Chińcyk...

Banka ze Bytōnia do Katowic. Driny blank maluśko ludzi. Jedna starecka a dwie raje dalszij, mody synecek, ftory możno jedzie do szuli. Łorŏz łodzywŏ sie ta starecka:
– Ej, ty, synecku, ty jeżeś pewnikiym Chińcykiym, ja?
– E, tam, wŏs sie starecko cheba jakesik błŏzny trzimiōm!
– Niy, niy szpasuja, pewnikiym jeżeś Chińcykiym?
– Paniczko! Niy, blank niy ma żech chińcyk!
– Nō, tōż możno twoja mamulka jes Chinkōm?
– Niy, paniczko, moja mamulka tyż niy ma Chinka! Mōj tatulek, wiedzōm łōni, tyż niy ma chińcyk!
– Truc tymu, jednakowōż, ty jeżeś... wiyrza Chińcyk, prōwda?
– Dobra, styknie paniczko – gŏdŏ łoklapniōny już do łostatka synek – jeżech, jeżech tyn Chińcyk i tela!
– Nō dzisz go! Ale blank synecku, niy wyglōndŏsz na... Chińcyka!

Dziki zachōd...

Kajsik hań na dzikim zachodzie. Same połednie. Wor leje sie z niyba, wszandy kurz, sztaub ze pustynnyj preryji. Jedyn kowboj wjyzdżŏ do blank niysrogigo miasteczka. Sfuknōł ze swojigo kōnia przed „saloonym”, podloz ku niymu ze zadku, dźwignōł mu łogōn i dŏł festelnego kusika w dupa tego kōnia.
Starzik, kery siedziŏl przed tym „saloonym” wrzescy we szoku:
– Panoczku! A po jakymu dołeś pōn kusika w dupa tego kōnia?
– Anō, wargi mi popynkali. – łodrzyko kowboj.
– A taki kusik to cosik spōmogo, robi wilgłe te wargi?
– Niy! Nale postrzimuje mie łod jejich łoblizowanio.

Jesce nasrŏł...

Po takij cŏłkonocnyj balandze cuci sie ruski jynerŏł, łotwiyrŏ łoczy i widzi jak łōnego ordōnans pucuje jejigo mōndur ze rzigowin. Coby sie jakosik ze tego wyłōnaczyć jynerŏł prawi ordōnansowi:
– Bo miarkujesz wojoku, modzioki terŏzki blank niy poradzōm słepać gorzŏły. Na tyn przikłŏd wczorej jedyn ōłberlojtnant cŏłkigo ci mie łobrzigŏł.
Na to tyn tyn ordōnans:
– Richtik pōnie jynerale! Blank ci tego ōłberlojtnanta popierdolōło! Bali i we galoty tyż wōm jynerole... nasrŏł!

Autobus...

Rōłzczasu jechali autobusym warijŏty i tyn ci razinku autobus sie popsowŏł. Wszyjske warijŏty śmiytli a ino szoferok tego autobusa, ftory bōł mōnter, normalny poszoł łobejzdrzić co tyż to sie popsowało. Wele niygo sztopnōł jedyn ze tych warijŏtōw i gŏdŏ:
– A jŏ wiym co sie popśniōło, co sie popsowało.
– A ciōng mi samstōnd warijŏcie! – łodrzyknōł szoferok.
Tyn sōm warijŏt przilazuje ku szoferokowi drugi rōłż i juzaś gŏdŏ:
– A jŏ wiym co sie popśniōło, co sie popsowało.
– Ciōng gupolu, i to wartko1 – łozeźlōł sie szoferok.
I juzaś ta samo lajera i tyn warijŏt gŏdŏ trzeci rōłz po cichuśku:
– A jŏ wiym co sie popśniōło, co sie popsowało.
Pierōnym snerowany szoferok pytŏ sie:
– Nō, i co sie popsowało gupolu?
– AUTOBUS!

Śtyry tyje....

To bōło jesce za PRL-u. Załopatrzyniōwiec ze PGR-u pojechŏł na kōnferyncyjŏ do Warszawy. Skuli tego, co ta kōnferyncyjŏ sie przeciōngła, musiŏl łostać we Warszawie na cŏłkŏ noc. We wulchauzie (hotylu robotniczym) bōł ino jedyn frajny prykol we styruchłosobowyj izbie. Tōż tyż niy miŏł wybōru. Kej szoł do izby medikowŏł ino ło tym, coby pōjńś spać, bo bōł ci festelnie usiotany. Kej dokulwitŏl sie ku izbie wykŏzało sie, co spōłlokatory ani myślōm kłaś sie spać. Grajōm we karty, słepiōm gorzŏła i łozprawiajōm polityczne wice.
Tyn załopatrzyniōwiec żduchnōł łōnych, zwrōciōł uwŏga, nale niy dali na to pozōr. Poszoł do recepcyji, łobsztalowŏ śtyry tyje, wrōciōł sie do izby i gŏdŏ:
– Suchejcie chopy! Trza pōjńś spać, wy tu gŏdŏcie take zachy a ta izba moge być na podsuchu.
– Dej pokōj, izba na podsuchu we hotylu? – łodrzykli wrōłz.
– Ja? Nō tōż łoboczymy – gŏdŏ ku mim. – Pōnie kapitanie, śtyry tyje do naszyj izby bych prosiōł.
Po jakimsik łoka mrziku wlazuje obsuga ze śtyrōma tyjami. Chopy sie zestrachali i poszli spać.
Ło szaroku tyn istny sie cuci, zaziyrŏ na prōznŏ izba i ino izbetnŏ dziołcha ściyli prykole.
– A kaj sōm moje spōłlokatory? – pytŏ sie tyj freli.
– Łōne łostali heresztowane bez milicjŏ.
– A czamu mie niy zawarli do heresztu?
– Bo sie panoczku kapitanowi stopierōńsko spodobŏł tyn nōmer ze śtgyrōma tyjami!

Krokodil....

Do dochtora przilazuje jedyn istny:
– Panie dochtorze, łod pŏruch dni mōm stopierōńsko łokropiczny śnik: po izbie gōni mie moja szwigermuter ze krokodilym. Niy poradza przepōmnieć tego żadnego, smrodlawego łoddychu i skikuciałych, szpotlawych, żōłtych zymbiskōw...
–To richtik wyglōndo festelnie grōźnie – przerywo dochtōr.
– Akuratnie! A krokodil wyglōndo jesce gorzij!

Na wilka...

Mode małżyństwo u ginekologa dowiedziało sie, iże baba zaciōnżōła; bydōm mieli dziecio. Mody żōnkoś pytŏ:
– Pōnie dochtorze a rzyknij nōm pōn jak tam terŏzki ze dupczyniym... idzie dupczyć abo i niy?
Na to dochtōr:
– Bez piyrsze trzi miesiōnce mogecie sie dupczyć bez ōbawy, ganc ajnfach po bożymu, we nastympne trzi miesiōnce radziōł bych wōm na pieska – łod zadku, bo to bezpiyczniyjsze dlŏ mamuśki, a we łostatnie trzi miesiōnce to ino na... wilka.
– A mogecie mi pōnie dochtorze wytuplikować jak to je na wilka?
– Lygosz pōn kole nory i wyjesz!