Eźli sóm jesce richticzne chopy ...

Niyrółz tak medikuja, iże wszyjsko ci sie u nôs festelnie weksluje. Możnoch nic nowygo niy wypokopiół ale niyftorych fali niy idzie łóminóńć. Tak ci kiejsik z rańca styrca przi szynkwasie i szlukóm sie polekuśku piwecko – kiej jô już bół na tych niyszykownych, łoszkliwych „świadczyniach przedemerytalnych” – i łorôz przikulwitôł sie ku mie jedyn mój kamrat. Taki – Wiycie – sznapskolega, stary knaker, ftory sie już dôwno tymu łożyniół. Widza, co jes ci jakisik fest znerwowany, podhajcowany i ciepie mi na ta tyjka jedyn taki farbisty cajtóng. Kapnółech sie, co to jes cajtóng dlô bôb ino niy miarkuja, po jakiymu łón sie go lajstnół? Ździebko mie to wyprościyło ale pytóm sie go ze rułóm:
– Franc, po jakiymu kupujesz takie cajtóngi? Te babskie gyszichty cie tak fest rajcujóm, cy co, cy jak?
– Niy – pierónym jankornie gôdô kamrat. – To ino skuli tego, iże my chopy tak na isto muszymy cytać wszyjsko, bo inakszij biyda nóm. Mogymy wszyjsko, co my łod Jadama i Yjwy erbli na zicher do imyntu przedrzistać.
– Po jakiymu? Niy miarkuja. Ło czym ty gôdôsz Franc?
– Anó, tóż kuknij na trzeciô zajta! – pokazuje mi palcyskiym Franc.
Kuknółech, filuja tak opaternie i czytóm, iże we jakisik ankycie pytali sie babów eźli jim majóm jejich chopy we wszyjskich dómowych robotach pómôgać? Czytóm, a sam côrno na biôłym jes naszkryflane cosik takigo:
„Jeżech wydanô dziepiyro pół roku i jużech ci mojigo chopa tak doimyntnie, gynał wytresowała i wszyjskigo nauczóła, iże terôzki we chałupie robiymy wszyjsko do kupy, wszyjsko wrółz a jimu sie zdo, co to robi blank ze swojij niyprzimuszónyj wóli.”
Franc ino forsknół cosik pod fusiskiym i rzyknół łoszkliwie:
– Tyż ci śniego, ze tego ślapitkorza, to ci jes na isto srogi ciućmok i klipa.
Nó ale, czytóm dalszij a ta mamzela gôdô ci jesce tak:
„Mój stary wstowo do roboty ło pióntyj z rańca, łodgrzywô sie na hajcóngu – uwarzóne jesce wczorej – hawerfloki ...”
– Nale śniego mamlas i lelek! Hawerfloki łodgrzywo, kiere na wieczór uwarzół chop dlô gansi lebo kacyców! – nerwuje sie jesce barzij Franc.
Płaczka mu po licu śleciała i kôże mi czytać dalszij:
„Pomywô szolki i talyrze, bo jô dziepiyro wstôwóm ło pół łósmyj.”
Zdziebko sie tyn mój kamrat znerwowôł, dopolół, ale kôzôł mi czytać dalszij.
„Mój chop pucuje moji i swoji szczewiki, flikuje fuzekle, mô rôd côłko chałpa pośmiatać, wiyszô jesce gardiny po praniu i blank niy wyglóndo na takigo, coby niy bół rôd, coby możno bół nabańturzóny skuli tego...”
– Niy wyglóndô, niy wyglóndô! A kiej mô wyglóndać? – nerwuje sie tyn mój kamrat. – Czasu pierónie przeca na to niy mô! Tu deliny powyciyrô, tu juzaś wybigluje sie hymdy i ku tymu klajdy łod swojij staryj, laufki pochytô we jeji sztrymfach, a ta jejigo mamzela bycy sie we prykolu; jesce ji narychtuje możno śniôdanie a łóna go jesce spieróni, co bónkawa za zimno i ... wartko tyrô do golaca... a niyskorzij to możno mô ci łón i kalny ślyp ... Côłkô ci robota potajlowanô – prawi dalszij Franc. – Kiej łón wiyszô pranie na górze, to łóna robi sie tyn diosecki „manikure”. Kiej łón bigluje, to juzaś łóna nie poradzi przijńść do sia, kiere kiecki bydóm latoś moderne: duge lebo bez pympka?
Nó, co prôwda, to prôwda, pomyślôłech se po cichuśku ...
– Jô sie tam Ojgyn tym ciarachym niy tropia. Łón za ta swoja starô, za ta rubô kalymba moge i dziecka na świat wydôwać. Mie tam jes wszyjsko blank jedno. Ino sam sie rozłajzi ło bezpieczyństwo nôs wszyjskich do kupy, nôs richticznych chopów. Bo widza, co sie już i za mie moja starô tyż wziyna. Jakosik tak zeszły tydziyń we sobota moja starô dowo mi moje zoki, nawlecóno jegła ze côrnóm nicióm, zicła mi sie na klinie i napoczynô ci mie tak, nikiej dlô szpasu, ucyć sztopować, ficować te zoki. Kukóm ci tak na nia, możno sie jakosik niymocno na filipie zrobiyła, abo co? Ściepuja jóm ze tego klina, zoki wciepuja zarôzki do waszkorbu i wartko wylazuja na piwo.
– Niy gôdej Franc, tak ci sie teoja babeczko przichlybiała, ja? – pytóm sie go.
– A na łodwieczerz juzaś. Jakiesik chichranie, zegówkiym mie tak dlô szpasu praskła w łeb i kôże mi nasze prykole narychtować do spaniô. Niy, cosik sam niy klapuje, biera pitówa i kca tyrać po dochtora. Nó i dziepiyro terôzki moja starô pokôzała mi tyn cajtóng we kierym jes gynał wyeklerowane jak ta istno naumiała swojigo chopa ficować zoki i sztrymfy.
– Możno to niy jes na isto, możno to jakosik ino jeji chwolba, możno sie ino tak przed kamratkami kwoli? – próbuja to jakosik łobyrtnóńć na inkszô zajta.
– Niy, niy, tyn côłki pic, to jes ino we tym co łóna jes dziepiyro pół roku wydanô, a terôzki bez tyn babski cajtóng inksze baby bańtuje – pedziôł Franc.
– A kiejby tak u nich na zicher tak bóło, to co Franc? – pytóm sie łopaternie.
– Ło wiela tak na isto jes, to tyn istny musi już dzisiôj kamratów prosić, coby ci go fto zakatrupiół, bo niy ma na co czekać; miłosiyrdziô na isto niy doczkô!
Ale Wiycie, tak sie miarkuja, co możno niy wszyjskie jesce chopy dajóm sie zbamóńcić, możno jes pôruch, kierzy sie jesce niy dajóm po gowie skôkać. Nale, czasy sie wekslujóm i już niy ma tego, co we dôwniyjszych familokach lebo zidlóngach bóło, kaj kôżdy we familiji miarkowoł, co jimu sie przinoleżi, co musi a co niy musi zrobić. Miarkuja ino jedne, dlô mojij staryj, to już jes ci za niyskoro, cobych sie zwekslowôł jak tyn istny ze tego cajtónga i .... tela!