Nowy japtykŏrz...

Do japtyki wlazuje wlazuje mody chop i prosi ło to, coby mōg se pogŏdać ze gōwnym japtykŏrzym. Baba-japtykŏrka we łokynku łodrzykŏ:
– Wiedzōm łōni panoczku, u nŏs we japtyce niy robi żŏdyn chop. Włŏściciylkōm japtyki je moja szwestra, a jŏch tyż je farmacyutkōm. W czym mōgłabych wōm panoczku spōmōc?
– Mōm jedna takŏ zacha ło keryj miŏłbych rŏd pogŏdać... ze chopym...
– Suchejcie panoczku, joch je diplōmowanōm japtykŏrkōm i zapewniōm wŏs, iże podyjńda do waszyj sprawy wyjōntkowo diszkretnie.
– Ja, jŏ miarkuja. Ale mie procno ło tym gŏdać... Mōm srogachnŏ utropa, skuli tego, co mie sztyjc i jednym ciyngym styrcy ciulik. Co mōgliście paniczko mi na to dać?
– Hmmm... doczkejcie kwilka, musza sie spytać mojij szwestry.
Po pŏruch minutkach wrŏcŏ sie ta istnŏ nazŏd i rzōńdzi:
– Mŏj roztomiyły panoczku, ugŏdali my sie ze szwestrōm i wszyjsko, co mogymy wōm dać panoczku, to pōłowa udziałōw we japtyce, sużbowy autok i piyńć tysiyncy miesiyncznygo gyhaltu!

Wczorej...

Przilazuje rōłzczasu jedyn istny do burdelu, ciepie gorzść pijyndzy na lada i rzōńdzi:
– A co jŏ za te betki moga dostać?
– Nōōō, za tela, to możno ino... kurzica.
– Dobra, biera! – pedziŏł tyn istny i wziōn ta kura.
Na drugi dziyń przilazuje juzaś i mŏ jesce mynij pijyndzy.
– Za to panoczku, to mogōm łōni ino pŏra minutek pozaziyrać, kuknōńć rajn bez dziurka łod klucza.
Poszŏł tuż tyz tyn istny do miyjsca kaj już jedyn fric tyż podglōndŏł. Kuknōł bez dziurka łod klucza i widzi jak tam driny jedyn chop dupczy takŏ dmuchanŏ gōmipupa. Wypyrsknŏł śmiychym! Na to tyn fric, kery stŏł ze boku:
– Ha, panoczku, trza sam bōło przijńś wczorej. Bōł sam taki jedny ftory dupczōł kura!

Kŏżdy chop to świnia...

Rōłzczasu idzie zaślimtanŏ lisica, samica fuksa bez las, a za niōm cŏłke stado prosiŏkōw. Zahaltowŏł ci jōm hazoczek i pytŏ:
A rzyknij ty mi fuksiczko, po jakymu jeżeś tako markotno, takŏ jankornŏ?
– Anō, wiysz hazoczku... Nŏjprzodzij miyszkałach ze ryżokudłōm, ze starym fuksym. Po jakimsik czasie urodziōłch ci mu... prosiŏki, tōż tyż ci mie ganc ajnfach wyciep. Niyskorzij przigarnōł mie srogachny wolf, i dobrze ci nōm bōło aże do czasu kejech zaciōnżŏła i juzaś uplōncli mi sie prosiŏki. Nō i zwykowo... tyż mie wyciep na zbity pychol.
– Nō, niy ślimtej fuksiczko. Zamiyszkŏsz symnōm. Bydziesz symnyōm i bydzie dobrze!
Żyli se łoba bez dugszy czŏs aże fuksiczka juzaś bōła nabito, ciynżobnŏ. Nō, i jak zawdy juzaś sie łōnyj uplōncli prosiŏki....
Nō, i jak ze tyj gyszichty mōrał:
Anŏ.... kŏzdy facet to świnia!

Kaj je światło...

Rōłzczasu jedna blōndina glingŏ do swojij kamratki i gŏdŏ:
– Teee, a przikludź ty sie ku mie, to ci pokŏża cosik ekstra!
Tōż tyż ta kamratka przijechała, a blōndina łozhajcowanŏ rzykŏ:
– Mōm ci take cosik na ścianie we kuchyni... pōdź, to ci pokŏża.
Idōm wrōłz do tyj kuchyni, blōndina gasi i zapŏlŏ pŏra razy światło i ze ojforyjōm rzōńdzi:
– Kuknij! Je światło, niy ma, je, niy ma...
A ta łōnyj kamratka na to ze rułōm:
– Jeżech festelnie ciykawŏ kaj je te światłŏ, kej go niy ma?
Blōndina łozewrziła kilszrank i ze powŏgōm gŏdŏ:
– Dzisz! Sam je te światło!

To ci i pomiyszkanie sprawia...

Styrcy policajt ze „suszarkōm” na randsztrajfie, na randzie drōgi i festelnie mu sie mierznie. Łorŏz zeza horizōntu pojŏwiōł sie nowiuśki mercedes i dyć żysz tyn modry smerf go zahaltowŏł. Ku łōnego srogimu zadziwaniu, za lynkyrōm siedzi łobtargany lōmp, wulc, ftory capi jak piwo łozkidane na dylinach we szynku. Policajt blank ci zdymbiŏły pytŏ sie go:
– Kurwa! Tela lōt już robia i niy poradza sie lajstnōńć takigo merca, a ty taki łobtargany sagodupiec takim ciaćkym sie fyrtŏsz. Jakōż to je myjglich?
– Bo jŏ, wiedzōm łōni, mōm taki darek: jak najscōm glacokowi na gowa, to mu zarŏzki wosy łodrŏstajōm. Wiedzōm łŏni, jednymu takimu nojrajcherowi, takimu nowobogackimu najscŏłech na glaca i mi za to tego merca szynknōł.
Policajt syjmuje czŏpka i nastŏwiŏ glacatŏ palica:
– Pojscej i mie chopie, to niy zabulisz sztrofy i puszcza cie fraj!
Tyn mynel łozepinŏ prziporek, wyciōngŏ zymściałego, zszlajferowanego ciulika i napoczynŏ jscać. Ze zadnigo kanapyju autoka słychać hystericzny śmiych:
– Ło żesz we morda! Za taki nōmer, to ci chopie i pomiyszkanie sprawia!

Ło co weta...

Rōłzczasu jedna zwiykowanŏ dama przilazła ku Deutsche Bank ze tasiōm pŏlnōm pijyndzy. Podlazła ku szteli i poprosiōła ło priwatnŏ rzecz ze prezesym banku, bo kciała dlŏ sia łozewrzić kōnto.
– Muszōm łŏni panoczku miarkować, co idzie mi ło srogachnŏ suma pijyndzy. – rzykła ta istno do byamtra.
Po dugotwałych dyskusyjach dali zwōlŏ starucnyj paniczce trefić sie ze prezesym, bo – tak prŏwdōm – klijynt nasz pōn.
Prezes spytŏł sie ło wiela to pijyndzy sie rozłajzi, wiela to tyż ta starucnŏ ōłma kce wpłacić do banku.
Zwiykowanŏ paniczka łodpedziała, iże idzie łōnyj ło 50 milijōnōw ojro. Zatym łozewrziła ta swoja tasia, tyn jeji koferek, coby tego istnego przeprzić, iże to je na zicher prŏwda.
Ganc ajnfach interesowny prezes pytŏ ło pochodzyni tych pijyndzy:
– Roztomiyło paniczko, jeżech festelnie zadziwany takōm ilōściōm pijyndzy, jakŏ mocie przi sia. Jakeście to paniczko erbli?
Ta klijyntka ze rułōm łodrzykła:
– Blank ajnfach. Mōm rada sie wetować!
– Idziecie ło weta? – pytŏ prezes. – Nale ło co sie wetujecie?
Zwiykowano damulka łodrzykŏ:
– Nō, cōż, tarŏzki wszyjsko je myjglich. Na tyn przikłŏd moga sie wetnōńć swami panoczku prezesie ło 25 tysiyncy ojro, iże wasze panoczku jajca sōm śtyrykańciate!
Prezes sie ino lachnōł festelnie i pedziŏł:
– To przecamć je festelnie wicne! Na tyn szimel niy mōglibyście paniczko nigdy tak wiela zarobić.
– Nō, cōż, przecamć pedziałach, co we tyn szimel zarobiōłach moje pijōndze. Sōm łōni fertik wetnōńć sie ło to symnōm?
– A już-cić... wetna sie! – łodpedziŏł prezes ( w kōńcu szlo ło mocka pijyndzy). Wetna sie swami paniczko ło 25 tysiyncy ojro, iże moje jajca nie sōm śtyrykańciate!
Starszyjszŏ paniczka łodpedziała wrōłz:
– Nō, tō wetlichmy sie , ale skuli tego, co idzie lo srogachne pijōndze, musza spytać eźli moga przijńść jutro ło dziesiōntyj ze mojim anwalterym, alwokatym, coby sprŏwdzić nałōcznie i przi świadku?
– Ja, moge być, iże sprŏwdzymy to jutro!
Bez cŏłkŏ noc prezesbōł niymożebnie snerwowany i przetrŏwiōł mocka godzinōw na sprŏwdzaniu, eźli jejigo jajca sōm jak przinŏleżi. Łobadowŏł je ze kŏżdyj zajty. Na łostatku przi spōmożyniu gupigo testu bōł 100 % isty, iże wygrŏ weta.
Na drugi dziyń ło rozwidnioku, ło dziesiōntyj prziszła do banku ta zwiykowanŏ paniczka ze jeji anwalterym, ze jeji prawnikym. Przedstawiōła łobiuch chopōw i tuplowanie powtōrzōła, iże idzie ło weta, kerego stŏwkōm je 25 tysiyncy ojro.
Prezes przichwŏlōł wetowanie ło to, iże jejigo jajca sōm śtyrokańciate.
Starszŏ damulka kŏzała prezesowi spuścić galoty. Prezes spōściōł, zwiykowanŏ damulka gynał łobadała te prezesowe jajca, spytała jesce eźli moge tyknōńć tych jajec.
– Dobra! Tykejcie, bele wartko, 25 tysiyncy ojro je tego we wercie. Zwiykowanŏ paniczka kukła rōłz jesce, pomacała gynał prezesowe jajca...
Wtynczŏs prezes uwidziŏł, co tyn anwalter zwiykowanyj paniczki piere palicōm ło ściana. Kuknōł na ta zwiykowanŏ damulka i pytŏ sie jōm:
– A rzyknijcie mi paniczko po jakymu tyn wasz prawnik, tyn wasz alwokat tak piere palicōm ło ta ściana?
– Anō, wiedzōm łōni, jŏch sie ze mojim alwokatym wetła ło 100 tysiyncy ojro, iże dzisiŏj ło dziesiōntyj z rańca byda dziyrżōła we mojich gorzściach jajca samego prezesa Deutsche Bank!

Gorila...

Ze łogrodu zoologicznego pitnóła srogŏ gorila. Przizwali fachmana łod chytania małupicōw. Po jakisik godzinie pokŏzŏł sie chop ze knarōm, ze flintōm, szpangami i wiydzie na hondelajnie psa dobermana.
Dyrechtor tego ZOO pytŏ sie tego istnego:
– A jakōż wy go kcecie chycić?
– Ganc ajnfach. Wszyjsce pracowniki ZOO łobadajōm strōm na ftorym zicła ta gorila. Jŏ pōjńda tam do kupy swami panoczku i dōm wōm flinta i te szpangi. Zatym wkletruja sie na tyn strōm i ściepna ta gorilla na ziym. Tyn mōj psiŏk, tyn doberman użere go we jajca, gorila zaszperuje sie łapskami a wtynczŏs wy panoczku doskoczycie ku tyj gorili i zapniecie łōnyj te szpangi.
– Nō dobra. Ale rzyknijcie mi ino na jakiego pierōna je ta flinta?
– Anŏ, kejbych jŏ piyrszy śleciŏł ze tego strōma, musisz pōn nŏjprzodzić prasknōńć ze łobuch rułōw tego dobermana!

Briftryjger na rybach...

Wiycie, rōłzczasu nasz Antek Pośpiych wyndkowŏł na pniokowym sublu wele jednego cudzego rybiorza. Antkowi ryba blank niy biere a tamtyn co kwilka wyciōngŏ srogo szczuka.
– Chopie, jak ty to robisz? – pytŏ Antek;
– Wiysz, rybiorz musi wiyrzić we przesōndy. Niy wylazuja skorzij na ryby podwiyl niy klepna babeczki w rzić.
– Ja, padŏsz? Tōż powachuj mi sam wszyjskigo – ciepnōł mu Antek i pogzuł wartko do chałpy.
Dźwiyrze byli łozewrzite a jego babeczka po klynczōncku wyciyrała dyliny. Antek zaszŏł ci jōm tak po cichuśku łod zadku i zdrowo prasknōł ci jōm w rzić.
– Panie briftryjger, a co tak wartko dzisiŏj – spytała Antkowŏ, i bali sie ani niy łobejzdrzała.

Kaj terŏzki robi Marijka...

We restaurancie ōłber gŏdŏ do gōścia:
– Dzisiŏj mōmy srogachnŏ prōmocyjŏ. Dōmy wōm panoczku do powōnianiŏ widołka. Eźli panoczku zdŏdniecie, co tōm widŏłkōm bōło jedzōne, mŏsz pŏn cŏłki łobiŏd za friko, gratis.
Tyn istny powōniŏł ta widŏłka i gŏdŏ:
– To byli zeberka ze kapustōm i kartoflōma!
Skuli tego, że tyn istny zgŏd dostŏł tyn łobiŏd darmo.
Na drugi dziyn tyn sōm fric prziszŏł juzaś. Gospodzki ciekŏw, eźli łōnymu sie juzaś udŏ, dowo mu do powōnianiŏ inkszŏ widŏłka. I tyn istny juzaś zgŏd.
Tak po jakimsik tydniu takich gracek, we ftorych tyn kōndman sztyjc i jednym ciyngym wygrywŏł, ōłber wysztudiyrowŏł ekstra zagŏdka: wraziōł widŏłka do rzici kucharyji, płobrŏcŏł niōm i wylazuje ze tōm widŏłkō ku tymi gōściowi. Tyn wziōn ta widŏlka, powōniŏł i rzōdzi ze rułōm:
– A jŏch sie, panie ōłber medikowŏł, kaj tyż terŏzki moge robić Marijka łod Majzlinyj?

Dupczyni...

Na szterbybecie, na łōżu śmiyrci chop łobiecŏł swojij babeczce, iże po swojij śmiyrci przegŏdŏ ku nij i rzyknie łōnyj, jak tyż to wyglōndŏ życie we niybie. Na drugi dziyń chopowi sie zemrziło i już po pŏruch dnioszkach jejigo babeczka słyszy łōnego głŏs:
– Serwus Mariko!
– Ło, jak to caubrownie cie mōj chopecku juzaś słyszeć! Tōż gŏdej wartko jak ci sie tam wiydzie?
– Na isto fajniście. – łodrzykŏ tych chop ze niybiesiech.
– A cōż tyż to tam robicie?
– Wstowōmy wczas z rańca i... dupczymy!
– Dupczycie?
– Ja, a zatym śniŏdanie...
– To wy dupczycie sie jesce skorzij śniŏdaniŏ? A co ćkŏcie na te śniŏdanie?
– Anō, jymy zielōny szałot.
– Nŏoo, to festelnie zdrowo. A niyskorzij co robicie?
– Dupczymy!
– Juzaś? A co zatym?
– Dupczymy sie aże do łobiadu.
– A co mŏcie na tyn łobiŏd?
– Tyż zaobycz zielōny szałot. Nō rŏłz za czŏs ćkōmy inksze gymizy.
– Ja, ja... a zatym co robicie?
– Zatym dupczymy sie juzaś aże do wieczerzy. I juzaś ćkōmy zielōny szałot.
– Ło sto dioskōw chopeczku. Co to za niybo, kej ino dupczycie sie i ćkŏcie zielōny szałot?
– A fto ci, moja ty roztomiyło pedziŏł, iżech jo je we niybie? Terŏzki jeżech na isto mycokym, takim dziwokim krōlikym we Australiji!

Banka...

Sztramskŏ gōścina, paradnŏ kōmpanijŏ, gŏdka ło bele czym... polywanie i szlukanie... jak to na gōscinie. Łorŏz łodzywŏ sie jedyn ze byzuchantōw:
– Mōm dlŏ wŏs zagŏdka...
– Nō, tōż gŏdej, pytej...
– Co to je? Idzie ze przodku, idzie tyż ze zadku... ino musi... stŏć?
Ludzie tak kukli ino na sia, niyftore babeczki sie zaczerwiyniyli ze gańby... Na to tyn istny, blank ze rułōm rzōńdzi dalszij:
– Niy tropcie sie, niy tropcie... to je sztrasynbanka. Idzie dōnij wlazować ze przodku, idzie ze zadku bele ino łōna... stŏła!
Tydziyń niyskorzij blōndina, kierŏ bōła na tyj gōścinie, kciała tyn wic łopedzieć we inkszym kamractwie. Napoczynŏ tak:
– Rzyknijcie mi moje roztomiyłe, co to jes: idzie ze przodku, idzie ze zadku bele... bōło sztajfne...
Ludzie juzaś sie gańbiōm a chop tyj blōndiny szeptło swojij babie do dakla:
– Nō, i jŏ je terŏzki ciykawy jak ty sie babo wykuglujesz ze tego... sztajfnego?

Prezes...

Rōłzczasu jedyn forzicer, dupny pryzes spōłki giyłdowyj przizwŏł swoja zekrytarka i rzōńdzi:
– Paniczko Rŏłzelko, jadymy na szlustydziyń na ausflug do Czechōw.
Winszuja sie, cobyś dziołcha zarŏzki sie pakowała.
Sekretarka, kej ino prziszła do dōm łoznŏjmiōła to swojimu chopowi.
– Ernst! Jŏ jada ze mojim szefym na dinstrajza, na delegacyjŏ. Boroku, bydziesz muziŏł se jakosik dŏwać rada sōm we chałpie.
Chop wartko glingŏ ku swojij kōchance, swojij frajyrce:
– Wiysz Erna, je dobrze. Starŏ wykludzŏ sie ze swojim szefym na cŏłki szlustydziyń, zabawiymy sie tōż tyż malowiela!
Ta frajyrka, rechtōrka matymatyki we gymnazjōm dlŏ synkōw w te pyndy glingŏ ku swojimu szkolorzowi:
– Jorguś, jŏ byda bez cŏłki zapiōntek, cŏłki szlustydziyn festelnie zajimanŏ. Twoje korypetycyje sōm łodkŏzane, niy bydzie łōnych.
Szkolorz, festelnie rŏd zwōni do starzika.
– Ōłpa, niy mōm korepetycyjōw beztōż tyż moga ku cia we tyn szlustydziyń sie przikludzić.
Starzik-pryzes glingŏ do sojij zekrytarki:
– Rōłzelko ty moja roztomiyło nasz ausflug musi być łodwołany, pojadymy na drugi tydziyń.
Zekretarka zarŏzki tyż zwóni ku swojimu chopowi:
– Ernt! Mōj szef łodwołŏł ta dinstarajza, ta delegacyjŏ.
Chop zwŏni ku swojij frajyrce:
– Erna! Kurwa! Moja starŏ łostowo we chałupie. Ze naszygo dupczyniŏ psinso.
Zarŏzki tyż ta frajyrka glingo do swojigo szkolorza i rzōńdzi:
– Te twoje korepetycyje bydōm ło dziesiōntyj przed połedniym we sobota!
Tyn szkolorz wartko do swojigo ōłpy:
– Starziku, szulsztŏndy jednakowōż bydōm... niy moga wkarować do cia!
Dziadek-pryzes do zekrytarki:
– Moja roztomiyło Rōłzelko... jadymy, jednakowōż na tyn szlustydziyń wykludzōmy sie na ausflug!

Przōnie...

– Suchej ino, mōj ty roztomiyły chopecku. A kejbych tak jŏ bōła szpotlawŏ przŏł byś ty mi, ja?
– A dyć, iże bych ci przŏł.
– A kejbych jo ta bŏła ślepŏ?
– To tyż bych ci festelnie przŏł.
A kejbych tak bez cufal bōła puklato?
– Do sto pierōnōw! To jŏ bych łogup ze uciychy!

Biksa...

Łozprawiŏ przi ladze biyru dwiuch kamratōw.
– Wiysz Hajna, ida se drōgōm a sam łorŏz ftosik ciepnōł blaszannōm biksōm i trefiōł ci mie gynał we palica.
– A do driny bōło? – pytŏ kamrat.
– Nic niy bōło!
– A we biksie co bōło?

Dać łōnyj szanza...

Teleturniyj dlŏ blōndinkōw. Jedna ze uczystniczkōw dostała pytani:
– Wiela to bydzie dwa razy dwa?
Blōndina medikuje, medikuje i yntlich łodrzyko:
– Szesnŏście!
Prowajder na to:
– Nō, nie do łostatka prŏwda.
Pytŏ sie łōn ale cuszauerōw (same ino blōndiny) eźli mŏ łōnyj dać jesce jedna szanza.
Cŏłkŏ widōwnia wrzeskła:
– Dać łōnyj szanza!
Nō, tōż tyż prowajder pytŏ jesce rōłz ło te same.
– Blōndina łodrzykŏ:
– Łoziym!
Tyn prowajder załōmany, pytŏ sie widōwni eźli dajōm jesce jedna szanza tyj blōndinie. Cuszauery juzaś wrzscōm, iże mŏ dać szanza.
Te same pytani i blōndina łodrzykŏ:
– Nōōō... możno to bydzie... śtyry?
A cŏłkŏ widōwnia blōndinkōw rycy na cŏłki karpyntel:
– Dać łōnyj szanza! Dać łōnyj szanza!

Anōnza ło śmiyrci...

Wiycie, deptōm sie tak po tych mojich Pniokach i łorŏz wparzōłech na jedna moja wrazicko sōmsiŏdka Piszczelocka. Ta ci mie łap za knefel ze jupy i ze takim fałesznych uśmiychym rzōńdzi:
– A wiysz ty Ojgyn, iże twōj kamrat Antek na amynt ciepnōł słepanie gorzŏły? – Aaa dej pokōj. Cōż tyż to bamōńcisz? Antek ciepnōł gorzŏła? To blank niy jes mōjglich!
– Ja, ciepnōł, ciepnōł...
– A skany ty to razinku wiysz?
– Anō, czytała przed łoka mrzikiym przi naszyj „Jōzefce” jego tōłtancajcha... znaczy nekrolog...

Robotny trōłl...

Rōłzczasu jednymu pampōniowi tak z nŏgła, ze dnia na dziyń ustŏł stŏwać ciulik. Borok ze jankuryji napocznōł słepać, prać swoja baba, i tak gyneralnie popŏd we depresyjŏ. Ni ci mu niy spōmŏgało. Jak mu tyn „interes” wisiŏł, tak wisiŏł. Jednakowōż miŏł ci łōn mazel i keregoś dnioszka , kej wrŏcŏł łod dochtora, we autobusie PKS-u podsuchŏł łozprŏwka ło jednym maściorzu, łowczorzu, kery czyniōł prōmp cuda, a mieszkŏł ci łōn poblisku. Na drugi dziyń bōł ci juz tyn pampōń pod dźwiyrzami tego cudotwōrcy. Tyn wysuchŏł ze pozornościōm łopowiyści ło mproblymach naszego pampōnia i pedziŏł:
– Mōm na to szimel. Dōm ci chopie takigo jednego maluśkigo trōłla, keregoch chyciōł kejsik we Norwegiji. Weź go ze sia do chałpy i dej mu jakosik procno robota. Bez tyn czŏs kej tyn trōłl bydzie zajimany, to tobie twōj ciulik bydzie styrcŏł jak palica abo jak falyta ze płota. Nale, kej łōn bydzie już fertik ze robotōm, to juzas ci tyn twōj chopski interes łoklapnie i bydzie wisiŏł.
Borok deczko niyrŏd wrŏcŏł po lekuśku ku chałpie, bo tak prŏwdōm niy za tela wierzōł tymu łowczorzowi. Nale, kej już wrōciōł do dōm uzdŏł, iże sprōbuje. Kŏzŏł ci łōn tymu trōłlowi łozhakować, przekopac łogrōdek. I ło dziwo, kej tyn trōłl wbiōł we ziymia piyrszŏ łopata, ciulik stanōł mu jak palica, jak maczuga. Chop ze uciychōm ciepnōł na prykol swoja baba, napocznōł ściepywać śnij przilodziynie i... łorŏz wlazuje rajn do szlafcimra tyn trōłl i rzōndzi:
– Jeżech fertik, skōńczōłech robota.
Ciulik tego chopa wrōciōł do piyrwōtnygo stanu.
– Ło żesz kurwa! – wrzsknōł tyn pampōń. – Tōż bier sie za stŏwianie garaży!
Ciulik juzaś napocznōł mu styrczeć... już sie zabiyrŏł juzas za swoja baba i... juzas wlazuje tyn trōłl...
– Mōm fajrant! Skōńczōłech stŏwianie garaży. – rzōńdzi tyn trōłl i zaziyrŏ na loklapuciały ciulik tego wsioka.
Wtynczŏs sztrekła ci sie ze prykola baba tego pampōnia, pedziała ci cosik cichuśko do dakla tego trōłla, tyn ino pokiwŏl gowōm i wartko wylŏz ze izby. Ciulik ci juzaś tymu istnymu stanōl jak falyta. Ciepli sie łoba do prykola i tak ci dupczyli sie bez jŏdła i spaniŏ cŏłke trzi dni. Na łostatku chop spytŏł sie mocka dociyrnie:
– A rzyknij ty mi, moja roztomiyło, cōżeś ty dała za robota tymu trōłlowi, iże już bez cŏłke trzi dni niy wrŏcŏ?
Baba pociōngła tego swojigo chopa za graca ku jyzioru poblisku. Podlazujōm... zaziyrajōm... kukajōm... a tam tyn trōłl siedzi mna brzygym rybnika cŏłki we lace, we mydlinach. Co i rōłz wyciōngŏ ze wody spodnioki tego pampōnia, łobaduje je pod słōńce i ze złōściōm mrōncy:
– Kurwa! Cŏłki czŏs żŏłte... cŏłki czŏs żōłte na rzici!

Absztinynclery...

Lato, planty kole naszego knapszaftu, na bance dwiuch łożyrokōw po lekuśku prōbuje łodfrōpować flaszka jabola ...
– Erwin, miarkujesz? Dzisiŏj żech sie dziepiyro spomiarkowŏł, iże ta diosecko mineralwaser (woda mineralnŏ) pierōnym zdrōżała...
– Ja? Prŏwdōm?
– Ja, na zicher!
– Nō, to szykownie! Yntlich te tam na wiyrchu wziyni sie za tych wszyjskich... abszinyntōw...

Ftorŏ czyjŏ...

Siedzi sie rōłzczasu jedyn berkmōn i czytŏ cajtōng. Jejigo babeczka do kupy ze cerōm zwyrtajōm sie, hauzujōm po kuchyni. Matka tak zaziyrŏ pozornie na ta swoja cera i gŏdŏ:
– Marika, zdo mi sie, iże we łoczach rubniesz...
– Nale, mamulko, take gupoty łozprawiŏcie.
– A dyć Marika widza, iże mi we łochach rubniesz na basisku.
– Jezderkusie! Mamulko, dejcie pokój ze takimi rzecami!
Na to łozwŏł sie tyn berkmōn:
– Aaaa, bo tyż ponadstŏwiŏcie te swoje rzicie we nocy i blank niy wieda po ćmoku ftorŏ czyjŏ!

Mak...

Rōłzczasu jedna blōndina przilazła na tŏrg i pyto sie przedowacza:
– Pedzōm mi łōni a cōż tyż to je take łokrōngłe i szkuciate?
– Anō, paniczko, to sōm fyrzichy, brzōskwinie.
– To jo bych sie winszowała kilo nale kciałabych coby byli łōne przed sia, łoddziylnie zapakowane.
Handlyrz dziwuje sie nale pakuje.
Ta bōndina juzaś sie pytŏ przedowacza:
– A te tam lilowe, to co to je?
– To sōm flaumy, śliwki uherki.
To jŏ tyż kciała bych kilo zapakowane łoddziylnie.
Przedowacz, już festelnie wkurwiōny, pakuje.
Blōndina niy dowo pokōj i dalszij pytŏ:
– A, a, a te maluśke, myszate, to co to je?
– To je paniczko mak nale, do sto pierōnōw, nie do sprzedaniŏ!