Rapitółzy...

Za górami, za lasami żyła se gryfnistô, niyzalyżnô, zadufanô we sia ksiynżnô. Rółzczasu natrefióła na rapitółza, srogachnô żaba, kierô zicła sie na berdze i fórt zaziyrała, filowała na brzyg, na kraj niyzakalónego subla poblisku jeji zómku. Ta rapitółza fukła tyj ksiynżnyj na klin i pedziała:
– Gryfnô paniczko, bółech kejsik sztramskim ksiónżóm, aże rółzczasu starô, łoszkliwô heksa ciepła na mie przirok. Jednakowóż jedyn, jedziny twój kusik styknie, cobych juzaś stôł sie modym, szykownym i udatnym ksiónżóm jakim bółech skorzij. A wtynczôs, moja ty roztomiyło, weznymy ślub i bydymy do kupy ze mojóm mamulkóm gospodarzić we tym zómku. Tam bydziesz warzić mi wszelijake jôdło, prać moje prziłobleczynie, rodzić dziecka, i bydymy żyć dugo i szczyśnie...
We ta samo łodwieczerz rychtowała ksiynżnô wieczerzô, prziprôwiała jôdło biôłym winym i zółzóm zanowo-citrółnowóm i blank cichuśko ze chichraniym pomyślała:
– Nó, kurwa, niy miynia tak...
I dalszij łobrôcała szkwiyrcónce na tygliku żabie udka we paniyrce.