Bitwa, szlacht pod Grunwaldym...

Historikery i inksze podszukowacze gyszichtów ze wszelijakich roztomajtych krajów, po wiylólytnich szkrupelnych analizach wszelijakich papiórów, na isto dokozali, co ta côłko haja pod Grunwaldym miała ci jużcić deczko inkszô raja, niźli to, czegochmy sie nauczyli wszyjske we szuli. Dziepiyro terôzki łostali łóne łopóblikówane, skuli tego, co żôdyn niy kciôł psować dobrego miana tych, tak ringujóncych sie tam ci wojôków, ... i to ze roztomajtych gróntów...
Nó, ale... Richtik to bóło tak:

Prôwda ło bitwie pod Grunwaldym 15 lipnia 1410 roku.

Idzie rozwidniok, zôranie. We lesie cuci sie polski lager. Śniôdanie, rzykanie. Jagiełło sztreknół sie przed swojim celtym, kiej ino dali mu skozać, co wrółz przikludziyli sie krziżacke posły.
– Panoczku! Królu! Srogi Majster, Ulrich von Jungingen forszteluje, coby miasto kwawo zmógać sie samtukej i potracić ku tymu kwiôt riterstwa, łoznaczyć jednego chopa snôs, ze kôżdyj zajty. Niych ci łóni zmógajóm sie we pojydynku, a kiery śnich wydoli, zwyciynży, tego kómpanijô uzdô sie za singerów we côłkij tyj grunwaldzkij haji.
Jagiełło deczko pomedikowôł i na łostaku przikwolół. Posły łodjechali, a tyn Jagiełło pokwanckôł sie ku celtóm swojich riterów.
– Suchej ino, ty, Zawisza Czôrny, masto haje bydzie ino pojydynek – pójńdziesz ringować sie ło ta wygranô bitwa!
– Nó, wiysz Włôdek, dzisiôj nie, ale pojutru ... ja! Nó, możno jutro... Ale dzisiôj niy wydola. Miarkujesz, impreza, balanga, narómbali my sie stopieróńsko nó i ... ganc ajnfach niy przemoga sie... łoklapnółech do łostatka...
Król pokwanckôł sie ku kolyjnymu riterowi:
– Ej, ty, Powała, pójńdziesz ringować sie ło côłko naszô wygrano bitwa?
– Wybôcz Włôdek, wczorej bóła balanga u Zawiszy. Napralichmy sie jak meserszmity, jak sroge belówy... nó i ... miarkujesz... Pojutru, na zicher, ale dzisiôj ganc ajnfach niy wydola ....
Jagiełło pokwanckôł sie po lekuśku dalszij i przi inkszym juzaś celcie gôdô:
– Zbyszko, Zbyszko, a ty pójńdziesz ringować sie ło ta naszô wygranô bitwa?
– Królu tym mój roztomiyły, niy przemoga sie, niy wydola. Bóła impryza, góścina u ...
– Ja, ja ... jô wiym! – U Zawiszy. Fto tam jesce swami bół?
– Nô, królu ty mój roztomiyły... cheba wszyjske...
– Swołej, skrzikej moje wojsko, niech ci sie wszyjske wojôki ustawióm we raji pode lasym!
Stanóło totyż wojsko wele lasa, naprociw króla.
– Suchejcie ino! Bydzie pojydynek ło côłko wygranô bitwa. Eźli ftosik swôs jes we sztandzie stanóńć do niygo?
Ritery siedzóm we kulbakach, we zatelach, kôżdy zaziyrô na drugigo, palice pospuszczali. Żôdyn niy kce, żôdyn sie do przodku niy ryje...
Łorôz kajsik blank ze zadku słychać:
– Jô! Jô! Jô kca! Jô pójńda!
Wszyjske sie łobziyrajóm i łorôz uwidzieli starego knakra ze brodóm do pôska, łoblecónego we jutowy miech, we szwory i jakesik chwańty.
– Jezderkusie! Chopy! Niy ma żôdnego inkszego?
Nó, i richtik, żôdnego inkszego niy bóło... ino tyn łobrzympoł...
Dali starzikowi dugi, dwurynczny szwert. Deptô starzik bez pole, tego szwerta niy poradziół udźwignóńć, wlece go za sia... Zaziyrajóm tak Polôki, kukajóm na niygo, a ze naprociw rajtuje na kóniu srogim jak szłopiec, zakuty côłki i do łostatka we glancowany rynsztunek, srogi jak dómb riter.
Jagiełło chyciół sie za palica i jamruje, a Polôki wrzescóm choby nôjynte:
– Staaaarzik, w noooogiii! W nogiiii, w noooogiiii... w nooogggiii...
Miymiecki riter jednakowóż sztartnół, dopôd starzika, kiery blank niy miôł chańdzi śmiatać... podniós sie kurz i wiater... blank nic niy bóło widać, ino szło usłyszeć jakiesik stopieróńske jojczynie... Po łoka mrziku wiater łosnożół pole ze kurzu.... Zaziyrajóm fest, kukajóm Polôki, a tam kóń bez szłapów, Krziżôk bez szłapów, starzik styrcy... i gracóm, ftorô mu dyrgotała jak sto diosków, dziyrżi swój szwert, tyn polski miycz na gôrdziyli tego miemieckigo ritera. Dychnół deczko i gôdô:
– Môsz ty chuju (łochyntolu) mocka szczyńściô, iże wrzesceli coby nooogiii..., w nooogiio..., bo bych ci, ty stopieróński giździe łeb upierdolół!