōm jak cebule...
– Cebule? – dziwŏ sie synek.
– Ja, ja, zaziyrŏsz i ślimtŏsz...
Wkurwiōło to ździebko baba i cera tego chopa, i cera pytŏ sie mamulki:
– Mamulko ma wiela je zortōw ptŏkōw?
– Tyż trzi, zalyżne łod wiyku chopa. U chopa 20 lot starego je jak dymbczok – twardy i srogachny. Kej chop mŏ już 30-40 lŏt je jak brzōza – elasticzny nale niyzawōdny. A tak po 50-ce je jak chojna na Boże Narodzynie...
– Jak chojna? – dziwuje sie ta jeji cera.
– Ja, strōm już je mŏrtwy, a glaskugle wiszōm ino dlŏ łozdoby!

Brifmarki...

Przilazuje klŏsztornŏ panna do dochtora i rzōńdzi:
– Pōnie dochtorze, jŏci mōm jakosik dziwocznŏ niymoc, dziwoko choroba. Jŏ fōrt we swojich batkach znŏjduja.... brifmarki.
– Nale, siestro, tōż to je niymożebne. Jŏ blank niy znōm takij dolygłōści.
– Nō, tōż łoboczōm łōni, pōnie dochtorze – wlazuje we słōwo ta klŏsztornŏ panna i seblykŏ spōdzik, biylizna.
Dochtōr zaziyrŏ tak, kukŏ... richtik cosik tam je. Drŏpie sie po palicy, zaziyrŏ bliżyj... nō, brifmarki we babskich batkach, jak woła. Kukŏ jesce bliżyj i yntlich napoczynŏ sie lachać...
– Moja roztomiyłŏ! To niy ma brifmarki ino aufklyjbery, nŏlypki ze bananōw!

Do kogo przinŏleżi...

We gyrichcie twŏ łozprawa szajdōngowŏ, a dokładnij, to sprawa ło prziznanie łopiyki nad dzieciokami. Matka (jesce żōna, już niy kōchanka) wstała i klar dała do wyrozumiyniŏ sōndcy, iże dziecka przinŏleżōm dō nij. to łōna je urodziōła, tōż tyż sōm to jeji bajtle.
Sōndca zwrōciōł sie ku chopowi, coby tyż to łōn mŏ do pedzyniŏ.
Chop bez łoka mrzik bōł cicho, za tym poleku sztreknōł sie ze stołka i pedziŏł:
– Panie sōndco, kej wkłŏdōm złocioka do autōmatu ze maszkytami i wyleci ze autōmatu szokuladeridel, to eźli tyn szokuladeridel przinoleżi ku mie abo do autōmatu?

Twardy ptŏk...

Idzie sie rōłzczasu maluśkŏ, biydnŏ mysza i dolazuje ku rzyce. A skuli tego, co bōła to srogachnŏ rzyka ze festelnym sztralym, tōż tyż ta mysza stopierōńsko sie wylynkła, iże niy bydzie poradziōła ta rzyka przepłynōńć i gŏdŏ ku stojōncymu wele ptŏkowi:
– Jŏ, takŏ maluśkŏ mysza a ty taki srogi i sztramski ptŏk, tōż tyż cie prosza cobyś mie scŏpiōł za kark i przefurgnōł symnōm na drugŏ zajta.
– Niy!
– Nō, ale jŏ gryfnie prosza.
– Niy!
– Nō, nale jŏ festelnie błagōm...
– NIY!
Ptŏk łodfurgnōł... Mysza sie stopierōńsko wkurwiōła, Zebrała sie we sia wszyjskie siyły, fukła do tyj rzyki i łostatkym siyły przeszwimowała na drugŏ zajta. Wylazuje cŏłkŏ mogrŏ, blank przemoczōnŏ...
Nō, i jaki ze tego moge być mōrał?
– Jak ptŏk je twardy, to „myszka” musi być na isto mokrŏ!

Iglocek, jeżyk...

Sagŏ dziołcha łopŏlŏ sie na trōłwie. Łorŏz miyndzy jeji nogōma wykopuje sie maulwurf, maluśki krecik, łozglōndŏ sie, zaziyrŏ we wiadōme miyjsce i pytŏ:
– Jeżyk... ???
Cichōść, tōż tyż podlazuje jesce bliżyj, wōniŏ i juzaś pytŏ:
– Jeżyk...?
Niy ma łodpōwiydzi. Podlazuje jesce bliżyj, wōniŏ i ze takōm zorgōm pytŏ:
– Jeżyk! Żyjesz???

Orgazmus...

Rōłzczasu jedyn bamber i jejigo baba leżeli se we prykolu. Łōna heklowała, łōn czytŏł jakisik cajtōng. Łorŏz we jakimsik mōmyncie łodłożōł tyn cajtōng i ze rułōm spytŏł sie:
– A wiedziałaś ty, iże ludzie do jedyny gatōnek, kerego samice sōm we sztandzie łodczuwać tyn wywołany orgazmus?
Jego babeczka tak sie ino lachnōła wŏbiōnco i spytała libeźnie:
–Naprŏwda? Udowōdnisz to, dokŏżesz, ja?
Tyn bamber łodpedziŏł:
– Eźli ino kcesz... – zatym wstŏł ze prykola i poszŏł kajsik. Wrŏcŏ po możno 30 minutkach i rzōńdzi uradowany:
– Wiysz, ta naszŏ krowa i łowiyczka na zicher niy mogōm, aji świnia kwikała we taki szimel, iżech niy ma blank... pewny!

A toch jes jŏ...

Srogŏ sznapsimpryza. Dwa naprane kamraty, Antek i Paulek wrŏcajōm ku dōmowi. Drōgōm wlejźli ale jesce na sznapsa do Paulka. Przi tyj przileżitōści Paulek kciŏł sie jesce poasić swojim pomiyszkaniym i łobkludzŏ tego swojigo kamrata pō niym.
– Kuknij se ino Antek! To jes moja kuchyń, a to juzaś mōj badycimer – mamrŏ po pijŏku Paulek.
– Nō, Paulek! Na isto gryfnŏ jes i kuchyń i tyn twōj badycimer – łodrzykŏ naprany Antek.
Paulek dalszij łobkludzŏ kamrata po pomiyszkaniu....
– A to, Antek, to jes moja srogszŏ izba... łoo... a sam nynŏ mōj synecek... a... a sam... a sam moja cerzicka...
– Nō, Paulek, musza pedzieć, iże szykowniste sōm ci te twoje dziecka... aże szykowniste, gryfniste...
Idōm dalszij, wlazujōm do drugij izby..
– A to Antek, to ci jes mōj gryfny szlafcimer... dzisz jaki srogi i moc bykwyjm dopelbet... he, he... ciiii, ciii... cicho... to jes moja starŏ, a tyn wele... to cheba... jŏ, toch na zicher... jŏ...

Cugu niy ma....

Rōłzczasu jedna baba miała pierōnowe problyma ze swojim chopym – łōn ci stopierōńsko chyrczŏł na śniku, co niy dozwōlało łōnyj we nocy nynać. Chodziyli po dochtorach, szpecijalistach... i nic. Jedyn rōłz tyż ta baba spichła sie ze sōmsiŏdkōm i kej łopedziała łōnyj ło tych problymach swojigo chopa, ta dała babie do wymiarkowaniŏ pōjńście do jednyj łowczorki, znachōrki, kerŏ bezmać wszyjske przipadłōści poradziōła lyczyć. Baba wartko pylła sie pod skŏzanŏ adresa, przedstawiōła zytuacyjŏ, ta istnŏ bez łoka mrzik pomedikowała i pedziała:
– Kej wasz stary napocznie chyrczeć, to musicie mu paniczko łozszyrzyć nogi.
Baba sie festelnie wnerwiōła, łopinkolōła łowczorka, iże gupich jak fōnt kudeł ludzi ino wymanić, wyfikać poradzi i iże łona niy do jij złōmanygo fynika. Zatym pogzuła ku chałpie. We nocy ta samo lajera... stary rznie klocki już drugŏ godzina... baba medikuje:
– Eee tam, sporōbuja tak zrobić jak ta łowczorka gŏdała...
Łozszyrzŏ starymy szłapy i... cichość jak makym zasiŏł. Na drugi dziyń blank ło szaroku wartko pogzuła do tyj znachōrki... przeprŏszała... bōbmōniyrka... tuplowany gyhalt... Nō, i ciykawōść, ftorŏ niy dŏwała łōnyj pokōj:
– Paniczko! A rzyknōm mi łōni na czym stoji tyn knif ze tymi łozszyrzōnymi szłapami?
Na to ta łowczorka ze rułōm:
– Moja roztomiyło... szimel je blank ajnfach – łozszyrzajōm łōni chopowi szłapy, miech ślatuje na dziura i tym szimlym... niy ma cugu!