Rōłz czasu powadziōł sie chop ze swojōm babōm i... poswŏł ci jōm do dioska, do dziobła. A dzioboł wziōn ci jōm i zakludziōł do piykła. Pożōł tyn chop bez baby kajsik wele miesiōnca i napoczło mu sie cknić bez tyj swojij baby. Zawołŏł na dziobła i rzykŏ zaufryjgowany:
– Łoddŏwej mi ta moja baba!
– Łoddōm ci jōm kej ino trzi razy łōna łozpoznŏsz. – łodpedziŏł diosek.
– Dobra, dŏwej!
Wiydzie go dzioboł do piykła, do srogachnego zolu. A tam ci mocka sagich babōw we raji ze dupami wypniyntymi do cuszałera. Tyn istny przeszŏl wele, łozpoznŏł swoja baba. Dzioboł wyszaltrowŏł światło, ruk-cuk nowŏ raja. A tyn istny juzaś łozpoznŏł swoja baba. Gynał tak samo bōło za trzeciōm razōm. Dzioboł uwōłniōł baba tego istnego, łodkludzŏ łōnych ku dźwiyrzōm i łopytuje tego chopa:
– Rzyknij mi chopie jak ci sie udało, a łobiycuja ci, co cie po śmiyrci do piykła niy wezna.
– To blank ajnfach – łodrzyko tyn istny. Deptōm wele raji sagich dupōw, mōj ciulik styrcy. Ino przi mojij babie łoklapnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl