Gōn...

Deptŏ rōłzczasu jedyn jyjger, myśliwiec bez srogachny las. Łozglōndŏ sie, łobziyrŏ sie naobkoło we poszukowaniu, we sznupaniu za zwiyrzyńciōma...
Łorŏz! Je! Niydźwiydź, srogachny ber!
Tyn jyjger anlyjgowŏł swoja doplflinta, wycilowŏł i PRASK!
Kłymby rauchu, smōndu zasłōniyli mu pole widzyniŏ, tōż tyż łozgōniŏł je mŏchaniym gracami. Zaziyrŏ... bera ani fto widziŏł, ani śladu... Podlazuje bliżyj i czuje, iże cosik go opaternie klepie po ramiu. Obejzdrzŏł sie wertko a sam ci gynał na niym styrcy niydźwiydź i ze takim fałesznym uśmiychym gŏdŏ:
– Wiysz chopie, u nŏs je tak we zwyku, iże kŏżdy fto dō mie szczeli, fto mie prasknie i mie niy trefi zrobi mi „laska”... (bydzie tak po czopsku musiŏł zrobić mi dobrze).
Wrŏcŏ wkurwiōny jyjger, myśliwiec do chałpy i wydubuje kudły ze zymbiskōw i medikuje ze złōściōm:
– Te ubliżynie, ta zniypowŏga kwi wymŏgŏ... już jŏ co to na isto szafna, jŏ to sporzōndza!
Pŏra dni niyskorzij skukŏł sie tyn chop we tym samym placu ze borgniyntym łod przociela srogokalibrowōm sztucōm ze optikrułōm. Łorŏz na świetlok, na lyśnŏ polana wkulŏł sie rułowato ber, tyn łogrōmnucny niydźwiydź. Myśliwiec anlyjgowŏł, przimierzōł sie akuratnie, wziōn jesce poprawka na wiater, strzimŏł dych i PRASK!
Podwiyl sie jednakowōż smōnd niy łozwiŏł poczuł lekuśke klepanie we ramia. I juzaś tyn ber styrcŏł za niym i rzyknōł:
– Wiysz chopie! U nŏs we lesie je ci taki zwyk....
Wrŏcŏ jyjger ku dōmowi, wycharkuje floki ze kudeł bera i medikuje: doplflinta niy wydolōła, srogokalibrowŏ sztuca tyż sie rady niy dŏwała... Potrza by sam mieć cosik jesce srogszigo.
Pŏra dnioszkōw niyskorzij zawachowŏł we tym samym miyjscu ze takim „granatnikym przeciwpancyrnym” kery sie łōn bōł lajstnōł łod Ruskich kajsik na targu. Czekŏ, czekŏ... niy poradzi sie doczkać. Aże je! Juzaś tyn sōm łogrōmnucny niydźwiydź na tym samym świetloku. Przityknōł ta ruła ku ślypiōm, przimierzōł, strzimŏł dych i jak niy pierdolnie ze rubyj ruły!
Kupa smōndu, w lufcie furgajōm drzewnianne kōnski i kłopcie ziymi a łodgłōs eksplozyji poniōs sie echym po cŏłkim lesie...
Echo ucichło, smōnd i kurz łopŏd, na pojstrzodku łōnki, świetloka łostała ino dziura ze ftoryj szŏł smōnd. Tyn jyjger podlazuje opaternie ku tyj dziurze, zaziyrŏ, kukŏ rajn i czuje lekuśke klupanie po plecyskach...
Łodfuknōł jak łoparzōny i niy uwiyrzōł swojim włōśnym ślypiōm... za niym styrcy, bali ani ździebko niy sztychniynty niydźwiydź, kery tak zaziyrŏ na niygo ze zadziwiyniym we ślypiach i rzōńdzi:
– Wiysz chopie! Tak ci sie medikuja eźli ty samtukej richtik przilazujesz ino skuli gōnu, skuli polowaniŏ?

Stary Gmyrek....

I sam mi sie spōmniało jak to kejsik stary Gmyrek ze synkiym wrŏcali sie nazŏd ze knajpy ku dōmowi. Lejzōm se tak, deptajōm wele tego smyntorza ze Barbōrki łod tyj knajpy, kero sie „Ludowo” mianowała a tu łorŏz, z niynogła wyfuknōł łod strōma taki jedyn buks i ni z tego ni ze łowygo gichnōł starego Gmyrka w pychol. Mody gawcy ci sie na to i gŏdŏ:
– Fater, musi to jakisik duch bōł, a kej niy, i tyn gizd piźnie wŏs jesce rōłz, to jŏ mu dziepiyro przi[oerdola.
Tyn chachor richtik maznōł starego jesce rōłz bez pysk.
– Fater niy bōjcie sie, niy strachejcie sie, niech jesce rōłz sie łopowożi, to łoboczy, ujzdrzi dziepiyro, co jŏ mu zapierdola fanga bez łeb.
A fater dostŏł jesce jedna pigōła bez gynik. Na to mody Gmyrek dopolōny jak sto dioskōw rzōńdzi:
– Pierōna łojciec, wiycie co, pitōmy drab do dōm, bo by my cheba łoba jesce tukej łoberwali! I na co nōm to przijńdzie?

Wielkanoc w niybie...

Tak pŏrã dni skorzij Wielkanocy bōł srogi karambōl na autobanie we kerym zatrzaśli sie trzi baby (niy, niy blōndiny, blank niy!). Wszyjskie przikwanckali sie do niybiyskigo ajnfartu kaj świynty Pyjter prziwitŏł je gryfnie słōweckami:
– Mogecie sie dostać do niyba eźli bydziecie poradziyli łodpedzieć na jedne pytani ze katyjmusu. Musicie mi dziołchy rzyknōńć: co to je Wielkanoc?
Piyrszŏ babeczka, nŏjbarzij wargato gŏdŏ:
– Wielkanoc to ci je take świynto, kej nawiydzōmy groby naszych przocieli i familijantōw...
– Ło jezderkusie! Dziołcha, źle! – łodrzyknōł świynty Pyjter. Niy wlejziesz ty do niyba, niy wlejziesz!
– A mie sie zdŏ świynty Pyjtrze – napoczynŏ drugŏ baba – co Wielkanoc to je te świynto, kej sie garniyruje chojny, śpiywŏ kolyndy i łozdowŏ gyszynki!!!
Świynty Pyjter je ci już blank załōmany, wali palicōm we niynieskŏ brama i kukŏ tak, zaziyrŏ ze nŏdziyjōm na trzeciŏ kobiyta.
Ta łostatniŏ tak jakosik fałesznie sie uśmiychŏ i blank ze rułōm rzōndzi:
– Wielkanoc to je świynto mortwychstani naszygo Pōnbōczka, ftory bōł ukrziżowany bez Rzymianōw. Zatym, kej łoddŏł swoji życie za wszyjskich ludzi, łostŏł pochowany we pobliskij grōcie, do keryj wyjńście prziklapniynte bōło srogachnōm bergōm. Trzecigo dnioszka Pōn Jezusek mortwychstŏł...
– Jezderkusie! Fajniście toś dziołcha sam wytuplikowała – wywrzaskuje świynty Pyjter. – Widza, co gynał znŏsz te nasze Pismo Świynte!
A baba, niy suchŏ ino fandzoli dalszij:
– ... mortwychstŏł i tak ci ta gyszichta powtŏrzŏ sie kŏżdyrok, Pōn Jezus łodciepuje ta srogachnŏ berga i wylazuje ze tyj grōty, kukŏ tak, zaziyrŏ naobkoło, gawcy na swōj ciyń i kej go na łostatku ujzdrzi gŏdŏ, co zima latoś bydzie ło trzi tydnie dugszŏ...

Absztinynclery...

Wiesna, planty kole naszego knapszaftu, na bance dwiōch łożyrokōw po lekuśku prōbuje łodfrōpować flaszka jabola...
– Erwin, miarkujesz? Dzisiŏj żech sie dziepiyro spomiarkowŏł, iże ta diosecko mineralwaser pierōnym zdrōżała...
– Ja? Prŏwdōm?
– Ja, na zicher!
– Nō, to szykownie! Yntlich te tam na wiyrchu wziyni sie za tych wszyjskich... abszinyntōw...

Łod szajsowaniŏ...

Rōłzczasu jechoł se na kole Czerwiōny Kapturek. Łorŏz wyfuknōł ze krzŏkōw srogi wolf, stodiosi wilk, łapnōł tego Czerwiōnygo Kapturka i połōmŏł mu te jejigo koło.
Tyn Czerwiōny Kapturek szŏł se tak poleku i ślimtŏł. Aże trefiōł bera, kery sie go spytŏł czamu ślimtŏ, i fto go ukrziwdiōł.
Czerwiōny Kapturek pedziŏł wartko fto to bōł i tyn ber ucichtowŏł tego wolfa, wpierdolōł mu chiby i kŏzŏł poszwajsować koło tego Czerwiōnygo Kapturka.
Na drugi, i na trzeci dziyń ta samŏ lajera. Aże we szczwŏrty dziyń tyn Czerwiōny Kapturek spichnōł sie ze tym wolfym i spytŏł ci sie go po jakymu mŏ ci łōn take sroge i czerwiōne ślypia.
Na to tyn wolf, tyn wilk:
– Aaa to wszyjsko łod szwajsowaniŏ, kurwa, łod szwajsowaniŏ!

Zbiyrōm, sztapluja i mōm...

Rōłzczasu jedzie sie mycok (królik) na kole, na takim skłŏdŏku. Terfiōł ci na blank łożartego bera, kery pytŏ sie go:
– Te Mycok! A skany ty mŏsz tego skłŏdŏka?
– Anō, miarkujesz, niy słepia, niy kurza, tōż tyż mōm.
Pŏra dni niyskorzij jedzie tyn mycok nŏjnowszyjszym „gōralym”, takim gōrskim kołym, i sam juzaś pyndaluje naprany ber i juzaś sie tego krōlika pytŏ:
– Te! Mycok! A skany ty mŏsz takigo gryfnego „gōrala”?
– Niy słepia, niy kurza tōż tyż mōm!
Tydziyń niyskorzij jedzie tyn mycok mercedesym ze łobstawōm, naprociw idzie ber naprany jak belōwa i pytŏ sie tego mycoka:
– Te! Mycok! A skany ty mŏsz takigo „merca” i ku tymu jesce łobstawa?
– Przecach ci gŏdŏł, iże niy słepia, niy kurza tōż tyż mōm!
Jakisik czŏs niyskorzij jedzie tyn mycok tym jejigo „mercym” łozewrził łokno i zazierŏ na wiyrch a sam znŏjōmy ber furgŏ na takij „paralotni”. Wrzesknōł tyn mycok ku berowi coby śleciŏł w dōł i zatym sie go pytŏ:
– A ty niydźwiydziu skany mŏsz takŏ szykownistŏ „paralotnia”?
– Anō, wiysz mycoku: słepia jak nŏjynty, kurza jak damfmaszina... to i móm!

Szac...

Prziszŏł ci kejsik przi wieśnie mody karlus, taki fyrniok do prziszłygo świekra i przismycōł ze sia gryfnŏ flaszecka gorzŏły. Postawiōł ci jōm stōł i...
– Suchej ino mlycoku! – gŏdŏ ku niymu tyn prziszły świgerfater. – Przoszŏłeś do łojca łod swojij libsty, sam dō mie do dōm, piyrszy rōłz ‘eś mie dziepiyro uwidziŏł i zarŏzkiś przismycōł wrōłz ze sia... gorzŏła.
Karlus sie szarłatni na fresie zrobiōł i już ci kciŏł ze gańby wartko zebrać ta flaszka ze stoła...
– Nō, tōż ci piyknie synku... dziynkuja!

Forcugi...

Spōmiŏł mi sie tukej fal, ło kerym zawdy mōj Tatulek łozprawiali. Bōło ci to przed wojnōm, za staryj Polski. Tatulkowy kamrat, jesce samotny karlus, fyrniok tuplikowoł zawdy, coby kciŏł kiejsik nojść kobiyta, kerŏ by miała trzi forcugi, trzi dobre zajty: piyrszŏ, coby we dobryj asiście, we dobrym towarzystwie bōła srogōm damulkōm, „damą”, we kuchni coby wdycki bōła dobrōm kucharyjom, a kej łōne łoba bydōm same, we prykolu, coby bōła dlŏ niygo dobrōm zolytnicōm.
Tatulek trefiyli sie ze kamratym już po wojnie na drōdze, kej łoba mieli już te „warszawy” i pytŏ sie go cy już ze takōm frelōm sie spichnōł?
– O, ja! – pado tatulkowy kamrat – Znŏdech, kejech ci w nia wkarowŏł na czerwiōnym świytle, tela ino, co te wszyjskie forcugi mŏ ździebko na łopach.
– Niy gŏdej! – dziwujōm sie mōj Tatulek – A po jakiymu na łopach?
– Anō, Georg, dzisz to je tak... we dobryj asiście, towarzystwie to łōna je richtik szykownŏ zolytnica, we kuchyni juzaś to ci je łōna srogŏ, pierōńskŏ paniczka, polsko „dama”, a kej my sōm same we prykolu, to łōna jes na isto festelnie dobrŏ... kucharyjŏ.

Chińcyk...

Banka ze Bytōnia do Katowic. Driny blank maluśko ludzi. Jedna starecka a dwie raje dalszij, mody synecek, ftory możno jedzie do szuli. Łorŏz łodzywŏ sie ta starecka:
– Ej, ty, synecku, ty jeżeś pewnikiym Chińcykiym, ja?
– E, tam, wŏs sie starecko cheba jakesik błŏzny trzimiōm!
– Niy, niy szpasuja, pewnikiym jeżeś Chińcykiym?
– Paniczko! Niy, blank niy ma żech chińcyk!
– Nō, tōż możno twoja mamulka jes Chinkōm?
– Niy, paniczko, moja mamulka tyż niy ma Chinka! Mōj tatulek, wiedzōm łōni, tyż niy ma chińcyk!
– Truc tymu, jednakowōż, ty jeżeś... wiyrza Chińcyk, prōwda?
– Dobra, styknie paniczko – gŏdŏ łoklapniōny już do łostatka synek – jeżech, jeżech tyn Chińcyk i tela!
– Nō dzisz go! Ale blank synecku, niy wyglōndŏsz na... Chińcyka!

Piwo...

Jedna baba usłyszała zwōnek u dźwiyrzi. Łozewrziła dźwiyrze i ujzdrzała kamrata swojigo chopa, ftory robiōł śniym we brōwŏrze.
– Mōm dlŏ wŏs paniczko zŏ wiadōmość. We naszym brōwŏrze przitrefiōł sie niyszczysny cufal i wasz chopecek padnōł, zatrzas sie.
– Ło mōj ty Pōnbōczku! A jakōż to tyż sie stało?
– Śleciŏł ci łōn do tyj łogrōmnucnyj faski ze piwym i sie utopiōł na amynt.
Baba ze płaczkami we łoczach pytŏ jesce opaternie:
– A miŏł ci chocia gibkŏ śmiyrć?
– Eee, cheba niy. Zaczym sie utopiōł, wylazowŏł ze tyj fasy, ze tyj srogij kany aże piyńć razy, coby sie... wyjscać!

Kej byda kciŏł...

– Ecik, Ecik! Wszyjske ludzie samtukej na Pniokach łozprawiajōm, iże bezmać Pyjter Kopyciok gzi sie sie twojōm kobiytōm, dupczy sztyjc i jednym ciyngym twoja babeczka...
– Jezderkusie! Tyż mi sroge mecyje. Jak byda kciŏł, to tyż byda sie ze mojōm kobiytōm... dupczōł!!!

Musiŏłech stołkym...

Polŏk, Rusek i Miymiec kcieli sie dostać ku wojŏkōm. Na stŏwce wypokopiyli, iże jako prōba strzimałōści, muszōm ukatrupić swoja świekra.
Piyrszy do izby wlazuje Rusek, widzi ta swoja świekra i gŏdŏ:
– Przecamć to mamulka mojij babeczki... niy poradza!
Za niym wlazuje Miymiec, i tyż widzi ta swoja szwigermuter i gŏdŏ:
– Eeee tam, ludzie bez jajec! Niy zatrzasna łōnyj, bo to przecamć (ōłma mojich dziecek.
Na łostatku wlazuje Polŏk. Słychać jakesik szczylanie i po wypraskniyńciu cŏłkigo magazinka słychać jesce jakisik prask.
Po pŏruch minutkach wylazuje tyn Polŏk i rzōńdzi wkurwiōny:
– Kurwa! Naladowaliście ta gywera ślepokami, tōż tyż musiŏłech jōm zatrzaś stołkym!

Gōwno rzykna...

Przileciała ci jedna sōmsiŏdka do drugij i łod dźwiyrzy rycy:
– Suchejcie ino Gominiorko, co jŏ ci dostała, aże co jŏ ci erbła ?
– Co? Godejcie wartko, to możno i jŏ po to tyż do miasta kacna !
– Ano, himoridych chyciyła, erbła na amyn te himoridy...
– Niy gŏdejcie, a kaj żeście je dostali, rzyknijcie ino wartko – kaj ???
– A we dupie sōmsiŏdko...
– To wyście tako sōm, ja? Kej jo cosik dostana, to tyż wōm gōwno rzykna!!!

Caubrowny....

Rōłzczasu jedna baba sztrekuje sie rajcownie, libeźnie we prykolu i gŏdŏ ku swojimu chopowi:
– Wiysz, mōj ty roztomiyły! Miałach ci dzisiŏj szykownisty śnik...
– Ja? A jaki?
– Śnōłeś mi sie... TY.
– Niy gŏdej, ja? Nō tōż łozprawiej!
– To bōło tak: Tyś pojechŏł na jakosik dugŏ dinstrajza, dugŏ delegacyjŏ i pisŏłeś ku mie kŏżdydziyń listecek. A tyn briftryjger, kery przosiōł mi te twoje brify bōł ci taki... CAUBROWNY...

Po babskim fajerze...

– Suchej ino, Jorg, fest cie tam wczorej, po tym dniu kobiyt, jakeś ło drugij w nocy przikwanckǒł sie do chałpy, twoja starǒ przijyna? – pytōm sie kamrata, bo wiym, iże jejigo baba zawdy pierōnowe larmo robi.
– Niyyyy, nic mi niy gǒdała. – łodpedziǒł kamrat.
– Nic ci niy gǒdała? Przecamć to je niymożebne. Niy nazdała ci jak kormikowi do grotka ?
– A dyć niy, bo... łōna przilazła dziepiyro ło szczwǒrtyj nad ranym!!!!

Kwiŏtek na Dziń Kobiyt...

– Bercik a czamu tyż mŏsz takŏ podropanŏ fresa?
– Eee tam, to skuli tego łoszkliwego Dnia Kobiyt...
– Niy gŏdej? Skuli babskigo świynta? A co, twoja starŏ chyciyła cie wtynczŏs ze inkszōm babōm, ja?
– Niyyy, jŏ, kejech już wrŏcŏł deczko na sztajfnych szłapach ze babskigo fajeru u nŏs we werku, kupiōłech tyż mojij jedyn kwiŏtek...
– Nō i...? Przecaś gryfnie zrobiōł...
– Ja, ale to ci bōł... kaktus i łōna mie niym praskła bez pysk!

Cudze jynzyki....

Stary Bercik ze takim jednym istnym poprali sie po pyskach aże wylandowali we gyrichcie, we sōndzie.
– Suchejcie gizdy – pado sōndca – mŏcie mi tu zarŏzki, jak na spowiydzi, pedzieć skuli cego żeście sie tak pochatrasiyli?
– Abo, panie syndzio – gŏdŏ Bercik – tyn gorol mie sponiywiyrŏł. Łōn mie ganc łobraziōł; jak sto pierōnōw sponiywiyrŏł i sprzezywŏł.
– A jak wŏm panie Bercik ubliżowŏł?
– Anō, pedzioł mi przi ludziach „hałdujudu”.
– Nō przeca to niy ma łobraza. Łōn wŏs panie Bercik ino pozdrowiōł po ynglicku (how du you du?). Myśla, iże niy ma łobrazy i mogecie sie zgodliwie grace podać i dalij sie już niy gorszyć na sia.
Tak tyż łōni zrobiyli, ale już przi dźwiyrzach Bercik sie tak medikuje:
– Możno łōn mie i pozdrowiōł tyn diosecki gorol, ale czamu pedziŏł mi na łostatek ty... „złōmany”?

Bŏjka...

Jakŏ jes nŏjkrōtszŏ bŏjka ze „happy end-em” ? Niy miarkujecie ? Nō, tōż sie poczytejcie:
Dŏwno, dŏwno tymu jedyn istny, jedyn fyrniok spytŏł libeźnie swoja dziołcha, swoja libsta:
– A wydŏsz ty sie za mie, ja ?
Łōna po jakijsik kwilce łodpedziała:
– Niy!
I tyn karlus, a terŏzki już stary chop, żyje dugo i szczyśnie, pyndaluje na ryby, na gōny i na fusbalszpile, grŏ we tego modernego „golfa”, słepie piwsko i robi co ino kce, i kej ino ma na to szkrabka.

Czamu pitali...

Wrŏcŏłech ci kejsik deczko na sztajfnych szłapach ze balangi. Dogōniōłech jedna gryfnŏ frela. Łōna urychlŏ sie, nabiyrŏ szwōngu... Jo tyż napoczynōm warcij deptać. Łōna napoczynŏ gzuć... Jŏ tyż gzuja, żyna...
Łōna napoczła wrzesceć na cŏłki karpyntel... Jŏ tyż ryca choby mie ze skōry łobdziyrali...
Do terŏzka niy poradza spokopić czamuchmy łoba tak pitali!

Galant...

Prziszŏł ci kiejsik mody karlus, fyrniok do prziszłygo świekra i przismycōł ze sia gryfnŏ flaszecka gorzŏły. Postawiōł jōm na stōł i...
– Suchej ino mlycoku – gŏdŏ dō niygo tyn prziszły świgerfater – prziszŏłeś dō mie, przikwanckołeś sie sam do dōm, piyrszy rōłz żeś mie uwidziŏł i zarŏzkiś przismyczōł ze sia gorzŏła.
Karlus sie czerwiōny zrobiōł na fresie i już kciŏł zebrać ta flaszka ze stoła...
– Nō, to piyknie dziynkuja synek!!! – pedziŏł tyn prziszły szwigerfater i zebrŏł ta flaszka ze sia.

Ksiōndz, pastor i rabin...

Nasz kapelōnek, pastor i rabin umiyniyli sie, uzdali, co łobadajōm, kery śnich je nŏjlepszyjszym duszpastyrzym. Uradziyli, iże kŏżdy śnich pōjńdzie do srogigo lasa, znŏjdzie tam bera i nawrōci go na swoja wiara. Jak uzdali, tak i zrobiyli, zatym trefiyli sie do kupy i napoczli łozprawiać.
Napocznōł nasz kapelōnek:
– Kejech już znŏd tego bera, poczytŏłech mu nasz katyjmus, pokropiōłech go wodōm świyncōnōm i za dwa tydnie przijńdzie ku mie do piyrszyj kōmuniji św.
Na to łozwŏł sie pastor:
– Jŏch natrefiōł na srogigo bera nad rzykōm. Napocznōłech mu głōsić Dobrŏ Nowina. Tyn ber stŏł choby zahipnotyzerōwany i dŏł mi zwŏło, cobych go jak nŏjgibcij łokrzciōł.
Terŏzki łoba kukli ba rabina, cŏłkigo we gipsie i ze poharatanōm fresōm.
Rabin ino wejzdrzŏł tak ku niybu i wyszeptłŏł:
– Tak sie terŏzki ze rułōm medikuja, iże na isto mōgech niy napoczynać łod... łobrzyzaniŏ!