Wrŏcŏ jedyn istny festelnie naprany ze kamratym do swojij chałpy. Nale, kcieli by łōni jesce cosik luchnōńć. Tōż tyn istny rzōńdzi do swojigo kamrata:
– Wiysz co stary, wlyjź do mojigo szlafcimra, tam na fynsterbrecie styrcy jesce jedna flaszecka gorzŏłecki. Przismyc jōm sam!
Kamrat wlazuje do tego szlafcimra a tam we prykolu leży starŏ tego istnego ze jakimsik fricym. Biere gorzŏła i wrŏcŏ.
Kej już bōł przi tym istnym gŏdŏ do gospodŏrza:
– Te, nale tam we twojim prykolu leży twoja starŏ ze jakimsik cudzym fricym.
– Cicho bydź giździe! To przecamć łōnego gorzŏła!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl