Dwiuch kamratōw...

Dwa kamraty trefiajōm sie we szynku. - Słyszôłeś nôjnowszyjsze wiyści? Stanik niy żyje! - Mōj ty bożycku! A cōż to mu sie stanōło? - przejyżdżôł tōm sztrekōm wele mojij chałpy, niy zahaltowôł, niy przibrymzowôł do porzōndku i prasknōł we mur. Autokym ino prasło, Stanik wyleciôł bez sziberdach, zrobiōł dwa zalta we lufcie łoztrzaskujōnc szyba wkarowôł do mijigo szlafcimra na sztoku... - Ło rany, jakô łokropicznô śmiyrć... - Môsz ty rozōm, niy zatrzas sie! Wylandowôł we mojim szlafcimrze i leżôł tak akwawiōny we popraskanym szkle. Wtyczôs badnōł srogi, stary, zabytkōwy szrank, kery stôł we izbie. Siōngnōł w gōra i chyciōł za niygo prōbujōnc stanōńć. I mŏsz! Masiwny szrank łobalōł sie na niygo i przigniōt go! - Ło sto pierōnōw, siarōńsko sie zatrzas... - Niy, blank niy, utrzimôł sie przi życiu. Jakimsik cudym poradziōł eychachrôł sie i podpôłznōł ku gylyndrowi. Prōbowôł sie na niym podciōngnōńć, nale pod mjejigo wôgōm drzewnianny gylynder sie złōmôł i śleciôł ze sztoka gynał na szklanny tiszlik! - Ło żesz w mordã! Łoszkliwy szimel coby łodyjńś ze tego świata... -Nō, co ty, to go blank niy zabiōło. Śleciôł ło szkōcina wele kuchyni. Wpôłzô do pojstrzodka, prōbuje podciōngnōńć sie na kuchynce, nale zahôczōł ło srogachny kastrol ze warzōncōm sie wodōm, i chlast! Czowieku, côłki wor wylandowôł na niym i łoparzōł mu chnet côłkô skōra. - Ło sto pierōnōw1 To naisto łokropiczne tak zemrzić... - Niy, niy, terôzki tyż przeżōł! Leżôł tak na ziymi poparzōny worym, kej merknōł telefōłn. Prōbowôł siōngnōńć po suchôwka coby przizwać hilfa, nale miasto tego wyrwôł sztekdōłza ze ściany. We połōnczyniu ze wodōm wylôz pierōnujōncy miszōng, srogachnô dôwka woltōw przeskła bez niygo i chop pôd porażōny sztrōmym... - Jô pierdolã! Diosecko niy do wystawiyniô śmiyrć... - Bogać tam , blank wtynczôs niy zginōł... - Nō, tōż jak naprôwdy umrził? - Joch go zapukôł, zastrzelōł! - Zastrzelōłeś Stanika? - Czowieku, przecamć łōn by mi łozwalōł côłkô chałupa!!!