piątek, 31 marca 2017

Hazok...

Deptŏ sie jedyn hazok bez las, podskŏkuje i śpiywŏ:
– Ida na dziołszki, ida na dupy, ida na kurestwo...
Merknōł go krecik i zarŏzki rzykŏ do hazoczka:
– Moga pōjńść ze cia, bo wiysz, jŏ za tela niy widza i gańbia sie łozprawiać z dziołszkami, ze dupami...
– Nō, dobra, pōdź!
Idōm cuzamyn do kupy i łoba śpiywajōm. Tyn hazoczek podskokuje ze szczyńśliwōści i łorŏz praskn na pychol bo łobalōł sie bez jakisik korczok.
– Łŏ kurwa!
A na to krecik:
– Witóm gryfnie... dziyń dobry!

środa, 29 marca 2017

Goldowŏ fisza....

Jedyn istny chyciōł goldowŏ fisza. Ta fisza zaziyrŏ ci tak na niygo i gŏdŏ:
– Chopie! Puść mie a spŏłnia jedyn twōj winsz.
Na to tyn istny:
– Dobra, kca takŏ zuper-wila, nŏjnowszyjszy, moderny autok we garaży i coby moja starŏ wyglōndała jak jakŏ „zeskbōmba”.
– Nale chopie, to już trzi winsze, a jŏch pedziała, co mo być ino jedyn winsz.
– Nō, dobra, goldowŏ fiszo, zbajstluj ino to, co poradzisz.
Tyn istny łodkuplowŏł ta fisza łod hŏczyka i wciep jōm rajn do rzyki. Wrŏcŏ do chałpy, zaziyrŏ a tam srogachnŏ, moderenŏ wila. Kukŏ do garaży a tam srogachny, szportowy autok. Zaziyrŏ do szlafcimra kaj leży jejigo baba, ftorŏ wyglōndŏ jak jakŏ „zeksbōmba”... Wypokopiōł, co ta goldowŏ fisza narobiyła tela dobrego, iże musi sie łōn jij łodpłŏcić, łodwdziynczyć. Wrŏcŏ nad rzyka, fuknōł na kepa do wody i rycy:
– Fiszŏ! Golsdowŏ fiszŏ!
Ta fisza przipłynōła, tyn istny wziōn jōm we grace i rzykŏ:
– Suchej nō ty, fiszŏ! Zrobiōłaś dlō mie tela dobrygo, iże niy miarkuja jak mōgbych ci sie łodpłocoić?
Na to ta goldowŏ fisza gŏdŏ:
– Nō, wiysz... tak prŏwdōm to pierōnym dŏwno... zeksu niy uprawiałach!
– Nō, ja goldowŏ fiszŏ, jŏch je czowiekym a ty fiszōm, to tak niy za tela idzie...
Na to ta goldowŏ fisza:
– Bo wiysz, chopie, jŏ mōm takŏ siyła, iże poradza sie zwekslować we czowieka, nale potrza mi mocka energiji, a za tela zużōłach na twoji winsze. Moga sie tōż tyż zmiynić ino we jedynŏstolytniŏ dziołszka!
– Tōż tyż bōło wysoki gyrichcie tak, a nie tak jak ta gōwniora łozprawiŏ!

wtorek, 21 marca 2017

Dwa razy....

Rōłzczasu jedna pŏra przikwanckała sie do „zeksuologa”. Chop uskŏrżōł sie dochtorowi ze dziwokij, łosobliwyj dōległōści:
– Wiedzōm łōni, pōnie dochtorze, kej jŏ sie dupcza ze mojōm babōm piyrszy rōłz, jeżech łozhajcowany i stopierōńsko sie poca. Kej juzaś dupcza sie śniōm drugi rōłz, je mi na isto festelnie zimno.
Dochtōr zadziwiōny łobadŏł pacijynta, nale niy znod żodnego grōntu tyj dziwokij niymocy. Uzdŏł, iż połozprawiŏ sie ze babōm tego istnego.
– Wiedzōm łōni paniczko, wasz chop uskargowŏł sie, iże kej sie dupnie swami piyrszy rōłz, to jes mu stopierōńsko gorko, a kej to robi drugi rōłz, to festelnie marżnie. Poradziylibyście to paniczka jakosik mi wyeklerować?
– Ja, dyć żysz. To je blank ajnfach. Piyrszy rōłz to robiymy we czyrwiyniu a drugi rōłz we... grudniu!

środa, 15 marca 2017

Dupniesz jesce rōłz...

Łoziymnŏstolytniŏ dziołcha prziszło ku swojij mamulce i gŏdŏ, co sie łōnyj już ło dwa miesiōnce zniyskorzōł miesiynczny czos (miesiaczka). Zaufryjgowanŏ mamulka pogzuła do japtyki po tyn „test ciōnżowy” i po łoka mrziku bōło wieda, iże dziołcha zaciōnżōła, je nabitŏ. Snerwowanŏ mamulka zawrzeskła:
– Co za świniŏrz ci to zrobiōł. Musisz mi zarŏzki pedzieć, chca go poznać!
Dziołcha poszła wartko do swojij izby i zaglingała do przociela. Po jakisik pōł godzinie pod chałpa podjyżdżŏ ferrari ze ftorego wysiŏd sztramski, galantnie łobleczōny chop we strzydnim wiyku. Wszyjske zicli do kupy przi tiszu i tyn istny rzōńdzi:
– Wasza cerzicka pedziała mi ło co sie rozłajzi, jŏ nale skuli mojij familiji niy moga sie śniōm łożynić. Moga za to prziłobiecać, iże kej urodzi sie dziołszka to zapisza waszyj cerze trzi sklepy i milijōłn dularōw. Eźli bōłby to synek, to erbnie dwie fabryki i tyż milijōłn dularōw. A kejby bez cufal byli to cwilingry, to erbnōm po piyńć milijōłnōw dularōw. A eźli by bez cufal wasza cera miała potrata (poroniła)....
W tym łoka mrziku łodzywŏ sie fater tyj dziołchy, kery sie do terŏzka siedziŏł cicho:
– To dupniesz jōm pōn jesce rōłz?

wtorek, 14 marca 2017

Wszyjskoch wybrŏł...

Przilazuje jedyn napraniec do dōm nale jego baba niy kce go wpuścić rajn. Tōż tyż klupie łōn do sōmsiŏdōw a tam dźwiyrze mu łozewrził jejich maluśki synecek i gŏdŏ:
– Mojich łojcōw niy ma dōma!
– To nic niy szkłōdzi, nale mōgbyś mi prziniyś szklōnka wody?
– Bajtel przilazuje ze tōm szklōnkōm, łożyrok wysłepŏł jōm na eks i gŏdŏ:
– A prziniyś tym mi jesce jedna glaska wody.
Bajtel prziniōs ino pōł glaski wody.
– Synek, kciŏłech cŏłkŏ szklōnka wody tōż po jakymu prziōs ‘eś mi ino pōł?
– Bo wiedzōm łōni panoczku, jŏ do kokotka niy siōngna a we aptrycie jużech wszyjsko wybrŏł.

poniedziałek, 13 marca 2017

Stare lōnty...

Łozprawiajōm dwie kamratki przed kościołym:
– Wiysz Erna, musza sprawić mojimu starymu nowy ancug. Bo mi tak jakoś gańba przed sōmsiŏdami.
– A po jakymu Ryjna?
– Nō jakōż to... sōmsiŏ siedzi skukany we szranku a naobkoło stare wychechłane lōnty!

piątek, 10 marca 2017

Tyglik wylizŏł...

Maluśkŏ Gryjtka niyskoro na wieczōr filowała swojich łocōw. Blan ło rozwidnioku pytŏ sie swojij mamulki:
– Mamylko, mamulko, a co wyście tam wczorej ze tatulkym we tym prykolu robiyli?
– Anō... parszczylichmy do kupy ajerkuchy! – łodrzykŏ mamulka zgańbiōnŏ.
Po połedniu ta maluśkŏ Gryjtka wrŏcŏ uradowanŏ do chałpy i łod proga łozprawiŏ swojij mamulce:
– Wiysz, bōłach ze Hanyskym we lesie i tyż my tam parszczyli ajerkuchy, nale Hanyskowi tak ci sie to spodobało, iże na łostatku nawet tyglik gynał wylizŏł!

czwartek, 9 marca 2017

Kapelōnek a zakōnnô szwestra...

Rōłzczasu jedyn kapelōnek do kupy ze klŏsztornōm szwestrōm rajtowali na kameli bez pustynia. Bōła takŏ srogŏ hica, iże ta kamela padła ze tyj skwary i usiotaniŏ. Kapelōnek miarkuje, iże i łōne łoba tyż chnetki kipnōm, tōż tyż pytŏ jeszcze ta szwestera eźli je cosk, co kciała by łōna zrobić, czego jesce nigdy we życiu niy robiyła. Na to ta klŏsztornŏ panna:
– Nigdy skorzij niy widziałach blank sagigo chopa.
– Nō, niy spodziŏłbych sie czegosik takigo – łodrzykŏ kapelōnek – ale skuli tego, co to je twoja łostatniŏ prośba, spŏłnia jōm.
Kapelōnek ściepuje cŏłke swoji prziłodziyni a ta szwestera je zadziwanŏ tym ksiynżowskim insztrumyntym miyndzy jejigo szłapami pytŏ:.
– Co to je, kapelōnku?
– Anō, to je moja kryka życiŏ. Moga ta kryka wrajzić we twoja cipka i stwōrzić blank nowe życie.
Na to ta klŏsztornŏ panna:
– Tōż wetkejcie ta swoja kryka do żici tyj kameli i wykludzōmy sie wartko samstōnd!

poniedziałek, 6 marca 2017

Ło wŏs niy spōmniŏł...

Jedyn wojŏk miŏł ci pierōnym maluśki ciulik. Tōż tyż jejigo wachmajster, (sierżant) pośmiywŏł sie, urzinŏł sie śniego. Rōłzczasu tego wojoka wezwali na łobadanie skōry. Po tych badaniach wachmajster wołŏ tego wojŏka ku sia i gŏdŏ:
– To wyście byli dzisiŏj na badaniach?
– Ja, to jŏch bōł na badaniach!
– I dochtōr kŏzŏł wōm sie seblyc do saga?
– Tak je, panie wachmajster, kŏzŏł mi sie seblyc i na łostatku pedziŏł mi, coch zdrowy jak fisza.
– A ło waszym chuju nic niy gŏdŏł? – pytŏ szydliwy wachmajster.
– Aaa, ło wŏs, to panie wachmajster, blank nic niy spōminŏł!

piątek, 3 marca 2017

To łōnego gorzŏła...

Wrŏcŏ jedyn istny festelnie naprany ze kamratym do swojij chałpy. Nale, kcieli by łōni jesce cosik luchnōńć. Tōż tyn istny rzōńdzi do swojigo kamrata:
– Wiysz co stary, wlyjź do mojigo szlafcimra, tam na fynsterbrecie styrcy jesce jedna flaszecka gorzŏłecki. Przismyc jōm sam!
Kamrat wlazuje do tego szlafcimra a tam we prykolu leży starŏ tego istnego ze jakimsik fricym. Biere gorzŏła i wrŏcŏ.
Kej już bōł przi tym istnym gŏdŏ do gospodŏrza:
– Te, nale tam we twojim prykolu leży twoja starŏ ze jakimsik cudzym fricym.
– Cicho bydź giździe! To przecamć łōnego gorzŏła!

czwartek, 2 marca 2017

Zesrŏł sie....

Rōłzczasu starŏ pŏra, kieladzisiōnt lŏt po wiesieli przilazła do dochtora piyrszego kōnszachtu. Baba już łod dźwiyrzy gŏdŏ ku dochtorowi:
– Panie dochtorze, a bydōm łōni taki dobry i przepiszōm nōm cosik na łodmodniynie, na to, coby my byli deczko modsze.
Dochtōr dlŏ szpasu przepisŏł łōnym medikamynt na sranie. Te uradowane wrŏcajōm do dōm. Po trzech dnioszki prziszli juzaś do tego dochtora a tyn, mocka łozbawiōny pytŏ sie łōnych jak jim sie wiydzie. Starecka łozaniylōnŏ rzōńdzi:
– A wiedzōm łōni, spania;liście, caubrownie. Joch fukła do haźlika choby łoziymnŏstka a mōj stary zesrŏł sie jak bubuś, jak maluśke dziecio!

środa, 1 marca 2017

Nadrzistany facet...

Jedyn istny, we szynku, nadrzistany jak belōwa uzdŏł, co jesce sie lajstnie śćwiartka do chałpy. Bōło już moc niyskoro, tōż tyż kciŏł cichym duchym, po kryjōncku wlyź do pomiyszkaniŏ, coby niy łocucić swojij baby. Przed chałpōm wrajziōł sie ta śćwiartka do zadnij kabzy we galotach, a iże bōł tak fest naprany, to przed samōm swojōm chałpōm potknōł sie i drzistnōł jak dugi. Strzaskŏł ta flaszecka, poharatŏł se dupsko, tōż tyż wartko, po cichuśku we chałpie wlŏz do badycimra , coby sie zabindować ta rzić i niy zrobić flekōw na pōściyli. Seblyk galoty, wypnōł ta swoja rzic ku zdrzadłu i robi tyn łoptrōnek. Prziflostrowŏł flostry, jedyn, drugi, trzeci... zatym legnōl ku staryj do prykola.
Ło szaroku jejigo starŏ cuci go ze mordōm:
– Ty giździe diosecki, naprańcu stopierōński! Niy dosik, iżeś przikwanckŏl sie na rozwidnioku nabity jak żbiyl, to jesce cŏłke bety, prziłobleczynie we kwi.
– ???
– A jŏ już blank niy miarkuja, co te wszyjske flostry robiōm na tym naszym zdrzadle we badycimrze!