Kartofle, kartofle...

Łojciec ze swojim synkiym handlujōm kartoflōma po roztomajtych zidlōngach. Jak zawdy wjyżdżajōm na plac i wrzescōm:
– Karofle! Kartofleee!
Ze drugigo sztoku wychylōła sie modo baba i rzōńdzi, iże winszowała by sie...
– A wiela wōm paniczko potrza?
– Anō, śtyry miechy!
– Synek! Deptej na wiyrch! – gŏdŏ łojciec.
Na wiyrchu baba sie pytŏ:
– A wiela byda musiała zabulić?
– Anō, jak dlŏ wŏs paniczko, to uczyni 200 złociokōw.
– Hmmm, niy mōm tela, ale sōm łōni panoczku już majoryntny, dorōsły, mie tyż nic niy brakuje, to możno jakisik nōmerek, jakesik wartke dupczyni?
– Anō, musiŏłbych pogŏdać ze fatrym.
– Nale, nale, wiedzōm łōni panoczku, sōmeście już majoryntny, to po jakego pierōna pytać łojca?
– Jŏ jednakowōż kciŏłbych sie fatra spytać...
– Nale po jakiymu, panoczku, po jakiymu?
– Bo wiedzōm łōni paniczko łōńskigo roka przedupczylichmy kajsik kole 8 tōn naszych kartofli!

Dwadziyścia śtyry godziny...

Jedyn istny wrŏcŏ łod dochtora i gŏdŏ swojij babie, iże łostało mu ino dwadzieścia styry godziny życiŏ. Po tym łoznŏjmiyniu poprosiōł jōm ło... zeks. Snadnōm rzeczōm łōna sie zgŏdzŏ, nō i dupczōm sie.
Jakesik szejś godzin niyskorzij tyn istny idzie juzaś ku swojij babie i pytŏ sie:
– Moja ty roztomiyło, łostało mi łoziymnŏście godzinōw życia. A możno zrobiylibychmy to jesce rōłz?
I juzaś babeczka tego istnego zgŏdzŏ sie i juzaś sie dupczōm jak za modych lōt. Niyskorzij, po letkim śniku, tyn istny kukŏ na weker i spobōg sie, iże łostało mu ino łoziym godzinōw życiŏ. Tyrpie tak za ramia swojij baby i rzōńdzi:
– Moja ty roztomiyło! Jesce jedyn rōłz pokiel mi sie niy zemrzi!
– Tōć dyć, mōj chopecku, dupnymy sie! – gŏdŏ ta baba.
Dupczōm sie choby nŏjynte trzeci rōłz. Zatym baba łobyrtŏ sie na drugo zajta i biere sie do spaniŏ. Tyn istny festelnie sie trŏpi, iże chnetki mu sie zemrzi, kulŏ sie ze boku na bok, tyrpie sie, aże na łostatku łostowŏ mu ino śtyry godziny życiŏ. Klepie ta swoja babeczka po dupie aże ta sie łocuciyła...
– Moja ty roztomiyło! Łostało mi ino śtyry godziny życiŏ... Mōglibychmy...
We tym łoka mrziku baba sztrekła sie na tym prykolu i rzōńdzi:
– Niy! I jesce rōłz niy. Jŏ musza ło rozwidnioku stanōńć do roboty... a ty NIY!

Zrubniynie...

Dwiōch sztudyntōw bijolōgiji łozprawiŏ po prifōngu, po ygzaminie:
– I cōżech chopie napisŏł na pytani: Po co je take zgrubiyni, zrubniyni na kōńcu chopskigo ciulika?
– Nō, jŏch napisŏł, co to je ku tymu, coby sprŏwiać srogszŏ przijymnōść dziołchōm przi dupczyniu.
– Eee, to jŏ pewnikym żech źle napisŏł...
– A cōżeś ty napisŏł?
– Anō, napisŏłech, iże mōmu to ku tymu, coby rynka sie niy skiołzdała sie, niy ześlizgowała...

Fater japtykŏrz...

We jednyj chorzowskij japtyce stoji taki gańbliwy deczko karlus. Kej już wszyjske kōntmany wyleźli ze tyj japtyki, japtykŏrz pytŏ sie tego karlusa:
– Co, piyrsze zolyty, ja?
– Gorzij! – łodrzykŏ tyn karlus. – Piyrszy byzuch u mojij dziołchy.
– Ja, miarkuja – gŏdŏ japtykŏrz – mŏsz sam chopie kōndōna.
Karlus sie łozgzukŏł...
– Panoczku! A dajōm mi łōni dwa kōndōny... jeji mamulka to tyż fajnistŏ dupa.
Po byzuchu dziołcha gŏdŏ do tego karlusa:
– Kejbych wiedziała, iżeś taki blank niymoreśny, rozwiyziōny... iże cŏłki wieczōr nic żeś niy rzyknōł, inŏ gawcōł sie we dyliny... to bych cie nigdy dō mie do dōm niy zaprosiōła...
– A kejbych jŏ wiedziŏł, iże twōj tatulek je... japtykŏrzym, to tyż bych nigdy ku wōm niy prziszŏł!

Datum...

Moja ty roztomiyło?
– Ja, kciŏłeś co chpecku?
– A zwekslowałaś możno hasło do naszego kōmputra, ja?
– Ja, zwekslowałach... a co?
– Nō, tōż jake je terŏzki te hasło?
– Datum naszygo ślubu!
– O! Kurwa mać! Ale tyż wypokopiōła...

Wyrywej...

Ernie zakciało sie festelnego zeksu. Idzie ku Bercikowi i gŏdŏ:
– Bercik, a mie sie kce łostrygo zeksu! Zakciało mi sie łostrego dupczynio!
– Nō... tōż, co jŏ mōm robić – pytŏ sie Bercik.
– Nō, zedrzij symie cŏłke prziłobleczynie!
Nō, i Bercik serwŏł ze Erny łobleczyni.
– A terŏzki Bercik ciepnij mie na zofa!
Bercik sztuchnōł Erna na prykol.
– A terŏzki Bercik mie gynał wypierdol!
– Nō, tōż Erna ciōng stōnd! Wypierdalaj mi! Patrz sie stracić!

Policajt medikuje...

Siedziŏł rōłzczasu jedyn istny na ulicy wele słōmiōnki nafolowanyj do pŏłna kernami ze jabek. Podlazuje ku niymu policajt i pytŏ:
– A co ty tam we tym korbie mŏsz?
– Sprzedowōm kerny ze pōnkōw, ze jabek...
– A do czego łōne mogōm sie przidać? – pytŏ juzaś policajt.
– Anō, po zjedzyniu jednyj czowiek robi sie zarŏzki mōndrzyjszy.
– A po wiela łōne stojōm?
– Anō, jedyn korn, jedna pestka je we wercie 15 złociokōw.
– Nō, tōż dej mi chopie jedne ziŏrko.
Tyn policajt wećkŏł tyn kern, pomedikowŏł deczko i rzōńdzi:
– Doczkej ino giździe! Za 15 złociokōw mōgbych sie lajstnōńć piyńć kilo jabek i mieć pŏłno kernōw w gorzci, miasto tyj jednyj jedzinyj...
– Nō, i widzōm łōni, panoczku policajcie... już poskutkowało, prŏwda?
– Nō ja, richtik... tōż dej mi jesce dwa te kerny!

Na piŏsku rosnōm...

Bōł ci taki jedyn fric, kery stopierōńsko dbŏł, stŏł ło swoji ciało. Rōłzczasu stanōł ci przed zdrzadłym, seblyk sie do saga, napocznōł cmankać i na isto fest podziwiŏł swoj lajb. Ze zadziwiyniym spomiarkowŏł jednakowōż, iże wszyjsko jes gryfnie łopolōne, krōm jejigo ciulika. Niy zdało mu sie to, tōż tyż uzdŏł cosik z tym zrobić. Poszŏł ci łōn na plaża, seblyk sie do saga, zasuł cŏłke swoji ciało, krōm ciulika, kierego wystawiōł na słōńce. Bez ta plaża przelazowali szpacyrym dwie starecki. Jedna podpiyrała sie krykōm. Kej tak przelazowali wele tego zasutego piŏskym istnego, ujzdrzała ci łōna, iże cosik styrcy ze tego piŏsku. Szpicōm tyj kryki napoczła tyrpać te cosik, co styrcało, tam a nazŏd.
– Wiysz Erna – pediała ta ze tōm krykōm do drugij starecki. – Życie blank niy ma sprawiydliwe.
– A po jakiymu tak miarkujesz Ana? – spytała sie ta drugŏ, tyj ze krykōm.
– Anō beztōż, iże jakech bōła 20 lŏt starŏ, bōłach tego pierōnym ciekawo. Jakech bōła 30 lŏt starŏ, toch to ci stopierōńsko miałach rada. Przi śtyrdziestuch latach już samach ło to prosiōłach. Kejech bōła 50 lŏt starŏ, to żech za to płaciōła. We wiyku 60 lŏt napoczłoch lo to do Pōnbōczka festelnie rzykać, coby przi siedymdziesiōntce ło tym blank... przepōmnieć. Terŏzki, kej mi już pizło 80 lŏt, take fizymatynta rosnōm ci dziko na piŏsku, a jŏ bali ani przicupnōńć niy poradza!

Móm miesiynczny

– Jorguś! A słyszŏłeć, co we niydziela we naszym kościele zrobiōł Hanys łod Majzlinyj?
– Niy! Niy słyszŏłech.
– Wiysz! Kościylny szŏł zbiyrać łofiara na tablet, a Hanys usnōł we bance i pierōnym głōśno charczŏł. Kościylny poturpŏł we ramiy, a tyn łorŏz wrzescy na cŏłki karpyntel:
– Łodpierdoł sie chopie, jŏ, jŏ... mōm miesiynczny!

Globus...

Do sklepu wlazujōm dwie blōndiny i rzōndzōm:
– A jŏ sie winszuja jedyn heft we kōłecka. – padŏ jedna.
– Anō, paniczko, u nŏs niy ma heftōw we kōłecka, ino sōm kraciate, we linijki i blank gładke.
– Aha! Nō tōż żegnōm gryfnie.
Podlazuje ku tofli drugŏ i gŏdŏ:
– Ale ci łōna je gupiŏ, iptowatŏ... heft we kōłecka...
–Nō, wiedzōm łōni panoczko, sōm roztomajte ludzie... a co łōni sie winszujōm?
– Jŏ, to bych sie zawinszowała... GLOBUS Krakowa!

Sztudynt...

Rōłzczasu jedyn sztudynt przilazuje na prifōng, egzamin ze lōgiki i frechownie pytŏ sōm profesora:
– A łōni, pōnie profesorze chytajōm do łostatka wszyjsko we tyj lōgice?
– Nō, a dyć żysz! Cōż tyż to za pytani?
– To jŏ móm pōnie profesorze propozycjŏ, zadōm wōm pytani i eźli mi łōni niy łodpedzōm stŏwiŏ mi pōn 5. A eźli łōni mi lodpedzōm, mogōm mie łōni wytrzaś na zbity pychol.
– Dobra, pytej chopie.
– Co terŏzki je lygalne nale niylōgiczne, lōgiczne nale niylygalne, a co niy ma lōgiczne ani lygalne?
Tyn profesor niy znŏł łodpowiydzi, postawiōł sztudyntowi 5 i wołŏ ku sia swojigo nŏjlepszyjszego sztudynta ło łodpowiydź na te pytani.
Tyn drugi sztudynt na doczkaniu łodrzykŏ:
– Jeżeś pōn 65 lŏt stary i żyniaty ze 25-lytniōm babeczkōm, co je lygalne nale niylōgiczne. Waszŏ baba mŏ 20-lytnigo kōchanka, co je lōgiczne nale niylygalne. Łōni panoczku stŏwiajōm tymu kōchankowi swojij baby 5, chocia musiŏłbyś go pōn wytrzaś na zbity pychol, i to ci niy ma ani lōgiczne, ani lygalne!

Dziołcha ze pomyślōnkym...

Gryfnŏ, modŏ frela poszła ci kejsik ze swojij wsi na tŏrg do pobliskigo miasta po sprawōnki. Przetrŏwiōła, spyndziōła jednakowōż wiyncyj czasu przi sztandach niźli zakłŏdała i musiała wrŏcać sie ło śćmiywku. Cufalym we tym samym czasie wrŏcŏł tōm samōm drōgōm do wsi wyrośniōny, cichuśki karlus ze sōmsiydnigo łobyjńściŏ. Idōm ci tak, deptajōm do kupy bez dugszy czŏs, i łorŏz dziołcha napoczynŏ:
– Te, tak se medikuja, eźli słabŏ, lichŏ i niyporadnŏ, bezbrōnnŏ dziołcha, takŏ jak jŏ, moge chałzować, eźli godzi sie łōnyj wandrować po ciymku ze sztramskim, srogim chopym, takim jak ty.
Karlus łosrowŏ to, smoli to i nic jij niy łodrzykŏ. Idōm dalszij i za pŏra minutek łōna juzaś napoczynŏ rzōńdzić:
– Wiysz, je mi stopierōńsko hrozucznie, grōźnie tak deptać sam ze cia we tych ciymnōściach. Jesce by ci możno cosik przilazło do filipa, cosik byś se ubzdŏł...
– Suchej ino – rzykŏ karlus – wrŏcōm ze targu, we jednyj gracy niesa kokota i łopata, we drugij dziyrża kibel i sznōra, na keryj wleka ciga. Jak miŏłbych ci cosik zrobić na łostuda?
Dziołcha po dugszym szpekulowaniu łodrzykŏ:
– Wiysz, prziszło mi tak na pomyślōnek, wlazło mi do łeba, iże kejbyś tak ta hercōwa wbiōł do ziymi, prziknōłtlowŏłbyś dō nij ta twoja ciga, a tego kokota deknōł kiblym, to ci dziepiyro bōłabych we... łopresyji!

Lŏtawica...

Łojciec glingŏ bez mobilniok do swojij cery, kerŏ sztudiyruje we Irlandii.
– Jak sie mŏsz moja ceruszko? Jak ci sie wiydzie? Co słychać u cia?
– Aaa, łostałach tatulku lŏtawicōm, prostytutkōm...
– Co? Jakōż to? Jakeś mōgła sie na to łopowŏżyć? Ty hadro stopierōńskŏ, ty kurwo, ty motyko...
– Ale dyć żysz tatulku! Tatulku, a miarkujesz ty wiela jŏ ci mōm terŏzki prziłodziyniŏ, fajnistych modernych klajdōw, szmukōw i ciaciek. Mōm zapłacōne aże do łostatka te moje sztudiyrowanie. Jeżdża sie jaguarym a moja szwestra zaprŏszōm ku mie na latowe feryje. Wōm ze mamulkōm fōndłach miesiynczne wywczasy na Majorce i sprawiyłach ci, tatulku, srogi jacht... już tam na wŏs we porcie czekŏ...
– Doczkej, doczkej dziołcha... jakoś to pedziała? Kimeś to łostała?
– Prostytytkōm, nō, lotawicōm...
– Nō, tōż Pōnbōczku łodpuść mi tyn grzych! A jŏch myślŏł, iże łostałaś jakōmsik ci tam... protestantkōm!

Maratōn....

Rōłzczasu jedyn istny, Jorguś mu bōło na miano, gzukŏł, swadźbiōł sie bōł ze fajnistōm kochankōm, kej usłyszŏł, iże autok jeji chopa wjyżdżŏ na auffart, na drōga dojazdowŏ jejich chałpy. Wartko łapnōł swoje prziłobleczynie i wyfuknōł na dwōr bez łokno, chocia na dworze stopierōńsko siōmpiōł dyszcz. Tref kciŏł, iże hulicōm razinku leciŏł maratōn. Jorguś nic, ino dlŏ niypoznaki przikuplowŏł sie ku tym biegŏczōm .
– Te, chopie! Ty zawdy locesz po sagu? – spytŏł ci go sie jedyn śnich.
– Anō, zawdy! – łodpedziŏł Jorg. – Czuja sie wtynczŏs na isto wolny, a wiater przijymnie chłōdzi moja skōra.
– Te, chopie, to po jakiymu tyrŏsz ze łachami pod parzōm? – niy dŏł pokōj tyn dociyrny kamrat.
– Anō, bo po skōńczōnym dałerlaufie moga sie na doczkaniu łoblyc we czyste i suche łachy. – wytuplikowŏł cufalowymu kamratowi Jorg.
– Te, chopie! – pytŏ dalszij tyn istny. – A ty zawdy locesz po hulicy ze kōndōnym na ciuliku?
– Niy... ino kej siōmpi dyszcz!

Inżiniyr i... juristy...

Rōłzczasu umrziło sie jednymu inżiniyrowi i poszŏł ci łōn do piykła. Wartko ale napocznōł ci mu zawŏdzać niski poziōm życiŏ we piykle i napocznōł ci łōn projyktōwać i bajstlować roztomajte zrychtōwki, usprawniynia. Po jakimsik czasie mieli ci już tam we tym piykle klimatyzacyjŏ, haźliki ze szpilōngami i roltrepy a sōm tyn inżiniyr stŏł sie festelnie wywołanym cowiekym we piykle. I rōłzczasu Pōnbōczek glingŏ do Lucypera i pytŏ łoszydliwie:
– Te, Lucyper, a jak tam u wŏs na dole?
– He, he... zajebiście, mōmy „klima”, haźliki ze szpilōngami, słody... ruchōme słody, i tak do łostatka żŏdyn niy miarkuje ze czym jesce tyn nasz inżiniyr samtukej wyskocy! – łodrzyknōł tyn dzioboł.
– Co? Mŏcie ta u wŏs inżiniyra? To jakiesik szajsniyńcie, jakisik fyjler. Tyn chop nigdy niy powiniyn trefić tam na dōł. Mŏcie go zarŏzki poswać go sam dō mie, na wiyrch! – pedziŏł wnerwiōny Pōnbōczek.
– Pōnbōczku! A zapōmnij ty ło tym. Tyn inżiniyr wszyjskim sie samtukej nōm podobŏ. Jŏ go sam dlŏ sia zatrzimuja!
– Mŏsz go w te pyndy poswać sam dō mie do niyba! A kejbyś tego niy zrobiōł to cie zarŏzki pozwia do gyrichtu, miarkujesz?
Tyn Lucyper sie ino żadnie lachnōł, żadnie łoześmiŏł i gŏdŏ:
– Ja, ja. Jŏch ino je ciekŏw skany ty Pōnbōczku weźniesz juristōw i inkszych hadwōkatōw, kej – jak miarkujesz – wszyjske tyż ci siedzōm... u MIE?

Dechami łopierdola...

Depce kapelōnek przigōnym, przelazuje wele niysrogigo, chudobnygo łobyjńściŏ. Zaziyrŏ, kukŏ a tam jedyn bamber cosik ze deskōw bajstluje. Tyn kapelōnek zagaduje chopa:
– Pochwŏlōny, mōj ty roztomiyły parafijaninie! A nad czym tyż to terŏzki tak procnie robicie?
– Aaaa, kurwa... nowy haźlik stŏwiōm, bo stary sie łozpierdolōł.
– Ło, jak niygryfnie gŏdŏcie. A niy poradzilibyście tak to jakosik we bawŏłna łowinōńć?
– A co jŏ mōm we bawŏłna łowijać? Dechami tyn haźlik łopierdola naobkoło i chuj śniym!

Bydymy cyckać...

Wiyś. Zapuszczóne, chudobne łobyńście. Prōzne nikej fōjtowski miech po świyntym Mŏrcinie gospodŏrze. Ze dōmowygo howadła łostŏł ino głōdny kokot, pies i kot. Zicle sie łōne na łodwieczerz pod izbōm i smŏwiali sie:
Kokot...
– Niy ma co kurwa sie certolić. Jutro ło rozwidnioku wykludzōm sie do inkszyj dziydziny. Samtukej niy ma ziŏrna, niy ma kurōw, kurwa nic niy ma. Niy ma po kim deptać...
Kot...
– Jŏ tyż ida kajś indzij! Niy ma ziŏrna, niy ma myszōw. Niy ma krowy, niy ma mlyka.
Pies...
– A jŏ doczkōm jesce pŏra dnioszkōw!
Na to kokot i kot wrōłz:
– A ty co? Łogupnōłeś do łostatka?
Na to pies ze rułōm:
– Wczorej na łodwieczerz słyszŏłech, jak gospodŏrz gŏdŏł ku gospodyni: Jesce pŏra dni takigo głōdu a bydymy chuja cyckać naszymu Szarikowi...

Cufalowe powstańce...

Spichli my sie ze pŏrōma kamratōma i pokulwitali sie do szynku na piwo. Nō, i jak to mōmy we zwyku: tyn jedna laga, tyn drugo laga, trzeciŏ, szczwŏrtŏ laga i... wiyncyj grzychōw niy spōmna (i niy za wszyjske żałuja – to już pewnikym znŏcie, prŏwda?).
Troszycka zetwało... a tu łorŏzki jak cosik niy gruchnie, cosik tōmpło i gawca sie a sam ze tego naszygo dynkmala na przimo werku, ślazuje tyn powstaniec ślōnski, kery mŏ fresa łod tego kuźnika Ligonia. Jezderkusie! Myśla, iże na isto bydzie szczwŏrte powstanie ślōnskie. Bo dejcie ino pozōr. Postawiyli tego Powstańca gynał na przimo werku, kery sie „Kościuszko” mianuje, coby durch wachowŏł eli by tyj huty fto niy ebnōł. Nale, Łōn sie tak zamamlasiōł, iże mu spode gracōw cŏłkŏ huta zachachmynciyli a do kupy śniōm, to jesce ta naszŏ chorzowsko masarnia. Nō toć. Wierza, iże szczwŏrte powstanie musi możno być. Nic, ino trza gywery i pistōłle ze chlywikōw abo spod wōnglŏ skludzić do dōm, bo moge być gorko... I tu ci mie moja Elza łocuciōła:
– Wstŏwej ty giździe pierōński, mŏsz tu bōnclok maślōnki, giskana zeltra i niy śpiywej na cŏłki karpyntel „Do bytōńskich strzelcōw wojsko zaciōngajōm”.