Przebŏczyni...

Wlozech rōłz bez cufal do jednego kościoła. Niy miarkuja jakij kōnfesyji ale to sam terŏzki niy ma nŏjważniyjsze. Na kŏzatelnicy ichni kaznōdziyja wygłŏszŏ niydziylne kŏzani na tyma przeboczyniŏ. Po gyszpantnyj, płōmiynnyj ryjdzie pytŏ sie zgrōmadzōnych:
– Wieluch swŏs, braciŏ, przebŏczy swojim wrogōm?
Poła wiyrnych dźwigŏ grace do gōry. Niykōntyntny kaznōdziyja ciepie ryjda dalszij. Śleciało dwadzieścia minut i juzaś sie pytŏ:
– Wieluch swŏs, braciaszkowie i siestry, przebŏczy swojim wrogōm?
Dismal zgłŏszŏ sie kajsik kole 80 % wiyrnych. Ale kaznōdziyja jesce niyrŏd i wrŏcŏ do kŏzania. Mijŏ kolyjne 30 minutek i kaznōdziyja juzaś ci sie uwziyńcie pytŏ:
– Nō, tōż wieluch swŏs, bracia i siestry tak na isto przebŏczy swojim wrogōm?
Skuli tego, iże wszyjske już myślōm ło łobiedzie, cŏłkōm hormijōm dźwigajōm te grace do gōry krōm jednyj starecki ze drugij raji. Kaznōdziyja tak kuknōł, pomedikowŏł kwilka i pytŏ:
– A po jakiymu wy paniczko niy kcecie wyboczyć swojim wrogōm?
– Anō, bo jŏ niy mōm żŏdnych wrogōw!
– Kuknijcie ludzie jake to niyzwykłe!... A jake stare łōni sōm paniczko?
– A pizło mi latoś 93lata!
– Nō, tōż niech łōni paniczko wylejzōm na pojstrzodek i rzyknōm wszyjskim jak ci to je możybne, coby we tak syndziwym wiyku niy mieć blank żŏdnych wrogōw.
Starecka łostrzymnie wylazuje na pojstrzodek kościoła, biere mikrofōłn, biere te cedzitko do gorzci i łostro rzōńdzi:
– A, bo jŏch przeżyła już wszyjskich... SKURWYSYNŌW...

Łosobliwo popitka...

Siedzielichmy cŏłkōm czelodkōm przi szczwŏrtyj ladze piwa we gospodzie, gŏdka sie już blank niy klyjōła i łorŏz jednyn ze kamratōw wypŏlōł:
– Chopy, a rzyknijcie mi czym nŏjbarzij dziwucnym popijaliście we swojim życiu gorzŏła?
Nō, i napoczło sie. Jedyn prawi, iże kōmportym ze podzimkōw. Drugi juzaś, iże cerwōnym bŏrszczym. A to juzaś jedyn popijŏł gorzŏła szpritym... brałzōm z tytki ale bez wody... jedyn łyknōł araberski gōmin... Nō, i na łostatek łozwŏł sie Antek:
– To bōło we gōrach, bez zima... słepołech gorzŏła pod... śniyg...
– Nō, i cōż tyż w tym dziwokigo... śniyg to przecamć woda...
– Ale jŏch gorzŏła popijŏł żōłtym śniegym!
– Chopie, fandzolisz! Bōł taki wic... ło żōłtym śniygu...
– Wiym, wiym... z tym, co jŏ... popijŏł pod swōj włŏsny... spode mojich szłapōw... jesce ciepły... NO, I CO SIE TAK GAWCYCIE???

Nocny gōn...

Wrŏcŏłech kejsik bez zima niyskoro w nocy łod kamrata z kerym deczko wysłepalichmy. Deptōm i tak se myśla, jak to dobrze, iże we zasiyngu weźroku żŏdnego niy ma, tōż tyż niy moge być żŏdnych problymōw. Aże tu łorŏz ujzdrzŏłech czelodka śtyruch ludzi wylazujōncych zeza krzŏkōw. Myśla se:
– Spokōj, to pewnikiym ino jakeś „dżyntylmyny” ze dziołchōma u jich bokōw”.
Kej mijali laterny (bōło na isto ćma, jak to bez noc) pokŏzało sie, co dziołchōw śniymi niy bōło, ino byli to śtyry glacate pakery, prziłobleczōne we śtyrosztrichowe ōwerole. Pokroczołech gibcij, a łōni za mnōm jakesik piytnŏście myjtrōw. Cŏłki czŏs byli cicho, co ino potyngowało moja hruza. Łorŏz napoczli gŏdka, kerŏ małowiela wyglōndała tak:
– Nō, chopy, tōż jadymy ze tym gōwnym!
– Nōo, jakisik „hajs” możno skapnie!
– Ale dzielymy po rōwno...
– Sōm se znŏjdź frajera!
Jŏ już na isto mōm bobki i medikuja, co sam terŏzki zrobić, coby łobeszło sie bez byzuchu we lazarycie, a ku tymu niy przetyrmanić wszyjskigo, coch miŏł przi sia. Nŏjlepszij bōło by wartko śmietnōńć, ale deczko procnie ze mojimi szłapetami i to jesce po ślizawicy...
– A jak sie bydzie ciepać?
– Niy bydzie przeca problyma, gŏdōm wōm, iże kajś na stōwa przerznie!
– Nō ja, niy mŏ szanzy...
– Jaaa, bez gŏdki bierymy to, co nasze!
– To przeca niy jes procne... to jak zebrać bajtlowi bōmbōna, a i jesce ku tymu festelnŏ uciycha bydzie!
Ze kŏżdōm sekundōm byli ci łōne corŏzki bliżyj, a jŏ corŏzki barzij spocōny, chocia na dworze bōło kajsik minus dziesiyńć. Kej już mie mieli na wyciōngniyńcie rynki, napocznōłech szukać mobilnioka i briftasi...
– Nō, dŏwej chuju! – słysza a pod myckōm kudły mi na palicy stanyli, łobrŏcōm sie, a łōni choby mie nic tobie nic, skrynciyli do kaczmy, kaj bōł bilijard, i drzōm sie na cŏłki karpyntel:
– Ftory to jes tyn kozŏk, kery grŏ na pijōndze? My stawiōmy dwie stōwy!

Niytrefiōny gyszynk...

Siedzymy sie we szynku przi ladze piwa i sznapsie wrōłz we naszyj zwykowyj hōrmiji, nō i do kupy ze jednōm cudzōm... znajōmōm znajōmyj...
Cŏłkŏ czelodka niy znała tyj „nowyj”, ale jakoś blank niy nŏjgorzij nōm sie gŏwyńdziyło. Tymaty byli roztomajte, aże we kerymś ci tam mōmyncie kamrat poasiōł sie, iże kce sie lastnōńć koło. Wszyjske – nō, ja... to fajniście... przeca trza deczko dlŏ zdrowiŏ pojyździć na kole... i take tam bla, bla, bla...
Na to wszyjsko ta Nowŏ:
– Jŏ tyż musza sie lajstnōńć koło!... Nigdych niy miała swojigo, włŏśnygo koła... Zawdy po kimś... Zawdy. Bali niy miarkujecie jake to je mierske, kej sie na to gawcy ze perspektiwy lŏt....
Cŏłke kamractwo... blank we sztichu... nō, bo jak tak idzie bez cŏłke życie niy mieć swojigo koła?
– A na kōmunijŏ tyż ci tego koła niy sprawiyli?
– Niy...
– Nō, tōż niyzgōrszŏ zgłoba... A cōżeś ty dziołcha erbła łod łojcōw na ta twoja kōmunijŏ?
– KUCYKA! Takigo maluśkigo „pōny”...

Niyłoszacōwano hilfa...

Bōło to jakiesik pŏra tydni tymu nazŏd nałōnczŏs ausrajzy we gōry. Bōło nŏs pŏruch we autoku. Wszyjske jak przonŏleżi do porzōndku. Nō, chnet wszyjske – krōm „modego”, ftory wrŏcŏł do zdrowiŏ po cŏłkonocnym gyburstaku.
Pauza we naszyj rajzie. Jakosi niysrogŏ dziydzina. Doś podrzyndnŏ kaczma, takŏ tanc-buda nafolowanŏ chnet do łostatka „lokalnym folklorym”. Dwie izby. Siedzymy we jednyj śnich, szlukōmy pomaluśku kafyj, a mody we festelnym stanie niyważkōści przelywŏ sie ze stołka na tisz i mamlo plastikowy tisztuch.
Łorŏz do szynku wparzōł jakisik bykol, paker we ludowym prziłobleczyniu ... taki, wiycie – cwaj mal 150 kilo. Ślypia przekwiōne, blank choby u angory. Lŏtŏ miyndzy tiszami choby gupi i wrzescy:
– Chudy! Chudy! Kajżeś ty kurwa mać je?
Zetwało to kwilka. Chop corŏzki barzik wnerwiōny, łobŏlŏ szynkowe stołki, sznupie pod tiszami eźli tam możno tyn chudy sie niy zadekowŏł. Ludzie letko wylynkniynte, łozprŏwki ucichli. My tyż stojymy ło to, coby niy wlazować łōnymu we ślypia – przeca blank niy miarkujymy samtyjszych zwykōw.
Łorŏz mody sie budzi. Ze zadziwiyniym łozglōndŏ sie naobkoło (łostatnio bōł przecamć we autoku), wystawiŏ graca w kyrōnku drugij izby i wołŏ cosik we tym napranym widzie. Zatym juzaś prasknōł pycholym – jak to śpiywŏł Wiesław Gołas – we „kotlet schabowy, paniyrōwany”.
Tyn łozeźlōny paker kwilka medikuje, zatym drab gzuje we skŏzanym kyrōnku i wrzescy choby go ze skōry łobdziyrali:
– Chudy! Chydyyyy...!
My we letkij dziwocie. Decyzjŏ... wartko sie wykludzōmy samstōnd. Kōntman moge niy być rŏd ze naszyj hilfy. Krōtke smōwianie sie, fto smycy modego do autoka, fto łostŏwo coby zabulić. Sztartujymy we łoka mrziku ...
Łorŏz tyn bykol wkarowŏł nazŏd do tyj naszyj izby. Smycy ci jakigoś istnego za szkrawitel. Łozglōndŏ sie fest nerwyjs naobkoło. Ujzdrzŏł modego. Napoczynōmy we panice śmiatać. A tyn bifel ciepie ku nōm:
– Dziynki! Chopie!

Niy ciyrpia pyndziałkōw...

Boczycie ludzie jesce taki film: „Nie lubię poniedziałku” ze Mieczysławem Czechowiczem i Bogdanym Łazukōm? Nō, tōż sam mi ta tytulka gynał sztimuje do tego cufalu ftory kca łopedzieć.
Rozwidniok, pizło szejś, pyndziałek, siōmpi śniyg z dyszczym, nafolowany do granic niymożybnōści cug za łoka mrzik puści sie w drōga ze banhowu. Szafner wychylōł sie letko na słodach wagōnu, coby dać zignal do łodjazdu kiej nŏgle dowo sie usłyszeć wrzesk...
– Paaaaniiiiieeee... paaaniiiieeee doczkej pōn!
Łod słodōw na tyn bansztajg pokŏzała sie pōstać czowieczka...
– Doooczkeeeej pōn!
Szafner uśmiychnōł sie sprzijaźliwie i bali napocznōł go dopingōwać:
– Dŏwej, dŏwej... gibcij...
Zagrzoły i czerwiōniuśki, ale szczysny, mimo zimowyj tymperatury chopek wparzōł na pōmost cugu.
– Nō... zdōnżōłech, postyknōłech...
Szafner uśmiychnōł sie juzaś i dŏł zignal do łodjazdu:
– Trzi łōsymki ze sztwiōrkōm... fertik!
Syknōło, stynkło cosik, dźwiyrze sie zawarli, cug sztartnōł łostawiajōnc za sia bansztajg tego banhowu, kej dŏł sie słyszeć przelynkniōny głōs tego istnego:
– K... wa... tyn cug niy w ta strōna jedzie...

Czegoś za tela...

Mōm kamratōw, kerzy sie dwa-trzi lata tymu nazŏd wypuściyli – jak to sie kiejsik gŏdało – na saksy do Irlandji. Krajzowali tyż drugda tam a nazŏd miydzy Dublinym a Pyrzowicami. I rōłz tyż wziyni ze sia do Polski na ausflug przi szlustydniu jednego skamracōnego Ynglyndera Johna. A wiycie, co Ynglyndery majōm ci pierōnym radzi roztomajte trinkgylagi, słepanie gorzŏły we Polsce, bo i tōnij, i daleko łod swojij staryj a to, iże Polŏki – na tyn przikłŏd we Krakowie abo we Katowicach i kaj tam jesce – majōm jich już pŏłno rzić, blank jich niy szteruje. Tak tyż bōło ze kamratym mojich przocieli Johnym we łōńsko niydziela.
Cŏłkōm hormijōm przikludziyli sie do Katowic na jakisik kōncyrt do „Spodka” po kerym bōło na isto stopierōńskie słepanie, take, Wiycie, do umarciŏ. Na drugi dziyń dokulwitali sie wszyjske do Pyrzowic. Nasze chopcy, miarkujecie – jak to wszyjske Polŏki – wytryjnowane a tyn Ynglynder Johny... ze takim ci sakramynckim kacynjamrym. Styrcy taki wyzwyrtany na nice i łodprŏwiŏ sie na tym flugplacu, dziyrżōnc we gracy jak nŏjsrogszy skarb pōłtoryjlitrowŏ flaszka mineralwaser.
– Do fligra możno wniyś ino śćwiartka wody... nō, czegoś do słepaniŏ – pedziŏł zecniōny flugplacowy gryncszuc, nasz wopista.
Johnymu na łoka mrzik blicnōło cosik we palicy... opaternie sztartnōł mu myślōnek... szpekuluje... Niyszpasownie! Łeb jak kalfas, we palicy choby śtyry kōnie łod Ceglarskigo rajtowali... Usmolōnie! Mōm woda... dobrze! Mōm ci za tela tyj wody wedle przepisōw... Usmolōnie... ale idzie szczimać!
– To jŏ to terŏzki z tyj flaszki wysłepia, wiela potrza – wypokopiōł.
Tyn zecniōny wojŏk ino kiwnōł łebōm.
Johny fechtnōł sie, spiōn sie we sia ze wszyjskich swojich siył, ze cŏłkigo serca... nad szprajce żełōndka... słepŏł woda hersko.
Piōł... piōł... piōł... ślypia już blank wyblyscōł, kej prziszoł na to, iże łostała, tak na augynmas, razinku śćwiartka tyj wody.
– Now already well? Terŏzki już dobrze? – spytŏł sie tego zecniōnygo.
Wojŏk bliknōł na niygo i rzyknōł:
– Blank niy dobrze! Usmolōnie!
– .....
– Idzie przecamć ło pojymnōść flaszki a niy wiela je driny wody!!!

Szwestry – Cwilingerki ....

Zdrzōdłym wieluch mojich gyszichtōw sōm ludzie, ftorych trefiōm przi ladze piwa, we kaczmach, putykach biyrsztubach i... kaj tam jesce. Tak tyż mi sie przitrefiōło ze tōm facecyjōm, kerŏ kciŏłbych terŏzki łopedzieć. Idzie mi ło to, iże terŏzki szkolorze corŏzki mynij czytajōm a barzij zajimajōm sie klikaniym sms-ōw abo internecowych ymilkōw.
Spichnōłech sie kejsik ze jednym mojim kamratym Pyjtrym, ftory mŏ dōma dwie dziołszki, gniozdurki-cwilingry – jego modsze siestry. Sōm ci już łōne poważnymi sztudyntkōma trzecigo roku uniwerzityjtu. Kejsik ze jednyj bydzie paniczka prawnik a ze tyj drugij srogŏ ekōnōmistka-matymatikerka. Ale, to skuli tych dziołchōw, tyn mōj kamrat je już chnet blank glacaty. Łobsztalowalichmy po ladze i Pyjter napocznōł łozprawiać:
– Wiysz Ojgyn, wczorej z rańca jedna śnich prziliznym głōsikiym rzykła ku mie:
– Pyjterku...
– Nōoo... – łodrzyknōłech.
– A kej ty yntlich ślazujesz ze pokładu?
– Pokładu? Ze ferdeki?
– Nō, pokładu Idy...
– O, szprymnŏ, zwyrtnŏ berdyjŏ! Łoczytanŏ, wyzdrzitŏ i szpasownŏ. Wiadōmo przinŏjmni, iże moja rodzōnŏ. Ale, wiysz przeca Ojgyn, iże chop musi mieć łostatnie słowo, tōż gŏdōm:
– Hmmm, procno ślyjźć ze czegoś, co je tak festelnie nisko. Tela myjtrōw pod ziymiōm...
– Pod ziymiōm, bracik? Jak to pod ziymiōm?
– Nō, tak to... – moje niywymiarkowani przełōżiło bezpostrzydnio na fantazyjŏ wypōwiydzi...
– Cōż tyż ty bracik fandzolisz? Pod jakōm ziymiōm?
– I tu mi Ojgyn cosik napoczło świtać, napoczōnech cosik chytać...
– Erna, a ty wiysz chocia, co to bōł tyn Łysek?
– Nōōōō... pewnikiym... kōń...
– A ta Ida?
– Nō toć!... Szif!
– Wiysz Ojgyn, deczkoch sie pochichrŏł alech wytuplikowŏł szwesterze, iże pokłady sōm tyż na grubie i tak po prŏwdzie, to tyn nasz Gustaw Morcinek radnij we grubskij tymatyce robiōł.
– He, he... Pyjter, i co dalszij? Spokopiyła?
– Uzdŏłech, co połozprawiōm ło tym ze drugōm siestrōm a dziepiyro po jeji ryakcji byda wiedziŏł eli to je szpas abo gupota. Ale cosik mie tykło:
– Krista, ty to pewnikiym wiysz, fto to bōł tyn Łysek ze pokładu Idy?
– Nō przecamć! Kōń...
– A ta cŏłkŏ Ida?
– Szif... i to srogi...
– Dzisz Ojgyn, zarŏzki idzie spomiarkować, iże to sōm cwilingerki, prŏwda?

Blōndina u dochtora...

– Panie dochtorze! Niech mi pōn spōmoże. Ćmiyl mie użōnglōł!
– Poleku, zarŏzki poszmarujymy maściōm...
– Ale jakōż wy go panoczku łapniecie? Przecamć łōn już dŏwno łodfurgnōł!
– Nie tego ćmiyla! Poszmaryuja te miyjsce, kaj łōn wŏs użōnglōł!
– Aaaa! Nō, to bōło we parku wele fōntyjny, na bance pod strōmym.
– Idijōłtko! Poszmaruja ta waszŏ tajla ciała, w kierŏ wŏs urznōł tyn ćmiyl!
– Nō, tōż trza tak bōło zarŏzki gŏdać! W palcysko mie użōnglōł. Pōnbōczku, jak to boli!
– Ftory kōnkrytnie?
– A skany jŏ to mōm wiedzieć? Przecamć wszyjske ćmiyle wyglōndajōm jednako...

Lazarytowe „Andrzyjki” ...

Ze przileżitości „Andrzyjkōw” zrychtowalichmy u sia impryza. Coby sie niy ciōngło jak cuch po galotach, padło postanōwiyni – ta balanga, to bydzie bal przeblykańcōw. Jak pomyślelichmy – tak tyż my ta impryza zrychtowali; pokŏzała sie tam i jakosik Marylin Monroe, bōł jakisik Presley, we winklu skukŏł sie Michael Jackson po jedynŏstyj łopyracji plastycznyj, kajsiś śmignōł Frankenstein, ściorany sakramyncko samobōjca i pŏra jesce inszkych...
Jak miarkujecie pewnikiym, przi gorzŏle małowiela potrza, coby czowiek napocznōł wiyrzyć we swoji nadprzirōdzōne możybnōści. Nasz kamrat Antek (zawdy bōł szpotlokiym) usiyłōwŏł majtnōńć kopyrtka i handsztand tela, co niy spomiarkowŏł za piyrsze, iże jes naprany jak belōwa, a za druge, iże tyn jejigo kostim, przebleczynie moge mu deczko krymplować ruchy.
Nō, i stało sie, prasknōł ło zol i trza ci go bōło zakludzić do lazarytu. Glingli my przodzij po trzyźbygo szoferŏka, zapakowali do autoka i jadymyyyy...
We lazarycie dochtōr niy zadŏwŏł żŏdnych pytani, kŏzŏł ino wesmyczyć kamrata do zabiygōwki... My juzaś moreśnie zicli sie we poczykalni.
Zaziyrali ci na nŏs wszyjske, jedna flyjgera praskła ci ło futrzina. I niy dziwota, bo przecamć niy kŏżdydziyń idzie ujzdrzeć zicniyntych do kupy na lazarytowyj bance strziga, przeskoczka, świtōrza i dwamyjtrōwe dziecio. Bōł snami do kupy i kamrat-szoferŏk, kerego wywlykli my we pojstrzodku nocy ze prykola a łōn zaciep ino na sia co bōło pod rynkōm i blank ajnfach wyglōndŏł chopy chachor deczko ino łoszpluchtany.
Nō, i niy potrza bōła wiela czasu, coby sie ftosik łopowŏżōł:
– Wyboczōm łōni – spytała mareśnie ale stanōwczo flyjgera. – Moga wŏs w czymsik spōmōc? Co sie stało?
Na to jedna kamratka łodrzykła blank po kamracku:
– Niy, niy... my ino sam doczkōmy na Utopka ... i misia Uszatka...
Bali i dochtōr chnetki by łyknōł gybis jak wychynōł ze zabiygōwki...

Starcynne medikamynty ...

Zachorzała nōm naszŏ Starka. Jako, iże kobiycina staryńkŏ, prziguchawŏ i deczko już ślypawŏ, tōż tyż roztomajcie to bywŏ – uzdołech se dō nij zazwōnić.
– Serwus moja roztomiyło starecko!
– Iże cooo?
– Witōm Ōłma, Ojgyn gŏdŏ.
– A witej synek!
– Słyszŏłech, iże sōmeście starko niymocnŏ.
– Ło, jaaa... gripa jakosik żech chyciyła.
– A te antybijotyki bierecie Ōłma?
– Iże coooo?
– Antybijotyki bierecie jakeś?
– Blank niy słysza, co ty ku mie gŏdŏsz...
– AN-TY-BIJO-TY-KI BIERECIE JAKEŚŚŚŚŚŚŚŚ... Ōłma?
– Nōō... blank niy rozumia co ty Ojgyn gŏdŏsz ...
Ze srogij izby łodzywŏ sie moja Elza:
– Spytej sie jōm, eźli biere jakiesi medikamynty, bo moge łōna przeca niy miarkować, co to sōm antybijotyki...
– ŌŁMA, A MEDIKAMYNTY JAKEŚ BIERECIE?
– Aaa, medikamynty, mōj ty Ojgynku,...biera jakiesik ci tam... antybijotyki...

Papagaj i mobilniok ...

Terŏzki mōmy te moderne mobilnioki bez ftorych już ci chnet żŏdyn niy poradzi sie łobyjńść. Ale moge być śniymi tyż i srogachnŏ utropa. Gynał jak ze Ecikiym łod Gōminiorki.
Przijechŏł ci bōł Ecik trzi lata tymu nazŏd ze zanatorijum a sam rechnōng za telefōłn – łoziymset złociokōw. Żŏdyn mu sie we chałpie niy prziznŏł, coby kajsik telefōniyrowŏł. Nō, kuknōł tak Ecik naobkoło i uzdŏł, co to pewnikiym tyn jego papagaj. Ecik biere tego papagaja za piyrze i rycy:
– Kaj żeś tygiździe dioseki telefōniyrowŏł?
– No, tak po prŏwdzie panoczku to... na „party line” do Kasi Figury – padŏ ptŏk, bo to bōł samiec.
– Kej jesce rōłz bydziesz tam zwōniōł, to cie ty łochyntolu pierōński łoszkubia ze piyrzŏ i powiesza na gipsdece – pado Ecik łozgzukany.
Na bezrok gynał tak samo lajera tela ino, co to już terŏzki prziszło tysiōnc złociokōw. Jak pedziŏł skorzij, tak i zrobiōł. Przibiōł tego papagaja za krzidła do ściany i łostawiōł. Tyn papagaj tak sie ino żadnie gawcōł naobkoło aże ujzdrzŏł Pōnbōczka przibitego do krziża. Nŏjprzodzij nic niy gŏdŏł, ino sie dziwowŏł, filowŏł tak ci na tyn krziż. Po jakisik kwilce pytŏ sie przibitego na krziżu:
– Suchej ino ty! A dugo tak już samtukej wisisz na tym krziżu ?
– Anō, bydzie chnet dwa tysiōnce lŏt, kiej mie te łoszkliwce Żydy powiesiyli.
– (???) Dwa tysiōnce lŏt?... To kaj żeś ty do pierōna dzwōniōł ???

Liter...

Na łobsztalōnek Kōmisyji Ojropyjskij we cŏłkij Ojropie zbajstlowali taki blank ajnfachowy test. Bōła ci to ankyta ino ze jednym, jedzinym pytaniym:
– Wiela to uczyni 10 razy 100 gramōw?
Chnet we wszyjskich krajach ojropyjskich 99% ludzi łodpedziało, iże to je kilo. A ino u Rusa i we Polsce ludzie łodrzykli, co to jes do kupy... jedyn liter!

Kōndowity słōsznygo wiyku...

Moja starŏ przikŏzała mi zrobić dzisiŏj sprawōnki. Nō, tōżech sie pokwanckŏł do składu wele mie. Ale niy bōło to take blank ajnfach. Bo Wiycie, u nŏs na Krojcce tak jakosik kole śtyry razy do roka kopiōm tretuary i bajstlujōm cosik ciyngiym przi waserlajtōngach. Tak bōło i terŏzki. Dziura na dwa myjtry, driny jedyn arbajter, mody synek, te starszyjsze zicli sie na beszōngu i po lekuśku szlukajōm sie... nō... zelter...
Tyn mody, ftorymu przitrefiōło sie kopać ta dziura cosik tam mrōncy pod nosym, pierōnuje deczko i jedyn z tych na wiyrchu, możno forarbajter łodrzykŏ:
– Mody! A kopej, kopej a fest! Jak bydziesz we mojim wiyku, to spokopisz, iże czyńścij trza dychnōńć... ło druk trza mieć stŏranie... he he he...
Co prawie, to prawie – tak se miarkuja – i pyndaluja do mojigo warzywniŏka. Po pŏruch minutach wrŏcōm sie nazŏd i widza, co wele tyj dziury stojōm dwie mode, szykowne dziołchy... zagŏdane ze sia. A gorko wtynczŏs ci bōło, to tyż i jejich kieculki knap, znacy take mini... Jedna blank bezwiydnie szczelōła sie gōmibandym swojich sztringōw (dziołchy! trza dŏwać pozōr i niy gracać we batkach nałōnczŏs łozprŏwki we jawnych placach). Modymu ze tyj przikopy wystŏwŏ zadrzito palica ze ślypiōma choby piyńć złociokōw. Rzecy cosik tam kopie, ale to srogi cud, iże sie hercōwōm szwaji niy uchlastnōł, bo zaziyrŏ przecamć blank we inkszŏ strōna. A i te sztarszyjsze arbajtry tyż ci sie jakosik łożywiyli i łorŏz wszyjskie sie do tyj dziury ryjōm.
A na to tyn mody:
– Eeee, tam... panie majster, siedzōm se łōni ze rułōm... przeca we waszym wiyku, to i dychać trza czyńścij, i ło blutdruk trza mieć stŏrani... Kcecie sam jakisik hercszlag dostać, abo co?

Paryzolym po pycholu...

Pŏra dni tymu nazŏd stŏłech we raji do kasy zupermarkytu. Dlŏ zabicia czasu czytŏłech jakisik cufalowy cajtōng. Wyczytołech w niym, iże podug łostatnich badaniōw aże 38% chopōw doznowŏ szkłōdy na zdrowiu, przitrefiŏ sie łōnym niyszczysny cufal przi łozepniyńciu babskigo cycnhaltra. Jak miyniōm mōndroki, kej sie seblykŏ tyn wichajster ze babskich cyckōw idzie sie podrŏpać, idzie naciōngnōńć muskle abo stracić słyp.
Wiycie! Niy kciŏłech we to wiyrzić. Uzdŏłech, to sprŏwdzić sōm – łozepnółech cycnhalter babie, kerŏ stŏła przedy mnōm we raji.... Praskła ci mie bez pysk biksōm ze byczkōma we tomatach, a zatm poprawiōła jesce paryzolym!

Łoznaki zaciōnżyniŏ...

Akadymijŏ medicznŏ, prifōng ustny. Profesor pytŏ sztudynta, jake sōm zimptōmy, łobjawy nagōniyniŏ, znaczy ciōnży.
Sztydynt trzimie pychol, niy łodzywŏ sie, ale ślyszy ze zadku podpowiydź:
„Pierōnym tuste wosy, krziwe gyry i srogachnŏ wampa” i zarŏzki prōm rzōńdzi:
– Tuste wosu, krziwe gyry i srogachnŏ wampa!
Profesor sztrekuje sie ze stołka i pytŏ sie go:
– Widzōm łōni panoczku eźli jŏ mōm tuste kudły?
– Anō, majōm łōni pōnie profesorze. – łodrzykŏ sztudynt.
– A mōm ci jŏ tyż krziwe gyry?
– Nōōō, jaaa... tyż pōn mŏ krziwe gyry!
– A basisko, a wampa tyż mōm srogo?
– Nō, majōm łōni!
– Tóż kej ino jŏ ślegna, kej ino jŏ urodza, dōm wōm znać, wtynczŏs pōn sam przidziesz, a jŏ wōm panoczku wpisza do indeksu szczōrka. Podwiyl co... niydostatyczny!

Zoki...

Trzech znŏjōmkōw spiyrało sie ło to, fto sprawiół swojij babeczce lepszyjszy gyszynk na gyburstak.
Piyrszy rzōńdzi tak:
– Jŏch sprawiōł łorŏz dwa ausflugi. Jedyn kajsik nad morz a drugi we gōry. Jak niy bydzie kciała wykludzić sie we gōry, to poklechtŏ sie nad morze.
Na to drugi:
– Joch kupiōł dwa szykowniste autoki. Jeepa i gryfnega BMW. Kej by tak niy kciała tego BMW, to moge jejździć tym Jeepym.
Na łostatku tyn trzeci ze kamratów rzyko tak:
– A jŏch sprawiōł mojij babeczce fuzekle i tyn moderny terŏzki wibrator.
– Coooo? – pytajōm wrōłz te dwa piyrsze kamraty.
– Anō, to blank ajnfach... kej niy bydzie kciała tych fuzekli, tych mojich zokōw, to niech sie... wypierdoli!

Muchy...

– Tatulku! Tatulku a joch prasknół i zatrzas żech piyńć muchów! Dwa samce i trzi samice...
– Te! Synek! A jekeś poznŏł, kero to samiec, a kero to samica?
– Anó, Dwie zicły na biksie po piwie a trzi na... zdrzadle!

Wōzyk...

Przi szynkwasie siedzi naprany jak belōwa chop i medikuje:
– Mōm już pŏłnŏ rzić. Jeżech w trzi dupy naprany... Ida ku dōmowi.
Prōbuje sie sztreknōńć, ale wrōłz bechnōł ło zol. Medikuje dalszij:
– Dobra, doczōłgŏm sie ku dźwiyrzōm i sprōbuja sie sztreknōńć już na hulicy.
Wylazuje na hulica, prōbuje sie wkletrować na parkōmetr ale juzaś prasknōł pycholym na zol. Dalszij medikuje:
– Dokulwitōm sie do tamtygo murka i juzaś sprōbuja.
Kletruje sie na murek, ale juzaś padnŏł na sztreka. Na tyn sōm szimel, fōrt i jednym ciyngym, podarymnie prōbuje sie sztreknōńć i jakosik na łostatku doczōłgŏł sie ku chałpie. Opaternie, coby niy łocucić swojij staryj, wlazuje do swojigo prykola.
Ło rozwidnioku łōnego starŏ cuci tego istnego ze sztrofowaniym:
– Słepŏłeś giździe?
– Ale, kaj tam, moja ty roztomiyło! Jŏ bych słepŏł?
– Nō, razinku telefōniyrōwali ze szynku, coby ftosik łoedbrŏł twōj wōzyk dlŏ inwalidōw, dlŏ niyporadōw.

Tela cipōw...

Rechtōrka zadała dzieckōm ausgaba, zadanie dōmowe. Mieli łōne napisać piyresz słōwecka jake usłyszōm w dōma kej ino przidōm ze szkoły. Nō tōż Hanysek wrŏcŏ ze szuli i na doczkaniu idzie nafutrować kury, a te kury ku niymu ze uciychōm:
– Cip, cip, cip...
Hanysek wszyjsko to gynał zanotowŏł.
Na drugi dziyń idzie do szuli i pisze na tabuli:
– Cip, cip, cip....
Rechtōrka kej ino to uwidziała gŏdŏ Hanyskowi:
– Hanyski! Mŏsz to zarozki wszyjsko wylizać.
Hanysek wszyjsko gynał wylizŏł i wrŏcŏ ku chałupie.
Kej ino juzaś łojciec uwidziŏł jejigo lynzy, pytŏ:
– Hanysku, a czamu, do sto pierōnōw mosz taki ufifrany lynzyk?
– Łoj, tatulku, kej byś ty tela cipōw wylizŏł co jŏ, tyż byś miŏ ltak ufifrany lynzyk!