Bo starŏ niy mŏ rada biyru...

Jŏ, nō ja, mōm baba, ftorŏ niy mŏ rada, kiej jŏ słepia piwo. Kiejbyście słyszeli te jeji jamrowanie i gōrzke żŏle, kiej ino sie lajstna taki jakisik maluśki, pomiyrny szejściōpak jakigosik biyru. To ci jes u nij jakiś fant, fimel. Kiej ino wlazuja we jakŏ alyjka ze brōwarym w gracy, zarŏzki napoczynŏ sie ciepanie afkōw.
Ale, to przeca jŏ jes Panym tego dōmu i niy dōm zwōli, coby baba, tyn „puch marny”, gŏdała mi co mōm robić, i beztōż tyż uzdołech kupować se piwo ino wtynczŏs, kiej moja starŏ mŏ ... nocnŏ słōżba. Z poczōntku bōło wszyjsko jak przinoleżi ale po jakimsik czasie napoczła cosik podyjzdrzywać, bo już ci niy słepŏłech piwa przi nij, a przeca nigdy bych sie go niy łodrzyknōł. A i ze gymby mi zawdy capiyło jak ze dylinōw we kaczmie na Listopada a terŏzki niy. Ftoregoś dnioszka wszyjsko sie wydało. Nŏjprzodzij kukła do mojigo szrancka na balkōnie a niyskorzij jesce, wrŏcajōnc ze szychty, pogracała (co za uwziyntość i srogŏ stanōwczość we kroczaniu ku prŏwdzie) we naszym hasioku (a miyszkōmy we swojij chałpie) i ... znodła dōwody zbrōdni.
Jezderyny! Co sie wtynczŏs dziŏło! Jużech myślŏł, iże jako sprawca dōmu, gowa familiji byda musiŏł zajmnōńć przinoleżny mi plac na sztrōłdeklu przi dźwiyrzach. Efektym tego rōmraju bōło to, iżech juzaś napocznōł kupować, sprŏwiać sie piwo lygalnie, ale ze narŏżaniym sie na niychciane efekty „audio” i „wideo”. Ale nŏjgorsze w tym wszyjskim jes to, iże jŏ babōw nigdy i blank do łostatka niy spokopia. Mōm mniymani, iże dziyń, w kierym chop spomiarkuje, zrozumi kobiyta, bydzie łostatnim dnioszkym naszyj cywilizacyji (eźli by to miŏł być tyn 2012 rok, ło kierym sztyjc rzōndzōm roztomajte planieciŏrze?).
Po jakiymu take łozwŏżani, takŏ refleksjŏ? Anō, na mōj łostatni gyburstak moja Elza sprawiōła mi szejść szykownistych zajdli do piwa i taki kōnsztmajsterski, stopierōński strzybny flaszynefner!!!

Kej styrcy...

Rōłz czasu powadziōł sie chop ze swojōm babōm i... poswŏł ci jōm do dioska, do dziobła. A dzioboł wziōn ci jōm i zakludziōł do piykła. Pożōł tyn chop bez baby kajsik wele miesiōnca i napoczło mu sie cknić bez tyj swojij baby. Zawołŏł na dziobła i rzykŏ zaufryjgowany:
– Łoddŏwej mi ta moja baba!
– Łoddōm ci jōm kej ino trzi razy łōna łozpoznŏsz. – łodpedziŏł diosek.
– Dobra, dŏwej!
Wiydzie go dzioboł do piykła, do srogachnego zolu. A tam ci mocka sagich babōw we raji ze dupami wypniyntymi do cuszałera. Tyn istny przeszŏl wele, łozpoznŏł swoja baba. Dzioboł wyszaltrowŏł światło, ruk-cuk nowŏ raja. A tyn istny juzaś łozpoznŏł swoja baba. Gynał tak samo bōło za trzeciōm razōm. Dzioboł uwōłniōł baba tego istnego, łodkludzŏ łōnych ku dźwiyrzōm i łopytuje tego chopa:
– Rzyknij mi chopie jak ci sie udało, a łobiycuja ci, co cie po śmiyrci do piykła niy wezna.
– To blank ajnfach – łodrzyko tyn istny. Deptōm wele raji sagich dupōw, mōj ciulik styrcy. Ino przi mojij babie łoklapnie.