Pōnbōczek i my sam we Polsce ...

Tak jakosik bez łostatnie dwadzieścia lôt Pōnbōczek ciyngiym słyszôł naszych (Pōnbōczku łodpuść mi tyn grzych) politykerōw ze Wiejskij we Warszawie i niy dało mu to pokōj aże sie lajstnōł telewizyjor ze tōm naszōm „misyjnōm telewizyjōm”, za ftoro muszōm bulić pynzjōnisty. Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... porōd. Baba wrzescy, pierōnuje jak sto dioskōw na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwōrca pytô sie: – A cōż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy? – Dyć żysz Pōnbōczku! – gôdô ercyngel, jarchaniōł Gabrijel – aboś to Pōnbōczku niy rzyknōł bōł kejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bōlu”? – Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknōł Pōnbōczek i juzaś przeszaltrowôł kanał. A tam nasze ci berkmōny bakajōm jak sto dioskōw. Usiotane, spocōne łupiōm, klupiōm krympoczami, hakami ... Pōnbōczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô: – A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujōm i gnypiōm? – Nō, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknōłeś kejsik Pōnbōczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiōł cowieku ...” – Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mrōncy pod fusikiym nasz Stwōrca. Wartko zwekslowôł juzas prōgram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościōł, szumno fara a przed niymi lugzusōwe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczōnych biskōpōw i inkszych kieckowych chopōw. Pōnbōczek uśmiychnōł sie i pedzioł: – Nō, to mi sie zdô. Festelnie to mōm rôd, take łobrôzki... A fto to je? – Anō, nasz Pōnbōczku, to sōm te, ftore gynał miarkujōm iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!

Zapierōnowany ... pierōn !!!

Jece za blank starego piyrwyj – jak zawdy berali moja Starka Klara – dziecka by sie niy łopowożyli przi łojcach, starzikach abo ino przi jakisik cudzych pedzieć niygryfne słōwko jernika, jezderkusie, co ło pierōnie sam niy spōmna. A i jece jô ze bracikiym, kejby nōm sie cosik takigo bulkło, wypsło to by my zarozki łod mamulki łoberwali lapōm abo kopyściōm bez rzić. Nō, nō ... rzić tyż niy szło przi majoryntnych pedzieć, abo – niy dej Pōnbōczku – cosik spōmnieć ło dupie. Żôdyn tyż ze tych łojcōw mojich kamratōw, kerych łod malutkości bocza, kerych znołech jece łod trowniola, wtynczôs tyż niy sklinali przi dzieckach. I niy bōłoby sam ło czym rzōndzić kejby niy to, iże terôzki dziecka poradzōm tak sklinać, tak pierōnić, iże niyjednymu starymu prykowi nikej jô uchole poradzōm uświyrknōńć. Ja, jô miarkuja, iże terôzki i we telewizyji, i we bele jakich cajtōngach idzie sie tych wszyjskich żadnych i grubelackich siydmiuch bolyści niy zważujōm blank na to, co tyż jejich dziecka poradzōm słōwecek naumieć. A, tyż i te mode, niełopiyrzōne mamulki i tatulki łod wypiytnościć. Sōmech kejsik słyszôł tako ci gôdka. Dwiuch modych żynioli zicło sie sam u nos u „Breka” przi piwie i tak po jakisik kwilce roztomajtego przekazowanio, paradzynio sie swojimi dzieckami jedyn śnich gôdô: – A wiysz Acik, jak ci to mōj maluśki Armando poradzi już farōnić i sklinać? – Niy gôdej, Ernst, tyn twōj synecek poradzi tak festelnie sklinać ? A wiela to łōn tyż mô lôt? – pytô sie tyn drugi kamrat. – Nō, zeszły miesiōnc pizło mu już styry lata!!! Na to łozwała sie kaczmorka, kerô pewnikiym bōła już po Abrahamie: – A rzykać panoczku, to tyn wasz synecek tyż tak gryfnie poradzi, ja? – A dyć dejcież pokōj paniczko Agnys ... taki maluśki synecek ? I sam môcie taki prawy przikłôd, do cego to idzie dōjńść, kej sie niy poradzi moresu we chałpie udziyrżyć, dziecka niy sōm sztryng trzimane i mogōm łōne robić, co jim sie ino rzywnie widzi, a kej by mu na co łojce niy dali zwōlo, to bydzie pokazować, stowiać muki. I sam winowate sōm wszyjskie dojzdrzałe, majoryntne ludzie naobkoło. Przeca terôzki to ani rechtora, ani tyż swojigo kapelōnka abo katychyjtki, dziecka nie suchajōm i we zocy, reszpekcie niy majōm. Nō, ale to już je blank inkszô bôjka i jô niy ło tym sam kciôł dzisiôj rzōndzić. Sztimuje mi sam jedyn fal, kery jużech kejsik gôdôł ale rzykna rōłz jece: Kejsik kole naszygo kościoła, kole mojij „Jōzefki” rōmplowało poruch gizdōw, łochyntoli tak możno dziesiyńć lot starych. Łoroz we tym côłkim larmie i rōmraju jedyn najduch jak niy wrzesknie: – Dej pozor Acik, bo jak cie świtna w rzić, to ci paniynka w ślypiu zarościeje!!! Usłyszôł to nasz kapelōnek, łapnōł tego lōmpa za dakel i ekleruje mu, co tak sie niy gôdô, bo tak ino żadziole klycōm, a te słōwecko rzić, to ci je w gymbie takigo bajtla srogi grzych !!! Na to tyn rojber i rozwiynźluch fałesznie ci sie tego kapelonka pytô: – Pōnfraterku roztomiyły, pedzōm mi łōni, co je wiynkszyjszy grzych: jak sie rzyknie rzić, abo jak sie kōmu naświto do rzici ??? Zdrzicie go, jaki śniygo klugszajser? Nō, a mie, tak po prowdzie, idzie ło take na isto szykowne, take gryfne ślonske słōwecko: pierōn. Wiycie, rozcasu, za starego piyrwyj, możno za staryj Polski (tak mi zawdy tuplikowali jedna i drugo moja Starka) szło tyż ździebko posklinać, pofarōnić. Ale to byli take słōwecka jak niy przimiyrzajōnc: jerōmbol, pierōmbol, pierzina kandego, pierucha, ty giździe dioseckki (jak sie kogoś kciało posklinać), stodiosecko, giździorsko marcho, berdyjo do kupy ze bezkurcyjōm, i wiela, moc inkszych. Ale szło tyż szykownie pedzieć ło jakimsik guzdroku, ło chopie, kery mô ruła jak z żeleźnioka, kery mô richtich langy lajtōng coby sie yntlich gibnōł, coby tyrôł piedrōnym, uwijôł sie drap, na flot, nō ... coby pierōnym szprajsnōł. A szło tyż na ślimoka, zawalaca, lebra abo mamlasa pedzieć, iże śniego je takô dupa w kraglu abo blank ci łōn je taki niyboszczyk sztrucla po stojōncku srôł. Kaj tym wszysjkim słōweckōm do tych, kere idzie we internecu przecytać abo u mie łod dziecek (a terôzki nôjbarzij to ło dziołszek) u mie szpilplacu przi mojij „siedymnostce”, mojij szkole kajech niyrôz łod rechtora (kej mi sie co poniykedy wypsło, z gymby wyfukło) prōntkiym abo i fyjderbiksōm nachytôł. Miarkujecie, co jô tak krajzuja, metlōm i łomylōm bele kaj i nałobkoło. Bo kca dōjńść yntlich do tego pierōna. Jake to ci je gryfne, szykowne i prawe ślōnske słōwecko. Tym „pierōnym” idzie wypedzieć wszyjsko, idzie pokôzać, co cowiek je nerwyjs, idzie kôzać komuś gibnōńć sie, i idzie tyż je wstyrknōńć lecy kaj jak słōwecko: łōnacyć. I kajsiś żech wycytôł, co jece we latach dwadziestych zeszłygo wiyka jedyn nasz ślōnski karlus, Gōrnoślōnzôk ze Bytōnia sklinôł na łōwczysnygo prezidynta Republiki Weimarskij marszala Paula von Hindenburga i mianowôł go : pierōnym łognistym. Łapli go szandary, powiydli do gyrichtu kaj winowali ło ubliżowanie prezidyntowi. Tela, co sōndca niy bōł isty, co tyż te słōwko gelduje, co tak na isto kciôł tyn bytōński karlus pedzieć. Napisôł ci łōn do tego prezidynta cy łōn sie cuje sponiywiyrany, cy jimu tyn Bytōniok ubliżowôł, kej go mianowôł: pierōn? Na to wszyjsko grof Hindenburg łodpedziôł „kurz und bündig” znacy krōtko i knōłtlowato: NIY ! Nō, i tyn karlus wylôz niywinowaty. A na łostatek idzie gryfnie rzyknōńć za naszym tyż ślōnskim karlusym, za jednym mondrokiym, kery sie Heinz Olesch mianowôł: „Czy ciężko jet, gorąco albo zimno z głębi uczuć moich wyrażam uczucie, smutek lub żal słowem mocnym i dosadnym niezwykłym i radosnym "pieronie" a lżej jet mi na sercu.” Do sto pierōnōw! Gryfnie ci to łōn bōł pedziôł !

Kaczyca ze Krakowa...

Przilazuje jedyn istny do restaurantu, zicnōł przi tiszu i czekŏ. Podlazuje ōłber i pytŏ sie go libeźnie: – A cobyście sie panoczku zawinszowali? – Miŏłbych rŏd parszczōnŏ kaczyca, ale coby łōna bōła pno ze Krakowa! Kelner przijimŏ łobsztalōnek, idzie do kuchyni i wrzescy ku kuchŏrzŏwi: – Suchej ino chopie! Prziszŏł jedyn fric i zawinszŏwŏł se, łobsztalowŏł sie kaczyca... ze Krakowa... Dŏwej, co tam mŏsz i niych niy pierdoli! – Tyn ōłber wrŏcŏ ze łobsztalowanōm warzōm ku klijyntowi. – A sam majōm łōni, co se zawinszowali! Tyn istny wrażuje palcysko we dupa tyj kaczycy, łoblizuje je i rzōńdzi: – Kurwa! Ta kaczyca je ze Poznaniŏ, a jŏch łobsztalowŏł kaczyca ze Krakowa. Bydōm łōni tak dobrzy, panie ōłber, i weznōm nazŏd te jŏdło. Kelner wrŏco blank łogupiały do kuchyni i łod proga wrzescy: – Te! Jōłzel, tyn istny miyni, co ta kaczyca je ze Poznaniŏ... dŏwej inkszŏ! Wziōn tyn ōłber ta drugŏ kaczyca i wrŏcŏ ku kōndmanowi. Tyn robi gynał te same, co przi piyrszyj kaczycy i wrzescy: – Nō niy! Przecamć ta kaczyca je ze Warszawy! Panie ōłber, eźli jŏ gŏdōm cosik niy tak jak potrza? Jŏ kca kaczyca ze Krakowa! Kelner juzaś gzuje do kuchyni i rycy łod proga: – Wsiadejcie do autoka, zakulecie sie do Krakowa kupić ta kaczyca, bo jŏ sam, kurwa, do łostatka dostana do gowy! Po jakimsik czasie ōłber wrŏcŏ ku klijyntowi i ze uśmiychym dowo talyrz ze kaczycōm. Tyn istny wrazuje juzaś palcysko w dupa tyj kaczycy, łoblizuje te palcysko i rzōńdzi festelnie rŏd: – Nō, yntlich! Je to kaczyca direkt ze Krakowa! Dziynki wōm panoczku! Zarŏzki tyż biere sie do ćkaniŏ. Cŏłkij tyj zituacyji prziglōndŏ sie festelnie nadrzistany, naprany jak belōwa chop. Wstowo łod swojigo tisza i takim chwiyjnym, szurlawym szritym podlazuje ku tymu istnymu, ftory zawinszowŏł sie ta kaczyca ze Krakowa, syjmuje galoty, wypinŏ swoja rzić i gŏdŏ: – Panoczku roztomiyły! Słepia sam już ze trzi tydnie... mōgbyś pōn łobadać, kaj jŏ... miyszkōm?

Dwiuch kamratōw...

Dwa kamraty trefiajōm sie we szynku. - Słyszôłeś nôjnowszyjsze wiyści? Stanik niy żyje! - Mōj ty bożycku! A cōż to mu sie stanōło? - przejyżdżôł tōm sztrekōm wele mojij chałpy, niy zahaltowôł, niy przibrymzowôł do porzōndku i prasknōł we mur. Autokym ino prasło, Stanik wyleciôł bez sziberdach, zrobiōł dwa zalta we lufcie łoztrzaskujōnc szyba wkarowôł do mijigo szlafcimra na sztoku... - Ło rany, jakô łokropicznô śmiyrć... - Môsz ty rozōm, niy zatrzas sie! Wylandowôł we mojim szlafcimrze i leżôł tak akwawiōny we popraskanym szkle. Wtyczôs badnōł srogi, stary, zabytkōwy szrank, kery stôł we izbie. Siōngnōł w gōra i chyciōł za niygo prōbujōnc stanōńć. I mŏsz! Masiwny szrank łobalōł sie na niygo i przigniōt go! - Ło sto pierōnōw, siarōńsko sie zatrzas... - Niy, blank niy, utrzimôł sie przi życiu. Jakimsik cudym poradziōł eychachrôł sie i podpôłznōł ku gylyndrowi. Prōbowôł sie na niym podciōngnōńć, nale pod mjejigo wôgōm drzewnianny gylynder sie złōmôł i śleciôł ze sztoka gynał na szklanny tiszlik! - Ło żesz w mordã! Łoszkliwy szimel coby łodyjńś ze tego świata... -Nō, co ty, to go blank niy zabiōło. Śleciôł ło szkōcina wele kuchyni. Wpôłzô do pojstrzodka, prōbuje podciōngnōńć sie na kuchynce, nale zahôczōł ło srogachny kastrol ze warzōncōm sie wodōm, i chlast! Czowieku, côłki wor wylandowôł na niym i łoparzōł mu chnet côłkô skōra. - Ło sto pierōnōw1 To naisto łokropiczne tak zemrzić... - Niy, niy, terôzki tyż przeżōł! Leżôł tak na ziymi poparzōny worym, kej merknōł telefōłn. Prōbowôł siōngnōńć po suchôwka coby przizwać hilfa, nale miasto tego wyrwôł sztekdōłza ze ściany. We połōnczyniu ze wodōm wylôz pierōnujōncy miszōng, srogachnô dôwka woltōw przeskła bez niygo i chop pôd porażōny sztrōmym... - Jô pierdolã! Diosecko niy do wystawiyniô śmiyrć... - Bogać tam , blank wtynczôs niy zginōł... - Nō, tōż jak naprôwdy umrził? - Joch go zapukôł, zastrzelōł! - Zastrzelōłeś Stanika? - Czowieku, przecamć łōn by mi łozwalōł côłkô chałupa!!!

Czamu słepiōm ?

Moja staro ciyngiym mi dziura w basisku borowała, po jakiymu chopy durch słepiōm ta gorzôła. Kejsik żech niy szczimoł. Kôzôłech ji sie zicnōnć na zesliku, zawrzić japa i dać pozōr. Nō i zacōnech ji to gynał tuplikować choby nasz kapelōnek we tym miesiōncu ze szperōm na gorzoła, Wiycie, we siyrpniu. Bo to je baji tak: Sōm roztomajte zorty łożyrokōw i możno jich wszyjskich niy byda poradziōł zrachować – bo mie tyż już ta sklerōłza łapła – nō ale byda to, podwiyl jeżech jece trzyźby, pomaluśku skłôdać. Gorole pijōm skuli upadōwy. Przeca wszyjsko u nich je na szago i bali na jakisik berdze idzie ukiołzdnōńć, łobalić sie abo i szłapa połōmać. To ci już lepszij cosik przodzij szluknōńć dlô wôgi. Kaszuby duldajōm juzaś beztōż, iże wszandy majōm wilgło. Łod morza jejim ciōngnie, to i we chyrtōniu tyż ci ta wilgłość trza chycić – nō, to Kaszub musi luchnōńć chocia jedna laga kôżdydziyń. Kurpie chlapiōm ino ze strachu. Suchejcie! Naobkoło lasy, kniyje, roztomajte bezkurcyje po nich tyrajōm, to dlô łopowogi trza musowo deczko wytintać. Ruskie tutajōm ino zgwoli zimna. Mojigo starego, kej ruskie wziynli ci go łod nôs we śtyrdziestym piōntym, to dziepiyro tak richtik sie łogrzoł kajsik kole śtyrdziystego łōsmego .. pierōnie, przikludziōł sie nazôd do dōm taki nagrzōny, że .. dejcie pozōr! Pepiki, znacy Czechy muszōm wyżrić skiż tego, iże majōm takich sōmsiôdōw jak my. Chocia bez łostatnie lata (terôzki już możno niy, skuli tyj côłkij Uniji Ojropyjskij) to chnet côłko jejich gorzôła wandrowała na puklach tych, co to jich mrowcōma mianujōm, zōłwizōł do Polski (i tak ci już bez kielanoście lôt). Miymce to sie sztyjc nabzdryngolōm bo ... nō, jak by Wōm to wyeklerowć ? Widzieliście kejsik Niymca, wiycie jak taki pierōn wyglōndô ? Nō, tōż taki Niymiec ło szaroku sie łocuci, wlejzie do haźlika, wejzdrzi sie we zdrzadło i kej łoboczy w niym takigo szwoba to ... zarôzki ze cyjntla abo halba musi hornōńć. Ynglyndery tintajōm zgwoli tego ciōngłygo ćmoka – jak sie szluknōm, to tak, choby sie jim fakla zapolōła pod deklym. Japanery to ci słepiōm z neca abo cosik wele tego, jakesik ci tam zaki (?), sake (?) abo ... inksze diosectwo. Indianery to ci tak po prôwdzie niy miarkuja po jakiymu łōni muszōm na isto bzdryngolić, ale bezmać beztōż, coby jim niy zbladła ta szarłatniô fresa. Chińcyki szlōndrajōm gorzôła, coby zapić te roztomajte robole, glizdy i take tam inksze łoszklistwo, ftore łōni ćkajōm, a kere bez gorzôły niy przecisnōm sie bez chyrtōń. Poznaniôki słepiōm tyż richtik fest, ale ino ... kej jim ino fto laga postawi. Szwiece, te łod kopydła i drajfusa chlejōm, bo niy poradzōm sie doczkać pyndziałku. A we pyndziałek, to łōni majōm te słepanie naszkryflane we „konsztytucyji”, pra? Kawalery zasik to tintajōm skuli samotności. Mamulki zawdy jim gôdali, coby przed śnikiym trzimali grace na pierzinie, nō tōż co majōm robić ? Muszōm sie chocia jednego ciornōńć dlô spokojności. Wojôki juzaś beztōż niy poradzōm szczimać bez gôrzoły abo jabola, iże jim sie durch i jednym ciyngiym ckni. Przeca sami wiycie, iże we kasarni jedzine co terôzki za tego ministra Klicha jece szczylô to ... frōpy łod flaszek. Te co durch pōntujōm (nō, te pōntniki łod łojca Radiopiernika), ftore ci sztyjc śpiywajōm na côłki karpyntel choby jich fto ze skōry łobziyrôł: „Jak dobrze nōm zdobywać gōry ...”, kej deptajom na Jasno Gōra po mobilnioki ze Radia Maryja, to tutajōm, bo ... bo, tak po prôwdzie niy wiym czamu, ale sōmech widziôł latoś we siyrpniu pierōnym dupny niyszczysny fal kole Czynstochowy. Bōło ci to jużcić na zicher „czołowe” szczaśniyńcie sie dwiuch pielgrzimek, ze cego jedna bōła – jak to sie terôzki gryfnie gôdô – „uprziwilejowano”, bo bōł to pōńć ... policajtōw do kupy ze utrzidupskimi tych cwilingrōw. Żyniate, te to ci na zicher miarkujōm zgwōli cego muszōm, padōm, muszōm cosik wyżrić ... te, synek, ty sie niy lachej. Kej ty sie tyż łożynisz, to chnet na isto spomiarkujez czamu chopy durch słepiōm. Skuli łobamōncyniô. Bo dejcie sie ino pozōr. Przijńdzie taki na tyn przikłôd samotny, ferniok do chałpy, depce do kilszranku, tam nic niy ma, to tōmpie niyskorzij do prykola. A tyn żyniaty? Przilazuje taki istny do chałupy, gawcy do prykola ... i tam nic gryfnego niy ma to ... idzie zarôzki do kilszranku, biere halbka i .... już !!! Nō, tak sie gōwkuja, iże moja Haźbiytka tyż to spokopiōła i do mi już terōzki pokōj, i niy bydzie mie szterować kej przińda ździebko dzisiôj ścioprany. Pra ? Ojgyn z Pnioków

Batki a bōl gowy...

Bōł se rōłz jedyn istny, ftorego już dugszy czŏs sztyjc i jednym ciyngym bolała festelnie palica. Nŏjprzodzij jakosik to strzimŏwŏł, jechŏł na pilach, ale po jakimsik czasie już niy poradziōł. Poszōł tōż tyż do dochtora. Tyn ci go łobadŏł, łobsuchŏł, łobejzdrzŏł gynał i gŏdŏ: – Nō dyć, wiym, jak wŏs panoczku wylyczyć, ale bydzie trza wōm panoczku wytnōńć jajca. Mŏcie panoczku mało ftory, niypotkany cufal drikowaniŏ jajec na grōntlaga krziżōw. Te drikowanie sprŏwiŏ tyn bōl gowy. Jedzinym knifym coby wŏm uholkać jes wyrżniyńcie jajec. Co wy panoczku na to? Chop zblŏd i medikuje. Jak tyż to bydzie u niygo bez tych jajec, nō i tak ci we cŏłkości... Jednakowōż prziszŏł na te idy, iże ze takim srogachnym bōlym gowy niy dŏ sie żyć, uzdŏł, co „pōjńdzie pod pitwok”. Śleciało pŏra dni po operacyji i gowa go już blank niy targała. Jednakowōż czuł, iże straciōł, zapodziŏł na fiks, na amynt cosik festelnie ważnygo... Uzdŏł tōż tyż, co by se to, chocia ino tymczasowo, wyglajchować nowym prziłodziyniym. Wlŏz do składu i rzōńdzi: – Chca sie lajstnōńć nowy ancug! Przedowacz zmierzōł go weźrokym i pedziŏł: – Łozmiar 44? – Ja! A skany łōni to wiedzōm? – Nō, tōż tyż to jes moja robota... Tyn istny przimierzōł, pasowŏł tyn ancug, lŏł ci mu tyn ancug gynał. – Możno lajstniecie sie panoczku tyż i nowŏ hymda, ja? – Niych bydzie! – Łozmiar 37? – Ja, a skany żeście to wiedzieli panoczku? – Anō, to moja robota! Tyn istny łoblyk ta hymda, sztimowało, lŏła mu łōna gynał. – To możno sprawiyli byście se panoczku jesce nowe szczewiki? – Anō, niych bydōm i nowe szuły! – Łozmiar 8,5 ja? – Ja, a skany żeście to panoczku wiedzieli? – Anō, to przecamć moja robota! Chop spasowŏł szczewiki, gynał napasowane... – Nō, tōż możno tyż sprawiyli byście se panoczku i nowe batki? Deczko szpekulowaniŏ... – Nō ja, przecamć godzi sie, przidajōm mi sie nowe batki. – Łozmiar 36? – Nō, łostatnio nosiōłech łozmiar 34... – Niy mōgliście panoczku nosić 34. Kejbyście take mieli na sia, to by wōm drikowały jajca na grōntlaga krziżōw i mielibyście panoczku łokropiczny bōl gowy!

Maluśki riter...

Jŏ pierōnym rŏd mōm czytać wicne łozprŏwki mōndroka Paulka Wakuły. Łōn ci sztyjc i jednym ciyngiym pisze swoji szpasowne kōnski we cajtōngu, ftory ci sie „Angora” mianuje. Wyczytołech nowy, i zarŏzki żech go ci na ta naszŏ gŏdka przetuplikowŏł, przetłōmaczōł. Nō, tōż poczytejcie (posuchejcie): Kōń, szimel pod Jarosławym Kaczyńskim parsknōł i zatańcowŏł ci na zadnich szłapach. Prezes PiS-u łoderwŏł łod ślypiōw łoptikruła, bez kierŏ cichtowŏł ci, zglōndŏł gōwnych siył wrōga. Zogōn, forfeld dekowała gynstŏ kōnsztnŏ mgła, ale łōn gynał miarkowŏł, co za tōm szperōm je Smolyńsk – łodwiyczny, taki starodŏwny ajńfart, wrōtnia do Moskwy. – Fertik? – spytŏł swojich ōłberstōw. – Fertik! – wyprynżōł sie sztram jak strōna Joachim Brudziński. – Prziszŏł tyn dziyń, we ftorym naszŏ, ale ino naszŏ, Rzeczpospolitŏ bydzie fest nastŏwać ło naszych rodŏkōw! Zdrŏdziyli jich (jak gŏdŏł poyta Herbert) ło rozwidnioku, zdrŏdzōno jejich gōdność i pamiyńć, ale wszyjske te winowate poniysōm łodpowiydzialnōść! – Już zgabnyli, już wystŏli – łoznojmiōł ze hyrnōściōm Kaczyński. – Donald Tusk, Komorowski i ta ministerka Kopaczka zgniyli we heresztach tyj naszyj IV Rzeczpospolityj... terŏzki nastŏł czŏs na Putina! Naobkoło łozbrzmiŏł szczyry śmiych wojŏkōw. Kaczyński podziwŏł sie po wszyjskich gymbach naobkoło, we tyj szarży, we tym angrifie mieli mu azistōwać nŏjwierniyjsze ze wiyrnych: Błaszczak, Kuchciński. Macierewicz, Hofman.... Wszyjske we pōłpancyrzach, kere blysceli jak sto dioskōw, przi szeblach, ze knarami fertik do strzylaniŏ i sajdokōma. Ku tymu azistōwała jim łochōtniczŏ chorōngiyw madiarskŏ pod dowōdztwym Victora Orbána. Za niymi juzaś ze ryncami skrymplowanymi na plecach stŏli judŏsze, zdrajce – Ziobro, Kurski i Dorn. Łōni mieli być terŏzki sam świadkōma łostatycznego, fajrantnygo trijōmfu IV RP. – Waszŏ wysokōść szafnie ta Moskwa jak Napoliōn! – pedziŏł utrzidupsko Czarnecki ... Richad. – Co tam ci jakisik Napoliōn! – łozjargŏł sie prezes PiS-u. – Tyn kurdupel, tyn cwerg łod żabojadōw, zarŏżki przecamć pitnōł... my sie posiedzymy na Krymlu bez rok abo i dwa, jak... nasz Gosiewski! – Przemysław Edgar? Nasz Przemko z Gosiewa? – zadziwŏł sie utrzidupski Hofman. – Coś ty jaki? Kajś ty do szuli łajziōł? Czego cie tam uczyli? – zesztrofowŏł, zjechŏł go Kaczyński. – Aleksander Korwin, kejby fto niy miarkowŏł! Śtyrysta lŏt tymu nazŏd! – He, he... cheba, co skorzij Ruske dupnōm w nŏs tymi swojimi raketōma S-400, a przecamć deczko jich tam we tym Kaliningradzie majōm – mrōnknōł pod fusiskiym Kurski. – Łostanie ino srogi cuch – dociepnōł jankornie Ziobro. – Trzimać pychole! – łozjargŏł sie prezes. – Łozniesymy kacapōw na naszych szeblach, jak tyn wywołany hetman Żōłkiywski pod Kłuszynym! Zignalym do ataku bydōm dwa wybuchy, gynał jak we prezidynckim fligrze! Łodpedziŏł mu srogi wrzask: – Jarosław, Polska zbŏw! Praskło rōłz, zatym drugi rōłz... Prezes Kaczyński łocuciōł sie. Bez łoka mrzik leżŏł we prykolu blank po cichuśku i wsuchowŏł sie we łodgłōsy, kere dolazowali zeza łokna. Autodymfer jakigosik zrōmplowanygo, łozlajerowanygo autoka strzylŏł rōłz za razym. – Nō, tōż to bōł ino... śnik... – zamrōnczŏł łozrzywniōny Kaczyński. – Ale jaki ci łōn bōł gryfnisty!

Cwilingerki...

Zdrzōdłym wieluch mojich gyszichtōw sōm ludzie, ftorych trefiōm przi ladze piwa, we kaczmach, putykach biyrsztubach i ... kaj tam jece. Tak tyż mi sie przitrefiōło ze tōm facecyjōm, kierô kciôłbych terôzki łopedzieć. Idzie mi ło to, iże terôzki szkolorze corôzki mynij czytajōm a barzij zajimajōm sie klikaniym sms-ōw abo internecowych ymilkōw. Spichnōłech sie kejsik ze jednym mojim kamratym Pyjtrym, ftory mô dōma dwie dziołszki, gniozdurki-cwilingry – jego modsze siestry. Sōm ci już łōne poważnymi sztudyntkōma trzecigo roku uniwerzityjtu. Kejsik ze jednyj bydzie paniczka prawnik a ze drugij srogô ekōnōmistka-matymatikerka. Ale, to skuli tych dziołchōw, tyn mōj kamrat je już chnet blank glacaty. Łobsztalowalichmy po ladze i Pyjter napocznōł łozprawiać: – Wiysz Ojgyn, wczorej z rańca jedna śnich prziliznym głōsikiym rzykła ku mie: – Pyjterku ... – Nōoo ... – łodrzyknōłech. – A kej ty yntlich ślazujez ze pokładu? – Pokładu? Ze ferdeki? – Nō, pokładu Idy .... – O, szprymnô, zwyrtnô berdyjô! Łoczytanô, wyzdrzitô i szpasownô. Wiadōmo przinôjmni, iże moja rodzōnô. Ale, wiysz przeca Ojgyn, iże chop musi mieć łostatnie słowo, tōż gôdōm: – Hmmm, procno ślyjźć ze czegoś, co je tak festelnie nisko. Tela myjtrōw pod ziymiōm ... – Pod ziymiōm, bracik? Jak to pod ziymiōm? – Nō, tak to ... – moje niywymiarkowani przełōżiło bezpostrzydnio na fantazyjô wypōwiydzi ... – Cōż tyż ty bracik fandzolisz? Pod jakōm ziymiōm? – I tu mi Ojgyn cosik napoczło świtać, napoczōnech cosik chytać .... – Erna, a ty wiysz chocia, co to bōł tyn Łysek? – Nōōōō ... pewnikiym ... kōń ... – A ta Ida? – Nō toć! .... Szif! – Wiysz Ojgyn, deczkoch sie pochichrôł alech wytuplikowôł szwesterze, iże pokłady sōm tyż na grubie i tak po prôwdzie, to tyn nasz Gustaw Morcinek radnij we grubskij tymatyce robiōł. – He, he ... Pyjter, i co dalszij? Spokopiyła? – Uzdôłech, co połozprawiōm ło tym ze drugōm siestrōm a dziepiyro po jeji ryakcji byda wiedziôł eli to je szpas abo gupota. Ale cosik mie tykło: – Krista, ty to pewnikiym wiysz, fto to bōł tyn Łysek ze pokładu Idy? – Nō przecamć! Kōń ... – A ta côłkô Ida? – Szif ... i to srogi ... – Dzisz Ojgyn, zarôzki idzie spomiarkować, iże to sōm cwilingerki, prôwda?

Synek...

Synek wrōciōł do dōm ze samymi cwajkami na świadyctwie. Jakōż, iże łojciec bez cołki rok suczōł mu gowa ło cynzōrki i przipieprzôł sie do nauki, syn bôł sie jak diosi pokôzać łojcu świadyctwo. Łojciec jednakowōż, masto ciepać grōmy i lôć poskiym, zaprosiōł synka na zesel. Synek zicnōł niypewnie. Łojciec wyjmnōł cygarety: - Zakurz sie synek... - Łojciec, nō cōżeś ty, jô niy kurza... - Kurz synek! Synek zakurzōł. Po kwilce łojcieć łozewrził barek i wyciōng szkockô. -Szluknij sie synku... - Tatulku, dejcie pokōj, jô niy słepia... - Słep kej łojciec dowo! Szlukli łoba. Łojcie wyjmnōł zeza zofy Plauboya. - Môsz, połoglōndej... -Nō niy tatulku, niy kaspruj... - Łoglōndej!!! Siedzōm, szlukajōm zletka, czô płynie niy spiychno. Synek już blank sie łodszpanowany, siōngōł sōm po cygareta, letko rauszuje mu we gowie. Bletruje, szkartkuje Playboya, sztachuje sie cygaretōm zejawnōm uciychōm i na łostatek ciepie łod niychcyniô: - Kurwa... łojciec... i fto to wszysjk0o dupczy? Nō, fto to wszyjsko dupczy???

Papagaj a polityka....

Jedna baba miała ci w dōma papagaja, kierego mianowała Acik, i kery ciyngiym powtôrzôł: – Fōrt ze Kaczyńskimi ! Weg ze Kaczyńskimi ! Jakisik jedyn łoszkliwy sōmsiôd naskargowôł u policajtōw i chnedki klupiōm ci łōne na dźwiyrze. – Witōmy gryfnie, sam policyjô. Dostali my łobsztalowanie, iże wasz papagaj ubliżuje naszymu prezidyntowi a ku tymu dôwniyjszymy prymierowi. Pokôżcie nōm sam w te piynty tego ptôka ! Baba przismycyła klôtka ze tym papagajym, a tyn ci już łod proga łozdiyrô sie: – Fōrt ze Kaczyńskimi ! Weg ze Kaczyńskimi ! Policajt dôł babie egzorta i rzōndzi: – Jeźli bydzie tak tyn ptôk łoździyrôł sie dalszij, to bydymy musieli go zaciukać abo uśpić, a wôs wrajżymy do heresztu. Baba, kej ino policajty wylejźli, prosi tego łoszkliwego papagaja: – Suchej ino Acik, Acicku, niy gôdej tak już wiyncyj, bo mie zawrzōm a ciebie uśpiōm, i na co nōm ta łostuda. Pôrã dni bōł pokōj nō ale, papagaj sie spōmniôł i juzaś napocznōł swoji: – Fōrt ze Kaczyńskimi ! Weg ze Kaczyńskimi ! Na drugi dziyń baba dostała listecek, co mô sie stawić we gyrichcie i jece ku tymu przismycyć ze sia tego papagaja na „dowōd rzeczowy”. Baba zarôzki zatyrała do kościoła i we suchatelnicy wszyjsko łopedziała farorzowi. A tyn farożycek ji na to ganc ajfach : – Suchej ino babo, jô mōm tyż jednego papagaja, kery gôdô i je blank podany do twojigo. Do tego gyrichtu zwekslujymy jich, przemiyniymy i żôdyn sie niy kapnie co je lōłz. Nō i jak wypokopiyli, tak tyż zrobiyli. Baba przikwanckala sie do tego gyrichtu ze tym farskim papagajym i na tyj łozprawie sōndca gôdô: – Dôwejcie sam na stōł tego ptôka i posuchōmy, co tyż łōn nōm rzyknie? Klôtka ze tym papagajym je już na tym gyrichtowym fajlbanku a papagaj nic, niy łodzywo sie ani słōweckiym. Łoskarżyciel podpuszczô tego papagaja: – Abo tyn papagaj gôdôł „weg ze Kaczyńskimi!” ? A papagaj ciyngiym nic. Sōndca podpowiadô: – Fōrt ze Kaczyńskimi ! Łoskarżyciel a łoskarżyciel „posiłkowy” tyż powiydzajōm, animujōm: – Weg ze Kaczyńskimi ! Na łostatek côłki zol napoczynô gôdać wrôz: – Fōrt ze Kaczyńskimi ! Weg ze Kaczyńskimi ! Nō, i yntlich papagaj napocznōł kościelnōm sztimōm : – Suuuucheeeej Jeeezuuu jak cię błaagaa luuud ......

Prziłajzi Trzech Krōli...

Mamulka przikludziōła swoja łoziymnôstolytniô cera do dochtora i łoznôjmiōła, co jeji cera fōrt ciyrpi na mdłōści. Dochtōr po poskōmaniu, łobadaniu cery doł do wymiarkowaniô, stwiyrdziōł, iże je łōna ōngyfer we szczwôrtym miesiōncu... nō, napochała. - Cōż tyż to pōnie dochtorze gôdŏcie, moja cera nigdy niy miała do czyniyniô ze żôdnym chopym! Prôwda cerzicko? - Prôwda! Joch sie bali nigdy niy kusikowała – zapewniała cerzicka. Dochtōr bez słōwecka podlôz ku łoknu i napocznōł spamiyntale wpatrować sie we dalekość. - Panoczku dochtorze, eźli je cosik niy richtik? – pyto po pôruch minutkach stropiōnô mamulka. - Niy, niy! Ganc ajnfach we takich cufalach zaobycz na wschōdzie pokazuje sie światło gwiôzda i przikludzo sie trzech krōli. I beztōż gawca bez łokno, bo niy kca tego blank przepasować!!!

Adler abo (po naszymu) łorzeł ...

Kajsik ujzdrzołech taki fal, taki epizód (a możno to bóło ino we śniku). Nasz polski adler, łorzeł kce na isto kajsik łodfurgnóńć, to goldowo koróna dziyrżi we kralach, pazurskach a tam jesce za tymi paurskoma mô żałoba ... Nale, kajik ‘ech łapnōł szykowniste sztrofki. Sōm łōne bezmać ze zajty internecowyj takij miyjscowōści Węgry (to kajś na Łopolszczyźnie). Werci sie poczytać i zdziebko pomedikować! Adler . Hned tyż krzidła mu zaniknóm! Jedyn òrzeł, ptôk nad ptôki, Umysł miôł niy fest szyroki. W telewizjô ślypia wlepiół I tak swoja duszã krzepiół. Połoglóndôł kryminały, Pogupiały zerial cały, Komedyje i horrory, Film fantasy i love story. Dyć łod tego łoglóndaniô, Zmiyniół sie niy do poznaniô I zmarniôł, że patrzeć przikro

Policajt...

Jedzie jedyn istny autokym. Łoroz gawcy a sam za niym gzuje policajt i haltuje go ziryjnōm. Na tyn widok chop dodowo gazu i śmiato aże sie za niym kurzi. Nō ja, policajt go ścignōł i rzōńdZi: - Panoczku, eźli wyklarujecie mi sie tak jak do tgerozka żôdyn sie niy tumaczōł, to puszcza wos fraj! Na to tyn istny gôdô: -Nō, wiedzōm łōni panoczku policajcie... moja starô pitła łodymie ze policajtym i żech myślôł, iże to tyn policajt mie gōni coby mi ta moja baba ... łoddać!

Plōmpka...

Baba ze srogachnym basiskiym przilazuje do dochtora: - Dochtorze joch pewnikiym je ciynżobno. Dochtōr łobadoł baba i rzyko: - Nō ja, to je ino luft. Po kolyjnych śtyruch miesincach ta samô baba juzaś przilazuje do dochtora i łod proga rzōńdzi: - Dochtorze nagōniōłach, jeżech ciynżobno. Dochtōr juzaś badô i rōłz jesce stwiyrdzô, iże to je ino luft. Śleciało piyńć miesiyncy i ta samô baba przilazuje juzaś do tego dochtora i juzaś łoznôjmiô, co je ciynżobno. Tyn dochtōr ciyrpliwie łobadôł baba i ze rułōm gôdŏ, co to je na zicher luft. Na to ze wartyncimra snerwowany chop drzi sie jak staregaloty: - Cōż to pōnie dochtorze! Ze mojego ciulika plōmpka se pōn robi?

Piyrszy...

Miesiōnczkowe łodbicie strzybrzōło sie we sublu, we jeziōrze, a wele praskały ło brzyg rōwnako festnie, jak wele namiyntnōści, kere porwali pôrã, ftorô leżała na plaży, na piôsku. Łoba zrobiyli pauza na tela dugô, coby mody czowiek wyszeptłôł: - Moja roztomiyło, eźli jeżech twojim piyrszym miyłowniky, piyrszym kochankym? Łōnyj sztima zdrôdzała cosik wiyncyj niźli aufryjgōng. - Na przecam! Ja! ̶ łodrzykła. – I nôjlepszyjszym! Niy miarkuja ino, czamu wy chopy zawdy zadowocie te same pośmiywne , pociyszne pytania?