Klŏsztornŏ panna...

Rōłzczasu jednyj klŏsztornyj pannie zakciało sie srać i wlazła do szynku. Driny je jak zawdy holaryjŏ i larmo, jednakowōż co pŏra minutek gaśnie światło i cŏłkŏ tancbuda napoczynŏ owacyjŏ. Ta klŏsztornŏ panna podlazuje ku szynkwasowi i pytŏ kaj moge znojść haźlik.
– Sam po lewyj zajcie, nale lepszij bōło by kejbyście tam niy wlazowali.
– A to po jakiymu?– pytŏ sie ta klŏsztornŏ panna.
– Bo we tym haźliku styrcy posōng, sztatuła sagigo chopa, ftory mŏ ciulik przikryty bobkowym listkym.
– A to mi niy zawŏdzŏ. – rzōńdzi ta szwestera. – Niy byda zaziyrać we ta zajta.
Ta klŏsztornŏ panna wlazuje do tego haźlika i kej wrŏzŏ do szynku słyszy zwykowe, szynkowe larmo. Jednakowōż kej byzuchanty merkli łōnyj przijńście napoczynŏ sie owacyjŏ. Zadziwanŏ pytŏ sie gospodzkigo:
– Rzyknōm mi łōni panoczku ło co sie rozłajzi? Bijōm mi brawo boch bōła we haźliku?
– Niy, ta owacyjŏ je skuli tego, iże łostaliście paniczko jednōm snŏs. – łodrzykŏ gospodzki.
– Fórt i jedny ciyngym niy miarkuja.
– Widzōm łōni, wiela razy ftosik dźwignie tyn bobkowy listecek na posōngu, ze szynku gaśnie światło!