Łozprawianie wiców...

Moja sómsiôdka Majzlinô niy poradziyła sie kiejsik nadziwać, iże trefiyła na takigo „wodziryja” na balu we łochrónce, kiery kôżdy wic popśniół, „spolół”.
– Wiycie, panie Ojgyn – pado ci łóna kiejsik ku mie – tyn istny na tyj balandze, kaj jô bóła ze mojim Bercikiym, to ciyngiym brôł sie do łozprawiania wiców, ale już po piyrszym ludzie tak tómpali, taki prask robiyli, coby zarôzki ślazowoł ze tyj biny i dôł sie pokój ze łozprawianiym. Niy to co wy, panie Ojgyn.
– A dyć niy gôdejcie Majzlino, niy godejcie, bo jesce fto usłyszy i byda jô musiôł deptać tam kaj mie niy napytajóm. A wôs to sie ino błozny trzimióm. A przeca do błoznów, do wiców to trza mieć grajfka. Znać wszyjskie knify przi łozprawianiu.
– Tyż mi mecyje, knify, grajfka. A jake ci to knify sóm przi bajdurzyniu wiców, szpasu? – pytô sie mie Majzlinô.
– Kiej byście niy mieli pod górka do szuli, to byście wiedzieli, iże już za starego piyrwyj, za staryj Polski jedyn istny, Stanisław Ligoń gynał wytuplikowoł jakie sóm zorty tych, kiere wice łozprawiajom.
– To aże pôra zortów jes tych beroków, panie Ojgyn, ja?
– Ja, sóm ci śtyry zorty tych co wice łozprawiajóm. Piyrszô zorta to te wigyjce, kiere przi łozprawianiu majóm fresa sztram, ze powôgóm, a juzaś te co suchajóm, poradzóm puknóńć łod śmiychu lebo trzimóm sie za basika, coby sie niy pojscać. Drugo zorta, to sóm take, kiere sie chichrajóm do kupy ze tymi, kiere suchajóm takigo kocyndra. Trzeciô zorta to wicmany, kiere same sie chichrajóm choby yjzle a te co suchajóm, majóm jankorne i smutne fresy, choby byli na smyntorzu przi pochówku. Łostatnio zorta, to szpasowniki (lebo jim sie ino tak zdô, iże sóm szpasownikóma) przi kierych ludziska chytajóm za zesle, szolki, szklónki i co jim tam w grace wlejzie, i ciepióm tym we łozprawiôcza.