Dziołcha ze wsi...

Gryfnŏ, modŏ frela poszła ci kejsik ze swojij wsi na tŏrg do pobliskigo miasta po sprawōnki. Przetrŏwiōła, spyndziōła jednakowōż wiyncyj czasu przi sztandach niźli zakłŏdała i musiała wrŏcać sie ło śćmiywku. Cufalym we tym samym czasie wrŏcŏł tōm samōm drōgōm do wsi wyrośniōny, cichuśki karlus ze sōmsiydnigo łobyjńściŏ. Idōm ci tak, deptajōm do kupy bez dugszy czŏs, i łorŏz dziołcha napoczynŏ:
– Te, tak se medikuja, eźli słabŏ, lichŏ i niyporadnŏ, bezbrōnnŏ dziołcha, takŏ jak jŏ, moge chałzować, eźli godzi sie łōnyj wandrować po ciymku ze sztramskim, srogim chopym, takim jak ty.
Karlus łosrowŏ to, smoli to i nic jij niy łodrzykŏ. Idōm dalszij i za pŏra minutek łōna juzaś napoczynŏ rzōńdzić:
– Wiysz, je mi stopierōńsko hrozucznie, grōźnie tak deptać sam ze cia we tych ciymnōściach. Jesce by ci możno cosik przilazło do filipa, cosik byś se ubzdŏł...
– Suchej ino – rzykŏ karlus – wrŏcōm ze targu, we jednyj gracy niesa kokota i łopata, we drugij dziyrża kibel i sznōra, na keryj wleka ciga. Jak miŏłbych ci cosik zrobić na łostuda?
Dziołcha po dugszym szpekulowaniu łodrzykŏ:
– Wiysz, prziszło mi tak na pomyślōnek, wlazło mi do łeba, iże kejbyś tak ta hercōwa wbiōł do ziymi, prziknōłtlowŏłbyś dō nij ta twoja ciga, a tego kokota deknōł kiblym, to ci dziepiyro bōłabych we... łopresyji!