Moja teściowo...

Jedyn istny styrcy na haltynszteli i kusikuje wszyjske przejyżdżajōnce sztrasynbanki. Na łostatku zebrała go policyjŏ.
– Co łōni wyprŏwiajōm? Po jakiego pierōna kusikujesz pōn, całujesz te sztrasynbanki?
– Anō, wiedzōm łōni panie wwładzo, wczorej jedna śnich przejachała na śmiyrć moja tesciowo a jŏ nie poradza spomiarkować... kero!

Jŏ naprany...

We pojstrzodku nocy ze srogim larmym łozewrzili sie dźwiyrze i do pomiyszkaniŏ wkarycōł sie chop. Łobalōł sie we antryju, wstowo, juzaś gruchnōł na pychol, wstowo, wkarowoł do kuchyni i ściepnōł ze stojōncygo na piecu gorka pokrywka, nabiyrŏ gorzściami ajntopf, myje niōm swoja fresa zatym chytŏ garniec i wylywŏ rest na gowa.
– Niy poradzisz sie blank ajnfach nalŏć ta zupa do talyrza? – gŏdŏ cichuśko jejigo babeczka, kerŏ dziepiyro co łocucōnŏ, styrcy we nachthymdzie.
– Jeżeś naprany?
– Fto sam kurwa je naprany? – drzi sie chop. – Jŏ, kurwa, naprany?

Starŏ stōwa...

Starzikowi zakcioło sie dupczynio i gŏdŏ do starki:
– Pōdź babko do prykola, bydymy sie swadźbić.
Nale starka blank niy miała chańdzi.
Tōż tyż starzik napocznōł medikować jakby ci sam ta starka zaciōngnōńć do prykola... i wypokopiōł:
– Pōdź babka symnōm do prykola to dōm ci stōwa!
Starka medikuje, medikuje... stōwa piechty niy łamzi. Zgodziōła sie, poszli do prykola, podupczyli, starzik dŏł łōnyj łobiycanŏ stōwa...
Starka zaszaltrowała lampecka na nachtiszu i wrzeskła:
– Te, starzik, ty stary giździe, ta stōwa je blank starŏ, jesce ze Waryńskim!
A starzik na to ze rułōm:
– Starŏ dupa, starŏ stōwa!

Uchole jamnika....

Chop pojechoł na dinstrajza, delegacyjŏ do Paryża i jejigo baba poprosiōła go, coby łōnyj sprawiōł jakosik ekszluzywnŏ, lugzuzowŏ garnitura. Podała tyż mu i łozmiar i farba.
Chop poszŏł do takigo galantnego, sztramskigo butiku, podŏł tyn łozmiar, wybrŏł cusznit znaczy fazōn i przedowaczka sie go pytŏ:
– A jaki model miseczkōw cycnhaltra winszujecie sie panoczku? Jabko, byrna, kropka wody?
Chop dugo medikuje i yntlich gŏdŏ:
– A mocie możno taki model „dakel jamnika”?

Pamiyntōm...

Zicli sie rōłczasu trzi zwiykowane starecki we wysiodce, we laubie. Jedna śnich je prziguchawŏ.
Piyrszŏ gŏdŏ:
– Za mojich czasōw to za pŏra ceskich szło sie lastnōńć taaaakigo łogōrka łod łokcia aże do kōńca palcōw (pokazuje na swojij gracy).
Drugŏ rzōńdzi:
– Ja, ja mŏsz prawie. Jŏ pamiyntōm i taaake cwible po trzi cyntymyjtry kŏżdŏ (przi tymu splytła gorzcie we łogrōmnucnŏ kulka).
Trzeciŏ, ta prziguchawŏ yntlich tyż sie łozwała i pedziała:
– Niy poradza dosłyszeć ło czym godŏcie, ale pamiyntōm synka ło ftorym żeście gŏdali!

Hanys niy żyje...

Wrŏcŏ jedyn istny ze roboty do dōm i mijŏ baba, ftorŏ płaczki kulŏ, ślimto festelnie, jamruje i bez płaczki powtŏrzŏ:
– To je łokropiczne, Hanys niy żyje!
Idzie tyn istny dalszij i juzaś mijŏ baba, kerŏ gynał tak samo ślimtŏ i powtŏrzŏ:
– To je łokropiczne, Hanys niy żyje!
Przeszŏł jesce kōnsek a tam na sprzyk hulicy styrcy lastauto, a pod kołami leży rōsły fric. Wele niygo pŏlno lamyncōncyvh, jowiejczōncych babōw. Siyła praskniyńciŏ bōła tak srogachno, iże ze tego pakra serwało cŏłke prziłodziynie i widac bōło przirodzynie we niyzwykłyj wielkōści.
Po przijńściu do dōm tyn istny łozprawiŏ swojij babeczce:
– Moja ty roztomiyło, niy uwiyrzisz, coch razinku widziŏł. Kajsik ze sto myjtrōw łod naszyj chałpy lastauto tyrpło jakigosik pakra, rōsłygo chopa. Gŏdōm ci, nigdy we życiu niy widziołech takigo srogigo ciulika!
Na to jejigo babeczka:
– To niymożebne! Hanys niy żyje?

Juhas...

Rōłzczasu juhas widzi bace, ftory wiydzie stado łowiyc.
– A kaj to je kludzicie baco?
– Do dōm, byda je hodowŏł.
– Nale, przecamć niy mŏcie łobory, ani zegrody! Kaj bydziecie je trzimać?
– We mojij izbie.
– Tōż to baco bydzie stopierōński smrōd, capiynie!
– Nō ja, bydōm sie musieli przibadać.

Stało sie co...

Łozprawiajōm dwa kamraty. Jedyn śnich jamruje:
– Wiysz, moja starŏ łoztrzaskała naszego nowygo jaguara...
– I co, stało sie łōnyj cosik?
– Niy, jesce niy... zawarła sie we haźliku!

To niy piykło...

Cuci sie jedyn istny na zadnim kanapyju we autoku, kery kajsik gzuje. Zaziyrŏ na zic szoferoka a tam srogachny, nafolowany fric ze czerwiōnōm skōrōm i rogami na gowie.
– Co sie dziyje? Kaj jŏ je? – pytŏ tyn istny autofarera.
– Skipnōłeś chopie , umar żeś a jŏ je dziobłym i wieza cie tam, kaj twōj plac.
Tyn istny wyglōndŏ bez łokno i blajchuje, blydnie.
– Jak sam ci je łoszkliwie, żadnie... tak myszato, depresyjnie...
– Mŏsz prawie – gŏdŏ dzioboł.
– Te rōjiny, kere sie już sujōm... jak po jakisik zagładzie.
– Ja, richtik...
– I tyn czŏrny rauch, smōnd... Jak sam capi, niy ma blank czym łoddychać...
– Tyż prŏwda!
– Te cŏłke piykło je na isto sumeryjske, straszne! – wołŏ tyn istny.
– Jake piykło chopie? – dziwo sie dzioboł. – My jesce sie ze Ślonska niy wykludziyli!

Jeżech pod wrażyniym...

Trefiajōm sie dwie kamratki.
– Jak ci sie wiedzie?
– Anō grŏ i bucy. Mōj chopecek łobiycŏł, co sprawi mi pelc ze norek.
– Ło, jeżech pod wrażyniym.
– ... i ku tymu jesce lajstnie jaguara!
– Hmm, jeżech pod wrażyniym.
– ... i jesce wykludzymy sie na wywczasy na Wyspy Kanaryjske!
– Ja, ja, jeżech pod wrażyniym!
– A co tam nowygo u cia?
– Anō, ucza sie moresu, dobrych maniyrōw.
– A czego wŏs tam uczōm?
– Nō, na tyn przikłŏd wczorej, na łostatnich zajyńciach uczyli nŏs, coby miasto słōwecek: Niy pierdol! gŏdać: Jeżech pod wrażyniym!

Hazok i ber...

Hazok namŏwiŏ bera:
– Te, ber, idymy na impryza? Ino prosza cie, cobyś mi niy spuściōł baniōw jak łostatnio.
– Dobra, idymy! – łodpedziŏł ber.
Ło szaroku hazok cuci sie ze naderwanymi ucholami, pŏra zymbiskōw mu brakowało, palcyska połōmane... i gŏdŏ do bera:
– Te, ber, a miŏłeś mie kurwa niy bić.
Na to tyn ber:
– Hazok, ty mie niy wkurwiej, naprŏłeś sie jak belōwa i napocznōł ześ mi ubliżować... jŏ nic. Zatym dopierdolōłeś sie do mojij samicy, iże to kurwa i puszczŏ sie ze kŏżdym. Ino kamraty mie postrzimali, iżeś tyż mōj kamrat... Niyskorzij dopierdolōłeś sie do mojij mamulki. To dobrze, iżeś prasknōł na zol bo bych ci łeb utargŏł... nō nic, udało mi sie ciebie niy prasknōńć...
Nale, jakeś wlŏz do mojij chałpy, nasrŏłeś do mojigo prykola, wraziōłeś we te gōwno trzi sztrachecle i pedziŏłeś, iże jeżyk snami nynŏ... to niy strzimŏłech...

Cosik wiedziŏł...

Sztudynt wlazuje na prifōng, na ygzamin. Profesor siedzi do kupy ze swojim azistyntym i dziyrżi we gracach trzi szkartki ze takimi zamlōngōma (zestawami) pytaniōw. Kŏżdymu sztudyntowi kŏże wybrać jedna szkartka.
Sztudynt biere jedna szkartka, czytŏ i zatym prosi ło drugi zamlōng. Profesror dŏł zwōlŏ ale tyn zamlōng tyż sztudyntowi niy sztimowŏł. Tōż tyż profesora prosi ło trzeci zamlōng. Na to tyn profesor:
– Idź... dostowosz trōja!
Uradowany sztudynt wylazuje a po jakimsik łoka mrziku azistynt pytŏ profesora:
– Po jakymu tyn sztudynt erbnōł trōja kej niy łodpedziŏł na żŏdne pytani?
– Nale, cosik wiedziŏł, bo... szukŏł, prŏwda? – łodpedziŏł profesor.

Żona kŏzała...

Na jednym ze torōw (bramōw), kere wiydli do raju bōło napisane: „Ino dŏ pantoflŏrzy!” a na inkszyj: „Dlŏ chopōw, ftorzy sie niy dali zbamōńcić bez swoje baby!”.
Przed tym piyrszym torym kōtluje sie, kłymbi sie hormijŏ, ciżba umrzitych, a przed drugōm bramōm styrcy ino jedna samōtnŏ duszycka.
Podlazuje ku nij świynty Pyjter i pytŏ:
– A ty co sam robisz?
– Nō, niy wiym... żōna mi kŏzała sam stanōńć...

Piôsek....

Plaża, morze, gryfnistŏ launa. Na dece gryfnistŏ frela takimi erōtycznymi ruchōma szmaruje swoje idyjani łopŏlōne ciało. Poblisku tego zeksōwnygo zjŏwiska na łozpostartym badytuchu leży ze prziwrzitymi ślypiōma jedyn istny we strzydnim wiyku. Kejby niy corŏzki barzij powiynkszajōnce sie batki, szłoby miarkować, iże tyn istny śpi i blank niy zwrŏcŏ uwŏgi na ta sztramskŏ dziołcha. Tym zachōwaniym zbamōńciōł frela, kerŏ kukała, zaziyrała na niygo i widziała ino łōnego prziwzrite pōwiyki, tōż tyż już bez żŏdnyj gańby wrażuje rynka we stringi, kładzie jōm na swojij cipce i pōłgłōsym rzōńdzi:
– Tym mōj szkarbie, szacu nŏjsrogszy, ty moja piyszczōszko. Mamulka pamiyntŏ, iże wszyjsko mo dziynka tobie. I pomiyszkanie, i autok i srogachne kōnto we banku. Kcesz sie wykōmpać? Już idymy do wody!
Wstała i pogzuła wartko do morza.
Tyn istny łotwiyrŏ łoczy, sztrekuje sie deczko na łokciu i kuko tak na tego swojigo ciulika i wyrcy:
– Słyszysz, słyszysz? A jŏ przez cia straciōłech willa, dobrze fōngujōncŏ fyrma i mercedesa! I jesce ku tymu musza bulić alimynty w trzech roztamajtych miyjscach. Kciŏlbyś sie wykōmpać, co?
Tukej sie łobrŏcŏ na brzuch i ciōngnie:
– A piŏsek żrij giździe diosecki!

Chińczyk...

Jedyn istny, sklepikŏrz, festelnie niy miŏł rŏd Chińczykōw. I rōłzczasu prziszŏł ku niymu Chińczyk i pytŏ:
– Majōm łōni Whiskas? Potrza mi tego dlŏ mōj kot.
– A kaj mŏsz tego kota? – pytŏ przedowacz.
– Nō, jŏ łostawić kot dōma, jŏ go niy brać do sklep.
– Nō, jak go przismycys, to jŏ ci sprzedōm tyn Whiskas.
Chińczyk wōl niy wōl poszoł po kota do dōm, a kej wrōciōł dostŏł tyn Whiskas.
Dwa dni niyskorzij przilazuje juzaś nale terŏzki prosi:
– Jŏ kcieć kupić Pedigripal dlŏ mōj pies.
– A kaj mŏsz psa? Bez psa niy sprzedōm Pedigripal.
– Ja nie chodzić ze psym po sprawōnki! – łodrzykŏ Chińczyk.
– Bez psiŏka niy wrŏcej! – mrōnknōł przedowacz.
Tak tyż sie stało, po przijńściu ze psym erbnōł tyn Pedigripal.
Na drugi dziyń Chińczyk juzaś przilazuje do sklepu ze srogōm papiyrzannōm paktaszōm, tytkōm i gŏdŏ do sklepikŏrza:
– Pōn tu wrajżōm swoja rynka.
– A po pierōna?
– Pōn wrajzić!
Sklepikŏrz wkłŏdŏ graca do paktaszy a Chińczyk gŏdŏ:
– Pan pomacać! Miyntke?
– Nō... ja...
– Ciepłe?
– Nō... ja...
Na to Chinczyk uprzyjmnym głōsym:
– Jŏ kcieć kupić szajspapiōr!

Nic...

Chop siedzi we haźliku na trōnie i festelnie prōbuje sie wysrać, ze sia cosik wycisnōńć. Napinŏ sie, stynkŏ, fucy, nale wszyjsko na nic. Tōż tyż napinŏ sie jesce barzij i stynkŏ corŏzki wiyncyj. Nałōnczŏs jego starŏ przelazowała kole haźlika, uzdała co zrobi mu cosik na łostuda i zagasiōła mu w tym haźliku światło. Łorŏz usłyszała głōśne: aaaaaaa!!!
Zatwōrzōnŏ zaszaltrowała światło, wartko wkarowała do tego haźlika i pytŏ:
– Co ci sie stało?
Na to chop zadziwany:
– Nic mi sie niy stało. Myślŏłech in, iże mi slypia wyfukły.

Niy pierdolą sie...

Napoczła sie elemyntarnŏ nauka Hanyska. Łojciec poswŏł go do publicznyj szuli. Tak możno po miesiōncu rechtōrka wołŏ Hanyskowego łojca i gŏdŏ mu, iże Hanysek je dziobłym wciylōnym, wszyjske sie go bojōm, dziołszki niy poradzōm nynać po nocach po jejigo hopsztosach i skuli tego wyciepuje Hanyska ze tyj szuli.
Łojciec zapisŏł synka do priwatnyj szuli. Po miesiōncu tamesznŏ rechtōrka wołŏ łojca i juzas ta samŏ lajera – łopowiyść ło znerwicowanych kamratach i kamratkach, ło połōmanych stołkach we szuli i take tam jesce. Łojciec wypokopiōł coby Hanyska poswać do szuli Jezuitōw. Jak wypokopiōł tak zrobiōł. Po miesiōncu te Jezuity wołajōm Hanyskowego łojca na wywiadōwka.
Łojcie narychtowŏł sie na nŏjgorszyjsze... przilazuje i słyszy, iże dŏwno we tyj szuli niy bōło tak porzōmnego szkolorza jak Hanysek. Pōmogŏ kamratōm, zawdy je przigotowany, uczy sie bardzo dobrze...
Łojciec we szoku, iże jejigo synek tak sie zwekslowŏł, pyto Hanyska jak tyż ci sie to stało.
Hanysek na to:
– Wiysz tatulku, bo tak je tak:wlazujesz do szkoły a tam we antryju czowiek na krziżu, idziesz do kantiny – wisi czowiek na krziżu, u dyrechtora czowiek na krziżu. Łojciec... ! Tam sie z ludźmi niy pierdolōm!

Tustŏ dupa...

Rōłzczasu jedne małżyństwo zaplaniyrōwało szpacyr na łodwieczerz. A, iże byli niyzwykowo pozorne zaszaltrowali nocne łoświytlyni, ustawiyli autōmatycznŏ zekretarka, dekli klŏtka ze papagajym i zawarli kotka we pywnicy. Zaczym glingli po taksa. Uzdali co doczkajōm na nia przed chałupōm. Łozewrzili dźwiyrze coby wylyźć ze chałpy. Bez tyn czŏs kotka wylazła ze pywnicy bez uwrzite łokno i ino czekała na łozewrzicie dźwiyrzōw, coby sie wślizgnōńć do pomieszkaniŏ. Chop wrōciōł sie rajn bo niy kciŏł coby kotka tyrała po pomiyszkaniu. Zwiyrzŏk poleciŏł po słodach na wiyrch a chop śmignōł za niym. Baba wlazła do taksy, kerŏ razinku przijechała a , iże niy kciała coby taksiŏrz kapnōł sie, co chałpa je prōzno i bez łopiyki wyeklerowała mu, iże jeji chop gŏdo razinku jeji mamulce „dobranoc” i za łoka mrzik ślejzie.
Pŏra minutek niyskorzij chop wlŏz do taksy a taksiŏrz zaszaltrowŏł autok. Bez tyn czŏ chop napocznōł sie usprawiydliwiać:
– Wybŏczōm mi łōni, co zajimało mi to tela czasu, nale ta wrednŏ, łoszkliwŏ suka nŏjprzodzij skukała sie pod prykolym. Sztuchnōłech ci jōm pŏra razy biglym a łōna pitła do badycimra i wryła sie pod badywanna. Jakech jōm świtnōł to yntlich wylazła. Zatym zawinōłech jōm we starŏ deka, coby mie niy podropała i zwlōkech jeji tustŏ dupa po słodach i wciepnōłech nazŏd do pywnicy!