Wiycie, Wy moje roztomiyłe, dŏwnoch już nic niy szkryflŏł, bo wszyjsko sie we mojim żywobyciu zwekslowało. Kej ino poszła do Pōnbōczka moja Elzka, świat mi sie blank łobalōł, pobulōł. Niy poradziōłech, i niy poradza przijńść do sia po tym szlagu. Łostała mi ino gorzŏłecka i zŏwiścić tym, ftorzi ze sia jesce per amt mogōm łajzić. Wiycie moje Wy roztomiyłe, ze zŏwiściōm je gynał tak jak ze gorzŏłōm: niy idzie łōnyj pedzieć – styknie!
Nale jŏ niy ło tym dzisiŏj. Glingnōł ci ku mie bez mobilniok mōj kamrat Bruno, coby mie napytać na srogŏ balanga, znaczy po polskimu „bankiet”. Jŏ tam we łostatnich miesiōncach chnet nikaj, krōm mojigo szynku, niy łamza... rŏd żech je, kej zawrza sie sōm ze halbeckōm we mojim pomiyszkaniu. Nale Bruno tak ci mie wŏbiōł i bałamōnciōł, iżech sie na łostatku zgodziōł. Ta balanga miała być we nŏjszykowniyjszym restaurancie we Katowicach (miana szynku niy byda sam wyzdrŏdzŏł, coby to niy bōła ryklama). Szluknōłech ci srogigo sznapsa, zatym drugigo, wysztiglowŏłech sie jak ficywyrt we Boże Ciało, szczewiki tyż żech wyglancowŏl, łobsztalowŏłech taksa i jada. Przi wlazowaniu rajn trza bōło pedzieć hasło: jŏ je byzuchantym Bruna!
Wlŏzech a sam już łod dźwiyrzy mode, gryfniste kelnerki we takich deczko za knap keculkach i ze tabletōma na kerych stŏli te moderne terŏzki „aperitify”. Toch wziōn zarozki trzi, po pierōna mŏ dziołcha trzi razy ku mie przilazować. A driny richticzny „high live”. Tak sie łamżã tam a nazŏd, bele kaj, tu szluknã jednego, tam drugigo a naobkoło same ino take tam „parle france” „hoł du ju du”, „szprechanie po dojczu” i inksze „gawaritje pa ruski”, i co tam jesce. Gŏdōm Wōm baby wyrychtowane, wysztafirowane jak na zilwestrowy bal, chopy we frakach, muzykanty dudlóm tam cosik po cichuśku. Grajōm same ci take kōnski ku łobłŏpianiu. Biera jesce jedna glaska łod takigo wysztiglowanego ōłbra (fuj cheba szampan), biera drugŏ, ja je, to je richticznŏ zimnŏ gorzŏłecka. Zaziyrōm po wszyjskich byzuchantach ażech uwidziŏł mojigo kamrata Bruna.
Nŏjprzodzi przedstawiōł ci mie jakimuś dyrechtorowi... szlukli my po jednym. I sam’ech prziszŏł na te idy, co naszŏ Polska, to na isto dziwoki, łosobliwy kraj: ze ōłbrym, kelnerym idzie połozprawiać po ynglicku, ze kuchŏrzym po francusku a ze jakimsik dyrechtorym, ministrym ino bez dolmeczera. I sam mi sztimujōm słōwecka, ftore ło jednym naszym rajcy gŏdali baby we mangli: „Łōn gŏdŏ jak idiōłt, zachowuje sie jak idiōłt, nale niy dejcie sie zbamōńcić, łō je na isto idijōłtym”.
Zatym Bruno powiōd mie do tisza kaj stŏli take jakesik już fest zwiykowane mamzele. Niy poradza spokopić po jakymu to zrobiōł nale, coch miŏł robić. Prziwitŏłech sie sztramsko, zaziyrōm tak na wszyjske i łorŏz jedna rzōndzi ku mie:
– Jŏ wŏs, panie Ojgyn, skōndsi bocza, nale nie miarkuja skany.... I kca pedzieć, co jŏ już zbliżōm ku śtyrdziystce!
Niy szczimŏłech i łodrzyknōł żech:
– A ze keryj strōny?
I sam sie zrobiōło deczko rōmraju... Bruno wziōn mie kaj infdzij. Po tym dyrechtorze przikludziōł mie Bruno ku takim modernym terŏzki gyszefciŏrzōm „biznesmenōm”. A sōm to ludzie, kerzi do terŏzka niy szafli procnego kōmsztu wetkania hymdy gynał we galotach tak, coby nad poskym niy niy wylywało sie pecynkowe, knolowate basisko. Nō, i jak zawdy wszyjske kcieli na gwŏłt gŏdać, ino żŏdyn niy kciŏł suchać. Jŏch ino rzyknōł take cosik:
– Chopy, mogymy deczko poozprawiać... i możno nōm sie udŏ niy wajać, niy jamrować.
Bruno wziōn mie i zakludziōł do jedzinego frajnego tisza. Ło jŏdle niy byda godŏł, bo jŏ ze tōm mojōm krykōm nic po stojōncku żech niy wećkoł... a bōło mocka roztomajtych warzy.
Nō, i terŏzki sie napoczło. Muzyka gruchła choby fto ze kalichlorku prasknōł a na takŏ maluśkŏ bina wyfukło piynciuch chopa (nyjger, chincyk, indijaner i dwiuch biŏłych) i napoczli tańcować. Pierōnym ci byli musklate. Łobleczōne byli ino we take moderne terŏzki „stringi”, znaczy sie batki ze jednyj szplatki, ze jednyj ino sznōrbyndli. Baby napoczli wrzesceć, kwiczeć, choby piyrszy rōłz chopa widzieli a te pakery, to co mieli nŏjbarzij wercitego (miarkujecie co?), pokazowali ino tym, kere nŏjgłōśnij wrzesceli. Zetwało to jakesik dziesiyńć minut, muzyka ucichła, światło zagasło i ino jedna mało fōncla świyciōła na pojstrzodek tyj maluśkij biny. Muzykanty tak blank cichuśko dudlyli a na pojstrzodek wylazła... klosztornŏ panna. Łobleczōnŏ jak przinoleżi po czŏrnu ze takimi srogachnymi biŏłymi krzidłami na gowie. Wykŏzało sie, iże to bydzie tyn łoszkliwy „sztriptiś”. Nŏjprzodzij ściepła te biŏle krzidła ze gowy... wosy pod niymi miała jak niy przimierzajōnc Claudia Schiffer. Muzyka napoczla grać cosik gibciyjszygo a ta klosztornŏ panna napoczła ściepować ze sia rest jeji prziłodziywku. Niy byda gynał tuplikowŏł, bo chopy, ftore sie swojim ślubnym babeczkōm kcōm sie urwać, nawiŏć miarkujōm ło czym gŏdōm.
Kej już ci łōna blank sago (pŏłnŏ szōstka i to fedrujōncŏ) kukła tak naobkoło i... wyciōngła palec ku mie. Ludzie gorko mi sie zrobiōło ale... doczkōm... I łŏna jak Pamela Anderson szła ci ku mie... po lekuśku, blank z niynŏgła, langzam sie szlajhowala. A jŏ, miarkujecie chopy, niy poradziōłech sie łōnyj doczkać. I yntlich je. blank wele mie, chyciōła mie za graca i biere sie coby siednōńć mi na klinie...Ludzie!
I sam ż ci sie łobudzōł!
Chopy, jedna mōdrŏ dorad ze tego wylazuje: niy słepcie gorzŏły samymu we prykolu!
Ojgyn z Pnioków
